เจ้าชายน้อย (The Little Prince)

: : Chapter 24 : :

เราอยูดว ยกนั มาแปดวนั แลว ...นบั แตวันทเ่ี คร่ืองยนตข องผมมาเสียอยูกลางทะเลทราย ผมนง่ั ฟง
เรอื่ งราวของพอคา ขณะดมื่ น้าํ จิบสุดทา ย

" อา ความทรงจาํ ของเธอชางสวยงาม " ผมพดู กับเจาชายนอย " แตฉนั ยังไมไ ดซอมเครือ่ งบนิ เลย
น้ํากไ็ มมีเหลอื อกี แลว ฉันคงมีความสุขมากถา ไดเดนิ ไปยงั แหลง นํา้ "

" สุนขั จิง้ จอกเพอ่ื นผม " เจา ชายนอยพูดกบั ผม

" เด็กนอย มนั ไมเ ก่ยี วกับสุนัขจง้ิ จอกหรอก "

" ทาํ ไม "

" เรากําลังจะตายเพราะกระหายน้าํ "

ดูทา เขาจะไมเ ขาใจเหตผุ มของผมเลย เพราะเขาตอบวา

" การมีเพอื่ นเปน สิง่ ที่ดงี าม แมเราจะตายไปก็ตาม สําหรบั ผม ผมมีความสุขมากทมี่ เี พอื่ นเปนสนุ ขั
จิ้งจอก "

ผมบอกตัวเองวา 'เขาไมร ถู งึ อันตรายนี้ เขาไมเ คยรูส กึ หิวหรอื กระหาย แสงตะวันเพยี งเล็กนอยกด็ ูจะ
พอแลว สาํ หรับเขา' เขาจองมองผม แลวตอบสงิ่ ทผี่ มกาํ ลังคิด

" ผมก็หิวนาํ้ เหมอื นกนั เราไปเดนิ หาบอน้ํากนั เถอะ "

ผมรูสึกออนเพลยี มาก เปนเร่อื งเหลือเชอ่ื เหลอื เกนิ ในการทจี่ ะพบแหลงนํา้ โดยบังเอญิ ใน
ทะเลทรายอันกวางใหญน ี้

อยางไรก็ตาม เราก็ออกเดิน เราเดนิ กนั เปน ชั่วโมงทามกลางความเงียบ ความมืดเร่ิมเขา มาปกคลุม
แลวดวงดาวก็ออกมาสอ งแสงสวาง ผมรสู ึกเหมอื นอยใู นความฝน ..อาจจะเปนเพราะผมกระหายนา้ํ
จนเกิดเปนไขก ไ็ ด คาํ พูดของเจา ชายนอ ยเขามาโลดแลน ในสมอง

" เธอหิวนาํ้ เหมือนกนั หรอื " ผมถามเขา

เขาไมต อบคาํ ถาม แตพดู วา " นา้ํ อาจจะดตี อจติ ใจ "

ผมไมเขา ใจคําตอบของเขา แตกไ็ มไดพูดอะไร ผมรดู วี าไมค วรไถถ ามเขาอกี ดูทา ทางเขาเหนอ่ื ย
มาก เขานัง่ ลงและผมกน็ ่งั ขางๆ เขา หลงั จากเงียบไปครูหนึ่ง เขาพูดขน้ึ วา

" ดวงดาวดูสวยดนี ะ เปน เพราะดอกไมด อกเดียวทเ่ี ราไมสามารถมองเหน็ "

" แนนอน " ผมตอบแลวนงั่ มองลอนทรายใตแ สงจนั ทร

" ทะเลทรายกส็ วยงาม " เขาพดู อีก และนน่ั กถ็ กู ตองทเี ดยี ว

ผมเองก็หลงรกั ทะเลทราย เราน่งั กันบนเนินทราย ไมเ ห็นและไมไดย ินเสียงอะไรเลย แตม บี างสิ่ง
ทอประกายอยูเ งียบๆ

" เสนห ของทะเลทรายอยตู รงขุมนํ้าทีเ่ ขาซอ นเอาไว " เจา ชายนอยพดู

ผมรสู กึ ประหลาดใจที่เขาเขา ใจไดใ นทันทถี งึ ความลบั ท่ีโชนฉายอยูในเม็ดทราย เมอ่ื ครั้งทยี่ ังเปน
เดก็ ชายตวั เลก็ ๆ ผมอาศยั อยูในบานแบบโบราณ เลากนั มาวา มหี ีบสมบัติซอนอยูใ ตด นิ แนนอนวา
ไมมใี ครเคยคน พบหรอื แมแ ตคิดจะคน หา แตมนั กท็ าํ ใหบ านหลงั น้มี เี สนห เพราะบา นของผมซกุ
ซอนความลบั ไวในกน บง้ึ ของหัวใจ

" ใช ไมวาจะเปน เร่ืองเก่ียวกับบาน ดวงดาว หรือทะเลทราย สง่ิ ทท่ี าํ ใหมันงดงามคือสง่ิ ท่เี รามองไม
เห็น " ผมพดู กับเขา

" ผมดใี จทคี่ ณุ เหน็ ดว ยกับสนุ ขั จิ้งจอก " เขาพดู

เม่ือเจา ชายนอยหลับ ผมอุมเขาไวและออกเดินตอ ผมรูสกึ ราวกาํ ลังประคองสมบตั ิท่ีบอบบาง มนั
เหมือนกบั วา ไมม ีสง่ิ ใดในโลกท่ีนา ทะนถุ นอมมากไปกวา น้ีอีกแลว

