The words you are searching are inside this book. To get more targeted content, please make full-text search by clicking here.

นิยายลานดอกรัก-2

Discover the best professional documents and content resources in AnyFlip Document Base.
Search

นิยายลานดอกรัก-2

นิยายลานดอกรัก-2

‘กเ็รื่อยๆ ค่ะคะแนนสอบพอไม่น่ำเกลียด ดนัไม่ค่อยชอบเรียนวิชำคำ นวณกบัพวกที่ตอ้ง คิดเยอะๆ อยำ่งวิทยำศำสตร์นกั’ ‘ทำ ไมล่ะ?’ ครำวน้ีคำ ถำมดงัมำจำกขำ้งตวั สำวนอ้ยเหลียวมองคนถำมแลว้ยมิ้เขิน ดว้ยไม่นึกวำ่เขำจะสนใจเรื่องของเธอคนในชุด นกัเรียนกระโปรงยำวพอดีเข่ำยกมือเกำแกม้อำยๆ สมองยงัไม่ทนันึกหำคำ ตอบที่ สละสลวยน่ำพอใจ ปำกกด็นัพดูออกไปตำมใจคิด ‘เพรำะดนัโง่น่ะสิ’ คำ ตอบที่เปล่งออกมำใสซื่อหำไดถ้่อมตน จนคนฟังทวั่คนัรถหวัเรำะร่วน ไม่เวน้กระทงั่พล ขับซึ่งเป็ นลูกจ้ำง


ดวงฤดีที่เพงิ่สร้ำงเรื่องขำยหนำ้หยกๆ พลนัหนำ้แดงก่ำ อำยจนแกม้ร้อนวบูแวว่เสียงระฟ้ำ หัวเรำะขันดังอยใู่กลๆ้คนตวัเลก็แสนจะเขินอำยจนไม่กลำ้เงยสู้ เดก็หนอเดก็...ลูกชำยคุณประณตลอบอมยมิ้แต่ทำ ทีมองไปนอกหนำ้ต่ำงกลบเกลื่อน ‘แลว้เรียนอะไรบำ้งไม่ตอ้งคิด’ ชำยในชุดทำ งำนถำม ‘กต็อ้งคิดหมดแหละคะ่แต่อยทู่ ี่วำ่คิดมำกหรือนอ้ยง่ำยหรือยำก’ ‘ไม่ชอบเลขกบัวิทยำศำสตร์แลว้ชอบอะไร’ ‘ดนัชอบวำดรูป’ เธอตอบเสียงกระตือรือร้นข้ึนมำทนัทีลืมสิ้นควำมอำยก่อนหนำ้น้ี ‘หมำยถึงชอบวิชำศิลปะเหรอ’


‘ค่ะคุณพอ่วำ่ดนัมีพรสวรรค์อนำคตควรเลือกเรียนต่อสถำปัตยห์รือไม่กอ็อกแบบ แต่คุณ แม่อยำกใหเ้รียนแฟชนั่ดีไซน์มำกกวำ่เพรำะอยำกใหด้นัออกแบบเส้ือผำ้ใหใ้ส่เสำร์อำทิตย์ กจ็ะจำ้งครูพิเศษมำสอนที่บำ้นที’ ‘ดีแลว้ล่ะรู้ควำมชอบเสียแต่เนิ่นๆ จะไดม้ีเวลำเตรียมตวัยำวๆ ช่วงใกลเ้ขำ้มหำวิทยำลยั เป็นวยัหวัเล้ียวหวัต่อเลือกใหถู้กในคร้ังเดียวจะไดไ้ม่ตอ้งมำเสียเวลำนบัหน่ึงใหม่ทีหลงั’ ‘แลว้พี่ซนละ่คะจะเรียนต่อดำ้นไหน’แสร้งถำมท้งัที่รู้คำ ตอบแก่ใจดี ดวงฤดีแค่อยำกหำเรื่องคุยกบัเขำเท่ำน้นัเอง ระฟ้ำหนักลบัมำมองแววตำฉำยรอยอบอุ่นอยำ่งพี่ชำยใจดีเป็นนิจ ปำกสีระเรื่อขยบัตอบ เสียงนุ่มน่ำฟัง


‘พี่เลือกเรียนต่อแพทย์แต่ไม่รู้จะสอบติดไหม’ ‘รำยน้ีกอ็่ำนหนงัสือคืนยนัรุ่งจำ้งครูสอนพิเศษมำติวกะจะสอบใหต้ิดในคร้ังเดียวลุงก็ ตำมใจเขำถือวำ่ ใหล้องดว้ยตวัเอง’ ทำ้ยเสียงคุณประณตไม่ปิดบงัแววภูมิใจ แม้ลูกชำยคนเดียวจะหันไปเอำดีด้ำนกำรแพทย์พยำบำล หำได้สนใจงำนในกระทรวงที่ผู้ เป็นพอ่พร้อมเบิกทำงรอ หรือธุรกิจกำรคำ้เพชรพลอยของครอบครัวฝั่งแม่ แต่ในฐำนะบิดำคุณประณตพร้อมส่งเสริมระฟ้ำทุกๆ ดำ้น เคำรพในกำรตดัสินใจของลูก มอบโอกำสให้บุตรชำยได้เลือกทำงเดินของตัวเอง เพรำะนนั่หมำยถึงอนำคตในกำ มือเขำ อนำคตที่ระฟ้ำตอ้งประคบั ประคองก่อร่ำงสร้ำงฐำนใหม้นั่คง เพื่อที่เขำจะไดอ้ยกู่บัมนั อยำ่งสบำยใจไปอีกหลำยปี ‘ดนัเชื่อวำ่ยงัไงพี่ซนตอ้งสอบติดแน่คะ่’


ดวงฤดีเองกเ็ห็นวำ่เขำทุ่มเทพยำยำมแค่ไหน ‘ขอบใจนะ’ระฟ้ำกล่ำวเสียงค่อยใหไ้ดย้นิกนัแค่สองคน หำรู้ไม่วำ่คุณประณตลอบมองผำ่นกระจกมองหลงัมุมปำกหยกัของบิดำกระดกโคง้เพียง นิด แน่นอนวำ่คนเบำะหลงัไม่มีทำงสงัเกตเห็น หำรู้ไม่วำ่คุณประณตลอบมองผำ่นกระจกมองหลงัมุมปำกหยักของบิดำกระดกโค้งเพียง นิด แน่นอนวำ่คนเบำะหลงัไม่มีทำงสงัเกตเห็น ท่ำนเคยไดย้นิภรรยำเปรยใหฟ้ ังบ่อยๆ วำ่ดวงฤดีเป็นเดก็น่ำรักน่ำเอน็ดูเห็นแลว้นึกอยำกมี ลูกสำวสกัคน ไวจ้บัแต่งหนำ้ทำ ผมอยำ่งที่คุณเพชรพริ้งมกัชอปปิงเส้ือผำ้ใหบุ้ตรสำวจนลน้ ตู้ยงิ่พกัน้ีไปหำ้งไหนกม็กัจะลำกภรรยำท่ำนไปดว้ยเสมอ ในฐำนะสำมีผรูู้้ใจคุณประณตเดำวำ่ลึกๆ แลว้คุณโสวภิตปรำรถนำจะไดลู้กสำวเพื่อนบำ้น มำเป็น ‘สะใภ’้มำกกวำ่


