แนวข้อสอบพินิจวรรณคดี ม.1-3 การแข่งขันความสามารถด้านภาษาไทย

รายการแขง่ ขนั : พนิ ิจวรรณคดี ระดับช้ัน ม.1 – 3

ขอ้ สอบและกระดาษคาตอบ

การแขง่ ขันความสามารถด้านภาษาไทย

คาช้ีแจง
1. กำหนดเวลำทใี่ ชใ้ นกำรสอบ 90 นำที
2. ชุดขอ้ สอบประกอบดว้ ย
2.1 บทอ่ำนวรรณคดี
2.2 ขอ้ สอบมีทง้ั หมด 4 ตอน คะแนนเต็ม 100 คะแนน
2.3 กระดำษคำตอบ
3. ให้นักเรียนทำขอ้ สอบ ซ่ึงมที ง้ั หมด 4 ตอน คะแนนเต็ม 100 คะแนน
โดยให้เขียนตอบลงในกระดำษคำตอบ ระบุชื่อ – นำมสกลุ นักเรียน
สังกัดโรงเรยี น และเครือขำ่ ย ลงบนหวั กระดำษคำตอบ เขยี นดว้ ย
ลำยมือท่ีอำ่ นง่ำย ชดั เจน ใช้เวลำสอบตำมที่กำหนด โดยสำมำรถดบู ท
อำ่ นวรรณคดไี ด้
4. ห้ำมทำขอ้ สอบจนกวำ่ จะถงึ เวลำสอบ
5. ห้ำมนำขอ้ สอบออกนอกหอ้ งสอบ

นทิ านคากลอน เรื่อง พระอภัยมณี
ตอนพระอภัยมณหี นนี างผเี สื้อสมทุ ร

๏ จะกลำ่ วกลับจับควำมไปตำมเรอ่ื ง ถงึ บำทเบ้อื งปรเมศพระเชษฐำ
องค์อภยั มณีศรโี สภำ ตกยำกอย่คู ูหำมำช้ำนำน
กบั ดว้ ยนำงอสรุ นี ีรมติ เปน็ คู่ชิดเชยชมสมสมำน
ต้องรกั ใครไ่ ปตำมยำมกนั ดำร จนนำงมำรมบี ุตรบรุ ุษชำย
ไมค่ ลำดเคลือ่ นเหมือนองคพ์ ระทรงเดช แต่ดวงเนตรแดงดดู ังสรุ ิย์ฉำย
ทรงกำลงั ดังพระยำคชำพลำย มีเข้ยี วคล้ำยชนนีมศี กั ดำ
พระบิตุรงคท์ รงศกั ด์กิ ร็ ักใคร่ ด้วยเนอ้ื ไขมไิ ด้คิดรษิ ยำ
เฝำ้ เล้ียงลูกผูกเปลแล้วเห่ช้ำ จนใหญ่กลำ้ อำยุไดแ้ ปดปี
จึงใหน้ ำมตำมอย่ำงข้ำงมนุษย์ ชือ่ สนิ สมุทรกุมำรชำญชัยศรี
ธำมรงค์ทรงมำค่ำบุรี พระภมู ีถอดผกู ใหล้ ูกยำ
เจียระบำดคำดองค์กท็ รงเปลือ้ ง ใหเ้ ป็นเคร่ืองนุ่งหม่ โอรสำ
สอนใหเ้ จำ้ เป่ำปมี่ วี ิชำ เพลงสำตรำสำรพัดหัดชำนำญ
วันหนง่ึ นำงอสรุ ีผเี สอ้ื นำ้ ออกจำกถ้ำเทีย่ วหำภักษำหำร
จับกระโห้โลมำกมุ ภำพำล กินสำรำญร่นื เรงิ บนั เทงิ ใจ ฯ
ไม่หำ่ งบำทบิดำอัชฌำสัย
๏ ฝ่ำยกุมำรสนิ สมทุ รสุดสวำท ดว้ ยมิไดข้ ู่เข็ญเช่นมำรดำ
ควำมรักพ่อยิง่ กวำ่ แมม่ ำแต่ไร หนีไปวิ่งเล่นอยู่ในคูหำ
เห็นทรงธรรม์บรรทมสนิทนิง่ เห็นแผ่นผำพิงผนดิ ปดิ หนทำง
โลดลำพองลองเชิงละเลงิ มำ เขำ้ ลองผลกั ดว้ ยกำลังก็พงั ผำง
หนักหรอื เบำเยำวอ์ ยไู่ ม่รจู้ ัก ทะเลกวำ้ งข้ำงขวำล้วนป่ำดง
เห็นหำดทรำยพรำยงำมเปน็ เงินรำง

ไมเ่ คยเหน็ เป็นน่ำสนกุ สนำน พระกมุ ำรเพลนิ จติ พศิ วง
ออกว่งิ เต้นเล่นทรำยสบำยองค์ แล้วโดดลงเลน่ มหำชลำลัย
ดว้ ยหน่อนำถชำติเชื้อผเี สอื้ สมทุ ร ดำไมผ่ ดุ เลยทั้งวนั ก็กลน้ั ได้
ย่งิ ถูกน้ำกำลงั ยิ่งเกรยี งไกร เท่ยี วเลี้ยวไล่ขี่ปลำในสำชล
ระลอกซัดพลดั เขำ้ ในปำกฉลำม ลอดออกตำมซกี เหงือกเสอื กสลน
เห็นฝงู เงอื กเกลือกกล้ิงมำกลำงชล คิดวำ่ คนมหี ำงเหมอื นอย่ำงปลำ
ครนั้ ถำมไถ่ไม่พดู กโ็ ผนจับ ดูกลอกกลับกลำงนำ้ ปล้ำมัจฉำ
คร้ันจับได้ใหร้ ะแวงแคลงวิญญำณ์ เช่นน้ีปลำหรืออะไรจะใคร่รู้
ฉดุ กระชำกลำกหำงขึน้ กลำงหำด แลประหลำดลกั ษณำมีตำหู
จะเอำไปใหพ้ ระบดิ ำดู แลว้ ลำกลู่เข้ำในถ้ำดว้ ยกำลัง
ถึงหบุ ห้องรอ้ งบอกบติ ุเรศ พระลมื เนตรเหลยี วหำท้ังหนำ้ หลัง
เห็นลูกลำกเงือกน้ำแต่ลำพงั จำกบลั ลงั กม์ ำห้ำมแล้วถำมไป
เมือ่ ก้เี ห็นเลน่ อยใู่ นคหู ำ เงือกนีเ้ จำ้ เอำมำแต่ขำ้ งไหน
พระลกู เล่ำตำมจริงทกุ ส่ิงไป พระตกใจจึงวำ่ ดว้ ยปรำนี
แม้นแมเ่ จ้ำเขำร้วู ่ำแรงนัก กลวั จะลกั ลอบพำบดิ ำหนี
จะโกรธเกรีย้ วเคย้ี วเล่นเป็นธุลี ไม่พอที่ชวี ันจะบรรลัย ฯ
คิดถึงยำกยำมวิโยคยิง่ โศกศลั ย์
๏ พระฟังคำนำ้ เนตรลงพรำกพรำก จนพำกันมำบรรทมทีร่ ่มไทร
แถลงเล่ำลูกยำสำรพัน ข้นึ ไปฉุดฉวยบดิ ำลงมำได้
แม่ของเจำ้ เขำเป็นเช้ือผีเสอื้ สมทุ ร จนเจ้ำไดแ้ ปดปีเข้ำน่แี ล้ว
จงึ กำเนิดเกดิ กำยสำยสดุ ใจ ตำยหรือเป็นวำ่ ไมถ่ ูกเลยลูกแก้ว
ไปเปดิ ประตูคหู ำถำ้ เขำเหน็ ไม่รอดแล้วบติ ุรงค์ก็คงตำย ฯ
แมน้ สนิ สมุทรสดุ สวำทพ่อคลำดแคล้ว กิตติศัพท์สองแจง้ แถลงไข

๏ ฝ่ำยเงือกนำ้ นอนกล้งิ น่งิ สดับ

รู้ภำษำมนษุ ย์แนใ่ นใจ จะกรำบไหวว้ อนวำ่ ใหป้ รำนี
คอ่ นเขยื้อนเลื่อนลกุ ข้นึ ท้ังเจบ็ ยงั มึนเหนบ็ นอ้ มประณตบทศรี
พระผำ่ นเกล้ำเจำ้ ฟำ้ ในธำตรี ขำ้ ขอชวี ติ ไวอ้ ยำ่ ใหต้ ำย
พระรำชบุตรฉดุ ลำกลำบำกเหลือ ดังหนงั เนื้อน้จี ะแยกแตกสลำย
ทงั้ ลกู เต้ำเผำ่ พงศก์ ็พลัดพรำย ยงั แตก่ ำยเกอื บจะด้ินส้นิ ชวี นั
พระองค์เลำ่ เขำก็พำเอำมำไว้ เศร้ำพระทัยทกุ ขต์ รอมเหมอื นหม่อมฉนั
ขอพระองค์จงโปรดแกโ้ ทษทัณฑ์ ช่วยผอ่ นผนั ใหต้ ลอดรอดชวี ำ
ซง่ึ ปำกถำ้ ทำลำยลงเสียหมด ให้โอรสยกตั้งบังคูหำ
ข้ำเหน็ อย่ำงนำงมำรจะนำนมำ จะอำสำเกลยี่ ทรำยเสียให้ดี
หนง่ึ พวกพ้องของขำ้ คณำญำติ ขอรองบำทบงกชบทศรี
แมน้ ประสงคส์ ิ่งไรในนที ทีส่ ง่ิ มจี ะเอำมำสำรพัน ฯ
จงึ วำ่ ทำ่ นคิดนด้ี ขี ยนั
๏ พระฟงั เงือกพูดไดใ้ หส้ งสำร อยู่พูดกันอกี สกั หน่อยจงึ ค่อยไป
รู้เจรจำสำรพัดนำ่ อศั จรรย์ แตใ่ ต้เหนือไมร่ ้แู ห่งตำแหน่งไหน
เรำตรองตรึกนึกจะหนนี ำงผีเสอ้ื ทำกระไรจึงจะพน้ ทรมำน ฯ
ทำ่ นเจนทำงกลำงทะเลคะเนใจ ขำ้ พระบำททรำบส้ินทกุ ถ่ินฐำน
อโนมำนเคียงกนั สีทนั ดร
๏ ฝ่ำยเงือกนำ้ คำนบั อภิวำท ข้ำงฝ่ำยเหนือถึงมหงิ ษะสงิ ขร
อนั น้ำนมี้ นี ำมตำมบรุ ำณ หนทำงจรเจด็ เดือนไม่เคลื่อนคลำ
เปน็ เขตแควน้ แดนที่นำงผีเส้ือ สมทุ รไทซงึ้ ซกึ ลึกหนกั หนำ
ขำ้ งทิศใต้ไปจนเกำะแกว้ มังกร เขำแล่นมำมบี ำ้ งอยู่ลำงปี
ไปกลำงยำ่ นบ้ำนเรอื นหำมไี ม่ ข้ึนมำเลอื กเอำไปชมประสมศรี
แตส่ ำเภำชำวเกำะเมอื งลงั กำ ดว้ ยเดมิ ทีป่ยู ำ่ เปน็ มนษุ ย์
ถำ้ เสียเรือเหลอื คนแลว้ นำงเงือก
เหมือนพวกพอ้ งของข้ำรูพ้ ำที

