“บริษทัเจำ้พร้อมกำ ลงัโต ไม่เคยไดย้นิหรือที่เขำวำ่น้ำ ข้ึนใหร้ีบตกัลำ บำกตอนน้ีแต่สบำย ตอนหนำ้รออีกสกัพกัเดี๋ยวทุกอยำ่งกล็งตวัเองกเ็หมือนหอ้งเส้ือของหนูนนั่แหละ ตอน เปิดตวัใหม่ๆ ลูกคำ้มีหรอมแหรม แต่พอถึงจุดที่ยอดขำยกระเต้ืองข้ึนแลว้พอ่กไ็ม่เห็นดนั หยดุทำ งำน มีแต่พยำยำมจะสร้ำงควำมมนั่คงใหม้นัอยตู่วั ไม่ลม้ระเนระนำดไปก่อน” ถูกเผง! ดวงฤดีไดแ้ต่อำ้ปำกพะงำบๆ เถียงไม่ออก อีกใจกข็บคิดวำ่ ไหงเรื่องถึงวกมำเขำ้ตวัได้ “อะแฮ่ม ที่ดนัจะบอกพอ่กค็ืออยำ่หกัโหมทำ งำนหนกัจนเสียสุขภำพ แลว้พอ่กค็วรพำแม่ ไปพกัผอ่นบำ้งรู้ไหมคะวำ่อยแู่ต่บำ้นมนัเหงำ” เธอเขำ้เจตนำ “แม่เรำน่ะเหรอเหงำ” บิดำหวัเรำะ
“ใช่สิดนัอยำกใหพ้อ่พำแม่ไปเที่ยวบำ้งถำ้ไม่สะดวกบินไปต่ำงประเทศกเ็ที่ยวมนั ใน ประเทศนี่แหละ เมืองไทยที่เที่ยวเยอะจะตำย” “เอำ้เรื่องน้ีพอ่ ไม่เถียงยอมรับวำ่พกัน้ีพอ่ ไม่ค่อยมีเวลำใหคุ้ณพริ้งเลยไม่ไดไ้ปเที่ยวไหน กนัสองคนนำนแลว้แต่ไอเ้รื่องข้ีเหงำอนัน้ีพอ่ขอคำ้น” “ท ำไมคะ?” “คนข้ีเหงำที่ไหนเดินเขำ้ออกร้ำนเพชรเป็นวำ่เล่น” “ร้ำนเพชร” ดวงฤดีสะกิดใจกบัคำ น้ีจนกดัเผลอนิ้วตวัเองตอนส่งผลองุ่นเขำ้ปำก
“แม่เรำเขำเพื่อนเยอะจะตำย นดัไปสงัสรรคก์นัไม่เวน้วนัเขำ้ร้ำนเพชรบำ้งร้ำนพลอยบำ้ง หรือวนัไหนนึกคร้ึมใจกท็ำ อำหำรกลำงวนัใส่ปิ่นโตหอบไปหำพอ่ที่ทำ งำน นงั่ทำนขำ้ว ดว้ยกนัแทนม้ือเยน็” “ทำ ไมดนัไม่รู้เรื่องน้ีล่ะ” แม่ทำ กบัขำ้วใส่ปิ่นโตไปหำพอ่ที่กระทรวงแต่ตกเยน็ดนัมำบ่นกบัเธอวำ่พอ่กลบับำ้นชำ้ บำงคืนแม่นอนก่อนดว้ยซ้ำ แถมตอนเชำ้ยงัถูกพอ่รบเร้ำปลุกมำช่วยแต่งตวัอีก “เขำกห็ำเรื่องบ่นไปตำมประสำนนั่แหละ” “แม่หนอแม่ดนัอุตส่ำห์ทำ ใจกลำ้เป็นทพัหนำ้มำช่วยเจรจำกบัพอ่ ให้เพรำะไดย้นิแม่บ่นให้ ฟังจนเบื่อ”
คุณดิษยฐ์ำยมิ้ขำ ไม่ไดโ้กรธเคืองภรรยำเพรำะรู้นิสยักนัดีคุณเพชรพริ้งภรรยำท่ำนแมจ้ะ อำยหุำ้สิบกวำ่แลว้แต่ยงัสวยไม่สร่ำงและดวงฤดีคือผลผลิตที่ไดร้ับควำมงำมจำกมำรดำมำ หลำยส่วน แต่กระน้นัคนอำยเุกินคร่ึงร้อยกย็งัมีควำมเป็นเดก็ในตวั แม่กบัลูกสำวมีหลำยส่วนที่คลำ้ยคลึงกนันอกจำกรูปร่ำงหนำ้ตำกค็ืออปุนิสยัป้ ำๆ เป๋อๆ เจือแววข้ีเล่นและควำมไร้เดียงสำที่สมยัก่อนคุณเพชรพริ้งกม็ีต่ำงกนัแค่กำลเวลำหลอ่ หลอมใหภ้รรยำท่ำนมีประสบกำรณ์ชีวติมำกข้ึน มีควำมเขำ้ใจโลก มีสำมญัสำ นึกของควำม เป็นแม่มีใจรักจะปกป้องครอบครัว ขณะที่ดวงฤดียงัไร้วแี่ววงำนววิำห์เนื่องจำกวำ่ที่เขยของบำ้นยงัไม่ปรำกฏ “อยำ่ถือสำแม่เขำเลย ประจบเขำไวเ้ยอะๆ แลว้สกัวนักญุแจเซฟเครื่องเพชรจะเป็นของดนั” ผเู้ป็นพอ่แนะนำ ดว้ยรอยยมิ้ คนฟังขำ ตำม ทำ ไมท้ำ มือประกอบวำ่ โอเค
เรื่องประจบผใู้หญ่เธอถนดั ระหวำ่งที่สองพอ่ลูกคุยกนัจอโทรทศัน์ซ่ึงเปิดทิ้งไวอ้ยำ่งไม่ไดร้ับกำรสนใจกต็ดัเขำ้สู่ รำยกำรข่ำวบนัเทิง มีพิธีกรหนุ่มสำวคู่หน่ึงกล่ำวทกัทำยท่ำนผชู้ม ก่อนจะเริ่มข่ำวบนัเทิง แรกของวนัดว้ยนกัแสดงหนุ่มมำดดีนำ ทีมแฟนคลบัร่วมบริจำคเงินสมทบกองทุนไฟป่ ำ แห่งหน่ึงแถบภำคเหนือ ปกติดวงฤดีไม่ใคร่สนใจข่ำวบนัเทิงไทยแต่กไ็ม่ไดค้ดัคำ้นบิดำใหเ้ปลี่ยนช่องอำศยัฟังไป ผำ่นๆ หูสลบักบัพดูคุยเรื่องหอ้งเส้ือของตนใหคุ้ณดิษยฐ์ำฟัง จวบกระทงั่... เสียงพิธีกรหญิงอ่ำนรำยงำนข่ำวแวว่ชื่อบุรุษและสตรีคู่หน่ึงดงัเข้ำมำในโสตประสำท