หนึ่งเพรำะถูกชะตำต้องใจเป็ นทุนเดิม สองเพรำะเดำจำกท่ำทีของยยัหนูผนู้้ีอยำ่งไรเล่ำ มองระฟ้ำเสียตำหวำนเยมิ้หำเรื่องตำมแม่ มำบำ้นฝั่งตรงขำ้มทุกวนัดว้ยหวงัจะไดเ้ห็นหนำ้หนุ่มรุ่นพี่ที่พึงใจ ดวงฤดียงัเดก็ยงัคงควำมใสซื่อไร้เดียงสำไร้จริตกิริยำเสแสร้งยงัไม่รู้จกัคำ วำ่มำรยำหญิง ร้อยเล่มเกวยีน ใครเห็นกอ็่ำนควำมคิดทะลุปรุโปร่งแต่ใช่วำ่สำวนอ้ยจะมีแต่ดำ้นน่ำรักใคร่ บทจะด้ือกห็วัร้ันไม่มีใครเกิน อำจเพรำะถูกตำมใจแต่เดก็เห็นคุณเพชรพริ้งอยำ่งน้ีแต่เคย ขดัใจลูกที่ไหน ท้งัคนเลก็คนโต ‘อยโู่รงเรียนกด็ูแลนอ้งดว้ยละ่ซน’ บิดำกำ ชบั ‘ครับพอ่’


‘ดนัเองกช็่วยดูพี่เขำดว้ยนะอยำ่ ปล่อยใหเ้พื่อนลำกพำไปเถลไถล’ ‘คุณลุงไม่ตอ้งห่วงคะ่ดนัไม่ปล่อยใหพ้ ี่ซนคำดสำยตำอยแู่ลว้’ ดวงฤดีรับคำ ขนัแขง็ก่อน จะหนำ้เหลอหลำ เมื่อถูกสำยตำสองคู่จบัจอ้งอยำ่งทะแม่งกบั ประโยคเมื่อครู่ เธอพูดอะไรผิดไปเหรอ? สำวน้อยกะพริบตำปริบๆ เอียงคอมองระฟ้ำ เลิกคิ้วสูงเชิงถำมวำ่เธอพดูไม่ถูกตรงไหน เขำ ถึงไดท้ำ หนำ้กระอกักระอว่นพิกลยงัไม่ทนัที่อีกฝ่ำยจะไดต้อบ เสียงหวัเรำะจำกเบำะหนำ้ กด็งัขดัคุณประณตกมุทอ้งหวัเรำะเสียงดงัลนั่รถ ‘ไม่ตอ้งถึงขนำดจบัตำดูทุกฝีกำ้วหรอกลูกลุงรู้วำ่เจำ้ซนน่ะไวใ้จได้กแ็ค่พดูฝำกฝังไปอยำง่ น้นัเอง’ อำ้วเหรอเธอกน็ ึกวำ่จริงจงัเสียอีก


รอยยมิ้ของดวงฤดีท้งัที่ยนิดีทำ ตำมคำ ขอดว้ยควำมเตม็ใจยงิ่ที่ผำ่นมำตอนอยโู่รงเรียน ไม่ วำ่เวลำไหนเธอมกัจะสอดส่ำยสำยตำมองหำระฟ้ำเสมออยำกรู้วำ่เขำอยไู่หน กำ ลงัทำ อะไร แค่ไดเ้ห็นหนำ้เขำจำกไกลๆ กม็ีควำมสุขแลว้ แต่... เธอคงมีควำมสุขกวำ่น้ีหำกไม่เห็นดมัเมเยอร์ไมห้น่ึงของโรงเรียนป้วนเป้ียนอยขู่ำ้งเขำท้งั วนักลุ่มนกัเรียนที่สนบัสนุนท้งัคู่พำกนักรี๊ดกร๊ำดอยำ่งมีหวงัผดิกบัดวงฤดีที่ลอบเบป้ำก ไม่เห็นจะสมกนัสกันิด นึกมำถึงตรงน้ีเดก็หญิงกพ็ำลมองคอ้นคนเบำะขำ้งๆ อยำงลืมตัว นึกเคืองที่อีกฝ่ ำยยอมให้ ่ เพื่อนสำวร่วมหอ้งคอยหำเรื่องวนเวียนอยใู่กล้ไม่ยกัออกปำกไล่หรือหนีหนำ้ตดัร ำคำญ มี แต่จะยนิดีตอ้นรับขบัสู้เขำ้กลุ่ม


ริมฝีปำกบำงของเจำ้ตวัขมุบขมิบบ่น เป็นจงัหวะเดียวกบัที่ระฟ้ำหนักลบัจำกหนำ้ต่ำงรถ หนุ่มในชุดนกัเรียนมองตอบ สีหน้ำฉำยแววสงสัยระคนประหลำดใจ เขำไม่ไดค้ิดไปเองใช่ไหมวำ่นอ้งกำ ลงั‘ด่ำ’ เขำอยู่แถมหนำ้ตำยงัชวนหำเรื่องอยำ่งพวกจิ๊ก โก๋หลงัหอ้งไม่ผดิ ‘กำ ลงันินทำพอี่ยรู่ ึเปล่ำ?’ เสียงถำมละมุนหูหำไดต้้งัแง่ใดๆ กระน้นัคนถูกถำมยงัแอบสะดุง้รีบส่ำยหนำ้พรืด ‘ปะ...เปล่ำนี่คะ’ ‘เหรอแต่ดนัทำ หนำ้เหมือนไม่พอใจอะไรพี่สกัอยำ่ง’


‘บ้ำ พี่ซนอะคิดมำก’ เธอตีหน้ำเฉไฉ ‘ไม่มีอะไรจะพดูกบัพแี่น่นะ’ ‘ไม่มีค่ะ’ ระฟ้ำไม่เซำ้ซ้ีต่อเมื่อเห็นสำวนอ้ยขำ้งบำ้นทำ ทีเกำะกระจกมองววิ เดก็คนน้ี...ประหลำดแท้ เดี๋ยวมองเขำตำหวำน สกัพกัเปลี่ยนมำส่งคอ้นวงโต เดำใจไม่ถูกจริงๆ


รำวยสี่ิบนำทีรถยนตก์เ็คลื่อนมำจอดหนำ้ประตูร้ัวโรงเรียน เดก็ท้งัสองประนมมือไหว้ ขอบคุณผใู้หญ่ที่มำส่งก่อนระฟ้ำจะแยกไปรวมกลุ่มกบัเพื่อนหนำ้ร้ัวแมจ้ะมีแค่ปุริมป รัชญย์นืรออยคู่นเดียวกเ็ถอะ ‘ปรัชญ์’ ‘อำ้ว มำแลว้เหรอ’คนถูกทกัยดัโทรศพัทเ์กบ็ ใส่กระเป๋ำกำงเกง ‘วนัน้ีมึงสำยนะ สงสยัฝน จะตกห่ำใหญ่’ ‘โทษทีวนัน้ีออกจำกบำ้นพร้อมพอ่ท่ำนมำทำ ธุระแถวน้ีก่อนเขำกระทรวง’ ้ ‘ช่ำงเหอะวำ่แต่มึงพำเดก็ที่ไหนมำดว้ยวะ’ ‘เด็ก? เด็กอะไร’ ระฟ้ำท ำหน้ำงง


‘เอำ้กน็อ้งผหู้ญิงขำ้งหลงัมึงนนั่ ไง’ ปุริมปรัญชช์้ีนิ้วไปที่เดก็สำวในชุดนกัเรียนม.ตน้ซ่ึงยนื ป้ันจิ้มป้ันเจ๋อรอ ส่งผลใหเ้พื่อนซ้ี หนัขวบัมองคอแทบเคลด็ก่อนสำยตำจะปะทะเขำ้กบัดวงฤดีจงัๆ ‘ดนัทำ ไมยงัอยนู่ ี่อีก’คนถำมยน่คิ้ว ‘ดนัรอเขำ้โรงเรียนพร้อมพี่ซน’ ตอบพลำงยมิ้หวำน อวดแนวฟันขำวสะอำด ระฟ้ำถึงกบัไปไม่เป็นเลยทีเดียว ส่วนปุริมปรัชญห์วัเรำะในลำ คอรู้แกว ‘เอ หน้ำคุ้นๆ นะเรำ เหมือนพี่เคยเห็นที่ไหน’ ‘เคยเห็นที่บำ้นคุณเพลินม้งัคะ’ เธอเฉลย


