ถึง...บ้าน

ถึง...บา้ น

เร่ืองและภาพ : ชญานิศ บุญสกุลศกั ด์ิ

อาจารยท์ ่ีปรึกษา : อ. อจั ฉรา ประดิษฐ์
วรรณกรรมเยาวชน แนวสมจริงก่งึ แฟนตาซี สาหรบั เดก็ ๑๔ ปี ข้ ึนไปตน้ ฉบบั
วรรณกรรมสาหรบั เด็กนิพนธ์ ประจาปี การศึกษา ๒๕๖๔
ผลงานสรา้ งสรรคใ์ นรายวชิ า วด ๔๕๑ ภาคนิพนธท์ างวรรณกรรมสาหรบั เด็ก
หลกั สูตรศิลปศาสตรบณั ฑติ สาขาวชิ าวรรณกรรมสาหรบั เด็ก
ศูนยก์ ารศึกษาระดบั ปรญิ ญาตรี คณะมนุษยศาสตร์
มหาวทิ ยาลยั ศรีนครนิ ทรวโิ รฒ



บทนา

“สกั วาว่าดว้ ยเร่ืองครอบครวั หนึ่ง
คะนึงถึงเร่ืองมากมายหน่ายนัก
พฤตกิ รรมไมใ่ สใ่ จห่างไกลรกั

หมางเมินมิรูจ้ กั เจรจา
พ่อของลกู ทางานบา้ นไม่กลบั
แม่ของลกู หายลบั ราวหนีหนา้
ตวั ลกู นอ้ ยรอคอยพอ่ แม่มา

เวทนารอแลว้ รอเล่าเอย”

๒

ถึง...บา้ น

หนู ไม่เคยคิดมาก่อนว่าบันทึกประจาวันท่ ีจด
เร่ืองราวการเดินทางออกห่างจากบ้าน จะกลายเป็ น
จดหมายฉบบั แรกท่ ีส่งไปถึงบา้ น ถา้ พ่อกับแม่มีโอกาสเปิด
อ่าน ก็จะนับวา่ เป็นการเปิดใจต่อกันครง้ั แรกดว้ ย เกือบลืม
ไปแลว้ วา่ เราเคยคยุ เร่ืองชีวติ ประจาวนั ของกันและกันครงั้
สดุ ทา้ ยเม่ ือไหร่

จนตอนน้ีหนูเกิดคาถามกับตัวเองแลว้ ว่าตัวเอง
อยากหนีจากอะไรกันแน่ ถึงแมว้ า่ ตอนน้ีหนูจะอยไู่ กลจาก
บา้ นมากท่ ีสุดในชีวติ แบบท่ ีคิดวา่ มนั เป็นไปดงั่ ใจปรารถนา
แต่ชายไรบ้ า้ นคนหน่ ึงกลบั บอกวา่ น่ ีไม่ใช่ส่ ิงท่ ีหนูตอ้ งการ
จริงๆ เพราะฉะน้ัน หวงั วา่ จดหมายฉบับน้ีจะส่งไปถึงบา้ น
ส่งถึงมือพ่อกับแม่ เพ่ ือใหค้ าตอบในหัวชดั ข้นึ วา่ ความจรงิ
แลว้ หนูหนีออกจากบา้ นมาเพ่ ืออะไร

ความรู้สึกก่อนออกจากบ้านคื อไม่รู้เลยว่า
ปลายทางของตัวเองจะส้ินสุดท่ ีตรงไหน และไม่คิดไม่ฝัน
เลยสกั นิดวา่ ระหวา่ งทางจะไดค้ าตอบไหม แตป่ ระสบการณ์
ท่ ีไม่คาดคิดก็เร่ิมต้นข้ึน ดว้ ยเหตุท่ ีว่าระหว่างหนูกาลัง
เตรยี มของทกุ อยา่ งใหพ้ รอ้ ม ขณะเดยี วกนั ครอบครวั ภูตหิน

๓

จากพ้ืนท่ ีแสนไกล ในป่ าลึก ก็กาลงั เดินทางออกจากบา้ น
ของพวกเขาเหมือนกัน อาจฟังดูพิลึกหากบอกว่าเราจะ
กลายเป็นเพ่ ือนรว่ มทางกนั ยงั ไม่นับชายคนหน่ ึงท่ ีพวกเรา
จะไดเ้ จอระหวา่ งทาง ซ่ ึงเขาไม่มีทัง้ บา้ นและไม่ตอ้ งการมัน
ดว้ ยซา้ หวงั วา่ พ่อกบั แม่จะไดอ้ ่านจดหมายฉบบั น้ี และฉบบั
ตอ่ ๆ ไปนะคะ

จาก...ลูก

๔

๑

๕

ตอนเรยี นช้นั ประถม คุณครูหนูวา่ ‘บา้ น’ คอื อะไร
อยา่ งท่ีใครต่างก็รูน้ ิยามคาวา่ บา้ นมนั มีหลากหลาย ตวั หนู
เช่นกนั แต่ คาตอบแรกที่ไดก้ ลบั เป็ น บา้ นคือที่ท่ีทาใหเ้ รา
ไม่ตอ้ งตากฝน ไม่ตอ้ งทนหนาว เป็ นคาตอบท่ีไม่ผิด แต่ครู
ก็ไล่ใหห้ นูไปหาความหมายของคาวา่ บา้ นมาเพ่ิมเติม ในใจ
คิดว่ารูอ้ ยู่แลว้ คาตอบที่หลากหลายของคาว่าบา้ น และ
พอจะรูส้ ิ่งท่ีครูอยากใหห้ นูตอบดว้ ยซ้า แต่ก็ไม่เขา้ ใจตวั เอง
เลยว่าทาไมเลือกตอบแบบน้ัน คงเป็ นเพราะหนูไดส้ ัมผัส
คาวา่ บา้ นในรูปแบบท่ีพกั พิง มากกวา่ คาวา่ บา้ น ท่ีหมายถึง
ครอบครวั น่าแปลกดีที่หนูมีท้ังพ่อและแม่ แต่ทาไมพ่อกบั
แม่ไม่ใช่คาตอบของหนู ไม่แมแ้ ต่จะเป็ นคาตอบท่ีสองและท่ี
สาม หรือคาตอบไหน ๆ เลย

ถา้ อย่างน้ัน หนูในวยั ๑๔ ปี จะใชช้ ีวิตอยู่ไดโ้ ดย
การท่ีไมต่ อ้ งมีบา้ นหรือเปลา่ หากวา่ ท่ีไหน ๆ ก็ช่วยใหห้ ลบ
ฝน หลบลมหนาวลมรอ้ นได้ บางทีระหวา่ งการเดินทางคร้งั
น้ ีอาจเจอคาตอบกไ็ ด้ ถึงแมว้ า่ จะออกเดินทางโดยมีเจา้ ปูไป
ดว้ ยก็ตาม