“ปิดทำ้ยกนัดว้ยอีกหน่ึงข่ำวครึกโครมทีเดียวสำ หรับวงกำรรันเวยไ์ทยเมื่อวำววำรินรัมภำ นำงแบบเบอร์หน่ึงของประเทศประกำศยอมรับผำ่นอีเวน้ทล์ ่ำสุดวำ่เธอและสำมีนำยแพทย์ ระฟ้ำไดจ้ดทะเบียนหยำ่ร้ำงกนัเป็นที่เรียบร้อย หลงัจำกจดังำนววิำห์กนัไปเมื่อตน้ ปีก่อน โดยเจำ้ตวัไม่ขอเล่ำรำยละเอียดของควำมขดัแยง้หรือปัญหำภำยในที่เกิดข้ึน ใหเ้หตุผลแค่ วำ่เป็นกำรตกลงกนัโดยสมคัรใจไม่มีปัญหำมือที่สำมแน่นอน รวมถึงก่อนหนำ้น้ีที่มีข่ำว ออกมำวำ่ทำงแม่สำมีไม่ปล้ืมกไ็ม่เป็นควำมจริง สำเหตุกำรเลิกรำเป็นเรื่องส่วนตวัซ่ึงท้งัคู่ ไดพ้ดูคุยกนัแลว้ถือเป็นกำรปิดฉำกชีวิตคูห่ลงัร่วมหอลงโรงกนัไดเ้พยีงปีเศษ และปิดฉำก คู่รักมำรำธอนสิบสองปีหลงัจำกน้ีสำววำววำขอมุ่งหนำ้ทำ งำน โกอินเตอร์ไปนิวยอร์ก สมใจ” ดวงฤดีเพง่มองหญิงสำวร่ำงเพรียวระหงในภำพประกอบ ใบหนำ้เกล้ียงเกลำหมดจดถูก ฉำบด้วยเครื่องสำ อำงรอบกำยรำยลอ้มดว้ยช่ำงภำพและนกัข่ำวรอถือไมคส์มัภำษณ์คนใน
จอฟังคำ ถำมอยำ่งต้งัใจเสียงตอบฉะฉำนทรงพลงั ไร้แววเศร้ำสะเทือนขวญัอยำ่งคนเพิ่ง ผำ่นกำรหยำ่ร้ำงมำหมำดๆ รินรัมภำตอบทุกค ำถำมโดยไร้ข้อสงสัย ดวงหนำ้สวยของนำงแบบดงัแยม้ยมิ้เป็นธรรมชำติหำไดเ้สแสร้ง แต่ประเดน็ที่ดวงฤดีสนใจหำใช่ท่ำทำงของผถูู้กสมัภำษณ์แต่เป็นคำ ตอบจำกริมฝีปำก เคลือบสีแดงสดนนั่ต่ำงหำก “อำ้ว หยำ่กนัแลว้เรอะ” แมแ้ต่คุณดิษยฐ์ำยงัส่งเสียงประหลำดใจ “ดูอะไรกนัอยคู่ะ”
นำทีน้นัคุณเพชรพริ้งตำมเขำ้มำสมทบ หลงัจดักำรตุ๋นกระดูกหมูเสร็จเหลือแค่รอใหเ้ดก็ จัดโต๊ะทำนข้ำวเป็ นอันใช้ได้ “ข่ำวเจำ้ซนน่ะสิ” สำมีเฉลย“เพิ่งประกำศเมื่อก้ีเองวำ่หยำ่กบัหนูวำเสียแลว้” “ควำมจริงหยำ่กนัมำจะครบเดือนแลว้ต่ำงหำก” “คุณรู้กบัเขำดว้ย?” “รู้สิคะ ฉนักบัคุณพี่น่ะสนิทกนัจะตำย” “ออ้” สำมีลืมไปวำ่เมียตวัเองกบัเจำ้ของร้ำนเพชรเจำ้ประจำ สนิทสนมกลมเกลียวคงไม่พน้ ปรับทุกขใ์หก้นั ฟัง
“แลว้ดนัเป็นอะไรนงั่นิ่งเชียวแม่ใหน้อ้งตำมข้ึนจำกสระต้งันำนแลว้นี่ทำ ไมยงัไม่ไป เปลี่ยนชุดอีก” คุณเพชรพริ้งหนัมำเล่นงำนบุตรสำวที่นงั่อำ้ปำกคำ้ง ดวงฤดีนิ่งงนัเหมือนไม่ไดย้นิเสียง รอบตวัเธอยงัช็อกกบัข่ำวกำรหยำ่ร้ำงเมื่อครู่ไม่หำย พวกเขำ...หยำ่กนัง้นัเหรอ เป็นไปไดอ้ยำ่งไร คู่รักที่คบกนัมำต้งัแต่สมยัเรียนมหำวิทยำลยัดูรักกนัหวำนชื่น ฝ่ำยหญิงประกอบอำชีพ นำงแบบบนรันเวย์ มีชื่อเสียงระดับประเทศกำรันตี ขณะที่ฝ่ ำยชำยเป็ นถึงนำยแพทย์ประจ ำ โรงพยำบำลหรูดูเหมำะสมกนัไปทุกอยำ่ง เหตุใดจึงลงเอยดว้ยกำรหยำ่ร้ำงเล่ำ
ในหัวของเธอเต็มไปด้วยค ำถำมและควำมสับสน “ดัน” ร่ำงเลก็สะดุง้เบำๆ ยำมบิดำสะกิดไหล่เรียกเธอกะพริบตำปริบๆ เหลือบมองหนำ้พอ่กบัแม่ ที่มองตอบอยำ่งฉงนกบัอำกำรใจลอย “เป็นอะไรรึเปล่ำลูก” เสียงอำทรของผเู้ป็นพอ่สอบถำม ฉุดดวงฤดีออกจำกภวังค์ควำมคิด “เอ่อ ปะ...เปล่ำค่ะ” “แลว้ทำ ไมยงัไม่ไปอำบน้ำ แต่งตวัอีก ปะเดี๋ยวจะไดท้ำนม้ือค่ำ กนั” มำรดำเอด็
“กะกำ ลงัจะไปค่ะ” “ทีหลงัอยำ่มำนงั่แช่ท้งัที่ตวัเปียกแบบน้ีเดี๋ยวโซฟำจะช้ืน เดก็ตอ้งทำ ควำมสะอำดกนั ให้ วนุ่” ลูกสำวฟังเสียงบ่นของแม่แลว้อดกลอกตำไม่ได้ “ดนันงั่แคแ่ ป๊บเดียวเองน่ำ” “ข้ึนจำกน้ำ ต้งันำนแทนที่จะรีบไปเปลี่ยนชุด ถำ้เป็นหวดัข้ึนมำอยำ่มำร้องโอดโอยนะจะ หยกิซ้ำ ใหเ้น้ือเขียว” “แม่ใจร้ำย!”