‘อ้ำว รู้จักคุณเพลินด้วยเรอะ’ ‘รู้จกัค่ะเรียนอยหู่อ้งเดียวกนั’ ‘อ้อ จ ำได้ละ เป็ นเพื่อนสนิทของคุณเพลินนี่เอง’ ปุริมปรัชญก์บัม.ล.อำภำภสัมีศกัด์ิเป็นลูกพลีู่กนอ้งกนัชำยหนุ่มเป็นญำติฝั่งแม่ไม่แปลกที่ จะเคยพบดวงฤดีที่บ้ำนญำติผู้น้อง เนื่องจำกเสำร์อำทิตย์มำรดำเขำมักแวะเวียนไปหำ น้องสำวหรือกค็ือมำรดำของม.ล.อำภำภสัที่บำ้นเสมอ ส่วนดวงฤดีกบัแพรพดุตำนแวะไป นอนเล่นกินขนมช่วงวนัหยดุปิดเทอม ‘แลว้นี่เรำมำพร้อมไอซ้นง้นัสิ’


คนถูกถำมพยกัหนำ้หงึกๆ ปุริมปรัชญถ์ึงกบัยมิ้กริ้ม หรี่ตำมองระฟ้ำเชิงลอ้นอกจำกเพื่อน จะไม่หวัเรำะแลว้ยงัถลึงตำดุคืน ‘ดันเป็ นเพื่อนบำ้นกูเมื่อเชำ้รถที่บำ้นเขำเสีย พอ่เลยใหต้ิดรถมำดว้ย’ ‘กย็งัไม่ไดว้ำ่อะไร’ ระฟ้ำถอนฉุนใส่อีกฝ่ำยก่อนหนัมำสนใจยยัตวัเลก็แทน ‘ดนัเขำ้โรงเรียนเถอะรีบเอำกระเป๋ำไปเกบ็หอ้ง เดี๋ยวจะลงมำเขำ้แถวไม่ทนั’ ‘แลว้พี่ซนละ่’ ‘พี่ตอ้งรอเพื่อนอีกคนก่อน’


‘ให้ดันรอเป็ นเพื่อนไหม?’ เสนอตวัอยำ่งมีน้ำ ใจ ชำยหนุ่มเพียงยมิ้ส่ำยหนำ้นอ้ยๆ ‘ไม่ตอ้ง พี่มีไอป้รัชญร์อเป็นเพื่อนแลว้’ คนฟังหน้ำจ๋อยอยำ่งนึกเสียดำยแต่สุดทำ้ยตอ้งจำ ใจรับคำ กล่ำวลำเขำกบั ปุริมปรัชญแ์ลว้ เดินทอดน่องเขำ้โรงเรียนไปลำ พงัภำยใตด้วงตำสองคู่มองตำมหลงัก่อนเพื่อนรักจะเขำ้มำ กระแซะไหล่ระฟ้ำ เอ่ยหยอก ‘ฮนั่แน่ร้ำยนกันะมึง’ ‘อะไร’


‘จะอะไร๊กเ็รื่องดนัน่ะสิรู้ไหมคนน้ีฮอตสุดในช้นม.ต้นเลยนะโว้ย’ ั ‘ไหนตอนแรกมึงวำ่ ไม่รู้จกั’ ‘กกูแ็กลง้ไขสือไปง้นัแค่อยำกหำเรื่องคุยกบันอ้ง’ คำ ตอบของปุริมปรัชญส์ร้ำงควำมไม่พอใจแก่คนฟังจนรู้สึกคนัยบุยบิ ‘ขอเตือนวำ่อยำ่ยงุ่กบัดนั’ระฟ้ำบอกเสียงเขม้อยำ่งที่นำนคร้ังจะไดย้นิ ‘ท ำไม หวงเหรอ?’ เพื่อนซ้ีเล่นลิ้น ‘นำ้พริ้งกบัแม่กเูป็นเพื่อนกนัดนักเ็หมือนนอ้งสำวคนนึง’


‘จะบอกวำ่มึงรักดนัเหมือนนอ้ง ท้งัที่เพิ่งยำ้ยมำอยขู่ำ้งบำ้นกนัไม่นำนเนี่ยนะ’ ‘แม่เขำฝำกฝังใหช้ ่วยดูแล’ ‘แบบเดียวกบัเวลำผใู้หญ่ฝำกฝังสะใภเ้ขำ้บำ้นรึเปล่ำ?’ ‘ไอป้รัชญ์อยำ่พดูจำเหลวไหล’ระฟ้ำเอด็ ‘แหม กแูคห่ยอกเล่นเองอยำ่บอกนะวำ่มึงโกรธจริง’ ‘เอำเป็นวำ่มึงอยำ่ ไปวอแวใหน้อ้งร ำคำญ ถือวำ่กขูอล่ะ’ ‘ถึงมึงไม่หำ้มกกูไ็ม่ยงุ่อยแู่ลว้ขืนไปเกำะแกะมีหวงัถูกคุณเพลินถลกหนงัหวัรำยน้นัเขำ หวงเพื่อนยงิ่กวำ่จงอำงหวงไข่นอ้งสำวใครวะดุฉิบหำยเลย’


เห็นเรียบร้อยๆ แต่บทม.ล.อำภำภสัจะร้ำยกเ็ล่นเอำขนลุก ปุริมปรัชญย์งัไม่อยำกปวดหวักบั เสียงแว้ดๆ ของญำติผนู้อ้ง เลี่ยงหลบไดจ้ะเป็นผลดีต่อแกว้หูมำกกวำ่ ระฟ้ำไดย้นิดงัน้นัค่อยโล่งอก หำกแต่ไม่แสดงออกใหเ้พอื่นจบัผดิ สองหนุ่มยนืคุยกนัอยรู่ ิมร้ัวแมเ้สียงกริ่งเตือนคร้ังที่หน่ึงจะดงักอ้งผำ่นลำ โพง เป็นสญัญำณ เตือนให้นักเรียนทยอยลงจำกตึก เตรียมเข้ำแถวที่หน้ำสนำม แต่กย็งัมีนกัเรียนอีกหลำยกลุ่ม จบักลุ่มคุยกนัไม่หือไม่อือไร้ซ่ึงควำมกระตือรือร้นจะปฏิบตัิตำม หลำยคนยนืต่อแถวซ้ือ หมูปิ้งเป็นอำหำรเชำ้คิดในใจวำ่ยงัมีเวลำใหเ้ออ้ระเหย้อีกถมเถ ระฟ้ำกม้มองนำฬิกำขอ้มือเพื่อดูเวลำคร้ันเงยหนำ้ข้ึนกเ็ห็นร่ำงระหงกำ้วลงจำกรถประจ ำ ทำงวิ่งกระหืดกระหอบมำแต่ไกล ‘ซน ปรัชญ์ รอนำนไหม’ สำวในชุดนักเรียนม.ปลำยถำมสลับหอบ