โดยแสงจากดวงจันทร ผมจอ งมองหนา ผากซดี ขาว ดวงตาที่ปด สนิท และเสนผมทีพ่ ลว้ิ ตามสายลม
แลวบอกตวั เองวา 'สิ่งท่ีฉันมองเหน็ เปน เพยี งเปลอื กทฉี่ าบไวเทา นั้น สิ่งสําคัญกวา น้นั คอื ส่งิ ที่ไม
สามารถมองเหน็ ' ริมฝป ากเขาเผยออกราวจะปลอ ยยมิ้

ผมพูดกับตวั เองอกี 'ส่งิ ทเ่ี จาชายนอยๆผูน ้ที ําใหฉันรสู ึกประทบั ใจมากทีส่ ุด คอื ความซ่อื สัตยท ีเ่ ขามี
ตอ ดอกไมดอกหน่งึ คือภาพดอกกุหลาบดอกหน่งึ ท่ีเปลง ประกายในตวั เขา ดุจเปลวตะเกียงแมใน
ยามหลบั '

ผมรูสกึ ถงึ ความนา ทะนถุ นอมทเี่ พ่มิ ขึ้นราวเปลวไฟที่ตองการการปกปอ ง ลมเพียงวูบเดยี วก็อาจดบั
มนั ได ขณะเดินไปเร่ือยๆ ผมพบบอ นา้ํ ในรงุ เชา

: : Chapter 25 : :
" คนเขาไปอยใู นรถดวน โดยไมร ูว า กําลงั ตามหาอะไร พวกเขาจงึ สับสนและวนไปมาเปนวงกลม
ความจริงไมเ หน็ จะตองไปวนุ วายอะไรเลย " เจาชายนอ ยกลาว
บอน้าํ ทเ่ี ราเจอ ไมเหมอื นบอ อ่ืนๆ ในทะเลทรายซาฮารา บออืน่ ๆ จะเปนหลุมทรายโดยปกติ แตบอ น้ี
เหมอื นบอนา้ํ ตามหมบู า นไมมีผดิ ทงั้ ๆ ท่ีแถบนไ้ี มม บี านเลยสักหลัง ผมกลวั วา ผมอาจจะเพียงฝน ไป

" นา แปลกมาก " ผมพดู กบั เจาชายนอย
" ทุกอยา งมีพรอมหมดต้งั แตล ูกรอก ถังนาํ้ ไปจนถึงเชอื ก ..."
เขาหัวเราะ จบั เชือกแลว หมนุ รอกเลน ลกู รอกสงเสียงครางราวกงั หันเกาๆ ยามลมสงบ
" ฟงสิ เราปลุกบอ นาํ้ ต่ืนขนึ้ มารองเพลง " เจาชายนอ ยกลาว ผมไมอยากใหเ ขาใชก ําลงั มากนกั
" ปลอ ยใหฉันทาํ เองเถอะ มันหนกั เกนิ ไปสาํ หรับเธอ " ผมบอก
ผมคอยๆ สาวเชือกขนึ้ มาถงึ ปากบอ แลวจบั มนั วางใหตรงๆ สองหูยงั คงกงั วานดว ยเสียงเพลงของ
ลกู รอกขณะมองดวงตะวันพลว้ิ ไหวในริ้วนํ้า
" ผมหิวนา้ํ ใหน าํ้ ผมด่มื หนอยเถดิ " เจาชายนอยขอรอง
ผมเพง่ิ เขา ใจสิ่งทเี่ ขาคน หา ผมยกถังนา้ํ ข้นึ จรดปากเขาเขาหลับตาแลว ดม่ื เขาไป ทาทางสดชืน่ ราว
อยใู นงานร่นื เริง น้าํ บอ น้ีแตกตา งจากอาหารชนดิ อื่น มนั เกิดจากการเดินใตแ สงดาว เกิดจาก
เสยี งเพลงแหง ลกู รอก และจากกําลงั แขนของผม มนั ดตี อ หวั ใจเชน เดียวกับของขวญั เมอ่ื ผมยังอยู

