ประวัติย่อ หลวงปู่แสง ญาณวโร

เราเปน มนุษย รจู กั ดี รจู ักชวั่ ควรประพฤตดิ ดี กี วา อยาไปหา
ของยุงยากมาใสตัว หามิจฉาทิฏฐิมาใสตัวมันบาปหนัก มันจะไป
ไมร อดนะถา หามจิ ฉาทฏิ ฐมิ าใสต วั อยา ไปทาํ พระพทุ ธเจา ไมใ หท าํ
ถาพระพุทธเจาสอนเทาไรก็ไมทํา คนอยางน้ัน “ศิษยไมมีครู”
ศษิ ยบ ม คี รู บอกสอนบมีได บอกมนั น่ี สอนบไ ด ปลอ ยทม่ิ ไปตาม
ยถากรรม มันสติ กไปไสละ ถา คนสอนไดย ังสอนอยู เพราะไมข าด
เมตตาปานไหนหรอก ทาํ ความดใี หม นั เกดิ มนั มี อยา ปลอ ยเวลาให
มนั ลว งไปลว งไป วนั คนื ลว งไป เราทาํ อะไรอยู รแู ลว หรอื วา ความตาย
จะมาถงึ พรงุ นี้ ใหร ะลกึ ถงึ ความตายทกุ ลมเขา ออก มนั จะตน่ื จะหลบั
ไมร ะลกึ ถงึ ความตาย มนั ประมาทเลนิ เลอ เผลอสตผิ ดั วนั ประกนั พรงุ
มันจะตายอยูน่ี คนเกิดมาก็ตองตาย สัตวก็ตองตาย ตนไมภูเขา
เหลา กากต็ องตายตอ งพังตองเพ ไมมอี ะไรจีรงั ยง่ั ยืน ของเกิดข้นึ
ช่ัวครชู ่ัวคราวประเดยี๋ วเดียวกเ็ ปลย่ี นไป หายไป เกดิ ใหมเรอ่ื ยไป
มันเปนอยางนี้แตไหนแตไรแลว เราเกิดมาชาติหนึ่งจะเอาอะไร
ไปดว ย จะเอาบญุ หรอื เอาบาป ถา เอาบาปไปดว ยกท็ กุ ข ถา เอาบญุ
ไปดว ยกเ็ ปน สขุ ถา จะไดห นจี ากบาปจากบญุ จรงิ ๆ นะ กใ็ หห นจี าก
ทางบญุ ทางบาป บาปกใ็ หห มด บญุ ก็ใหห มด ไมเ อาอะไรสักอยา ง
ถา จะเอาบญุ เอาบาปกย็ งั เหลอื อยมู นั คกู นั ปลอ ยทง้ั ๒ อยา งกห็ มด
๔๖

ส้ินไป ไมตองมาเวียนวายตายเกิดในภพนอยภพใหญอีกตอไป
ไมหมุนเวียนเปล่ียนไป ยังมาหวงบุญหวงกุศลอยู หวงโนนนี้อยู
บาปมันก็ตามอยางนั้นละ เหมือนผูหญิงผูชาย ผูหญิงอยูที่ไหน
ผชู ายอยทู น่ี นั่ ผหู ญงิ กไ็ ปทน่ี นั่ มนั เปน คกู นั บาปกบั บญุ ดกี บั ชวั่ ก็
เปน คกู นั ผดิ กับถูกกเ็ ปน คกู ัน ไดกับเสยี กเ็ ปนคูกัน เจรญิ กบั เส่อื ม
กเ็ ปน คกู นั สขุ กบั ทกุ ขก เ็ ปน คกู นั เศรา หมองขนุ มวั กบั ความสะอาด
มนั กเ็ ปน คกู นั เราจะเลอื กเอาอะไรกเ็ ลอื กเอา ไมอ ยอู น่ื อยไู กล มนั อยู
ทห่ี วั ใจน่นั นะ ไมใ ชอ ยูอน่ื อยไู กลหรอก มันไหลเขา รวมหวั ใจ

“ทุกขอยูในขันธหา รวมมาขันธสี่ ทุกขในโลกนี้มาโฮมนอง
ผูเดียว มาโฮมขอยผูเดียว” ก็โฮมหัวใจ ถามีใจก็โฮมน่ันแหละ
ความสขุ ความทกุ ขน นั่ นะ ความดคี วามชวั่ ความผดิ ความถกู ความ
เจรญิ ความเสื่อม ก็ไปโฮมนน่ั ละ ใจนแ่ี ลเปน ตวั ทุกขความพน ทกุ ข
อยูที่ใจ ถาพนก็พนอยูนี่แหละ บพนก็อยูนั่นแหละ อยาไปเบิ่ง
ไกลหลาย บญุ กอ็ ยหู วั ใจคน บาปกอ็ ยหู วั ใจคน สวรรคน รกกอ็ ยนู ลี่ ะ
จะพนก็พนอยูน่ี บพนก็บพนอยูนี่ มันบพนอยูท่ีช้ันดาวดึงสหรือ
พรหมโลกหรอก พนกอ็ ยูใ นหวั ใจเจา ของน่ลี ะ เอวัง

๔๗

“มหา” แปลวา เปนใหญนะ ไมใ ชมหาเรียน
มหาประพฤติปฏิบัติเอา

มหาเรียนนะเรียนสัญญาเฉยๆ
ความจําไดหมายรตู ามกระดาษตามหนังสอื
คาํ พดู ของคนอน่ื มาจาํ นกึ วาเปนของตวั ไมใ ช

มนั ตองเกดิ จากจติ จากใจของตวั เอง
“ปจ จัตตัง” มันเกิดขน้ึ ในดวงจติ ดวงใจ

ถึงเปนมหาสติ มหาปญ ญา

๔๘

ÁËÒÊµÔ ÁËÒ»Þ˜ ÞÒ

â´Â ËÅǧ»†Ùáʧ ÞÒ³ÇâÃ

ñù ¸¹Ñ ÇÒ¤Á ¾.È. òõôõ

การฟงเทศนฟงธรรม ต้ังภาชนะใหดี อยาคิดไปโนนไปนี้
ตรงโนน ตรงน้ี ตงั้ จติ ใหเ ทย่ี งตรงดาํ รงสตใิ หม น่ั ถา สตยิ งั ไมด ี เอาพทุ โธ
นัน่ กอน “พุทโธ ธมั โม สงั โฆ” บทใดบทหน่ึงกไ็ ด เอามาสูจติ สใู จ
อยาใหสงไปนอก ถาเราสงไปนอก จิตก็ไมรวมไมลง ผลสุดทาย
ก็ไมไดอะไร ท่ีจะมาไดมันก็เปนการยากอยู จากบานจากชอง
จากการงาน จากถิ่นฐาน จากพอ จากแม ติดโนนคาน่อี ยอู ยางนัน้
เรามาฟงธรรมก็ฟงใหมันจริง ฟงจนถึงจิตถึงใจ ถาฟงธรรม
ไมถ งึ จติ ถงึ ใจมนั กไ็ มเ กดิ ประโยชนอ ะไร เพราะใจเปน ทต่ี ง้ั แหง ศลี
แหง ธรรม สว นกายมนั อยูไ มได ศลี ธรรมเปน ของจริง อกุศลธรรม
เปน ของปลอม บาปก็เปน ธรรมเหมือนกัน กุศลธรรม อกศุ ลธรรม
กศุ ลแปลวา บญุ อกศุ ลแปลวา บาป มนั กม็ บี าปมบี ญุ มคี ณุ มโี ทษ มดี ี
มชี วั่ มผี ดิ มถี กู มรี มู หี ลงอยนู นั่ แหละ คนเรายงั ไมไ ปฝก หดั ดดั แปลง
ถา ไปฝก หดั ดดั แปลงใหม สี ตปิ ญ ญาแกก ลา มสี มาธปิ ญ ญาสตแิ กก ลา

๔๙

วริ ยิ ะ สตปิ ญ ญา มนั กค็ งไมไ ปไหนดอก มนั อยใู นอาํ นาจของสตขิ อง
ปญญา สตปิ ญญา วิรยิ ะ ปญ ญา สติ มหาสติ มหาปญ ญา

