‘มีดนัแปลกเหล่ำอยคู่นเดียว’ ‘ไม่ไดแ้ปลกเหล่ำนะ ดนักแ็ค่...ฉลำดนอ้ยกวำ่นิดนึง’ ‘อ้อ’ เขำตัดสินใจผิดหรือถูกกนันะที่ยนื่มือเขำ้ช่วย หนุ่มรุ่นพอี่มลมในแกม้กลอกตำมองฟ้ำดว้ย สีหนำ้คิดไม่ตก ‘เอำล่ะผลสอบคร้ังก่อนพี่จะถือวำ่ผดิพลำดทำงเทคนิค ต่อจำกน้ีใหด้นัต้งัใจเรียน ท้งัใน หอ้งและนอกหอ้งจำ ไวว้ำ่ควำมรู้ไม่ไดจ้บแค่เสียงออดดงัแต่เรำตอ้งกลบัมำทบทวน เน้ือหำ ดูวำ่วนัน้ีครูสอนอะไรไปบำ้ง ส่วนไหนที่ไม่เขำ้ใจใหจ้ดบนัทึกหรือทำ สญัลกัษณ์ ไว้วนัถดัไปคอ่ยไปถำมครูใหท้ ่ำนช่วยอธิบำยซ้ำ หรือไม่กแ็ลกเปลี่ยนขอ้มูลกบัเพอื่น’ คำ สงั่มำทีเป็นชุดยำวพรืดจนดวงฤดีหวัหมุน
‘พี่อำจจะมำติวใหเ้รำไดไ้ม่กี่ชวั่โมงแต่กจ็ะพยำยำมสอนใหเ้ขำ้ใจง่ำยที่สุด หวงัวำ่ดนัจะ ต้งัใจฟัง’ ‘ดนัจะต้งัใจคะ่’ เธอรับคำ แขง็ขนั ‘ออ้แลว้ที่สำ คญั...’ระฟ้ำวำงมือบนศีรษะเลก็ของเดก็หญิงออกแรงโยกเบำๆ ‘อยำ่ โกรธ นำ้พริ้งเลย ท่ำนอำจจะเจำ้ก้ีเจำ้กำรจูจ้้ีข้ีบ่นบำ้งแต่เชื่อเถอะ พอ่แม่ทุกคนหวงัดีกบัลูก ที่ ท่ำนคะย้นัคะยอใหด้นัอ่ำนหนงัสือกเ็พรำะอยำกใหไ้ดค้วำมรู้เผอื่วำ่อนำคตจำ เป็นตอ้งใช’้ เมื่อก่อนคุณโสวภิตกเ็ป็นเช่นน้ีแหละเห็นลูกชำยสอบตกวิชำแรกกก็ระโตกกระตำก ห่วง กงัวลไปสำรพดัแต่เมื่อรู้สำเหตุของปัญหำกช็่วยหำทำงแกไ้ขไม่เคยคิดจะกดดนัหรือ ซ้ำ เติม กรณีของคุณเพชรพริ้งปัญหำเพิ่งเกิด ท่ำนกห็ ่วงไปตำมประสำแม่ ‘ดนัไม่โกรธแม่หรอกรู้ค่ะวำ่ที่ท่ำนบ่นเพรำะเป็นห่วง’
‘ดีแลว้ที่เขำ้ใจ พี่วำ่นำ้พริ้งรักดนัมำกนะ’ ‘จริงเหรอคะ’ ‘จริงสิในโลกน้ีดนัจะสงสยัควำมรักของใครกไ็ด้แต่โปรดอยำ่สงสยัควำมรักของพอ่กบั แม่’ เพรำะมนับริสุทธ์ิขำวสะอำด เป็นรักแท้ ‘ดนัไม่เคยต้งัคำ ถำมหรอกค่ะเพรำะรู้วำ่พอ่กบัแม่รักดนัที่สุด’ แต่กบัพี่ซนเล่ำ? เธออยำกรู้จงัวำ่ตอนน้ีหวัใจของเขำ...อยทู่ ี่ใคร
บท 10
เวลำบ่ำยแก่แสงแดดเริ่มเบี่ยงไปทำงทิศตะวนัตก หญิงสำวสองคนเดินออกจำกตลำดนดั จตุจกัร สองมือหิ้วถุงขำ้วของพะรุงพะรังกำ้วมำหยดุแถวบำทวิถีอำศยัเงำไมบ้ริเวณน้นับงั แดดไปพลำงๆ ระหวำ่งรอรำชรถมำเกย ดวงฤดีถอดหมวกแก๊ปออกจำกศีรษะใชโ้บกพดัระบำยร้อน เมด็เหงื่อผดุซึมทวั่ขมบัจนไร ผมเปียกช้ืน อำกำศร้อนทำ ใหเ้หนียวเหนอะหนะไปท้งัตวัแมแ้ต่ชำน้ำ ผ้งึมะนำวเยน็ๆ ที่ซ้ือ มำดื่มระหวำ่งทำงกไ็ม่ช่วยอะไรแพรพดุตำนที่วนัน้ีถูกลำกมำเป็นเพื่อนเดินตลำดกระพือ เส้ือยดืที่ชุ่มไปดว้ยเหงื่อ หวงัวำ่กระไอร้อนจะบรรเทำลงบำ้ง “ร้อนชะมัด” บ่ำยแก่แลว้แต่อำนุภำพของแสงอำทิตยย์งัฉำบไปทวั่ทุกหนแห่ง “เมื่อไหร่พร้อมจะมำสกัที”
