ใบงานที่ 5 การเขยี นเรอื่ งสนั้ “short story”
คำชแี้ จง..ใหน้ กั เรยี นอา่ นเรอ่ื งสนั้ เรอื่ ง หนา้ กาก ทกี่ ำหนดใหแ้ ลว้
เขียนสรปุ เกย่ี วกบั เรอ่ื งดงั กลา่ ว
เรือ่ งสน้ั ...หนา้ กาก
ถนอมรัก เดือนเต็มดวง
ขจรฤทธร์ิ ีบขับรถยนตจ์ ากตัวเมืองมุ่งสอู่ ำเภอเชียงดาว เพื่อ
เข้าประชุมใหญป่ ระจำปี อากาศตอนเชา้ เยน็ สบาย เขาจึงเปิด
กระจกด้านคนขบั ลงเกือบท้ังบาน ถนนโลง่ ปลอดโปร่ง นานๆ
จะมีรถวิง่ ไปมาสักคนั เขาทำงานต่างอำเภอมาหลายปจี ึงชนิ
เสน้ ทาง ถนนเร่ิมขึน้ ดอยแมจ้ ะคดเค้ยี ว แต่ความชำนาญเสน้ ทาง
ชว่ ยเขาทำความเร็วได้ดพี อสมควร บางตอนเป็นถนนตดั ผา่ นตีน
ดอย ด้านฝั่งตะวนั ออกถนนเป็นเหวลึกพอประมาณ เห็นนา้ ปงิ
ไหลช้าๆ เบ้ืองลา่ ง ท่ีแห่งนถี้ กู กำหนดเป็นเขตอนุรกั ษ์ต้นนา้ ปิง
พอรถว่งิ เข้าเขตอำเภอ ขจรฤทธ์ริ ูส้ กึ อากาศเยน็ กวา่ เดมิ
ชำเลืองมองเหน็ ดอยสงู ด้านฝ่ังตะวันตก ตน้ ไม้ยืนต้นมากมาย
เหยียดตวั สงู เป็นเขตตอ่ ระหวา่ งอากาศร้อนกบั อากาศเยน็
พอพน้ ดอย ถนนลดความคดเคีย้ วเป็นทางตรงมากขึ้น รถ
กำลังวง่ิ เข้าหมู่บา้ นแกง่ ปนั เตา้ พลันขา้ งหลงั ปรากฏกระบะวิ่งเรว็
เสียงรถวง่ิ ผา่ นด้านข้างดงั จนขจรฤทธิ์ตระหนก เปน็ กระบะสีเทา
ใหมว่ ่ิงปาดซ้ายปาดขวา จากเลนซ้ายไปเลนขวา กลบั มาซ้ายอกี
ทีเกอื บตกขอบถนน ขจรฤทธกิ์ ลนื น้าลายทเ่ี รมิ่ เหนียว ทโ่ี ค้ง
หน้าเหน็ รถหกล้อห้อสูท่ างตรง รถกระบะเทาเอยี งเขา้ ไปหา
เหมือนแมเ่ หล็กดูดต่อหนา้ ตอ่ ตา ทำใหเ้ ขาต้องกลนั้ หายใจ ไม่
อยากมองก็ต้องมอง รถสองคันวง่ิ เฉยี ดกนั นา่ หวาดเสยี ว หูได้ยิน
เสยี งอะไรกระทบกนั เสียงเสยี ดสบี าดหบู าดใจ ประสาทแทบขาด
ผงึ เสียงรถเบรกเอีย๊ ดยางครูดถนน รถกระบะวิ่งไปแฉลบวบู
เขา้ ขา้ งทางซ้าย แล้วเอียงไปขวาเบียดเข้าขา้ งทาง วิง่ เฉีย่ วชนต้นไม้
ขนาดเลก็ มันยงั ดนั ทุรังใช้ยางบดดนิ ครืนๆ ขา้ งทางตอ่ เสยี งโครม