“มหา” แปลวาเปนใหญนะ ไมใชมหาเรียน มหาประพฤติ
ปฏิบัติเอา มหาเรียนนะ เรียนสัญญาเฉยๆ ความจําไดหมายรู
ตามกระดาษตามหนังสือคําพูดของคนอน่ื มาจาํ นกึ วา เปน ของตวั
ไมใช มนั ตองเกิดจากจิตจากใจของตวั เอง “ปจจตั ตัง” มันเกดิ ข้ึน
ในดวงจติ ดวงใจ ถงึ เปน มหาสติ มหาปญ ญา วอ งไวทนั เหตทุ นั การณ
ทกุ ส่งิ ทกุ อยา ง ไมเ ลนิ เลอ เผลอสติ ไมป ระมาทมวั เมา จติ ใจจะได
ผอ งไดใ สไดร ไู ดเ หน็ แจม ชดั เขา ไปทกุ ทๆี ไลจ ากขนั้ หยาบเขา ไปหา
ข้ันกลางข้นั ละเอยี ด ไลจ าก “หีนา ธมั มา มชั ฌิมา ธัมมา ปณีตา
ธัมมา” ธรรมมันก็มีหลายขั้นหลายภูมิ ธรรมหยาบก็มี ธรรม
ภาคกลางกม็ ี ธรรมประณตี กม็ ี ธรรมของพระอรยิ เจา ทงั้ หลายเปน
ธรรมประณีต กิเลสท้ังหลายตามไมทัน มันเร็วกวาจรวดไอพน
ถาฝกใหมันถึงภูมิความรูจริงๆ มันอยูไมได มันตองเกิดข้ึนมา
อะไรเกดิ ขึ้นมนั ตองรูกอน รกู อ นมนั ก็เกิดไมได มาก็ตบตา ตบตา
ตาบอดหหู นวก มนั หมดกเิ ลสทง้ั หลาย เหลอื แตธ รรมลว นๆ พทุ โธ
ก็เต็มดวงที่น่ี พุทโธ พุทธะก็เต็มดวงขึ้นมาสวางจาขึ้นมาเหมือน
ดวงพระอาทิตย ดวงพระจันทรไมมีเมฆมีหมอก มันก็สวางจา
ถา วนั ไหนยงั มเี มฆมหี มอกปกคลมุ หมุ หอ อยูมนั กไ็ มส วา งกระจา งแจง
ฉายแสงถงึ ความสงา ผาเผยอะไรหรอก

กิเลสคือเปนเคร่ืองกีดก้ันไมใหสวางกระจางแจง ทําใหจิตดํา
กําตา จิตมืด จิตบอด จิตหนวก ถาไลกิเลสใหหมดออกจากจิต

๕๐

กิเลสตวั นอยตวั ใหญ จะหยาบหรือจะละเอียด
จะเกิดขน้ึ มาในดวงจติ ดวงใจ มันกร็ ู
รแู ลวก็หายไป เกดิ ขึ้นแลว กด็ ับไปๆ

ไมม อี ะไรจีรงั ยัง่ ยืนถาวรแนนอนอะไรดอก

จากใจ จิตก็เปนจิตสะอาด ใจก็ใจสะอาด จิตใจนี่ก็พูดไปเฉยๆ
สมมุติเฉยๆ ถามันถึงตัวมันกลายเปนสมมุติกลายเปนบัญญัติ
พูดอะไรก็ถูกอันน่ันแหละเปนอัตโนมัติของมันแลวน่ัน ถาไมเปน
สมมุติบัญญัติ มันพูดกันไมได ฟงกันไมได ตองเอาสมมุติมาพูด
ถา ธรรมลว นๆ ไมมีเรือ่ งจะพดู ดอก มันหมดแลว

ถาธรรมะยังไมเกิดไมมี ตองทําใหเกิดมันมี มันมีแลวก็
ทาํ ใหเ จรญิ รงุ เรอื งใหม นั ผอ งมนั ใสถา มนั ผอ งมนั ใสมนั สะอาด
สะอา น อะไรผานมานดิ ๆ หนอยๆ มนั ก็รู เหมือนผาขาวๆ นี่
มดตัวเล็กๆ ไตมามันก็เห็นนะ ถาผาดําๆ คงจะไมเห็นนะ
จิตใจของเราเหมือนกัน กิเลสตัวนอยตัวใหญ จะหยาบหรือจะ
ละเอยี ดจะเกดิ ขน้ึ มาในดวงจติ ดวงใจ มนั กร็ ู รแู ลว กห็ ายไป เกดิ ขน้ึ
แลวก็ดับไปๆ ไมมีอะไรจีรังย่ังยืนถาวรแนนอนอะไรดอก มีแต
การเกดิ การดบั เทา นนั้ แหละ เราทาํ กไ็ มท าํ เพอื่ เอาอะไรดอก ทาํ ให
มันรูเฉยๆ อยาใหมันหลง ถาหลงแลวมันติดมันของมันคาอยู
ในภพนอยภพใหญ เทียวเกิดเทียวตายอยูน่ีแหละ ลุมๆ ดอนๆ

๕๑

ตาํ่ ๆ สงู ๆ ไมร ทู างออก เหมือนมดมนั ไตขอบดง นมี่ ันโคงไปโงมา
ไมรทู างจะออก มนั หลง ถา ไมห ลงมนั กค็ งไมไ ตย ังงั้นดอก มนั กไ็ ป
ทางตรงลิว่ เลยละ มนั หลงนี่ มนั ถงึ ไดมาเกดิ มาแก มาเจ็บ มาตาย
มาทกุ ข มายากลาํ บากลําบนอยนู ่ี เกดิ ๆ ตายๆ แลว น่ีไมเ ลิกสกั ที

เรากท็ าํ ใหม นั รู ถา มนั รมู นั กไ็ มห ลง มนั กไ็ ปดมี าดเี ทา นนั้ แหละ
จะแจงท้ังทางโลก ทางธรรมก็แจง ถามันแจงมันจะมาเกิดเอา
อะไรอกี มนั เบอ่ื มนั หนา ยมนั คลายกาํ หนดั ทกุ สง่ิ ทกุ อยา ง มนั เบอื่ แลว
มันพอแลว อิ่มแลว เหมือนเรากินขาวอ่ิม ถาคนมันดึงแขนเรียก
เขา ไปกนิ อีกก็คงกินอกี ไมไ ด มนั อิ่ม มนั จะอาเจียน ถาไมอาเจียน
มนั กฮ็ ากออกเทา นนั้ ละ มนั อม่ิ ถา ยงั ไมอ ม่ิ มนั กเ็ ขา ไปกนิ สมา่ํ เสมอน่ี
เราจะมาเกิดมาแกมาเจ็บมาตายอยูน่ีก็เพราะความลุมความหลง
โมหะ โมหะคือความหลง โมหะอวชิ ชา พลิกอวิชชาเปน “วชิ ชา
จรณสมั ปน โน สคุ โต” ไปดมี าดี “โลกวทิ ”ู เปน ผแู จง โลกแจง ธรรม
“อนตุ ตโร ปรุ สิ ทมั มสารถิ สตั ถา เทวมนสุ สานงั พทุ โธ ภควา”
เปน ครขู องเทวดามนษุ ยแ ละอนิ ทรพ รหมยมยกั ษท งั้ หลาย มนั สงู สง
กวาพวกอินทร พวกพรหม พวกเทวบตุ รเทวดาไปแลวนนั่ ทําให
มันสูงมันก็สูงได ทําใหมันตํ่ามันก็ต่ําได สูงๆ ต่ําๆ สมมุติเฉยๆ
ถา ทาํ แลวมันกไ็ มมสี ูงไมมีตํา่ มนั ราบร่ืนไปหมดเปนหนากลองชยั
เรยี บรอ ยไปหมด

เอาสมมุติมาพูดใหฟง เพื่อจะไดเขาใจนําไปประพฤติปฏิบัติ
สอนจติ สอนใจของตัวใหมันแกมันกลา มนั สามารถอาจหาญ ใหม นั
รูแจงแทงตลอดมันถึงจะไมเวียนวายตายเกิดในภพนอยภพใหญ

