ใครเอาเนยแข็งของฉันไป

หนงั สอื สง่ เสรมิ การอา่ น

กลมุ่ สาระกาเรยี นรภู ้ าษาไทย
โรงเรยี นบญุ วาทยว์ ทิ ยาลยั
สานักงานเขตพนื้ ทกี่ ารศกึ ษามธั ยมศกึ ษาลาปาง ลาพนู

◾พฒั นาความฉลาดรดู ้ า้ นการอา่ น (Reading literacy)
◾พฒั นาการคดิ อยา่ งมเี หตผุ ล (Critical and Logical Thinking)

◾พฒั นาสมรรถนะการสอื่ สาร และสมรรถนะการคดิ ขน้ั สงู
◾เพอ่ื ประกอบการประเมนิ การอา่ น คดิ วเิ คราะห ์ และเขยี น

◾เพอ่ื ซอ่ มเสรมิ รายวชิ า ภาษาไทย

ใครเอาเนยแข็งของฉันไป
(Who Moved My Cheese?)

Spender Johnson, M.D. เขยี น
ประภากร บรรพบตุ ร แปล

ฉันเรม่ิ อา่ น “ใครเอาเนยแข็งของฉนั ไป” เมอื่ วนั ท.ี่ ....เดอื น..............พ.ศ..........เวลา........น.

ชว่ งพกั เทยี่ ง ทโี่ รงเรยี นมธั ยมปลายแหง่ หนึ่ง
เสยี งระฆง้ ดงั ขนึ้ เพอ่ื น ๆ เจ็ดคนวง่ิ ออกจากหอ้ งเรยี นมาทโี่ รงอาหาร มาเจอกนั ที่
โตะ๊ อาหารทกี่ นิ ขา้ วเทย่ี งดว้ ยกนั ประจา พวกเขาเพงิ่ ไดย้ นิ ข่าวการเปลยี่ นแปลงครงั้ ใหญ่
ในโรงเรยี น ทุกคนอยากคยุ เรอื่ งนีก้ นั
ครสิ และเมลานีมาถงึ ทโ่ี ตะ๊ กอ่ น “เธอคดิ ว่ายงั ไง” ครสิ ถามเมลานีไดแ้ ต่กลอกตา

ไปมา
ปี เตอร ์ เคอรร์ ่ี เอนา คารล์ และจอช มาถงึ ทหี ลงั ก็ถามเหมอื นกนั อาจารยใ์ หญ่

เพิ่งประกาศเรอื่ งการเปลี่ยนแปลงตารางเรยี นครงั้ ใหญ่ ต่อไปคงตอ้ งเรยี นสามเทอม

เพราะโรงเรยี นมนี ักเรยี นเยอะเกนิ ไป
“ฉันวา่ การปรบั เปลย่ี นครงั้ นีไ้ ม่ไดเ้ รอ่ื งเลย” เอนาโพลง่ ขนึ้ พรอ้ มโยนเป้ ลงบนพนื้
“แบบเดมิ ก็ดอี ยแู่ ลว้ ทาไมจะตอ้ งมาเปลยี่ นแปลงตอนนีด้ ว้ ยนะ”
“จรงิ ดว้ ย บา้ ชะมดั ” ปี เตอรเ์ห็นดว้ ย “คราวนีพ้ วกเราตอ้ งเปลย่ี นครคู นใหม่อกี ”

“แลว้ ยงั ไงละ่ ” ครสิ ถาม
“เพงิ่ จะเรมิ่ รเู ้ รอ่ื ง จะเปลย่ี นใหม่อกี แลว้ ทงั้ ปี เลย” จอชพมึ พา
“เอาน่า พวกนายก็” ครสิ ตดั บท “ใครจะไปรู ้ อาจจะดกี ็ไดน้ ี่ ก็เห็นอยวู่ า่ โรงเรยี น
เรานักเรยี นเยอะจะตาย เปลย่ี นคราวนีอ้ าจชว่ ยใหด้ ขี นึ้ ”
“ฉันไม่สนหรอก” คารล์ วา่ เขาเคยสอบตกสามมวชิ าเมอื่ ปี ทแี่ ลว้ และกาลงั เรยี นซา้
“ฉันไม่อยากเปลยี่ นแปลง”
เคอรร์ ปี่ ลอ่ ยหวั เราะออกมา “ถงึ จะทาใหอ้ ะไร ๆ ดขี นึ้ เธอก็ไม่เอาดว้ ยงน้ั หรอื ”
คารล์ ไม่ขาดว้ ย เขาพูดเสยี งแขม้ วา่ “โรงเรยี นนีไ้ ม่เห็นมอี ะไรดเี ลย”
เมลานีมองหนา้ คารล์ “รไู ้ ดไ้ ง เรายงั ไม่ทนั เรมิ่ ลองเลย”
“ชวี ติ ฉันเปลยี่ นแปลงมาจนพอแลว้ ” จอชขดั จงั หวะ “พอกนั ทกี บั การเปลย่ี นแปลง”
เพอ่ื นทุกคนรูด้ วี ่าจอชพูดถงึ อะไร พ่อทงิ้ เขาไปตง้ั แตเ่ ขายงั เด็ก จอชรูส้ กึ ฝังใจอยู่
ตลอด เขามกั ไมพ่ อใจแตไ่ มค่ อ่ ยแสดงออกเมอื่ เกดิ ความเปลย่ี นแปลงขนึ้ กบั เขาตงั้ แตน่ ั้นมา

๒

“น่ีละ่ มงั้ ทฉ่ี ันตอ้ งการ” คารล์ พดู พรอ้ มกบั ทงิ้ ตวั ลงบนเกา้ อี้

“ถา้ ดวงดลี ะ่ ก็ มหี วงั ฉันคงตอ้ งมาโรงเรยี นตอนภาคฤดรู อ้ นอกี แน่”

ครสิ หวั เราะแลว้ ก็สา่ ยหวั

“คดิ วา่ ตลกมากนักเหรอ” จอชถามกลบั ดว้ ยสหี นา้ ไม่พอใจ

ครสิ ตอบ “ฉันไม่ไดห้ วั เราะนายซะหน่อย ฉันขาตวั เองต่างหาก ฟังพวกนายพูดแลว้
ทาใหฉ้ ันนึกถงึ ตอนทฉี่ ันเคยเป็ นแบบพวกนาย”

“อ๋อ แลว้ ไง ตอนนีน้ ายเปลย่ี นไปแลว้ ซ”ิ จอชยอ้ นถาม
เคอรร์ จ่ี อ้ งครสิ ดว้ ยความแคลงใจ “ดเู ธอไม่เดอื ดรอ้ นใจกบั ตารางใหม่อยคู่ นเดยี วเลย
นะ รอู ้ ะไรทพ่ี วกเราไม่รเู ้ หรอ”
“จรงิ ดว้ ย” เมลานีพดู ขนึ้ ขณะมองครสิ “เกดิ อะไรขนึ้ เธอดมู คี วามสขุ จงั เลยนะหมู่นี้

กาลงั มคี วามรกั อยลู่ ะซ”ิ
“ไม่ใชห่ รอก” ครสิ ตอบ “ความคดิ ฉนั เปลย่ี นไปหลงั จากลงุ เลา่ เรอ่ื งสนุกจากทที่ างาน

ใหฟ้ ัง เรอ่ื งนีท้ าใหฉ้ ันหวั เราะอยคู่ นเดยี ว และมองสงิ่ ตา่ ง ๆ เปลย่ี นไปจากเดมิ ”
“เรอื่ งเกย่ี วกบั อะไรละ่ ” เมลานีถาม
“เรอ่ื งชอื่ ใครเอาเนยแข็งของฉันไป”
เพอื่ นทงั้ กว๊ นหวั เราะลน่ั
เคอรร์ พี่ ูดขนึ้ “ชอื่ แปลกดี ฉันชกั ชอบขนึ้ มาแลว้ เรอื่ งมนั เป็ นยงั ไง”
ก็มีตัวละครชวนหัวส่ีตัวตามหาเนยแข็งในเขาวงกตแห่งหนึ่ ง “เนยแข็ง” นี้

