Καλοήθεις όγκοι

Ε. Φιλόπουλος

Στ. Καλοήθεις
όγκοι μαστού

18. Θηλώματα
19. Αδένωμα
20. Ινοαδένωμα
21. Φυλλοειδής όγκος
22. Λίπωμα
23. Ινοαδενολίπωμα ( Αμάρτωμα)

i-mastos
1/1/2016

18. Θηλώματα

Είναι όγκοι που εμφανίζονται είτε
στους γαλακτοφόρους πόρους,
είτε στην τελική πορολοβιακή
μονάδα. Χαρακτηρίζονται από τον
πολλαπλασιασμό των κυττάρων
του επιθηλίου( της έσω πλευράς
των πόρων) και την ιδιαίτερη
διάταξη στον τρόπο που
αναπτύσσονται. Αν η αλλοίωση συμβεί στη θηλή χρησιμοποιείται ο
όρος αδένωμα της θηλής, για να την περιγράψει.

Υπάρχουν οι εξής τύποι:
1) Μονήρες ενδοπορικό θήλωμα, που είναι πιο συχνό σε
γυναίκες 30- 50 ετών και εκδηλώνεται συχνότερα ως αιματηρή ή
ορώδης ρύση της θηλής. Μπορεί, όμως, και να γίνει αντιληπτό και
ως ψηλαφητή μάζα κοντά στην θηλαία άλω.

Συνήθως εμφανίζεται κεντρικά, στους μεγάλους υποθηλαίους
πόρους, έχει μέγεθος από μερικά χιλιοστά έως 3 εκ. ( μπορεί,
όμως, αν υποστεί κυστική εκφύλιση ή αιμορραγία να αυξηθεί σε
μέγεθος, ξεπερνώντας και τα 5 εκ). Η ιστολογική διάκριση του από
το θηλώδες καρκίνωμα μπορεί να είναι δύσκολη. Μαστογραφικά
μπορεί να απεικονιστεί η ογκωτική διεργασία και η διάταση του
πόρου. Καλύτερη απεικόνιση δίνει η γαλακτογραφία, με την
χαρακτηριστική εικόνα του ελλείμματος πληρώσεως στην περιοχή
ανάπτυξης του θηλώματος, μέσα σ’ ένα διατεταμένου πόρο ( η

εικόνα στην αρχή του κειμένου, όπου το βέλος δείχνει το έλλειμμα στην

πλήρωση του πόρου από το σκαγραφικό) . Την εικόνα της μάζας και της
διάτασης του προσβληθέντος πόρου δίνει και το
υπερηχογράφημα. Η ενδοσκοπική έρευνα του πόρου ( που γίνεται
από ένα εξαιρετικά λεπτό ενδοσκόπιο) αποτελεί μία σύγχρονη
μέθοδο διάγνωσης της νόσου. Επίσης η κυτταρολογική εξέταση
του εκκρίματος της θηλής δείχνει κύτταρα θηλώδους

νεοπλάσματος ( και συστήνεται συνήθως η αφαίρεση του, καθώς
δεν μπορεί να αποκλείσει την ύπαρξη θηλώδους καρκινώματος).

Η θεραπεία του μονήρους θηλώματος είναι η αφαίρεση του πόρου
που το φιλοξενεί ( εκλεκτική πορεκτομή - microdochectomy).
Αφαίρεση που γίνεται από την εκβολή του πόρου υπό το δέρμα
της θηλής, έως και αρκετή απόσταση προς το βάθος. Κατά την
επέμβαση η μάζα του θηλώματος μπορεί να γίνει αντιληπτή.

Δεν αποτελεί προκαρκινωματώδη κατάσταση, αλλά συνδέεται με
ένα πιο αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου μαστού.

Δεν πρέπει να συγχέεται με τη θηλώδη υπερπλασία, που επίσης
μπορεί να προκαλέσει αιματηρή ρύση θηλής και αφορά τους
τελικούς γαλακτοφόρους πόρους στους οποίους μπορεί, επίσης,
να προκαλέσει απόφραξη, και δεν θεωρείται προκαρκινική
κατάσταση.