“เอะ๊เดก็คนน้ี” “วำ่แต่แม่รู้ต้งัแต่เมื่อไหร่คะเรื่องที่พี่ซนหยำ่กบัคุณวำ” ดวงฤดีลุกจำกโซฟำออ้มมำกอด เอวบำงของผเู้ป็นแม่อยำ่งประจบประแจง ปำกตะล่อมถำม คุณเพชรพริ้งที่ยงัคงควำมสำวและสวยปรำยตำมอง หุ่นของสองแม่ลูกใกลเ้คียงกนัมำก เนื่องจำกภรรยำเจำ้ของบำ้นไม่ไดป้ล่อยตวัใหอ้ว้นพลุย้หรือลงพงุเป็นสำวเจำ้เน้ือกลบักนั คือดูแลสุขภำพ ออกกำ ลงักำยรักษำทรวดทรง ท่ำนดีดหนำ้ผำกยยัตวัแสบไปหน่ึงเปลำะ “ไม่บอก” “โธ่แม่”ลูกสำวโอดครวญ “จะอยำกรู้ไปท ำไมฮึ”
“ก.็..กเ็รำเป็นเพื่อนบำ้นกนันี่คะ” เสียงตอบตะกกุตะกกัส่อพิรุธ “สนใจดว้ยเหรอแม่เห็นดนัเมินตำซนมำเกือบจะสองปีแลว้นี่นึกวำ่ตดัขำดกนัไปแลว้ดว้ย ซ้ำ ต้งัแต่พี่เขำประกำศวำ่จะแต่งงำนกเ็ห็นดนัไม่พดูไม่จำไม่ยอมพบหนำ” ้ “เป็นเพรำะ...ช่วงน้นัดนังำนยงุ่หรอก” “ข้ออ้ำง” “บอกหน่อยสิคะ ดนัอยำกรู้”ลูกสำวลงทุนงอ้ มำรดำมองนยัน์ตำสุกสกำวรำวดำวเดือนคูน่้นักพ็ลนั ใจออ่นยวบ
“เขำหยำ่กนัมำจะครบเดือนแลว้อนัที่จริงกแ็ยกกนัอยมู่ำต้งัคร่ึงปีเพิ่งมำตดัสินใจหยำ่ จริงจงัเพรำะแม่วำเขำจะบินไปทำ งำนที่นิวยอร์กเห็นวำ่เซ็นสญัญำกบัเอเจนซีนำงแบบของ ที่โน่น เป็นสญัญำระยะยำวเสียดว้ย” เรื่องที่รินรัมภำจะโกอินเตอร์น้นัดวงฤดีไม่แปลกใจเพรำะสำวรุ่นพี่ร่วมโรงเรียนเก่ำไม่ได้ มีชื่อเสียงแค่ในประเทศแต่ดงัไกลถึงระดบัเอเชีย ทวำ่เหตุผลเรื่องงำนอยำ่งเดียวคงไม่มี น้ำ หนกัพอถึงข้นัทำ ใหค้นสองคนหยำ่ร้ำงกนั เธอเดำวำ่มนัตอ้งมีอะไรมำกกวำ่น้นัแน่ ฉบัพลนัคำ วำ่แยกกนัอยกู่พ็ลุ่งพล่ำนข้ึนมำในหวั “ทำ ไมพี่ซนกบัคุณวำถึงแยกกนัอยลู่ ่ะ” “ปัญหำส่วนตวัของเขำน่ะสิคนนอกอยำ่งเรำไม่ตอ้งไปรู้หรอก”คุณเพชรพริ้งตดับท
“ป้ำพีชไม่ไดเ้ล่ำใหแ้ม่ฟังเหรอคะ”ลูกสำวไม่วำยตื๊อ “ใครเขำจะเอำเรื่องในครอบครัวลูกชำยมำเผำใหค้นนอกฟังจนหมดล่ะยะ” ท่ำนแหว “กเ็ห็นแม่กบั ป้ำพีชสนิทกนั” ป้ำพีชที่วำ่กค็ือคุณโสวภิตซ่ึงเป็นมำรดำของระฟ้ำ พว่งตำ แหน่งเจำ้ของร้ำนเพชรที่แม่เธอ ไปเป็นลูกคำ้บ่อยๆ “ไปๆ ข้ึนไปอำบน้ำ อำบท่ำไดแ้ลว้” มำรดำไล่ “แม่ไม่ไดป้ิดบงัอะไรดนัอยใู่ช่ม้ยั?” ดวงฤดียังคลำงแคลง
แต่พอเห็นผเู้ป็นแม่เทำ้สะเอวแยกเข้ียวเตรียมสวด ขำยำวๆ คู่น้นักเ็ผน่แหน็บ ข้ึนบนัไดไป ช้นัสองสวนกบันอ้งชำยที่เดินลงมำ พีรกำนตม์องหนำ้ยงุ่ๆ ของพี่สำวแต่เขำไม่ไดถ้ำม อะไร ฝ่ำยดวงฤดีกลบัเขำ้หอ้งส่วนตวัสมองยงัคงสลดัเรื่องของระฟ้ำกบัรินรัมภำไม่หลุด ใบหนำ้ สวยยบัยงุ่คิ้วขมวดเป็นปม ฟันซี่ขำวขบเมม้กลีบปำกล่ำง เดินยำ่ วนไปเวียนมำอยหู่นำ้ หอ้งน้ำ แต่ไม่ยอมเขำ้ไปอำบเสียที หวัใจที่เคยเตน้ดว้ยอตัรำคงที่เริ่มผดิไปหน่ึงจงัหวะจำกน้นักส็องจงัหวะ สำมจงัหวะ เธอสลดัเรื่องของระฟ้ำไม่ออก ท้งัที่พยำยำมข่มใจนบัร้อยคร้ังใหเ้ลิกคิดถึง เขำแต่งงำนแลว้คำ หน่ึงคำ น้ีที่เพียรท่องมำตลอดหน่ึงปีเศษ แต่เขำกห็ยำ่แลว้เช่นกนั...อีกเสียงแทรกข้ึนมำข่มสู้
ดวงฤดีไม่อยำกจะยอมรับวำ่ ประกำยควำมหวงัที่คิดวำ่ดบัสนิทถูกจุดใหต้ื่น พี่ซน...๑๔ ปีมำน้ีไม่มีวนัไหนที่ดนัลืม ลืมวำ่รักเขำมำกเพียงใด จำกควำมชอบในวันวำนแปรเปลี่ยนเป็ นควำมรัก รักเขำเท่ำที่ผหู้ญิงคนหน่ึงจะรักได้ แต่สุดทำ้ยเธอคงทำ ไดด้ีที่สุดแค่เฝ้ำรอเมื่อคนที่ระฟ้ำเลือกคือรินรัมภำ หญิงสำวที่เขำปักใจ รักมำตลอด ส่วนเธอเป็นเพียงนอ้งสำวขำ้งบำ้นที่เขำเอน็ดู
ใช่...แค่เอน็ดูเท่ำน้นั ตอนเลื่อนช้นัข้ึน ม.๒ ดวงฤดีทรำบจำกแม่วำ่จะมีเพื่อนบำ้นยำ้ยมำใหม่แมร้้ัวสองบำ้นจะ ไม่ไดต้ิดกนัเป็นเพียงบำ้นซ่ึงต้งัอยฝู่ ั่งตรงขำ้มเย้อืงไปทำงซำ้ยกระน้นัเธอกย็งัดีใจจนเน้ือ เตน้เมื่อรู้วำ่สมำชิกในบำ้นหลงัใหญ่คือครอบครัวของใคร ตลอดสิบกวำ่ ปีมำน้ีเธอไดเ้ลื่อนข้นัจำกคนแปลกหน้ำมำเป็ นน้องสำวข้ำงบ้ำนของระฟ้ำ นอ้งสำวที่...คิดไม่ซื่อ หลงัจำกลงัเลอยคู่รู่หน่ึง หญิงสำวในชุดคลุมอำบน้ำ กต็ดัสินใจได้ดวงฤดีใชเ้วลำแค่สอง นำทีสำ หรับลำ้งตวัก่อนวิ่งมำเปิดตูเ้ส้ือผำ้หยบิกำงเกงวอร์มจมั๊ขำยหี่อ้ดงัเยบ็ดว้ยผำ้ตำข่ำย ดำ้นข่ำงอวดเรียวขำขำวผอ่งมำสวม ช่วงบนสวมเส้ือกลำ้มสีขำวแต่เมื่อนึกถึงสถำนที่อนั เป็นจุดหมำยปลำยทำง มือกพ็ลนักระตุกเชิ้ตแขนยำวสีฟ้ำอ่อนมำคลุมทบั
