เปรมยดุำรีบกลบเกลื่อนสีหนำ้แต่ยงัไม่คลำยสงสยั “ฉนัอยำกรู้จงัวำ่คนที่ส่งดอกไมใ้หห้มอซนเป็นใคร” “กค็งเป็นหน่ึงในสำวๆ ที่แวะเวยีนมำขำยขนมจีบม้งั” “พกัน้ีมีใครบำ้งที่มำบ่อยๆ” “เอขอนึกก่อน” เพรำะเคำน์เตอร์ตอ้นรับเป็นด่ำนแรกใครผำ่นไปผำ่นมำพยำบำลลว้นเห็น หมด “มีคุณสำวิตรีมำขอพบหมอซนสำมคร้ังกบัคุณวำสนำที่เพิ่งมำเมื่อวำน แลว้กค็ุณ แหวนฟ้ำที่ตำมตื๊อขอทำนขำ้วกลำงวนัพร้อมหมอซนแต่ถูกปฏิเสธ” เท่ำที่นึกออกก็ ประมำณน้ี คำ ตอบของเพื่อนทำ คนฟังหนำ้ยู่บูดยงิ่กวำ่กะทิคำ้งคืน
ดูสิขนำดเพิ่งกลบัมำโสดไดไ้ม่กี่อำทิตย์สำวๆ ยงัต่อคิวยำวทะลุไปป้ำยรถเมล์ “แต่ฉนัสงัหรณ์ใจวำ่จะเป็นคนที่มำหำหมอซนเมื่อวนัก่อน คนที่...รู้จกักบัหมอปรัชญ”์ เปรมยุดำนึกตงิด “หมำยถึงผหู้ญิงที่สวยๆ สูงๆ ผมดดัลอนสีดำ ยำวถึงกลำงหลงัน่ะเหรอ” “ใช่คนน้นัแหละ” “รู้สึกเหมือนเธอจะชื่อคุณดวงฤดีนะ” “ไม่ตอ้งบอก ฉนั ไม่ไดอ้ยำกรู้”คนมีใจใหห้มอมองคอ้นเพื่อน แต่คู่สนทนำไม่นำ พำ
“ฉนัวำ่เขำสวยดีออก สวยยงักบัดำรำในโทรทศัน์เวลำยนืขำ้งหมอซนกด็ูเหมำะสมกนัยงิ่ กวำ่กิ่งทองใบหยกผหู้ญิงสวยกบัผชู้ำยหลอ่ถำ้แต่งงำนมีลูกคงหนำ้ตำดียกครัวไดข้่ำววำ่ พอ่แม่เขำเป็นเพื่อนกนัดว้ย พอ่ผหู้ญิงเป็นรัฐมนตรีรู้จกักบัพอ่หมอซนมำนำน” “นี่เธอไปสืบเรื่องน้ีมำต้งัแต่เมื่อไหร่ยะ” “ก.็..ต้งัแต่เจอคุณคนสวยคร้ังแรก ฉนัคุน้ๆ หนำ้เหมือนเคยเห็นผำ่นตำ พอดีไปเจอบท สมัภำษณ์ในนิตยสำรถึงไดรู้้วำ่เขำเป็นเจำ้ของหอ้งเส้ือ” โปรไฟลเ์ลิศอลงักำรจนเปรมยดุำยงัไม่กลำ้เทียบ ไดแ้ต่ตีหนำ้เซ็ง ปำกขมุบขมิบตดัพอ้วำ่ เหตุใดตวัเองไม่มีพอ่เป็นรัฐมนตรีบำ้ง “ทีหลงัรู้อะไรดีๆ มำกบ็อกฉนัมงั่สิ” หล่อนบ่น “อำ้วแลว้ฉนัจะไปรู้ไดไ้งวำ่เธอสนใจเรื่องไหน”
“ทุกเรื่องที่เกี่ยวกบัหมอซนฉนัอยำกรู้หมดแหละ รวมถึงผู้หญิงทุกคนที่เข้ำมำเกำะแกะเขำ ด้วย” เพื่อนร่วมงำนสำวพยกัหนำ้เออออ ท้งัที่ควำมจริงลอบถอนหำยใจเบื่อหน่ำย “เอำเป็นวำ่ถำ้รู้อะไรฉนัจะมำบอกเธอกแ็ลว้กนั” “ดี!” ตดัภำพมำที่ระฟ้ำซ่ึงง่วนอยกู่บักำรปักดอกไมใ้ส่แจกนัเขำไม่ไดพ้ ิถีพิถนัจบักำ้นไหนไดก้็ เสียบๆ ลงไป ใชเ้วลำไม่นำนทุกอยำ่งกเ็สร็จเรียบร้อยแจกนัขนำดกลำงวำงไวท้ี่มุมหน่ึง ของโต๊ะคำลล่ำลิลลี่ชูช่อสะพรั่งกลีบดอกสีขำวตดักบักำ้นใบสีเขียวอ่อนใหค้วำมรู้สึกชื่น ฉ ่ำ พลอยให้คนมองอำรมณ์ดีตำม
ชำยหนุ่มนึกพอใจในผลงำน จงัหวะน้นั ประตูหอ้งถูกเคำะติดๆ ตำมดว้ยปุริมปรัชญ์ซึ่งเชิญ ตวัเองเขำ้มำโดยไม่รอใหเ้จำ้ของหอ้งอนุญำต เดินยมิ้แป้นมำหยดุที่ขอบโต๊ะก่อนจะ เหลือบแลไปทำงลูกโป่งอยำ่งมีเลศนยั “มำทำ ไม” เจำ้ของหอ้งถำมเสียงเนือยกวำดมือเกบ็เศษขยะทิ้งลงถงั “มำดูวำ่ ใครกนัที่ส่งดอกไมม้ำเซอร์ไพรส์มึงถึงนี่” “เสือก” “หมอครับ พดูจำไม่สุภำพเดี๋ยวกโ็ดนคนไขฟ้ ้องเอำหรอก” “ไม่มีกำรมีงำนทำ หรือไง ทำ ไมยงัไม่ข้ึนตรวจ ปล่อยใหค้นไขร้อ มึงนนั่แหละจะโดน ฟ้อง”
“ไม่ตอ้งมำเปลี่ยนเรื่องเลยไหนๆ ดอกไมท้ี่ดนั ใหม้ึง” “รู้ดี” ระฟ้ำชักสีหน้ำ “อ๋อเจอแลว้อยนู่ ี่เอง” ปุริมปรัชญช์้ีนิ้วไปที่แจกนั ใบยอ่ม “โอโ้ห ลงทุนจดัเองเสียดว้ย” “กแูค่เสียดำย ปล่อยไวเ้ฉยๆ เดี๋ยวกเ็**้่ยวใส่แจกนัยงัอยไู่ดห้ลำยวนั” “จะเกบ็ ไวช้ื่นใจล่ะซ้ี” เพื่อนซ้ีลอ้เลียน พลำงเขยบิกน้หนีคนที่ยกเทำ้ทำ ท่ำจะเตะ “ออกไปเลยไป” “เดี๋ยวดิขอสูดกลิ่นหอมของดอกไมใ้หช้ื่นใจสกั ฟอดก่อน”
