มัทนะพาธา

บทละครพูดคำฉันท์ เรอ่ื ง
มัทนะพำธำ

“ความรกั ทาใหค้ นตาบอด”

นำงสำวประภัสสร วงวิระขนั ธ์ : โรงเรียนศรบี ุญเรอื งวิทยำคำร

เนื้อเรื่อง

ลักษณะบทประพันธ์ บทเดน่ ท่คี วรศึกษำ
ประวัตแิ ละควำมเปน็ มำ
วิเครำะห์คณุ ค่ำ
วรรณคดี

ประวตั แิ ละ Finish วรรณคดสี โมสรยกยอ่ ง
ควำมเป็นมำ ใหเ้ ป็ นยอดบทละครพูดคาฉันท ์
พระราชนิพนธใ์ น
Start พระบาทสมเด็จพระมงกฏุ เกลา้ เจา้ อยู่หวั

บทละครพูดคาฉันท ์ ความเจ็บปวด
จากความรกั

พ.ศ. 2466

บทประพนั ธ์

ลองมาฟังอดตี อนั 1. สเุ ทษณห์ ลงรกั มทั นา
ขมขนื่ ของขา้ .. จงึ ใหม้ ายาวนิ สะกดจติ เชญิ มทั นา
ผูท้ ไี่ ดร้ บั บทลงโทษ
อยา่ งไรซ้ งึ่ ความ
ยตุ ธิ รรม..ทาใหข้ า้
ไดเ้ จอกบั เขาและ
รจู ้ กั กบั ความ
เจ็บปวดจากความ
รกั ..

ลองมาฟังอดตี อนั 2.มทั น1.าสมเุอี ทาษกณารห์ มลนึ งงรงกั พมดูทั จนาาวกวน
ขมขนื่ ของขา้ .. ตจงึอใบหไม้มา่ตยรางวคนิ าสถะากมดทจสี่ ติ เุ เทชษญิ ณมถ์ ทั านมา
ผูท้ ไี่ ดร้ บั บทลงโทษ
อยา่ งไรซ้ งึ่ ความ
ยตุ ธิ รรม..ทาใหข้ า้
ไดเ้ จอกบั เขาและ
รจู ้ กั กบั ความ
เจ็บปวดจากความ
รกั ..

ลองมาฟังอดตี อนั 2.3ม.ทัสน1เุ ท.าษสมณเุอี ทาสษ์ กงณาสรยหั์ มจลนึ งึ งงถรงกาั พมมมดูทั าจนยาาาววกนิ วน
ขมขนื่ ของขา้ .. ตจงึอใบมหไาม้มยา่ตายรวางนิ วคคนิ าลสถาะากยมดมทจนสี่ ติ เุ เทรชสษ์ ญิ ะณกมดถ์ ทั านมา
ผูท้ ไี่ ดร้ บั บทลงโทษ
อยา่ งไรซ้ งึ่ ความ
ยตุ ธิ รรม..ทาใหข้ า้
ไดเ้ จอกบั เขาและ
รจู ้ กั กบั ความ
เจ็บปวดจากความ
รกั ..

ลองมาฟังอดตี อนั 2.3ม.4ทัส.น1เุสท.าเุ ทษสมษณเุอี ทณาสษ์ กงสณ์ าสารยหั์รมจภลนึ งึางงถรพงกาั รพมมกั มดูทัมาจนทั ยาานาววากนิ วน
ขมขนื่ ของขา้ .. ตจงึอใบมหไาม้มยา่ตายมรวางทันิ วคนคิ าาลสถปาะากฏยมดมเิ ทสจนสธี่ ติ รเุ เทรกัชสษ์ ญิ ะณกมดถ์ ทั านมา
ผูท้ ไี่ ดร้ บั บทลงโทษ
อยา่ งไรซ้ งึ่ ความ
ยตุ ธิ รรม..ทาใหข้ า้
ไดเ้ จอกบั เขาและ
รจู ้ กั กบั ความ
เจ็บปวดจากความ
รกั ..

ลองมาฟังอดตี อนั 2.3ม5.4ทัส..สน1เุสทเุ.าเุ ททษสมษษณเุอี ทณณาสษ์ กโ์งสณ์ ากสารรยหั์รมธจภลนึ จงึางงถึรพงสกาั ราพมมกัปมูดทัมมาจนทัทัยาานนาววากานิ วน
ขมขนื่ ของขา้ .. ใหไ้ตจปงึอใเบมกหไาดมิ ้มยเา่ตปายม็ รนวางทันิ ดวคนคิอาาลสกถปาะกากฏยมหุ ดมเิ ทลสจนาสธี่ ติ บรเุ เทรกยัชสษ์งัญิโะณลกมกดถ์ ทั มานนมาุษย ์
ผูท้ ไี่ ดร้ บั บทลงโทษ
อยา่ งไรซ้ งึ่ ความ
ยตุ ธิ รรม..ทาใหข้ า้
ไดเ้ จอกบั เขาและ
รจู ้ กั กบั ความ
เจ็บปวดจากความ
รกั ..