2) Πολλαπλά περιφερικά θηλώματα, γνωστά και με την
ονομασία "θηλωμάτωση". Δεν πρέπει να συγχέονται με την
επιθηλιακή υπερπλασία. Συνήθως εμφανίζονται σε νέες γυναίκες
και παρουσιάζονται ως ψηλαφητή μάζα, ενώ λιγότερο συχνά
προκαλούν ρύση θηλής. Συχνά είναι αμφοτερόπλευρα. Πιο συχνή
η περιφερική εντόπιση, από αλλοιώσεις που συμβαίνουν στην
τελική πορολοβιακή μονάδα. Έχουν υψηλό ποσοστό υποτροπής.
Αν συνοδεύονται και από υπερπλαστικές αλλοιώσεις, τότε υπάρχει
αυξημένος κίνδυνος εμφάνισης καρκίνου του μαστού. Αν δεν
υπάρχει υπερπλασία, τέτοιος κίνδυνος δεν υφίσταται.
Η θεραπεία τους είναι η χειρουργική εξαίρεση, με στενή
μετεγχειρητική παρακολούθηση και των δύο μαστών, λόγω του
υψηλού ποσοστού υποτροπών και του αυξημένου κινδύνου
εμφάνισης καρκίνου του μαστού.

3) Νεανική θηλωμάτωση, μία σπάνια κατάσταση νεαρών
γυναικών, ηλικίας μεταξύ 10-44 ετών. Οι εμπλεκόμενοι πόροι
διατείνονται κυστικά και δίνουν μία εικόνα όπως εκείνη του

"ελβετικού τυριού". Συνήθως εμφανίζεται ως διακριτή μάζα.
Συστήνεται η στενή παρακολούθηση, γιατί εκτιμάται ότι υπάρχει
αυξημένος κίνδυνος εμφάνισης καρκίνου. Η θεραπεία της είναι η
πλήρης εξαίρεση της βλάβης.

19. Αδένωμα

Πρόκειται για όγκο που σχηματίζουν
καλοήθη επιθηλιακά στοιχεία και αραιό
στρώμα. Μπορεί η εικόνα του ( η μορφή
του) να αλληλοκαλύπτεται με το
ινοαδένωμα. Ανήκει στην κατηγορία των
καλοήθων υπερπλαστικών αλλοιώσεων (
όπως η αδένωση και η ακτινωτή ουλή)

Υπάρχουν οι εξής τύποι:

1. Σωληνώδες αδένωμα. Προσβάλει νεαρά άτομα.
Χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη πολλών σωληνωδών κυψελιδικών
σχηματισμών. Κλινικά συνήθως πρόκειται για ομαλό και ευκίνητο
όζο, που μοιάζει με το ινοαδένωμα ( και απεικονιστικά)

2. Αδένωμα της γαλουχίας. Μία ή περισσότερες μάζες που
παρουσιάζονται κατά την εγκυμοσύνη ή στη γαλουχία.
Χαρακτηρίζονται από αυξημένη εκκριτική δραστηριότητα.
Πιθανολογείται η προέλευση τους από προϋπάρχον ινοαδένωμα.
Γίνεται αντιληπτό ως περιοχή αυξημένης σκληρότητας στο μαστό
των γυναικών που θηλάζουν.

3. Αδένωμα της θηλής. Εμφανίζεται σε γυναίκες μεταξύ 40-50
ετών. Χαρακτηρίζεται από πόνο στη θηλή και αιματηρή ρύση και
σχηματισμό μάζας ( συνήθως <1,5 εκ). Μπορεί να συνυπάρχει
καρκίνωμα. Ο όρος "υποθηλαία θηλωμάτωση" που χρησιμοποιείτο
παλαιότερα για να χαρακτηρίσει αυτή τη βλάβη έχει πλέον
εγκαταλειφθεί.

Άλλοι τύποι, πολύ σπανιότεροι, είναι το πορογενές (παρουσιάζεται
ως μάζα, που μπορεί να μιμηθεί καρκίνωμα), το πλειόμορφο ( με
συχνές αποτιτανώσεις στη μαστογραφία) και το αποκρινές
αδένωμα.

Τα αδενώματα δεν συνδέονται με αυξημένο κίνδυνο καρκίνου του
μαστού.

Η χειρουργική εξαίρεση της ογκωτικής εξεργασίας είναι
η θεραπεία εκλογής.

