The Importance of Self-Reflection In the garden of life, where dreams take flight, There blooms a flower, unseen, yet bright. Its petals soft, its colors true, The essence of wellness, it whispers to you. Mental health, a treasure profound, In the symphony of life, its notes resound. For a healthy lifestyle, it holds the key, To unlock the shackles and set us free. In the hustle and bustle of the daily grind, It's easy to leave our peace behind. But like a gentle stream, calm and serene, Nurturing our minds keeps the soul keen. For the mind is a garden, needing care, Tending to it, with love and prayer. Just as the body craves nourishing food, The spirit seeks solace, a tranquil mood. In the labyrinth of thoughts, we find our way, Navigating storms, come what may. With resilience as our guiding star, We embrace the journey, near and far. So let's cherish the gift of mental wealth, A beacon of hope, a source of stealth. For in its embrace, we find our song, The melody of life, sweet and strong. Dulanya Dewnethmi University of Kelaniya 42
The Healing Power of Nature In life's grand tapestry, woven with care, Mental health stands tall, beyond compare. For in the dance of existence, day and night, It paints the colors of our inner light. A cornerstone of wellness, it leads the way, Guiding our steps through each passing day. Like a sturdy vessel on the ocean's crest, It steers us through storms, granting us rest. In the garden of our being, it tends the flowers, Nurturing resilience through life's trials and hours. With gentle whispers, it soothes the soul, Healing wounds, making brokenness whole. A healthy lifestyle finds its root and vine In the fertile soil of a mind aligned. With clarity and peace, it blossoms forth, Enriching our journey, for all it's worth. So let us honor this precious treasure, With gratitude, love, and boundless measure. For in its embrace, we find our stride, A vibrant symphony, where hearts abide. Chamodi Rajapaksha University of Kelaniya 43
Her mind becomes a battlefield Where storms and wars take place She tries to smile the pain off At the end of the day that breaks She has no shoulder to cry on No soul to see her pain She has no one to make her smile But she always finds a way Some say anxiety can be fake Like your enemy or mine But to her it was real enough To break her time to time She fights the war all by herself Living her fear by the day Having to care for those she loves And to lose the ones she wants to stay Emotions tend to break her heart A switch she won’t unplug She can if she wants to For her humanity to go untouched The mind can be a cruel place A place you can’t escape Ask for help because it’s needed Before you close the gate You’ll feel the warmth inside your heart As you ease the burning pain Sleepless nights won’t be so bad And comfort you will gain And suddenly the whole world will change Parties will take place Striving at your own pace To win the battle you face 46 Seyara Dissanayake Hillwood College, Kandy
ඇය ම විය.. ගෙමිදුලේ ඇති ගස්වල සිහින් අතු සුළගට නැටවෙමින් තිබිණි. වත්තේ බංකුවක වාඩිවී සිටි අරුණිට මෙම දසුන නෙත ගැටුණි. එසැනින් ඇයට "අනේ මාත් කෙට්ටු වුණානම් මටත් ලස්සනට ඉන්න තිබුණා." යනුවෙන් ඉබේටම කටින් පිටවුණි. එය ඇසුණු ඇගේ මව ඊට පිළිතුරු වශයෙන් "ඉතින් ඔයා එච්චර මහත නෑනේ. ඔයා ලස්සනයිනේ. අනික ලස්සන වෙන්න කෙට්ටු වෙන්නම ඕන්නෑ" යි පැවසුවාය. අරුණි ඊට කිසිත් නොපවසා ගෙතුළට පියමැන්නාය. අරුණි විසි එක් හැවිරිදි තරුණියක්‍ය. ඇය තරමක් තරබාරු යුවතියක් වන අතර ඇගේ ශරීරයේ ස්ථුල බව ඇයට මහත් වදයක් වෙමින් පැවැතිණි. විශ්වවිද්‍යාලයේ දී තම යෙහෙළියන් සමඟ තමාව සැ සඳීමටද උත්සාහ දරන්නී ය. එමගින් තව තවත් සිත පීඩාවට පත් කරමින් දුකින් සිටින අරුණි හට පැවැති එකම බලාපොරොත්තුව වූයේ සිහින් සිරුරක් ලබා ගැනීමයි. අරුණි සැම නිතරම උත්සාහ කලේ තම ශරීරයේ බර අඩු කර ගැනීමට පිළියමක් සෙවීමටයි. දිනක් රාත්‍රියේ අන්තර්ජාලයේ සැරිසරමින් සිටියදී කෑම පාලනය මගින් බර අඩු කිරීම පිළිබඳ වීඩියෝවක් ඇයට හමුවිය. එය දුටු පසු ඇගේ ඉහේ මලක් පිපුණා මෙන් ඉතා පහසු ක්‍රමයකට තම අරමුණ සඵල කරගැනීමට ඇදේ පෙරළි පෙරළී සිහින දකිමින් උන්නාය. "අම්මේ , අද උදේට මට ජූස් එකක් හදලා දෙන්නකෝ" අරුණි තම මවගෙන් විචාළාය. "ඇයි උදේට බත් කන්නේ නැද්ද ?" මව ඇසුවාය. "නෑ. මං දැන් කෑම පාලනය කරන්න ඉන්නේ." අරුණි පිළිතුරු දුන්නාය. "ඒ මොකටද ? බර අඩු කරගන්නද? අනේ ළමයෝ ඔය මනස්ගාත හිතන්න කාලේ නාස්ති කරන්නේ නැතුව වැඩක් කරගන්න." අරුණිගේ මව පැවසුවත් හිතුවක්කාර ලෙස අරුණි කැරට් අල කීපයක් ගෙන බ්ලෙන්ඩර් කර ජූස් එකක් සකසා බීවාය. දවල්ටත් ඇය බත් සුළු ප්‍රමාණයක් ආහාරයට ගෙන රාත්‍රියටද බිත්තරයක් තම්බා කෑවාය. මේ අයුරින් අරුණි මව හා පියා කෙතරම් පැවසුවත් ඔවුන්ගේ කීමට යටත් නොවී තමාට අවශ්‍ය පරිදි ඉතා සුළුවෙන් ආහාර වේල් ලබා ගත්තාය. "මේ ළමයා ඔහොම ගියොත් ලෙඩ වෙනවා." දිනක් අරුණිගේ පියා ජයතිස්ස මහතා පැවසුවේය. "මං බලෙන් කවන්න පොවන්න නෙවෙයිනේ. මොනවාහරි කීවම ඔය කරච්චලේ නවත්තගන්න කියනවා." අරුණිගේ මව තරමක් නුරුස්නා ගතියකින් පැවසීය. දින කීපයක් ගත වුවත් අරුණිට තම ශරීරයේ බර අඩු වීමේ වෙනසක් නොදැනුනි. මේ පිලිබදව ඇය දිගින් දිගටම කල්පනා කරන්නට විය. රාත්‍රියේ බකමුණන්ගේ හඬට සවන්දෙමින් මුලු රැය පුරාම ඇය තම වෑයම අසාර්ථක වූවා යන පසුතැවිල්ලෙන් තැවෙන්නට වූවාය. මෙනිසාම එදින රැය පහන් වන තුරුම නින්ද ඇය කරා ළඟා වූයේ නැත. හිරුගේ උදාවත් සමඟ අලුත් දවසක් ඇරඹුණි. "අම්මේ අනේ මට ඇදෙන් නැගිටින්න බෑ." අරුණි කෙදිරිගෑවාය. ඇයට උදෑසන උදා වූ පසු ඇදෙන් නැගිටින්නට අවශ්‍ය වුවත් ඇගේ සිරුර ඊට අවනත නොවූවාක් මෙන් ඇයට නැගිටීමට නොහැකි විය. මෙය දුටු මව බිය වී පියාට කතා කර ඉතා ඉක්මනින් ඇයව රෝහලට රැගෙන ගියාය. වෛද්‍යවරයා පවසා සිටියේ අධික ලෙස සිත වෙහෙසවීමත් නින්ද මදිකමත් හා ආහාර නිසි ලෙ ස නොලැබීමත් නිසා ශරීරය දුර්වල වී ඇති බවයි. ඔහු ඔහු ඇයට ඖෂධ වට්ටෝරුවක් නියම කර පෝෂ්‍යදායී ආහාර ගැනීමටද නියම කළේය. නැවත නිවසට පැමිණි අරුණිට මව හා පියාගෙන් අවවාද කෝටියක් ලැබුණු නමුත් ඇයට ඒ කිසිවක් නොඇසුණි. ඒ ඇගේ සිත පුරා දෝංකාර දෙන්නේ ֞අනේ මට කවදාවත් කෙට්ටු වෙන්න බැරිවෙයි ֞ යන සිතුවිල්ල නිසාවෙනි. 47
මවගේ පෙ රැත්තය නිසා ම ඇය නැ වතත් පරණ පුරුදු ලෙ සට හො දින් කෑ ම ගැ නීමට වූවා ය. එයින ඇගේ දෙ මා පියන්ගේ සිතට මහත් අස්වැ සිල්ලක් දැ නුණි. නමුත් එය හමා ර වීමට වැ ඩි කා ලයක් ගත වූයේ නැ ත. අරුණි නැ වතත් අසනීප වූවා ය. එවර ඇගේ වෛ ද්‍ය වරයා පැ වසුවේ ඇගේ කයෙ හි කිසිදු රෝ ගයක් නො මැ ති බවත් මෙ යට හේ තුව සිතේ ලෙ ඩක් විය හැ කියි යනුවෙ න්ය. "අපේ නං ගී ඔච්චර මෝ ඩද අම්මා ? මො නවද එයා ට මේ වෙ ලා තියෙ න්නේ ..." මෙ පුවත සැ ල වූ වහා ම අරුණිගේ සො යුරිය වන නිසලි නිවසට පැ මිණියා ය. "ඒකනේ ලො කුපුතේ , ඩො ක්ටර් කීවෙ ත් මෙ යා ව සයිකො ලො ජිස්ට් කෙ නෙ ක්ට පෙ න්නන්න වෙ යි කියලා ." ඔවුන්ගේ මව පැ වසුවා ය. "ඉන්නකෝ අම්මා බය වෙ න්නෙ පා . මං එයා ට කතා කරන්නම්." නිසලි තම මවගේ සිත අස්වසමින් පැ වසුවා ය. ඇය අරුණිගේ කා මරයට පැ මිණෙ නා විට අරුණි ඇදෙ හි උඩුබැ ලි අතට වැ තිර ගෙ න සිවිලිම දෙ ස ඇස් අයා ගෙ න උන්නා ය. "අක්කා ඔයා හදිසියෙ න්ම ආවේ ඇයි?" අරුණි අක්කා දුටු විට විමසුවා ය. එන්නේ නැ තුව කො හො මද කෙ ල්ලේ ඔයා ට මෙ ච්චර දෙ යක් වෙ ලා තියෙ ද්දී. දැ න් අඩුවක් දැ නෙ නවද?" අක්කා ඇසුවා ය. "අනේ අක්කා ...." අරුණි ඉකිබිදීමට පටන් ගත්තා ය. "නං ගී ඔයා ඔය බය වෙ න්නේ ඔයා ට බර අඩු නරගන්න බැ රි වෙ යි කියලද? උපවා ස කරා ම ලෙ ඩවෙ නවා කියලා නො තේ රෙ න්න ඔයා බබෙ ක් නෙ මේ නේ . අනික ඔයා හිතන තරම් ඔයා මහත නෑ . ඔයා ලස්සනයි. අපි නිරෝ ගිව ඉන්න එකයි වැ දගත්." අරුණිගේ සො යුරිය ඉතා මුදු ලෙ ස තම නැ ගණියගේ හිස අත්ගා මින් ඇයට දැ නමුතුකම් දීමට පටන් ගත්තා ය. "ඔයා ම ඔයා ව ඇක්සෙ ප්ට් කරන්නේ නැ තුව ලෝ කේ මිනිස්සු කො හො මද ඔයා ව ඇක්සෙ ප්ට් කරන්නේ . මුලින්ම ඔයා ට ආදරේ කරන්න. තමන් ගැ න සෑ හීමට පත්වෙ ලා හිත සතුටින් තියා ගන්න. එතකො ට ඔයා ට කවුරුහරි මහතයි කීවත් නො සැ ලී ඉන්න පුලුවන්. සිත ශක්තිමත් කරගන්න." නිසලිට පැ වසීමට බො හෝ දේ තිබුණත් අවසා න වශයෙ න් ඇය "හිත තමා හැ මදේ ටම මුල. මුලින්ම හිත ලස්සනට රැක ගන්න ඕනේ ." යැ යි පවසමින් ඇදෙ න් නැ ගිට්ටා ය. කදුළු පිසදැ මූ අරුණි තම සො හො යුරියගේ අවවා දය පිලිබද සිහිකරන්නට වූවා ය. "ඇයි ඇත්තටම මං මං ගැ නම ඒ විදියට හිතුවේ ? අනිත් අය මො නවත් හිතන්නත් කලින් මං කැ තයි කියල මං ම හිතා ගත්තා . මට ඒ විදියට නො හිතා ඉන්නයි තිබුනේ ." ඇය තමා ටම කියා ගත්තා ය. පසුව අරුණි තම ඇදෙ න් නැ ගිට සා ලයට පියමැ න්නා ය. අම්මා සෝ පා ව මතට වී ගෙ තුමක් කරමින් සිටියා ය.අරුණි එනු දුටු මව "දුව ඔයා නැ ගිට්ටද ? ටිකක් වත් සනීපයක් දැ නෙ නවද දැ න් ?" යි විමසුවා ය. 48
