เรื่องสั้น ของขวัญชิ้นสุดท้าย

ของขวัญ...ชิน้ สุดทา้ ย

รถเก๋งสีแดงเข้มขับมาด้วยความเร็วสูงภายในรถเปิดเพลงต่างภาษา จนดัง
กระห่ึมคละเคล้าไปด้วยเสียงหนุ่มสาวหัวเราะต่อกระซิกกันอย่างสนุกสนาน..และทันใด
น้ันเองขณะท่ดี ากาลงั เดนิ อยูร่ ิมฟุตบาทในมอื ของเขายังคงถือกล่องขนมเคก้ อย่างทะนถุ นอม
รถเก๋งสีแดงคันน้ีเสียหลักหักมุมแฉลบเข้าชนดาอย่างจัง...ร่างของเขาเซถลาล้มลงกับพื้น
ถนน อนิจจาสภาพของเขาในตอนนี้ช่างน่าสมเพชยิ่งนัก เขามีสภาพไม่ผิดไปกับสุนัขข้าง
ถนนตัวหน่ึงซ่งึ โดนรถชน

เจา้ ของรถซ่ึงเป็นชายหนมุ่ อายุไมเ่ กิน ๒๐ และกาลังอยใู่ นสภาพทเ่ี มามาย เปดิ
ประตูออกมายนื โงนเงน แลว้ ดา่ ออกมาวา่

“แม่-ง เดนิ ยังไงวะ ซุม่ ซ่ามฉิบ-“
ทาใหผ้ ใู้ หญท่ อ่ี ย่ภู ายในรถนน้ั ซงึ่ มสี ภาพไมผ่ ดิ กับชายหนมุ่ ผู้ขับเท่าไรนกั เปดิ
ประตูรถพดู ดว้ ยเสยี งออ้ แอว้ า่

“รถบุบไหมพ่ี...ชนอะไร.....หมาหรอื เปลา่ ...กไ็ ม่รู้ กาลงั ...เพลนิ ...เพลนิ ...
เชยี ว”

“หมาอะไรกันชนคนนะ่ ซิ” ชายหน่มุ ตอบอย่างหัวเสยี และไมใ่ สใ่ จทจ่ี ะมองส่ิง
ที่ถกู ชนนน้ั วา่ เป็นอย่างไรเสยี ด้วยซา้

“วา้ ย...ตายแล้ว รีบไปเถอะพี่ เดยี๋ วตารวจมาเราจะยงุ่ ” หญิงสาวฉะออ้ น
เสียงเตอื นชายหนมุ่

เหมือนกับทาให้ชายหนมุ่ นัน้ ตืน่ จากความเมาโดยฉบั พลนั รีบปดิ ประตูรถแลว้
สตาร์ทรถดงั กระหม่ึ อีกครั้งจะรบี บง่ึ รถออกไปจากทแ่ี ห่งน้นั อยา่ งรวดเรว็ โดยไม่ทิ้งแม้
สายตาและความรบั ผิดชอบวา่ คนท่ถี กู ชนนัน้ สภาพเปน็ เช่นไร จะเป็น...หรอื จะตายทิง้ ไวแ้ ค่
กลิ่นควนั รถและกลน่ิ ของคาวเลือดท่ีนองพื้นเท่านั้น

ดายงั คงนอนแน่นิง่ ลมหายใจของเขาอ่อนระรวย และบางครั้งกข็ าดเปน็
ชว่ งๆ กล่องขนมเคก้ ใบเล็กกระเดด็ ออกไปจากตวั เขาไปมากนกั แต่บัดนีม้ นั เละทะจนไม่
เหมือนก้อนขนมทีน่ ่ากนิ อีกตอ่ ไป

ดาคอ่ ยๆ หมดสตทิ ลี ะน้อย และมันทาให้เขาลืมความเจ็บจากบาดแผล เหลือ
เพยี งแค่จิตสานึกและมโนภาพทีเ่ ข้ามาในความทรงจาอันลางเลือน...ความทรงจาครัง้ สุดทา้ ย