Αν αφαιρεθούν πλήρως, δεν υποτροπιάζουν.

20. Ινοαδένωμα

Το ινοαδένωμα είναι ο πιο συχνός
όγκος που εμφανίζεται σε νεαρής
ηλικίας γυναίκες ( κυρίως στις ηλικίες
μεταξύ 15 – 35 χρονών), χωρίς αυτό
να αποκλείει την εμφάνιση του και σε
μεγαλύτερες ηλικίες, μετά την
εμμηνόπαυση. Εκτιμάται ότι υπάρχει
στο 25% των ασυμπτωματικών γυναικών ( αυτών δηλ. που η
ψηλάφηση δεν τα εντοπίζει).

Δεν είναι ξεκάθαρο ποιοι παράγοντες συμβάλουν στην εμφάνιση
του ( παράγοντες κινδύνου). Τα αντισυλληπτικά και, για τις
μεγαλύτερες γυναίκες, η λήψη σκευασμάτων ορμονικής
υποκατάστασης έχουν φανεί σε ορισμένες μελέτες πως
συμβάλουν προς αυτή την κατεύθυνση. Γενικά τα ινοαδενώματα
φαίνεται να διεγείρονται από τα οιστρογόνα, την προγεστερόνη και
τη γαλουχία. Επίσης, η λήψη φαρμάκων που καταστέλλουν το
ανοσοποιητικό από ασθενείς που τους έχει γίνει μεταμόσχευση
κάποιου οργάνου, έχει συνδεθεί με την εμφάνιση πολλαπλών

ινοαδενωμάτων.

Σε ποσοστό περίπου 15% των περιπτώσεων εμφανίζονται
περισσότερα του ενός ινοαδενώματα (πολλαπλά ινοαδενώματα)
στην ίδια γυναίκα. Αυτά μπορεί να εμφανιστούν ταυτόχρονα ή
διαδοχικά. Στην εικόνα στο τέλος της σελίδας έχουν σημειωθεί 4
μεγάλα ινοαδενώματα σεο δεξ. Μαστό , ανώ άλλα τόσα υπήρχαν
και στον αριστερό.

Πολλά από τα ινοαδενώματα θα παραμείνουν σταθερά σε
μέγεθος, άλλα θα υποχωρήσουν και ένα μικρό ποσοστό θα
συνεχίσει να αναπτύσσεται. Συνήθως τα ινοαδενώματα δεν
ξεπερνούν σε μέγεθος τα 2 εκ. Ένα μικρό ποσοστό, όμως,
συνεχίζει να αυξάνει και ξεπερνά τα 3 εκ.

Ενώ το ινοαδένωμα δεν προδιαθέτει για ανάπτυξη καρκίνου, αν
υπάρχει επιβαρημένο οικογενειακό ιστορικό ή αν στην ιστολογική
διερεύνηση εντοπιστούν και υπερπλαστικές βλάβες του μαζικού
αδένα, τότε κίνδυνος εμφάνισης καρκίνου του μαστού
είναι πιο αυξημένος.

Συχνά, ιδίως τα επιφανειακά ή τα μεγάλα ινοαδενώματα γίνονται
αντιληπτά από τις ίδιες τις γυναίκες. Αλλά, επίσης σε πολλές
περιπτώσεις η ύπαρξη ενός ινοαδενώματος, ιδίως αν είναι μικρό
και εντοπίζεται βαθύτερα, ανακαλύπτεται τυχαία από τον
υπερηχογραφικό έλεγχο ( ή τον μαστογραφικό σε γυναίκες > 40
ετών).

Κλινικά πρόκειται για σκληρό, ομαλό
και ανώδυνο όγκο, ο οποίος συνήθως (
αν δεν εγκλωβίζεται από πυκνο αδενικό
ιστό) είναι ευκίνητος. Η πιο συχνή
περιοχή εμφάνισης του ινοαδενώματος
είναι το άνω έξω τεταρτημόριο του
μαστού.

