นิยาย

ก

อารมั ภบท

“
หากตอนนน้ั ตวั ฉนั ไม่ทำอะไรพลาดไป
เราจะรกั กนั อยู่ไหม เธอจะไม่หายไปใชไ่ หม
เพราะในวันนีฉ้ ันเพิง่ รู้ ไมม่ ีเธอคงไม่ไหว

ขอเธอกลบั มาจะได้ไหม
”

ฝนั ถึงแฟนเกา่ – Three Man Down

สารบญั ข

อารมั ภบท ก
สารบัญ ข
บทท่ี 1 คิดถึง 1
บทที่ 2 บังเอิญ 6
บทท่ี 3 พบเจอ 10
บทท่ี 4 สานต่อ 19
บทท่ี 5 ตอบรับ 34
จากใจผ้เู ขียน 43
ประวัตผิ ู้เขยี น 44

1

บทที่ 1

คดิ ถึง

เชา้ วันเสารท์ ่แี สนจะธรรมดาวันหนงึ่ ‘คมิ ยองจู’
กำลังลังเลว่าจะยกเลิกการจองโต๊ะทีร่ า้ นอาหารสุดหรูช่ือ
ดงั ในคนื วนั พร่งุ น้ีดีหรอื ไม่ เพราะในตอนแรกนั้นเธอตงั้ ใจ
จะไปกับ ‘คัง เยริม’ เพอื่ นรักเพยี งคนเดยี วของเธอ ด้วย
หน้าตาและนิสัยของยองจูทด่ี เู ข้าถงึ ยากจงึ ทำใหค้ นมัก
เขา้ ใจผิดจะมีกเ็ พยี งเยริมทกี่ ล้าเขา้ มาทกั ทายทำความร้จู กั
เธอและไดเ้ ปน็ เพ่ือนซี้กนั มาจนถึงตอนน้ี มีเพียงแค่เยริม
เท่านัน้ ที่รู้ความจรงิ วา่ คิม ยองจู คนนี้มีนิสัยท่ีน่ารักแอบ
แฝงอยู่ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยนนั้

“ยองจู ฉันขอโทษจริง ๆ นะ คือวา่ พส่ี าวกับ
หลานฉันแวะมาเยี่ยมกะทนั หัน” น้ำเสียงฟงั ดรู ้อนใจและ
รู้สึกผดิ ของเยริมไมไ่ ด้ทำให้ยองจูโกรธแต่อย่างใดเพราะเขา
กเ็ ข้าใจไดว้ า่ มนั เปน็ เรื่องดว่ น

2

“ไม่เป็นไร ไวถ้ า้ เธออยากกินเราคอ่ ยไปกนั ใหมก่ ็
ได”้

“เธอจะยกเลกิ การจองไหมคยองจู ฉันวา่ เธอลอง
ไปชิมดูก่อนแล้ววนั หลังเราค่อยพาฉนั ไปดกี ว่า”

“นเ่ี ธอกะว่าถา้ ไม่อรอ่ ยคราวหน้าจะได้เปล่ยี นร้าน
อยา่ งนนั้ สิ รา้ ยกาจจริง”

“ฉันต้องไปแลว้ ละ่ กินขา้ วให้อร่อยนะยองจู”

ยองจูเอนกายลงพรอ้ มกบั วางโทรศพั ท์ไวบ้ นเตียง
การกินข้าวคนเดยี วก็ไม่ใช่เร่ืองแปลกอะไรแตเ่ ธอคงต้อง
รสู้ ึกแปลกเม่ือต้องไปรบั ประทานอาหารในห้องอาหารสุด
หรทู ี่ส่วนใหญ่เคา้ ไปกนั สองคนขน้ึ ไป ประสบการณ์
ใหม่ ๆ ท่ีไม่มเี ยรมิ ของยองจูกำลงั จะเรมิ่ ต้นขนึ้

คนื วนั อาทติ ย์มาถงึ ยองจูท่วี ันน้แี ต่งตัวภมู ฐิ าน
กำลงั ยืนอยู่หนา้ ร้านอาหารสุดหรบู นตึกสงู เสยี ดฟ้าใจกลาง
เมือง เขาบอกชื่อกับพนักงานทอี่ ย่หู น้าห้องอาหารเพื่อ
แสดงตวั วา่ ไดท้ ำการจองเอาไว้ พนักงานนำยองจูไปท่ีโตะ๊

3

ตดิ หน้าตา่ ง บรรยากาศของห้องอาหารท่ีตกแต่งแบบ
ทันสมัย มีไฟสลัวสรา้ งบรรยากาศโรแมนติก

พนักงานไดน้ ำอาหารมาเสิร์ฟให้ยองจูที่โต๊ะ
อาหารแบบ Fine Dining หนา้ ตาน่ารับประทานถูกวางไว้
ครบตามจำนวนทเ่ี ขาสงั่ ไว้ ยองจูไมล่ ืมท่ีจะถ่ายรูปเพ่ือลง
ในสตอร่ไี อจีพร้อมกับแท็กช่ือรา้ นอาหารเป็นการอวดเยรมิ
ไปกลาย ๆ ให้เจ้าตัวเสยี ดายเล่นทไ่ี ม่ได้มาดว้ ย

ความประทับใจจากร้านอาหารในวนั นี้ทง้ั เรอื่ ง
รสชาติ บรรยากาศ และการใหบ้ ริการ มนั มากพอที่จะทำ
ใหย้ องจูมีแรงไปทำงานต่อในวนั พรงุ่ นี้

ชีวติ พนกั งานออฟฟิศอยา่ งยองจูไม่ได้แย่เท่าไหร่
นักเพราะวา่ ยองจูได้อยู่ในแผนกที่ขึน้ ชอื่ วา่ มหี ัวหนา้ ที่ใจดี
ทสี่ ดุ ในบริษทั มีความเข้าอกเขา้ ใจลูกน้อง และเพื่อน
รว่ มงานกน็ สิ ยั ดีเปน็ อย่างมาก

ยองจูกลบั มาถงึ ห้องพักขนาดไม่ใหญ่มากของเธอ
ภายในจดั ตกแต่งดว้ ยโทนสขี าวดำดูเป็นระเบียบเรียบร้อย

4

หลงั จากอาบน้ำเสร็จเธอทิง้ ตัวลงบนเตียง จู่ ๆความคิด
หน่ึงก็ไหลเขา้ มาในหัวของเธอ

บคุ คลที่ยองจูรจู้ ักอย่างดใี นอดีต ผชู้ ายทีไ่ ดช้ อ่ื ว่า
เป็นแฟนเกา่ ‘ปารค์ มนิ จุน’ เรามีชว่ งเวลาดี ๆ ด้วยกนั ใน
สมยั มธั ยม ตลอดระยะเวลาที่ไดค้ บกบั มแี ต่ความทรงจำ
ดี ๆ เกดิ ขึ้นระหวา่ งพวกเราท้ังสองคน แต่เมอื่ ข้นึ
มหาวิทยาลยั ตา่ งฝ่ายต่างก็มีภาระเยอะข้ึน ทำให้เร่มิ เจอ
กนั น้อยลง คุยกนั นอ้ ยลง และเป็นยองจูเองทีข่ อจบ
ความสมั พนั ธน์ ล้ี ง โดยท่มี ินจุนกไ็ ม่ไดว้ ิงวอนร้องห้ามทีเ่ ธอ
จะจากไป เพียงแคต่ อบตกลงยตุ คิ วามสัมพนั ธ์น้เี พยี งสน้ั ๆ

มินจุนรกั การทำอาหาร และยองจูเองก็คอย
สนับสนุนมนิ จนุ ในดา้ นน้มี าตลอดช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน ท้งั
เปน็ ลกู มือและนักชมิ ที่ยอดเยี่ยม ในวันนพ้ี อรวู้ ่ามนิ จุนได้
เป็นเชฟอยา่ งทฝี่ ันเอาไว้ก็อดทจ่ี ะภูมใิ จและยนิ ดีไมไ่ ด้

จากเจ้าเด็กทที่ ำไข่เจียวไหม้ หุงขา้ วแฉะเหมอื น
ขา้ วต้ม จนมาถึงไก่ผดั แมคคาเดเมีย และอาหารแปลก ๆ

5

อีกมากมายทเ่ี ขาคดิ สตู รขน้ึ มาเอง ทุกอย่างอร่อยเขา้ กนั
อยา่ งลงตวั ปฏิเสธไม่ได้วา่ ปารค์ มินจนุ มพี รสวรรคช์ ัด ๆ

ยองจแู ละมนิ จุนไมไ่ ด้ติดตอ่ กันมาหลายปีหลงั จาก
จบความสมั พันธ์ไป ไดแ้ ต่รับรู้เรื่องราวของอีกฝา่ ยผ่านทาง
อินสตาแกรมที่ตดิ ตามกันไวเ้ ทา่ น้ัน

ยองจูกำลงั คิดถึงแฟนเกา่ ...

