“หมอประสำอะไรรังแกประชำชน” “กห็มอประสำพี่นี่แหละ” สำวสวยตรงหนำ้อมลมจนแกม้ ป่อง “เดี๋ยวกฟ็ ้องยดึใบอนุญำตประกอบวิชำชีพเสียเลย” “ก่อนจะฟ้องคนอื่นช่วยดูตวัเองก่อนไหม คนไขก้ไ็ม่ใช่คนป่วยหรือกไ็ม่ไดเ้ป็น” เจอหมดัน้ีเขำ้ไปดวงฤดีถึงกบัหนำ้เกอ้ควำมมนั่หนำ้มนั่ใจหำยหด ทำ ไดเ้พียงหวัเรำะ แหง้ๆ กลบเกลื่อนอำกำรหนำ้แตกดงัโพละเศษแกว้กระจำยเกลื่อนประจำนควำมอบัอำย กิริยำอนัเป็นไปตำมธรรมชำติของหญิงสำวชวนใหค้นมองลอบยมิ้ ระฟ้ำพยำยำมกล้นัขำ เขำมองเธอดว้ยประกำยตำนุ่มลึกวบูหน่ึงที่ควำมคิดถึงระคนถวิลหำ แวบผำ่น
แมเ้พิ่งเจอกนัไปเมื่อสปัดำห์ก่อน แต่ในควำมรู้สึกเหมือนช่ำงแสนยำวนำน นำนแค่ไหนแลว้ที่เรำไม่ไดย้มิ้หวัเรำะใหก้นั “ดนั” เขำเรียกอีกฝ่ำยดว้ยสุ้มเสียงอ่อนโยนไม่ต่ำงจำกวนัเก่ำ “ที่ผำ่นมำ ต้งัใจหลบหนำ้พี่ใช่ ไหม?” “...”คนถูกต้งัคำ ถำมปิดปำกเงียบกริบ ดูอ้ึงไป ไม่คิดวำ่จู่ๆ เขำจะถำม “ดนัหำยไปอยไู่หนมำไม่ติดต่อไม่โทร.หำ เวลำพี่ไปเยยี่มนำ้พริ้งกบัคุณอำที่บำ้นกไ็ม่ยกั เจอ” ดวงฤดีเริ่มเปลี่ยนไปต้งัแต่ตอนไหน ระฟ้ำเองกส็ุดรู้
“ดนัไม่ไดไ้ปไหนไกลเลยค่ะกลบัมำนอนบำ้นทุกคืน รุ่งเชำ้กต็ื่นไปทำ งำน ใชช้ีวติอยำ่งที่ เคยใช้ทุกวัน” เธอไม่ไดไ้ปไหนเลยยงัคงวนเวยีนอยรู่อบตวัเขำยงัมีปฏิสมัพนัธ์กบัคนรอบขำ้งเขำ เพียงแต่เรำเจอกนันอ้ยลง เขำยงุ่กบังำนและเริ่มตน้ สร้ำงครอบครัวขณะที่เธอถอยห่ำง ออกมำเรื่อยๆ ทุ่มเวลำท้งัหมดใหก้บัหอ้งเส้ือใชง้ำนเป็นหลกัยดึไม่ใหจ้ิตใจฟุ้งซ่ำน รอจน วันที่ชำยหนุ่มเขำ้สู่ประตูวิวำห์ วนัที่เรำ...กลำยเป็นคนอื่นต่อกนัโดยสมบูรณ์ วนัน้นัดวงฤดีคิดวำ่เธอทำ ใจไดแ้ลว้เขำเป็นสำมีของหญิงอื่น เป็นชำยที่ไม่อำจแตะตอ้ง หรือคิดไขวค่วำ้หำกทวำ่...หวัใจเจำ้กรรมดนัไม่รักดี ไม่ง่ำยเลยที่จะลืมระฟ้ำ...ไม่สกันิด
ควำมรักที่มีต่อเขำฝังรำกลึก หยงั่ลึกลงดินจนยำกจะถอดถอน “ถำ้ไม่ไดไ้ปไหน ทำ ไมถึงไม่ยอมเจอกนัล่ะ” “เคยบอกแลว้นี่คะวำ่ช่วงน้นัดนัยงุ่มำก” “ยงุ่จนแมแ้ต่งำนแต่งพกี่ม็ำไม่ได?”้ “โกรธเหรอคะ” “เปล่ำหรอก” ชำยหนุ่มส่ำยหวั“แต่ยอมรับวำ่แอบนอ้ยใจนิดๆ วนัสำ คญัของพี่ท้งัทีกอ็ยำก ใหด้นัอยรู่ ่วมงำน พี่ถือวำ่เรำไม่ต่ำงจำกคนในครอบครัวคนหน่ึงอีกอยำ่งแม่ๆ ของเรำก็ สนิทกนัแต่ช่ำงเถอะ..เอำเรื่องเก่ำมำพดูตอนน้ีกเ็ปล่ำประโยชน์เพรำะเรำยอ้นกลบัไป แกไ้ขอะไรไม่ไดแ้ลว้”
เขำไม่โกรธเลย มีแต่พยำยำมเขำ้ใจ ดวงฤดีไม่ไดเ้ขม้แขง็ใหก้บัทุกเรื่องจิตใจของเธออ่อนไหวควรค่ำแก่กำรถนอมรักษำถำ้ ตอ้งฝืนใจมำร่วมงำนเพรำะจำ ทน เขำเองกค็งไม่ยนิดีนกัแมว้นัน้นัจะแอบชะเงอ้คอมองหำ อยรู่่ ำๆ ระฟ้ำกอ็ธิบำยควำมรู้สึกที่เกิดข้ึนไม่ถูก เขำอำจนอ้ยใจเธอต้งัแต่ก่อนหนำ้น้นัหลงัข่ำวประกำศแต่งงำนแพร่ออกไป หญิงสำวก็ หมำงเมินเยน็ชำใส่จำกที่เคยเห็นเขำเป็นที่หน่ึงกลบัพดูนอ้ยลง เจอกนันอ้ยลง พยำยำม หลบล้ีหนีหนำ้งำนววิำห์ของเขำ...กไ็ม่เห็นแมแ้ต่เงำของดวงฤดี ทวำ่ลึกๆ แลว้ชำยหนุ่มแอบโล่งใจที่เป็นเช่นน้นั โล่ง...ที่ไม่ตอ้งทนเห็นอีกฝ่ำยฝืนยมิ้ทำ ทีวำ่มีควำมสุข
รอยยมิ้ของดวงฤดีอบอุ่นอ่อนหวำน แน่นอนวำ่ยำมปกติผคู้นคงหลงเคลิ้มไดไ้ม่ยำกแต่ หำกรอยยมิ้งดงำมเกิดจำกควำมจำ ใจแอบซ่อนไวซ้่ึงควำมรวดร้ำวและหยำดน้ำ ตำของ ควำมสิ้นหวงัระฟ้ำกไ็ม่ปรำรถนำจะเห็นมนั เขำไม่ตอ้งกำรใหห้ญิงสำวเสป้ันหนำ้ระรื่นยนิดีกบัชีวิตคูข่องตน ท้งัที่ใจเธอขมขื่น เดก็คนน้ีควรใชช้ีวิตอยำ่งมีควำมสุข นนั่ต่ำงหำกคือสิ่งที่เขำปรำรถนำมำตลอด “ดนัขอโทษนะที่ไม่ไดไ้ป” ดวงฤดีมองอีกฝ่ำยดว้ยแววตำขอโทษขอโพยกเ็ธอทำ ตวัเป็น เดก็เองนี่เนอะ“แต่รู้อะไรไหม ถึงยอ้นเวลำกลบัไปได.้..ดนักย็งัเลือกจะตดัสินใจแบบเดิม” เธอจะไม่ทรยศควำมรู้สึกตวัเอง เช่นเดียวกบัที่ไม่ปฏิเสธวำ่‘ยงัรักเขำอย’ู่
