กลอนดอกสร้อยรำพึงในป่าช้า ม.2

กลอนดอกสร้อยครูวิภารตั น์ อภิวงค์ ช้ันมธั ยมศึกษาปที ี่ ๒

ราพึงในป่าช้า

ท่ีมาของเรอื่ ง

กลอนดอกสร้อยราพงึ ในปา่ ชา้ มาจากบทกวนี ิพนธ์ เรื่อง Elegy
Written in a Country Churchyard ของ ทอมสั เกรย์
กวีองั กฤษ ซงึ่ ไดป้ ระพนั ธบ์ ทกวีนหี้ ลงั จากท่เี ขาสญู เสยี เพ่อื นและ
ญาติสนทิ ไปในเวลาใกลเ้ คยี งกัน

#หอ้ งเรียนภาษาไทย

ท่มี าของเร่ือง

เสฐยี รโกเศศและนาคะประทีบไดแ้ ปลบทกวขี องทอมัส เกรย์ เปน็ ภาษาไทย
จากน้ันพระยาอปุ กิตศิลปสาร (นิ่ม กาญจนาชีวะ) ไดน้ าฉบบั ท่แี ปลแลว้
มาแตง่ ใหม่เปน็ กลอนดอกสรอ้ ยราพึงในป่าชา้ โดยให้มีเนอ้ื หาเขา้ กับธรรมเนียมไทย

#ห้องเรยี นภาษาไทย

ที่มาของเรอ่ื ง นาคะประทบี พระยาอปุ กิตศลิ ปสาร

เสฐยี รโกเศศ

#ห้องเรียนภาษาไทย

การดัดแปลงเน้ือหาให้เขา้ กบั ธรรมเนียมนิยมของไทย มอี ะไรบา้ ง

เปลยี่ นตน้ ไอวี เป็น เถาวลั ย์
ตน้ ไอวี เถาวลั ย์

#หอ้ งเรยี นภาษาไทย

การดดั แปลงเนื้อหาใหเ้ ขา้ กบั ธรรมเนยี มนิยมของไทย มอี ะไรบา้ ง

เปลยี่ นตน้ เอลม์ เปน็ ตน้ โพธิ์ ตน้ โพธิ์

ตน้ เอลม์

#ห้องเรยี นภาษาไทย

การดดั แปลงเน้อื หาใหเ้ ขา้ กับธรรมเนยี มนยิ มของไทย มอี ะไรบา้ ง

เปลยี่ นการอา้ งถงึ บคุ คลสาคญั

จอหน์ แฮมพเ์ ดน็ นกั การเมอื งผมู้ ชี อ่ื เสยี ง เปลย่ี นเปน็ ชาวบา้ นบางระจนั
จอหน์ มิลตนั กวเี อกขององั กฤษ เป็น ศรีปราชญ์

#ห้องเรียนภาษาไทย

ลกั ษณะคาประพนั ธก์ ลอนดอกสรอ้ ย

กลอนดอกสรอ้ ยราพึงในปา่ ชา้ จะมีรปู ฉันทลักษณ์เหมือนกลอนสุภาพ แต่จะต่างกนั ตรงคา
ข้นึ ตน้ และลงทา้ ย คือ จะขึ้นตน้ ด้วยคาว่า “เอ๋ย” และลงทา้ ยว่า “เอย”

เอ๋ย

เอย

#หอ้ งเรียนภาษาไทย

เน้อื เรื่องยอ่ ในเวลา ใกล้คา่ มีชายคนนงึ เข้าไปนง่ั อยู่ในวดั ชนบทแหง่ หน่ึง ซึ่งมี