๖

‘เจ้าปู ’ คือช่ือรถบ้าน ของเรา ท่ี หนู ต้ังช่ือน้ ี
เพราะว่ามันเป็ นปู หนูจึงคิดว่าช่ือน้ ีเหมาะกับมันทีเดียว
หนูถือวิสาสะขโมยรถปูท่ีพ่อเคยซ้ ือเพื่อใช้ในโอกาสพา
ครอบครวั ออกไปเที่ยว แต่ไหน ๆ ก็ยงั ไม่เคยไดใ้ ชส้ กั ที หนู
จึงคิดว่าน่าจะใชม้ ันใหเ้ ป็ นประโยชน์สักหน่อย และไม่น่า
เป็ นปัญหาอะไรมากนักเพราะพ่อแม่ไม่ไดใ้ ชง้ านมนั อยแู่ ลว้
บางทีอาจจะลืมไปว่าเคยมีเจา้ รถปูคันน้ ีอยู่ก็ได้ เพื่อไม่ให้
มันน้อยใจมากนัก หนูจึงตัดสินใจใหม้ ันกลายเป็ นเพ่ือน
รว่ มทางของหนูคร้งั น้ ี

การใชง้ านเจา้ รถปูดีเยี่ยมอย่างคาโฆษณาที่บอก
ไวจ้ ริง ๆ หลังจากเดินทางมาหนึ่งวันหนูยังไม่พบขอ้ เสีย
อะไรจากมัน แต่ความจริงคือหนูต้ังตารอสถานการณ์
บางอย่างท่ีอาจเกิดข้ ึนตามคาเตือนของผูข้ ายรถปูรุ่นน้ ีอยู่
‘โปรดระวงั สถานการณ์รถปูพลังงานอ่อนแรง’ และ ‘รถปู
รุ่นน้ ีไม่เหมาะสาหรับผู้ท่ีไม่ชอบเร่ืองไม่คาดฝัน ป.ล.ไม่
อันตรายถึงชีวิต’ มันอาจเกิดข้ ึนเร็ว ๆ น้ ีก็ได้ พ่อกับแม่
พอจะนึกออกไหมวา่ มนั จะเป็ นอย่างไรหากเจา้ รถปูมนั เร่ิม
หมดแรงเคลื่อนที่ หนูนึกไมอ่ อกจริง ๆ จึงไดแ้ ต่ต้งั ตารอ

๗

๒

๘

พอ่ กบั แม่คงเคยไดย้ นิ เร่ืองเล่าของภูตหินมาบา้ ง
ใชไ่ หม ที่ใคร ๆ กบ็ อกวา่ พวกเขาอาศยั อยบู่ นภเู ขาไกลโพน้
การเดินทางคร้งั น้ ีหนูไดเ้ จอตวั จริงดว้ ยคะ่ มีพ่อ แม่ และลกู
สาว พวกเขาเป็ นครอบครวั ท่ีสมบูรณแ์ บบเลย แต่พวกเขา
ไมไ่ ดค้ ิดแบบเดียวกบั หนูในตอนน้ ี น่ีเป็ นเหตุผลท่ีทาใหเ้ รา
ไดม้ าเจอกนั เพราะพวกเขาตอ้ งการตามหาบา้ น บา้ นท่ีจะ
ทาใหพ้ วกเขากลายเป็ นครอบครวั ท่ีสมบรู ณ์

ขณะที่หนูยืนกางแผนท่ีอยู่หน้ารถ สายตาจบั จอ้ ง
อยู่บนเสน้ ทางถนนท่ีซบั ซอ้ นอย่างไม่คิดวางแผนอะไร หนู
เพียงกางดูเพื่อใหม้ ัน่ ใจบางส่ิงบางอย่างเท่าน้ัน ทว่าจู่ ๆ
หนูก็รู้สึกว่ารอบตัวมีบางอย่างแปลกๆ ไป เพราะก้อน
กลมๆ สามกอ้ นขนาดไม่เท่ากนั ท่ีกาลงั มุงลอ้ มแผนที่ในมือ
หนูอยู่ หนูสะบัดมือเพื่อส่งสญั ญาณใหก้ อ้ นกลมๆ ท้ังสาม
รูต้ ัว กอ้ นกลมๆ น้ันกาลังปรบั องศาจนหนูเห็นใบหน้าท่ีมี
ดวงตากลมโตกว่าของมนุษย์ จมูก และปากและส่วนอื่นที่
คลา้ ยใบหน้าคนทัว่ ไปอยู่บนน้ัน หนูพิจารณากอ้ นกลม ๆ
ท้ังสามก่อนจะสรุปไดเ้ องว่าพวกเขาคือภูตหินท่ีคนมกั พูด
ถึงกนั ภูตหินที่ตวั ใหญ่ท่ีสุดเป็ นคนเร่มิ บทสนทนาก่อน

“พอดีวา่ เราอยากหาเสน้ ทางสกั หน่อย”

๙

“เสน้ ทางหรือคะ”

“ใช่ เสน้ ทางสกั เสน้ ทางท่ีมีบา้ นเป็ นหลงั ๆ”

“คุณหมายถึงหม่บู า้ นหรือคะ”

“ใช่ๆ หมู่บา้ น” พวกเขามองหน้ากนั ก่อนจะตอบ
คาถามน้ ี

“หมู่บา้ นท่ีมีแม่น้าดว้ ยจะ้ ” ภูตหินตัวขนาดกลาง
เสริม

“หมู่บา้ นท่ีมีแม่น้าแลว้ ก็ตน้ ไมห้ ลายตน้ ” ภูตหิน
ตวั เล็กสุดบอก

สงสัยว่าตอน น้ั น ห นู ค งยืน ท าหน้ างงใส่พ วกเขา
พวกเขาจึงช่วยไขความกระจ่างใหโ้ ดยการอธิบายเพิ่มเติม
ว่าพวกเขาเป็ นใคร ภูตหินที่ตัวใหญ่ท่ีสุดแนะนาตัวเองว่า
เป็ นภูตหินคุณพ่อ ภูตหินตัวขนาดกลางแนะนาตัวเองว่า
เป็ นภูตหินคุณแม่ ส่วนภูตหินตัวเล็กสุดแนะนาตัวเองว่า
เป็ นภูตหินลูกสาว

พวกเขาเป็ นครอบครวั ท่ีรกั กนั ดีแต่ส่ิงหนึ่งท่ียงั ไม่
มีคือบา้ น (เร่ืองเล่าที่บอกว่าภูตหินอาศัยอยู่ใตเ้ ห็ดยักษ์

๑๐

เป็ นเรื่องจริงดว้ ยค่ะ) ดงั น้ันพวกเขาจงึ ตดั สินใจออกตามหา
บ้านสักหลัง เหตุผลคือ เพราะพวกเขาจะได้กลายเป็ น
ครอบครวั ท่ีสมบูรณ์

หลงั จากไดค้ าตอบหนูถึงกบั น่ิงไปเลย เพราะส่ิงที่
พวกเขาต้องการมากท่ีสุดตอนน้ ี กลับเป็ นสิ่งที่หนู ไม่
ตอ้ งการมากท่ีสุด แลว้ แบบน้ ีความเชื่อของใครถูกตอ้ งกนั
แน่คะ หนูยืนคิดหาคาตอบระหวา่ งท่ีภูตหินคุณพ่อและคุณ
แม่กาลังมองดูแผนที่ท่ีขอยืมหนู ไป แต่ยังไม่ทันจะได้
คาตอบภูตหินลูกก็ถามคาถามกบั หนู โดยท่ีหนูไม่รูต้ ัวเลย
วา่ คาถามน้ันจะเป็ นจุดเร่ิมตน้ ใหห้ นูไดค้ าตอบในท่ีสุด

