ประเภทของละครไทย(ชิษณุพงศ์)

ประเภทของ
ละครไทย

ละครรำ
เป็นละครประเภทที่ใช้ศิลปะ

การร่ายรำดำเนินเรื่อง
มีการจับร้องและเจรถา
เป็นกลอนบทละคร ละครรำ
แบ่งออกเป็น 2 ประเภท คือ
1.1 ละครรำแบบดั้งเดิม

( ละครรำโบราณ )
1.2 ละครรำแบบปรับปรุง

ละครรำแบบดั้งเดิม ( ละครรำโบราณ )
ละครชาตรี ถือว่า เป็นต้นแบบของละครรำ
นิยมใช้ ผู้ชายแสดง มีตัวละคอน 3 ตัว คือ

ตัวพระ ตัวนาง และเบ็ดเตล็ด
เรื่องที่เล่นคือ " มโนห์รา " ตอน
จีบนางมโนห์รามาถวายพระสุธน การแสดงเริ่ม
ด้วยการบูชาครูเบิกโรง ผู้แสดงออกมารำชัด
ไหว้ครู โดยร้องเอง รำเอง ตัวตลกที่นั่งอยู่เป็น
ลูกคู่เมื่อร้องงบจะมีบทเจรฤาต่อ

ละครนอก ดัดแปลง มาจากละคร ชาตรี เป็น
เครที่เกิดขึ้นนอกพระราชฐาน เป็นละครที่คน
ธรรมดาสามัญนิยมเล่นกัน ผู้แสดงเป็นชายล้วน
ไม่มีฉากประกอบ นิยมเล่นกันตามชนบทท่ารำ
และเครื่องแต่งดายไม่ค่อยพิถีพิฉัน เรื่องที่ใช้
แสดงละครนอกเป็นเรื่องจักร ๆ วงศ์ ๆ เช่น สังข์
ทอง มณีพิชัย ไกรทอง สังข์ศิลป์ชัย โม่งป่า

พิกุลทอง การะเกด เงาะป่า ฯลฯ การแสดง
ดำเนินเรื่องรวดเร็ว โลดโผน ในบางครั้งจะพูด
หยาบโลน มุ่งแสดงตลก ใช้ภาษาตลาด และไม่

คำนึงถึงขนบธรรมเนียมประเพณี

ละครใน มีหลายชื่อ เช่น ละครใน ละครข้างใน ละครนางใน และ
ละครในพระราชฐาน เป็นต้น สันนิษฐานว่ามีมาตั้งแต่สมัยอยุธยา
และรุ่งเรืองมากที่สุดในสมัยพระเจ้าอยู่หัวบรมโกศ ละครในแสดง
มาจนถึงสมัยธนบุรี และรัตนโกสินทร์ หลังสมัยรัชกาลที่ ๖ มิได้มี
ละครในในเมืองหลวงอีก เนื่องจากระยะหลังมีละครสมัยใหม่เข้ามา

มาก จนต่อมามีผู้คิดฟื้ นฟูละครในขึ้นอีก เพื่อแสดงบ้างในบาง
โอกาส แต่แบบแผน และลักษณะการแสดงเปลี่ยนไปมาก

ละครรำแบบปรับปรุง ได้แก่
สะครดิกดำบรรพ์ เกิดขึ้นในสมียรัซกาลที่ 5 น้ำ

แบบอย่างมาจากละครโอเปร่า (Opera) ของ
ยูโรป ลักษณะการแสดงละครดิกดำบรรพ์ คือ
ผู้แสดงร้องและรำเอง ไม่มีการบรรยายเนื้อร้อง
ผู้ชมต้องติดตามฟังจากการร้องและบทเจรจาของ

ผู้แสดง

ละครพันทาง เกิดหลังละครดึกดำบรรพ์ เป็น
ละครรำแบบละครนอกผสมละครในมีศิลปะชอง
ชาติต่าง ๆ เข้ามาปะปนตามท้องเรื่อง ทั้งศิลปะการ
ร้อง การรำ และการแต่งกาย ผสมกับศิลปะไทย
โดยยึดท่ารำไทยเป็นหลีก นิยมแสดงเรื่องที่เกี่ยว
กับต่างชาติ เน่น พระอดียมณี พูนช้างขุนแผน
พระลอ ราชาธิราช สามก๊ก พญาน้อย ฯลฯ จึงมีลีลา

ของต่างภาษาตามท้องเรื่อง

ละครเสภา เป็นละครที่ดำเนินเรื่องด้วยการรำ
ประกอบบทร้องและบทขับเสภา มีเครื่อง

ประกอบจึงหวะพิเศษคือ " กรับเสภา " เรื่องที่
นิยมแสดง มีกจะนำมาจากนิทานพื้นบ้าน เช่น
เรื่องขุนช้างขุนแผน ไกรทอง หรือเรื่องงากบท
พระราชนิพนธ์ในรัชกาลที่ ๖ เช่น เรื่องพญา

ราชวังสัน สามัคคีเสวก

ละครที่พัฒนาขึ้นใหม่ ได้แก่
ละครร้อง เกิดขึ้นในสมียรัชกาลที่ 5
ดำเนินเรื่องด้วยการร้อง ไม่มีท่ารำ ผู้
แสดงจะต้องร้องเอง เรื่องที่นิยมแสดงคือ
ตุ๊กตายอดรัก สาวเครือฟ้า ขวดแก้ว
เจียระไน เป็นต้นแบบของละครเพลง

ละครสังดีตเป็นละครแบบหนึ่ง รับอิทธิพลจาก
จะครแบบยุโรป ตัวละครร้องและพูดบทของ
ตน การร้องเพลงและการพูดมีความสำคัญเท่า
กัน ตัดส่วนใดออกเนื้อเรื่องจะขาดไป ดนตรี
ประถอบไพเราะ มีจารจัดจากและแต่งกายตาม
สมัยที่ปรากฏในเรื่อง เช่น ละครสังคืตเรื่อง

วิวาหพระสมุท เรื่องมิกาโด, บางทีเรียกว่า
ละครพูดสลับลำ.

ละครพูดเป็นละครแบบหนึ่ง รับอิทธิพลจาก
ละครแบบยุโรป ตัวละครพูดบทของตนในการ

ดำเนินเรื่อง อางพูดเป็นถ้อยคำธรรมดา คำ
กลอน คำฉันท์ มีการจัดฉากและแต่งกายตาม
สมัยที่ปรากฏในเรื่อง เช่น ละครพูดเรื่องหัวใจ
นักรบ ละครพูดคำกลอนเรื่องพระร่วง ละคร

พูดคำฉันท์เรื่องมัทนะพาธา.

จัดทำโดย
นาย ชิษณุพงศ์ เพ็ชรฉ่ำ เลขที่ 6

เสนอ
อาจารย์ สินีนาถ ชื่นจิตต์

วิชาศิลปะ