เปรยี บเสมือนสง่ิ สาคญั ในชวี ติ แต่ละคน เชน่ การเขา้ กลุ่มเพอ่ื นได ้ การมแี ฟน การเขา้
เรยี นมหาวทิ ยาลยั หรอื การหางานทา ซงึ่ เราจะเป็ นอสิ ระไม่ตอ้ งพงึ่ พาใคร มนั จะเป็ นอะไร
ก็ไดท้ งั้ น้ัน ส่วนเขาวงกต หมายถงึ สถานท่ีซง่ึ เราไขว่ควา้ หาสง่ิ ท่ีตอ้ งการ เหมือนกบั ท่ี

โรงเรยี นไงละ”
“เนยขง เนยแข็งอะไรไม่เห็นเขา้ ท่าเลย” จอชแซวขนึ้ เพอื่ น ๆ ทกุ คนเลยหวั เราะ
คารล์ เหลอื บดนู าฬกิ า แลว้ ถามวา่ “นายวา่ เรามเี วลาฟังจนจบไหมเนี่ย”

“ฉันอยากฟัง” เมลานีเสรมิ
“ก็ได ้ ฉันจะพยายามเลา่ ใหเ้ หมอื นทลี่ งุ เลา่ ใหฟ้ ัง ไม่นานหรอก” ครสิ ตอบ
“ถา้ เลา่ ตอนนี้ ฉันจะใหจ้ บตอนกนิ เสรจ็ พอด”ี
“งน้ั เอาเลย” จอชพูด “นายเล่าไป พวกเราก็กนิ แตต่ อ้ งดนี ะโวย้ ” เขาพูดเพมิ่ ไป

พรอ้ มกบั กนิ แซนวซิ
“เฮย้ เรอื่ งจะดหี รอื ไม่ดอี ยทู่ พ่ี วกนายอยากใหม้ นั ดหี รอื เปลา่ ” ครสิ ตอบ
“และขนึ้ อยวู่ า่ นายอยากไดอ้ ะไรจากเรอื่ งนีก้ นั ตา่ งหาก”

ครสิ พดู ตอ่ “ระหวา่ งทฟ่ี ังอยู่ ลองถามตวั เองดซู วิ า่ เนยแข็งของพวกนายคอื อะไร และ
ตวั เองเหมอื นใครในเรอื่ ง”

๓
วา่ แลว้ ครสิ เรมิ่ เลา่ …
กาลครงั้ หน่ึงนานมาแลว้ ณ ดนิ แดนอนั ไกลโพน้ มีสงิ่ มชี วี ติ ตวั นอ้ ย ๆ อยู่สชี่ วี ติ วงิ่
ซอกซอนในเขาวงกตเพอ่ื หาเนยแข็งมาเลยี้ งชวี ติ และทาใหต้ นมคี วามสขุ
สง่ิ มีชวี ติ ทงั้ สไ่ี ดแ้ ก่ หนูสองตวั ชอื่ “สนิฟฟ์ ” กบั “สเคอรร์ ”ี่ ส่วนอกี สองนั้นเป็ น
มนุษยต์ วั จว๋ิ ทมี่ ขี นาดเทา่ หนู แตห่ นา้ ตารวมทงั้ พฤตกิ รรมทกุ อยา่ งเหมอื นมนุษยป์ จั จบุ นั มาก
ชอ่ื “เฮม” กบั “ฮอว”์
เน่ืองจากทง้ั สตี่ วั เล็กมาก เราจงึ ไม่ค่อยเห็นว่าพวกเขาทาอะไรกนั บา้ ง แตถ่ า้ ลองดู
ใกล ้ ๆ แลว้ เราจะไดเ้ ห็นเรอ่ื งทน่ี ่าทง่ึ !
ทกุ ๆ วนั ทง้ั หนูและมนุษยต์ วั จว๋ิ จะอยใู่ นเขาวงกตเพอ่ื หาเนยแข็งพเิ ศษของตน
หนู สนิฟฟ์ กบั สเคอรร์ ี่ มีสมองธรรมดาเหมือนหนู ท่วั ไป แต่มีสญั ชาตญาณอนั
ยอดเยย่ี ม ทงั้ สองจะคอยหาเนยแข็งเนือ้ แน่นของโปรดแบบทพ่ี วกหนูชอบหากนั
สว่ นมนุษยต์ วั จว๋ิ สองคน เฮมกบั ฮอว ์ ใชส้ มองทมี่ ที งั้ ความเชอื่ และอารมณม์ ากมาย
เพื่อเสาะแสวงหาเนยแข็งชนิดพิเศษท่ีต่างออกไป ซงึ่ พวกเขาคิดว่าจะนาความสุข

และความสาเรจ็ มาให ้
แมว้ า่ หนูกบั มนุษยต์ วั จว๋ิ นน้ั จะตา่ งกนั แตป่ ฏบิ ตั บิ างอยา่ งเหมอื นกนั นั้นก็คอื ทุกเขา้

พวกเขาจะสวมชดุ นักกฬี าและรองเทา้ วง่ิ ออกจากบา้ นหลงั นอ้ ย แลว้ วง่ิ ไปยงั เขาวงกตเพอ่ื หา
เนยแข็งขนิ้ โปรด

เขาวงกตนีป้ ระกอบดว้ ยทางเดนิ แคบ ๆ วกวน และหอ้ งตา่ ง ๆ จานวนมาก ซงึ่ บางทกี ม็ ี
เนยแข็งแสนอรอ่ ย แตบ่ างทเ่ี ป็ นมุมมดื และซอยตนั เขาวงกตนีเ้ ป็ นสถานทซ่ี ง่ึ อาจหลงทาง

ไดง้ ่าย
แตส่ าหรบั คนทรี่ ทู ้ างแลว้ เขาวงกตนีก้ มุ ความลบั ทจ่ี ะทาใหพ้ วกเขาสาราญกบั ชวี ติ

ทด่ี ขี นึ้ ได ้
สนิฟฟ์ กบั สเคอรร์ .ี่ ใชว้ ธิ กี ารงา่ ย ๆ ดว้ ยการลองผดิ ลองถูกเพอ่ื หาเนยแข็ง ทงั้ คูจ่ ะวงิ่

ไปในเสน้ ทางหนึ่งดกู อ่ น ถา้ ไมเ่ จอเนยแข็ง พวกเขาจะเปลย่ี นไปใชเ้ สน้ ทางอน่ื รวมทงั้ ยงั จา
ทางเกา่ ทไ่ี ปแลว้ ไม่เจอเนยแข็งได ้ และจะรบี เขา้ ไปในบรเิ วณอน่ื อยา่ งรวดเรว็

สนิฟฟ์ ใชจ้ มูกทไ่ี วคอยดมทางเพอ่ื หาวา่ เนยแข็งอยู่ทางไหน สว่ นเคอรร์ ค่ี อยวง่ิ นา
บางครงั้ พวกเขาก็ไปผดิ ทางบา้ ง หลงทางบา้ ง หรอื ไมก่ ช็ นผนัง แตห่ ลงั จากน้ันสกั พกั ทง้ั คู่

จะหาทางเจอ
เฮมกบั ฮอว ์ เหมือนกบั พวกหนูตรงที่รูจ้ กั ใชค้ วามคดิ และเรยี นรูจ้ ากประสบการณ์

ในอดตี แตว่ า่ พวกเขาก็อาศยั สมองทซี่ บั ซอ้ นคดิ หาวธิ เี ลอเลศิ กวา่ ในการแสวงหาเนยแข็ง
บางครง้ั ทงั้ คกู่ ท็ าไดด้ ี แตบ่ างครงั้ ความคดิ และอารมณข์ องมนุษยม์ กั มาบดบงั วธิ กี าร

พจิ ารณาสง่ิ ตา่ ง ๆ ทาใหช้ วี ติ ในเขาวงกตซบั ซอ้ นและทา้ ทายยง่ิ ขนึ้
ถงึ กระนั้น สนิฟฟ์ สเคอรร์ ี่ เฮม และฮอว ์ ก็ไดพ้ บสง่ิ ทตี่ อ้ งการดว้ ยวธิ ขี องตนเอง

วนั หนึ่งทง้ั สพี่ บเนยแข็งทต่ี อ้ งการ ณ ปลายทางเดนิ ในสถานีเนยแข็ง น.