“แลว้ เธอจะเดินทางไปที่ไหนเหรอ”
“ไมร่ ูส้ ิ”
“ไมม่ จี ุดหมายง้นั เหรอ”
“ไม่มจี ดุ หมายแต่มเี ป้าหมาย”
“เป้าหมายของเธอคืออะไร”
“ไปใหไ้ กลจากบา้ นท่ีสุด”

๑๑

ตอนน้ันพวกเขาพรอ้ มใจเงียบทนั ที หนูรูส้ ึกวา่ มนั
เป็ นความเงียบท่ีสนั่ สะเทือนท่ีสุด หนูรบั รูถ้ ึงสายตาท้งั หกคู่
ท่ีมองมา พวกเขาไม่ตอ้ งการใหห้ นูทาแบบน้ ีจึงตดั สินใจพบั
โครงการหาบ้านของพวกเขาเอาไวก้ ่อน เรียกว่าเป็ น
จุดเริ่มตน้ ของการเดินทางร่วมกนั ระหวา่ งเราก็วา่ ได้

“ขอใหพ้ วกเราชว่ ยเธอไดไ้ หม”

หนูยอมรบั วา่ ตวั เองไม่ค่อยเขา้ ใจท่ีพวกเขาพูดสกั
เท่าไหร่จึงไดแ้ ต่ตกปากรบั คาขอของพวกเขา โดยท่ีไม่รูเ้ ลย
ว่าเราไม่สามารถผิดคาพูดน้ันไดแ้ ลว้ มีเร่ืองหนึ่งในเรื่อง
เล่าเกี่ยวกับภูตหินทีเราไม่เคยรู้คือ ถ้าตกลงให้ความ
ช่วยเหลือภูตหินไปแลว้ เราจะไม่ช่วยไม่ได้ เด็ดขาด หนู
ถามพวกเขาว่าหากไม่ทาตาม จะเกิดสิ่งใดข้ ึน พวกเขา
ไมไ่ ดใ้ หค้ าตอบ แต่บอกหนูวา่ อยากรูก้ ็ลองดูสิ

คิดดูว่าคาพูดน้ ีน่ากลัวเพียงใด ทาไมคนถึงชอบ
พูดว่าก็ลองดูสิมากกวา่ ท่ีจะบอกผลลัพธม์ าเลย ก็เพราะว่า
มนั น่ากลัวมากกว่า และทาใหเ้ ราไม่กลา้ ขดั ขืนไงล่ะ แต่ถา้
คิดกลบั กนั ถา้ ลองบอกผลลพั ธ์ไปเลย แลว้ เราตดั สินใจทา
มนั ท้งั ๆ ที่รูอ้ ยแู่ ลว้ วา่ จะเกิดอะไรข้ ึน แบบไหนจะดีกวา่ กนั
บอกไม่ไดอ้ ยูด่ ี เพราะหนูก็ไม่กลา้ ทาตามที่พวกเขาทา้ ดว้ ย

๑๒

ซี ก็พวกเขาเป็ นถึงภูตหินเชียวนะ ใครจะกลา้ กบั ส่ิงมีชีวิต
มหศั จรรยก์ นั ล่ะ จริงไหม และการเดินทางของพวกเราจึง
เร่ิมตน้ ข้ นึ ดว้ ยประการฉะน้ ี

คาว่าอนั ตรายไม่อยู่ในหวั หนูเลย เขาจะใจรา้ ยได้
ยงั ไงในเม่ือพวกเขาต่างแสดงอาการไม่พอใจท่ีหนูออกจาก
บา้ นมาตัวคนเดียว และเพราะพวกเขาไม่เห็นดว้ ยอย่างย่ิง
กับการจากบ้านมาของหนู หนู เลยคิดว่าพวกเขาเข้า
ใจความเป็ นครอบครวั ไดด้ ี และเป็ นคนดีทีเดียวคะ่

๑๓

๓

๑๔

“ชายหนุ่มคนหนึ่ง หอบฝันใส่กระเป๋ า
ผคู้ นว่าเขา ช่างเบาปัญญา
ชายหนุ่มคนหน่ึง เปี่ ยมดว้ ยความกลา้
เขาออกตามหา ไขว่ขวา้ การงาน
ชายหนุ่มคนหน่ึง เดนิ ทางจากบา้ น
ทะเยอทะยาน มิครา้ นปฏิเสธ
ชายหนุ่มคนหนึ่ง ทาฝันไม่สาเรจ็
น้าตาหนึ่งเม็ด รว่ งเล็ดลงมา
ชายหนุ่มคนหน่ึง สูญเสยี ความกลา้
แรงใจออ่ นลา้ ไม่สูห้ นา้ ใคร”

๑๕

ระหวา่ งทาง หนูไดร้ ูเ้ ร่ืองครอบครวั ภูตหินเพิ่มข้ ึน
ทาไมพวกเขาถึงออกมาป่ าทาไมพวกเขาถึงตอ้ งการบา้ น
กลางป่ าใหญ่ ครอบครัวภูตหินต้องการมีบ้านสักหลัง
เพราะพวกเขาคิดว่าครอบครัวจะสมบูรณ์ได้ ก็ต่อเม่ือมี
บา้ นเท่าน้ัน พวกเขาออกเดินทางเขา้ สู่โลกท่ีไม่เคยพบเจอ
โลกท่ีสุดแสนจะพิสดาร มีแต่สิ่งแปลกตาเต็มไปหมด นั่น
คือโลกของพวกที่เรยี กตวั เองวา่ มนุษยอ์ ยอู่ าศยั กนั

ในโลกวิเศษ สิ่งวิเศษท่ีคนคิดวา่ วิเศษไม่เขา้ ใจใน
ความวิเศษของตัวเอง ตรงกนั ขา้ มกลับมองว่าสิ่งภายนอก
ป่ าอย่างโลกมนุษย์น้ันวิเศษกว่าโลกวิเศษของตน ด้วย
ความอยากออกไปคน้ พบโลกใหมบ่ วกกบั ความรสู้ ึกที่ตอ้ งมี
บา้ น ทาใหเ้ กดิ การเดินทางของครอบครวั น้ ี

หนูเห็นว่าพวกเขาตื่นตาตื่นใจกับเจา้ รถปูมาก
คอยถามนัน่ ถามน่ีจนหนูตอบไม่ทนั แต่อยา่ งน้อยพวกเขาก็
ไดร้ วู้ า่ รถปูเป็ นยานพาหนะรุน่ ท่ีแขง็ แรงที่สุด รวมถึงเป็ นรุ่น
ท่ีคนอยากได้ท่ีสุดและไม่อยากได้ท่ีสุดเช่นกัน แต่หนูก็
ไมไ่ ดบ้ อกเหตุผลแก่พวกเขา