ความสงบเงยี บ เม่อื ได้ยนิ เสียงระฆังดงั บอกเวลาใกล้คา่ เขาจึงมองดูไป
รอบๆ เหน็ ชาวนาจงู ฝูงวัวควายเดินทางกลับบา้ น คร้ันสน้ิ แสงตะวันแล้ว
เขาก็ไดย้ นิ เสยี งหรีดหรงิ่ เรไรรอ้ ง และเสียงเกราะในคอกสตั ว์ นกแสงท่จี ับ
อยบู่ นหอระฆงั ก็สง่ เสียงร้อง บริเวณโคนต้นโพธิ์ ต้นไทร ซงึ่ บริเวณนัน้ มี
หลมุ ศพอยมู่ ากมาย ความเงยี บสงบและความวเิ วกชว่ ยทาใหเ้ ขารู้ถงึ สัจธรรมแห่งชวี ิต
ขอ้ ทว่ี า่ ผู้ดี มจี น นาย ไพร่ นักรบ กษตั ริย์ ตา่ งก็มจี ุดจบเหมอื นกนั ทง้ั หมด

คอื ความตาย

#หอ้ งเรียนภาษาไทย

วงั เอ๋ยวงั เวง หง่างเหง่ง! ย่าค่าระฆังขาน

ฝูงวัวควายผา้ ยลาทิวากาล คอ่ ยคอ่ ยผา่ นท้องทุ่งมุ่งถิน่ ตน

ชาวนาเหนอ่ื ยออ่ นต่างจรกลบั ตะวันลับอบั แสงทกุ แหง่ หน

ทิง้ ท่งุ ให้มดื มวั ทั่วมณฑล และทงิ้ ตนตเู ปลยี่ วอย่เู ดียวเอย

เสยี งระฆังดังหงา่ งเหง่ง ในเวลาใกล้คา่ ทาใหเ้ กิดความวงั เวง ฝงู วัวควายก็เคลอ่ื นจาก
ท้องทุ่งเพอ่ื กลบั ถ่ินของมัน ฝ่ายชาวนาท่ีเหนอื่ ยออ่ นจากการทางานก็กลับทอี่ ยขู่ องตน
ตะวนั ลบั ขอบฟ้าไม่มแี สงสวา่ ง ทาให้ท้องทุง่ มดื มดิ และท้งิ ให้ข้าพเจ้าอยูเ่ พยี งผูเ้ ดยี ว

#หอ้ งเรยี นภาษาไทย

ยามเอ๋ยยามน้ี ปถพีมืดมวั ท่วั สถาน

อากาศเย็นเยือกหนาวคราววิกาล สงดั ปานป่าใหญไ่ รส้ าเนยี ง

มกี แ็ ต่เสยี งจงั หรดี กระกรดี กรงิ่ ! เรไรหรงิ่ ! รอ้ งขรมระงมเสียง

คอกควายววั รวั เกราะเปาะแปะ! เพียง รู้ว่าเสยี งเกราะแวว่ แผว่ แผว่ เอย

ในเวลานีท้ ่วั แผน่ ดินมดื มดิ อากาศหนาวเย็น เพราะเปน็ เวลากลางคืน ป่าใหญ่แหง่
นีเ้ งียบสงัด มแี ตเ่ สยี งจง้ิ หรดี เรไรรอ้ งระงม และกไ็ ดย้ ินเสยี งเกราะรัวจากคอกววั ควาย
ดังแวว่ มาแต่ไกล

#ห้องเรยี นภาษาไทย

นกเอย๋ นกแสก จบั จ้องร้องแจก๊ เพยี งแถกขวญั

อยู่บนยอดหอระฆังบงั แสงจันทร์ มีเถาวัลย์รงุ รงั ถงึ หลังคา
เหมือนมนั ฟอ้ งดวงจันทรใ์ หผ้ นั ดู คนมาส่ซู อ่ งพกั มันรักษา

ถือเปน็ ทร่ี โหฐานนมนานมา ใหเ้ ส่ือมผาสุกสนั ต์ของมันเอย

เสียงนกแสกร้องขนึ้ มาทาให้ขา้ พเจา้ เสียขวัญ นกแสกมันจบั อยบู่ นหอระฆงั ที่บงั

แสงจันทร์และมีเถาวลั ย์รงุ รงั พันถึงหลังคา เหมือนกับมันจะฟ้องใหด้ วงจนั ทรห์ ันมาดู

