The words you are searching are inside this book. To get more targeted content, please make full-text search by clicking here.

นิยายลานดอกรัก-2

Discover the best professional documents and content resources in AnyFlip Document Base.
Search

นิยายลานดอกรัก-2

นิยายลานดอกรัก-2

“คุณเพลินเขำ้ใจพดุตำนนะรู้วำ่พดุตำนห่วงเพื่อน แต่สิ่งที่เรำควรทำ ที่สุดคือเคำรพกำร ตดัสินใจของดนัไม่ใช่เหรอ? อีกอยำ่งเรำกร็ู้จกัพี่ซนมำเป็นสิบปียอ่มรู้ดีวำ่เขำเป็นคนยงัไง มีนิสยัยงัไงคุณเพลินวำ่พดุตำนกร็ู้วำ่พี่ซนเป็นสุภำพบุรุษพอและสิ่งหน่ึงที่เขำทำ ใหเ้ห็น มำตลอดกค็ือ...รักเดียวใจเดียว” แมค้วำมรักของเขำจะมีไวเ้พอื่มอบใหร้ินรัมภำกเ็ถอะ “แลว้คุณเพลินไม่คิดบำ้งเหรอวำ่ถำ้พี่ซนจะรักดนัเลือกดนัทำ ไมตอ้งปล่อยเวลำผำ่นมำ นำนขนำดน้ี” “เพรำะตอนน้นัมีพี่วำอยดู่ว้ยน่ะสิ” “แต่ตอนน้ีไม่มีแลว้!” ดวงฤดีโพล่งแทรก“พวกเขำเลิกกนัเลิกแบบแยกยำ้ยกนัไปคนละ ทำง พี่ซนอยทู่ำงน้ีแต่คุณวำจะยำ้ยไปอยนู่ ิวยอร์ก”


“ดนักเ็ลยมีหวงั?” คนถูกถำมพยกัหนำ้หงึกๆ แพรพดุตำนมองแลว้ไดแ้ต่ถอนหำยใจ “แน่ใจเหรอวำ่ถึงผหู้ญิงคนน้นัจำกไป วนัใดวนัหน่ึงพวกเขำจะไม่ติดต่อไม่กลบัมำคบกนั อีก” “ประเดน็สำ คญัมนัไม่ไดอ้ยตู่รงน้นั” “แล้วตรงไหน” “ตรงที่วำ่ทำ ไมพวกเขำถึงเลิกกนัต่ำงหำก ตรงที่วำ่คบกนัมำสิบสองปีแต่แต่งงำนไดป้ีเดียว กห็ยำ่ร้ำง มนัเพรำะอะไรล่ะถำ้พวกเขำรักกนัจริงรักกนัมำกพอเรื่องแบบน้ีคงไม่เกิดข้ึน” “แกต้องกำรจะสื่ออะไรดัน”


ดวงฤดีมองออกไปนอกหนำ้ต่ำงร้ำน หวัครุ่นคิด ปำกขมุบขมิบเอ่ย “หรือควำมจริงพวกเขำไม่ไดร้ักกนั ?” “หรือควำมจริงพวกเขำไม่ไดร้ักกนั ?” ใช่เธอสงสยั “ถำ้ไม่ไดร้ักแลว้จะแต่งงำนกนัทำ ไม” “หรือไม่พวกเขำกอ็ำจจะเคยรัก...แต่ตอนน้ีเลิกรักไปแลว้” “ถึงเป็นอยำ่งน้นัจริง มนักไ็ม่ไดห้มำยควำมวำ่หวัใจพี่ซนจะมีที่วำ่งเหลือใหค้นอื่น”


“มนักไ็ม่แน่หรอก” “คุณเพลินเองกส็งสยัคลำ้ยๆ ดนันะแต่คิดไปคิดมำควำมรักคร้ังเก่ำมนัจบไปแลว้พซี่น เลือกทำงเดินของตวัเอง ส่วนคุณวำบินไปตำมหำฝัน ลำ พงัแค่เรื่องระยะทำงคงไม่ใช่ อุปสรรคใหญ่เพรำะเดี๋ยวน้ีเทคโนโลยอีอกจะกำ้วหนำ้แต่กำรที่พวกเขำตกลงใจเลิกรำ มนั แปลวำ่พวกเขำไม่คิดจะอยดู่ว้ยกนัอีกคนบำงคนกเ็ป็นควำมทรงจำ ที่ดีแต่อำจไม่ใช่คนที่ อยเู่คียงขำ้งเรำไปจนแก่เฒ่ำ” “...” “ที่เขำวำ่‘ถูกที่ผดิเวลำ’ไม่แน่ดนัอำจเผชิญมนัมำตลอด” สำยตำคนพดูเบนมองเจำ้ของชื่อ สบตำดวงฤดีอยำ่งสื่อควำมนยั ในควำมคิดเห็นของม.ล.อำภำภสัควำมรักของดวงฤดีคร้ังน้ีดูแตกต่ำง ดูมีควำมหวงัที่สุด อำจเพรำะตวัแปรสำ คญัอยำ่งรินรัมภำเลือกเดินจำกไป และกำลเวลำพิสูจน์แลว้วำ่คู่รักบำง


คู่แมจ้ะคบกนันำนหลำยปีกไ็ม่ไดก้ำรันตีวำ่สุดทำ้ยเขำหรือเธอคนน้ีจะร่วมชีวิตกนัไปจน แก่ชรำ สงัหรณ์บำงอยำ่งร้องบอกหญิงสำววำ่ดวงฤดีอยถูู่กที่มำนำนแลว้เพียงแต่ยงัไม่ใช่ช่วงเวลำ ที่ถูกต้อง! และบำงที...โอกำสคร้ังน้ีอำจเป็นชะตำลิขิต ระฟ้ำโสด ดวงฤดีกโ็สด พวกเขำรู้จกักนัมำนำน ยอ่มมีสำยใยบำงๆ เชื่อมโยง หำกมองภำพรวมมนักม็ีโอกำสไม่ใช่ หรือที่วนัใดวนัหน่ึงท้งัคู่จะเลื่อนสถำนะเป็นมำกกวำ่เพื่อนบำ้น “คุณเพลินวำ่ ไม่เสียหำยนะถำ้จะปล่อยใหด้นัทำ ตำมเสียงหวัใจอีกสกัคร้ัง”


“เพรำะมีคุณเพลินใหท้ำ้ยแบบน้ีไง ดนัถึงตดัใจจำกพี่ซนไม่ไดส้กัที” “แหม พดุตำนกพ็ดูเหมือนทำ ง่ำย” “ถำ้แกพยำยำมหกัใจจริงๆ จงัๆ ไม่มวัแต่อำ้งโน่นอำ้งนี่ป่ำนน้ีมีแฟนใหม่ไปนำนแลว้” “ดนัไม่ไดใ้จแขง็อยำ่งพดุตำนเสียหน่อย” คนถูกพำดพิงสะอึกแต่รีบกลบเกลื่อนพิรุธดว้ยกำรแสร้งคอ้นทำงสำยตำ “ถำ้เตือนแลว้ไม่ฟังกช็่ำงเถอะถือวำ่แกเลือกของแกเอง พวกเจบ็แลว้ไม่จำ สักวันคงได้ กลบัมำนอนคลุมโปงร้องไหข้้ีมูกโปร่งอีกรอบ” “แน่ะแช่งดนัทำ ไม” ดวงฤดีตีแปะที่แขนเพื่อนเบำๆ