การเดินทางท่ีตอนแรกหนูคิดวา่ จะเงียบเหงา น่า
เบ่ือ และค่อนขา้ งเศรา้ มนั ไม่เป็ นอยา่ งที่หนูคิดเลยค่ะ ดว้ ย

๑๖

เพราะเรามาจากต่างถ่ิน ครอบครัวภูตหินจึงมีเร่ืองเล่า
มากมายเกี่ยวกบั ที่ท่ีพวกเขาจากมาเล่าใหห้ นูฟังเยอะแยะ
รวมถึงลูกสาวเขาที่หนูเดาว่าน่าจะเป็ นภูตหินเด็กข้ ีสงสัย
วยั กาลงั โต เธอชอบถามคาถามหนูตลอดทาง

“เธอไม่มีจุดหมาย แลว้ เธอกลางแผนที่ทาไม”

เธอไม่ปล่อยให้ความสงสัยของเธอหายไปกับ
อากาศ คาถามแรกที่เธอถามหนูทาเอาหนูตอบไมไ่ ด้

“ไม่รูซ้ ี”

หนูบอกเธอไปแบบน้ัน แต่หนูโกหก พ่อกบั แม่คง
รูว้ ่าหนูไม่ไดพ้ ูดความจริง หนูกางแผนท่ีเพราะตอ้ งการหา
เสน้ ทางที่จะไม่ทาใหอ้ อกนอกเสน้ ทางมากนัก หนูอยาก
มนั่ ใจวา่ ยงั เหน็ บา้ นอยใู่ นแผนที่เสน้ ทางของหนู

พวกภูตหินเดินทางกนั ยงั ไง เราเดินทางกนั ยงั ไง
ขอ้ ดีของการมีรถบา้ นท่ีภูตหินบอกว่าอยากเอาไปทาบา้ ง
พวกเขารูจ้ ักตัวทากท่ีไม่มีอะไรทา เผลอ ๆ จะใชม้ ันเป็ น
ยานพาหนะก็น่าจะดีนะ แต่หนูวา่ ทากน้ันชา้ มาก พวกเขา
บอกเพราะพวกเขามักกล้ ิงไปยงั จุดหมายเสมอ มนั เลยถึง

๑๗

อย่างรวดเร็ว ถ้าลองใช้ทาก อาจจะถึงที่หมายช้ากว่า
ปกติกไ็ ด้

บ า ง ที พ ว ก เค้ า อ า จ จ ะ อ ย า ก ล อ ง สั ม ผั ส
ประสบการณท์ ี่ยงั ไม่เคยเจอกไ็ ด้ หรือความจริงพวกเขาช่าง
ต่างจากเราเหลือเกิน และหนูชอบจริง ๆ ต่างจากเราที่มี
ยานพาหนะเพ่ือไปใหถ้ ึงที่หมายไว ๆ พอพูดถึงเรื่องถึงที่
หมาย ถา้ ที่หมายของเราคือบา้ น แต่เรากาลังเดินทางดว้ ย
รถบา้ น แบบน้ ีแปลวา่ เราถึงหรือยงั คะ

อีกเร่ืองหน่ึง วันน้ ีหนูและครอบครัวภูตหินเจอ
ชายคนหนึ่งระหว่างทาง ขณะหยุดเพ่ือหาเสบียง เขาเอ่ย
ถามหนูว่าทาไมถึงร่วมเดินทางไปกบั ครอบครัวภูตหินได้
แน่นอนว่าเขาตอ้ งรูว้ ่าภูตหินเดินทางดว้ ยตัวเองไดอ้ ยู่แลว้
แต่การจะร่วมเดินทางไปบนรถปู และร่วมเดินทางกับคน
ดูแปลกใจจนเขาตอ้ งถาม หนูตอบเขาไปตามจริงและคิดไป
วา่ เขาอาจจะอยากติดรถไปกบั พวกเราดว้ ย เขาบอกว่าเขา
อยากร่วมเดินทางไปกบั เราก็จริง แต่เหตุผลท่ีเขาตอ้ งการ
ทาเช่นน้ัน เป็ นเพราะว่าเขาเห็นหนูเหมือนตัวเขาในอดีต
เขาเคยเป็ นเช่นหนูมาก่อน อายุเราใกลเ้ คียงกนั ในตอนท่ี
ออกจากบา้ นมา และมนั น่ากลวั มากหากจะรว่ มเดินทางกบั
คนแปลกหน้า ยง่ิ ไปกวา่ น้ันคือร่วมเดินทางกบั สงิ่ ท่ีไม่ใช่คน

๑๘

แลว้ ดว้ ย ครอบครวั ภูตหินใหส้ ิทธิหนูในการตัดสินใจ และ
เหตุผลของคนไรบ้ า้ นท่ียังติดอยู่ในใจ หนูเลยยอมใหเ้ ขา
รว่ มเดินทางไปกบั เราได้

ตามคาบอกเล่าของคนไรบ้ า้ น ระยะทางของถนน
แห่งน้ ีหลายรอ้ ยกิโลเมตร เขาเดินเป็ นกิจวตั ร เหมือนคนท่ี
ต่ืนนอนมาแล้วต้องอาบน้ า กิน และ ออกไปทางาน
กลับมาบ้านก็อาบน้ าแล้วเข้านอน วนเวียนอยู่เช่นน้ ี
เหมือนกบั ที่เขาเดินไปเร่ือย ๆ การกระทาไม่ผิดแปลกไป
มากนัก จุดหมายปลายทางข้ ึนอยู่กับแต่ละวัน สภาพ
อากาศ สภาพร่างกาย หรือแมแ้ ต่สิ่งที่สญั จรไปมาอย่างรถ
ราหรือผูค้ นก็มีผลใหเ้ ขาเลือกจุดหมายปลายทางได้ เพราะ
ไมร่ ูเ้ ลยวา่ ขา้ งหน้าจะเจอกบั อะไรบา้ ง

เขาบอกหนูอีกดว้ ยว่าเขามีความฝัน การมีบา้ นก็
เป็ นส่วนสาคญั ที่จะทาใหฝ้ ันสาเร็จ “นักเดินทาง ถา้ โชคดี
ก็ไดเ้ ป็ นนักเดินทาง ถา้ โชคไมเ่ ขา้ ขา้ ง กไ็ ดเ้ ป็ นคนเร่รอ่ น”

สาหรับเขาการมีบ้านถือเป็ นโชคดีตรงท่ีเม่ือ
ส้ ินสุดการเดินทางคร้ังหน่ึงแล้ว ก็ยังมีสถานท่ีท่ีรอเรา
กลับไป แต่คนไรบ้ ้านจะกลับไปท่ีไหนได้ ตอ้ งเร่ร่อนอยู่
เช่นน้ัน และนัน่ ทาใหพ้ วกเขาไมม่ วี นั ไดเ้ ป็ นนักเดินทาง หนู