เพียะ! ฝ่ำมือคุณหมอฟำดบนท่อนแขนคนที่หมำยจะยกแจกนัข้ึนดอมดม ระฟ้ำหนำ้ถมึงทึง มอง เพื่อนตำเขียวป้ัด “อยำ่แมแ้ต่จะคิด” “อะไรของมึงวะ ฟำดมำได้เจบ็นะโวย้” ปุริมปรัชญล์ูบแขนป้อยๆ เห็นรอยแดงเถือกกม็อง เพื่อนตำโตอยำ่งคำดไม่ถึง ไอห้ ่ำไม่ออมแรงบำ้งเลยแค่หยอกเล่นนิดเดียวเอง ทำ หนำ้อยำ่งกบัจะเขมือบหวั “สมน้ำ หนำ้”ระฟ้ำผลกัเพื่อนออกห่ำงโตะ๊ทำ งำน เขยบิมำบงัแจกนั “หวงไม่เขำ้เรื่อง”
“ถำ้มึงยงัไม่ข้ึนตรวจในอีกหำ้นำทีกจูะรำยงำนเบ้ืองบน” “ทีง้ีข่เูก่งข้ึนมำเชียว” “ไป” เจำ้ของหอ้งช้ีนิ้วไปทำงประตูปรำยตำทำ นองวำ่อยำ่ชกัชำ้ ปุริมปรัชญจ์ำ ตอ้งกระฟัดกระเฟียดออกจำกหอ้งไม่วำยทิ้งทำ้ยบ่น “เห็นดอกไมด้ีกวำ่เพื่อนนะมึงจำ ไว”้ ระฟ้ำพรูลมหำยใจหลงัเสียงน่ำหนวกหูเงียบลง เขำหนัมำปัดนิ้วเบำๆ บนกลีบดอกลิลลี่ สำ รวจจนแน่ใจวำ่ ไม่มีส่วนไหนบุบสลำยจำกน้นัควำ้ปำกกำเหน็บใส่กระเป๋ำเส้ือออกไป เริ่มงำน
ตลอดท้งัวนัชำยหนุ่มตรวจคนไขไ้ปยมิ้ ไป ทำ เอำพยำบำลที่เมียงมองพำกนัสงสยัเป็น แถบๆ วำ่คุณหมอไปโดนตวัไหนมำถึงไดอ้ำรมณ์ดีท้งัวนัแต่กไ็ม่มีใครกลำ้ซกัถำม นอกจำกกม้หนำ้ทำ งำนของตวัเองต่อไปเงียบๆ หรือหำกมีโอกำสกซ็ุบซิบนินทำไปเรื่อย ตกเยน็ระหวำ่งที่แพทยห์นุ่มถอดเส้ือกำวนอ์อกแขวน เตรียมเดินทำงกลบัไปพกัผอ่น โทรศพัทเ์ครื่องบำงกส็นั่ครืดเตือนวำ่มีสำยเขำ้ระฟ้ำมองหนำ้จอ ปรำกฏรำยชื่อคนที่รอมำ ท้งัวนัเขำลีลำอยสู่กัพกักวำ่จะกดรับ ไดย้นิเสียงแจ๋วดงัมำตำมสำย “สวสัดีค่ะพี่ซน” “สวสัดีครับ”ร่ำงสูงทิ้งตวันงั่บนเกำ้อ้ีทำ งำน มือยกโทรศพัทแ์นบหูฟังเสียงใสเจ้ือยแจว้ “ยงุ่อยรู่ ึเปล่ำคะ” “พี่เพิ่งเลิกงำน”
“ตรวจคนไข้เป็ นไงบ้ำง” “กป็กติ” เสียงตอบยงัคงนุ่มหูเหมือนเก่ำ “แลว้เมื่อเชำ้...ไดร้ับของที่ดนัส่งไปใหไ้หม” “ของอะไร?” เขำแกลง้ตีเนียนไม่รู้เรื่อง “เอำ้กด็อกไมก้บัลูกโป่งไง ดนัสงั่ใหเ้ขำไปส่งที่โรงพยำบำล” “พี่ไม่เห็นไดร้ับนี่”แวว่เสียงขลุกขลกัดงัมำจำกปลำยสำยเดำวำ่ดวงฤดีกำ ลงัสงั่ใหลู้กนอ้ง โทร.เช็กกบัเมสเซ็นเจอร์โดยด่วน ระฟ้ำพลนัหวัเรำะหึจึงถูกหญิงสำวจบัไต๋ได้
“พี่ซน แกล้งดันท ำไม” เสียงเธอกระเง้ำกระงอด “แลว้ดนัละ่นึกยงัไงสกรีนหนำ้พี่ไปแปะบนลูกโป่งรู้ไหมคนมองกนัท้งัโรงพยำบำล” “อำยเหรอคะ” เธอหัวเรำะคิก “ไม่อำยกบ็ำ้แลว้” “ดนักลวัเขำส่งใหผ้ดิคน กนัไวก้่อนจะไดม้นั่ใจ” “เด็กบ๊อง” “พี่ซนชอบดอกไม้ไหม”
หญิงสำวส่งสญัญำณมือบอกลูกนอ้งที่ผลกัประตูเขำ้มำวำ่อยำ่เพิ่งรบกวน เธอกำ ลงัถือสำย สำ คญัอยู่ฝ่ำยน้นัพยกัหนำ้รับรู้ถอยออกไปรอนอกหอ้ง ดวงฤดียงัอยทู่ ี่หอ้งเส้ือ บนโต๊ะมี แบบเส้ือและเศษผำ้วำงเกลื่อน นี่กเ็พิ่งวำ่งโทร.หำเขำ ฝ่ำยระฟ้ำเหลือบมองช่อคำลล่ำลิลลี่ในแจกนัสำ หรับเขำมองวำ่มนักแ็ค่ดอกไมช้่อหนึ่ง อำจ เพรำะเขำเป็นบุรุษไม่ค่อยมีมุมอ่อนหวำนลึกซ้ึงอยำ่งสตรีจึงไม่เขำ้ใจภำษำดอกไม้รู้แต่วำ่ สวย หอม ประดบัหอ้งไวก้ช็่วยลดทอนควำมแขง็กระดำ้งลงไดม้ำก “ขอบใจนะ” เขำไม่ตอบคำ ถำม บ่ำยเบี่ยงไปพดูเรื่องอื่นเฉย “พี่ซน ยงัไม่ตอบคำ ถำมดนัเลย” ฝั่งน้ีกด็ำ้นพอจะตื๊อเอำคำ ตอบใหไ้ดด้งั่ใจ
นำยแพทยส์ ่ำยหนำ้กบัตวัเองชำ้ๆ นึกภำพดวงฤดีกำ ลงัทำ ปำกยนื่ปำกยำว “ชอบ” เขำตอบเสียงค่อย“แต่วนัหลงัไม่ตอ้งส่งมำอีก” “ทำ ไมคะ หรือพี่ซนไม่ชอบลิลลี่” “พี่ไม่ไดช้อบดอกไหนเป็นพิเศษ” “โธ่ดนัอุตส่ำห์ต้งัใจส่งไปให้ถำ้ฝีมือดีกวำ่น้ีจะจดัช่อใหเ้องดว้ยซ้ำ ” คนฟังระบำยยมิ้ขนั