‘ไม่นำนหรอกวนัน้ีไอซ้นมำชำ้เหมือนกนั’ ‘ถำ้ง้นัรีบเขำ้โรงเรียนดีกวำ่ขืนชำ้กวำ่น้ีไดโ้ดนครูเวรกกัตวั’ ‘อืม ไปกนัเถอะ’ เมื่อคนที่รอมำถึง พวกเขำกเ็ดินเขำ้โรงเรียน มีรินรัมภำเดินนำ หนำ้ ปลอ่ยใหส้องหนุ่มคุม หลงัแวะทำ ควำมเคำรพครูเวรประจำ วนัเสร็จกต็รงดิ่งไปที่สนำมหญำ้เดก็นกัเรียนหลำย พนัคนทยอยมำต่อแถวแบ่งแยกตำมช้นั ปี จงัหวะหน่ึงที่ท้งัสำมเดินผำ่นแถวช้นัม.ตน้ สำยตำวอ่งไวของดวงฤดีทนัเห็นร่ำงสูงแรก ทีเดียวเธอต้งัใจจะตะโกนทกัระฟ้ำ เสียแต่วำ่เห็นหญิงสำวที่กำ้วมำพร้อมเขำเสียก่อน เป็ นรินรัมภำ...อีกแล้ว


แขนที่ยกข้ึนชูเหนือศีรษะค่อยๆ ลดลงแนบลำ ตวัดวงหนำ้สวยพลนัหม่นซีด รอยยมิ้เลือน จำกริมฝี ปำกและแววตำ เพื่อนคนน้ีหรือที่เขำมองหำ คนที่ระฟ้ำรอ...อยำ่งต้งัใจ


บท 6 ดวงฤดีในสูททำ งำนสีทบัทิมแก่กำงเกงขำยำวแอบซ่อนปลีน่อง สูทตวันอกไม่ติดกระดุม เผยใหเ้ห็นผำ้ลื่นตวัในแบบสำยเดี่ยวใส่สบำยขณะเดียวกนักใ็หค้วำมรู้สึกเซ็กซี่นิดๆ ผม ยำวสีดำ สนิทรวบเป็นมวยต่ำ ร้ังทำ้ยศีรษะใบหนำ้ตกแต่งเครื่องสำ อำงซ่อนไวใ้ตแ้วน่กนั แดดสีชำยี่ห้อดัง แขนคล้องกระเป๋ ำถือใบโปรดสนนรำคำครึ่ งแสน ยำมเจำ้ตวัยำ่งเทำ้เขำ้มำในโรงพยำบำล ส้นสูงจะกระทบพ้ืนเป็นจงัหวะกึกกอ้งผคู้นใน บริเวณน้นัพำกนัเหลียวมองดว้ยควำมสนใจระคนใคร่รู้ บำ้งคำดเดำกนัไปต่ำงๆ นำนำวำ่หญิงสำวอำจเป็นดำรำหนำ้ใหม่สงักดัทีวีช่องใดช่องหน่ึง แต่ดวงฤดีหำไดส้นใจเธอตรงดิ่งไปที่ฝ่ำยประชำสมัพนัธ์พยำบำลสำวหลังเคำน์เตอร์รีบ ลุกข้ึนยนืใหก้ำรตอ้นรับ หลงัจำกนงั่ตะลึงกบัควำมสวยของแขกสำวไปเกือบคร่ึงนำที


“สวสัดีค่ะ” “เอ่อ...สวสัดีค่ะ มำติดต่อปัญหำสุขภำพหรือเยยี่มไขผ้ปู้่วยคะ” “ฉนัมำขอพบหมอซน ไม่ทรำบวำ่วนัน้ีคุณหมอเขำ้เวรแลว้หรือยงั” หูซึ่งเปรียบเสมือนเรดำร์ของพยำบำลอีกคนเงี่ยฟังทนัทีเปรมยดุำที่ง่วนอยกู่บักำรคียข์อ้มูล เขำ้ระบบละสำยตำจำกจอคอมพิวเตอร์หมุนเกำ้อ้ีกลบัมำอีกฝั่ง ใบหนำ้ที่จดัเตม็อยำ่งทุก คร้ังบูดบ้ึง ปำกยนื่ออกมำแสดงถึงอำกำรหงุดหงิด สปัดำห์น้ีมีสำวๆ มำติดต่อขอพบนำยแพทยร์ะฟ้ำไม่เวน้วนัเดี๋ยวเข้ำเดี๋ยวออก เดี๋ยวออก เดี๋ยวเขำ้ทำ อยำ่งกบัโรงพยำบำลเป็นสนำมเดก็เล่นกไ็ม่ปำน “คุณหมอตรวจคนไขร้ำยสุดทำ้ยอยคู่ ่ะแต่เดี๋ยวอีกสิบนำทีกอ็อกไปพกัเที่ยงแลว้”


“ง้นัช่วยบอกหน่อยไดไ้หมคะวำ่คุณหมอตรวจอยหู่อ้งไหน ฉนัจะไดไ้ปคอย” “เกรงวำ่คงไม่ไดค้่ะ” เป็นเปรมยดุำที่เบียดเพื่อนร่วมงำนมำยนืคุยเสียเอง “ถำ้ไม่ไดโ้ทร.มำ นดัตรวจล่วงหนำ้แนะนำ ใหก้ดบตัรคิวดำ้นซำ้ยมือคุณหมอจะเริ่มตรวจอีกคร้ังหลงัพกั เที่ยงเป็นตน้ไป” น้ำ เสียงคนพดูไม่ปิดบงัแววร ำคำญใจ ดวงฤดีมองอีกฝ่ำยจำ ไดว้ำ่เป็นคนเดียวกบัที่เจอคร้ังก่อน ดูเหมือนเปรมยดุำจงใจตีรวนใส่ เธอเดำจำกท่ำทีของพยำบำลสำวไม่แคลว้จะหลงเสน่ห์ระฟ้ำอีกคน จึงต้งัตวัเป็นอริกบั บรรดำผหู้ญิงที่หวงัใกลช้ิดแพทยห์นุ่ม ใหม้นัไดอ้ยำ่งน้ีสิเธอกลอกตำอยำ่งอิดหนำระอำ “ฉนัมำขอพบคุณหมอเป็นกำรส่วนตวัคิดวำ่ ไม่จำ เป็นตอ้งรอคิว”


“นี่คุณคะ ช่วยมองไปรอบๆ ตวัหน่อย ที่นี่คือโรงพยำบำลและคุณหมอกท็ำ งำนรับ เงินเดือน มีผปู้่วยที่ตอ้งดูแลไม่ไดม้ีเวลำวำ่งท้งัวนัมำคอยรับแขกนอกรอบ” พยำบำลซ่ึงเป็นเพื่อนกบัเปรมยดุำกระตุกแขนปรำมเพื่อนยกิๆ คำ พดูเมื่อครู่น้ีถือวำ่เสีย มำรยำท และพวกเธอไม่สมควรต่อปำกต่อคำ กบัแขก คนปำกไวพลนัไดส้ติหนำ้เจื่อนลงนิดหน่อย “เอ่อ...ดิฉนัหมำยถึงคุณหมอยงัอยใู่นเวลำงำน และโรงพยำบำลของเรำกม็ีกฎหำ้มเปิดเผย ขอ้มูลแก่คนนอก” “ค่ะ ฉนัเขำ้ใจ” ดวงฤดียมิ้ตอบ แมจ้ะเป็นรอยยมิ้ที่ดูตึงๆ ฝืนๆ เธอเคำะนิ้วช้ีบนนำฬิกำ ขอ้มือ“ถึงไดม้ำขอพบคุณหมอช่วงพกัเที่ยงไงคะ” พยำบำลหลงัเคำน์เตอร์คนหน่ึงทำ หนำ้คิดหนกัส่วนอีกคนกอดอกหนำ้เชิด