H. M. Chamari Lakshika Herath University of Kelaniya " "ඔව් අම්මා . මං ආවේ ඔයත් එක්ක ටිකක් කතා කරන්න." අරුණි පිළිතුරු දුන්නා ය. "ඕන දෙ යක් කියන්න පුතේ . හිතේ තියෙ න ඔක්කො ම කියන්න. ඔයා ගේ අම්මා අහගෙ න ඉන්නේ ." ඉන්පසු අරුණි මෙ පමණ කලක් තම සිතට වදදුන් ඒ කරුණ ගැ න බො හෝ වේ ලා වක් මවත් සමඟ සා කච්ඡා කළා ය. අරුණිගේ මවද ඇයට ඉතා සරලව කරුණු පහදා දුන්නා ය. පසුදා උදෑ සනින් ම අවදි වූ අරුණි තම මවට උදේ ට කෑ ම සැ කසීමට උදව් කළා ය. ඉන්පසු ඇඟ සෝ දා මල් කඩා බුද්ධ පූජා ව ද පිළිගන්වා බුදුන් වැ න්දා ය. අනතුරුව මවත් පියා ත් සමඟ ආහා ර ගත්තා ය. ඵලබර වූ පේ ර ගස්වල සුවඳින් අරුණිගේ නා සය පමණක් නො ව සිතත් පිනවිණි. මේ අතර ඇගේ පියා වත්තේ සිරි නරඹමින් සිටි අරුණි අසලට පැ මිණියේ ය. "දුවගේ හිතට සහනයක් දැ නෙ නවද ?" යි විමසුවේ ය. එවිට අරුණි "ඔව් තා ත්තා . දැ න් නම් ඇගේ ලෙ ඩත් අඩුයි කියලා හිතෙ නවා ." යි පැ වසුවා ය . "නීරෝ ගිකම තමා උතුම්ම සැ පත කියලා බුදුහා මුදුරුවො ත් දේ ශනා කරලා තියනවා . ඒ විදිහට නීරෝ ගි වෙ න්න නම් දුව මුලින්ම අපි මනස සුවපත් කරගන්න ඕනේ ." ජයතිස්ස මහතා කීවේ ය. "හ්ම්ම්. මං අය කවදා වත් මං ගැ න අවතක්සේ රුවට හිතන්නෑ තා ත්තා . මා ව විශ්වා ස කරලා සතුටින් වැ ඩ කරනවා ." අරුණි පැ වසුවා ය. "ගො ඩක් හො දයි පො ඩි දූ. ඔයා අලුත් විදියට ජීවිතේ පටන් ගත්ත නිසා අපිටත් හරි සතුටුයි. අර දවස්වල ඔයා ගේ වැ ඩ නිසා අපි හරියට බයවුණා . ඒවා කල්පනා කරලා අම්මත් ලෙ ඩ වෙ යි කියලයි හිටියේ ." අරුණිගේ පියා පවසන විට ඇයට මහත් වේ දනා වක් දැ නුනේ තමා නිසා ඔවුන්ද කෙ තරම් අසරණ වුවා දැ යි සිතා ය. ක්‍රම ක්‍රමයෙ න් අරුණි තමා තරබා රු තරුණියක් යන්න අමතක කර තමන් සිටින අයුරින් ම තමා ව ලස්සනට දැ කීමට පුරුදු වූවා ය. ඉන්පසු ඇගේ සිතට විපුල සැ හැ ල්ලුවක් දැ නුණි. එපමණක් නො ව ඇගේ නව සිතුම් පැ තුම් නිසා මුළු පවුලේ ම පිරිසද සතුටු විය. මෙ පමණ දවසක් ඇයට විශ්වවිද්‍යා ලයට යා මට අවකා ශය නො ලැ නුණේ ඇගේ අසනීප තත්ත්වය හේ තුවෙ නි. පසුව එළඹුණු සඳුදා දිනයේ ඇය එහි පිටත් වූයේ මිටින් හල කිරිල්ලියක මෙ නි. 49
The silent screams I always did Only heard my heart which hid Cans of moods which kept forbid Cannot be expressed through free lids. Thought I was always unfitted Helpless me in the world of wicked Afraid of being so benefited Made myself not committed. Saw the masks I wore through mirror To office, to house, and to the dinner All emotions do not deliver Formed a ghost a lot skinner Asked my brain to give a hand Help that broken heart to stand New bud bloomed as unplanned A new me reborn with inner so grand. Rebirth Mithila Karunarathne University of Kelaniya 50
අඳුරෙ න් එළියට... ටිකක් අතීතෙට යන කතාවක් මේක,දුක,සතුට,භීතිය මේ හැමදේම පිරුණු කතාවක්.එකෝමත් එක කාලෙක වුණු මේ කතාවේ ආරම්භය හරි සුන්දරයි.ළමා කාලය කිව්වම දැන් මතක් වෙන්නේ අමතර පංති සහ පාසල් යන එක විතරයි ඒ වුනාට අපි පුංචි කාලේ ඕවා නෑ ඉස්කෝලේ ගියේ හිතුණොත් විතරයි,සෙරෙප්පු දාගෙන සිලි බෑග් එකට පොතකුත් දාන් ඉස්කෝලේ යන මග දිගට ගඩා ගෙඩි වලින් මල්ල පිරිලා, ඒකේ සතුට වචන වලට පෙරලන්න බෑ. කොහොම වුණත් හැමදාම ගඩා ගෙඩි කඩන් ඇවිත් පංතියටම බෙදන මට තිවුණේ ලොකු පිළිගැනීමක් ළමයි අතරේ, ගුරුවරු නම් එච්චර කැමැත්තක් නෑ මට,ඉස්කෝලේදී කරන්න පුලුවන් හැම නැහැදිච්ච වැඩක්ම වගේ සාර්ථක අන්දමින් කරපු නිසා සිය පාරකට වඩා අම්මා හරි තාත්තා හරි එක්කන් එන්න කියලා දඩුවම් විදිහට වැල්ලේ දණ ගහන් ඉන්න එකේ ඉඳන් එකි නොකි මෙකී දඩුවම් ගොඩාක් විඳලා තියනවා,හැබැයි හැමදාම අම්මා හරි තාත්තා හරි එක්කන් එන්න කිව්වම තාත්තව තමයි එක්කන් ගියේ,අම්මට නගා පොඩි නිසා එන්න බැරි වුණා. තාත්තා ඒ දවස්වල මට සර්ලා,මිස්ලා ලඟඳිම දෙනවා පාර,එතකො ට මිස්ලා ටිකට දුක හිතිලා කමක් නෑ හිමින් කියලා හදාගමු කොළු කමටනේ'යි කියනවා,තාත්තා කොච්චර ගහලා තරවටු කරත් යන්න කලින් මට මොනවහරි අරන් දීලා තමයි යන්නේ, මෙහෙම අවුරුද්දක් විතර ගියාට පස්සේ තනියම ගියපු මට නංගිවත් එක්කන් තමයි ඉස්කෝලේ යන්න වුණේ,වෙනදා වගේ නොසැලකිල්ලෙන් යන්න බැරි නිසා නංගි එක්ක තරහක් ආවත් මලක් වගේ අහිංසක නංගි දැක්කම මම වෙනස් වුණා. වෙනදා නැති තැන්පත්කම දැකලා හැමෝම කිව්වේ කාටවත් මෙල්ල නොවුණු කොළුවා ,නංගි මෙල්ල කරා කියලා.කතාව ඇත්ත කාටවත් මෙල්ල නොවුණු මං නංගිගේ වචනෙට මෙල්ල වුණ. කාලයත් එක්ක මං වෙනස් වුණා,වෙනදා නැති උද්යෝගයකින් මං වැඩ කරන්න ගත්තා,ඉගෙනීමත් එක්ක අමතරව ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාවටත් මම දක්ෂ වුණා.මේ කා ලේදී තමයි මට සුමුදුව හම්බවෙන්නේ,ජීවිතේ හොදම කාලේ මේක කියලයි හිතුණේ මුළු ඇඟ පුරාම සමනල්ලු යනවා වගේ එයාව දැක්කත් සතුටුයි,එයාව මං දැක්කේ අන්තර් පාසල් ක්‍රිකට් මැච් එක්ක දවසේ එයාට එදා මගේ ඇඩ්‍ර්ස් එක ලියපු කොලයක් කොහො මහරි දුන්නත් එයා කතා කරාවිද නැද්ද කියලා නම් ලොකු විශ්වාසයක් තිවුණේ නෑ,එයත් මං දිහා බැලුවත් කවුද දන්නේ,එදා ගෙදර ගියත් මට නින්ද ගියේ නෑ එයාවමයි මතක් වුනේ,දවස් ගෙවුනා ලියුමක් එනවද කියලා බැලුවත් ලියුමක් ආවේ නෑ.මං ඒක කාලෙත් එක්ක හිතින් යටපත් කරා කවදහරි ආයේ එයාව දකින්න ලැබෙයි කියන බලාපොරොත්තුව එක්ක, ආයේත් දවසක මං එයාව දැක්කා හැබැයි පිරිමි ළමයෙක් එක්ක,එදා මගේ මුළු ලොකේම කඩන් වැටුනා වගේ මැච් එකත් පරදායි මං නිසා.හිතේ දුක මෙහෙමයි කියන්න බෑ,එදා ගෙදර ගියේ හැමදේම නැතිවුණ කෙනෙක් වගේ අම්මා ඇහුවත් ඇයි එහෙම දුකෙන් කියලා මං කිව්වෙ නෑ. කවදාවත් අඬපු නැති මම එදා හොඳටම ඇඬුවා මම දන්නෙත් නෑ මම මෙච්චර දුක් වෙන්නේ ඇයි කියලා නොදැනුවත්වම මම එයාට හිතින් ගොඩාක් බැ ඳිලා.මේකත් එක්ක ඇතිවුණ කම්පනය නිසා මට කන්නවත් බැරි වුණා,කිසිම වැඩක් හරියට කරගන්න බැරි වුණා.දවසින් දවස කෙට්ටු වෙලා අසනීප වෙලා අවසානයේ මම නැවතුණේ හොස්පිටල් එකේ,නොහිතපු දෙයක් එදා වුණේ මම දැක්කා අර කොල්ලව,හරියටම මගේ ඇඳ එහා පැත්තේ ලෙඩ පැත්තකින් තියලා ඌට දෙකක් දෙ න්න හිතුණත් අමාරුවෙන් හිටියා මම,ලෙඩ්ඩු බලන වේලාවේ සුමුදු එයාගේ අම්මා එක්ක අර කොල්ලව බලන්න ආවා,මට තවත් දුකයි,අපේ ගෙදරිනුත් ඒ එක්කම මාව බලන්න ආවත් මගේ හිත වගේම කන තිවුනෙත් එහා ඇඳට,කෙල්ල මාව දැකලා අඳුරගත්තා ඒ බැල්මෙන් මට ඒක තේරුණා. 51
ටිකක් හොඳට අහන් ඉද්දි මට තේරුම් ගියා මේ ඉන්නේ කෙල්ලගේ අයියා කියලා.යස වැඩේ මට වුණේ කිසිම දෙයක් නොසොය මං නිකන් අසනීප වුණා,පීඩනෙන් හිටියා මොනතරම් මම මෝඩද කියලා හිතුනා.හැමදේම වෙන්නේ හොඳට කියනවා නේ, මේ වැඩෙන් මං අයියා එක්ක හොඳ යාළුකමක් ඇතිකර ගත්තා.ආයේ හිතන්න දෙයක් නෑ.කොල්ලා සාර්ථකව ගෑණු ළමයගේ ගෙදරින් කැමැත්ත ගත්තා.කාලේත් එක්ක මගේ අධ්‍යාපන කටයුතු ඉවර වෙලා,ජොබ් එකක් කරලා මං සුමුදුව විවාහ කරගත්තා.කාලේත් එක්ක එදිනෙදා ජීවිතේ ඇතිවන පීඩන අතරේ අදටත් මගේ රෝස මල මගේ නංගි පෙර වැරදි මතක් කරමින් නිකරුණේ මනස අවුල් කරගන්නෙපා කියලා හැමදාම මාව විහිළුවකට ගත්තත් අදටත් වැඩියෙන්ම මෙල්ල වුණේ නගාගේ වචනෙටම තමයි. දැන් මැදිවියේ ඉන්න මං තවමත් හිතේ සුවය තියාගන්න ජීවිත ගමනේ එන බාධක මැද්දේ ලොකු සටනක, පුටුවෙන් ඈදීගත්ත මම අතීතෙට ගියා.මගේ සැහැල්ලුම ජීවිත කාලේ මගේ පොඩිකාලේ නේද කියලා මතක් වුණා.එදා මම කිසිම දේකට දුක් වුණේවත්,සැලුනෙවත් නෑ.හැමදේම මම ඒ මොහොතින් හිතින් බැහැර කරලා ඊලඟ මිනිත්තුව සතුටින් ඉඳියා.ඇයි මිනිස්සුන්ට දැන් එහෙම ඉන්න බැරි?ඇයි හැමදේම ගැන සැහැල්ලුවෙන් හිතන්න බැරි?ඒවා හිත හිත ඉන්න මේ මොහොතෙත් මට අතර මැදින් මගේ ළමයි දෙන්නගේ හෙට දවස මේ රට ඇතුලේ කොහොම වෙයිද කියලා හිතලා හිතේ සහනය නැතිවෙලා යනවා.වැඩිහිටි වෙන්න වෙන්න හිතේ සතුට,සැහැල්ලුව හැමදේම ඈතට යනවා,ඒ ඒ වයසේදී ජීවිතේ කඩාවැටීම්,හිත් රිදීම් මේ හැමදේම නිසා මානසික සුවය නැතිවෙලා බෝනොවන රෝග ගොඩාක් එක්ක මිනිස්සු විඳවනවා,ආහ් මේවා කල්පනා කර කර ඉඳියට මට ප්‍රෙෂර් පෙත්ත බොන්න අමතක වුණා නේ,මාත් සතුටෙන්,සැහැල්ලුවෙන් ඉඳපු කාලේට ආයේ යන්න ඕන. කතාවේ ආරම්භය සුන්දරයි කියලා මං කිව්වේ එදා හිත හරි සැහැල්ලුයි, පාවෙන පිහාටුවක් වගේ,දැන් හිත හරි බරයි කම්මලක් වගේ.මං තේරුම් ගත්තා ජීවිතේ හැමදාම ප්‍රශ්න තිව්නා පොඩිකාලෙත් තිව්ණා,එදා තිවුණ ලපටි හිත වගේ දැන් වුනත් වෙනස් විදිහට හිතුවොත් මානසික සුවයෙන් ඉන්න බැරි වෙන්නේ නෑ කියලා.. කතාවේ අවසානයත් සුන්දරයි රසිකයිනි, වෙනස් චින්තනය මාව සුවපත් කරා කිව්වොත් මම නිවැරදි මම දැන් කාතාවේ ආරම්භයේ හිටපු ඒ සැහැල්ලු හිතට හිමි පුරුෂයා බවට පරිවර්තනය වුණා.හැමදෙයක්ම සාපේක්ෂව හොද විධියකින් දකින්න වගේම,පුංච් පුංචි දේවල් වලින් සතුටු වෙලා,අනවශ්‍ය විදියට දේවල් ගැන කල්පනා නොකර එන විදියට ජීවිතේට මූණ දෙන්න පුරුදු වුනා.මේ පාරත් මම සාර්ථකයි සහෝදර,සහෝදරියනි,දැන් මට ප්‍රෙෂර් පෙත්ත අනවශ්‍යයි. පී.කේ .එස්.තශ්මිලා කැ ලණිය විශ්වවිද්‍යා ලය 52