บทที่ 2
บังเอิญ

6

“ยองจูเราไปลองร้านใหม่กนั ไหม ฉันเห็นรุน่ พี่อกี
แผนกไปลองมา เจ้าของร้านแซบมาก” เยรมิ เอย่ ชวนยองจู
ด้วยท่าทีออดออ้ น

“ไปสิ แตว่ า่ เธอตัง้ ใจจะไปชิมอาหารหรือว่า... ”
ใครๆก็ร้วู ่าเจา้ นี่แซบไมเ่ บา ผชู้ ายหลายคนตา่ งเข้าควิ จีบ
กันเป็นพรวนแต่กไ็ ม่เหน็ จะจริงจงั กบั ใครเปน็ พิเศษ

“เปล่านะ ฉันแค่ตงั้ ใจจะชดเชยครง้ั ทีแ่ ลว้ ทไ่ี ป
ไมไ่ ด้นนั่ แหละ”

รา้ นอาหารขนาดไม่เล็กไมใ่ หญม่ าก ตัง้ อยู่รมิ ถนน
ใจกลางเมือง ตกแตง่ ไว้น่ารักเหมอื นอยู่ในนิทานสักเรือ่ ง
ภายในรา้ นตกแตง่ ไว้อบอุน่ มีตุ๊กตาหมีตวั เล็กบ้างใหญ่บ้าง
วางปะปนกนั มากมาย โตะ๊ และเกา้ อถี้ ูกจัดวางอย่างเป็น
ระเบียบ จำนวนลกู คา้ ในร้านมเี พยี งสองโตะ๊ อาจเพราะอยู่
ในชว่ งยังไมเ่ ลิกงาน

“สวสั ดีครับ รบั อะไรดคี รบั ” เด็กหนมุ่ สงู โปรง่ ผวิ
ขาว ถามพลางยม้ิ ให้อย่างเป็นมิตร

7

“ขนาดพนกั งานในรา้ นยงั หล่อเลยอะ เจ้าของร้าน
จะขนาดไหนนะ” เยรมิ กระซิบเสียงเบาให้พอรับรไู้ ด้แค่
สองคน

“มีเมนแู นะนำไหมคะ” ยองจูหนั ไปถามพนกั งาน

“ถา้ ตอนน้กี ็มเี มนพู ิเศษเฉพาะช่วงหนา้ หนาว เปน็
เซ็ตอาหารเกาหลฟี ิวช่ัน เมนูนจ้ี ะขายจนถึงแคส่ ิ้นธันวาน้ี
เทา่ น้นั ครับ”

“งนั้ เอาเซต็ นที้ นี่ ึงคะ่ เธอจะเอาอะไรเพม่ิ ไหม
เยรมิ ”

“ไมล่ ่ะ แค่น้ฉี นั กค็ ดิ ว่าน่าจะต้องหอ่ กลับบา้ น
แล้ว ฮ่าๆ”

“รออาหารประมาณ 15 นาทีนะครบั คุณลกู ค้า”
พนกั งานเจ้าของรอยย้ิมสวยฉายาทเ่ี ยริมพ่ึงตงั้ ให้เม่ือสักครู่
จดรายการอาหารและหายลบั เขา้ ไปหลงั ครวั

“ยองจูหันมาเซลฟี่หน่อยเรว็ ” เยริมหยบิ
โทรศพั ท์มอื ถอื ถ่ายเซลฟ่ีคู่กบั เธอแลว้ กดลงไอจีสตอรี

8

ยองจูเองกถ็ ่ายไอจสี ตอรีเหมอื นกันแต่เป็นแคร่ ปู
บรรยากาศในรา้ น

15 นาทตี ่อมา พนักงานคนเดิมไดน้ ำอาหาร
ทงั้ หมดมาเสิร์ฟ เยริมถ่ายรปู อาหารประหนึง่ ว่าตัวเองเปน็
บล็อกเกอร์รีววิ อาหาร หลังจากท่ีเยรมิ ถา่ ยรูปจนพอใจ ท้ัง
สองกล็ งมือชิมอาหารท่ีอยู่ตรงหนา้ อาหารของหลาย ๆ
ประเทศผสมกนั ออกมาเปน็ อาหารเกาหลฟี ิวชั่น นา่ แปลก
ท่ีผสมขนาดนั้นยงั ดึงความเป็นเอกลักษณ์ของแตล่ ะ
ประเทศออกมาได้ เชฟทค่ี ิดสูตรมาตอ้ งเก่งมากแน่ๆ

เยรมิ ถกู ใจรสชาติของอาหารร้านน้ีเป็นอย่างมาก
ถึงกบั ลสิ ตไ์ วว้ า่ จะตอ้ งมาเปน็ คร้ังทีส่ องแน่นอน

ยองจูและเยรมิ แยกย้ายกนั กลับบา้ นหลงั จาก
รับประทานอาหารเสรจ็ เจ้านั่นโอดครวญเร่ืองท่ีไมไ่ ด้เจอ
เจา้ ของร้านเสยี ยกใหญ่

หลงั จากยองจูอาบน้ำเสรจ็ โทรศพั ท์มอื ถอื ของ
เธอที่วางไวบ้ นเตียงกม็ ีการแจ้งเตือนปรากฏข้ึน มอื เรียว
หยิบมนั ขนึ้ มาเพ่ือท่จี ะไดเ้ ปดิ ดูวา่ คอื อะไร

9

‘[ youngju12 ] zkdlin
ตอบกลับเรื่องราวของคุณ: พี่ไปรา้ นนม้ี าเม่ือไหร่’

การแจง้ เตือนจากบุคคลที่เขาไมค่ ิดวา่ จะมโี อกาส
ไดค้ ยุ กนั อีก เดก็ หนุม่ ทเ่ี ขาเคยคดิ ถงึ อย่บู อ่ ยๆ ‘ปาร์ค มิน
จนุ ’

นับวา่ เป็นเร่ืองบังเอิญไหมนะ ท่ีร้านอาหารเมื่อ
ตอนกลางวนั ทเ่ี ธอไปกับเยริม เปน็ ร้านของปาร์ค มินจนุ

10

บทท่ี 3
พบเจอ

“ผมนกึ วา่ พจี่ ะไม่มาเจอผมแล้ว” เด็กหนมุ่ ผวิ
แทนรปู รา่ งสูงโปรง่ ยืนหุบยิ้มอยูห่ นา้ ร้านอาหารร้านเดมิ ท่ี
เขาและแบคฮยอนไปมาครงั้ ล่าสดุ ‘ร้านของมนิ จนุ ’

“แลว้ ทำไมฉันตอ้ งไมม่ าด้วยล่ะ”
“ก.็ ..พ่อี าจจะไม่อยากเจอหน้าผม”
จังหวะหวั ใจของเราสองคนเต้นถรี่ วั มากข้ึน
ความรูส้ ึกเหมือนครง้ั แรกทเี่ ราไปเทย่ี วด้วยกัน ราวกับมี
ผเี ส้อื นับล้านกำลังเต้นระบำอยใู่ นทอ้ ง

11

“ผา่ นไปตั้งหลายปีกย็ ังคดิ เองเออเองเกง่
เหมือนเดมิ เลยนะ” มนิ จุนยังคงน่ารักเหมือนเดิม การมา
เจอกนั คร้ังนี้ยองจูแค่อยากทำตามหัวใจตัวเองอกี สกั คร้งั
วา่ กันวา่ หนังสอื เล่มเก่าไม่ว่าอ่านก่คี ร้งั ตอนจบมันกย็ ังคง
เป็นดังเดมิ แต่ชวี ิตของยองจูไม่ใชห่ นงั สอื หรอื ถ้าหากใช่ก็
เป็นเพียงการเริม่ ต้นบทใหม่ ไมใ่ ช่ตอนจบ

บรรยากาศในรา้ นยังเหมือนคร้ังกอ่ นท่ีเขามา นอ้ ง
พนักงานเจ้าของยม้ิ สวยคนน้ันยังคงทำงานอยา่ งขยัน
ขันแขง็ เขามารจู้ ากมนิ จุนภายหลังวา่ ชือ่ กียุล เป็น
นักศึกษาที่มาทำงานพเิ ศษ หลังจากที่ได้พูดคุยกนั ก็พบว่า
นอ้ งเปน็ คนทน่ี ่ารักมาก แถมยังเป็นมือกลองสุดฮอตของวง
ดนตรีมหาวิทยาลยั อีกดว้ ย