“ถึงอยำ่งน้นัเรำกบ็อกขอ้มูลคุณไม่ไดค้ะ่”คนหลงัตอบ “แปลวำ่ฉนัตอ้งไปดกัรอคุณหมอที่หนำ้หอ้งตรวจเองใช่ไหม” “ทำ ไมคุณไม่โทร.ถำมหมอซนแทนล่ะคะ” “วำ่ ไงนะ?” ดวงฤดีจอ้งพยำบำลหนำ้ตำจิ้มลิ้มขำ้งๆ เปรมยดุำผำ่นเลนส์แวน่ “กรณีมำติดต่อธุระส่วนตวัดิฉนัแนะนำ ใหโ้ทร.คุยกบัหมอเอง สอบถำมวำ่ ใหไ้ปพบกนัที่ ไหนจะสะดวกกวำ่”


กเ็พรำะเธอไม่มีเบอร์โทรศพัทข์องระฟ้ำไงเล่ำถึงไดม้ำยนืเจ๋ออยนู่ ี่! หลงัตดัสินใจแยกตวัห่ำงออกไปเมื่อคร้ังชำยหนุ่มประกำศแต่งงำน เธอกล็บเบอร์โทรศพัท์ และตดัช่องทำงติดต่อท้งัหลำยแหลก่บัเขำเสียหมด เพรำะคิดวำ่วิธีน้ีจะช่วยใหล้ืมเขำไดเ้ร็ว ข้ึน กำรไม่พบ ไม่เจอไม่คุยอำศยัรับรู้เรื่องเขำจำกที่ไกลๆ พอมำวนัน้ีกลบักลำยเป็นปัญหำใหญ่เธอไม่มีเบอร์ติดต่อระฟ้ำจะโทร.ไปถำมที่บำ้นกค็ง ไม่ไดค้วำม เพรำะเขำยำ้ยออกไปอยคู่อนโดฯนำนแลว้หรือจะใหโ้ทร.ไปขอเบอร์กบัแพร พดุตำนหรือม.ล.อำภำภสักก็ลวัโดนลอ้ยงิ่แม่เขำกบัแม่เธอยงิ่ ไม่ไดเ้ดด็ขำด เดี๋ยวพวกท่ำน จะพำกนัสงสยัวำ่เหตุใดตอ้งลบทิ้ง “เออ้พอดีฉนัอยำกมำเซอร์ไพรส์น่ะค่ะกเ็ลยไม่ไดโ้ทร.ถำมก่อน” “เห็นทีแผนเซอร์ไพรส์ของคุณคงล่มไม่เป็นท่ำแลว้ล่ะคะ่เพรำะถำ้คุณไม่โทร.ถำมคุณหมอ เองกเ็หลือทำงเดียวคือไปดกัรอหนำ้หอ้งตรวจ” เปรมยดุำยมิ้เยย้


“ฉนัจำ ไดว้ำ่ครำวก่อนที่มำคุณกโ็ทรศพัทไ์ปแจง้คุณหมอไดน้ี่คะวำ่มีคนมำขอพบ แลว้ ทำ ไมครำวน้ีไม่ทำ ” “เพรำะโรงพยำบำลของเรำเพิ่งเปลี่ยนกฎใหม่เมื่อวำน ถำ้ไม่ไดน้ดัตรวจล่วงหนำ้หรือ ติดต่อปัญหำสุขภำพ คุณกต็อ้งรอคิว” ยยัพยำบำลปำกแดงจอมกนัท่ำเอย๊! ดวงฤดีค่อนขอดในใจ เธอกม้ดูนำฬิกำอีกรอบอยำ่งจนปัญญำ ใบหนำ้ชกัเริ่มไม่สงบนิ่งคิ้วสวยที่วำดอยำ่งบรรจง ขมวดนิดๆ ริมฝีปำกขบเมม้ก้ำ ก่ึงไม่พอใจโรงพยำบำลแห่งน้ีออกจะใหญ่โต มีหอ้งตรวจ เป็นสิบๆ กวำ่จะหำระฟ้ำเจอมีหวงัเดินขำขวิดกน้ลำก สำวสวยเริ่มยนืไม่ติดที่ขณะกวำดตำมองไปรอบๆ อยำ่งชงั่ใจน้นัสำยตำดนัไปสะดุดกบั บุรุษร่ำงสูงในชุดกำวน์ที่เปิดประตูออกมำจำกหอ้งหน่ึงไม่เสียเวลำใหต้รงดิ่งไปหำอีกฝ่ำย กก็ำ้วมำทำงจุดที่เธอยนื


“พี่ปรัชญ์!” ดวงฤดีแทบอยำกจะกรีดร้องดว้ยควำมโลง่อกนกัเมื่อเห็นตวัช่วย เธอลืมไดอ้ยำ่งไรวำ่ ปุริมปรัชญเ์องกท็ำ งำนที่นี่เขำกบัเพื่อนซ้ีอยำ่งระฟ้ำสอบติดแพทยท์ ี่ เดียวกนัเห็นบุคลิกข้ีเล่นดูไม่เอำถ่ำน แต่แทจ้ริงสมองของชำยหนุ่มกร็ะดบัหวักะทิ “อำ้ว ดนัมำไดไ้งเนี่ย”คนมีคำ นำ หนำ้ชื่อวำ่นำยแพทยแ์สดงอำกำรประหลำดใจที่เห็น “ดนัมำหำพี่ซนค่ะ” พยำบำลหลงัเคำน์เตอร์ซ่ึงยนืมองเหตุกำรณ์อยซูุ่บซิบกนัทนัทีดว้ยไม่คิดวำ่นอกจำกจะรู้จกั ระฟ้ำแล้ว หญิงสำวยังรู้จักปุริมปรัชญ์ด้วยอีกคน แถมหนุ่มสำวยงัยนืคุยกนัดว้ยท่ำทำงสนิทสนม


“เดี๋ยวๆ พี่ไม่ไดต้ำฝำดใช่ไหม นี่ดนัตวัจริงเสียงจริงหรือพี่มโนไปเอง”คนพดูขย้ตีำ ประกอบ ดวงฤดีถึงกบัคอ้นขวบั “กต็อ้งดนัตวัจริงสิคะ” “ใช่ดนัคนเดียวกบัที่หำยเขำ้กลีบเมฆไปเป็นปีรึเปล่ำ” “พี่ปรัชญ์จะลอ้กนัอีกนำนไหม” เห็นคนตวัเลก็เทำ้สะเอวเตรียมเอำเรื่อง ปุริมปรัชญก์ห็วัร่อ


“เออๆ ไม่ลอ้แลว้กไ็ด”้ “ดีค่ะง้นัช่วยดนัหน่อย” “ช่วยอะไร” “ช่วยถำมพยำบำลวำ่ตอนน้ีพี่ซนตรวจอยหู่อ้งไหน ดนัมีเรื่องอยำกคุยกบัเขำ” “อยำ่บอกนะวำ่ที่ยอมออกจำกถ้ำ หลงัเกบ็ตวัทำ ใจเป็นปีเพรำะไดย้นิข่ำว...”คนพดูจงใจ เวน้วรรคอยำ่งรู้กนั “ไม่ใช่เรื่องข่ำวดนัรู้ต้งัแต่ปีมะโว”้ “อำ้วง้นัวนัน้ีมำหำไอซ้นเรื่องอะไร”