“ปล่อยใหด้อกไมไ้ดโ้ตในที่ทำงของมนัเถอะไปตดัมำใส่แจกนัอยไู่ดแ้ป๊บเดียวกเ็**้่ยว เฉำไม่สู้ใหม้นัเบ่งบำนบนลำ ตน้แลว้ร่วงโรยตำมธรรมชำติ” “แปลวำ่ ไม่ถูกใจสินะ” “เปล่ำกบ็อกอยวู่ำ่ชอบ เพียงแต่ครำวหลงัไม่ตอ้งทำ อีก พมี่องแค่วำ่มนัสวยดีแต่ไม่ไดรู้้สึก พิเศษอะไรอำจเพรำะพไี่ม่เขำ้ใจอำรมณ์แบบผหู้ญิงเวลำไดร้ับดอกไมเ้ป็นของขวญั” จริงสินะเขำไม่ไดอ้่อนหวำนอยำ่งผหู้ญิง “ง้นัคร้ังน้ีดนักเ็สียผลประโยชน์สิ” เธอโอดครวญ “พี่มีประโยชน์อะไรใหด้นัตกัตวงไม่ทรำบ” “กห็วัใจไงคะ สำ หรับดนัมนัมีค่ำมหำศำล”
ระฟ้ำถึงกบัสำ ลกัน้ำ ลำย บทจะหยอดแม่คุณกเ็ล่นเสียหวำนหยด “พี่ซน ฟังดนัอยรู่ ึเปล่ำ” “อ๋อ...อืม” “อยำ่ลืมเอำของที่ดนั ใหก้ลบัไปหอ้งดว้ยนะจะไดม้องเชำ้มองเยน็” “ลูกโป่งใหญ่เท่ำบำ้น ใครจะกลำ้ขนข้ึนรถไฟฟ้ำ” “ทีหลงักห็ดัเอำรถตวัเองออกมำขบับำ้งสิปล่อยทิ้งใหฝ้่นุจบัเปล่ำๆ” “ข้ีเกียจขบั โหนรถไฟฟ้ำเอำง่ำยกวำ่”
“อยำกไดส้ำรถีส่วนตวัไหมล่ะคะ”ไดท้ ีหยงั่เชิง คนรู้แกวอมยมิ้แต่ไม่มีทำงที่หญิงสำวจะไดเ้ห็น “เงินเดือนหมอไม่พอจำ้งคนขบัรถหรอก” เขำตอบ “ขบัใหฟ้รีกไ็ด”้เธอรีบเสนอตวั “ไม่เป็นไรอยทู่ำ หอ้งเส้ือแบบเดิมน่ะดีแลว้ ไดค้่ำเหนื่อยคุม้กวำ่กนัเยอะ” พอไดก้ลบัมำคุยกนัหยอกลอ้กนัรำวกบับรรยำกำศวนัวำนหวนกลับมำอีกระลอก ควำมรู้สึกผกูพนัที่สะสมตำมกำลเวลำ ต้งัแต่เป็นเพื่อนบำ้นสองครอบครัวกไ็ปมำหำสู่ เรียกวำ่เดก็ๆ เติบโตไปพร้อมกนั โดยมีพอ่แม่คอยเชื่อมประสำน
ระฟ้ำเองกค็ิดถึงควำมรู้สึกน้ี ควำมรู้สึกที่...มีดวงฤดีอยใู่กลๆ้อยใู่นวงโคจรชีวิต อำจเพรำะเขำเคยชินกบกำรมีเด็กผู้หญิง ั เฝ้ำมองตน หนั ไปทำงไหนกม็กัจะเจอเธอเสมอ เธอ...ที่ส่งยมิ้มำไม่วำ่ ในสถำนกำรณ์ไหนดวงฤดีมีแต่รอยยมิ้อบอุ่น “จริงสิพี่ไดข้่ำววำ่คุณเพลินยกใหด้นัดูแลเรื่องชุดแต่งงำน” “ใช่ค่ะวนัน้ีคุณเพลินเพิ่งมำดูแบบ แต่ยงัมีที่ตอ้งปรับแกอ้ีกเยอะ ดนัอยำกเกบ็ทุก รำยละเอียดไม่ใหต้กหล่น แลว้กไ็ม่อยำกเร่งงำนดว้ยเพรำะกลวัมนัจะออกมำไม่สมบูรณ์” “ยงัไงกอ็ยำ่เครียดนกัละ่ทำนขำ้วใหต้รงเวลำอยำ่มวัแต่ทำ งำนเพลิน” “พี่ซนบอกตัวเองเถอะ”
“พี่เหรอ” เขำเลิกคิ้ว“ไม่ตอ้งห่วง พี่มีเพื่อนทำนขำ้วดว้ยทุกวนั” “หมำยควำมวำ่ ไงคะทุกวนั ?” ทำ้ยเสียงหว้นข้ึนอตัโนมตัิแมแ้ต่ผพู้ดูกไ็ม่รู้ตวั อยำ่บอกนะวำ่เขำนดัสำวๆ ทำนขำ้วดว้ยกนัทุกเยน็ ดวงฤดีขมวดคิว้ยดืตวัข้ึนนงั่หลงัตรง เผลอกำ โทรศพัทแ์น่น “พี่ซนนัดใครไว้” “ดันหมำยถึงใคร” ระฟ้ำเองชักงง
“จะเป็นใครไดล้่ะถำ้ไม่ใช่เพื่อนทำนขำ้วของพี่อ๋อ พอกลบัมำโสดคร้ังน้ีเลยคึกคกัมีสำว นอ้ยสำวใหญ่เวียนไปทำนขำ้วดว้ยไม่ซ้ำ หนำ้ง้นัเหรอ!” “ไปกนั ใหญ่แลว้ที่บอกวำ่มีเพื่อนทำนขำ้วดว้ยหมำยถึงบรรดำหมอในโรงพยำบำลกไ็อป้ รัชญ์นี่ไงออกไปทำนขำ้วเที่ยงดว้ยกนัทุกม้ือแต่พอกลบับำ้นพี่กส็งั่ผำ่นแอปมำทำนที่ คอนโดฯ หรือไม่บำงวนักก็ลบัไปทำนขำ้วกบัแม่” ชำยหนุ่มอธิบำยยำวเหยยีด คนฟังพลอยโล่งใจที่เขำไม่ไดน้ดัดินเนอร์กบัสำวๆ คนไหน “ไง ทีน้ีเขำ้ใจแลว้นะ” “อำฮะ” เธอรับคำ เสียงอ่อย จำกน้นับรรยำกำศระหวำ่งกำรพดูคุยกช็วนกระอกักระอว่นพกิล