“ไม่เป็นไรไม่วำ่ดนัจะเลือกแบบไหน พี่เคำรพกำรตดัสินใจของดนัเสมอ”ถึงไดไ้ม่เคย โกรธเธอ ท้งัคู่หลุบตำมองพ้ืนโต๊ะ พอไดก้ลบัมำคุยกนักอ็ยำกใหส้บำยใจท้งัคู่ “มีอะไรอยำกถำมดนัอีกรึเปล่ำ” เธอเลิกคิ้วรอฟัง “อืม ก่อนหนำ้น้ีตอนยงัไม่เจอกนัมีคำ ถำมวงิ่วนุ่ ในหวัพี่เยอะแยะแต่เอำเขำ้จริงพอเรำมำอยู่ ตรงหนำ้กลบันึกคำ ถำมไม่ออก” “ง้นัดนัถำมบำ้งไดไ้หม” “อยำกรู้อะไรล่ะ”
“อยำกรู้วำ่พี่อนุญำตใหด้นัจีบใช่ปะ?” คำ ถำมน้ีชำยหนุ่มไม่ไดเ้ตรียมใจล่วงหนำ้บวกกบัคำ ตอบที่ยงัเสำะแสวงหำไม่พบ ท้งัที่ ตวัเลือกมีแคใ่ช่กบัไม่เท่ำน้นั “ไหนวำ่ ไม่ไดม้ำขอควำมเห็น แค่บอกใหรู้้” “ก.็..ถำมเล่นๆ ไปง้นัเองค่ะ” “ง้นัพี่ตอบเล่นๆ เหมือนกนัไดใ้ช่ไหม” “ได้สิ” “...ไม่” เสียงที่หลุดลอดจำกริมฝีปำกหยกัเบำหววิแทบไม่อำจจบักระแส
กระน้นัคนฝั่งตรงขำ้มยงัอ่ำนปำกเขำออก หวัใจดวงนอ้ยพลนักระตุกวบูอตัรำกำรเตน้ เรรวน ผดิจงัหวะจำกที่ควรจะเป็นไปเส้ียววินำทีแต่หลงัจำกน้นักก็ลบัมำคงที่แววตื่น ตะลึงเลือนหำยไปจำกหน่วยตำ เหลือทิ้งไว้เพียงควำมเงียบสงบ ดวงฤดีควบคุมอำรมณ์ไดด้ีเยยี่ม เสียแต่วำ่...ยงัดีไม่พอ แน่นอนวำ่กำรแสดงออกอนันอ้ยนิดเมื่อครู่แพทยห์นุ่มซ่ึงจบัจอ้งอยมู่องเห็น ระฟ้ำจบั สงัเกตควำมผดิปกติบนใบหนำ้เธอไดอ้ยำ่งรวดเร็วโดยเฉพำะอำกำรเมม้ ปำกที่เจำ้ตวัมกั เผอเรอแสดงให้เห็นเป็ นประจำ ท้งัยำมขบคิด วำ้วนุ่หรือแมแ้ต่ยำมโดนขดัใจ เห็นจะมีอยำ่งเดียวที่พฒันำข้ึนกค็ือ...สติ ถำ้เป็นดวงฤดีคนเก่ำป่ำนน้ีกย็งัไดแ้ต่นงั่อำ้ปำกหวอทำ หนำ้ช็อกไม่หำยผดิกบัคนน้ีที่ต้งัสติ รวดเร็วไม่เกบ็คำ เขำไปใส่ใจ มีเพียงแววตำมุ่งมนั่แฝงควำมเจำ้เล่ห์นิดๆ
เอ สงสัยจะเตรียมกำรมำพร้อม ฝ่ำยผถูู้กประเมินยดือก นงั่หลงัตรงแหน็ว ดวงตำวำวใสเดด็เดี่ยวพงุ่ตรงไปที่นำยแพทย์ หนำ้ตำขึงขงัจริงจงัอยำ่งที่นำนทีจะไดเ้ห็น กลีบปำกบำงเฉียบเผยอจำกกนัตำมดว้ยเสียง หวำนชวนใจสนั่เปล่งออกมำใหไ้ดย้นิ“ดนัไม่สนหรอกคะ่วำ่คำ ตอบของพี่ซนจะเป็นยงัไง และกไ็ม่กลวัดว้ยหำกตอ้งผดิหวงัเสียใจอีกคร้ังหน่ึง ดนัถือวำ่อยำ่งนอ้ยกไ็ดใ้หโ้อกำส ตวัเองแลว้ ไดท้ำ ในสิ่งที่อยำกทำ แมม้นัจะขดัอกขดัใจใครหลำยคนกต็ำม ซ่ึงหน่ึงในน้นั อำจรวมพี่อยดู่ว้ยแต่บอกไวก้่อนเลยนะวำ่งำนน้ี...ดนัสู้ไม่ถอยแน่นอน!” เธอตัดสินใจแล้ว ไม่วำ่อยำ่งไรระฟ้ำตอ้งอยใู่นกำ มือ!
บท 7 ผนืกำ มะหยขี่องทอ้งฟ้ำถูกปกคลุมดว้ยควำมมืดมิด พระจนัทร์เส้ียวใหแ้ สงสวำ่งวบัแวม หมู่ดำวในเมืองใหญ่มองเห็นไดย้ำกลำ บำกผดิจำกหลอดไฟนีออนผดุข้ึนเป็นดอกเห็ด มอง จำกมุมสูงของสกำยเลำนจ์ซ่ึงต้งัอยบู่นช้นัลอยของตึกสูงระฟ้ำกรุงเทพมหำนครยำมน้ีให้ ควำมรู้สึกไม่ต่ำงจำกเที่ยงวนั บนสกำยเลำจน์เปิดเพลงสำกลของนกัร้องชื่อกอ้งโลก ท่วงทำ นองหวำนหูเบำสบำย ฟังได้ เรื่อยๆ ไม่หนกัหน่วง เขำ้กบับรรยำกำศดียงิ่ ระฟ้ำนงั่อยบู่นเกำ้อ้ีบำร์ทรงสูง มองบำร์เทนเดอร์หนุ่มชงเครื่องดื่มบริกำรแขก บน เคำน์เตอร์ดำ้นหนำ้เองกม็ีแกว้เครื่องดื่มของเขำวำงอยู่แน่นอนวำ่มีสดัส่วนแอลกอฮอล์ ผสม
วนัน้ีเจำ้ตวัมีนดัสงัสรรคก์บัเพื่อนนกัเรียนแพทยซ์ ่ึงจบจำกสถำบนัเดียวกนัแมต้อนน้ีต่ำง คนต่ำงแยกยำ้ยไปทำ งำน กระน้นัยงัติดต่อไปมำหำสู่กนัเรื่อยๆ เมื่อมีเวลำวำ่งกน็ดัเจอ พบปะพดูคุยบำ้งแลกเปลี่ยนข่ำวสำรในวงกำรแพทยห์รือไม่กอ็ ปัเดตชีวิตส่วนตวั ปีน้ีอำยุ พวกเขำถือวำ่ ไม่นอ้ยแลว้ หลงันงั่คุยกนัไดพ้กัใหญ่ชำยหนุ่มกป็ลีกตวัมำที่เคำน์เตอร์บำร์สงั่เครื่องดื่มชนิดโปรดให้ ตวัเองเป็นแกว้ที่สอง ทิ้งวงสนทนำไปด้ือๆ เพรำะมีเรื่องอื่นน่ำขบคิดมำกกวำ่พวกช่ำงจอ้ ในกลุ่มเห็นเขำปลีกวิเวกกห็ำไดท้ว้งติง เนื่องจำกสมยัเรียนระฟ้ำเป็นเช่นน้ีประจำ ...เขำ้สู่ โหมดโลกส่วนตวัจะมีกแ็ต่ปุริมปรัชญค์นเดียวที่มองออกวำ่เพื่อนรักมีเรื่องไม่สบำยใจ ในฐำนะเพื่อนสนิทเขำยอ่มไม่ปล่อยผำ่น แพทยห์นุ่มลุกจำกวง ตำมมำสมทบกบัเพื่อนที่บำร์ระหวำ่งทำงไม่วำยโปรยเสน่ห์ยวั่ใจสำว นอ้ยสำวใหญท่ ี่เมียงมอง หลิ่วตำใหพ้วกหล่อนอยำ่งมีช้นัเชิง ทำ เอำสำวๆ หลงเคลิ้มหวั ใจเตน้ตึกตกัเพรำะปุริมปรัชญเ์องกห็นำ้ตำดีใช่ยอ่ย