ยองจูได้มโี อกาสเข้ามาหลังร้าน เปน็ ห้องครวั ท่ี
สะอาดสะอ้าน มินจนุ ทำอาหารเมนูตา่ ง ๆ ของร้านให้เธอ
ชิม และยงั ใหเ้ ธอชิมอาหารเมนใู หม่ของรา้ นท่ีกำลงั จะ
วางขายอีกด้วย

12

ภาพความทรงจำเกา่ ๆ ไหลเขา้ มาหัวของยองจู
ราวกับเกิดเดจาวู ยองจใู นตอนนน้ั กำลังชิมอาหารทม่ี ินจุน
ทำ พดู คุยหัวเราะกนั อยา่ งสนุกสนาน แตท่ ต่ี ่างกันคือ
ในตอนนี้เธอและมินจุนไม่ไดเ้ ปน็ อะไรกัน

ตอนนี้มินจนุ กำลังมีใครอยู่ในใจไหมนะ เผลอ
คดิ ถึงยองจูตอนทีส่ มองโลง่ ๆ บ้างหรือเปลา่

“พ่ี ๆ ลองชมิ อันนดี้ ู” ขนมคัพเค้กรปู เพนกวินถกู
จ่ออยู่ท่รี ิมฝีปากของยองจู

“ฉนั ไม่ค่อยชอบของหวานนะเผอ่ื นายอาจจะลืม”

“คัพเคก้ สูตรหวานน้อย แบบทพ่ี เี่ คยบอกว่าชอบ”
หากจะนบั วา่ วันนย้ี องจูใจเต้นแรงไปทั้งหมดกี่คร้ังก็คงยาก
ที่จะทำ ทุกการกระทำของมินจุนทำใหย้ องจูหวนนกึ ถงึ
ความหลังคร้ังท่ียังเคยคบกนั หรือว่ามนิ จนุ เองกค็ ดิ ถงึ เธอ
ในยามท่ีมองพระจนั ทรเ์ หมือนกนั นะ

13

คัพเค้กรสชาติดีเหมือนหน้าตาของมัน อร่อยกว่า
ครง้ั นั้นทมี่ นิ จนุ ทำให้เธอกินเสียอีก ฝีมือการทำอาหารของ
มินจุนนพ่ี ัฒนาไปไกลแลว้ สนิ ะ

“อรอ่ ยกวา่ ตอนนน้ั ท่ีนายทำใหฉ้ ันอีก”

“ถ้าอร่อยน้อยกวา่ เม่ือก่อนก็คงแปลกแลว้ พ่ี ผม
ไปเรียนถงึ ฝร่งั เศสเลยนะก็ตอ้ งฝีมอื พัฒนาขึ้นเปน็
ธรรมดา”

ยองจูใชเ้ วลาเกือบทัง้ วันขลกุ ตัวอยใู่ นรา้ นของ
มินจุน วนั น้ีเหมอื นเรากำลงั ชดเชยเวลาทเี่ สยี ไปช่วงทกี่ ำลงั
จะเลิกกัน มีอีกหลายอย่างเหลอื เกนิ ทีย่ องจูอยากทำกับมนิ
จุน

“ฉันวา่ จะกลบั แลว้ ขอบคุณสำหรบั วนั นี้มากๆ
นะ”

“พี่กลบั ยงั ไงอะ รถเมลห์ รอ”

“ใช่ ๆ นายมอี ะไรหรือเปลา่ ”

14

“ใหผ้ มไปส่งไหม ตอนนรี้ ถเมลค์ นอัดกนั อยา่ งกบั
ปลากระป๋อง พี่อยแู่ ถวไหน”

“แตว่ า่ รถมนั ตดิ นะ แลว้ นายขับรถคลอ่ งแล้ว
หรอ” ฝีมอื การขับรถของมนิ จุนสมยั ก่อนห่วยแตกอย่า
บอกใคร รถป้ายแดงท่ีพอ่ ของมินจุนพง่ึ จะถอยให้ใหมว่ นั
แรก พ่อเมจิกแฮนด์ (ฉายาที่เพ่ือน ๆ เรยี กมนิ จนุ เพราะวา่
ชอบทำของพังอยู่บ่อยครงั้ จับอะไรได้ไม่นานของช้ินน้นั ก็
พงั ยบั เยิน) ก็ขบั รถถอยไปชนเสาเป็นการเจมิ เสียต้ังแต่วนั
แรก

“ฝีมือขับรถของผมพฒั นาแบบก้าวกระโดดพอ ๆ
กับฝมี ือทำอาหารแหละครับ”

“เชญิ ทางนี้ครบั เจ้าหญงิ ” ร่างสงู โปรง่ ทีก่ ำลังค้อม
ตัวลงแลว้ ผายมอื ไปทางรถมนิ ิคูเปอรส์ ีเขียว ท่าทางดนู ่าขัน

“อะไรของนาย” ยองจูเดนิ ตามเจ้าของแผ่นหลัง
กวา้ งในชุดลำลองไปท่รี ถยนต์คันดังกล่าว

**********

15

บรรยากาศในรถทค่ี ลอเสยี งดนตรีแจ๊สปนกับ
เสียงพูดคุยของทง้ั สองคนไปด้วยไม่ไดเ้ งยี บเหงาเท่าไหร่นกั

เรอื่ งราวส่วนใหญท่ ี่พูดคุยกนั กด็ จู ะเปน็ เร่ืองราว ๆ
เก่า ๆ ท่เี ขาท้ังสองเผชิญมาด้วยกนั

รถยนต์คันกะทัดรัดกำลงั จอดอยู่ใต้ตึกคอนโดท่ี
ยองจูอาศยั อยู่ อาจจะเป็นเพราะความเย็นจาก
เคร่ืองปรบั อากาศในรถยนตท์ ำใหย้ องจูเผลอหลบั ไป

ทา่ มกลางความเงียบ แสงไฟสลวั จากเพดานลาน
จอดรถของคอนโดอาบไล้แก้มเนียน แพขนตายาวสวยนา่
หลงใหล ปากเรยี วสีชมพูได้รูป ทุกส่งิ ทกุ อย่างทม่ี ินจนุ เคย
หลงใหลประกอบเป็นใบหน้าของพ่ยี องจู

มนิ จุนตดั สินใจปลกุ ยองจูขึ้นจากความฝัน

“ขอบคุณนะมนิ จุนท่ีมาส่ง แวะขึ้นมาเขา้ ห้องน้ำ
ก่อนกไ็ ดน้ ะ บนถนนรถติดแย่เลย”

“งน้ั ขอรบกวนหน่อยนะครับ” ร่างเลก็ เดนิ นำร่าง
สงู โปรง่ ไปตามทางเดิน คอนโดที่ยองจูอาศัยอยู่ไม่สงู มาก

16

เท่ากบั คอนโดในละแวกเดยี วกัน ระหว่างอยู่ในลฟิ ต์ความ
เงียบกก็ ลับมาปกคลมุ ท้งั คูอ่ ีกครัง้ แต่ทัง้ สองคนก็พอใจท่มี นั
เป็นแบบนน้ั

ท้งั คูเ่ ดนิ มาเร่ือย ๆ จนถึงประตสู ขี าวบานหนง่ึ
รา่ งเล็กหยบิ กุญแจไขประตูนำร่างสูงเข้าไปในห้องขนาดไม่
ใหญไ่ มเ่ ล็กมาก

“หอ้ งอาจจะรกหน่อยนะ ชว่ งนฉ้ี นั ย่งุ ๆ ไม่คอ่ ยมี
เวลาจดั เทา่ ไหร่” รา่ งเลก็ พดู พลางยกกลอ่ งพสั ดุมากมายท่ี
เกะกะขวางเตม็ ทางเดนิ ออกไปใหพ้ ้น ๆ ทาง

“ถ้าแบบนีเ้ รยี กรกห้องผมก็คงกลายเป็นกองขยะ
แลว้ ละ่ ครับ” รา่ งสูงพดู พลางหัวเราะไปด้วย

เหมอื นมีประกายแสงออกมาจากรา่ งกายของ
ปาร์ค มินจุนหุ่นนายแบบผิวสีแทนแบบน้ันย่ิงเหมือนเปน็
ตวั เร่งปฏิกริ ยิ าให้บรเิ วณแก้มของยองจูมีสีแดงฝาดท่เี พ่ิม
มากขึ้น

17

“ห้องนำ้ อยู่ทางขวามือนะ” ร่างเล็กบอกพลางช้ี
มอื ไปทางประตหู ้องนำ้ และหายไปในส่วนครวั ของหอ้ ง

