บทน ำ อำคำรเรียนสำมช้นัต้งัตระหง่ำน ตวัตึกฉำบปูนทำสีครีมอ่อน แวดลอ้มดว้ยตน้ ไมน้อ้ยใหญ่ อำยหุลำยสิบปีไม่ใกลไ้ม่ไกลคือตึกเรียนระดบัช้นัมธัยมปลำยและหอ้งสมุด แวว่เสียง นกัเรียนเจี๊ยวจำ๊วดงัมำจำกช้นัล่ำง ช่วงเวลำใกลเ้ลิกเรียนเดก็ๆ มกัจะนงั่จบักลุ่มคุยกนั นักเรียนหญิงกลุ่มไหนรักสวยรักงำมหน่อยกห็ยบิกระจกข้ึนมำส่องหนำ้แอบเติมแป้งและ ทำลิปสติกบำง ๆ ที่ริมฝีปำกแมก้ฎโรงเรียนจะบอกชดัวำ่หำ้มใช้...แต่ใครเล่ำจะสน ส่วนบรรดำนกัเรียนชำยกว็ิ่งไล่ลูกฟุตบอล สนำมหญำ้ผนืกวำ้งอนัเป็นที่เขำ้แถวยำมเชำ้ บดัน้ีคลำคล่ำ ดว้ยเหล่ำนกัเตะถดัไปไกล ๆ คือร้ำนคำ้สหกรณ์ประจำ โรงเรียน จะเห็นวำ่ ยำมน้ีเดก็หนุ่มสำวต่อแถวยำวเพื่อหำซ้ือขนมหวำนและน้ำ ดื่ม แต่ขำยดีสุดคงไม่พน้ขนม จีบน่ึง เรียกวำ่แม่คำ้หยบิใส่ถุงแทบไม่ทนั
ท่ำมกลำงเสียงจ๊อกแจก๊และฝีเทำ้ที่เดินสวนไปมำน้นับนอำคำรเรียนสีครีมอ่อนช้นัสอง ห้อง ๒๐๕ นกัเรียนหญิงสองคนสวมเครื่องแบบสีขำวเส้ือแขนส้นัแบบผำ่หนำ้ติดกระดุม จนถึงคอ มีหูกระต่ำยสอดไวใ้ตป้กคอบวัคนหน่ึงผมยำวมดัรวบเป็นหำงมำ้อีกคนผมส้นั เลยติ่งหูมำประมำณคร่ึงนิ้ว ช่วงล่ำงสวมกระโปรงสีกรมท่ำยำวพอดีเข่ำถุงเทำ้ขำวพ้ืนดำ ...นี่คือเครื่องแบบนกัเรียนช้นมัธยมต้น ั โรงเรียนสหศึกษำแห่งน้ีเป็นของเอกชนกจ็ริงกระน้นัอำยกุำรก่อต้งัยำวนำนไม่แพโ้รงเรียน รัฐบำลผลิตบุคคลำกรช้นันำ ระดบั ประเทศมำแลว้ไม่รู้กี่รุ่นต่อกี่รุ่น สำยตำสองคู่ทอดมองไปทำงบนัไดเป็นระยะ สงัเกตวำ่คนผมยำวมีผวิขำวนวลกวำ่ กิริยำมำรยำทกเ็รียบร้อยสมกบัสกลุเจำ้ในตวัขณะที่คนผมส้นัผวิเป็นสีน้ำ ผ้งึติดคล้ำ นิดๆ หนำ้ตำไม่ถึงข้นัสะสวยแต่มองแลว้กเ็พลินตำไปอีกแบบ ท้งัคู่เกำะกรอบประตูชะเงอ้คอมองเหมือนรอคอยอะไรบำงอยำ่ง
“เมื่อไหร่จะมำนะ”คนผมยำวเริ่มบ่น “ใจเยน็สิอีกเดี๋ยวกม็ำแลว้” เพื่อนขำ้งๆ ปลอบพลำงกม้ มองนำฬิกำข้อมือ ดูเหมือน ‘เป้ำหมำย’จะมำสำยกวำ่เวลำปกติไปเกือบสิบนำที “โอ๊ะ!” จงัหวะน้นัเพื่อนสำวอุทำน ไม่รอใหอ้ีกคนถำม คำ เฉลยมำพร้อมเสียงฝีเทำ้กำ้วข้ึนบนัไดตึกเนื่องจำกทวั่ท้งัช้นัสองร้ำง ไร้ผคู้น นกัเรียนหอ้งอื่นๆ พำกนัไปรออยหู่นำ้ประตูร้ัวไม่กห็ำที่นงั่ที่ช้นัล่ำงจะเหลือกแ็ต่ หอ้งพกัอำจำรยห์มวดภำษำไทยซ่ึงอยรู่ ิมสุดทำงเดิน
เสียงฝีเทำ้คู่น้นักอ้งกงัวำน เดก็สำวสองคนมองหนำ้กนัแลว้ยมิ้กริ่ม รีบหนัขวบัไปมองใคร อีกคนในห้องทันที “ดัน มำแล้ว!” เจำ้ของชื่อเล่นวำ่‘ดนั’ ซ่ึงยอ่มำจำกคำ วำ่‘ซอดนั’ ในภำษำเกำหลีสะดุง้นอ้ยๆ สำเหตุที่ได้ ชื่อน้ีมำกเ็พรำะพอ่กบัแม่ของเธอไปฮนันีมูนที่นนั่แลว้ไดเ้ธอเป็นของขวญัติดทอ้งจึงต้งัชื่อ ไวเ้ป็นสญัลกัษณ์เตือนใจแต่ออกจะแปร่งหูคนไทยไปสกัหน่อยเพื่อนในช้นัจึงเรียกส้นัๆ วำ่ดนั เจำ้ตวักลุีกจุอยดักระจกแบบฝำพบัเกบ็ ใส่กระเป๋ำร่ำงโปร่งสวมชุดเครื่องแบบนกัเรียนผดุ ลุกยนื ใบหนำ้ซ่ึงเห็นคร้ังแรกกเ็ตะตำ สะกิดใจใครหลำยคนไดไ้ม่ยำกเจือรอยตระหนก เล็กๆ เจ้ำตัวรีบจัดผมเผ้ำให้เข้ำที่
“ดวงฤดี” มีเคำ้ควำมสวยมำแต่เดก็ผวิของเธอขำวอมชมพดู ูสุขภำพดีลำ คอระหงต้งัตรง คำงเรียวรับกรอบหนำ้ริมฝีปำกบำงเฉียบสีแดงอ่อน จมูกโด่งเป็นสนัสวยงำมแบบพอ่ตำ สองช้นักลมวำวดงั่ลูกกวำง เรือนผมสีดำ หยกัเป็นลอนใหญ่ตำมธรรมชำติ องคป์ระกอบที่ฟ้ำประธำนมำใหอ้ยำ่งลงตวั เอ่อ...แม่เธอมกัจะเปรยใหไ้ดย้นิเช่นน้นั ส่วนเพื่อนสำวสองคนไดแ้ก่ม.ล.อำภำภสัซ่ึงบิดำมีช้นัยศและรำชสกลุสูงศกัด์ิขณะที่แพร พดุตำน เป็นลูกสำวเจำ้ของตลำดใหญ่ใจกลำงกรุง ท้งัสำมถูกส่งมำเรียนที่เดียวกนัอยหู่อ้งเดียวกนัจึงสนิทสนมกลมเกลียวไปตำมเวลำ เตรียมพร้อมนะดัน พี่ซนใกล้มำถึงแล้ว”