“วำ่แต่เมื่อไหร่พี่ซนจะกลบับำ้นคะ ดนัไดย้นิแม่วำ่ ป้ำพชีบ่นคิดถึงไม่เจอหนำ้ลูกชำยคน เดียวนำนแล้ว” ดวงฤดีเสไปคุยเรื่องอื่น “คงอีกสักพัก รอวันหยุด” “งำนยงุ่มำกเลยเหรอ” “โรงพยำบำลกย็งุ่ทุกวนั” “สงั่ดนั ใหท้ำนขำ้วตรงเวลำ พี่เองกร็ักษำสุขภำพดว้ย หมอกเ็หมือนคนปกติทวั่ ไป เจบ็ ได้ ป่ วยได้ โหมงำนหนักเดี๋ยวจะทรุด” ที่พดูเพรำะห่วงเขำลว้นๆ “ดนัเองกเ็หมือนกนัอยำ่ทำ งำนหนกัจนลืมดูแลตวัเอง”
“ไม่ตอ้งห่วงคะ่ดนัสญัญำวำ่จะรักษำสุขภำพใหแ้ขง็แรงจะไดอ้ยรู่ ักพี่ซนไปนำนๆ” คนถูกบอกรักหนำ้แดงก่ำ แกม้ร้อนผะผำ่วใจเตน้จนไดย้นิเสียงชดัเจน รับรู้ถึง แรงสนั่สะเทือนช่วงอกดำ้นซำ้ยระฟ้ำยกมือสมัผสับริเวณน้นัริมฝีปำกฉีกยมิ้กวำ้ง ตำมอง ไปที่ช่อคำลล่ำลิลลี่จอ้งมนัดว้ยประกำยตำอ่อนโยน นุ่มลึก ต้งัแต่แวบแรกที่เห็น เขำกร็ู้ทนัทีวำ่นี่คือดอกไมช้่อโปรดของใคร ดวงฤดี... “รักษำคำ พดูดว้ยแลว้กนัเดก็บ๊อง” บท 9
ไอศกรีมแบบเสียบไมถู้กลิ้นแดงฉ่ำ ปำดเลียดว้ยท่ำทำงเอร็ดอร่อย บำงจงัหวะกอ็มเขำ้ไปท้งั กอ้น ชอบนกักบัรสชำติเปร้ียวๆ หวำนๆ เยน็ชื่นใจ ดวงฤดีนงั่อยใู่นบำ้นตวัเอง มือซำ้ยถือ จำนสีมือขวำตวดัพกู่นัวำดลงบนหนำ้กระดำษแผน่ ใหญ่ฝีแปรงของเธอพฒันำข้ึนตำม กำลเวลำ บวกกบัไดอ้ำจำรยม์ำสอนทุกวนัหยดุรูปที่ออกมำจึงนบัวำ่สวยงำม เจำ้ของผลงำนยมิ้กริ่ม แตม้ สีเหลืองอ่อนตรงซุม้กระดงังำอีกนิด สลบักบัเขียวแก่ตรงกิ่งใบ ปล่อยใหม้นัพนัเล้ือยเป็นเถำคลำ้ยซุม้หนำ้บำ้น ‘พร้อม สวยไหม?’ เธอหันไปถำมน้องชำย พีรกำนต์ละสำยตำจำกกำร์ตูนในมือ เหลือบมองภำพวำดสีน้ำ ของพี่สำวเขำพยกัหนำ้ นอ้ยๆ ไม่ไดก้ล่ำวชมเชยแต่เท่ำน้ีดวงฤดีกพ็อใจแลว้เธอยอมปล่อยใหอ้ีกฝ่ำยนอนอ่ำน กำร์ตูนต่อ
จงัหวะน้นัมีเสียงตึงตงัดงัมำจำกโถงบนัได ตำมดว้ยร่ำงคุณเพชรพริ้งปรำกฏกำยเดิน กระแทกส้นตรงมำหำบุตรสำว หนำ้ตำบูดบ้ึงสุดขีด ‘ดนั’ ท่ำนเรียก ‘คะ’ ‘นี่อะไร?’ มำรดำยกกระดำษคำ ตอบวิชำวทิยำศำสตร์ข้ึนชูลูกสำวเห็นแลว้เกือบทำ ไมไ้อ ติมร่วงจำกปำก ‘แม่ไปเจอมำที่ไหน’ ‘ละมุดเอำเส้ือผำ้ของเรำไปเกบ็ถึงไดเ้ห็นวำ่มนัซุกอยมูุ่มตู’้ ‘ตูห้อ้งดนัเหรอคะ’ เธอยงัแสร้งไขสือ ตีเนียนมองท่ำนตำแป๋วไม่ยอมรับ
ผเู้ป็นแม่ชกัหมนั่ ไส้ข้ึนมำ เมื่อสุดจะทนจึงช้ีใหเ้ห็นวำ่หวักระดำษมีชื่อใครเขียนกำ กบัอยู่ ‘กระดำษคำ ตอบของเดก็หญิงดวงฤดีช้นัม.๒/๒ คงไม่มีทำงหลงไปอยหู่อ้งเจำ้พร้อมได้ หรอกม้งั’ คนถูกพำดพิงผงกศีรษะมองมำรดำกบัพี่สำวที่ทำ หนำ้เหมือนกลืนยำขม พีรกำนตห์วัเรำะ ปล่อยใหแ้ม่ชำ ระควำมกบัลูกสำวคนโตไป ส่วนเขำนอนไขวห่ำ้งกระดิกปลำยเทำ้รอฟัง เรื่องสนุก เมื่อมำถึงข้นัที่เลี่ยงไม่ไดแ้ลว้คนทำ ผดิจำ ตอ้งกม้หนำ้ยอมรับชะตำกรรม ‘กอ็ยำ่งที่แม่เห็นแหละค่ะ’คะแนนข้ีปะติ๋วของเธอ ‘เตม็ยสี่ิบ ไดห้ก’คุณเพชรพริ้งอยำกจะเป็นลม ‘น่ำขำยหนำ้จริงๆ’
‘โธ่ดนัทำ เตม็ที่แลว้น่ำแม่กร็ู้วำ่ดนัไม่ชอบวิทยำศำสตร์เรียนเรื่องพลงังำน แรงกฎกำร เคลื่อนที่ไหนจะตำรำงธำตุอีก มีแต่เรื่องน่ำปวดหวั’ ‘ไม่ตอ้งมำพดูเลยนะคนอื่นเขำไม่ชอบทำ ไมยงัเรียนได้แค่ต้งัใจฟังครูสอนในหอ้ง หมนั่ ทบทวนตำ รำไม่ใช่กลบัถึงบำ้นกเ็อำแต่ดูโทรทศัน์เฝ้ำจอรอละครหลงัข่ำวทุกเยน็’ กน็งั่ดูดว้ยกนั ไหงเธอโดนบ่นคนเดียว ดวงฤดีกลอกตำเซ็งๆ ลดจำนสีกบัพกู่นัวำงลงพ้ืน หมดอำรมณ์สุนทรียก์บัศิลปะขณะที่ น้องชำยหัวเรำะหึๆ อยำ่งต้งัใจเยย้หยนัเธอหนั ไปแยกเข้ียวใส่ถลึงตำมองดุๆ เชิงใหป้ิด ปำก มีอะไรใหต้ลกกนัฮะ?