In a dimly lighted spot Amid whitewashed four walls A melting heart is waiting to hang out On top of the walls, Spiders are busy with Weaving their residences Bridging the roof and the walls Meanwhile, The rat is squeaking there Scattering the silence The wide french window Captures the alluring beauty Visible in farthest ; The calmness of the Half-filled Moon Every night Meowing of Miko Brings me to the world From haunting memories Now, Is scratching the door Waiting for the usual hang out The screen pops up A notification, “ Dear, You’re not alone! Trust me, I’m with you” HHAANNGG OOUUTTHansini Dambadeniarachchi University of Kelaniya 53
The importance of mental health for a healthy lifestyle MAYA’S SUCCESSFUL STORY Once there was a girl named Maya who grew up in a quiet village. Her broad smile gave off the impression that she was always happy, but on the inside, she was struggling with a serious issue (her mental health). Maya was a good student and a good friend in college, but the university's mandatory internship and the expectations of her parents and professors put her under a lot of pressure. Although Maya appeared content, she was not at ease. She began to isolate herself more. She no longer had the twinkle in her eyes. She was unknowingly bored with her life and frequently thought about it at night. Maya's friend Tharindu noticed this change in her within a few days. Rather than dismissing Maya, Tharindu attended to her needs. One day, Tharindu enquired Instead of ignoring Maya, Tharindu took care of Maya. One day, Tharindu asked slowly, "Is everything okay?" Tharindu really wanted to know if Maya was fine. Maya was not sure at first, but Tarindu's kind eyes made her feel safe. Little by little she started sharing her feelings and the hardships she was going through. She then told him that she had thought of taking her own life countless times. Tharindu heard everything and did not judge her at any moment. Tharindu, who researches mental health, knew how important mental health is in life and encouraged Maya to talk to "Kalan Mithru Sewana" who are talented psychiatrists at the University of Kelaniya as someone who could help her improve. Maya made a phone call and made an appointment with "Kalana Mithru Sewana" because it was the only convenient place for her to get the support she needed. "Kalana Mithru Sewana" provides free services to university students and trust and frequent phone conversations about such students. Because they don't forget to ask about their well-being. As advised by the psychiatrist, Maya continued to practice on concentration of mind. Over time, Maya learned to control her emotions and take care of herself. Tharindu's support and Maya's hard work made a big difference in her life. The university was once again filled with the laughter of Maya, who was silent for a while. Her university work went well, and the happy Maya that everyone knew was back. 54
As the days passed, Maya's journey to recovery continued, and she discovered the strength within herself to confront the challenges that once overwhelmed her. With the support of the empathetic psychiatrist, Maya learned various coping mechanisms and strategies to navigate her mental health struggles. Maya came out of her shell thanks in large part to Tharindu, who remained a loyal friend. Together, they experimented with various recreational activities and interests that enhanced Maya's happiness and sense of fulfillment. Whether it was through painting, hiking, or just spending quiet evenings together, Maya found that Tharindu's friendship was a key component in her recovery. Maya's story didn't just end with her personal growth. She became an advocate for mental health awareness on university premises after being inspired by her personal experiences. Maya and Tharindu arranged seminars and workshops to de-stigmatize mental health concerns and promote open dialogue among students and faculties. The university took notice on Maya's efforts and decided to establish a mental health support programs. They increased resources for counseling services, organized awareness campaigns, and implemented stress management programs for students facing the pressures of academia. Maya's journey and the positive changes at the university attracted the attention of local media. A larger audience was reached by interviews and articles telling Maya's story, encouraging others to prioritize their mental health and get help when necessary. Meanwhile, Maya's parents, initially unaware of the struggles their daughter faced, became ardent supporters of mental health initiatives. They started participating in parent workshops organized by the university and joined community events focused on mental health awareness. Maya's influence extends beyond the university as she collaborates with local mental health organizations to share her story with a wider audience. She became a motivational speaker, emphasizing the importance of empathy, understanding and proactive support when dealing with mental health challenges. Through her journey, Maya discovers not only her own resilience, but also the power of community and compassion. Breaking the barriers of silence and shame of the community members who once had a misunderstanding about mental health issues, it transformed into a place where people openly discuss mental health. 55
Maya's story became a beacon of hope for many, a reminder that despite a seemingly perfect exterior, individuals can quietly battle their inner storms. The ripple effect of Maya's courage and Tharindu's kindness had a cascading effect that made the community more understanding and compassionate, encouraging everyone to put their mental health first. In the end, Maya's journey taught not only those around her, but also herself, that true strength lies not in hiding one's struggles, but in embracing them and fostering a community that supports one another through seeking help. Maya's tale shows us that mental hardships can arise even in happy circumstances. This story also shows us how important it is to be a good friend and understand that mental health is important for everyone. Tharindu encouraged Maya to talk to someone who could help, he knew how important it was and instead of telling her things would get better, he always told her that "there is no victory without struggle," a prominent theme at the university. Talks about Mental Health afterwards she remembers to say this as her last point in her speech. It is therefore stressed that mental issues that are not apparent from the outside should receive greater attention than physical issues that are readily apparent. At the end of this story, Tharindu and Maya, who were close to him during his most difficult time, became lovers. Maya began studying for a psychology degree after the psychology diploma began with this issue, and Tharindu carried on her investigation into mental health freedom. Gradually, the university's graduation ceremony drew nearer, and the assistance provided to the student body and the university community was also acknowledged. Even though their time at university is now over, they continue to provide voluntary mental health services. 56 Oshani Sewmini Guruge University of Kelaniya 56