แพรพดุตำนกำ ชบัสำวนอ้ยอีกคนพยกัหนำ้มือควำ้ดอกกหุลำบสีแดงสดดอกใหญ่มำถือ หวัใจของดวงฤดีเตน้กระหน่ำ แรงรู้สึกไดถ้ึงทรวงอกที่กระเพื่อมข้ึนลงเป็นจงัหวะถี่ๆ เธอ รู้วำ่ตวัเองกำ ลงัตื่นเตน้กบั ประสบกำรณ์คร้ังแรกที่จะได.้..สำรภำพรัก ฝีเทำ้ตึกตกัดงัใกลเ้ขำ้มำเรื่อยๆ นนั่ยงิ่บีบหวัใจหนกัข้ึนจนเธอเผลอเมม้ริมฝีปำก มือขำ้งที่ ถือกำ้นกหุลำบกำ แน่น แมจ้ะพยำยำมคุมสติและเตือนตวัเองใหใ้จเยน็ ม.ล.อำภำภสัเห็นกิริยำกระสบักระส่ำยของเพื่อนกอ็ดหวัเรำะดว้ยควำมเอน็ดูไม่ได้ หวงัวำ่คร้ังน้ีดนัจะสมหวงั “ได้เวลำแล้ว”
แพรพดุตำนส่งสญัญำณ เมื่อ‘พี่ซน’ เดินใกลเ้ขำ้มำจวนจะถึงหนำ้หอ้ง เดก็สำวผมส้นัร้ัง ขอ้มือดวงฤดีใหก้ำ้วขำกระทงั่มำหยดุแถวกรอบประตูมือคู่เดิมกเ็ปลี่ยนมำผลกัร่ำงโปร่ง ให้ถลำออกไปยืนหน้ำโถงทำงเดิน แม้เจ้ำตัวจะร้องห้ำมในล ำคอ เอำเขำ้จริงดวงฤดีคิดวำ่เธอยงัไม่พร้อม! แต่จะใหผ้ลุนผลนักลบัไปหลบในหอ้งยำมน้ีกท็ำ ไม่ไดแ้ลว้ สำวนอ้ยในชุดเรียนม.ตน้จำ ตอ้งสูดลมหำยใจ ดวงตำวำวใสที่หลุบต่ำ ค่อยๆ ชอ้นข้ึนมอง ภำพแรกที่ปรำกฏในครรลองสำยตำคือร่ำงสูงโปร่ง มือสองขำ้งหอบสมุดกำรบำ้นวิชำ ภำษำไทยของอำจำรยน์วลละออมำส่งที่หอ้งพกัครูตึกน้ี ดวงฤดีเหม่อมองคนตรงหนำ้นิ่งงนัเขำผสู้วมชุดนกัเรียนธรรมดำ เส้ือสีขำวกำงเกงสีดำ สนิท ผมรองทรงมีบำงส่วนเริ่มยำวปรกหนำ้อำจเพรำะใกลป้ิดเทอมเตม็ทีจึงไม่คิดจะตดั อีก บนตวัเส้ือสีขำวมีสติ๊กเกอร์รูปหวัใจติดอยทู่วั่
แน่สิกว็นัน้ีมนัวนัวำเลนไทน์นี่นำ กบัรุ่นพี่ผเู้ป็นถึงนกักีฬำโรงเรียน พว่งตำ แหน่งเบอร์หน่ึงของสำยช้นัอยำ่ง ‘ระฟ้ำ’รุ่นนอ้ง คนไหนบำ้งไม่ชอบเขำ? ยกตวัอยำ่งแฟนคลบันมัเบอร์วนักเ็ธอนี่ไง ดวงฤดีในวยัสิบสำมปีเรียนอยชู่้นัม.๑ แอบชอบระฟ้ำมำต้งัแต่ตน้เทอมที่แลว้เขำเป็นรุ่นพี่ ช้นัม.๕ เก่งท้งักีฬำและวิชำกำร ระฟ้ำเป็นหนุ่มร่ำงสูงโปร่งแต่ไม่ไดดู้เกง้กำ้งอำจเพรำะเขำรู้จกัออกกำ ลงั ใบหนำ้คมสนั หล่อเหลำอยำ่งชำยไทยแท้แมจ้ะยำ้ยไปอยตู่ ่ำงประเทศเสียนำนนม เนื่องจำกบิดำเป็นท่ำน ทูตกินตำ แหน่งใหญ่โต เขำเพิ่งยำ้ยกลบัมำอยเู่มืองไทยเมื่อปีก่อน เหตุน้ีจึงเริ่มตน้เรียนช้นั ม.๔ตอนอำยุสิบเจ็ด
เรียกวำ่อำยมุำกกวำ่เพื่อนรุ่นเดียวกนั และดวงฤดีเป็นแฟนคลบัอนัดบัหน่ึงที่ชื่นชอบเขำมำเกือบปี วนัน้ีเธอตดัสินใจจะ...สำรภำพรัก สำวน้อยบิดตัวม้วนด้วยควำมเขินอำย ขณะที่ระฟ้ำเบนสำยตำออกไปนอกระเบียงแต่แรก เขำกวำดตำมองบรรดำนกัเรียนในสนำมซ่ึงหน่ึงในน้นัอำจมีเพื่อนร่วมช้นัของตนกำ ลงัเตะ บอลวงโยธวำทิตของโรงเรียนเริ่มขนอุปกรณ์ออกมำฝึกซอ้ม ชำยหนุ่มสดบั ฟังเสียง ซึม ซบักลิ่นอำยของโรงเรียนในยำมเยน็เดก็ๆ เดินกนัขวกัไขว่ผอ่นคลำยสมองหลงัจำก คร่ ำเคร่งกบัตำ รับตำ รำมำท้งัวนั เขำเองกต็้งัใจจะไปร่วมแจมวงฟุตบอลกบัผองเพื่อน แต่คงตอ้งเป็นหลงัจำกรวบรวมสมุด กำรบำ้นวิชำภำษำไทยไปส่งที่หอ้งพกัครูใหเ้สร็จก่อน
ระหวำ่งที่ระฟ้ำเหม่อมองทอ้งฟ้ำยำมเยน็จนเผลอผอ่นฝีเทำ้เดก็สำวตรงหนำ้กลบัมองเขำ อยำ่งใจจดใจจ่อแววตำของดวงฤดีเจือประกำยวำดหวงัมีเพื่อนสำวสองคนหลบมุมให้ กำ ลงัใจห่ำงๆ เธอมองบุรุษหนุ่มตรงหนำ้ ริมฝีปำกขยบัเอ่ยชื่อฝ่ำยน้นัแผว่เบำ พี่ซน... “ซน!” เป็นอีกคร้ังที่ดวงฤดีสะดุง้โหยง มือเผลอกำ กำ้นกหุลำบที่หนำมแหลมยงัเหลือคำจนทิ่ม ปลำยนิ้ว
เสียงเรียกจำกดำ้นหลงัไม่ใช่ของม.ล.อำภำภสัหรือแพรพดุตำน แต่เป็นของร่ำงระหงสูง เพรียวใบหนำ้เกล้ียงเกลำร่ำงน้นัสำวเทำ้ยำวๆ ตรงมำหำ เป็นจงัหวะเดียวกบัที่ระฟ้ำเบนสำยตำกลบัมำพอดีดวงฤดีสงัเกตวำ่มุมปำกของชำยหนุ่ม คลี่ยมิ้เลก็ๆ นยัน์ตำคมมองตรงมำที่เธอ ไม่สิ... มองผำ่นเธอไปยงัเจำ้ของเสียงเรียกต่ำงหำก! เด็กสำวช้นัม.ตน้หนำ้สลดวบูรอยยมิ้เลือนหำย มีเสียงห่ึงๆ ดงักอ้งในหูสมองสงั่ใหค้ ่อยๆ หลบล้ีไปยนืขำ้งระเบียงเงียบๆ มือลดระดบัไปแอบซอ้นไวด้ำ้นหลงัทำ ทีเป็นชมนกชมไม้ แต่หูเงี่ยฟังบทสนทนำของคนท้งัคู่เนื่องจำกระฟ้ำหยดุคุยกบั‘เพื่อนร่วมช้นั’ไม่ไกล โอกำสของเธอ...หลุดลอยไปเสียแล้ว