แพรพดุตำนทำ หนำ้ไม่รู้ไม่ช้ีตกัชีสเคก้เขำ้ปำกเค้ียวจงใจจบบทสนทนำเสียเฉยๆ ทำ เอำ สองสำวที่เหลือชกันงั่ ไม่ติด “พดุตำนจ๋ำจะไม่ช่วยดนัจริงเหรอ” “ไม่” “โธ่อยำ่ ใจร้ำยกบัเพื่อนนกัสิ” “ทำ ไมแกไม่ไปปรึกษำคุณเพลินล่ะรำยน้นัเขำคงเตม็ใจช่วยอยแู่ลว้”คนพดูไม่วำยแขวะ ไปถึงเจ้ำของร้ำน ม.ล.อำภำภสับูป้ำกรู้ตวัวำ่ถูกงอน


“คุณเพลินเขำตอ้งเตรียมงำนแต่งจะเอำเวลำที่ไหนมำช่วยดนั” อีกรำวๆ สี่เดือนม.ล.อำภำภสัจะเขำ้ประตูววิำห์กบัคุณชำยอำทิตยธ์วชัหนุ่มคนรักซ่ึงคบหำ กนัมำนำนหลำยปีท้งัคู่รู้จกักนัผำ่นกำรแนะนำ ของผหู้ลกัผใู้หญ่ที่หวงัเกี่ยวดองโชคดีวำ่ คนท้งัสองกม็ีควำมรู้สึกพิเศษมอบใหก้นัจำกใจจริง หำไดฝ้ืนคบตำมคำ สงั่พอ่แม่ “ถำ้พดุตำนไม่ช่วย ดนักไ็ม่รู้จะหนัหนำ้ไปพ่ึงใครแลว้เหมือนกนั” ดวงฤดีเริ่มเล่นบทโศก ตีหน้ำสลด “ใช่อยำ่งที่รู้กนัวำ่ ในกลุ่มเรำพดุตำนวำงแผนเก่งสุด สมยัก่อนตอนดนัตำมจีบพี่ซนกไ็ด้ พดุตำนนี่แหละเป็นผชู้่วยมือหน่ึง” เจำ้ของร้ำนเยินยอ “ลำ พงัแค่ดนักบัคุณเพลินสองคนจะไปทำ อะไรได”้


“นนั่สิกเ็รำมนัพวกอ่อนดอ้ยถำ้ไม่มีพดุตำนคอยกระตุน้ควำมกลำ้ซะอยำ่ง ชำติน้ีจะมี ปัญญำบอกรักคนที่แอบชอบหรือเปล่ำกไ็ม่รู้” “พอๆ”จงัหวะน้นัคนถูกรบเร้ำโบกมือเชิงสงั่ใหห้ยดุ“จะดรำม่ำเพื่อ?” “เพื่อให้พุดตำนเห็นใจ” “เพื่อใหพ้ดุตำนยอมช่วยดนั” สองสำวนงั่ขนำบขำ้งคนกลำง เทำ้คำงมองเพื่อนรักตำแป๋ว ส่งประกำยออดออ้นอนัเป็น งำนถนดัขณะเดียวกนักเ็จือกระแสเวำ้วอน อยำกใหเ้รำสำมคนร่วมหวัจมทำ้ยดว้ยกนัอยำ่ง สมยัก่อน ต่อใหค้วำมต้งัใจคร้ังน้ีจะสำ เร็จลุล่วงหรือไม่อยำ่งนอ้ยกถ็ือวำ่ ไดล้องดู


ฝั่งแพรพดุตำนกมุขมบัสองขำ้งที่ปวดตุบๆ กม้หนำ้มองพ้ืนโต๊ะ ป้องกนัไม่ใหส้ำยตำ วอ่กแวก่แอบนบัหน่ึงถึงร้อยในใจเรียกสมำธิแต่นบัไดถ้ึงเลขสิบ กรำฟควำมอดทนกด็ิ่งลง ต่ำ สวนทำงกลบัอำกำรใจออ่นที่ทะยำนสูง หญิงสำวในชุดทะมดัทะแมงทำ แกม้พอง หนัหนำ้มองเพื่อนท้งัสองที่จอ้งตนเขมง็ ไม่เคยเลย... ไม่เคยจะใจแขง็กบัดนัและคุณเพลินไดส้กัที “เออ...เอำกเ็อำ!” สุดทำ้ยตอ้งจำ ใจใหค้วำมร่วมมือ “เย้!!”


คร้ันไดร้ับคำ ตอบสมใจหวงัท้งัม.ล.อำภำภสัและดวงฤดีกร็้องกรี๊ดดว้ยควำมดีใจลนั่ร้ำน ก่อนจะถูกแพรพดุตำนปรำยตำมองดุๆ เจำ้ของร้ำนรีบหนั ไปขอโทษขอโพยลูกคำ้ที่ส่งเสียง รบกวน “พดุตำนน่ำรักที่สุดเลย” ดวงฤดีเกำะแขนเพื่อน ถูไถใบหนำ้กบัแขนเสลำอยำ่ง ประจบประแจง “เดี๋ยว ฟังขอ้แมใ้หจ้บก่อน” “หืม...ข้อแม้? ข้อแม้อะไรอะ” “คร้ังน้ีฉนัจะช่วยแกกไ็ด้แต่แกตอ้งใหส้ญัญำกบัฉนัขอ้นึง” “สัญญำอะไรจ๊ะ”


สองสำวรอฟัง “สญัญำวำ่ถำ้หำกพี่ซนปฏิเสธดนัอีกคร้ัง...แกจะตอ้งตดัใจ ตดัใจแบบจริงจงัเลิกชอบเขำ เลิกสนใจเรื่องเขำแลว้หนัมำรักตวัเอง เปิดใจรับคนใหม่ๆ คนที่จะทำ ให้แกมีควำมสุขได้ ในขณะที่เขำ...ไม่เคย” “...” เงื่อนไขขอ้น้ีทำ ใบหนำ้หวำนของดวงฤดีไหววบูอยำ่งคนคิดหนกัน่ำแปลกที่ครำวน้ีม.ล. อำภำภสัไม่ไดเ้อ่ยแยง้เพรำะใจลึกๆ เห็นดว้ยกบัเงื่อนไขที่วำ่หำกระฟ้ำเลือกปฏิเสธเพื่อน เธออีกหน มนักส็มควรที่ดวงฤดีจะกลบัมำคิดทบทวน เวลำสิบกวำ่ ปีมำน้ีไม่นอ้ยเลยแต่จะใหจ้มปรักอยกู่บักำรแอบรักผชู้ำยคนเดียวไปตลอด ชีวิต ม.ล.อำภำภสักไ็ม่เห็นดว้ย


ถือวำ่นี่คือกำรลองเสี่ยงคร้ังสุดทำ้ย ถำ้เขำไม่ตอบรับควำมรู้สึก‘พิเศษ’ น้นัสิ่งเดียวที่เพื่อนเธอตอ้งทำ หรือควำมจริงควรจะทำ มำนำนแลว้กค็ือ‘ตดัใจ’ เสีย อยำ่หลอกตวัเองดว้ยควำมหวงัลมๆ แลง้ๆ อีก “วำ่ ไงล่ะ”แพรพดุตำนเร่ง ดวงฤดีที่กำ ลงัต่อสู้กบัควำมคิดตวัเองอยำ่งหนกัถึงกลบัใจลอยไปชวั่ครู่กลีบปำกสีระเรื่อ ขบเมม้อตัโนมตัิเวลำมีเรื่องคิดไม่ตก “ดนั...ไม่ตอ้งเครียดนะ” เจำ้ของร้ำนปลอบ คนฟังพยกัหนำ้เชื่องชำ้ สูดลมหำยใจลึกต้งัสติ