ไม่เสียเวลำเป่ำผมใหแ้หง้ดว้ยซ้ำ แค่แตม้เครื่องสำ อำงบำงๆ บนใบหนำ้และริมฝีปำก จำกน้นัควำ้กญุแจรถยนต์โทรศพัท์และกระเป๋ำสตำงคม์ำถือ หญิงสำวในชุดเตรียมพร้อมกำ้วออกจำกหอ้งก่ึงเดินก่ึงวงิ่ลงบนัไดมำที่ช้นัล่ำงขณะน้นั นอ้งชำยซ่ึงถือแกว้น้ำ ผลไมเ้ดินผำ่นมำพอดี พีรกำนต์ทักพี่สำว “ดนัจะไปไหน” เสียงทุม้เขม้อนัเป็นเอกลกัษณ์ของเขำทำ ดวงฤดีกลืนน้ำ ลำยเหนียว “เอ่อ พอดีพี่เพงิ่นึกไดว้ำ่มีธุระด่วน” ตอบพลำงหลบตำ เสียงพดูคุยของลูกๆ เรียกควำมสนใจจำกพอ่กบัแม่ในหอ้งนงั่เล่น “จะไปไหนอีกดัน ใกล้ถึงเวลำทำนข้ำวแล้วนะ” มำรดำเตือน
ลูกสำวหนั ไปส่งยมิ้แหย “ทุกคนทำนกนัไปก่อนเลยนะคะ ดนัมีธุระตอ้งไปที่นึงก่อน แต่สญัญำวำ่กลบัมำทนัร่วม โต๊ะแน่นอนคะ่” คุณเพชรพริ้งต้งัท่ำจะทว้ง หำกแต่สำมีแตะแขนปรำม เชิงสงั่ใหป้ล่อยลูกไปเถอะ ดวงฤดีจึง อำศยัจงัหวะน้นัรีบสบัฝีเทำ้ออกไปยงัโรงจอดรถ ปล่อยใหส้มำชิกในบำ้นหลงัใหญ่มอง ตำมหลงัภำยใตส้ำยตำอ่ำนยำกของท้งัคุณดิษยฐ์ำและลูกชำย ผู้เป็นพอ่พรูลมหำยใจออกถอนสำยตำกลบัมำ พรึมพำ เสียงเบำ “ไปโรงพยำบำลน่ะสิ”
บท 2 ไม่ผดิจำกที่บิดำคำดกำรณ์รถยนตค์นัเก่งของลูกสำวตบไฟเล้ียวเขำ้จอดหนำ้โรงพยำบำล เอกชนชื่อดงัแห่งหน่ึง เจำ้ของรถกำ้วลงมำดว้ยควำมร้อนใจ ตรงดิ่งผำ่นเจำ้หนำ้ที่รักษำ ควำมปลอดภยัที่ช่วยเปิ ดประตู หวัค่ำ แบบน้ีคนไขม้ีไม่มำก มีบำงรำยญำติกำ ลงัต่อคิวรับยำ ในตวัอำคำรโปร่งโล่งแบ่งเป็น สดัส่วนดูไม่วนุ่วำยอยำ่งโรงพยำบำลรัฐ สองเทำ้ซ่ึงห่อหุม้ดว้ยผำ้ใบสีขำวเดินลึกเขำ้ไปขำ้ง
ใน เธอเคยมำที่นี่หลำยคร้ัง ท้งัมำตรวจสุขภำพและมำเป็นเพื่อนคนในครอบครัวจึงพอจะรู้ บำ้งวำ่หอ้งทำ งำนของเป้ำหมำยอยตู่รงไหน ดวงฤดีไม่ไดต้ิดต่อระฟ้ำเป็นเวลำปีกวำ่แลว้ ไม่มีกำรโทร.หำ ชวนคุย หรือถำมไถ่ควำม เป็นไปในชีวิต เรียกวำ่ต้งัแต่เขำประกำศแต่งงำน เธอกเ็ริ่มสร้ำงกำ แพงก้นัขวำงระหวำ่งกนั ผลกัดนัเขำออกจำกโลกของตวัเอง หรือควำมจริงคือสร้ำงกำ แพงปกป้องหวัใจที่ปริร้ำวกนั เขำออกไปใหห้ ่ำงที่สุด ดว้ยคิดวำ่วิธีน้ีจะไม่ทำ ใหเ้จบ็ ปวด ปล่อยเขำไปตำมทำงที่เขำเลือก ระหวำ่งเรำเกือบจะเป็นคนแปลกหนำ้โดยสมบูรณ์ แมแ้ต่วนัแต่งงำนของเขำกบัรินรัมภำ...กไ็ร้เงำของเธอไปร่วมแสดงควำมยนิดี
เธอรู้แก่ใจวำ่ตวัเองทำ ตวัไม่น่ำรักไร้เหตุผลไม่รู้จกัแยกแยะ หำกระฟ้ำจะโกรธกนักไ็ม่ แปลก เรำไม่ไดคุ้ยกนัมำเป็นปีแต่วนัน้ี...เธอกลบัรีบรุดมำหำ นี่คือกำรเสี่ยงดวงอยำ่งหน่ึง เธอหุนหนัออกจำกบำ้น ไร้เบอร์ติดต่อเป้ำหมำยรู้แคว่ำ่ชำย หนุ่มทำ งำนที่ไหน หำกแต่ไม่รู้ตำรำงเวร ตอนทรำบข่ำวอยำ่งเดียวที่ดวงฤดีนึกออกคือตอ้งไปพบเขำ กไ็ดแ้ต่ภำวนำใหร้ะฟ้ำอยทู่ ี่นี่ หญิงสำวตรงดิ่งไปที่เคำน์เตอร์ประชำสมัพนัธ์ “สวสัดีค่ะไม่ทรำบวำ่ตอ้งกำรติดต่อเรื่องอะไรคะ”
พยำบำลสำวในชุดเครื่องแบบยมิ้แยม้ทกัทำย ดวงฤดีชะงกัไปแวบหน่ึงหลงัเห็นหนำ้อีก ฝ่ำยชดัๆ สะดุดใจกบัริมฝีปำกเคลือบลิปสติกสีแดงแปร๊ดยงิ่กวำ่ผลเชอร์รีปกติไม่ค่อยเห็น พยำบำลแต่งหนำ้จดัเท่ำน้ีมำก่อน แต่อีกใจกห็ำคำ ตอบใหต้วัเองวำ่อำจเพรำะที่นี่เป็น โรงพยำบำลเอกชน คู่สนทนำทำ หนำ้ที่พนกังำนตอ้นรับดว้ยยอ่มตอ้งแต่งหนำ้แต่งตวัใหดู้ น่ำพิสมยั “สวสัดีค่ะ ดิฉนัมำติดต่อขอพบนำยแพทยร์ะฟ้ำกรีฑำพมิุกต”์เธอแจง้ควำมประสงค์ คร้ันพยำบำลสำวไดย้นิชื่อคุณหมอหนุ่มและควำมประสงคซ์ ่ึงไม่เกี่ยวขอ้งใดๆ กบัทำง กำรแพทย์รอยยมิ้บนหนำ้กพ็ลนัหุบลง หล่อนลอบมองดวงฤดีดว้ยกำรกวำดตำเร็วๆ “ไดโ้ทร.นดัคิวไวล้ว่งหนำ้รึเปล่ำคะ หรือเคยเป็นคนไขข้องคุณหมอมำก่อน”
“เปล่ำค่ะไม่เคย” “ตอนน้ีคุณหมออยใู่นเวลำงำน แนะนำ ใหร้อพบในเวลำส่วนตวัจะสะดวกกวำ่นะคะ” แปลวำ่พี่ซนอยทู่ ี่นี่... ดวงฤดีใจช้ืน “คุณหมอตรวจคนไขอ้ยเู่หรอคะ” เธอถำม “เกรงวำ่จะเป็นอยำ่งน้นัค่ะ” พยำบำลคนเดิมยมิ้เยำะ