จงัหวะที่หนุ่มรุ่นพี่เดินสวนไป เขำชะงกัและเหลือบมองมำทำงดวงฤดีเลก็นอ้ยแววตำคู่ น้นัคลำ้ยมีคำ ถำม หำกแต่ปำกไม่ขยบัเอย่สุดทำ้ยกเ็ลือกจะเดินผำ่นไปสมทบกบัเพื่อนร่วม หอ้งที่สบัฝีเทำ้ตรงมำหำเช่นกนั “วำ มำได้ยังไง” เสียงทุม้ทกัผมู้ำใหม่ “ต้งัใจมำหำซนนนั่แหละวำ่แต่ใหว้ำช่วยไหม ดูท่ำจะหนกันะ” เพื่อนสำวอำสำแบ่งเบำภำระ พยกัพเยดิหนำ้ไปที่สมุดกองโตในออ้มแขนหนำ ทวำ่ระฟ้ำส่ำยหนำ้เบำๆ “ไม่เป็นไรไม่หนกัมำก” “ง้นั ใหว้ำเดินไปเป็นเพื่อนซนแลว้กนั ”
“ได้สิ”ครำวน้ีเขำไม่ปฏิเสธ“วำ่แต่วำตำมหำเรำทำ ไมเหรอ” “กะจะมำชวนไปติวหนงัสือที่บำ้นลูกปัดวนัเสำร์น้ีติวกนักลุ่มเลก็ๆ เนน้ ฟิสิกส์กบัเลข” เสียงคุยกะหนุงกะหนิงดงัห่ำงออกไป เช่นเดียวกบัหวัใจดวงนอ้ยที่เคยเตน้โครมครำมกเ็บำ ลง ดวงฤดีทอดสำยตำมองตำม เห็นสองร่ำงเดินเคียงกนัไปทำงหอ้งพกัครู เห็นระฟ้ำหัวเรำะ เห็นเขำยมิ้ใหเ้พื่อนร่วมช้นันำมวำ่ “รินรัมภำ” รอยยมิ้ซ่ึงฉีกกวำ้งอยำ่งจริงใจ
รอยยมิ้ที่...ไม่เคยเผอื่แผม่ำถึงเธอ “ดัน” เพื่อนสำวสองคนกำ้วออกมำนอกหอ้งแพรพดุตำนวำงมือบนบ่ำ ตบเบำๆ “ไม่เป็นไรนะ” ดวงฤดียกัไหล่ท้งัที่ใจเจบ็แปลบแต่ยงัแสร้งยมิ้ ท้งัสำมเหม่อมองทำงเดินวำ่งเปล่ำ หลงัรุ่นพี่หนุ่มสำวจำกไปแลว้ “ไหงเป็นง้ีไปได”้เพื่อนซ่ึงเป็นหม่อมหลวงเกำศีรษะ“โอกำสอุตส่ำห์เป็นใจแลว้แทๆ้”
พวกเธอเฝ้ำสงัเกตมำหลำยอำทิตย์จนรู้วำ่ทุกเยน็วนัพฤหสัระฟ้ำจะมำส่งสมุดกำรบ้ำนวิชำ ภำษำไทยที่หอ้งพกัครูตึกน้ี ปกติกเ็ห็นเขำมำคนเดียวถำ้จะมีคนอื่นมำดว้ยกค็ือปุริมปรัชญซ์ ่ึงเป็นเพื่อนสนิท ไม่คิดวำ่คร้ังน้ีจะเป็นรินรัมภำ แลว้สำยตำกบัรอยยมิ้หวำนๆ ที่ท้งัคู่มอบใหก้นัเมื่อครู่มนัหมำยควำมวำ่อยำ่งไร? แพรพุดตำนเห็นอำกำรทอดถอนใจของเพื่อนกร็ู้สึกฮึดฮดัแทน “มำรควำมสุขชัดๆ” ม.ล.อำภำภสัยมิ้แหง้ ‘จะพดูง้นักไ็ม่ถูกนะพดุตำน พวี่ำเขำไม่ไดท้ำ อะไรผดิ’
“วิ่งซกตำมหำผชู้ำยไปทวั่โรงเรียนเนี่ยนะไม่ผดิ” “อยำ่พำลสิเขำกบ็อกอยวู่ำ่ที่ตำมหำเพรำะอยำกคุยเรื่องติวหนงัสือกนั ” “หรือบำงทีอำจจะใช้เรื่องติวหนังสือเป็ นข้ออ้ำง” “ถึงจะเป็นอยำ่งน้นัจริงแต่เขำกม็ีสิทธ์ิไม่ใช่เหรอ” “เอะ๊คุณเพลิน ตกลงคุณเพลินอยขู่ำ้งใครกนัแน่’แพรพดุตำนมองเคืองๆ .ล.อำภำภสัรีบงอ้ ‘กต็อ้งขำ้งดนัสิจ๊ะ” “อยขู่ำ้งดนัแต่ออกโรงปกป้องพี่วำคิดจะแปรพกัตร์หรือไง”
“บำ้’คนพดูตีแขนปรำมเพื่อน ‘คุณเพลินแค่ไม่อยำกใหด้นักบัพดุตำนโทษคนอื่นลอยๆ” “จงัหวะมนัช่ำงประจวบเหมำะจนดูเหมือนต้งัใจ”ดวงฤดีร ำพึง “นนั่สิหรือพวี่ำจะรู้แผนของเรำ”แพรพุดตำนสงสัย “คุณเพลินวำ่ ไม่ใช่หรอก พวี่ำรู้จกัพวกเรำที่ไหนกนั ” โรงเรียนต้งักวำ้ง เดก็นกัเรียนเป็นพนัคน แถมพวกเธอยงัไม่เคยพดูคุยกบัรินรัมภำสกัคร้ัง ไม่มีทำงที่ฝ่ำยน้นัจะรู้จกักลุ่มเธอ “จะวำ่ ไปสองคนน้นักท็ ่ำทำงแปลกๆ เนอะ”
“แปลกยังไงเหรอ?”ดวงฤดีสนใจ “ก.็..มองกนัดว้ยสำยตำที่ฉนัเองกอ็ธิบำยไม่ถูกรู้แต่วำ่มนัดูมีอะไร” “คุณเพลินกเ็ห็น” เพื่อนเช้ือเจำ้ช่วยยนืยนัอีกเสียง “แลว้อะไรที่วำ่มนัคืออะไร?”คนถำมเอียงคอขมวดคิ้ว แพรพดุตำนกบัม.ล.อำภำภสัลอบสบตำกนัตกลงกนัทำงโทรจิตวำ่ ไม่พดูจะดีกวำ่เพรำะ เกรงวำ่ดวงฤดีจะเสียใจ “จะอะไรกช็่ำงเถอะถือเสียวำ่คร้ังน้ีโชคไม่เขำ้ขำ้งไวค้ร้ังหนำ้เรำค่อยหำโอกำสใหม่”คน ผมส้นับอกปัด สำมสำวถอนหำยใจทำ นองวำ่กค็งตอ้งเป็นอยำ่งน้นั