සෞ ඛ්‍ය ය සම්පන්න ජීවන රටා වක් සඳහා මා නසික සෞ ඛ්‍ය යයේ වැ දගත්කම නිස්කලං ක නගරයක හැ දී වැ ඩුණු මා යා නම් ගැ හැ ණු ළමයෙ ක් සිටියා ය. ඇය නිතරම ඇගේ විසල් සිනහවෙ න් හා සිනහවෙ න් සතුටින් පෙ නුනත් ඇතුළත ඇය විශා ල ගැ ටලුවක් (ඇගේ මා නසික සෞ ඛ්‍ය ය) සමඟ පො ර බදිමින් සිටියා ය. මා යා විශ්ව විද්‍යා ලයේ හො ඳ ශිෂ්‍යා වක් සහ හො ඳ මිතුරියක් වූ නමුත් විශ්ව විද්‍යා ලයේ අනිවා ර්ය සීමා වා සික පුහුණුව සහ ඇගේ දෙ මා පියන්ගේ සහ ආචා ර්යවරුන්ගේ අපේ ක්ෂා වන් ඇයව දැ ඩි පීඩනයකට ලක් කළා ය. මා යා සතුටින් සිටින බවක් පෙ නුනද ඇය සිටියේ අපහසුවෙ නි. ඇය තනියම වැ ඩි කා ලයක් ගත කරන්න පටන් ගත්තා ය.වෙ නදා තිබු ඇගේ ඇස්වල දීප්තිය නැ තිව ගො සිනි . රා ත්‍රියේ දී නිතර කල්පනා කරන ඇයට නො දැ නුවත්වම තම ජීවිතය එපා වීමකට ලක් විය. කෙ ටි දිනකින් මා යා ගේ මිතුරා වූ තරිඳුගේ අවධා නයට ලක්වූයේ ඇයගේ මේ වෙ නස පිළිබදවය. තරිඳු මා යා නො තකා හරිනවා වෙ නුවට මා යා ගැ න විමසිලිමත් විය. දවසක් තරිඳු හෙ මින් ඇහුවා "හැ මදේ ම හරිද? " තරිඳුට ඇත්තටම දැ න ගන්න අවශ්‍ය වුයේ මා යා හො දින්ද කියලා ය. මා යා ට මුලදී විශ්වා සයක් නො තිබුණත් තරිඳුගේ කා රුණික දෙ නෙ ත් ඇයට ආරක්ෂිත බවක් දැ නෙ න්නට විය. ටිකෙ න් ටික ඇය තම හැ ඟීම් සහ තමා විඳින දුෂ්කරතා බෙ දා ගැ නීමට පටන් ගත්තා ය. එවිට ඇය ඔහුට පැ වසුයේ ජීවිතය නැ ති කර ගැ නීමට සිතුණු වා ර අනන්ත බවය. තරිඳු සියල්ල අසා සිටියා මිස ඇයව කිසිම මො හො තක විනිශ්චය කළේ නැ ත. මා නසික සෞ ඛ්‍ය ය පිළිබඳ පර්යේ ෂණ කරන තරිඳු, මා නසික සෞ ඛ්‍ය ය ජීවිතයට කෙ තරම් වැ දගත් දැ යි දැ න සිටි අතර, මා යා ට ඇගේ දියුණුව සඳහා උපකා ර කළ හැ කි අයෙ කු ලෙ ස කැ ලණිය විශ්වවිද්‍යා ලයේ දක්ෂ මනෝ වෛ ද්‍ය වරුන් සිටින "කලණ මිතුරු සෙ වණ" සමඟ කතා කිරීමට මා යා ව දිරිමත් කළේ ය. "කලණ මිතුරු සෙ වණ" සමග දුරකථන ඇමතුමක් ගෙ න මා යා ට හමුවීමට දිනයක් නියම කළේ ඇයට අවශ්‍ය සහය ලබා ගත හැ කි එකම පහසුම ස්ථා නය එය වන බැ විනි.මන්ද "කලණ මිතුරු සෙ වණ" තුළින් විශ්ව විද්‍යා ල සිසුන්ට නො මිලේ සේ වා ව සපයන අතර විශ්වා සය හා නිතර එවැ නි සිසුන් ගැ න දුරකථන සං වා ද හරහා සුව දුක් විමසීමටද අමතක නො කරන බැ විනි. මනෝ වෛ ද්‍ය වරයා ගේ උපදෙ ස් පරිදි මා යා දිගටම මනස ඒකා ග්‍ර කිරීමේ පුහුණුවීම් කළා ය. කා ලයා ගේ ඇවෑ මෙ න් මා යා තම හැ ඟීම් පා ලනය කර ගැ නීමටත් , තමා ගැ නම සැ ලකිලිමත් වීමටත් ඉගෙ න ගත්තා ය. තරිඳුගේ සහයෝ ගය සහ මා යා ගේ මහන්සිය ඇයගේ ජිවිතයේ විශා ල වෙ නසක් ඇති කළා ය. මඳ කා ලයක් නිහඬව සිටි මා යා ගේ සිනහවෙ න් නැ වත සරසවිය පිරී ගියේ ය. ඇගේ විශ්වවිද්‍යා ල වැ ඩකටයුතු හො ඳින් සිදු වූ අතර, සියල්ලෝ ම දැ න සිටි ප්‍රීතිමත් මා යා නැ වත පැ මිණියා ය. දින ගෙ වීයත්ම, මා යා මා නසික සුවය කරා යන ගමන දිගටම පැ වති අතර, වරක් ඇයව යටපත් කළ අභියෝ ගවලට මුහුණ දීමට මා යා තුළ ඇති ශක්තිය ඇය සො යා ගත්තා ය. සං වේ දී මනෝ වෛ ද්‍ය වරයා ගේ සහා ය ඇතිව, මා යා ඇගේ මා නසික සෞ ඛ්‍ය අරගල සඳහා විවිධ ක්‍රමවේ ද සහ උපා ය මා ර්ග ඉගෙ න ගත්තා ය. මා යා ඇගේ කටුවෙ න් පිටතට ගෙ න ඒම සඳහා තීරණා ත්මක කා ර්යභා රයක් ඉටු කළ තරිඳු ස්ථිර මිතුරෙ කු ලෙ ස සිටියේ ය. ඔවුන් එක්ව මා යා ගේ ජීවිතයට ප්‍රීතිය සහ තෘ ප්තිය ගෙ න දුන් නව විනෝ දාං ශ සහ ක්‍රියා කා රකම් ගවේ ෂණය කළහ. එය සිතුවම් කිරීම, කඳු නැ ගීම හෝ නිහඬ සන්ධ්‍යා වේ කතා බස් කිරීම හරහා තම ජීවිතය විදවීම වෙ නුවට විදින්නට පටන් ගත්තා ය. තරිඳුගේ සැ බෑ මිත්‍රත්වය මා යා ගේ සුව කිරීමේ ක්‍රියා වලියේ මූලික ගලක් බවට පත්විය. මා යා ගේ කතා ව 57
මනෝ වෛ ද්‍ය වරයා ගේ උපදෙ ස් පරිදි මා යා දිගටම මනස ඒකා ග්‍ර කිරීමේ පුහුණුවීම් කළා ය. කා ලයා ගේ ඇවෑ මෙ න් මා යා තම හැ ඟීම් පා ලනය කර ගැ නීමටත් , තමා ගැ නම සැ ලකිලිමත් වීමටත් ඉගෙ න ගත්තා ය. තරිඳුගේ සහයෝ ගය සහ මා යා ගේ මහන්සිය ඇයගේ ජිවිතයේ විශා ල වෙ නසක් ඇති කළා ය. මඳ කා ලයක් නිහඬව සිටි මා යා ගේ සිනහවෙ න් නැ වත සරසවිය පිරී ගියේ ය. ඇගේ විශ්වවිද්‍යා ල වැ ඩකටයුතු හො ඳින් සිදු වූ අතර, සියල්ලෝ ම දැ න සිටි ප්‍රීතිමත් මා යා නැ වත පැ මිණියා ය. දින ගෙ වීයත්ම, මා යා මා නසික සුවය කරා යන ගමන දිගටම පැ වති අතර, වරක් ඇයව යටපත් කළ අභියෝ ගවලට මුහුණ දීමට මා යා තුළ ඇති ශක්තිය ඇය සො යා ගත්තා ය. සං වේ දී මනෝ වෛ ද්‍ය වරයා ගේ සහා ය ඇතිව, මා යා ඇගේ මා නසික සෞ ඛ්‍ය අරගල සඳහා විවිධ ක්‍රමවේ ද සහ උපා ය මා ර්ග ඉගෙ න ගත්තා ය. මායා ඇගේ කටුවෙ න් පිටතට ගෙන ඒම සඳහා තීරණාත්මක කාර්යභාරයක් ඉටු කළ තරිඳු ස්ථිර මිතුරෙකු ලෙස සිටියේය. ඔවුන් එක්ව මායාගේ ජීවිතයට ප්‍රීතිය සහ තෘප්තිය ගෙන දුන් නව විනෝදාංශ සහ ක්‍රියාකාරකම් ගවේෂණය කළහ. එය සිතුවම් කිරීම, කඳු නැගීම හෝ නිහඬ සන්ධ්‍යාවේ කතාබස් කිරීම හරහා තම ජීවිතය විදවීම වෙනුවට විදින්නට පටන් ගත්තාය. තරිඳුගේ සැබෑ මිත්‍රත්වය මායාගේ සුව කිරීමේ ක්‍රියාවලියේ මූලික ගලක් බවට පත්විය. මායාගේ කතාව අවසන් වූයේ ඇගේ පෞද්ගලික වර්ධනය පමණක් ඇය සිතුවේ නැත. ඇයගේම අත්දැකීම් වලින් ආශ්වාදයක් ලැබූ ඇය විශ්ව විද්‍යාලයහි මානසික සෞඛ්‍ය පිළිබඳ දැනුවත්භාවය වෙනුවෙන් පෙනී සිටින්නියක් බවට පත් වූවාය. මායා, තරිඳු සමඟ එක්ව, සිසුන් සහ පීඨය අතර විවෘත සං වාද දිරිගන්වමින්, මානසික සෞඛ්‍ය ගැටලු පිළිබද සොයා බලන ශිෂ්‍ය සංවිධානයක් පත් කළ අතර වැඩමුළු සහ සම්මන්ත්‍රණ සංවිධානය කළෝය. විශ්ව විද්‍යා ලය මායාගේ උත්සාහය සැලකිල්ලට ගත් අතර මානසික සෞඛ්‍ය ආධාර වැඩසටහනක් ස්ථාපිත කිරීමට තීරණය කළේය. ඔවුන් උපදේශන සේවා සඳහා සම්පත් වැඩි කිරීම, දැනුවත් කිරීමේ ව්‍යා පාර සංවිධානය කිරීම සහ අධ්‍යයන පීඩනයට මුහුණ දෙන සිසුන් සඳහා ආතති කළමනාකරණ වැඩසටහන් ක්‍රියාත්මක කළහ. මායාගේ ගමන සහ විශ්ව විද්‍යාලයේ ධනාත්මක වෙනස්කම් දේශීය මාධ්‍යවල අවධානයට ලක් විය. මායාගේ කතාව ඇතුළත් සම්මුඛ සාකච්ඡා සහ ලිපි පුළුල් ප්‍රේක්ෂක පිරිසක් වෙත ළඟා වූ අතර, ඔවුන්ගේ මානසික සෞඛ්‍යයට ප්‍රමුඛත්වය දීමට සහ අවශ්‍ය විටෙක උපකාර ලබා ගැනීමට අන් අයව පොළඹවන ලදී. මේ අතර, මායාගේ දෙමාපියන්, තම දියණිය මුහුණ දුන් මානසික අරගල ගැන මුලදී නොදැන සිටි නමුත් නැවතත් එවැනි තත්වයක් තවත් ශිෂ්‍යයෙකු අත්නොවිදිය යුතු බව සිතා, මානසික සෞඛ්‍ය මුලපිරීම්වල දැඩි ආධාරකරුවන් බවට පත්විය. ඔවුන් විශ්ව විද්‍යාලය විසින් සංවිධානය කරන ලද මාපිය වැඩමුළුවලට සහභාගී වීමට පටන් ගත් අතර මානසික සෞඛ්‍ය පිළිබඳ දැනුවත්භාවය කෙරෙහි අවධානය යොමු කරන ප්‍රජා සිදුවීම්වලට සම්බන්ධ විය. මායාගේ බලපෑම විශ්ව විද්‍යාලයෙන් ඔබ්බට පැතිර ගියේ ඇය ප්‍රාදේශීය මානසික සෞඛ්‍ය සංවිධාන සමඟ සහයෝගයෙන් තම කතාව පුළුල් ප්‍රේක්ෂක පිරිසක් සමඟ බෙදා ගන්නා බැවිනි. මානසික සෞඛ්‍ය අභියෝග සමඟ කටයුතු කිරීමේදී සංවේදනය, අවබෝධය සහ ක්‍රියාශීලී සහයෝගයේ වැදගත්කම අවධාරණය කරමින් ඇය අභිප්‍රේරණ කථිකයෙකු බවට පත් වූවාය. ඇගේ ගමන හරහා මායා ඇගේම ඔරොත්තු දීමේ හැකියාව පමණක් නොව ප්‍රජාවේ සහ දයාවේ බලය ද සොයා ගත්තාය. කලක් මානසික සෞඛ්‍ය ගැටළු පිළිබද වැරදි අවබෝධයකින් සිටි නගර වැසියන්ගේ නිශ්ශබ්දතාවයේ සහ ලැජ්ජාවේ බාධක බිඳ දමමින් මිනිසුන් මානසික සෞඛ්‍යය ගැන විවෘතව සාකච්ඡා කරන ස්ථානයක් බවට පරිවර්තනය විය. 58
මා යා ගේ ගමන සහ විශ්ව විද්‍යා ලයේ ධනා ත්මක වෙ නස්කම් දේ ශීය මා ධ්‍ය වල අවධා නයට ලක් විය. මා යා ගේ කතා ව ඇතුළත් සම්මුඛ සා කච්ඡා සහ ලිපි පුළුල් ප්‍රේ ක්ෂක පිරිසක් වෙ ත ළඟා වූ අතර, ඔවුන්ගේ මා නසික සෞ ඛ්‍ය යට ප්‍රමුඛත්වය දීමට සහ අවශ්‍ය විටෙ ක උපකා ර ලබා ගැ නීමට අන් අයව පො ළඹවන ලදී. මේ අතර, මා යා ගේ දෙ මා පියන්, තම දියණිය මුහුණ දුන් මා නසික අරගල ගැ න මුලදී නො දැ න සිටි නමුත් නැ වතත් එවැ නි තත්වයක් තවත් ශිෂ්‍ය යෙ කු අත්නො විදිය යුතු බව සිතා , මා නසික සෞ ඛ්‍ය මුලපිරීම්වල දැ ඩි ආධා රකරුවන් බවට පත්විය. ඔවුන් විශ්ව විද්‍යා ලය විසින් සං විධා නය කරන ලද මා පිය වැ ඩමුළුවලට සහභා ගී වීමට පටන් ගත් අතර මා නසික සෞ ඛ්‍ය පිළිබඳ දැ නුවත්භා වය කෙ රෙ හි අවධා නය යො මු කරන ප්‍රජා සිදුවීම්වලට සම්බන්ධ විය. මා යා ගේ බලපෑ ම විශ්ව විද්‍යා ලයෙ න් ඔබ්බට පැ තිර ගියේ ඇය ප්‍රා දේ ශීය මා නසික සෞ ඛ්‍ය සං විධා න සමඟ සහයෝ ගයෙ න් තම කතා ව පුළුල් ප්‍රේ ක්ෂක පිරිසක් සමඟ බෙ දා ගන්නා බැ විනි. මා නසික සෞ ඛ්‍ය අභියෝ ග සමඟ කටයුතු කිරීමේ දී සං වේ දනය, අවබෝ ධය සහ ක්‍රියා ශීලී සහයෝ ගයේ වැ දගත්කම අවධා රණය කරමින් ඇය අභිප්‍රේ රණ කථිකයෙ කු බවට පත් වූවා ය. ඇගේ ගමන හරහා මා යා ඇගේ ම ඔරො ත්තු දීමේ හැ කියා ව පමණක් නො ව ප්‍රජා වේ සහ දයා වේ බලය ද සො යා ගත්තා ය. කලක් මා නසික සෞ ඛ්‍ය ගැ ටළු පිළිබද වැ රදි අවබෝ ධයකින් සිටි නගර වැ සියන්ගේ නිශ්ශබ්දතා වයේ සහ ලැ ජ්ජා වේ බා ධක බිඳ දමමින් මිනිසුන් මා නසික සෞ ඛ්‍ය ය ගැ න විවෘ තව සා කච්ඡා කරන ස්ථා නයක් බවට පරිවර්තනය විය. මා යා