หญิงสำวคิดวำ่ ไดค้ำ ตอบใหแ้ก่ตวัเองแลว้ “ตกลง” ดวงฤดีรับคำ แววตำแน่วแน่ ถำ้นี่จะเป็นคร้ังสุดทำ้ยจริงๆ ...ไม่วำ่ผลของมนัจะออกมำเช่นไรเธอกเ็ตม็ใจเผชิญหนำ้ เมื่อตดัสินใจเลือกแลว้ดวงฤดีคิดวำ่เธอจะไม่เสียใจทีหลงั อนำคตเธออำจไดร้่วมทำงกบัระฟ้ำ หรือไม่กห็ลบไปทำ ใจสกัระยะจำกน้นัเมื่อพร้อมค่อย เปิดใจรับสิ่งใหม่ๆ ไม่วำ่ทำงไหนเธอกห็วงัวำ่ตวัเองจะพบพำนควำมสุข “แน่ใจนะดนั”


ท้งัแพรพดุตำนและม.ล.อำภำภสัถำมย้ำ อยำ่งนึกห่วง “แน่ใจ” เจำ้ตวัยนืยนัพร้อมรอยยมิ้ ประกำยจำ้แห่งควำมมุ่งมนั่ทอดผำ่นม่ำนตำ ดวงฤดีฉีกยมิ้กวำ้ง มองเพื่อนรักสลบักนัอยำ่ง มนั่อกมนั่ใจสุดๆ “ดนัจะจีบพี่ซนอีกคร้ัง...และคร้ังน้ีตอ้งสำ เร็จแน่นอน! บท 4


‘เรำมำทำ อะไรที่นี่คะแม่?’ ดวงฤดีถำมคุณเพชรพริ้งซ่ึงยนืถือกระเชำ้ผลไมอ้ยขู่ำ้งกนัพลำงแหงนมองบำ้นหลงัใหญ่ ตระหง่ำนสไตลโ์คโลเนียลสีขำวมุกท้งัหลงัยำมน้ีสองแม่ลูกยนือยหู่นำ้ประตูร้ัวเดก็สำว หิ้วกระเชำ้ขนมหวำนจดัแต่งอยำ่งประณีตงดงำม ตอนออกจำกบำ้นมำรดำไม่ไดบ้อกวำ่จะ พำไปไหน ไปพบใคร รู้ตัวอีกทีท้งัสองกม็ำหยดุหนำ้บำ้นหลงัใหญ่ฝั่งตรงขำ้ม เย้อืงมำทำง ซ้ำยมือสองหลัง สำวนอ้ยจำ ไดแ้ค่แต่เดิมพ้ืนที่ตรงน้ีวำ่งเปล่ำ หลงัประกำศขำยไดไ้ม่นำนกม็ีสถำปนิกกบั วิศวกรเขำ้มำสำ รวจพ้ืนที่ต่อดว้ยนำยช่ำงลงมือก่อสร้ำงตวัตึกใชเ้วลำเกือบสำมปีเตม็กวำ่ จะเสร็จสมบูรณ์ แต่ไม่ยกัเห็นมีคนมำอยู่ ‘มำทำ ควำมรู้จกัเพื่อนบำ้นใหม่น่ะสิ’


‘เพื่อนบำ้นใหม่...แปลวำ่มีคนเขำ้มำอยแู่ลว้เหรอคะ’ ‘ใช่เจำ้ของบำ้นเขำเพิ่งยำ้ยกลบัมำจำกลอนดอน’ แมเ้ดก็หญิงจะไม่เคยไปลอนดอน แต่วิชำภูมิศำสตร์ที่โรงเรียนกส็อนใหรู้้วำ่มนัต้งัอยใู่น ประเทศอังกฤษ และยงัไม่ทนัที่ดวงฤดีจะถำมต่อกเ็ห็นหญิงวยักลำงคนสวมชุดแม่บำ้น กลุีกจุอมำหยดุหนำ้ประตูร้ัวดำ้นใน ฝ่ำยน้นัสอบถำมคนกดกริ่งเรียกวำ่ ‘สวสัดีค่ะ มำหำใครคะ’ ‘มำขอพบคุณโสวภิตจะ้พอดีไดข้่ำวจำกสำมีวำ่คุณหญิงกบัคุณประณตยำ้ยกลบัมำอยู่ เมืองไทยถำวร ฉันเลยแวะมำเอำกระเชำ้ผลไมม้ำฝำกจะไดถ้ือโอกำสน้ีทำ ควำมรู้จกักนั ใน ฐำนะเพื่อนบ้ำนด้วย’ คนพูดยกของฝำกชูประกอบ ‘ออ้ง้นัเชิญขำ้งในเลยคะ่’


คุณเพชรพริ้งรุนหลงับุตรสำวใหก้ำ้วผำ่นประตูเขำ้ไป มีแม่บำ้นนำ ทำงพร้อมรอยยมิ้สุภำพ อ่อนนอ้ม พำแขกท้งัสองไปนงั่รอภรรยำเจำ้ของบำ้นในหอ้งนงั่เล่น ‘คุณผชู้ำยท่ำนยงัไม่กลบัจำกงำน เกรงวำ่วนัน้ีคงไม่ทนัอยพู่บ แต่เดี๋ยวดิฉนัจะใหเ้ดก็ไป เรียนคุณผหู้ญิงวำ่คุณ...เอ่อ’ ‘เพชรพริ้ง ภรรยำคุณดิษยฐ์ำจะ้’ ‘ค่ะเรียนวำ่คุณเพชรพริ้งมำขอพบ’ ระหวำ่งที่แม่บำ้นใหญ่เดินไปสงั่ควำมสำวใชรุ้่นลูก ดวงฤดีซ่ึงนงั่อยบู่นโซฟำบุนุ่มรำคำ แพงหูฉี่สะกิดแขนมำรดำยกิๆ ‘แม่ดนั ปวดฉี่’


คุณเพชรพริ้งฟังแลว้แทบจะยกมือตบหนำ้ผำก ‘มำปวดอะไรตอนน้ีฮะอ้นัไวก้่อนซ้ีอีกประเดี๋ยวกก็ลบัแลว้’ ‘ครูสอนวำ่เวลำปวดฉี่หำ้มอ้นั ไม่ง้นัจะเป็นโรคนิ่ว’ ‘แค่สองสำมนำทีไม่เป็นหรอก’ ‘แม่ดนัอยำกไปหอ้งน้ำ ’ลูกสำวเริ่มบิดตวั ไขวส้องขำขยกุขยกิ ‘โอย๊น่ำขำยหนำ้จริงๆ ยงัไม่ทนัไดแ้นะนำ ตวักบัเจำ้ของบำ้นกม็ำขอใชห้อ้งน้ำ เขำด้ือๆ’ มำรดำบ่นกระปอดกระแปด แต่สุดทำ้ยตอ้งรบกวนคุณแม่บำ้นพำดวงฤดีไปปลดทุกข์