“เรื่องส่วนตวั” “ดนักร็ู้นี่วำ่ระหวำ่งพกี่บัไอซ้นไม่เคยมีควำมลบัต่อกนั” ปุริมปรัชญก์ระเถิบเขำ้ใกลร้่ำงเลก็ มำกข้ึน ใบหนำ้หล่อโนม้ลงกระซิบกระซำบ “บอกมำเถอะ พี่เกบ็ควำมลบัเก่งจะตำย” แต่โชคร้ำยที่ดวงฤดีไม่หลงคำรมคนเจำ้เล่ห์ “ถำ้อยำกรู้ไวค้อ่ยถำมพี่ซนเองนะคะ” “โว๊ะ ยำยแสบ เรื่องมำกนกัเดี๋ยวไม่ช่วยเสียเลย” “ช่วยเถอะๆ” เธอเกำะแขนล่ำ ออดออ้น บีบนวดอยำ่งเอำใจ


“เรำนี่กแ็ ปลกคนจริงๆ ตอนไอซ้นแต่งงำนดนัหนีหนำ้ไม่ยอมมำร่วมงำน แต่พอรู้วำ่มนั หยำ่กบัวำเท่ำน้นัแหละ” ...รีบแจน้ออกจำกถ้ำ มำพบ “ดนัรู้ค่ะวำ่ทำ ตวัไม่น่ำรักไม่ต่ำงจำกเดก็ข้ีอิจฉำ พี่ปรัชญจ์ะดุจะวำ่ยงัไงกไ็ด้ดนัยอมรับผดิ ท้งัหมด แต่ขออยำ่งเดียว...ขอใหต้อนน้ีดนัไดเ้จอพี่ซนก่อน ถำ้มวัแต่โอเ้อ้เวลำทำนขำ้ว เที่ยงของพวกพี่กจ็ะลดลงนะ” เธอตะล่อม “นี่เธอกะเอำม้ือเที่ยงของพี่เป็นตวัประกนัเหรอ” “ค่ะแลว้อยำ่หำวำ่ดนั ใจร้ำยเชียว” ดวงฤดีดนักรอบแวน่ตกไปที่สนัจมูก มองปุริมปรัชญเ์ชิงกดดนันิดๆ เพรำะเธอเสียเวลำมำ พอสมควรแลว้ยงัมีงำนที่หอ้งเส้ือใหก้ลบัไปเคลียร์อีกบำนเบอะฝ่ำยหนุ่มรุ่นพี่ปัดมือถู จมูกป้อยๆ เลี่ยงหลบสำยตำเกรงๆ


กไ็ม่รู้เหมือนกนัวำ่กลวัอะไร “เออๆ รอแป๊บ” เขำวำ่ ก่อนจะเดินถือชำร์ตคนไขไ้ปส่งใหพ้ยำบำล พร้อมกบัสอบถำมวำ่ระฟ้ำตรวจอยหู่อ้งไหน ครำวน้ีเปรมยดุำตอ้งจำ ใจตอบ แลว้ปุริมปรัชญก์เ็ดินนำ สำวรุ่นนอ้งไปที่หอ้งตรวจ หมำยเลข ๔ หอ้งเดียวกบัที่เธอเคยมำ ก่อนจะเดินถือชำร์ตคนไขไ้ปส่งใหพ้ยำบำล พร้อมกบัสอบถำมวำ่ระฟ้ำตรวจอยหู่อ้งไหน ครำวน้ีเปรมยดุำตอ้งจำ ใจตอบ แลว้ปุริมปรัชญก์เ็ดินนำ สำวรุ่นนอ้งไปที่หอ้งตรวจ หมำยเลข ๔ หอ้งเดียวกบัที่เธอเคยมำ แพทยห์นุ่มมองลอดช่องกระจกเหนือประตูเขำ้ไปขำ้งใน เห็นวำ่เพื่อนยงัตรวจคนไขไ้ม่ เสร็จกส็งั่ใหเ้ธอยนืคอยกระทงั่คนไขก้ลบัออกมำพร้อมใบสงั่ยำ ปุริมปรัชญจ์ึงชะโงกหนำ้ ทกัทำยเพื่อนซ้ี “พักเที่ยงแล้วไอ้ซน”


ระฟ้ำยงัไม่เงยหนำ้จำกผลตรวจบนชำร์ต เอย่ตอบท้งัอยำ่งน้นั “รอเดี๋ยว” “เออไม่ตอ้งรีบ กรูอได้สำ หรับหมออยำ่งเรำชีวิตคนไขส้ำ คญัที่สุด ตอ้งเช็กใหล้ะเอียด วิเครำะห์ให้รอบคอบ” ตุบ! กำ ป้ันเลก็ทุบลงกลำงหลงัคนช่ำงจำ นรรจำไม่ค่อยไม่แรง หยดุควำมพำทีที่ใชไ้ม่ถูกที่ถูก เวลำไดช้ะงดันำยแพทยป์ุริมปรัชญถ์ึงกบัหลุดโอยเบำๆ หนัมำแยกเข้ียวใส่คนขำ้งหลงัที่ ถลึงตำคืน ดวงฤดีขยบั ปำกไร้เสียงวำ่‘อยำ่นอกเรื่อง’คนถูกตำ หนินึกฉุน กำ มือหลวมๆ เตรียมเคำะกลำงศีรษะคนเต้ียกวำ่ถำ้ไม่ติดวำ่เสียงเพื่อนรักแทรกถำม


“มีอะไรรึเปล่ำปรัชญ”์ ระฟ้ำยอมเงยหนำ้จำกงำน มองคนที่ยงัไม่ทนัถอดกำวน์ออก “กไูม่มี...แต่คนอื่นน่ะไม่รู้” “หมำยถึงใคร?” “คนที่เขำอยำกเจอมึงไง” “อยำ่ลีลำไอป้รัชญ”์ระฟ้ำเติมคำ นำ หนำ้ชื่อ “โหยแค่น้ีตอ้งข้ึนเสียง”


“แกล้งส ำออยให้ใครเห็นวะ” “มีแลว้กนัอยำ่งนอ้ยกค็นขำ้งหลงักนูี่ไง” จบคำ ปุริมปรัชญก์เ็บี่ยงกำยเผยใหเ้ห็นคนซอ้นทำ้ยที่ยนืยมิ้หนำ้ระรื่น ดวงฤดีเดินผำ่นคน หมดประโยชน์เข้ำไปในห้อง ทักทำยระฟ้ำที่มองตอบเงียบๆ อำจเพรำะเขำมีลำงสังหรณ์ เช่นกนัวำ่เธอจะมำหำ เพียงแต่ยงัไม่รู้จุดประสงค์ “ดัน” “สวสัดีค่ะพี่ซน” ดวงฤดีทิ้งสะโพกนงั่ลงบนเกำ้อ้ีโดยไม่รอใหอ้ีกฝ่ำยเชิญ “ยงุ่อยรู่ ึเปล่ำคะ” เจ้ำของห้องปิ ดชำร์ต วำงปำกกำ


“กำ ลงัจะไปพกัเที่ยง” ตอบพลำงเหลือบมองปุริมปรัชญเ์ลก็นอ้ยเชิงบอกวำ่พวกเขำนดั ทำนม้ือกลำงวนัดว้ยกนั “ดนัขอเวลำคุยธุระไม่นำน หวงัวำ่พี่ปรัชญค์งรอได”้เธอเอ้ียวตวัมองบุรุษหนุ่มที่ยงัยนืคำ อยหู่นำ้ประตู “ไม่มีปัญหำอยแู่ลว้” ปุริมปรัชญเ์องกไ็ม่อยำกอยเู่ป็นกอขอคอ“ยงัไงเดี๋ยวกไูปรอที่ร้ำน ขำ้วนะ มึงจะฝำกสงั่เลยไหม” ประโยคทำ้ยพดูกบัเพื่อนซ้ี “ไม่เป็นไรเดี๋ยวกคู่อยสงั่เอง” “ตำมใจง้นักไูปล่ะ” คล้อยหลังเพื่อนรักพว่งตำ แหน่งเพื่อนร่วมงำนหลบฉำกไป ระฟ้ำกเ็บนสำยตำกลบัมำจอ้ง คนหนำ้สวยซ่ึงถอดแวน่กนัแดดออกแลว้เธอเองกม็องตอบเขำเสียตำหวำนฉ่ำ