คนทีม่ าอยู่ในทที่ ีม่ ันรกั ษาไว้ (ป่าชา้ ) ซง่ึ ถอื เป็นที่เฉพาะส่วนตัวของมันมานาน ทาใหม้ ัน

ไมม่ คี วามสุข #ห้องเรียนภาษาไทย

ตน้ เอ๋ยตน้ ไทร สงู ใหญร่ ากย้อยห้อยระยา้

และต้นโพธ์พิ ุ่มแจแ้ ผ่ฉายา มีเนินหญ้าใตต้ ้นเกลื่อนกล่นไป
ลว้ นร่างคนในเขตประเทศน้ี ดษุ ณีนอนราย ณ ภายใต้

แหง่ หลมุ ลกึ ลานสลดระทดใจ เรายง่ิ ใกล้หลุมนั้นทุกวนั เอย

มตี น้ ไทรสงู ใหญร่ ากยอ้ ยห้อยระย้า และตน้ โพธท์ิ เ่ี ป็นพุม่ แผ่รม่ เงาออกไปโดยรอบ
ท่ีใต้ตน้ ไม้มีเนินหญ้าซ่ึงเปน็ ท่ฝี ังศพของคนในเขตนน้ั ศพที่นอนนิ่งอยู่ในหลุมลกึ ดแู ล้ว
รู้สึกสลดใจ และตวั ข้าพเจ้าเองก็ใกลจ้ ะไดน้ อนอยู่ในหลุมนั้นเช่นกัน

#หอ้ งเรยี นภาษาไทย

หมดเอ๋ยหมดหว่ ง หมดดวงวิญญาณลาญสลาย

ถึงลมเชา้ ชวยช่ืนรืน่ สบาย เตอื นนกแอ่นลมผายแผดสาเนียง
อยู่ตามโรงมงุ ฟางขา้ งขา้ งน้ัน ทง้ั ไก่ขันแขง่ ดุเหว่าระเร้าเสยี ง

โอเ้ หมอื นปลุกร่างกายนอนรายเรยี ง พ้นสาเนยี งทจี่ ะปลุกให้ลุกเอย

หมดหว่ ง เน่ืองจากดวงวญิ ญาณได้แตกสลายไปแล้ว ถึงแม้ว่าลมยามเช้าจะพดั

ใหส้ ดชื่น เตือนนกนางแอน่ ให้เคลอ่ื นออกจากรังและสง่ เสียงร้องไปตามโรงนา ไกก่ ็ขันแขง่

กับนกดเุ หว่า เหมอื นจะช่วยปลุกรา่ งของผูท้ ่ีนอนเรียงรายในหลุมฝังศพใหต้ ืน่ ขนึ้ แต่พวก

เขาเหล่านั้นก็ไมไ่ ด้ยิน #หอ้ งเรยี นภาษาไทย

ทอดเอ๋ยทอดทง้ิ ยามหนาวผิงไฟล้อมอยพู่ รอ้ มหน้า
ทุกเวลาเชา้ เยน็ เปน็ นริ ันดร์
ทง้ิ เพอ่ื นยากแมเ่ หย้าหาข้าวปลา เห็นพอ่ กลบั ปล้มื เปรมเกษมสันต์
ทิ้งทั้งหนูน้อยนอ้ ยร่อยรอ่ ยรบั
สารพนั ทอดทง้ิ ทุกสงิ่ เอย
เข้ากอดคอฉอเลาะเสนาะกรรณ

ยามหนาวเคยนั่งผงิ ไฟอยพู่ ร้อมหนา้ แตต่ ้องมาท้ิงเพอื่ นทง้ิ แมเ่ รือนที่คอยหงุ
หาอาหารใหร้ บั ประทานเชา้ เย็น ท้ิงลูกน้อยทเ่ี ม่อื เหน็ หนา้ พอ่ กลับมากด็ ีใจกอดคอฉอเลาะ
ด้วยเสยี งทีน่ า่ ฟัง แตแ่ ลว้ ก็ต้องทอดทิง้ สง่ิ เหล่านี้ไป

