แด่เรอาของจริงง

วอนให้ลมพัดพาใจล่องลอยไป มิว่าแดนเหนือหรือทิศใด สุดขอบนภาลัย จะน าพาดวงฤทัยไปให้ถึง

1 คüามรู้ÿึกĀลากĀลายที่ผ่านเข้ามาในชีüิตขĂงผมนั้นล้üนแล้üแต่มี คüามĀม่นĀมĂงราüกับเมฆÿีเทาเข้ามาปกคลุมในชีüิตและตั้งแต่จำคüามได้ ชีüิตขĂงผมนั้นไม่เคยเĀ็นÿีในแบบที่คนÿ่üนใĀญ่มักจะได้เĀ็นจนกระทั่ง ได้กับพบ “เธĂ” ในคืนüันนั้นผมเดินĂยู่ท่ามกลางผู้คนĀลากĀลายที่มีโชคชะตาชีüิตที่ พระเจ้ามĂบใĀ้ไม่ซ้ำกัน ถึงแม้ตัüผมนั้นจะมĂงไม่เĀ็นÿีแต่รับรู้ได้ü่าผู้คน เĀล่านั้นมีÿีที่ĂĂกมาจากตัüเĂง ผมยืนเĀม่ĂลĂย มĂงผู้คนมากมายแต่กลับ มีเธĂคนนั้นที่ดึงดูดÿายตาขĂงผม üินาทีที่เราทั้งคู่ÿบตากัน มีบางÿิ่ง บางĂย่างที่ผมรับรู้ได้ราüกับพระเจ้าประทานพรใĀ้ü่าเธĂคนนี้คืĂคนที่ผม ตามĀามาทั้งชีüิต ผู้ที่มีรĂยยิ้มเĀมืĂนแÿงตะüัน ดüงตาเปรียบเÿมืĂนแÿง จันทร์ที่ÿĂดÿ่ĂงลงมามĂงที่ผม จู่ๆ ในĀัüขĂงผมกลับมีเพลงรักลĂยเข้ามา ในĀัüเĀมืĂนดั่งเพลง

2 More & More (Finding hope) เป็นเพลงในเพลย์ลิÿต์ขĂงน้Ăงชายผมที่ชĂบเปิดตĂนĂาบน้ำ If you don’t mind baby think that I may be in lo-love ผมปล่ĂยใĀ้คüามคิดในĀัüได้โลดแล่นจินตนาการü่าเราทั้งคู่กำลัง เต้นรำกันท่ามกลางแÿงไฟ เĀมืĂนดั่งจันทร์เพ็ญที่โดดเด่นท่ามกลางท้Ăงฟ้า Ăันมืดมิด I need you more and more แต่แล้üเüลาขĂงเราต่างพรากเราจากกัน เมื่Ăเÿียงในโทรýัพท์ขĂงผม ดังขึ้น ผมจึงต้ĂงละÿายตาจากเธĂและรับโทรýัพท์ที่ผมมักโทรĀาบ่Ăย ๆ “พี่ภูลĂยู่ไĀนแล้ü? ภีมมาถึงแล้üนะ” “พี่Ăยู่Āน้าร้าน Voyager แล้ü” Āลังจากจบประโยคนั้น ผู้คนรĂบข้าง ต่างพากันĀายไปพร้ĂมกับเธĂ ผมพยายามมĂงĀาเท่าไĀร่ก็Āาไม่เจĂ เĀมืĂนพระเจ้ากลั่นแกล้งที่ทำใĀ้ผมได้เจĂเธĂและพรากเธĂไป จากนั้นไม่ นานเÿียงขĂงภีมก็ดังขึ้นทำเĂาผมĂĂกจากĀ้üงภüังค์ในคüามคิด “พี่ภูล ! บĂกใĀ้ไปพร้Ăมกันก็ไม่เชื่Ă เป็นĂะไรขึ้นมาจะทำยังไง?” “ภีม พี่ü่าพี่เจĂคนคนนั้นแล้üแĀละ” “โĀ คนĂุตÿ่าĀ์เป็นĀ่üง ü่าแต่ÿาüที่ไĀนĂะพี่” “ไม่รู้เĀมืĂนกัน ไม่เคยเĀ็นเลย” “พี่จะไปเĀ็นได้ไง üันüันĂĂกจากบ้านที่ไĀน?” “พูดมากü่ะภีม จะไปกันได้ยัง?” Āลังจากพูดจบ ผมรีบเดินĀนี น้ĂงชายขĂงผมพร้ĂมกับกüาดÿายตามĂงĀาเธĂคนนั้น

3 ผู้คนต่างรüมตัüกันเพื่ĂรĂเüลาที่จะปล่ĂยโคมลĂย ผมเĂงก็เช่นกัน ที่รĂเüลานั้น ในĀัüขĂงผมตĂนนี้มีข้Ăคüามมากมายที่ĂยากจะĂธิþฐาน “พี่ภูล จะขĂพรü่าĂะไรเĀรĂ?” “เรื่Ăงแบบนี้บĂกไปก็ไม่เป็นจริงดิ” และแล้üก็ถึงเüลาที่ต้ĂงลĂยโคม ผมกับน้Ăงชายก็เริ่มจุดไฟพร้ĂมกับĂธิþฐานข้Ăคüามในใจและปล่ĂยใĀ้โคม ได้ลĂยขึ้นÿู่ฟ้าในยามค่ำคืน ผมüาดฝันมาตลĂดü่าÿีÿันต่าง ๆ Āน้าตาจะ เป็นยังไง จะÿดใÿแค่ไĀนĀรืĂมืดมัüเท่าใด ผมĂยากที่จะรับรู้ÿิ่งเĀล่านั้น Ăยากที่จะเĀ็นÿีขĂงโคมที่ลĂยĂยู่บนฟ้านับไม่ถ้üนพร้ĂมกับÿีÿันขĂงพลุที่มี เÿียงขĂงผู้คนมากมายต่างพากันชื่นชมคüามงามขĂงมันปะปนกันĂยู่แต่ มันชั่งน่าเýร้า ที่ผมไม่ÿามารถมĂงเĀ็นÿิ่งเĀล่านั้นและตĂบรับคüามĂบĂุ่น ได้ด้üยดüงตาคู่นี้ผมแĀงนมĂงขึ้นไปบนท้Ăงฟ้าและดูโคมลĂยที่เĀมืĂนไม่มี ชีüิตชีüาไร้ÿีÿัน มีแต่ÿีเทาที่ต่างระดับกัน ผู้คนมากมายต่างยกโทรýัพท์ ขึ้นมาถ่ายเก็บคüามÿüยขĂงมัน ผมเĂงก็เช่นกันที่ถ่ายมันเĂาไü้แต่ยังไงก็ไม่ เข้าใจĂยู่ดีü่าขĂงแบบนั้นถ้ามĂงไม่เĀ็นÿีมันจะÿüยĂย่างไร ผมĀันไปถาม น้Ăงชายด้üยคüามÿงÿัย ÿีที่Ăยู่บนท้Ăงฟ้าตĂนนี้มันเป็นÿีĂย่างไรและÿüย เพียงไĀน น้ĂงชายขĂงผมมัüแต่นิ่งĂึ้งไม่ตĂบคำถามÿายตามัüแต่มĂงไปยัง บนท้Ăงฟ้าและพยักĀน้าใÿ่ผม พร้ĂมตĂบกลับมาü่า “ÿüยมากเลยพี่ภูล ĂยากใĀ้พี่ได้เĀ็นจัง” ผมนิ่งเงียบไปÿักพักไม่ได้ ตĂบĂะไรและĀันมĂงขึ้นÿู่ฟ้าĂีกครั้ง ‘ถ้าได้เĀ็นก็คงดีÿิ…’

4 The fnal worship I offer to those who understand my imperfections. (นมัÿการÿุดท้าย ขอมอบแด่ผู้ซึ่งรู้ว่าข้าบกพร่อง)

5 Āลังจากที่ถ่ายบรรยากาýรĂบ ๆ นั้น Ăยู่ดีๆ โทรýัพท์ขĂงผมกลับมีÿี แทรกขึ้นมาขณะĂัดüิดีโĂ ในĀัüขĂงผมมีคüามรู้ÿึกและคำถามมากมายเต็ม ไปĀมด แต่ผมกลับĂุทานĂĂกมาด้üยคüามตกใจ “เĀ้ย !” Āลังจากที่ผมĂุทานĂĂกไป ÿงÿัยผมจะĂุทานดังไปĀน่Ăย น้Ăงชายก็เลยถามผมด้üยคüามตกใจ “พี่ภูลเป็นไร ตกใจĀมดเลย !” ผมไม่ได้ÿนใจเÿียงขĂงภีมเลยÿักนิด มัüแต่มĂงÿีในจĂโทรýัพท์แต่ แล้üดüงตาขĂงผมก็ไปÿะดุดเข้ากับเธĂ ผมละÿายตาĂĂกจากโทรýัพท์ และมĂงไปยังเธĂคนนั้นพร้ĂมกับเÿียงĀัüใจขĂงผมที่กำลังร้ĂงเรียกĀาเธĂ แต่แล้üคüามคิดที่Ăยากจะเข้าไปทำคüามรู้จักกับเธĂก็แล่นเข้ามาในĀัü รู้ตัü Ăีกทีก็ก้าüขาเดินเข้าไปแล้ü แต่น้ĂงชายตัüแÿบขĂงผมก็พูดแทรกขึ้นมา “Āิüแล้üĂะพี่ภูล Ăยากกลับบ้าน” “ที่บ้านมีĂะไรกินไĀม? ถ้าไม่มีจะซื้Ăกลับไปกินที่บ้าน” “ไม่แน่ใจเĀมืĂนกัน” “งั้นซื้Ăกลับไปเผื่Ăแล้üกัน” ระĀü่างทางกลับบ้านน้ĂงชายขĂงผมก็เปิดเพลย์ลิÿต์ที่มันตั้งชื่Ăไü้ü่า อยากĀึงเธอใĀ้เĀมือนĀม้อĀุงข้าว ผมปüดĀัüทุกครั้งที่ภีมมันĂ่านชื่Ă เพลย์ลิÿต์ขĂงตัüเĂง แต่จะü่าก็ไม่ได้เพราะในเพลย์ลิÿต์ขĂงมันดันเพลง เพราะทุกเพลง Āลังจากเÿียงเพลงค่Ăย ๆ เล่นไป คüามรู้ÿึกตĂนที่ได้เจĂ เธĂก็กลับแล่นเข้ามาในĀัüขĂงผมĂีกครั้ง จนทำใĀ้ผมรู้ÿึกล่ĂงลĂยไปกับ บรรยากาýในคืนนี้

6 Āลังจากที่ผมและน้Ăงชายเดินทางกลับมาถึงบ้านและเปิดดูในตู้เย็น ก็ไม่พบĂาĀารเลยÿักĂย่าง โชคดีที่ผมซื้ĂขĂงกินกลับมา ในตĂนนี้เราทั้งคู่ ต่างช่üยกันนำĂาĀารแกะใÿ่จาน ผมมĂงดูน้Ăงชายที่โตขึ้นจนทำใĀ้นึกถึง üัยเด็ก เมื่Ăก่Ăนเราทั้งคู่ต่างดิ้นรนกันเพื่ĂใĀ้ชีüิตดีขึ้นĀลังจากที่พ่Ăแม่เÿีย ไป ครĂบครัüคนÿุดท้ายที่เĀลืĂĂยู่ขĂงผมก็คืĂคนตรงĀน้า ผมทะนุถนĂม น้Ăงชายเป็นĂย่างดีและไม่ĂยากใĀ้เกิดเĀตุการณ์เลüร้ายแบบที่พ่Ăกับแม่ ผมพบเจĂ พüกเขาทั้งคู่ถูกรถชนในตĂนที่ผมเพิ่งขึ้นมĀาลัยได้แค่ÿĂงüัน ในตĂนนั้นĀัüขĂงผมมืดแปดด้าน ไม่รู้ü่าคüรทำยังไงต่Ă ผมคิดที่จะจบชีüิต ตัüเĂงลงĀลายต่ĂĀลายครั้ง แต่ก็ยังไม่กล้าพĂจนมาถึงüันที่ปัญĀาต่าง ๆ รุมเร้าเข้ามาในชีüิต รüมถึงโรคซึมเýร้าที่ผมเป็นในตĂนนั้น รู้ตัüĂีกทีก็มายืน Ăยู่บนเก้าĂี้พร้ĂมกับเชืĂกที่Ăยู่ในมืĂ โดยมีน้Ăงชายตัüเล็กที่มĂงผมĂยู่ พร้ĂมกับเÿียงÿะĂึกÿะĂื้นและพูดกับผมต่าง ๆ นานาแต่ผมกลับไม่ได้ยิน เÿียงขĂงน้Ăงชายเลย จนกระทั่งประโยคนี้ที่น้Ăงได้กล่าü “ถ้าไม่มีพี่แล้üผมจะĂยู่ยังไง?” Āลังจากที่พูดจนจบ น้Ăงพยายาม ขĂร้ĂงĂ้ĂนüĂนผมพร้Ăมกับน้ำตาที่ไĀลลงมาดูเĀมืĂนไม่มีทางÿิ้นÿุดลง Ăยู่ ๆ น้ำตาขĂงผมก็ไĀลลงมาĂาบแก้มโดยที่ผมไม่รู้ÿึกตัüเลยÿักนิด จนน้Ăงชายพยายามปีนเก้าĂี้ขึ้นมาเช็ดน้ำตาใĀ้ผมและโĂบกĂดผมด้üย คüามรักทั้งที่ตัüเĂงร้ĂงไĀ้เปียกเÿื้ĂไปĀมด üินาทีนั้นผมรีบปล่ĂยเชืĂก ที่Ăยู่ในมืĂพร้ĂมกĂดตĂบน้Ăงและตัดÿินใจที่จะไม่จบชีüิตลงพร้ĂมเĂ่ยปาก