หวำนล้ำ ชนิดที่คนถูกมองชกัรู้สึกเขิน หนำ้ร้อนผำ่วแกม้ร้อนวบูตอ้งเป็นฝ่ำยเสตำหลบ เสียเอง “ดันมีธุระอะไร” “มีธุระส ำคัญมำกที่ต้องบอกใหพ้ ี่ซนรู้ค่ะ” “วำ่มำสิ” ดวงฤดีปรับสีหนำ้ใหจ้ริงจงัข้ึนสำมในสี่ส่วน แถมยงัแสร้งกระแอมทดสอบน้ำ เสียง “คือวำ่ดนั...” เธอเทำ้แขนกบัพ้ืนโต๊ะยนื่หนำ้ไปใกลค้นอีกฟำก“ดนัจะจีบพี่ซน!”


“หำ!” ระฟ้ำตะเบ็งเสียง หน้ำเหวอสุดขีด เมื่อก้ีเธอวำ่อะไรนะจีบเหรอ? “ดนัลอ้เล่นแบบน้ีพี่ไม่ตลก” เขำดุ “ดนัเปล่ำลอ้เล่นเสียหน่อย” เธอแยง้ “ไม่วำ่เรำคิดจะทำ อะไรแต่พี่ขอเตือนไวก้่อนนะวำ่อยำ่เล่นกบัควำมรู้สึกคน” “พี่ซนเห็นดนัเป็นเดก็หรือไง เรื่องน้ีดนัจริงจงันะ”


กลยทุธ์น้ีแพรพดุตำนเป็นผคู้ิดคน้ ปกติเวลำจีบใครสกัคนเรำมกัจะไม่บอกใหเ้ขำรู้ตวัก่อน แต่จะค่อยๆ สร้ำงสถำนกำรณ์ประทบัใจแลว้ปรำกฏตวัตอนทำ้ยเพื่อรับควำมดีควำมชอบ เพรำะหำกบอกกนัโตง้ๆ วำ่ฉนัจะจีบคุณแต่แรก มีหวงัถูกอีกฝ่ำยปฏิเสธหนำ้แตกยบั ทวำ่หำกมองอีกมุม...กำรเริ่มตน้จีบแบบใหเ้ป้ำหมำยรู้ตวักม็ีขอ้ดีคือมีโอกำสที่เขำจะเกบ็ เรื่องของเรำไปขบคิด มีชื่อของเรำเขำ้ไปวนเวียนในหวัคนเรำเวลำติดใจสิ่งใดแลว้มกัจะ เฝ้ำวนเวียนคิดถึงสิ่งน้นัอยเู่นืองๆ และทำ้ยที่สุดเมื่อคิดถึงหนกัเขำ้เรื่อยๆ กไ็ม่แคลว้จะเกิด ควำมรู้สึกตำมมำ ดวงฤดีค่อนขำ้งชอบแผนน้ีเพรำะเธออยำกใหพ้ ี่ซนคิดถึงเธอมำกๆ อีกอยำ่งนี่ถือเป็นกลยทุธ์จีบหนุ่มแบบใหม่ที่สำมสำวยงัไม่เคยใชก้บัใครมำก่อนดว้ย ระฟ้ำคือหนูทดลองตัวแรก


“คิดอะไรไม่เขำ้ท่ำ” นำยแพทยเ์อด็ “ดนัแค่บอกใหพ้ ี่ซนรู้ตวัคะ่ ไม่ไดข้อควำมเห็น” “รู้ไหมถ้ำคนอื่นมำได้ยินเข้ำจะคิดยังไง” “คิดยงัไงกช็่ำงเขำสิดนัไม่จำ เป็นตอ้งฟังเสียงคนท้งัโลกเสียหน่อย” “แต่อยำ่งนอ้ยดนักค็วรฟังเสียงพี่”ระฟ้ำมองเธอนิ่ง สีหนำ้เคร่งขรึม “ทำ ไมคะ หรือพี่ซนไม่พอใจ” ดวงฤดีกล้นั ใจถำม “เรียกวำ่ ไม่เห็นดว้ยจะถูกกวำ่” เขำเงียบไปครู่หน่ึงก่อนพดูต่อ“พี่แค่...ไม่อยำกใหด้นัมวั เสียเวลำ”


“เรื่องเสียหรือไม่เสียเวลำ ดนัจะเป็นคนตดัสินเอง” เธอตอบหนำ้ตึง หำกเรื่องของเขำทำ ใหเ้ธอเสียเวลำ ง้นัสิบกวำ่ ปีมำน้ีกค็งเสียไปไม่นอ้ยจะเสียต่ออีกหน่อย คงไม่เป็นไร ระฟ้ำมองคนทำ หนำ้งอนใส่ชำยหนุ่มเทำ้ศอกกบัโต๊ะยกมือคลึงขมบัอยำ่งไม่รู้จะพดูอะไร ต่อดีทำ ไดเ้พียงถอนหำยใจใหเ้บำเสียงที่สุด “ปวดหวัเหรอคะ”คนไม่รู้ตวัวำ่กำ ลงัสร้ำงเรื่องยงุ่ ใหน้ำยแพทยถ์ำมประสำซื่อ หำไดต้ีรวน ดวงฤดีเดำจำกท่ำทำงเขำกน็ ึกห่วง มุมปำกคนหน้ำเครียดกระตุกยมิ้แต่จงใจแอบซ่อนไม่ใหฝ้่ำยตรงขำ้มไดย้ล “ปวดนิดหน่อย”แต่ปวดเพรำะสำเหตุใดคงไม่ตอ้งถำม


“ให้ดันตำมพี่ปรัชญ์มำตรวจไหม?” “ไม่ตอ้งหรอก พี่ไม่อยำกขดัขวำงควำมสุขคนกำ ลงักิน” “ง้นัทำนพำรำเซตำมอลสกัเมด็ดีไหมคะ” เอำสิคนไม่มีควำมรู้เรื่องโรคจะจ่ำยยำให้หมอ ระฟ้ำกล้วัหวัเรำะในลำ คอ ปฏิเสธนุ่มนวลไม่คิดถือสำตวัป่วนที่มองเขำตำแป๋วแสดง ควำมเป็นห่วงชดัเจน ชดัเจน...เฉกเช่นทุกคร้ัง


ดวงฤดีเป็นประเภทคิดอยำ่งไรกแ็สดงออกอยำ่งน้นัเกบ็ควำมรู้สึกไม่เก่งไม่ใช่ผหู้ญิงอ่ำน ยำกแต่เธอมีเสน่ห์มีชีวิตชีวำ ใครอยใู่กลก้อ็ุ่นใจเหมือนสำยลมพดัไอเยน็ โอบลอ้มกำย สบำยตวัเบำสมอง ภำยใตลุ้คคุณหนูที่ดูเหมือนเยอ่หยงิ่แต่ควำมจริงคนสนิทจะรู้วำ่เธอก็ เหมือนผหู้ญิงทวั่ ไป ร่ำเริงแจ่มใส มีควำมเป็นเดก็ในตวัขณะเดียวกนักแ็บกควำม รับผดิชอบไวเ้ตม็สองบ่ำ มีหนำ้ที่กำรงำน มีลูกนอ้งหลำยชีวิตให้ดูแล “คิดยังไงถึงมำบอกพี่” “บอกเพรำะอยำกใหพ้ ี่ซนเกบ็เรื่องของดนัไปคิดค่ะ” “ดนั...รู้ใช่ไหมวำ่พี่เพิ่งหยำ่” “อำฮะ”


