ระบำสายฟ้า

ระบำสำยฟำ้

เหเ่ รื่องจบั ระบำ
ผลงำนประพนั ธ์ของสุนทรภู่
แตง่ เป็นบทเห่กล่อมพระบรรทม
คอื บทเห่กลอ่ มสำหรับพระรำช
โอรสหรือพระรำชธิดำ

เปน็ ยักษ์มีฤทธม์ิ ำก กำยสเี ขยี วมีขวำน รามสูร
เพชรเปน็ อำวุธ มีควำมห้ำวหำญมำก รำมสรู เปน็
เพอื่ นรกั กบั รำหู จงึ พยำยำมจะชว่ ยให้รำหูมรี ่ำง
เต็มตัวเหมือนดังเดิม (รำหถู กู พระนำรำยณ์
ขวำ้ งจักรใส่ตดั ตวั ขำด เพรำะไปขโมยดื่มนำ้
อมฤต) โดยกำรจะไปจับนำงเมขลำมำถวำยพระ
อินทร์ เพ่อื ให้พระอินทรป์ ระทำนพรชว่ ยรำหู
แตบ่ ำงแห่งกว็ ำ่ รำมสรู ต้องกำรแก้วมณี รำมสรู
พยำยำมจะจับเมขลำด้วยกำรขว้ำงขวำน แตด่ ว้ ย
อำนำจของแกว้ มณที ำให้รำมสรู ขว้ำงพลำดทกุ
คร้ัง จึงเป็นควำมเชือ่ วำ่ กำรท่ีฟำ้ แลบฟำ้ รอ้ งนั้น
เป็นเพรำะเมขลำกบั รำมสูรสู้กัน

เป็นธิดำพญำมงั กรเจำ้ แหง่ สมุทร นำง
มีอำรมณ์เบิกบำน ชอบเทย่ี วเล่น เมอื่ โตเปน็
สำวรนุ่ พญำมงั กรจึงถวำยนำงให้พระอนิ ทร์
พรอ้ มด้วยแก้วมณี พระอินทร์ได้ตั้งนำงเปน็
สนม วันหน่ึงเมอื่ พระอินทรไ์ มอ่ ย่นู ำงเมขลำจึง
ขโมยแกว้ มณีแล้วเหำะออกมำจำกวิมำนไป
เทย่ี ว รำ่ ยรำอยู่ระหวำ่ งก้อนเมฆอยำ่ งเปน็ สุข
พระอินทร์พยำยำมติดตำมพำนำงกลับแตไ่ ม่
สำเรจ็ จงึ ให้นำงมีหน้ำท่ีรักษำมหำสมทุ รคอย
ช่วยเหลอื คนดที ี่เรอื แตกไมใ่ หจ้ มนำ้ ตำย

เมขลา

เน้ือเรือ่ ง

ฝนต้งั เค้ำมำแตไ่ กล เมฆฝนดำทะมนึ ลอยต่ำ ลมกระโชกแรง ฟ้ำ
แลบแปลบปลำบอย่ปู ลำยฟ้ำ ตำมดว้ ยเสียงรอ้ งกมั ปนำทนำ่ กลัว เด็ก ๆ ท่วี ง่ิ
เล่นไลก่ นั ในลำนวัดแตกกระเจงิ เข้ำไปหลบในศำลำกำรเปรยี ญหลังใหญ่

“ฝนจะตกแล้ว เขำ้ มำหลบกันข้ำงในกอ่ น” หลวงพอ่ รอ้ งบอกเดก็ ๆ
ดว้ ยควำมเปน็ หว่ ง

ในศำลำหลงั ใหญ่ พระภิกษุวยั หกสบิ น่งั สงบน่งิ หน้ำพระประธำนองค์
ใหญ่ทีป่ ระดษิ ฐำนเดน่ เป็นสงำ่ ตำ่ ลงมำเปน็ โตะ๊ บูชำท่มี แี จกันดอกไมธ้ ปู
เทยี นวำงลดหลน่ั เป็นลำดับ เหนือผนังศำลำมีภำพวำดเรอ่ื งรำวพระเจ้ำสิบชำติ
ผนังอีกด้ำนหนงึ่ เป็นภำพวำดเรอ่ื งมหำเวสสนั ดรชำดก ตง้ั แต่กัณฑแ์ รก
จนถึงกณั ฑส์ ุดท้ำย