๔

นับจากน้ันเป็ นตน้ มา ทุกเชา้ ทงั้ หนูและมนุษยต์ วั จว๋ิ จะสวมชดุ วง่ิ แลว้ รบี ตรงไปยงั

สถานีเนยแข็ง น. จนเป็ นกจิ วตั ร
สนิฟฟ์ กบั สเคอรร์ ตี่ นื่ แตเ่ ชา้ ทกุ วนั แลว้ รบี วง่ิ ไปยงั เขาวงกตโดยใชเ้ สน้ ทางเดมิ เสมอ
เมอ่ื พวกมนั ถงึ สถานี กจ็ ะถอดรองเทา้ วง่ิ ออก ใชเ้ชอื กรองเทา้ ผูกรองเทา้ เขา้ ดว้ ยกนั

แลว้ นามาหอ้ ยคอ พวกมนั ทาเชน่ นีเ้ พอ่ื จะใสร่ องเทา้ ไดเ้ รว็ ขนึ้ ถา้ ตอ้ งใช ้ จากนั้นก็คอ่ ยกนิ

เนยแข็งอยา่ งมคี วามสขุ
ชว่ งแรก ๆ ทงั้ เฮมกบั ฮอวจ์ ะรบี ตรงไปยงั สถานีเนยแข็ง น. ทุกเชา้ เพอ่ื กนิ เนยแข็งใหม่

แสนอรอ่ ยทร่ี ออยู่

แตห่ ลงั จากนั้นไม่นาน เฮมกบั ฮอวก์ ็เรม่ิ เปลย่ี นกจิ วตั รประจาวนั ใหม่
พวกเขาตนื่ สายกวา่ เดมิ เล็กนอ้ ย แตต่ วั ชา้ ลง และใชว้ ธิ เี ดนิ ไปยงั สถานีเนยแข็ง น.
เพราะรแู ้ ลว้ วา่ เนยแข็งอยทู่ ตี่ รงไหนและรวู ้ า่ จะไปทนี่ ่ันไดอ้ ยา่ งไร
พวกเขาไม่รวู ้ า่ เนยแข็งน้ันมาจากทใ่ี ด หรอื ใครนาไปไวท้ นี่ ่ัน ทง้ั สองรแู ้ ต่เพยี งวา่ มนั
จะตอ้ งอยทู่ น่ี ่ัน
ทุก ๆ เชา้ ทันทีท่ีท้ังคู่ถึงสถานี น. เฮมกับฮอว ์ จะพักและทาตัวตามสบาย
นาชดุ กฬี าไปแขวน เอารองเทา้ วง่ิ เก็บเขา้ ทแ่ี ลว้ ใสร่ องเทา้ แตะแทน พวกเขาท่าทางสบาย
มากขนึ้ ตง้ั แตไ่ ดพ้ บเนยแข็ง
“ยอดเลย” เฮมพูดขนึ้ “เรามเี นยแข็งพอกนิ ไปชว่ั ชวี ติ ” ทง้ั คูม่ คี วามสขุ และประสบ
ความสาเรจ็ และยงั เชอ่ื วา่ คงไม่อดตายแลว้
หลงั จากนั้นไม่นาย เฮมกบั ฮอวเ์ รม่ิ เหมาเอาวา่ เนยแข็งซง่ึ เจอทสี่ ถานี น. เป็ นของ
พวกเขา เนยแข็งมปี รมิ าณมากจนทงั้ สองตดั สนิ ใจยา้ ยบา้ นมาอยู่ใกลก้ บั สถานีเนยแข็ง น.
และใชช้ วี ติ อยบู่ รเิ วณน้ัน
เฮมกบั ฮอว ์ รสู ้ กึ อยากใหเ้ หมอื นอยบู่ า้ นของตนเองยง่ิ ขนึ้ จงึ ตกแตง่ ผนังเขาวงกตดว้ ย
คตเิ ตอื นใจ ขอ้ ความน้ันเขยี นไวว้ า่

การมเี นยแขง็ ทาใหม้ คี วามสขุ

บางครง้ั เฮมกบั ฮอวจ์ ะพาเพ่ือน ๆ มาดูเนยแข็งอันมากมายก่ายกองที่สถานี
เนยแข็ง น. แลว้ ชดี้ ว้ ยความภาคภูมิใจและพูดว่า “เนยแข็งนีเ้ ยยี่ มมากเลยใชไ่ หมเพ่ือน”
บางครง้ั ทงั้ คกู่ ็แบง่ เนยแข็งใหเ้ พอ่ื นบางครง้ั ก็ไม่ให ้

“เราสมควรจะไดค้ รอบครองเนยแข็ง” เฮมพดู ขนึ้ “เราตรากตรามานานกว่าจะเจอ”
วา่ แลว้ เฮมก็หยบิ เนยแข็งชนิ้ สดใหม่น่าลมิ้ ลองขนึ้ กนิ

หลงั จากนั้นเฮมก็ผล็อยหลบั ไปตามเคย

๕

ทุกคนื หลงั จากกนิ เนยแข็งมาเต็มที่ ทง้ั สองจะเดนิ อุย้ อา้ ยกลบั บา้ น และทุกเชา้
พวกเขาจะกลบั ไปหาเนยแข็งน้ันอกี ดว้ ยความม่นั ใจ

กจิ วตั รประจาวนั ของทง้ั คดู่ าเนินไปเชน่ นีอ้ ยสู่ กั พกั ใหญ่
ในไม่ชา้ ความม่นั ใจก็เปลย่ี นเป็ นความยโสในความสาเรจ็ พวกเขาสบายจนไม่ได ้
สนใจวา่ อะไรกาลงั ะเกดิ ขนึ้

สนิฟฟ์ กบั สเคอรร์ ย่ี งั คงมีชวี ติ รูปแบบเดิม พวกมนั มาถงึ สถานี

เนยแข็ง น. แตเ่ ชา้ จากนน้ั ก็ดม ๆ คยุ ้ เขย่ี และวงิ่ ซอกแซกรอบสถานี เพอ่ื ตรวจดวู า่ มอี ะไร
เปลย่ี นไปจากเดมิ บา้ ง แลว้ จงึ คอ่ ยน่ังลงแทะเนยแข็ง

แลว้ เชา้ วนั หนึง่ เมอื่ พวกมนั มาถงึ สถานีเนยแข็ง น. ก็ไม่พบเนยแข็ง

พวกมนั ก็ไมไ่ ดต้ กใจ เพราะเฝ้ าสงั เกตอยตู่ ลอดวา่ ปรมิ าณเนยแข็งลดนอ้ ยลงทุกวนั
ท้ัง คู่เ ต รียม พ ร อ้ ม อ ยู่แ ล ว้ ว่า ต อ้ ง เ กิด เ ห ตุก า ร ณ์ที่เ ล่ียงไ ม่ ไ ด เ้ ช่นนี้ แ ล ะ ก็ ร ับ รู ้

ดว้ ยสญั ชาตญาณวา่ ตอ้ งทาอะไรตอ่ ไป
สองสหายมองหนา้ กนั แลว้ เอารองเทา้ วงิ่ ทหี่ อ้ ยคอลงมาสวมและผูกเชอื กรองเทา้
พวกหนไู ม่ใครค่ รวญสง่ิ ตา่ ง ๆ มากจนเกนิ ควร
สาหรบั หนูแลว้ ทง้ั ปญั หาและคาตอบเป็ นเรอื่ งงา่ ย ๆ เมอื่ สถานการณท์ สี่ ถานีเนยแข็ง

น. เปลย่ี นไป สนิฟฟ์ กบั สเคอรร์ จ่ี งึ ปรบั ตวั ตาม
พวกมนั มองไปที่เขาวงกต แลว้ สนิฟฟ์ ย่นจมูกขนึ้ ดมและผงกหวั ใหส้ เคอรร์ ซ่ี ง่ึ วง่ิ