Από την ψηλάφηση και μόνο δεν μπορεί να τεθεί η διάγνωση του

ινοαδενώματος. Η διαφορο-διάγνωση από άλλες ογκόμορφες
εξεργασίες θα γίνει με το τριπλό τεστ ( ψηλάφηση – απεικονιστικές
εξετάσεις – παρακέντηση). Από τις απεικονιστικές εξετάσεις εκείνη
που κατά κανόνα δείχνει πιο καθαρά ότι ο όγκος είναι ινοαδένωμα
είναι το υπερηχογράφημα.

Αν η γυναίκα είναι μικρότερη των 25 ετών και τα κλινικά και
απεικονιστικά ευρήματα συνηγορούν για ινοαδένωμα, τότε δεν
χρειάζεται να γίνει κυτταρολογική εξέταση με FNA. Αν, όμως, η
γυναίκα είναι μεγαλύτερης ηλικίας, τότε η παρακέντηση με λεπτή ή
ευρύστομη βελόνα έχει σαφή ένδειξη.

Τα ινοαδενώματα έχουν αρκετές παραλλαγές ( υποκατηγορίες),
σύμφωνα με την ιστολογική εικονα και την κλινική συμπεριφορά
τους. Μία απ’ αυτές, τα σύνθετα ινοαδενώματα, που
εμφανίζονται συνήθως σε μεγαλύτερης ηλικίας γυναίκες, είναι αυτά
που συνοδεύονται και από άλλες αλλοιώσεις και σχετίζονται με μια
μεγαλύτερη του συνήθους πιθανότητα για εμφάνιση καρκίνου του
μαστού.

Μία άλλη ιδιαίτερη μορφή ινοαδενώματος είναι το νεανικό
γιγαντιαίο ινοαδένωμα, το οποίο εμφανίζεται πιο συχνά σε
νεαρές γυναίκες ( κάτω από την ηλικία των 20 ετών) και
παρουσιάζει ταχεία αύξηση του μεγέθους του ( που ξεπερνά τα 5
εκ). Δεν είναι σύνηθες, αφού υπολογίζεται να αποτελεί το 3-4%
των ινοαδενωμάτων.

Η πιθανότητα να εμφανιστεί καρκίνος μέσα στο ινοαδένωμα ( να
μετατραπεί το ινοαδένωμα σε κακοήθεια) είναι εξαιρετικά σπάνια.

Πιο συχνά( και πάλι όμως σπάνια) μπορεί να εμφανιστεί δίπλα στο
ινοαδένωμα καρκίνος, συνήθως λοβιακού τύπου,.
Η υπερηχογραφική εικόνα είναι εκείνη της υποηχογενούς
αλλοίωσης με ατρακτοειδή συχνότερα μορφή ( εγκάρσια διάμετρος
μεγαλύτερη της καθέτου) και ομαλό περίγραμμα. Συχνά
απαντώνται ινοαδενώματα με λοβιώδες περίγραμμα.

Στη μαστογραφία προβάλει ως σκίαση με ομαλά όρια. Τα
ινοαδενώματα αποτιτανωνονται και μετά από χρόνια εμφανίζουν
χαρακτηριστική μαστογραφική εικόνα, αυτή της «δίκην ποπ-
κορν» αλλοίωσης
Η αντιμετώπιση των ινοαδενωμάτων είναι στις περισσότερες των
περιπτώσεων συντηρητική, δηλ. απλή παρακολούθηση.
Η χειρουργική θεραπεία ενδείκνυται στις ακόλουθες περιπτώσεις:
α) Αν το ινοαδένωμα αυξάνει γρήγορα σε μέγεθος,β) αν είναι
μεγαλύτερο των 3 εκ, γ) αν η εμφάνιση του ( η εικόνα του) στο
υπερηχογράφημα δεν είναι ξεκάθαρη ή αν στην κυτταρολογική ή
ιστολογική εξέταση υπάρξουν ενδείξεις ατυπίας ( ιδίως αν

πρόκειται για ινοαδενώματα σε μεγαλύτερης ηλικίας γυναίκες) και
δ) αν ενοχλεί τη γυναίκα και επιθυμεί η ίδια την αφαίρεση του ( και
η επιθυμία αυτή να είναι αποτέλεσμα καλής πληροφόρησης και
ψύχραιμης αντιμετώπισης και όχι αδικαιολόγητου φόβου).

