Looking for my school history

1ο Νηπιαγωγείο Καλλιθέας Αττικής
1st Kindergarten Kallithea, Attica, Greece

2020-2021

Βρισκόταν στην οδό Σαπφούς 50, ανάμεσα στην Αγίων
Πάντων και τη Χαροκόπου











Το σχολείο, όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα είναι πάντα
χαραγμένο στη μνήμη μας και στην καρδιά μας.

(Αικατερίνη Κατσούρη, Μαθήτρια 10υ Δημοτικού σ χολείου Καλλιθέας 1965)

Την εποχή εκείνη αν δεν ήξερες το μάθημά σου ή μιλούσες κατά
τη διάρκεια του μαθήματος, τότε ο δάσκαλος “στις έβρεχε” με τον
χάρακα ή με τη βέργα ή σου τραβούσε το αυτί. Γιατί τότε πίστευαν
πως “το ξύλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο”.

Φυσικά τότε δεν υπήρχαν οι πολύχρωμες πλαστικές τσάντες, αλλά
όλα τα παιδιά μετέφεραν τα βιβλία τους σε μία καφέ δερμάτινη
σάκα (ακριβή αφού ήταν δερμάτινη), την οποία πολύ συχνά
διατηρούσαν και τα 6 χρόνια, σε όλες τις τάξεις του Δημοτικού. Ο
αριθμός των μαθητών μέσα στην τάξη έφτανε καμία φορά και
τους πενήντα και στα θρανία κάθονταν μέχρι και τρία άτομα μαζί.
Το σχολείο ήταν εξατάξιο, δηλαδή έξι τάξεις το Δημοτικό και έξι
το Γυμνάσιο. Λύκειο δεν υπήρχε. Στο Δημοτικό, υπήρχε ένας
δάσκαλος που δίδασκε όλα τα μαθήματα.



Αναμνήσεις από τη μπλε ποδιά

(Αικατερίνη Κατσούρη)

το έμβλημα της μαθητικής ζωής. Η ιστορία της ξεκινά
από το 1964 και το χρώμα της ήταν μαύρο. Με μια
απόφαση του τότε υπουργού παιδεία το 1965, η ποδιά
αλλάζει χρώμα και γίνεται μπλε. Σύμφωνα με την
εγκύκλιο του Υπουργείου παιδείας έχει τα εξής
χαρακτηριστικά: στο πέτο έπρεπε η κάθε μαθήτρια να
φορά κονκάρδα, όπου αναγραφόταν το σχολείο και η
τάξη ενώ το μήκος της ποδιάς ήταν απαραίτητα κάτω από
το γόνατο.

Το 1982 η κατάργηση της ποδιάς ακολουθεί τις
μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης Παπανδρέου μετά το
πενθήμερο σχολείο. Ο τότε υπουργός παιδείας Λευτέρης
Βερυβάκης ως ένδειξη εκδημοκρατισμού και ελευθερίας
στην έκφραση και στην ανάπτυξη της προσωπικότητας
των μαθητών καταργεί τις ποδιές.



Μέρος της σχολικής ζωής ήταν:

 το κουδούνι που χτυπούσε ο επιστάτης του σχολείου,
σηματοδοτώντας το διάλειμμα
 ο μαυροπίνακας για τις ασκήσεις μέσα στην τάξη
 το αριθμητήριο
 τα πράσινα, ξύλινα σχολικά θρανία και
 το κυλικείο (όταν υπήρχε, κυρίως στα αστικά κέντρα)
που πουλούσε κουλούρι Θεσσαλονίκης και ίσως και τσιπς











Απέναντι υπήρχαν σταύλοι με άλογα που έτρεχαν στον
ιππόδρομο. Δίπλα από το νηπιαγωγείο ήταν και είναι το 10 ο

Δημοτικό σχολείο Καλλιθέας. Σήμερα στη θέση των σταύλων

υπάρχει το κλειστό γυμναστήριο Λάμπρου Κατσώνη

1ο Νηπιαγωγείο
Καλλιθέας

Αναμνήσεις μιας άλλης εποχής…

Ανατρέχοντας στο 1995 περίπου, στην Καλλιθέα…
Συνέντευξη μητέρας νηπίου που φοίτησε στο 1ο Νηπιαγωγείο

Καλλιθέας

Το 1ο Νηπιαγωγείο Καλλιθέας θα μπορούσε να πει κανείς
πως δε διέφερε σημαντικά από άποψη δομής σε σχέση με
την τωρινή του μορφή. Οι δύο σχολικές αίθουσες
φιλοξενούσαν και τότε τους μαθητές, ενώ μια τρίτη
αίθουσα, μικρότερη, αποτελούσε τον χώρο ξεκούρασης
των δασκάλων. Αυτή η μικρή αίθουσα στη σημερινή εποχή
έχει μετατραπεί σε σχολική τάξη για το τμήμα ένταξης του
σχολείου. Ο κεντρικός κοινόχρηστος χώρος αξιοποιούνταν
για σχολικές παραστάσεις αλλά και για τις πρόβες αυτών
φυσικά. Μέσα στις σχολικές τάξεις κυριαρχούσαν οι
μικρές ξύλινες καρέκλες και τα τραπέζια όπου δούλευε
κάθε ομάδα.





Στην τάξη μια μεριά του τοίχου τα ερμάρια προφύλασσαν τις
σχολικές εργασίες, ώσπου να φτάσει το πλήρωμα του χρόνου
και να παραδοθούν στους …αποφοίτους ως αναμνηστικό.

Πάνω στα ράφια περίμεναν πάντα σε απόλυτη
τακτικότητα τα βαζάκια με τους μαρκαδόρους, τις
ξυλομπογιές, τα πινέλα κι όλα εκείνα που
επιστρατεύονταν για κάθε εργασία. Οι τοίχοι περιμετρικά
στολίζονταν από τα έργα των επίδοξων καλλιτεχνών ή
από καρτέλες με γράμματα και αριθμούς.









Το προαύλιο του Νηπιαγωγείου, επίσης, παρουσιάζει
λίγες διαφορές. Όλος ο χώρος ήταν ελεύθερος, χωρίς
φράκτη. Ένα μέρος του καλυπτόταν από χαλίκι και εκεί
ακριβώς έστεκε η τσουλήθρα, όπου έτρεχαν όλα τα
παιδιά στο διάλειμμα. Όσο το άγχος για την πρόκληση
κάποιου ατυχήματος στον συνδυασμό τσουλήθρας-
χαλικιού, τόση και η χαρά και ο ενθουσιασμός των
μικρών μαθητών για παιχνίδι.



Το διάλειμμα στο Νηπιαγωγείο όμως θα μπορούσε να
εξελιχτεί σε σπουδαία εμπειρία χάρη στους στάβλους που
φιλοξενούνταν απέναντι, εκεί όπου σήμερα στεγάζεται το κτήριο
του Γυμναστηρίου του 14ου Γυμνασίου. Ανά διαστήματα ήταν
πολύ πιθανό να ξεπροβάλει κάποιο κεφαλάκι αλόγου ή ακόμη
και να διασχίσει τον δρόμο με τη συνοδεία του φροντιστή του.
Φυσικά, και πάλι ο ενθουσιασμός οδηγούσε τους μαθητές του
μικρού σχολείου στα κάγκελα της αυλής και σε μια χαρούμενη
προσπάθεια επικοινωνίας με τα συμπαθή τετράποδα.

Σταύλος









1966

1980
1994