๕๒

อีกตอไป จะไดเลิกภพเลิกชาติ ถาตองการมาเกิดก็ไมวาอะไร
เอาอยางเกาน่ีแหละ เอาเน้ือหนังมังสาจากทองมารดานี่แหละ
มาเปน เนอื้ หนงั นมี่ าเฒา มาแกช ราคราํ่ ครา เกดิ มาทแี รกกเ็ ปน เดก็
เปนหนุม เปนกลางคนแลวก็แกชรา เฒาชะแรแกชราโยนขาเขา
กองฟนเขากองไฟเทานั้นแหละ มันแกไปแกมาเขากองไฟพอดี
ถาไมแกเขากองไฟก็แกลงหลุม ขุดหลุมดีๆ เสียแลวก็โยนลง
หลุมน่ันแหละ ถาไมโยนลงหลุมมันจะเหม็น เอาดินถมใหดี
มนั เหมน็ ทสี่ ดุ มนษุ ยม นานน่ี ะ ไมว า มนษุ ยม นาสตั วเ ดรจั ฉานในนา้ํ
บนบกลว นแตข องเหมน็ ทง้ั นนั้ นะ ถา มนั ตายมนั เปอ ยมนั เนา เหมน็
ทกุ สงิ่ ทกุ อยา ง ไมว า สตั วน อ ยสตั วใ หญ ในนา้ํ บนบก เปน ของเหมน็
ทั้งน้ันนะ ถาเอาแปงมาทาเอานํ้ามันมาทาคงจะหอมหนอย ใคร
ถูกกล่ินที่ไหนก็สืบหาแลวทีน้ี หอมอะไร หอมอะไร ถาเหม็น
กเ็ หม็นอะไร เหมน็ อะไร โอย มนั ยงุ ไปหมด

ควรสรางสมอบรมบมนิสัยบารมีใหมันแกมันกลาสามารถ
อาจหาญ เม่ือเรามาเกิดอีกภพใหมชาติใหมไดฟงธรรมนิดหนอย
มันก็ทะลุปรุโปรงไปได ถามันยังออนอยูก็ไมสามารถอาจหาญ
มนั กย็ งั ขอ งยงั คาอยอู ยา งนเ้ี พราะมนั หลง ถา มนั รมู นั กส็ วา ง เหมอื น
เราหลงทางนั่นแหละ เขาดงใหญดงปาใหญ เราหลงถนนหนทาง
แตปา ไมห ลง ดนั อยอู ยางนนั้ ละ ไมรูท างออกทางเขา ทไี่ หน ปน ไป
อยูอยางนั้นวันยังค่ําคืนยันรุง ถาไมหลงก็ไมไปท่ีมันรกรุงรัง
ไปตามถนนหนทางมันก็ถึงเร็ว ถึงบานถึงชองถึงจังหวัดถึงตําบล
เพราะความหลงงมงาย โมหะอวิชชามันครอบงําหัวใจ ใจเปน

๕๓

กรรมดี กรรมชวั่ กรรมผดิ กรรมถูก
มนั มหี ลายกรรม กาํ ไมวางก็มี กาํ อยนู ่ันแหละ

เดย๋ี วก็ขาดคามอื นม่ี นั ขาดคาใจ
เพราะใจไปมัดไปรดั ไปตรงึ รงึ ไว

แตหลงถึงไดมาเกิด สวนธาตุสวนขันธของบิดามารดา จิตเขามา
ปฏสิ นธิ ก็เลยสว นธาตขุ ันธม นั กแ็ ตกสาขาออก แขนสอง ขาสอง
หูสอง ตาสอง จมูกสอง หัวหนง่ึ กาย อาการ ๓๒ นี่นะ เฮาไดม า
จากบิดามารดาแลว พาบิดามารดาไหวพระสวดมนต นั่งสมาธิ
ต้ังใจชําระสะสางอุทิศสวนบุญสวนกุศลเหลานี้ถึงคุณบิดา มารดา
ครูบาอาจารย พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ แตทานไมตองการ
เราเปน ปฏบิ ตั บิ ชู า บชู าใหเ ปน สริ มิ งคลแกเ ราเองนแ่ี หละ แลว แผใ ห
สัตวเล็กสัตวนอยในนํ้าบนบก เจากรรมนายเวรทุกส่ิงทุกอยาง
ไมใ หเ ขาไดถ ามหาหนสี้ นิ อะไร บางทเี ราไดพลาดพลง้ั ไป หลงลมื
ไปฆา สตั วต ดั ชวี ติ ในนา้ํ บนบก เขาจะจองกรรมจองเวรเรา เราเอาบญุ
แผไปใหเขาไดรับสวนบุญสวนกุศล เขาจะไดไปเกิดดีถึงสุขเปน
มนุษยมนาปฏบิ ตั ิศลี ธรรม หนีจากวฏั สงสารความเกิดแกเจบ็ ตาย
นีม่ ันพน ไป ขามทะเลวน อยา วนมากเกินไป เรง ใหม นั ถึงฝง

โอกแอง แกง กนั ดารมนั ขา มไดย ากทสี่ ดุ นอ ยคนทสี่ ดุ จะขา มได
ขามมหาสมทุ รทะเลชาตชิ ราพยาธิมรณะ เปน โอกแกง แกงกันดาร
ไมมีสติไมมีปญญาจริงๆ มันขามไมได มันคาวนอยูน่ันนะ วนไป

๕๔

วนมา ตกน้ําไหลวนเดี๋ยวก็จมลงในพื้น พ้ืนนํ้าอะไรก็ชาง
นา้ํ มหาสมทุ ร นาํ้ ชี นา้ํ มลู นา้ํ โขงกด็ ี ถา ไปตกนาํ้ วนกจ็ มลงไปนนู นะ
เปน เหยอ่ื ของจระเขป ปู ลาอะไร เพราะความวนความเวยี น เวยี นไป
เวียนมา ตํ่าๆ สูงๆ ลุมๆ ดอนๆ เพราะความหลง

เรามาเปนมนุษยสมควรแลวที่จะปฏิบัติใหมันมีมันเปนมันไป
มนั รมู นั ฉลาดเฉลยี ว จะไปเอาเวลาไหนอกี มนั สมควรแลว ทมี่ นษุ ย
จะทําได นอกจากมนุษยทําไมไดหรอก สัตวเดรัจฉานก็ทําไมได
พระพุทธเจาไมไดมอบศาสนาใหพวกเหลาน้ัน ไมไดมอบใหชาง
มาววั ควายอะไร มอบใหม นุษยม นานลี่ ะ ภิกษุ ภิกษุณี แตกอ นมี
ภกิ ษุณี อุบาสก อุบาสกิ า สามเณร สามเณรี ใหร ักษาพระศาสนา
จะไดเดินตามรอยพระพุทธเจา จะไดถึงจุดหมายปลายทางอยาง
พระองค ถึงไดวางศาสนาไวก็เพราะความเมตตา “อัปปมาโณ
พุทโธ อัปปมาโณ ธัมโม อัปปมาโณ สังโฆ” คุณพระพุทธเจา
หาประมาณไมไ ด คณุ พระธรรมหาประมาณไมไ ด คณุ พระอรยิ สงฆ
หาประมาณไมได เมตตาแกสัตวโลก แตวาสัตวโลกไมเมตตา
แกต นเอง ไมร บั เอาความเมตตาของพระพทุ ธเจา มาสงั่ สอนจติ สอน
ใจตัว ปลอยใหเปนอยูอยางน้ันตามยถากรรม “กัมมุนา วัตตตี
โลโก” สตั วโ ลกยอมเปน ไปตามกรรม กรรมดี กรรมชัว่ กรรมผดิ
กรรมถูก มันมีหลายกรรม กําไมวางก็มี กําอยูน่ันแหละ เดี๋ยวก็
ขาดคามอื นีม่ นั ขาดคาใจ เพราะใจไปมดั ไปรัดไปตรึงรงึ ไว ไมปลด
ไมปลอย ไมเปล้ืองออก นึกวาเปนของดีเลยกําอยูอยางน้ัน
ผลสุดทา ยก็กาํ ของชัว่ ชา ลามก