#ห้องเรยี นภาษาไทย

กองเอย๋ กองขา้ ว กองสงู ราวโรงนายิง่ น่าใคร่
ใครเล่าไถคราดพ้ืนฟนื้ แผน่ ดิน
เกิดเพราะการเก็บเกีย่ วดว้ ยเคยี วใคร สาราญใจตามเขตประเทศถิ่น
เช้าก็ขบั โคกระบอื ถือคนั ไถ
หางยามผนิ ตามใจเพราะใครเอย
ยึดหางยามยกั ไปตามใจจินต์

เห็นกองขา้ วสูงราวโรงนาช่างนา่ ยินดี กองข้าวนีเ้ กิดจากการเก็บเก่ยี วจากเคียว
ของใครหรือใครเป็นคนไถคราดพลกิ ฟืน้ แผน่ ดินน้ี เช้ากต็ อ้ นวัวควายและถือคนั ไถ
ออกไปยงั ทอ้ งนาอย่างสาราญใจ จับหางไถไถไปในทศิ ทางต่าง ๆ ตามใจตน

#ห้องเรยี นภาษาไทย

ตวั เอย๋ ตวั ทะยาน อย่าบนั ดาลดลใจใหใ้ ฝฝ่ ัน

ดถู กู กจิ ชาวนาสารพัน และความครอบครองกันอันช่นื บาน
เขาเป็นสขุ เรยี บเรยี บเงยี บสงดั มีปวัฒน์เปน็ ไปไมว่ ติ ถาร

ขออย่าได้เย้ยเยาะพดู เราะราน ดหู ม่นิ การเปน็ อยเู่ พอ่ื นตูเอย

ความทะเยอทะยาน ขออยา่ บนั ดาลใจให้ดถู กู ชาวนาและครอบครวั ท่อี ยอู่ ย่างมี
ความสุขของเขา เพราะชาวนาต่างเป็นอยอู่ ย่างเรียบง่าย มีความเปน็ ไปอย่างปกติ ขออยา่ ง
ไดพ้ ดู จาเยาะเยย้ ดูหม่ินการเป็นอยขู่ องเขา

#ห้องเรยี นภาษาไทย

สกลุ เอ๋ยสกุลสูง ชกั จูงจติ ฟูชศู กั ดศ์ิ รี

อานาจนาความสง่าอา่ อินทรีย์ ความงามนาใหม้ ไี มตรกี นั
ความร่ารวยอวยสขุ ให้ทกุ อย่าง เหลา่ นี้ตา่ งรอตายทาลายขันธ์

วิถีแหง่ เกยี รติยศทัง้ หมดนัน้ แต่ลว้ นผนั มาประจบหลมุ ศพเอย

คนมชี าตติ ระกูลสูง ทาใหจ้ ิตใจพองโตขึน้ คดิ วา่ ตนมีศักดศิ์ รเี หนอื ผู้อ่นื คนมี

อานาจนาความสง่างามมาใหช้ ีวิต คนมีหนา้ ตางดงามทาใหค้ นอ่นื รกั ใคร่ คนมฐี านะ

ร่ารวยยอ่ มหาความสุขได้ทุกอย่าง แตท่ กุ คนตา่ งกร็ อความตายเชน่ เดยี วกนั วถิ แี ห่ง

เกียรติยศทง้ั หมดล้วนมารวมกันทหี่ ลุมฝังศพ #ห้องเรียนภาษาไทย

ตวั เอย๋ ตวั หยง่ิ เจา้ อยา่ ชิงติซากว่ายากไร้

เหน็ จมดนิ น่าสลดระทดใจ ทีร่ ะลกึ สง่ิ ไรก็ไมม่ ี
ไม่เหมือนอยา่ งบางศพญาติตบแตง่ เครอ่ื งแสดงเกยี รติยศเลิศประเสริฐศรี