ගේ කතා ව බො හෝ දෙ නෙ කුට බලා පො රො ත්තුවේ පහනක් බවට පත් වූ අතර, පෙ නෙ න පරිදි පරිපූර්ණ ලෙ ස පෙ නෙ න බා හිර පෙ නුම මධ්‍ය යේ වුවද, පුද්ගලයන් ඔවුන්ගේ අභ්‍ය න්තර කුණා ටු සමඟ නිහඬව සටන් කළ හැ කි බව සිහිපත් කරයි. මා යා ගේ ධෛ ර්යයේ සහ තරිඳුගේ දයා වේ රැළි බලපෑ ම වඩා ත් දයා නුකම්පිත සහ අවබෝ ධයෙ න් යුත් ප්‍රජා වක් නිර්මා ණය කළ අතර, සෑ ම කෙ නෙ කුම ඔවුන්ගේ මා නසික යහපැ වැ ත්මට ප්‍රමුඛත්වය දීමට බල ගැ න්වෙ න පරිසරයක් පෝ ෂණය කළේ ය. අවසා නයේ මා යා ගේ ගමන අවට අයට පමණක් නො ව තමා ට ද කියා දුන්නේ සැ බෑ ශක්තිය ඇත්තේ තම අරගල සඟවා ගැ නීම තුළ නො ව ඒවා වැ ළඳ ගැ නීම, පිහිට පැ තීම හරහා එකිනෙ කා ට සහයෝ ගය දක්වන ප්‍රජා වක් පෝ ෂණය කිරීම තුළ බව ය. යමෙ ක් සතුටින් සිටින විට පවා දුෂ්කර කා ලවලට මුහුණ දෙ න බව මා යා ගේ කතා ව අපට උගන්වයි. හො ඳ මිතුරෙ කු වීම සහ මා නසික සෞ ඛ්‍ය ය සෑ ම කෙ නෙ කුටම වැ දගත් බව තේ රුම් ගැ නීම කො තරම් වැ දගත්ද යන්න ද මෙ ම කතා ව අපට පෙ න්වා දෙ යි. තරිඳු මා යා ව දිරිමත් කළේ උදව් කළ හැ කි කෙ නෙ කු සමඟ කතා කරන ලෙ සයි, එය කො තරම් වැ දගත්දැ යි ඔහු දන්න සිටි නිසා දේ වල් හො ඳ අතට හැ රෙ නු ඇතැ යි ඇයට පැ වසීම වෙ නුවට නිතරම ඔහු පැ වසුයේ විශ්ව විද්‍යා ලය තුළ කැ පී පෙ නෙ න තේ මා වක් වන "අරගලයෙ න් තො ර ජයග්‍රහණයක් නො මැ ති” බවයි.වර්තමා නයේ මා නසික සෞ ඛ්‍ය පිළිබද දේ ශන සිදු කරන ඇය මෙ ම වා ක්‍ය යෙ න් තම කතා ව අවසන් කිරීමට අමතක නො කරන්නේ ය. එබැ වින් අනෙ කුත් ගැ ටලුවලට සා පේ ක්ෂව බා හිරට නො පෙ නෙ න මා නසික ගැ ටලු පිළිබඳව පෙ නෙ න කා යික ගැ ටළුවලට වඩා අවධා නය යො මු කළ යුතු බව අවධා රණය කෙ රේ . මේ කතා ව අවසා නයේ තමා ගේ අපහසුම කා ලයේ තමා ලගින්ම සිටි තරිඳු සහ මා යා පෙ ම්වතුන් බවට පත් විය.එකින් එකා ගේ පැ වති දැ ඩි අවබෝ ධය මීට හේ තු විය. තවද මෙ ම ගැ ටළුවත් සමග ආරම්භ කළ මනෝ විද්‍යා ඩිප්ලෝ මා වෙ න් පසුව මා යා මනෝ විද්‍යා උපා ධියක් හැ දෑ රීමට ශිෂ්‍ය ත්වයක් ලැ බුණු අතර තරිඳු මා නසික සෞ ඛ්‍ය නිදහස පිළිබද දිගින් දිගටම පර්යේ ෂණ සිදු කරන්නට විය. කෙ මින් කෙ මින් විශ්ව විද්‍යා ලයේ උපා ධි ප්‍රධා නො ත්සයත් ලං වූ අතර විශ්ව විද්‍යා ලයේ සිසුන්ට හා සමා ජය වෙ නුවෙ න් කළ සේ වා ව ඇගයිමකටද ලක් විය. විශ්ව විද්‍යා ල ගමන අවසන් වුවද මා නසික සෞ ඛ්‍ය වෙ නුවෙ න් ස්වේ ච්ඡා සේ වා කිරීමටද ඔවුන් අමතක නො කළෝ ය. ඔෂානි සෙව්මිණි ගුරුගේ කැලණිය විශ්වවිද්‍යාලය 59
If you have good mind It will shine out of your face like sunbeams! Just because no one else can heal your inner work for you That doesn’t mean, you can, you should or need to do it alone All are with you! Healthy body makes an active mind, Active mind bears a good and humble soul. So beware of taking too much of everything, Good health is wealth and the best thing! Health is greatest thing to our human body, Do care! Keep you and your mind happy thorough out your life, Disease shall not come near you! Healthy mind means a healthy body! 60 The importance of mental health for a healthy lifestyle K..M.A.C.Senavirathna
ගැ ඹුරු සෙ වනැ ලි අතර පියා සර කරයි මා නසික සෞ ඛ්‍ය ය ආලෝ කමත් දිවි පෙ වෙ ත සරු කරන තෘ ප්තිමත් මනසෙ හි ස්වභා වය කියයි සැ මවිට සෞ ඛ්‍ය සම්පන්න ජීවන රටා ව අඳුරුතුම දුමා රය ශක්තිමත් ප්‍රදීපයක් කළ සං වේ දන හැ ඟුම් තුළ රහසක මහිමය දීප්තිමත් කළ මා නසික තෘ ප්තිය නො කියූ මතක සිදුරු කර කියයි අභිමන් දිවි පෙ වතක කතා ව කලින් නො කියා වයස නො බලා උපන් හැ ම විට උරුම වන්නට මා නසික තෘ ප්තියක මහිමය සෞ ඛ්‍ය සම්පන්න ජීවන රටා වක පදනම එස්.පී.ප්‍රදීපා සං දීපනි ගුණරත්න කැ ලණිය විශ්වවිද්‍යා ලය 61 සෞ ඛ්‍ය සම්පන්න ජීවන රටා වක මහිමය
It’s Okay Not to Be Perfect The silent screams I always did Only heard my heart which hid Cans of moods which kept forbid Cannot be expressed through free lids. Thought I was always unfitted Helpless me in the world of wicked Afraid of being so benefited Made myself not committed. Saw the masks I wore through mirror To office, to house, and to the dinner All emotions do not deliver Formed a ghost a lot skinner Asked my brain to give a hand Help that broken heart to stand New bud bloomed as unplanned A new me reborn with inner so grand. Also, Savidu's future hope was to become an engineer, so sometimes he went on a sleep strike to study. He also sometimes skipped his meals because he thought that his sleepiness after eating would reduce his study time. One day, due to skipping the midday meal, Savidu fainted in his classroom. The school doctor also told him to get enough sleep and proper food, but Savidu did not want to give up the lifestyle he was used to. "Son, the doctor told you to eat well. So shall we eat some more rice, my sweet heart?"” After knowing that Savidhu was unconscious in class, his mother is now working to provide him with enough food and drink. But Savidu was not so keen on it. Savidu studied as usual without enough sleep and food. "Son, it's past four in the morning; don't you have to go to school in the morning? I think you should go to sleep now." "There are two more questions to be done, dad. I will finish these two questions and go to sleep." "Son, I am afraid that you will get sick after studying like this.“ Not only Savidu's mother but now even his father is disappointed with this unhealthy lifestyle of Savidu. Somehow, in the last term exams held at the school, Savidu managed to win first place in the mathematics section this time as well. And in the end, Savidu appeared successfully in the advanced-level exams as well. 62
"Son, is it true that the exam results will be released soon?""Yes, father, the results will be released tomorrow." In the end, the day that everyone who had appeared for this year's advance level exam, like Savidu, had been waiting for came…Savidu took his laptop and got ready to check his results along with his parents. But he could not get the desired results. He had obtained an A in both mathematics and chemistry, but a B in physics. In any case, his parents as well as teachers congratulated Savidu by telling him that there was a chance for him to be admitted to the university, but because this was not the result that Savidu expected, he tried to isolate himself without proper food for several days. Due to this behavior of Savidu, his parents took him to see a psychiatrist. After knowing the details of Savidu, the doctor said that Savidu has symptoms of the mental illness known as perfectionism, which means that Savidu has created unnecessary pressure by trying to do all his works perfectly. The doctor realized that this unnecessary mental pressure had led to Savidu’s unhealty lifestyle. And also doctor told Savidu's parents that Savidu has the least ability to face reality. The doctor further said that Savidu's unhealthy lifestyle as well as the frequent absence of extracurricular activities such as sports was the reasons for Savidu's mental illness. The doctor said that it is important for Savidu to have the support of his family and those around him to recover soon. The doctor further explained to Savidu how important mental health is for a healthy life. Savidu finally understood the value of maintaining good mental health above all else. And also healthy life is always better than perfect life. P.K.S.Thashmila University of Kelaniya 63