อำยขุ ้ำห้ำรอ้ ยแปดสบิ เศษ จึงแจ้งเหตแุ ถวทำงกลำงสมทุ ร

แมน้ จะหนีผีเสอ้ื ด้วยแรงรุทร เหน็ ไมส่ ุดสนิ้ แดนด้วยแสนไกล

แตโ่ ยคมี ีมนต์อยู่ตนหนง่ึ อำยุถงึ พนั เศษถือเพทไสย

อยเู่ กำะแก้วพิสดำรสำรำญใจ กินลูกไมเ้ ผอื กมันพรรณผลำ

พวกเรอื แตกแขกฝรั่งแลองั กฤษ ขึน้ เปน็ ศิษยอ์ ยสู่ ำนกั นนั้ หนักหนำ

ด้วยโยคมี ีมนตด์ ลวชิ ำ ปรำบบรรดำภตู พรำยไมก่ รำยไป

แมน้ พระองค์ทรงฤทธจ์ิ ะคดิ หนี ถึงโยคเี ข้ำสำนกั ไม่ตกั ษยั

เผือ่ สำเภำเขำซดั พลดั เขำ้ ไป กจ็ ะได้โดยสำรไปบ้ำนเมือง

แต่ทำงไกลไมน่ อ้ ยถึงร้อยโยชน์ ลว้ นเขำโขดครี รี ตั นข์ นัดเนื่อง

กลำงคงคำสำรพดั จะขัดเคอื ง จงทรำบเบื้องบงกชบทมำลย์

แมน้ กำลังดังข้ำจะพำหนี เจด็ รำตรเี จียวจึงจะถึงสถำน

อสรุ มี ีกำลังดังปลำวำฬ ตำมประมำณสำมวันจะทันตัว

ถำ้ แกไ้ ขให้นำงไปค้ำงปำ่ ได้ล่วงหน้ำไปเสยี บ้ำงจะยงั ช่ัว

จะอำสำพำไปมไิ ดก้ ลัว ชวี ิตตัวบรรลัยไมเ่ สียดำย

แตพ่ ระองคท์ รงคดิ ให้รอบคอบ ถำ้ เห็นชอบทว่ งทจี ะหนีหำย

จึงโปรดใชใ้ ห้องค์พระลูกชำย ไปหำดทรำยหำข้ำจะมำฟัง ฯ

.............................................................................................................

๏ ฝ่ำยผเี สือ้ เมื่อจะจำกพรำกลกู ผวั แตพ่ ลกิ ตัวกล้ิงกลับไม่หลับใหล

ใหห้ มกม่นุ ขุ่นคล้ำในน้ำใจ จนเสยี งไก่แก้วขันสนั่นเนิน

พอมอ่ ยหลบั กลับจิตนิมิตฝนั ว่ำเทวญั อยทู่ ่ีเกำะนน้ั เหำะเหนิ

มำสังหำรผลำญถ้ำระยำเยิน แกวง่ พะเนนิ ทุบนำงแทบวำงวำย

แล้วอำรกั ษค์ วกั ลว้ งเอำดวงเนตร สำแดงเดชเหำะกลับไปลับหำย

ทั้งกำยส่นั พรน่ั ตัวดว้ ยกลวั ตำย พอฟนื้ กำยกพ็ อแจ้งแสงตะวัน

จงึ กม้ กรำบบำทบงสพุ์ ระทรงศักดิ์ แล้วนำงยักษเ์ ลำ่ ตำมเนอ้ื ควำมฝัน
ไมเ่ คยเหน็ เปน็ วิบตั ิอัศจรรย์ เชิญทรงธรรมช์ ่วยทำนำยรำ้ ยหรอื ดี ฯ
ซงึ่ ฝนั รำ้ ยกเ็ พรำะจิตเรำคิดหนี
๏ พระฟงั นำงพลำงนกึ คะนงึ หมำย แตน่ ำงผเี สอ้ื นน้ั จะอันตรำย
เหน็ จะไปได้ตลอดรอดชีวี สมคะเนจะไดไ้ ปดงั ใจหมำย
พอได้ชอ่ งลองลวงดูตำมเลห่ ์ เจำ้ ฝันร้ำยนกั น้องต้องตำรำ
จงึ กลำ่ วแกล้งแสร้งเสเพทุบำย จะหมำยมำดเอำชีวติ ริษยำ
อันเทวญั นั้นคอื มัจจรุ ำช อนิจจำใจหำยเจยี วสำยใจ
แลว้ เสแสร้งแกลง้ ทำบบี น้ำตำ ไมม่ ีทพี่ ง่ึ พำจะอำศยั
แม้สนิ้ สูญบญุ นำงในปำงน้ี ระกำใจกว่ำจะม้วยไปดว้ ยกนั
จะกอดศพซบหนำ้ โศกำลยั พอบรรเทำโทษำทอ่ี ำสญั
นึกจะใครส่ ะเดำะพระเครำะหเ์ จำ้ กลวั แตข่ วัญเนตรพี่จะมทิ ำ ฯ
เหมือนงอนง้อขอชีวิตแกเ่ ทวัญ คดิ ว่ำซอื่ สุจรติ พิสมยั
อยเู่ ขำใหญใ่ นปำ่ พนำวนั
๏ ฝ่ำยว่ำนำงผเี สื้อก็เชอ่ื ถือ เล้ยี งรักษำลูกนอ้ ยคอยหม่อมฉนั
จึงตอบวำ่ ถ้ำกระน้นั ฉันจะไป ถ้วนสำมวันกจ็ ะมำอย่ำอำวรณ์
พระโฉมยงจงอยู่ในคูหำ ปลอบประโลมลูกแกว้ แล้วส่งั สอน
จะอดใจให้เหมอื นคำทร่ี ำพัน แมน้ ไมน่ อนมำรดำจะมำตี ฯ
แลว้ วันทำลำองคพ์ ระทรงโฉม ด้วยรู้แนว่ ่ำบดิ ำจะพำหนี
อย่ำแขง็ นักรักตัวกลวั บิดร เจ้ำโศกีกรำบก้มบังคมคัล
จะวอนตำมเขำไปไยในไพรสณั ฑ์
๏ สนิ สมทุ รสุดแสนสงสำรแม่ แลว้ รบั ขวญั ลกู นอ้ ยกลอยฤทัย ฯ
ใหห้ ่วงหลงั กังวลด้วยชนนี คร้ันทรงฤทธป์ิ ลอบลูกชำยหำยสงสัย
บดิ ำดรู ้แู จง้ จึงแกล้งห้ำม
อยเู่ ปำ่ ปตี่ เี กรำะเสนำะครัน

๏ นำงผเี ส้อื เมอื่ แรกก็แปลกจติ

จึงรีบออกนอกคูหำแลว้ คลำไคล ไปเขำใหญ่ในป่ำพนำวนั ฯ

๏ ฝ่ำยองค์พระอภัยวิไลโฉม ปลอบประโลมลกู ชำยจะผำยผัน

จึงหยบิ ป่ีทเี่ ปำ่ เมอ่ื ครำวนั้น เอำผ้ำพนั ผกู ดแี ลว้ ลลี ำ

ใหล้ ูกรกั ผลักแผน่ ศิลำล้ม สมอำรมณร์ บี ออกนอกคหู ำ

เลยี บลลี ำศหำดทรำยชำยคงคำ แลชลำล้วนคล่ืนเสียงคร้ืนโครม ฯ

............................................................................................................

