เรื่องสั้น เพียงฤดู (4)

เพียงฤดู

เพียงฤดู

เพียงฤดู

จัดทำโดย

นายชานนท์ ศรีไว ม.6/12 เลขที่ 33
นายศุภโชค ไชยวงค์ ม.6/12 เลขที่ 28

นายกีรติพล กิตติ ม.6/12 เลขที่ 9
นายภากร พิพิธวรศิริ ม.6/12 เลขที่ 21
นายบุณยกร แดงปง ม.6/12 เลขที่ 24
นายศิวกร ธิชาญ ม.6/12 เลขที่ 35

คำนำ

ความรู้สึกในวันนี้
เป็นแค่เพียงฤดูหรือเปล่า
เธอที่อยู่ตรงนี้
เป็นแค่เพียงฤดูหรือเปล่า
ตัวเราในวันนี้
เป็นแค่เพียงฤดูหรือเปล่า
ทุกสิ่งในวันนี้
จะคงอยู่ไปอีกนานหรือเปล่า

ไม่ว่าสิ่งใดก็ไม่อาจคงอยู่ได้ตลอดกาลเฉกเช่นฤดูที่พัด
ผ่านมาและเมื่อถึงเวลาก็ต้องพัดผ่านไปกลายเป็น
"เพียงฤดู' ที่เคยเกิดขึ้น

ในท้ายที่สุดนี้ผู้เขียนหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเรื่องสั้นเล่มนี้
จะสามารถทำให้ผู้อ่านเกิดอารมณ์ ความรู้สึกหลายๆอย่าง
และได้ข้อคิดในการนำไปใช้ในชีวิตประจำวันได้

อจินไตย

ตุลาคม 2564

เพียงฤดูฝน

ชายวัย 35 ปีคนหนึ่งอาศัยอยู่กับครอบครัวของเขา
ในต่างจังหวัดก่อนที่เขาจะย้ายมายังกรุงเทพฯเนื่องจาก
เขาตกงานทำให้ประสบปัญหามากมายในเรื่องค่าใช้จ่าย
ซ้ำยังติดค่าเช่าห้องเนื่องจากไม่มีรายได้ ราวกับวันที่มีฝน
ตกในฤดูฝนที่ซัดสาดน้ำฝนมายังชายคนนี้ เขาตัดสินใจ
เดิมพันทุกอย่างเดินทางมุ่งสู่กรุงเทพมหานคร โดยมีทุน
2000 บาทจากการขายของใช้บางอย่างและโทรศัพท์
เก่าๆหนึ่งเครื่องไว้รับโทรศัพท์หรือโทรหาภรรยา ทั้งยัง
ยืมเงินเพื่อนบ้านไว้ให้ครอบครัวใช้

วันแรกของการเดิมพัน เขานั่งรถไฟฟรีตั้งแต่ยาม
เช้ารุ่งและถึงกรุงเทพในเวลาต่อมาเขาต่อรถเมล์มายังย่าน
ที่มีค่าครองที่ไม่สูงนัก จากนั้นเขาจึงเริ่มมุ่งหน้าหางานทำ
ตระเวนไปทั่วทุกร้านที่มีติดใบประกาศรับสมัครพนักงาน
แต่ส่วนใหญ่ทางร้านจะรับสมัครผู้หญิงหรือคนหนุ่มจึง
เป็นการยากสำหรับชายคนนี้เนื่องด้วยอายุที่มากแล้ว ถึง
กระนั้นชายคนนี้เขาก็ไม่เคยที่จะลดละความพยายามเดิน
หางานทำจนเกือบตกเย็นในที่สุดก็ได้งานทำในร้านขาย
คอมพิวเตอร์ เขาไม่แม้แต่จะเกี่ยงเรื่องค่าจ้างหรืองานที่
จะต้องทำ ทางเจ้าของร้านมอบหมายให้ชายคนนี้เฝ้าร้าน
และประกอบคอมพิวเตอร์ และบอกให้