มินจนุ จะยงั ชอบช็อกโกแลตร้อนอยู่ไหมนะ

รา่ งเล็กหยิบผงชอ็ กโกแลตเทใส่แกว้ มัครูปหมีและ
บรรจงกดนำ้ รอ้ นใส่ หวงั วา่ จะช่วยบรรเทาอากาศหนาวที่
เพิ่มมากข้นึ เร่ือย ๆ ในช่วงปลายปใี ห้กับมนิ จนุ เธอหยบิ
แก้วสำหรับตัวเธอและมินจุนออกมาจากห้องครัว

“ผมขอตัวกลบั ก่อนนะครบั ”

“ได้สิ ใหฉ้ ันลงไปเป็นเพ่อื นไหม”

“ไมเ่ ป็นไรดีกวา่ ข้างนอกหนาวมากเดีย๋ วพีจ่ ะป่วย
เอา”

“ง้ันโชคดีนะมินจุน”

“ครับ ไว้เจอกันใหม่” รา่ งสูงโบกมือลาและยมิ้ ให้
เขา พร้อมกบั เสยี งประตูท่ีปิดลง

18

ชอ็ กโกแลตสองแกว้ ท่ีเป็นหมันอยบู่ นโตะ๊ ญ่ปี ุ่น
เธอคงต้องด่มื คนเดียวทัง้ สองแกว้ สินะ แค่ช็อกโกแลตร้อน
ท่ตี ้ังใจชงมาให้แต่พอเหน็ ว่าเขากำลงั จะกลับก็ไม่กลา้ บอก
ซะอย่างนั้น

ตอนนเี้ ปน็ เวลาตหี นงึ่ กว่า ฝนหลงฤดกู ำลังปรอย
ลงมา ยองจูนอนไมห่ ลับ เพราะเร่ืองของมินจุนทำให้หวั
ของเธอหนกั องึ้ เธอจึงเดินลงไปร้านสะดวกซื้อใต้คอนโด
เพอื่ ซื้อขนมขบเคี้ยวและเครอื่ งด่มื แอลกอฮอลส์ ักสองสาม
กระป๋อง

อากาศแบบนีเ้ หมาะกับการฟังเพลงเศรา้ แล้วเมา
หวั ราน้ำเสียจรงิ แตท่ วา่ คิม ยองจูไม่สามารถทำอย่างน้นั ได้
เพราะว่าพรุ่งนี้คือวันจันทร์ ชวี ิตพนกั งานบริษัทอยา่ งเธอท่ี
ทำได้ตอนน้ีคงจะมีแคเ่ ปดิ เพลงเศร้าและกนิ ขนมกรบุ กรอบ
ที่ซอ้ื มาไดเ้ พยี งเท่านน้ั

ยองจูเหลอื บไปเหน็ แกว้ ช็อกโกแลตรอ้ นบนโต๊ะ
ญปี่ นุ่ ทีต่ อนนี้เย็นชืดไปเสียแล้ว นึกขนึ้ ได้ว่ายงั ด่ืมไม่ทัน

19

หมดกล็ กุ ไปทำอย่างอ่นื เธออาจจะกลายเปน็ โรคสมาธสิ ้ัน
ในไม่ช้า

ยองจูยกช็อกโกแลตในส่วนของตัวเองข้ึนดื่มจน
หมด และหยิบส่วนของมนิ จุนเทใส่กระถางตน้ ไม้นอก
ระเบยี ง มนิ จนุ ไมไ่ ดด้ ่ืมก็ให้ต้นไมด้ ื่มแทนก็แลว้ กนั

ยองจูนง่ั อยภู่ ายนอกระเบยี งอีกสักพัก ก่อนจะ
ปลอ่ ยใหค้ วามคิดต่าง ๆ แล่นเข้ามาในหวั

บรรยากาศฝนตกแบบน้ีทำให้ยองจูคิดถึงมนิ จุน
อีกแลว้

บทที่ 4

สานต่อ

“เธอจะบอกวา่ ร้านทีเ่ ราไปกินวนั น้นั เป็นรา้ นของ
แฟนเก่าเธอตอนมธั ยมอะนะยองจู”

“อือ” ยองจูตอบพรอ้ มพยักหน้ารับ

“แล้ววันนัน้ เธอก็ไปอยู่รา้ นเขาทัง้ วนั เลยหรอ”

20

“ก็ไมใ่ ช่ท้ังวันน่า เยรมิ เธอเลิกถามเซ้าซี้ฉนั เถอะ
ท้ังหมดก็มีแค่ทฉี่ ันเล่าใหเ้ ธอฟังแค่นนั้ ” ยองจูพยายาม
แสดงออกว่าไม่พอใจท่ีเยรมิ เอาแตถ่ ามเกยี่ วกับเร่ืองที่เธอ
ไปขลกุ ตวั อยใู่ นรา้ นมินจุนวันกอ่ นแต่กท็ ำไม่ได้ สหี นา้ ของ
ยองจูแสดงออกชดั มากวา่ กำลังหบุ ย้ิมและมีรว้ิ สชี มพูจาง ๆ
พาดผ่านแก้ม

“ถ่านไฟเกา่ หรอยองจู”

“ฉันบอกใหห้ ยุดไง” กำปน้ั เล็ก ๆ ออกแรงทบุ ไป
ทีแ่ ผน่ หลังของเยริมจอมกวนแบบทีเล่นทีจริง
เยรมิ ร้องโอดครวญแบบเกินจริงแลว้ ลบู ไปที่แผ่นหลงั ของ
ตวั เองปอ้ ย ๆ เรยี กเสยี งหวั เราะใหก้ บั ยองจูได้เป็นอยา่ ง
มาก

ชว่ งเวลาพักกลางวันทีบ่ รษิ ัทเหมือนช่วงเวลาผอ่ น
คลายจากความเหนื่อยลา้ เหมอื นของขวัญชิ้นเลก็ ๆ จาก
พระเจา้ ทีเ่ พยี งชัว่ ครูเ่ ดียวก็หายวับไปกบั ตา ซ่งึ ทุกคนใช้
ชว่ งเวลาหนง่ึ ชัว่ โมงคร่ึงทีไ่ ดร้ ับอย่างคุ้มคา่

“ฉันอยากไปเล่มเกมห้องเธอ”

21

“ไม่”

“ให้ฉนั ไปเถอะยองจู ฉันจะซ้ือขนมกับรามยอนไป
ตนุ ไวห้ อ้ งเธอเยอะ ๆ เป็นการตอบแทน” สายตาเป็น
ประกายแบบท่ีใครต่อใครบอกวา่ นา่ รกั นักน่ารักหนาถูกส่ง
มาใหเ้ ธอ แตเ่ ธอกลับรู้สกึ ว่ามันน่าขนลกุ แปลก ๆ ตอนท่ีเย
รมิ ทำใหเ้ ธอ

“ถา้ เกิดว่าเธอเล่าเรอ่ื งท่นี ายกำลงั กุ๊กก๊กิ กับชเว
อึนอแู ผนกข้าง ๆ เป็นการแลกเปล่ยี นฉันก็โอเค”

“เธอเอาเรื่องน้ีมาจากไหนม่ัวแลว้ ๆ ”

“โอะ๊ ! สวัสดีอนึ อู”

“ไหน ๆ ไหนอึนอู”

“ฉนั ล้อเล่น”

“ยองจู อย่าแกลง้ กันแบบนสี้ ิ”

“อ้าวเยรมิ อู้งานรึไง” เสยี งนุ่มทุม้ ของบุคคลที่
สามดงั ข้ึน ‘ชเว อนึ อู’ แขนแกรง่ เอ้ือมมายหี ัวของเยรมิ ทำ

22

เอายองจูทยี่ นื อยรู่ ะหวา่ งคนสองคนนั้นกลายเป็นธาตุ
อากาศ เมื่อเพื่อนเธอกับบุคคลท่ีพ่ึงมาใหมก่ ำลงั สรา้ งบา
เรียรกั สชี มพูอยู่

“จับได้คาหนังคาเขา เธอปฏเิ สธขา่ วลือไม่ได้
หรอก” หลังจากยองจูพูดจบ เยรมิ ที่เขนิ จนหนา้ มดุ ทำ
อะไรไม่ถูก จนอนึ อูต้องเรยี กสติ

“ท่รี ักเขินหรอื ครบั ” ประโยคทอี่ นึ อูพูดออกมา
ไมไ่ ด้ชว่ ยให้เยรมิ เขินน้อยลงสกั นิด

