Τύρωνας ο Τρομερός

Ο Μπόλαντ ήταν ένας μικρός
δεινόσαυρος. Ζούσε με τη μαμά και
τον μπαμπά του σε ένα μεγάλο δάσος
με βάλτους.

Υπήρχαν πολλά παιδιά δεινοσαύρων
στη γειτονιά του Μπόλαντ. Έπαιζαν
μαζί κάθε μέρα κι ο Μπόλαντ ήταν
φιλικός με όλα, εκτός από ένα…

Το όνομά του ήταν Τύρωνας – ή Τύρωνας ο Τρομερός όπως τον έλεγαν
συνήθως.

Ήταν κι αυτός απλά ένα παιδί, αλλά ήταν πολύ μεγαλύτερος και δυνατότερος
από τα περισσότερα απ’ τα άλλα παιδιά.
Ήταν ένας αληθινός μπούλι αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Στην
πραγματικότητα, ήταν ο μεγαλύτερος μπούλι του κόσμου!

Στον Τύρωνα άρεζε ιδιαίτερα να
τα βάζει με τον Μπόλαντ. Τον
χτυπούσε και τον πείραζε και
πάντα του έκλεβε το κολατσιό
του ή το σάντουίτς του.

Ο Μπόλαντ προσπαθούσε να τον
αποφύγει, αλλά όπου κι αν
πήγαινε, ο Τϋρωνας ήταν εκεί
και τον περίμενε.

Κάθε νύχτα, ο Μπόλαντ δυσκολευόταν να κοιμηθεί. Συνέχεια σκεφτόταν
τρόπους για να αποφύγει τον Τύρωνα. Φαινόταν σαν να μην έχει καμιά ελπίδα.

Οι φίλοι του προσπαθούσαν να τον
βοηθήσουν.

«Πρέπει να κάνεις τον Τύρωνα φίλο
σου», είπε ο Τέρρυ στον Μπόλαντ μια
μέρα.

«Αυτό είναι εύκολο να το λες, αλλά
δύσκολο να το κάνεις», είπε ο
Μπόλαντ.

«Πώς κάνεις φίλο σου κάποιον που σε
πλήγωνε και σε πείραζε όλη σου τη
ζωή;»

«Πρέπει να του κάνεις ένα δώρο και
να του δείξεις ότι τον συμπαθείς»,
είπε ο Τέρρυ.

Ο Μπόλαντ το σκέφτηκε για λίγο. Τι είδους δώρο μπορούσε να κάνει στον
Τύρωνα; Μετά θυμήθηκε ότι ο Τύρωνας του έπαιρνε τα σνακς και τα
σάντουιτς.
«Ένα δώρο για τον Τύρωνα;» είπε. «Τουλάχιστον αξίζει μια προσπάθεια».
Εκείνο το απόγευμα, ο Μπόλαντ πήγε να βρει τον Τύρωνα.
«Ορίστε», του είπε με την πιο φιλική του φωνή. «Κάνει τόση ζέστη σήμερα,
σκέφτηκα ότι θα ήθελες ένα ωραίο παγωτό χωνάκι».

Ο Τύρωνας τον κοίταξε για λίγο. Μετά χαμογέλασε με έναν απαίσιο τρόπο.
«Παγωτό για μένα; Τι γλυκό!»
Ο Τύρωνας άρπαξε το χωνάκι. Μετά το γύρισε ανάποδα και το έλιωσε στο
κεφάλι του Μπόλαντ.
«Χα χα χα!» Ο Τύρωνας γέλασε και έφυγε.

Ο Μπόλαντ μπορούσε να ακούει το γέλιο του για πολλή ώρα, όπως ηχούσε
μέσα στο δάσος.

Την επόμενη μέρα, ο Μπόλαντ είπε στη φίλη
του τη Στέλλα τι είχε συμβεί.

«Το παίρνεις πολύ σοβαρά», είπε η Στέλλα.

«Μη δίνεις καμιά σημασία σ’ αυτόν τον
τεράστιο μπούλι όταν προσπαθεί να σε
πειράξει. Απλά να μένεις ατάραχος. Αυτό
είναι το μόνο πράγμα που θα καταλάβει».

«Να μένεις ατάραχος όταν φοβάσαι δεν είναι
εύκολο», είπε ο Μπόλαντ. «Αλλά θα το
δοκιμάσω».

Έτσι την επόμενη φορά που ο Μπόλαντ
συνάντησε τον Τύρωνα, έμεινε ατάραχος.

«Γεια σου, Σαυροκέφαλε!»
ούρλιαξε ο Τύρωνας καθώς
περνούσε ο Μπόλαντ. «Πού
είναι το σάντουίτς ΜΟΥ;»

Ο Μπόλαντ δεν του έδωσε
καμιά προσοχή και δεν
προσπάθησε καν να τρέξει.
Συνέχισε να προχωράει.