นาเขา้ ไปในเขาวงกต สว่ นสนิฟฟ์ ก็วง่ิ ไลต่ ามไปสดุ กาลงั
แลว้ รบี ออกหาเนยแข็งชนิ้ ใหม่ทนั ที
ตอ่ มาในวนั เดยี วกนั เฮมกบั ฮอว ์ มาถงึ สถานีเนยแข็ง น. ทงั้ สองไม่เคยสงั เกตเลยวา่

มคี วามเปลย่ี นแปลงเกดิ ขนึ้ อยทู่ กุ วนั ทลี ะเล็กละนอ้ ย และยงั เชอื่ วา่ ยงั ไงก็ตอ้ งเจอเนยแข็ง
พวกเขาไม่ไดเ้ ตรยี มพรอ้ มทจี่ ะตอ้ งเผชญิ กบั สง่ิ ทพ่ี บ
“อะไรกนั นี่ ! ไม่มเี นยแข็ง” เฮมรอ้ งลน่ั และแผดเสยี งตอ่ “เนยแข็งไม่อยูเ่ หรอ เป็ นไป

ไดย้ งั ไง” เสยี งดงั ลน่ั ราวกบั วา่ ถา้ ตะโกนเสยี งดงั มากแลว้ จะมคี นเอาเนยแข็งมาคนื
“ใครเอาเนยแข็งของฉันไป” เฮมตะเบ็งเสยี งลน่ั
ในทสี่ ดุ เขาก็เอามอื เทา้ สะเอว หนา้ แดงกา่ และตะโกนสดุ เสยี งวา่

“ไม่ยตุ ธิ รรมเลย !”
ฮอวส์ ่นั หัวดว้ ยความไม่เชอ่ื เขาเองก็คาดหวงั จะไดเ้ จอเนยแข็ง เขายืนตกใจ
ตวั แข็งทอื่ อยตู่ รงนั้นเป็ นเวลานาน ฮอวไ์ ม่พรอ้ มจะเจอกบั เหตกุ ารณเ์ ชน่ นี้
เฮมตะโกนอะไรบางอย่างออกมา แต่ฮอวไ์ ม่อยากไดย้ นิ เขาไม่อยากจดั การเรอื่ ง
เฉพาะหนา้ ทเี่ กดิ ขนึ้ จงึ ทาเป็ นไม่รบั รอู ้ ะไรทง้ั สนิ้
พฤตกิ รรมของมนุษยต์ วั จว๋ิ ทงั้ สองน้นั ไม่น่าดหู รอื ไมเ่ กดิ ประโยชนอ์ นั ใดเลย แตก่ ็พอ

ทาความเขา้ ใจได ้

๖

การหาเนยแข็งน้ันไม่ใชเ่ รอ่ื งง่าย ๆ และมคี วามหมายยงิ่ ใหญต่ อ่ พวกมนุษยต์ วั จว๋ิ มาก

มากกวา่ การมพี อกนิ ไปวนั ๆ
การหาเนยแข็งเป็ นวธิ ขี องมนุษยต์ วั จว๋ิ ในการแสวงหาสงิ่ ทเ่ี ชอื่ วา่ จะนาความสขุ มาให ้

พวกเขาต่างคดิ กนั เองว่า เนยแข็งนั้นมีความหมายอะไรต่อคน ซงึ่ ก็แตกต่างกนั ไปตาม
รสนิยมแตล่ ะคน

สาหรบั บางคน การเจอเนยแข็งก็เหมือนกบั ไดค้ รอบครองส่ิงของท่ีตอ้ งการ
แตบ่ างคนก็เหมอื นกบั การมสี ขุ ภาพแข็งแรงหรอื ความสขุ ใจในชวี ติ

สาหรบั ฮอวแ์ ลว้ เนยแข็งหมายถงึ ความรสู ้ กึ ปลอดภยั และการมคี รอบครวั อบอนุ่ ใน
กระทอ่ มทน่ี ่าอยบู่ นถนนเชดดาร ์ สกั วนั หนึ่ง

สว่ นเฮมน้ัน เนยแข็ง หมายถงึ การเป็ นคนใหญ่คนโต สง่ั คนอน่ื ได ้ และเป็ นเจา้ ของ
บา้ นหลงั ใหญ่ ๆ บนเนินเขากามองแบรด ์

ทง้ั สองใชเ้ วลาใครค่ รวญอยนู่ านว่าจะทาอย่างไรตอ่ ไป เพราะเนยแข็งมคี วามสาคญั
ตอ่ พวกเขา แตส่ ง่ิ ทค่ี ดิ ออกกลบั เป็ นการวนเวยี นอยใู่ นสถานีไรเ้ นยแข็ง น. เพอื่ ดวู า่ เนยแข็ง

หายไปจรงิ หรอื ไม่
ในขณะทสี่ นิฟฟ์ และสเคอรร์ ด่ี าเนินชวี ติ ตอ่ ไปไดโ้ ดยเรว็ เฮมกบั ฮอวก์ ลบั มวั แตจ่ ด ๆ

จอ้ ง ๆ ละลา้ ละลงั
ทง้ั คู่พากนั โวยวายว่า ไม่ยุติธรรมเอาเสยี เลย ฮอวเ์ รม่ิ รูส้ กึ หดหู่ จะเกดิ อะไรขึน้

ถา้ พรงุ่ นีย้ งั ไม่มเี นยแข็งอกี เขาฝากอนาคตไวก้ บั เนยแข็งนีไ้ ปแลว้
ไม่อยากเชอ่ื ว่า จะเกิดเรอ่ื งแบบนี้ขึน้ ไม่มีใครเตือนพวกเขาบา้ ง ไม่น่ าเลย

เรอื่ งอยา่ งนีไ้ ม่ควรจะเกดิ ขนึ้
คืนน้ัน เฮม กบั ฮอว ์ กลบั บา้ นทงั้ หิวและทอ้ แท ้ แต่ก่อนที่ฮอวจ์ ะกลบั ไดเ้ ขียน

ขอ้ ความไวบ้ นผนังวา่

ยง่ิ เหน็ เนยแขง็ สาคญั เทา่ ไร กย็ งิ่ ยดึ ตดิ มากเทา่ นน้ั

วนั รงุ่ ขนึ้ เฮมกบั ฮอวอ์ อกจากบา้ นตรงไปยงั สถานีเนยแข็ง น. อกี ทงั้ คู่ยงั หวงั ทจ่ี ะ
เจอเนยแข็งของตวั เอง

เหตกุ ารณย์ งั คงเหมอื นเดมิ ไมม่ เี นยแข็งอกี แลว้ พวกเขาไม่รวู ้ า่ จะทาอยา่ งไรตอ่ ไปดี
เฮมกบั ฮอวไ์ ดแ้ ตย่ นื นิ่งยงั กบั รปู ปั้นอยทู่ น่ี ่ัน

ฮอวห์ ลบั ตาป๋ี และเอามืออุดหไู ว ้ เขาไม่อยากรบั รูเ้ รอื่ งใดอกี รวมทง้ั ไม่อยากรูถ้ ึง
ปรมิ าณเนยแข็งทคี่ อ่ ย ๆ ลดนอ้ ยลง ฮอวเ์ ชอื่ แตว่ า่ จู่ ๆ เนยแข็งก็หายไป

๗

ส่วนเฮมใครค่ รวญเหตุการณน์ ้ันซา้ แลว้ ซา้ อกี และในท่ีสุดดว้ ยสมองท่ีซบั ซอ้ น
ประกอบกบั ความเชอ่ื มากมายเรมิ่ เขา้ ครอบงา “ทาไมถงึ ทากบั ฉันแบบนี”้ เขารอ้ งถาม
“มนั เกดิ อะไรกนั ขนึ้ แน่”

ทา้ ยทสี่ ดุ ฮอวก์ ล็ มื ตาขนึ้ มองไปรอบ ๆ พรอ้ มพูดวา่ “เออแลว้ สนิฟฟ์ กบั สเคอรร์ ไี่ ป
อยทู่ ไ่ี หนกนั ละ่ นายวา่ พวกมนั จะรอู ้ ะไรทเี่ ราไม่รบู ้ า้ งไหม”