‘แค่สอบตกวิชำเดียว ทำ งำนส่งครบเดี๋ยวครูกแ็กค้ะแนนใหผ้ำ่นเองแหละ’ เธอวำ่รำวกบัไม่ เห็นเป็นเรื่องใหญ่โต ‘เพรำะคิดแบบน้ีไงถึงไดส้อบไม่ผำ่น คิดแค่วำ่สอบตกกแ็กใ้หม่ เอำตัวรอดไปวันๆ แทนที่ จะพฒันำตวัเองใหเ้ก่งข้ึน’ ‘โธ่แม่ขำลูกสำวแม่ไม่ใช่อจัฉริยะนะ สอบตกบำ้งเป็นเรื่องปกติ’ คุณเพชรพริ้งเทำ้สะเอว บ่นไปดว้ยส่ำยหนำ้ไปดว้ย ‘แม่กไ็ม่ไดห้วงัใหเ้รำเป็นอจัฉริยะแต่ขอแค่อยำ่งนอ้ยทำ ขอ้สอบวิทยำศำสตร์ใหผ้ำ่นสกั คร้ัง เทอมที่แลว้กไ็ดค้ะแนนสอบล่อแล่ตดัเกรดทีทำ เอำแม่ใจหำยใจคว่ำ กลวัวำ่เรำจะตอ้ง ไปสอบซ่อมช่วงปิดเทอม’ ‘แต่ดนักผ็ำ่นมำได’้
‘ยงัจะมีหนำ้มำภูมิใจอีก’ มำรดำมว้นกระดำษในมือเคำะศีรษะบุตรสำวแรงๆ ‘ไม่สำ นึก’ ‘กะอีแค่สอบตกวิชำเดียวแม่จะโมโหอะไรนกัหนำ’ ‘เพรำะมนัเป็นวิชำวิทยำศำสตร์ไงแม่ถึงไดห้งุดหงิด พอ่เรำทำ งำนอยกู่ระทรวงวิทยแ์ทๆ้ แต่ลูกสำวดนัสอบตกต้งัแต่ตน้เทอม รู้ถึงไหนอำยถึงนนั่’ ‘พอ่ ไม่วำ่หรอก พอ่เขำ้ใจวำ่ดนัไม่ชอบ ไม่ถนดัคะแนนสอบจะออกมำยำ่ แยก่ ไ็ม่แปลก’ ผเู้ป็นแม่ฟังแลว้ถึงกบัตำวำว นึกอยำกหยกิแกม้ ป่องๆ สกัทีสองทีโทษฐำนเถียงผใู้หญ่นี่ ท่ำนยงัไม่ไดเ้ฉ่งเรื่องเอำกระดำษคำ ตอบไปซ่อนในตูเ้ส้ือผำ้นะ ชกัจะไวใ้จไม่ไดแ้ลว้
‘นอกจำกวิชำน้ียงัมีวิชำอื่นอีกไหมที่สอบไม่ผำ่น’ ‘ไม่มีค่ะ’ ‘คณิตศำสตร์ล่ะ’ ตวัเลขกเ็ป็นอีกเรื่องที่ดวงฤดีไม่ชอบ แต่ดีหน่อยวำ่ ปีที่แลว้ไดอ้ำจำรยม์ะลุลีเป็นผสู้อน จึง พอจะเขน็ลำก ดนั ใหผ้ำ่นมำไดแ้บบหวดุหวิด ‘เทอมน้ีดนัเพงิ่สอบวิทยำศำสตร์ไปแค่ตวัเดียว’ นี่เพิ่งตน้เทอม วิชำอื่นสอนยงัไม่ทนัจบบท กระน้นัคุณเพชรพริ้งกอ็ดห่วงไม่ได้ท่ำนยกมือ ตบหนำ้ผำกออ่นใจ ปำกบ่นงึมงำ ‘สอบวิชำเลขคะแนนออกมำคงไม่พน้ต่ำ เต้ียเรี่ยดิน’
ลูกสำวหน้ำงอหงิก ‘แม่อะ ดูถูกดนัทีวิชำศิลปะดนัสอบไดเ้กรดสี่ไม่เห็นชม’ ‘มนักค็วรจะไดอ้ยแู่ลว้รึเปล่ำ ดูจำกควำมสำมำรถที่เรำมีแต่วิชำอื่นถำ้ยงัทำ ไดไ้ม่ดีแม่ก็ อยำกใหด้นั ปรับปรุงตวัเองซะใหม่พยำยำมใหห้นกัข้ึน ขยนัใหม้ำกข้ึน ไม่จำ เป็นตอ้งได้ เกรดสูงทะลุเป้ำแม่หวงัแคใ่หด้นัสอบผำ่น ใหค้วำมรู้เขำ้ไปอยใู่นหวับำ้งไม่ใช่สมองวำ่ง เปล่ำกลวงเป็นลูกโป่ง’ โอโ้ห ประโยคทำ้ยฟังแลว้เจบ็จี๊ด ท้งัที่ไม่มีคำ หยำบใหร้ะคำยหูสกัคำ ด่ำยงัไงใหไ้ม่เหมือนด่ำ นี่แม่เธอกะเปิดคอร์สอบรมในบำ้นง้นัเหรอ
ดวงฤดีพลนัหนำ้จ๋อย นงั่ฟังเสียงเทศนำของมำรดำปลงๆ คุณเพชรพริ้งไดท้ ีจดัชุดใหญ่ ชนิดที่ไม่เสียเวลำกลืนน้ำ ลำย สวดเก่งยงิ่พระลูกวดั ‘ต่อไปน้ีกลบัถึงบำ้นปุ๊บตอ้งทำ กำรบำ้นทนัทีและตอ้งทำ ใหเ้สร็จก่อนทำนม้ือค่ำ หำ้มมี ขอ้อำ้งไม่มีกำรผดัเวลำไม่ง้นัแม่จะจำ กดัเวลำดูโทรทศัน์เปลี่ยนเป็นใหเ้ขำ้นอนตอนสอง ทุ่ม’ ‘ไม่ไดน้ะคะ! สองทุ่มละครยงัไม่เริ่มฉำยเลยไหนจะวำไรต้ีที่ดนัชอบดูทุกเยน็อีก’ ‘ไวเ้สำร์อำทิตยค์ ่อยดูกไ็ด้ถือเป็นวนัหยดุพกัผอ่นของลูก’ ‘เสำร์อำทิตยร์ำยกำรน้ีมำที่ไหน’ ‘ง้นักด็ูรำยกำรอื่นแทน’
‘แม่...ทำ แบบน้ีไม่ไดน้ะ’ เธอโอด ‘ได้สิ ในเมื่อทีวีเครื่องน้ีแม่เป็นคนซ้ือ’ ‘แปลวำ่ถำ้ดนัทุบกระปุกหมูไปซ้ือทีวีไวดู้ส่วนตวักไ็ดใ้ช่ไหม’ มำรดำคิ้วกระตุกยกิๆ พยำยำมระงบัอำรมณ์เดือดปุดๆ ดว้ยกำรสูดหำยใจลึก ท่องยบุหนอ พองหนอ ท้งัที่ใจนึกอยำกหยกิเน้ือแม่คนช่ำงจอ้แกห้มนั่ ไส้แทนที่จะสงบปำกสงบคำ เหมือนนอ้งชำย พอ่กบัแม่สงั่อะไรใหเ้ชื่อฟังแลว้ปฏิบตัิตำม นี่คำ้นไปหมดทุกเรื่อง ‘ไม่รู้ล่ะคำ สงั่ของแม่คือประกำศิต’ คุณเพชรพริ้งกอดอกแสร้งทำ หูทวนลม เสมือนไม่ไดย้นิเสียงทกัทว้งของบุตรสำว