කො ල්ලුපිටිය බම්බලපිටිය අතර වන රේ ල් පා ර අසලට මනුල්‍ය ගියේ කිසිවෙ කුත් දෙ ස වත් නො බලා ය. ඔහුගේ ඉලක්කය වූයේ ලඟම එන දුම්රිය යි. ඔහු රේ ල් පා ර මත හිටගත්තේ වෙ න කිසිම දෙ යකට හිත නො යවා ය. දුම්රිය ආසන්න ය. ඔහු නිසො ල්මන් ය. තවත් තත්පර කීපයක් පමනිඉතිරිව ඇත්තේ . කරුමයක මහත නම් අහල පහල කිසිවෙ කුත් නො මැ ති වීම ය. දුම්රිය ආසන්නයටම පැ මිණ ඇත. තවත් තිබුනේ තත්පර කීපයක් පමණි. මනුල්‍ය තම දෑ ස් වසා ගත්තේ ය. තත්පරයක් වත් ගත වූයේ නැ ත. ඔහු නැ වත දෑ ස් හරින විට සිටියේ වැ ල්ලෙ හි වැ තිරී ය. නන්නා දුරනන මිනිසෙ කු ඔහු අනෙ ක් පස ය. සිදු වූ දේ වැ ටහේ .. ඔහු තමා ව මරණයෙ න් මුදවා ගෙ න ඇත. තත්පරයක්වත් ගියේ නැ ත. එහා පස සිටි මිනිසා ඔහු වෙ තට වැ රෙ න් කම්මුල් ප්‍රහා රයක් එල්ල කළේ ය. එහි ශක්තියට ඔහු ගො ස් නැ වතත් තණ බිමෙ හි ඇද ය. මනුල්‍ය අමා රුවෙ න් වුවත් වා රුගෙ න නැ ගිට්ටේ ය. "උඹ කවුද මට ගහන්න. උඹට මො කද මන් මො නවා කරන්න ගියත්... පා ඩුවේ වැ ඩක් බලන් පලයන් මෙ තනින්..." ඔහුගේ ආවේ ගය ඔහුට අනුව සා ධා රන විය හැ ක. මිනිසා කිසිවක් කීවේ නැ ත.. ඔහු මනුල්‍ය දෙ ස වඩා ත් වුවමනා වෙ න් බැ ලුවේ ය. "වයස කීයද ..." "මං සැ රයක් කිව්වනේ .. උඹට මො කටද මං ගැ න.. පා ඩුවේ මට ඉන්න දීලා පලයන්... ඔක්කො ම එකයි.. හැ මෝ ම කරන්නෙ මගේ සැ නසීම නැ ති කරන එක.." මනුල්‍ය වැ රෙ න් තම දෑ ත් හිසට ගසා ගනිමින් හැ ඩුවේ ය.. එහා පස සිටි මිනිසා ඔහුගේ සුරත තදින් අල්ලා ගෙ න වෙ රළ තීරයට කැ ඳවා ගියේ බලෙ න් මෙ නි.. මනුල්‍ය ට පැ න යා මට ඉඩක් නැ ත.. "බලපන් මුහුද දිහා .." " උඹට මේ කෙ කෙ ළවරක් පේ නවද.." මිනිසා තම සුරත මුහුද දෙ සට එල්ල කළේ ය. මනුල්‍ය හිස දෙ පසට වැ නුවේ ය.. "අහ්.. බලපන් අහස දිහා .. උඹට ඒකේ කෙ ළවරක් පේ නවද.." "නෑ .." "අහ්.. බලපන්.. අහසෙ වත් මුහුදෙ වත් කෙ ළවරක් නෑ . ඒ වගේ තමා මනුස්සයො අපෙ ජීවිතත්.. ප්‍රශ්න, බා ධක, හිත් රිදීම් වල කෙ ළවරක් නැ .. උඹේ ප්‍රශ්නේ මො කද්ද කියන්න නම් මන් දන් නෑ සහෝ දරයා .. ඒත් මරණෙ කියන්නෙ ඒකට උත්තරේ නෙ වෙ යි.. උඹ ප්‍රශ්න වලින් ඔහො ම පැ නල යනවා නම් උඹ මේ ආත්මෙ නෙ මෙ යි ලබන අත්මෙ ත් ෆේ ල් මචන්.." "මන් ෆේ ල්.. ඔව්.. ඔව් මන් ෆේ ල්.. මන් හැ ම තැ නකදීම ෆේ ල්.. මන් ෆේ ල්.. ෆේ ල්.." මනුල්‍ය නිමක් නැ තිව කියවා ගෙ න ගියේ ය.. විනා ඩි කිහිපයක නිශ්ශබ්දතා වයකි. මිනිසා තම කටහඬ අවදි කළේ ය. "සහෝ දරයා .. උඹ අවුලක් හිතන් නැ ත්තන්.. මන් කැ මතියි අහන්න. මො කක්ද උඹට ඔය වගේ දෙ යක් කරන්න තරම් හේ තුව..." මිනිසා තුළ වූයේ ඉතා මත් නිවුණු කටහඬකි. මනුල්‍ය තුළ පැ හැ දීමක් ඇතිවන්නට එතරම් වෙ ලා වක් ගියේ නැ ත. "මන් මනුල්‍ය .. ඔයා ?" මිනිසා සියුම් සිනහවකින් ඔහුට සං ග්‍රහ කළේ ය. " රන්දික... රන්දික සේ නා රත්න.." "උඹට ඕන වෙ ලා වක් ගනින්.. මන් මෙ තනින් හෙ ල්ලෙ න් නැ .." "කවුද, කින්ද, මන්ද කිසි දෙ යක් දන් නැ ති මන් වෙ නුවෙ න් උඹ ඇයි උඹේ කා ලෙ කැ ප කරන්නේ .." රන්දික සුසුමක් හෙ ලුවේ ය. "ජීවිතයක වටිනා කම ගැ න කා ටත් වඩා හො ඳට මං දන්න නිසා .." ඔහු කීවේ එපමණකි. "මනුල්‍ය .. උඹේ වයස කීයද.." "23..." එය ඇසූ රන්දිකට සිනහ පහළ වීමට ආවත් ඔහු එය වළක්වා ගත්තේ ය. වයස 23කට ජීවිතේ එපා වීමක්.." "වයස අදා ල නෑ රන්දික.. මනුස්සයෙ ක්ට ජීවිතේ එපා වටම එපා උනා ම.." "හරි.. මට දැ න් කියපම් උබෙ පර්‍ශ්නෙ .." මනුල්‍ය වටපිට බලා කතා වට මුල පිරුවේ ය.. මනුල්‍ය ගේ දිවි නසා ගැ නීමට තැ ත් කිරීමට හේ තුව වූයේ තමන් ආදරය කළ යුවතිය තමා මගහැ ර හිඳීමය.. ඇය වෙ නත් පිරිමියකු සමග හා ද වීමය... ඒ තරම් ආදරය කළ ඇය තමා ට මෙ වන්නක් කිරීමට තරම් වෙ නස් වීමට තමා කළ වරද කුමක්ද? මනුල්‍ය පසු තැ වුණේ ඒ සම්බන්ධවය.. ජීවිතේ තමා ටත් වඩා ආදරය කළ, ගෞ රවය කළ, විශ්වා ස කළ යුවතිය අද වෙ නකෙ කු හා අත්වැ ල් පටලා හිඳීම මනුල්‍ය ට ඉවසුම් නො දෙ න්නක් විය.. කෙ තරම් අය හිත හැ දීමට, තමා සැ නසවීමට උත්සා හ කලද තමා ට හිත හදා ගෙ න ජීවිතය ඉදිරියට ගෙ න යා නො හැ ක.. ඔහු දැ නට විශ්ව විද්‍යා ලයේ 2 වසර ඉගෙ නුම ලබන්නකි.. දන්නා කා ලයක සිට ඔහු ගෙ දර ගො ස් ද නැ ත. මනස පිරී ඇත්තේ පීඩනයෙ නි.. දරා ගත නො හැ කි සිත් අවුලෙ නි.. එලෙ ස ජීවිතය ඉදිරියට ගෙ න යා නො හැ ක.. ඒ සඳහා ඔහු තෝ රා ගත්තේ මේ මා ර්ගය විය.. දෙ හදක මහිම....... 64
මනුල්ලගේ කතා ව ඇසූ පසු රන්දික හට සිනා පහළ විය.. එය රන්දිකට ප්‍රශ්නා ර්ථයකි. "ඇයි. රන්දික හිනා වෙ න්නෙ ..." "උඹේ කතා වට හිනා නො ගියො ත් තමා පුදුමෙ සහෝ දරයා .." ඔහු බිම බලා ගත්තේ ය. " ඒ වගේ තත්වයක් තේ රෙ න්නෙ ඒ වගේ තත්වෙ කට ආපු මනුස්සයෙ ක්ට විතරයි.. ප්‍රශ්නෙ දිහා පිටින් බලන මනුස්සයෙ ක්ට ඒක තේ රෙ න් නෑ බං ..." " ඔව් ඒක ඇත්ත.. එතකො ට දැ න් උඹ කියන්නෙ .. උඹ අර කෙ ල්ලව අමතක කරන්න බැ රි නිසා කෝ ච්චියට හැ ප්පෙ න්න ගියා .. එහෙ මද?" මනුල්‍ය නිරුත්තර ය. "ලැ ජ්ජයි සහෝ දරයා ලැ ජ්ජයි... මට කියපන් උබෙ ඔය ලව් එකට කො ච්චර කා ලයක්ද.." "අවුරුදු එකහමා රක් විතර.." රන්දික ඔලො ක්කුවට මෙ න් සිනා විය.. " උඹ ඒකිව දන්නෙ අවුරුදු එක හමා රකට කලින්... මට කියපන්, උඹ උඹේ අම්මව කො ච්චර කා ලෙ ක ඉඳන් දන්නවද..." මනුල්‍ය නිරුත්තර ය. දෙ දෙ නා අතර සිදුවූයේ නිශ්ශබ්දතා වයකි. " අත්දැ කීමෙ න් කියන්නෙ මනුල්‍ය .. ජීවිතේ සමහර ප්‍රශ්න අපි හැ ඟීම් වලට වහල් වෙ ලා නෙ වේ බුද්ධියෙ න් හිතලයි ගන්න ඕන.. මේ රන්දිකත් ඔහො ම කෙ නෙ ක්... උඹ වගේ ම පිස්සු නටපු කෙ නෙ ක්.." "ඒ කිව්වේ .." මනුල්‍ය ඇසී ය. "මා ත් උඹ වගේ තමයි..මන් උබ හිටිය වගේ ම පීඩනේ ක හිටිය කා ලයක් තිබ්බා .. හැ බැ යි උබෙ යි මගෙ යි වෙ නස කියන්නේ මන් උඹ කරන්න ගියා වගේ මැ රෙ න්න ගියේ නැ ති එක.. මා ත් කැ ම්පස් කො ල්ලෙ ක් තමයි සහෝ දරයා .." රන්දික තම කතා වට මුල පිරුවේ ය. රන්දික ප්ලීස් ඇති. මේ බැ ඳීම තවත් ඉස්සරහට අරන් යන්න අමා රුයි.. මට සමා වෙ න්න.." නෙ තූ.. ඔයා ඔය කරන්නෙ වැ රැද්දක් නෙ තු.. කිසිම වැ රැද්ද ක් නො කරපු මට" "වැ රැද්දක්.. වැ රැද්දක් නො කරපු නෙ වෙ යි.. තමුසෙ වැ රැද්දක් කරපු නිසයි මන් තමුසෙ ගෙ න් ඈත් වෙ න්නේ ඔයා නෙ වේ මමයි වැ රදි.. ඔහේ වගේ පිරිමියෙ ක්ට මෙ ච්චර කා ලයක් ආදරේ කරපු එක... ප්ලීස් මං වදින්නම්.. ආයෙ මගේ ජීවිතේ මගේ දෑ හැ ට වත් පේ න්න එන්න එපා .. ප්ලීස්.. මට මගේ පා ඩුවේ මගෙ ගමන යන්න දෙ න්න.." "නෙ තූ මං කියන දේ පො ඩ්ඩක් අහන්න" " මො නව අහන්නද.. තවත් අහන්න දෙ යක් නැ මට.. මං ආයෙ ත් කියන්නෙ .. පා ඩුවෙ ඉන්න දීල මෙ තනින් යන්න ප්ලීස්.. රන්දික.. ආයෙ මගේ ජීවිතේ ට එන්න එපා ප්ලීස් .." ඇය නික්ම ගියා ය.. "උඹ දන්නවද.. මන් එයා ට දීපු ආදරේ මචන්.. වැ ඩක් නෑ ඒ ගැ න කතා කරලා .. තත්පරයක් එයා ළඟ නෑ කියලා දැ නෙ න්න ඉඩ තිබ්බෙ නෑ . මො න වැ ඩේ තිබ්බත් එයා තමා අං ක එක.. හැ ම දෙ යක්ම.. ජීවිතේ හැ මදෙ යක්ම මන් බෙ දා ගත්තේ එයා එක්ක.. උඹ දන්නවද.. කැ ම්පස් එකේ අපි දෙ න්න ගැ න නො දන්න කෙ නෙ ක් නෑ ... හැ මෝ ම කිව්වේ උඹලා තමා මචං සෙ ට්.. සුපිරි අහ්.. ඔහො ම.." "නෙ තු ඇයි ඔයා ව දා ලා ගියෙ " මනුල්‍ය ඇසී ය. රන්දික සුසුම් හෙ ළී ය. " මං අදටත් දන් නැ ති එකම දේ තමයි බං ඒක.. වැ ඩි කා ලයක් යන්න කලින් වෙ න කො ල්ලෙ ක් එක්ක එයා සම්බන්ධයක් පටන් ගත්තා .. මට ඒකට අකුල් හෙ ලන්න ඕන උන් නැ බන්.. ඒත් මං හිතා ගත්තා .. එයා ට යන්න තමයි ඕන වෙ ලා තියෙ න්න ඇත්තෙ .. කෙ ලින් කිව්වා නම් මට මේ සම්බන්ධෙ එපා කියලා .. මං මට අකැ මැ ති කෙ නෙ ක්ව බලෙ න් තියා ගන් නෑ බන්.. කැ ම්පස් එකේ , මගෙ යා ලුවෝ හැ මෝ ම මං දිහා බැ ලුවේ අමුතුවට.. මන් ලො කු වැ රැද්දක් කරපු ගා නට.. අදටත් නො දන්න දේ තමයි ඇයි උන් මට එහෙ ම කරේ කියලා .. ඒත් බැ ලින්නම් තිබිලා තියෙ න්නෙ නෙ තූට වෙ න කෙ නෙ ක්ට හිත ගිහින් තියෙ න එකයි.. බො රු හේ තුවක් හදා ගෙ න හැ මෝ ම ඉස්සරහ මා ව චා ටර් කරලා දැ ම්මා .." " මගේ කැ ම්පස් ලයිෆ් එකම නා ස්ති වුනා . මන් හිටිය පීඩනේ ත් උඹ ඔය දැ න් ඉන්න පීඩනේ හා සමා නයි බන්.. මො නව කරන්නද.. ජීවිතේ එහෙ ම තමයි.. අපි අපිට ඕන අය අපේ ජීවිතේ තියා ගන්න බැ .. එයා ලා ආස තැ න් වලට යන්න ඉඩ දෙ න්න වෙ නවා අකමැ ත්තෙ න් උනත්.." "අපේ ජීවිත වල ප්‍රශ්න එනවා ... ප්‍රශ්න නැ ත්තන් වැ ඩකුත් නෑ නෙ කො හො මත්... මං හිතන විදියට ප්‍රශ්න කියන්නේ උගුල්... ප්‍රශ්නයක් ආවා කියල අඬා ගෙ න දො ඩා ගෙ න ඉන්න එකද බන් පිරිමිකම. ප්‍රශ්න වලට මුහුණ දීම නෙ වෙ යි වැ දගත් ප්‍රශ්න වලට මුහුණ දෙ න විදියයි වැ දගත්... ඇයි... ඇයි අපි අපිව දා ලා ගියපු මිනිස්සු ගැ න හිතන්නෙ ... උන් යන්නේ උන්ට අපි වැ දගත් නැ ති නිසා ... අපිව දා ලා ගියපු උන් නිසා ඇයි අපි අපේ ජීවිත මිස් කරගන්නෙ ..." 65