ดวงฤดีบ่นถึงผเู้ป็นนอ้ง เนื่องจำกเมื่อเชำ้เธอส่งรถยนตไ์ปตรวจเช็กสภำพที่ศูนย์บ่ำยๆ ค่อย เรียกแทก็ซี่มำเจอแพรพดุตำนที่ตลำด ฝ่ำยหลงัอะไรกด็ีไปหมด เสียแต่วำ่ขบัรถไม่เป็น อำศยัเดินทำงดว้ยแทก็ซี่ไม่กแ็กร็บคำร์หลงัเสร็จจำกชอ้ ปปิ้งเธอจึงต่อสำยหำนอ้งชำยวนัน้ี พีรกำนตจ์ะกลบับำ้น พี่สำวจึงสงั่ใหต้รงมำรับตนกบัเพื่อนสำวก่อน เพรำะอยำ่งไรเขำตอ้ง ผำ่นทำงน้ีแคอ่อกจำกบริษทัเร็วข้ึนสองชวั่โมง “ที่จริงฉนักลบัเองกไ็ดน้ะโบกแทก็ซี่เดี๋ยวเดียวกถ็ึง”แพรพดุตำนบอกกบัเพื่อนที่นงั่ยอง เข่ำหมดสภำพ เดินกนัจนขำลำ้ “ไดไ้ง ดนัเป็นคนลำกพดุตำนมำกต็อ้งไปส่งสิ” “แต่ฉนักลวัแกกบัพร้อมจะเสียเวลำ” “ไม่หรอก พวกเรำไม่ไดร้ีบไปไหน อีกอยำ่งคอนโดฯพดุตำนกเ็ป็นทำงผำ่นอยแู่ลว้ติดรถ ไปดว้ยกนันี่แหละไม่เปลืองเงิน”
เมื่อเพื่อนยนืยนัเช่นน้นัคนฟังกจ็ำ ตอ้งเออออ “แลว้นี่แน่ใจนะวำ่จะเล้ียงรอด” ถำมพลำงกม้มองกระถำงตน้ไมข้นำดเท่ำสองฝ่ำมือในถุงพลำสติก สำเหตุที่ดวงฤดีมำ เดินตลำดวนัน้ีกเ็พื่อ...หำซ้ือดอกไมไ้ปปลูก หลงัไดย้นิระฟ้ำบอกวำ่เขำชอบใหด้อกไมเ้บ่งบำนชูช่อบนกิ่งกำ้นของมนั ไม่นิยมตดัไป แต่งช่อซ่ึงสวยงำมอยไู่ดช้วั่คร้ังครำวกร็่วงโรย หญิงสำวพลนัเกิดควำมคิดอยำกจะทดลอง ปลูกดอกไมด้ว้ยตวัเอง มนัคงใหค้วำมรู้สึกพิเศษกวำ่กนัเยอะ หำกวำ่คร้ังหนำ้ชำยหนุ่ม ได้รับดอกไม้ที่เธอเป็นผปู้ลูกเอง ดูแลเอง พิถีพิถนัต้งัแต่ข้นัตอนเตรียมดิน พี่ซนจะไดรู้้วำ่เพื่อเขำแลว้เธอใส่ใจขนำดไหน
นึกภำพอีกฝ่ำยยมิ้มองดว้ยสำยตำปลำบปล้ืม เธอกพ็ลนัหลุดยมิ้เขินอำย ทวำ่ ประกำยตำแวว วำวด้วยควำมสุข แพรพดุตำนยน่คิ้วทำ หนำ้แปลก มองเพื่อนรักที่จู่ๆ กย็มิ้คนเดียว “ดัน” เธอเรียก “หืม” “แกไหวแน่นะ?” คนนอกมำเห็นเขำ้คงไดน้ึกวำ่เป็นโรคประสำท ยมิ้ ไปบิดตวัมว้นไป “ไหวสิ” ดวงฤดีตอบขนัแขง็“ยงัไงดนักจ็ะเล้ียงใหร้อด ไม่ปล่อยใหม้นัเฉำตำยหรอก”แม่ คุณตอบไปคนละเรื่อง เขำ้ใจวำ่เพื่อนสำวถำมถึงตน้ ไม้
เธอหำอ่ำนขอ้มูลมำพอสมควรจึงเลือกดอกไมท้ี่ควำมหมำยดีปลูกง่ำย มีโอกำสเติบโตสูง ถึงงำนบำ้นงำนเรือนเธอจะไม่ค่อยถนดัแต่งำนสวนอยำ่ ไดดู้ถูกเชียว สมยัก่อนคุณเพชร พริ้งชอบปรับแต่งสวนใหม่อยเู่รื่อยๆ ตำมอำรมณ์บำงคร้ังกล็งมือเองบำ้ง มีเธอกบัละมุด เป็นลูกมือคอยช่วยอำศยัใหพ้รวนดินถอนหญำ้และงำนจิปำถะ กบัอีแค่ดอกทำนตะวนัในกระถำง...ไม่คณำมือหรอก “เออไหวกด็ีแลว้”แพรพดุตำนลอบถอนหำยใจ “พุดตำนคิดเรื่องแผนสำมหรือยัง” เธอทวงถำม หมำยถึงแผนรุกจีบคุณหมอที่ไดน้กัวำงแผนมือฉมงัคิดกลยทุธ์ให้เริ่มจำกแผนแรกบอกให้ เป้ำหมำยรู้ตวัแผนต่อมำคือส่งดอกไมจ้ีบ ล่ำสุดแผนสำมยงัไม่เดิน “ยังอะ”
“อำ้ว ทำ ไมไม่รีบคิดล่ะ” “ใจเยน็สิยะขืนแกเดินหนำ้จีบลูกเดียวไม่เวน้วรรคใหพ้ ี่ซนหำยใจหำยคอบำ้ง มีหวงัแทนที่ เขำจะประทบัใจกลบันึกร ำคำญ ตื๊อหนกัๆ เขำ้กใ็ช่จะดีมนัตอ้งรู้จกัทิ้งเวลำ เวน้ระยะห่ำง พอเรำหำยไปเขำจะไดเ้กิดควำมรู้สึกคิดถึง เหมือนชีวิตขำดอะไรไป” โอโ้ห แผนกำรน้ีช่ำงล้ำ ลึก “แต่เรำจะแน่ใจไดไ้งวำ่เขำจะคิดถึงดนั” “เรำไม่มีทำงรู้หรอก”คนพดูยกัไหล่“แต่เชื่อเถอะวำ่เขำตอ้งรู้สึกแน่ยงิ่คนคนน้นัเป็นแก แล้วด้วย”