๑๙

ว่าที่เขาบอกก็น่าจะจริง แต่จะว่าไม่จริงก็ได้ แลว้ ทาไมคน
เร่ร่อน ถึงเป็ นนักเดินทางไม่ไดค้ ะ ตอนน้ ีหนูไม่เชิงเป็ นคน
เร่ร่อนหรอกค่ะ เพราะหนูยงั รูว้ า่ ตวั เองยงั มีบา้ นอยู่ ถา้ เป็ น
เม่ือวานหนูคงไม่คิดแบบน้ ี ตอ้ งของคุณคนไรบ้ า้ นจริง ๆ
ค่ะ เช่ือไหมคะ แค่เม่ือวานกับวันน้ ี มันทาให้อะไร ๆ
เปลี่ยนไปมากเลย

๒๐

๔

๒๑

วา่ กนั ตามตรง หนูเร่ิมชินกบั การเดินทางร่วมกบั
ครอบครวั ภตู หินและคนไรบ้ า้ นแลว้ หนูคิดไปถึงตอนท่ีพวก
เขาไดพ้ บบา้ นของตวั เอง ตอนน้ันหนูคงไม่รสู้ ึกยนิ ดีกบั พวก
เขาเท่าไหร่

บ่อยคร้งั ท่ีจะมีคนต้ังคาถามข้ ึนมา อาจเพราะไม่
ตอ้ งการใหก้ ารเดินทางเงียบเหงาจนเกินไป หรือเป็ นเพราะ
เราต่างไม่รูจ้ กั กนั เราเลยกลา้ ถามเร่ืองของอีกฝ่ ายโดยไม่
ตอ้ งกลัวอะไร หนน้ ีภูตหินคุณพ่อต้ังคาถามกับคนไรบ้ า้ น
ครอบครัวภูตหินสงสัยว่าทาไมไม่มีบ้าน ไม่มีแมแ้ ต่เห็ด
เหรอ คนไรบ้ า้ นบอกว่าเขาเคยมีบา้ นแต่ตัดสินใจจากมา
ตอนน้ ีไม่มแี ลว้

หนูต้ังคาถามกบั ตัวเองว่าสุดทา้ ยแลว้ ตัวเองจะมี
จุดจบเช่นเดียวกบั เขาไหม แต่คนไรบ้ า้ นก็บอกหนูวา่ เขาถือ
เกียรติสาคญั กวา่ อะไร เขาจะไม่ยอมกลบั บา้ นแมว้ า่ ตนจะมี

๒๒

ครอบครัวก็ตาม เขาถามหนูดว้ ยว่าหนูว่าคิดเหมือนเขา
ไหม หนูรูด้ ีว่าตัวเองหนีออกมาเพราะตอ้ งการส่งสญั ญาณ
บางอย่างใหพ้ ่อกบั แม่รู้ หนูไม่กลา้ ตอบเขา และเขาคงจะดู
ออก เพราะเขาเปลี่ยน บทสนทนาไปเป็ นเร่ืองของ
ครอบครวั ภูตหินแทน เขาถามหนูว่าพอจะมองออกไหมว่า
ทาไมครอบครวั ภูตหินยงั คงเดินทางไปดว้ ยกนั กบั พวกเรา
หนูตอบว่าพวกเขาตอ้ งการช่วยหนู แต่คนไรบ้ า้ นกลบั ส่าย
หน้า เขาบอกว่าเพราะความจริงครอบครวั ภูตหินไม่อยาก
ออกไปหาบ้านต่างหาก หนูนั่งใช้ความคิดเงียบ ๆ กับ
ตัวเอง แลว้ ก็สงสัยว่าท่ีคนไรบ้ า้ นพูดน้ันเป็ นเร่ืองจริงหรือ
หนูจึงหาโอกาสเขา้ ไปคุยกับภูตหินลูกสาวตอนอยู่กับเธอ
เพียงลาพงั

“ต้งั แต่เดินทางดว้ ยกนั มาเธอมกั ถามฉันอยู่เรื่อย
ส่ิงท่ีเธอสงสยั น่ะ”

“ฉนั ชอบการสงสยั และถามไถ่ใครสกั คน”

“เธอเคยถามตวั เองหรือคุณพอ่ คุณแมเ่ ธอไหม”

“ถามเร่ืองอะไรละ่ ”

๒๓

“ก็เรื่องที่เธอสงสัย เร่ืองที่คาใจเธอตลอดการ
เดินทางคร้งั น้ ีไง ทาไมครอบครวั เธอตอ้ งตามหาบา้ นดว้ ย”

“บา้ นจะทาใหเ้ ราสมบูรณ์” เธอตอบในทันทีราว
กบั เป็ นเคร่ืองตอบรบั อตั โนมตั ิ

“เธอคดิ อยา่ งน้ันเหรอ เธอก็เห็น ฉนั มีบา้ น คนไร้
บา้ นก็เคยมบี า้ น แต่มนั ไม่ไดส้ มบรู ณจ์ นตอ้ งหนีออกมา”

ภูตหนิ ลกู สาวน่ิงเงยี บไปเหมอื นกาลงั ใชค้ วามคิด

“จริง ๆ นะ ถา้ เธอมีความคิดบางอย่างก็ควรพูด
มนั ออกมา บอกพ่อแม่เธอไปตรง ๆ พวกเขาไม่ใช่คนอื่นสกั
หน่อย”

หนูแนะนาเธอไปแบบน้ัน ไดแ้ ต่หวงั วา่ คาแนะนา
ของหนูจะมีประโยชน์ ไม่ต่อตัวเธอ ก็ต่อตัวหนูเอง เพราะ
ตอนน้ ีหนูเพ่งิ นึกไดว้ า่ แมแ้ ตต่ วั หนูเองกไ็ ม่เคยเปิ ดอกคุยกบั
พอ่ แมเ่ ลยสกั คร้งั นี่นา

หลังจากไดค้ ุยกบั ภูตหินลูกสาว หนูเร่ิมเห็นขอ้ ดี
ของการพูดคุยมากข้ ึน วนั น้ ีหนูจึงตดั สินใจเป็ นฝ่ ายเปิ ดบท
สนทนากบั คนไรบ้ า้ นโดยการเล่าเรื่องของหนูใหเ้ ขาฟัง เขา
ไมพ่ ดู แทรกอะไรจนกระทงั่ หนูเล่าจบ เขาจึงเอ่ยถามหนูวา่

๒๔

“เธออยากใหค้ รอบครวั เป็ นครอบครวั ใช่ไหม ถึง
ไดห้ นีออกมา”

ตอน น้ั น หนู คงยังไม่ไตร่ตรองให้ดี พ อก่อน
ความรู้สึกแปลก ๆ บางอย่างก่อตัวข้ ึนในอก และหนู
ตอ้ งการปฏิเสธสิ่งที่เขาพูด หนูจึงตอบเขากลับไปว่าหนู
เพียงแค่หนีออกมา เพราะอยากอยู่ใหห้ ่างจากครอบครัว
เท่าน้ัน

“นั่นไม่ใช่ความต้องการจริงๆ ของเธอนี่ เธอ
ออกมา เพราะตอ้ งการใหพ้ อ่ กบั แม่ตามหา ถูกไหม”

“นัน่ แสดงวา่ เธอตอ้ งการครอบครวั ”