สรา้ งสานการบญุ หนนุ พลี เปน็ อนุสาวรียส์ ง่าเอย

ผูท้ เี่ ย่อหยิง่ ทั้งหลาย อย่าไดต้ าหนิซากศพผ้ยู ากไร้ แมศ้ พเหล่านจ้ี ะนอนจม
ดนิ น่าสลดใจและที่ไม่สามารถระลกึ ถงึ ส่ิงใดไดเ้ ลยก็ตาม ไมเ่ หมอื นอยา่ งบางศพทญ่ี าติ
ตบแต่งด้วยเคร่อื งแสดงเกยี รติยศอยา่ งดี โดยการสร้างอนุสาวรีย์อันสง่างามเพ่อื เคารพ
บชู า

#หอ้ งเรียนภาษาไทย

ท่ีเอย๋ ท่ีระลกึ ถงึ อธกึ งามลบในภพพน้ื

ก็ไมช่ วนชพี ท่ดี ับให้กลบั คืน เสยี งชมชื่นเชิดชคู ุณผตู้ าย
เสียงประกาศเกยี รติเอกิ เกริกล่นั จะกระเทือนถึงกรรณน้นั อย่าหมาย

ล้วนเปน็ คณุ แก่ผูย้ ังไมว่ างวาย ชูเกียรตญิ าติไปภายภาคหน้าเอย

ที่ระลึกทสี่ รา้ งขึน้ ถึงแม้จะงามเพียงใดก็ไม่สามารถทาใหผ้ ้ตู ายฟ้ืนขน้ึ มาได้
เสียงชนื่ ชมเชิดชใู นคุณงามความดขี องผู้ตาย ผู้ตายก็ไมส่ ามารถรบั รูไ้ ด้ ทกุ อยา่ งลว้ นเปน็
คณุ แก่ญาติที่ยงั มีชวี ติ อยู่

#ห้องเรยี นภาษาไทย

ร่างเอย๋ รา่ งกาย ยามตายจมพ้นื ดาษดนื่ หลาม

อย่าดถู ูกถิน่ นี้วา่ ท่ที ราม อาจข้ึนช่ือลือนามในกอ่ นไกล
อาจจะเปน็ เจดยี ม์ ีพระศพ แห่งจอมภพจักรพรรดกิ ษัตรยิ ์ใหญ่

ประเสริฐดว้ ยสตั ตรตั น์จรัสชยั ณ สมัยกอ่ นกาลบุราณเอย

ร่างกายของคนตายจมอยใู่ ตพ้ ืน้ ดินมากมาย ขออยา่ ไดด้ ถู ูกถนิ่ ทีน่ ้ีวา่ ไม่ดี
เพราะอาจจะเปน็ สถานท่ีมชี ื่อเสียงมาก่อน อาจเปน็ เจดีย์ หรือทีฝ่ งั ศพของพระมหากษตั รยิ ์
ผู้ยิง่ ใหญอ่ นั ประกอบด้วยแกว้ ๗ ประการในสมัยโบราณก็ได้

#หอ้ งเรยี นภาษาไทย

ความเอ๋ยความรู้ เป็นเครื่องชูชี้ทางสว่างไสว
ละห่วงใยอยากรลู้ งสดู่ นิ
หมดโอกาสทจ่ี ะชตี้ ่อนไี้ ป ย่นปญั ญาความรู้อยู่แคถ่ ่ิน
อันความยากหากใหไ้ ร้ศกึ ษา
กระแสวญิ ญาณงันเพียงนัน้ เอย
หมดทกุ ข์ขลกุ แต่กิจคดิ หากนิ

ความร้เู ป็นเคร่ืองชที้ างไปสคู่ วามกา้ วหนา้ แตต่ อนน้หี มดโอกาสแล้ว จาต้อง

ละความหว่ งใยทั้งหมดไปสู่ความตาย ความยากจนทาให้ไมไ่ ดร้ บั การศกึ ษา ไดร้ ับความรู้