“ไม่ตอ้งคิดมำกนะดนัยงัมีเวลำอีกต้งัหน่ึงปี” “หน่ึงปีผำ่นไปเร็วจะตำย” “อยำ่เพิ่งทอ้สิ” ดวงฤดีฟังแล้วบุ้ยปำก ท้อเหรอ? ไม่เคยหรอก เธอชอบระฟ้ำต้งัแต่แรกพบ ติดตำมเสำะหำขอ้มูลของเขำทุกช่องทำงที่พอจะหำได้เธอรู้วำ่ พี่ซนยงัไม่ไดค้บใคร ต้งัแต่กลบัมำเมืองไทยสิ่งเดียวที่เขำใหค้วำมสำ คญักค็ือกำรเรียน
ระฟ้ำอยำกเป็ นหมอ อยำกมีคำ วำ่นำยแพทยน์ำ หนำ้ชื่อ ซ่ึงบิดำมำรดำของเขำกส็นบัสนุน ท่ำนท้งัสองเป็นผู้ บริจำครำยใหญ่ของโรงเรียน และลูกชำยคนเดียวกไ็ม่ทำ ใหผ้ดิหวงั ปีที่แลว้ชื่อของระฟ้ำ เด่นหลำอยบู่รรทดัแรกสุดของประกำศผลกำรศึกษำประจำ ช้นัและคำดวำ่ ปีน้ีกค็งไม่พน้ ชื่อเก่ำหนำ้เดิม ดวงฤดีชอบเขำมำกขอ้น้ีเพื่อนๆ ต่ำงรู้ “แต่จะวำ่ ไปคนกเ็ชียร์คูน่้ีเยอะอยนู่ะ” ม.ล.อำภำภสัเปรย‘ดมัเมเยอร์ไมห้น่ึงกบันกัเรียน เบอร์ตน้หนำ้ตำดีเรียนเก่ง มำกควำมสำมำรถ ดูเหมำะสมกนัสุดๆ’ ที่กล่ำวมำไม่เกินจริงเลย
ในโรงเรียนมีนกัเรียนหลำยกลุ่มที่เชียร์ใหร้ะฟ้ำกบัรินรัมภำคบหำดูใจกนัเพรำะท้งัสองคน เป็นดำวเด่นประจำ โรงเรียน ฝ่ำยหญิงสูงเพรียวหุ่นนำงแบบ หนำ้ตำสวยจึงไดเ้ป็นดมัเม เยอร์ไมห้น่ึงต้งัแต่เรียนอยชู่้นัม.๕ ขณะที่ฝ่ำยชำยเป็นนกักีฬำและมีผลกำรเรียนยอดเยยี่ม แถมหนำ้ตำจดัวำ่หล่อเหลำผวิขำว หุ่นดี แต่กระน้นักม็ีนกัเรียนอีกหลำยกลุ่มที่ไม่สนบัสนุนใหร้ะฟ้ำมีแฟน เนื่องจำกยงัมีควำมสุข กบักำรเกบ็ภำพเขำไปฝันกลำงวนัยงันึกนิยมใหรุ้่นพี่หนุ่มครองตวัเป็นโสด สนใจแต่เรื่อง เรียน เวน้เรื่องรักไวใ้หพ้วกเธอกระชุ่มกระชวยหวัใจ ดวงฤดีเองกเ็ป็นหน่ึงในคนกลุ่มหลงั เธอไม่อยำกใหร้ะฟ้ำมีแฟน! “ใครอยำกเชียร์กเ็ชียร์ไปสิแต่พี่ซนคงไม่สนใจหรอกเขำสนเรื่องเดียวคือตอ้งสอบหมอให้ ติด” เธอเชิดหน้ำตอบเพื่อน
“ถำ้ไม่สนจริงๆ กด็ี” “อยำ่วำ่อยำ่งง้นัอยำ่งง้ีเลยนะดนัแต่เอำเขำ้จริงฉนักอ็ยำกใหแ้ก่เผอื่ใจไวบ้ำ้งอยำ่ ไปทุ่มให้ เขำเต็มร้อย” เพรำะถำ้เกิดวนัหน่ึงผดิหวงัข้ึนมำ ดวงฤดีนนั่แหละจะเจบ็สุด “ดนัชอบของดนัมำต้งันำน” “เออ ฉนัรู้วำ่แกชอบ กไ็ม่ไดส้งั่ใหเ้ลิกชอบหรือเกลียดเขำแค่อยำกใหล้องเผอื่ที่วำ่งในใจไว้ บำ้ง เพรำะเรำไม่มีทำงเดำใจพี่ซนออกวำ่เขำจะตอบรับควำมรู้สึกของแกไหม” ‘…’ “ดนั ไม่ผดิหรอกนะที่จะชอบเขำและกไ็ม่ผดิเช่นกนัหำกเขำไม่ไดช้อบแก”
ประโยคหลังท ำใจคนฟังปวดแปลบจนเผลอเม้มปำก ใช่ไม่ผดิเช่นกนัหำกระฟ้ำจะไม่ไดช้อบเธอ “ดนัรู้น่ำวำ่กำ ลงัทำ อะไรอย”ู่ แพรพดุตำนกบัม.ล.อำภำภสัมองตำกนัอีกรอบ ต่ำงคนต่ำงถอนหำยใจเงียบๆ แลว้กเ็ลี่ยง เปลี่ยนไปคุยหัวข้ออื่น “แลว้ดอกไมน้ี่ล่ะจะเอำไง” ไหนๆ กไ็ม่ไดใ้หค้นที่อยำกใหแ้ลว้
ดวงฤดีกม้พินิจดอกกหุลำบในมือเสียแรงที่อุตส่ำห์ตื่นแต่เชำ้ตำมแม่บำ้นไปตลำด เฟ้นหำ ดอกที่อวบอูมแดงฉ่ำ เสียแต่วำ่ ไปไม่ถึงมือชำยในดวงใจ วบูหน่ึงเธออยำกเกบ็มนัไว้แต่ภำพรอยยมิ้ระรื่นของรินรัมภำเมื่อครู่ดนัแทรกเขำ้มำในหวั ช่วยย้ำ เตือนถึงสำยตำของระฟ้ำที่มองผำ่นเธอไป รำวกบัอำกำศธำตุไร้ตวัตน เดก็สำวหนำ้บูดบ้ึง ปำกคว่ำ เป็นสระอิมองของกลำงในมืออนัสุดแสนจะแทงใจ เกบ็ ไวไ้ม่ได!้ “ในเมื่อคนรับไม่อยำกได้ดนักไ็ม่คิดจะเกบ็ ไวใ้หร้กสำยตำหรอก” เธอตัดสินใจเด็ดเดี่ยว
“ถำ้ดนัไม่ใชแ้ลว้ง้นัคุณเพลินขอนะจะเอำไปใส่แจกนั ที่บ้ำน”ม.ล.อำภำภัสหงำยมือรอ เสียดำยหำกเจำ้ดอกไมไ้ม่รู้อีโหน่อีเหน่ตอ้งระเห็จไปนอนอยกู่น้ถงัขยะ “ไม่ให!้”แต่ดวงฤดีบอกปัด “อ้ำว” “กหุลำบดอกน้ีซึมซบัควำมผดิหวงัจำกดนัไวเ้ตม็ร้อยเอำไปประดบับำ้นคุณเพลินจะเป็น ลำงไม่ดี” “หืม?” ท้งัแพรพดุตำนและเพื่อนหม่อมหญิงทำ ตำปริบๆ ประมำณวำ่มนัเกี่ยวอะไร?