උඹ දන්නවද... මං කැ ම්පස් එකේ සම්පූර්ණ අවුරුද්දක්ම පස්සට දා න්න වුනා .. මං මහා කා ලකන්නියෙ ක් විදියටයි ඒකෙ න් පස්සෙ ජීවත් වුනේ .. හැ ම තැ නකදිම සුපිරි ගේ මක් ගහලා ක්ලබ් වලද ඩිපා ට්මන්ට් එකේ ද හැ ම තැ නටම මා ව නැ තුව බැ රි චරිතයක් වුණා .. අර සිද්ධියෙ න් පසෙ මට මා වම නැ ති වුණා ... ලෙ ක්චර්ස්, ඉවෙ න්ට්ස්, යා ලුවෝ ... සේ රම... සේ රම නැ ති වුණා .... ගෙ දර නැ ත්තටම එපා වුණා ... ඒ ගැ න කතා කරන්න වුනත් මං කැ මති නෑ ..." "මගේ මො ළේ ට මගේ වටිනා කම තේ රුම් යන්න අවුරුද්දක්ම ගියා ... තා මත් පසුතැ වෙ නවා ... නිකං බො රුවට මං මගේ කා ලෙ වැ ය කරගත්තා ..." " සහෝ දරයා .. ජීවිතේ අපිට මා රම වටින පා ඩම් උගන්වනවා සහෝ දරයා ... පිරිමියෙ ක් වුණා ම දරා ගන්න පුළුවන් වෙ න්න ඕන... ප්‍රේ මයෙ න් වේ වා , ජීවිතෙ න් වේ වා , ප්‍රශ්න වලින් වේ වා ,ආර්ථිකෙ න් වේ වා මො කෙ න් හෝ වේ වා මිනිස්සුන්ට දරා ගන්න පුළුවන් නම්, හයිය මිරිමියෙ ක් වෙ න්න පුළුවන් නම් අන්න ඒක තමයි මචං වටිනම දේ ... උඹ ඔය වැ ඩකට නැ ති දේ වල් ගැ න හිතලා උඹ මිස් කරගන්නෙ මචං උඹ මො න වැ රැද්දක් කරත් උඹට සමා ව දෙ න රත්තරන් අම්මයි තා ත්තයි බං ... දන්නවද අවුරුදු දෙ කක සම්බන්ධයක් නිසා උඹ ඔය පළිගන්න යන්නේ උඹව අවුරුදු 23ක් බලා බලා ගත්ත අම්මගෙ නුයි තා ත්තගෙ නුයි බං .. ලැ ජ්ජයි බං ලැ ජ්ජයි.." උඹ දන්නවද.. මගේ තා ත්තා .. මගේ ජීවිතේ වීරයා .. නිතරම කියන කතා වක් තමයි, ජීවිතේ අත්හරින්නම හිතුණු දවස්, පණ නැ ති වෙ නකම් අඩපු දවස්, නපුරු හීනයක් කියල හිතල අමතක කරලා දා න්න... අනික් අය මො නවා කිව්වත්, කො ච්චර අමා රු වෙ ලා වක වුණත්, හැ මදේ ම හො දක් දකින්න. දුක පිරුණු ජීවිත වලට සතුටු වෙ න්න පුං චිම හේ තුවක් ඇති කියල පෙ න්නන්න. හැ ම වෙ ලේ ම ආදරණී මනුස්සයෙ ක් වෙ න්න.. මචං අන්න එදා ට උඹ දිනලා ඉවරයි." රන්දික දීර්ඝ සුසුමක් හෙ ලුවේ ය. "සහෝ දරයා .. මට ඕන නෑ උඹෙ ප්‍රයිවසි එකට බා ධා කරන්න.. උඹෙ ජීවිතේ උඹෙ ... කරන්න ඕන මො නවද නැ ත්තේ මො නවද තීරණය කරන්නේ උඹ... මට ඕන උනේ එකම එක දෙ යයි... උඹේ ජීවිතේ වටිනා කම නො තේ රුන උඹට, ජීවිතේ ඒකේ වටිනා කම තේ රුම් කරලා දෙ න්න විතරයි. අදින් පස්සෙ වත් උඹ ආදරේ කරන නෙ වෙ යි, උඹට ආදරේ කරන මිනිස්සු වෙ නුවෙ න් ජීවිතේ ගැ ටගහන්න ගේ මක් ගහපන්.. අපිව වැ ඩක් නෑ කියලා ඔප්පු කරපු මිනිස්සුන්ට උඹව තරම් වැ දගත් එකෙ ක් නෑ කියල පෙ න්නපන්... උඹට වරදින් නෑ සහෝ දරයා .. දැ න් තීරණේ කරපන්, උඹ ජීවත් වෙ නවද එහෙ ම නැ ත්නම් ඊලඟ කෝ ච්චියට පනිනවද කියලා ..." රන්දිකට තවදුරටත් කතා කිරීමට අවශ්‍ය තා වයක් නො වීය. දෙ දෙ නා ම අතර වූයේ නිහඬතා වය කි. එතරම් වෙ ලා නිසො ල්මන්ව සිටී මනුල්‍ය හිටගත්තේ තම දෑ සට ආ කදුලු බිදු කිහිපය පිසදා ගනිමින් ය. ඒත් සමගම මනුල්‍ය ගේ දුරකථනය නා ද විය. ඇමතුම තම මවගෙ නි... ඔහු රන්දිකගෙ න් මිදී තරමක් ඉදිරියට ගියේ ය. "මගෙ පුතේ ..." "උබ හො දින්ද රත්තරන්.... ඇයි මෙ ච්චර දවසක් කතා නො කලේ .. උබ කවද්ද මගෙ පුතේ ගෙ දර එන්නෙ .. උඹට උඹෙ අම්මව බලන්න ඕන නැ ද්ද පුතේ ..." මනුල්‍ය මවට පිළිතුරු දීමට ප්‍රථම පිටුපස හැ රුණේ ය. රන්දික සිටියේ නැ ත. ඔහු පිටව ගො ස් ය. මනුල්‍ය වටපිට බැ ලුවද තමා අවට කිසිවෙ කුත්ම පෙ නෙ න්නට නැ ත. ඔහු නික්ම ගො ස් ය. මනුල්‍ය ට ඔහුගේ ජීවිතේ අගය තේ රුම් කර දී ඔහු නො කියා ම පිටව ගො ස් ය. මනුල්‍ය දිගුසුමක් හෙ ලා ඔවුන් වා ඩි වී සිටි තැ න දෙ ස බැ ලුවේ 'රන්දික, උබට පිං ' යැ යි හදවතින් ම කියා ගෙ නය. "අම්මේ ..." " අම්මේ ... අම්මෙ මං අද ගෙ දර එනවා අම්මේ ..." " මතකයන් පමණක් ඉතිරි කර සියල්ලන්ම කා ලය සමඟ නික්ම යයි." ඩී.ඉමල්කා ලක්මිණී විජේ රත්න කැ ලණිය විශ්වවිද්‍යා ලය 66
67
68
“How old are you?” The serious lady in black clothes asks me. “Six” I say. It's hard to answer the questions they're asking. Especially when there are so many of these people going here and there speaking loudly. I don't even know where this is. But this reminds me of a “hostipal” that me and my brother oncevisited. “Can you tell me a little about your brother? How was he doing recently? Did he seem to be sad to you?” They ask again. “No….” I tried to think of times when he was sad. Butt he was always happy and playful around me. Even yesterday he had a big bright smile on his face. My brother is the only family that I have. I think he might be six or seven years older than me. He always takes care of me, especially after our mother died. He plays with me and sometimes feeds me too. He is there for me when I'm sad, and I'm there for him. So if he was sad he would have told me. “Are you sure? Try to think really hard and tell me” she says. “He was just tired I guess…..” “Tired? How come?” “You know, from all the fighting and killings and stuff”. “What? What do you mean? What fights?” she had a confused look on her face. “He fights monsters….. at night.” “What?” I don't know what I said to startle them that much. So I tell them everything. How the monsters are always in our mothers bedroom, how my Brother said that it was those monsters who killed How old are you?” The serious lady in black clothes asks me. “Six” I say. It's hard to answer the questions they're asking. Especially when there are so many of these people going here and there speaking loudly. I don't even know where this is. But this reminds me of a “hostipal” that me and my brother oncevisited. “Can you tell me a little about your brother? How was he doing recently? Did he seem to be sad to you?” They ask again. “No….” I tried to think of times when he was sad. Butt he was always happy and playful around me. Even yesterday he had a big bright smile on his face. My brother is the only family that I have. I think he might be six or seven years older than me. He always takes care of me, especially after our mother died. He plays with me and sometimes feeds me too. He is there for me when I'm sad, and I'm there for him. So if he was sad he would have told me. “Are you sure? Try to think really hard and tell me” she says. “He was just tired I guess…..” “Tired? How come?” “You know, from all the fighting and killings and stuff”. He Fights Fought Monsters 69
“What? What do you mean? What fights?” she had a confused look on her face. “He fights monsters….. at night.” “What?” I don't know what I said to startle them that much. So I tell them everything. How the monsters are always in our mothers bedroom, how my Brother said that it was those monsters who killed It was he that dragged my brother into the bedroom to fight monsters after mother died. When it first started, my brother told me to hide and close my eyes and ears whenever that man came home. He told me if I do so the monsters will never be able to get me. But sometimes I could hear horrible noises from inside the room. All I could do was to wish that it would be over soon. How old are you?” The serious lady in black clothes asks me. “Six” I say. It's hard to answer the questions they're asking. Especially when there are so many of these people going here and there speaking loudly. I don't even know where this is. But this reminds me of a “hostipal” that me and my brother oncevisited. “Can you tell me a little about your brother? How was he doing recently? Did he seem to be sad to you?” They ask again. “No….” “I thought so too, doctor. I think we have a suspect. We are currently hunting him down.” Says the lady to the doctor. “Good, they should get hell for what they've done , whoever they are. I can hardly imagine what went inside the poor boy's mind. It's a miracle he coped with it for years. That too at such a young age. No wonder he was brought to such a state. I think it's better if we checked the girl as well.” He says looking at me and goes away. he lady comes to me, strokes my head and tries to smile at me. I wantedto ask her the meaning of those words. But… “He lost this fight. Didn't he?” Is what I asked her. Only later I realized that I was clinging on to her skirt. The lady looks at the roof, sighs and says…. “Yes.” “Will he be alright?” I wanted to know. “I'm sorry, I don't know how to tell this to you but, ……I don't think so.” I don't understand what she is saying. “Will you please tell him to come back. Tell him that it's okay to lose once in a while. Tell him that I'll help him train harder. Please tell him not to go away. Please tell him that I'm waiting for him, because he promised me…..” Then she kneels down and hugs me. She pats my back and say. “I wish I could tell him.” She is still telling me all these things. I can't hear them . I don't care. I just want my brother back. I keep telling her but only screams come out of my mouth, instead of the words. I can't even see amidst all these tears coming out of my eyes. P.K.S.Thashmila University of Kelaniya 70
71