“พอ่ แมบ่ างคนอาจไม่ไดเ้ ป็ นพ่อแมท่ ่ีสมบูรณแ์ บบ
แต่สมาชิกสามารถทาใหค้ รอบครวั สมบูรณ์แบบได้ แค่ตอ้ ง
ช่วยกนั ถา้ เธอพูดมนั ออกไป นัน่ อาจเป็ นหนทางหนึ่งที่ทา
ใหบ้ า้ นเป็ นบา้ นได”้

ค น ไร้บ้า น รู้ว่าห นู ค อ ย เขี ย น บัน ทึ ก ป ร ะจา วัน
ระหว่างเดินทางอยู่เสมอ เขาจึงแนะนาใหห้ นูนาบันทึกส่ง
เป็ นจดหมายไปถึงพ่อกับแม่ เขาบอกว่ามันจะเป็ น

๒๕

จุดเร่ิมตน้ ในการพูดคุยที่ดี เพราะบางทีหนูอาจจะไม่กลา้
พดู ต่อหน้าสกั เท่าไหร่

หนูไม่กลา้ ท้งั ๆ เน้ ือหาในบนั ทึกก็เป็ นการเขียน
เล่าเร่ืองใหพ้ ่อกับแม่มาต้ังแต่แรกอยู่แลว้ แต่หนูดันเกิด
ความกลวั ไมก่ ลา้ ส่งให้ แต่คนไรบ้ า้ นใหก้ าลงั ใจและบอกวา่
เขาก็จะเขียนถึงครอบครวั ของเขาเช่นกนั วินาทีน้ันหนูรูส้ ึก
ขอบคุณเขาเหลือเกิน เขาทาใหห้ นูมีความมนั่ ใจและความ
กลา้ เพม่ิ ข้ ึน นัน่ เป็ นเหตุผลวา่ ทาไมจดหมายฉบบั น้ ีถึงอยใู่ น
มือพ่อกบั แม่ (ในกรณีท่ีจดหมายส่งไปถึงบา้ น และพ่อกบั
แมเ่ ปิ ดอ่านนะคะ)

นอกจากบันทึกที่เขียนเร่ืองราวการเดินทางของ
หนูแลว้ มีอีกหลายสิ่งเลยที่หนูอยากบอกพ่อกบั แม่ อยาก
คุย หรือแค่เล่าเฉย ๆ มนั เยอะมากจนหนูนึกไม่ออกว่าจะ
เริ่มจากตรงไหน ไม่สิ ถา้ ซื่อสัตยก์ ับตัวเอง ซื่อสัตยก์ ับพ่อ
แม่ หนูคงตอ้ งบอกวา่ ไม่รูจ้ ะเร่ิมอยา่ งไรดี มีเรื่องเยอะก็จริง
แต่หนูกย็ งั กลวั วา่ จะบอกเร่ืองบางเรื่องกบั พอ่ แม่ไดไ้ หม

ครอบครวั ภตู หินวา่ เป็ นเร่ืองงา่ ยจะตาย เขาบอก
วา่ ตอนหนูเจอพวกเขาวนั แรก หนูตอบคาถามทุกอยา่ งพวก
เขาหมด

๒๖

เหมอื นหนูแคร่ อเวลาแบบน้ันมานานมาก เวลาที่มีใครสกั
คนถามเรา น่าแปลกเหมือนกนั ท่ีหนูบอกพวกเขาทุกอยา่ ง
ถึงเราจะเพง่ิ คุยกนั ไดไ้ ม่ถึงวนั เขาถามหนูวา่ แลว้ ถา้ กบั คน
ท่ีรูจ้ กั หนูจะสามารถตอบคาถามพวกน้ ีไดด้ ีกวา่ เดิม เปิ ดใจ
กวา่ เดิมไหม หนูคดิ วา่ ได้ แลว้ พวกเขาก็น่ารกั มาก ๆ ท่ีเร่ิม
ถามคาถามหนู ตอนหนูระบายเรื่องการเร่ิมเขยี นอยา่ งอ่ืน
ถึงพอ่ แม่ใหฟ้ ัง

๒๗

๕

๒๘

“เดนิ ทางจากบา้ น
ขบั เคล่ือนมานาน

ตอ้ งหาอาหาร
เติมเต็มพลงั งาน

มีแรงขบั ขาน
เลา่ เร่ืองตอ่ ไป”

๒๙

สถานการณ์รถปูพลังงานอ่อนแรงกาลังเร่ิมตน้
วนั ต่อมาระหวา่ งท่ีเรากาลงั มุ่งหน้าไปตามเสน้ ทาง ส่ิงที่หนู
ไม่อยากใหเ้ กิดก็เกดิ ข้ นึ จนได้

“ทาไมเจ้าปูมันเคลื่อนที่แปลก ๆ เหมือนมัน
กาลงั ...กระโดดอยงู่ น้ั เหรอ”

ตอนที่ภูตหินถาม หนูถึงมองหน้าพวกเขา แลว้
พวกเขาก็รทู้ นั ทีวา่ นี่คือเหตุผลที่หนูใหพ้ วกเขาไดเ้ จอเองกบั
ตัว เหตุผลท่ีคนไม่ค่อยใชร้ ถปู คาโฆษณาท่ีบอกว่าเหมาะ
สาหรบั คนง่าย ๆ อะไรก็ไดน้ ้ันไม่เกินจริงเลย เพราะวา่ เจา้
ปูหนึ่งในรถบา้ นรุ่นที่คนชอบเยอะและไม่ชอบเยอะ แต่คา
เตือนของรถรุ่นน้ ีคือเม่ือถึงเวลาที่มนั หิว มนั จะเริ่มกระโดด
แทนการเดินเพ่ือออกหากินตามใจตัวเอง ตลอดการ
เดินทางแต่ละคร้งั เราไม่สามารถรูไ้ ดเ้ ลยว่ามนั จะออกหา
กินเม่ือไหร่ แต่ท่ีแน่ ๆ คือจุดหมายปลายทางของพวกเรา
ตอนน้ ีเปล่ียนทิศแลว้ ทะเล คอื ที่ท่ีมนั กาลงั จะไป

รถปูขยบั พาทุกคนที่อยู่ในรถไปยงั ทะเลแห่งหน่ึง
เมื่อถึงมนั ก็แยกออกไปหาอาร ครอบครัวภูตหินต่ืนตาตื่น
ใจมากเพราะวา่ เคา้ ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนไม่เคยไดใ้ กลน้ ะ
เมื่อก่อนไม่เคยไดส้ มั ผัสน้ามาก่อน อาจเป็ นสิ่งท่ีไม่เคยได้

๓๐

เจอมาก่อนเอาไวใ้ กลต้ วั อาจจะไม่ใช่บา้ นจะทาใหค้ รอบครวั
ไดม้ ีความทรงจาร่วมกนั หรือวา่ ไดม้ ีร่วมกนั แค่น้ันก็พอแลว้
แค่มาเจอน้าพ่อของผูห้ ญิงก็เลยเปิ ดใจคุยกันอีกคร้งั หนึ่งว่า
มนั เป็ นความทรงจาที่ดีสาหรบั ครอบครวั เราแลว้ ก็บอกถึง
ความรูส้ ึกจริง ๆ เร่ืองเรื่องบา้ นแลว้ ก็กลับไปกลบั ไปท่ีอยู่ที่
ตัวเองแลว้ ก็เอาถูจากเด็กหญิงอันหนึ่งหรือว่าของท่ีเคา้ ให้
ใส่น้าเพื่อจะเอากลับไปใหท้ ุกคนดูมันเป็ นน้าทะเลจริง ๆ
ไม่ใชน่ ้าท่ีเป็ นน้าคา้ งหรือน้าฝน