“อนึ อูหยดุ เรียกแบบนี้ได้ไหม” สหี นา้ ของเยริม
ตอนน้นี า่ รักมาก ๆ อยา่ งว่าแหละใคร ๆ ก็อยากแกลง้ เยริม

“ฉนั ขอตัวไปทำงานก่อนนะ เชญิ พวกเธอสองคน
เคลยี ร์ธรุ ะกันให้เสร็จ” ยองจูกำลังจะเดนิ กลับไปทีโ่ ต๊ะ
ทำงาน แต่กลับพ่ึงนึกอะไรบางอยา่ งข้ึนได้ เธอใช้โอกาสที่
เยรมิ กำลังว่นุ วายอยู่กับเครื่องถ่ายเอกสารเจา้ ปัญหาและ
เอกสารกองโตอยนู่ ้นั เดนิ อ้อมไปทางอนึ อูและกระซบิ
บางอย่างใหไ้ ดย้ นิ กันแคส่ องคน

23

“ถ้านายมเี วลาวา่ งนะ พักนี้เยริมเอาแต่บ่นกบั ฉัน
วา่ อยากไปคาเฟร่ มิ แม่นำ้ ท่ีพึ่งเปิดใหม่”

“รา้ นสเี หลือง ๆ อะนะ”

“ใช่ ๆ และเย็นนี้เยรมิ ไม่ไดเ้ อามอเตอร์ไซคข์ อง
ตัวเองมาน่ะ เผือ่ วา่ นายจะอยากพาเพ่ือนฉนั ไปเท่ียวคาเฟ่
และไปส่งทบ่ี า้ นอะนะ ฉนั วา่ ฉันจะกลบั ไปทำงาน
จรงิ ๆ ละ โชคดนี ะอึนอู” ยองจูทำหน้าที่เพื่อนทแ่ี สนดี
เสรจ็ เรยี บรอ้ ย ควิ ปิดอยา่ งเธอก็ทำได้เพียงเท่านีล้ ะ่

เมือ่ ยองจูเดินกลับมาท่โี ต๊ะทำงานกพ็ บวา่
โทรศัพท์มอื ถอื ทเ่ี ธอวางไว้มีการแจง้ เตือนบางอย่างเด้ง
ขน้ึ มา เพยี งแค่เหน็ รอยยิ้มของยองจูกเ็ ผยออกมา

‘เยน็ น้ีพ่ีว่างไหม ไปปั่นจักรยานรมิ แมน่ ้ำกัน’

‘เอาสิ เสร็จแล้วไปกินไกท่ อดแถวนนั้ กนั ’ ยองจู
พมิ พต์ อบกลบั ไปดว้ ยความรวดเร็ว

‘ถ้าอย่างนนั้ เด๋ียวผมไปรบั พี่ท่ีหน้าบรษิ ัทตอนส่ี
โมงครงึ่ นะครบั ’

24

‘วันนีง้ านเยอะมากเลย เดย๋ี วฉนั เคลียร์งานเสร็จ
แล้วจะตามไป’

‘ผมรอได้ครับ’

‘เกรงใจจงั *สต๊กิ เกอรร์ ูปหมกี ้มหนา้ *’

‘ผมบอกว่าผมรอได้ครบั ’

‘ง้ันเดีย๋ วเสรจ็ แลว้ ฉนั โทรหานายนะ ยงั ใชเ้ บอร์
เดิมอยู่หรือเปล่า’

‘ครบั พี่ยงั จำเบอรผ์ มได้หรอ’

‘ไวเ้ จอกนั ’ ยองจูไมไ่ ด้ตอบคำถามของมนิ จุน
ไม่ใช่เพราะจำไม่ได้ แต่เปน็ เพราะจำได้ข้นึ ใจต่างหาก

ยองจูปน่ั งานท่ีอยใู่ นความรบั ผิดชอบของตัวเอง
ดว้ ยความเร็วแสง ไมใ่ ชเ่ พราะเธอต่ืนเตน้ ท่ีจะได้ไปเทยี่ วกับ
มนิ จุนหรอกนะ งานทั้งหมดท่ียองจูสะสางเสรจ็ ทันเวลา
เลกิ งานพอดี นบั วา่ เรว็ มาก ๆ เม่อื เทยี บกับการทำงาน
ตามปกติของยองจู

25

ยองจูค่อย ๆ เดินออกมาหน้าบริษัทให้เหมือนว่า
เธอเองน้นั ไม่ได้รีบมาก แตท่ ้งั ท่ใี นใจน้ันอยากเจอมินจุนจะ
แยอ่ ย่แู ล้ว เขาเองก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเท่าไหร่นักวา่ ทำไม
ต้องทำแบบนี้

ยองจูมองเหน็ รถของมนิ จุนจอดอย่ตู รงอกี ฝัง่ ของ
ถนน เธอรีบข้ามถนนไปทรี่ ถแล้วเคาะกระจกเพอ่ื สง่
สัญญาณใหม้ ินจุนวา่ เธออย่ตู รงน้ี มนิ จุนทเ่ี หน็ ดงั นนั้ ก็เปิด
ประตูรถฝั่งข้างคนขบั ใหก้ บั ยองจูพร้อมกบั ส่งรอยย้ิมท่ี
สดใสยิง่ กวา่ ฤดรู ้อนมาให้กับตัวของเธอ

“ทำไมพ่ีถงึ ไม่โทรให้ผมไปรบั ท่ีหนา้ บรษิ ทั ข้าม
ถนนมันอนั ตรายนะครับ”

“ฉันโตแล้วนะ ทำไมถึงจะข้ามถนนเองไม่ได้”

“ผมแคเ่ ปน็ ห่วง” ทำไมมนิ จุนถึงพูดคำนอี้ อกมา
ได้หน้าตาเฉยอย่างน้นั นะ

ความเงียบเข้าปกคลุมภายในรถยนต์โดยสารแห่ง
นีอ้ กี ครั้ง มินจนุ ไมไ่ ดเ้ ปิดเพลง ยองจไู ม่ได้ร้องขอ พวกเรา

26

เพยี งแคน่ ัง่ เงียบ เพ่งสมาธิไปที่การขบั รถ และฟงั เสยี ง
หายใจของกนั และกนั

รถยนตโ์ ดยสารพาเรามาถึงที่หมายโดยใช้เวลาไม่
นาน ความเงยี บยงั คงดำรงอยู่จนถงึ ตอนน้ี เปน็ มนิ จุนเองที่
ทำลายความเงียบ จากบรรยากาศผอ่ นกลบั ตึงเครียด
เพิ่มข้นึ อยา่ งเห็นไดช้ ัด

“เรือ่ งของเรายังพอเป็นไปได้อยู่ไหมครบั ”

“...”

“ผมคดิ เร่ืองนี้มาหลายวันแลว้ ถ้าผมอยากเป็นคน
พเิ ศษของพี่อีกคร้ังจะได้ไหม”

“…”

“พี่ยงั ไมต่ ้องตอบผมตอนนี้ก็ได้ ตอนที่พพี่ ร้อมพี่
ค่อยบอกผม”

“...”

“ไปเร็วพี่ เดี๋ยวท่ีทพ่ี ่ชี อบจะมีคนมาแย่งนะ”

27

ยองจูในตอนน้ีเหมือนร่างไรว้ ิญญาณ ในหัวของ
เธอไม่มอี ะไรเลยนอกจากเร่ืองที่มนิ จุนพึ่งพดู ไปตอนที่อยู่
บนรถ

เราสองคนปเู สื่ออยู่ในสนามหญ้าใกลก้ บั เกา้ อ้ี
สาธารณะตัวหนง่ึ ดูเหมือนว่าเกา้ อน้ี ้นั จะมีไวส้ ำหรับนก
มากกว่าให้คนนง่ั เสียอีก ยองจูเอนกายนอนลงบนเสื่อใน
ขณะท่รี อมินจุนไปซื้อไก่ทอด เธอมองทอ้ งฟ้าและคิด
ทบทวนเร่อื งตา่ ง ๆ ทีเ่ คยเกิดขน้ึ ระหวา่ งเธอและมินจุน ทั้ง
ในอดีตและปจั จบุ ันที่กำลังเกิดขนึ้

ท้องฟา้ ยามพระอาทติ ย์อสั ดงดเู หนอ่ื ยล้าและแสน
เศร้า ฝูงนกมากมายกำลังบินกลับรัง ส่งเสยี งเจอื้ ยแจว้ คง
จะบอกเลา่ แลกเปลีย่ นเรื่องราวให้กับเพื่อน ๆ ของมันว่า
วันนี้เจออะไรมาบา้ ง