เดก็ ชำยหยิงรวมหำ้ คน คลำนเข้ำมำนั่งพับเพยี บต่อหนำ้ หลวง
พ่อ เดก็ ๆ เหลำ่ นีม้ บี ้ำนอยใู่ กล้วัด วนั เสำร์ วันอำทิตย์ก็จะพำกันมำ
เล่นในลำนวดั ซึ่งเปน็ ลำนทรำยสะอำดตำ แมกมไรม่ ร่ืน หำกเหน่อื ย
นักก็เขำ้ มำนั่งพักในศำลำหลงั ใหญ่ ดภู ำพเรื่องรำวในอดตี ชำติของ
พระพทุ ธเจ้ำ

ขำ้ งนอกลมย่งิ พดั แรง กระดง่ิ ทีห่ ้อยอยู่ชำยคำโบสถ์ดังกรุ๋งกริ๋ง
เกรยี วกรำว ฟำ้ แลบแปลบใหญเ่ หมอื นสำยฟำ้ พำดผำ่ นหลังคำวดั เด็ก
ๆ หลบั ตำป๋ีเอำมอื อดุ หู ทันใดน้ันเสยี งแผดเปรยี้ งสะเทือนเล่ือนล่นั ก็
ตำมมำติด ๆ เด็ก ๆ พำกันหมอบตดิ พน้ื รำวกับนัดเอำไว้

“ท่ำจะลงใกล้ ๆ นีเ่ อง” หลวงพอ่ เปรยขนึ้ หลังเสียงกมั ปนำทหยุดลง
“อะไรครบั หลวงพอ่ ” พลำยแก้วผงกหวั ข้ึนมำถำม

“ขวำนรำมสูรละมัง” หลวงพอ่ ว่ำ “รำมสรู คงขวำ้ งขวำนมำตกใกล้ ๆ
วัดของเรำน่แี หละ”

เดก็ ๆ พำกันขยบั ตัว พวกเขำมีดว้ ยกนั หำ้ คน เปน็ เดก็ ผู้ชำยสำมคน

คือ เขน พลำยแก้ว และศรรำม สว่ นเด็กผ้หู ญิงวยั เดียวกันคอื ขิมและ

นอ้ ยหนำ่
“ขวำนรำมสูรนเ่ี ป็นอย่ำงไรคะหลวงพ่อ” ขิมถำมด้วยควำมสงสยั

ก็ทมี่ ันทำให้เกดิ ฟำ้ ผำ่ ไงละ่ หนู หลวงพอ่ พดู ยิม้ ๆ ส่วนฟ้ำแลบนี่ก็

เพรำะนำงเมขลำล่อแก้ว เอำลูกแก้วมำแกวง่ เล่นจนเกิดแสงแปลบปลำบ

พวกเธอเคยไดย้ ินไหม เขำยังแตง่ เพลงร้องกนั เลย เมขลำสมิ ำลอ่
แกว้ นำมสูรเหน็ แล้ว ขว้ำงขวำนออกไป หลวงพ่อทอ่ งเนอ้ื เพลงใหฟ้ ัง

พวกเด็ก ๆ ทำหนำ้ งนุ งง ไมเ่ ขำ้ ใจสิ่งท่หี ลวงพ่ออธิบำย
แต่คณุ ครทู สี่ อนวิทยำศำสตรไ์ ม่ไดบ้ อกอยำ่ งนน้ี คี่ รบั ศรรำมแย้งบ้ำง
ครบู อกว่ำฟำ้ แลบเกิดจำกกำรทปี่ ระจไุ ฟฟำ้ จำกเมฆกอ้ นหนงึ่ กระโดดไปยงั
เมฆอีกก้อนหน่งึ โดยทกี่ อ้ นหนงึ่ มีขัว้ บวก แกกอ้ นมีขวั้ ลบ เมื่อทง้ั สองข้ัว
พบกันก็จะทำใหเ้ กิดประกำยไฟแลบขนึ้ เรยี กวำ่ ฟ้ำแลบ ศรรำมซ่งึ เรยี น
หนงั สือเก่งกวำ่ คนอืน่ ยกควำมรู้วชิ ำวทิ ยำศำสตรม์ ำอธิบำยให้หลวงพอ่ ฟงั