ระฟ้ำกบัเพื่อนของเธอมีสำยใยบำงๆ ที่เรียกวำ่ควำมผกูพนัเชื่อมโยงกนัไว้ถำ้เป็นเรื่องของ ดวงฤดีแลว้ชำยหนุ่มไม่มีทำงไม่ใหค้วำมสำ คญั “พดุตำนเก่งจงั” “เพรำะมีเพื่อนโง่ถำ้ฉนั ไม่ฉลำดสกัคนกจ็บเห่” “โหย ด่ำเจบ็” “ออ้ลืมวงเลบ็วำ่ ไม่รวมคุณเพลินนะที่โง่” “ง้นักเ็หลือดนัคนเดียวสิ” เจำ้ตวัหนำ้ง้ำ
แพรพดุตำนหวัเรำะคิกควำมจริงดวงฤดีไม่โง่หรอกเพียงแต่ไม่ฉลำดกบัควำมรัก ดูไดจ้ำก กำรยดึติดกบัคนคนเดียวมำเป็นสิบปีถำ้เป็นคนอื่นปำนน้ีคงปล่อยมือแลว้เดินหนำ้ต่อ สู้ มองหำคนใหม่คนที่รักเรำจำกใจจริง แมไ้ม่อำจทำ ใหใ้จเตน้แรงไดเ้ท่ำรักคร้ังแรกแต่อยำ่งนอ้ยกค็งมีควำมสุขกวำ่ ปี๊ น ปี๊ น จงัหวะน้นับีเอม็ดบัเบิลยรูุ่นลำ่สุดบีบแตรส่งสญัญำณ ก่อนจะชะลอจอดเทียบขอบฟตุพำต ชวั่ส้นัๆ เพื่อรับผโู้ดยสำร พีรกำนตล์งจำกรถมำช่วยขนของ เขำทักทำยแพรพุดตำน เลก็นอ้ยดว้ยกำรส่งยมิ้จำงๆ แต่เท่ำน้นักม็ำกพอใหเ้พื่อนสนิทของพี่สำวแกม้ร้อนผำ่วเส หลุบตำมองพ้ืนคอนกรีต จะบอกอยำ่งไรดีวำ่ ไม่ใช่แคด่วงฤดีที่ไม่ฉลำดกบัควำมรักเพรำะตวัเธอเอง...กห็ยดุหวัใจไว้ ที่ผู้ชำยคนเดียวเรื่อยมำ
พีรกำนต์... เป็ นควำมลับสุดยอดที่แพรพดุตำนไม่คิดจะปริปำกบอกใคร! หลงัผโู้ดยสำรข้ึนนงั่เรียบร้อยรถยนตค์นัหรูกท็ะยำนสู่ทอ้งถนน พลขบั ประจำ ตำ แหน่ง นงั่เคียงขำ้งกบัพี่สำวที่เบำะหนำ้ ส่วนเบำะหลงัยกใหแ้พรพดุตำนครอบครอง ตน้ ไมแ้ละถุง ขำ้วของจดัเกบ็ ไวท้ี่ทำ้ยรถอุณหภูมิภำยในกบัภำยนอกแตกต่ำงกนัสิ้นเชิง “พร้อมมำชำ้” พี่สำวบ่น “นี่กร็ีบสุดๆ แลว้ ไม่ใช่คนวำ่งงำนนะที่เรียกเมื่อไหร่จะมำไดท้นัที” เขำประชดกลบัตำก็ มองถนนและสัญญำณไฟจรำจรไปด้วย “เจำ้ของบริษทัไม่ตอ้งสแกนบตัรเขำ้งำนสกัหน่อย”
“ใครจะเหมือนดนัทิ้งงำนมำเดินตลำดสบำยใจเฉิบ” “พี่เปล่ำ!” เธอปด ไม่ไดท้ ิ้งกแ็ค่...ฝำกเลขำฯดูแลแทนเฉยๆ “เป็นเจำ้ของหอ้งเส้ือแต่ดนัโดดงำนเสียเองลูกนอ้งคงภูมิใจตำย” “กบ็อกวำ่ ไม่ไดโ้ดดไงคนเรำมนัตอ้งมีธุระใหท้ำ บำ้งสิ” “เดินตลำดเนี่ยนะธุระวำ่แต่มำซ้ืออะไร? ปกติดนัไม่ชอบอำกำศร้อน ตลำดเยน็ยงัพอทน นี่ ลงทุนมำต้งัแต่บ่ำย ดูท่ำคงเป็นของสำ คญัน่ำดู” พีรกำนตป์รำยตำมองผเู้ป็นพี่ดวงตำคม กริบชวนใหค้นถูกมองใจสนั่หววิกลวัวำ่เขำจะจบัได้
ดวงฤดีหลบตำหลุกหลิก ทำ ทีมองรถรำที่แล่นฉิวในเลนส์เดียวกนัก่อนจะตอบเขำโดยไม่ มองหน้ำ “พี่แค่ชวนพดุตำนมำเดินเที่ยว พอดีช่วงน้ีเบื่อๆ เลยอยำกหำอะไรทำ หน่อย” “แลว้ไดอ้ะไรติดมือกลบัมำล่ะ” คำ ถำมน้นัทำ พี่สำวเหงื่อแตกพลกั่อีกระลอก หลงันงั่ตำกแอร์เยน็ฉ่ำ จนแหง้สนิท เธอเอ้ียว มองแพรพดุตำนที่เบำะหลงัสบตำกนัโดยไม่พดูอะไร “ไดม้ำหลำยอยำ่ง มีท้งัของกิน ขนม ของใชจุ้กจิก” “อืม” พีรกำนตข์ำนรับในลำ คอเคำะนิ้วบนพวงมำลยัรถแกร็กๆ “เห็นซ้ือตน้ ไมม้ำดว้ยนี่ ไม่ยกัรู้วำ่เดี๋ยวน้ีดนัหนัมำสนใจงำนสวน”