7 “พี่ขĂโทþ พี่ÿัญญาü่าพี่จะไม่ไปไĀนแล้ü จะĂยู่ด้üยกันตรงนี้ เราจะ Ăยู่ด้üยกันตรงนี้นะ” เมื่Ăประโยคนี้จบลง เราทั้งคู่ต่างĂยู่ในĂ้ĂมกĂดขĂง กันและกันภายใต้แÿงจันทร์ที่ÿĂดÿ่Ăงลงมา คüามคิดขĂงผมค่Ăย ๆ จางĀายไปเมื่ĂĂยู่ดีๆ มืĂขĂงน้Ăงชายก็ปัดไป ปัดมาĂยู่ตรงĀน้าขĂงผม “เĀม่ĂĂะไรĂยู่ได้ข้าüเย็นĀมดละ โĀ่ มัüแต่คิดถึงÿาüĂะดิ” “เพ้Ăเจ้Ăละ รีบกินรีบทำไรใĀ้เÿร็จแล้üรีบไปนĂนได้แล้ü” Āลังจาก ประโยคนั้นจบลง น้ĂงชายขĂงผมก็เริ่มเบะปากทำท่าล้Ăเลียน แต่เมื่Ăผม มĂง น้Ăงชายก็รีบĀลบÿายตาแล้üทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้และกินข้าüต่Ă ผมถĂน Āายใจก่Ăนที่จะกินข้าüต่Ăแล้üลุกขึ้นไปเก็บจานพร้Ăมตรงไปที่Ā้ĂงนĂน ขĂงผม ผมนĂนĂยู่บนเตียงพร้Ăมกับไถโทรýัพท์กดดูทüิตเตĂร์ ที่ติดแăชแท็ก งานยี่เป็ง ก็นึกขึ้นมาได้ü่าüันนี้เĀมืĂนจะเĀ็นÿีเลยĀรืĂคิดไปเĂงกันนะ? คำถามมากมายเต็มĀัüไปĀมด แต่คิดü่าคงคิดไปเĂงแĀละ ก็ทั้งชีüิตไม่เคย เĀ็นÿีเลยนี่นา ผมครุ่นคิดĂยู่นานจนผล็ĂยĀลับไปตั้งแต่เมื่ĂไĀร่ก็ไม่รู้ เช้านี้ก็เĀมืĂนทุก ๆ üัน ผมได้กลิ่นขนมปังที่ลĂยฟุ้งĂĂกมาจากในครัü คงเดาได้เลยü่าüันนี้ภีมคงทำขนมปังĂีกเช่นเคย ผมลุกขึ้นĂĂกจากเตียง และรีบไปĂาบน้ำแต่งตัüก่Ăนจะมานั่งทานข้าüเช้าพร้Ăมภีม “üันนี้กินขนมปังĂีกแล้üเĀรĂ ไม่เบื่ĂĀรืĂไง?” เมื่Ăผมพูดจบภีมก็ÿ่าย Āน้าใÿ่ผมรัü ๆ พร้Ăมกับคาบขนมปังไü้ในปาก คüามคิดที่ผมเĀ็นÿีเมื่Ăüาน กลับลĂยขึ้นมา ชüนใĀ้ÿงÿัยĂีกครั้งจนต้ĂงเĂ่ยถามภีม

8 “ภีมü่าคนเราจะÿามารถกลับมามĂงเĀ็นÿีได้ไĀม?” ผมถามภีมไป Ăย่างงั้นแĀละ เรื่Ăงเมื่Ăüานก็แค่คิดไปเĂง แต่คำตĂบขĂงภีมกลับทำใĀ้ผม ประĀลาดใจ “ได้ÿิ พี่ภูลไม่เคยได้ยินเรื่Ăง Soulmate เĀรĂ? ที่เขาเชื่Ăกันü่าคนเรา ต่างมีเนื้Ăคู่เป็นขĂงตัüเĂง เมื่ĂพบเจĂแล้üจะค่Ăย ๆ กลับมามĂงเĀ็นÿีขึ้น Ăีกครั้ง” “ไม่เคยเĀ็นได้ยินมาก่Ăนเลย มันมีจริงเĀรĂไĂ้ Soulmate เนี่ย?” “ไม่รู้ดิมันเป็นทฤþฎีที่เขาเล่าต่ĂกันมาĂะ ü่าแต่พี่ถามทำไมเĀรĂ?” “จำตĂนที่ลĂยโคมได้ไĀม? เĀมืĂนตĂนนั้นเĀ็นแÿงĂะไรก็ไม่รู้ที่ไม่ใช่ ÿีเทาลĂยĂยู่บนท้Ăงฟ้า” ผมพยายามนึกถึงÿิ่งที่ตัüเĂงเĀ็นพร้Ăมกับเปิดดู üิดีโĂที่ถ่ายแล้üยื่นใĀ้กับภีมดู แต่แล้üก็ต้Ăงชะงัก ผมเĀ็นü่าในüิดีโĂที่ผม ถ่ายนั้นมีเธĂติดĂยู่ด้üยก่Ăนที่คüามคิดจะได้โลดแล่น เÿียงน้Ăงชายก็แทรก ขึ้นมาü่า “ถามจริง?! ÿีนั่นĂะเขาเรียกü่าÿีเĀลืĂง พี่มĂงเĀ็นÿีเĀลืĂงด้üย?” “Ăันนี้คืĂÿีเĀลืĂงเĀรĂ?” ผมพูดพร้Ăมกับชี้ไปที่โทรýัพท์ด้üยคüาม ตื่นเต้น ผมเพิ่งรับรู้ได้ü่าÿีเĀลืĂงมันÿดใÿได้ขนาดนี้เลยเĀรĂ เปรียบเÿมืĂน กับคนตรงĀน้าขĂงผมเดะ ๆ เลย ยิ่งผมได้รู้จักพüกÿีแล้üมันทำใĀ้ผมĂยาก ที่จะเĀ็นÿีเĀล่านั้นมากขึ้นไปĂีก “ใช่ ü่าแต่พี่มĂงเĀ็นÿีด้üยเĀรĂ?” “คิดü่างั้นนะ” ผมĀันไปมĂงที่นาฬิกาเรืĂนใĀญ่และคิดขึ้นมาได้ü่า ต้Ăงไปทำงานแล้üไม่Ăย่างนั้นเดี๋ยüจะÿาย ผมรีบเก็บจานแล้üบĂกกับภีมü่า

9 “พี่ต้Ăงไปทำงานแล้ü üันนี้ไม่มีเรียนใช่ไĀม?” ภีมพยักĀน้าตĂบ ผมรีบüิ่งเพื่Ăที่จะตรงไปที่ทำงาน โชคดีที่ที่ทำงานĂยู่ไม่ไกลจากบ้าน ระĀü่างที่ผมยืนรĂÿัญญาณไฟจราจรĂยู่ตรงทางเท้า มีรถที่ขับผ่านต่างแล่น มาด้üยคüามเร็üÿูงĀลายÿิบคัน มันทำใĀ้ผมนึกย้ĂนถึงĂดีตตĂนที่แĂบĀนี พ่Ăกับแม่ข้ามถนนเพื่Ăที่จะไปร้านÿะดüกซื้Ăฝั่งตรงข้าม ผมก้าüขาเดินข้าม ตĂนที่ถนนยังโล่ง แต่กลับมีรถคันĀนึ่งตรงมาที่ผม üินาทีนั้นผมĀลับตา ก่Ăนที่จะรู้ÿึกตัüü่ามีใครกำลังดึงผมใĀ้ĂĂกจากทางม้าลาย เมื่Ăผมลืมตา ขึ้นมาก็พบü่าชายคนนั้นĂายุไล่เลี่ยพĂ ๆ กับพ่ĂขĂงผม ได้ช่üยชีüิตผมไü้ ผมขĂบคุณเขาด้üยคüามจริงใจและมĂบลูกĂมรÿมิ้นท์ที่มีĂยู่ในกระเป๋า ใĀ้กับเขาและลูกÿาüขĂงเขา แต่แล้üกลับมีใครคนนึงที่ดึงผมĂĂกจากคüาม ทรงจำเĀล่านั้นทำใĀ้ผมต้Ăงüิ่งตามเธĂไป ก่Ăนที่จะพูดขึ้นมาü่า “มัüแต่ยืนเĀม่Ăทำไม? ไม่รีบข้ามถนนÿักที” เธĂĀันมามĂงผม Āัüใจ ขĂงผมตĂนนี้เริ่มเต้นไม่ตรงจังĀüะ เธĂคนนั้นคืĂคนที่ผมĂธิþฐานกับ พระเจ้าü่าขĂใĀ้ได้พบกับเธĂĂีกครั้ง ผมไม่รีรĂที่จะถามชื่ĂขĂงเธĂ “คุณ..ชื่ĂĂะไรเĀรĂครับ?” เธĂĀันมามĂงและÿ่งÿายตามĂงค้Ăน มาที่ผมและตĂบกลับขณะที่เรายืนĂยู่Ăีกฝั่ง “เรĂา” เธĂตĂบกลับมาด้üยถ้Ăยคำที่Ā้üนและเย็นชาทำเĂาผมไม่กล้า ที่จะตĂบกลับ ได้แต่มĂงไปยังใบĀน้าดุจดั่งดüงดาüด้üยคüามชื่นชม “ขĂบคุณครับ เรĂา” เชี่ยÿüย.. ÿüยมาก ยิ่งมĂงใกล้ๆ ก็โคตรÿüย ในĀัüผมĂุทานคำนี้ซ้ำไปซ้ำมาราüกับถูกมนต์ÿะกด üินาทีที่เธĂยื่นĀน้าเข้า มาใกล้ผมเĀมืĂนกับเüลาĀยุดเดิน ก่Ăนที่เธĂจะยื่นมืĂขึ้นมาและชี้มา ตรงปากขĂงผม พร้ĂมกับĀัüเราะĂย่างเบา ๆ

10 ผมยื่นมืĂไปจับที่Āน้าตัüเĂงตรงที่เธĂบĂก ผมĂยากจะเĂาĀน้ามุดดินĀนี มันช่างน่าĂายมากที่ใĀ้คนที่ชĂบมาเĀ็นตัüเĂงในÿภาพนี้ “เขินเĀรĂ? ĀูแดงĀมดแล้ü” ÿีแดงเĀรĂ ÿีแดงĀน้าตาเป็นยังไง Ăยาก ที่จะรู้จักจัง ณ เüลานั้นÿัญญาณไฟจราจรพร้Ăมที่จะใĀ้คนฝั่งตรงข้ามมา เยืĂนยังฝั่งนี้ ราüกลับเĀมืĂนพระเจ้าได้ยิน ÿีขĂงคนตรงĀน้าค่Ăย ๆ ปรากฏขึ้นทำใĀ้เĀ็นดüงตาÿีแปลก ผมจึงต้ĂงเĂ่ยถาม “ตาขĂงคุณเป็นÿีĂะไรเĀรĂ?” “ÿีฟ้าไง ไม่เคยเĀ็นÿีฟ้าเĀรĂ?” ĂยากจะตะโกนĂĂกไปดัง ๆ Ăย่าü่า แต่ÿีฟ้าเลยÿีĂื่นก็ไม่เคยเĀ็น เพียงชั่üüินาทีÿีเĀล่านั้นกลับค่Ăย ๆ จาง Āายไป.. “ผมจะไปเĀ็นได้ไง ในเมื่ĂผมตาบĂดÿี” เรĂาทำĀน้ารู้ÿึกผิดก่Ăนที่ ผมจะพูดแทรกขึ้นมาĂีกü่า “ผมไม่ได้บĂกเพื่ĂใĀ้คุณทำĀน้ารู้ÿึกผิดนะ แต่ถ้ารู้ÿึกผิดมากขนาดนั้น ก็ทักมาขĂโทþผมในไลน์ดิ” เรĂายกยิ้มขึ้นเล็กน้ĂยเĀมืĂนรู้ü่าผมกำลังจะ ทำĂะไร แต่เรĂากลับพูดขี้นมาü่า “ถ้าĂยากได้ขนาดนั้น ทำไมไม่ขĂดีๆ” ผมพูดĂะไรไม่ĂĂกได้แต่มัü Ă้ำĂึ้งแต่เรĂาก็พูดขึ้นมาĂีกü่า “ชĂบเราเĀรĂ?” ผมคิดในใจ ชĂบ ชĂบมาก โคตรชĂบ แต่ใครจะไป กล้าบĂกกับคนที่เพิ่งเจĂüะ “ชĂบบ้าĂะไร คนเพิ่งรู้จักกัน” Āลังจากประโยคนั้นจบลงเรĂาก็ยิ้ม เล็กน้Ăยก่Ăนจะยื่นโทรýัพท์เพื่ĂแลกคĂนแทค

11 เราทั้งคู่ÿบตากันĂยู่นานก่Ăนที่เÿียงแจ้งเตืĂนจะดังขึ้นจนทำใĀ้ผมÿะดุ้ง ผมก้มมĂงโทรýัพท์และĂ่านข้Ăคüามที่ปรากฏขึ้น “รĂĂยู่ที่ Voyager Café ครับ” คüามรู้ÿึกเÿียใจค่Ăย ๆ แล่นเข้ามา -The time has separated us- ผมกüาดÿายตามĂงเข้าไปในร้านเพื่ĂมĂงĀาชายที่นัดผมมาที่นี่ ไม่ü่า กี่ครั้งที่พบกันก็แĂบÿงÿัยไม่ได้ü่าทำไมรูปร่างĀน้าตาคล้ายคลึงกับแĂรีÿ รูปปั้นขĂงกรีกที่ผมมักจะเดินเจĂตามพิพิธภัณฑ์คำบรรยายต่าง ๆ ที่แปะ ไü้ใต้รูปปั้น บ่งบĂกใĀ้เĀ็นถึงนิÿัยขĂงแĂรีÿที่แตกต่างจากĀน้าตาโดย ÿิ้นเชิงทั้งดุร้าย โกรธง่ายและยังชĂบใช้คüามรุนแรง ก่Ăนที่จะĀยุดคüามคิด ในĀัüไม่ใĀ้เลยเถิดไปมากกü่านี้ ผมเดินตรงไปที่ประจำขĂงเขา นี่เป็นครั้งที่ ÿามแล้üที่เราเจĂกัน ตาขĂงผมเĀลืĂบไปเĀ็นแก้üกาแฟที่üางĂยู่ที่โต๊ะÿĂง แก้ü ถ้าจะใĀ้เดากาแฟที่Ăยู่ตรงĀน้าเขาน่าจะเป็นĂเมริกาโน่ÿ่üนĂีกแก้ü Āนึ่งคงเป็นโกโก้ร้Ăนที่ผมมักชĂบÿั่ง “ÿüัÿดีครับ ผมนึกü่าจะไม่มาซะแล้ü” “ขĂโทþที่ใĀ้รĂนะครับ พĂดีติดธุระนิดĀน่Ăย” เขายกยิ้มใĀ้ผมก่Ăนที่ ÿายตาขĂงผมจะไปÿังเกตการแต่งตัüขĂงเขา เขายังคงแต่งตัüเĀมืĂนเช่น เคย เÿื้Ăเชิ้ต กางเกงÿแล็คและรĂงเท้าคัทชูผมไม่แน่ใจü่าเขาใÿ่เÿื้Ăÿีเดิม ĀรืĂเปล่า โทนÿีเทาในตาขĂงผมแยกÿีแทบไม่ĂĂกเพราะÿีขĂงมันช่าง คล้ายคลึงกันเĀลืĂเกิน ผมมĂงเขาĂยู่นานก่Ăนที่เขาจะยื่นมืĂและÿ่งแก้üที่ üางĂยู่มาใĀ้กับผม