+-

“ส่วนฟำ้ ผ่ำก็เกิดจำกกำรทีป่ ระจุไฟฟ้ำบนเมฆกอ้ นหนึ่ง กระโดดไป
หำประจุไฟฟ้ำทีเ่ มฆอกี ก้อน พอมนั กระโดดพลำดตกลงพื้นก็จะระเบดิ
เสียงดงั เรียกว่ำฟำ้ ผำ่ ” นอ้ ยหนำ่ อธบิ ำยเพ่มิ เติม

“ดีมำก” หลวงพอ่ ชม “น่นั เป็นกำรอธิบำยฟำ้ ร้องฟ้ำผำ่ แบบ
วิทยำศำสตร์ เปน็ ควำมจรงิ ทม่ี ีกำรทดลองพสิ จู น์มำแล้ว”

“แลว้ มันเกี่ยวอะไรกับเมขลำและรำมสรู ละ่ คะหลวงพ่อ” นอ้ ยหนำ่
ถำมบำ้ ง เธอเคยไดย้ ินเร่อื งน้ีเปน็ คร้ังแรก

+-

หลวงพ่อไม่ตอบคำถำมของน้อยหน่ำ แตล่ กุ ขึ้นเดินไปทต่ี ู้หนงั สือ

หลังองคพ์ ระประธำน เปดิ ตแู้ ล้วหยิบหนังสอื เลม่ หนึ่งออกมำ
“เรื่องเมขลำล่อแก้วและรำมสูรขวำ้ งขวำน เป็นกำรอธิบำย

ปรำกฏกำรณ์ฟำ้ แลบฟ้ำร้องอีกแบบหนึ่ง” หลวงพ่อบอก หำกพวกเธอ

อยำกรวู้ ่ำเขำอธบิ ำยอยำ่ งไร กล็ องอ่ำนหนังสือเร่ืองน้ดี ู

หลวงพอ่ วำงหนังสือตรงหน้ำน้อยหนำ่ เดก็ หญิงหยิบขนึ้ มำเปิด

หนำ้ ท่หี ลวงพอ่ คน่ั ไว้ เพ่อื น ๆ พำกันชะเงอ้ มองอย่ำงอยำกรู้
“เรอื่ งอะไรหรือน้อยหน่ำ” ศรรำมถำม เขำน่งั อยู่ไกลกว่ำคนอื่น

“บทเห่กล่อมพระบรรทม เห่เรือ่ งจับระบำ สนุ ทรภเู่ ปน็ ผู้แต่ง”

นอ้ ยหนำ่ อำ่ นชอ่ื เรอื่ งแขง่ กบั เสียงฝน
“อ่ำนใหฟ้ งั เลย” พลำยแกว้ เรง่ “เธออ่ำนกอ่ น แล้วเรำจะชว่ ย

อำ่ นอีกที”
“ใหข้ มิ อำ่ นดกี ว่ำ” นอ้ ยหน่ำบำ่ ยเบี่ยง “ขมิ เสยี งดีและอำ่ น

หนังสือคล่องกวำ่ ”

ขมิ รบั หนังสอื จำกน้อยหนำ่ มำสำรวจคร่ำว ๆ กอ่ นลงมืออำ่ น

บทเหก่ ลอ่ มพระบรรทม เหเ่ อยนำงเอก มณเี มขลำ
เหเ่ รอ่ื ง จบั ระบำ
ลอยเรใ่ นเมฆำ ถือจนิ ดำดังดวงดำว

โยนเลน่ เห็นแกว้ สวำ่ งแวววำมวำว

ลอยฟ้ำเวหำหำว รปู รำวกับกนิ รี

ทรงเคร่ืองเรอื งจำรสั อรำ่ มรศั มฉี วี

ชชู ว่ งดวงมณี เลอื่ นลอยลลี ำมำ

เลยี บรอบขอบทวีป อย่กู ลำงกลบี เมฆำ

เชยชมยมนำ เฝำ้ รักษำสนิ ธู

คร้นั ปจั ฉิมคิมหนั ต์ ถงึ วสนั ตฤดู

ฟำ้ คำรนฝนฟู เสยี งซู่ซู่ลำดเซ็น

ลอยลอ่ งละอองอำบ กระสินธ์ซุ ำบทรวงเยน็

เคยรำระบำเบน ลอ่ เล่นกับเทวญั

บทเหก่ ลอ่ มพระบรรทม

เหเ่ รอ่ื ง จบั ระบำ

ชูแก้วแววสว่ำง รำด้วยนำงสำวสวรรค์
ล่อเลีย้ วเกย่ี วพัน พวกเทวัญก้ันกำง
สพั ยอกเยำ้ นำง
ฉวยฉุดยุดหยอก ให้เนตรพรำ่ งพรำยเอย
โยนแกว้ แววสว่ำง