สำวนอ้ยกำ้วเร็วๆ ตำมหญิงวยักลำงคนเดินหลบไปยงัมุมหน่ึงของบำ้น เล้ียวอยหู่ลำยโคง้ ทีเดียวกวำ่ถึงหอ้งน้ำ สำ หรับแขก ‘หอ้งน้ีแหละจะ้’ ‘ขอบคุณค่ะ’ ‘ขำกลบัคุณหนูจำ ทำงไปหอ้งนงั่เล่นถูกไหมคะ พอดีป้ำตอ้งกลบัไปสงั่เดก็ใหเ้ตรียมของ วำ่งไปเสิร์ฟ หรือจะใหป้ ้ำอยรู่อ?’ ‘ไม่เป็นไรค่ะ ดนัคิดวำ่ตวัเองจำ ทำงถูก’ ‘ถำ้ง้นั ป้ำขอกลบัไปดูในครัวก่อนนะคะถำ้คุณหนูเสร็จธุระแลว้กร็ีบตำมไป’ ‘ค่ะ’


หลงัแยกกบัคุณแม่บำ้น ดวงฤดีเขำ้ไปจดักำรธุระส่วนตวัในหอ้งน้ำ ใชเ้วลำไม่ถึงหำ้นำทีก็ เสร็จสิ้น เดก็สำวลำ้งมือลำ้งไม้เช็ดใหแ้หง้แลว้เปิดประตูออกมำขำ้งนอก ตำมองซำ้ยขวำ นึกเส้นทำง เอวำ่แต่ไปทำงซำ้ยหรือขวำนะ? เจำ้ตวัชกัลงัเลอำจเพรำะขำมำกบัขำกลบัหนัหนำ้ไปคนละทิศเดิมเป็นซำ้ยมือหรือขวำมือ ชกังงแถมยงัไม่มีเดก็รับใชผ้ำ่นมำใหเ้ห็น บำ้นกห็ลงัโตโ๊ต มองไปทำงไหนเห็นแต่ตู้ กระจกของตกแต่งและพรมผนืหนำ ดวงฤดีรู้สึกตำลำยไปหมด จงัหวะที่ยนืทำ อะไรไม่ถูก พลนัไดย้นิเสียงเปียโนแวว่ๆ สำวนอ้ยเงี่ยหูฟัง พยำยำมจบั ทิศทำง สองขำกำ้วตำมเสียงน้นั ไปเรื่อยๆ หวงัวำ่อยำ่งนอ้ยจะเจอใครบำ้ง เธอมนั่ใจวำ่ เสียงเพลงที่ไดย้นิเกิดจำกฝีมือมนุษยห์ำใช่แผน่เสียง เพรำะยงัมีบำงจงัหวะที่ผดิเพ้ยีน หรือ


บำงทีกเ็งียบไปเฉยๆ แลว้คอ่ยกลบัมำเล่นทำ นองเดิมซ้ำ ใหม่เดำวำ่ผบู้รรเลงยงัอยใู่นข้นั ฝึ กฝน หอ้งหน่ึงที่ช้นัล่ำงถูกใชเ้ป็นหอ้งฝึกซอ้มเปียโน แขกผมู้ำเยอืนยนืลบัๆ ล่อๆ อยขู่ำ้งกรอบ ประตูไม่กลำ้เขำ้ไป เลือกสอดสำยตำสำ รวจแทน เห็นเพยีงแผน่หลงัทรงพลงัของบุรุษผู้ หน่ึงนงั่อยบู่นเกำ้อ้ีสองแขนขยบัไปมำตำมเรียวนิ้วที่บรรจงกดลงบนแป้น ท่วงทำ นองที่ไดย้นิอำจไม่ไดพ้ลิ้วไหวรื่นหูไปทุกจงัหวะกจ็ริงแต่เมื่อฟังไปนำนๆ จะให้ ควำมรู้สึกเพลิดเพลิน เบำสมองขบักล่อมช่วยใหใ้จผอ่นคลำย ทวำ่... ดวงฤดีรู้สึกคุน้เคยกบัแผน่หลงัเหยยีดตรงของเขำอยำ่งน่ำประหลำด คุน้เหมือนเคยเห็นที่ไหนมำก่อน


บำงทีถ้ำเขำหันหน้ำมำเธออำจจะจ ำได้ ควำมสงสยักดักินใจเดก็หญิงทีละนิด กระทงั่สมองสงั่ใหส้องเทำ้เขยบิออกจำกที่ซ่อน ใจ คิดมุ่งตรงไปทกัทำยคนในหอ้งเพื่อมองหนำ้ชดัๆ หำกไม่ติดวำ่... ‘คุณหนูคะ!’ เสียงเดก็รับใชร้้องเรียกย้งัปลำยเทำ้ดวงฤดีไดช้ะงดั‘อยนู่ ี่เองคุณแม่บำ้นใหพ้ ี่ มำตำมค่ะเกรงวำ่คุณหนูจะหลง’ ‘เออ้...ดนัหลงทำงจริงๆ แหละค่ะ’ เธอหวัเรำะแหง้ๆ ยกมือเกำทำ้ยทอยแกเ้กอ้ ‘ออกจำก หอ้งน้ำ ไดก้ไ็ม่รู้จะไปทำงไหนต่อเลยเดินสุ่มมวั่ๆ เผอื่จะเจอใคร’ ‘ถำ้ง้นัรีบกลบัไปที่หอ้งนงั่เลน่ดีไหมคะ ป่ำนน้ีคุณแม่ของคุณหนูคงถำมหำแลว้’


‘ค่ะ’ เธอรับคำ เสียงค่อย ก่อนจำกไปไม่วำยหนักลบัไปมองคนในหอ้งดนตรีผไู้ม่รู้เรื่องรู้รำวแววตำสำวนอ้ยเจือรอย เสียดำยวูบหนึ่ง ‘ดัน หำยไปไหนเสียนำน รีบมำนี่สิ มำสวัสดีป้ำพีชเร็ว’ มำรดำกวักมือเรียกทันทีที่เห็นลูก สำวปรำกฏตัว ดวงฤดีคอ้มศีรษะเลก็นอ้ยขณะเดินผำ่นคุณโสวภิตซ่ึงอำยใุกลเ้คียงมำรดำ เพียงแต่ท่ำนแก่ ปีกวำ่ ใบหนำ้แมล้่วงเขำ้วยัสี่สิบกลำงๆ แต่ยงัคงควำมสวยและอ่อนเยำว์เธอกลบัไปนงั่ โซฟำขำ้งผเู้ป็นแม่สองมือเลก็แต่ขำวผอ่งกระพมุ่ ไหวเ้จำ้ของบำ้นดว้ยกิริยำอ่อนชอ้ยจนคน มองพลอยยมิ้ ‘ไหวพ้ระเถอะจะ้นี่หรือดนัลูกสำวเธอแม่พริ้ง’


‘คนน้ีแหละคะ่คุณพี่มีกบัเขำอยคู่นเดียว’ คุณเพชรพริ้งยมิ้หวำน อวดลูกสำวดว้ยควำมภูมิใจยงิ่เพื่อนบำ้นใหม่สองคนสนิทกนัอยำ่ง รวดเร็วอำจเพรำะก่อนคุณโสวภิตจะแต่งงำนและยำ้ยตำมสำมีไปประจำ ณ ต่ำงประเทศ เคยมีโอกำสไดพ้ดูคุยกบัลูกสำวเจำ้สวัใหญ่สมยัยงัเป็นวยัรุ่นออกงำนสงัคม ‘หนำ้ตำสะสวยไม่แคลว้โตข้ึนจะสวยกวำ่น้ีเห็นทีหวักระไดบำ้นเธอคงไม่แหง้’ ‘เขำเรียกสวยไดแ้ม่ค่ะ’ ‘เออ้ยยัคนน้ียงัหลงตวัเองไม่เปลี่ยน’ เจำ้ของบำ้นส่ำยหนำ้ ‘แลว้คุณพี่ล่ะคะไปอยตู่ ่ำงประเทศเสียนำนเป็นยงัไงบำ้ง’