๏ เงือกผเู้ ฒำ่ เคำรพอภิวำท ขอรองบำทบริรักษจ์ นตักษยั

เสดจ็ ข้นึ ทรงบำ่ จะพำไป พระหน่อไทใหข้ ่ภี ริยำ

อันอำนำจชำติเชื้อผีเสื้อนำ้ ปลำไม่กลำ้ กรำยกลวั ท่วั ทิศำ

ด้วยกล่ินอำยคล้ำยท่ำนผ้มู ำรดำ เมอื่ จบั ข้ำข้ำจงึ อ่อนหย่อนกำลงั

สัตวใ์ นนำ้ จำแพ้แก่ผีเส้อื เปรยี บเหมอื นเนื้อเหน็ พยคั ฆ์ให้ชักหลงั

อย่ำเกรงภัยในชลทว่ี นวัง ข้ึนนัง่ ยงั บำ่ ขำ้ จะพำไป ฯ

๏ พงศ์กษัตรยิ ต์ รัสชวนสนิ สมทุ ร สอนให้บุตรขอสมำอัชฌำสัย

พระทรงบำ่ เงอื กนำ้ งำมวิไล พระหน่อไทยขอสมำขนึ้ บำ่ นำง

เงือกประคองสององคล์ งจำกฝั่ง มกี ำลงั ลีลำศค่อยวำดหำง

ค่อยฟฟู ่องลอ่ งน้ำไปทำ่ มกลำง ลูกสำวนำงเงือกงำมตำมลลี ำ ฯ

๏ พระโฉมยงองค์อภัยมณนี ำถ เพลินประพำสพิศดูหม่มู ัจฉำ

เหลำ่ ฉลำมล้วนฉลำมตำมกนั มำ คอ่ ยเคลอื่ นคลำคล้ำยคล้ำยในสำยชล

ฉนำกอยู่คู่ฉนำกไม่จำกคู่ ข้นึ ฟอ่ งฟพู ่นฟองละอองฝน

ฝงู พมิ พำพำฝูงเข้ำแฝงวน บ้ำงผดุ พ่นฟองน้ำบ้ำงดำจร

กระโห้เรียงเคยี งกระโหข้ ึน้ โบกหำง ลอยสลำ้ งกลำงกระแสแลสลอน

มังกรเกี่ยวเลี้ยวลอดกอดมงั กร ประชุมซอ่ นแฝงชลข้นึ วนเวียน

ฝงู มำ้ น้ำทำท่ำเหมือนม้ำเผน่ ข้ึนลอยเลน่ เลี้ยวลดั ฉวัดเฉวียน

ตะเพยี นทองล่องนำ้ นำตะเพียน ดำษเดยี รดเู พลินจนเกินมำ
เหน็ ละเมำะเกำะเขำเขยี วชอมุ่ โขดตะคุม่ เคยี งเคียงเรยี งรกุ ขำ
จะเหลยี วซำ้ ยสำยสมทุ รสุดสำยตำ จะแลขวำควันคลุ้มกลุม้ โพยม
จะเหลียวดูสรุ ยิ ์แสงเข้ำแฝงเมฆ ใหว้ ิเวกหวำดองค์พระทรงโฉม
ฟงั สำเนยี งเสยี งคลนื่ ดังคร้นื โครม ย่ิงทุกข์โทมนัสในฤทยั ทวี
พอเยน็ ยำ่ คำ่ พลบลงโพลเ้ พล้ ท้องทะเลมืดมัวทั่ววิถี
พระห้ำมเงือกสองรำด้วยปรำนี ประเด๋ียวนีล้ มกล้ำสลำตัน
เหน็ ละเมำะเกำะใหญท่ ไี่ หนกว้ำง หยดุ เสยี บำ้ งให้สบำยจงึ ผำยผนั
เรำหนนี ำงมำได้ก็ไกลครัน ต่อกลำงวนั จงึ ค่อยไปใหส้ ำรำญ ฯ
ยังใกลน้ กั อย่ำประมำททำอำจหำญ
๏ ตำเงือกน้ำซ้ำสอนพระทรงศกั ดิ์ จะพบพำนพำกนั ตำยวำยชีวนั
นำงรคู้ วำมตำมมำไม่ช้ำนำน ทง้ั เดนิ ทำงเรี่ยวแรงแข็งขยนั
อนั ตำข้ำถ้ำคำ่ เหน็ สว่ำง จะผำยผนั ลว่ งทำงไปกลำงคนื
ถ้ำแดดกลำ้ ตำมวั เป็นหมอกควนั พลำงสะบดั โบกหำงไปกลำงคลนื่
แลว้ ว่ำยแหวกแบกองค์พงศ์กษัตริย์ จนดึกดืน่ รบี รุดไม่หยดุ เลย
สลำตันลนั่ พิลึกเสยี งครึกคร้ืน พระลูกใหบ้ ิตุรงค์ทรงเสวย
ครน้ั รงุ่ เชำ้ เขำ้ เกำะเสำะลกู ไม้ แลว้ รบี เลยล่วงไปในคงคำ ฯ
เงอื กก็หำอำหำรกนิ ตำมเคย ไปนงั่ โซเซำอยูร่ ิมภูผำ
ต้องอดปลำอดนอนอ่อนกำลัง
๏ ฝ่ำยนำงผีเส้อื สมทุ รที่สดุ โง่ เจียนชีวติ จะเด็ดดบั ไมก่ ลบั หลัง
ขอชีวติ พิษฐำนตำมตำรำ คอ่ ยเซซงั ซวนทรงไม่ตรงตวั
ได้สำมวันรันทดสลดจิต กำลังอยำกยนื ขยอกจนกลอกหัว
อุตสำ่ หย์ นื ฝืนใจใหป้ ระทัง คิดถึงผวั เหยำะย่ำงมำกลำงไพร
เห็นลูกไม้ในป่ำควำ้ เข้ำปำก
ทมี่ ืดหน้ำตำลำยคอ่ ยหำยมัว

ถึงประตูคูหำเห็นเปดิ อยู่ เอะ๊ อกกูเกดิ เขญ็ เป็นไฉน
เข้ำในหอ้ งมองเขม้นไม่เห็นใคร ย่ิงตกใจเพียงจะด้นิ สิ้นชวี ี
แลดปู ท่ี เี่ ป่ำเลำ่ ก็หำย นำงยกั ษ์ร้ำยรวู้ ่ำพำกันหนี
เสยี นำ้ ใจในอำรมณไ์ มส่ มประดี สองมอื ตอี กตมู ฟมู น้ำตำ
ลงกล้งิ เกลือกเสือกกำยรอ้ งไห้โร่ เสียงโฮโฮดังกอ้ งหอ้ งคูหำ
พระรปู หล่อพ่อคณุ ของเมียอำ ควรหรอื มำทงิ้ ขวำ้ งหมองหมำงเมยี
ท้ังลูกนอ้ ยกลอยใจไปดว้ ยเลำ่ เหมือนควกั เอำดวงใจนอ้ งไปเสีย
น้องรอ้ นรุม่ กล้มุ ใจดังไฟเลยี ทูนหวั เมียช่ำงไม่ไวอ้ ำลยั เลย
ถงึ แปดปนี แี่ ล้วไม่แคลว้ คลำด เคยรว่ มอำสน์อกอุ่นพ่อคณุ เอ๋ย
ตั้งแตน่ ี้น้องจะไดผ้ ู้ใดเชย เหมอื นพระเคยคู่เคยี งเมอื่ เทยี่ งคืน
เสยี แรงรักหนักหนำอตุ ส่ำห์ถนอม สูอ้ ดออมสำรพัดไม่ขดั ขืน
ช่ำงกระไรใจจดื ไม่ยดื ยนื นำงสะอื้นอำ้ ปำกจนรำกเรอ
ดว้ ยแรงนอ้ ยถอยทบสลบหลับ แลว้ ก็กลบั พลกิ ฟ้นื ต่ืนเผยอ
ร้องเรียกลกู ผวั เฟือนเหมือนละเมอ ไม่เหน็ เธอทอดกำยดงั วำยปรำณ
ระกำอกหมกมนุ่ หนุ พโิ รธ กำลงั โกรธกลบั แรงกำแหงหำญ
ประหลำดใจใครหนอมำกอ่ กำร ชำ่ งคิดอำ่ นเอำคขู่ องกูไป
ศิลำนีท้ มี่ นุษย์จะเปิดน้นั สักหมืน่ พนั กไ็ ม่อำจจะหวำดไหว
ยักขินีผสี ำงหรืออยำ่ งไร มำพำไปไมเ่ กรงขม่ เหงกู
พลำงรำพึงถงึ จะไปไมไ่ กลนัก จะตำมหกั คอกนิ เหมอื นชนิ้ หมู
โมโหหุนผลุนออกนอกประตู เท่ยี วตำมดูรอยลงในคงคำ
กระโดดโครมโถมว่ำยสำยสมทุ ร อตุ ลดุ ดำด้นเทยี่ วคน้ หำ
ไม่เหน็ ผัวคว้ำไปได้แตป่ ลำ ควกั ลูกตำสูบเลอื ดด้วยเดอื ดดำล
คอ่ ยมแี รงแผลงฤทธิ์คำรนรอ้ ง ตะโกนก้องเรียกหำโยธำหำญ

ฝำ่ ยปีศำจรำชทูตภูตพรำยพำล อลหม่ำนข้ึนมำหำในสำชล

อสุรผี ีเสอื้ จงึ ซักถำม มงึ อยูต่ ำมเขตแขวงทุกแหง่ หน

เห็นมนษุ ย์นวลละอองทั้งสองคน มำในวนวังบำ้ งหรืออย่ำงไร ฯ

..........................................................................................................