ในวัยเด็ก แสงสวางจากตน ครสิ ตม าส เสยี งดนตรยี ามเท่ียงคนื แหง พิธมี ิสซา และรอยยม้ิ ท่ี
ออนหวานทําใหของขวัญวันครสิ ตมาส ทไ่ี ดรับทอประกายขึ้นอยางประหลาด
" ผูค นในโลกของคณุ ปลกู กุหลาบหา พนั ตน ในสวนเดียวกนั แตเขากลับไมเคยพบส่งิ ทเ่ี ขา
คนหา ..." เจาชายนอยกลา ว
" ใช เขาไมเ คยพบมนั หรอก " ผมตอบ
แลวเขากพ็ ูดตอ " ท้ังๆ ทสี่ ง่ิ ที่เขาคน หา อาจจะพบไดใ นกุหลาบเพยี งดอกเดียว หรอื ในนํา้ เพยี ง
ไมก มี่ ากนอย "
" ใชแ ลว " ผมตอบ
" พวกเขาเหมือนคนตาบอด เขาควรจะคน หามนั ดว ยหัวใจ " ผมดืม่ นํ้าแลวสูดลมหายใจเขาปอด ผืน
ทรายยามเชาราวระบายสีนา้ํ ผึ้ง ผมรักผนื ทรายสีนา้ํ ผงึ้ แลวทําไมจะตอ งมาน่ังเปน ทุกข
" คุณจะตอ งรกั ษาสัญญานะ " เจาชายนอ ยพดู อยา งสภุ าพขณะน่ังลงขางๆ ผม
" สัญญาอะไรหรือ "
" คณุ ก็นา จะรูอยูแ ลว ... ปลอกปากสําหรบั แกะของผมอยางไรละ ผมจะตอ งรับผิดชอบตอ ดอกไม
ดอกนัน้ "
ผมดงึ ภาพท่ีผมรา งไวอ อกมาจากกระเปา เมือ่ เจา ชายนอ ยเห็นเขา เขาก็หัวเราะ " ตน ไทรของคุณ
อยา งกบั กะหลาํ่ ปลี"
" โอ ..." ความจรงิ ผมคอ นขา งจะภูมิใจกบั ตนไทรนม้ี าก
" สุนขั จง้ิ จอกของคณุ หูเหมือนเขาสัตวจ งั เลย มนั ยาวเกินไป " แลว เขากห็ วั เราะ
" ไมยุตธิ รรมเลยเด็กนอย ฉันวาดเปนเพียงรูปงูเหลือมท่เี หน็ ดา นนอกกบั ดานใน เทานัน้ แหละ "
" โอ อยางนีก้ ็ดแี ลว เด็กๆจะเขาใจเอง "
ผมวาดปลอกปากใหเ ขาอันหนง่ึ และรสู ึกเศรา ใจขณะสง รูปนี้ใหเ ขา
" เธอมีแผนการอะไรทฉ่ี ันยังไมร ู ..."
เขาไมตอบกลบั บอกวา " คณุ คงรเู รือ่ งการตกลงมาบนพ้นื โลกของผม วนั พรุงนี้กจ็ ะครบรอบ ..."
หลังจากเงยี บไปครหู น่งึ เขาพดู อกี วา
" ผมตกลงมาแถวนีแ้ หละ " หนา เขาเรมิ่ แดง และอกี ครงั้ โดยไมเขาใจเหตผุ ล ผมรูส กึ เศราใจข้ึนมา
อยางประหลาด คาํ ถามหน่ึงผุดข้นึ ในใจ
" ถาอยางนั้นกไ็ มใชเ หตุบงั เอิญสนิ ะทฉ่ี นั เจอเธอในเชาของแปดวันทีแ่ ลว ขณะเธอกําลงั เดนิ อยูโดย
ลําพังในดนิ แดนหางไกลผูค นอยางนี้ เธอกลบั มายงั จุดท่เี ธอตกใชไ หม "
เจา ชายนอยหนาแดงอกี ผมพูดขึน้ ดวยความลงั เล " บางทอี าจเพราะเปนวนั ครบรอบ ..."

เจา ชายนอ ยหนา แดงอีกครัง้ เขาไมต อบคําถามผมเลย แตเม่ือคนเราหนาแดง นนั่ คือสัญลกั ษณข อง
คาํ วา 'ใช' มใิ ชห รอื

" อา ฉันคดิ วา ..." ผมพูดกับเขา แตเ ขาตดั บท

" คณุ ตองทํางานแลวนะตอนน้ี คุณตองซอ มเครือ่ งยนตใ หเ สรจ็ ผมจะรออยูทน่ี ่ี กลับมาหาผมเยน็
พรงุ นนี้ ะ "

แตผมไมส บายใจเลย ผมยงั จาํ เรือ่ งสุนขั จง้ิ จอกน้นั ได เราตองเสยี่ งกบั การหล่งั น้ําตาบา ง ถา เรา
ปลอยใหค วามผูกพันกอ ตัวขน้ึ

: : Chapter 26 : :

ขา งๆ บอนํ้ามกี ําแพงเกาๆ ต้งั อยู เมอื่ ผมกลบั ไปที่นั่นในวันรงุ ข้นึ ผมเหน็ เจา ชายนอยนั่งหอ ยขาอยู
บนซากกาํ แพงน้นั ผมไดยนิ เสียงเขากลา ววา
" เธอจําไมไ ดห รอื มันไมใ ชทต่ี รงนีเ้ สียทเี ดยี วหรอก " เขาพดู คงมีอกี เสยี งตอบกลับมาอยา ง
แนนอน เพราะเขาตอบกลบั ไปวา
" ใชวนั นีแ้ นน อน แตอาจไมใ ชทต่ี รงน้ี " ผมมุง ตรงไปยงั กาํ แพง แตไ มเหน็ หรือไดย ินเสยี งใครเลย
กระนั้นเขากย็ ังพดู ตอ
" แนน อน เธอก็เหน็ วา รอยเทา ฉนั เริ่มตน ตรงไหน เธอจะตองรอฉันนะ ฉนั จะไปทน่ี ัน่ คืนน้ี "
ผมอยหู า งจากกาํ แพงราวย่สี ิบเมตร แตก ย็ ังไมเห็นใครเลย เจา ชายนอ ยพดู ข้นึ อกี หลังจากเงยี บไป
ครหู น่งึ
" เธอมพี ษิ รายแรงใชไหม เธอแนใจรึเปลาวาจะไมทําใหฉ ันทรมาน "
ผมตะลึงงนั หวั ใจเตน แรง แมย งั ไมเ ขา ใจอะไรนกั