เปรมยดุำประเมินสำวรุ่นนอ้งตรงหนำ้นี่ไม่ใช่คร้ังแรกที่มีสำวๆ มำติดต่อขอพบนำยแพทย์ ระฟ้ำยงิ่เมื่อทรำบวำ่คุณหมอหนุ่มหยำ่ร้ำง หอ้งตรวจแทบจะรองรับคนไขป้่วยกำรเมืองไม่ หวำดไม่ไหว ท้งัสำวเลก็สำวใหญเ่ขำ้ออกโรงพยำบำลกนั ใหค้วกั่ บำงคนเคยเป็นคนไขข้องหมอหนุ่มมำก่อน คร้ันรู้ข่ำววำ่เขำกลบัมำครองควำมโสดอีกคร้ัง ใหก้ระชุ่มกระชวยหวัใจกไ็ม่วำยตำมมำเฝ้ำเมียงมองถึงหนำ้หอ้งร้อนถึงพยำบำลตอ้งปวด เศียรเวยีนเกลำ้หลำยตลบ กวำ่จะหำทำงกนัแม่คุณท้งัหลำยแหล่ออกไป รำยน้ีกค็งไม่ต่ำงกนั เปรมยดุำกลอกตำเอือมระอำ ในฐำนะที่หลอ่นเองกช็ื่นชอบระฟ้ำเป็นทุนเดิม กำรขบัไล่ไส ส่งบรรดำผหู้ญิงเหล่ำน้ีไม่ใหไ้ปกวนใจเขำยอ่มส่งผลดีต่อตวัเอง เสียแต่วำ่อยำ่งไรวนัน้ีดวงฤดีกต็อ้งพบชำยหนุ่มใหไ้ด้
“ง้นัรบกวนคุณช่วยแจง้นำยแพทยร์ะฟ้ำใหท้รำบหน่อยไดไ้หมคะวำ่ดิฉนัมำขอพบ จะเป็น หลงัตรวจคนไขเ้สร็จกไ็ด”้ “คนไขคุ้ณหมอเยอะมำกค่ะถำ้คุณไม่กลวัรอนำนอยำ่งต่ำ กส็กัสองชวั่โมง ดิฉนักจ็ะโทร. แจง้ให”้พยำบำลสำวปำกแดงเสนออยำ่งใจดีขดักบัคำ ขู่ แต่ไม่มีเสียหรอกที่คนฟังจะกลวั “กด็ีค่ะง้นัโทร.เลยแจง้นำยแพทยร์ะฟ้ำวำ่‘ดวงฤดี’ มำขอพบ” เธอยมิ้ตอบอีกฝ่ำยที่กรำมเริ่มแขง็หนำ้ตำอิหลกัอิเหลื่อเมื่อโดนกดดนัทำงสำยตำหนกัข้ึน เปรมยดุำจำ ตอ้งยกโทร.ศพัทต์ ่อสำยเขำ้ไปในหอ้งตรวจ พดูคุยกบั ปลำยสำยอยสู่องสำม ประโยค ก่อนจะวำงหูโทรศพัทล์งดว้ยท่ำทีกระแทกกระท้นัผดิกบัคนมองที่ยกมุมปำกเยย้ หยัน
“เชิญที่หอ้งตรวจหมำยเลข ๔ ค่ะคุณหมออนุญำตใหคุ้ณเขำ้พบได”้ “ขอบคุณ” จบคำ กส็ะบดักน้หนัหลงัให้จึงไม่ทนัเห็นสีหนำ้ไม่น่ำดูของอีกฝ่ำยเปรมยดุำบุย้ปำกขดัใจ จนจมูกยน่ดูอำรมณ์เสียสุดๆ ชนิดที่เพื่อนร่วมงำนซ่ึงกลบัจำกเขำ้หอ้งน้ำ ยงัร้องทกั “เป็นอะไรเปรม หนำ้นิ่วคิ้วขมวดเชียว” “อำรมณ์ไม่ดีน่ะสิ” “เรื่องอะไรล่ะ” “จะอะไร๊ถำ้ไม่ใช่มีสำวสวยมำขอพบหมอซนอีกรำยคนที่สำมของวนัน้ี”
“แหม คนเพิ่งโสดกเ็น้ือหอมอยำ่งง้ีแหละ ตอ้งทำ ใจ” “ตอนไม่โสดกเ็ห็นสำวนอ้ยสำวใหญ่เดินตำมเป็นขบวน” ปำกบ่น มือกค็วำ้ถวั่ตม้ในถุงใตโ้ต๊ะแกะใส่ปำกเค้ียวหงุบหงบั เปรมยดุำเค้ียวไปทำ หนำ้เมื่อยไป เฮ้อ หงุดหงิด! ฝ่ำยดวงฤดีกำ้วมำหยดุหนำ้หอ้งตรวจหมำยเลข ๔ เธอยนืนิ่งสูดลมหำยใจชวั่ครู่มือบำง เคำะประตูส่งสญัญำณบอกคนขำ้งใน เพยีงแค่ผลกัประตูเขำ้ไปกเ็ห็นร่ำงสูงในชุดเส้ือกำวน์ สีขำวนงั่อยหู่ลงัโต๊ะทำ งำน กำ ลงักม้หนำ้กม้ตำเขียนบำงอยำ่งไม่ไดล้ะสำยตำข้ึนมองผมู้ำ เยือนสักนิด
ผิดกบัหญิงสำวที่ยนืนิ่งรำวถูกแช่แขง็ไปท้งัร่ำง ดวงฤดีมองคนที่อยหู่ลงัโต๊ะทำ งำน มองผม รองทรงสูงสีน้ำ ตำลเขม้หวีเรียบร้อยใบหนำ้ซ่ึงกม้ลงจดจ่อหนำ้กระดำษน้นัขำวสะอำด แม้ จะเห็นแคเ่ส้ียวหนำ้แต่ระฟ้ำดูไม่เปลี่ยนไปเลยผวิของเขำยงัขำวผอ่งดงั่พนัธุกรรม ปำก จมูกคิ้วคำงสอดรับกนัอยำ่งลงตวัขบัใหใ้บหนำ้คมสนั โดดเด่น หล่อเหลำ ตอ้งใจสำวๆ ไม่ รู้กี่สิบกี่ร้อยคน ออ้จะมีอยำ่งเดียวที่เปลี่ยนไปจำกกำรพบกนัคร้ังสุดทำ้ยของท้งัคู่ คงเป็น...ร่ำงกำยเขำที่ผอมลง ดูคล้ำยคนอดนอน ผอมลงในควำมหมำยของดวงฤดีไม่ใช่แบบพวกขำดสำรอำหำรหรือหวัโตกวำ่ตวักแ็ค่ดู ซูบเซียวแขนเลก็ลงกวำ่แต่ก่อนนิดหน่อยกระน้นัยงัมีมดักลำ้มใหเ้ห็นรำงๆ
ช่วงเวลำที่หญิงสำวเอำแต่สำ รวจร่ำงกำยเขำจงัหวะน้นัระฟ้ำวำงปำกกำ... “ไง ดัน” เสียงทุ้มทักทำย เสียง...ที่ดวงฤดีไม่ไดย้นิมำนำนเหลือเกิน นยัน์ตำสีรัตติกำลคู่น้นัชอ้นข้ึนสบ มนันุ่มลึกคำดเดำยำกอ่ำนควำมรู้สึกไม่ออกและคน มองทำนทนควำมกดดนัไม่ไหวเป็นฝ่ำยหลบตำเสียเอง “นงั่ก่อนสิ”ระฟ้ำเชิญ แพทยห์นุ่มปิดแฟ้มเอกสำรคนไขร้ำยหน่ึงซ่ึงหยบิมำตรวจเช็กเลื่อนไปวำงแถบซำ้ยมือ เกบ็ ปำกกำเหน็บคืนขอบกระเป๋ำของเส้ือกำวน์ที่สวม อำกปักิริยำของเขำเป็นไปดว้ยควำม นุ่มนวลและดูไม่ฝืนธรรมชำติ