แต่ในเมื่อเจำ้ของเขำไม่ใหก้ไ็ม่มีใครเซำ้ซ้ีต่อ ดวงฤดีเกลี่ยนิ้วเบำๆ บนกลีบดอกชูช่อผวิสมัผสัของมนัเนียนนุ่ม มีกลิ่นหอมอ่อนๆ โชย เขำ้จมูก หำกเป็นก่อนหนำ้เธอคงไม่รีรอจะสูดดมกลิ่นหอมอบอวล หำกแต่ยำมน้ีทุกอยำ่ง เปลี่ยนไปแลว้ดวงหนำ้หวำนบ้ึงตึงยงิ่มองกหุลำบในมือกย็งิ่นึกถึงภำพคนสองคนเดินคุย กะหนุงกะหนิงจำกไป สำวนอ้ยม.ตน้ขบกลีบปำกดำ้นในจนเจบ็จี๊ด ฟึดฟัดกบัตวัเอง มือขยมุ้กลีบดอกโดยไม่รู้ตวั กระทงั่หมดควำมอดทนที่สูก้กัเกบ็กหุลำบดอกงำมกอ็นัตรธำนหลุดจำกมือลอยละลิ่วตำม แรงเหวี่ยงผำ่นระเบียงลงสู่เบ้ืองล่ำงวบูน้นัดวงฤดีสะใจนกัที่ไดป้ลดปลอ่ยมนั ในเมื่อระฟ้ำไม่อยำกไดก้ค็งไม่มีใครเสียดำย หำกจะทิ้งดอกไมเ้จำ้ปัญหำนี่ไปซะ แต่อนิจจำใครเล่ำจะรู้วำ่กำรกระทำ น้นัก่อใหเ้กิดปัญหำใหม่
“โอ๊ย!” เสียงร้องอยำ่งตกใจปนเจบ็ ปวดดงัมำจำกช้นัล่ำงหนำ้อำคำรจุดเดียวกบัที่ดวงฤดีเขว้ียง กหุลำบทิ้งไปเป๊ะ! สำมสำวชะโงกหน้ำมองไปที่ต้นตอเสียงอตัโนมตัิก่อนริมฝีปำกท้งัสำมจะเผยออำ้ต่อดว้ย อำกำรพะงำบๆ และขมุบขมิบไร้เสียง ซวยแล้ว เมื่อดอกไม้เจ้ำกรรมดันตกไปโดนศีรษะ 'อำจำรยแ์ม่' รำวจับวำง เดก็สำวท้งัสำมรีบยอ่ตวัหลบหลงัระเบียง เมื่อสำยตำปำนเรดำร์ของอำจำรยม์ะลุลีเงยข้ึน มอง ทำ เอำแต่ละคนแทบลืมหำยใจ
ภำวนำให้หลบพ้น ทวำ่... “ดวงฤดี!!” สียงเ**้้ยมจำกช้นัล่ำงดงัทะลุโสตประสำท ทำ เอำเจำ้ของชื่อขนลุกพรึบ “ลงมำเดี๋ยวน้ีท้งัสำมคนเลย!” อีกสองสำวที่เหลือกห็ลบไม่ทนั เหตุน้ีนกัเรียนม.ตน้ สำมคนจึงเดินเจี๋ยมเจ้ียมหนำ้สลดลงมำที่ช้นัล่ำง พอดีกบัที่อำจำรย์ มะลุลีแกะกำ้นกหุลำบออกจำกกะบงัผมดำ้นหนำ้สำ เร็จ
“นี่พวกเธอเล่นอะไรกนั ” “ขอโทษค่ะครู” เดก็ๆ กระพมุ่มือไหว้ อำจำรยม์ะลุลีขยบัแวน่แบบมีสำยร้อยกวำดตำมองไล่ทีละคน เดก็พวกน้ีอยใู่ตก้ำรดูแลของ อำจำรยเ์กศเกสรซ่ึงเป็นเพื่อนซ้ีปึกกบัเธอจึงเห็นหนำ้ค่ำตำกนับ่อยยำมแวะไปหำที่หอ้ง โฮมรูม อีกท้งัเธอยงัเป็นครูสอนวิชำคณิตศำสตร์ใหห้อ้ง ม.๑/๒ จึงไม่ใช่เรื่องแปลกหำกจะ รู้จักชื่อนักเรียน สำยตำคมกริบเลื่อนมำหยุดที่เด็กหญิงดวงฤดีนำนเป็ นพิเศษ “ดอกกุหลำบนี่ของใคร”
“ของหนูเองคะ่ ” นกัเรียนผวิขำวอมชมพหูนำ้สวยพริ้งยกมือพร้อมยมิ้รับแหง้ๆ ไม่ผดิจำกที่คำดเดำอำจำรยม์ะลุลีส่ำยหนำ้อ่อนใจ “ไม่ใชก้ท็ ิ้งถงัขยะเสียสิไม่ใช่มำโยนทิ้งโยนขวำ้งแบบน้ี” “ไม่ใช่นะคะครูหนูเผลอทำ หลุดมือต่ำงหำก”คนมีควำมผิดแถไปเรื่อย เพื่อนอีกสองคนรีบพยักหน้ำเออออ อำจำรย์สำววัยสี่สิบต้นๆ หรี่ตำแคบ ดวงฤดีหวัเรำะแฮะๆ กล่ำวขอโทษขอโพยอยำ่งรู้สึกผดิอีกหลำยหน
“วำเลนไทน์ถือดอกไมก้บัชอ็กโกแลตกนั ใหเ้กลื่อน”อำจำรยห์มวดคณิตไม่วำยบ่น “แหม กป็ีนึงมีแค่หนเดียวนี่คะครู” “แล้วดอกไม้นี่ได้มำหรือจะเอำไปให้ใครจ๊ะ?” “เอ่อ..”ครำวน้ีเดก็สำวอ้ำ อ้ึง “อยใู่นวยัเรียนกค็วรต้งัใจเรียน เรื่องรักๆ ใคร่ๆ น่ะยงัไม่ถึงเวลำ พวกเธอเพิ่งจะอำยเุท่ำไหร่ กนัเอง” “สิบสำมค่ะ”
“ยงัไม่ทนั ใชน้ำงสำวไม่ตอ้งรีบมีหรอกไอค้วำมรักน่ะเดก็ขนำดน้ีจะไปรู้เรื่องอะไร๊เอำ เวลำวำ่งไปท่องตำ รำเตรียมสอบดีกวำ่ ไหม ไดค้วำมรู้กวำ่กนัเยอะ” “แลว้อำยเุท่ำไหร่ถึงจะเหมำะมีควำมรักละ่คะ?” “กต้องสัก... ็ ”คนเป็ นอำจำรย์ยกมือกมุปลำยคำง ทำ ท่ำครุ่นคิด “ต้นๆ สำมสิบถึงปลำยๆ” “แต่ครูลุลีสี่สิบสำมแลว้นี่นำผำ่นช่วงวยัที่เหมำะจะมีควำมรักมำแลว้แต่กย็งั...ไม่มีแปลวำ่ ควำมรักไม่เกี่ยวกบัเวลำคะ่มนัอยทู่ ี่ควำมรู้สึก” “อะแฮ่ม”คนถูกย้อนกระแอม โดนจ้ีใจดำ เขำ้ไปอำจำรยม์ะลุลีถึงกบักลืนน้ำ ลำยฝืดคอ เป็นโสดมนักไ็ม่ตำยหรอกยะ่