«Μάλλον θα πρέπει να το
κάνω από μόνος μου», είπε ο Τύρωνας. Πάτησε επάνω στην ουρά του
Μπόλαντ μέχρι που αναγκάστηκε να πετάξει το σάντουιτς.

Ο Μπόλαντ προσπάθησε να κρύψει τα δάκρυά του. Αλλά πονούσε πολύ.

Όταν οι φίλοι του Μπόλαντ έμαθαν τι έκανε ο Τύρωνας, έγιναν έξαλλοι.

«Είναι ώρα να τον

αντιμετωπίσεις!», είπε

ο Στέγος. «Αρκετά

προβλήματα σου

προκάλεσε. Πρέπει να

σταθείς απέναντί του

και να του δείξεις ότι κι

εσύ είσαι δεινόσαυρος.

Πρέπει μια φορά να τον

νικήσεις.

Απλά ο Τύρωνας έχει μεγάλο στόμα, αυτό είναι όλο».

Αλλά κι ο Μπόλαντ είχε θυμώσει. «Έχεις δίκιο!» είπε. «Μάλλον πρέπει να
τον πολεμήσω και να σταματήσω τις ανοησίες του μια για πάντα».

«Λοιπόν», είπε ο Στέγος, «να το κάνουμε τώρα!».
Οι τέσσερις φίλοι ξεκίνησαν με θάρρος να βρουν τον Τύρωνα.

Ο Μπόλαντ στάθηκε απέναντί του και κοίταξε τον Τύρωνα τον Τρομερό.
«Άκουσε, βάρβαρε», του είπε. «Αρκετά ανέχτηκα τον εκφοβισμό σου. Έλα
εδώ να παλέψουμε!».

Ο Τύρωνας τον κοίταξε, γέλασε
και είπε «Εντάξει, αφού
θέλεις».
Ο αγώνας ήταν πολύ σύντομος.
Ο μικρούλης Μπόλαντ δεν είχε
καμιά ελπίδα απέναντι στον
μεγάλο του αντίπαλο.

«Συγνώμη», είπε ο Στέγος. «Δεν ήταν καλή ιδέα. Καλύτερα να τα
παρατήσεις. Μερικούς εκφοβιστές δεν μπορείς να τους νικήσεις. Πρέπει να
μάθεις να ζεις μαζί τους, είτε σου αρέσει είτε όχι».

Αλλά στον Μπόλαντ δεν άρεζε.

«Κάποιος τρόπος πρέπει να υπάρχει
για να νικήσεις έναν εκφοβιστή».

Ακόμα σκεφτόταν όταν βγήκε το
φεγγάρι και τα αστέρια γέμισαν τον
ουρανό. Ξαφνικά χαμογέλασε με ένα
μεγάλο χαμόγελο.

«Αυτό είναι!» μονολόγησε.

Μετά έγειρε και αποκοιμήθηκε.

Το επόμενο πρωί ο Μπόλαντ πήρε το σάντουίτς του και πήγε κατευθείαν στο
δάσος όπως πάντα. Δεν πέρασε πολλή ώρα πριν εμφανιστεί ο Τύρωνας.

«Κι άλλο σνακ για μένα!» βρυχήθηκε ο Τύρωνας. «Ελπίζω να είναι κάτι
καλό!». Και αμέσως άρπαξε το σάντουιτς από το χέρι του Μπόλαντ και το
κατάπιε με μια μεγάλη μπουκιά.
Ο Μπόλαντ έφυγε όσο πιο γρήγορα μπορούσε.
Ξαφνικά άκουσε μια τρομερή κραυγή.
«Ααααααχχχχ!». Ήταν ο Τύρωνας.
Τεράστιες φλόγες έβγαιναν από το στόμα του.
«ΒΟΗΘΕΙΑ, καίγομαι», έλεγε κλαίγοντας. «Πεθαίνω. Με δηλητηρίασαν!
ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑΑ!».
«Ανοησίες!» είπε ο Μπόλαντ γελώντας. Ήταν απλά ένα σάντουιτς. Δεν ήξερα
ότι ήσουν τόσο ευαίσθητος. Εμένα μου αρέσει το διπλό κόκκινο τσίλι στα
σάντουιτς. Κρίμα που εσένα δεν σου αρέσει». Γύρισε από την άλλη και έφυγε,
αφήνοντας τον Τύρωνα να κλαίει και να ουρλιάζει.

Από εκείνη τη μέρα, ο Τύρωνας έμεινε όσο πιο μακριά μπορούσε από τον
Μπόλαντ.

Ο Μπόλαντ έπαιζε ευτυχισμένος με τους
φίλους του στον βάλτο όλη μέρα και ποτέ
δεν είχε πρόβλημα να κοιμηθεί τη νύχτα.

Μετά, πολλά πολλά χρόνια μετά κάποιοι επιστήμονες βρήκαν τον Τύρωνα τον
Τρομερό. Φαινόταν κάπως διαφορετικός, αλλά ακόμη είχε το ίδιο απαίσιο
χαμόγελο.