ระฟ้ำใชเ้วลำเพียงสิบวินำทีมองสำ รวจคู่สนทนำจบัจอ้งจงัหวะยำ่งเทำ้กำ้วมำทรุดนงั่บน เกำ้อ้ีอีกฝั่ง ดวงหนำ้หวำนงำมจบัจิตไร้รอยยมิ้กจ็ริงแต่ดวงฤดีกย็งัคงเป็นดวงฤดี ผู้มีรัศมี อบอุ่นลอยวนอยทู่วั่ร่ำง ใครอยใู่กลก้ ส็มัผสัไดถ้ึงควำมสงบ “ไม่เจอกนันำนเลยนะ” ชำยหนุ่มถอนสำยตำกลบัเปลี่ยนเป็นเอนหลงัพิงพนกัเกำ้อ้ีดว้ย ท่วงท่ำสบำยๆ “ตอนไดย้นิวำ่ดนัมำขอพบ พี่ตกใจแทบแย”่ “ไม่เชื่อเหรอคะวำ่ดนัจะมำหำ” “กเ็รำเล่นหลบหนำ้พี่ไปต้งัเกือบสองปี” คนถูกจบัไดห้นำ้ร้อนวำบ เผลอขยบัตวัอึดอดัจนแพทยป์ระจำ หอ้งลอบยมิ้ดวงฤดีนึกวำ่เขำ ไม่สงัเกตเสียอีกวำ่ระหวำ่งเธอกบัเขำไม่ใช่แค่เรื่องงำนที่ทำ ใหค้ ่อยๆ ร้ำงรำกำรติดต่อแต่ เป็นเพรำะเธอที่ค่อยๆ เขยบิถอยห่ำงก่อใหเ้กิดช่องวำ่งของควำมสมัพนัธ์จำกจุดเลก็ๆ ค่อยๆ ขยำยวงใหญ่ข้ึนจนกลำยเป็นห่ำงหำยไปจำกชีวิต
จริงอยทู่ ี่พอ่แม่เรำท้งัคู่สนิทกนัพีรกำนตเ์องกร็ู้จกัเขำ บ่อยคร้ังที่ระฟ้ำตำมบิดำไปออกงำน สงัคมบำ้งแต่ดวงฤดีปฏิเสธจะไปร่วมสงัสรรคด์ว้ยรู้วำ่ตอ้งเจอเขำ เขำที่บำงคร้ังกอ็อกงำนคู่กบัคนรัก ...กบัรินรัมภำ เธอเคยคิดวำ่ตวัเองทำ ใจยอมรับควำมจริงได้ระฟ้ำมีสิทธ์ิจะรักกบัคนที่เขำเลือกคนที่ตรง ใจเธอไม่มีสิทธ์ิหำ้มหรือเหนี่ยวร้ังกระน้นัควำมจริงกบ็ ีบใหเ้ธอเจบ็ ปวด กดักร่อนใจท้งั ดวงจนตอ้งเลือกวิธีหลบล้ีหนีหำย สมยัเขำกบัอดีตภรรยำคบหำกนัเธอยงัพอทำ ใจแต่เมื่อ ข่ำวครำวแต่งงำนแวว่มำเขำ้หูดวงฤดีถึงไดรู้้กบัตวัวำ่เธอทำ ไม่ได้ เธอยังคงเจ็บปวดเมื่อเห็นระฟ้ำยืนเคียงข้ำงผู้หญิงอื่น
และเธอไม่ไดใ้จกวำ้งพอจะบำกหนำ้ไปร่วมแสดงควำมยนิดีป้ันหนำ้วำ่ ไม่เป็นอะไร ทำ ที วำ่ตวัเองเขม้แขง็พอจะไปฉีกยมิ้อวยพรในวนัแต่งงำน ขอใหช้ีวติคู่ของเขำยนืยำวขอให้ ครองรักกนัไปจนแก่เฒ่ำ หำกใครจะครหำวำ่ควำมรักที่เธอมีต่อเขำช่ำงเห็นแก่ตวัแทนที่จะร่วมยนิดีเมื่อเห็นคนที่รัก มีควำมสุข ดวงฤดีขอเลือกเป็นฝ่ำยถูกตรำหนำ้เสียดีกวำ่ “คือวำ่...พกัหลงัน้ีดนัยงุ่กบังำนที่หอ้งเส้ือน่ะค่ะเลยไม่คอ่ยมีเวลำเท่ำไหร่” “แลว้วนัน้ีมำหำพี่มีเรื่องอะไรเหรอ?” ระฟ้ำเข้ำประเด็น ประเดน็ที่เขำเองพอจะคำดเดำคำ ตอบไวก้่อนแลว้ “ดนั...เพิ่งเห็นข่ำว”
ดวงฤดีสบตำเขำ มองลึกเขำ้ไปรำวกบัจะคน้หำควำมเจบ็ ปวดเสียใจหรือเศร้ำโศกเสียแต่วำ่ ชำยหนุ่มไม่มีใหท้ ้งัสำมสิ่ง ใบหนำ้ของเจำ้ตวัเรียบสนิท นอกจำกประกำยเอน็ดูเลก็ๆ ใน แววตำที่มกัจะก่อตวัข้ึนอตัโนมตัิยำมอยตู่ ่อหนำ้ดวงฤดี “ข่ำวเพิ่งออกวนัน้ีสินะ” “ค่ะคุณวำไปออกอีเวน้ทใ์นหำ้งนกัข่ำวกเ็ลยตำมไป” “แล้วดันสงสัยตรงไหน” “คะ?” คนถูกถำมหน้ำเหลอหลำ มองคนฝั่งตรงขำ้มงงๆ “มำหำพี่ถึงนี่คงมีเรื่องติดใจละ่สิสงสยัตรงไหนกล็องถำมมำเถอะถำ้ตอบไดพ้ ี่จะตอบ” “เปล่ำค่ะ ดนักแ็ค่...แปลกใจเฉยๆ” เธอหลุบตำ มองมือที่กมุกนับนหนำ้ตกั
นึกสงสยัวำ่เธอดูอ่ำนง่ำยขนำดน้นัเชียวหรือ “กอ็ยำ่งที่วำใหส้มัภำษณ์ไป”ระฟ้ำเลือกเวน้รำยละเอียดปลีกยอ่ย “ทำ ไม...ถึงหยำ่กนัล่ะคะ” เสียงถำมแผว่ดูลงัเลวำ่สมควรถำมหรือไม่เขำจะหำวำ่เธอ ละลำบละลว้งเรื่องส่วนตวัหรือเปล่ำ เรำไม่เจอกนันำน เธอหลบหนำ้เขำแต่ดนัรีบมำหำทนัทีหลงัข่ำวกำรหยำ่ร้ำงถูกประกำศ ดวงฤดีรู้วำ่กำรกระทำ ของเธอดูไม่เหมำะสม หำกแม่รู้วำ่เธอถ่อมำหำระฟ้ำเพื่อถำมวำ่เขำ หยำ่ทำ ไม มีหวงัถูกบิดเน้ือเขียวโทษฐำนยงุ่เรื่องชำวบำ้นแน่
“พวกพี่ออกจะรักกนัมำกไม่ใช่เหรอ” “รักกส็ ่วนรักแต่บำงคร้ังชีวติมีแค่ควำมรักอยำ่งเดียวไม่พอหรอก” “ดนัไม่เขำ้ใจ” “ตอนคบกนัมนักแ็บบนึงแต่พอแต่งงำนยำ้ยมำอยดู่ว้ยกนักใ็หค้วำมรู้สึกอีกแบบ เรำอำจจะ เขำ้กนัไดบ้ำงเรื่องแต่กบับำงเรื่องแมพ้ยำยำมปรับตวัแต่เหมือนไม่ช่วยอะไร บำงคู่ดูรักกนั หวำนชื่น แต่เอำเขำ้จริงกลบัอยดู่ว้ยกนัไม่ได้เพรำะไลฟ์สไตลช์ีวิตต่ำงกนัควำมชอบ ขดัแยง้กนักำรดำ เนินชีวิตแตกต่ำงถำ้อยกู่นัไปแลว้ไม่มีควำมสุขไม่สู้ถอยคนละกำ้ว กลบัมำยนืที่เก่ำกไ็ม่เสียหำยนี่” “แต่พวกพี่เลิกกนันะไม่ใช่แค่ถอยกลบัมำในจุดที่ยงัไม่ไดแ้ต่งงำน” “เรำเลือกแลว้พี่กบัวำพอใจจะกลบัมำอยใู่นจุดน้ี”