“เอำเป็นวำ่ต้งัใจทำ หนำ้ที่ของตวัเองใหด้ีพอ่แม่ส่งมำเรียน คำดหวงัวำ่พวกเธอจะเรียนจบ ไดเ้กรดสวยๆ สอบติดมหำวทิยำลยัที่ใฝ่ฝัน จำ ไวว้ำ่อนำคตตอ้งมำก่อน” “ค่ำ” ท้งัสำมคนรับคำ “ออ้แลว้กเ็ธอดวงฤดี” “คะ?” เด็กสำวหน้ำใสเจ้ำของชื่อช้อนตำมอง “บอกแม่เธอดว้ยวำ่เยน็พรุ่งน้ีครูจะแวะเขำ้ไปหำ” “ครูมีธุระอะไรกบัแม่หนูเหรอคะ”
“จะเรื่องอะไรล่ะกอ็ำจำรยส์อนวำดภำพที่แม่เธอไหวว้ำนใหช้ ่วยติดต่อใหไ้ง ตอนน้ีทำง น้นัตอบกลบัมำแล้ว” “จริงเหรอคะครู!” ดวงฤดีเบิกตำโต ประกำยหม่นก่อนหนำ้น้ีพลนัเปลี่ยนเป็นแจ่มใสทนั ควัน “กจ็ริงน่ะสิ” อำจำรยม์ะลุลีรู้จกักบัมำรดำของดวงฤดีต้งัแต่สมยัเรียนมธัยม นบัถือกนัเป็นเพื่อนรุ่นนอ้ง แมจ้ะอำยหุ่ำงกนัหลำยปีแต่กส็นิทสนมรักใคร่อยใู่นก๊วนแก๊งเดียวกนัสมยัสำวๆ แมต้อนน้ี ต่ำงฝ่ำยต่ำงแยกยำ้ยไปมีครอบครัวและทำ งำน แต่กระน้นักย็งัติดต่อไปมำหำสู่กนัเสมอ จวบกระทงั่ปัจจุบนัเธอกลำยมำเป็นครูสอนหนงัสือใหลู้กสำวเพื่อน แน่นอนวำ่มำรดำของ ดวงฤดีฝำกฝังใหดู้แลบุตรสำวคนโต จะอบรมบ่มนิสยัเช่นไรกส็ุดแลว้แต่อำจำรยม์ะลุลีจะ เห็นสมควร
“อยำ่ลืมบอกแม่เธอดว้ยละ่ ” “ค่ำ” สำวน้อยรับค ำเสียงหวำนจนคนเป็ นครูแอบค้อน “เอ้ำ แล้วนี่ดอกไม้เธอ” เมื่อครูคณิตฯ ยนื่กหุลำบดอกเดิมคืนให้เดก็สำวม.ตน้กป็ระนมมือไหวก้่อนรับมำถือไม่มี อิดออด ดวงฤดีมีควำมสนใจเรื่องกำรวำดภำพและออกแบบ พอ่กบัแม่จึงปรึกษำกนัอยำกจำ้งครู พิเศษมำสอนที่บำ้น ประจวบเหมำะกบัอำจำรยม์ะลุลีพอมีคนรู้จกัแม่ของเธอจึงไหวว้ำน ใหท้ ่ำนจดักำร แมว้นัน้ีจะมีเรื่องน่ำผดิหวงัเกิดข้ึน แต่กำรหำตวัครูสอนพิเศษไดเ้สียทีกช็่วยใหเ้ธอสมหวงั ไปอีกเรื่อง
ถือวำ่พอจะหกัลบกลบลำ้งควำมเสียใจไดบ้ำงส่วน เหตุน้ีดวงฤดีจึงเปลี่ยนใจเกบ็ดอกไมใ้นมือไว้แมส้ภำพของมนัจะไม่สดใหม่อยำ่งที่เฝ้ำ ถนอม แต่เธออำรมณ์ดีเกินกวำ่จะเขว้ยีงทิ้งซ้ำ หรือปล่อยใหม้นัเฉำตำยในถงัขยะ เอำเป็นวำ่...จะเกบ็ ไวดู้ต่ำงหนำ้แลว้กนั อยำ่งนอ้ยกใ็หร้ะลึกไวว้ำ่เธอทุ่มเทเพียงใดเพื่อระฟ้ำ ทุ่มเทแมเ้ขำจะไม่เห็นค่ำ ทุ่มเท...แมเ้ขำจะไม่มอง
บท 1 มือใหญ่แต่ขำวสะอำดผลกัประตูบำนเลื่อนออกสู่สระวำ่ยน้ำ หำกแต่ผเู้ป็นเจำ้ของร่ำง ไม่ไดเ้ย้อืงกำยตำมออกไป ทำ เพียงเอนสีขำ้งพิงกรอบประตูสองมือยกข้ึนกอดอกหลวมๆ สำยตำทอดมองผนืนภำช่วงใกลค้่ำ ซ่ึงฉำบไปดว้ยสีส้มของยำมโพลเ้พล้เป็นเวลำเดียวกบัที่ หลอดไฟนอกตวับำ้นเริ่มทำ งำน บุรุษหนุ่มปิดเปลือกตำลงชำ้ๆ อำศยัควำมงำมของธรรมชำติบำ บดัสมองที่วำ้วนุ่กบักำร แกไ้ขงำนมำหลำยวนั ใกลจุ้ดที่เขำยนือยนู่้นัมีเสียงน้ำ กระเพื่อมไหวเจำ้ตวัสูดหำยใจรับ อำกำศบริสุทธ์ิเขำ้ปอด ยนืนิ่งคำ้งอยหู่ลำยนำทีก่อนจะเบนตำมองไปในสระวำ่ยน้ำ ร่ำงหน่ึงแหวกวำ่ยอยกู่ลำงวำรีใสสะอำด
วำ่ยจำกขอบสระดำ้นหน่ึงไปยงัอีกฝั่ง ท่ำจว้งแขนตีขำที่เห็นช่ำงพลิว้ไหวใบหนำ้ซ่ึงมีหยดน้ำ เกำะพรำวรำวกบัเหงือกสำวร่ำย มนตร์เรือนผมเปียกลู่แนบศีรษะผวิกำยผอ่งพรรณตดักบับิกินีสีลูกพีชดูเยำ้ยวน ชำยหนุ่มรอจนอีกฝ่ำยวำ่ยมำแตะขอบฝั่งใกลบ้นัไดจึงส่งเสียงกระแอม คนในสระเหลียวขวบัมองก่อนนยัน์ตำลูกกวำงจะเปล่งแสงจำ้ “พร้อม!” เสียงเรียกอ่อนหวำนแฝงควำมใจดีเป็นนิจ “ข้ึนไดแ้ลว้” เขำเตือน คนในสระรีบปีนบนัไดกลบัข้ึนมำ ดวงหนำ้ใสกระจ่ำงปรำกฎรอยยมิ้น่ำยลผดิกบัคนเป็น นอ้งชำยที่หลุบตำลงต่ำ ผละไปหยบิเส้ือคลุมมำบริกำรพี่สำว