๏ สนิ สมทุ รหยุดอยูด่ นู ำงยักษ์ เห็นผิดพกั ตร์มำรดำน่ำสงสัย

ด้วยเห็นแม่แต่รูปนมิ ติ ไว้ สงสัยใจออกขวำงกลำงคงคำ

แล้วรอ้ งถำมตำมประสำเปน็ ทำรก น่สี ตั วบ์ กหรอื สัตวน์ ้ำดำนักหนำ

โจนกระโจมโครมครำมตำมเรำมำ จะเลน่ ขำ้ ท่ำไรจะใครร่ ู้ ฯ

๏ ฝ่ำยนำงอสรุ ีผีเสอ้ื นำ้ ได้ยินคำโอรสนึกอดสู

เป็นห่วงผัวมวั แลชะแงด้ ู ไมเ่ หน็ อยู่ดว้ ยกนั นีฉ่ ันใด

หรอื จวนตัวกลวั เมยี ไปเสยี กอ่ น หรือซมุ่ ซอ่ นอยู่เกำะละเมำะไหน

จำจะปลอบโดยดแี ม้นมไิ ป จึงจะไดจ้ บั กุมตะลุมบอน

จงึ ตอบโต้โป้ปดโอรสรำช มิใชช่ ำติยักษ์มำรชำญสมร

เจำ้ แปลกหรอื คือน่ีแลมำรดร เมอ่ื นั่งนอนอยูใ่ นถำ้ ไม่จำแลง

ออกเดินทำงอย่ำงน้ตี ้องนมิ ติ รปู จึงผิดไปกวำ่ เก่ำเจำ้ จึงแหนง

ไม่ปดิ งำอำพรำงอยำ่ คลำงแคลง แม่แกล้งแปลงตัวตำมเจำ้ งำมมำ

ไหนพ่อเจ้ำเล่ำแม่ไมแ่ ลเหน็ อย่ำงหลงเลน่ จงไปอยูใ่ นคูหำ

แต่จำกอกหกวนั แล้วขวญั ตำ ขอมำรดำอุ้มหน่อยเถิดกลอยใจ ฯ

๏ สินสมทุ รฟังเสียงสำเนียงแน่ รู้วำ่ แมม่ ่นั คงไม่สงสยั

ดรู ูปรำ่ งอย่ำงเปรตสมเพชใจ ชำ่ งกระไรรำศไี มม่ ีงำม

กระนหี้ รือพระบิดำมนิ ่ำหนี ทั้งท่วงทไี ม่สภุ ำพทำหยำบหยำม

จำจะบอกหลอกลวงหนว่ งเน้อื ควำม อย่ำให้ตำมเข้ำไปชดิ พระบิดำ

จงึ เสแสร้งแกล้งว่ำข้ำไมเ่ ช่ือ จะฉีกเน้อื กินเลน่ เปน็ ภกั ษำ

ถำ้ เปน็ แมแ่ น่กระน้นั จงกรุณำ อย่ำงตำมมำมุ่งหมำยใหว้ ำยปรำณ
ด้วยองคพ์ ระชนนเี ปน็ ผีเสือ้ อันชำตเิ ช้ืออยู่ถ้ำลำละหำน
พระบิดรร้อนรนทนทรมำน เคยอยูบ่ ำ้ นเมอื งมนษุ ย์สุดสบำย
คิดถงึ วงศพ์ งศำคณำญำติ จงึ สำมำรถมำนี่ไม่หนีหำย
เห็นมำรดรซอ่ นตัวดว้ ยกลัวตำย ลกู จึงว่ำยน้ำอยู่แตผ่ ู้เดยี ว
ประทำนโทษโปรดปลอ่ ยไปหน่อยเถิด ท่ลี ะเมดิ แม่คุณอยำ่ ฉุนเฉยี ว
ลูกขอลำฝ่ำธุลสี กั ปเี ดยี ว ไปทอ่ งเทีย่ วหำประเทศเขตนคร
แม้พบอำยำ่ ปอู่ ยูเ่ ปน็ สขุ บรรเทำทุกข์ภญิ โญสโมสร
จงึ จะชวนบติ เุ รศเสด็จจร มำสถำนมำรดรไม่นอนใจ ฯ
นกึ ว่ำน้อยหรือตอแหลมำแกไ้ ข
๏ อสุรผี ีเสอ้ื ไม่เช่ือถ้อย ทำปรำศรยั เสียงหวำนดว้ ยมำรยำ
แกล้งดับเดือดเงือดงดอดฤทัย ชนนีก็จะไดไ้ มเ่ ที่ยวหำ
ถ้ำแม้นแม่แตแ่ รกรู้กระนี้ ไม่โกรธำทูนหัวอย่ำกลัวเลย
นี่นึกแหนงแคลงควำมจงึ ตำมมำ ไหนทรงฤทธบ์ิ ิตุรงค์เล่ำลูกเอ๋ย
จะไปไหนไมห่ ้ำมจะตำมสง่ แล้วทรำมเชยจึงค่อยพำบดิ ำไป ฯ
แมข่ อพบพดู จำประสำเคย ยังซ้ำหลอกลวงแม่พูดแก้ไข
ขอเชญิ ไปอยใู่ นถ้ำใหส้ ำรำญ
๏ สินสมุทรสุดฉลำดไมอ่ ำจบอก บดิ ำขำ้ ข้ีขลำดไมอ่ ำจหำญ
มิใช่กำรมำรดำจะคลำไคล ไมช่ ้ำนำนบติ ุรงค์คงจะมำ ฯ
ซ่งึ จะใหไ้ ปบอกออกมำหำ แคน้ โอรสรำวกบั ไฟไหม้มังสำ
พระแม่อยำ่ ทำรกรรมใหร้ ำคำญ แม้นจะวำ่ โดยดเี หน็ มิฟัง
แล้วหกั คอเสยี ให้ตำยเมอ่ื ภำยหลงั
๏ อสุรีผีเสอื้ เหลือจะอด นอ้ ยหรอื ยงั โหยกเหยกเด็กเกเร
ชำ่ งหลอกหลอนผ่อนผนั จำนรรจำ
จะจบั ไวใ้ หพ้ ำไปหำพ่อ
โกรธตวำดผำดเสยี งสำเนยี งดัง

ชำ่ งว่ำกลำ่ วรำวกบั กูไมร่ ูเ้ ทำ่ มำพูดเอำเปรยี บผู้ใหญ่ทำไพล่เผล

เอำบิดรซอ่ นไวใ้ นทะเล ทำโวเ้ วว้ ่ำกลำ่ วใหย้ ำวควำม

ยง่ิ ปลอบโยนโอนอ่อนย่งิ หลอนหลอก แม้นไมบ่ อกโดยดจี ะตถี ำม

พลำงโผโผนโจนโจมเสียงโครมครำม เข้ำไล่ตำมคลุกคลตี ีไปพลำง

สนิ สมุทรผุดออกนอกรกั แร้ แล้วล่อแมต่ บหัตถผ์ ดั ผำงผำง

แกลง้ หลบล้ีหนวี นไปต้นทำง หมำยใหห้ ่ำงพระบดิ ำไดค้ ลำไคล

นำงผเี ส้อื เหลือแคน้ แสนสำหัส แตฉ่ วยพลดั แพลงคลนื่ ล่ืนไถล

อตุ ลุดผุดดำปล้ำกนั ไป เหมือนเลน่ ไล่ตำมละเมำะทกุ เกำะเกียน

ถึงเขำใหญ่ในนำ้ ง้ำชะเงื่อม พระหลบเลื่อมเลี้ยวลัดฉวดั เฉวียน

เข้ำหำดทรำยชำยตืน้ ขนึ้ บนเตยี น เท่ียววิง่ เวยี นวนรอบขอบคิรี

เหน็ มำรดำลำ่ ลับแล้วยับยง้ั แกล้งถอยหลงั ลงน้ำแล้วดำหนี

ไม่พน่ ผุดรดุ ไปในนที ตั้งภกั ดตี ำมตดิ พระบิดร ฯ

.....................................................................................................................

๏ นำงเงอื กนำ้ บอกสำคัญว่ำน่ันแลว้ คอื เกำะแกว้ พิสดำรเปน็ ชำนเขำ

พระฟงั นำงสร่ำงโศกคอ่ ยบรรเทำ จงึ ว่ำเรำเห็นจะรอดไม่วอดวำย

แลว้ พิศดภู ูผำศิลำเส่ือม ชะโงกเงื้อมนำ้ วลชลสำย

แลลิบลิบหลังคำศำลำรำย มีเสำหงส์ธงปลำยปลิวระยับ

พระยินดชี ีบ้ อกสินสมทุ ร โน่นแน่กฏุ ์ิมุงกระเบ้อื งเหลืองสลบั

พระหน่อน้อยคอ่ ยเรียงเคียงคำนับ หมำยประทบั ทเี่ สำหงส์ตรงเข้ำมำ ฯ

๏ ฝ่ำยโยคีทอ่ี ยู่บนภูเขำ กับคนเหลำ่ เหลอื ตำยหลำยภำษำ

ทงั้ จีนจำมพรำหมณแ์ ขกไทยชวำ วลิ นั ดำฝรั่งพร่ังพร้อมกนั

เปน็ ร้อยคนปรนนบิ ตั ิอยู่เช้ำค่ำ บ้ำงตม้ น้ำเก็บลูกไมม้ ำให้ฉนั

เป็นเหลำ่ ลอ้ มพรอ้ มหน้ำเวลำนน้ั บ้ำงนวดฟั้นปรนนบิ ัติน่งั พัดวี

พอบำ่ ยเบ่ียงเสยี งคล่นื ดังครนื้ ครึก อกึ ทึกมำข้ำงหนำ้ คิรีศรี

คร้ันดลู มกไ็ ม่พัดสงัดดี พระโยคจี บั ยำมตำมตำรำ

แลว้ บอกศิษยซ์ ่งึ นั่งอยู่ทง้ั หลำย วนั นีช้ ำยมีศักดิ์จกั มำหำ

ผเี ส้อื นำ้ ทำฤทธ์ติ ดิ ตำมมำ เสยี งชลำเล่อื นลั่นสนนั่ ดัง

จำจะไปคอยดอู ยู่ทห่ี ำด ช่วยตวำดขขู่ บั ให้กลับหลัง

ฉวยไม้เท้ำกำ้ วย่ำงจำกบัลลังก์ แขกฝรง่ั พร่งั พร้อมล้อมลีลำ

ถึงหำดกว้ำงทำงแลกระแสสมทุ ร เหน็ มนุษย์ไรไรไหลนักหนำ

ผเี สื้อนำ้ ทำฤทธต์ิ ดิ ตำมมำ เวทนำแลดูอยู่ทกุ คน ฯ

............................................................................................................

๏ ฝ่ำยผีเสอ้ื เหลือโกรธโลดทะลงึ่ เสยี งโผงผึงเผ่นโผนตะโกนผัว

เหตุไฉนไปน่ังกำบังตัว เชญิ ทนู หัวเยยี่ มหนำ้ มำหำน้อง

นิจจำเอย๋ เคยอย่เู ป็นค่ชู ่ืน ทุกวนั คืนค่ำเช้ำไม่เศรำ้ หมอง

จนมีลกู ปลูกเลี้ยงเคียงประครอง มิให้ขอ้ งเคืองขัดพระอัชฌำ

อยูด่ ดี ีหนีเมียมำเสียได้ เสียน้ำใจนอ้ งรกั เปน็ นักหนำ

จึงอุตส่ำห์พยำยำมสตู้ ำมมำ ขอเป็นข้ำบำทบงส์ุพระทรงธรรม์

พระเสดจ็ ไปไหนจะไปดว้ ย เป็นเพ่อื นมว้ ยภสั ดำจนอำสญั

ประทำนโทษโปรดเลี้ยงแต่เพียงน้ัน อยำ่ บำกบ่ันควำมรกั น้องนักเลย ฯ

๏ พระอภยั ใจอ่อนถอนสะอนื้ อุตสำ่ ห์ฝืนพกั ตร์ว่ำนิจจำเอ๋ย

แมผ่ ีเส้อื เม่อื ไมเ่ ห็นในใจเลย พ่ไี ม่เคยอยูใ่ นถ้ำใหร้ ำคำญ

คิดถงึ น้องสองชนกทปี่ กเกลำ้ จะสร้อยเศร้ำโศกำน่ำสงสำร

ดว้ ยพลัดพรำกจำกมำเป็นช้ำนำน ไมแ่ จง้ กำรว่ำข้ำงหลงั เปน็ อย่ำงไร

จงึ จำร้ำงห่ำงหอ้ งให้นอ้ งโกรธ จงงดโทษพ่ยี ำอชั ฌำสยั

แมน้ ไปได้กจ็ ะพำแก้วตำไป น่จี นใจเสยี ด้วยนำงต่ำงกระกลู

พ่มี นุษย์สดุ สวำทเป็นชำติยักษ์ จงคิดหกั ควำมสวำทใหข้ ำดสูญ
กลับไปอยู่คหู ำอยำ่ อำดูร จงเพิม่ พูนภำวนำรักษำธรรม์
อยำ่ ฆ่ำสตั วต์ ดั ชีวติ พษิ ฐำน หมำยวิมำนเมอื งแมนแดนสวรรค์
จะเกดิ ไหนขอให้พบประสบกนั อย่ำโศกศัลย์แคล้วคลำดเหมอื นชำติน้ี
พ่ีขอบุตรสุดใจเอำไปดว้ ย เปน็ เพอ่ื นม้วยเหมือนสดุ ำมำรศรี
ขอลำแก้วแววตำไปธำนี อย่ำรำคีขนุ่ ขอ้ งให้หมองมัว ฯ
ไมโ่ ปรดปรำนอนุกลู เลยทนู หัว
๏ ผเี สื้อน้ำซ้ำวอนด้วยอ่อนหวำน ท้ังจำกผวั จำกบตุ รสุดอำลัย
ถ้ำท้ิงไวไ้ หนนอ้ งจะครองตัว ไมเ่ หน็ จติ นอ้ งรักจะตกั ษัย
มขิ ออยู่สตู้ ำยวำยชวี ิต เมยี จะให้มนตเ์ วทวเิ ศษครนั
เชิญพระองค์ลงมำชลำลัย แม่จะขออำลำเจ้ำอำสญั
แล้วรอ้ งเรียกลูกยำมำดว้ ยพ่อ ไม่รำพนั พดู ลวงเจำ้ ดวงใจ ฯ
อย่ำสงสยั ใจจริงทุกส่ิงอนั ชำเลอื งแลดหู น้ำน้ำตำไหล
จะเข้ำใกลท้ ูนหัวลูกกลัวนัก
๏ สนิ สมุทรสดุ แสนสงสำรแม่ ระบมมือเหมอื นกระดกู ลูกจะหัก
จึงกรำบกรำนมำรดำแล้ววำ่ ไป มใิ ช่จักลืมคุณกรุณำ
เมอ่ื วำนนต้ี ขี ้ำน้อยไปหรือ พอปลดปลดิ เปลอ้ื งธุระจะมำหำ
ซ่ึงรกั ลกู ลูกก็รูอ้ ยวู่ ่ำรัก ไปไสยำอยู่ในถ้ำใหส้ ำรำญ ฯ
ถงึ ตัวไปใจลูกยงั ผกู คิด ให้โอวำทนำงยกั ษไ์ ม่หกั หำญ
อย่ำกริว้ โกรธโปรดปรำนเถดิ มำรดำ อย่ำปองผลำญลกู ผวั ของตัวเลย
จงึ ส้ินบุญวำสนำสกี ำเอ๋ย
๏ ฝ่ำยโยคมี ยี ศพจนำรถ ดว้ ยสองเคยปลูกเลย้ี งกันเพียงนน้ั
จงตดั บ่วงห่วงใยอำลัยลำน จะเปน็ โทษกับสีกำเมอื่ อำสัญ
ท้งั นีเ้ พรำะเครำะห์กรรมทำใหว้ ่นุ
เหน็ มไิ ดไ้ ปอยเู่ ปน็ ค่เู ชย
อยำ่ ควรคิดตดิ ตำมดว้ ยควำมโกรธ