ดังขึน้ เม่อื ลอ้ รถว่งิ ตกรอ่ งข้างทาง ไถลพลกิ คว่า 1 รอบ แลว้
กลับมาจอดนง่ิ
ขจรฤทธหิ์ ายใจลึกยาว กดั ฟนั ขม่ ความเครยี ดเกร็ง
ชะลอรถเข้าจอดขา้ งทาง รีบวงิ่ ไปจุดรถประสบอุบตั ิเหตุ
เห็นผชู้ ายหน้าซบพวงมาลยั แนน่ ง่ิ เขากวาดตารวดเรว็ ดูใน
รถ มเี พียงชายคนขับเทา่ นน้ั
“คณุ ๆ เป็นไงบ้าง”
เขาเรียกหลายคร้งั คนเจบ็ จึงขยับตัว เห็นเลือดไหล
ผา่ นขมบั ขวา ปากบวม หนา้ ตาบอกวัย 50 ปีเศษ
“เจบ็ ทไ่ี หนบา้ งครบั ”
คนขับขยับจะเปดิ ประตูแตส่ ดู ปากเปิดไม่ได้ ขจรฤทธ์ิ
ช่วยดงึ เปดิ ประตบู ุบผิดรปู คนขับแสดงอาการเจบ็ อก ขา
ซา้ ยคงหกั ขจรฤทธ์ปิ ระคองคนเจ็บ ใหใ้ ชแ้ ขนโอบคอขจร
ฤทธ์ิ คอ่ ยประคองพามาน่งั พกั พิงต้นไมข้ า้ งทาง มือซา้ ยคน
เจบ็ กมุ อะไรบางอยา่ งทีห่ นา้ อก ปากกพ็ ึมพำ
“ถา้ ไมม่ ีหลวงปู่ ลูกชา้ งตายแน่”
“นงั่ พกั ทน่ี ีก่ ่อนนะครับ ผมจะโทร.แจ้งรถมลู นิธิ และ
ตำรวจมาชว่ ยด่วน แขง็ ใจไว้นะครับ” ขจรฤทธ์ินง่ั ลงมอง
ขมับคนเจ็บท่เี ลอื ดไหล จับขาซา้ ยเบาๆ
“เจบ็ ทหี่ วั ขาซา้ ย ทอี่ ่ืนเจ็บไหม”
คนเจ็บยกฝ่ามอื ทาบอกขวากดลงไปเบาๆ ทำหนา้ ย่น
เล็กน้อย
“ท่หี น้าอก แต่เจ็บไมม่ ากนัก”
“ไม่เกนิ 3 นาทจี ะมคี นมาชว่ ย คงไม่เปน็ ไรมาก ผม
ตอ้ งรบี ไปก่อน เพราะมีประชมุ ใหญ่ท่อี ำเภอ”
คนเจบ็ ไม่พดู อะไรต่อ ยังมีอาการมึนๆ ซึมๆ ขจรฤทธิ์
ออกรถรวดเรว็ รถวิง่ ผ่านแผงขายส้มโอปลกู เป็นแนว
ยาวรมิ ถนนทิศตะวนั ออก อดึ ใจเดยี วรถเขาวิ่งสวนรถ 2
คัน คันหลงั เปน็ รถตำรวจสีเลอื ดหมู ในเวลาเดียวกันได้
มรี ถตู้คนั หนึ่งจอดอย่ขู ้างถนน ขา้ งรถเขยี นว่า บรษิ ทั
สนิ ประกนั ชวี ิต คนขับสวมเสือ้ แจ๊กเก็ตสเี ทา ท่ีหนา้ อก
ซา้ ยมแี ถบผ้าโลโกบ้ ริษทั เขากา้ วเท้าเรว็ ๆ ไปยังคนเจ็บ
เพอื่ ช่วยเหลอื
ในเวลาตอ่ มา รถมลู นธิ ิและรถตำรวจได้วง่ิ มาอยา่ ง