ของเขาก่อนที่เขาจะหมดห้วงแห่งลมหายใจ...เขาเห็นภาพเจ้าจุ่นน้องของเขากาลังกินขนม
เค้กอย่างเอรด็ อร่อยนีแ้ หละคือสิง่ ทีเ่ ขาปรารถนาที่จะให้เปน็ ของขวญั ให้แก่จุ่น เงนิ ที่ไดจ้ าก
การเก็บหอมรอมริบจากหยาดเหง่ือและแรงใจเขาต้องทนตากแดดตากฝนขายหนังสือพิมพ์
ต้ังแต่เช้าจนบ่าย ตกเย็นเขาขายพวงมาลัยพอกลับบ้านเขาก็จะพับถุงกระดาษ หรือไม่ก็
ล้างถุงพลาสติกท่ีเจ้าจุ่นเก็บมาและนาไปขาย กว่าจะได้นอนก็ดึกด่ืนค่อนคืน ดาไม่เคยย่อ
ทอ้ เลย เพราะเขาตอ้ งการซ้ือของขวญั ให้จุ่นเพียงขนมสกั ชิน้ กย็ ังดี

“พี่ดา...หนมเคก้ ...มนั เปน็ ยางไง หรอ่ ยไหม”
จากคาพูดประโยคนี้เอง คือสาเหตุที่เขาตัดสินใจเลือกขนมเค้กเป็นของขวัญ
ให้นอ้ งเขาแทบจะวง่ิ ออกไปซ้อื ขนมให้นอ้ งโดยทันที เมือ่ เห็นสภาพที่เจา้ จุ่นกลนื นา้ ลายและ
เลียริมฝีปากเหมือนอยากกินขนมอย่างเป็นชีวิตจิตใจ แต่ทาอย่างได้ละ ในเวลานั้นข้าวสัก
หยิบมือ น้าปลาสักขวดยังไม่มีจะกิน น้าตาของเขาคอ่ ยๆ เอ่อคลอเบ้า เขาหลับตาลงเพื่อ
จะกลบเกล่ือนความเจ็บปวดรวดร้าวท่ีได้รบั จากหัวใจ ถ้าพ่อไม่ตาย แม่ไม่หนีตามไอผ้ ูช้ าย
คนนั้นไป เขากับน้องคงจะมสี ภาพทด่ี ีกว่านเ้ี ปน็ แน่
เขาสัญญา สญั ญาว่าเขาจะซอ้ื ขนมเคก้ ใหไ้ ด้ และเจ้าจ่นุ จะต้องดีใจจนยิ้ม
เหน็ ฟนั หลอๆ ของมนั แนๆ่ เลยทเี ดียว
.....ดายังคงนอนหายใจรวยๆ อยู่บนถนนสายนั้น และเป็นสภาพที่น่าเวทนา
ท่ามกลางเลือดท่ีแดงฉานนองพื้นอยู่ก็ตาม...เขายิ้มให้กับตัวเขาเอง เหมือนกับว่าเขาเห็น
เจ้าจนุ่ กาลังกินขนมชน้ิ ทเ่ี ขาซอื้ นน้ั อย.ู่ .... เขายม้ิ ถึงแม้จะเป็นยมิ้ ท่ีเป้ือน...เป้ือนไปด้วยน้าสี
แดง....แดง.... สีเลือด....และไม่มีใครรู้หรอกว่าขนมท่ีบ้ีแบนเละเทะช้ินน้ันมีความสาคัญ
อยา่ งไร... แตด่ ารดู้ ีรู้ถงึ คณุ คา่ ของมัน มนั เป็นของขวัญและเป็นของขวญั ชน้ิ สดุ ท้ายทเี่ ขาไม่
มโี อกาสทีจ่ ะใหถ้ ึงมอื ของเจา้ จุน่ หรอื แม้กระทง่ั ท่จี ะเห็นเจา้ จุ่นยิม้ จนเห็นฟันหลอๆ ของจนุ่
ได้....
ดายนื อยหู่ น้าร้านขายขนมเค้กหรูหราแหง่ นั้น มอื ทง้ั สองขา้ งของเขาเกาะอยูท่ ่ี
กระจกหน้ารา้ น ซงึ่ โชวข์ นมเค้กหลายชนดิ สสี นั น่ากนิ หนา้ รา้ นถูกประดับประดาไว้ดว้ ย
สายรงุ้ และริบบนิ้ หลายสี เป็นสงิ่ ทแี่ สดงถงึ เทศกาลสาคัญท่ีกาลงั จะมาถึง
ภายในใจของเขากาลังสับสน เขาตัดสินใจอะไรบางอย่าง และแล้วเขาก็
ตัดสินใจผลักประตูท่ีทาด้วยกระจกบานใสเข้าไปในรา้ นแห่งนั้น ภายในร้านเต็มไปด้วยผ้คู น