เฮมเยาะเยย้ “พวกมนั จะไปรอู ้ ะไรเลา่ ”
เฮมพูดต่ออกี “มนั เป็ นแค่หนูธรรมดาเท่าน้ัน ไดแ้ ต่ตอบสนองต่อสง่ิ ท่ีเกดิ ขึน้
สว่ นเราเป็ นมนุษยต์ วั จว๋ิ แลว้ ก็ฉลาดกวา่ หนู น่าจะหาทางแกป้ ัญหานีไ้ ด”้
“ฉันรวู ้ า่ เราฉลาดกวา่ ” ฮอวพ์ ูด “แตด่ เู หมอื นตอนนีเ้ ราไม่ไดท้ าอะไรทด่ี ฉู ลาดกวา่
เลย ทน่ี ่ีมนั เปลยี่ นไปแลว้ เฮม บางทเี ราอาจตอ้ งปรบั เปลยี่ นตวั เองและทาสงิ่ ทแ่ี ตกตา่ งไป

จากเดมิ ”
“ทาไมตอ้ งเปลี่ยนแปลงตวั เองดว้ ย” เฮมถาม “เราเป็ นมนุษยต์ วั จ๋วิ ที่พิเศษกว่า

เรอื่ งแบบนีไ้ ม่น่าจะเกดิ ขนึ้ เลย หรอื ถา้ จะมี เราก็ควรไดร้ บั อะไรชดเชยบา้ ง”

“ทาไมตอ้ งไดอ้ ะไรชดเชยดว้ ยละ่ ” ฮอวถ์ าม
“ก็เพราะเรามสี ทิ ธนิ ์ ่ะส”ิ เฮมอา้ ง
“สทิ ธอิ ์ ะไรเหรอ” ฮอวถ์ ามดว้ ยความสงสยั
“เรามสี ทิ ธเิ ์ ป็ นเจา้ ของเนยแข็งของตวั เอง”

“ทาไมละ่ ” ฮอวถ์ าม
“เพราะเราไม่ไดก้ อ่ ปัญหานีข้ นึ้ ” เฮมพูด “ตอ้ งมีคนอน่ื ทส่ี รา้ งปัญหาไว ้ เราจงึ ควร

ไดร้ บั การชดเชยน่ะส”ิ
ฮอวเ์ สนอวา่ “บางทเี ราควรจะเลกิ คดิ มากกบั เรอื่ งนี้ แลว้ เรม่ิ ออกหาเนยแข็งใหม่กนั

เถอะ”

“โอย ไม่นะ” เฮมคา้ น “ฉันจะตอ้ งคน้ หาความจรงิ ใหไ้ ด”้
ระหวา่ งทเี่ ฮมกบั ฮอวก์ าลงั ตดั สนิ ใจวา่ จะทาอยา่ งไรดนี ั้น สนิฟฟ์ และสเคอรร์ ก่ี ็ไปไกล
แลว้ พวกมนั เขา้ ไปในเขาวงกต เดนิ ขนึ้ ลงตามทางเดนิ ต่าง ๆ ทงั้ คอยมองหาเนยแข็งตาม
สถานีเนยแข็งทุกแหง่ ทเี่ จอ
พวกหนไู ม่ไดค้ ดิ ถงึ เรอ่ื งอนื่ เลยนอกจากหาเนยแข็งใหม่
พวกมนั หาเนยแข็งไม่เจออยู่พกั หนึ่ง จนกระท่งั เขา้ ไปในบรเิ วณทไี่ ม่เคยไปของเขา
วงกต น่ันคอื สถานีเนยแข็ง ม.
สนิฟฟ์ กบั สเคอรร์ รี่ อ้ งดว้ ยความดใี จ ทงั้ คูเ่ จอสง่ิ ทค่ี น้ หามาตงั้ นานแลว้ มเี นยแข็ง
จานวนมากทน่ี ี่

๘

พวกมนั แทบไม่เชอื่ สายตาตวั เองเลย เจา้ กองเนยแข็งขนาดมหมึ าทสี่ ุดเท่าทท่ี งั้ สอง

เคยเห็น
ในระหวา่ งนน้ั เฮมกบั ฮอวย์ งั คงอยทู่ ส่ี ถานีเนยแข็ง น. ประเมนิ สถานการณท์ เ่ี กดิ ขนึ้

พวกเขาเป็ นทุกขเ์ พราะไม่มีเนยแข็ง ทง้ั คู่เรมิ่ หงุดหงิดโมโหและโทษกนั เองทีต่ อ้ งตกอยู่
ในสภาพเชน่ นี้

บางครงั้ ฮอวก์ ็คดิ ถงึ สนิฟฟ์ กบั สเคอรร์ ่ี และสงสยั ว่าสหายหนูทงั้ สองจะเจอเนยแข็ง
แลว้ หรอื ยงั เขาเชอ่ื วา่ พวกหนูคงตอ้ งผจญกบั ความยากลาบาก เพราะการหาทางในเขา
วงกตมกั ตอ้ งเจอกบั ความไม่แน่นอน แต่ฮอวก์ ็คดิ เหมือนกนั ว่า ความยากลาบากน้ันคง
เป็ นอยู่ สกั พกั หน่ึงเท่าน้ัน

บางครง้ั ฮอวก์ ็นึกภาพสนิฟฟ์ กบั สเคอรร์ ก่ี าลงั มคี วามสขุ กบั เนยแข็งใหม่ทเ่ี จอ เขาจงึ
คดิ ต่อไปว่า มนั คงจะดีไม่นอ้ ยถา้ ไดอ้ อกไปผจญในเขาวงกตอกี ครง้ั เพ่ือหาเนยแข็งใหม่

เขารสู ้ กึ ไดถ้ งึ รสชาตขิ องมนั เลยทเี ดยี ว
ยงิ่ ฮอวน์ ึกถงึ ภาพตวั เองมีความสุขทห่ี าเนยแข็งเจอ เขายงิ่ อยากออกจากสถานี

เนยแข็ง น.
“ไปกนั เถอะ” จู่ ๆ ฮอวก์ ็โพลง่ ขนึ้
“ไม่” เฮม แยง้ ขึน้ ทนั ที “ฉันชอบทีนี่ ทง้ั สะดวกสบายและฉันก็รูจ้ กั อกี อย่าง

ขา้ งนอกน่ันอนั ตราย”
“ไม่จรงิ หรอก” ฮอวช์ แี้ จง “เราเคยวง่ิ เขา้ ไปตง้ั หลายทใ่ี นเขาวงกตน่ัน เราจะตอ้ งทา

ไดอ้ กี ”
“ฉันแกเ่ กนิ กวา่ ทจ่ี ะทาแบบนั้น” เฮมพดู “และก็กลวั วา่ ตวั เองจะหลงทางและทาอะไร

โง่ ๆ อกี นายอยากใหเ้ ป็ นแบบน้ันเหรอ”
เมอื่ ฟังเหตผุ ลของเฮมแลว้ ความกลวั ลม้ เหลวก็ผุดขนึ้ ในใจฮอวอ์ กี ครง้ั ความหวงั ใน

การหาเนยแข็งใหม่นั้นเรมิ่ รบิ หร่ี
ดงั น้ันทง้ั คจู่ งึ ใชช้ วี ติ แบบเดมิ เหมอื นแตล่ ะวนั ทผี่ ่านมา น่ันคอื ไปยงั สถานีเนยแข็ง น.