หล่อเหลำเร้ำใจพอๆ กบัเพื่อนของเขำนนั่แหละ “ไงมึง” ระฟ้ำปรำยตำมองคนขำ้งๆ อยำ่งไม่ใส่ใจนกั “อะไรวะเรียกแลว้ทำ หยงิ่” “ถำ้จะมำเพื่อทำ ตวัน่ำร ำคำญกไ็ปนงั่ ไกลๆ” “โห่เพื่อน คนอุตส่ำห์เป็นห่วง เห็นนงั่โดดเดี่ยวเดียวดำยกลวัวำ่มึงจะเหงำตำยเสียก่อน” “พูดมำก”
คนถูกวำ่หำไดแ้คร์ยกมือสงั่เครื่องดื่มกบัพนกังำน ระหวำ่งรอกน็งั่เอนหลงัพิงขอบ เคำน์เตอร์บำร์หนัหนำ้ไปคนละทิศกบัผมู้ำก่อน “เรื่องดนัล่ะสิ” แค่มองหนำ้อีกฝ่ำยปุริมปรัชญก์เ็ดำออก โลกน้ีมีสิ่งที่ระฟ้ำใหค้วำมสำ คญั ไม่กี่อยำ่ง ชีวิตคนไข้ตำรำงเวรครอบครัวเพื่อนสนิท และ...น้องสำวข้ำงบ้ำน เห็นทีกำรมำของดวงฤดีคร้ังน้ีคงไม่ใช่เล่นๆ ฝ่ำยคนถูกจบัไดข้มวดคิว้แทบจะชนกนัจดักำรกรอกเหลำ้เขำ้ปำกไปหน่ึงอึกกำรที่เขำไม่ ปฏิเสธกเ็ท่ำกบัยอมรับ
“เล่ำใหฟ้ ังหน่อยสิวะควำมจริงกคูนั ปำกยบิๆ อยำกถำมต้งัแต่เจอดนัเมื่อเที่ยงแลว้อยำกรู้ วำ่พวกมึงคุยอะไรกนั” “เรื่องเสือกคงต้องยกให้มึงเป็ นที่หนึ่ง” “เอำ้นนั่มนัชื่อยหี่อ้เด่นหรำอยบู่นหนำ้ผำกกเูลยนะเวย้” “ไอ้เวร” “ขอบใจเพื่อน” ปุริมปรัชญย์มิ้แป้หำไดเ้ดือดเน้ือร้อนใจกบัคำ ชม(?) ระฟ้ำเหลือบมองคนขำ้งตวัอยำ่งหมนั่ ไส้นิดๆ บำงทีเขำกร็ู้สึกร ำคำญไอท้ ่ำทำงทีเล่นทีจริง ทำ ตวังอ้งแงง้เป็นเดก็ท้งัที่อำยปุำไปเลขสำม แต่อีกใจกป็ฏิเสธไม่ไดว้ำ่ ปุริมปรัชญเ์ป็นที่ ปรึกษำช้นัเยยี่ม บทจะเอำกำรเอำงำนกจ็ริงจงัสลดัครำบหนุ่มเพลยบ์อยร้ำยกำจไดช้ะงดั ช่วยช้ีแนะเขำหรือกห็ลำยหน
“ดนับอกวำ่จะจีบก”ูสุดทำ้ยจำ ตอ้งเล่ำ “อ้อ” คนฟังหำได้ประหลำดใจ “มึงไม่ตกใจ?” “ตกใจเรื่องอะไร” “กเ็รื่องที่ดนั...กำ ลงัคิดจะทำ ” “ไม่อะกวูำ่ ปกติ” “ปกติ?”
“เออถำ้มนัไม่จีบมึงสิถึงแปลก” ระฟ้ำทำ หนำ้อ้ึง มองเพื่อนรักงงๆ ขณะที่ปุริมปรัชญย์กแกว้เครื่องดื่มข้ึนจิบใหชุ้่มคอ ทำ ตวั สุนทรียไ์ปกบัทำ นองเพลงนุ่มหูไม่เหลือบแลคนเกำ้อ้ีขำ้งตวัสกันิด “ไอป้รัชญ์นี่ไม่ปกติ” เจำ้ของเรื่องทว้งเสียงแขง็ “นี่ปกติสุดแลว้เพื่อน ตอนแรกกกูน็ ึกวำ่จะมีอะไรแปลกใหม่แต่พอรู้แลว้กเ็ฉยๆ ไปซะง้นั ดนัยงัเดำทำงออกง่ำยเหมือนเดิม มองปุ๊บรู้ปั๊บ ไม่พฒันำช้นัเชิงเล่นลูกไมห้รืองดัเอำมำรยำ หญิงมำใชบ้ำ้งออ้แต่คร้ังน้ียอมรับวำ่วำงแผนมำดีมีกำรบอกใหรู้้ล่วงหนำ้ดว้ยวำ่มึงตก เป็ นเป้ำหมำยอีกคร้ัง”คนพดูตบทำ้ยดว้ยเสียงหวัเรำะคิกคกัดูสนุกนกัแหละ ผดิกบัสีหนำ้คูส่นทนำที่เริ่มคล้ำ เครียด
“ไอ้ปรัชญ์ กูซีเรียส” “มึงจะเครียดไปทำ ไมวะ มีคนรักยอ่มดีกวำ่เกลียด” “แต่คนคนน้นัคือดนั” “แล้วไง” “มนั...ไม่เหมำะสม”ระฟ้ำพดูไดไ้ม่เตม็เสียง “ไม่เหมำะสมยงัไง? ดนัเป็นผหู้ญิง มึงเป็นผชู้ำย พี่นอ้งทอ้งเดียวกนัหรือกเ็ปล่ำอีกอยำ่ง ตอนน้ีมึงกโ็สด ไม่มีใครไม่มีพนัธะ ดนัเองกด็ว้ย” “แต่กเูพิ่งหยำ่กบัวำ”
“นนั่ ไม่ใช่ขอ้อำ้งเลยเพื่อน” ปุริมปรัชญส์ ่ำยนิ้ว ทำ นองวำ่น้ำ หนกัของเรื่องน้ีมนันอ้ยนิด เกินกวำ่จะยกมำเป็นฉำกก้นั“หยำ่กส็ ่วนหยำ่สิวะ ต่ำงฝ่ำยต่ำงมีอิสระไม่ไดม้ีกฎหมำย บงัคบัไวเ้สียหน่อยวำ่หยำ่ร้ำงแลว้หำ้มมีแฟน ตอ้งครองตวัเป็นโสดชวั่ชีวิต” “มึงแม่งไม่เขำ้ใจ”คนผำ่นกำรแต่งงำนมำแลว้ขย้ผีม “มึงต่ำงหำกที่ไม่พยำยำมเขำ้ใจ มวัแต่อำ้งโน่นอำ้งนี่ไปเรื่อย” “หรือมึงจะบอกวำ่กคูวรคบกบัดนั ?” “เปล่ำ สิ่งสำ คญัที่กอูยำกจะบอกมึงกค็ือ...อยำ่ ปิดก้นัตวัเอง”