" ตอนน้อี อกไปกอน ฉนั อยากจะกระโดดลงไปแลว " เขาพูดอกี
ผมกม ลงมองทีต่ ีนกาํ แพง แลว กต็ องกระโดดหนี งชู นดิ ท่ีสังหารคนไดภ ายในสามสบิ วนิ าที กาํ ลังแผ
แมเบ้ยี ไปยังเจา ชายนอ ย ผมคนหาปน ในกระเปาจนของกระจยุ กระจาย เสียงดังท่เี กิดข้นึ ทําใหเ จา งู
รายมุดทรายหนีไปราวน้าํ พุ ทุ ีค่ อยๆ ออ นแรงไหลเซาะไปตามรองหนิ ดว ยเสยี งบางเบา ผมเดนิ ไปยัง
กําแพงเพอื่ อุมเจา ชายนอ ยลงมา หนา เขาซดี ราวหมิ ะ
" เกดิ อะไรขน้ึ เธอพูดอยูกับงใู ชไ หม " ผมแกผ า พนั คอสที องผืนยาวของเขาออก ลบู ไลน ํ้าบน
ใบหนา พรอมทง้ั เอาใหเขาดื่ม ตอนน้ีผมไมกลาถามอะไรเขาเลย เขาจอ งหนาผมอยางเอาจรงิ เอาจัง
สองแขนโอบรอบคอผม ผมรูส กึ วา หวั ใจเขาเตน ราวกบั นกทใ่ี กลต าย เขาพดู กบั ผมวา
" ผมดีใจทคี่ ุณรแู ลววา เคร่ืองยนตของคณุ เสียเพราะอะไร คุณจะไดก ลบั บา นไดเ สียที "

" เธอรูไดอ ยางไร "
ผมกําลังจะบอกเขาพอดวี า ทง้ั ๆ ทแี่ ทบจะหมดหวังไปแลว ผมกลับพบความสําเรจ็ ในการซอม
เครื่องบนิ
เขาไมตอบคําถาม แตพ ูดอยา งเศรา ๆ
" วันนี้ ... ผมกจ็ ะกลบั บา นเหมือนกัน "
แลว เขากก็ ลา วตอ
" แตม ันไกลมาก ... และก็ยากมากดวย ..."
ผมรูสกึ ถงึ อะไรบางอยา งท่ไี มค อ ยปกติ ผมกอดเขาในออ มแขนราวเด็กเล็กๆ รูสกึ เหมอื นเขากาํ ลงั
ล่นื ถลาลงในโตรกเหว โดยทผี่ มไมอ าจชวยเหลือไดเ ลย สายตาเครยี ดๆ ของเขาเรน หายไปใน
หนทางยาวไกล
" ผมมแี กะของคุณพรอมกับกรงใสแ กะ ผมมีปลอกปากใหแกะดวย " เขาหัวเราะเศรา ๆ
ผมอุม เขานานจนรสู กึ วา ตัวเขาคอยๆ อนุ ข้ึน " เธอกลัวหรอื เปลา เดก็ นอย "
เขารสู กึ กลัวแนนอน แตเขากย็ มิ้ อยางออนโยน " ผมคงกลวั มากขึ้นในคนื น้ี "
อกี ครง้ั ท่ผี มหนาวสะทา นดวยความรูสึกทไ่ี มส ามารถอธบิ าย ผมไมอ าจทนตอ ความคดิ ท่ีวา ผมคง
ไมไ ดยนิ เสยี งหวั เราะของเขาอีก สําหรับผมแลว เสยี งของเขาคอื ธารนํ้าเย็นในทะเลทรายรอนแลง
นัน่ เชียว
" เด็กนอย ฉนั อยากไดยินเธอหวั เราะอีก "
แตเขาตอบวา
" คนื นจ้ี ะครบหนึง่ ปแลว ดาวของผมจะโคจรมาอยูในตาํ แหนง เดมิ ท่ผี มตกลงมาเมื่อปก อน "
" เด็กนอย มนั เปนเพียงฝนรา ยใชไหม เร่ืองงู การนัดพบ และดวงดาวเหลา นั้นนะ "
เขาไมต อบคาํ ถามอีก กลบั เอย วา " สิง่ ทีส่ ําคญั ตาของเรามองไมเ ห็น "
" ถูกแลว "
" เร่อื งดอกไมกเ็ หมอื นกัน ถา คุณหลงรักดอกไมดอกหนึ่งทอ่ี าจพบไดบนดาวดวงหนง่ึ คณุ จะมี
ความสุขกับการไดแ หงนมองฟาในเวลากลางคนื ดาวทุกดวงจะประดับประดาดวยดอกไม "
" ถกู แลว "
" เรอื่ งน้ําก็เหมอื นกัน นํ้าท่คี ุณใหผ มดืม่ มรี สหอมหวานดุจเสียงดนตรี เพราะมนั มีลกู รอกกบั เชอื ก
คุณยังจาํ ไดใ ชไ หมถึงความหวานชน่ื ของมนั "
" ถูกแลว "

" แลวคุณจะตอ งคอยเฝามองดวงดาวในยามค่าํ คืน บานผมหลังเล็กเกินกวาจะชีใ้ หคุณดู แตมนั กด็ ี
แลว ดาวของผมกจ็ ะเปน ดวงหนงึ่ ในมากมายหลายลา นดวงของคณุ และคณุ ก็จะรักทจ่ี ะไดแ หงน
มองดาวทกุ ดวง พวกเธอทั้ง หมดจะเปน เพ่ือนคุณ แลวผมกจ็ ะใหของขวัญแกคณุ "

เขาหัวเราะอีก

" อา เดก็ นอ ย ฉนั รกั เสยี งหวั เราะของเธอ"

" นี่คอื ของขวัญจากผม มนั ก็เหมือนกับน้ํา ..."