‘จะเป็นอะไร๊คิดถึงเมืองไทยน่ะสิอยไู่หนกไ็ม่อุ่นใจเท่ำบำ้นเรำ’ แมส้ำมีจะทำ เรื่องยำ้ยกลบัมำอยไู่ทยไดเ้กือบสองปีแต่กย็งัมีเหตุใหบ้ ินไปบินมำระหวำ่ง ยโุรปกบัเอเชียเนืองๆ เพิ่งจะเริ่มอยตู่วัเมื่อไม่กี่เดือนใหห้ลงัน้ีเอง ‘ครำวน้ียำ้ยกลบัมำอยถู่ำวรแลว้คงหำยคิดถึง’ ‘นี่กก็ะจะตระเวนเที่ยวใหร้อบเกำะเมือง เธอสนใจอยำกเป็นไกดใ์หฉ้นั ไหมล่ะ’ ‘อุย๊ ไดส้ิคะ หลงัเดก็ๆ ไปโรงเรียนนอ้งวำ่งอยแู่ลว้’คุณเพชรพริ้งรีบตกลง สำวใหญ่สอง คนยมิ้ใหก้นัอยำ่งอำรมณ์ดีก่อนคุณโสวภิตจะเบนสำยตำมำที่เด็กหญิงหนึ่งเดียวในห้อง ‘อำยเุท่ำไหร่แลว้จ๊ะดนั’ ‘สิบสี่ค่ะ’


‘ปีหนำ้กใ็ชน้ำงสำวแลว้สิ’ ดวงฤดีพยกัหนำ้รับ มุมปำกยมิ้นอ้ยๆ ดูแลว้ช่ำงน่ำรักน่ำใคร่จนคนที่อยำกมีลูกสำวจบัใจ อยำ่งคุณโสวภิตถึงกบัเผลอมองตำเคลิ้ม รู้สึกถูกชะตำกบัสำวนอ้ยจงๆ ั ‘ถำ้ป้ำมีลูกสำวน่ำรักเหมือนดนัสกัคนกค็งดี’ ‘แหม คุณพกี่ม็ีลูกชำยไวส้ืบสกลุแลว้ไงคะ’ ‘ลูกสำวกบัลูกชำยใหค้วำมรู้สึกเหมือนกนัที่ไหน รำยน้นัเขำฟังพอ่จะสงั่จะสอนอะไรกก็ม้ หนำ้รับลูกเดียว พอ่วำ่อะไรดีกเ็ออออหมด แต่บทจะด้ือนะเธอ...คุณพกี่ค็ุณพี่เถอะอยำคิด ่ วำ่จะฟัง’


‘คลำ้ยกบัรำยน้ีเลยค่ะ’ มำรดำพยกัพเยดิหนำ้ไปที่บุตรสำว‘ด้ือตำใสแถมยงัแก่นกะโหลก หำเรื่องปวดหวัไดทุ้กววี่นัจะใหแ้ม่อยวู่ำ่งๆ มงั่ ไม่ไดเ้ชียวเดี๋ยวแหยน่อ้งแกลง้นอ้งฝ่ำยตำ พร้อมน่ะเขำรักพี่สำวไม่ฟ้องหรอก มีแต่จะยอมให’้ ‘ตำพร้อมคงเป็ นลูกชำยคนเล็กสินะ’ ‘ค่ะเสียดำยปิดเทอมน้ีเขำไปเขำ้ค่ำยฤดูร้อนกบัโรงเรียน ไม่ง้นันอ้งจะพำมำสวสัดีคุณพี่ ด้วยอีกคน’ ‘ดีจงัมีท้งัลูกสำวลูกชำยเกิดไล่ๆ กนัดว้ย’ ‘แต่นอ้งวำ่น่ำปวดหวัมำกกวำ่’คุณเพชรพริ้งกลอกตำ ‘ง้นัแบ่งมำใหฉ้นัช่วยเล้ียงสกัคนสิ’ เจำ้ของบำ้นหยอก


‘โอย๊อยำ่มำขอเลยค่ะ นอ้งวำ่คุณพี่ไปปรึกษำคุณณตดีกวำ่ม้งัคะใหเ้ขำช่วยปั๊มเพิ่มสกัคน สองคน’ มำรดำของดวงฤดีทำ ตำกรุ้มกริ่ม ฝั่งคุณโสวภิตถึงกบัแกม้ร้อนวบู ‘บำ้เหรอยะอำยปุ ูนน้ีแลว้’ ‘คุณพยี่งัไม่แก่ซะหน่อย’ ‘ลูกชำยฉนัจะยสี่ิบอยรู่อมร่อ’ ‘อะไรกนันอ้งจำ ไดว้ำ่ห่ำงจำกดนัไม่กี่ปีนี่นำ’ พออีกฝ่ำยพดูถึงลูกชำยใจคนฟังกไ็พล่นึก ถึงเดก็นอ้ยวยัละอ่อนที่ไม่รู้ป่ำนน้ีโตข้ึนขนำดไหน ‘ปีน้ีสิบเกำ้แลว้กำ ลงัจะสอบเขำ้มหำวิทยำลยันี่กจ็ำ้งครูสอนพิเศษมำติวส่วนตวัหรือบำง วนัเขำกไ็ปอ่ำนหนงัสือกบัเพื่อนที่โรงเรียน’


‘เรียนที่ไหนละ่คะ นอ้งวำ่จะถำมกล็ืม’ ‘โรงเรียนเดียวกบัที่พอ่เขำจบมำนนั่แหละ’ ‘อำ้วอยำ่งน้ีกโ็รงเรียนเดียวกบัยยัดนัน่ะสิ’ผเู้ป็นแม่ผนิมองบุตรสำวซ่ึงนงั่เงียบฟังผใู้หญ่ คุยกนัอยำ่งรู้มำรยำท นำนทีจะยกแกว้น้ำ ผลไมข้้ึนจิบ สลบักบัคุกก้ีธญัพืชรสถูกปำก ‘นอ้งกส็ ่งยยัดนัไปเรียนที่โรงเรียนเก่ำของตวัเองกะวำ่หลงัจบม.ตน้ค่อยใหย้ำ้ยไปเขำ้ โรงเรียนหญิงล้วน’ ‘โลกกลมจริงๆ แฮะ’ ‘บำงทีเดก็สองคนอำจจะเคยเจอกนัแลว้กไ็ด้เพียงแต่ไม่รู้วำ่ ใครเป็นใคร’ ‘กพ็วกเขำไม่เคยเห็นหนำ้กนันี่นำ’


‘แลว้นี่ลูกชำยคุณพี่อยไู่หนละ่คะ’ ต้งัแต่มำถึงนอกจำกเจำ้ของบำ้น คุณเพชรพริ้งกเ็ห็นแค่ เด็กรับใช้ที่วนเวียนมำคอยรับค ำสงั่ ‘สงสยัจะซอ้มเปียโนอยู่ก่อนติวหนงัสือเขำจะลงมำเล่นดนตรีบำ บดัควำมเครียดสกัพกั’ ที่แทผ้ชู้ำยในหอ้งดนตรีคนน้นักค็ือลูกชำยของป้ำพีชนี่เอง ดวงฤดีแอบเกบ็ขอ้มูลในใจ ระหวำ่งที่หวัขอ้สนทนำดำ เนินไป แม่บำ้นคนเดียวกบัที่ออกไปตอ้นรับเธอกเ็ขำ้มำ ขัดจังหวะ รำยงำนถึงแขกผมู้ำเยอืนรำยล่ำสุด ‘คุณผหู้ญิงคะอำจำรยว์ีระมำถึงแลว้ค่ะ’