อยำ่เอำชีวิตรักที่ลม้เหลวมำตดัสินคนอื่น เพรำะมนุษยแ์ต่ละคนลว้นแตกต่ำงกนัท้งั ควำมคิดจิตใจเรำไม่มีทำงรู้ไดเ้ลยวำ่คนน้ีเป็นแบบไหน ถำ้ไม่ยอมเปิดใจทำ ควำมรู้จกั ตัวตนที่แท้จริง “กไูม่ไดบ้อกใหม้ึงคบกบัดนัไอซ้น กแูค่อยำกใหม้ึงเริ่มตน้ ใหม่อีกสกัคร้ังไม่จำ เป็นตอ้ง เฉพำะกบัดนัจะเป็นใครกไ็ด้ใครสกัคนที่มึงเลือกใครสกัคนที่มึงพอใจคนที่ทำ ใหม้ึงมี ควำมสุขอยำ่ยดึติดกบัคำ วำ่ชำ้หรือเร็วหลงัหยำ่เพรำะมึงกบัวำแยกกนัอยมู่ำนำนแลว้นำน จนควำมรู้สึกที่เคยมีมนัจืดจำง ใจมึงน่ะ...ไม่เคยถูกเติมเตม็” ปุริมปรัชญจ์ิ้มนิ้วบนอกขำ้ง ซ้ำยของเพื่อนแรงๆ ที่วำ่ ไม่เคยถูกเติมเตม็หำใช่เพรำะระฟ้ำขำดควำมอบอุ่น แต่หมำยถึงควำมรู้สึกที่เกิดข้ึนกบัรินรัมภำไม่ใช่ควำมรักแบบที่เขำโหยหำควำมรักที่เขำ้มำ เติมเตม็ช่องวำ่ง ใหใ้ที่วำ่ ไม่เคยถูกเติมเตม็หำใช่เพรำะระฟ้ำขำดควำมอบอุ่น
แต่หมำยถึงควำมรู้สึกที่เกิดข้ึนกบัรินรัมภำไม่ใช่ควำมรักแบบที่เขำโหยหำควำมรักที่เขำ้มำ เติมเตม็ช่องวำ่ง ใหใ้จของเขำเป็นใจดวงที่สมบูรณ์ ชำยหนุ่มคลึงเหลำ้ในมือเจอควำมจริงกระแทกอกจนจุกเสียด ไดแ้ต่ปล่อยใหเ้พื่อนผรูู้้ดี สำธยำยต่อ “มึงอำจจะเคยรักวำแต่กไ็ม่มำกพอใหอ้ยดู่ว้ยกนั ไม่มำกพอใหฝ้ืนร้ันทนใชช้ีวิตคู่ที่นบัวนั มีแต่จะระส่ำ ระสำย หำควำมเชื่อใจไม่ได้คนเรำพอโตข้ึนยอ่มไดเ้รียนรู้ชีวิตมำกข้ึน ไดรู้้จกั ตวัตนของกนัและกนัมำกข้ึน วำไม่อำจกลบัไปเป็นผหู้ญิงคนเดิมในแบบที่มึงเคยชอบเมื่อ สิบปีก่อน ส่วนมึงเองกไ็ม่สำมำรถเป็นสำมีในแบบที่เขำตอ้งกำรได้เมื่อจบแลว้กใ็หม้นัดบั สิ้นไป แต่ละคนเลือกทำงเดินชีวิตใหม่มีสิทธ์ิจะใหโ้อกำสใครคนอื่น” ที่ปุริมปรัชญ์รู้เพรำะเฝ้ำมองเหตุกำรณ์ในชีวิตเพื่อนมำตลอด “กคูิดวำ่ตวัเองยงัไม่พร้อม”ระฟ้ำเปิดปำกพดูน้ำ เสียงแผว่ ไร้ควำมมนั่ใจ
“ง้นักไ็ม่ตอ้งรีบ” เพื่อนซ้ีตอบสบำยๆ “แต่ดนัคงรอไม่ไหว” พดูถึงดวงฤดีปุ๊บปุริมปรัชญก์ห็วัเรำะ บวกกบัตลกสีหนำ้เพื่อนที่ทำ หนำ้คิดหนกัข้ึนมำอีก ระลอกถึงข้นักมุขมบั “เด็กมันใจร้อน” “นี่แหละที่กนูึกห่วง ทำ อะไรไม่รู้จกัคิดหนำ้คิดหลงัใหด้ี” “โธ่ไอซ้น ดนัมนัแอบชอบมึงมำเป็นสิบปีวนัน้ีโอกำสมำถึงแลว้เป็นใครจะไม่ควำ้ไว”้ “แต่คนอื่นเขำไม่ไดเ้ขำ้ใจแบบมึงจะมองดนัไปในทำงเสียหำย ซ่ึงกไูม่อยำกใหเ้ป็นอยำ่ง น้นัพอ่เขำเป็นคนใหญ่คนโตมีชื่อเสียงในกระทรวงฝั่งแม่กเ็ป็นที่นบัหนำ้ถือตำในวง
สงัคมไฮโซ ถำ้มีข่ำววำ่ลูกสำวเดินตำมผชู้ำยตอ้ยๆ แถมยงัเป็นผชู้ำยที่เพิ่งหยำ่เมียหมำดๆ งำนน้ีไดด้งัไปทวั่ท้งัวงแน่”ไม่วำ่จะในสงัคมไหนกห็นีไม่พน้คำ ซุบซิบนินทำ ระฟ้ำคิดไม่ตก “เรื่องมนัยงัไม่ทนัเกิด มึงไม่ตีตนไปก่อนไขเ้หรอวะ” “มึงกร็ู้อยแู่ลว้วำ่ดนัคิดจะทำ อะไร” “คือมึงไม่เห็นดว้ย?” “แน่นอน ควำมคิดเดก็ๆ แบบน้ีไม่เห็นจะเขำ้ท่ำ” “ง้นักป็ฏิเสธดนัไปเลยสิตดัไฟเสียแต่ตน้ลม” ปุริมปรัชญเ์สนอทำงแก้
“...” เพื่อนรักถึงกบันิ่งเงียบ หวัใจกระตุก คนเกำ้อ้ีขำ้งๆ ลอบยมิ้ “ถำ้มึงไม่ไดรู้้สึกพิเศษกบัดนักค็วรบอกเขำไปตำมจริง เพรำะต่อใหด้นัรักมึงมำกแค่ไหน แต่สุดทำ้ยถำ้คนมนัไม่ใช่ทำ ยงัไงกไ็ม่รักหรอก ดนัควรจะยอมแพแ้ลว้หนั ไปโฟกสัคนที่รัก เขำแทน ยงัไงอนำคตนอ้งมนักต็อ้งแต่งงำน มีคู่ชีวิตที่จะอยดู่ว้ยกนัไปจนแก่มีลูกมีหลำน มีครอบครัวที่อบอุ่น สู้บอกใหด้นัตดัใจเสียแต่ตอนน้ีดีกวำ่ ปล่อยใหย้ดืเย้อืเพรำะยงิ่ดนั เสียเวลำอยกู่บักำรไขวค่วำ้มึงโอกำสที่เขำจะไดเ้จอผชู้ำยดีๆ ผชู้ำยที่รักเขำอยำ่งแทจ้ริงยอ่ม ลดลงตำมไปด้วย” หลงัหวำ่นเช้ือเพลิงลงกลำงใจผฟู้ ังสำ เร็จ ที่ปรึกษำมือหน่ึงกป็้ันหนำ้เฉย ท้งัที่ควำมจริง กล้นัขำ จนเจบ็กรำมระบมไปถึงเหงือก ไอพ้วกไม่รู้ใจตวัเองเอย๊ ปุริมปรัชญค์ ่อนแคะ
ฝ่ ำยระฟ้ำไม่สบอำรมณ์นกักบัคำ กล่ำวของเพื่อน โดยเฉพำะประโยคที่วำ่อนำคตดวงฤดี ตอ้งแต่งงำน ครองคู่กบัผชู้ำยที่รักเธออยำ่งแทจ้ริง ผชู้ำยที่รักเธอง้นัเหรอเขำอยำกเห็นหนำ้นกัวำ่มนัเป็นใคร? ชำยหนุ่มสำดเหลำ้ลงคออยำ่งไม่กลวัเสียสุขภำพ รู้แต่วำ่เวลำน้ีจู่ๆ เขำกห็งุดหงิด ปรำยตำ มองเพื่อนซ้ีที่จิบเครื่องดื่มสบำยใจเฉิบ ไม่อำทรต่อสำยตำข่นุเคืองของคนพำล รำวสองนำทีปุริมปรัชญก์ห็นัมำถำม “ทำ หนำ้ยงักบัไปกินรังแตนมำท้งัฝงูหรือกพูดูอะไรผดิไปมึงเลยโกรธ” “เลอะเทอะ” เขำกระแทกเสียงตอบ