๕๕

คนดีมันตองสรางแตกรรมดี กายกรรม วจีกรรม มโนกรรม
กายกรรมก็เปนกรรมดี วจีกรรมก็เปนวาจาที่ดี มโนกรรมคือใจก็
เปน กรรมทดี่ ี มนั ถงึ จะไปจดุ หมายปลายทางได ใหม นั สะอาดสะอา น
เราไมชําระไมสะสางไมทําใหมันเกิดมันมี ใครเขาจะมาทําใหละ
เราเองไมร ูจกั ทาํ เอาเอง ก็ใจใครใจมนั กายใครกายมัน ลูก พอ แม
มันทําใหก ันไมได ตวั ของใครของมัน ถาอยางน้นั ถา พระพทุ ธเจา
ตรสั รอู งคเ ดยี วเรากพ็ น ไปแลว ถา ทาํ ใหก นั ได แตม นั ทาํ ใหก นั ไมไ ด
ลกู พอ แมเ ดยี วกนั ออกจากทเ่ี ดยี วกนั กท็ าํ ไมไ ด แลว แตจ ติ ใจของใคร
ของมนั สะสมสรางใหมันเกดิ มนั มี เช่อื บญุ เชื่อบาป เชอื่ วาสวรรค
นรกมี บาปมีบุญมี สวรรคมี นิพพานมี พรหมโลกมี ทําดีไดดี
ทาํ ช่ัวไดช่วั

อยาเอาภาษิตของคอมมิวนิสตมาใช “ทําดีไดดีมีท่ีไหน
ทาํ ชว่ั ไดด มี ถี มไป”อยา งนมี้ นั ใชไ มไ ดมจิ ฉาทฏิ ฐคิ วามเหน็ ผดิ
ตกนรกไมร จู กั กปั จกั กลั ปม นั ถงึ จะไดข น้ึ พยายามสรา งใหเ กดิ
ใหม ี บม นสิ ยั ของเราใหม นั แกม นั กลา ทาํ ไปๆ มนั กไ็ มอ อ นนะ
ทวคี ณู ขนึ้ ๆ จะตงั้ หลกั ตงั้ ตวั ได ไมห วน่ั ไหวไปในทกุ สงิ่ ตา งๆ
ถา จติ ใจของคนใดไมห วน่ั ไหวในโลกธรรม สขุ กด็ ี ทกุ ขก ด็ ี สรรเสรญิ
กด็ ี นนิ ทากด็ ี มลี าภเสอื่ มลาภ มยี ศเสอ่ื มยศ สขุ ทกุ ขเ หลา น้ี โลกธรรม
ถูกตอง “ผุฏฐัสสะ โลกธัมเมหิ จิตตงั ยสั สะ นะ กัมปติ อโสกงั
วีรชงั เขมงั เอตมั มงั คลมตุ ตมงั ” พระองคว า เปน มงคลอดุ มเลศิ
เราชอบอปั มงคลหรอื ชอบสริ มิ งคล กส็ รา งเอาใหม นั เกดิ มนั มตี ง้ั แตย งั
มชี วี ติ อยู ตายจะไปสรา ง มนั สรา งไมไ ดห รอก มนั กไ็ ปตามยถากรรม

๕๖

ตนนแี่ ลเปนท่พี ่งึ ของตน ไมต อ งไปพึ่งใคร
พง่ึ จิตพึ่งใจ

พง่ึ คุณงามความดภี ายในดวงจติ ดวงใจตน
จะไปพง่ึ ใครอกี

คนอืน่ กจ็ ะเกดิ แกเ จ็บตายเหมือนกัน

นนั่ นะ มันมีอยู เราสรา งกรรมดี กรรมดีกเ็ กิดขึ้น เราสรา งกรรมช่ัว
กรรมช่ัวก็เกิดข้ึน กรรมช่ัวทําเราทุกขทรมานแสนสาหัส ท้ังรอน
กระวนกระวาย กระเสือกกระสน ไมอยูเย็นเปนสุข เหมือนบาน
เหมือนชอ งเขาเดอื ดรอ นทัง้ นอกท้งั ใน ใจก็รอน กายก็รอน แมแต
ปูแตปลายังรูวาวังโนนเย็นวังน้ีเย็น มีโขดมีขอนมีตมมีท่ีอาศัย
ถา วงั รอ นๆ มนั ไมเ ขา ไปอยู มนั กว็ งิ่ หนี สตั วเ ดรจั ฉานยงั รรู อ นรเู ยน็
เรามนษุ ยม นาทาํ ไมจะไมร ลู ะ ความไมร นู แ่ี หละมนั สาํ คญั แลว กไ็ มร ู
ทงั้ ไมรูทง้ั ไมเช่ืออีกวาบญุ มี บาปมี สวรรคม ี นรกมี ก็ไมมีเชอื่ อีก
สขุ มี ทกุ ขม ี กย็ งั ไมเ ชอ่ื มนั เกดิ ใหเ หน็ กย็ งั ไมด ู คนอยใู นเรอื นจาํ นน่ั
มแี ตค นชว่ั ชา ลามก เขาถกู ทรมานนน่ั นะ เตม็ เรอื นจาํ ถกู เขายงิ เปา
ยิงอะไร มันก็ลวนแตทําความช่ัวชาลามกทั้งนั้นละ ถาทําความดี
ใครจะไปทาํ ละ เขาก็กลวั บาปเหมอื นกัน ถา เขาจะทาํ มนั ก็ดเู หตุ
ดผู ลซะกอ น ทาํ อะไรลงไป ทาํ อะไรกด็ เู หตดุ ผู ลดตู น ดปู ลาย รดู รี ชู วั่
รูผิดรูถูก รีบสรางใหมันเกิดมันมีไดแลว บุญเหลาน้ีนะจะเปน

๕๗

ผูอุปถัมภบํารุงคํ้าจุนอุดหนุนไปในทางที่ดี ไปโลกน้ีก็ดี โลกหนา
ก็ดี โลกไหนก็ดี ใหหมดโลกสงสาร ไมตองเวียนวายตายเกิดก็ดี
ถาสรา งไมไดบ ารมียงั ออ น มันเร่อื งจาํ เปนบังคับไมไ ด มันกม็ อี อน
มแี ก เหมอื นกบั ใบไมมีออ นมแี ก

บวั ๔ เหลา เหลา หนึง่ -มนั อยใู นโคลนตมโนน เปนเหยื่อเตา
เหยอ่ื ปลาอยู เหลา ที่สอง-มนั ขึน้ อยูในเหงา เหลาทสี่ าม-มาครึ่งนาํ้
ยังไมพน เหลาท่ีสี่-มันพนนํ้าแลว พอตองแสงพระอาทิตยก็
แยมบานขึ้นมา นาสวย นาทัศนาจร ถาเปนดอกบัวก็มีสีมีสัน
นา ทศั นาจร จติ ใจของเราเหมอื นกนั ถา พน จากสง่ิ เหลา นม้ี นั กบ็ อก
ไมถ กู เปน “ปจ จตั ตงั ” ทาํ เอา จติ ใจของใครของมนั วญิ ชู นจะรไู ด
อยา งนี้ รบี ทาํ ใหม นั เกดิ มนั มี อยา ผดั วนั ประกนั พรงุ เดยี๋ วความตาย
จะมาถึง จะเสียใจตามภายหลัง ความช่ัวอยาทําเสียเลยดีกวา
ความดที ําแลวดี ความช่ัวทาํ แลว ยอ มเดือดรอ นตามมาภายหลัง

รบี สรา งความดี รบี ขดั รบี เกลา รบี พยายามอบรมบม นสิ ยั
ใหมันเกิดมันมี ใหมันรูมันเห็นมันเปนมันไป เราไมทําแต
เดี๋ยวน้ีจะไปทําเวลาไหน ทําเวลาเรายังมีลมหายใจเขาออก
ถา เราหมดลม เขาจะไปเอาอะไรยดั เขา ปากกก็ นิ ไมไ ด เอานาํ้
ไปใหกินก็กินไมได เอาภาชนะทองคํามาใสในทองใหกิน
กก็ นิ ไมไ ด มแี ตค นอนื่ มาเขย่ี นะ ตอนเผาไฟ เรามชี วี ติ อยกู ร็ บี
ทาํ ใหม นั เกดิ มนั มี อยา ไปผลดั วนั นนั้ วนั นป้ี น นั้ มนั จะขาดทนุ
สูญดอกนะ มรดกตกทอดจากบดิ ามารดา ปนใหพอแรงแลว