เสยี งอำ่ นของขิมดงั เจือ้ ยแจว้ ไพเรำะ แขง่ กบั เสยี งฝนทพี่ รง่ั พรู

อยขู่ ำ้ งนอก เนอ้ื เรอ่ื งทเ่ี ธออำ่ นตอนน้ี กล่ำวถึงนำงฟำ้ เมขลำท่ีถือดวง

แก้วเรงิ ร่ำล่องลอยอยู่บนทอ้ งฟำ้ ในฤดฝู นนำงเมขลำจะออกมำเลน่

สนกุ สนำนกับเหล่ำเทวดำและนำงฟำ้ โยนแกว้ ในมอื ไปมำจนเกิดแสง

สว่ำงแปลบปลำบวำบนัยนต์ ำ
“นำงเมขลำเปน็ เทพธิดำท่คี อยดูแลรกั ษำทอ้ งทะเลและ

มหำสมุทร” หลวงพ่ออธบิ ำยเพิ่มเตมิ เมือ่ ขิมหยดุ อ่ำนชั่วขณ
“อย่ำงนีใ้ ช่ไหมครบั ทีเ่ รียกกว่ำ เมขลำลอ่ แกว้ ” ศรรำมถำม
“ใชแ่ ล้ว” หลวงพ่อบอก

เดก็ ๆ พำกันยิ้มอย่ำงมีควำมสขุ ศรรำมชใ้ี ห้เพื่อน ๆ หันไป

ดภู ำพวำด พระเจ้ำสบิ ชำตติ อนพระมหำชนกทอี่ ยู่ในกรอบรูปบน
ผนงั ศำลำ “นน่ั ไงนำงเมขลำกำลงั ถือดวงแก้วอยจู่ รงิ ๆ ภำพวำดนั้น

เล่ำเร่ืองรำวของพระพทุ ธเจำ้ ครัง้ ท่ีเสวยพระชำตเิ ป็นพระมำหำชนก

นำเรอื สำเภำออกเดินทำงไปคำ้ ขำย เม่ือถึงกลำงทะเลลึก เวลำนนั้

เกิดพำยุ ผนื น้ำปน่ั ป่วนเหมอื นท้องทะเลบำ้ คล่นื ยกั ษล์ ูกแกว้ ลกู

เล่ำโหมกระหน่ำนำวำใหญ่ กอ่ นท่เี รอื จะอับปำง ทั้งมหำชนกพยุง

ตัวว่ำยน้ำอยู่อย่ำงไม่ละควำมพยำยำมถงึ เจ็ดวนั นำงฟำ้ มณเี มขลำกม็ ำ

ปรำกฏกำยเฉพำะพระพักตร์ และได้ฟงั ธรรมจำกพระมหำชนก
จำกนั้นนำงกช็ ว่ ยนำพระมหำชนกไปยังมถิ ลิ ำนคร”

“เกง่ มำกเจ้ำหนู” หลวงพอ่ ปรบมอื เบำ ๆ ใหศ้ รรำม เธอเก่ง
มำกที่เลำ่ เรื่องพระมหำชนกกบั นำงมณีเมขลำใหเ้ พื่อนฟัง ว่ำแต่เธอรู้
เร่อื งนไ้ี ด้อย่ำงไร

ศรรำมยิม้ แลว้ บอกหลวงพ่อว่ำ เขำเพิ่งอ่ำนเรอ่ื ง พระมหำชนก
ฉบับกำรต์ นู บทพระรำชนพิ นธ์ของพระบำมสมเดจ็ พระมหำภมู พิ ลอ
ดลุ ยเดชมหำรำช บรมนำถบพิตร มำเมอ่ื สองสำมวันทแ่ี ล้ว เลยทำให้
รจู้ กั นำงฟ้ำท่ชี ่ือวำ่ มณีเมขลำ