เมอ่ื ไม่พบเนยแข็งก็กลบั มาบา้ นพรอ้ มกบั ความกงั วลและขนุ่ เคอื งใจ
พวกเขาพยายามปฏเิ สธสง่ิ ทเี่ กดิ ขนึ้ แตน่ ่ันกลบั ยงิ่ ทาใหร้ สู ้ กึ วา่ หลบั ยากขนึ้ พอรงุ่

ขนึ้ เลยออ่ นเพลยี และหงุดหงดิ ง่าย
บา้ นของพวกเขาไมไ่ ดเ้ ป้ นแหลง่ พกั พงิ อนั อบอนุ่ อยา่ งทเี่ คย พวกเขาเรม่ิ นอนไม่คอ่ ย

หลบั และฝันรา้ ยวา่ ไม่เจอเนยแข็ง
แตเ่ ฮมกบั ฮอวย์ งั กลบั ไปยงั สถานีเนยแข็ง น. และรอคอยอยทู่ น่ี ่ันทุกวนั
เฮมพูด “นายรูไ้ หม ถา้ เราพยายามมากขนึ้ เราจะรวู ้ า่ ไม่มอี ะไรเปลย่ี นไปมากเลย

เนยแข็งอาจอยแู่ ถว ๆ นี้ บางทอี าจมใี ครซอ่ นไวข้ า้ งหลงั ผนังก็ได”้

๙

รงุ่ ขนึ้ เฮมกบั ฮอวก์ ็กลบั มาใหม่พรอ้ มกบั เครอื่ งมอื เฮมถอื สว่ิ ไว ้ ส่วนฮอวใ์ ชค้ อ้ นตี
จนผนังสถานีเนยแข็ง น. เป็ นรู ทง้ั คมู่ องดขู า้ งใน ฝาผนังแตไ่ ม่พบเนยแข็ง

พวกเขาผดิ หวงั แต่ยงั เชอื่ ว่าตอ้ งแกป้ ัญหาได ้ ดงั นั้นเฮมกบั ฮอวจ์ งึ เรมิ่ งานเชา้ ขนึ้
อยนู่ านกวา่ เดมิ และทางานหนักขนึ้ แตห่ ลงั จากน้ันสกั พกั สงิ่ ทไี่ ดค้ อื รู บนผนังใหญข่ นึ้

ฮอวเ์ รม่ิ มตระหนักดถี งึ ความแตกตา่ งระหวา่ งงานทที่ ากบั ผลทไ่ี ด ้
“บางท”ี เฮมพดู “เราควรน่ังอยตู่ รงนีแ้ ลว้ ดวู า่ จะเกดิ อะไรขนึ้ ไม่ชา้ ก็เรว็ ตอ้ งมคี นเอา

เนยแข็งมาคนื ”
ฮอวก์ ็อยากจะเชอ่ื เชน่ นั้น ดงั น้ันทุกเย็นเขาจะกลบั บา้ นไปพกั ผ่อนและกลบั มาที่

สถานีกบั เฮมดว้ ยความลงั เลในวนั รงุ่ ขนึ้ แตก่ ็ยงั ไม่ไดเ้ ห็นเนยแข็งเลย
ถงึ ตอนนี้ พวกเขาเรมิ่ ออ่ นแอดว้ ยความหวิ และความเครยี ด ฮอวเ์ รม่ิ เบอ่ื กบั การรอ

คอยใหส้ ถานการณด์ ขี นึ้ และเรมิ่ เห็นแลว้ ว่า ยงิ่ รอทส่ี ถานีไรเ้ นยแข็ง น. นานเท่าไหร่
พวกเขาก็จะแยล่ งมากเทา่ นั้น

ฮอวร์ วู ้ า่ พวกเขาทนไม่ไหวแลว้
วนั หนึ่ง ฮอวเ์ รม่ิ หวั เราะเยาะตวั เอง “เฮอะ เฮอะ ดูพวกเราสิ มวั แตท่ าเรอื่ งเดมิ ซา้
แลว้ ซา้ เลา่ และสงสยั วา่ ทาไมเหตกุ ารณถ์ งึ ยงั ไม่ดขี นึ้ ถา้ ทาแบบนีแ้ ลว้ ไม่เรยี กวา่ โง่ คงน่า

หวั เราะดพี ลิ กึ ”

ฮอวไ์ ม่อยากจะคดิ เลยวา่ ตอ้ งเขา้ ไปในเขาวงกตอกี เพราะเขารวู ้ ่าอาจตอ้ งหลงทาง
และไมร่ เู ้ ลยวา่ จะหาเนยแข็งไดท้ ไี่ หน แตแ่ ลว้ ก็ตอ้ งหวั เราะความคดิ โง่ ๆ ของตวั เอง เมอื่ รตู ้ วั

วา่ กาลงั กลวั อะไรอยู่
เขาถามเฮม “เราเกบ็ รองเทา้ วง่ิ ไวท้ ไี่ หนนะ” แตก่ วา่ จะหาเจอตอ้ งใชเ้ วลานาน เพราะ

พวกเขาเก็บขา้ วของเขา้ ทต่ี ง้ั แตเ่ มอ่ื ครงั้ เจอเนยแข็งทสี่ ถานีเนยแข็ง น. โดยคดิ วา่ คงไม่ตอ้ ง
ใชข้ องพวกนั้นอกี

ขณะทเ่ี ฮมมองดเู พอ่ื นสวมชดุ วง่ิ เขาก็พูดขนึ้ วา่ “นี่นายคงไม่ไดต้ ง้ั ใจจะเขา้ ไปใน
เขาวงกตจรงิ ๆ ใชไ่ หม ทาไมนายไม่รออยทู่ นี่ ่ีกบั ฉัน จนกวา่ จะมคี นเอาเนยแข็งกลบั มาคนื

ละ่ ”

“เพราะนายไม่มที างไดเ้ นยแข็งคนื หรอก” ฮอวพ์ ูด “แลว้ ฉันก็ไม่อยากเห็นแลว้ เดว้ ย
ตอนนีฉ้ นั รแู ้ ลว้ วา่ ไม่มที างทใ่ี ครจะเอาเนยแข็งกอ้ นเดมิ มาคนื หรอก ถงึ เวลาทตี่ อ้ งหาเนยแข็ง

กอ้ นใหม่แลว้ ”

เฮมแยง้ “แตถ่ า้ เนยแข็งไม่ไดอ้ ยใู่ นเขาวงกต หรอื ถา้ มแี ตน่ ายหาไม่เจอละ่ ”
“ไม่รสู ้ ”ิ ฮอวพ์ ดู เขาเคยถามตวั เองอยา่ งนีห้ ลายครง้ั ซงึ่ ทาใหเ้ ขากลวั ขนึ้ มาจนไม่

กลา้ ไปไหนอกี

๑๐

เขาถามตวั เองว่า “จะมีโอกาสเจอเนยแข็งท่ีไหนมากกว่ากนั ระหว่างท่ีน่ีกบั ใน

เขาวงกต”
เขานึกภาพขนึ้ ในใจ มองเห็นตวั เองออกไปผจญภยั ในเขาวงกตพรอ้ มกบั รอยยมิ้
ภาพความคดิ นี้ ทาใหเ้ ขาแปลกใจแตก่ ็รสู ้ กึ ดี เขาเห็นตวั เองหลงทางอยใู่ นเขาวงกต

บา้ งเป็ นบางครงั้ แตก่ ม็ น่ั ใจวา่ จะตอ้ งเจอเนยแข็งในทสี่ ดุ และสงิ่ ดี ๆ ทงั้ หลายจะตามมา ฮอว ์

จงึ รวบรวมความกลา้
แลว้ จนิ ตนาการถงึ ภาพทนี่ ่าเชอื่ และสมจรงิ ทสี่ ดุ วา่ เขาเจอเนยแข็งใหมแ่ ละกนิ อยา่ งมี

ความสขุ ”
เขาเห็นภาพตวั เองกาลงั กนิ เนยแข็งสวสิ ทม่ี ีรู เนยแข็งเชดดารส์ สี ม้ สด เนสแข็ง

อเมรกิ นั เนยแข็งชนิดนุ่มมอซซาเรลลาของอติ าลแี ละเนยแข็งกามองแบรตท์ อี่ ่อนนุ่มมาก
ของฝรง่ั เศส และ...