" หมายความวาอยางไร "

" คนเราใหคุณคา ดวงดาวไมเหมือนกัน สาํ หรับนักเดนิ ทาง ดวงดาวคือคนนาํ ทาง สําหรับคนอืน่ ๆ
พวกเธอไมเปนอะไรนอกจากแสงเรอื งเล็กๆ สาํ หรบั นักคิด ดวงดาวจะเปนทองคาํ และสาํ หรับคุณ
คุณจะมดี วงดาวที่ไมเ หมอื นของใคร "

" หมายความวาอยา งไร "

" เมื่อคณุ แหงนมองทองฟา ในเวลากลางคนื เพราะผมกาํ ลังหวั เราะอยูบ นดาวดวงหน่ึงในหลายๆ
ดวงเหลานนั้ ดงั นั้น สําหรับคุณจงึ ดรู าวกบั ดาวทุกดวงกาํ ลังหวั เราะและคณุ ก็จะมีดวงดาวทีห่ ัวเราะ
ได และเมื่อคณุ คลายโศกเศรา (คนเราสามารถปลอบใจตวั เองไดเ สมอ คณุ จะรูส กึ ดใี จที่ไดรูจักผม
คุณจะเปน เพ่ือนของผมเสมอ คณุ จะอยากหวั เราะรว มกบั ผม คณุ จะเปด หนา ตา งออกไปในบางครงั้
บางคราทค่ี ณุ ปรารถนาความสุข และเพอื่ นๆ ของคณุ ก็จะแปลกใจท่ีไดเหน็ คณุ หวั เราะ ขณะแหงน
มองฟา คุณจะบอกเขาวา 'ดวงดาวเหลา น้นั ทําใหฉ นั หวั เราะไดเสมอ' เขาอาจจะคิดวา คณุ เสียสตไิ ป
แลว ผมกําลังเลน ตลกกบั คณุ อยางรา ยกาจทเี ดียว "

แลว เขากห็ วั เราะอกี

" มันเหมอื นกับวา แทนที่ผมจะใหดวงดาวแกคณุ ผมกลบั ใหก ระพรวนที่หวั เราะไดแ ทน ..."เขา
หวั เราะอกี คร้ังกอนจะพดู อยา งจรงิ จัง

" คนื น้ี ... คณุ รแู ลว ใชไ หม ... อยากลับมาทนี่ น่ี ะ "

" ฉนั จะไมทอดทิง้ เธอ "

" ผมจะมีทาทางเหมอื นทรมานมาก ... เหมือนกบั วา ผมกาํ ลังจะตาย ที่จริงมนั เปน อยา งนนั้ เอง คณุ
ไมตองมาดหู รอกนะ มันจะเจบ็ ปวดเปลา ๆ "

" ฉนั จะไมทอดท้งิ เธอ "

เขาดวู ติ กกังวลมาก

" ผมหา มคณุ กเ็ พราะเรื่องงนู นั่ แหละ อยาใหเ ขากัดคณุ นะ พวกงูไมม คี วามเมตตาหรอก เขาอาจกดั
คณุ เพียงเพอ่ื ความสขุ เลก็ ๆ นอ ยๆ "

" ฉนั จะไมทอดท้ิงเธอ " อะไรบางอยา งทาํ ใหเขารสู ึกมัน่ ใจขึน้ มา

" จรงิ สนิ ะ เขาไมม พี ิษพอที่จะกัดเปน ครั้งท่ีสองแลว "

คืนนนั้ ผมไมทันเหน็ ตอนเขาออกไป เขาหนไี ปโดยปราศจากเสียงใดๆ ผมรบี ตามไปจนเจอ เขากม
หนากม ตาเดนิ อยา งรบี รอ น เขาเพียงแตพูดกบั ผมวา
" อา คุณนนั่ เอง " เขากมุ มือผมไวด วยความปวดรา ว แลว เขาก็พูดขึ้นอีก
" คุณคิดผิดนะ คุณจะเกิดความไมสบายใจ เพราะผมคงมีทา ทางเหมอื นตายไปแลว แตผ มไมไ ด
ตายจรงิ ๆ หรอก "
ผมนง่ิ เฉย
" คุณเขาใจไหม มนั ไกลมาก และผมไมอาจนํารางนีไ้ ปได มันหนักเกินกาํ ลังของผม "
ผมน่งิ เฉย
" กเ็ หมือนกบั คราบเกาๆ ทีเ่ ราลอกทิ้ง ไมเหน็ จะตองเสยี ใจกบั คราบเกาๆ เลย ..."
ผมนง่ิ เฉย เขาชักจะทอใจ แตก ็ยังพยายามอกี ครงั้
" มนั เปนความรสู ึกทดี่ ี คุณกร็ ู ในเมอ่ื ผมก็จะเฝา มองดวงดาว ดาวทกุ ดวงเปน ประหนึ่งบอนาํ้ ทม่ี ี
ลูกรอกสนิมเกรอะกรงั และทกุ ดวงจะรินนํ้าใหผ ม "
ผมนงิ่ เฉย

" มนั นาสนุกมากเลยนะ คณุ จะมกี ระพรวนหารอ ยลานลูก ผมกจ็ ะมีบอนํ้าหารอ ยลา น ..."
เขาหยุดแคนัน้ เพราะกล้นั นาํ้ ตาไวไมไ ดอีกแลว
" ทีต่ รงนัน้ แหละ ปลอ ยใหผ มไปตามลาํ พงั เถดิ "
เขาทรดุ ตัวลงนง่ั ดว ยความกลัว แลวเขาก็พูดตอ
" คณุ กร็ เู รอื่ งดอกไมของผม ผมตอ งรับผิดชอบเธอ เพราะเธอออ นแอมาก เธอไมมเี ลหเหลี่ยมอะไร
เลย เธอมีเพยี งหนามแหลมส่ีอนั ไวปองกันตวั จากอนั ตรายทั้งหมดในโลก "
ผมนั่งลงเพราะไมสามารถยืนไดอีกแลว เขาบอกวา

" ที่ตรงน้ัน แคน เ้ี อง "