ปกติกไ็ม่ชอบหรอกเพิ่งหนัมำสนใจเมื่อไม่กี่วนัก่อนน้ีเอง ดวงฤดีกลืนน้ำ เหนียวๆ ลงคอ “พี่กำ ลงัหำงำนอดิเรกใหม่ทำ ”แถไดก้แ็ถไปก่อน มุมปำกคนน้องกระดกยมิ้นิดๆ เทำ้เหยยีบคนัเร่งดว้ยอตัรำคงที่ตำมองตรงไปขำ้งหนำ้สลบั กบัเหลือบมองพี่สำวนำนๆ ทีเห็นวำ่เธอนงั่กมุมือถูเลบ็บนตกัดูประหม่ำ ใจกห็วนนึกไป ถึงตอนขนของเกบ็ทำ้ยรถ ตอนน้นัดวงฤดีดุเขำเมื่อเผลอวำงกระถำงตน้อ่อนทำนตะวนั อยำ่งไม่ถนอม ท้งัที่มนักแ็ค่ตน้ไมก้ระถำงเดียว หนำ้ตำพี่สำวดูขึงขงัจริงจงั ประหน่ึงกลวัวำ่ตน้ ไมจ้ะตกใจแน่นอนวำ่พีรกำนตท์นั สงัเกตเห็น มนัชวนใหเ้ขำเกิดควำมสงสยัวำ่เหตุใดตอ้งถนอมนกั
อีกอยำ่งพี่สำวเขำไม่ใช่คนที่จู่ๆ จะนึกคร้ึมลุกมำปลูกตน้ ไมต้น้ ไร่จริงอยวู่ำ่ถำ้จะทำ เธอก็ ทำ ได้แต่จำ้งคนสวนทำ ใหไ้ม่ง่ำยกวำ่หรือ แปลวำ่มนัตอ้งมีอะไรพิเศษ ไม่อยำ่งน้นัเธอคงไม่โกหกอยำ่งในเวลำน้ี “ดูท่ำดนัคงจะวำ่งเกินไป หรือหอ้งเส้ือไม่มีลูกคำ้แลว้กเ็ลยไม่มีงำนใหท้ำ ” “บำ้หอ้งเส้ือพี่ยงัอยดู่ ี” “แต่เจำ้ของทำ ตวัเหมือนคนวำ่งงำน ถึงไดห้นัมำปลูกตน้ไมต้น้หญำ้อีกหน่อยไดห้นัมำทำ สวนแน่” จบคำ น้นักม็ีเสียงหวัเรำะดงัมำจำกเบำะหลงัเป็นแพรพดุตำนที่กล้นัขำ ไม่อยู่พี่นอ้งคู่น้ีช่ำง ต่อลอ้ต่อเถียง เห็นพีรกำนตห์นำ้นิ่งๆ ขรึมๆ แต่เวลำอยกู่บัพี่สำวเขำจะข้ีแกลง้เผยอีกมุมที่
เห็นได้ยำกออกมำ ลับฝี ปำกกนัจนฟังเพลิน หยกินิดหยอกหน่อย พอใหด้วงฤดีหวัเสียถือ เป็ นอันใช้ได้ แต่มำกกวำ่อะไรท้งัสิ้นคือชำยหนุ่มรักพี่สำวมำกเขำพร้อมจะปกป้องขณะเดียวกนักพ็ร้อม จะทำ ลำยคนที่หมำยจะทำ ใหด้วงฤดีเจบ็ช้ำ น้ำ ใจ นี่เองคือเหตุผลที่แพรพุดตำนชอบเขำ เขำ...คนที่ไม่เคยมองเธอเป็นมำกกวำ่เพื่อนของพี่สำว “พี่นอ้งคู่น้ีทะเลำะกนัอีกแลว้” “พดุตำนกด็ูสิพร้อมหำเรื่องดนัก่อน” “ทีง้ีโยนควำมผดิใหก้นัเฉย” สำรถีจำ เป็นนึกอยำกมะเหงกศีรษะคนเบำะขำ้งๆ นกั
“พี่กแ็ค่หำเวลำผอ่นคลำยบำ้ง ใครจะบำ้นงั่ทำ งำนท้งัววี่นัหมกมุ่นกบังำนหนกัเขำ้เดี๋ยวได้ เส้นเลือดในสมองแตกตำยพอดีเรำเองกร็ะวงัไวเ้ถอะ ทำ งำนไดแ้ต่กต็อ้งรู้จกัผอ่นหนกั ผอ่นเบำดว้ยไม่ใช่เอำแต่โหมงำน เพรำะหมกตวัอยแู่ต่บริษทัไม่ออกไปไหนแบบน้ีไงแม่ ถึงไดบ้ ่นเชำ้บ่นเยน็ ไม่ออกไปสมำคมกบัเพื่อนฝงูแลว้เมื่อไหร่จะมีแฟน” คำ วำ่แฟนกระแทกใจแพรพุดตำนจนจุกอัก หนำ้เธอสลดวบูพอๆ กบัหวัใจที่เกิดอำกำรวบูโหวงข้ึนมำฉบัพลนัแมจ้ะเตรียมใจไว้ บำงส่วนวำ่สกัวนัเขำตอ้งมีคนรัก มีคนที่อยำกใชช้ีวติเคียงคู่แต่กอ็ดปวดแปลบในอกขำ้ง ซำ้ยไม่ได้หวัใจเหมือนเตน้ชำ้ลง มนัเฉื่อยชำอำ้งวำ้ง เจบ็ ปวด อยำ่งเดียวกบเวลำสูญเสีย ั คนส ำคัญของใจ กำรแอบรักมนัทรมำนอยำ่งที่ดวงฤดีเคยวำ่เพียงแต่เธอเจบ็ ปวดกวำ่เพรำะไม่อำจบอกให้ ใครรู้ไม่อำจแสดงออกใหใ้ครเห็น เพื่อนๆ มองเธอเป็นที่ปรึกษำอนัดบัหน่ึง เป็นกรููดำ้น ควำมรักเป็นนกัวำงแผนตวัยง บวกกบัภำพลกัษณ์ภำยนอกที่ดูเป็นคนตรงๆ แฝงควำม แขง็แกร่งไม่เคยเป็นเดือดเป็นร้อนเรื่องผชู้ำย