“ไม่เอำน่ำไอซ้น มึงกร็ู้วำ่กรูู้จกัมึงดี” “กแูค่ไม่อยำกใหม้ึงพดูถึงดนัแบบน้นัอีก” “แบบไหน?” “แบบที่วำ่แต่งงำนกบั ใครหรือมีลูกมีหลำน...ดนัยงัเดก็” คำ วำ่เดก็ชวนใหค้นฟังหวัเรำะก๊ำก “เดก็บำ้นมึงสิหุ่นโคตรทรมำนใจชำย” “ไอป้รัชญ!์อยำ่แมแ้ต่จะคิดลำมกกบันอ้ง”
“โอย๊ ไม่กลำ้ครับคุณพี่ไม่กลำ้หรอก”คนทะเลน้รีบโบกมือเสมออกอยำ่งยอมแพ้แต่กลบั หัวเรำะจนตำหยี เสียงขึงขงัจริงจงัของระฟ้ำไม่ไดท้ำ ใหปุ้ริมปรัชญก์ลวัออกจะสนุกมำกกวำ่ที่ยวั่โมโห แพทยห์นุ่มสำ เร็จ นำนทีจะเห็นหมอซนของสำวๆ เกิดอำกำรย้วัะจนตำขวำงหนำ้แดง เพรำะกรุ่นโกรธเผลอแสดงออกวำ่หวงโดยไม่รู้ตวัดว้ยซ้ำ ระฟ้ำผลกัแกว้เหลำ้ออกห่ำงยกมือลูบใบหนำ้อนัแสนเหนื่อยลำ้ “อยำ่พดูใหด้นัไดย้นิเชียว” “กลวัอะไรวะ ดนักร็ู้อยวู่ำ่นิสยักเูป็นยงัไง” “มนัระคำยหูคนฟังไงโวย้เป็นหมอประสำอะไรพดูจำห่ำมๆ”
“ห่ำมตรงไหน ออกจะจริง” “เดี๋ยวกูถีบ!” “ขอโทษครับลูกเพ”่ลูกนอ้งยกมือไหวป้ลกๆ เพื่อนหมอซ่ึงนงั่รวมกลุ่มอยบู่นโซฟำเหลียว มองแลว้พำกนัหวัเรำะแมจ้ะไม่ไดย้นิบทสนทนำของคนท้งัสองแต่เดำกนัเองวำ่ ปุริมป รัชญค์งไปเซำ้ซ้ีจนระฟ้ำร ำคำญอีกตำมเคย ดูๆ แลว้กเ็หมือนผวัเมียงอนกนั “ไอพ้วกน้นัตอ้งหวัเรำะเยำะกอูยแู่น่ๆ”คนถูกนินทำบุย้ปำกไปทำงกลุ่มเพื่อน “สมควร” “เพรำะมึงนนั่แหละโกรธไม่เขำ้เรื่องแซวดนันิดหน่อยกข็องข้ึน”
“ดนัเป็นผหู้ญิง มึงไม่มีสิทธ์ิไปวิจำรณ์เรื่องรูปลกัษณ์เขำ” “แหม หยอกนิดลอ้หน่อยทำ หวงไปได”้ “กเูปล่ำหวง” ชำยหนุ่มรีบร้อนปฏิเสธ ทวำ่เพรำะแสงไฟตรงจุดน้ีสวำ่งจำ้จึงสงัเกตเห็นวำ่ ผวิแกม้เขำแดงเรื่อยอ่มไม่ใช่เพรำะฤทธ์ิแอลกอฮอลแ์น่ ปุริมปรัชญม์องแลว้ยมิ้กริ่ม “ปำกบอกไม่ไดห้วงแต่หนำ้แดง” ระฟ้ำเผลอยกมือแตะแกม้พอรู้ตวักว็ำงท่ำไม่ถูกไดแ้ต่รู้สึกประดกัประเดิด
นี่เขำเป็ นอะไรไปของเขำเป็ นใจดวงที่สมบูรณ์ แวว่เสียงคนขำ้งกำยหวัเรำะดงัอยใู่กลๆ้หูปุริมปรัชญส์งั่เปลี่ยนเครื่องดื่มแกว้ใหม่ “บอกตำมตรงนะไอซ้น...กเูชียร์ดนั” เจำ้ตวัเกริ่น “หมำยควำมวำ่ ไง” “กแ็ค่รู้สึกวำ่มึงกบัดนัน่ำจะเขำ้กนัได้ลองคิดดูสิโลกน้ีจะมีสกักี่คนวะที่เฝ้ำรอเรำไดเ้ป็น สิบปีคนที่พร้อมจะอยเู่คียงขำ้งแมไ้ม่ใช่ในฐำนะคนรักแต่กย็งัปรำรถนำดีต่อกนัคอย ส่งเสริมและใหก้ำ ลงัใจในช่วงเวลำยำกลำ บำก ที่ผำ่นมำกไูม่เคยเห็นดนัเรียกร้องอะไรจำก มึง มึงเลือกคบวำเขำกย็อมรับ มึงแต่งงำนเขำกไ็ม่ขดัขวำง เพียงแต่ใจคนเรำมนัหำ้มยำกจะ สงั่ใหเ้ลิกรักกท็ำ ไม่ได้แต่จะใหย้้อืแยง่มึงมำจำกเจำ้ของตวัจริงกท็ำ ไม่ลง” “กไูม่เคยบงัคบัใหด้นัมำรักก”ูระฟ้ำกล่ำวเสียงขรึม
“เออกกูไ็ม่ไดโ้ทษวำ่เป็นควำมผดิมึง ใจใครกใ็จคนน้นั” “จะดีกวำ่ ไหมหำกดนัลืมกไูปซะ” “ตลก” ปุริมปรัชญเ์หลือบมองเพื่อน “พนนั ไดเ้ลยวำ่ ไม่มีทำง” “ท ำไม” “เพรำะดันรักมึงมำก” รักแบบที่ไม่มีทำงลืมง่ำยๆ และไม่อำจกำ หนดระยะเวลำตำยตวั
คนฟังอ้ึงงนัรู้สึกรำวกบัมีกระแสไฟแล่นปลำบเขำ้จบัที่ข้วัหวัใจสี่หอ้งก่อใหเ้กิดอำกำร ร้อนวบูไปทวั่ร่ำงจำกน้นัแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนหวำน นุ่มนวล ชวนใหใ้จสนั่หวิว ระฟ้ำรู้วำ่ดวงฤดีคิดอยำ่งไรกบัตน เธอไม่เคยปิดบงั ไม่เคยแอบซ่อนควำมรู้สึก ขณะเดียวกนักไ็ม่ล้ำ เส้น อยใู่นขอบเขตตวัเองอยใู่นจุดที่ทำ ไดเ้พยีงเฝ้ำมอง เห็นเขำครอง รักกบัผหู้ญิงคนที่เขำเลือกเคำรพในกำรตดัสินใจของเขำ เธอไม่เคยกล่ำวโทษใครแม้ ผดิหวงัเลือกจะเกบ็ควำมช้ำ ยอมรับวำ่รินรัมภำทำ ใหเ้ขำมีควำมสุขไดม้ำกกวำ่ ตวัระฟ้ำกม็องเห็นเธอเป็นนอ้งสำวมำโดยตลอด จวบกระทงั่บดัน้ี...หวัใจไม่รักดีของเขำ ดนัเตน้แรง เพยีงแค่ไดย้นิ ปุริมปรัชญบ์อกวำ่เธอรักตน “ไอซ้น มึงน่ำจะใหโ้อกำสดนัพร้อมๆ กบัที่ใหโ้อกำสตวัเอง” “แต่วำ่...”