Ιδιαίτερα οι γυναίκες δεν πρέπει να φοβούνται μήπως αν
παραμείνει το ινοαδένωμα γίνει «κακό». Ούτε πάλι η πιθανότητα
να αυξηθεί σε μέγεθος κατά τη γαλουχία αποτελεί ένδειξη για
εγχείρηση, στο βαθμό που ούτε το θηλασμό επηρεάζει, ούτε η
ψηλάφηση του τρομάζει, αφού είναι γνωστό πως πρόκειται για
ινοαδένωμα.

Αν, όμως, η γυναίκα ασχολείται συνεχώς με αυτό τον «όγκο» και
αγχώνεται, τότε η εγχείρηση μπορεί να είναι η καλύτερη λύση.

Ιδιαίτερη προσοχή σ’ ότι αφορά την προθυμία για επέμβαση σε
νεαρές γυναίκες με μικρό ή μικρά ινοαδένωμα/τα. Αφ’ ενός γιατί
αυτό μπορεί να μην μεγαλώσει ή και να υποχωρήσει, αφετέρου
γιατί μία ουλή σ’ ένα νεανικό στήθος είναι μεγαλύτερο πρόβλημα,
απ’ ότι σε μία μεγάλης ηλικίας γυναίκα ( και η ουλή του
χειρουργείου μένει εφ’ όρου ζωής) , ενώ, τέλος, δεν αποκλείεται η
εμφάνιση στη συνέχεια και άλλων ινοαδενωμάτων στον ίδιο ή στον
άλλο μαστό..

Για καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα
συχνά η τομή για την αφαίρεση του
ινοαδενώματος γίνεται στην
περιφέρεια της θηλαίας άλω ( στο
σύνορο που το σκουρόχρωμο δέρμα
της θηλαίας άλω μετατρέπεται στο
ανοιχτόχρωμο χρώμα που δέρματος
του μαστού)

Τα τελευταία χρόνια έχουν δοκιμαστεί με επιτυχία μέθοδοι με
ειδικές συσκευές που είτε εξαχνώνουν, είτε απομακρύνουν κομμάτι
–κομμάτι, είτε καταψύχουν και νεκρώνουν τα ινοαδενώματα.
Επειδή, αυτές οι τεχνικές δεν δημιουργούν τόσο μεγάλες ουλές,

όσο η ανοικτή βιοψία, έχουν καλές προοπτικές να τύχουν
ευρύτερης αποδοχής στο μέλλον, εφόσον η αποτελεσματικότητα
τους επιβεβαιωθεί σε σχετικές μελέτες.

21. Φυλλοειδής Όγκος

Είναι σπάνιος όγκος (0,3-1% όλων
των όγκων του μαστού) που ανήκει
στην κατηγορία των ινοεπιθηλιακών
όγκων του μαστού, όπως το
ινοαδένωμα και το αμάρτωμα. Η
συχνότητα εμφάνισης του σε σχέση
με τα ινοαδενώματα είναι: 1 προς
40. Παλαιότερα χρησιμοποιείτο ο
όρος φυλλοειδές κυστεοσάρκωμα,
περισσότερο υποδηλώνοντας την
βιολογική συμπεριφορά του
(συχνές τοπικές υποτροπές),παρά
την ιστολογική ταυτοποίηση του ως
σάρκωμα. Οι φυλλοειδείς όγκοι
χαρακτηρίζονται από
διαφοροποιήσεις στο επιθηλιακό στοιχείο και στο στρώμα, ενώ στα
σαρκώματα οι αλλαγές δεν αφορούν το επιθηλιακό στοιχείο.

Διακρίνονται τρεις υποκατηγορίες:

Καλοήθης (Benign)

Οριακός ( Borderline)

Κακοήθης ( Malignant) ( δεν απωθεί τους γύρω ιστούς, αλλά τους
διηθεί. Διαφοροποιήσεις των αλλαγών του στρώματος όπως σε
ινοσάρκωμα, λιποσάρκωμα, οστεοσάρκωμα κ.λ.π. Στην κακοήθη
παραλλαγή το επιθηλιακό στοιχείο είναι αραιό και μπορεί να
ανιχνεύεται με δυσκολία)

Μπορούν να εμφανιστούν σε κάθε ηλικία, αλλά συνηθέστερα αυτό
συμβαίνει στις γυναίκες που διανύουν την 4η δεκαετία της ζωής
τους ( κατά την περιεμμηνοπαυσιακή περίοδο).