อยู่เฉพาะในท้องถ่ินของตน และขณะนี้กห็ มดทุกข์เกี่ยวกับการทามาหากินเพราะวญิ ญาณ

นั้นคงหยุดอยู่เพียงเทา่ นี้

#ห้องเรยี นภาษาไทย

ดวงเอย๋ ดวงมณี มักจะลล้ี ับอยใู่ นภผู า
ก็เสอ่ื มซาสิ้นชมนิยมชน
หรือใต้ทอ้ งหอ้ งสมทุ รสุดสายตา อยใู่ นถนิ่ ท่ีไกลเช่นไพรสณฑ์
บปุ ผชาตชิ ูสแี ละมีกลิน่
ยอ่ มบานหลน่ เปล่าดายมากมายเอย
ไมม่ ีใครไดเ้ ชยเลยสักคน

แกว้ มณสี ิง่ ทม่ี ีคา่ มักอยู่ในที่ลี้ลบั เช่น ภูเขา ทอ้ งทะเลลกึ สุดสายตาไมม่ ี

ใครสามารถมองเห็น ทาใหก้ ลายเป็นส่งิ ไรค้ า่ ไม่มผี ้ใู ดได้ชนื่ ชม เปรียบเสมือนกับดอกไม้

ทม่ี ีสสี วยกลิ่นหอมแต่อยหู่ า่ งไกล เช่น ในป่า ไมม่ ใี ครได้เหน็ หรอื เชยชมสักคน ย่อมบาน

แลว้ หลน่ ไปเปลา่ ๆ อยา่ งน่าเสยี ดาย

#หอ้ งเรียนภาษาไทย

ซากเอย๋ ซากศพ อาจเป็นซากนกั รบผู้กลา้ หาญ
กับหมมู่ ่านมาประทุษอยุธยา
เชน่ ชาวบา้ นบางระจนั ขันราบาญ นอนอนาถเลห่ ์ใบไ้ ร้ภาษา
ไมเ่ ช่นนน้ั ท่านกวีเชน่ ศรปี ราชญ์
อาจจะมานอนจมถมดนิ เอย
หรือผู้กู้บ้านเมืองเรืองปัญญา

ซากศพท้งั หลายเหล่าน้ี อาจเปน็ ซากศพของนักรบผกู้ ลา้ หาญ เชน่
ชาวบ้านบางระจนั ทีส่ รู้ บกับกองทพั พม่าทมี่ าโจมตีกรุงศรีอยธุ ยา หรือศพกวีศรปี ราชญ์ท่ี
นอนนิง่ ไม่พดู จา หรือศพผทู้ ี่ก้บู ้านเมอื ง หรือผมู้ ีปัญญาอืน่ ๆ ซึ่งอาจนอนถมจมดนิ อยู่

#ห้องเรียนภาษาไทย

มักเอ๋ยมกั ใหญ่ ก่นแต่ใฝฝ่ ันฟุ้งตามมุ่งหมาย
อาพรางความจรงิ ใจไมแ่ พร่งพราย ไม่ควรอายกต็ ้องอายหมายปิดบงั
มุ่งแต่โปรยเครอื่ งปรงุ จรุงกลิน่ คือความฟูมฟายสนิ ลน้ิ โอหัง
ลงในเพลิงเกยี รตศิ ักดิป์ ระจกั ษ์ดงั เปลวเพลงิ ปล่งั หอมกลบตลบเอย

พวกมักใหญใ่ ฝ่สงู จะทาในส่งิ ที่ตนม่งุ หมายไว้และปดิ บงั ความจรงิ บางอย่าง

ไวไ้ ม่เปิดเผย ส่งิ ท่ีไม่ควรอายก็อาย แสดงให้เห็นว่าภายนอกดูดี ใชจ้ ่ายฟ่มุ เฟอื ยเกนิ