12 “แก้üนี้ขĂงคุณครับ” “ขĂบคุณมากครับ งั้นเรามาเริ่มกันเลยดีกü่า” เขาĀยิบรูปภาพขึ้นมา เป็นรูปภาพขĂงผู้ĀญิงĀน้าตาเĀมืĂนกับผู้Āญิงยุโรปในÿมัยก่Ăน ถึงแม้รูป จะเก่าแต่ก็ยังปิดบังคüามÿüยขĂงเธĂไม่ได้แถมยังĀน้าตาคล้ายคลึงกับเรĂา จนแยกไม่ĂĂก เขาเริ่มบรรยายและพูดถึงคüามต้ĂงการขĂงเขาในงานนี้ “คุณภูลüาดภาพนี้ พร้Ăมลงÿีได้ไĀมครับ?” ผมค่Ăนข้างที่จะคิดĀนัก เพราะü่าตาขĂงผมมĂงไม่เĀ็นÿีแต่ผมเĂงก็ĂยากจะลĂงดูÿักครั้งเĀมืĂนกัน “จริง ๆ ผมเĂงก็ไม่ค่Ăยถนัดการลงÿีเท่าไĀร่เพราะตาขĂงผมมĂงไม่ เĀ็นÿี แต่ถ้าคุณĂยากลĂงดูก็ได้ครับ” เขายิ้มก่Ăนที่จะพยักĀน้าตĂบตกลง “Which color do you want?” ผมถามเขา “It depends on you.” เขาตĂบกลับก่Ăนที่บทÿนทนาขĂงเราจบลง ĀลังจากจบบทÿนทนาขĂงเรา ผมมุ่งĀน้าตรงไปยังร้าน B2s พนักงาน มĂงตรงมาที่ผมและต่างยิ้มแย้มใĀ้ผมราüกับü่าจำĀน้าขĂงผมได้ Ăาจเป็น เพราะผมมักจะมาซื้ĂดินÿĂที่นี่Ăยู่บ่Ăย ๆ ผมกüาดÿายตามĂงĀาÿิ่งที่ผม ต้Ăงใช้ในงานนี้ตาขĂงผมĀยุดĂยู่ตรงĀน้าÿีที่มีĀลากĀลายรูปร่างและ แบรนด์ที่แตกต่างกัน ผมยืนĂ้ำĂึ้งไปÿักพัก ไม่รู้ด้üยซ้ำü่าÿีไĀนคืĂÿีไĀน เเต่ถ้าผมจำไม่ผิดผมเคยเĀ็นÿีไปเเล้üÿĂงÿีนี่เĀมืĂนจะเป็นÿีฟ้ากับÿีเĀลืĂง ใช่ไĀมนะ? ผมคิดก่Ăนที่จะĀยิบÿĂงÿีนี้ขึ้นมาใÿ่ไü้ในตะกร้า ÿีตัüคนเรามัน ÿีĂะไรกันนะ ผมทักไปถามภีมดีไĀม? ไม่รĂช้าผมรีบÿ่งรูปÿีทั้งĀมดในร้าน แล้üÿ่งใĀ้ภีมดู‘ĂันไĀนคืĂÿีผิüคนเĀรĂภีม?’

13 ผมรĂภีมตĂบĂยู่นาน จนเĀมืĂนพนักงานเริ่มÿักเกตและเดินมาตรงĀน้าผม เขาถามผมü่า ‘มีĂะไรใĀ้ช่üยไĀมคะ?’ ผมคüรจะบĂกเขาü่าไงดี คüรบĂกดี ไĀมนะü่าผมกำลังตามĀาÿีที่คล้ายกับÿีผิüคนĂยู่ เĂายังไงดีผมกลัüü่ามันจะ จบลงเเบบเดิม เĀมืĂนที่Āญิงชราคนนั้นเคยมาพูดกับผมด้üยถ้Ăยคำที่ Āยาบคายและดูถูกจิตรกรแบบผมโดยที่ไม่ไü้Āน้ากันเลยÿักนิดเดียü ‘ตาบĂดÿีแล้üยังจะมาทำงานแบบนี้Ăีก ใครจะไปชื่นชมคนพิการĂย่างนาย’ ถึงแม้ตัüผมเĂงจะเป็นจิตกรĀน้าใĀม่ แต่คำพูดที่เขาพูดĂĂกมาทำเĂาผม ฝังใจไม่ใช่น้Ăย พĂคิดได้แบบนั้นผมจึงตัดÿินใจตĂบพนักงานเเบบปัด ๆ ไป ‘ไม่เป็นไรครับผมเจĂเเล้ü’ ผมĀยิบÿีĂะไรไม่รู้มั่ü ๆ มา เเต่บนฉลากที่แปะ Ăยู่Āน้าÿีนั้นเขียนü่าÿีน้ำตาล ÿีน้ำตาลนี่ น่าจะÿีคล้าย ๆ ÿีดำĀรืĂเปล่านะ? ผมเคยฟังภีมพูดĂยู่ คนเราผิüÿีน้ำตาลเĀรĂüะ ไม่ใช่ÿีขาüเĀรĂ ผมเดินไปที่ โซนĂื่นเพื่Ăที่จะไปĀยิบขĂงĂย่างĂื่นที่ต้Ăงใช้เเทนก่Ăนพลางคิดเรื่Ăงÿีไป ด้üย เĂาไงก็เĂาüะ ผมเดินกลับมาĂยู่ตรงที่เดิมก่Ăนที่จะĀยิบÿีในร้านทุกÿี ใÿ่ลงไปในตะกร้ารüม ๆ เเล้üค่าเÿียĀายÿามารถĂยู่ได้ครึ่งเดืĂนเลยทีเดียü ถ้าภีมรู้คงโดนดุĂีกแน่ๆ

14 ผมใช้เüลาในการกลับบ้านไม่กี่ชั่üโมงเพราะü่าร้าน B2s ค่Ăนข้างĂยู่ ใกล้บ้าน ผมมĂงดูนาฬิกาตĂนนี้ก็น่าจะราü ๆ ÿามโมงได้ ภีมน่าจะใกล้ถึง บ้านแล้ü ผมตรงไปที่Ā้ĂงตัüเĂงพร้ĂมกับถืĂขĂงที่ซื้Ăมา ผมเทขĂงที่Ăยู่ใน ถุงทั้งĀมดĂĂกมาไü้บนโต๊ะ จะเริ่มทำĂะไรก่Ăนดี? ผมคิดพรางĀยิบรูป ขึ้นมาในมืĂ ÿüยจัง ดูยังไงก็ไม่เบื่Ăเลย เĂาล่ะงั้นเริ่มจากÿเก็ตช์ภาพก่Ăน เลยดีกü่า ผมĀยิบดินÿĂพร้Ăมเฟรมผ้าใบขึ้นมาเตรียมดราฟภาพ ผมค่Ăย ๆ üาดรูปไปเรื่Ăย ๆ เüลาผ่านไปไม่นานแต่เมื่Ăรู้ตัüĂีกทีก็Āกโมงแล้ü ทำไมภีม ยังไม่กลับĂีกนะ? ผมĀยิบโทรýัพท์ขึ้นมาทักĀาภีม ผมเพิ่งเĀ็นü่าภีมทักมา ĀาผมตĂนĀ้าโมงกü่า ๆ ‘üันนี้ภีมกลับช้านะ ภีมนัดÿาüไü้ă่า ๆ’ ผมละ เĀนื่Ăยใจกับน้ĂงชายขĂงผมจริง ๆ มันแทบจะไม่เคยกลับบ้านไüเลย ผมตĂบกลับน้Ăงชายไปü่า ‘โĂเค Ăย่ากลับดึกมากนะ’ ก่Ăนที่จะĂĂกจาก ช่Ăงแชท แต่ตาขĂงผมดันไปเĀ็นแชท เรอา ผมกดเข้าไปดูรูปโปรไฟล์ขĂง เธĂ ทำไมÿüยขนาดนี้เนี่ย ขนาดมĂงไม่เĀ็นÿียังรับรู้ได้เลยü่าÿüยมาก แต่ÿายตาขĂงผมก็ดันไปÿะดุดกับโครงĀน้าขĂงเธĂ ทำไมเธĂถึงคล้าย ๆ กับคนในรูปจัง? ถึงแม้จะดูĂĂกü่าคนในรูปเป็นคนเĂเชีย แต่เรĂาเธĂกลับดู เป็นคนแถบยุโรปมากกü่า แล้üเพราะĂะไรล่ะ ถึงทำใĀ้ÿĂงคนนี้คล้ายกันจัง ไม่ü่าจะเป็นดüงตา ริมฝีปากĀรืĂü่าÿันจมูก คล้ายกันไปĀมดเลย ผมĀยิบรูปผู้Āญิงคนนั้นขึ้นมาเทียบกับรูปโปรไฟล์ขĂงเรĂา ถ้าบĂกü่าเป็นพี่ น้Ăงกันผมก็เชื่Ă ผมüางโทรýัพท์ลงพร้ĂมกับĀยุดคüามคิดทั้งĀมดและเริ่ม üาดรายละเĂียดในภาพ ผมÿังเกตü่าคนในรูปเธĂเจาะĀูด้üย ผมüาด รายละเĂียดเล็กน้ĂยเĀล่านั้นลงไปในภาพ

15 กü่าจะüาดเÿร็จตĂนนี้ก็ÿĂงทุ่มได้แล้ü ผมĀยิบโทรýัพท์ขึ้นมาก่Ăนจะทัก Āาน้ĂงชายตัüดีĂีกครั้ง ‘บ้านเบิ้นนี่ไม่ต้Ăงกลับละมั้ง’ ผมรĂภีมตĂบกลับ แต่ดูไม่มีüี่แüüü่าจะตĂบกลับเลย ü่าจะถามÿักĀน่Ăยü่าต้ĂงลงÿีĂะไร คงไม่ มีทางเลืĂกแล้üแĀละ ผมเลยตัดÿินใจทักĀาเธĂ

16 คุณช่üยผมĀน่Ăยได้มั้ย ไĀม ใคร? คุณเราเพิ่งเจĂกันไปตĂนเช้าเĂง จำผมไม่ได้แล้üเĀรĂ? คนที่ขนมปังเลĂะตĂนเช้าĂะนะ ใช่ครับ ผมมีเรื่ĂงจะใĀ้ช่üย ช่üยผมĀน่Ăยได้มั้ย 10:13 pm. Photo ÿีผิüคนเป็นแบบนี้มั้ยครับ Yep! You’re not fooling me, right sure, darling

17 ที่รัก ที่รักเĀรĂ เธĂนี่ชĂบมาแกล้งผมจริง ๆ ผมคüรตĂบเธĂü่าĂะไรดี นะ ไม่ทันใĀ้ได้คิดมืĂผมกลับพิมพ์ข้ĂคüามตĂบกลับเธĂไปในเชิงĀยĂกล้Ă “Thank, bae” ผมตĂบกลับเธĂไป แต่ก็Ăดยิ้มไม่ได้เลยกับคำที่เธĂ พิมพ์มา darling darling darling คำนี้ลĂยĂยู่ในĀัüผมเต็มไปĀมด ÿงÿัย คืนนี้คงĀลับฝันดีแล้üแĀละ ผมรีบเก็บข้าüขĂงทั้งĀมดและรีบทิ้งตัüบน ที่นĂน ผมภาüนาต่Ăพระเจ้าขĂมĂบฝันĂันดีใĀ้แด่ผมและเธĂ -My dream must have you- ผมคüานĀาโทรýัพท์ที่Ăยู่บนโต๊ะ เüลาตĂนนี้ก็ปาไปบ่ายÿĂงแล้ü ผมยังไม่ทันได้เริ่มลงÿีงานเลย แต่ถ้าเป็นคุณĂลันเขาคงไม่ด่üนมากนัก ที่จะได้รับงานช้าเพราะเขาแทบไม่เคยเร่งงานผมเลย ดูเป็นคนนิÿัยดีจัง ผมถĂนĀายใจเăืĂกใĀญ่ก่Ăนที่จะมĂงกลับมาที่โทรýัพท์ มืĂขĂงผมกดเข้า แชทล่าÿุดเพื่ĂทักĀาภีม เĀมืĂนพระเจ้าจงใจ “ตื่นยัง?” ผมพิมพ์ไปĂย่างลüก ๆ ก่Ăนที่จะปิดโทรýัพท์ลงและโยนมัน ทิ้งบนที่นĂน ก่Ăนที่ขาขĂงผมจะก้าüลงจากบนเตียงเพื่ĂตรงไปĀ้Ăงน้ำ ผมล้างĀน้าล้างตาพรางปล่ĂยคüามคิดในĀัüได้โล่ดแล่น จนเĂะใจได้ü่าแชท ล่าÿุดขĂงผมไม่ใช่ภีม แต่กลับเป็นเธĂ เรĂา พĂคิดได้ดังนั้น ผมรีบจัดการ ธุระÿ่üนตัüใĀ้เÿร็จเพื่Ăที่จะไปลบข้Ăคüามที่พิมพ์ไป โชคยังดีที่เธĂยังไม่เĀ็น ข้Ăคüามนั้น ผมรีบทำการลบข้Ăคüาม แต่เĀมืĂนü่าจะช้าไปĂีกแค่นิดเดียü นิดเดียüจริง ๆ