แต่ใครเล่ำจะคิดวำ่แทจ้ริงหวัใจของแพรพดุตำนอ่อนแอและข้ีขลำดแค่ไหน ดวงฤดียงักลำ้กวำ่เธอดว้ยซ้ำ อยำ่งนอ้ยกก็ลำ้จะบอกระฟ้ำวำ่ชอบเขำ หลงรักเขำมำเนิ่น นำน ขณะที่เธอไม่มีแมเ้ศษเส้ียวควำมกลำ้จะใหอ้ำจหำญไปยนืต่อหนำ้พีรกำนต์แล้วบอก วำ่...พี่รักพร้อม คงไม่มีวนั! “ยงุ่”คนหลงัพวงมำลยัตอบกลบัมำคำ เดียวแต่ทำ พี่สำวหนำ้ตึง หำงคิว้กระตุก “คนอุตส่ำห์เป็นห่วงจะยสี่ิบหกแลว้ไม่เห็นพำแฟนมำอวดพกี่บัแม่สกัที” “กไ็ม่เห็นตอ้งรีบ”
พี่สำวถึงกบัหูผ่งึ“แปลวำ่มีคนคุยอยแู่ต่ยงัไม่พร้อมพำมำเจอที่บำ้นเหรอ?” แพรพดุตำนที่ฟังอยพู่ลอยกดัปำกลุน้ระทึกตำม เธอจอ้งเส้ียวหนำ้ดำ้นขำ้งของพีรกำนต์ เขมง็มือกำ หมดัเกร็งโดยไม่รู้ตวั ขอล่ะขอใหค้ำ ตอบออกมำวำ่... “เปล่ำ” ชู่ว.์..คนเบำะหลงัพรูลมหำยใจเสียงเบำที่สุด หวัใจสูบฉีดเลือดจนเต้นโครมครำม “แลว้เมื่อไหร่จะมี” ดวงฤดีเซำ้ซ้ีต่อ “อยำกมีเดี๋ยวกม็ีเอง”
“พดูเหมือนแฟนสกัคนหำง่ำยเนอะ” “กไ็ม่เห็นยำกแค่ลองเปิดใจเลิกยดึติดกบัคนเก่ำๆ คนเรำตอ้งมองไปขำ้งหนำ้ถำ้มวัแต่ยำ่ อยกู่บัที่ชำติน้ีคงไม่เจอควำมสุข” ฉึก! รำวกบัถูกมีดปลำยแหลมเสียบแทงลงกลำงดวงใจครำวน้ีเป็นพี่สำวบำ้งที่สะอึกกบั ประโยคเดด็หนำ้ชำไปท้งัแถบ ไดแ้ต่อำ้ปำกพะงำบๆ เถียงไม่ออกเธอรู้ดีวำ่นอ้งชำยต้งัใจ เหน็บแนมตน แต่กเ็พื่อเรียกสติหำไดป้ระสงคร์้ำยหรือพดูเอำสะใจ ยงิ่โตข้ึนพีรกำนตก์ย็งิ่สุขมุเกบ็อำรมณ์เก่ง นบัวนัยงิ่คำดเดำยำก บ่อยคร้ังที่ดวงฤดีมองไม่ ออกวำ่นอ้งชำยเธอกำ ลงัคิดอะไรอยู่นนั่เพรำะเขำเกบ็เงียบ จะพดูเมื่ออยำกพดูจะบอกวำ่ เมื่อคิดแลว้วำ่สมควรบอก
แต่ขณะเดียวกไ็ม่เคยร้องหำ้มขดัขวำง ปล่อยใหเ้ธอไดท้ำ ตำมใจ ต่อใหสุ้ดทำ้ยสิ่งที่เลือกจะ ท ำให้เธอเจ็บปวด โศกเศร้ำแต่ถำ้มนัคือกำรตดัสินใจของพี่สำวเขำจะยอมรับ และปล่อย ใหเ้ธอเผชิญหนำ้กบัผลกำรตดัสินใจน้นัดว้ยตวัเอง ดวงฤดีทำ ตวัเองเจบ็ ได.้..แต่คนอื่นไม่มีสิทธ์ิทำ ใหพ้ ี่สำวเขำเจบ็ ปวด! แลว้จำกน้นับรรยำกำศในรถกก็ร่อยสนิท สำ หรับพีรกำนตย์อ่มไม่เดือดร้อน อำจเพรำะเขำ ชอบควำมเงียบเป็นทุนเดิม ผดิกบัสองสำวที่ใบก้ิน คนเบำะหนำ้แสร้งมองไปนอกหนำ้ต่ำง ชมวิวขำ้งทำง ส่วนคนเบำะหลงัจมอยใู่นภวงัคค์วำมคิด กระทงั่รถเล้ียวเขำ้จอดหนำ้คอนโดมิเนียมของแพรพดุตำน หญิงสำวร่ำ ลำเพื่อนรักและ เจำ้ของรถ สีหนำ้ไม่ค่อยสดใสนกัแต่จำ ตอ้งฝืนยมิ้โบกมือลำเพื่อน เธอแอบมองคนขับ แวบหน่ึง พีรกำนตห์ำไดม้องเธอ ส่งผรู้่วมโดยสำรเรียบร้อยบีเอม็ดบัเบิลยกูเ็คลื่อนจำกไป