เขาลังเลเลก็ นอ ย แลวก็ลุกข้ึนยนื เดนิ ไปขา งหนากา วหน่งึ สว นผมกลบั ไมส ามารถเคลอื่ นไหวได
เลย
แสงสเี หลืองทองวูบวาบอยใู กลขอเทา เขา เขายืนนง่ิ อยูกบั ท่ชี ่วั ขณะ แตไ มรองออกมาเลย เขาลม
ชาๆ เหมอื นตนไมท ถ่ี กู โคน แตไ มม ีเสยี งใดๆ เกดิ ขึ้น เพราะมนั เปน พน้ื ทราย

: : Chapter 27 : :
จนถงึ วันน้ี เวลาผานไปหกปแ ลว ผมยงั ไมเ คยเลา เรอื่ งน้ีใหใครฟงเลย เพ่ือนฝงู ตางพากันดใี จทผ่ี ม
รอดชีวิตกลับมา แตผ มกลบั หมน เศรา ผมใหเ หตุผลกบั พวกเขาวา 'เปน เพราะฉันเหนื่อยมากนนั่ เอง'
เวลานผี้ มหายเศรา เลก็ นอ ย หมายถงึ วา ... ยงั ไมหายสนทิ นัก ผมรดู วี า เขากลับไปยังดวงดาวของ
เขาแลว เพราะในเชา วันรุง ขนึ้ ผมไมพบรางของเขาเลย มนั คงไมห นกั เกินกวา ท่เี ขาจะเอาไปดว ย
ยามคา่ํ คนื ผมรักทจี่ ะไดยินเสยี งดวงดาว มนั เหมอื นกระพรวนหา รอ ยลานลูก ... แตมีอะไรบางอยาง
ทีผ่ ดิ ปกตเิ กดิ ขนึ้ ผมลมื วาดสายหนงั ตดิ กับปลอกปาก ใหเ จาชายนอ ย เขาคงไมส ามารถผกู ปากแกะ
ไวได ผมสงสยั วา " เกดิ อะไรขึ้นบนดาวของเขา บางทีแกะอาจกนิ ดอกไมแลว กไ็ ด ..."
บางครั้งผมบอกตวั เอง 'ไมห รอก เจา ชายนอยครอบดอกไมไ วในฝาแกวทกุ คนื และเขาคงคอยระวัง
แกะอยางเตม็ ท'่ี คดิ ไดอยางน้ผี มกม็ คี วามสขุ และดาวทุกดวงจะหวั เราะใหผ มอยางออ นโยน
บางทผี มก็คดิ วา 'คนเราอาจพล้งั เผลอไดสักครั้ง หรือสองคร้ัง ซึง่ มันก็เพยี งพอแลว บางเยน็ เจาชาย
นอ ยอาจลืมครอบดอกไม และคนื นัน้ แกะกอ็ าจออกไปโดยไมใหส มุ เสยี ง'
เม่อื คิดถงึ ตอนน้ี ดาวทุกดวงก็พากนั หล่ังนาํ้ ตา

น่คี อื ความลับอันย่งิ ใหญ สาํ หรับคนทรี่ ักเจาชายนอ ยเหมอื นกบั ผม ณ ที่แหง หน่ึงยงั มีแกะตวั หนง่ึ
ซึ่งเราไมอ าจรูวา เขากนิ ดอกไมไ ปแลว หรอื ไม จงแหงนมองฟา แลว ถามตวั เองวา แกะกนิ ดอกไมไป
หรือยงั แลว คณุ จะรูสึกวา ทุกอยา งเปลยี่ นแปลง
ไมม ผี ูใหญแมส ักคน ที่สามารถเขาใจถงึ ความสาํ คัญอันยิ่งใหญน ี้

: : The Last page : :

ภาพน้ี สาํ หรับผมแลว มนั เปน ทัศนียภาพทีส่ วยและเศราทส่ี ุดในโลก ความจริงมนั กเ็ ปนภาพเดียวกบั
หนา กอน แตผมวาดข้นึ อกี ครัง้ เพื่อช้ีใหค ณุ เหน็ ชัดๆ วานคี่ อื ทที่ ีเ่ จา ชายนอ ยไดป รากฏตัวขึน้ ในโลก
และเปนทีท่ เ่ี ขาไดห ายไปดวย
ลองมองภาพน้อี ีกครัง้ อยา งตัง้ ใจ เพื่อใหเขาไปอยใู นความทรงจาํ ของคณุ
ถาวนั หนง่ึ คณุ มีโอกาสเดินทางไปยงั ทะเลทรายในแอฟริกา และไดผ า นไปแถวน้ัน ผมอยากจะ
ขอรองคณุ อยารีบรอ นผา นเลยไป โปรดหยุดใตดาวดวงนน้ั สักครู
ถามเี ดก็ นอยคนหนง่ึ ออกมาทกั ทายคณุ ถาเขาหัวเราะ ถาเขามีผมสีทอง ถา เขาไมต อบคาํ ถามของ
คุณเลย คุณแนใจไดทันทีวาเขาคือใคร และอยาปลอ ยใหผ มโศกเศราอกี ตอไปเลย กรุณาเขียนมา
บอกผมดวยวา
" เขากลับมาแลว "

: : เกีย่ วกบั ผเู ขยี น : :

แซงเตกซูเปรี เกดิ ที่เมืองลียอง เมอ่ื วันที่ ๒๙ มิถุนายน พ.ศ.๒๔๔๓ เปน คนท่มี นี สิ ัยชอบ
เลนมาแตเยาววยั อายมุ ากเขาก็ยังชอบเลน อยู เขามักหวนระลึกถงึ เวลาอันสนุกสนานในวัยเด็ก ๆ
เสมอ โดยเฉพาะมารดาผูออนหวานซึ่งไดเ ล้ยี งดอู บรมเขามาโดยตลอด เพราะบิดาถงึ แกกรรมเม่ือ
เขาอายไุ ดเ พยี ง ๔ ขวบ หลงั จากนัน้ เขาไดเ ขา เรียนในโรงเรยี นประจําแหงหนึ่ง ในระยะแรกเขาไมสู
ชอบใจนกั ดงั ทีเ่ คยเขียนในหนังสือเลมหนึง่ วา