มากหน้าหลายตาและสายตาทุกคู่กาลังจับจอ้ งมายงั ดา จนทาให้ดารู้สึกร้อนๆ หนาวๆ บาง
คนก็แสดงท่าทรี ังเกยี จดาอยา่ งเห็นไดช้ ดั

“ไอ้หน.ู ...ออกไป....เขาห้ามมาขอทานในน้ี พนกั งานชายผู้หนง่ึ พูดกับดา
พร้อมทง้ั ผลักและดนั หลังของดาใหอ้ อกไปจากรา้ นน้ัน

ขอทานหรือดาได้แต่อุทานในใจไม่มีใครล่วงรู้หรอกว่าเขาเข้ามาในฐานะลกู ค้า
คนหน่ึงต่างหากล่ะ นี่น่ะหรือน้าใจของคน คุณค่าของคนเขาดูกันท่ีการแต่งตัวเท่านั้นหรอื
ดาครุ่นคิดแล้วก้มมองดูเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ว่ามันแลดูขะมุกขะมอมสักเพียงใด มันก็สมควร
อยู่หรอกก็เขาแต่งตัวสกปรกอย่างน้ี ใครเขาจะนึกว่าจะมีปัญญามาซ้ือขนม ดาได้แต่ถอน
ใจเดินก้มหน้าเปิดประตูออกมานอกร้านด้วยใจที่เบาโหวงจนทาให้ขาของเขาส่ัน มือของ
เขาชุ่มไปดว้ ยเหงื่อ เน่ืองจากเขากาถุงใสเ่ งินเสียจนแน่น ท้องของเราเรมิ่ ร้อง เขากาลงั หวิ
ข้าวแต่ถ้าเขากินข้าวในตอนนี้ เงินก็จะไม่พอท่ีจะซื้อขนมเค้กที่เขาหวังไว้เขาได้แก่กลืน
น้าลายคร้ังแล้วคร้ังเล่าเหมือนกับจะทาให้เขาหายหิวได้จนกระทั่งน้าลายของเขาเหนียวริม
ฝีปากแหง้ ฝากและในขณะนน้ั เอง เขาเหลอื บไปเห็นรา้ นขายขนมร้านเล็กๆ ตรงหัวมมุ สีแ่ ยก
แห่งหนึ่ง เขาตัดสินใจตรงเข้าไปในร้านและเลือกซ้ือขนมเค้กช้ินท่ีเล็กที่สุดก้อน
หนงึ่ เจ้าของรา้ นซึง่ เปน็ หญิงวัยกลางคนทา่ ทางใจดีมองดูเขาอยา่ งเวทนา และยงั มนี า้ ใจลด
ราคาให้เขาอีกด้วยมันยิ่งทาให้เขาลิงโลดใจยิ่งขึ้น หัวใจของเขาพองโตแทบจะคับปอดเลย
ทเี ดียว