ฐานะ พดู จาอวดดเี พอื่ แสดงความมีเกียรติของตนให้ผอู้ น่ื เหน็ อันเป็นการปกปิดความ

จริงทีไ่ มด่ ีงามของตนไว้

#ห้องเรยี นภาษาไทย

หา่ งเอย๋ หา่ งไกล หา่ งจากพวกมักใหญ่ฝักใฝห่ า

แต่สิง่ ซงึ่ เหลวไหลใส่อาตมา ความมักนอ้ ยชาวนาไมน่ ้อมไป
เพื่อนรกั ษาความสราญฐานวเิ วก ร่มเชือ้ เฉกหุบเขาลาเนาไศล

สันโดษดบั ฟุ้งซา่ นทะยานใจ ตามวสิ ัยชาวนาเยน็ กวา่ เอย

ขอให้อยูห่ ่างพวกมกั ใหญใ่ ฝส่ งู ซง่ึ ทาแต่สง่ิ เหลวไหลใส่ตวั เอง โดยไม่ดู

ความมักน้อยของชาวนาเปน็ ตัวอยา่ ง ดงั นน้ั เพ่ือรักษาความสบายใจและความวเิ วกร่มเยน็

เหมือนอยู่ในปา่ เขา ควรถอื สันโดษไม่ฟุง้ ซ่านทะเยอทะยาน ตามแบบของชาวนาจะทาให้

จติ ใจเยอื กเยน็

#หอ้ งเรยี นภาษาไทย

ศพเอ๋ยศพไพร่ ไม่มีใครข้ึนช่อื ระบือขาน

ไมเ่ กรงใครนินทาว่าประจาน ไมม่ กี ารจารกึ บนั ทึกคุณ
ถึงบางทีมีบ้างเป็นอย่างเลศิ กไ็ ม่ฉดู ฉาดเชดิ ประเสรฐิ สนุ ทร์

พอเตือนใจไดบ้ ้างในทางบุญ เป็นเคร่ืองหนนุ นาเหตสุ งั เวชเอย

ศพของบคุ คลธรรมดาท่ีไมม่ ีใครรจู้ ักไม่ใครยกยอ่ ง ไมต่ ้องกลัวว่าใครจะ
นนิ ทา ไม่ไดม้ กี ารจารกึ ส่งิ ใดไว้ แมบ้ างครั้งจะมีการยกยอ่ งในคณุ งามความดีบา้ ง แตก่ ็ไม่
เต็มที่ ทาพอเปน็ เครื่องเตือนใจในการทาความดีหรือเพอื่ เป็นเครอ่ื งหนุนเพ่ือให้เกิด
ความรู้สกึ เศร้าสลดหดห่ตู อ่ ผ้ทู ่ตี ายไปเท่านั้น

#หอ้ งเรยี นภาษาไทย

ศพเอ๋ยศพสงู เปน็ เครื่องจูงจติ ใหเ้ ล่อื มใสศานต์

จารึกคาสานวนชวนสักการ ผดิ กบั ฐานชาวนาคนสามัญ
ซ่ึงอยา่ งดีก็มีกวเี ถอ่ื น จากรกึ ชอื่ ปเี ดือนวนั ดับขันธ์

อุทศิ สิ่งซ่งึ สร้างตามทางธรรม์ ของผูน้ ั้นผู้นแี้ ก่ผีเอย

ศพบางศพมีคาจารกึ ทจี่ งู ใจใหเ้ ล่ือมใสและสกั การะ ต่างจากชาวนาหรือคน
ธรรมดาซึง่ จารึกเพียงช่อื วันเดอื นปที ่ีตายไป เพือ่ จะไดม้ ชี ือ่ เรียกในการอุทิศส่วนกุศลให้
คนตายท่ีช่อื น้นั ชอื่ นี้