เขาสามารถมาทำงานได้ตั้งแต่พรุ่งนีได้เลย โดยคิดค่าจ้าง
วันละ 300 บาท แต่นี่ก็ใกล้พลบค่ำแล้วชายคนนี้ก็ยังไม่มี
ที่พักเขาจึงตัดสินใจใช้บริการร้านอินเทอร์เน็ต ซึ่งมี
บริการเหมาตั้งแต่เวลา 1 ทุ่มจนถึง 8 โมงเช้า เขานั่งลง
บนเก้าอี้ของทางร้านและไม่นานนักเขาก็พลอยหลับไป

วันที่สอง เขาตื่นขึ้นมาในยามเช้าตรู่ประมาณเวลาตี
5 เขาไม่รีรอรีบตรงดิ่งไปยังปั๊ มน้ำมันใกล้ๆเพื่อล้างหน้า
แปรงฟันแต่เนื่องจากเขายังไม่ได้อาบน้ำเลยตั้งแต่เมื่อ
วานตัวเขาเหม็นมากในตอนนี้เขาจึงใช้แป้งเด็กทาตัวใน
การดับกลิ่นไปก่อน เขาทำงานจนถึงตอนพักเที่ยงเขาใช้
เวลาว่างในการเดินหาที่พักอาศัยครู่นึงเขาก็หันไปสะดุด
ตากับหอพักราคาถูกซึ่งมีค่าเช่าเดือนละราวๆ 1 พันและ
รวมค่าน้ำค่าไฟแล้วหอพักแห่งนี้มี 20 ห้องแต่มีคนอยู๋
เพียง 4 ห้อง หอพักค่อนข้างมีสภาพเก่ามากแล้ว เมื่อ
เข้าไปภายในห้องก็พบว่าไม่มีอะไรเลยนอกจากพัดลม
เพดานและห้องน้ำก็ยังเป็นห้องน้ำรวมซึ่งไม่มีฝักบัวม
เพียงแค่โอ่ง กับขัน เขาไม่ลังเลใจและตัดสินใจเอาเงินวาง
จองห้องพักไว้และขนสัมภาระย้ายเข้าไปนอนในห้องพัก
ภายในคืนวันนั้นเลย

เพียงฤดูร้อน

ในวันที่สามซึ่งคือ วันที่ 1 ของเดือน ตอนนี้เข้ามีทั้ง
ที่พักอาศัยและมีงานทำแล้ว ราวกับว่าในตอนนี้รอบๆตัว
เขาคล้ายกับแสงแดดอันอบอุ่นที่พร้อมสาดส่องทำให้
ต้นไม้ทั้งหลายเจริญเติบโต เงินที่เขานำพกติดตัวมาใน
ตอนแรกนั้นเหลือเพียง 800 บาท ซึ่งเป็นเงินก้อนเดียวที่
สำคัญมากในตอนนี้เพราะต้องอยู่ให้ได้จนถึงสิ้นเดือน
แต่กลับกันชายคนนี้กลับไม่ได้รู้สึกท้อแท้หรือหมดหวังแต่
กลับคิดว่าเป็นเรื่องที่น่าสนุกและท้าทายว่าเขาจะสามารถ
ดำรงชีวิตยังไงด้วยเงินเท่านี้จนถึงวันสิ้นเดือน ในทุกๆวัน
เขาจะเดินไปที่ทำงานเพราะว่าไม่ได้ไกลจากที่พักของเข้า
ซักเท่าไหร่ห่างไปประมาณ 3 กิโลเมตรหรือหากวันใดโชค
ดีเจอรถเมล์ฟรีเขาก็จะขึ้นรถเมล์ไป
ส่วนในเรื่องค่าอาหารนั้นในตอนเช้าจนเลิกงานเขาไม่ได้
กินข้าวดื่มแต่น้ำเปล่าเอาโดยนำขวดน้ำไปกดน้ำจากตู้ 1
บาทหลัวหลังเลิกงานเขาจะนำเงินไปซื้อข้าวเปล่า 10
บาทและปลากระป๋อง 14 บาทจาก 7-11 เป็นประจำเขา
จึงนำเงินเติมเข้าไปในบัตร(เพื่อใช้ซื้อของแถมยังได้รับ
แต้มนำมาแลกอย่างอย่างอื่นได้) รวมแล้วต่อวันเขาใช้เงิน
จำนวน 25 บาท เกือบทั้งเดือนเขากินแต่ปลากระป๋องกับ
ข้าวหรือบางวันหากรู้สึกเบื่อเขาก็จะนำเงินไปซื้ออย่างอื่น
กินโดยกำหนดไว้ที่ 25 บาทต่อวันเช่นเคย