ทิ้งใหใ้ครคนหน่ึงมองตำมหลงัดว้ยแววตำเศร้ำสร้อยเธอไม่รู้วำ่หนุ่มรุ่นนอ้งทรำบเรื่องที่ ตนแอบมีใจใหห้รือเปล่ำแต่สงัเกตไดว้ำ่นบัวนัพีรกำนตจ์ะยงิ่เยน็ชำกบัเธอคุยกนัเท่ำที่ จำ เป็น เวน้ช่องวำ่งรักษำระยะห่ำงถำ้ไม่ติดวำ่เธอเป็นเพอื่นสนิทของพี่สำวกไ็ม่แน่วำ่เขำ จะมองข้ำมไปเหมือนไร้ตัวตน บำงทีสิ่งที่เขำพดูตอนอยใู่นรถอำจไม่ใช่แค่ตอ้งกำรสื่อใหด้วงฤดีเขำ้ใจ...แต่หมำยรวมถึง เธอด้วยกระมัง อยำ่มวัแต่ยดึติดกบัสิ่งเก่ำ หรือกแ็ค่ควำมรักที่ไม่มีทำงเป็นไปได้แต่ใหเ้ปิดใจยอมรับสิ่ง ใหม่คนใหม่ๆ ที่เขำพร้อมจะรักเรำไม่ใช่คนที่เรำมวัใฝ่ฝัน ลุ่มหลงจมจ่ออยกู่บัควำมหวงั ลมๆ แล้งๆ ควำมหวงัที่ไม่เคยมีแต่แรก คิดไดด้งัน้นัแพรพดุตำนกห็นำวเหน็บไปถึงข้วัหวัใจ
หญิงสำวเดินคอตกหมดแรงเข้ำไปในลอ็บบ้ีคอนโดฯ หวัใจของเธอยำมน้ี...ขมเฝื่อน ... คุณเพชรพริ้งซ่อนตวัอยหู่ลงัเสำแอบแหวกม่ำนดูลูกสำวรดน้ำ ตน้อ่อนทำนตะวนัอยบู่น เกำ้อ้ีสวน ดวงฤดีเพิ่งยกกระถำงดอกไมล้งมำรับแสงแดด ระหวำ่งรดน้ำ กฮ็มัเพลงไปดว้ย ดู ท่ำจะอำรมณ์ดีไม่หยอก ต้งัแต่ลูกสำวซ้ือดอกไมก้ระถำงน้นัมำกไ็ม่ยอมใหใ้ครแตะตอ้ง เฝ้ำดูแลประคบประหงมรำวทำรกผเู้ป็นแม่จึงอดสงสยัพฤติกรรมไม่ได้ มีบำงอยำ่งแปลกไป ลูกสำวท่ำนใหค้วำมสำ คญักบัตน้ ไมก้ระถำงน้นัเป็นพิเศษ
“ดูอะไรอยเู่หรอคะคุณผหู้ญิง” “ว้ำย ตำเถร!” คนถูกทักสะดุ้งโหยง ยกมือกมุหนำ้อกใจหำยใจคว่ำ “ละมุด! มำไม่ใหสุ้้ม ให้เสียง ตกใจหมด” “กล็ะมุดเห็นคุณพริ้งยนืทำ ลบัๆ ล่อๆ เลยอยำกรู้วำ่ดูอะไรอย”ู่ “ยงุ่” ภรรยำเจำ้ของบำ้นจิ้มหนำ้ผำกสำวใช้ ละมุดลูบหนำ้ผำกป้อยๆ ชะเงอ้คอมองผำ่นประตูกระจกออกไปในสวน เห็นดวงฤดีละมือ จำกกระบอกฉีดน้ำ กม้หนำ้กดโทรศพัทย์กิๆ คุณเพชรพริ้งไดท้ ีหำรือ“หลอ่นวำ่พกัน้ียยัดนัทำ ตวัแปลกๆ ไหม” “แปลกยังไงคะ?”
“ไม่รู้สิฉนัแค่รู้สึกวำ่ช่วงน้ีลูกดูอำรมณ์ดีผดิปกติต้งัแต่มีข่ำว...เออ้นนั่แหละ นี่นึกคร้ึมอก คร้ึมใจยงัไงซ้ือดอกไมม้ำปลูก” “ละมุดกร็ู้สึกเหมือนกนัค่ะวำ่คุณดนัเปลี่ยนไป” “ใช่ไหม!” สำวใชพ้ยกัหนำ้หงึกๆ สำ ทบัควำมคิดของนำยหญิงคุณเพชรพริ้งหรี่ตำมองบุตรสำวคนโต ชกัไดก้ลิ่นทะแม่ง “หวงัวำ่เรื่องน้ีคงไม่เกี่ยวกบัตำซนนะ” ท่ำนเปรย “ไม่เกี่ยวม้งัคะ พกัน้ีคุณดนัออกกำ ลงักำยถี่แลว้กไ็ดเอทรักษำหุ่น ทำนเฉพำะผกัสดกบั ผลไม้ สงสัยจะเข้ำคอร์สเจ้ำสำวเป็ นเพื่อนคุณเพลิน ถึงได้ดูอำรมณ์ดีรำศีเจ้ำสำวจับ”
รำศีเจ้ำสำวจับ? เดี๋ยวนะลูกสำวท่ำนยงัโสด ไม่มีแฟน แลว้จะใหแ้ต่งกบัผทีี่ไหน! ผู้เป็ นนำยปรำยตำมองสำวใช้ ตกลงในสำยตำละมุดดวงฤดีเปลี่ยนไปเฉพำะเรื่องกำรกินกบั กำรออกกำ ลงัหำไดรู้้สึกอยำ่งเดียวกบัท่ำนหรอกหรือ คุณนำยของบำ้นกลอกตำเอือมระอำอยรู่ ับใชก้นัมำเป็นสิบปีแต่หำไดรู้้ใจ ไม่ไดเ้รื่อง! “พยำบำลครับ ผลเอกซเรยข์องคุณกิตติเมื่อวำนเหมือนจะยงัไม่ไดส้่งใหห้มอนะ” นำยแพทย์ระฟ้ำออกจำกหอ้งตรวจตรงมำที่เคำน์เตอร์พยำบำล ส่งชำร์ตคนไขค้ืน “ตำยจริงขอโทษค่ะหมอซน เดี๋ยวเปรมรีบจดักำรใหน้ะคะ”