เขาแกลง ทําเปน ไมส บายเพื่อไมต อ งเขา ช้นั เรยี นเมอ่ื ไดย นิ เสยี งระฆังตีเวลาเขา เรียน สวน
เวลาพักออกมาเลนและเวลารบั ประทานอาหาร เสียงระฆังนั้นฟงดมู ีชีสวิตชวี าและมีความหมาย
สําหรับเดก็ นกั เรียนคนอืน่ ๆ ตัง้ แตน น้ั มาเขากเ็ ลกิ ทาํ เปน ไมส บายอกี เพราะเขารูสึกเหมือนตนเอง
ถูกลงโทษ ถกู ทอดท้งิ ไมม ใี ครเหลยี วแล ตองกนิ ยาขม นอนอยบู นเตยี งชมุ ดวยเหง่อื วันเวลาผาน
ไปอยา งเชื่องชาเหมือนไมมโี มงยาม

เมือ่ สอบช้ันมธั ยมศกึ ษาตอนปลายไดแ ลว เขาต้งั ใจเรยี นตอเตรียมทหารเรอื ท่โี รงเรียนแซงต
หลยุ สใ นกรุงปารสี แตส อบเขาไมไดเ พราะไมย อมทําเรียงความเรอื่ ง “ความรสู ึกของทหารท่กี ลับ
จากสงคราม” เขาบอกวาเขาไมสามารถบรรยายความรูส ึกซงึ่ เขาไมเ คยประสบนนั้ ได เขาจึงไปรับ
ราชการทหารเปน นักบนิ อยูท่เี มอื งสตารบ ูรคและฝกหัดบนิ จนไดร ับใบอนญุ าตเปน นกั บนิ อาชพี เรมิ่
ทาํ งานท่เี มอื งตูลสู เปน นกั บินประจาํ เสนทางสาย ตลู สู -คาซาบลังกา แลว ตอมาถกู สงไปเปน หัวหนา
หนว ยประจาํ สถานที ่กี างจูบีในแอฟรกิ า

ณ ที่น้เี อง แซงเตกซเู ปรี ไดตระหนักวา อาณาจักรของมนษุ ยเรานีอ้ ยูในใจของเราแตล ะคน
นั่นเอง ทั้งนี้เน่อื งจากเขามชี วี ิตอยใู นวงสังคมทีจ่ ํากัด มเี พยี งเพ่ือนนกั บินดวยกันไมก คี่ น ซึง่ นาน ๆ
จะบินผานมาและมีผูบงั คบั การปอมทีม่ าเยี่ยมเยยี นเปนครงั้ คราว นอกจากน้นั กม็ ีแตท ะเลทรายสุดลูก
หูลูกตา งานของเขามีหนาท่ีสงวทิ ยุติดตอ กับศนู ยหนวยงาน คอยใหอ าณตั ิสญั ญาณนกั บนิ จดั ถงุ
พสั ดุไปรษณีย และหนา ทท่ี ส่ี าํ คญั ทสี่ ุดคอื คอยชว ยเหลอื ออกคนหานักบินทปี่ ระสบอบุ ัตเิ หตซุ ึง่ มี
เปน ประจําทุกเดอื น เพราะสมยั นนั้ เปน สมยั เร่ิมบกุ เบกิ ทางดา นการบนิ ซึง่ ท้งั นเี้ ขาตองเปน ทัง้ ชาง
ซอ มเครื่องบนิ และแพทยไ ปในขณะเดยี วกนั ดวย จากประสบการณเ หลาน้ี เขาไดน าํ มาเขยี นเปน นว
นยิ ายเร่อื งแรกของเขา คือ เรอ่ื ง Courrier Sud พิมพในป พ.ศ.๒๔๗๐

หลังจากการไปฝก ฝนเพิม่ เติม เขาไดรับแตง ตงั้ ใหเ ปนผจู ดั การบริษัทขนสง ทางอากาศ
บริษัทหน่งึ ทีก่ รงุ บวั โนสไอเรสในอเมรกิ าใต ในป พ.ศ.๒๔๗๓ เขาไดรับอิสรยิ าภรณ เลซียอง ตอน
เนอร ในฐานะนกั บนิ พลเรอื นทป่ี ฏิบัตไิ ดผ ลดที ่ีกางจูบี

ตอ มาเมื่อมีการเปด สายการบนิ เพ่ิมถึงอเมริกาใต ทาํ ใหน ักบนิ จําตองเสี่ยงชีวติ ปฏบิ ตั กิ ารใน
ตอนกลางคืนดวย เพอ่ื แขง ขนั กบั การขนสง ทางเรือ เละเพือ่ ผลประโยชนต อสว นรวม นวนยิ ายเร่อื ง
ใหมข องเขาจึงไดช อ่ื วา “บนิ กลางคืน” (Vol de Nuit) เร่อื งนไ้ี ดรับรางวลั Grix Femina ประจาํ ป
พ.ศ.๒๔๗๔