“กแ็ค่ลองคุยลองคบกนัไปก่อน ส่วนจะใช่หรือไม่ใช่ค่อยใหเ้วลำตดัสิน กไูม่เห็นวำ่มนัจะ เสียหำยตรงไหน” “มึงกพ็ดูเหมือนมนัง่ำย” “แล้วจะท ำให้ยำกท ำไมวะ” นนั่สิระฟ้ำกไ็ม่เขำ้ใจเหมือนกนั ชำยหนุ่มยกมือข้ึนเสยผมลวกๆ ส่งสญัญำณเรียกบำร์เทนเดอร์เติมเครื่องดื่มที่เหลืออยเู่พยีง กน้แกว้ขณะที่ปุริมปรัชญฮ์มัเพลงเบำๆ ตำมเน้ือร้องของดนตรีที่เปิดคลอ “กเูคยแอบคิดนะวำ่ดนัเหมำะจะยนืเคียงขำ้งมึงมำกกวำ่วำ”คนหลงัเปรยข้ึน “ทำ ไมถึงคิดง้นั ?”
“เพรำะสิบกวำ่ ปีมำน้ีดนัไม่เคยเปลี่ยนไป เขำรักมึงยงัไงวนัน้ีกเ็หมือนเก่ำ” “ชงเก่งเนอะ”ระฟ้ำเหน็บ “เอำ้กพูดูเรื่องจริงนะเวย้ถำ้ถำมวำ่ โลกน้ีใครรักมึงที่สุด ไม่พน้จะส่งดนัเขำ้ประกวดคน แรก” “เวอ่ร์น่ำ” “ปำกด่ำกแูต่ตำยมิ้คืออะไร” “ไหน? ใครยมิ้”คนพดูทำ หนำ้ไม่รู้ไม่ช้ี
ปุริมปรัชญเ์ห็นแลว้เบป้ำกหมนั่ ไส้ “พดูถึงดนัแลว้กน็ ึกข้ึนได้ก่อนสอบเขำ้มหำวิทยำลยัจำ ไดป้ะ ที่มึงเคยเล่ำใหฟ้ ังเรื่องนก กระเรียน” นกกระเรียน... ระฟ้ำทำ ท่ำนึกไม่ถึงคร่ึงนำทีใหห้ลงัรอยยมิ้กพ็ลนั ปรำกฏ “จ ำได้สิ” ช่วงหน่ึงเดือนก่อนสอบเขำ้มหำวิทยำลยัเป็นช่วงที่เขำและเพื่อนร่วมช้นัอ่ำนหนงัสือหำม รุ่งหำมค่ำ แทบไม่ไดพ้กัผอ่น อดัตำ รำใส่สมองทุกคร้ังที่มีเวลำวำ่ง ช่วงน้นัดวงฤดีเองกง็่วน อยกู่บับำงอยำ่ง ใครจะรู้วำ่เดก็นกัเรียนช้นัม.๒ นงั่พบันกกระเรียนพนัตวัใส่ขวดโหลก่อน จะน ำมำวำงไว้ที่หน้ำประตูบ้ำนเขำ
ระฟ้ำมองโหลนกกระดำษจ่ำหนำ้ถึงตนดว้ยควำมประหลำดใจแต่หลงัเช็กกลอ้งวงจรปิด จนรู้ตวัผนู้ำ มำมอบให้กร็ู้สึกวำ่อยำกขอบคุณเธอเหลือเกิน นกกระเรียนพันตัวแทนค ำอธิษฐำนให้เขำสอบติดคณะในฝัน ดวงฤดีที่ช่วยอะไรเขำไม่ไดม้ำกคงทำ ไดด้ีที่สุดกเ็ท่ำน้ีเธอไม่เคยแสดงตวัวำ่อยเู่บ้ืองหลงั เหตุกำรณ์ดงักล่ำวเพรำะไม่อยำกใหร้ะฟ้ำคิดวำ่ตนทำ ดีหวงัผลอยำกไดห้นำ้หรือเรียกร้อง ควำมสนใจ “ออ้แลว้กม็ีวชิำปลูกผกัอีก” พอนึกเรื่องหน่ึงออกอีกหลำยๆ เรื่องกต็ำมมำ ที่ปุริมปรัชญ์ทรำบเพรำะฟังมำจำกเพื่อน บวกกบับำงเรื่องกอ็ยรู่ ่วมในเหตุกำรณ์ดว้ย
“วิชำเกษตรโว้ย” “เออ นนั่แหละ ตอนม.๖ เทอมสุดทำ้ยอำจำรยด์นั ใหไ้ปปลูกผกัสวนครัวใกลส้อบเขำ้ มหำวิทยำลยัแลว้แทๆ้ยงัหำภำระใหน้กัเรียนอีก มีหนงัสือเป็นต้งัรอใหเ้ปิดอ่ำน ขอ้สอบ เก่ำๆ ใหฝ้ึกทำ อีกเป็นร้อยใครมีกะจิตกะใจไปรดน้ำ ใส่ปุ๋ยผกักบ็ำ้แลว้” “แต่วนัตดัเกรดกไูดส้ี่เฉย”ระฟ้ำกล้วัหวัเรำะ “นนั่ดิคิดๆ แลว้กยูงัหวัเสียไม่หำย ดนัหนอดนัแอบไปรดน้ำ แปลงผกัใหม้ึงทุกเชำ้ ใส่ปุ๋ย พรวนดิน ถอนหญำ้กำ จดัวชัพืชจนผลิดอกออกผลงำม อำจำรยช์มไม่หยดุแต่ไม่คิดจะเผอื่ แผน่ ้ำ ใจมำใหแ้ปลงขำ้งๆ ของกมูงั่” สรุปวำ่วิชำน้นั ปุริมปรัชญไ์ดเ้กรดสองไม่ต่ำงจำกเพื่อนอีกเกือบคร่ึงห้อง “กม็ึงมนัไม่สำ คญั ไง”
“เป็นเพรำะยยัแสบลำ เอียงต่ำงหำก” ที่พวกเขำรู้เพรำะเชำ้วนัหน่ึงขณะเดินไปสำ รวจแปลงผกัซ่ึงทิ้งร้ำงมำนำน เป็นจงัหวะ เดียวกบัที่ดวงฤดียอ่งมำรดน้ำ ตน้ ไมใ้หแ้ ปลงผกัของระฟ้ำโดยมีเพื่อนสำวในแก๊งเป็น ลูกมือ หนุ่มรุ่นพี่ยนืหลบมุมสอดส่องเงียบๆ เปล่ำแสดงตวั ฝ่ำยผลู้งมือช่วยกง็่วนอยกู่บังำน ของตวัเองเช่นกนัหลงัลำ้งไมล้ำ้งมือเสร็จพวกเธอถึงไดจ้ำกไป ไม่เคยบอกกล่ำวใหเ้ขำ หรือใครทรำบ เดำวำ่คงเป็นดวงฤดีที่กำ ชบั ใหป้ิดปำกจนถึงวนัน้ีเขำเองกไ็ม่เคยถำม นี่ยงัไม่รวมถึงเครื่องดื่มบำ รุงสำยตำที่เธอแอบมำวำงไวใต้โต๊ะเรียนของเขำทุกเย็น ้ เนื่องจำกชำยหนุ่มอ่ำนหนงัสือหนกัแทบไม่ไดห้ยดุพกัเธอกลวัวำ่สำยตำเขำจะมีปัญหำใน ระยะยำว ควำมดีของผหู้ญิงคนน้ีมีมำกมำยจนสำธยำยไม่หมด