จงยับยง้ั ฟงั คำรปู รำพนั ไปสวรรค์นฤพำนสำรำญใจ ฯ
๏ นำงผีเส้ือเหลือโกรธพิโรธร้อง มำตัง้ ซอ่ งศีลจะมีอยทู่ ไ่ี หน
ไมอ่ ยู่ในศีลสัตย์มำตัดรอน
ชำ่ งเฉโกโยคีหนีเขำใช้ ยื่นจมูกเข้ำมำบ้ำงชว่ ยสั่งสอน
เขำวำ่ กันผวั เมยี กบั แมล่ กู จะรำนรอญรบเรำ้ เฝำ้ ตอแย
แมน้ คบคกู่ ไู วม้ ิใหน้ อน ทำซบเสือกสอพลออีตอแหล
แลว้ ช้ีหน้ำด่ำอึงหงึ นำงเงอื ก พ่อกบั แม่มึงเข้ำไปอยู่ในท้อง
เหน็ ผัวรักยกั คอทำท้อแท้ ระวงั ตวั มึงให้ดีอีจองหอง
ทำปัน้ เจ๋อเย่อหยิง่ มำชิงผัว เสยี งกกึ ก้องโกลำลกู ตำโพลง ฯ
พลำงเข่นเขี้ยวเค้ยี วกรำมคำรำมร้อง ยังโวเ้ ว้ว่นุ วำยอตี ำยโหง
ว่ำกูโกงมึงก็ตกนรกเอง
๏ พระโยคีช้ีหน้ำวำ่ อเุ หม่ รูปกก็ ำกปำกก็เปรำะไมเ่ หมำะเหมง
เพรำะหวงผัวมวั เมำเฝำ้ ตะโกรง ผวั ของเองเขำระอำไมน่ ่ำชม
อียกั ษำตำโตโมโหมำก มใิ ชก่ ูรู้เหน็ เทำ่ เสน้ ผม
นมสองข้ำงอย่ำงกระโปรงดูโตงเตง จะใหส้ มนำ้ หน้ำสำแกใ่ จ
จึงหนีมำอำศัยกใู ห้อยู่ ดงั ลกู ปนื ยงิ ยักษใ์ ห้ตกั ษยั
มำตีชำว่ำกูผดิ ในกจิ กรม กห็ ลบไปตำมวนชลธำร ฯ
แล้วเสกทรำยปรำยขวำ้ งมำกลำงคลืน่
ผเี สื้อกลวั ตัวสั่นเพียงบรรลัย

ตอนที่ 1

คาชแ้ี จง ให้เลือกคาตอบท่ถี กู ตอ้ งทส่ี ุด แลว้ ทาเคร่อื งหมาย  ลงในชอ่ งบนกระดาษคาตอบ

(60 คะแนน)

1. คำประพันธ์ต่อไปน้แี สดงให้เห็นว่ำเป็นควำมฝนั ชนดิ ใด

“พอมอ่ ยหลับกลับจิตนมิ ิตฝนั วำ่ เทวัญอยู่ท่เี กำะนัน้ เหำะเหนิ

มำสังหำรผลำญถ้ำระยำเยนิ แกว่งพะเนนิ ทุบนำงแทบวำงวำย

แลว้ อำรักษ์ควกั ลว้ งเอำดวงเนตร สำแดงเดชเหำะกลับไปลบั หำย

ทัง้ กำยสน่ั พร่นั ตวั ดว้ ยกลัวตำย พอฟ้ืนกำยก็พอแจ้งแสงตะวัน”

ก. บพุ นิมิต ข. ธำตโุ ขก

ค. จติ นวิ รณ์ ง. เทพสงั หรณ์

2. คำที่พิมพ์ตวั หนำในขอ้ ใดไม่ได้หมำยถงึ “พระอภัยมณี”

ก. จงึ อุตสำ่ ห์พยำยำมสู้ตำมมำ ขอเปน็ ขำ้ บำทบงส์ุพระทรงธรรม์

ข. เหน็ ทรงธรรม์บรรทมสนิทนง่ิ หนไี ปวงิ่ เล่นอยู่ในคูหำ

ค. ขอพระองค์ทรงธรรม์ช่วยกนั ภยั แตพ่ อไดห้ ยดุ หยอ่ นผอ่ นสบำย

ง. จึงกม้ กรำบบาทบงสพุ์ ระทรงศกั ด์ิ แลว้ นำงยักษ์เลำ่ ตำมเนือ้ ควำมฝนั

3. คำทีพ่ ิมพ์ตวั หนำในขอ้ ใดไม่ได้หมำยถึง “นำงผีเสือ้ สมุทร”

ก. วรพกั ตรน์ ารศี รโี สภา ลีลำมำเขำ้ ในหอ้ งเห็นสององค์

ข. ขนเนตรเกศกรออ่ นสะอำด ดังสรุ างคน์ างนาฏในวงั หลัง

ค. ดูรปู ร่างอยา่ งเปรตสมเพชใจ ช่ำงกระไรรำศไี ม่มีงำม

ง. แล้วรอ้ งถำมตำมประสำเป็นทำรก นีส่ ตั วบ์ กหรอื สัตวน์ า้ ดาหนกั หนา

4. คำประพันธต์ อ่ ไปนก้ี ลำ่ วถึงบรเิ วณของสถำนท่ใี ด

“อนั น้ำนีม้ ีนำมตำมบุรำณ อโนมำนเคียงกันสีทันดร

เปน็ เขตแควน้ แดนทน่ี ำงผีเสอ้ื ขำ้ งฝ่ำยเหนอื ถึงมหิงษะสงิ ขร

ขำ้ งทิศใต้ไปจนเกำะแก้วมงั กร หนทำงจรเจ็ดเดอื นไม่เคล่ือนคลำ

ไปกลำงยำ่ นบำ้ นเรอื นหำมไี ม่ สมทุ รไทซงึ้ ซกึ ลกึ หนกั หนำ

แต่สำเภำชำวเกำะเมืองลังกำ เขำแล่นมำมบี ำ้ งอยลู่ ำงปี

ถำ้ เสยี เรอื เหลือคนแล้วนำงเงอื ก ขน้ึ มำเลือกเอำไปชมประสมศรี”

ก. เกำะคริ รี ตั น์ ข. เกำะนำงผเี สอื้ สมุทร

ค. เกำะเมืองลังกำ ง. เกำะแก้วพสิ ดำร

5. คำประพันธ์ในขอ้ ใดมสี ัมผสั พยัญชนะมำกที่สดุ เจยี นชวี ิตจะเดด็ ดับไม่กลบั หลัง
ก. ไดส้ ำมวันรนั ทดสลดจติ คอ่ ยเซซังซวนทรงไมต่ รงตวั
อุตสำ่ หย์ นื ฝนื ใจให้ประทัง ทกุ ขใ์ นอกนนั้ สกั เทำ่ ภเู ขำหลวง
ข. ไมเ่ ห็นชอ่ งตรองตรกึ นึกวติ ก ใหเ้ หงำงว่ งงบี หลับระงับไป
พระกอดลกู น้อยประทบั ไวก้ บั ทรวง ให้สมนัดซง่ึ สัญญำเธอมำหนอ
ค. จะไปลอยคอยองค์ทรงสวัสดิ์ ค่อยเคลื่อนคลำยว่ำยคลอกนั ไคลคลำ
แล้วออกจำกวนวังไม่รงั้ รอ สลำตันลมใหญก่ ไ็ ม่เหมอื น
ง. จึงถำมเงอื กว่ำไฉนจึงไหวหวั่น เป็นคลน่ื เคลือ่ นคลอนลั่นสนัน่ ดัง
ไม่เหน็ แสงสุรยิ ันตะวันเดือน
ขนึ้ ฟ่องฟูพ่นฟองละอองฝน
6. คำประพันธ์ในขอ้ ใดให้จนิ ตภำพตา่ งกับขอ้ อ่นื บ้ำงผดุ พน่ ฟองน้ำบ้ำงดำจร
ก. ฉนำกอยู่คฉู่ นำกไมจ่ ำกคู่ โขดตะคมุ่ เคียงเคียงเรียงรุกขำ
ฝูงพิมพำพำฝงู เข้ำแฝงวน จะแลขวำควนั คล้มุ กลุ้มโพยม
ข. เห็นละเมำะเกำะเขำเขยี วชอุม่ ใหว้ ิเวกหวำดองค์พระทรงโฉม
จะเหลียวซ้ำยสำยสมุทรสุดสำยตำ ยิ่งทกุ ข์โทมนัสในฤทัยทวี
ค. จะเหลยี วดูสรุ ิย์แสงเข้ำแฝงเมฆ ลอยสล้ำงกลำงกระแสแลสลอน
ฟังสำเนียงเสยี งคลื่นดังครืน้ โครม ประชุมซ่อนแฝงชลข้นึ วนเวยี น
ง. กระโห้เรยี งเคยี งกระโห้ขน้ึ โบกหำง
มังกรเกย่ี วเลย้ี วลอดกอดมังกร นำงยกั ษร์ ำ้ ยรูว้ ำ่ พำกันหนี
สองมือตอี กตมู ฟมู นำ้ ตำ
7. คำประพันธใ์ นข้อใดใชโ้ วหำรตา่ งกบั ขอ้ อน่ื เอ๊ะอกกเู กดิ เข็ญเปน็ ไฉน
ก. แลดูปีท่ ่ีเปำ่ เลำ่ กห็ ำย ยิ่งตกใจเพียงจะด้ินสิ้นชีวี
เสียนำ้ ใจในอำรมณ์ไม่สมประดี กำลงั อยำกยืนขยอกจนกลอกหัว
ข. ถงึ ประตูคหู ำเห็นเปดิ อยู่ คิดถงึ ผวั เหยำะย่ำงมำกลำงไพร
เข้ำในห้องมองเขม้นไมเ่ หน็ ใคร เสียงโฮโฮดังกอ้ งห้องคูหำ
ค. เห็นลกู ไมใ้ นปำ่ ควำ้ เข้ำปำก ควรหรือมำทง้ิ ขว้ำงหมองหมำงเมยี
ทมี่ ดื หน้ำตำลำยค่อยหำยมัว
ง. ลงกลิ้งเกลือกเสือกกำยรอ้ งไหโ้ ร่
พระรูปหลอ่ พอ่ คณุ ของเมียอำ