‘อะไรกนัดนัสอบตกแค่วิชำเดียววิชำอื่นกท็ำ ไดด้ีแปลวำ่มนัไม่เกี่ยวกบัเวลำ ต่อใหน้งั่ดู โทรทศัน์ท้งัวนัดนักย็งัสอบภำษำองักฤษผำ่น’ ‘แต่ตกวิทยำศำสตร์ซ้ำ ซำกน่ะเหรอ หืม?’ มำรดำเอียงคอเลิกคิ้วนอ้ยๆ มองกดดนั ‘อยำ่มำอำ้งวำ่ ไม่ถนดั ในเมื่อแม่พยำยำมหำทำงแกใ้หแ้ลว้เริ่มจำกทบทวนตำ รำทุกเยน็ เดี๋ยวจะทำ ตำรำงหนงัสือไวใ้หอ้ ่ำนก่อนนอนดว้ย’ ‘อ่ำนก่อนนอน?’ ดวงฤดีบูป้ำก บ่นงึมงำ ‘แม่ไม่รู้อะไร พอหวัทิ้งหมอนตวัหนงัสือก็ กระเจิงออกจำกหวัดนัหมดละไม่ไดผ้ลหรอก’ ‘โง่จริงๆ’
นำทีน้นัมีเสียงของคนที่นอนอ่ำนกำร์ตูนอยบู่นโซฟำดังแทรก พี่สำวหันขวับมองจ้องตำ แทบถลน ‘วำ่ ไงนะแน่จริงพดูใหม่อีกทีซิ’ ‘ดนัอยำ่ข้ึนเสียงใส่นอ้ง’ผเู้ป็นแม่ปรำม ‘แต่พร้อมวำ่ดนัก่อน’ พี่สำวคนโตของบำ้นฟ้อง ‘ดนัเป็นคนโง่’ พีรกำนตก์ล่ำวเสียงค่อย ใบหนำ้หล่อเหลำของเดก็อำยสุิบสองซ่อนอยใู่ตห้นงัสือกำร์ตูน ทวำ่คนฟังยงัมองออกถึง รอยยมิ้ขบขนับวกกบัดวงตำสองขำ้งที่โผล่พน้ขอบหนงัสือฉำยแววหวัเรำะเยำะชดัเจน ดวงฤดีแยกเข้ียวเกิดอำกำรหวัร้อนฉบัพลนั ไม่ทนัไดห้ำ้มตวัเองกเ็ผลอเขว้ียงไมไ้อติมที่ ทำนจนหมดเกล้ียงใส่อีกฝ่ำย ภำยใตส้ีหนำ้ตกใจของคุณเพชรพริ้ง
ท่ำนยนืเบิกตำกวำ้งมองวีรกรรมของลูกสำวตวัดี แหมะ ไมไ้อศกรีมร่วงหล่นบนหนงัสือกำร์ตูน โชคดีที่พีรกำนตป์ฏิกิริยำไว หำกชำ้กวำ่น้ีสกัหน่ึง วินำทีผวิสมัผสัคงไม่พน้หนำ้ผำกเขำ มำรดำถึงกบัถอนหำยใจโล่งอก ‘ดนั!’ ท่ำนเรียกเสียงข่นุ เจำ้ของชื่อสะดุง้โหยงขณะที่นอ้งชำยลุกข้ึนนงั่ใชส้องนิ้วคีบไมไ้อศกรีมหยอ่นลงถงขยะ ั
‘นอกจำกโง่แลว้ยงัสกปรกดว้ย’ เจ้ำพร้อม! วนัต่อมำ ณ สวนขำ้งบำ้น เวลำบ่ำยแก่ คนงำนที่จำ้งมำปูพ้ืนสนำมหญำ้ใหม่กำ ลงัง่วนกบักำรปรับหนำ้ดิน มีคุณเพชรพริ้งยนืคุม ควำมเรียบร้อย ส่วนละมุดคอยโบกพดัคลำยร้อนใหน้ำยสำวไม่มีใครสงัเกตเห็นร่ำงเลก็ใน ชุดกระโปรงคอ่ยๆ ยอ่งเบำมำหยดุเบ้ืองหลงัผเู้ป็นแม่ ‘แม่ขำ’ ดวงฤดีส่งเสียง ‘อ้ำวดัน ออกมำข้ำงนอกท ำไมลูก มันร้อน’ ‘ดันมีเรื่องอยำกขอเจรจำ’
‘เรื่องอะไรล่ะ’ มำรดำควำ้พดัในมือสำวใชม้ำโบกเอง เลี่ยงพำลูกสำวไปนงั่หลบแดดใตร้่ม ไม้บริเวณน้นัมีชุดเกำ้อ้ีในสวนจดัวำงไวอ้ยแู่ ล้ว ‘เรื่องกำรบำ้น...ดนัขอเลื่อนไปทำ ก่อนนอนแทน’ กะแลว้เชียวคุณเพชรพริ้งนึกในใจ ‘แลว้จะเอำเวลำไหนอ่ำนหนงัสือ’ ‘เสำร์อำทิตยไ์งคะ มีเวลำวำ่งถมถืด’ ‘แต่เรำตอ้งเรียนวำดภำพกบัอำจำรยส์ินำถ’ ‘วำดภำพเรียนแค่ไม่กี่ชวั่โมง เสร็จจำกน้นัดนัค่อยอ่ำนหนงัสือต่อกไ็ด’้ลูกสำวหวำ่นลอ้ม
‘แม่กลวัจะทำ ไม่ไดจ้ริงอยำ่งปำกพดูน่ะสิเรื่องน้ีแม่ปรึกษำพอ่แลว้เริ่มจำกใหเ้รำอ่ำน ทบทวนตำ รำเรียนดว้ยตวัเองก่อน ถำ้ผลสอบยงัไม่กระเต้ืองข้ึนคงตอ้งส่งไปเรียนพิเศษ หรือไม่กจ้ำงครูมำสอนที่บ้ำนในวันหยุด’ ็ ‘จ้ำงครู? ไม่เอำนะคะ’ เธอรีบหำ้ม ‘วนัหยดุกค็วรจะเป็นวนัหยดุสิดนัเรียนวำดภำพอยำ่ง เดียวกเ็หนื่อยจะแย่ขืนเรียนวิชำอื่นเพิ่มอีกไดป้วดหวัตำย’ ‘นนั่กไ็ม่ได้นี่กไ็ม่ได้ตกลงเรำจะเอำยงัไงฮะยยัดนั’ ‘ไม่เอำครูสอนพิเศษคะ่’ เธอยนค ำขำด ื่ มำรดำถึงข้นักมุขมบัก่อนลูกจะปวดหวัตำย ท่ำนคงล่วงหนำ้ไปก่อนเป็นโยชน์
‘เรำนี่นะ หำแต่เรื่องปวดหวัใหแ้ม่วำ่กย็ำก สอนกย็ำกไม่หดัทำ ตวัน่ำรักใหเ้หมือนตำ พร้อมกบัพี่ซนบำ้งเลยรำยหลงัน่ะอะไรกด็ีไปหมดทุกอยำ่ง เรียนเก่งไม่พอยงัมำรยำทงำม ไปไหนใครกช็มป้ำพีชไม่ไดห้ยดุอิจฉำจริงๆ ที่มีลูกชำยฉลำด สร้ำงแต่ชื่อเสียงดำ้นดีเป็น เกียรติเป็นศรีแก่วงศต์ระกลู’ ชื่อของระฟ้ำพลอยสะดุดหูคนฟัง ดวงฤดีหำไดส้นใจคำ บ่นของแม่แต่แอบปิ๊งไอเดีย บรรเจิดข้ึนมำกะทนัหนัหลงัจำกนึกถึงใบหนำ้ของหนุ่มหล่อในดวงใจ พี่ซนเป็ นคนฉลำด เรียนเก่ง สอบไดอ้นัดบัหน่ึงของช้นัสองปีซอ้น ไม่แคลว้ปีน้ีจะยดึครอง ตำ แหน่งเก่ำ ใช่เขำฉลำด...ฉลำดพอที่จะสอนวิทยำศำสตร์พ้ืนฐำนใหเ้ดก็ม.๒! ‘แม่คะ!’ลูกสำวเรียกเสียงดงัยนื่มือไปกระตุกแขนมำรดำยกิๆ