ระฟ้ำอมยมิ้เมื่อนึกถึงเจำ้ของใบหนำ้สวยที่ไม่วำ่จะอยใู่นอิริยำบถไหนกด็ูน่ำรักน่ำถนอม ไม่ต่ำงจำกตุก๊ตำกระเบ้ืองเคลือบที่ตอ้งโอบประคอง ซ้ำ ตุ๊กตำตวัน้ียงัเลอค่ำ เปรำะบำง ใคร ไดเ้ป็นเจำ้ของยอ่มตอ้งดูแลรักษำสุดจิต “ไอซ้น บำงทีผหู้ญิงหน่ึงเดียวที่มึงตำมหำ...อำจอยใู่ตจ้มูกมึงนี่เอง”
บท 8 คอนโดฯของระฟ้ำต้งัอยไู่ม่ไกลจำกโรงพยำบำลอำศยันงั่รถไฟฟ้ำต่อเดียวถึง สะดวกกวำ่ รถยนตส์ ่วนตวัหรือรถโดยสำรภำคพ้ืนเป็นไหนๆ แมผ้คู้นจะแออดัเบียดเสียด กระน้นัเจำ้ เครื่องจกัรยงัวงิ่ ไดว้อ่งไวแยง่กนัสูดอำกำศหำยใจเดี๋ยวเดียวกถ็ึงที่หมำย ทวำ่เชำ้น้ีรถไฟฟ้ำเคลื่อนเขำ้สู่สถำนีชำ้กวำ่ ปกติเนื่องจำกมีเหตุขดัขอ้งทำงเทคนิคบำง ประกำร ตอ้งรอทำงสถำนีส่งช่ำงเฉพำะมำตรวจสอบ ส่งผลใหผ้โู้ดยสำรถึงจุดหมำยล่ำชำ้ ซ่ึงหน่ึงในน้นัรวมคุณหมอหนุ่มอยดู่ว้ย ควำมรู้สึกแรกหลงัระฟ้ำเดินผำ่นประตูโรงพยำบำลเขำ้มำดว้ยอำกำรเหนื่อยหอบ รำวกบั สำยตำทุกคู่จบัจอ้งมำที่เขำ ท้งัพยำบำลเอยเพื่อนหมอร่วมอำชีพเอย หรือแมแ้ต่ผปู้่วยซ่ึงมำ ติดต่อขอรับกำรรักษำและบรรดำญำติรอเยยี่มไข้บำ้งมองเขำแลว้ซุบซิบ
นำยแพทยข์มวดคิ้ว นึกคน้หำสำเหตุที่ทำ ใหต้นตกเป็นเป้ำสำยตำ ขณะกม้หนำ้มุ่งตรงไปยงัหอ้งเกบ็สมัภำระ สำยตำดนั ปะทะเขำ้กบับุรุษผหู้น่ึงเสียก่อน ชำย ผนู้้นัยนือยกู่ลำงโถงทำงเดินดูโดดเด่น ไม่วำ่ ใครผำ่นไปผำ่นมำยอ่มเห็นเขำไดถ้นดัเจำ้ตวั แต่งกำยดว้ยชุดเอกลกัษณ์กำงเกงขำยำวกบัเส้ือกนัลมมิดชิด ระฟ้ำชะงกัทนัทีที่เห็นอีกฝ่ำย แต่ไม่ใช่เพรำะเขำรู้จกัไอห้นุ่มหนำ้ละอ่อนผกู้วำดตำมองซำ้ยขวำหลุกหลิก หำกเพรำะวำ่... ของในมือคู่น้นัต่ำงหำกเล่ำ ให้ตำยเถอะ...ใครใช้ให้สกรีนหน้ำเขำแปะไว้บนลูกโป่ ง! ชำยหนุ่มจ้ำ พรวดไปที่เมสเซ็นเจอร์หนุ่ม “คุณ” เขำร้องทักเสียงหลง
“เอ่อ สวสัดีครับ” พนกังำนส่งของมองเขำสลบักบัแหงนมองลูกโป่งเหนือหวัพอแน่ใจวำ่ เป็นคนเดียวกบัในรูปกย็มิ้แป้น “คุณคงเป็นนำยแพทยร์ะฟ้ำ” เจำ้ของชื่อพยกัหนำ้รับแกนๆ มองฝ่ำยน้นัหยบิชำร์ตเอกสำรกบั ปำกกำยนื่ให้ “รบกวนคุณหมอช่วยเซ็นรับของใหด้ว้ยครับ” “แต่ผมไม่ไดส้งั่” “คุณผหู้ญิงเป็นคนสงั่ครับ บอกใหม้ำสงั่ที่นี่ระบุชื่อผรู้ับคือนำยแพทยร์ะฟ้ำประจำ อยทู่ ี่ โรงพยำบำลน้ี” “คุณผู้หญิงเหรอ? คุณผู้หญิงไหน”
“เอ่อ สกัครู่นะครับ” พนกังำนส่งของกม้เชก็รำยละเอียด มองปรำดเดียวกเ็ห็นชื่อผสู้่ง “คุณ ดวงฤดี ภูวนำถมนตรี” คนฟังกลอกตำอ่อนใจแหงนมองลูกโป่งอดัแก๊สขนำดใหญ่กวำ่ศีรษะเขำสำมเท่ำผกูริบบิ้น เสียหวำนหยด นอกจำกรูปติดบตัรของเขำที่ไม่รู้วำ่หญิงสำวไปขดุมำจำกไหนแปะเด่นหรำ ยงัระบุชื่อดว้ยวำ่‘MR.RAFHA’ ใครไม่รู้วำ่เป็นเขำกบ็ำ้แลว้ หมอนอกเส้ือกำวนจ์ำ ตอ้งควำ้เอกสำรมำเซ็นรับใหจ้บๆ ไป พนกังำนหนุ่มเห็นดงัน้นักย็มิ้ โล่งอก ส่งของกลำงใหผ้เู้ป็นเจำ้รับไปถือลูกโป่งใบใหญ่ถูกเปลี่ยนมือเท่ำน้นั ไม่พอยงัมี ช่อดอกลิลลี่สีขำวพว่งมำเป็นแพก็คู่ เยี่ยมสุดๆ ไปเลย!