8. คำประพันธ์ในขอ้ ใดใชโ้ วหำรตา่ งกับขอ้ อนื่

ก. อสุรีผเี สือ้ เหลือจะอด แค้นโอรสรำวกบั ไฟไหม้มังสำ

ช่ำงหลอกหลอนผ่อนผนั จำนรรจำ แมน้ จะว่ำโดยดเี ห็นมิฟงั

ข. พลำงรำพึงถึงจะไปไมไ่ กลนัก จะตำมหกั คอกินเหมือนชนิ้ หมู

โมโหหุนผลุนออกนอกประตู เทยี่ วตำมดรู อยลงในคงคำ

ค. ดว้ ยแรงนอ้ ยถอยทบสลบหลับ แล้วกก็ ลบั พลิกฟื้นตนื่ เผยอ

รอ้ งเรียกลูกผัวเฟือนเหมือนละเมอ ไม่เห็นเธอทอดกำยดังวำยปรำณ

ง. นำงเงอื กน้อยสร้อยเศร้ำเข้ำมำผลัด แบกกษตั รยิ ว์ ำ่ ยเสือกเสลือกสลน

กำลงั สำวครำวด่วนดว้ ยจวนจน ออกกลำงชลโบกหำงผำงผำงไป

9. ขอ้ ใดกล่ำวไม่ถูกตอ้ ง

ก. พระบดิ ำของพระอภัยมณีคือ ท้ำวสทุ ศั น์

ข. พระอนชุ ำของพระอภัยมณคี อื ศรีสวุ รรณ

ค. พระอภัยมณมี โี อรสเพยี งพระองคเ์ ดยี วคือ สนิ สมทุ ร

ง. พระมำรดำของพระอภัยมณีคือ นำงประทุมเกสร

10. เหตุกำรณใ์ นคำประพนั ธ์ข้อใดเกิดข้ึนเป็นอันดบั แรก

ก. จึงจำรำ้ งห่ำงห้องใหน้ อ้ งโกรธ จงงดโทษพี่ยำอัชฌำสยั

แมน้ ไปได้กจ็ ะพำแกว้ ตำไป นีจ่ นใจเสียด้วยนำงต่ำงกระกูล

ข. จงึ กล่ำวแกล้งแสรง้ เสเพทบุ ำย เจำ้ ฝนั ร้ำยนกั น้องต้องตำรำ

อันเทวัญนั้นคือมจั จุรำช จะหมำยมำดเอำชีวติ ริษยำ

ค. ไม่คลำดเคล่ือนเหมอื นองค์พระทรงเดช แต่ดวงเนตรแดงดูดังสรุ ิย์ฉำย

ทรงกำลงั ดังพระยำคชำพลำย มเี ขีย้ วคล้ำยชนนีมศี กั ดำ

ง. ถงึ หบุ หอ้ งรอ้ งบอกบิตุเรศ พระลืมเนตรเหลยี วหำทงั้ หน้ำหลัง

เหน็ ลกู ลำกเงอื กนำ้ แต่ลำพัง จำกบัลลงั ก์มำห้ำมแล้วถำมไป

11. เหตกุ ำรณ์ในคำประพันธ์ข้อใดเกิดขน้ึ เป็นอนั ดับสดุ ทำ้ ย

ก. จึงหนมี ำอำศยั กใู หอ้ ยู่ มใิ ช่กรู ู้เห็นเทำ่ เสน้ ผม

มำตชี ำว่ำกผู ดิ ในกจิ กรม จะให้สมน้ำหน้ำสำแกใ่ จ

ข. สินสมทุ รหยุดอยดู่ ูนำงยักษ์ เหน็ ผดิ พักตร์มำรดำนำ่ สงสยั

ด้วยเหน็ แม่แต่รูปนมิ ิตไว้ สงสยั ใจออกขวำงกลำงคงคำ

ค. พระอภยั ภมู นิ ทรก์ ับสินสมทุ ร ช่วยกันฉุดนำงเงอื กเสือกเข้ำฝัง่

แล้วกรำบกรำนโยคมี กี ำลัง แขกฝร่งั พร่งั พรอ้ มลอ้ มพูดจำ

ง. รอ้ งเรียกลกู ผวั เฟอื นเหมอื นละเมอ ไม่เห็นเธอทอดกำยดังวำยปรำณ

ระกำอกหมกมนุ่ หนุ พิโรธ กำลังโกรธกลบั แรงกำแหงหำญ

12. คำประพนั ธ์ในขอ้ ใดไมไ่ ด้สะท้อนค่ำนยิ มของสังคมไทย

ก. เหน็ ทรงธรรมบ์ รรทมสนิทน่ิง หนีไปว่งิ เล่นอยใู่ นคหู ำ

โลดลำพองลองเชิงละเลิงมำ เหน็ แผ่นผำพิงผนดิ ปิดหนทำง

ข. นึกจะใครส่ ะเดำะพระเครำะห์เจำ้ พอบรรเทำโทษำท่ีอำสญั

เหมือนงอนงอ้ ขอชวี ิตแก่เทวญั กลัวแต่ขวัญเนตรพจ่ี ะมทิ ำ

ค. พอม่อยหลบั กลับจติ นมิ ิตฝัน ว่ำเทวัญอยทู่ ีเ่ กำะนนั้ เหำะเหนิ

มำสงั หำรผลำญถ้ำระยำเยิน แกว่งพะเนินทุบนำงแทบวำงวำย

ง. จึงกม้ กรำบบำทบงสุพ์ ระทรงศกั ด์ิ แล้วนำงยักษเ์ ลำ่ ตำมเนอ้ื ควำมฝนั

ไมเ่ คยเห็นเปน็ วิบตั ิอัศจรรย์ เชิญทรงธรรม์ช่วยทำนำยร้ำยหรือดี

13. คำประพันธท์ ี่พิมพต์ ัวหนำมคี วำมหมำยตรงกบั สำนวนไทยข้อใด

“นำงผีเสอ้ื เหลือโกรธพโิ รธรอ้ ง มำต้ังซ่องศีลจะมีอยู่ที่ไหน

ช่ำงเฉโกโยคหี นีเขำใช้ ไมอ่ ยู่ในศลี สตั ยม์ ำตัดรอน

เขาวา่ กนั ผัวเมยี กบั แมล่ กู ยนื่ จมกู เข้ามาบ้างช่วยสง่ั สอน

แม้นคบคกู่ ูไวม้ ิให้นอน จะรำนรอญรบเร้ำเฝำ้ ตอแย”