แสงอาทิตยก์ ระทบผิวน้าเป็ นประกาย แววตาของ
ครอบครวั ภูตหินสนั่ ระริกราวกบั ต้ ืนตันท่ีไดเ้ ห็นสิ่งท่ีไม่ได้
เห็นมาก่อน พวกเขาเคยเห็นแค่พระอาทิตยข์ ้ ึนและตกจาก
บนภูเขา มนั ปรากฏท่ามกลางกลุ่มเมฆ และหายไปในกลุ่ม
หมอก เห็นเช่นน้ันมาตลอดชีวิต พวกเขาไม่เคยจินตนการ
ถึงพระอาทิตย์ท่ีหายลับไปกับสุดขอบทะเลเลยด้วยซ้า
เพราะไมม่ แี มแ้ ต่น้าใหน้ ึกถึง

“รไู้ หม บางทีส่ิงที่เราตอ้ งการกม็ ีเพยี งเท่าน้ ี”

“ไดน้ ัง่ มองพระอาทิตยต์ กลบั ขอบฟ้าดว้ ยกนั ”

๓๑

๓๒

หนูและคนไรบ้ า้ นนัง่ มองครอบครวั ภูตหินท่ีกาลงั
สรา้ งความทรงจาท่ีดีในครอบครัวร่วมกันอยู่ห่าง ๆ เม็ด
ทรายนั บไม่ถ้วนที่ พวกเขากล้ ิงไปมาบนชายหาดจะ
กลายเป็ นความสนุกที่ยากจะลืมไปชวั่ ชีวิต สิ่งเล็กสิ่งน้อยที่
เรามักมองข้ามจะกลายเป็ นเรื่องใหญ่ได้ทันที หากว่า
สมาชิกในครอบครวั ไดท้ าอะไรบางอยา่ งร่วมกนั เกี่ยวกบั สิ่ง
น้ัน

ไมใ่ ช่เพราะหนูใหค้ วามสาคญั กบั ครอบครวั ถึงทา
ใหห้ นูคิดแบบน้ ี แต่เพราะเราทุกคนควรที่จะใหค้ วามสาคญั
กบั ครอบครวั ไมใ่ ช่หรือคะ เราถึงตอ้ งคดิ ใหม้ ากเชน่ น้ ี

หวนนึกถึงคาถามของครูอีกคร้ัง คาว่าบา้ นของ
ฉนั ในตอนน้ ีคือตอ้ งมีพ่อ มีแม่ และมีตวั เองอยู่ในน้ัน ภาพ
ถึงจะชดั ข้ ึน เพราะสมาชิกทุกคนทาใหท้ ุกอย่างกลายเป็ น
บา้ น ไม่ใชแ่ ค่ขา้ วของเครื่องใชธ้ รรมดาท่ีวางประดบั อยูต่ าม
มุมต่าง ๆ เอาไว้

๓๓

เม่ ือเราไมไ่ ดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั

เกา้ อ้ีก็เป็นแค่เกา้ อ้ี

โต๊ะก็เป็นแคโ่ ต๊ะ
๓๔

ประตูก็เป็ นแค่ประตู

เมื่อไหร่ที่เราใกล้กัน ส่ิงของทุกอย่างก็จะเป็ น
ความทรงจา โต๊ะและเกา้ อ้ ีจะกลายเป็ นส่ิงของที่เรามักนั่ง
มองหน้ากันพรอ้ มกับกินม้ ืออาหารฝีมือสมาชิกคนใดคน
หน่ึงในบา้ น เตียงจะกลายเป็ นท่ีนอนที่หนูไดฟ้ ังนิทานจาก
พ่อและแม่ ประตูจะกลายเป็ นสิ่งที่น่าตื่นเต้นอยู่เสมอ
เพราะเมื่อเปิ ดมนั ออก ก็จะเจอพ่อกบั แม่รออยูใ่ นบา้ น และ
บา้ นกจ็ ะเป็ นบา้ นท่ีหนูคอยนึกถึงอยเู่ สมอ

๓๕

๖

๓๖

“ยนิ เสียงวิเวกวงั เวง
สายลมบรรเลง

แว่วแว่วเป็ นเพอ่ื นยามเหงา
เงียบสงดั รตั ตกิ าลเศรา้
วอนลมปัดเป่ า
พดั ใหท้ ุกขท์ เุ ลาลง”

๓๗

กลางดึกท่ีเงียบงัน ภูตหินลูกสาวเดินมาหาหนู
และย่ืนกอ้ นหินเล็ก ๆ ให้ หนูคิดวา่ เป็ นกอ้ นหินธรรมดาที่
เธอเก็บได้ แต่เธอบอกว่ามันคือกอ้ นหินท่ีมีค่าทางความ
ทรงจาและขอใหห้ นูเก็บรกั ษาใหด้ ี เขาย้าวา่ ต่อใหเ้ ป็ นกอ้ น
หินกอ้ นเล็ก แต่เมื่อรวมกนั มนั จะย่ิงใหญ่ หากขาดหายไป
สกั ช้ ิน คงน่าเสียดาย และเขาขอใหห้ นูรบั ปากวา่ จะเก็บมนั
อย่างดีอีกคร้งั หนูรับปาก เมื่อแสงยามเชา้ ปรากฏ หนูถึง
ไดร้ ูว้ ่าทาไมมนั ถึงเป็ นกอ้ นหินแห่งความทรงจา เพราะว่า
มนั มีลวดลายบางอย่างอยบู่ นหิน มนั พิเศษ แต่ไม่ใช่เพราะ
มันมีลวดลาย มันพิเศษเพราะมันเป็ นรูปท่ีทาใหน้ ึกถึง
เหตุการณ์บางอยา่ งที่เราเจอร่วมกนั และมนั มีเหตุผลท่ีเขา
เรยี กมนั วา่ ‘กอ้ นหนิ ราลึก’

๓๘

๗

๓๙

หลงั จากเดินทางร่วมกนั และไดเ้ ห็นครอบครวั ภูต
หินมีความสุขระหว่างที่อยู่ทะเล หนูรับรูบ้ างอย่างและไม่
อยากนิ่งเฉยอีกต่อไป ขณะที่พวกเรากาลงั เดินทางดว้ ยเจา้
ปู หนูตดั สินใจพดู เรื่องที่ติดอยใู่ นใจข้ นึ มา

“หนูยอมไม่ไดเ้ ด็ดขาดหากเลือกที่จะเงียบไว้ พวก
คุณตอ้ งคุยกันนะ เชื่อเถอะว่าจะไม่เสียใจ ถา้ มีบา้ นแลว้ ดี
จริง ๆ ทาไมหนูถึงรอ้ งไห้ ถา้ ไม่มีบา้ นแลว้ ไม่ดีจริง ๆ ทาไม
พวกคุณถึงหวั เราะกนั ”