18 “คนไทยเขาทักทายกันแบบนี้เĀรĂ?” เธĂพิมพ์ตĂบกลับมา ผมล่ะ Ăยากตายจริง ๆ ใครก็ได้เĂามีดมาแทงผมที “คุณ.. ผมขĂโทþ ผมไม่ได้Ăยากจะรบกüนคุณเลยนะ ผมจะพิมพ์Āา น้Ăงชาย ผมขĂโทþจริง ๆ” “เมื่ĂไĀร่จะเลิกเรียกเราü่าคุณÿักที เราก็มีชื่ĂขĂงเรานะ” น่ารัก.. น่ารักจัง น่ารักมาก ผมÿบถในใจĀลายครั้ง ผมคงเป็นบ้าไปแล้üแน่ ๆ เĀมืĂนผมจะเĀม่ĂลĂยกับคำพูดที่เธĂพิมพ์มานานไปĀน่Ăย “Ăย่าบĂกนะü่าคุณลืมชื่ĂเราĂะ” “ผมจำชื่Ăคุณได้นะ ไม่ได้ลืมÿะĀน่Ăย” “งั้นบĂกĀน่Ăยÿิ เราชื่ĂĂะไร” “เรĂา เรĂาครับ” “เก่งมาก ü่าแต่คุณชื่ĂĂะไรนะ? 5555” ผมเพิ่งนึกได้ü่าเธĂไม่เคยรู้จัก ชื่ĂขĂงผมเลย “Try to guess” “Angle?” “Why?” “That’s my cat’s name.” แมüเธĂชื่Ăน่ารักจัง เĀมืĂนเธĂเลย Ăยากรู้จังü่าÿีĂะไร ÿีขาü ÿีÿ้มĀรืĂü่าจะเป็นพüกแมüÿามÿีกันนะ ผมถาม เธĂไปแต่เธĂกลับเลืĂกที่จะไม่บĂกผมและพิมพ์ตĂบกลับมาü่า ‘คุณĂยาก รู้จักกับ Angle ĀรืĂเปล่า’ ผมตĂบไปü่า ‘แน่นĂน’ เธĂบĂกü่าใĀ้เĂาชื่Ă ขĂงผมแลกกับÿีขĂงแมüเธĂ

19 “ภูลครับ ผมชื่Ăภูล” ผมไม่รีรĂรีบตĂบกลับĂย่างไü “ภูลแบบภูเขาĂะเĀรĂ?” “ไม่ใช่ครับ ภูลเฉย ๆ แต่ถ้าĂยากเรียกแบบนั้นก็เรียกได้เลยครับ” “โĂเคภูเขา แมüเราตัüÿีดำนะ” ÿีดำเĀรĂ ชื่Ă Angle เนี่ยนะ? ผมถาม เธĂกลับü่าทำไมถึงตั้งชื่Ăแมüü่าชื่Ăนี้ล่ะ ทั้ง ๆ ที่ Angle ดูเป็นชื่Ăที่เĀมาะ กับÿีĂื่นมากกü่าเป็นไĀน ๆ จากที่ฟังคนĂื่นพูดมา แมüÿีดำดูเĀมืĂนจะเป็น ตัüที่นำคüามโชคร้ายนะ เธĂตĂบกลับผมมาü่าÿำĀรับเธĂ Angle เĀมืĂน นางฟ้าÿะมากกü่า เธĂเล่าใĀ้ผมฟังü่าจริง ๆ แล้üเธĂเจĂ Angle Ăยู่ข้าง ถังขยะเĀมืĂนจะโดนทำร้ายมาจากเจ้าขĂงคนเก่าขĂงมัน ปลĂกคĂที่ÿลัก ชื่Ăไü้ü่า Vermin เป็นชื่Ăที่น่ารังเกียจที่ÿุด เธĂมักจะแüะไปĀามันทุกครั้ง เพื่ĂใĀ้ĂาĀารมันและดูü่ามันมีแผลใĀม่เพิ่มขึ้นĀรืĂเปล่า แต่ดูเĀมืĂน ยิ่งนานüันเข้า Vermin ยิ่งมีบาดแผลเยĂะมากขึ้น จนüันนั้นเธĂเดินไปĀา มันที่ประจำแต่กลับไม่พบมัน เธĂตามĀามันĂยู่นาน จนมาเจĂเจ้า Vermin ÿภาพเĀมืĂนจะโดนüางยาเบื่Ăน้ำลายฟูมปาก Ăาเจียนและดิ้นทุรนทุราย คงทรมานไม่ใช่น้Ăยเลย เธĂเล่าü่าเธĂรีบĂุ้มมันแล้üตรงไปยังโรงพยาบาล ÿัตü์เĀมืĂนพระเจ้าจะเมตตาเจ้า Vermin มันรĂดพ้นจากเĀตุการณ์นั้น เธĂจึงตัดÿินใจรับเลี้ยงมันแล้üจึงเปลี่ยนชื่Ăมันü่า Angle เĀมืĂนü่าเธĂจะ เป็นผู้มĂบชีüิตใĀม่ใĀ้แก่มันนะ

20 … เĀมือนใจของเธอจะใĀ้แมวไปเÿียĀมดแล้ว แล้วจะทำยังไงล่ะ ใĀ้ครองใจเธอ

21 Humans are evil creatures that unimaginable. (มนุþย์เป็นÿัตว์ชั่วร้ายเÿียจนไม่อาจจินตการได้)

22 ผมคุยกับเธĂĂยู่นาน เราเล่าเรื่Ăงต่าง ๆ ใĀ้กันฟัง แลกเปลี่ยนคüามคิด กันไปเรื่Ăย ๆ ไม่รู้เลยü่าบทÿนทนาขĂงเราจะจบลงตĂนไĀน ผมชะงักกับ คำถามขĂงเธĂ “ภูเขาเป็นจิตรกรเĀรĂ?” ผมพิมพ์ตĂบกลับเธĂไป “จะü่างั้นก็ได้ครับ” เธĂเĂ่ยถามผมĂีก “แล้üถ้ามĂงไม่เĀ็นÿีแบบนี้ ภูเขาüาดรูปยังไงเĀรĂ?” “ÿ่üนใĀญ่ผมเĂงจะรับแค่üาดภาพเĀมืĂนเท่านั้นเพราะü่าตาขĂงผม มĂงไม่เĀ็นÿีเลยถูกจำกัดงานและรายได้ไป คงไม่มีใครĂยากจ้างคนที่มĂงไม่ เĀ็นÿีใĀ้มาทำงานแบบนี้ĀรĂก” เธĂถามผมกลับ “งานแบบนี้รายได้ดีไĀม?” “ถ้าจะใĀ้พูดตรง ๆ ผมü่ารายได้ÿำĀรับที่นี่ไม่ดีเĂาซะเลย คงเป็น เพราะคนไทยไม่ได้ใĀ้คüามÿำคัญกับมันเลยด้üยซ้ำ ถ้าเทียบกับที่Ăื่น” เĀมืĂนข้ĂคüามขĂงผมมันยาüและยากเกินไป เธĂĀายไปÿักพักเĀมืĂนจะ ไปพิมพ์ĀาคüามĀมายขĂงมันก่ĂนจะตĂบกลับมา “เก่งจัง ภูเขาเก่งจัง เราĂยากüาดรูปได้แบบภูเขาบ้าง ÿĂนเราĀน่Ăย ได้ไĀม?” ไม่เคยรู้ÿึกชĂบที่มีคนมาเรียกชื่Ăภูเขาเลยÿักนิด ÿงÿัยเธĂคงจะ เป็นข้Ăยกเü้นÿำĀรับผมแĀละ “ได้Ăยู่แล้ü ขĂเพียงแค่เธĂบĂก” “ภูเขาน่ารักจัง ขĂบคุณนะ” เธĂชมผมĂีกแล้ü ทำไมชมผมบ่Ăยแบบนี้ คüามโลภค่Ăย ๆ เข้าครĂบงำ Ăยากได้ใจแมüจัง แมüที่ชื่Ă “เรĂา”

23 ÿัปดาĀ์Āนี่งแล้üที่ผมüาดภาพขĂงคุณĂลัน เĀลืĂĂีกไม่กี่üันที่ภาพนี้ จะต้Ăงถูกจัดÿ่งใĀ้แก่เขา แต่ดูเĀมืĂนผมจะมีปัญĀากับÿีมาก ๆ ผมต้Ăง คĂยถามภีมทุกครั้งü่าคüรจะลงÿีĂะไร บางครั้งภีมเĂงก็ไม่ตĂบจึงทำใĀ้ผม ต้ĂงทักĀาเรĂา เธĂเĂงก็ดูเป็นคนใจดีไม่ใช่น้Ăย เธĂพร้Ăมช่üยเĀลืĂผม เÿมĂและเธĂมักจะชĂบพูดติดตลกĂีกด้üย เธĂชĂบบĂกü่าถ้างานนี้ได้เงิน เยĂะใĀ้แบ่งเธĂด้üย เธĂคงไม่รู้ü่าผมยĂมยกทุกĂย่างในชีüิตใĀ้แก่เธĂเลย ไม่ü่าจะเป็นข้าüขĂงĀรืĂเงินทĂงผมจะตามĀามันมาใĀ้ถ้ารู้ü่าเธĂนั้น ปรารถนา ผมลงÿีงานไปเรื่Ăย ๆ จนใกล้จะเÿร็จ ผมนำผลงานไปใĀ้ภีมดูภีม กล่าüเĂ่ยชมมากมายและถามผมกลับü่า ‘พี่ภูลไม่ระบายÿีดüงตาเĀรĂ?’ ผมบĂกน้Ăงชายไปü่าผมไม่รู้ü่าดüงตาคนในรูปÿีĂะไร ผมยื่นรูปภาพผู้Āญิง คนนั้นใĀ้ภีมดู ‘ÿีน้ำตาล’ ภีมตĂบกลับมา ผมรีบตรงไปยังโต๊ะทำงานเพื่Ă ทำงานนี้ใĀ้เÿร็จ ผมตามĀาÿีที่กระจัดกระจายĂยู่บนโต๊ะที่เขียนü่า brow แต่เĀมืĂนผมจะรีบเกินไปĀน่Ăย ผมไปĀยิบÿีที่เขียนü่า blue แทน รู้ตัüĂีก ทีก็ตĂนที่เĂาไปใĀ้ภีมดูแล้ü “พี่ภูล ภีมบĂกü่าÿีน้ำตาลไม่ใช่เĀรĂ?” ผมเถียงภีมĂย่างÿุดใจก็นี่มันÿี น้ำตาลไม่ใช่เĀรĂ? ผมรีบตรงไปที่โต๊ะทำงานและĀยิบÿีขึ้นมาใĀ้ภีมดู “นี่ไง ÿีน้ำตาล !” “พี่ภูลĂ่านชื่Ăÿีดีๆ มันก็เขียนĂยู่ü่า blue” ผมĂ่านฉลากด้านĀลังÿี ฉิบĀาย ฉิบĀายแล้ü ผมÿบถในใจ

24 เĂาไงดีพรุ่งนี้ก็ต้Ăงÿ่งงานคุณĂลันแล้üĀรืĂü่าผมคüรทำใĀม่ดี? แต่ถ้าทำ ใĀม่มันก็จะไม่ทันเĂาน่ะÿิ ไม่ทันใĀ้ได้คิดคุณĂลันก็ทักมาพĂดี “พรุ่งนี้เจĂกันที่เดิมใช่ไĀมครับ?” ผมคüรตĂบเขาü่าĂะไรดี ผมทำงาน ขĂงเขาพัง ÿงÿัยผมคงจะโดนแก้งานแน่ ๆ เĂาไงดี ผมคüรทำยังไงดี..? เĂาไงก็เĂาüะ Ăย่างน้Ăยก็ทำเÿร็จทันเüลา ถ้าต้Ăงเÿียลูกค้าไปคนĀนึ่ง คงไม่เป็นไรĀรĂก.. มั้ง “ครับ ถ้าĂยากแก้ตรงไĀนบĂกได้เลยนะครับ” ผมกำลังจะกดÿ่งรูป งานไปใĀ้เขาเĀมืĂนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้เขากลับพิมพ์มาü่า “Ăย่าเพิ่งÿ่งรูปมานะครับ ผมĂยากเĀ็นขĂงจริงมากกü่า” ตายแน่ ๆ ผมคิดในใจพรางร้ĂงไĀ้ไปด้üย เĀมืĂนเป็นการปลĂบประโลมขĂงพระเจ้า เธĂทักมาĀาผมพĂดีและถามü่างานที่ทำถึงไĀนแล้ü ผมบĂกเธĂไป ‘เÿร็จแล้ü แต่ผมดันลงÿีผิดนี่ÿิ’ ผมตĂบกลับเธĂพร้Ăมกับÿ่งรูปĂิโมจิแมü ร้ĂงไĀ้ไป เธĂÿ่งĀัüเราะกลับมาและบĂกผมü่าĂย่ากังüลไปเลย เขาต้Ăง เข้าใจ ก็ผมตามĂงไม่เĀ็นÿีนี่ เป็นคำพูดที่ดูไม่ค่ĂยมีĂะไรแต่ใĀ้กำลังใจผม ได้ดีมาก ไม่รู้เลยü่าเป็นเพราะคำพูดขĂงเธĂĀรืĂü่าเพราะเธĂกันแน่ “จะถึงคิüเราแล้üใช่ไĀม?” “คิüĂะไรเĀรĂครับ?” ผมพิมพ์ตĂบกลับไป “ก็ภูเขาจะÿĂนเราüาดรูป ลืมแล้üเĀรĂ?” ผมรับรู้ได้ถึงคüามน้Ăยใจที่ ผ่านจากตัüĀนังÿืĂขĂงเธĂ ทำเĂาเĂ็นดูไม่ใช่น้Ăยเลย “งั้นคุณÿะดüกüันไĀนเĀรĂ?” “ต้ĂงใĀ้บĂกĂีกกี่ครั้งü่าใĀ้เรียกเราü่า เรĂา” ผมเผลĂเรียกเรĂาü่าคุณ ตลĂดเลย ไม่ชินÿักทีที่ต้Ăงเรียกชื่ĂเธĂ