“ขอเป็นภำยในวนัน้ีนะครับ” “ไดค้่ะ” “แล้วนี่หมอมีคิวตรวจอีกไหม” พยำบำลสำวกม้เช็กตำรำงคิวแวบหน่ึงกเ็งยบอก “วนัน้ีไม่มีแลว้ค่ะ” “ง้นัขอผลเอกซเรยค์นไขแ้บบด่วนจี๋หมอจะรีบเคลียร์ใหเ้สร็จ” “ค่ำ”
ใกลถ้ึงเวลำเลิกงำนของระฟ้ำแลว้เขำต้งัใจจะแวะฟิตเนสก่อนกลบัคอนโดฯ ระหวำ่งน้นั แพทยห์นุ่มควกัโทรศพัทอ์อกมำส่งขอ้ควำมชวนปุริมปรัชญ์กม้หนำ้ง่วนกบัโทรศพัทจ์น ไม่ไดส้ำ รวจรอบขำ้งกระทงั่ ไดย้นิเสียงจอ้กแจก้ลอยมำเขำ้หูจึงเงยหนำ้ข้ึน เห็นพยำบำล หลงัเคำน์เตอร์ซุบซิบกน พยักพเยิดหน้ำไปทำงโถงทำงเดิน รวมถึงผู้เข้ำรับกำรรักษำรำย ั อื่น ระฟ้ำผนิมองตำม ก่อนคิ้วซำ้ยจะเลิกสูงอยำ่งนึกประหลำดใจเมื่อเห็นมำสคอตหมีสีน้ำ ตำล เดินอุย้อำ้ยแบกกน้หนกัๆ เขำ้มำพร้อมกระดำษมว้นใหญ่เขำหนักลบัมำสอบถำมพยำบำล “วนัน้ีมีกิจกรรมอะไรเหรอครับ” “ไม่ทรำบเหมือนกนัค่ะ” พยำบำลเองกท็ำ หนำ้งง
เจำ้หมีตวัน้นัเดินมำหยดุกลำงตึกซ่ึงเป็นทำงเชื่อมไปยงัแผนกต่ำงๆ หมุนตวั กระมิดกระเม้ียนรำวกบัเขินอำยเสียเตม็ ประดำจำกน้นักำงมว้นกระดำษแผน่ ใหญ่เสมออก บนพ้ืนกระดำษขำวปรำกฏตวัหนงัสืออนัเกิดจำกกำรพิมพค์อมพิวเตอร์วำ่... ‘ถึง...คุณหมอระฟ้ำ’ เจำ้ของชื่อซ่ึงยนืมองอยหู่ ่ำงๆ ถึงกบัสะดุง้วำบในใจ บุคลำกรในโรงพยำบำลและคนไข้ บำงส่วนที่จำ ไดต้่ำงหนัมองเขำเป็นแถว ชำยหนุ่มกลืนน้ำ ลำยเอื๊อก บรรยำกำศแบบน้ีมนัช่ำงคุน้ตำแปลกๆ จนอดระแวงไม่ได้ สำยตำทุกคู่ที่จอ้งตรงมำทำงเขำน้นัมีคำ ถำม เพียงแต่ระฟ้ำไม่สำมำรถใหค้ำ ตอบ เนื่องจำก เขำเองกต็กอยใู่นอำกำรงงงนั “ดูเหมือนมำสคอตตวัน้นัจะมำหำคุณหมอนะคะ” พยำบำลหลงัเคำน์เตอร์กระซิบ “เอ่อ...เหรอครับ”
หมอในเส้ือกำวน์ขยบัตวัอึดอดัเพรำะมีสำยตำหลำยคูก่ดดนัระฟ้ำจำ ตอ้งกำ้วออกไปแสดง ตวัเขำยนืเกๆ้กงัๆ อยหู่นำ้เจำ้หมียกมือเกำทำ้ยทอยอยำ่งคนทำ ตวัไม่ถูก ทนัทีที่เจำ้มำส คอตเห็นเขำกต็บมือเปำะแปะกำงนิ้วช้ีกบันิ้วโป้งเป็นเครื่องหมำยถูกทำ นองวำ่เจอตวัแลว้ “เอ่อ...ตำมหำผมอยเู่หรอครับ” ชำยหนุ่มสอบถำม มำสคอตสีน้ำ ตำลพยกัหนำ้หงึกๆ มือเปลี่ยนแผน่กระดำษถดัไปดว้ยท่ำทำงทุลักทุเลเพรำะ หยบิจบัไม่ถนดั ‘มีคนฝำกข้อควำมมำบอก’ เอำแลว้ไง...ระฟ้ำสูดหำยใจลึก มองกระดำษแผน่เก่ำถูกหยอ่นทิ้งไวข้ำ้งตวัตำมดว้ยอกัษร ใหม่เรียงเป็นประโยคคำ ถำมที่วำ่
‘คุณอยำกไปทำนขำ้วกบัฉนั ไหมคะ?’ ผู้หญิง... เขำเกบ็ขอ้มูลยนืลว้งกระเป๋ำกำงเกง ดูท่ำทำงกระสบักระส่ำย นึกภำวนำใหทุ้กอยำ่งจบัลง โดยไวเถิด เพรำะตอนน้ีสำยตำหลำยคู่ในโรงพยำบำลมองมำดว้ยควำมสงสยัใคร่รู้บำ้งก็ คำดเดำกนัไปต่ำงๆ นำนำ ‘โปรดเลือกค ำตอบ’ คนในชุดมำสคอตพลิกกระดำษต่อไปเรื่อยๆ หลงัแน่ใจวำ่เขำอ่ำนจบครบทุกค ำ ‘ระหวำ่ง 1. ตกลง’