ยองจูเหน็ มนิ จนุ หอบของพะรุงพะรังมาแต่ไกลเขา
ดโู ดดเดน่ เหลือเกนิ ในสายตาของยองจู ยองจูลุกขน้ึ ไปช่วย
มินจุนถือของมาวางไว้บนโตะ๊ พับเลก็ ที่มินจนุ เตรยี มมา ไก่

28

ทอดมากมายสง่ กล่ินหอมย่วั ยวนใจ ของโปรดของพวกเรา
ท้งั คู่สมยั มัธยม

“เมอ่ื ก่อนฉนั เบือ่ ไก่ทอดมากเลยแตเ่ วลานายชวน
ฉันกไ็ ปกบั นายตลอด ไมเ่ ขา้ ใจเหมือนกนั วา่ ทำไม”

“ผมผ่านชว่ งนัน้ มาโดยไมเ่ ปน็ เก๊าท์ไดย้ ังไงนะ”

“โอ๊ะ! ไกร่ สหวานชนิ้ สดุ ท้าย” ยองจูใช้ส้อม
พลาสติกจิม้ ไก่ทอดรสหวานชิ้นสุดท้ายในจานกระดาษเข้า
ปากดว้ ยความรวดเรว็ ทำเอาคนตวั สูงกว่าทำหนา้ หงอย
เพราะว่าไก่รสโปรดชนิ้ สดุ ท้ายถูกแยง่ ไปต่อหนา้ ต่อตา
ขณะนี้เหมอื นเกิดสงครามขนาดย่อยขึ้น

“ฉนั ชอบรสหวาน นายกช็ อบรสหวาน ทำไมถึงไม่
สง่ั รสหวานมาท้ังหมดละ่ ”

“มรี สเผ็ดปนมาดว้ ยมนั ก็อร่อยดนี ี่”

“แตน่ ายไม่ชอบกนิ เผ็ดนะมนิ จุน”

29

“ไม่รแู้ หละ พ่ีกนิ ไกร่ สเผ็ดทั้งหมดในจานคนเดยี ว
ไปเลย”

“มีคร้ังไหนทฉ่ี นั ไมต่ ้องกินบ้างล่ะ” ยองจูใชส้ ้อม
จมิ้ ไกร่ สเผด็ ทั้งหมดเข้าปากในคำเดียว พรอ้ มกับหันมาคาด
โทษมินจนุ เธอหยิบแก้วนำ้ อัดลมมาดืม่ อีกอึกใหญ่

“เก่งมาก” มนิ จนุ เอย่ คำชมราวกบั ยองจูเป็น
อนุบาล ท่ามกลางความว่นุ วายรอบตวั สายตาของเราทงั้ คู่
สอดประสานกนั ใบหนา้ ของมนิ จุนเคลื่อนเขา้ หายองจู
อยา่ งช้า ๆ ก่อนท่รี มิ ฝปี ากจะแนบชิด มินจุนไดส้ ติจึงรบี
ผละหน้าออกมา

“ผมขอโทษ” มนิ จุนเอ่ยคำขอโทษออกมาดว้ ย
ความลนลาน

“ไมเ่ ปน็ ไร” ยองจูเอย่ ข้ึนดว้ ยใบหนา้ เปื้อนรอยยิ้ม
กอ่ นจะเคลอื่ นใบหนา้ เข้าหามินจุนอีกครั้งด้วยความเร็ว
ปากเราสัมผัสกันเพยี งเส้ยี ววินาที

30

รา่ งสูงตอนนี้แสดงสีหน้าตกใจอยา่ งประหลาด ดู
น่าขันเหลือเกินในสายตาของยองจู

“ไปปนั่ จักรยานกัน” ยองจูลุกข้นึ เก็บขยะท่ีพวก
เรากนิ เสรจ็ ไปทงิ้

“ดึงผมขน้ึ หน่อย” เจา้ หมีตวั โตชมู ือขน้ึ ออดอ้อน
ใหเ้ ขาชว่ ยดึงขน้ึ จากพนื้

“โตขนาดนแี้ ล้วยังตอ้ งชว่ ยลุกข้ึนอีกหรอ” เมื่อ
มินจุนไดย้ ินยองจูพูดดังนน้ั กเ็ บะปากเหมอื นเด็กโดนขดั ใจ
ขัดกับอายแุ ละร่างกายสูงใหญ่ของตวั เองแต่ยองจูกลบั คดิ
วา่ น่ารกั เสยี อยา่ งน้ัน

ยองจูจับมือมนิ จุนแลว้ ดึงขน้ึ จากพน้ื แต่ด้วยขนาด
ตวั ของมนิ จุนทีด่ ูใหญ่กว่าหลายเทา่ เม่ือเทียบกับ
ยองจแู รงฉุดกลบั ทำให้ยองจูล้มลงไปทบั มนิ จนุ เหมอื นฉาก
ในละครรกั น้ำเน่าทน่ี างเอกมักจะพลาดลม้ ไปทับพระเอก

“เดินเล่นแทนดีไหม ฉันไม่ค่อยอยากปั่นจักรยาน
แลว้ ยังจุก ๆ อยู่เลย”

31

“ผมได้หมด เอาท่ีพ่ีอยากทำเลย”

“ของหวานหนอ่ ยไหม ฉันเห็นมีคุณลุงขายไอติม
แบบทน่ี ายชอบอย่ตู รงแถว ๆ สะพาน”

เราทง้ั สองคนเดนิ ไปเรอื่ ย ๆ ตามทางเดนิ
สาธารณะจนถึงร้านไปไอศกรีมแบบท่ีมนิ จนุ ชอบ ไอศกรมี
โคนสองอนั และคำอวยพรของคุณลุงเจ้าของรา้ นไอตมิ ที่
ขอให้เราทัง้ สองคนโชคดี

สายลมทพ่ี ดั เอ่ือย ๆ ยองจูและมินจนุ ท่ีชื่นชม
บรรยากาศในตอนกลางคืนของเมืองนี้ ระยะห่างระหว่าง
กันทีน่ อ้ ยลงเร่ือย ๆ มือของเราสองคนสมั ผัสกนั ราวกบั มี
กระแสไฟฟ้าไหลผ่านรา่ งกายแตต่ ้องเกบ็ อาการเอาไว้

“ไม่คดิ วา่ เราจะกลับมาสนทิ กันอีกคร้ังเนอะ” รา่ ง
สูงเอ่ยขนึ้ โดยไม่ไดห้ ันหนา้ มาทางคู่สนทนาของตนเอง

“อนาคตมันก็เป็นไปไดท้ ั้งหมดนน่ั แหละ”

32

“ถ้าเกิดวา่ ผมจะ...”

“มพี ิพิธภณั ฑว์ ทิ ยาศาสตร์เปิดใหม่ทีส่ ถานีถัดจาก
ที่ทำงานฉนั นายสนใจไหม น่ังรถไฟไปแป๊ปเดยี วเอง”
ยองจูพดู แทรกข้นึ มากอ่ นที่มินจุนจะพดู จบประโยค เปน็
เพราะกลวั ว่าส่งิ ที่มินจุนพดู มาจะเปน็ สิ่งเดียวกับที่เธอคดิ
เธอยงั สบั สนในเรอ่ื งความสมั พันธ์นวี้ ่าถ้ากลบั ไปเป็น
เหมอื นเดมิ เธอกลวั จะทำมนิ จุนเสยี ใจอกี

“ผมว่างทุกวนั ครับ อย่ทู ี่พีแ่ ล้วแหละ” มนิ จุนตอบ
คำถามเมื่อสักครูน่ ี้ โดยที่ไมไ่ ด้พูดถงึ สง่ิ ที่ตวั เองยังพดู ไมจ่ บ

“เหมอื นฝนจะตกเลยแฮะ ฉันคดิ วา่ ฉนั คงต้อง
กลับแลว้ ล่ะ ขอบคุณสำหรบั วันนม้ี าก ๆ นะ” ยองจูรบี ตัด
บทสนทนาและขอตัวกลบั บ้าน เธออยากกลบั ไปคดิ
ทบทวนเกี่ยวกับเร่ืองราวต้งั แตท่ ี่มนิ จนุ เรมิ่ กลับเขา้ มามี
อิทธพิ ลกับสมองของเธอ และบางทอี าจจะเป็นหัวใจด้วย

“พไี่ ปรอท่รี ถก่อนเลยครบั เด๋ียวผมมา” ยองจูเดิน
ไปรอท่รี ถตามท่ีมินจนุ บอกอย่างว่าง่าย ก่อนที่มินจุนจะ
เดนิ ไปไหนสักท่ี ท่เี ธอไมร่ ู้