“แล้วเม่ือไรรำมสรู จะขวำ้ งขวำนเสียทลี ะ่ ครับหลวงพ่อ” พลำยแกว้

ถำมแทรกขึ้น เพรำะอยำกรู้เร่ืองท่ขี มิ อำ่ นค้ำงไว้ไว ๆ
“รำมสรู ขว้ำงขวำนนนั่ หรอื ” หลวงพอ่ วำ่ “อยำกรู้ตอ้ งอ่ำนเอง”
“ให้ขมิ อ่ำนนะ่ ดแี ลว้ ครับ ขิมอำ่ นหนังสือไดน้ ำ่ ฟงั มำก” พลำยแกว้

บำ่ ยเบ่ยี ง
“น่ีอ่ำนต่อจำกตรงนี้” ขิมเลือ่ นหนังสือมำตรงหน้ำพลำยแก้วอย่ำง

รทู้ นั

พลำยแก้วร้องว่ำ แตไ่ ม่อำจเลีย่ งไดอ้ กี เขำจึงเรม่ิ ตน้ อ่ำนชำ้ ๆ เสยี ง

ดังฟงั ชัด

เห่เอยเหน่ ำม เทพรำมสูรมำร

มีมอื ถือขวำน อยวู่ มิ ำนมณีนิล

หน้ำเขยี วเขีย้ วงอก สเี หมือนดอกอนิ ทนลิ

เมืองสวรรคช์ น้ั อนิ ทร์ เกรงสิน้ ทุกเทวำ

เล้ยี วรอบขอบพระเมรุ ตรวจตระเวนหำ

เหน็ นำงเอกเมขลำ โยนจินดำดังเปลวเพลิง

กับสุรำงค์นำงสวรรค์ ฝงู เทวัญบันเทงิ

จับระบำทำเชงิ ร่นื เริงบันเทิงใจ

คดิ จะใครไ่ ด้แกว้ เลิศแล้วแววไว

แกว่งขวำนชำญชยั โลดไล่เทวำ

ตำ่ งว่ิงท้ิงกรับ โทนทบั รำมะนำ

กลวั ยกั ษ์นักหนำ หลบหน้ำหนีไป

เมขลำกลำ้ แกล้ว ลอ่ แก้วแววไว

โยนสว่ำงเหมอื นอย่ำงไฟ ปลำบนยั น์เนตรขุนมำร

หน้ำมืดฮดื ฮำด กริ้วกรำดโกธรทะยำน

แค้นนำงขว้ำงขวำน เปร้ยี งสะท้ำนโลกำ

ฤทธแ์ิ กว้ แคล้วคลำด ยงิ่ กรวิ้ กรำดโกรธำ

โลดไลไ่ ขว่ควำ้ เมขลำลอ่ เวียน

ยกั ษโ์ ถมโจมโจน นำงกโ็ ยนวิเชียร

หลกี ลัดฉวดั เฉวียน ลอ่ เวยี นวงวน

เปร้ียงเปรย้ี งเสยี งขวำน ก้องสะท้ำนสำกล

ไล่นำงกลำงฝน มืดมนในเมฆำ

นวลนำงนั้นช่ำงล่อ ร้งั รอรอ่ นรำ

เวยี นไวไปมำ ในจักรรำศเี อย

ทันทีท่พี ลำยแก้วอำ่ นจบ ฟำ้ แลบแปลบตำมตำมด้วยเสยี งระเบิด

กกึ กอ้ งท่ีดงั มำกอีกคร้ัง เดก็ ๆ พำกนั หวั เรำะชอบใจ เพรำะเหมือนกับว่ำ

รำมสูรแกล้งขวำ้ งขวำนใหด้ ูเป็นตวั อย่ำง
“เปน็ อย่ำงไรละ่ ชอบกนั บำ้ งไหม” หลวงพอ่ ถำม พลำงรมิ นำ้ ชำใน

ป้ำนใสถ่ ว้ ยมำถอื คำ้ งไว้
“สนุกไหมครับหลวงพอ่ ” เขนตอบ “แต่ฟังแล้วไมเ่ ป็นวทิ ยำศำสตร์

เลย ดไู มค่ อ่ ยมีเหตผุ ลสกั เทำ่ ไหร่”
หลวงพ่อจบิ น้ำชำ แล้วหัวเรำะหึ ๆ ก่อนจะช้ีแจงต่อไปว่ำ “เรื่อง