รวดเร็วและจอดกกึ ฉับพลันหนา้ รถตู้ เจา้ หนา้ ท่ีมลู นิธิ
รีบว่งิ ไปยงั คนเจบ็ พร้อมอปุ กรณช์ ่วยเหลือฉุกเฉิน
เจ้าหน้าท่ีตำรวจ 3 นาย เดนิ อาดๆ ไปจุดเดียวกนั
คนขับรถต้เู ล่าเรื่องราวแก่เจา้ หนา้ ท่ีตำรวจ
“ผมขบั รถมาถงึ จดุ เกดิ เหตุ ได้รบี จอดรถลงไปช่วย
คนเจ็บออกจากรถ พามาน่ังพักใต้ต้นไม้ คนเจ็บเปน็
กำนนั บาดเจ็บมากท่ีหัวและขาครับผม”
เจ้าหนา้ ที่มูลนิธิประคองคนเจบ็ นอนบนเปลอยา่ งเร่ง
รบี และระมดั ระวัง บึง่ รถนำคนเจบ็ ส่งโรงพยาบางอำเภอ
อยา่ งรบี ร้อน
คนขบั รถตขู้ อตวั ขับรถเขา้ ตวั เมอื ง เจ้าหนา้ ที่ตำรวจ
นดั หมายเรยี กสอบปากคำเพ่มิ เติมอกี คร้ัง คนเจบ็ ถกู สง่
ตัวเขา้ โรงพยาบาลอำเภอไมก่ ช่ี ว่ั โมง ตอ้ งรีบสง่ ตวั คน
เจบ็ ไปโรงพยาบาลจงั หวดั บรุ ษุ พยาบาลพาคนเจ็บนอน
บนเตียงลอ้ เขน็ เข้าห้องฉกุ เฉนิ ไม่สามารถใหป้ ากคำ
แก่เจา้ หน้าทีต่ ำรวจได้
หนังสือพมิ พ์พาดหัวขา่ วตวั ใหญห่ นา้ 1 ครึกโครม
กำนันดงั เมืองเหนอื รถควา่
เมอื่ เวลา 06.32 น. วนั ที่ 23 มีนาคมทผ่ี ่านมา ร.ต.อ.ธรี ะ
ศกั ด์ิ เรืองฤทธิ์ รอง สว.สภ.เชยี งดาว รบั แจ้งเหตุ รถกระบะ
โตโยตา้ สบี รอนซ์ ทะเบียน กม 5657 เชียงราย ชนตน้ ไม้
ข้างทางพลิกคว่ากโิ ลเมตรท่ี 65 สภาพรถเสียหายยบั เยนิ
สอบถามผู้เขา้ มาชว่ ยเหลือผ้ปู ระสบอบุ ตั เิ หตุเล่าวา่ ขณะขบั
รถต้ขู องบรษิ ทั สนิ ประกันชวี ติ จากอำเภอไชยปราการ มุง่
เข้าส่ตู วั เมือง เหน็ รถพลิกควา่ ข้างทาง จึงจอดรถลงไป
ช่วยเหลอื คนเจบ็ ออกจากรถ คนขบั บาดเจบ็ ท่ศี ีรษะ ขา
ซ้ายเจบ็ ต้องประคองมาพกั ใตต้ ้นไม้ริมทาง คนเจบ็ ไอเปน็
พกั ๆ มือกมุ พระที่หน้าอกตลอดเวลา ทา่ ทางตกใจมาก ได้
สอบถามทราบเพยี งวา่ เป็นกำนันอยอู่ ำเภอเหนือสุด พอดี
รถมลู นธิ แิ ละรถตำรวจมาถงึ ตนจึงเล่าเหตกุ ารณใ์ หฟ้ งั
จากน้ันไดข้ อตวั ขบั รถเข้าตัวเมอื งเพือ่ ทำงานตอ่ ไป
โลกโซเชยี ลได้เสนอข่าวแพร่หลาย ส่วนใหญย่ กยอ่ ง