‘พีรกำนต’์เลี่ยงจะไม่มองคนที่เพิ่งข้ึนจำกน้ำ เพรำะวนัน้ีดวงฤดีหำใช่เดก็หญิงตวัเลก็ที่ใส่ กำงเกงในเล่นน้ำ ดว้ยกนัตวัเดียวแต่พี่สำวโตข้ึนเป็นสำวงำมสะพรั่งรูปร่ำงสะโอดสะอง สดัส่วนเวำ้โคง้กง็ำมจบัตำไหนจะทรวงอกอวบอิ่ม เอวคอดเวำ้ก่อนผำยออกช่วงสะโพก ตน้ขำไม่ไดใ้หญ่เทอะทะหำกแต่เพรียวบำงสมส่วน พี่เขำสวย.... ขอ้น้ีพีรกำนตไ์ม่ปฎิเสธ “กลบัมำต้งัแต่เมื่อไหร่?” คนพี่ถำมขณะรับเส้ือคลุมมำสวม “สกัคร่ึงชวั่โมงก่อนไดม้้งั” “อำ้ว ทำ ไมไม่ไดย้นิเสียงรถล่ะ”
“อยแู่ต่ในน้ำ จะไปไดย้นิอะไร” “แหม กพ็ ไี่ม่รู้นี่นำวำ่พร้อมจะกลบับำ้นเยน็น้ี” ปกตินอ้งชำยอำศยัอยทู่ ี่คอนโดฯ ส่วนตวัพีรกำนตเ์ป็นนอ้งชำยแทๆ้ของดวงฤดีอำยหุ่ำง กนัสองปีเขำเรียนจบต้งัแต่อำยยุสี่ิบเอด็ดว้ยหลกัสูตรสองปริญญำแถมยงัลงขนัทำ ธุรกิจ เลก็ๆ กบัเพื่อนต้งัแต่เรียนอยปู่ ีสอง ปัจจุบนัชำยหนุ่มอำยยุสี่ิบหำ้เป็นเจำ้ของบริษทัดำ้นไอทีที่เริ่มมีชื่อเสียงโด่งดงัและเป็นที่ รู้จกัในแวดวงธุรกิจ นอ้งชำยคนน้ีเป็นคนฉลำด...แต่เขำไม่ค่อยชอบแสดงควำมรู้สึก พีรกำนตไ์ม่ใช่คนช่ำงพดูมีเพียงกำรกระทำ เท่ำน้นัที่สื่อแทน
สองพี่นอ้งสนิทกนัพอสมควรแต่คนพี่จะรู้เรื่องของนอ้งชำยนอ้ยกวำ่กอ็ยำ่งที่บอก...พีร กำนตไ์ม่ใช่พวกช่ำงพดูนี่เนอะ เขำจะพดูกต็ ่อเมื่ออยำกพดูเอง “วำ่แต่ลมอะไรหอบพร้อมมำถึงนี่” เธอแซว กว็นัหน่ึงๆ เขำเอำแต่กม้หนำ้ทำ งำน หมกตวัอยแู่ต่บริษทัมีบำ้นไม่กลบัมีคอนโดฯ ไม่ นอน อำศยัโซฟำหอ้งทำ งำนต่ำงเตียง เห็นสำยสืบของแม่วำ่มำอยำ่งง้นั “ลมที่ชื่อเพชรพริ้งไง” นอ้งชำยยงัตีหนำ้ตำย
ผดิกบัคนฟังที่หลุดหวัเรำะ “แม่โทร.ไปตำมล่ะสิ” “อืม” “แลว้ทำ ไมครำวน้ีไม่บอกปัดอยำ่งครำวก่อน” “แม่เซำ้ซ้ี” มำรดำโทรศพัทต์ำมตวัเขำใหว้นุ่ ไปท้งัออฟฟิศเบอร์ส่วนตวัไม่รับกโ็ทร.เขำ้ที่ทำ งำน คร้ัน ไม่มีคนรับสำยอีกทีน้ีจึงโทร.ตำมตวัเขำกบัเพื่อนสนิท แต่หนกัสุดเห็นจะเป็นโทร.หำ หุน้ ส่วนเพื่อตำมตวัเขำกลบัมำทำนขำ้วเยน็ที่บำ้น พีรกำนตท์ำ หนำ้เมื่อยขณะเดียวกนักแ็อบนบัถือควำมพยำยำมของแม่ในใจ
พยำยำมไดน้ ่ำกลวัสุดๆ “คืนน้ีคำ้งที่บำ้นรึเปล่ำ” นอ้งชำยพยกัหนำ้พี่สำวซ่ึงผกูเชือกเส้ือคลุมลวกๆ ตำมมำเกำะแขน เอนหนำ้ซบไหล่ออด อ้อน “คิดถึงจัง” แมด้วงฤดีจะสูงโปร่ง สรีระอยำ่งหุ่นนำงแบบ แต่กแ็พใ้หแ้ก่ส่วนสูงของคนเป็นนอ้ง “คิดถึงกไปหำ” ็
หมำยถึงคิดถึงเขำกแ็ค่ไปหำเขำ เธอรู้ท้งัที่อยคู่อนโดฯ และที่ต้งัออฟฟิศ “ไปหำทีไรกเ็ห็นเอำแต่กม้หนำ้กม้ตำทำ งำนทุกที” ดวงฤดีแขวะ “ไม่ทำ งำนแลว้จะเอำอะไรกิน” “เงินเกบ็ตวัเองกม็ีต้งัหลำยลำ้น” “เงินเกบ็กส็ ่วนเงินเกบ็สิ” พีรกำรตต์อบหนำ้ตำเฉย ชำยหนุ่มโอบเอวพี่สำวเขำ้บำ้น ไดก้ลิ่นอำหำรหอมฉุยเยน็น้ีคุณเพชรพริ้งลงครัวดว้ย ตวัเอง เสียงโขลกน้ำ พริกดงัแวว่เดำวำ่ม้ือน้ีกบัขำ้วบนโตะ๊คงละลำนตำ เนื่องในโอกำสที่ ลูกชำยยอมพรำกจำกงำนกลบัมำใหแ้ม่ชื่นใจ
“สงสยัของจะหมดตูเ้ยน็กว็นัน้ีน่ำอิจฉำพร้อมจริงจริ๊งลูกรักของแม่กลบับำ้นทีแม่ ทำ กบัขำ้วอยำ่งกบัจะเล้ียงคนท้งัตำ บล” และทุกอยำ่งบนโต๊ะลว้นแต่เป็นของโปรดพีรกำนตท์ ้งัสิ้น “อิจฉำทำ ไม ดนัอยทู่ำนขำ้วกบัแม่ทุกเยน็” “ใช่สิอยกู่นัสองคนแม่ลูกจนชกัจะเบื่อข้ีหนำ้กนัเองอยรู่อมร่อ” “ลืมพอ่ ไปรึเปล่ำ” เขำทว้ง “โอย๊คุณพอ่กโ็น่น กลบัจำกกระทรวงค่ำ มืดทุกวนัอำทิตยน์ ึงกลบัมำทำนขำ้วเยน็ที่บำ้นกี่ คร้ังเชียว”ลูกสำวบ่น “ง้นัวนัน้ีใหพ้อ่ ไถ่โทษไดไ้หม?”