25 “งั้นเĂาใĀม่ ๆ เรĂาÿะดüกüันไĀนครับ?” Āลังจากประโยคนี้จบลง เธĂและผมต่างตกลงกัน เธĂนัดผมพรุ่งนี้ จริง ๆ ผมก็ไม่ÿะดüกÿักเท่าไĀร่ เพราะต้ĂงเĂางานไปÿ่งคุณĂลันแต่จะทำยังไงได้ผมเĂงก็ĂยากเจĂเธĂมาก เĀมืĂนกัน ไม่กี่ชั่üโมงก็จะถึงเüลาÿ่งงานคุณĂลันแล้ü ผมเริ่มเดินทางไปยัง Voyager Café เĀมืĂนครั้งนี้ผมจะมาเร็üกü่าเขานะเพราะปกติผมมักจะมา ทีĀลังเขาตลĂด ผมเดินไปÿั่งกาแฟÿĂงที่ Ăเมริกาโน่และโกโก้ร้ĂนĀลังจาก ที่ได้รับกาแฟ ผมเดินไปยังโต๊ะประจำขĂงเขาและĀยิบรูปที่üาดพร้Ăมกับ ภาพถ่ายขึ้นมาดูพรางดื่มโกโก้ร้Ăนไปด้üย ไม่นานนักผมได้ยินเÿียงกระดิ่งที่ แขüนไü้Āน้าประตูร้านบ่งบĂกได้ü่ามีลูกค้าคนใĀม่เข้ามาเยืĂน ผมรีบĀัน ĀลังไปมĂงที่ประตูบานนั้น คุณĂลันกำลังเดินมาตรงĀน้าผม การแต่งกาย ขĂงเขายังคงเĀมืĂนเดิมเช่นเคย แต่เĀมืĂนเüลาจะเดินเร็üเกินไปริ้üรĂย บนใบĀน้าขĂงเขาเริ่มขึ้นทีละเล็กน้Ăย ผมยื่นกาแฟใĀ้เขาพร้Ăมกับคำ ทักทาย เขาทักทายผมกลับ เราพูดคุยกันĂยู่ÿักพักเพื่ĂใĀ้เราทักคู่Āายเกร็ง ผมยื่นภาพถ่ายขĂงผู้Āญิงคนนั้นพร้Ăมรูปถ่ายÿ่งใĀ้เขา ใจขĂงผมเต้นรัü ใบĀน้าขĂงเขาดูนิ่งเฉยทำเĂาผมทำตัüไม่ถูกเลยจริง ๆ ‘ถ้าคุณĂลันĂยาก แก้ตรงไĀนบĂกผมได้เลยนะครับ ผมยินดีน้Ăมรับคำติ’ เขายังคงไม่ตĂบผม บรรยากาýขĂงเรายังคงเงียบงันเĀมืĂนดั่งคüันÿีดำลĂยล่ĂงĂยู่ในĂากาý แต่เĀมืĂนคุณĂลันจะรับรู้ได้ถึงคüามเงียบขĂงเรา จึงเĂ่ยปากพูดเพื่ĂใĀ้ บรรยากาýเĀล่านี้Āายไป

26 ‘üิเýþมาก คุณทำใĀ้ผมนึกถึงใครบางคน Āากไม่บĂกü่าตัüคนüาดตาบĂดÿี นั้น ผมคงคิดü่ารูปนี้มันเป็นรูปที่คนธรรมดาüาดขึ้นมา ถึงแม้บางจุดจะลงÿี ผิดเพี้ยนไป แต่ผมก็คิดü่ารูปที่คุณทำนั้นมันüิเýþมาก’ เขากล่าüเĂ่ยชมผม พร้ĂมกับถามราคาขĂงรูปที่ผมüาด ผมคิดราคาเขาเท่าเดิมเĀมืĂนตĂนแรก ที่เขาจ้างผม แต่เĀมืĂนครั้งนี้เขาใĀ้ผมเกินมาเยĂะเลย ผมบĂกเขาเรื่Ăงนี้แต่ เขากลับตĂบมาü่า “It's the price of memories.” “There's no cheap or expensive.” “I'm ready to pay it at this price.”

27 “ภูเขาĂยู่ไĀน? เรารĂนานแล้üนะ !” “เรĂา ผมกำลังรีบไปรĂผมแป๊บนึงนะครับ” ผมรีบเก็บขĂงทั้งĀมด ไม่üายที่จะลืมซื้Ăน้ำไปฝากเธĂด้üย Ăย่างเธĂจะชĂบกินน้ำĂะไรนะ นมÿด ช็Ăกโกแลตร้Ăน ĀรืĂü่าจะเป็นÿตรĂร์เบĂร์รี่ชีทเค้ก? ผมไม่แน่ใจเลย งั้นเĂาเป็นÿตรĂร์เบĂร์รี่ชีทเค้กแล้üกัน ผมเดินไปที่เคาน์เตĂร์เพื่Ăÿั่งเมนู ดังกล่าüและเมื่Ăได้ÿิ่งที่ต้Ăงการแล้ü ผมรีบเดินไปยังจุดมุ่งĀมาย เราทั้งคู่ นัดกันที่ÿüนÿาธารณะ ผมมักจะชĂบมาüาดรูปที่นี่บ่Ăย ๆ เพราะü่ามันทั้ง ÿงบและปราýจากผู้คน “เรĂา Ăยู่ตรงไĀนเĀรĂครับ?” เธĂÿ่งรูปมาใĀ้ผมเพื่ĂบĂกü่าตัüเĂงĂยู่ ÿ่üนไĀนขĂงที่นี่ แต่ใครจะไปคิดกันนะü่าเธĂจะÿ่งรูปĀน้าตัüเĂงมา มืĂขĂง ผมดันไปกดบันทึกรูปเĂาÿะงั้น น่ารักจัง ผมรีบเดินไปจุดที่เธĂĂยู่ เĀมืĂน üันนี้เธĂจะใÿ่เป็นเดรÿยาüลายดĂกไม้แต่ไม่แน่ใจเลยü่าเดรÿที่เธĂใÿ่Ăยู่ มันคืĂÿีĂะไร ผมเดินเข้าไปใกล้เธĂĂย่างช้า ๆ ไม่ใĀ้คนตรงĀน้ารู้ÿึกตัü ก่Ăนที่จะนำแก้üน้ำไปÿัมผัÿที่แก้มขĂงเธĂ คนตรงĀน้าผมÿะดุ้งเล็กน้Ăย ผมยื่นแก้üใĀ้เธĂ “แทนคำขĂโทþที่ผมช้า Āüังü่าคุณจะไม่โกรธกันนะ” เธĂรับแก้üใบ นั้นจากมืĂผมไป พร้ĂมเĂ่ยขĂบคุณ “เราจะโกรธคุณได้ไง มานั่งก่Ăน” ผมนั่งลงตรงตำแĀน่งที่เธĂบĂก ก่ĂนจะÿังเกตเĀ็นü่าที่ข้าง ๆ ขĂงเธĂนั้นมีกีต้าร์üางĂยู่ ทำใĀ้ต้ĂงเĂ่ยถาม “ขĂงคุณเĀรĂครับ?” เธĂĀันไปมĂงมัน ก่Ăนที่จะพยักĀน้าตĂบ

28 ไม่ยักรู้ü่าเธĂเล่นดนตรีเป็นด้üย เĀมืĂนผมจะจ้ĂงมันĂยู่นานจนทำใĀ้ เรĂารู้ÿึกมึนงง เธĂเĂามืĂทั้งÿĂงข้างมาปัดĂยู่บนĀน้าผมช้า ๆ ทำใĀ้ผม ต้Ăงละÿายตาเเล้üมาÿนใจคนข้าง ๆ เเทน เธĂเĂ่ยถามผมด้üยคüามคิดที่ ÿงÿัย ‘ภูเขาเล่นเป็นเĀรĂ?’ ผมÿ่ายĀน้าĂย่างช้า ๆ เเล้üผมถามเธĂกลับ ‘เรĂาเล่นเป็นเĀรĂครับ?’ เธĂรีบตĂบกลับผมมาĂย่างไüด้üยคำพูดโĂ้Ăüด “มันก็ต้Ăงแน่Ăยู่เเล้üÿิ!” “เล่นใĀ้ผมฟังบ้างได้ไĀม?” เธĂĀันมาÿบตาก่Ăนจะทำท่าทีเคĂะเขิน เล็กน้Ăย เธĂเล่าใĀ้ผมฟังü่าเธĂไม่เคยเล่นใĀ้ใครฟังเลยเพราะไม่มั่นใจใน เÿียงขĂงตัüเĂง “เเต่ถ้าภูเขาĂยากฟังเราเล่นใĀ้ฟังได้นะ แต่ภูเขาต้ĂงÿĂนเราüาดรูปใĀ้ ได้ก่Ăน” กำลังใจเต็มเปี่ยม พร้Ăมลุยเเล้üครับ ผมĀยิบĂุปกรณ์ทั้งĀมดที่ ต้Ăงใช้ĂĂกมา ผมĀันไปมĂงเธĂเเล้üถามเธĂü่า ‘เรĂาĂยากüาดรูปĂะไร เĀรĂครับ?’ คำตĂบขĂงเธĂทำเĂาผมคาดไม่ถึง ทีเเรกผมนึกü่าเธĂจะตĂบ ü่าแมüÿะĂีก เเต่ทำไมล่ะ ทำไมถึงตĂบü่าผมกันนะ เĀมืĂนผมจะทำĀน้า เเปลกประĀลาดจนทำใĀ้เธĂĀลุดขำĂĂกมา ผมรู้ÿึกร้ĂนบริเüณĀน้าแก้ม Ăย่างบĂกไม่ถูก Ăาการนี้มันใช่นิยามขĂงคำü่าเขินĀรืĂเปล่านะ? “ภูเขาĀน้าเเดงĀมดเเล้üă่า ๆ” “Ăันนี้พูดจริงเĀรĂครับ?” เรĂาขำก่Ăนที่จะบĂกü่าไม่ได้Āมายถึงผม ÿักĀน่Ăย ก่Ăนที่จะชี้ไปที่ภูเขาÿĂงลูกที่Ăยู่ตรงĀน้าขĂงพüกเรา เธĂĂธิบาย ü่าเคยüาดมันĂยู่ĀลายรĂบเเล้üเเต่ปรากฏü่ารูปที่üาดĂĂกมานั้นไม่ต่างจาก เด็กĂนุบาลüาดเĂาÿะเลย

29 พĂได้ยินเเบบนั้นทำเĂาใจผมĀายĀมดเลย ผมนึกü่าเธĂจะüาดรูปผมจริง ๆ เเต่คงดีเเล้üเเĀละเพราะถ้าเป็นเเบบนั้นจริง ๆ ผมคงจะทำตัüไม่ถูก “ÿĂนเราüาดภูเขาĀน่Ăยÿิ ได้ไĀม?” ผมพยักĀน้าตĂบ ก่Ăนที่จะĀยิบ Ăุปกรณ์ทั้งĀมดที่ต้Ăงใช้ขึ้นมากระดาþ ดินÿĂและยางลบ เธĂĀยิบมันขึ้น ไปดูก่Ăนที่จะเĂ่ยถามü่า ‘ทำไมภูเขาถึงมีดินÿĂเยĂะจัง?’ ‘เเล้üทำไมถึงต้Ăง เĀลามันใĀ้เเĀลมเเบบนี้ทุกแท่งเลย?’ ผมเลยต้ĂงĂธิบายกับเธĂยาüเĀยียด ü่าการเĀลาเเบบนี้มันจะช่üยทำใĀ้ปรับมุมĂงýาในการüาดได้ดีขึ้นและ เพราะที่มีĀลายแท่งนั้นก็เพราะü่ามันทู่ไüน่ะ ผมเล่าพรางĀันไปĀยิบ Ăุปกรณ์ต่าง ๆ ÿ่งใĀ้เธĂ เเต่ก็ต้Ăงชะงัก เมื่ĂเĀ็นดüงตาใÿกำลังตั้งใจฟังใน ÿิ่งที่ผมพูดĂยู่ น่ารักไม่ใช่น้Ăยเลย ผมüางĂุปกรณ์ทั้งĀมดไü้ข้าง ๆ เธĂผม เริ่มÿĂนเธĂü่าคüรจะüาดยังไง เเต่เĀมืĂนเธĂจะไม่เข้าใจในÿิ่งที่ผมพูดไป ÿักเท่าไĀร่ “ภูเขาเราไม่เข้าใจüาดพร้Ăมกันไม่ได้เĀรĂ?” เธĂช้Ăนตาขึ้นมามĂงผม ทีเเรกผมü่าจะเĂาคืนที่เธĂมาแกล้งผมÿะĀน่Ăย เเต่เĀมืĂนผมเĂงจะเป็น ฝ่ายโดนแกล้งเĂาÿะงั้น ท่าทีขĂงเธĂตĂนนี้ไม่ต่างĂะไรกับแมüเลย น้ำเÿียง ĂĂดĂ้ĂนแถมยังทำĀน้าตาน่ารัก ๆ Ăีก ใครจะไม่ใจĂ่ĂนไĀüüะ เเต่เĂาไงก็ เĂาüะ ผมจะไม่ยĂมĀลงกลเธĂง่าย ๆ ĀรĂก “ก็ได้ครับ..” ทั้งที่Ăุตÿ่าĀ์คิดไü้แล้üü่าจะไม่Āลงกล แต่ทำไมปากผม มันถึงพูดไปเเบบนั้น ผมĀันไปมĂงĀน้าเธĂที่ตĂนนี้กำลังจับดินÿĂขึ้นเพื่Ă üัดคüามโค้งขĂงภูเขาตามที่ผมÿĂน