33

มนิ จนุ ใช้เวลาไมน่ านกเ็ ดินกลับมาท่ีรถ เขาถือถงุ
กระดาษมาดว้ ย ยองจูอยากรู้แตไ่ ม่ได้ถามว่าคืออะไร
เพราะอาจเป็นเร่ืองส่วนตัวของมินจนุ ยองจูเลือกทจี่ ะเดิน
ขึ้นไปนง่ั รอบนรถเงยี บ ๆ

มนิ จนุ ข้ึนมาจากรถพร้อมกบั ถุงกระดาษใบเดิม
เขาไม่ได้เอามนั ไปเก็บไว้ที่ท้ายรถ เขาหนั มามองยองจูด้วย
ความลังเลอยหู่ ลายครั้ง

“พ”่ี สหี นา้ ของมนิ จนุ ในตอนนดี้ ูประหลาดมาก
และแอบน่าขันอยูเ่ ล็กน้อย

“วา่ ไง” ยองจูตอบมนิ จุน ในใจเธอตน่ื เตน้
เหลือเกนิ วา่ มนิ จนุ จะพูดอะไร

“พเี่ ปดิ เองดีกวา่ ” มนิ จนุ ยนื่ ถุงกระดาษใบนน้ั ที่
เขาถือมาให้กับยองจู

ยองจูเปิดดูในถุงและหยบิ ของในนั้นออกมา ช่อ
ดอกทานตะวนั ขนาดไม่ใหญ่มากปรากฏสสู่ ายตาของเธอ
ยองจูแทบกล้นั ยมิ้ ไม่ถูก มนิ จุนแสนดีกับเธอเหลือเกนิ

34

“ผมไม่รวู้ า่ พจี่ ะชอบไหม แต่พี่เหมาะกบั ดอก
ทานตะวนั นะ”

“ขอบคุณนะ”

รถโดยสารคันเก่งของมนิ จุนจอดอยหู่ น้าคอนโด
ยองจู ยองจูหันไปบอกมือลามินจนุ และกล่าวขอบคุณอีก
คร้งั วนั นี้มินจนุ ทำให้เธอรสู้ ึกอยากขอบคณุ เป็นพันครั้ง
และอยากให้ความสมั พันธข์ องเราสองคนได้ดำเนนิ ต่อใน
บวกอยา่ งน้ีไปอีกเรื่อย ๆ

35

บทที่ 5
ตอบรับ

เช้าวนั เสารว์ นกลบั มาอีกครั้ง ยองจูหา่ งหายกบั
การออกไปขา้ งนอกพร้อมกับมนิ จุนนานเหลือเกนิ หลังจาก
ทม่ี ินจุนใหช้ อ่ ดอกทานตะวันกับเธอเม่ือตอนไปเดนิ เล่นที่
แมน่ ้ำดว้ ยกันคราวก่อน ยองจูกง็ านยงุ่ มากจนแทบปลกี ตวั
ออกมาเท่ยี วเล่นไม่ได้ เธอไม่มีแมเ้ วลาจะตอบข้อความของ
มินจุนเสยี ดว้ ยซ้ำ

แพลนท่ีจะไปพิพธิ ภณั ฑด์ ้วยกันกล็ ่มไม่เป็นท่า
เพราะเวลาท่ีไมต่ รงกนั ของทัง้ คู่ เสารน์ ี้ถอื ว่าเป็นวันแห่ง
การพักผ่อนของยองจูที่แทจ้ ริงเพราะว่าเธอเคลียรง์ าน

36

ทั้งหมดเสร็จเรยี บรอ้ ย เธอตง้ั ใจวา่ จะนอนอืดอยทู่ ี่ห้องท้ัง
วนั ให้สมกับเปน็ รางวลั ของคนทำงานหนกั

‘พวี่ ่างหรือเปล่า ไปเที่ยวกนั ’ หน้าจอโทรศพั ท์
ของยองยจูที่มกี ารแจ้งเตอื นข้อความ หวั ใจของยองจูถึงกบั
พองโตเมอ่ื ได้อ่านข้อความจากคนท่ีคุณกร็ ู้วา่ ใคร เธอขอ
ถอนคำพดู เรื่องทจ่ี ะนอนอดื อยู่ท่ีหอ้ งท้ังวนั

เธอจะออกไปเทย่ี วกับมินจนุ !

ยองจูกำลังยนื รอมินจุนซ้ือตว๋ั อยู่หนา้ พิพิธภัณฑ์
เนอ่ื งจากวันนเ้ี ป็นวนั เสารผ์ คู้ นจงึ พลุกพลา่ นมากเป็นพเิ ศษ
ทเ่ี ห็นมากเลยคือเด็ก ๆ และผู้ปกครองท้ังหลายท่ีพาลูกพา
หลานมาเท่ียวพิพิธภัณฑเ์ ปิดใหมแ่ ห่งนี้

ยองจูชอบวทิ ยาศาสตรม์ าตงั้ แต่ยังเดก็ เธอ
หลงใหลในเรอื่ งราวของจักรวาล โลกใบนี้ และส่งิ มชี วี ิต
ต่าง ๆ

37

“ไปดูดาวก่อนไหมพี่ อีก 5 นาทจี ะถึงรอบฉาย
แล้ว” มนิ จนุ เอย่ ชวนยองจูพรอ้ มกบั กางแผนท่ขี อง
พพิ ธิ ภัณฑ์ไปดว้ ย

“เอาสิ ๆ นายเดนิ นำไปเลย” ยองจูตอบรบั คำ
ชวนของมินจุน พร้อมกับเดินตามมนิ จนุ ทเ่ี ดินนำไป
ขา้ งหนา้

ห้องขนาดไม่ใหญ่มากท่มี ีเพดานกลมสงู และมี
เก้าอเ้ี หมือนในโรงภาพยนตรว์ างเรียงกันล้อมรอบเครือ่ ง
ฉายดวงดาวทีต่ ้งั อยู่กลางห้อง พวกเราเลอื กที่น่งั บริเวณ
แถวหลังสุด เก้าอี้สามารถเอนได้เหมือนกับนอนดูดาวอยู่
จริง ๆ บรรยากาศโดยรอบเหมอื นกับตอนกลางคืน หนาว
เย็น และมดื มิด

ผบู้ รรยายเริม่ บรรยายถึงดวงดาวตา่ ง ๆ ทีอ่ ยู่บน
ท้องฟา้ ตลอดทง้ั ปี เร่มิ ตั้งแต่เดอื นมกราคมจนถึงเดือน
ธนั วาคม ยองจูหนั ไปมองมินจุนทีก่ ำลงั ตงั้ ใจฟงั ผู้บรรยาย
อย่างสนอกสนใจ

38

‘ทอ้ งฟา้ ที่เรามองเหน็ ในยามกลางคนื มีดวงดาว
ระยิบระยบั แพรวพราวอยู่เตม็ ไปหมดน้ัน ล้วนแต่เป็นภาพ
ในอดีต’

‘คนเราสามารถมองเหน็ วัตถไุ ด้เกดิ จากการท่ีแสง
ตกกระทบสิง่ ตา่ ง ๆ แล้วเกดิ การสะท้อนเขา้ สู่ตาเราและ
แสงก็ตอ้ งใช้เวลาในการเดนิ ทาง นั่นหมายความว่ายิ่งเรา
มองวตั ถุทอี่ ยู่ห่างไกลออกไปเรากจ็ ะรบั รถู้ ึงการ
เปล่ยี นแปลงของวตั ถนุ ั้นไดช้ ้าลง’

‘แสงจากดวงอาทิตยเ์ ดนิ ทางมาถึงโลกใชเ้ วลา
ประมาณ 8.3 นาที ถ้าอยู่ ๆ ดวงอาทติ ย์เกิดหายไป เราท่ี
อยู่บนโลกกวา่ จะรบั รู้ถึงการเปลยี่ นแปลงไดน้ ้ันก็ตอ้ งใช้
เวลาถึง 8.3 นาท’ี

ส่งิ ทผ่ี ู้บรรยายพง่ึ เล่าให้ฟงั ไปน้นั เปน็ สง่ิ ท่ีไมว่ า่
ยองจูจะได้อ่านหรือฟังเร่ืองนี้กคี่ ร้งั ก็อดตืน่ เต้นกบั ความนา่
ทึ่งของจักรวาลไมไ่ ด้

กว่าคนบนโลกจะรวู้ า่ ดวงดาวบางดวงไดห้ ายไป
เวลาก็ลว่ งเลยผ่านมานานมากแล้ว ถา้ ดวงดาวที่หายไปน้ัน