เขำควรตกลงหรือ...ชำยหนุ่มต้งัคำ ถำมกบัตวัเอง ‘หรือ 2. ตกลง’ หืม? นำยแพทยเ์อียงคอคิ้วขมวดนอ้ยๆ แบบน้ีกข็้ีโกงสิไม่วำ่เลือกคำ ตอบไหนกเ็หมือนกนั ‘เลือกค ำตอบแล้วกรุณำรับซองจดหมำยเพื่อยืนยัน’ ยงัไม่ทนัที่เขำจะพดูอะไรเจำ้หมีสีน้ำ ตำลกย็ดัซองจดหมำยสีแดงแจ๋ใส่มือ ชำยหนุ่มจะ ปฏิเสธกไ็ม่ทนักำรณ์แลว้ ไดแ้ต่รับมำถือไวอ้ยำ่งงงๆ ขณะที่ฝ่ ำยตรงข้ำมจบกำรสนทนำ ท้งัหมดดว้ยกระดำษแผน่สุดทำ้ย ‘คุณตกลงแล้ว”
หำ! เขำไปตกลงตอนไหนเนี่ย? ระฟ้ำคิ้วผกูบนโบ ยกซองจดหมำยข้ึนพินิจคร้ันพลิกไปอีกดำ้นกเ็ห็นลำยมือคุน้ตำเขียน กำ กบัดว้ยหมึกสีขำว ‘ถึง...นำยแพทย์ระฟ้ำ กรีฑำพิมุกต์’ ลำยมือน้ีเขำจำ ไดด้ีต้งัแต่คร้ังแรกที่เห็นในวนัติวหนงัสือ ดวงฤดี! หวัใจคุณหมอหนุ่มกระตุกวำบ เงยหนำ้ขวบัจอ้งมำสคอตหมีเขมง็ ฝ่ำยน้นัเองกจ็อ้งตอบ แถมยงัเอียงคอนอ้ยๆ ไปซำ้ยทีขวำทีกวนๆ เหมือนจงใจยวั่ประสำทเขำ ทำ เอำระฟ้ำ จินตนำกำรถึงใบหนำ้ที่ซ่อนอยหู่ลงัหวัมำสคอตไปไกล ภำวนำใหไ้ม่ใช่คนที่ใจนึกกลวั
คงไม่ใช่ดนัหรอก...ม้งั คนในชุดหมีเหมือนจะเดำควำมคิดเขำได้ วำงม้วนกระดำษกองไว้ที่พ้นืสองมือเง้ือสูง หมำยจะถอดหมวกออกจำกศีรษะคนมองกเ็ฝ้ำลุน้ดว้ยใจตุม้ๆ ต่อมๆ ท้งัโรงพยำบำล หำก เป็นดวงฤดีจริงชำยหนุ่มคิดไม่ออกเลยวำ่ตวัเองจะทำ หนำ้อยำ่งไร ทวำ่... พรึบ! หมวกรูปหมีถูกถอดออกคนในชุดมำสคอตเป็นชำยไม่ใช่หญิง! ระฟ้ำเผลอถอนหำยใจยำวเหยียดดว้ยควำมโล่งอกดงัๆ
“ผมมีหนำ้ที่แค่ส่งสำรครับ ตอนน้ีงำนจบแลว้คงตอ้งขอตวัก่อน ขอใหคุ้ณหมอโชคดี”ผถูู้ก วำ่จำ้งโคง้ใหน้ำยแพทยอ์ยำ่งเคำรพ ฉีกยมิ้นอ้ยๆ แลว้เกบ็ของเดินจำกไปง่ำยๆ ซะง้นั ผคู้นในโรงพยำบำลต่ำงกแ็ยกยำ้ยกลบัไปประจำ ตำ แหน่งแต่เดำวำ่คงมีเรื่องใหเ้มำท์มอย หอยกำบไปอีกหลำยวนัหมอในเส้ือกำวนผ์ตู้กเป็นเป้ำสำยตำ (อีกคร้ัง)จ้ำ พรวดกลบัเขำ้ หอ้งทำ งำน หลงัยนือ้ึงไปเกือบนำทีเขำทิ้งสะโพกนงั่ที่ขอบโต๊ะเปิดซองจดหมำยดว้ยมือ สนั่นิดๆ ขำ้งในมีกระดำษสองแผน่แผน่แรกแจง้สถำนที่นดัหมำยวนัที่และเวลำ ส่วนแผน่ ที่สองเขียนด้วยลำยมือวำ่... ‘ทำนขำ้วดว้ยกนันะคะ’ ลงชื่อกำ กบัตอนทำ้ย...ดวงฤดี ชำยหนุ่มอ่ำนทวนประโยคที่เขียนดว้ยลำยมือซ้ำ ๆ นึกอยำกจบัเจำ้ของชื่อมำฟำดกน้สกั หลำยเพยีะวิธีส่งจดหมำยหรือขอ้ควำมมีเยอะแยะแต่แม่คุณดนัเลือกแสดงออกประหน่ึง ตอ้งกำรบอกใหค้นท้งัโลกรู้วำ่นดัทำนขำ้วกบัเขำ
จีบประสำอะไรกนั ? มีแต่ขยนัสร้ำงเรื่องน่ำอำยใหเ้ขำสิไม่วำ่ ระฟ้ำคลึงขมับ ปวดหัวตุบๆ ทวำ่เขำไม่รู้เลยวำ่ยำมน้ีริมฝีปำกตวัเองฉีกยมิ้กวำ้งเพยีงใด บำงทีอำจมำกพอใหก้ลอนประตู หวัใจที่ขดัไวส้นั่สะเทือน! โปรดต ิ ดตำมตอนต่อไป อ ิ อ ิ