“...” “พี่เลือกแลว้ดนั” ชำยหนุ่มยนืยนัมีรอยยมิ้ประดบัมุมปำกเลก็ๆ แต่วบูหน่ึงที่ดวงฤดีสงัเกตเห็นควำมหม่นหมองในแววตำ เธอบงัคบัฝ่ำมือไม่ใหส้นั่ท้งัที่ อยำกเอ้ือมไปควำ้มือขำวของคนหลงัโต๊ะทำ งำนมำกมุจะแย่ “เสียใจเหรอคะ” แมร้ะฟ้ำจะดูปกติดีแต่กบัคนที่รู้จกัเขำมำเป็นสิบปีดวงฤดีรู้วำ่เขำเจบ็ คนถูกถำมมองหญิงสำวตรงหนำ้กำลเวลำเปลี่ยนเดก็หญิงช้นัม.ตน้ ใหเ้ติบโตเป็นสำวงำม เพียบพร้อม หนุ่มๆ คงตำมขำยขนมจีบกนัไม่ขำด จู่ๆ ชำยหนุ่มกเ็กิดอำกำรปวดปลำบที่อก ขำ้งซำ้ยเศษเส้ียวบำงๆ ของอำกำรหึงหวงตีต้ืนข้ึนมำจุกอกเมื่อคิดวำ่มือขำวสะอำดคู่น้ีจะ
โดนชำยอื่นกอบกุม ใบหน้ำใสกิ๊กถูกหนุ่มหนำ้ไหนแตะตอ้งสมัผสัพวงแกม้อมชมพรูะเรื่อ ถูกปลำยจมูกดอมดมกลิ่นหอม ระฟ้ำข่มใจเตือนสติตวัเองวำ่เขำกแ็ค่หวงดวงฤดีไปตำมประสำพี่ชำยเนื่องจำกเห็นหญิง สำวมำต้งัแต่สมยัเรียน “ชีวิตแต่งงำนที่ลม้เหลว...ใครบำ้งล่ะไม่เสียใจ” แต่เขำรู้อยแู่ลว้วำ่สุดทำ้ยวนัน้ีตอ้งเดินทำงมำถึงแมจ้ะเสียใจแต่กไ็ม่ถึงข้นั ฟูมฟำยจนเสียผู้ เสียคน เขำแยกกนัอยกู่บัรินรัมภำมำคร่ึงปีจนเริ่มชินชำกบักำรใชช้ีวิตลำ พงัมนัไม่แยเ่ลย อำจจะเหงำบำ้งคิดถึงช่วงเวลำที่เคยใชร้่วมกบัอดีตคนรักบำ้งแต่นำนวนัเขำ้กช็ินไปเอง ระฟ้ำไม่เคยนึกเสียดำยช่วงเวลำสิบสองปีที่คบหำกนับวกกบัหลงัแต่งงำนอีกปีเศษ มนัเป็นควำมทรงจำ ที่ดี...ไดเ้ท่ำน้ีกถ็ือวำ่คุม้ค่ำแลว้
“พี่เชื่อวำ่ยงัไงสกัวนัตอ้งผำ่นมนัไปได้แคอ่ำศยัเวลำเป็นตวัช่วย” เวลำหรือ? ดวงฤดีนึกอยำกแยง้นกัวำ่บำงคร้ังเวลำกไ็ม่ช่วยใหเ้รำรักใครบำงคนนอ้ยลง ตวัอยำ่งกเ็ธอนี่ไง แต่สุดทำ้ยสิ่งที่ปำกพดูไปมีแค่... “ค่ะเวลำจะเยยีวยำทุกอยำ่งเอง”
คนฟังเหลือบมองเธอแวบหน่ึงแววตำคลำ้ยมีคำ ถำม หำกแต่เกบ็เงียบ สีหนำ้ของระฟ้ำ เรียบเฉยยำกจะหยงั่ควำมรู้สึก ชนิดที่ไม่มีใครรู้เลย...วำ่เขำแอบซ่อนสิ่งใดไวใ้นใจ บท 3 “แลว้แกกเ็จ๋อไปหำเขำถึงโรงพยำบำล?” “อำฮะ” “ดนัหนอดนัฉนั ไม่รู้จะสงสำรหรือสมน้ำ หนำ้แกดีทีตอนเขำแต่งงำนไม่ไป แต่พอรู้วำ่เขำ หยำ่กบัเมียปุ๊บ ดนัรีบเสนอหนำ้ไปใหเ้ห็นคนแรกซะง้นั” แพรพดุตำนกล้วัหวัเรำะแต่เป็นเสียงหวัเรำะแขง็ๆ หำไดส้ะใจจริงฝ่ำยดวงฤดีหนำ้ม่อย ขอบตำคล้ำ เพรำะนอนไม่หลบัมำต้งัแต่เมื่อคืน จงัหวะน้นัม.ล.อำภำภสัเดินถือถำดขนมเขำ้ มำ จัดแจงวำงชีสเค้กของโปรดเพื่อนลงบนโต๊ะ
ยำมน้ีคนท้งัหมดอยใู่นร้ำนขนมหวำน ‘กลิ่นรัก’ ซ่ึงเป็นกิจกำรหลกัของเพื่อนผยกถำดขนมู้ มำเสิร์ฟ หลงัจำกเรียนจบมหำวิทยำลยัต่ำงฝ่ำยต่ำงแยกยำ้ยไปประกอบอำชีพกำรงำน แพรพดุตำน เลือกเรียนต่อปริญญำโทดำ้นกำรตลำด ปัจจุบนัทำ งำนในบริษทัขำ้มชำติแห่งหน่ึงแม้ มำรดำเป็นถึงเจำ้ของตลำดใหญ่กลำงกรุงฐำนะทำงบำ้นจดัวำ่ดีไม่ขดัสนเรื่องเงินทองแต่ กำรปล่อยให้ลูกสำวได้ท ำตำมควำมฝัน เลือกเส้นทำงชีวิตในแบบที่เขำชอบ แม้ต้องเป็ น ลูกนอ้งใตบ้งัคบับญัชำใคร พอ่แม่กพ็ร้อมสนบัสนุน คิดเสียวำ่ ใหเ้ขำหำประสบกำรณ์ชีวิต ขณะที่หลงัจบปริญญำตรีดำ้นกำรออกแบบในเมืองไทย ดวงฤดีตดัสินใจลดัฟ้ำไปเรียนต่อ ดำ้นแฟชนั่ดีไซน์ที่ฝรั่งเศส จบมำจึงลงทุนเปิดหอ้งเส้ือสำ หรับตดัชุดววิำห์เป็นของตวัเอง ระยะเวลำสำมปีมำน้ีกิจกำรของเธอเริ่มอยตู่วั ส่วนม.ล.อำภำภสัเรียนจบดำ้นคหกรรมตำมควำมถนดัจึงเปิดร้ำนขนมหวำนที่มีขนม หนำ้ตำน่ำรับประทำนใหเ้ลือกหลำยชนิด
แมก้ำลเวลำผนัผำ่น คนท้งัสำมเติบโต แต่ควำมผกูพนัระหวำ่งกนัไม่มีลดนอ้ยถอยลง เพื่อนยังคงเป็ นเพื่อน ติดต่อไปมำหำสู่ไม่ขำด ไม่วำ่คนใดมีเรื่องทุกขใ์จหรือตื่นเตน้ยนิดีกม็กัจะแชร์ขอ้มูลใหรู้้ กนัเสมอ และวนัน้ีเมื่อดวงฤดีมีเรื่องคิดไม่ตกจึงใชร้้ำนขนมของเพื่อนเป็นฐำนบญัชำกำรชวั่ครำว “ไม่เอำน่ำพดุตำน อยำ่ตำ หนิดนัสิ” “แตะนิดแตะหน่อยไม่ไดเ้ชียว”
แพรพดุตำนแซะเจำ้ของร้ำนที่นงั่ลงร่วมวง “กค็ุณเพลินสงสำรดนันี่จ๊ะ” “สงสำรทำ ไม ทำ ตวัเองท้งัน้นั” “อยำ่ซ้ำ เติมกนัไดไ้หม” ดวงฤดีหนำ้บูด “ที่ดนัเรียกพดุตำนกบัคุณเพลินมำหำกเ็พรำะไม่รู้ จะท ำยังไงแล้ว” เธอปวดหัว เมื่อวำนหลงักลบัจำกโรงพยำบำลกโ็ดนแม่เอด็ไปทีที่เรียกตวัเพื่อนๆ มำวนัน้ีเพรำะอยำก ขอควำมเห็นหำใช่คำ ทบัถม