๕๘

อาการ ๓๒ จะสรางคุณงามความดกี ็ได ความชัว่ ก็ได ฆาสัตว
ตัดชีวิตก็ได รีบสรางใหมันเกิดมันมี ใหเปน “อัตตา หิ อัตตโน
นาโถ” ตนน่ีแลเปนท่ีพ่ึงของตน ไมตองไปพึ่งใคร พึ่งจิตพ่ึงใจ
พ่ึงคุณงามความดภี ายในดวงจติ ดวงใจตน จะไปพึ่งใครอีก คนอืน่
กจ็ ะเกดิ แกเ จบ็ ตายเหมอื นกนั พง่ึ ไมไ ด ตอ งพงึ่ การกระทาํ บาํ เพญ็
ของตัวภายในดวงจิตดวงใจ ใครก็มีจิตมีใจอยู มีทั้งกายทั้งวาจา
ทง้ั ใจ ใจนะ เปน ผรู ู ผรู กู เ็ รอื่ งของใจ ถา ยงั เปน จติ อวชิ ชาอยู มนั เปน
ปจ จยั มสี งั ขาร มีวิญญาณ มีนาม มรี ูป มีผัสสะ

“โสกปริเทวทุกขโทมนัสฯ” พยาธิ ความสะอ้ืนอาลัย
โศกเศราโศกาอาดูร พลดั พรากจากกันไปของรักของเจริญใจ ก็มี
การรองไห มีความโศกเศราโศกาอาดูรคับแคนแนนใจ ก็เร่ือง
ของใจน่ีละ ถาแกใจไดก็ถือเปนธรรมดา ถือเปนกรรมของสัตว
สัตวโลกยอมเปนไปตามกรรม มันเปนไปตามกรรมดีกรรมช่ัว
ถา เราไมส รา งไว มนั ไมมีทพ่ี ่ึงพาอาศัย หมดทพ่ี ่ึง เวลาลมจะหมด
กระเสือกกระสน กระวนกระวาย อยางนั้นมันตองไปนรกแน
ไปอบายภูมิแน เปนเปรต อสูรกาย สัตวเดรัจฉาน นรก ตกไป
อบายภูมโิ นน

๕๙

...พูดมากกม็ ากไป
พูดนอยก็นอยไป
ไปทําวัตรทาํ วาไป...

๖๐

¨µÔ ¼ÃŒÙ ÙŒ

â´Â ËÅǧ»†Ùáʧ ÞÒ³ÇâÃ
วนั พฤหสั บดที ่ี ๒๑ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๖๓

กิเลสตัณหาออกจากหัวใจแลว เราจะเหลือแตผูรู
สวางไสวจานะ เปนผูรู ผูตื่น ผูเบิกผูบาน รูแจงแทงตลอด
ทกุ สิง่ ทกุ อยาง

ฟงใหดี เอาเขาหัวใจแหละ มีหัวใจหรือเปลา หญิงชาย เด็ก
และผใู หญมีหวั ใจทกุ คนนะ

สติคือความระลึกไดในสิ่งท่ีทํา คําท่ีจะพูดเขาเรียกวาสติ
สติที่แกกลากลายเปนดวงปญญานะ นตฺถิ ปฺาสมา อาภา
แสงสวา งเสมอดว ยปญ ญาไมม ี ปญ ญาเกดิ ทห่ี วั ใจ ความรสู กึ นกึ คดิ
เกิดท่ีหัวใจ ถาหัวใจไมมี สติก็ไมมีนะ ดีช่ัวผิดถูกรวมอยูหัวใจ
ทเ่ี ดยี ว ความรคู วามหลงไปรวมอยหู วั ใจ ความฉลาดอาจหาญกไ็ ป
รวมหวั ใจ ความสวา งกระจา งแจง กไ็ ปรวมหวั ใจ ทาํ ใหแ สงพงุ อยา ง

๖๑

ดวงพระอาทิตย พนจากเมฆนะ มันสวางจานะ ทําไดหรือเปลา
พระอาทิตยพนจากเมฆ ไมมีเมฆบัง พระอาทิตยก็จาขึ้นมา
พงุ สวา งไสวทวั่ โลกท่ัวสงสาร

ทําจิตใจของเราด่ังดวงพระอาทิตยข้ึนจากเมฆนะ เมฆ
คือตัวรางกายสังขารของเราน่ันแหละ ใหมันพนข้ึนจากเมฆ
มันพนแลวเราก็รู ต่นื ขึน้ มา ตนื่ ไมหลับ ไมคดิ ไมนึก ไมป รงุ
ไมแ ตง ไมแ บง ไมป น ใครทงั้ นนั้ ละ ไมว งิ่ ตามอารมณน อ ยใหญ
ไมวิ่งตาม มีแตจิตดวงเดียว ใจดวงเดียว ธรรมดวงเดียว
ประจําหัวใจ อะไรมาก็รู รู รู กิเลสตัณหานอยใหญท่ีเขามา
ตอ งถกู พบพงั จากหวั ใจไปเลยนะ ตง้ั สตใิ หด ี ปญ ญา ดวงปญ ญา
เกิดที่นั่นเอง เม่ือปญญาเกิดแลวเราจะทําอยางไรก็ทําไดนะ
คนฉลาดเฉลียวสามารถอาจหาญทุกอยางในโลกในสงสาร
แตกปอกแตกสานไปได ทาํ ใหม ันได ถาทาํ ไดก ็รู มันจะเปน อยาง
อาตมาวา ถา ทาํ ได ทาํ ไมไ ดก ไ็ มเ ปน นะ คอ ยๆ ทาํ ไปทลี ะนดิ ละนอ ย
เม่ือเขาใจก็ทําใหมันได ยังไมเขาใจก็ทําไมได ทําใหมันเกิดใน
ดวงจิตดวงหัวใจของเรา สวางไสวอยางดวงไฟขึน้ ในดวงใจ มันก็
สวา งจาขึ้นมาอยา งน้นั อยา ไปมอดมัน ตดิ ใหมนั สวา งอยู กิเลสจะ
นอ ยจะใหญเ ขา มา มนั รสู กึ นกึ คดิ ปราบปรามใหพ งั จากหวั ใจไปเลย
มีแตใจดวงเดียวเดนจาอยูนัน่ นเี่ ขาวา เปนคนชนะมาร มารอยูใ น
หวั ใจ ไมเหมือนคนมานลกู นะ ไมใ ชอันนนั้ หรอก

มารนี้มันรังควาญความดีความงาม ความเจริญรุงเรืองใน
ดวงใจ เขาเรียกวามารนะ มารทกี่ อ กวนหัวใจ มันมมี าร ทาํ ความดี

๖๒

ความชว่ั กม็ ี มารมาแฝงมาแอบทาํ ใหใ จฟงุ ซา นราํ คาญไป มารเขา สงิ
แลว นะ ปอบเขา สงิ กว็ า ได ปอบกิเลส ปอบตัณหา ปอบมานะทฏิ ฐิ
ปอบโลภ โกรธ หลง ปอบโกรธ ปอบหลงเกดิ ท่หี ัวใจนะ ไลใ หหมด
ใหเหลือแตใ จลวนๆ นะ ทุกๆ คนญาติโยมเฮานต้ี องรเู ปนผฉู ลาด
ทุกคน ถา ทาํ ไดนะ ทําไมไ ดก ย็ ังไมฉ ลาด