39

เปน็ คน ๆ หนง่ึ เธอคงจะเป็นคงทโ่ี ดดเดีย่ วและแสนเศรา้
เพราะกวา่ จะมีคนรวู้ ่าเธอไม่มีตัวตนอยูบ่ นโลกน้แี ลว้ น้นั ก็
ใช้เวลาถึงหลายปี หรอื บางทีอาจหลายลา้ นปี

ถ้าหากวา่ ยองจูอาศัยอย่บู นดวงดาวอนั แสน
หา่ งไกล แลว้ มองกลับมาท่ีโลกใบน้ี เธอจะเห็นภาพตอนท่ี
ยงั คบกบั มนิ จนุ อยู่ไหมนะ

ยองจูหนั ไปมองมินจุนอีกคร้งั แต่ทวา่ ครัง้ น้เี จ้าลูก
หมตี วั ใหญไ่ ดเ้ ข้าสหู่ ว้ งนิทราไปเป็นทีเ่ รียบรอ้ ยแลว้
เนือ่ งจากความมดื ทำให้ยองจูมองเหน็ มินจุนแค่ลาง ๆ เขา
หยบิ มอื ของมินจนุ มากุมเอาไว้ ดูเหมอื นวา่ ยองจจู ะเจอกบั
ลกู หมขี ี้หนาวเขา้ แลว้ มือของมินจุนเย็นเฉียบราวกบั
น้ำแข็ง

มินจุนต่ืนขน้ึ มาตอนท่ีการบรรยายจบพอดี เขา
บอกวา่ เสยี งคนบรรยายเหมอื นอาจารยส์ อนฟสิ ิกส์ตอนม.6

เราทง้ั สองคนเดนิ ดูนทิ รรศการตรงนนู้ ทีตรงน้ีทีจน
ครบทกุ ท่ใี นพิพิธภณั ฑ์ พอดีกับเวลาปดิ ทำการของ
พิพิธภณั ฑ์พอดี

40

“ไปกนิ ขา้ วเยน็ กนั ” มนิ จุนเอ่ยชวนยองจูเพราะ
เขาน่ะแอบได้ยนิ เสยี ท้องรอ้ งดังออกมาจากท้องของ
พีย่ องจู

“นายอยากกินอะไรล่ะ” ยองจูรู้สกึ หิวแตเ่ ธอกลับ
คดิ ไม่ออกวา่ ตวั เองอยากกินอะไร

“ผมไมช่ อบคำถามน้เี ลย เปา่ ยงิ ฉุบเลอื กดไี หม
ครบั ”

“นายยงั คดิ ไม่ออกเลยวา่ จะกินอะไรแล้วจะมาเปา่
ยิงฉบุ ได้ยงั ไง”

“สตรที ฟู้ดแถวนไี้ หมครบั ”

“ซ้อื แลว้ ไปกินทหี่ ้องฉันไหม นายคดิ วา่ ไง”

“ไดค้ รบั ”

อาหารมากมายถูกห้วิ มาเต็มสองมือของทงั้ คู่ ดทู ่า
แลว้ อาหารทซี่ ื้อมามีแววว่าจะกินไม่หมด ถา้ หากพรุง่ น้ีมีฝงู

41

ซอมบบ้ี ุกเขา้ มาในเมอื งน้ี ท้ังมินจนุ และยองจูคงอยู่รอดไป
ได้อีกหลายวนั ดว้ ยอาหารทห่ี อบห้วิ อยู่

ภายในหอ้ งของยองจูจากทเ่ี คยว่างเปล่าและเปน็
ระเบียบ ในตอนน้ถี กู เตมิ เต็มดว้ ยอาหารท่ซี ้ือมามากมาย
และเติมเต็มดว้ ยคนคนหน่ึง ไมใ่ ช่แค่ในห้องนอนแต่รวมถึง
ในหอ้ งหัวใจทงั้ 4 ห้อง ระเกะระกะจนนา่ สับสน

พวกเราจดั การกับอาหารท่ีซ้ือมาและพูดคยุ กันถงึ
เรอื่ งตา่ ง ๆ ท่ัวไป อาหารบางอยา่ งท่ีกินไมห่ มดถูกเก็บไว้
ในตูเ้ ย็นรอวนั ถูกเปิดขนึ้ มารบั ประทานอกี ครง้ั

ความเงยี บและความเปน็ ระเบียบกลับเข้ามาสู่
หอ้ งของยองจูอีกคร้งั แตส่ ิง่ ท่ีอยู่ภายในใจท่ียงั รกรุงรังกลับ
ยงั ไม่ได้รับการแก้ไข

มินจนุ ลกุ ขนึ้ ออกไปหาบางอย่างในถุงสงิ่ ของท่เี ขา
หอบมา เขาเจอและหยบิ มันออกมาและเดินตรงมาน่งั ข้าง
ยองจูท่ีกำลงั น่งั อดื ๆ อย่บู นโซฟา

42

“ผมไมร่ วู้ า่ หลงั จากท่เี รากลบั มาเจอกนั อีกครง้ั พ่ี
จะคดิ ยงั ไงกับผม แต่สำหรบั ผม ผมอยากมีพ่ีอยู่ในชวี ิต
อยา่ งน้ีเร่ือย ๆ ถ้าพ่อี ยากให้เราสองคนเปน็ แค่พี่น้องทีร่ ู้จัก
กนั ผมก็ยอม แต่ขอให้สนิทกนั อยา่ งทุกวันน้ไี ด้ไหมครับ”
มนิ จุนเผยความในใจของเขาออกมาจนหมดเปลอื ก เขาพดู
เรว็ และรัวมากจนเกือบฟังไม่ทัน หวังให้ยองจูพูดอะไรสัก
คำให้เขาได้รบั รู้วา่ ยองจูกค็ ิดเชน่ เดียวกนั กบั เขา

“ฉนั คิดทบทวนเรอื่ งน้ีตลอด ฉันว่าฉนั ก็ขาดนาย
ไมไ่ ดเ้ หมอื นกัน”

“พ่ีพูดแบบนห้ี มายความว่าอะไร”

“นายอยากใหเ้ ราสองคนเป็นแค่พน่ี ้องจรงิ ๆ
หรอ”

“…”

“เรากลับมาคบกนั ไหมมนิ จุน ถึงฉนั จะทำใหน้ าย
เสยี ใจอยู่หลายครั้ง แต่นายช่วยยกโทษให้ฉนั ได้ไหม”

“...”

43

“ไมต่ อบฉนั นห่ี มายความว่าไม่อยากคบหรอื ยังไง”
“ไมใ่ ช่อย่างนน้ั พี่ คบสิคบ แต่ผมแคต่ กใจ”
ยองจูกำลังอยูใ่ นอ้อมกอดของจงอิน ดเู หมือนว่า
จะมหี มเี ด็กทด่ี ึใจจนแอบร้องไห้ออกมา
มนิ จุนผละออกจากกอดของยองจูแลว้ หยิบสรอ้ ย
ทม่ี แี หวนวงหนง่ึ รอ้ ยอยใู่ นนั้นมาสวมเขา้ ท่ีลำคอของของ
อกี ฝา่ ย
“ผมรักพี่ท่สี ดุ ในจักวาลเลย”
“ฉันกเ็ หมือนกัน”

จบบริบรู ณ์

44

43

จากใจผูเ้ ขียน

สวัสดีครบั นักอา่ นท่ีน่ารักทุกคน กอ่ นอ่นื ตอ้ ง
ขอขอบคุณนกั อ่านทุกทา่ นทใี่ หเ้ กยี รตเิ ปิดใจให้กบั นยิ าย
ของผม ต้งั แต่ครัง้ แรกที่เร่ิมเขียนนยิ าย ตวั ละครในนยิ าย
เร่ืองนเ้ี ป็ฯตัวละครสมมติไมเ่ ก่ียวกบั บคุ คล หรือสถานท่ี
จรงิ ใดๆ หวังวา่ ทกุ คนทอ่ี ่านเรื่องนจ้ี ะไดร้ ับความสนกุ ไม่
มากก็น้อยนะครับ

ญาณาธิป

44

ประวตั ผิ เู้ ขียน

ชื่อ : นายญาณาธปิ สตางค์ธนาคม ชือ่ เลน่ : หิน
ระดบั ช้นั : มัธยมศกึ ษาปีที่ 6/2 เลขท่ี 5
วันเกิด : 5 กรกฎาคม 2546
นามปากกา : ญาณาธิป
ประวัตกิ ารศกึ ษา :

โรงเรียนอนุบาลบรู ณจิ ฉ์
โรงเรียนวทิ ยาศาสตร์จฬุ าภรณราชวทิ ยาลัย ชลบรุ ี