“แลว้รู้รึเปล่ำวำ่ถำ้คนอื่นรู้เขำ้วำ่เรำกำ ลงัคิดทำ อะไร มีหวงัไดถู้กนินทำเสียๆ หำยๆ ดีไม่ดี พวกเขำจะมองวำ่ดนัเป็นมือที่สำม เป็นคนที่เขำ้มำสร้ำงรอยร้ำวใหช้ีวิตคู่ของพี่” ข่ำวกำรหยำ่ร้ำงของเขำกบัรินรัมภำเพิ่งประกำศออกไปไดแ้ค่อำทิตยเ์ดียวกำรที่จู่ๆ ดวงฤดี กแ็วะมำป้วนเป้ียนแถวโรงพยำบำลบ่อยๆ เพื่อดกัเจอเขำคนที่มองดว้ยเจตนำร้ำยยอ่ม ตีควำมไปในเชิงลบวำ่เธอมีส่วนเกี่ยวขอ้งกบัเรื่องที่เกิดข้ึน แน่นอนวำ่ระฟ้ำไม่สบำยใจ เขำไม่ปรำรถนำใหเ้กียรติของเธอมวัหมอง “ดนับอกแลว้ไงคะวำ่ ไม่สนใจขืนฟังเสียงคำ้นของคนท้งัโลก ชำติน้ีคงไม่ตอ้งกระดิกตวั ท ำอะไรพอดี” “อยำ่คิดต้ืนๆ สิ” “ดนัรู้นะวำ่ควำมจริงพวกพหี่ยำ่กนัไดเ้ดือนกวำ่แลว้ ไม่ใช่เพิ่งหยำ่ตอนเป็นข่ำว”


“...” ชำยหนุ่มพลนัเงียบกริบ นึกในใจวำ่คงเป็นคุณโสวภิตที่ปำกโป้ง “เรำต่ำงรู้ดีวำ่ควำมจริงเป็นยงัไง” “แต่คนนอกเขำไม่รู้กบัเรำดว้ยยอ่มคิดคนละแบบ” “ปัญหำมนัติดอยแู่ค่น้ีเองเหรอคะ ตรงที่ตอ้งแคร์สำยตำคนนอก ตอ้งสนใจวำ่เขำจะคิดยงัไง แลว้ควำมรู้สึกของดนัล่ะ? ต่อใหข้ดัใจกต็อ้งทำ เป็นมองขำ้มง้นัเหรอ” “นนั่ ไม่ใช่แคป่ ัญหำเดียว” “ยงัมีอะไรอีก” หญิงสำวกลืนน้ำ ลำยเหนียว


“ผลลพัธ์ของมนัดนัแน่ใจไดย้งัไงวำ่สุดทำ้ยตวัเองจะสมหวงัจะไม่ตอ้ง...เจบ็ช้ำ เพรำะรัก ผดิคน” ทำ้ยเสียงแผว่ ระฟ้ำมองหนำ้คู่สนทนำ ประกำยตำยำกจะคำดเดำ “ดนัเชื่อวำ่ตวัเองรักไม่ผดิคน” เธอตอบเสียงหนกัแน่น “อยำ่เอำแค่ควำมเชื่อมำตดัสิน เพรำะคำ ตอบของพี่ไม่ข้ึนกบัอะไรท้งัน้นั” “ง้นักพ็ดูมำสิคะ...พดูมำคำ เดียววำ่ ไม่รักดนั!” ดวงฤดีจอ้งตำคนอีกฝั่งไร้ประกำยลอ้เล่น “แล้วดันจะหยดุตรงน้ีเลย” เธอด้นัดน้มำถึงนี่หำไดม้ำเพอื่ฟังคำ วำ่‘ไม่’จำกปำกเขำแต่หำกระฟ้ำมนั่ใจที่จะกล่ำวคำ น้นัเธอเองกก็ลำ้พอจะยอมรับควำมจริง


“...” ทวำ่เขำเงียบ ชำยหนุ่มพดูไม่ออก ทำ ไดม้ำกสุดแค่จอ้งตำกลบันยัน์ตำสีรัตติกำลดูเฉยชำแต่แวบหน่ึง เธอคิดวำ่ ไม่ไดต้ำฝำด ระลอกคลื่นบำงอยำ่งฉำยวบูผำ่นหน่วยตำคู่คม มนัแฝงควำมร้อนรุ่ม พร่ำผลำญ ป่วนหวัใจหญิงสำวจนขนลุกเกรียว เนิ่นนำนที่ทวั่ท้งัหอ้งตกอยใู่นควำมเงียบ ก่อนเป็นระฟ้ำที่ถอนหำยใจเสียงดงัเฮอ้คุณหมอ ในชุดกำวน์นวดหวัคิว้ชอ้นตำมองสำวในสูททำ งำนชำ้ๆ “เดก็ด้ือ” คนถูกเอด็ยมิ้แฉ่ง เทำ้ศอกกบัโต๊ะ ชอ้นมือรองปลำยคำง “ไม่เดก็แลว้ โตเป็นสำวนำนแลว้แถมสวยดว้ย”


เจำ้ของโต๊ะทำ งำนผงะเมื่อคนหลงตวัเองยนื่หนำ้มำใกลอ้ยำ่งจงใจ ชำยหนุ่มจอ้งตำกลมใส ทำเครื่องสำ อำงบำงๆ ไม่หนำเตอะเหนือเปลือกตำไหนจะสนัจมูกโด่งเชิดร้ันอยำ่งคนเอำ แต่ใจ ปัดแกม้ดว้ยสีชมพรูะเรื่อไล่ต่ำ ลงคือริมฝีปำกบำงเฉียบเคลือบลิปกลอสวำววบั ฉบัพลนัลมหำยใจคนมองกพ็ลนัสะดุดหว้ง ใบหนำ้ซ่ึงมีตอหนวดจำงๆ เกลื่อนดว้ยสีเลือด ฝำด หูท้งัสองขำ้งแดงเถือก ระฟ้ำแกม้ร้อน รีบเบือนหนำ้หนีไปมองอุปกรณ์กำรแพทย์บนรถเข็นแทน “นงั่ดีๆ” เขำสงั่ “เวลำพูดมองหน้ำดันด้วยสิ” “กอ็ยำกจะมองอยหู่รอกแต่ช่วยนงั่ใหเ้รียบร้อยก่อนไดไ้หม” เล่นยนื่หนำ้มำใกลจ้นควำม สวยแทบจะทิ่มตำเขำอยรู่อมร่อ


“ดนัแค่อยำกมองหนำ้พี่ซนชดัๆ” “ไม่ไดส้ำยตำส้นั ไม่ตอ้งเขยบิมำใกลข้นำดน้ี” “ผิดแลว้ดนัสำยตำส้นัมำกต่ำงหำก” “เหรอถำ้พี่เชื่อดนักค็งตอ้งเปลี่ยนจำกพดูภำษำคนไปกินหญำ้อยกู่ลำงทุ่งแทนล่ะม้งั”จบคำ คนพดูกด็ีดหนำ้ผำกหญิงสำวไปหน่ึงเปลำะ “โอ๊ย” ดวงฤดีผงะถอย ยกมือถูหน้ำผำก ปำกร้องโอดโอย “มันเจ็บนะ” “เตือนแลว้ไม่ฟัง”


Click to View FlipBook Version