ก. ตำบอดสอดตำเห็น ข. ช่วั ช่ำงชี ดีชำ่ งสงฆ์

ค. ชกั น้ำเขำ้ ลกึ ชกั ศึกเข้ำบำ้ น ง. หมูเขำจะหำม เอำคำนเข้ำมำสอด

14. คำประพันธ์ในข้อใดเลียนเสยี งธรรมชำติ

ก. ลงกล้ิงเกลอื กเสอื กกำยร้องไห้โร่ เสียงโฮโฮดงั ก้องหอ้ งคูหำ

ข. ชำ่ งกระไรใจจดื ไมย่ ดื ยืน นำงสะอื้นอ้ำปำกจนรำกเรอ

ค. ร้องเรยี กลูกผวั เฟอื นเหมอื นละเมอ ไมเ่ หน็ เธอทอดกำยดงั วำยปรำณ

ง. ไมเ่ ห็นแสงสุรยิ ันตะวนั เดือน เปน็ คล่ืนเคลื่อนคลอนลัน่ สน่นั ดัง

15. คำประพนั ธข์ อ้ ใดใชค้ วำมเปรยี บตา่ งจำกขอ้ อนื่

ก. แมน้ แมเ่ จำ้ เขำรวู้ ่ำแรงนัก กลัวจะลกั ลอบพำบิดำหนี

จะโกรธเกร้ียวเคี้ยวเล่นเป็นธลุ ี ไมพ่ อทช่ี ีวันจะบรรลัย

ข. แมน้ กำลงั ดงั ข้ำจะพำหนี เจ็ดรำตรีเจยี วจึงจะถึงสถำน

อสรุ มี ีกำลงั ดังปลำวำฬ ตำมประมำณสำมวนั จะทันตัว

ค. อนั อำนำจชำติเช้ือผเี ส้ือน้ำ ปลำไมก่ ลำ้ กรำยกลัวทัว่ ทิศำ

ด้วยกลิ่นอำยคล้ำยทำ่ นผู้มำรดำ เมอ่ื จับขำ้ ข้ำจงึ อ่อนหยอ่ นกำลงั

ง. ไม่คลำดเคล่ือนเหมือนองค์พระทรงเดช แต่ดวงเนตรแดงดูดังสุริยฉ์ ำย

ทรงกำลังดังพระยำคชำพลำย มีเขี้ยวคลำ้ ยชนนีมีศักดำ

16. คำประพนั ธ์ในขอ้ ใดไมม่ ีควำมเปรยี บเทยี บ

ก. สนิ สมุทรฟังเสียงสำเนียงแน่ รู้ว่ำแม่ม่นั คงไม่สงสยั

ดรู ปู ร่ำงอยำ่ งเปรตสมเพชใจ ชำ่ งกระไรรำศีไมม่ ีงำม

ข. จงึ หนีมำอำศัยกูให้อยู่ มใิ ช่กูรู้เหน็ เทำ่ เส้นผม

มำตชี ำว่ำกผู ิดในกิจกรม จะให้สมน้ำหน้ำสำแก่ใจ

ค. อันเทวัญนนั้ คอื มจั จุรำช จะหมำยมำดเอำชวี ติ ริษยำ

แลว้ เสแสร้งแกล้งทำบีบน้ำตำ อนิจจำใจหำยเจยี วสำยใจ

ง. สนิ สมุทรกมุ ำรชำญฉลำด ฟังพระบำทบติ รุ งคใ์ ห้สงสยั

จึงทูลถำมควำมจริงด้วยกรงิ่ ใจ เหตไุ ฉนจงึ จะป็นไปเช่นนั้น

17. คำวำ่ “ดัง” ในคำประพันธ์ขอ้ ใดใชใ้ นควำมหมำยต่างจำกขอ้ อนื่

ก. นำงผเี สอ้ื เหลือโกรธโลดทะลึ่ง โตดงั หนึ่งยคุ ุนธร์ขุนไศล

ลยุ ทะเลโครมครำมออกตำมไป สมทุ รไทแทบจะล่มถลม่ ทลำย

ข. ฝ่ำยพระอภยั มณซี ึ่งหนยี กั ษ์ กับลกู รกั เงือกนำ้ ไปตำมคล่นื

บรรลุทำงกลำงชลำได้หำ้ คนื เหน็ ทะม่ืนมำขำ้ งหลังดังสะเทือน

ค. ดำริพลำงนำงมำรอ่ำนพระเวท ใหส้ องเนตรโชติช่วงดังดวงแก้ว

แลเขมน้ เห็นไปไวแววแวว อย่โู น่นแล้วลุยตำมโครมครำมไป

ง. เรำลงเลขเสกทำไว้สำเรจ็ ดังเข่ือนเพชรภูตปีศำจไมอ่ ำจใกล้

มนั อยู่แตห่ ่ำงห่ำงชำ่ งเป็นไร ทำไม่ไดน้ ดั ดำเจ้ำอยำ่ กลวั

18. เร่ืองพระอภยั มณไี ด้รับยกยอ่ งวำ่ มขี ้อดตี รงกบั ข้อใด

ก. เปน็ หนงั สือทีด่ เี ด่นดำ้ นวรรณศิลป์

ข. เปน็ หนงั สือผกู เร่อื งยำว แต่งเร่อื งดที ้งั กลอนและควำมคดิ

ค. เปน็ หนังสือทแี่ ตง่ อยำ่ งสรำ้ งสรรค์ มีเนื้อเรือ่ งสนกุ สนำน ชวนให้ติดตำม

ง. เปน็ หนังสอื ทีแ่ สดงจินตนำกำรอนั กว้ำงไกลของผ้แู ตง่ มแี นวคดิ ลึกซ้งึ คมคำย

19. ขอ้ ใดกล่ำวถึงคำประพันธต์ อ่ ไปน้ีไม่ถกู ต้อง

“จะไปไหนไมพ่ น้ ผีเสอื้ น้ำ วิบำกกรรมก็จะส้อู ยเู่ ปน็ ผี

ทำ่ นสง่ เรำเขำ้ ที่เกำะละเมำะนี้ แลว้ รีบหนไี ปในน้ำแต่ลำพงั

แลว้ วำ่ แก่สินสมุทรสุดทีร่ ัก แมน้ นำงยกั ษ์มำรบั จงกลบั หลงั

อันตวั พอ่ ของตำยวำยชีวัง กนั แสงสัง่ ลูกยำด้วยอำลัย”

ก. สะทอ้ นคณุ ธรรมของผถู้ ูกปกครองเดน่ ชัดท่ีสุด

ข. แสดงให้เห็นวำ่ ผู้พูดมคี วำมมงุ่ มน่ั พยำยำมและกลำ้ หำญ

ค. ผ้พู ูดรู้ตน้ ตอของปญั หำท้ังหมดว่ำมำจำกตน จงึ ขอเป็นคนยุตเิ รอื่ ง

ง. แสดงใหเ้ ห็นว่ำผูพ้ ดู ยอมสละชีวิตตนเองเพือ่ ควำมอยรู่ อดของผูอ้ ื่น

20. ขอ้ ใดกล่ำวถึงเรื่องพระอภยั มณี ตอนหนนี ำงผเี สอ้ื สมทุ รไดถ้ กู ตอ้ ง

ก. นำงผีเส้ือสมทุ รเหมอื นกบั แมโ่ ดยท่ัวไปทร่ี กั สำมีมำกกว่ำลูก

ข. พระอภยั มณี คือ นกั พดู ท่มี คี วำมสำมำรถ ร้จู ักใช้วำทศลิ ปใ์ นกำรแก้ปญั หำ

ค. เพลงป่ีของพระอภยั มณเี ปรยี บเหมอื นอำวธุ ร้ำยทส่ี ำมำรถสังหำรศตั รใู หพ้ นิ ำศได้

ง. พระเอกเป็นนกั รบทีก่ ล้ำหำญ ใช้อำวุธวิเศษ พละกำลงั และเวทมนตร์ไว้ปอ้ งกันตวั และ

คุม้ ครองผอู้ ื่น

21. คำประพันธใ์ ดไมไ่ ด้สะทอ้ นคณุ ธรรมของตวั ละครในเรื่อง

ก. ทง้ั สองเงือกเสือกกำยหมำยไม่รอด ถงึ ม้วยมอดมิให้แจ้งแห่งนสุ นธ์ิ

ข. พระโยคมี ีญำณวำ่ หลำนรกั จงสำนักอยูใ่ หส้ มอำรมณห์ มำย

ค. พระทรงเลอื กลกู มะซำงปรำงมะยง ประทำนองค์โอรสส้อู ดออม

ง. ออกเดนิ ทำงอยำ่ งนต้ี อ้ งนมิ ิต รูปจึงผิดไปกวำ่ เกำ่ เจำ้ จึงแหนง

22. ข้อใดมคี ุณค่ำในด้ำนกำรสะทอ้ นภำพชีวติ ของคนไทยในสมยั รัตนโกสินทรต์ อนตน้

ก. แต่สำเภำชำวเกำะเมืองลงั กำ เขำแล่นมำมีบ้ำงอยูล่ ำงปี

ข. อำยขุ ้ำหำ้ รอ้ ยแปดสิบเศษ จงึ แจ้งเหตุแถวทำงกลำงสมทุ ร

ค. ดำรพิ ลำงนำงมำรอำ่ นพระเวท ให้สองเนตรโชติชว่ งดังดวงแกว้

ง. ลกู ขอลำฝ่ำธุลีสกั ปีเดียว ไปท่องเทยี่ วหำประเทศเขตนคร

23. คำประพนั ธใ์ ดไม่ได้สะท้อนใหเ้ หน็ ควำมสำคญั ของปัญญำ

ก. พระฟงั คำสำรำญสำเร็จคดิ จงึ วำ่ ผิดสำยสมรหำสอนไม่

ตำรำนั้นแต่คร้ังตงั้ เมรไุ กร วำ่ ถำ้ ใครฝันร้ำยจะวำยปรำณ

ให้ไปอยู่ผู้เดียวที่ตีนเขำ แลว้ อดข้ำวอดปลำกระยำหำร

ถว้ นสำมคนื สำมวันจะบนั ดำล ใหส้ ำรำญรอดตำยสบำยใจ

ข. แมน้ กำลงั ดงั ข้ำจะพำหนี เจด็ รำตรีเจียวจึงจะถงึ สถำน

อสรุ ีมกี ำลังดังปลำวำฬ ตำมประมำณสำมวันจะทนั ตวั

ถ้ำแกไ้ ขให้นำงไปค้ำงป่ำ ไดล้ ว่ งหน้ำไปเสยี บำ้ งจะยงั ช่ัว

จะอำสำพำไปมไิ ด้กลวั ชวี ติ ตวั บรรลยั ไมเ่ สยี ดำย

ค. กระโดดโครมโถมวำ่ ยสำยสมทุ ร อตุ ลุตดำดน้ เทย่ี วคน้ หำ

ไม่เห็นผวั คว้ำไปไดแ้ ต่ปลำ ควักลกู ตำสบู เลือดด้วยเดอื ดดำล

คอ่ ยมแี รงแผลงฤทธิ์คำรนรอ้ ง ตะโกนกอ้ งเรียกหำโยธำหำญ

ฝ่ำยปีศำจรำชทูตภตู พรำยพำล อลหม่ำนข้นึ มำหำในสำชล

ง. สนิ สมทุ รผลดุ ออกนอกรกั แร้ แล้วลอ่ แมต่ บหตั ถผ์ ัดผำงผำง

แกล้งหลบลี้หนวี นไปต้นทำง หมำยใหห้ ่ำงพระบิดำไดค้ ลำไคล

ถึงเขำใหญ่ในนำ้ ง้ำชะเงอื้ ม พระหลบเลอ่ื มเลยี้ วลดั ฉวัดเฉวียน

เข้ำหำดทรำยชำยตน้ื ขน้ึ บนเตียน เทย่ี ววิ่งเวียนวนรอบขอบครี ี

24. พิจำรณำวำ่ คำประพนั ธท์ ก่ี ำหนดให้มคี ุณค่ำด้ำนใดเด่นทสี่ ดุ

“ถึงประตคู ูหำเหน็ เปดิ อยู่ เอะ๊ อกกูเกดิ เขญ็ เปน็ ไฉน

เข้ำในหอ้ งมองเขมน้ ไม่เหน็ ใคร ยงิ่ ตกใจเพยี งจะดนิ้ ส้ินชวี ี

แลดูป่ีท่ีเปำ่ เลำ่ ก็หำย นำงยกั ษร์ ำ้ ยรวู้ ่ำพำกันหนี

เสียน้ำใจในอำรมณไ์ ม่สมประดี สองมือตีอกตมู ฟมู นำ้ ตำ

ลงกลิง้ เกลอื กเสือกกำยร้องไหโ้ ร่ เสยี งโฮโฮดงั กอ้ งหอ้ งคูหำ”

ก. คุณคำ่ ด้ำนสังคม ข. คณุ ค่ำด้ำนเนอ้ื หำ

ค. คุณค่ำดำ้ นอำรมณ์ ง. คุณค่ำดำ้ นคุณธรรม

25. พจิ ำรณำว่ำคำประพันธท์ ่กี ำหนดให้มีคุณคำ่ ดำ้ นใดเดน่ ทีส่ ุด

“อนั เทวัญนนั้ คอื มจั จรุ ำช จะหมำยมำดเอำชีวิตริษยำ

แล้วเสแสร้งแกลง้ ทำบีบนำ้ ตำ อนิจจำใจหำยเจยี วสำยใจ

แม้นสิน้ สูญบญุ นำงในปำงน้ี ไม่มที ี่พง่ึ พำจะอำศยั

จะกดศพซบหน้ำโศกำลยั ระกำใจกวำ่ จะมว้ ยไปดว้ ยกนั ”

