สัทพจน์ วิช วิ าภาษาไทย ระดับ ดั ชั้น ชั้ มัธ มั ยมศึก ศึ ษาปีที่ ๑ - ๓ โรงเรีย รี นองค์การบริหารส่วนจัง จั หวัดเชียงราย สัง สั กัด กั องค์การบริห ริ ารส่วนจัง จั หวัดเชียงราย กรมส่งส่เสริมการปกครองท้องถิ่น ถิ่ กระทรวงมหาดไทย
จากคำ ประพัน พั ธ์ปธ์ รากฏการใช้สั ช้ ท สั พจน์ 2 แห่งห่ คือ คื คำ ว่าว่ต้อ ต้ ยตะริดริติดติตี่ และ แอ้อี อ้ อ่อีออ่ย จากบทประพัน พั ธ์ข้ ธ์ า ข้ งต้น ต้ กล่าล่วถึงถึเสียสีงปี่ของพระอภัย ภั มณี ทั้ง ทั้ กบเขียขีดเกรียรีดกรีดรีจัง จั หรีดรีเรื่อ รื่ ย พระพายเฉื่อ ฉื่ ยฉิวฉิฉิวฉิวะหวิววิหวาม นาวาเอียอีงเสียสีงกุก กุ ลุก ลุ ขึ้นขึ้ร้อ ร้ ง มัน มั ดำ ล่อล่งน้ำ ไปช่าช่งไวเหลือ ลื (นิราศภูเขาทอง) จากคำ ประพัน พั ธ์ปธ์ รากฏการใช้สั ช้ ท สั พจน์ 2 แห่งห่ คือ คื คำ ว่าว่เกรียรีดกรีดรีฉิวฉิฉิวฉิ จากคำ ประพัน พั ธ์ข้ ธ์ า ข้ งตัน ตัใช้คำ ช้ คำเลียลีนแบบเสียสีงกบ เขียขีด เสียสีงลม และเสียสีงดัง ดั ของสิ่งสิ่ของ ต้อ ต้ ยตะริดริติดติตี่เ ตี่ จ้า จ้ พี่เ พี่ อ๋ย อ๋ จะละเลยเรร่อร่นไปนอนไหน แอ้อี อ้ อ่อีออ่ยสร้อ ร้ ยฟ้าสุม สุ าลัย ลั แม้น ม้ เด็ด ด็ได้แ ด้ ล้ว ล้ ไม่ร้ม่า ร้ งให้ห่ ห้ าห่งเชย (พระอภัยมณี : สุนทรภู่)
จากข้อ ข้ ความปรากฏการใช้สั ช้ ท สั พจน์ 1 แห่งห่ คือ คื คำ ว่าว่ "เปรี้ย รี้ งปร้า ร้ ง" จากข้อ ข้ ความข้า ข้ งต้น ต้ เปรียรีบเทียทีบกับ กั เสียสีงฟ้าผ่าผ่ ในฤดูฝ ดู น ค้อ ค้ นทองเสียสีงร้อ ร้ งป๋องเป๋ง เพลินลิ ฟังวัง วั เวง อีเอีก้ง ก้ เริงริร้อ ร้ งลองเชิงชิ ลิงลิค่าค่งครางโครกครอก ฝูงจิ้งจิ้จอกออกเห่าห่หอน ระฆัง ฆั ดัง ดั วัง วั เวง โหง่งง่หง่าง่งเหง่งง่เก่งก่ก่าก่งดัง ดั (กาพย์พระไชยสุริยา) จากคำ ประพัน พั ธ์ปธ์ รากฏการใช้สั ช้ ท สั พจน์ 3 แห่งห่คือ คื คำ ว่าว่ ป๋องเป๋ง โครกครอก และ โหง่งง่หง่าง่งเหง่งง่เก่งก่ก่าก่ง จากคำ ประพัน พั ธ์ข้ ธ์ า ข้ งตัน ตั มีกมีารเลียลีนเสียสีงของนกค้อ ค้ นทอง เสียสีงกรนของลิงลิค่าค่ง และเสียสีงของระฆัง ฆั เสียสีงฟ้าผ่าดัง ดั เปรี้ย รี้ งปร้า ร้ งน่าน่สนใจ (กาพย์พระไชยสุริยา)
จากคำ ประพัน พั ธ์ปธ์ รากฏการใช้สั ช้ ท สั พจน์ 1 แห่งห่ คือ คื โครมคราม จากบทประพัน พั ธ์ข้ ธ์ า ข้ งต้น ต้ เป็นการเปรียรีบเทียทีบลุย ลุ ฝ่าน้ำ ทะเลของนางผีเสื้อ สื้ สมุท มุ รที่แ ที่ ปลงร่าร่งเป็นยัก ยั ษ์ออกตามหา พระอภัย ภั มณีแณีละสินสิสมุท มุ ร ทำ ให้ผู้ ห้ อ่ผู้ าอ่นเกิดกิจินจิตนาการ เห็น ห็ ภาพนางผีเสื้อ สื้ สมุท มุ รลุย ลุ ทะเลรีบรีออกตามหาพระอภัย ภั มณีแณีละสินสิสมุท มุ ร ลงกลิ้งลิ้เกลือ ลื กเสือ สื กกายร้อ ร้ งไห้โห้ ร่ เสียสีงโฮโฮดัง ดั ก้อ ก้ งห้อ ห้ งคูห คู า (พระอภัยมณี : ตอนพระอภัยมณีหนีนางผีเสื้อสมุทร) จากคำ ประพัน พั ธ์ปธ์ รากฏการใช้สั ช้ ท สั พจน์ 1 แห่งห่คือ คื โฮโฮ จากบทประพัน พั ธ์ข้ ธ์ า ข้ งต้น ต้ เป็นการเปรียรีบเทียทีบเสียสีงร้อ ร้ งไห้ ของนางผีเสื้อ สื้ สมุท มุ รทำ ให้รู้ ห้ สึรู้ กสึสงสารนางผีเผีสื้อ สื้ สมุท มุ รที่ลู ที่ ก ลู และสามีหมีนีไนีป ลุย ลุ ทะเลโครมครามออกตามไป สมุท มุ รไทแทบจะล่มล่ถล่มล่ทราย (พระอภัยมณี : ตอนพระอภัยมณีหนีนางผีเสื้อสมุทร)
วัง วั เอ๋ย อ๋ วัง วั เวง หง่าง่งเหง่งง่ ! ย่ำ ค่ำ ระฆัง ฆั ขาน ฝูงวัว วั ควายผ้ายลาทิวทิากาล ค่อค่ยค่อค่ยผ่ายท้อ ท้ งทุ่งทุ่ มุ่งมุ่ ถิ่นถิ่ตน ชาวนาเหนื่อ นื่ ยอ่ออ่นต่าต่งจรกลับ ลั ตะวัน วั ลับ ลั อับ อั แสงทุก ทุ แห่งห่หน ทิ้งทิ้ทุ่งทุ่ ให้มื ห้ ด มื มัว มั ทั่ว ทั่ มณฑล และทิ้งทิ้ตนตูเ ตู ปลี่ย ลี่ วอยู่เยู่ ดียดีวเอย (กลอนดอกสร้อย รำ พึงในป่าช้า) จากคำ ประพัน พั ธ์ปธ์ รากฏการใช้สั ช้ ท สั พจน์ 1 แห่งห่ คือ คื คำ ว่าว่หง่าง่งเหง่งง่ จากบทประพัน พั ธ์ข้ ธ์ า ข้ งต้น ต้ เปรียรีบเทียทีบคำ ว่าว่หง่าง่ง แหง่งง่เสียสีงระฆัง ฆั ขาน ฝูงสัต สั ว์ไว์ ด้ยิ ด้ นยิก็พ ก็ ากัน กั กลับ ลั สู่บ้ สู่ า บ้ น ของชาวนา นาวาเอียอีงเสียสีงกุก กุ ลุก ลุ ขึ้นขึ้ร้อ ร้ ง มัน มั ดำ ล่อล่งน้ำ ไปช่าช่งไวเหลือ ลื (นิราศภูเขาทอง) จากคำ ประพัน พั ธ์ปธ์ รากฏการใช้สั ช้ ท สั พจน์ 1 แห่งห่คือ คื กุก กุ จากคำ ประพัน พั ธ์ข้ ธ์ า ข้ งต้น ต้ เปรียรีบเทียทีบกับ กั เรือ รื ที่แ ที่ ล่นล่ ไปใน แม่น้ำม่น้ำมีเมีสียสีง กุก กุ ทำ ให้เ ห้ รือ รื เอียอีงจนเรือ รื ล่มล่
ฝูงลิงลิใหญ่น้ญ่อ น้ ยกระจุ้ยจุ้ ชะนีอุ่นียอุ่ อุ้ยอุ้ ร้อ ร้ งหา ฝูงค่าค่งหว่าว่งพฤกษา ค่าค่งโจนไล่ไล่ขว่ปว่ลายยาง (กาพย์ห่อโคลงประพาสธารทองแดง) จากคำ ประพัน พั ธ์ปธ์ รากฏการใช้สั ช้ ท สั พจน์ 1 แห่งห่ คือ คื คำ ว่าว่อุ่ยอุ่ อุ้ยอุ้ คำ ประพัน พั ธ์นี้ ธ์ แ นี้ ปลความได้ว่ ด้ าว่ ฝูงชะนีร้นีอ ร้ งกู่ หาคู่ขคู่ องมัน มั ว่าว่ “อุ่ยอุ่ อุ้ยอุ้ ” ฝูงค่าค่งหว่าว่งพฤกษา มาสู่ ครอกแครกไล่ไล่ขว่คว่ว้า ว้ ง โลดเลี้ย ลี้ วโจนปลิวลิ จากคำ ประพัน พั ธ์ปธ์ รากฏการใช้สั ช้ ท สั พจน์ 1 แห่งห่ คือ คื คำ ว่าว่ครอกแครก คำ ประพัน พั ธ์นี้ ธ์ แ นี้ ปลความได้ว่ ด้ าว่ ฝูงร้อ ร้ ง “ครอกแครก” (กาพย์ห่อโคลงประพาสธารทองแดง)