อา้ โฉมวไิ ลยะสปุ รยิ า มะทะนาสรุ างคศ์ ร,ี ตขู า้ สมคั รฤมสิ มคั ร ก็มขิ ดั จะคลอ้ ยตาม
พรี่ กั และกอบอภริ ะตี บมเิ วน้ สเิ น่หน์ ัก
บอกหน่อยเถดิ วา่ ดะรณุ ิเจา้ ก็จะยอมสมคั รรกั

มาศกึ ษาบทเดน่
กนั เถอะ..

จรงิ ฤานะเจา้ สมุ ะทะนา วจะเจา้ แถลงความ ขา้ ขอแถลงวะจะนะตาม สรุ ะเทวะโปรดปราน

มาศกึ ษาบทเดน่
กนั เถอะ..

รกั จรงิ มจิ รงิ ฤก็ไฉน อรไทบแ่ จง้ การ รกั จรงิ มจิ รงิ ก็สรุ ะชาญ ชยะโปรดสถานใด

มาศกึ ษาบทเดน่
กนั เถอะ..

พรี่ กั และหวงั วธจุ ะรกั และบทอดบทงิ้ ไป พระรกั สมคั รณพระหทยั ฤจะทอดจะทงิ้ เสยี

มาศกึ ษาบทเดน่
กนั เถอะ..

ความรกั ละเหยี่ อรุ ะระทด ความรกั ระทดอรุ ะละเหยี่
เพราะมอิ าจจะคลอเคลยี ฤจะหายเพราะเคลยี คลอ

มาศกึ ษาบทเดน่
กนั เถอะ..

โอโ้ อ๋กระไรนะมะทะนา บมติ อบพะจพี อ โอโ้ อก๋ ระไรอะมะระงอ้ มะทะนามพิ อดี

มาศกึ ษาบทเดน่
กนั เถอะ..

เสยี แรงสเุ ทษณน์ ะประดพิ ทั ธ ์ แมข้ า้ มเิ ปรมปฺรยิ ะฉะนี้ ผจิ ะโปรดก็เสยี แรง
มะทะนาบเปรมปรดี ิ ์

มาศกึ ษาบทเดน่
กนั เถอะ..

โอร้ ปู วไิ ลยะศภุ ะเลศิ บมคิ วรจะใจแข็ง โอร้ ปู วไิ ลยะมละแรง ละก็จาจะแข็งใจ

มาศกึ ษาบทเดน่
กนั เถอะ..

หากพจี่ ะกอดวธแุ ละจมุ - พติ ะเจา้ จะวา่ ไร ขา้ บาทจะขดั ฤก็มไิ ด ้ ผพิ ระองคจ์ ะทรงปอง

มาศกึ ษาบทเดน่
กนั เถอะ..

วา่ แตจ่ ะเต็มฤดฤิ หาก ดนุกอดและจบู นอ้ ง เต็มใจมเิ ต็มใจดนูก็ตอ้ ง ปฏบิ ตั ริ ะเบยี บดี

มาศกึ ษาบทเดน่
กนั เถอะ..

บทเด่น ควำมรักเหมอื นโรคำ บนั ดำลตำให้มดื มน
ในวรรณคดี ไมย่ ินและไม่ยล อุปสรรคะใดใด
ควำมรักเหมือนโคถกึ กำลงั คึกผิขังไว้
ก็โลดจำกคอกไป บ ยอมอยู่ ณ ที่ขงั
ถงึ หำกจะผกู ไว้ ก็ดึงไปด้วยกำลัง
ยงิ่ ห้ำมก็ย่ิงคล่ัง บ หวนคิดถงึ เจบ็ กำย

ลองดบู ทเดน่ ทเี่ กยี่ วกบั ไมเ้ รยี กผะกำกพุ ชะกะสีอรุณแสง
ดอกกหุ ลาบอกี สกั บทนะคะ.. ปำนแกม้ แฉลม้ แดง ดรณุ ีณยำมอำย
ดอกใหญ่และเกสร สุวคนธะมำกมำย
อยทู่ นบวำงวำย มธุรสขจรไกล
อีกทงั้ สะพรั่งหนำม ดุจะเขม็ ประดับไว้
ผึง้ เขียวสบิ ินไขว่ บมิใคร่จะหำ่ งเหิน

ลองดบู ทเดน่ ทเี่ กยี่ วกบั
ดอกกหุ ลาบอกี สกั บทนะคะ..