ก. คุณคำ่ ดำ้ นสังคม ข. คุณคำ่ ด้ำนเนอื้ หำ

ค. คุณค่ำด้ำนอำรมณ์ ง. คณุ ค่ำด้ำนคุณธรรม

26. จำกคำประพนั ธ์ขอ้ 25 ใช้ศลิ ปะกำรประพันธใ์ ด

ก. อปุ มำ ข. บคุ คลวัต

ค. อุปลกั ษณ์ ง. สัทพจน์

27. พิจำรณำวำ่ คำประพนั ธท์ ีก่ ำหนดใช้โวหำรกำรเขยี นใด

“ด้วยหนอ่ นำถชำตเิ ช้อื ผีเสือ้ สมทุ ร ดำไมผ่ ดุ เลยท้งั วันกก็ ลั้นได้

ยงิ่ ถกู น้ำกำลงั ยิ่งเกรียงไกร เท่ียวเลี้ยวไล่ข่ีปลำในสำชล

ระลอกซดั พลัดเข้ำในปำกฉลำม ลอดออกตำมซกี เหงอื กเสลือกสลน

เห็นฝูงเงือกเกลอื กกลง้ิ มำกลำงชน คิดว่ำคนมหี ำงเหมือนอยำ่ งปลำ

คร้นั ถำมไถไ่ ม่พูดก็โผนจบั ดกู ลอกกลบั กลำงนำ้ ปล้ำมัจฉำ”

ก. พรรณนำ ข. อธิบำยและบรรยำย

ค. อธบิ ำยและพรรณนำ ง. บรรยำยและพรรณนำ

28. พจิ ำรณำวำ่ คำประพันธท์ ี่กำหนดใช้ศลิ ปะกำรประพันธ์ใด

“พงศ์กษัตรยิ ์ทัศนำนำงเงือกน้อย ดูแช่มชอ้ ยโฉมเฉลำทงั้ เผำ้ ผม

ประไพพักตรล์ ักษณล์ ้ำล้วนขำคม ทงั้ เนอ้ื นมนวลเปล่งออกเตง่ ทรวง

ขนงเนตรเกศกรออ่ นสะอำด ดงั สุรำงค์นำงนำฏในวังหลวง

พระเพลินพิศคิดหมำยเสยี ดำยดวง แล้วหนักหน่วงนึกทจ่ี ะหนีไป”

ก. อปุ มำ ข. บุคคลวตั

ค. อุปลกั ษณ์ ง. สัทพจน์

29. นทิ ำนคำกลอนเรอ่ื ง พระอภัยมณตี อนหนีนำงผีเส้อื สมทุ ร ปรำกฏคุณคำ่ ด้ำนสงั คม ยกเวน้
ข้อใด

ก. สังคมไทยในอดตี มีกำรตดิ ตอ่ ค้ำขำยกบั ต่ำงชำติ โดยใช้เรือสำเภำ
ข. สงั คมไทยเป็นสงั คมท่ีมีชนช้นั ยกยอ่ งและเคำรพผอู้ ำวุโส ผู้ทรงศีล และผ้ปู กครอง
ค. คำ่ นิยมในกำรศึกษำเล่ำเรยี น กำรประกอบอำชพี ท่ีมีเกียรติ และกำรแตง่ กำยของ

ชำวบำ้ น
ง. ควำมเช่อื เรือ่ งนรกสวรรค์ ชำตินี้ชำติหน้ำ ไสยศำสตร์ เวทมนตรค์ ำถำอำคม กำรทำบญุ

สะเดำะเครำะห์
30. นิทำนคำกลอนเรอ่ื ง พระอภัยมณตี อนหนีนำงผีเสอื้ สมทุ ร ปรำกฏคุณค่ำด้ำนคณุ ธรรม ยกเวน้
ข้อใด

ก. เงอื กเฒ่ำ รู้จักรกั ษำสจั จะ มีควำมซื่อสัตย์ มนี ้ำใจ และกตัญญูรูค้ ณุ
ข. พระอภัยมณี เปน็ ผู้นำทมี่ คี วำมมุ่งมน่ั อดทน และเสียสละตนเพื่อผ้อู ่นื
ค. พระโยคี มีควำมเมตตำ ใช้กำลังควำมสำมำรถช่วยเหลอื คนดีท่กี ำลังเดอื ดรอ้ น
ง. นำงผีเสื้อสมทุ ร เป็นภรรยำและแมท่ ่ดี ี มคี วำมรัก หว่ งใย อำทร เอำใจใสส่ ำมีและลูก

ตอนท่ี 2

คาชี้แจง ตอบคาถามต่อไปนี้ โดยเขียนลงในกระดาษคาตอบที่กาหนดให้ (20 คะแนน)

1. เหตุใดพระอภยั มณีและพระอนุชำจึงถกู เนรเทศ

2. พรำหมณโ์ มรำ สำนน และวิเชยี ร มบี ทบำทสำคัญในเรอื่ งอย่ำงไร

3. “ย่ิงถูกนำ้ กำลังยิ่งเกรียงไกร เทย่ี วเลย้ี วไล่ขปี่ ลำในสำชล”

คำประพันธ์นก้ี ลำ่ วถึงตวั ละครใด

4. “แตส่ ำเภำชำวเกำะเมืองลังกำ เขำแลน่ มำมบี ้ำงอยลู่ ำงปี”

คำประพันธน์ ี้สะท้อนให้เหน็ สภำพสังคมไทยอย่ำงไร

5. “เขำว่ำกันผวั เมียกับแม่ลูก ยน่ื จมกู เขำ้ มำบ้ำงชว่ ยส่ังสอน”

คำประพนั ธน์ ี้ตรงกบั สำนวนไทยวำ่ อยำ่ งไร

6. “จึงหนีมำอำศยั กใู ห้อยู่ มใิ ชก่ รู ้เู หน็ เท่ำเส้นผม

มำตีชำว่ำกผู ิดในกิจกรม จะใหส้ มน้ำหน้ำสำแกใ่ จ”

คำวำ่ “ก”ู ในบทประพันธน์ ห้ี มำยถึงใคร

7. “โกรธตวำดผำดเสยี งสำเนียงดัง น้อยหรอื ยงั โหยกเหยกเดก็ เกเร

ชำ่ งว่ำกล่ำวรำวกับกูไมร่ ู้เท่ำ มำพูดเอำเปรียบผใู้ หญท่ ำไพล่เผล”

คำประพนั ธ์นี้เป็นคำพดู ของใคร และพดู กบั ใคร

8. “อันตำข้าถ้ำคำ่ เหน็ สว่ำง ท้งั เดนิ ทำงเรยี่ วแรงแข็งขยัน

ถำ้ แดดกล้ำตำมวั เปน็ หมอกควัน จะผำยผันลว่ งทำงไปกลำงคนื ”

คำวำ่ “ข้ำ” ในคำประพันธ์นหี้ มำยถงึ ใคร

9. “จงึ ก้มกรำบบำทบงสพุ์ ระทรงศักดิ์ แลว้ นำงยกั ษ์เล่ำตำมเนอื้ ควำมฝัน

ไม่เคยเห็นเปน็ วิบตั อิ ัศจรรย์ เชญิ ทรงธรรม์ชว่ ยทำนำยร้ำยหรอื ดี”

คำประพนั ธ์นส้ี ะทอ้ นใหเ้ หน็ สภำพสังคมไทยในเร่อื งใด

10. “พงศ์กษตั รยิ ์ตรสั ชวนสินสมทุ ร สอนให้บตุ รขอสมำอชั ฌำสยั

พระทรงบำ่ เงือกนำ้ งำมวไิ ล พระหน่อไทยขอสมำขนึ้ บำ่ นำง”

คำประพันธ์น้สี ะท้อนให้เหน็ คุณธรรมใดของพระอภยั มณี

ตอนที่ 3 ใหน้ กั เรียนบอกข้อคดิ ท่ีได้จำกนทิ ำนคำกลอน เรอื่ ง พระอภยั มณี ตอน พระอภยั มณีหนี
นำงผเี สือ้ สมุทร มำ 2 ขอ้ พรอ้ มทง้ั ยกตวั อยำ่ งคำกลอนมำสนบั สนนุ คำตอบ โดยเขียนลงใน
กระดำษคำตอบที่กำหนดให้ (10 คะแนน)

ตอนที่ 4 ให้นักเรยี นบอกคณุ ค่ำท่ไี ดจ้ ำกนิทำนคำกลอน เร่ือง พระอภยั มณี ตอน พระอภัยมณหี นี
นำงผเี สอ้ื สมุทร มำ 2 ข้อ พรอ้ มท้ังยกตัวอย่ำงคำกลอนมำสนบั สนนุ คำตอบ โดยเขยี นลงใน
กระดำษคำตอบท่กี ำหนดให้ (10 คะแนน)

กระดาษคาตอบ พนิ ิจวรรณคดี ม.1 – 3
ชอ่ื .....................................................................................สกลุ .........................................................
ชน้ั ..............................โรงเรียน..........................................................เครอื ขำ่ ย.................................

ตอนท่ี 1
คาชี้แจง ใหเ้ ลือกคำตอบท่ถี กู ตอ้ งทีส่ ุด แล้วทำเครือ่ งหมำย  ลงในช่องบนกระดำษคำตอบ

(ขอ้ ละ 2 คะแนน รวม 60 คะแนน)

ขอ้ ก ข ค ง ข้อ ก ข ค ง
1 16
2 17
3 18
4 19
5 20
6 21
7 22
8 23
9 24
10 25
11 26
12 27
13 28
14 29
15 30

ตอนที่ 2
คาช้แี จง ตอบคำถำมต่อไปนี้ โดยเขยี นลงในกระดำษคำตอบท่กี ำหนดให้ (ข้อละ 2 คะแนน รวม

20 คะแนน)
1. ____________________________________________________________________

2. ____________________________________________________________________

3. ____________________________________________________________________

4. ____________________________________________________________________

5. ____________________________________________________________________

6. ____________________________________________________________________

7. ____________________________________________________________________

8. ____________________________________________________________________

9. ____________________________________________________________________

10. ___________________________________________________________________

ตอนที่ 3 ใหน้ กั เรยี นบอกข้อคดิ ทีไ่ ดจ้ ำกนิทำนคำกลอน เร่อื ง พระอภยั มณี ตอน พระอภัยมณีหนี
นำงผเี สื้อสมุทร มำ 2 ขอ้ พร้อมท้ังยกตวั อย่ำงคำกลอนมำสนบั สนุนคำตอบ โดยเขยี นลงใน
กระดำษคำตอบที่กำหนดให้ (10 คะแนน)

1. _______________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________

2. _______________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________

ตอนที่ 4 ใหน้ ักเรยี นบอกคุณคำ่ ทไ่ี ด้จำกนิทำนคำกลอน เรอื่ ง พระอภยั มณี ตอน พระอภยั มณหี นี
นำงผเี ส้ือสมุทร มำ 2 ขอ้ พร้อมทั้งยกตัวอย่ำงคำกลอนมำสนับสนนุ คำตอบ โดยเขยี นลงใน
กระดำษคำตอบทก่ี ำหนดให้ (10 คะแนน)

1. _______________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________

2. _______________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________
_________________________________ _________________________________