ชายคนขับรถบรษิ ัทสนิ ประกนั ชีวติ ซง่ึ ลงไปชว่ ยเหลอื คน
เจบ็ ช่ืนชมนา้ ใจ ยกให้เปน็ วรี บุรษุ
หนงั สือพิมพ์ฉบบั หนง่ึ ไดท้ ำสกูป๊ ขา่ วเจาะในเร่ืองนี้
โดยผสู้ ่อื ข่าวลงพืน้ ที่ สอบถามชาวบ้านใกลส้ ถานทเี่ กิด
เหตุ สอบถามแม่ค้าส้มโอ ได้ข้อเท็จจรงิ เพม่ิ เติมวา่ ผเู้ ขา้ ไป
ชว่ ยเหลอื คนเจ็บออกจากรถนน้ั คนแรกไม่ใชค่ นขับรถตู้
บริษทั สนิ ประกนั ชวี ติ แตเ่ ป็นชายหนุม่ เสื้อขาวผกู ไท้ เกิด
การสบั สนโตแ้ ยง้ ทางโลกออนไลน์ ตา่ งอา้ งเหตุผลชวน
นา่ เชอ่ื ถอื
กำนนั คนดงั ออกจากหอ้ งฉุกเฉินมานอนหอ้ งผ้ปู ว่ ย
พกั ฟนื้ เขาพน้ ขีดอนั ตราย เจา้ หนา้ ทต่ี ำรวจรุดเขา้
สอบปากคำถึงขา้ งเตียงโรงพยาบาล
“ในทเี่ กดิ เหตุมีรอยเบรก ลอ้ รถครดู เปน็ ทางยาว คงขับ
รถเร็วมาก”
“ก็ไมเ่ ร็วเท่าไร แค่ 80, 90 กโิ ลเมตร”
“แน่ใจนะ”
“ครับ” ตอบออ้ มแอ้มไมเ่ ต็มเสียง
“ทำไมขับรถส่ายไปมา ปาดซ้ายปาดขวาดว้ ย”
“ผมเบรกไมอ่ ยู่ เหมอื นเบรกมันจม กดลงไปมนั เบา
เท้า ตกใจจงึ ขบั รถส่ายไปมานะครบั ”
“ผมจะตรวจดูหลกั ฐานพยานบคุ คลอกี ครัง้ เพือ่ ดวู า่ เข้า
ขา่ ยขับรถผดิ กฎจราจรขอ้ ไหน ขบั รถขณะด่ืมสรุ า ขบั รถ
เรว็ เกนิ กฎหมายกำหนด เขา้ ขา่ ยประมาท” นายตำรวจ
กล่าวเสียงราบเรยี บแตจ่ รงิ จงั
ผู้หญงิ สองวัยหนา้ ตาดยี นื ข้างเตยี ง สหี น้าคอ่ นขา้ ง
เครง่ เครยี ด หญิงกลางคนท่าทางจริงจัง จอ้ งตาดกู ำนนั สามี
ด้วยแววตาขุ่นเคือง
“บอกแล้วให้ไอ้เรืองขบั รถใหก้ ็ไม่ฟงั อายุมากแลว้ มัน
เพลยี มนั งว่ งได้” ผหู้ ญิงกลางคนยกมือข้นึ กอดอก
กำนนั นง่ั กม้ หนา้ ขา้ งเตียงอยา่ งอบั จนคำพดู
“เออ อกี นดิ ที่เขา้ ใจกันไปคนละทาง ใครคนแรกเขา้
ไปชว่ ยกำนันออกจากรถ” นายตำรวจยิงคำถามสำคญั คา
ใจ
“เป็นคนผิวขาวหน้าตาดี สวมเสื้อขาวผูกไท้ แกถาม
อาการผมแล้วประคองใหม้ านง่ั พักโคนต้นไม้ บอกจะโทร.