เมขลำลอ่ แกว้ และรำมสรู ขว้ำงขวำนนี้ เปน็ ตำนำนอธบิ ำยปรำกฏกำรณ์

ธรรมชำตสิ ะท้อนควำมเช่ือของคนไทย สนุ ทรภู่คงจำเรอ่ื งน้มี ำ แลว้ แต่งขึ้น
เป็นบทประพันธ์ใหเ้ ด็ก ๆ อ่ำน ถำ้ พจิ ำรณำใหด้ กี ไ็ ม่ได้ไร้สำระเสยี ทเี ดยี ว”

หนเู หน็ ดว้ ยค่ะหลวงพ่อ นอ้ ยหนำ่ วำ่ คนแต่กอ่ นเขำอธิบำยเรื่องฟ้ำ
แลบฟำ้ ร้องไดน้ ่ำรักดี สนกุ และไม่น่ำกลวั เหมือนคำอธิบำยของ
นกั วิทยำศำสตร์ จรงิ ๆ แล้วหนอู ยำกเรียกบทประพันธ์นี้ว่ำ ระบำสำยฟำ้
เสียมำกกว่ำ

ใช่ ระบำสำยฟำ้ ฟงั ดูเพรำะดี หลวงพอ่ พยักหนำ้ หงกึ ๆ เหน็ ดว้ ย
กบั ขอ้ เสนอของเด็กหญงิ

ฝนเร่มิ ซำเม็ด ไมน่ ำนกห็ ยดุ เป็นปลิดทง้ิ ฟำ้ หลงั ฝนเจิดจ้ำสดใส
แดดยำมบ่ำยสำดกระทบละอองไอนำ้ เกิดเปน็ รงุ้ กินน้ำอยตู่ รงโคง้ ขอบฟำ้
หมู่นกนำงแอ่นเรม่ิ บนิ โฉบเฉี่ยวออกล่ำแมลง

เด็ก ๆ พำกันนมัสกำรลำหลวงพ่อกลบั บำ้ น หอมไอดนิ หลัง
ฝนแรกลอยมำกับสำยลมเย็น รู้งกินนำ้ ยังเฉิดฉำยอยบู่ นท้องฟ้ำ โค้ง
ร้งุ เจด็ สเี หมือนเชิญชวนให้เดก็ ๆ เขำ้ ไปหำ

ดูสิ เหมือนอย่ใู กลแ้ คน่ เ้ี อง น้อยหนำ่ ร้องขนึ้ อย่ำงตนื่ เตน้
เรำตำมไปดูกนั ดกี ว่ำ ว่ำรงุ้ กินน้ำทบี่ ่อไหน

ไปกันเลย เพือ่ น ๆ ขำนรับ แลว้ เด็ก ๆ ก็พำกนั ออกว่ิง
เหยำ่ ๆ ตำมหำรุง้ กินนำ้ อยำ่ งสนุกสนำน

พวกเขำอยำกรูว้ ่ำ รุ้งตวั น้นั กำลงั กินนำ้ ทบ่ี อ่ ของใคร

อา่ นเสรมิ
เพิม่ ความรู้

ตำนำนขวำนฟ้ำ

ตำนำนเกำ่ เลำ่ ขำนมำนำนแลว้
เมขลำลอ่ แก้วแววแสงฉำย
เกดิ ฟ้ำแลบแปลบปลำบวับวบั วำย
เจ้ำยักษร์ ำ้ ยรำมสูรขว้ำงขวำนพลนั
เกิดฟ้ำร้องฟำ้ ผำ่ โกลำหล
ควำมเชอ่ื ค้นหำสำเหตวุ ิเศษสรรค์
ไดค้ ำตอบคลำยปญั หำครำก่อนน้ัน
จำกคดิ ฝนั เกดิ ค้นควำ้ วชิ ำกำร