‘โอย๊ดนัผเีขำ้หรือไง ปล่อยแม่เดี๋ยวน้ี’คุณเพชรพริ้งตีมือที่เขยำ่แขนตน ‘ดนัไม่ไปเรียนกวดวิชำนะไม่ตอ้งจำ้งครูมำสอนที่บำ้นดว้ย’ ‘แบบน้นักส็อบตกท้งัเทอมสิ’ ‘ดนัพอเรียนรู้เรื่องบำ้งน่ำแต่ที่คะแนนสอบออกมำไม่ดีเพรำะครูดนัต้งัคำ ถำมตรงส่วนที่ ไม่เขำ้ใจถำ้ไดท้วนซ้ำ อีกรอบไม่แน่จะกระจ่ำงข้ึน’ ‘ลูกจะบอกวำ่มนัเป็นควำมผดิของครูง้นัเหรอ?’ ผเู้ป็นแม่ทำ หนำ้ประมำณวำ่มนัเป็นเพรำะ ควำมโง่ของเธอต่ำงหำก! ‘ใช่ค่ะ’ ดวงฤดีตอบรับหนำ้ตำเฉย ลืมบอกไปวำ่เธอสะกดคำ วำ่ละอำยใจไม่เป็น
สำวนอ้ยยมิ้แฉ่งมองแม่ขณะที่คุณเพชรพริ้งยกมือนวดหวัคิว้ ‘แต่พอมีวิธีที่แม่จะช่วยดนัไดน้ะ’ ‘หืม วิธีไหน’ ‘ที่ดนัไม่อยำกไปเรียนพเิศษที่สถำบนักวดวิชำ เพรำะดนัไม่ชอบรวมกลุ่มกบัคนหมู่มำกยงิ่ ไปคนเดียวโดดๆ ไม่มีเพื่อนฝงูดนัยงิ่ ไม่ชิน แลว้ที่ไม่ใหจ้ำ้งครูมำสอนที่บ้ำนเพรำะดันคิด วำ่สิ้นเปลืองเงินทองเปล่ำๆ ปล้ีๆ ค่ำจำ้งกแ็พงแถมตอ้งจ่ำยรวดเดียวแบบเหมำยกคอร์ส ท้งั ที่เรำไม่ไดก้ะจะลงเรียนท้งัปีกแ็ค่เพิ่มเติมส่วนที่ดนัไม่เขำ้ใจ’ ‘แหม น่ำชื่นใจนะจ๊ะที่เห็นลูกรู้จกัขบคิดถึงขอ้ดีขอ้เสีย’ ท่ำนประชด ‘วำ่แต่เมื่อไหร่จะเข้ำ เรื่องสักที’
สำวนอ้ยในชุดกระโปรงหนำ้เกอ้ ไม่นึกวำ่จะถูกรู้ทนัเธอแสร้งกระแอมในลำ คอกลบพิรุธ จำกน้นัพดูต่อวำ่ ‘เห็นแม่ชมพซี่นใหฟ้ ัง ดนัเลยนึกข้ึนไดว้ำ่วิชำวิทยำศำสตร์เขำไดเ้กรดสี่ทุกเทอม ท้งัฟิสิกส์ เคมีชีวะ มนัจะดีกวำ่ ไหมคะหำกขอใหพ้ ี่ซนมำช่วยสอน เน้ือหำเบสิกพวกน้ีเขำถนดัอยู่ แล้ว’ ‘ตำซนเนี่ยนะ’ ‘ค่ะ’ เธอพยกัหนำ้หงึกๆ สำ ทบัคำ พดูตวัเอง ฝ่ำยคุณเพชรพริ้งขมวดคิ้วครุ่นคิด ‘มนัจะดีเหรอ ปีน้ีพี่เขำตอ้งเตรียมตวัสอบเขำ้มหำวิทยำลยัลำ พงัแค่อ่ำนหนงัสือกแ็ทบไม่มี เวลำพกัผอ่น’
‘ดนักไ็ม่กะจะเรียนทุกวนันี่คะแค่ใชเ้วลำสองสำมชวั่โมง ติวเพิ่มไปทีละนิดละหน่อย’ ‘แต่แม่วำ่...’ ‘ดนัรู้ค่ะวำ่แม่ไม่อยำกรบกวนเขำ’ เธอแทรกก่อนท่ำนจะพดูจบ ‘แต่เรื่องน้ีใหพ้ ี่ซนเป็นคน ตดัสินใจเองดีกวำ่ ไหมคะแม่กแ็ค่ลองเกริ่นกบั ป้ำพีช ใหท้ ่ำนคุยกบัลูกชำยถำ้เขำไม่ตอบ ตกลงกไ็ม่เป็นไรแต่ถำ้เขำเตม็ใจช่วย...ดนัสญัญำวำ่จะต้งัใจเรียน’ ทำ้ยเสียงหยอดลูกออ้น งำนถนัด คนฟังชกัสองจิตสองใจเหลือบมองบุตรสำวที่ส่งประกำยตำปิ๊งๆ ออดอ้อนเจือรอยเว้ำวอน มีหรือที่คนอำบน้ำ ร้อนมำก่อนจะมองไม่เห็นแววคำดหวงัดวงฤดีอ่ำนง่ำยปำนไหนผเู้ป็น แม่ยอ่มรู้ดีเดก็คนน้ียงัไร้เดียงสำนกัชอบใครกแ็สดงออกวำ่ชอบ อยำกหำเรื่องใกลช้ิดก็ กล่อมใหแ้ม่หลงอุบำย คงคิดวำ่หลอกท่ำนสำ เร็จกระมงั
คุณเพชรพริ้งเบนสำยตำหนีจำกใบหนำ้ใสกระจ่ำงกลวัวำ่มองนำนๆ แลว้ท่ำนจะใจออ่นอีก ตำมเคย ‘ติวหนังสือเหรอครับ?’ ระฟ้ำพึมพำ มือวำงแกว้โอวลัตินร้อนบนโต๊ะในหอ้งส่วนตวั ฟังคุณโสวภิตซ่ึงยนือยใู่กลๆ้ เกริ่นถึงคำ ขอร้องของคุณเพชรพริ้งเมื่อช่วงบ่ำย ท่ำนมองโต๊ะหนงัสือของลูกชำยซ่ึงมีตำ รำ เรียนวำงซอ้นเป็นต้งั โคมไฟส่องแสงนวลสวำ่ง มีโนต้บำงส่วนแปะบนไวทบ์อร์ดอยำ่ง เป็ นระเบียบ ‘จะ้อยำ่งที่แม่เล่ำใหฟ้ ัง ดนัสอบตกวิทยำศำสตร์ต้งัแต่ตน้เทอม นำ้พริ้งเขำเลยกงัวลกลวัวำ่ จะมีปัญหำไปถึงตอนเลื่อนช้นั’ ส่วนตวัคุณโสวภิตมองวำ่เดก็สอบไม่ผำ่นบำ้งเป็นเรื่องปกติเพรำะสมองคนเรำมีขีดจำ กดั จะใหรู้้ซ้ึงไปทุกอยำ่งกค็งไม่ได้