30 เเต่เĀมืĂนเธĂจะทำผิดĂีกเเล้ü ผมเĀ็นแล้üĂึดĂัดใจไม่ใช่น้Ăย เลยเผลĂจับ มืĂขĂงเธĂเเล้üĀันĂงýาที่ถูกต้Ăง เราทั้งคู่Āันมาÿบตากันก่Ăนที่ผมจะ รู้ÿึกตัüü่าทำĂะไรลงไป “ขĂโทþครับ ผมไม่ได้จะเÿียมารยาท” “เรายังไม่ได้ü่าĂะไรเลย เเค่จะบĂกü่าขĂบคุณนะ” เĀมืĂนบทÿนทนา ขĂงเราจะถูกตัดไป เลืĂนเĀลืĂเเต่คüามü่างเปล่า เราทั้งคู่นั่งüาดรูปกันĂยู่ ตรงนั้นนานจüบจนĂาทิตย์เริ่มตกดิน โดยที่เราแทบไม่เĂ่ยปากคุยกันเลย เเต่น่าเเปลกใจที่บรรยากาýตĂนนี้ไม่ได้ทำใĀ้ชüนĂึดĂัด เĀมืĂนตĂนนี้ผู้คน รĂบข้างค่Ăย ๆ จางĀายไปเธĂจึงĀยิบโทรýัพท์ขึ้นมาพรางเข้าเพลย์ลิÿต์ เพลงเพื่Ăÿร้างบรรยากาý เÿียงเพลงค่Ăย ๆ บรรเลงไปเรื่Ăย ๆ ราüกับ ต้Ăงมนต์ แต่ไม่นานเÿียงเพลงก็ค่Ăย ๆ ดับไป แต่กลับมีเÿียงกีต้าร์ที่เเทรก ขึ้นมาแทน ผมรับรู้ได้เลยü่าคนตรงĀน้าเบื่Ăกับภาพที่ตนต้Ăงüาดเเล้ü “ภูเขาเคยฟัง all that i know ไĀม?” “เพลงโปรดขĂงผมเลยครับ“ เธĂยิ้มใĀ้กับผมก่ĂนจะบรรเลงเพลงขĂง ZUHAIR•kobe white ทำนĂง เนื้ĂเพลงและเÿียงขĂงเธĂเข้ากันเÿียจนไม่ น่าเชื่Ă จากต้นฉบับที่ผมคิดü่ามันเพราะĂยู่เเล้ü เเต่พĂมาได้มาฟังเÿียงขĂง เธĂยิ่งทำใĀ้เพลงนั้นüิเýþยิ่งกü่าเดิม ผมไม่Ăาจจะละÿายตาจากคน ตรงĀน้าได้เลยÿักนิด จู่ ๆ เÿียงขĂงเธĂที่ร้ĂงĂยู่ค่Ăย ๆ เงียบดับไป เĀลืĂ เพียงเเต่เÿียงกีต้าร์เป็นÿัญญาณบĂกü่าท่Ăนนี้ใĀ้ผมร้Ăงต่Ă ผมไม่กล้าที่จะ ปฏิเÿธคนตรงĀน้าได้เลยÿักนิด…

31 ทำได้เพียงเเค่ร้Ăงตามเท่านั้น So get closer to me And tell me you want this for forever เราทั้งคู่ต่างร้Ăงท่Ăนăุคไปพร้Ăมกัน บรรยากาýที่ชüนโรแมนติคค่Ăย ๆ คืบคลานเข้ามา จนทำใĀ้เกิดคüามโลภคิดĂยากที่จะเĀ็นดüงตาÿüยคู่นั้นĂีก ครั้งดüงตาÿีฟ้าราüกับมĀาÿมุทรที่ผมจะยĂมจมดิ่งลงไปถึงแม้จะรู้ü่าตัüเĂง ü่ายน้ำไม่เก่งก็ตาม I don’t know where I’m going but all that I know is ผมจ้Ăงไปที่ดüงตาคู่ÿีเทาคู่นั้นĂย่างไม่Ăาจละÿายตา When you’re here by my side oh my shoulders are lighter ดüงตาคู่นั้นที่ผมจ้ĂงมĂงมันĂยู่นาน ค่Ăย ๆ กลายเปลี่ยนเป็นÿีฟ้าราü กับน้ำลึกที่Ăยู่ใต้มĀาÿุมทรใĀญ่ทำเĂาผมตกĂยู่ในĀ้üงภüังค์คüามÿüยขĂง เธĂจนเผลĂĀยุดร้Ăงเพลงไป แต่เÿียงขĂงเธĂยังคงดังขึ้นĂย่างไม่ขาดตĂน My future looks brighter And I, I feel so alive พĂมาลĂงคิด ๆ ดูแล้üĂาจเป็นเพราะ “Soulmate” ขĂงผมĂยู่แถüนี้ล่ะมั้ง ถึงได้มĂงเĀ็นมันเพราะถ้าเป็นเธĂจริง ๆ ผมคงเĀ็นมันมาตั้งนานเเล้ü ในใจขĂงผมเĂงก็รู้ÿึกเÿียใจไม่น้Ăยที่เธĂไม่ใช่เนื้Ăคู่Ăย่างใจĀüัง จนต้ĂงเĂ่ย ปากขĂüĂนต่Ăพระเจ้า

32 “ ตัวข้าขออ้อนวอนต่อท่านผู้ประเÿริฐ ใยถึงทำกันเช่นนี้ Āากว่าเธอผู้นั้น มิใช่คู่ครองของข้าพเจ้า ถ้าĀากเป็นเช่นนั้นตัวข้าขอภาวนาใĀ้การมีอยู่ของเรานับเป็นอนันต์ ไร้ซึ่งอุปÿรรคทั้งปวง ขอถวายดวงใจแด่ท่าน ”

33 ตĂนนี้ก็ราü ๆ ÿĂงĂาทิตย์ได้แล้üที่เรารู้จักกัน ผมเพิ่งรู้ด้üยซ้ำü่าเธĂ แก่กü่าผมĀนึ่งปีแถมผมเพิ่งรู้ü่าเธĂเĂงก็ตาบĂดÿีเช่นกัน แต่ไม่ได้ถึงขั้น มĂงไม่เĀ็นÿีแบบผม ผมเล่าเรื่Ăง “Soulmate” ใĀ้เธĂฟังแต่ดูเĀมืĂนเธĂ เĂงจะคิดü่ามันเป็นแค่คüามเชื่ĂทำเĂาเราทั้งคู่มีปากเÿียงกันเล็กน้Ăย คüาม เกร็งที่เรามีต่Ăกันค่Ăย ๆ Āายไปคงเป็นเพราะเราทั้งคู่คุยกันค่Ăนข้างบ่Ăย แต่ก็ไม่ได้ทำใĀ้ผมĀายคิดมากกับเĀตุการณ์üันนั้น เธĂไม่ใช่ “Soulmate” ขĂงผมแบบที่Āüัง ผมรู้ÿึกĀนักĂึ้งทุกครั้งที่คิดถึงมัน ทำไมนะ ทำไมกัน ทำไมพระเจ้าถึงทำกับผมเช่นนี้ … ĀากเĀล่าทวยเทพทั้งĀลายไม่คิดที่จะÿ่งเธอคืนมา พวกเขาจะโกรธไĀมถ้าผมจะขึ้นไปĀาเธอแทน ครั้งนี้เป็นครั้งที่ÿามที่ผมและเธĂนัดเจĂกัน ครั้งนี้ผมไม่รู้ü่าจุดประÿงค์ ขĂงเธĂคืĂĂะไร ĂาจจะĂยากใĀ้ผมÿĂนüาดรูปต่ĂĀรืĂถ้าคิดเข้าข้างตัüเĂง ล่ะก็เธĂคงĂยากเจĂผมแĀละมั้ง ครั้งนี้เรานัดเจĂกันที่ Voyager Café ผมไปบ่Ăยจนพนักงานบางคนเริ่มจำผมได้แล้ü “พี่เรĂา Ăยู่ไĀนเĀรĂครับ?” ผมทักĀาเธĂทันทีที่ถึงร้านตĂนนี้เüลาก็ เย็นมากแล้ü เธĂĂยู่ที่ไĀนกันนะ ไร้ซึ่งข้ĂคüามตĂบกลับ ผมจึงตัดÿินใจ โทรĀาเธĂมีเพียงแต่เÿียงริงโทนที่ดังขึ้น ไม่มีüี่แüüü่าเธĂจะรับÿายเลย ÿักนิด ผมนั่งรĂในร้านĂยู่นานก่Ăนที่จะถĂดใจและกลับบ้านไป ผมลุกขึ้น เตรียมที่จะลุกĂĂกจากร้านแต่แล้üเÿียงแจ้งเตืĂนก็ดังขึ้น

34 “เราเปลี่ยนไปเจĂกันที่ OR Park ได้ไĀม?” ผมรีบลุกขึ้นและตรงไปยัง ÿüนÿาธารณะตามที่เธĂบĂก เมื่Ăผมมาถึงที่นั่นมีผู้คนมากมายĀลายĀน้า เต็มไปĀมด ผมมĂงĀาเธĂผ่านผู้คนเĀล่านั้น เจĂแล้ü ผมเจĂเธĂแล้ü เธĂนั่งĂยู่บริเüณเดิม ผมล้มตัüนั่งลงข้างเธĂ ÿีĀน้าไร้คüามรู้ÿึกนิ่งเงียบ พร้ĂมบุĀรี่ในมืĂเธĂĀยิบมันขึ้นมาÿูบก่Ăนที่จะĀันมายิ้มใĀ้ผม ผมไม่รู้ü่า คüรĂึ้งกับĂะไรดีระĀü่างบุĀรี่ในมืĂเธĂĀรืĂรĂยช้ำบนใบĀน้าที่เĀมืĂนโดน ฝ่ามืĂขĂงใครบางคนฟาดลงบนใบĀน้า ผมไม่ĂาจจะเĂ่ยถามĂะไรได้ เพียงแต่นั่งนิ่งเป็นเพื่ĂนเธĂ Āยาดน้ำตาใÿเริ่มไĀลรินลงบนĀน้าÿüย เธĂĀลบÿายตาขĂงผมที่มĂงĂยู่และĀยิบบุĀรี่Ăีกมüนขึ้นมาจุด “ÿูบไปกี่มüนแล้üครับ?” ไร้ซึ่งเÿียงตĂบกลับ มีเพียงตัüเธĂที่ĀยิบซĂง บุĀรี่ขึ้นมาใĀ้ดูÿภาพขĂงมันยังดูใĀม่ราüกับเพิ่งซื้Ă ผมนั่งนับบุĀรี่ในกล่Ăง ที่เĀลืĂ เĀลืĂĂยู่ÿิบÿามมüน นั่นแปลü่าเธĂÿูบไปแล้üทั้งĀมดเจ็ดมüน ÿิ่งที่ เธĂเจĂมามันคงจะĀนักมากจนไม่ĂาจจะทำใจยĂมรับได้ เรานั่งตรงนั้นกัน Ăยู่นานจนพระĂาทิตย์เริ่มร่üงĀล่นลงจากฟ้า แÿงจันทร์ค่Ăย ๆ ÿ่Ăงÿü่าง เธĂดับบุĀรี่ที่Ăยู่ในมืĂทิ้งเพียงเพราะเĀ็นเด็กตัüเล็ก ๆ เดินผ่านและเก็บซĂง บุĀรี่เข้ากระเป๋าพร้Ăมทิ้งตัüลงนĂนบนพื้นĀญ้า ผมล้มลงนĂนตามเธĂ เราทั้งคู่แĀงนมĂงดüงดาüที่ÿ่Ăงÿü่างท่ามกลางฟ้าเปลี่ยü “รังเกียจเราไĀม? ขĂโทþนะ” “ไม่เลยครับ ผมไม่ได้รังเกียจเลยÿักนิด..” เธĂĀันมายิ้มใĀ้ผมก่Ăนจะ กล่าüขĂโทþที่เปลี่ยนที่นัดและขĂบคุณที่ผมยังĂยู่กับเธĂ

35 “Ăยากเล่าไĀมครับü่ามันเกิดĂะไรขึ้น? ถึงผมจะพูดไม่ค่Ăยเก่งแต่รับ ฟังเก่งมากเลยนะ” เĀมืĂนเธĂจะคิดĂะไรบางĂย่างก่ĂนจะเĂ่ยปากพูด “ภูเขารู้จักüาā 52hz ไĀม? ชีüิตเราตĂนนี้ไม่ต่างจากมันเลยÿักนิด” üาā52เăิรตซ์เป็นนิยามขĂงคüามโดดเดี่ยü ที่Ăยู่เพียงลำพังท่ามกลาง มĀาÿมุทร ผมรับรู้ได้ถึงคüามเýร้าขĂงเธĂผ่านมันเพราะผมเĂงก็เคยเป็น แบบนั้น ÿงÿัยคüามโดดเดี่ยüนำพาเราทั้งคู่ใĀ้มาเจĂกัน “พี่ไม่ได้ตัüคนเดียüÿะĀน่Ăย Ăย่างน้Ăยถ้าคิดü่าตัüเĂงไม่เĀลืĂใครก็ มĂงมาที่ผมนี่” บทÿนทาขĂงเราเงียบĀายจนผมแĂบคิดü่าพูดĂะไรไม่ดีใÿ่ ĀรืĂเปล่า ทü่าคüามเงียบถูกพังทลายลงมีเพียงตัüเธĂที่เĂ่ยปาก “ขĂบคุณนะ ขĂบคุณมาก ๆ เลย” เÿียงพูดÿั่นไĀü น้ำตาใÿเริ่มไĀล ริน ผมไม่รู้ด้üยซ้ำü่าÿิ่งเธĂเจĂมันคืĂĂะไรและคนที่ทำมันเป็นใคร ผมกำมืĂ แน่นและจะไม่มีทางใĀ้Ăภัยคนที่ทำเด็ดขาด ไม่มีทาง.. 01.22 am. บุĀรี่ÿิบÿามมüนยังคงถูกทิ้งไü้ในกระเป๋าไม่มีการĀยิบเพิ่ม ไม่มีแÿง จากไฟใด ๆ มีเพียงแต่จันทราที่ลĂยเด่นĂยู่บนนภา บรรยากาýĂึมครึมเป็น ÿัญญาณบ่งบĂกü่าฝนกำลังจะตกในĂีกไม่ช้า ฝนเริ่มโปรยลงมาและĀนักขึ้น เรื่Ăย ๆ เธĂบĂกใĀ้ผมลุกขึ้นและไปจากตรงนี้แต่ใครมันจะไปทิ้งเธĂลง ผมรีบลุกขึ้นก่ĂนจะจับมืĂเธĂและüิ่งฝ่าฝนไปด้üยกัน แต่กü่าจะถึง เราทั้งคู่ ต่างเปียกÿะบักÿะบĂมกันĀมดแล้ü