แจง้ คนมาชว่ ย”
“เดี๋ยวๆ ไม่ใชค่ นสวมแจ๊กเก็ตสีเทาเหรอ”
“ไมใ่ ช่ๆ คนสวมเสือ้ แจ๊กเกต็ เปน็ คนทสี่ อง ทเ่ี ดนิ เข้ามา
ช่วยเหลือทโี่ คนตน้ ไม้”
“ฮือ ผมเข้าใจแล้ว อะไรจริง อะไรเสริมแต่ง”
“คนสวมเสื้อแจ๊กเก็ตสีเทาเลยกลายเป็นฮโี ร่ไปเลย”
ดาบตำรวจขา้ งนายตำรวจ ผงกศรี ษะใหผ้ บู้ งั คบั บญั ชา
เล็กนอ้ ยเชงิ ขออภยั ท่สี อดแทรก
“วา่ แตก่ ำนนั รจู้ กั ชายท่ชี ่วยออกมาจากรถไหม”
นายตำรวจหยดุ บนั ทกึ เงยหน้าถามตอ่
“ผมไมร่ ้จู ักชือ่ นะ แตห่ นา้ คุ้นๆ เหมือนคนเคยเหน็ ที่
ไหนสกั แหง่ ราว 2-3 คร้งั เหน็ แวบๆ นะครับ ไมไ่ ดค้ ยุ ดว้ ย
ผมพยายามนึก นึกยงั ไงกไ็ ม่ออก…แต่ผมจะพยายามสืบ
หาจนพบ ยงั ไมไ่ ด้ขอบคุณอะไรเลย”
ทางบริษัทสนิ ประกนั ชีวิต ไม่ทราบผลการ
สอบปากคำกำนนั คนดังของตำรวจ ใครช่วยชีวิตกำนนั
คนดังเปน็ คนแรก จึงได้กำหนดจะจัดงานมอบรางวลั แก่
คนขับรถผมู้ ีจิตสาธารณะ ควรเปน็ ตัวอยา่ ง ได้ชว่ ยสรา้ ง
ชอื่ เสยี งและภาพลักษณท์ ่ดี ีเยี่ยมแกบ่ ริษัท กำหนดจัด
งานตอนเย็นวนั ศุกร์ หลงั หนงั สือพมิ พล์ งขา่ วได้ 2 วัน
ก่อนวนั จดั งานเชิดชเู กียรติวีรบุรษุ ของบริษัทสนิ
ประกันชวี ติ 1 วนั หนังสอื พมิ พ์ไดล้ งขา่ วกำนนั คนดังรถ
ควา่ เพิม่ เตมิ สาระสำคัญวา่ ผชู้ ายหนุ่มหน้าตาดี สวมเสอ้ื
ขาวผูกไท้ ได้เข้ามาชว่ ยเหลือนำกำนนั ออกจากรถแล้ว
โทร.แจ้งคนมาชว่ ย สว่ นคนขับรถบรษิ ทั สินประกันชวี ติ
เปน็ คนทส่ี องทีเ่ ขา้ มาชว่ ยเหลอื
กำนนั คนดงั ได้ออกจากโรงพยาบาลแลว้ พรอ้ มนำ
เรือ่ งราวชายนิรนามติดตัวไปด้วย เขาเป็นคนหนุ่ม กำนนั
ทบทวนในสมอง ลงไปช่วยชวี ติ เราจากรถคว่า หนา้ ตา
คุ้นๆ เขาเป็นใคร อยู่ที่ไหน แม้ชอ่ื ยังไมร่ ู้จกั ต้องตามให้
พบ คนอยา่ งกำนันไม่เคยลืมคุณคน
หลังบริษัทสินประกนั ชีวติ ทราบข้อมูลใหมว่ า่
วีรบุรษุ ตวั จริงท่ชี ่วยชวี ติ กำนัน เป็นหนุม่ หน้าตาดี สวม
เสือ้ ขาว ไมใ่ ชส่ วมเสอ้ื แจ๊กเก็ตสเี ทาซ่งึ เป็นคนขบั รถขอ
งบรัษัท ท่ามกลางเสยี งวิพากษว์ ิจารณข์ องบุคลากรใน
บริษัท ถงึ ความเหมาะสมถูกต้องในการจดั งาน แต่
ผจู้ ดั การมคี ำสง่ั ใหจ้ ัดงานทโ่ี รงแรมต่อไป
หนงั สอื พิมพ์ฉบบั ทำสกปู๊ ขา่ วมาก่อน ได้ส่งผูส้ อ่ื ขา่ ว
ลงพน้ื ทห่ี าขอ้ มลู จนรู้ความจริง ใครคอื วรี บุรษุ ตัวจริง หวงั
เพมิ่ ยอดจำหน่ายการเสนอข่าวได้ลกึ และรวดเรว็ กวา่ ฉบับ
อ่นื ผู้ส่อื ข่าวได้เขา้ ไปสมั ภาษณ์
“ทำไมคุณไม่บอกวา่ เป็นคนลงไปช่วยเหลอื กำนันดัง
เป็นคนแรก ไมบ่ อกชอ่ื ไม่บอกสถานทท่ี ำงาน รวมท้งั
เร่ืองราวของตน”
“…เอาเปน็ ว่า ผมไม่อยากดังอยากเดน่ เป็นจดุ สนใจ
อะไรถกู ต้องดีงามก็ทำไป ไม่ตอ้ งการประกาศชื่อ รบั โล่
รางวัลหรือออกส่ือ ก็เท่านั้นแหละครบั ”
“ปดิ ทองหลังพระ เป็นวีรบุรุษนริ นาม อย่างนนั้ หรอื
ครับ”
เสยี งผสู้ ่อื ขา่ วคล้ายเสยี ดสเี ลก็ นอ้ ย วีรบุรุษตวั จรงิ ยงั คง
อารมณเ์ ยน็ ไมต่ อบคำถาม ขยบั ตวั เปล่ียนท่าน่ังพูดตอ่
“เปลา่ เปลา่ เลย ไม่ถึงขนาดน้ันหรอก ขอพดู ถงึ
รายการโทรทัศนช์ ่องหนง่ึ ทม่ี คี นดูท่วั ประเทศมากท่ีสุด คณุ
อาจเคยดู เขาเชญิ คนเด่นดังหลายอาชีพมาสวมหนา้ กาก
ร้องเพลงให้คณะกรรมการและคนดใู นหอ้ งสง่ ฟงั ฟังเสียง
อย่างเดยี วโดยไม่เห็นหนา้ ตาว่าเป็นใคร มีอาชพี การงาน
อะไร ตัดสินผลงานดว้ ยเสยี งอย่างเดยี ว ใครร้องดีประทบั ใจ
คนดูกป็ รบมอื ใหก้ ระห่มึ หอ้ งสง่ …
ผมขอเปน็ นกั รอ้ งทสี่ วมหนา้ กากอยา่ งพวกเขา…แคน่ นั้
ครบั ”
ชือ่ ....................................................ชั้น.........................เลขท่ี.................
โครงเรอื่ ง..หนา้ กาก
.................................................................................................................................................
................................................................................................................................................
.................................................................................................................................................
.................................................................................................................................................
.................................................................................................................................................
.................................................................................................................................................
.
.
ตวั ละคร แกน่ เรอื่ ง
................................................................ ................................................................
................................................................ ................................................................
................................................................ ................................................................
................................................................ ................................................................
................................................................ ................................................................
................................................................ ................................................................
ฉาก การดำเนนิ เรอ่ื ง
................................................................ ................................................................
................................................................ ................................................................
................................................................ ................................................................
................................................................ ................................................................
................................................................ ................................................................
................................................................
ข้อคดิ ทไ่ี ดจ้ ากเรื่อง
..................................................................................................................................................
.................................................................................................................................................
.................................................................................................................................................
.................................................................................................................................................
..................................................................................................................................................