‘รีบเชิญเขำ้มำสิ’คุณโสวภิตสงั่ควำม พลำงมองซำ้ยขวำ ‘แลว้นี่ใหใ้ครไปตำม เออ้...ตำซน มำพอดีเลยลูกอำจำรยท์ ่ำนมำรอแลว้’ ‘รีบเชิญเขำ้มำสิ’คุณโสวภิตสงั่ควำม พลำงมองซำ้ยขวำ ‘แลว้นี่ใหใ้ครไปตำม เอ้อ...ตำซน มำพอดีเลยลูกอำจำรยท์ ่ำนมำรอแลว้’คุณนำยเจำ้ของบำ้นทนัเห็นลูกชำยกลบัจำกหอ้ง ซ้อมดนตรีจึงร้องบอก พลนัร่ำงสูงในชุดลำ ลองสบำยตำกเ็ดินเขำ้มำสมทบ ชำยหนุ่มร่ำงสูงโปร่งผมฟูนิดๆ เนื่องจำกไม่ไดจ้ดัทรง เขำสวมเส้ือโปโลพอดีตวัสีทึบ คูก่บักำงเกงผำ้ขำยำวเน้ือนุ่มเหมำะ สำ หรับใส่อยบู่ำ้น ใบหนำ้หล่อเหลำยมิ้บำงๆ ที่มุมปำกเป็นนิจ เจำ้ตวัเดินตรงมำหำผเู้ป็นแม่คร้ันเห็นแขกของท่ำนจึงยกมือไหวอ้ยำ่งรู้กำลเทศะจำกน้นั เหลือบมองไปทำงซำ้ยมือคุณเพชรพริ้งเพอื่รู้จกักบับุตรสำวท่ำน เพียงแค่ตำสองคู่สบกนั...ทุกสิ่งอยำ่งกพ็ลนัชะงกัไป


ดวงฤดีเบิกตำคำ้งต้งัแต่ไดย้นิชื่อของเขำหลุดจำกปำกคุณโสวภิต และภำพร่ำงสง่ำงำมเย้อืง กรำยดว้ยควำมมนั่ใจปรำกฏตวัยงิ่ช่วยยนืยนัวำ่นี่คือเรื่องจริง ระฟ้ำเป็นเพื่อนบำ้นคนใหม่ของเธอและเขำคือผชู้ำยคนเดียวกบัที่อยใู่นหอ้งดนตรี! คนที่บรรเลงเปียโนเสียงไพเรำะแมไ้ม่ใช่นกัดนตรีอำชีพและฝีมือยงัไม่ถึงข้นัเซียน หำกแต่ ทำ นองหวำนหูยงัติดอยใู่นใจคนฟังจนถึงขณะน้ี เด็กสำวตกใจสุดขีด ไม่อยำกเชื่อวำ่ โลกกลมเพียงใด แต่อำกำรตกใจอยไู่ดไ้ม่นำนกแ็ ปรเปลี่ยนเป็นยนิดีจำกที่เคยอำ้ปำกคำ้งเกือบน้ำ ลำยยดืให้ คนเป็นแม่อำยเล่น ดวงฤดีเปลี่ยนมำฉีกยมิ้แฉ่งจนเห็นฟันเรียงเป็นระเบียบ ยมิ้ใหร้ะฟ้ำซ่ึง ขมวดคิ้วนอ้ยๆ มองตอบ ชำยหนุ่มทำ หนำ้ครุ่นคิด นึกคุน้หนำ้เดก็หญิงเหมือนเคยเจอ


‘ซนจ๊ะ นี่ดนัลูกสำวนำ้พริ้ง’ ‘เอ่อ...ครับ’ ‘ต๊ำย นำ้เจอเรำคร้ังสุดทำ้ยตอนน้นัยงักำ้วเทำ้เตำะแตะหกลม้หนำ้คะมำ อยเู่ลยกลบัมำอีกที โตเป็นหนุ่มซะแลว้แถมหลอ่มำกเสียดว้ย ดูท่ำคงเน้ือหอมไม่หยอก’คุณเพชรพริ้งชมยก ใหญ่ ‘กถ็ำ้บำ้นเธอหวักระไดไม่แหง้ ฝั่งน้ีกต็อ้งเรียกชำนเรือนถลอกจะถูก สำวๆ วยัรุ่นแวะมำ ชะเงอ้คอมองลอดร้ัวไม่ขำดสำย’ ‘แหม คุณพกี่อ็วยลูกชำยตวัเอง’ ‘เอำ้กเ็รำมนัพวกช่ำงยอท้งัคู่เธออวดลูกเธอ ฉนักอ็วดลูกฉนัสิยะ’


ผใู้หญ่สองคนหวัเรำะคิกคกั ไม่ทนัสงัเกตวำ่รอยยมิ้บนหนำ้ดวงฤดีเริ่มแขง็คำ้ง ส่งไปไม่ถึง แววตำ หลงัไดย้นิวำ่มีสำวๆ แวะเวยีนมำสอดส่องระฟ้ำถึงหนำ้ประตูร้ัว สำวนอ้ยพน่ลม หำยใจออกแรงๆ มือยกแกว้น้ำ ผลไมห้วงัจิบแกอ้ำกำรหงุดหงิด แต่เพรำะก่อนหนำ้น้ีนงั่ฟัง ผใู้หญ่คุยกนัอยนู่ำน ท้งัเครื่องดื่มและของวำ่งจึงพร่องไปเกินคร่ึง เธอมองแกว้เปล่ำในมือเซ็งๆ ภำยใตด้วงตำคมกริบของระฟ้ำที่ลอบมองอยำ่งขบขนัเขำจำ ไดแ้ลว้วำ่เคยเจออีกฝ่ำยที่ไหน เหมือนเจำ้ตวัจะพยำยำมมำใหเ้ห็นผำ่นตำอยหู่ลำยคร้ังทีเดียว ‘จริงสิแม่เพิ่งรู้จำกนำ้พริ้งวำ่ดนัเรียนที่เดียวกบัเรำดว้ย ซนเคยเจอนอ้งบำ้งรึเปล่ำ’คุณโสว ภิตซักถำม ‘เหมือนผมจะเคยเห็นนอ้งผำ่นๆ นะครับ’ เขำตอบตำมจริง


‘เพรำะไม่รู้จกักนัมำก่อนกเ็ลยไม่ไดท้กัทำยม้งัคะ’คุณเพชรพริ้งใหเ้หตุผล ‘แต่ดนัเคยเจอพี่ซน!’ ‘หืม?’ ครำวน้ีผใู้หญ่ท้งัสองหนัมองคนอ่อนวยัสุดดว้ยควำมสนใจ ‘ดันรู้จักพี่เขำเหรอลูก’ ‘รู้จักสิคะ ที่โรงเรียนพี่ซนดังจะตำย’ ดงัจนมีแฟนคลบัเป็นกลุ่มกอ้นใหญ่ชนิดที่วำเลนไทน์ที่ผำ่นมำระฟ้ำถึงกบัตอ้งหอบ ดอกไมใ้ส่ถุงผำ้แบกกลบับำ้นเอำมำใหส้ำวใชใ้ส่แจกนั