เขาไดย้ นิ เฮมพดู อะไรบางอยา่ ง ทาใหร้ ตู ้ วั วา่ พวกเขายงั อยทู่ ส่ี ถานีเนยแข็ง น.
ฮอวพ์ ูด “บางครงั้ นะเฮม สิ่งต่าง ๆ เปล่ียนไปและไม่มีทางกลบั เหมือนเดิมอีก
เหตกุ ารณต์ อนนีก้ ็เหมอื นกนั ชวี ติ ก็เป็ นแบบนีแ้ หละ ! ตอ้ งกา้ วตอ่ ไป พวกเราเหมอื นกนั ”
ฮอวม์ องดเู พอ่ื นทซี่ บู ผอมและพยายามชแี้ จงเหตผุ ลใหเ้ ขาฟัง แตค่ วามกลวั ของเฮม
กลายเป็ นความโกรธขงึ้ แลว้ ไม่ยอมรบั ฟังอะไรทงั้ สนิ้
ฮอวไ์ มต่ ง้ั ใจจะหยาบคายกบั เพอ่ื น แตก่ ็อดขาความเบาปัญญาของพวกเขาเองไม่ได ้
ขณะเตรยี มออกเดนิ ทาง ฮอวเ์ รม่ิ มชี วี ติ ชวี าขนึ้ เขารแู ้ ลว้ วา่ สามารถหวั เราะออกคน

เดยี วได ้ รจู ้ กั ปลอ่ ยวางและเดนิ หนา้ ตอ่ ไป

ฮอวห์ วั เราะพรอ้ มประกาศวา่ “ไดเ้ วลาผจญภยั ใน...เขาวงกตแลว้ !”

เฮมไม่ไดห้ วั เราะหรอื พดู สกั คา
ฮอวห์ ยบิ หนิ มคี มกอ้ นเล็ก ขนึ้ มาเขยี นคตเิ ตอื นใจบนผนังเพอื่ ใหเ้ ฮมไดค้ ดิ แลว้ ก็
เขยี นรปู เนยแข็งลอ้ มขอ้ ความไวด้ ว้ ยความเคยชนิ โดยหวงั วา่ จะทาใหเ้ ฮมรสู ้ กึ แช่มชนื้ แลว้

ออกหาเนยแข็งใหม่ แตเ่ ฮมกลบั ไม่อยากมองมนั เลย
ขอ้ ความนั้นเขยี นวา่

ถา้ ไมร่ จู้ กั เปลยี่ นแปลง กอ็ ยไู่ มร่ อด

แลว้ ฮอวก์ ็ชะโงกศรี ษะเขา้ ไปมองในเขาวงกตดว้ ยความกระวนกระวายใจ และนึกว่า
ตวั เองมาอยใู่ นสภาพทไี่ ม่มเี นยแข็งเชน่ นีไ้ ดอ้ ยา่ งไร

เขาเคยเชอื่ ว่าอาจไม่มเี นยแข็งอยู่ในเขาวงกต หรอื อาจจะหาไม่เจอเอง ความคดิ
อนั น่ากลวั นีท้ าใหฮ้ อวก์ ลวั จนตวั แข็งและใจเสยี ”

ฮอวย์ มิ้ และเขา้ ใจทเ่ี ฮมสงสยั วา่ “ใครเอาเนยแข็งของฉันไป” แตก่ ็แปลกใจตวั เองวา่
“ทาไมฉันไม่ลกุ ขนึ้ และตามหาเนยแข็งใหเ้ รว็ กวา่ นีน้ ะ”

๑๑

ขณะทฮี่ อวเ์ หยยี บย่างเขา้ ไปในเขาวงกต เขาเหลยี วกลบั ไปดูทซ่ี ง่ึ ตวั เองจากมา
แลว้ รูส้ กึ ถงึ ความสุขสบายใจทเ่ี คยมี เหมือนตวั เองไดก้ ลบั มายงั ทที่ คี่ ุน้ เคย แมท้ น่ี ่ีจะไม่มี

เนยแข็งมานานแลว้ ก็ตาม
ฮอวก์ งั วลมากขนึ้ และสงสยั ว่าตวั เองอยากกลบั เขา้ ไปในเขาวงกตจรงิ หรอื เปล่า

เขาเลยเขยี นขอ้ ความบนผนังตรงหนา้ และจอ้ งมองอยนู่ าน

จะทาอะไร ถา้ ไมก่ ลวั

ฮอวค์ รนุ่ คดิ ถงึ ขอ้ ความตรงหนา้
เขารูว้ ่าบางครง้ั ความกลวั ก็มปี ระโยชนเ์ หมอื นกนั เมอ่ื เรากลวั ว่าสง่ิ ต่าง ๆ จะแยล่ ง
ถา้ ไม่ลงมอื ทา ความกลวั จะชว่ ยกระตุน้ ใหเ้ ราลงมอื ทา แตค่ วามกลวั น้ันจะเปล่าประโยชน์

หากกลวั จนไม่กลา้ ทาอะไรเลย
เขามองไปทางขวา ตรงไปยงั บรเิ วณเขาวงกตทย่ี งั ไม่เคยไปและรสู ้ กึ หวาดกลวั ขนึ้ มา
แลว้ เขาก็สูดหายใจเขา้ ลกึ ๆ เลยี้ วขวาเขา้ ไปในเขาวงกต และวงิ่ ชา้ ๆ ตรงไปยงั ท่ี

ซง่ึ ไม่เคยรจู ้ กั
ขณะทกี่ าลงั มองหาทางไปนั้น ก็เกดิ กงั วลขนึ้ วา่ เขาคงจะรออย่ใู นสถานีเนยแข็ง น.

นานเกนิ ไป ทาใหไ้ ม่ไดก้ นิ เนยแข็งมานานจนตอนนีร้ า่ งกายอ่อนแอ คงตอ้ งใชเ้ วลานาน
และลาบากมากขนึ้ กวา่ เดมิ ในเขาวงกต

แลว้ ก็ตดั สินใจว่า หากมีโอกาสอกี ครง้ั เขาจะรบี ออกจากภาวะท่ีสบายจนเคย
และปรบั เปลยี่ นตวั เองใหเ้ รว็ กวา่ นี้ มนั คงทาใหท้ กุ อยา่ งงา่ ยขนึ้

แลว้ ฮอวก์ ็ยมิ้ เจอื่ น ๆ ขณะทคี่ ดิ วา่ “มาชา้ ยงั ดกี วา่ ไม่มา”
ในชว่ งหลายวนั ตอ่ มา ฮอวพ์ บเนยแข็งชนิ้ เล็ก ๆ ตรงโนน้ บา้ งตรงนีบ้ า้ ง แต่ไม่นาน
ก็หมด เขาหวงั จะไดพ้ บเนยแข็งมากพอทจี่ ะนากลบั ไปเผอื่ เฮม และชว่ ยเป็ นกาลงั ใจใหเ้ พอ่ื น

ออกมาผจญในเขาวงกต
แต่ฮอวก์ ็ยงั ก็ยงั รูส้ ึกไม่ม่นั ใจนัก เขายอมรบั ว่า รูส้ ึกสบั สนตอนอยู่ในเขาวงกต

ทกุ อยา่ งดเู ปลย่ี นไป นับแตค่ รงั้ สดุ ทา้ ยทอ่ี อกมา
เมื่อเขาคิดว่าตัวเองกาลังเดินหน้าไป แก่กลับกลายเป็ นหลงทาง ดูเหมือน

ความกา้ วหนา้ ของเขาเป็ นการกา้ วไปขา้ งหนา้ สองกา้ วและถอยกลบั หนึ่งกา้ ว นี่เป็ นเรอื่ ง
ทา้ ทายทเี ดยี ว แลว้ เขาก็ยอมรบั วา่ การทไี่ ดก้ ลบั มาเขาวงกตเพอื่ หาเนยแข็งนีไ้ ม่ไดเ้ ลวรา้ ย
แบบทค่ี ดิ ไว ้

๑๒

เมอ่ื เวลาผ่านไป ฮอวเ์ รมิ่ ไม่แน่ใจวา่ จะเจอเนยแข็งหรอื เปล่า เขาสงสยั ว่า ตวั เองทา
อะไรทเี่ กนิ กาลงั หรอื เปลา่ แตจ่ ู่ ๆ ก็ขาออกมาเพราะนึกขนึ้ ไดว้ า่ มาถงึ ตอนนีก้ าลงั ยงั ไมค่ อ่ ย

จะมกี บั เขาเลย

ทกุ ครง้ั ทเ่ี รม่ิ ทอ้ แท้ เขาจะเตอื นตวั เองวา่ แมส้ ง่ิ ทท่ี าอยจู่ ะลาบาก แตก่ ย็ งั ดกี วา่ ตอนอยใู่ น

สถานการณท์ ไ่ี มม่ เี นยแขง็ เลย เขากาลงั กาหนดชวี ติ ตวั เอง แทนทจ่ี ะปลอ่ ยไปตามยถากรรม

แลว้ เตอื นตวั เองว่า หากสนิฟฟ์ กบั สเคอรร์ ยี่ งั เดนิ หนา้ ต่อไปได ้ เขาก็ตอ้ งทาได ้

เชน่ กนั
ต่อมาเมื่อฮอวท์ บทวนเหตุการณ์ เขาก็เขา้ ใจแลว้ ว่า เนยแข็งทสี่ ถานีเสยแข็ง น.