" හා යි..ශෂී..'" " හා යි දුල් " "මා සෙ කින් විතර දැ ක්කෙ නෑ ඔයා ව... ඉතිං කො හො මද ඔයා ට.." "හො දින් ඉන්නවා දුල්.. වරදක් කියන්න නැ හැ ඉතිං හැ මදේ ම හො දින්.." "අහන්නත් සතුටුයි ශෂී..ඔයා අලුත් තැ නක ජො බ් එකකට ගියා කියලා අම්මා කිව්වා ..." "ඔව්..දුල් කලින් වැ ඩ කරපු තැ න හරි නැ හැ මට...එතන වැ ඩ කරපු අයත් හරිම ඊර්ෂ්‍යා කා රයි ..මට එපා වෙ ලා හිටියේ ..." "එහෙ මද ශෂී... ඉතිං අලුත් යා ලුවෝ හො දද.." "හො දයි දුල්...මා ර හො දයි ..මගෙ ම අය වගෙ ...නිපූ කියලා කෙ ල්ලෙ ක් ඉන්නවා මා ර හො දයි..මේ ලගදි කට්ටියම එකතු වෙ ලා මගේ බර්ත් ඩේ එකට පා ර්ටි එකක් සං විධා නය කරලා .. මං වත් දන්නෑ .." "එහෙ නම් .. අලුත් යා ලුවෝ හො ද ඇති අපිටත් වැ ඩිය.." "මො න තරම් යා ලුවෝ ආවත් ඔයා තමයි ඉතිං මගෙ හො ඳම යා ලුවා දුල් හැ මදා ටම… ලබන ආත්මෙ ත්..." "ම්..ඒක නෙ වෙ යි ඔයා ගො ඩා ක් කෙ ට්ටුත් වෙ ලා ..." "ආ..වැ ඩත් එක්ක කන්න වෙ ලා වක් නෑ නෙ දුල්...අනික රෑටත් මං ටිකක් කනවා අඩුයි.." "හ්ම් එහෙ මද කෑ ම පා ලනය කරනවා වගේ ... " "එහෙ මත් නෑ ඉතින්...ගැ හැ ණු ළමයෙ ක් වුනා ම කො හො මත් ලස්සනට ඉන්නත් ඕනිනෙ ..." "හා කො ..හා කො ..ආ..ශෂී.. බස් එක ආවා මං ගිහිං එන්නං ... ළගදිම දවසක එන්නම්කො ඔයා ලගෙ දිහා එතකො ට අනිත් විස්තර කතා කරමු..බා යී.. පරිස්සමින් යන්න.. බුදු සරණයි.." "හරි දුල් ඇවිත් යන්න එන්නකො අනිවා ර්යයෙ න්ම.. (ඔයා මගෙ හො ඳම යා ලුවා වෙ ලා ඊලග ආත්මෙ ත් ඉපදෙ න්න ඕන දුල් ..) ශෂී සිතින් එලෙ ස පතමින් බා යි පරිස්සමින් යන්න..බුදු සරණයි..කියා කීවා ය.." ඒ ඔවුන්ගේ අවසන් හමුවීමයි. ඊට හරියටම සතියකට පසු දුල්ට ආරං චි වූයේ තමා ගේ හො ඳම යා ලුවා ශෂී ඇයගෙ කා මරයේ එල්ලී සිය දිවි හා නි කරගෙ න ඇති බවයි. දුල්ට මෙ ය අදහා ගැ නීමට පවා නො හැ කි විය.මා සයක් ඇයගෙ න් වෙ න්වී සිටියත් ඉන් අනතුරුව හමු වූ සෑ ම දිනකම ශෂී සතුටින් සිටි බව ඇයට විශ්වා සය.ඇය නිතරම පැ වසුවේ ඇය බො හො ම සතුටින් සිටින බවය. සිය දිවි හා නි කරගැ නීමට තරම් හේ තුවක් ශෂීට තිබුණා කියා වත් දුල්ට විශ්වා ස කල නො හැ කිය.එලෙ ස අදහසක් තිබුණා නම් හමු වූ අවසන් අවස්ථා වේ දී ඇය තමා ට ඒ පිළිබඳව නො කීවේ මන්ද..එසේ නම් තමන්ට අද ඇය හමුවෙ න්න එන්න කියා කීවේ මන්ද..දුල්ට තමා ගෙ හො ඳම යා ලුවා ගේ නික්ම යා ම විශ්වා ස කල නො හැ කිය.ඔවුන් දෙ දෙ නා පා සල් කා ලයේ පටන් ම දුක, සතුට හැ මදේ ම හුවමා රු කර ගන්නීය.ශෂී ජීවිතයේ කුඩා සිදුවීමක් පවා ඇය සමග බෙ දා ගන්නීය.එසේ නම් ඇය තමා බෙ හෙ වින් දුකින් බව ඇයට දිවි හා නි කරගැ නීමට තරම් හේ තුවක් තිබෙ න බව නො කීවේ මන්ද.. මෙ ලෙ ස උභතෝ කෝ ටික ප්‍රශ්න රැසකට මැ දිව දුල් ශෂීගෙ නිවස දෙ සට පියමැ න්නේ තම හො ඳම යා ලුවා ගේ සිරැර අවසන් වරට දැ කීම සදහා ය. 72 හඬ නගන්න..
ආර්.ඒ.තරුෂි සදුනිකා නැ ගෙ නහිර විශ්ව විද්‍යා ලය, ත්‍රිකුණා මල මණ්ඩපය 73 ශෂීගේ අවමං ගල්‍ය කටයුතු වලින් හරියටම දින දෙ කකට විතර පසු දුල්ගෙ නමට ලියුමක් ලැ බිණි.එය ලියා ලියා ඇත්තේ ශෂීය.ඇයට මෙ ය අදහා ගත නො හැ කි විය.තම මිය ගිය හො දම යෙ හෙ ළියගෙ න් ඇය නමට ලියුමක් ලැ බීම කෙ සේ අදහන්නද..ඇය වෙ වුලන දෑ තින් ලියුම කඩා කියවා බැ ලීය . ..... ආදරණීය දිල් ( සදහටම මගේ හො ඳම මිතුරිය ), දිල් මේ ලියුම ඔයා ගෙ අතට එද්දී සමහර විට මම මේ ලෝ කෙ නො ඉන්න පුලුවන්.. හැ බැ යි මතක තියා ගන්න මේ කිසිම දේ කට ඔයා වැ රදි නැ හැ ..මතකද දවසක් අපි බස් නැ වතුම්පො ලේ දි හම්බවුන දවස.හරියටම අපි හම්බ වුනේ මා සකෙ ට විතර පස්සෙ ඒ මා සේ ඇතුලත වෙ ච්ච ගො ඩක් දේ වල් මට කියන්න තිබුණා .ඒත් ඒ වෙ ලා වේ මට හයියක් තිබ්බෙ නෑ .. මො කද මං කැ මති නැ ති වුණා මගේ හො දම යා ලුවා මා ව පිස්සෙ ක් විදිහට දකිනවට..මට ඔයා ට කියන්න තේ රෙ න්නේ නෑ ..මගෙ ඔලුව ඇතූලෙ තියෙ න දේ වල්..කො ටින්ම මට හැ මදේ ම එපා වෙ ලා ..රස්සා ව කරන තැ න කිසිම සතුටක් නෑ .. යා ලුවන්ට උනත් මා ව සමහර වෙ ලා වට පේ න්න බෑ ..අනිත් හැ ම යා ලුවෙ ක්ගෙ ම උපන්දින සමරද්දී මගෙ උපන්දිනේ ගැ න එයා ලට ගා නක්වත් නෑ ..බො සුත් හැ ම වෙ ලේ ම බනිනවා ..මම කලින් තැ නින් අයින් වුනෙ ත් ඔය නිසා මයි අලුත් තැ නෙ ත් කිසිම වෙ නසක් නෑ ..ඒ විදිහමයි..මට හැ මදේ ම එපා වෙ ලා තිබ්බේ දිල්..ඔයා විතරයි මට යා ලුවෙ ක්ට හරි හිටියේ ..ඔයත් නැ ති වුනා ම මට හැ මදේ ම එපා වුණා ..කා ටවත් මා ව වටින්නෑ ..මා ව මේ ලෝ කෙ ට වැ ඩක් නෑ කියලා හිතුනා ... මම ගො ඩක් උත්සහ කරා මේ තත්ත්වෙ න් ගො ඩ එන්න... දො ස්තර කෙ නෙ ක් හම්බවෙ න්න බය හිතුනා ..කවුරු හරි දැ නගත්තො ත් පිස්සෙ ක් විදිහට හිතයි..තවත් විහිලු කරයි කියලා .. නින්දෙ දි විතරයි සැ නසීමක් තිබුනෙ .. ඉතිං සදා කා ලික නින්දක් මට ඕනි මේ කෙ ත් සැ නසීම ලබන්න..ඊළග ආත්මෙ කදිවත් හො ද විදිහට අපි හමුවෙ මු දුල්. මීට ශෂී .... දුල්ට විශ්වා ස කරන්න බැ රිවුනා තමන්ගෙ ලගම යා ලුවා ලො කු මා නසික පීඩනයකින් සිටි බව... අද වන විට විශා දය, කාං සා ව , වැ නි මා නසික රෝ ග බහුල බව හා ලං කා වේ කා න්තා වන් ඊට බහුල වශයෙ න් ගො දුරු වන බව නිතරම සමා ජ මා ධ්‍ය ඔස්සේ දුල්ට දක්නට ලැ බුණා .නමුත් තමා ගේ හො ඳම යහළුවා ඊට ගො දුරු වූ බවට විශ්වා ස කල නො හැ කි වුණා . ඔබත් සමග එකට බසයේ වා ඩි වෙ ලා යන..වැ ඩ පො ලේ එකට කෑ ම කන.. කැ ම්පස් එකේ එකට ඉගෙ න ගන්න.. හො ස්ටල් එකේ හො ඳම යා ලූවා වුනත් මා නසික රෝ ගයකින් පීඩා විදින්නෙ ක් වෙ න්න පුලුවන් ...ඔබේ සමීපතමයන් ගැ න අවධා නයෙ න් ඉන්න.. ඔවුන්ට හො ඳ සවන් දෙ න්නෙ ක් වෙ න්න.ඔබ මා නසික රෝ ගයකින් පීඩා විදී නම් බිය ලැ ජ්ජා ව පසෙ ක ලා ඔබේ සමීපතමයන්ට ඒ බව පවසන්න. නැ තහො ත් මා නසික වෛ ද්‍ය වරයකු හමුවන්න. මා නසික රෝ ගයකට ඔබේ දෛ නික ජීවිතය , සෞ ඛ්‍ය නැ ති කරන්න දෙ න්න එපා . හඩනගන්න, ඔබ වෙ නුවෙ න් ඔබේ සමීපතමයන් වෙ නුවෙ න් . මා නසික රෝ ගයකට ඔබේ ජීවිතය පා වා දෙ න්න එපා .
“I feel I am enjoying the real university life that I dreamt of having because of the Healthcare Avenue of our Club. I found many friends who are like siblings. When it comes to the project ‘MindU 2.0’, it is the first step of my Leo journey. I could gain a huge knowledge about a project and it helped me improve my interpersonal skills too. Likewise, there are many pleasant memories to be cherished.” Leo Maleesha Wijesinghe “We had a blast during the journey of “MindU 2.0”. It's my favorite OC. We shared countless adventures with loads of laughter. Our bonds got stronger, making my Leo journey the best time ever! Sending loads of love to the “MindU 2.0” family!” Leo Navodya Dhananjani “Even if it's the beginning of my Leo journey, I was able to gather so many wonderful and unforgettable memories. Most of my memories are surrounded by the Project “MindU 2.0” such as the times of conducting interviews, shooting videos and also the ER hunts. These are some of my favorite memories, all of which include the amazing people I met through Leo. Leo Pabasara Ilukpitiya A PERSONAL ODYSSEY ALONG “MINDU 2.0” 74
A PERSONAL ODYSSEY ALONG “MINDU 2.0” “It’s a real pleasure to join the Leo Club of UOK and as this is my second year with Leo, I believe it's a real blessing to be with Healthcare Avenue this time with this incredible team. Every chapter with them so far is a fabulous memory.” Leo Thimasha Gunawardhana “The best memories of my Leo journey include, the project ‘HopeHarvest’ initiated in Medawachchiya school for those little kids, the memories of the project ‘One Blood 2.0’ and Chamod aiya’s birthday celebration with our team.” Leo Piyumi Ranasingha “The magazine “MindU 2.0” is a significant initiative where I cherish every moment till its launch. It’s incredibly awesome to see something unique coming out under my guidance and I’m happy about it. Kudos to Healthcare Leoism!” Leo Nuzha Farook 75
Behind the Scenes 76
Chief Editor Leo Nuzha Farook Co Editor Leo Dilshi Wickramarathna Co Editor Leo Yenuri Sandakulani LB Editor Leo Thimasha Gunawardhana Editor Leo Maleesha Wijesinghe Editor Leo Hasini Perera Editor Leo Dehemi Marasinghe Editor Leo Navodya Dhananjani Editor Leo Upani Geesari Editor Leo Gishani Chamodya Editor Leo Lakmini Hettiarachchi Editor Leo Agisha Ahilan Team Behind EDITORS
Editor Leo Salma Farhath Co - Director Marketing Unit Leo Krishan Fernando Co - Director Marketing Unit Leo Wasana Nandasena Co - Director Marketing Unit Leo Fahad Husein Interviewer Leo Pabasara Ilukpitiya Interviewer Leo Himashi Gunasekara Interviewer Leo Navodya Dhananjani INTERVIEWERS DESIGNERS
Designer Leo Binuri Weerasingha Designer Leo Sandai Senarathna Designer Leo Rashani Layanga LB Designer Leo Thulani Dhananjika Designer Leo Janith Dasanayake Designer Leo Harindu Ranasinghe
Thank you!