ฟงธรรมก็เปนฟงธรรม เคารพธรรม เคารพพระพุทธเจา
พระธรรม พระสงฆ ไมใหเคารพอาตมาดอก อาตมาก็พูดไป
เรอื่ ยๆ ไป เคารพคณุ งามความดี พระศาสนาเปนของเลอ่ื งลอื มา
นานแลว พระศาสดาทรงผุดข้ึนหลายพระองคแลวในโลกนี้ ไมใช
องคเดียว ไมใชพระโคตมะองคเดียว พระโคตมะองคที่ ๔ กัปน้ี
มี ๕ พระองค กกุสันโธ โกนาคมโน กัสสโป โคตโม กัปนี้เหลือ
พระศรีอริยเมตตโยยังไมมาตรัสรูนะ ทานฉลาด ทานเปนลูกคน
สดุ ทอ งของนางโคตมนี ะ (พทุ ธมารดาของพระพทุ ธเจา ๕ พระองค)
เปนศาสดาสอนโลกใหสัตวนอยสัตวใหญต่ืนจากความหลับ
ตนื่ จากหลบั เปน ผรู ู ผตู ่นื ผเู บกิ ผูบาน ไมนอนหลับทบั สิทธิ์ กเิ ลส
จะเขา มาไมไ ด จะแฝงเขา มาทไี่ หนกเ็ ขา มาไมไ ด เราไมห ลบั ใหม นั
ต่ืนเปนนจิ อยอู ยางน้ันละ ทําใจใหม ันตืน่ ใหม นั เบกิ มันบาน

รับเอาธรรมะเขาดวงใจ ใจสวางใจไสว ใจรูใจเห็น
ใจเปนใจไป ใจฉลาดเฉลียวทุกอยาง เกิดจากใจอยางเดียว
ผิดถูกรู ดีหรือชั่วเกิดจากใจ ผิดหรือถูกเกิดจากใจ ปรุงหรือ
แตง เกดิ จากใจ ใหม องอยทู ใี่ จของเรา รใู จเจา ของกร็ ธู รรมนน้ั
ขน่ั บรใู จเจา ของกบ็ รูธ รรมเดอ อยาใหใ จแลน หนา แลน หลงั ชนน่ัน

๖๓

ชนน่ี อยา งนนั้ ไมไดนะ นัน่ ใจมนั ไมอยูกบั เจา ของ ตองต้ังใหมนั ได
ต้งั ไดบ  ตั้งข้นึ มาไดก ็กลายเปน ใจทมี่ ีสตปิ ญ ญา

ปญ ญา สติ แกกลากลายเปนดวงปญ ญา นตถฺ ิ ปฺาสมา
อาภา แสงสวางเสมอดวยปญญาไมมี ถาจบมันสวางทุกอยาง
ขอใหท าํ มนั ไดท ุกคนนะ มาตัง้ ใจจากบา นจากชอง จากพอ จากแม
ปูยาตายาย มาฟงเทศนฟงธรรม ก็ทําใหมันได ก็จะเปนคนหนึ่ง
เชิดชูพระศาสนา ใหศาสนาพุทธรุงเรืองทั่วจักรวาลโลก ถาทําได
ทกุ คน อาตมาอยากใหทาํ ไดท ุกคน ผหู ญงิ ผูชาย เดก็ นอ ยผใู หญ
ทําไดทุกคน ทําไดแลวเดี๋ยวอาตมาไปสนทนาดวยถาทําไดแลว
พยายามทาํ ตอ งไดนะ ถา คนมขี นั ตคิ วามอดทน ขันติความอดทน
อดใจนะ ตองได ไมเ หลอื วสิ ยั ทุกส่ิงทกุ อยา ง

อาตมาก็พยายามทํา ไมห ลับไมน อน ไปอยูภ ูเขาเลากา ในถํา้
ในเหว ในปา เขาลําเนาไพร อยูมาหมดแลว ไปต้ังสตดิ ธู รรม ตั้งสติ
เอาปญญาดูธรรม ธรรมในหัวใจเจาของนะ กิเลสอยูนั่น ธรรมก็
อยนู ั่น ไลก ิเลสออกหมดก็เหลือแตธรรมลว นๆ ธมฺโม หเว รกฺขติ
ธมฺมจารึ พระธรรมยอมรักษาผูปฏิบัติไมใหตกไปในท่ีช่ัวนะ
พระธรรมรกั ษา อะไรเขา มาใกล ถา พระธรรมเกดิ อะไรเขา ไมไ ดน ะ
ผีสางคางแดง กเิ ลสตัณหานอยใหญเ ขา ไมได ถา พระธรรมประจํา
ใจนะ ขอใหมันเกิดเถอะ อยาวายังไมมีก็ทําไมได ทําไดแลว
เห็นผลจรงิ ๆ นะ

นี่สอนลัดนะ อยากใหญาติโยมรูจักทุกคน เด็กนอยผูใหญ
ทั่วโลกจักรวาล ขอใหร ทู กุ คนดแี ลว อาตมาสาธกุ ารดวยนะ ไมใ ช

๖๔

ศาสนาพุทธสอนลงที่ใจนะ
ไมไดส อนลงทอ่ี ืน่

ไมไ ดสอนขนึ้ เมฆขึน้ หมอกทีไ่ หน
สอนลงทห่ี วั ใจ

อจิ ฉาตารอนอะไร จะไดชวยสอนผคู น ชว ยกัน คนนนั้ กส็ อน คนน้ี
ก็สอนคนโนน ผลสุดทายก็เลยมีแตคนมีศีลมีธรรมประจําจิต
ประจาํ ใจ โลกกม็ คี วามสวา งไสว คนอยทู ไ่ี หนกม็ ารวมประเทศไทย
หมด ถาธรรมประจําใจทุกคนนะ มารวมหมด ชาติชั้นวรรณะ
ภาษาไหนกต็ าม เขา มาสดู วงธรรม เรากจ็ ะไดส อนคนประเทศโนน
ประเทศน้ี สอนเจาของดวย เด็กนอยผูใหญประเทศเราก็สอนให
มันฉลาด เขามาเขาก็ไดร ับคุณงามความดอี บอนุ นั่งนอนยนื นอน
มีแตความสุขกายสบายจิต พอกิเลสมันหมดจากใจแลวความสุข
เกดิ นะบาดนี่

ขอใหกิเลสหมดจากใจเถอะ กิเลสท้ังหลายมันเกิด
จากหัวใจทุกคน มันเกิดมันก็ปรุงทาน้ันทานี่ ชวนออกจาก
ความสงบสขุ ไปละ กเิ ลสชวนไปแลว อยา ใหก เิ ลสหลอกลวงได
เราตองเหนือกวากิเลสนะ ใหพนจากกิเลสท้ังหลาย อยาง
พระอาทติ ยพ น จากเมฆ จา สวา งไสว ดวงอาทติ ยข นึ้ ดวงเดยี วเนยี่
โลกสวา งไปหมด นถี่ า ทาํ จติ รวมไดด วงเดยี ว สวา งไปแลว ทวั่ โลกนะ
ไมใ ชโ กหกเด พดู จรงิ เด ทาํ เถอะ ไมอ น่ื ไมไ กลดอก ดสู งั ขารรา งกาย

๖๕

ของเจา ของ มันของไมแ นนอน เดยี๋ วก็แตกกด็ ับไป เดีย๋ วกเ็ กิดมา
แลว กต็ ายไป เกดิ ชาตโิ นน ชาตนิ ไี้ ปเรอื่ ยๆ ไป ทาํ ใหม นั สน้ิ มนั สดุ ไป
แลวจะไดเปนคนวิเศษวิโสในโลกนะ เทพเจาเหลาเทวาเขาก็ชอบ
สาธกุ ารดวย ถา วาคนทาํ ไดนะ

ขอใหท าํ ดี ทกุ คนเกดิ มาทาํ ดๆี อยา ไปทาํ ชว่ั มนั เสยี เวลาเปลา
ทาํ ดยี อมไดด ี ทําช่ัวยอ มไดช ัว่ ทาํ ผิดยอมไดผดิ ทาํ ถูกยอ มไดถูก
ถาถูกก็รูสวางไสว ใจก็เยือกเย็นเปนสุขทุกเมื่อทุกเวลาทุกนาที
ทําใจใหมันได รวมจิตรวมใจรวมรางกายเขามา เอาสติอยาหนี
จากใจนะ จิตกับสติกบั ใจใหม นั จอ อยูอยา งน้ัน ทาํ อยู ตบๆ เหมอื น
แมวมันคาบหนมู า หนูมันกระดกิ พลกิ แพลง ตบ สตเิ ราคอยตบหวั
ตากเิ ลส ตากเิ ลสบอดหนวกไป มันก็เคล่ือนตัวไมได ตบมันใหอ ยู

นี่สอนอยากใหรูนะ ทีแรกก็ดูรางกายสังขาร ของไมเที่ยง
ไมแ นนอน ของเนาของเปอ ย ของผุของพงั ไมใชของสวยของงาม
อะไร เต็มไปดวยของนาเกลียดปฏิกูลโสโครก ตับ ไต ไส พุง
ของเรามีแตของนา เกลียดทง้ั น้ัน ไมนาชมเชยอะไรหรอก มาเหน็
คนก็วาสวยวางาม เห็นตั้งแตหนังภายนอก ของภายในไมเห็น
เลยตดิ กนั เลยหลงกัน ผหู ญิงหลงผชู าย ผูชายหลงผหู ญงิ เอากนั
เปนผัวเปนเมีย เอามาเปนภรรยาสามีกนั เกดิ ลูกมาลกู ก็เต็มบาน
เต็มเมืองเต็มจังหวัดอําเภอไปหมด มันแผออกไปเร่ือยๆ คนโนน
ก็เกิดมา คนน้ีก็เกิดมา เลยเต็มไปหมด ถาเกิดมามีแตผูรูมาเกิด
โอย ก็ยอดศาสนาพุทธ ศาสนาพุทธสอนลงท่ีใจนะ ไมไดสอนลง
ทอ่ี ่ืน ไมไ ดส อนขนึ้ เมฆข้ึนหมอกท่ไี หน สอนลงท่ีหวั ใจ

๖๖

เอา นั่งสงบดูจิตดูใจของเรา อาตมาก็เหนื่อยแลว ผูเฒา
มนั กะเม่อื ย มันบแมนคนหนุม คอื เจา เด อาตมารอ ยกวา ป ๑๐๕ ป
อยนู ําลกู นําหลานมา คดิ ดู อายมุ ันยืน แตค รูบาอาจารยก ็บถงึ ๘๐
๙๐ ธาตกุ ล็ ว งลบั ดบั ไปแลว ถงึ รอ ยน่มี นั ยาก อาตมารอ ยกวา

เอา ทําใจใหสงบ จิตจับกับหัวใจ หัวใจอยูที่ไหน เอาจิต
ไปจบั ตรงนน้ั เอาสตไิ ปจบั หวั ใจ ดกู เิ ลสมนั กระดกิ พลกิ แพลง
จากหวั ใจ แลว สอนใหม นั รมู นั อยู อยา ใหม นั ไป ใหม นั อยกู บั ที่
ถามันออกจากท่ีแลว กิเลสมันเขามาแทนที่ทําใหยุงเหยิง
วุนวายไปหมด ถากิเลสเขาไมได ไมยุง จิตก็ผองใส สะอาด
สะอานนะ เหมือนผาเราซักดีๆ ก็มีแตความสะอาด ดูก็งาม
สวยงาม ยิ้มแยมแจม ใสดี ทาํ จติ ใหด นี ะ ใครๆ กก็ ราบไหวทัง้ นนั้
ทาํ จติ ใหดี ขอใหท าํ จิตมนั สวางไสว ทาํ จติ ใหมนั รู มันต่ืน มนั เบกิ
มนั บาน มนั รแู จง แทงตลอดในดวงจติ ในดวงใจ สอนใจไดแ ลว กส็ อน
คนอื่นอีกดวย สอนเรากอน สอนเราใหมีหลักมีแหลงพอสมควร
จึงสอนคนอ่ืนนะ เพื่ออยากใหญาติโยมไดดีทุกคนนะ ไมใชอยาก
ใหญาติโยมตกทุกขไ ดยากลาํ บากลําบนอะไร

มาน้ีก็ต้ังอกตั้งใจมาฟงธรรมนะ ฟงธรรมคําสอน สอนเขา
นอมเขาดวงใจ ปจจัตตัง มันจะเกิดขึ้นท่ีนั่นนะ วิญูชนจะรูได
อยางน้ีๆ เพราะนอมจิตนอมสตินอมปญญาเขาดูดวงใจ ใจก็ใจ
หมดกิเลส ขาดจากเหตุจากผลแลว หมดกิเลสตัณหาในจิตในใจ
ความอยากบมี มีแตความรู ความหลงไมม ี ความรู ความสวา งไสว
ทําใหม ันไดน ะ ญาตโิ ยมทกุ คน เด็กนอ ยผใู หญ เขา มาในทีน่ ่ี ทาํ ให

๖๗

มันดี ไปอยูบานก็ทําใหมันอยูมันเปนมันไป มันทําไดอยูไมเหลือ
วสิ ยั นะ ถา มศี รทั ธาความเชอ่ื ความเลอื่ มใส วริ ยิ ะ สติ สมาธิ ปญ ญา
เกดิ ขนึ้ ละทนี ้ี มแี ตแ สงสวา งจา ไป เหมอื นดวงอาทติ ยพ น จากเมฆนะ
ทําเถอะ ไมผิดหวังดอก ไมหลอกไมลวงคนที่ไหน มาน่ีไมมีการ
หลอกลวงนะ ใชไหม (ใชค รบั ปคู รบั ) ไมม ี ไมหลอกลวงผใู ด มีแต
ความจริง มีอะไรก็นํามาพูด ใหญาติโยมใหผูมาฟงธรรมรูตาม
ทางเดินตางๆ ของพระศาสดา เพิ่นใหโอปนยิโก ปจจัตตัง
มนั จะเกิด โอปนยิโก ปจจัตตงั วญิ ูชนจะรูไ ดอ ยางน้ี นัง่ ก็จะมี
ความสุข นอนก็จะมีความสุข เดินก็จะมีความสุข อยูกินขาวปลา
อาหารก็จะมีความสุข มีแตความสุขกายสบายใจ ไมไดสอนใหไป
หาทุกข สอนใหดูหัวใจ ทุกขมันอยูหัวใจคน ไมใชหัวใจสัตวอะไร
หัวใจมนษุ ย คนจะรูพอจะเหน็ ไดอยนู ะ

ดูก็นาสงสาร ถาเอาออกมาใหดูได สอนได อาตมาเอาไปยัด
ใหห มดทุกคน ไมไดท าํ ยากดอก ยดั เขา ๆ หัวใจคนนั้นคนน้ี คนน้นั
ก็ยัดให คนนก้ี ย็ ดั ให ผหู ญงิ ผชู าย เด็กนอยผใู หญ มนั จะไดฉลาด
อาจหาญทกุ คน ดูหนาตากย็ มิ้ แยมแจมใส อกผายไหลผ ึ่ง ย้ิมแยม
นา ดนู า ชม บารมแี กก ลา ทกุ คน มองไปไหนกม็ แี ตศ าสนารงุ เรอื งทว่ั
ประเทศไทยเรานี่ ประเทศอ่ืนจะไหลเขามาดูประเทศไทย ถาเรา
พอทําไดนะ เราตองทําไดกอนเขา แตฝรั่งเขาสนใจ ฝรั่งสนใจ
มากนะ ฝร่งั คนไทยเราไมสนใจเทาไร ไมสนใจก็ชา งเขา พวกเรา
ก็สนใจอยูแลวทุกคนถึงมานะ สนใจฟงอรรถฟงธรรมคําสอนของ
พระพทุ ธเจา สอนไปสอนมากส็ อนเขา หวั ใจคนทเี ดยี วไมไ ดส อนออก