“ดนัรู้วำ่ตวัเองผดิทำ ตวัเป็นพวกข้ีแพช้วนตีแต่ที่ผำ่นมำใช่วำ่ดนัมีควำมสุขนะพดุตำน กำร แอบรักมนัทรมำนแค่ไหนไม่มีใครรู้หรอก ดนัไม่โกรธเลยที่พี่ซนเลือกคนอื่น แต่จะใหท้ำ ใจยอมรับแลว้บำกหนำ้ไปยมิ้ระรื่นแสดงควำมยนิดีดนักท็ำ ไม่ได้จนเมื่อวำนตอนรู้ข่ำววำ่ พวกเขำหยำ่กนั...ดนับอกไม่ถูกวำ่รู้สึกยงัไง มนัไม่เชิงดีใจแต่กไ็ม่ไดเ้ห็นใจนกั ตอนน้นัเรื่องเดียวที่ดนันึกออกมีแค่ห่วงพซี่น ดนักลวัเขำเสียใจไม่อยำกเห็นเขำเศร้ำ ที่รีบ ไปหำโดยไม่คิดหนำ้คิดหลงัใหด้ีก่อนกเ็พรำะ...ดนัแค่อยำกอยขู่ำ้งๆ เผอื่เขำตอ้งกำรใครสกั คนปลอบใจ” คนพดูใชห้ลอดคนน้ำ ชำในแกว้ไปมำดว้ยท่ำทีเหม่อลอยเธอแค่พดูมนัออกไปตำมใจรู้สึก ส่วนคนฟังท้งัสองพลนัเงียบกริบ นงั่นิ่งกนัไปเกือบคร่ึงนำทีเจำ้ของร้ำนกเ็ปรยเสียงเรียบ “แลว้ดนัจะเอำไงต่อ” “ดนัไม่รู้”
“แต่ฉนัคิดวำ่ ใจลึกๆ แกรู้”แพรพดุตำนหรี่ตำมองเพื่อน “ดนั...แกโกหกไม่เก่งเลย” ดวงฤดีฟังแล้วเม้มปำกทันที “ยงัรักเขำอยใู่ช่รึเปล่ำ?” “เกี่ยวอะไร” “เกี่ยวสิเพรำะแกรักเขำแกเลยปล่อยมือจำกเขำไม่ไดเ้สียทีอีกอยำ่งตอนน้ีพี่ซนเป็นโสด แล้ว แกเลยกลับมำมีควำมหวังอีกรอบ” “แล้วมันแปลกตรงไหน?” ครำวน้ีเป็นม.ล.อำภำภสัถำมแทรก“คนโสดสองคนมำเจอกนัก็ มีสิทธ์ิที่พวกเขำจะคบกนันี่นำ” “เหอะคนเรำถำ้มนัจะรักไม่ตอ้งรอใหเ้วลำผำ่นมำเป็นสิบปี หรอก”
“แต่สมยัก่อนที่ดนัตำมจีบพซี่นพดุตำนกเ็ป็นผชู้่วยนี่แถมยงัช่วยวำงแผนใหทุ้กคร้ัง” เพื่อน สำวทวนควำมจ ำ “นนั่มนัต้งักี่ปีมำแลว้ตอนน้ีพวกเรำไม่ใช่เดก็นกัเรียนในชุดคอซองที่เห็นรุ่นพี่หล่อๆ กพ็ำ กนักรี๊ดกร๊ำดเสียหน่อย” “แปลวำ่พดุตำนจะไม่ช่วยเหรอ?” ท้งัดวงฤดีและม.ล.อำภำภสัจอ้งคนถูกถำมตำแป๋ว ชนิดที่แพรพดุตำนอึดอดัตอ้งเสยกแกว้ ชำปั่นข้ึนจิบแกค้อแหง้ขณะเดียวกนักพ็ยำยำมย้ำ เตือนตวัเองวำ่ตอ้งใจแขง็เธอไม่อยำก เห็นดวงฤดีเอำแต่วิ่งตำมระฟ้ำอีกแลว้ เพรำะยงิ่ตำม...เขำกย็งิ่ห่ำงไกลและสุดทำ้ยเหลือแค่เพื่อนเธอที่ถูกทิ้งไวก้ลำงทำง
“ไม่” “พุดตำน!” สองสำวประสำนเสียงโอดครวญ “ทำ ไมล่ะ” ดวงฤดีกระตุกแขนเพื่อนยกิๆ “หน่ึง เพรำะตอนน้ีพี่ซนไดช้ื่อวำ่เป็นพอ่หมำ้ยหยำ่เมียและฉนัคิดวำ่เขำไม่เหมำะกบัแก สอง เพรำะฉนัคิดวำ่อนำคตแกจะไดเ้จอคนที่ดีกวำ่แน่ๆ ขอแค่แกเปิดใจและเลิกยดึติดกบั เรื่องเก่ำๆ ยงัมีผชู้ำยบนโลกอีกไม่รู้ต้งักี่ร้อยลำ้นคน แกยงัมีตวัเลือกนะดนัยงัมีโอกำส ทำ ไมตอ้งเอำควำมรู้สึกตวัเองไปผกูมดักบัแค่คนคนเดียวคนที่เขำไม่เห็นค่ำอะไรในตวัเรำ และข้อสุดท้ำย...ฉนั ไม่อยำกเห็นแกผดิหวงัซ้ำ แลว้ซ้ำ เลำ่อีก” ที่ตดัสินใจอยำ่งน้ีเพรำะเธอหวงัดีกบัเพื่อน แพรพดุตำนหวงัวำ่อีกฝ่ำยจะเขำ้ใจ
ฝ่ำยดวงฤดีหนำ้จ๋อยสนิท ฟังคำ เพื่อนแลว้ถึงกบัไหล่ลู่คอตก “ดูเหมือนควำมคิดเรำจะสวนทำงกนัทุกอยำ่งเลยเนอะ” “หมำยควำมวำ่ ไง” หญิงสำวค่อยๆ อธิบำย “ดนัไม่ติดใจเรื่องที่พี่ซนเป็นพอ่หมำ้ย ต่อใหเ้ขำหยำ่กบัเมียคนแรกหรือคนที่สองที่สำม ดนั จะไม่ตดัสินมนัเพียงเพรำะเห็นชีวติรักของเขำลม้เหลวเพรำะดนัเชื่อวำ่ตวัเองรู้จกัพซี่น ดีกวำ่น้นั ในสำยตำดนัเขำเป็นคนดีมนักจ็ริงที่อำจจะไม่ไดด้ีเลิศไปหมดทุกอยำ่งแต่ดนั เลือกจะยอมรับตัวตนของเขำ
และที่วำ่ดนัไม่เปิดใจรับใคร พดุตำนกบัคุณเพลินกร็ู้วำ่มนัไม่จริง ดนัเคยเปิดโอกำสใหค้น อื่นๆ ผำ่นเขำ้มำในชีวติเคยคบกบัผชู้ำยคนอื่น แต่สุดทำ้ยกล็่มไม่เป็นท่ำ เพรำะควำมรักมนั บงัคบักนัไม่ไดย้งัไงล่ะ ส่วนขอ้สุดทำ้ย...ดนัไม่กลวักำรผดิหวงัอำจเป็นเพรำะดนัอยกู่บั มันจนชิน” เสียงนุ่มละมุนหูของคนพดูดูเหมือนไม่มีอะไรแต่คนฟังกลบัสมัผสัไดถ้ึงควำมเปรำะบำง รำวแกว้ที่พร้อมจะแตกสลำยไดทุ้กเมื่อ ม.ล.อำภำภสัวำงมือบนไหล่เพื่อน แค่แตะเบำๆ แต่คนถูกสมัผสักร็ับรู้ไดถ้ึงควำมห่วงใย “มนักจ็ริงอยำ่งดนัวำ่เรำตดัสินคนคนหน่ึงเพียงเพรำะเขำผำ่นกำรหยำ่ร้ำงมำก่อนไม่ได้ หรอก” “คุณเพลินเข้ำข้ำงดัน” แพรพุดตำนเท้ำคำง