ระฟ้ำสูดลมหำยใจลึกถึงข้วัปอด “ยงัไงผมขอตวัก่อนนะคร้ำบ ขอบคุณที่ใชบ้ริกำร” ไปขอบคุณคนสงั่เถอะคุณหมอแขวะ เขำหอบช่อดอกไมแ้ละลูกโป่งขนำดใหญ่หนีอำยไปหลบในหอ้งทำ งำน ตลอดทำงไดแ้ต่ ยมิ้แหง้ใหผ้คู้นที่เดินสวน จะจีบกนัดว้ยวธิีน้ีจริงดิ? นึกๆ แลว้กอ็ยำกโทร.ไปเฉ่งตวักำรนกั ระหวำ่งที่ระฟ้ำยงุ่กบักำรจดัเกบ็เครื่องบรรณำกำร ปุริมปรัชญซ์ ่ึงยนืมองเหตุกำรณ์แต่แรก หลุดหวัเรำะพรืด จนเพื่อนหมอซ่ึงยนือยขู่ำ้งๆ หนัมองดว้ยสีหนำ้มีคำ ถำม
“ข ำอะไรวะ” “ขำ ไอซ้น เมื่อก้ีมึงเห็นปะ หนำ้แม่งเหวอสุดขีด” “เป็นกกูต็กใจไหม ใครจะคิดวะวำ่หนำ้ตวัเองจะไปแปะอยบู่นลูกโป่งใหค้นมองท้งั โรงพยำบำล” “ดนักเ็ขำ้ใจทำ ” “เดี๋ยว ดันไหน?” นำยแพทย์กวีถำมเสียงอยำกรู้ทันที คนเผลอหลุดปำกรีบหุบยมิ้แสร้งทำ หนำ้เฉไฉ
“มึงหมำยถึงใคร” “กค็นที่มึงพดูถึงเมื่อก้ีอยำ่บอกนะวำ่มึงรู้วำ่เป็นฝีมือใคร” “รู้อะไร เปล๊ำ” “เสียงสูง มีพิรุธ” หมอในชุดกำวน์หรี่ตำ ปุริมปรัชญถ์ึงข้นัเหงื่อตก “เออกรูู้” เขำจำ ตอ้งยอมรับเสียงค่อย นำยแพทยก์วีเบียดไหล่เขำ้มำสุมหวั“แลว้ตกลงดนัเป็นใคร”
“บอกไม่ได้เดี๋ยวไอซ้นรู้เขำ้กจูะโดนเฉ่ง” “โหยเดี๋ยวน้ีพวกมึงมีควำมลบักบัเพื่อนกบัฝงูนะ” “ไม่ใช่ควำมลบัโวย้เพยีงแต่ยงับอกตอนน้ีไม่ได”้ “ง้นัตอนไหน” คนถูกเซำ้ซ้ีไม่รู้จะตอบอยำ่งไรเรื่องของระฟ้ำกบัดวงฤดีเพิ่งจะเริ่มตน้อนำคตจะดำ เนินไป ในกรอบทิศทำงไหนกส็ุดรู้อีกอยำ่งนี่ถือเป็นเรื่องส่วนตวัคนนอกท้งัเขำและมนัไม่มีสิทธ์ิ ไปกำ้วก่ำยรู้ไดเ้ท่ำที่ระฟ้ำอยำกใหรู้้หรือไม่กร็อใหเ้จำ้ตวัพดูเอง “จะตอนไหนกช็่ำงเหอะถำ้ไอซ้นพร้อมบอกเมื่อไหร่มึงค่อยรอฟังจำกปำกมนัเองแลว้กนั” จบคำ น้นัคนรู้มำกกช็ิ่งหนีทิ้งกวีไวก้บัควำมสงสยัจนคิ้วผกูเป็นโบ
ระฟ้ำมองช่อคำลล่ำลิลลี่สีขำวจดัแต่งอยำ่งสวยงำม ระหวำ่งน้นักค็วำ้เส้ือกำวน์มำสวม เตรียมปฏิบัติหน้ำที่ เขำแอบลูกโป่ งไว้ที่มุมหนึ่งของหอ้งทำ งำนเพื่อไม่ใหเ้กะกะขวำง ทำงเดิน ส่วนช่อดอกไมว้ำงนิ่งอยบู่นโตะ๊ เจำ้ตวัพินิจมองกระดำษโนต้กบัลำยมืออนัแสนคุน้ตำแมจ้ะไม่ไดบ้รรจงสวยงำม แต่กย็งั ดีกวำ่ลำยมือหวดัๆ ของเขำหลำยข้นั ‘คำลล่ำลิลลี่เป็นสญัลกัษณ์แห่งควำมสวำ่งไสวดงั่เปลวเทียน แต่ควำมรักของดนัไม่ใช่เปลว เทียน มนัคือแสงอำทิตย์และแสงอำทิตย.์..ไม่มีวนัมอดดบั’ เช่นเดียวกบัควำมรักของเธอที่มีต่อเขำ ระฟ้ำอมยมิ้หลงัอ่ำนทวนประโยคดงักล่ำวซ้ำ อีกรอบ นึกชมหญิงสำววำ่เขำ้ใจเปรียบเทียบ คร้ังน้ีดวงฤดีมำเหนือเมฆ ต่อใหว้ิธีกำรแสดงออกจะโจ่งแจง้และดึงดูดควำมสนใจผู้คนไป นิด สร้ำงควำมอบัอำยปนเคอะเขินใหเ้ขำไปหน่อย
แต่หลงัหกัลบกลบแลว้ชำยหนุ่มยอมรับวำ่ ประทบัใจแผนจีบข้นัตน้ของเธอ นำยแพทยซ์ ่ึงพอมีเวลำวำ่งก่อนตรวจคนไขก้วำดตำมองหำแจกนัแต่ทวั่ท้งัหอ้งวำ่งเปล่ำ ต้องบำกหน้ำไปหยิบยืมที่เคำน์เตอร์พยำบำล เปรมยุดำซึ่งประจ ำกำรอยสู่ ่งใหอ้ยำ่งไม่ค่อย เตม็ใจนกัดว้ยรู้วำ่วนัน้ีมีข่ำวใหญ่ข่ำวดงัสำวไหนไม่ทรำบส่งดอกไมม้ำอภินนัทนำกำร ระฟ้ำถึงที่ ชิ หงุดหงิด หล่อนไดแ้ต่ฮึดฮดักบัตวัเอง มองคุณหมอเดินถือแจกนักลบัหอ้งตำละหอ้ย ดูท่ำทำงเขำมี ควำมสุขและพออกพอใจของขวัญนักแหละ อยำ่ ใหรู้้เชียววำ่ ใครกนัที่ส่งมำ บอกเลยวำ่ ไม่ปล้ืม! “เปรม ทำ หนำ้หงิกไม่รับแขกแบบน้ีเดี๋ยวคนไขก้ก็ลวัหรอก” เพื่อนร่วมงำนเตือน