เร่อื งขวำนฟำ้ ไทยเรำเช่อื ว่ำ ฟ้ำผ่ำนั้นขวำนตกลงมำจำกฟำ้ ทุกที
และเข้ำใจกนั ดวี ำ่ ขวำนฟ้ำนนั้ เป็นหินเปน็ ของวเิ ศษถงึ ตำมหำกัน คือ
ขดุ ตรงทีฟ่ ้ำผ่ำ ถ้ำได้มำกต็ อ่ ยแจกกนั ไปทำเครอ่ื งรำงว่ำอยคู่ งกระพนั
ชำตรดี นี ัก แตไ่ มใ่ ชว่ ่ำขุดตำมได้ทกุ ที เชื่อกนั วำ่ ถำ้ ฟ้ำผำ่ เบำ ๆ ขวำนก็
อยูต่ ื้นขุดตำมพบ ถำ้ ผ่ำหนักขวำนกล็ งลึกขุดตำมไม่ถงึ เห็นสนั นษิ ฐำน
เอำเปน็ แน่ไดว้ ำ่ แรกทเี ดียวก็ทึ่งฟ้ำผ่ำ วำ่ อะไรมันตกลงมำจงึ เรย่ี วแรง
เหลอื เกินลองขดุ ตำมรอยทฟี่ ้ำผ่ำตกดิน ก็บังเอญิ ไปพบขวำนหินเขำ้ จึง
เช่อื เอำเปน็ แน่ ๆ กันมำวำ่ ฟำ้ ผำ่ นั้นคือขวำนหินตกลงมำจำกฟำ้ ทม่ี ำ
แปลกนั วำ่ ขวำนรำมสรู เห็นจะหำเรอื่ งประกอบทีหลงั

(สมเด็จพระเจ้ำบรมวงศเ์ ธอ กรมพระยำดำรงรำชำนภุ ำพ)

เรยี นรู้
คาศพั ท์

เรียนรู้คำ นำไปใช้

กระสนิ ธ์ุ (กระ-สนิ ) แม่น้ำ

โกลำหล (โก-ลำ-หน) เสยี งกึกก้อง อื้ออึง วนุ่ วำย

คมิ หนั ต์ (คิม-หนั ) ฤดูร้อน

จักรรำศี (จัก-กระ-รำ-สี) อำณำเขตทด่ี ำวเครำะหโ์ คจรรอบดวงอำทติ ย์

จนิ ดำ แกว้ มคี ่ำ

เรียนรคู้ ำ นำไปใช้

ฉวัดเฉวยี น (ฉะ-หวดั -ฉะ-เหวยี น) อำกำรที่บนิ วนเวยี นไปมำอย่ำงผำดโผน

ฉวี (ฉะ-หว)ี ผวิ กำย

เทวญั (เท-วนั ) พวกชำวสวรรค์ทีม่ ีตำทพิ ย์ หูทพิ ย์ และกนิ อำหำรทพิ ย์

ปจั ฉิม (ปัด-ฉมิ ) ในที่นห้ี มำยถึง ขำ้ งหลังสดุ

รำหู ชอื่ อสูรตนหน่งึ มตี ัวขำดคร่ึงทอ่ น

เรียนรคู้ ำ นำไปใช้

วสนั ตฤดู (วะ-สนั -ตะ-รึ-ดู) ในท่ีนหี้ มำยถึงฤดูฝน

เวหำ ฟ้ำ อำกำศ

สพั ยอก (สบั -พะ-ยอก) หยอกเย้ำ

หำว ท้องฟำ้

อมฤต (อะ-มะ-รดิ ) นำ้ ทพิ ย์

แบบฝึกหดั

ตำนำนไทยเชือ่ กนั ว่ำปรำกฏกำรณฟ์ ำ้ แลบ ฟ้ำร้อง
ฟ้ำผำ่ เกดิ จำกสำเหตุใด

นำงเมขลำคือใคร

ดวงแกว้ มอี ำนำจวิเศษอย่ำงไร

นำงเมขลำไดด้ วงแกว้ มณมี ำอย่ำงไร

ใครเปน็ ผูแ้ ต่งบทเห่กล่อมพระบรรทม
เห่เรอ่ื ง จับระบำ

ตง้ั ใจเรยี น
หนังสือนะ
ครับเด็ก ๆ

ผำ่ นำงเมขลำนำดวงแกว้ มณมี ำแกวง่ เลน่ จนเกดิ แสง
แปลบปลำบ สว่ นฟ้ำรอ้ งฟ้ำผำ่ เกิดจำกกำรทีร่ ำมสรู
ขว้ำงขวำนเพชรอันเป็นอำวธุ คู่กำยไปยงั เมขลำ

เป็นธิดำพญำมังกรเจำ้ แหง่ สมุทร

สำมำรถพำนำงเมขลำเหำะออกไปรำ่ ยรำอยู่บนก้อน
เมฆได้และมีแสงวับวำว
พญำมังกร (บิดำ) ได้นำเมขลำไปถวำยให้กับพระ
อินทร์พรอ้ มดว้ ยดวงแก้วมณี

สุนทรภู่