เพียงฤดูหนาว

ในวันที่สี่ ผ่านมาสามวันแล้วหลังจากที่จาก
ครอบครัวมา
ตลอดการเดินทางได้พบเรื่องราวต่างๆมากมายไร้ซึ่งคน
เคียงข้างกาย ฝ่าสายลมอันหนาวเหน็ยบเพียงลำพังและ
เผชิญหน้ากับความโดดเดี่ยว ในตอนนี้สายลมเริ่มจาง
หายไปชวนให้คิดถึงคนที่เคยอยู่ข้างกายในอดีต เหตุฉะนี้
เขาจึงใช้บริการยืมค่าโทรจากค่ายมือถือเพื่อโทรหาภรรยา
ของเขาและสมากชิกในครอครัวคนใหม่ที่อยู่ในท้องของ
ภรรยาเขา ก่อนเขาจากมานั้นภรรยาเขาได้ตั้งท้องถึงแม้
จะเป็นห่วงแค่ในแต่ก็ต้องจำใจจากมา ในการโทรแต่ละ
ครั้งนั้นเขาจำใจจะต้องคุยเพียงไม่กี่นาทีเพราะเกรงว่าเงิน
ที่ยืมมานั้นจะหมด ในบางทีเขาจะให้ภรรยาสมัตรโปรโมชั่
นที่สามารถโทรคุยได้ตั้งแต่ 1 ทุ่มจนถึง 8 โมงเช้า แต่
เพียงเท่านี้ไม่อาจคลายความคิดถึงที่มีในใจได้ ทุกวันศุกร์
เข้าจะนั่งรถเมล์ฟรีตอน 3 ทุ่มจากนั้นไปต่อรถไฟฟรีเพื่อ
กลับไปยังลพบุรีกว่าจะถึงลพบุรีก็เป็นเวลาเที่ยงคืน จาก
นั้นจึงขอยืมรถจักรยานของเจ้าหน้าทีรถไฟเพื่อปั่ นกลับไป
หาลูกและภรรยาที่บ้าน
เจ้าหน้าที่รถไฟใจดีมากให้ยืมจักรยานทุกครั้งที่เขากลับมา
จากกรุงเทพฯ เขามีเวลาอยู่กับภรรยาจนถึงเย็นของวัน
อาทิตย์จากนั้นจะต้องนั่งรถไฟกลับมากรุงเทพฯเพื่อกลับ
มาทำงานต่อ

เพียงฤดูพัดผ่าน

วันสิ้นเดือนมาเยือน วันที่ชายคนนี้รอคอยมาอย่าง
ยาวนานในที่สุดเขาก็ได้รับเงินเดือน ก่อนวันสิ้นเดือนเขา
เหลือเงินติดตัวเพียง 50 บาทเขานำเงิน
ไปซื้อข้าวมันไก่ 30 บาทกับน้ำอัดลมเพื่อเป็นกลางเฉลิม
ฉลองในความพยายามที่ผ่านมาของเขา
เมื่อเขาได้เงินเดือนจำนวน 9000 บาทก็นำเงินไปไป
มัดจำห้องคอนโดเก่าๆ มีห้องน้ำในตัวเช่าเดือนละ 1500
บาท แล้วเงินที่เหลือ เขาก็ไปพาลูกเมียมาอยู่ด้วยกัน

"เรื่องราวสองปีที่ผ่านมาของชายคนนี้ได้ประสบพบ
เจอกับปัญหามากมาย ความรู้สึกต่างๆในตอนนั้น ตอนนี้
กลายเป็นเพียงฤดูที่เคยพัดผ่านเข้ามาในชีวิตของเขา
ฤดูกาลไม่อาจคงอยู่ที่เดิมตลอดไปเช่นเดียวกับชายคนนี้ที่
ไม่เคยหยุดยอมแพ้และก้าวต่อไปพบกับผู้คนมากมายยื่น
มือเข้ามาช่วยในชีวิต จนในท้ายที่สุดฤดูกาลแห่งความสุข
ก็พัดพาความสุขเข้ามาในชีวิตของเขา"