๖๘

ถาสอนออกมันไมรู ถาสอนออกนอก อยูโนนอยูน้ีฟากซีกโลก
โอปนยโิ ก สอนนอมเขา ดวงใจมันรไู ดนะ ไมใ ชรูไมได รูไดทกุ คน
ผหู ญงิ ผชู ายเดก็ นอ ยผใู หญร ไู ด ศรทั ธากลา แขง็ สามารถอาจหาญ
ทกุ คนแลว เขา มาวดั ทาํ ใหม นั รู ถา เราบร ู เราทาํ ยงั ไมไ ดก พ็ ยายาม
ทําใหมันได ไมใชวาใหมันรูวันนี้ดอก เอาไปฟงเอาไปสอนหัวใจ
เจาของ ถาเปนอาหารก็ใสกระติบใสพกใสหอไปกินนอกประเทศ
ก็ยังไดนะ ขึ้นเครื่องข้ึนไป ยังไมบูดนะ ใชไหม? เอาไปเลย
ไมอดอยากตายอยากหรอก เอาไปๆ อาตมาอยากใหทุกคนแหละ
เด็กนอยผูใหญ หนาตาดูก็นาสงสาร ย้ิมแยมแจมใสดี อาตมา
หวงั ดที กุ คนๆ ไมใชรงั เกยี จรังกานะ

ขางนอกเปนยังไง สนใจกันหรือเปลา (สนใจทุกคนครับปู
ตัง้ ใจกนั ทุกคนครับปู) บไ ดสอนบอนอ่นื สอนใกลๆ เอาบอ นใกลๆ
เอาแตบอนตาเห็น บไดเอาตาเสือในดงมาเวาเด บไดยกตาเสือ
ตาชางมาเวา เด ยกเบงิ่ หัวใจหมูเจา ใจใครใจมัน บไดเ บิ่งใจกนั เดอ
ขนั่ มนั รแู ลว คอ ยสนทนาปราศรยั บท นั รอู ยา ไปสนทนามนั สติ กี นั เดอ
ตางคนตา งรู ยิ้มแยมแจมใสเขาหากนั เนาะ กอดคอกนั ปปุ ผูหญิง
ผูชายเด็กนอยผูใหญ เอาใหไดหนูนอย บานไดเด็กนอย (มาจาก
อาํ เภอเลงิ นกทาครบั ป)ู เอาใหไ ดน ะ นกกระทาอยใู นปา มนั ขนั ดนี ะ
แตก อ นมนั มากนะ เขากนิ หมดทกุ วนั น้ี ไมไ ดย นิ เสยี งเลย นกกระทา
กินหมดแลว คนแถวนน้ั กนิ เกง

เอาพุทโธ เอาคณุ งามความดเี ขา หวั ใจ พูดนอกก็นอกไป
พดู ในกใ็ นไปนะ อยา ไปลมื หวั ใจ ใจอยทู ไ่ี หนธรรมอยทู น่ี นั่ นะ

๖๙

อะไรๆ ดีชวั่ ผิดถกู ฉลาดโงเขลาเบาปญ ญาอยทู ห่ี ัวใจ สิแตกสาน
แตกธรรมเปน สวา งไสวไปทว่ั โลกกห็ วั ใจดวงเดยี ว พระอาทติ ยพ น
จากเมฆดวงเดยี วสวา งจา ไปหมด สอนจรงิ ๆ แลว เบง่ิ หวั ใจเจา ของ
พูดภายนอกมันนอกไป สิไปยกทาวน่ันนางน้ีมาสอนมันไกลโพด
บเ ขาใจ ใหเ บง่ิ หัวใจเจาของ ดกี เ็ บ่งิ เจา ของ ชว่ั กเ็ บ่งิ หัวใจเจาของ
ผิดก็เบิ่งหัวใจเจาของ ผองใสก็หัวใจเจาของ ฉลาดอาจหาญ
ชาญชัย ใจเพชรใจเจาของดวงเดียวน่ันเดอ ดูใจเจาของ เอาใจ
ใหไ ดนะ คุณเอ้ือยคณุ หนคู ุณนาง คณุ ปา คุณอา เอาใหได สอนให
หมูเจารู บไดสอนใหหมูเจาหลงเด บรูม้ือนี้ก็มื้ออื่นม้ือฮือเดอ
เมือบานเอาไปนํา เอาติดกายติดใจไปนํา ไปสอนเจาของในบาน
ในชอง เฮ็ดไรไถนา ไปโรงรํ่าโรงเรียน หาหมูหาพวกเอาธรรม
ไปสอนหัวใจเจาของ ใหเปนผูฉลาดกวาเขา เขาก็รัก ข่ันมีธรรม
ในหัวใจเขาก็รัก บแมนอยางโลกรักกันเด รักนับถือบูชาสักการะ
กราบไหวพนู เด อยา งพระพทุ ธเจา คนก็กราบไหว พทุ ธะคอื ผรู ู
พุทธะคือผรู ู ผตู ืน่ ผเู บิกผูบาน อยูใ นหวั ใจน่ีละ ทําใจเจา ของ
ใหสวางเสียกอน ทําไดทุกคน เด็กนอยผูใหญไดหมดนะ
ผูหญิงผูชาย ฉลาดอาจหาญไดทุกคน โงเขลาเบาปญญา
ก็เปนไดทุกคน ดึงความโงออกเปลี่ยนเปนคนฉลาดนะ
เพยี รเอาความโงอ อกจากใจ เอาความฉลาดเขา มาสใู จบาดน่ี
ใจกส็ วางจา อยา งดวงพระอาทิตย ทาํ ใหได เอา เหนื่อย....

หลวงปูเ ทศนไปบถูกกะวาไปโลด ข่ันมนั ถูกกะวา ไปโลด

๗๐

ธรรมะเปนของเย็น บแมนของรอน เขาสูจิตใจแลว
คนนั้นก็จิตใจเย็น ใจมันเยือกมันเย็น หมูพวกหมูฝูงกะหลาย
ถาธรรมะเขาสูจิตใจ เขารักเขาฮักเขาบูชาคุณกราบไหว เพราะ
มาสอนใหเ ขาไดรู อยากกราบฮอดฮอย แมน บ ฮอยไปไสนําไหวก็
ไปนาํ บไ หวเ ฮาดอก ไหวพ ระพทุ ธเจา ไหวพ ระธรรม ไหวพ ระสงฆ
พนู บใ หไ หวอ าตมาดอก อาตมากะเปน อาตมาตา งหาก อาตมาเปน
ผนู าํ ธรรมคาํ สอนของพระพทุ ธเจา มาสอนหมเู จา ซอื ๆ ดอก ความดี
ทง้ั หลายกอ็ ยนู าํ หมเู จา ความผดิ ความถกู ความดคี วามชว่ั ความรู
ความหลง อยนู ําหมเู จาหมดทกุ คน

กะบไ ดดาผูใด บไ ดด า ผูหญิงผชู าย เดก็ นอ ยผใู หญ มีแตสอน
ใหรูอยางเดียวเด บไดดาหมูเจาจักคนดอก อยากใหไดดีทุกคน
อยบู า นใดเมอื งใดกต็ ามใหด ที กุ คน ผอู ยเู มอื งกะใหด ี อยบู า นกะใหด ี
อยูวัดกะใหดี ใหคนแตละคนจิตใจขาวสะอาดสะอาน เบ่ิงบอนได
กะนา เบง่ิ นา กราบนา ไหวส กั การบชู า เปน ตาไดบ ญุ ไดก ศุ ล ความดี
ใครกะอยากกราบอยากไหวสักการบูชา คนช่ัวใครกะบอยาก
เขา ใกล แมน บ หมาวอกบั หมาดอี นั ใดมนั ดกี วากัน (หมาวอ กไ็ มมี
ใครเขาใกลครับหลวงปู) อาตมาบแมนหมาวอคนวอ สอนหมูเจา
ใหร ูทนี ี้ เขาใจบพวกหมนู น่ั

พากนั ไปไหวพ ระสวดมนต แลว กน็ ง่ั สมาธติ อ ในศาลาใหญเ ดอ
มันอยูคนละแหง

๗๑

“ชวี ิตคนเราเดยี๋ วทุกขเ ดี๋ยวสขุ กลับไปกลบั มา
คนเราไมเ ขา ใจ มันเลยอยากสขุ อยางเดยี ว มันเปน ไปไมไ ดหรอก
เพราะเกดิ กเ็ ปน ทกุ ข ชรากท็ กุ ข เจบ็ กเ็ ปน ทกุ ข และมรณะก็เปนทกุ ข

ทางเดียวท่จี ะไมทกุ ขค ือไมต อ งเกิด...เขาใจบ”