#หอ้ งเรยี นภาษาไทย

หว่ งเอ๋ยห่วงอะไร ไม่ยิ่งใหญ่เทา่ ห่วงดวงชวี ิต

แม้คนลืมสิ่งใดไดส้ นิท กย็ งั คิดขึ้นได้เมอื่ ใกล้ตาย
ใครจะยอมละทง้ิ ซ่ึงสง่ิ สุข เคยเปน็ ทุกข์หว่ งใยเสยี ไดง้ ่าย

ใครจะยอมละแดนแสนสบาย โดยไมช่ ายตาใฝอ่ าลัยเอย

หว่ งอะไรกไ็ มเ่ ทา่ หว่ งชีวติ ของตนเอง แมจ้ ะลมื ที่ใดไปหมดแต่เมอื่ ใกล้ตาย
กย็ งั คดิ ถึงชีวติ ของตนเอง ใครจะยอมละทง้ิ ความสุขความสบายไปโดยไม่อาลัยไยดี

#ห้องเรยี นภาษาไทย

ดวงเอย๋ ดวงจิต ลืมสนทิ กิจการงานทั้งหลาย

ยอ่ มละชีพเคยสขุ สนกุ สบาย เคยเสียดายเคยวติ กเคยปกครอง

ละทิ้งถ่นิ ทส่ี าราญเบกิ บานจิต ซึ่งเคยคิดใฝ่เฝา้ เปน็ เจา้ ของ

หมดวิตกหมดเสยี ดายหมดหมายปอง ไม่ผนิ หลงั เหลยี วมองดว้ ยซา้ เอย

ขอใหด้ วงจติ จงลมื กิจการงานท้ังหลาย ทีเ่ คยสขุ สนกุ สบาย เคยเสยี ดาย
เคยวติ กและเคยปกครอง ละทงิ้ ถ่นิ ทเ่ี คยใหค้ วามสขุ ซงึ่ เคยคดิ เป็นเจ้าของ ขอใหห้ มด
วติ ก หมดเสียดาย หมดความปรารถนา โดยไม่หันหลงั เหลียวมองมนั อีก

#หอ้ งเรียนภาษาไทย

คาศพั ทน์ า่ รู้

เกราะ เครอื่ งสง่ สญั ญาณทาดว้ ยไม้ ใช้ตหี รอื สนั่ ใหด้ งั
ขันธ์ ตวั หมู่ กอง พวก หมวด ในทนี่ หี้ มายถงึ รา่ งกาย

ดษุ ณี อาการนง่ิ แสดงการยอมรบั

จรุง (จะ-รงุ ) กรุ่น อบอวล ช่นื

ไศล (สะ-ไหล) เขาหนิ

#ห้องเรยี นภาษาไทย

คาศพั ทน์ า่ รู้

แถก ถาก ปาด ในทน่ี หี่ มายถงึ แถกขวญั คือ ทาใหเ้ สยี ขวญั

ทวิ ากาล เวลากลางวนั ผ้าย เคล่อื นทจี่ าก

ปถพี (ปะ-ถะ-พ)ี แผ่นดนิ พลี (พะ-ล)ี การบวงสรวง

ปวตั น์ (ปะ-วดั ) ความเปน็ ไป ไพรสณฑ์ แนวปา่

#ห้องเรยี นภาษาไทย

คาศพั ทน์ า่ รู้

ราบาญ แผลงมาจากคาวา่ ราญ แปลวา่ รบ

สงั เวช (สงั -เวด) รู้สึกเศรา้ สลดหดหตู่ อ่ ผทู้ ไ่ี ดร้ บั ทกุ ขเวทนา หรือตอ้ งตายไป

สัตตรัตน์ (สัด-ตะ-รดั ) แกว้ ๗ ประการ ของพระจกั รพรรดิ ได้แก่ ชา้ งแกว้

ม้าแกว้ ขุนพลแกว้ ขนุ คลงั แกว้ นางแกว้ แกว้ มณี
และจกั รแกว้

สนั โดษ ความยนิ ดหี รอื พอใจเทา่ ทตี่ นมอี ยหู่ รอื เปน็ อยู่

#หอ้ งเรียนภาษาไทย