เสร็จจากร้านขายขนมน้นั แล้ว ดาไมไ่ ดส้ นใจเลยวา่ มันเปน็ เวลาเทา่ ไร ร้แู ต่ว่า
มันเป็นเวลาที่ดึกมากแล้ว รถตามถนนแลดูขวักไขว่ อาจจะเน่ืองจากใกล้เทศกาลงานรื่น
เริง ดาลว้ งหาเศษสตางค์ในกระเปา๋ กางเกงตวั เก่าของเขา เขาหยิบมันข้ึนมานับดู แล้วถอน
หายใจแต่มันมีเพียงเล็กน้อยเท่าน้ัน ถ้าเขาเก็บเงินน้ีไว้ เขาก็จะสามารถซื้อข้าวสารได้
เล็กน้อยสาหรับเขาและจุ่นได้อีก เขาตัดสินใจเลือกที่จะเดินกลบั บ้าน เขาเก็บเงินนั้นลงใน
กระเป๋าของเขาเช่นเดิม แสงไฟท่ีประดับประดาตามอาคารแลดูสวยงาม ดาเนินไปตาม
ถนนแลดูไฟนัน้ อยา่ งเพลิดเพลนิ ......

และขณะทด่ี าเดนิ อยรู่ มิ ฟุตบาทนน่ั เอง ในมอื ของเขายังคงถอื กลอ่ งขนมเคก้
อยา่ งทะนถุ นอม รถเกง๋ สแี ดงคนั หน่งึ เสยี หลักหกั มมุ แฉลบพุ่งเขา้ ชนดาอยา่ งจัง... รา่ งของ
เขาเซถลาล้มลงกับพนื้ ถนน อนิจจาสภาพของเขาในตอนน้ีชา่ งนา่ สมเพชย่งิ นัก เขามสี ภาพ
ไมผ่ ิดไปกับสุนัขขา้ งถนนตวั หนึ่งซึ่งโดนรถชน

ดายังคงนอนแน่น่ิง ลมหายใจของเขาอ่อนระรวย และบางคร้ังยงั ขาดเปน็
ช่วงๆ กลอ่ งขนมเคก้ ใบเล็กกระเด็นออกไปจากตัวเขาไมม่ ากนักแต่บัดนม้ี นั เละเทะจนไม่
เหลือก้อนขนมทีน่ า่ กนิ อกี ต่อไป

ดาค่อยๆ หมดสติทีละน้อย และมันทาให้เขาลืมความเจ็บปวดจากบาดแผล
เหลือเพียงแต่จิตสานึกและมโนภาพท่ีเข้ามาในความทรงจาอันลางเลือน...ความทรงจาคร้ัง
สุดท้ายของเขาก่อนท่ีเขาจะหมดห้วงลมหายใจ...เขาเห็นภาพเจ้าจุ่นน้องของเขากาลังกิน
ขนมเค้กอยา่ งเอร็ดอรอ่ ยนี่แหละคือส่งิ ที่เขาปรารถนาท่ีจะให้เป็นของขวัญให้แก่จุ่นน้องของ
เขา

....เขาย้ิมให้กับตัวเองเหมือนกับว่าเขาเห็นจุ่นกินเค้กชิ้นท่ีเขาซื้อน้ันอยู่....และ
กาลังยิ้มจนเห็นฟันหลอๆ เขายิ้ม....ถึงแม้มันจะเป็นยิ้มท่ีเปื้อน...เป้ือน...ไปด้วยน้าสีแดง...
แดง...สีเลือด...และไม่มีใครรู้หรอกว่าขนมท่ีบี้แบนเละเทะช้ินนั้นจะมีความสาคัญอย่างไร...
แต่ดารู้ดีถงึ คุณค่าของมัน มันเป็นของขวัญและเป็นของขวญั ชน้ิ สดุ ทา้ ยท่เี ขาไม่มีโอกาสทจี่ ะ
ใหถ้ งึ มือของเจ้าจุ่นหรอื แมก้ ระท่ังที่จะเห็นเจา้ จ่นุ ยม้ิ จนเหน็ ฟันหลอๆ ของจุ่นได้

เพราะมนั เปน็ ....ของขวญั ....ช้ินสุดทา้ ย....