ตอมาเขาไดแตงงานกบั แมห มายชาวอเมรกิ าใตช ือ่ Consuelo Suncin แลว กลับมาเปน
นกั บนิ ขับเครือ่ งบนิ สะเทนิ นํ้าสะเทนิ บกระหวางเมือง มารแ ซย และอลั เช และประสบอบุ ัตเิ หตคุ รั้ง
หนึง่ เนอื่ งจากปกเคร่อื งบนิ หัก เขาจึงหนั ไปสนใจการถา ยทําภาพยนตรโฆษณาใหแกบ รษิ ทั Air
France ตอมาไปเปนผูสอ่ื ขา วหนงั สอื พมิ พ Paris Soir ประจาํ กรงุ มอสโก แลวยายไปเปน ผสู ื่อขา ว
สงครามกลางเมืองสเปนท่ีกรงุ มาดรดิ

ในป พ.ศ.๒๔๗๘ เขาทดลองบินรวดเดียวจากปารสี ถงึ ไซง อนเปนระยะทางถงึ ๑๒,๐๐๐
กม. เพอื่ ทาํ ลายสถิติ แตเ ครอ่ื งบนิ ขัดของตองรอนลงกลางทะเลทรายหางจากกรุงไคโรประมาณ
๒๐๐ กม. เขาตอ งเดินฝา ทะเลทรายอยหู า วนั จงึ พบกบั กองคาราวาน

เมอื่ เขาทราบขา ววามีการเปด เสน ทางบนิ ไปสหรัฐอเมริกา แซงเตกซูเปรี กอ็ ดไมไ ดท่ีจะเขา
รวมบกุ เบกิ สายกานบนิ ใหมน้ีดวย คร้ังหนึง่ เครื่องบนิ เกิดอบุ ตั เิ หตุขณะรอนลงทีก่ รุงนวิ ยอรก เขา
ไดรบั บาดเจบ็ สาหัสจนตองพักรักษาตวั อยนู าน อันเปน โอกาสใหเขาเขียนเรอื่ ง Terre des
Hommes ไดสาํ เรจ็ ในป พ.ศ.๒๔๘๒ และไดรับรางวัล Grand Prix du Roman จากราชบัณฑิตย
สภาฝรั่งเศส เรอ่ื งน้ีมีชอ่ื เสยี งแพรหลายมากในสหรฐั อเมรกิ า และไดร บั เลือกเปน หนงั สือ
ประจําเดือนมีชื่อในภาคภาษาอังกฤษวา Wind, Sand and Stars

เมือ่ เกิดสงครามข้นึ แซงเตกซเู ปรี ถกู เกณฑใ หเ ปนผสู อนเทคนิคการบิน แตเ ขาอยากออก
บินเองท้งั ๆ ท่นี ายแพทยหาม เขาไดว่งิ เตน จนไดเขา รวมหนว ยบนิ ลาดตระเวนหมู ๒/๓๓ ซึ่งเขาได
เขียนประสบการณระยะนไ้ี วในเรอื่ ง Gilote de Guerre เรื่องนพี้ มิ พในสหรฐั ฯ เพราะขณะน้นั ฝรง่ั เศส
ถกู ยดึ ครอง แซงเตกซเู ปรี ไดช วยทํางานในหนว ยตอ ตา นท่สี หรัฐฯดว ย เขาไดพูดวทิ ยเุ รียกรอ งให
ชาวฝร่ังเศสสามคั คีกนั ท้งั ยังไดเ ขยี นหนงั สือปลุกใจชอื่ Lettre â un Otage ในเดือนเมษายน ป
พ.ศ.๒๔๘๖ น้ันเอง Le Petit Prince กไ็ ดถูกตีพมิ พข ้ึนอกี เรื่องหน่ึงในสหรัฐฯ

เมอื่ อายมุ ากขนึ้ โอกาสที่จะเปน นกั บินกน็ อ ยลง แตเขากพ็ ยายามว่งิ เตน จนไดไ ปรว มหนวย
ลาดตระเวนหมู ๒/๓๓ อกี และใชเวลาวา งเขยี นเรือ่ ง Citadelle ท้งั น้ีเพราะเขาไดร ับอนุญาตใหบ นิ
จํากัดเพียงไมก ี่ครั้ง แตเ ขากพ็ ยายามขอออกบนิ อยูเสมอ ๆ จนกระทั่งเมอ่ื วนั ที่ ๓๑ กรกฎาคม พ.ศ.
๒๔๘๘ เขาไดออกบนิ ลาดตระเวนเหนือดินแดนฝรง่ั เศสแถบเมอื งเกรอนอง เขาออกบินแตเ ชา จน
บายกย็ งั ไมก ลบั ทกุ คนตระหนกั ดีวาในเวลานน้ั นํา้ มนั ตอ งหมดแลว จงึ สรุปวา เครื่องบนิ ของเขาคง
ตอ งประสบอบุ ตั เิ หตุ หรือไมก ถ็ ูกเครื่องบนิ ขบั ไลของเยอรมนั ยิงตก

แซงเตกซเู ปรี เสียชีวติ ระหวา งปฏิบตั ิงานตอ ตานเพือ่ อสิ รภาพของฝรงั่ เศส เปนการปฏิบัติ
หนาทป่ี อ งกันประเทศ จงึ สมควรไดร ับยกยอ งเปนวีรบุรุษโดยแท

ผลงานขององั ตวน เดอ แซงเตกซเู ปรี
1. COURRIER SUD ไปรษณยี ส ายใต (1929)
2. VOL DE NUIT เทยี่ วบนิ กลางคนื (1931)
3 .TERRE DES HOMMES แผนดินของเรา (1939)
4 .PILOTTE DE GUERRE นกั บินประจญั บาน (1940)
5 .LETTRE A UN OTAGE จดหมายถึงตัวประกัน (1940)
6. LE PETIT PRINCE เจา ชายนอย (1943)
7. CITADELLE ปอมปราการ (1944)