อนั กพุ ชะกำหอม บรโิ ภคอรอ่ ยเพลนิ

รสหวำนสิหวำนเชญิ นรลิ้มเพรำะเลิศรส

กนิ แล้วระงับตรี พิธะโทษะหำยหมด

คอื ลมและดลี ด มะคณุ ำภริ มย์นันท์

เยน็ ในอุรำพลัน และระงับพยำธี

วิเครำะห์ คุณคำ่ ดำ้ น
วรรณคดี วรรณศลิ ป์

คณุ คำ่ ด้ำนเน้อื หำ คุณคำ่ ด้ำนสงั คม
และวัฒนธรรม

ฉันท ์ 1 สำระ/แก่นเรื่อง : 1. ตำนำนดอกกุหลำบ
กาพย ์ 2. ควำมเจบ็ ปวดอันเกดิ จำกควำมรกั

23 45

ตวั ละคร ฉำกและบรรยำกำศ
:
โครงเร่อื ง : มทั นำ สเุ ทษณ์ วมิ ำนของสเุ ทษณท์ ี่ กลวิธีกำรแต่ง :
สุเทษณร์ กั มทั นำ มำยำวนิ รำยลอ้ มด้วยเทพ นำเสนออีกด้ำน
แต่มัทนำไม่รัก บรวิ ำร คนธรรพ์ ของควำมรกั เป็น
ตอบ จงึ สำปนำง นำงอัปสร แสดงถึง ควำมรักท่ผี ิดหวงั
เป็นดอกกุหลำบ ควำมหมกม่นุ ทำใหต้ ัวละครทุกตวั
ในตัณหำรำคะของ ท่มี คี วำมรักตอ้ ง
คณุ ค่ำด้ำนเนอื้ หำ สุเทษณ์ เจ็บปวด

เป็นหนังสอื แต่ง คณุ คำ่ ด้ำน ใชโ้ วหำรภำพพจน์ :
ดี/แต่งยำก วรรณศลิ ป์ อุปมำ
เพรำะใช้ฉันท์
ใชค้ ำเหมำะสมกบั “อ้ำมทั นำโฉมฉำย เฉดิ
เปน็ บทละครพดู ประเภทของคำ ชว่ งดังสำย วชิ ชุมประ

1.ตอนใด ประพันธ์ โชติอมั พร”
ตอ้ งกำรจงั หวะ บทเกย้ี ว : ใช้
วสันตดลิ กฉนั ท์14 เล่นเสยี งสัมผสั ใน :
เสียง/ สัมผสั อักษร,สมั ผสั
คำคลอ้ งจอง :
สระ
ใชก้ ำพย์ กำรหลำกคำ :
ผู้หญงิ ,ทรำมวัย
2.ตอนใดเน้น ,โฉมตรู,บังอร
อำรมณ์
: ใช้ฉนั ท์

ความเชอื่ เรอื่ งชาตภิ พ : 4 ความเชอื่ เรอื่ งกรรม : มทั นาไม่รบั รกั สเุ ทษณ์ เพราะ
ทง้ั มทั นาและสเุ ทษณ์ ผลกรรมจากชาตกิ อ่ นทสี่ เุ ทษณเ์ คยจะประหารบดิ า
เคยเกดิ เป็ นมนุษย ์ ของนาง แตน่ างขอไถช่ วี ติ บดิ าไวแ้ ละปลงพระชนม ์
เมอื่ ตายไปจงึ ไดม้ าเกดิ ตวั เอง
บนสวรรคซ์ งึ่ เป็ น
ภพภมู ใิ หม่ ความเชอื่ เรอื่ งสวรรค ์: ความเชอื่ เรอื่ งเวทมนตร ์: ที่
ซงึ่ มเี ทวดาสามารถ สามารถบงั คบั บางสงิ่ ใหเ้ ป็ นไปตาม
2 ดลบนั ดาลใหเ้ ป็ นไป
ตา่ ง ๆ ได ้ เชน่ สเุ ทษณ์ ตอ้ งการได ้ เชน่ มายาวนิ ใชเ้ วท
สาปมทั นาใหเ้ ป็ นดอก 3 มนตรส์ ะกดมทั นาใหม้ าหาและตอบ
กหุ ลาบบนโลกมนุษยไ์ ด ้ โตก้ บั สเุ ทษณไ์ ด ้ โดยทนี่ างไม่ คณุ ค่ำด้ำนสังคม

1 รสู ้ กึ ตวั และวัฒนธรรม

ควำมเชือ่
ของสงั คมไทย

คำถำม 1.นำข้อคิดจำกเร่อื งไปใช้
ทำ้ ยบทเรียน ในชวี ติ จริงอย่ำงไร

2.มทั นะพำธำสะทอ้ นใหเ้ หน็ ธรรมชำติ
ของมนษุ ย์เรือ่ งใด เพรำะเหตุใด

3.พฤตกิ รรมของสุเทษณ์ทีก่ ระทำต่อมัทนำ
เหมำะสมหรือไม่ อย่ำงไร

4.ลักษณะดอกกุหลำบเหมือนกับ
ลกั ษณะผหู้ ญงิ อยำ่ งไร

5.เพรำะเหตใุ ดควำมรกั ใน
เรอ่ื งน้จี งึ ทำใหเ้ ปน็ ทกุ ข์