36 “ภูเขา เต้นรำกันไĀม?” ผมยังไม่ทันได้ตĂบ เธĂจับมืĂขĂงผมก่Ăนที่ เราทั้งคู่จะเต้นรำกันท่ามกลางÿายฝน ผมประคĂงตัüเธĂไü้ในĂ้Ăมเเขน ฝีเท้าÿัมผัÿกับพื้นĀญ้าชื้น เเÿงไฟÿลัü ๆ จากจันทร์ÿ่Ăงลงบนพื้น เผยใĀ้ เĀ็นใบĀน้าขĂงคนตรงĀน้า ที่แม้เเต่จะเปียกปĂนเพราะฝนก็ไม่Ăาจจะลบ คüามงดงามขĂงเธĂได้üินาทีนั้นผมĀลงรักเธĂไปเเล้ü… 03.17 am. ฝนเริ่มซา ฟ้าปลĂดโปร่ง ไร้เมฆขาü เราทั้งคู่นั่งลงกันĂยู่ท่ามกลาง ÿนามĀญ้า ฉันเงยĀน้าขึ้นใĀ้ฝนซัดลงบนใบĀน้า คงเป็นเพราะฝนเริ่มซาลง แล้üเลยไม่ทำใĀ้รู้ÿึกเจ็บแÿบมากนัก ตĂนนั้นฉันไม่รู้ü่าตัüเĂงกำลังคิดĂะไร Ăยู่กันแน่ถึงüิ่งĂĂกมาจากบ้านแบบนั้น ทำไมตĂนนั้นฉันถึงไม่ÿู้ล่ะ ก็แค่คน แก่ๆ คนเดียüทำไมถึงไม่ÿู้มันล่ะ จะมาปล่ĂยใĀ้ตัüเĂงต้Ăงมาทุกข์ทรมาน แบบนี้ทำไม? ในĀัüฉันมีแต่คüามเคียดแค้น Ăย่าĀาü่าใจร้ายเลยในเมื่Ăฉัน เจ็บปüดขนาดนี้Ăย่างน้Ăย ๆ ก็คüรรู้ÿึกเĀมืĂนโดดน้ำร้Ăนลüกบ้าง ฉันกำมืĂแน่น แน่นจนปลายเล็บจิกเข้าไปในเนื้ĂมืĂ แต่เĀมืĂนคนข้าง ๆ จะÿังเกตเĀ็น เขาจับมืĂขĂงฉันใĀ้คายĂĂกจากกัน เล็บที่กำลังจิกค่Ăย ๆ คายĂĂก เผยใĀ้เĀ็นÿีเลืĂดจาง ๆ เขาจับมืĂขĂงฉันกุมเĂาไü้ไม่ปล่Ăย ใกล้จะเช้าแล้üคงถึงเüลาที่เราจะต้Ăงแยกจากกัน ฉันไม่Ăยากกลับไปที่บ้าน Āลังนั้นเลยÿักนิด ถ้าไม่ติดü่ามีแมüรĂกินĂาĀารĂยู่ก็คงจะĀนีไปเĀมืĂน ครั้งก่Ăน ๆ แต่แล้üยังไงล่ะ พĂĀนีไปก็จะเĀมืĂนครั้งเดิม ๆ เขาก็จะÿ่งคน มาคĂยบงการชีüิตฉันĂยู่ดีถึงแม้ĂยากจะĀนีไปใĀ้แÿนไกลแต่ก็ทำไม่ได้

37 ฉันüาดฝันทุกĂย่างไü้Ăย่างดี มีทุกĂย่างที่เพียบพร้Ăมกü่าใครแต่ทำไมล่ะ ทำไมฉันถึงไปไĀนไม่ได้ÿักทีคงเป็นเพราะมัน ถึงĂยากจะฆ่าใĀ้ตายแค่ไĀน ก็ทำไม่ได้เพราะบนใบĀน้าขĂงมันÿลักคำü่า “พ่Ă” ไü้ คนข้าง ๆ ฉันตĂนนี้กุมมืĂฉันจนĀลับไปแล้ü ฉันปล่ĂยใĀ้เขากุมมืĂฉัน ไปแบบนั้น มืĂĂีกข้างคüานĀาบุĀรี่ในกระเป๋าก่ĂนจะĀยิบขึ้นมาÿูบแต่ดัน จุดบุĀรี่ไม่ได้เพราะĂีกมืĂดันถูกคนข้าง ๆ กุมĂยู่ ‘ไม่ถนัดเĂาÿะเลย’ เĀมืĂนฉันจะขยับตัüมากเกินไปจนทำใĀ้คนข้าง ๆ ตื่นขึ้น “ทำĂะไรเĀรĂครับ?” เขาพูดทั้ง ๆ ที่ยังไม่ลืมตามĂงด้üยซ้ำ “เราจุดไฟแช็กไม่ได้น่ะ” เขาลืมตาขึ้นมาก่ĂนจะĀยิบไฟแช็กในมืĂฉัน ไป ฉันนึกü่าเขาจะขü้างมันทิ้งด้üยซ้ำ “ใĀ้แค่มüนเดียüนะครับ” เขาพูดก่Ăนจะจุดไฟแช็กลงบนบุĀรี่ที่ฉันถืĂ คüันÿีเทา ค่Ăย ๆ ลĂยขึ้นบนฟ้า เขาแĀงนมĂงมันขึ้นก่ĂนจะเĂ่ยปากขĂ “ÿĂนผมÿูบมันบ้างÿิ” “คงไม่ได้ĀรĂก มันไม่ดี” “แล้üÿูบมันทำไมครับ?” ฉันนิ่งเงียบ ไม่มีการตĂบกลับเขาใด ๆ ทั้งÿิ้น ก่Ăนที่เขาจะĀยิบบุĀรี่ในมืĂฉันไปÿูบต่Ă “คนละครึ่งมüนนะ” ฉันกำลังจะเĂ่ยปากด่าเขา แต่Ăดขำไม่ได้กับÿิ่งที่ เĀ็น คนข้าง ๆ พยายามจะÿูบตามแต่ดันทำไม่เป็นÿะงั้น เกืĂบจะเท่ละ ภูเขา ฉันÿĂนเขาü่าคüรทำยังไงแต่เĀมืĂนไฟจะกัดกินแท่งบุĀรี่ไปจนĀมด เÿียก่ĂนฉันĀยิบกล่ĂงบุĀรี่ขึ้นมาเพื่Ăที่จะเĂามันมาÿูบĂีกมüนแต่แล้üเÿียง คนตรงข้ามก็ดังขึ้นมา

38 “พĂแล้üครับ ÿูบเยĂะเกินไปแล้ü” ฉันเลืĂกที่จะไม่ฟังเขาแต่แล้üมืĂ Āนาดันไüกü่า เขาคü้ากล่ĂงบุĀรี่ที่Ăยู่ข้างกายฉันและเก็บมันเข้ากระเป๋า ตัüเĂง ฉันรĂจังĀüะที่เขาเผลĂและจะขโมยมันคืน ทำได้แล้üขโมยคืนมาได้ แล้ü แต่เĀมืĂนเขาจะรู้ตัü เราĀยĂกล้Ăและแย่งบุĀรี่กันตรงนั้นĂยู่นานจน บุĀรี่ตกพื้นÿะĀมด เรานั่งขำกับเĀตุการณ์ที่เกิดขึ้น ฉันเพิ่งรู้ü่าเüลาที่ฉันĂยู่ กับเขาฉันไม่เคยเกิดคüามĂึดĂัดขึ้นระĀü่างเราÿĂงคนเลยÿักนิด เขาคงจะ เป็น Safe zone ที่ใĀม่ขĂงฉัน เป็นที่ที่ฉันจะพยายามรักþามันใĀ้นาน นาน เท่าที่จะทำได้ ... มาถึงแล้ü ถึงนรกที่ฉันรักแล้ü ฉันพูดประชดตัüเĂงĂยู่Āน้าบ้านĂยู่ นาน ไม่กล้าเข้าไปเจĂĀน้ามันÿักทีฉันยังจำได้Ăยู่เลยü่าเมื่ĂüานทำĂะไรกับ ฉันไü้บ้าง ภาพจำยังชัดเจนทุกĂย่าง ไม่รู้ü่าÿภาพภายในบ้านตĂนนี้ยัง เĀมืĂนเดิมĂยู่ไĀมถ้าใĀ้เดาก็คงเĀมืĂนเดิมทุกĂย่าง คüามคิดถูกพังทลาย ลงด้üยเÿียงเล็ก ๆ ขĂงแมü ฉันเปิดโทรýัพท์ขึ้นมาดูเüลา เที่ยงแล้ว มันคง จะĀิüไม่ใช่น้Ăยเลย ฉันละทิ้งคüามคิดทุกĂย่างที่กลัüและเดินตรงดิ่งเข้าไป ในบ้านตามเÿียงขĂง Angel มันมĂงมาที่ฉันพร้Ăมร้Ăงเรียก เĀมียü เĀมียü มันเดินเข้ามาĂĂดĂ้Ăน ดูก็รู้ü่ามันคงจะĀิü ในจังĀüะที่ฉันกำลังเทĂาĀารใÿ่ จานใĀ้มัน ฉันได้ยินเÿียงเท้าขĂงคนที่กำลังตรงมาทางนี้ ฉันรีบüิ่งÿุดฝีเท้า เพื่Ăกลับเข้าไปที่Ā้ĂงตัüเĂง จัดการล็Ăคประตูเรียบร้Ăย แต่ไม่นานฉันก็รู้ÿึก แปลก ๆ ที่ฝ่าเท้า เĀมืĂนจะเĀยียบเข้ากับĂะไรÿักĂย่าง ก่Ăนจะก้มลงไปดู

39 พร้ĂมกับĂุทานขึ้นเมื่ĂเĀ็นฝ่าเท้าขĂงตัüเĂง แม่งเอ้ย เผลอเĀยียบจนได้ แก้üเมื่Ăüานที่แตกกระจัดกระจายลงบนพื้น ตĂนนี้มันมาĂยู่บนฝ่าเท้าขĂง ฉันจนได้ฉันต้Ăงจำใจเดินไปที่Ā้Ăงน้ำ คüามรู้ÿึกด้านชาตรงฝ่าเท้า กü่าจะ เดินถึงĀ้Ăงน้ำทางเดินตĂนนี้ไม่ต่างĂะไรไปจากโýกนาฏกรรม เลืĂดที่ไĀล ĂĂกมาจากฝ่าเท้าเปรĂะเปื้Ăนตามทางเดินเต็มไปĀมด ฉันรีบล้างเลืĂดที่ ไĀลรินและเริ่มทำแผลก่Ăนจะเช็ดทำคüามÿะĂาดทุกĂย่าง คüามคิดที่ ĂยากจะÿูบบุĀรี่ก็โผล่เข้ามาในĀัüĂีกแล้ü ฉันเปิดลิ้นชักที่Āัüเตียงขึ้นมาดูü่า พĂมีบุĀรี่เĀลืĂĂยู่บ้างไĀม ไม่มี ไม่มีเลยÿักมüน เป็นเพราะภูเขาคนเดียü เลยที่ทำบุĀรี่ทั้งกล่ĂงขĂงฉันตก พĂคิดได้ดังนั้นจึงทักไปกล่าüĀาเขา “เพราะภูเขาคนเดียüเลย !” “ครับ?” “ภูเขาทำบุĀรี่เราตกĀมดเลย” “เมื่Ăüานยังไม่พĂĂีกเĀรĂครับ55555” “ไม่ตลกนะ เราโกรธ !” “งั้นเจĂกันที่เดิมนะครับ” “เจĂ?” “เดี๋ยüผมซื้ĂคืนใĀ้ครับ” ไม่รู้เลยü่าเป็นเพราะบุĀรี่ĀรืĂเขากันแน่ที่ทำ ใĀ้Ăยากไปขนาดนี้ ฉันรีบจัดการตัüเĂงใĀ้เÿร็จเพื่Ăที่จะไปใĀ้ตรงเüลา ฉันĀยิบกระเป๋าลูกÿีเทาใบนั้นที่เพื่ĂนคนÿนิทขĂงฉันเคยซื้ĂใĀ้ถ้าจำไม่ผิด เĀมืĂนมันจะเป็นÿีม่üงไĀมนะ? ฉันเĂงก็ไม่รู้เĀมืĂนกันฉันรีบตรงดิ่งไปĀา Angle ก่ĂนจะĂĂกจากบ้านเพราะเพิ่งนึกได้ü่ามันยังไม่ทันได้กินข้าü

40 ระĀü่างที่ฉันกำลังเทĂาĀารใĀ้มัน มันไม่ได้ÿนใจĂาĀารที่Ăยู่ตรงĀน้าขĂง มันเลยด้üยซ้ำ มัüแต่มĂงมาที่ฝ่าเท้าขĂงฉันĂาจเป็นเพราะกลิ่นคาüเลืĂด ที่ฟุ้งกระจาย ถึงแม้จะไม่ค่Ăยเข้าใจภาþาแมüเท่าไĀร่แต่ใกล้จะถึงเüลานัด แล้üฉันรีบเทĂาĀารใĀ้มันและบĂกลามันก่Ăนจะüิ่งĂĂกจากบ้าน กü่าฉันจะมาถึงที่นัด ภูเขายังคงนั่งรĂĂยู่บริเüณที่เดิมเĀมืĂนกำลังทำ ĂะไรÿักĂย่าง ฉันนั่งลงข้าง ๆ เขา ก่ĂนจะเĂ่ยปากถาม “ทำĂะไรĂยู่เĀรĂ?” เขาไม่ได้ตĂบĂะไรมากมายเพียงแต่ชี้ไปบนฟ้า ÿายรุ้งนี่ ÿüยจัง ฉันถ่ายรูปขĂงมันเก็บเĂาไü้เผื่Ăที่üันไĀนจะเปิดมันขึ้นมาดู “Rea’s rainbow is red ,gray, yellow, green, blue, Indig and dark gray” … ภูเขาเĂงก็คงĂยากจะเĀ็นÿีÿายรุ้งเĀมืĂนกันÿินะถึงได้ทำĀน้าเýร้า แบบนี้ ฉันเริ่มเปลี่ยนเรื่Ăงเพื่Ăไม่ใĀ้บทÿนทนาขĂงเราไม่เýร้าไปมากกü่านี้ ก่ĂนจะĀันไปยิ้มและเĂ่ยปากพูด “ไĀนบุĀรี่เรา?” “มาถึงก็จะเĂาเลยเĀรĂครับ? ă่า ๆ” เขาพูดก่ĂนจะĀยิบกล่ĂงบุĀรี่ÿ่ง มาใĀ้ฉันมีร่ĂงรĂยการแกะĂยู่ก่Ăนแล้ü ฉันทำĀน้างงเล็กน้Ăยและเปิดกล่Ăง ดูบุĀรี่เĀลืĂĂยู่ÿิบÿĂงมüนพร้ĂมลูกĂมรÿมิ้นท์Ăีกแปดเม็ดĂยู่ในกล่Ăง ทำ ใĀ้ต้Ăงทักท้üง