เขำไม่ไดท้ ิ้งเพรำะอยำกรักษำน้ำ ใจคนให้แต่กไ็ม่ไดบ้อกใครเพื่อเรียกคะแนนควำมนิยมให้ ตัวเอง บำงเรื่องเกบ็ ไวเ้งียบๆ กบัตวัเองกพ็อ ‘อยำ่บอกนะวำ่เรำกเ็ป็นแฟนคลบัพี่เขำดว้ย?’ มำรดำหรี่ตำจอ้งจบัผดิแมแ้ต่ลมหำยใจ ดวงฤดีลอบกลืนน้ำ ลำยเอือก ส่ำยหนำ้ไหวๆ จนผมสะบดัฟำดผวิแกม้ ‘ปะ...เปล่ำค่ะ ที่ดนัรู้จกัพี่ซนเพรำะไดย้นิเพอื่นในหอ้งพดูกนั’ คร้ันเห็นผเู้ป็นแม่พยกัหนำ้พอใจในคำ ตอบค่อยหำยใจโลง่ข้ึน ‘แล้วไป’


ตอนน้ีลูกอยใู่นวยัเรียน คุณเพชรพริ้งไม่อยำกใหเ้ขำวอ่กแวก่ ไปสนใจเรื่องอื่น โดยเฉพำะ อำรมณ์ป๊อปป้ีเลิฟอยำ่งเดก็ๆ ‘ทีน้ีกร็ู้จกักนัแลว้เนอะ’คุณโสวภิตช่วยคลี่คลำยสถำนกำรณ์‘จำกน้ีมีอะไรกพ็ ่ึงพำกนันะ ลูก ดนัขำดเหลืออะไรอยำกใหพ้ ี่เขำช่วยกบ็อกไดเ้ลย ส่วนเรำตำซน เวลำอยโู่รงเรียนกช็่วย ดูแลนอ้งดว้ยอยำ่คิดแคว่ำ่เป็นเพื่อนบำ้น แต่ใหร้ะลึกไวเ้สมอวำ่ดนัเป็นลูกสำวนำ้พริ้งก็ เหมือนน้องสำวเรำ’ น้องสำว... ดวงฤดีเจบ็จี๊ดกบัคำ น้ีจนตำพร่ำไหล่สองขำ้งห่อลู่ โชคร้ำยเสียด้วยที่มำรดำดันสังเกตเห็น!


คุณเพชรพริ้งมองบุตรสำวคนโตนิ่ง เครื่องหมำยคำ ถำมฉำบบนหนำ้ผำกก่อนจะเหลือบ มองไปทำงระฟ้ำซ่ึงยมิ้ตอบแม่ของเขำรับคำ ดว้ยเสียงและสีหนำ้ปกติ ‘ครับ’ ‘นำ้ฝำกดูนอ้งดว้ยนะจ๊ะยยัคนน้ีเขำป้ ำๆ เป๋อๆ บำงคร้ังกท็ โมน ถำ้ซนเห็นวำ่ทำ อะไรไม่ถูก ไม่ควรนำ้แนะนำ ใหต้กัเตือนไดเ้ลย’ ‘ไม่ตอ้งห่วงครับคุณนำ้ผมจะช่วยเป็นหูเป็นตำใหเ้อง’ ‘ขอบใจจ้ะ’ ‘ถำ้ยงัไงผมขอตวัก่อนนะครับ อำจำรยว์ีระมำรอแลว้จะไดเ้ริ่มติวหนงัสือกนั’ ‘ไปเถอะลูกอยำ่ ปล่อยใหท้ ่ำนคอยนำน’


ลูกชำยแยกตวัข้ึนไปที่ช้นัสองเพื่อหยบิตำ รำเรียน ทวั่ท้งัหอ้งนงั่เล่นจึงเหลือแค่เสียง เจ้ือยแจว้ของเพื่อนบำ้นกบัคุณโสวภิตที่คุยกนัอยำ่งถูกปำกถูกคอ มีเรื่องรำวสำรพดัมำถก กนัไม่จบไม่สิ้น ขณะที่เด็กสำวหนึ่งเดียวในห้องมองบันไดขัดมันตำละห้อย พักหนึ่งจึงเงยหน้ำมองเพดำน รำวกบัจะมองใหท้ะลุไปถึงคนที่ช้นัสอง อุตส่ำห์ไดเ้ป็นเพื่อนบำ้นกนัแลว้แทๆ้แต่เหตุใดหนอดวงฤดีจึงรู้สึกเหมือนเรำไม่ไดใ้กลช้ิด กนัข้ึนเลย ทำ ไมกนันะ ท ำไม...


บท 5 เชำ้วนัหน่ึงหลงัสำมีออกไปทำ งำนพร้อมกบัแวะส่งบุตรชำยคนเลก็ที่โรงเรียน คุณเพชร พริ้งรับหนำ้ที่ไปส่งบุตรสำวขณะรถยนตข์บัผำ่นตวับำ้นมำไดร้ำวๆ หำ้สิบเมตรจู่ๆ ตวัรถ กก็ระตุกอยำ่งแรงก่อนเครื่องยนตจ์ะดบัไปด้ือๆ ไพฑูรยพ์ยำยำมสตำร์ตเครื่องใหม่อยู่


หลำยคร้ังกไ็ม่เป็นผลผโู้ดยสำรท้งัสองจำ ตอ้งลงจำกรถรอใหลู้กนอ้งจดักำรเช็ก เครื่องยนตด์ูวำ่ติดขดัปัญหำจุดใด ‘เป็ นยังไงบ้ำงไพฑูรย์’ ‘ดูเหมือนหมอ้น้ำ จะรั่วครับคุณพริ้ง’ ‘อะไรกนัรถยงัใหม่อยเู่ลยวนัๆ กไ็ม่ไดข้บัไปไหน’ ลูกนอ้งไม่รู้จะตอบอยำ่งไรดีไดแ้ต่แยง้ในใจวำ่ ไม่ใหม่แลว้ครับ ใชม้ำหกเจด็ ปีแลว้ เครื่องยนต์คงเสื่อมตำมสภำพ ‘แลว้นี่ซ่อมไดร้ึเปล่ำ’ ‘สภำพน้ีผมวำ่คงตอ้งเรียกช่ำงสถำนเดียวครับ’


‘โอย๊แลว้ทำ ไมตอ้งมำเสียเอำตอนน้ี’คุณนำยแวด้ ‘คุณพกี่อ็อกไปต้งัแต่เชำ้รถคนัอื่นกไ็ม่ มีเปลี่ยน แล้วจะไปทันโรงเรียนยัยดันเข้ำแถวไหมเนี่ย’ ‘คุณแม่กโ็ทร.เรียกแทก็ซี่สิคะ’ ดวงฤดีเสนอทำงออก เดก็สำวในชุดนกัเรียนยกมือข้ึนปำดเหงื่อบำงๆ รอบขมบัแดดยำมเชำ้เริ่มแผดแสงจำ้จน ตอ้งยกกระเป๋ำนกัเรียนกำ บงัไวเ้หนือหวั ‘จริงสิ ไพฑูรย์ บอกเบอร์แท็กซี่ฉันมำซิ’ ‘เบอร์แทก็ซี่เหรอครับ เอผมไม่แน่ใจวำ่มีรึเปล่ำแต่จำ ไดว้ำ่ละมุดมนัเคยจดไว’้ ‘ง้นักว็ิ่งไปบอกละมุดโทร.ตำมใหท้ ี’ น้ำ เสียงคุณเพชรพริ้งเริ่มฉุนเฉียว