Ο φυλλοειδής όγκος διαφέρει από το γιγαντιαίο ινοαδένωμα, τόσο
μακροσκοπικά , όσο και μικροσκοπικά.

Το μεγάλο μέγεθος είναι το σύνηθες χαρακτηριστικό του όγκου,
χωρίς να αποκλείονται περιπτώσεις διάγνωσης του σε μικρό
μέγεθος.

Δεν είναι ξεκάθαρο αν οι φυλλοειδείς όγκοι προκύπτουν από τα
ινοαδενώματα ή αν εξαρχής ξεκινούν ως τέτοιοι.

Κλινικά εμφανίζονται κυρίως ως ανώδυνοι όγκοι με χαρακτηριστικά
ινοαδενώματος, οι οποίοι όμως αυξάνουν ταχέως σε μέγεθος. Σε
ορισμένες περιπτώσεις η αύξηση του όγκου είναι τέτοια που
μπορεί να καταλάβει σχεδόν όλο το μέγεθος του μαστού.
Αν το μέγεθος του φυλλοειδούς όγκου είναι μεγάλο μπορεί να
πιέζει το δέρμα, το οποίο λεπταίνει και " γυαλίζει", ενώ παράλληλα
οι επιφανειακές φλέβες διευρύνονται κιρσοειδώς ( όπως οι κιρσοί)
και καθίστανται εμφανείς. Αν το μέγεθος συνεχίζει να αυξάνει
μπορεί το υπερκείμενο δέρμα να εξελκωθεί ή να νεκρωθεί. Είναι,
όμως, ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ότι αυτό καθ΄ αυτό το δέρμα
δεν είναι διηθημένο από τον όγκο.
Μπορεί να υπάρξουν διογκωμένοι λεμφαδένες στη σύστοιχο
μασχάλη, χωρίς αυτό να υποδηλώνει ύπαρξη μεταστάσεων.

Εκτός από την κλινική εικόνα, που δεν είναι από μόνη της ικανή να
θέσει διάγνωση, ο μαστογραφικός και υπερηχογραφικός έλεγχος
δίνουν εικόνες παρόμοιες των ινοαδενωμάτων, με την υποψία για
φυλλοειδές να στηρίζεται κυρίως στο μέγεθος του όγκου..
Η βιοψία με ευρύστομη βελόνα ( και όχι η κυτταρολογική μετά από
παρακέντηση με λεπτή βελόνα -FNA) είναι σε θέση να θέσει τη
διάγνωση και αυτό είναι επιθυμητό για να σχεδιαστεί η
θεραπευτική παρέμβαση).

Η χειρουργική είναι η θεραπεία εκλογής.

Στις σπάνιες περιπτώσεις που ο φυλλοειδής όγκος εμφανιστεί σε
γυναίκες νεότερες των 20 ετών, αυτός μπορεί να αφαιρεθεί με
εκπυρήνιση ( δες πιο κάτω) και αυτό γιατί σε αυτή την ηλικιακή
ομάδα αυτοί οι όγκοι συμπεριφέρονται πάντοτε με καλοήθη τρόπο.
Σε μεγαλύτερες ηλικίες η αφαίρεση του όγκου πρέπει να γίνει μαζί
με ένα τμήμα περίπου 1 εκ γύρω από την εξωτερική περιφέρεια
του. Με αυτό τον τρόπο μειώνεται το υψηλό ποσοστό τοπικών
υποτροπών που εμφανίζεται μετά την αφαίρεση των φυλλοειδών
όγκων.

Ο χειρουργός πρέπει να είναι προσεκτικός κατά την αφαίρεση
τους, γιατί καθώς ο όγκος μεγαλώνει, πιέζει τους γύρω απ’ αυτόν
φυσιολογικούς ιστούς δημιουργώντας ένα είδος σκληρότερης
κάψας γύρω του ( ψευδοκάψα). Η εσωτερική επιφάνεια της
ψευδοκάψας αποτελεί ένα εύκολο δρόμο να αφαιρεθεί εύκολα ο
όγκος ( εκπυρήνιση). Αυτό, όμως, έχει ως αποτέλεσμα να
παραμείνουν υπολείμματα του όγκου που αποτελούν τις εστίες για
την επανεμφάνιση του.
Σε περιπτώσεις υποτροπών, πολύ μεγάλων όγκων η απλή
μαστεκτομή αποτελεί μία εναλλακτική χειρουργική επιλογή.