‘เห็นวำ่ตอนน้ีเริ่มบงัคบัใหอ้ ่ำนหนงัสือกบัทำ กำรบำ้นทุกเยน็ลดเวลำเล่นกบัเวลำดู โทรทศัน์ลงรำยน้นัเขำติดละครหลงัข่ำว นี่กง็อนนำ้พริ้งตุ๊บป่อง’ มุมปำกคนฟังกระดกยมิ้เพิ่งรู้วำ่ดวงฤดีติดละครข้นัหนกัสมองพลอยจินตนำกำรภำพ เดก็หญิงแกม้ ป่องเฝ้ำหนำ้จอยดึรีโมตส่วนกลำงไวก้บัตวันอนเอกเขนกดูละครสบำยใจ เผลอๆ จะมีคุณเพชรพริ้งกบัสำวใชม้ำร่วมวงกอดคอเฝ้ำจอจนดึกดื่น ‘เอำเป็นวำ่ซนลองคิดดูนะถำ้ห่วงวำ่จะกระทบเวลำอ่ำนหนงัสือกไ็ม่เป็นไรเดี๋ยวแม่บอก นำ้พริ้งใหเ้อง’คุณโสวภิตยกใหลู้กชำยตดัสินใจ ฝ่ำยระฟ้ำเหลือบมองตำรำงสี่เหลี่ยมใกลก้บั ปฏิทิน บนน้นัระบุวนัที่และเวลำชดัเจนวำ่ ใน หน่ึงสปัดำห์เขำตอ้งทำ อะไรบำ้งอ่ำนหนงัสือช่วงไหน ติวสอบวิชำอะไร ตอนไหน พกัผอ่น ลงไปซอ้มดนตรีหรือวำ่งเวน้จำกตำ รำ เขำมองมนันิ่งๆ นึกชงั่ใจครู่ใหญ่
‘ไวผ้มขอคิดดูก่อนนะครับ ไดเ้รื่องยงัไงจะบอกแม่อีกที’ … ดวงฤดีกำ ลงัคิดวำ่เธออำจฝันคำ้งต่อจำกเมื่อคืน แต่พอขย้ตีำแรงๆ จนหน่วยตำแดงเรื่อก็ พบวำ่นี่คือเรื่องจริงไม่ใช่ควำมฝัน พี่ซนมำติวหนงัสือใหเ้ธอถึงบำ้น!และตอนน้ีเรำกำ ลงั นงั่อยใู่ตซุ้ม้กระดงังำ บนโตะ๊มีหนงัสือเรียนวิชำวิทยำศำสตร์ที่เธอหอบติดมือมำจำกบน หอ้งกำงเด่น ขณะที่ระฟ้ำนงั่อยใู่กลแ้คเ่อ้ือมมือถึง ใกลม้ำก...ใกลจ้นมองเห็นผวิหนำ้ของเขำชดัเจน มนัช่ำงขำวสะอำด ไร้สิวฝ้ำแทบมองไม่ เห็นรูขุมขน เพรำะมนัเนียนสนิทเป็นเน้ือเดียวกนั ไหนจะริมฝีปำกสีแดงฉ่ำ อยำ่งคน สุขภำพดี ดวงฤดีแกม้ร้อนวบูใจละลำยเหลวเป็นข้ีผ้งึอ่อนปวกเปียก
‘ดนั ไม่สบำยรึเปล่ำ ทำ ไมดูตำแดงๆ’ เขำทกั เดก็สำวพลนัไดส้ติ‘เอ่อเปลำ่ค่ะ พอดีก่อนหนำ้น้ีฝ่นุมนัเขำ้ตำ ดนักเ็ลยขย้แีรงไปหน่อย’ ‘ทีหลงัอยำ่ขย้ีใหเ้ช็ดดว้ยสำ ลีหรือลำ้งน้ำ สะอำด’ เขำสอน ‘ค่ะ’ ‘แล้วไหนที่จะให้พี่ติวหนังสือ’ ‘นี่ค่ะ’ เธอเลื่อนตำ รำเรียนบนโต๊ะไปวำงหนำ้เขำ
ระฟ้ำไม่ค่อยคุน้ตำกบั ปกหนงัสือเท่ำไรอำจเพรำะสมยัม.ตน้เขำไม่ไดอ้ยเู่มืองไทย ตอน กลบัมำสอบเขำ้ม.ปลำยกอ็ำศยัอ่ำนจำกเอกสำรและตำ รำฉบบัรวบรัดแทน จนถึงตอนน้ีกจ็ำ ไม่ไดแ้ลว้วำ่เน้ือหำที่เรียนในช้นัม.๒ มีอะไรบำ้ง เขำพลิกกระดำษไปที่หนำ้สำรบญักวำดตำมองคร่ำวๆ ‘อืม ไม่ยำกนะ’ หวัขอ้ส่วนใหญ่เป็นเรื่องเบสิก ดวงฤดีฟังคำ วำ่ ไม่ยำกแลว้กลืนน้ำ ลำยเอื๊อก นึกแยง้ในใจวำ่หำกมนัไม่ยำกจริงป่ำนน้ีเธอคง สอบผำ่นนำนแลว้ ไม่ตอ้งทนฟังแม่บ่นจนหูชำขณะที่พอ่เพียงหวัเรำะและปลอบใจวำ่ ได้ หกคะแนนกย็งัดีกวำ่ ไดศู้นย์
‘อยำกให้พี่สอนเรื่องไหนก่อน เอำเรื่องที่เรำสอบเพิ่งสอบตกดีไหม จะไดท้บทวนก่อน สอบซ่อม’ ระฟ้ำจงใจเนน้คำ วำ่สอบตกเป็นพิเศษ เขำมองเดก็นอ้ยเกำ้อ้ีขำ้งตวัยมิ้ๆ แววตำเจือรอย หวัเรำะแต่ปรำศจำกกำรเยย้หยนัติดไปทำงเอน็ดูมำกกวำ่ ลูกสำวคนโตของบำ้นหนำ้หงิกรู้ตวัวำ่คงโดนลอ้ไปอีกนำน เธอเปลี่ยนมำเชิดหนำ้ทะนง งัดของดีที่พอมีมำอวดอ้ำง ‘ถึงดนัไม่ฉลำดกไ็ม่ฉลำดแค่วิชำเดียวลองสปีคอิงลิชแข่งกนัไหมละ่ ไม่อยำกจะคุยนะแต่ เทอมที่แลว้ดนั ประกวดสุนทรพจน์ในหอ้งชนะที่หน่ึง มิสเตอร์กลำสแมนยงัชมวำ่สำ เนียง ดันเหมือนคนบริติชเป๊ ะๆ’ ‘โอโ้ห ถำ้ง้นัพี่ไม่สู้ดีกวำ่เกทบักนัขนำดน้ีมีหวงัแข่งไปกแ็พ’้
หนุ่มที่โตมำในลอนดอนและประเทศแถบยโุรปยอมหลีกทำง เจำ้ตวัอมยมิ้ขำ มองคนทำ หนำ้ภูมิใจถือวำ่เขำเผอื่ทำงใหเ้ธอมีเรื่องคุยโม้แมใ้จนึกอยำ่บีบจมูกร้ันๆ ใหห้ำยมนัเข้ียว ‘สอบคร้ังที่แลว้ไดห้กคะแนน คงไม่ไดม้ำจำกกำรเดำลว้นๆ ใช่ไหม’ระฟ้ำถำมในสิ่งที่นึก กลัว และดวงฤดีกไ็ม่ทำ ใหผ้ดิหวงั ‘ใช่ค่ะเดำลว้นๆ กำกบำทกอไก่สลบักบัขอไข่ดนักะแลว้วำ่ยงัไงครูตอ้งเฉลี่ยขอ้ถูกให้ เท่ำๆ กนั’ ทีง้ีล่ะฉลำดเชียว ‘ท้งัหอ้งสอบไม่ผำ่นกี่คน’
‘สองคน’ ‘ตอบใหพ้ ี่ชื่นใจทีซิวำ่ดนัไม่ใช่คนที่ไดค้ะแนนนอ้ยสุด’ ‘คะแนนต่ำ สุดคือหก สูงสุดคือสิบแปด ส่วนเพื่อนที่สอบตกพร้อมดนัไดเ้กำ้คะแนน’ แปลวำ่เธอไดค้ะแนนต่ำ สุดในหอ้ง ระฟ้ำสต้นัไปเกือบนำทีไม่แปลกใจแลว้วำ่เหตุใดคุณเพชรพริ้งถึงเครียดหนัก ‘แลว้คุณเพลินกบัพดุตำนล่ะ’ เป็นเพื่อนรักกนัไม่ใช่หรือ นึกวำ่จะเกำะกลุ่มกนัตกเสียอีก ‘คุณเพลินสอบไดส้ิบสี่ส่วนพดุตำนไดส้ิบแปด’