‘ครับๆ’ ชำยคนขบัรับคำ ก่อนจะวิ่งหนำ้ต้งักลบับำ้นหลงัใหญ่ ผเู้ป็นแม่ต้งัใจพำลูกสำวหลบร่มไปรอในบำ้น แต่จงัหวะน้นัเมอร์เซเดสเบนซ์เงำวบัคนั หน่ึงชะลอจอดเทียบ พร้อมกบักระจกหลงัฝั่งขวำเลื่อนลง ‘รถเสียเหรอคุณพริ้ง?’ ชำยวยักลำงคนชะโงกหนำ้ถำมจำกเบำะฝั่งซำ้ยผำ่นลูกชำยซ่ึงเป็นคนลดกระจก ‘อุย้คุณพี่กำ ลงัจะไปทำ งำนเหรอคะ’คุณเพชรพริ้งหำไดต้อบคำ ถำม แต่เป็นฝ่ำยถำมกลบั เสียเอง ‘จะไปทำ ธุระแถวๆ โรงเรียนเจำ้ซนหน่อยเลยกะจะไปส่งเขำดว้ยแลว้วำ่ ไง...รถเสียเรอะ’ คุณประณตพยกัพเยดิไปโฟลก์สวำเกนสีตุ่นซ่ึงเปิดกระโปรงอำ้ซ่ำ


‘ค่ะเห็นวำ่หมอ้น้ำ รั่วคุณดิษยก์เ็ขำ้กระทรวงไปต้งัแต่เชำ้’ ‘แลว้นี่จะไปส่งดนัยงัไง’ ‘นอ้งวำนคนใชโ้ทร.เรียกแทก็ซี่ใหแ้ลว้ค่ะอีกเดี๋ยวคงมำถึง’ ‘ควำมจริงติดรถผมไปไม่ดีกวำ่หรือยงัไงเดก็สองคนน้ีกเ็รียนที่เดียวกนัอยแู่ลว้จะไดไ้ม่ เสียเวลำ’ ‘ไม่รบกวนดีกวำ่ม้งัคะ’ ‘รบกวนอะไรกนัพดูอยำ่งกบัเรำเป็นคนอื่นคนไกลไปได’้ ครอบครัวของระฟ้ำยำ้ยมำอยบู่ำ้นใหม่ไดเ้ดือนกวำ่แลว้ดูเหมือนแม่ๆ สองบำ้นจะสนิทกนั มำกถึงขนำดเป็นตวัต้งัตวัตีใหส้มำชิกสองบำ้นร่วมโต๊ะทำนม้ือค่ำ ดว้ยกนับ่อยๆ


ดวงฤดีที่ยืนรอจังหวะแอบกระตุกแขนมำรดำจำกดำ้นหลงัทำ นองวำ่เธอกเ็ห็นดว้ยกบัคุณ ลุง ถำ้ไดต้ิดรถเขำไปโรงเรียน หมำยถึงเธอจะไดน้งั่ขำ้งระฟ้ำถือวำ่ โอกำสเป็นใจสุดๆ ‘แม่ดนัอยำกไปพร้อมคุณลุง’ ‘แต่แม่เรียกแทก็ซี่แลว้นะ’ ‘กย็กเลิกไปสิคะ’ ‘เอ๊ะ เรำนี่ ไปกวนคุณลุงเขำ’


‘ไม่เป็นไรน่ำ’คุณประณตยมิ้อ่อนโยน ‘ดนักเ็หมือนหลำนผม แค่ติดรถไปโรงเรียนจะ เสียหำยอะไร’ ‘จริงครับคุณนำ้ ใหน้อ้งไปพร้อมผมเถอะ สำยกวำ่น้ีเดี๋ยวโรงเรียนจะเขำ้เสียก่อน’ นำทีน้นั ระฟ้ำเปิดปำกพดูคร้ังแรก สำวนอ้ยช้นัม.ตน้ ฟังแลว้ยมิ้แป้น พี่ซนอยำกให้เธอไปด้วย! เจำ้ตวัล้นัลำในใจ โดนคะย้นัคะยอหนกัเขำ้คุณเพชรพริ้งกเ็ลิกคำ้นไปเอง หนัมำกำ ชบับุตรสำวให้ท ำตัวดีๆ อยำ่สร้ำงเรื่องขำยหนำ้ใหแ้ม่เดด็ขำด


‘อยำ่ลืมขอบคุณคุณลุงดว้ยละ่’ ‘ค่ำ’ ดวงฤดียมิ้แกม้ ปริฟังคำ สงั่ผำ่นหู มำรดำนึกอยำกมะเหงกศีรษะเลก็สกัโป๊กสองโป๊กถำ้ไม่ติดวำ่มีสำยตำบุคคลที่สำม สี่และ ห้ำเฝ้ำมอง ‘ข้ึนรถเถอะ มำนงั่กบัพี่เขำที่เบำะหลงัเดี๋ยวลุงยำ้ยไปนงั่เบำะหนำ้เอง ดนัจะไดเ้หยยีดขำ สบำยๆ’คุณประณตยำ้ยกน้ ไปนงั่ที่เบำะขำ้งคนขบั ‘ฝำกด้วยนะคะคุณพี่’ ‘ไม่ตอ้งห่วงคุณพริ้งถึงโรงเรียนปลอดภยัแน่นอน’


ลอ้รถบดผวิถนน มุ่งหนำ้สู่โรงเรียนเอกชนชื่อดงัภำยในหอ้งโดยสำรเปิดแอร์เยน็ฉ่ำ กำ ลงัดี เด็กหญิงวัยสิบสี่ผนิมองคนขำ้งตวัเห็นระฟ้ำทอดสำยตำผำ่นกระจกมองวิวขำ้งทำง หลงั เธอข้ึนรถมำเจำ้ตวักไ็ม่ยกัพดูอะไรสกัคำ ‘เรียนช้นัไหนแลว้ดนั’กลำยเป็นพอ่เขำที่ชวนคุย ‘ม.๒ ค่ะ’ ‘โตไวจริงๆ ลุงจำ ไดว้ำ่กลบัเมืองไทยคร้ังโนน้ยงัเห็นเรำเพิ่งสำมสี่ขวบเอง’ ‘แต่ดนัจำ คุณลุงไม่ไดส้กักระผกี’ ‘จำ ไดก้แ็ ปลกแลว้ ไม่เจอกนัต้งัสิบปี’


อีกอยำ่งตอนน้นัคุณประณตกร็ู้จกับิดำของดวงฤดีห่ำงๆ แค่เคยเห็นคุณดิษยฐ์ำพำบุตรสำว มำร่วมงำนเล้ียงที่กระทรวงตอนท่ำนบินกลบัไทยชวั่ครำวไม่คิดหรอกวำ่จะกลำยมำเป็น เพื่อนบำ้นกนั ในปัจจุบนั ‘ครำวน้ีคุณลุงจะไม่ยำ้ยไปที่ไหนอีกแลว้ใช่ไหมคะ’ ‘ไม่แลว้กลบัมำอยไู่ทยถำวร’ ‘ดีจงัคะ่’ ‘วำ่แต่เรำเถอะเรียนเป็นไงบำ้งไดข้่ำววำ่จบม.ตน้แม่เขำจะใหย้ำ้ยไปเขำ้หญิงลว้น’ ตอนน้นัระฟ้ำกค็งเขำ้มหำวทิยำลยัเรียบร้อย


Click to View FlipBook Version