Οι φυλλοειδείς όγκοι με καλοήθη χαρακτηριστικά αντιμετωπίζονται
χειρουργικά και δεν θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή της ασθενούς.
Θεωρούνται όγκοι που δεν μεθίστανται.

Αντίθετα η κατηγορία των κακοήθων φυλλοειδών όγκων (
φυλλοειδές σάρκωμα) υποτροπιάζουν τοπικά πολύ συχνότερα
και μπορούν να δώσουν σπανίως μεταστάσεις (τέτοιοι είναι το 5%
των φυλλοειδών όγκων). Μεταστάσεις εμφανίζονται συνήθως
στους πνεύμονες και στα οστά.
Τα κριτήρια της κακοήθειας είναι ιστολογικά και ορισμένες φορές
είναι δύσκολο για τον παθολογοανατόμο να εντάξει τον φυλλοειδή
όγκο σε μία από τις υποκατηγορίες του.

22. Λίπωμα

Όγκος που αποτελείται από ώριμα
λιπώδη κύτταρα, με καλά αφορισμένα
όρια και ο οποίος σπανίως φτάνει σε
μεγάλο μέγεθος (>5εκ).
Υπάρχουν παραλλαγές, όπως το
αγγειολίπωμα ( που είναι ανώδυνο σε
σχέση με τους ίδιους όγκους όταν αυτοί
εμφανίζονται σε άλλα ανατομικά μόρια), το λίπωμα με ατρακτοειδή
κύτταρα κ.λ.π.

Συνήθως πρόκειται περί όγκου που βρίσκεται επιφανειακά, στο
υποδόριο λίπος. Κλινικά μπορεί να γίνει αντιληπτός ως ένας καλά
περιγεγραμμένος όγκος (με λοβιώσεις ή όχι), ανώδυνος και
μαλθακός. Καμιά φορά είναι δύσκολη η διάκριση του από άλλες
βλάβες ή από τους περιβάλλοντες ιστούς. Η ανάδειξη του από τον
μαστογραφικό ή υπερηχογραφικό έλεγχο μπορεί να είναι
δυσχερής, εκτός και αν πρόκειται για μεγάλο σε μέγεθος λίπωμα.

Η διάγνωση επιβεβαιώνεται με την κυτταρολογική ή ιστολογική
εξέταση μετά από παρακέντηση.

Αν δε και τα ευρήματα στον απεικονιστικό έλεγχο δεν είναι ύποπτα
κακοήθειας, τότε μπορεί να καθησυχαστεί η ασθενής και να
τεθεί υπό παρακολούθηση.

Σε αβεβαιότητα στη διάγνωση, συνιστάται η χειρουργική αφαίρεση
του όγκου.

23. Ινοαδενολίπωμα (Αμάρτωμα)

Καλά περιγεγραμμένος όγκος με
κάψα, ο οποίος αποτελείται από όλα
τα στοιχεία των ιστών του μαστού.

Παρουσιάζεται σε όλες τις ηλικίες,
αλλά είναι συνηθέστερο στις περι-
εμμηνοπαυσιακές γυναίκες.

Το μέγεθος του ποικίλει και μπορεί να αποκτήσει μεγάλες
διαστάσεις, 15- 20εκ.

Αποτελεί πολύ συχνά μαστογραφικό εύρημα, δίνοντας
χαρακτηριστική - παθογνωμονική εικόνα ( περιχαρακωμένη ομαλή
μάζα με όλα τα στοιχεία του μαζικού ιστού – «μαστός μέσα στο
μαστό»).

Δεν χρήζει θεραπευτικής αντιμετώπισης.

Υπάρχουν παραλλαγές, όπως το ινολίπωμα, το χονδρολίπωμα
και τον όγκο από λιπώδη κύτταρα εμβρυϊκού τύπου
(hibernoma)