“ได้สิ...เอ๋?!” สำวข้ีบ่นหนัขวบัมองไปทำงหอ้งนงั่เล่น เดินไปคุยไปกบันอ้งชำยเสียเพลิน จนไม่ทนั สงัเกตวำ่บนโซฟำหนำ้ทีวจีอแบนมีร่ำงสง่ำภูมิฐำนของบิดำนงั่อยู่ “คุณพอ่!กลบัมำเมื่อไหร่คะ” ดวงฤดีผละห่ำงนอ้งชำยซ่ึงหวัเรำะในลำ คอไล่หลงัหญิงสำวตรงดิ่งมำหำผเู้ป็นพอ่ที่ฉีกยมิ้ มอง ท่ำนกล้วัหวัเรำะเมื่อลูกสำวทิ้งตวัเบียดสีขำ้ง ชะโงกหนำ้มำหอมแกม้ซำ้ยขวำอยำ่ง ประจบเอำใจ คุณดิษยฐ์ำลูบเรือนผมที่ยงัเปียกหมำดหลงัข้ึนจำกสระของลูกกม้จูบกลำงกระหม่อนแสน รักของเลือดในอก
“กลบัมำไล่ๆ กบัเจำ้พร้อมนนั่แหละ” “กลำยเป็นวำ่ดนัไม่ไดย้นิเสียงรถใครเลย” “อยใู่นน้ำ คงหูอ้ือ” “ไหงวนัน้ีสองพอ่ลูกกลบับำ้นพร้อมกนัได้เอะ๊หรือวนัน้ีจะมีพำยใุหญ่?” บิดำบีบจมูกเชิดร้ันของบุตรสำวคนโต “พำยทุี่ชื่อเพชรพริ้งไงล่ะโทร.ตำมพอ่ที่กระทรวงต้งัแต่บ่ำยสำม บอกวำ่วนัน้ีลูกชำยสุดที่ รักจะกลบับำ้น เร่งใหพ้อ่เคลียร์งำนกลบัมำร่วมโต๊ะใหท้นั” “ดีนะคะที่พอ่กลบัมำทนัถำ้สำยกวำ่น้ีมีหวงัองคน์ำงมำรประทบัแน่”จบคำ คนพดูกห็วัเรำะ คิก
พีรกำนตไ์ม่ไดต้ำมพี่สำวเขำ้มำแต่เลี่ยงข้ึนไปเปลี่ยนเส้ือผำ้บนหอ้งนอน หนำ้โทรทศัน์ที่ เปิดทิ้งไวย้ำมน้ีจึงเหลือแค่สองพอ่ลูก ส่วนแม่คุมเดก็รับใชป้ระกอบม้ือค่ำ ปัจจุบนัคุณดิษยฐ์ำเป็นรัฐมนตรีวำ่กำรกระทรวงวิทยำศำสตร์และเทคโนโลยีต่ำงจำก สมยัก่อนที่ทำ งำนตำ แหน่งเลก็ๆ ไต่เตำ้ข้ึนมำดว้ยควำมสำมำรถและผลงำนอนัเป็นที่น่ำ พอใจกวำ่จะไดก้ินตำ แหน่งใหญ่อำยกุป็ำไปเกือบจะหกสิบ ขณะที่ศรีภรรยำอ่อนวยักวำ่งำนหลกัของคุณเพชรพริ้งคือเป็นแม่บำ้นคอยดูแลลูกและสำมี ส่วนงำนรองคือรอกินเงินปันผลและดอกเบ้ียจำกกิจกำรฝั่งพอ่ซ่ึงเป็นเจำ้สวัใหญ่มีเครือข่ำย ธุรกิจอยทู่ วประเทศ ั่ ดวงฤดีกบัพีรกำนตเ์องกม็ีชื่ออยใู่นหุน้ของบริษทัซ่ึงคุณตำยกใหเ้ป็นของขวญัต้งัแต่แรก คลอด “ระวงัแม่มำไดย้นิเขำ้จะโดนเอด็”
“ก่อนจะถึงคิวดนัคุณพอ่คงโดนก่อน” “หืม เรื่องอะไร” “เรื่องที่กลบับำ้นค่ำ มืด บำงวนัหอบงำนกลบัมำทำ ต่อไม่หลบัไม่นอนไงคะ” “ดนัรู้ดว้ยเหรอ”ผเู้ป็นพอ่เลิกคิ้ว ลูกสำวเอ้ือมหยบิผลองุ่นที่มำรดำยกมำทำนแลว้ลืมทิ้งไวใ้ส่ปำก “รู้สิคะกแ็ม่บ่นใหด้นั ฟังจนหูแฉะ” “ออ้เวลำวำ่งผหู้ญิงเขำคุยกนัเรื่องน้ีเอง”
เป็นควำมรู้ใหม่ของคุณดิษฐำที่วำ่ภรรยำเมำทต์วัเองใหลู้กสำวฟัง “กลบับำ้นเร็วข้ึนหน่อยสิคะ ดนักบัแม่ไม่ไดร้่วมโต๊ะกบัพอ่นำนแลว้นะ” ทำ้ยเสียงเจือแวว ตัดพ้อ “กง็ำนมนัเยอะนี่ลูกถำ้เลือกไดพ้อ่กอ็ยำกทำ ใหเ้สร็จที่ทำ งำน ไม่อยำกหอบควำมเครียด กลับมำบ้ำน” “ตกลงพอ่ลูกจะแข่งกนับำ้งำนเหรอคะ พร้อมเพิ่งอำยยุสี่ิบหำ้แต่ยำ้ยไปกินนอนที่บริษทั ได้ เช้ือบำ้จำกพอ่มำเตม็ๆ” “วำ่ ไงนะ” บิดำหรี่ตำกบั ประโยคทะแม่งๆ หู “เอ่อ ดนัหมำยถึงเช้ือบำ้งำนน่ะค่ะ”