“เธอพูดถูก ฉันโกหกตัวเอง โกหกสมาชิกใน
ครอบครวั ”

ภูตหินคุณพ่อพดู ข้ ึน เขาหนั ไปมองแมแ่ ละลูก

“เรากาลงั โกหกกนั และกนั อยู”่

“เราออกมาไกลจากบา้ น แต่เราก็ยงั เป็ นบา้ นอยู่
เราไม่จาเป็ นต้องตามหาบ้านเป็ นหลังหรอก ท่ีเราจะ
กลับไปที่จากมา เพราะเรารูส้ ึกว่าจะทาใหบ้ า้ นของเราน่า
อยู่กวา่ เดิม เพราะลูกชอบท่ีนัน่ และพ่อก็จะไม่ทารา้ ยจิตใจ
หรือบงั คบั ลกู ”

๔๐

เป็ นเรื่องจริงอยา่ งท่ีหนูคิด วา่ การที่เราเปิ ดใจคุย
กนั ในครอบครวั ทาใหอ้ ะไร ๆ ง่ายข้ ึนเยอะเลย

เชา้ วนั ถดั มาหนูรูส้ กึ ไมค่ ่อยดี เพราะครอบครวั ภูต
หินไดท้ าความเขา้ ใจกันแลว้ และพวกเขาอาจไม่ตอ้ งการ
ร่วมเดินทางไปกบั หนูแลว้

“พวกคุณกาลงั จากไปใชไ่ หม”
หนูถามพวกเขา ไม่ใช่ความหวงั วา่ พวกเขาจะจาก
ไปสกั ทีเหมือนวนั แรกๆ ของการเดินทาง แต่เพราะเธอไม่
อยากใหจ้ ากในตอนน้ ีต่างหาก
“ยงั ไม่ใชต่ อนน้ ีจะ้ ”
“ทาไม ในเมอ่ื คุณไม่ตอ้ งเดินทางแลว้ ”
“เพราะเราเจอบา้ นของเราแลว้ แต่หนูยงั ไมเ่ จอ”
“เพราะฉะน้ัน เราตอ้ งการจะช่วยหนู”

๔๑

๘

๔๒

วันน้ ี หนู ค้นพบบางอย่าง คนไร้บ้านไม่ได้ส่ง
จดหมายใหท้ างบา้ นเหมือนท่ีเขาบอกกบั หนูไว้ เขาไม่เคย
เขียนมนั ดว้ ยซ้า แต่เขากลบั ย้ากบั หนูหลายคร้งั ว่าการเปิ ด
ใจส่งจดหมายถึงครอบครวั จะไดผ้ ล หนูโกรธเขา เพราะเขา
อาจใชห้ นูเป็ นเครื่องมือในการทดลองส่งจดหมายหาที่บา้ น
หรือเขาอาจจะข้ ีขลาดอยา่ งที่เขาอา้ งกบั หนูต้งั แต่วินาทีแรก
ที่หนูจบั ไดจ้ ริง ๆ หนูไม่มีทางรเู้ ลย แต่ท่ีเขาไม่เขียน เพราะ
เขากลัวว่าจะรูส้ ึกเหมือนหนูในตอนน้ ีหรือเปล่าคะ รูส้ ึกว่า
คิดผิดจริง ๆ ที่ส่งจดหมายไป เพราะไม่ว่าจะส่งไปมาก
เทา่ ไหร่ กไ็ ม่เคยไดร้ บั กลบั คืนเลย

หนู อธิบายความรู้สึกของตัวเองไม่ถูก มันท้ัง
ผิดหวงั เสียใจ โกรธ และเขา้ ใจเขา ทุกอย่างตีกันอยู่ในอก
และเหมือนภูตหินลกู สาวจะอยากช่วยทาใหห้ นูสบายใจ

“เขาไมด่ ีเลยเนอะ”

“เธอคดิ แบบน้ันเหรอ”

“แลว้ เธอไม่คิดหรือ เช่นน้ันทาไมถึงมานัง่ เงียบ ๆ
อยคู่ นเดียวละ่ ”

“ตอนแรกฉนั กค็ งโกรธ แต่ฉนั รูว้ า่ เขามเี หตุผล”

๔๓

หนูไม่ไดต้ อบอะไรแต่ใหเ้ วลาตัวเองไตร่ตรองอยู่
ครหู่ น่ึง หนูไมเ่ ห็นดว้ ยเลยสกั นิด

“ฉันว่านะบทเรียนสาคัญของการเดินทางคร้ังน้ ี
ไม่ไดข้ ้ ึนอยู่กบั สิ่งท่ีเราเจอแต่อยู่กบั สิ่งที่เราไม่เจอต่างหาก
เธอกาลังเดินทางแต่มันไม่ใช่ส่ิงที่เธออยากทา ดังน้ัน
ระหว่างที่เธอไม่ไดพ้ บเจอกับอะไร แลว้ เธอคิดถึงส่ิงน้ัน
แสดงวา่ เธอตอ้ งการสิ่งน้ันมากที่สุด”

“ไมใ่ ชเ่ พราะวา่ ลาบากหรอกเหรอเราเลยนึกถึงสิ่ง
น้ัน”

“ก็เพราะเรานึกถึงสิ่งน้ันในยามท่ีเราลาบากไงมนั
เลยเป็ นส่ิงท่ีสาคญั ”

“เธอเดินทางไปใหต้ ัวเองรูว้ ่าตัวเองกาลังตามหา
อะไร การเดินทางคร้งั น้ ีมีประโยชน์เพราะบางคร้งั ก็ทาให้
คน้ พบสิ่งท่ีเราไม่รูว้ ่ากาลังโหยหา ปลายทางอาจจะไม่ใช่
สถานท่ีแต่วา่ เป็ นอะไรสกั อย่างอาจจะเป็ นบา้ นสาหรบั เธอ
อาจเป็ นครอบครัวฉัน และฉันคิดว่าเราคือคาตอบคนไร้
บ้าน การท่ีเขาได้เจอพวกเราทาให้เขาเจอท้ังบ้านและ
ครอบครวั นัน่ เป็ นเหตุผลที่เขามาดว้ ยกนั กบั เราและยงั อยู่
กบั เราจนถึงตอนน้ ี”

๔๔

คนไร้บ้าน ไม่จาเป็ น ต้องเขี ยน จดหมายถึ ง
ครอบครวั ตวั เองเลยดว้ ยซ้า ไม่เหมือนหนู ซ่ึงเขารูส้ ึกจึงให้
หนูทาแบบน้ัน มีคาพดู หน่ึงที่หนูยงั จาไดด้ ี เขาบอกวา่ ‘ใคร
ก็ตามท่ีทาบางอย่างไดก้ ็จงทา แต่หากสิ่งน้ันยากเกินกาลัง
ก็จงไปสอนคนอื่นให้เขารูแ้ ทน’ เพราะประโยคน้ ีหนูจึง
เขา้ ใจวา่ มีเขาเจตนาดี และหนูไม่ควรโกรธเขาเลย

๔๕

๙

๔๖