41 “ผมทำบุĀรี่พี่ตกไป ÿ่üนลูกĂมผมถืĂü่าแถมใĀ้” เขายิ้มก่Ăนจะทำ Āน้าเจ้าเล่Ā์ใÿ่ ฉันเปิดรูปแมüขĂงฉันใĀ้ดูก่Ăนจะได้ยินเÿียงชื่นชมแมüขĂง ฉันจากริมฝีปากขĂงเขา ฉันไม่ได้ÿนใจเÿียงขĂงเขาÿักเท่าไĀร่ ฉันแĀงน มĂงÿายรุ้งบนฟ้าที่ตĂนนี้มันค่Ăย ๆ จางลง แต่ทำไมมันถึงไม่มีÿีเทาĂยู่บน นั้นเลยล่ะ ทำเĂาฉันกระพริบตารัü ๆ Āายไปแล้ü ÿายรุ้งĀายไปแล้ü ฉันรีบ ก้มลงมĂงที่กระเป๋าตัüเĂงที่ตĂนนี้กลับกลายเป็นÿีเทา ÿงÿัยฉันคงจะคิดไป เĂง ฉันคüานĀาไฟแช็กในกระเป๋าแต่เĀมืĂนจะลืมĀยิบมา เÿียงถĂนĀายใจ ฉันคงดังมากทำเĂาภูเขาĀันมามĂง “ไม่มีไฟแช็กเĀรĂครับ?” ใĀ้ตายÿิ เขาĂ่านฉันĂĂกทุกĂย่างเลย ฉันพยักĀน้าลงช้า ๆ เขาพูดปลĂบใจฉันโดยการบĂกฉันใĀ้กินลูกĂมแทน ‘ลูกĂมกับบุĀรี่มันแทนกันได้ที่ไĀน?’ ถึงแม้จะคิดแบบนั้นแต่ฉันเĂงก็ทำ ตามที่เขาบĂก ฉันĀยิบลูกĂมรÿมิ้นท์ขึ้นมาจากกล่ĂงบุĀรี่ÿĂงเม็ด Ăีกเม็ด โยนใĀ้คนข้าง ๆ เขาเĂ่ยขĂบคุณก่Ăนที่เราทั้งคู่จะแกะมันแล้üเĂาเข้าใÿ่ปาก เรานั่งพูดคุยกันเรื่Ăงต่าง ๆ ฉันเล่าใĀ้เขาฟังü่าฉันเÿพติดนิโคตินมาก ๆ เคย จะเลิกĂยู่Āลายครั้งแล้üแต่ก็ทำไม่ได้ÿักที.. ภูเขาคงเป็นผู้รับฟังที่ดีที่ÿุด เท่าที่เคยเจĂมาเพราะฉันเคยเล่าเรื่Ăงแบบนี้ใĀ้คนĂื่นฟัง ฉันโดนด่าÿารพัด แต่เขาไม่ใช่แบบนั้น เราทั้งคู่นั่งกันĂยู่ตรงนั้นรู้ตัüĂีกทีลูกĂมเม็ดÿุดท้ายก็ Āมดไปพร้ĂมกับแÿงĂาทิตย์แล้ü Ăยู่ๆ ภูเขาก็พูดกับฉันü่า ฉันเป็นคนที่เก่ง ไม่จำเป็นต้Ăงพึ่งนิโคตินก็Ăยู่ได้ ก่Ăนจะเฉลยü่าจริง ๆ แล้üเขามีไฟแช็กĂยู่ ในกระเป๋ากางเกงก่Ăนที่จะĀยิบมันขึ้นมาใĀ้ฉันดู

42 “ผมจะพาเธĂเลิกมันเĂงนะ เราจะเลิกไปด้üยกัน” คำพูดĀüานก้ĂงĂยู่ ในĀัü ไม่ได้เป็นคำพูดที่ÿüยĀรูÿักเท่าไĀร่นัก แต่โคตรพิเýþเลย “รางüัลคนเก่ง” เขาบĂกใĀ้ฉันĀยิบบุĀรี่ขึ้นมาĀนึ่งมüน ฉันเĂงก็ไม่ ค่Ăยเข้าใจจุดประÿงค์ขĂงเขาÿักเท่าไĀร่ แต่ก็ยĂมทำตามแต่โดยดี ฉันคาบบุĀรี่ไü้ที่ริมปาก เขาค่Ăย ๆ จุดไฟแช็กลงบนมüนบุĀรี่ กลิ่น นิโคตินลĂยล่ĂงĂยู่บนĂากาý ฉันไม่รู้เĀมืĂนกันü่าคิดĂะไรĂยู่ถึงยื่นใĀ้เขา เราทั้งคู่ผลัดกันÿูบĂยู่Ăย่างนั้นจนĀมดมüน ฉันเพิ่งÿังเกตเĀ็นเขาÿูบมันเก่ง ขึ้นเยĂะเลยĀรืĂü่าบุĀรี่แปดมüนที่ĀายไปคืĂภูเขาเก็บไü้ÿูบกันนะ? “เĂาĂีกมüนไĀมครับ?” เขาถามฉันด้üยถ้ĂยคำĀüาน ฉันพยักĀน้ารัü ก่Ăนที่เขาจะเĂ่ยปาก ‘ผมรู้ü่ามันĂาจจะเป็นไปไม่ได้แต่üันนี้Ăยู่กับผมÿูบแค่ ÿĂงมüนพĂนะครับ’ ฉันคิดĂยู่ในใจü่าคüรจะตĂบĂะไรไปดี ÿมĂงบĂกü่า ‘ได้’ แต่ปากขĂงฉันมันดันไüกü่าÿมĂง เผลĂเĂ่ยปากตĂบเขาไปĂีกแบบ รู้ตัüĂีกทีบุĀรี่ทั้งกล่Ăงก็โดนเขายึดไปแล้ü ทำไมฉันถึงดูเĀมืĂนเด็กเÿมĂเลย เüลาที่Ăยู่กับเขาถึงแม้ü่าĂายุขĂงเราจะĀ่างกันเพียงแค่Āนึ่งปี แต่üุฒิภาüะ คüามคิดและทัýนคติขĂงเขาดูโตกü่าฉันเĀ็น ๆ เĀมืĂนบทÿนนาขĂงเราจะ มีช่Ăงü่างมากเกินไป จนทำใĀ้ภูเขาเป็นฝ่ายเริ่มคุยก่Ăน “ชื่ĂเรĂาใครเป็นคนตั้งใĀ้เĀรĂครับ?” เĂาĂีกแล้ü ภูเขาเĂาĂีกแล้ü ทำไมถึงชĂบตั้งคำถามแปลก ๆ กันนะ? แต่ถึงบ่นไปก็เท่านั้น ฉันเĂงก็เลืĂก ที่จะตĂบคำถามเขาĂยู่ดีนี่นะ

43 “ทายดูÿิ” “แม่รึเปล่าครับ?” โĀ เĀนืĂคüามคาดĀมายมาก เกิดมาฉันยังไม่เคย เจĂแม่ด้üยซ้ำ ถ้าจำไม่ผิดเĀมืĂนแม่ฉันจะตายไปตั้งแต่คลĂดฉันĂĂก มาแล้ü พ่Ăฉันถึงได้ประÿาทขนาดนี้ไง ขนาดชื่Ăยังต้Ăงตั้งใĀ้คล้ายแม่เลย พĂนึกถึงก็ĂยากจะÿูบมันĂีกแล้ü ฉันแบมืĂเพื่ĂขĂบุĀรี่Ăีกมüนที่Ăยู่ที่เขา เขาเĂ่ยปากบĂกü่าถ้าÿูบมüนนี้ไป üันนี้ไม่ต้Ăงÿูบแล้üนะ ฉันไม่มีทางเลืĂก ก็คนมันĂยากนี่น่า ฉันตĂบตกลงกับเขา เขาĀยิบบุĀรี่ขึ้นมาคาบไü้ในปาก ตัüเĂง เขาแĂบÿูบบุĀรี่ขĂงฉันนี่ เĀมืĂนĀน้าขĂงฉันจะไปก่Ăนเÿียงบ่น เขามĂงมันก่ĂนจะขำและĀยิบบุĀรี่จากริมฝีปากขĂงตัüเĂงĂĂกมามĂบใĀ้ ฉัน ฉันตีเขาเบา ๆ ก่ĂนจะเĂ่ยปากพูด “เราจุดเĂงเป็นนะ !” “ก็ผมĂยากจุดใĀ้นี่ครับ” เขาตĂบกลับมา ทำเĂาฉันทำตัüไม่ถูก คงเพราะไม่เคยมีใครทำกันเเบบนี้กันฉันเเĀละมั้ง? ไĂจากน้ำฝนค่Ăย ๆ คืบคลาน คüามĀนาüเริ่มเข้าปกคลุมจนมิĂาจจะทนไĀü ฉันเลยจำเป็น จะต้ĂงโĂบกĂดตัüเĂงเพื่ĂบรรเทาคüามĀนาü ทü่าคนข้าง ๆ กลับถĂดเÿื้Ă ขĂงตัüเĂงĂĂกมาคลุมใĀ้ฉันเÿื้Ă คüามĀนาüค่Ăย ๆ จางĀายไป เĀลืĂ เพียงแต่ไĂĂุ่นจากกลิ่นกายที่ลĂดผ่านเÿื้Ăช่างĀĂมĀüานเÿียจนไม่น่าเชื่Ă ยิ่งรüมกับกลิ่นÿตĂเบĂร์รี่ที่พ่นĂĂกมา ทำใĀ้ตกĂยู่ในภüังค์ไม่Ăาจจะ ĂĂกมาได้เĀมืĂนเขาจะÿังเกตĂะไรบางĂย่างก่ĂนจะเĂ่ยถาม “ที่เท้าไปโดนĂะไรมาเĀรĂครับ?” เป็นเพราะüันนี้ฉันใÿ่รĂงเท้าแตะ มาละมั้ง เขาถึงได้ÿังเกตเĀ็นรĂยช้ำที่Ăยู่บริเüณฝีเท้า

44 “เราเดินเĀยียบเýþแก้üมา” เขารีบเĂ่ยถามฉันด้üยคüามเป็นĀ่üง ü่าไปทำยังไงใĀ้เดินเĀยียบแบบนั้น ถึงแม้ฉันจะไü้ใจเขาแค่ไĀนฉันเลืĂกที่ จะตĂบปัด ๆ เขาไปü่าเผลĂทำแก้üตก ใจจริงก็ĂยากบĂกคüามจริงกับเขา แต่ใครมันจะไปกล้าพูดละü่าคืนนั้นฉันแค่จะĀยิบภาพüาดขĂงแม่ขึ้นมาดู เขากลับโมโĀมากถึงขนาดปัดแก้üลงจากโต๊ะและรีบüิ่งเข้ามาทุบตีฉัน ทำเĀมืĂนกับฉันไม่ใช่คนเลยÿักนิด ตĂนนั้นฉันโกรธจนตัüÿั่นแต่ทำได้แค่ ปล่ĂยใĀ้น้ำตาไĀลริน จนกü่าจะÿลัดĀลุด ใบĀน้าตĂนนี้ก็มีแต่รĂยช้ำ ฉัน รีบüิ่ง üิ่งใĀ้ไüที่ÿุดเท่าที่จะทำได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น เĀมืĂนÿีĀน้าขĂงฉันตĂนนี้ เต็มไปด้üยคüามĀงุดĀงิด เขารีบจับมืĂฉันก่Ăนจะเล่าเรื่ĂงขĂงตัüเĂงใĀ้ฟัง เขาคงจะดูĂĂกü่าฉันกำลังโกĀกเขาĂยู่ เขาเล่าเรื่Ăงที่ตัüเĂงต้ĂงเจĂเมื่Ăก่Ăน ü่ามันยากเพียงไĀนกü่าจะมาถึงทุกüันนี้และบĂกกับฉันü่าเขาไม่เÿียดาย เลยที่üันนั้นไม่จบชีüิตลง เขาคงÿัมผัÿได้ถึงคüามเýร้าĀมĂงขĂงฉันผ่าน ดüงตาไร้ชีüาฉันลังเลกับÿิ่งที่เกิดขึ้นĀรืĂจริง ๆ ฉันคüรจะบĂกเขาü่าüันนั้น มันเกิดĂะไรขึ้น ทำไงดี? ฉันคüรทำยังไงดี? เĀมืĂนฉันจะปล่ĂยใĀ้คüาม เงียบเข้ากัดกินเรา ก่Ăนจะเล่าทุกĂย่างในเĀตุการณ์üันนั้น ฉันไม่เคยเĀ็น เขาเป็นเเบบนี้เลย ĂาการโมโĀทำเĂาคนตรงข้ามกำมืĂเเน่น แถมเขายังพูด ปลĂบใจฉันด้üยถ้üยคำเชิดชูทั้งĀลายü่าฉันนั้นเก่งเพียงไĀนที่Ăยู่ได้ถึงขนาด นี้และดึงฉันเข้าไปในĂ้ĂมกĂดĂุ่น ไร้ซึ่งการขัดขืนใด ๆ จากฉัน ฉันปล่ĂยใĀ้ เขากĂดฉันĂย่างนั้น รู้ตัüĂีกทีน้ำตาใÿก็ไĀลลงบ่าเÿียเเล้ü ทำเĂาฉันเĂงที่ พยายามเก็บĂาการไม่ใĀ้มันเผยĂĂกมา พยายามกลั้นเÿียง พยายามกลั้น น้ำตา