เรื่องสั้น ฉันอยู่นี่ศัตรูที่รัก

ฉนั อยูน่ ี่.....ศัตรทู ร่ี กั

ส. เดชาติวงศ์ ณ อยธุ ยา : ผ้เู ขยี น

“ฉันอยู่ท่ีน่ี...ศัตรูที่รัก” ... เป็นเรื่องของ....ความรัก...ความผูกพันระหว่า ผู้ท่ีฆ่าแม่ของเธอ(เจ้าลูกหมาน้อย...ช่ือเจ้า
แดง...บางที่ก็มีช่ือว่าปอล) ..... กับหมาล่าเนื้อ ช่ือหมีดา...หมีดา...ไปฆ่าแม่เจ้าแดง.... เม่ือเจ้าแดง/เจ้าปอล .... มี 2 ชื่อ
เพราะเวลาไปขอข้าวบ้านหนึ่งก็เรียกชื่อแดง...เพราะขนสีออกแดง ๆ .... พอไปว่ิงเล่นกับเด็ก ๆ ก็จะมีชื่อว่าปอล นะคะ
ตอนเจา้ แดงยังเดก็ ๆ ...เขาจะตามแมไ่ ปเท่ียวเลน่ ในปา่ ....

วันหน่ึงก็ไปพบกับ หมาล้าเนื้อเข้า... แล้วแม่ของเจ้าแดงก็ทะเลาะกับเจ้าหมีดา....ซ่ึงเป็น...หมาป่าล้าเนื้อ ... ที่ชื่อเจ้า
หมีดา....เพราะมีขนสีดามัน รูปร่างสูงใหญ่...ซึ่งกาลังหนุ่มแน่น...พละกาลังมากมาย...และเป็นศัตรูของแม่เจ้าปอล ...ซ่ึงมีกาลัง
เหนือกว่าแม่ของเจา้ ปอลมาก...และเจา้ หมาป่าไดพ้ รากแม่ไปจากเจา้ แดง/ปอล ตัวน้อย ๆหรือเด็ก ๆ ...

ณ นาที่น้ันเจ้าแดงน้อยก็ประกาศในใจว่า...เจ้าหมีดาหนุ่มร่างสูงใหญ่ในตอนน้ัน...เป็น... “ศัตรูท่ี...ฉันให้อภัยมิได้
ตลอดชีวิต” ....แต่ชะตากรรมเล่นตลกทาให้ท้ัง 2 กลับมาเป็น "เพื่อนรัก" ต่างวัยกัน ... พากันเที่ยวเล่นในทุงกลางปา่ ...
นานพอสมควร....เจา้ หมดี ารักเจ้าแดงนอ้ ย/ปอล...มาก...บอกกับเจ้าแดงนอ้ ยว่า… เรามาเป็นเพ่ือนรกั กนั ... แล้วทั้ง 2 ก็พา
กันไปเท่ียวเล่นไปท่ัวป่าใหญ่...เจ้าแดงน้อย..มีความสุขมาก..เจ้าหมีดา พาเจ้าแดงน้อย ข้ามแม่น้าสายใหญท่ ้ังกว้าง.. ทั้งลึก..และ
น้าแสนจะเย็น..พากนั เดนิ เลน่ ชายป่า...

ทาใหเ้ จา้ แดงนอ้ ย ... หายจาก .... ความวา้ เหวแ่ ละความหวาดหวน่ั ....พากันโบยบนิ ไปจากใจอย่างส้นิ เชงิ ...นาน ๆ
ไป เจ้าแดงนอ้ ย...กบั กลายเปน็ เพ่ือนรกั ของ....เจา้ หมีดา...ไปโดยปริยาย... แต่มีคาว่า “เพอ่ื นรัก” มาแทน... เจ้าหมี
ดาไม่ฆ่าเจ้าแดงน้อย...แต่กลับมาชวนไปวิ่งเล่น...เพราะรู้ว่า...เจ้าแดงน้อย/เจ้าปอล....ยังเด็กเกินไป... ต้องการเพื่อนเล่นและ
ต้องการความคุ้มครอง เขาเป็นห่วง เจ้าแดงน้อย/ปอล และรู้ว่าปอล...รู้ว่าเหงามาก... เจ้าหมีดา...ดูแล เจ้าแดงน้อย/เจ้า
ปอล... เยย่ี งสหาย

แตใ่ นที่สดุ ....หมดี าก็โดนฝูงมาป่ากดั ...จนเสยี เลอื ด...และหมดลมหายใจ...จากการป้องกนั ...ไมใ่ หป้ อล/เจา้ แดงน้อย
....โดนฝูงหมาป่าไลเ้ นอ้ื ที่เปน็ พอ่ แม่ พ่ี น้องของตน ทาร้ายและ หมายทจ่ี ะฆ่า...เจา้ แดงนอ้ ย/เจา้ ปอล ...

ในที่สุด เจ้าหมีดา ...เอาชีวิตของตนเขา้ ช่วย...เจ้าแดงน้อย...ร่างของเจ้าหมดี า....หมดแรง.....เพราะคู่ต่อส.ู้ ..
สูงใหญ่กวา่ มาก...หมีดาถูกกัด...เลือดกระฉดุ ..... มีเลือดไหลกลบเบ้าตา..ครางอบ่างเจ็บปวด แสนสาหัส...ร่างโงนเงน และ
ลม้ ฟบุ ....จนรา่ งของเจา้ หมดี า...ไมก่ ลับฟ้ืนคนื มาไดอ้ ีกตอ่ ไป...ก่อนจะหมดลมหายใจ....

หมดี าบอกกบั เจ้าแดงน้อย/เจา้ ปอลว่า...“เธอเป็นลูกหมาทนี่ ่าสงสาร...เยน็ วนั ที่ฉันฆา่ แมข่ องเธอ...ฉันไมเ่ คยเห็นลูก
หมาตัวน้อย ๆ ทีม่ ีนยั นต์ าน่าส่งสารอย่างนี้ ....ฉนั พบแตก่ ารตอ่ ส้.ู .อยา่ งโซกโวนกับฝูงมาจิง้ จอก...ชวี ิตของฉนั มีแตก่ ารผจญภัย
และความทารุณ....หมาน้อย...ยกโทษใหฉ้ นั ไดไ้ หม?....แลว้ เรยี กฉนั วา่ ...หมีดาเพ่อื นรกั ” ....

เจ้าหมีดา....พยายามผงกหัวขึ้นมาเลียหน้าผาก...ของฉัน....แล้วก็ฟบุ น่งิ ไป.... "หมีดาเพ่ือนรกั " ... ฉันยกโทษให้
เธอ ... ได้ยินไหม? .... “ศัตรู....ท่ีรักของฉัน” .... เจ้าแดงน้อย/เจ้าปอล .... ส่งเสียงสะท้อนกลับไปกลับมา...ระหว่าง
ชะงอ่ นผา...ลุกข้นึ มาเถิดแล้วฟังฉันกระซบิ ว่า... “ฉนั อย่ทู ีน่ .่ี ..ศตั รทู รี่ ัก”