ไม่ไดจ้ ู่ ๆ ก็หายไปเหมอื นอยา่ งทเ่ี คยเขา้ ใจ แตป่ รมิ าณเนยแข็งทส่ี ถานีค่อย ๆ ลดนอ้ ยลง
และสว่ นทเ่ี หลอื อยกู่ ็เกา่ และไม่อรอ่ ยเหมอื นกอ่ น

เนยแข็งเกา่ น้ัน จะขนึ้ ราถงึ แมว้ ่าเขาจะไม่เคยสงั เกต แตฮ่ อวก์ ็ยอมรบั ว่า ถา้ ตงั้ ใจ
สงั เกตดู ก็น่าจะเห็นวา่ เกดิ อะไรขนึ้ แตเ่ ขากลบั ไม่ทนั สงั เกต

ถึงตอนนี้ ฮอวร์ ูด้ ีแลว้ ว่า ความเปลี่ยนแปลงท่ีเกิดขึน้ คงไม่น่ าประหลาดใจนัก
หากเฝ้ าคอยสงั เกตสง่ิ ทเี่ กดิ ขนึ้ อยู่ตลอด เพอ่ื จะคาดการณไ์ ดว้ ่าจะเกดิ การเปลยี่ นแปลง
บางทนี ่ีอาจจะเป็ นสง่ิ ทสี่ นิฟฟ์ กบั สเคอรร์ เี่ ห็นอยตู่ ลอดก็เป็ นได ้

เขาตง้ั ใจวา่ ตอ่ จากนีไ้ ปจะตน่ื ตวั มากขนึ้ และคาดหวงั ใหเ้ กดิ การเปลยี่ นแปลงเพอื่ จะ
ไดค้ อยจบั ตามองสง่ิ ทเี่ กดิ ขนึ้ นั้น โดยจะเชอื่ สญั ชาตญาณทเ่ี ตอื นวา่ การเปลยี่ นแปลงกาลงั
จะเกดิ ขนึ้ และพรอ้ มปรบั ตวั เขา้ กบั การเปลยี่ นแปลง

เขาหยดุ พกั พรอ้ มเขยี นขอ้ ความบนผนังในเขาวงกตวา่

จงดมเนยแขง็ อยเู่ สมอ จะไดร้ ถู้ า้ มนั เรม่ิ เกา่

หลงั จากทห่ี าเนยแข็งไมเ่ จออยพู่ กั ใหญ่ ในทส่ี ดุ ฮอวบ์ งั เอญิ พบสถานีขนาดมหมึ าซง่ึ
ดทู า่ จะมคี วามหวงั แตเ่ มอื่ เขา้ ไปขา้ งในก็ตอ้ งผดิ หวงั อยา่ งแรง เพราะไม่มอี ะไรเลยในนั้น

“ความรสู ้ กึ วา่ งเปลา่ อยา่ งนีเ้ กดิ ขนึ้ กบั ฉันบอ่ ยเหลอื เกนิ ” ฮอวค์ ดิ จนอยากจะลม้ เลกิ

ฮอวห์ มดแรง เขารูต้ วั ว่ากาลงั หลงทางและกลวั จะไปไม่รอด ฮอวค์ ดิ จะกลบั ไปยงั
สถานีเนยแข็ง น. เพราะอย่างนอ้ ยถา้ กลบั ไป เฮมก็ยงั รออยู่ทน่ี ่ัน เขาจะไม่โดดเดยี่ วอกี
แตแ่ ลว้ ก็เรมิ่ ถามตวั เองดว้ ยคาถามเดมิ “ฉันจะทาอะไร ถา้ ไม่กลวั ”

ทแี รก ฮอวค์ ดิ วา่ เขาเอาชนะความกลวั ไดแ้ ลว้ แตก่ ลบั เป็ นวา่ รูส้ กึ กลวั บ่อยขนึ้ เกนิ
กวา่ ทต่ี วั เองจะยอมรบั ได ้ เขาไมแ่ น่ใจวา่ กลวั อะไร แตใ่ นสภาพทอี่ ดิ โรยชว่ งนี้ ทาใหเ้ ขา้ ใจได ้
วา่ เขากลวั ทต่ี อ้ งเดนิ ไปตามลาพงั ซง่ึ กอ่ นนีเ้ ขาไมร่ วู ้ า่ มนั คอื อะไร แตต่ อนนีเ้ ขาลา้ หลงั อยู่
เพราะความกลวั คอยรง้ั เขาไว ้

๑๓

เขาสงสยั ว่า เฮม ไดอ้ อกมาเผชญิ ชวี ติ หรอื เปล่า หรอื ยงั กลวั จนไม่กลา้ ทาอะไร
แลว้ ฮอวก์ ็นึกถงึ ชว่ งเวลาทตี่ วั เองรสู ้ กึ ดที ส่ี ดุ ในเขาวงกต น่ันคอื ชว่ งทเ่ี ขารดุ หนา้ ตอ่ ไป

เขาเขยี นขอ้ ความบนผนังไวเ้ พอื่ เป็ นทง้ั คตเิ ตอื นใจตนเอง และเป็ นเครอ่ื งหมายใหเ้ ฮม
เพอื่ นรกั ตามมา

มงุ่ ไปในทศิ ทางใหม่ จะชว่ ยหาเนยแข็งกอ้ นใหมไ่ ด้

ฮอวม์ องลงไปยงั ทางเดนิ ทมี่ ดื มดิ และรวู ้ า่ ตนเองกาลงั กลวั จะมอี ะไรรออยขู่ า้ งหนา้ บา้ ง
หรอื ไมม่ อี ะไรเลย หรอื แยไ่ ปกวา่ นนั้ อาจมภี ยั ซอ่ นเรน้ อยหู่ รอื เปลา่ ฮอวเ์ รมิ่ จนิ ตนาการไปวา่
อาจมอี นั ตรายมากมายเกดิ ขนึ้ เขารสู ้ กึ กลวั สดุ ชวี ติ

แลว้ เขากห็ วั เราะอยคู่ นเดยี ว เพราะรวู ้ า่ ความกลวั ทาใหส้ ง่ิ ตา่ ง ๆ แยล่ ง เขาจงึ เรม่ิ ทา
ในสง่ิ ทค่ี ดิ วา่ ตวั เองจะทาถา้ ไม่กลวั แลว้ ก็ลองเปลยี่ นเสน้ ทางใหม่

ขณะทเี่ รม่ิ วง่ิ ไปตามทางมดื ๆ ฮอวย์ มิ้ ออกมาแบบไมร่ ตู ้ วั เขากาลงั คน้ พบสงิ่ หลอ่ เลยี้ ง
จติ ใจ ฮอวป์ ลอ่ ยวางและม่นั ใจตอ่ สงิ่ ทร่ี ออยเู่ บอื้ งหนา้ ถงึ แมจ้ ะไม่รจู ้ รงิ ๆ วา่ คอื อะไรกนั แน่

ฮอวแ์ ปลกใจทต่ี นรสู ้ กึ สนุกสนานมากขนึ้ เรอ่ื ย ๆ
“ทาไมถงึ รสู ้ กึ ดแี บบนีน้ ะ” เขาสงสยั
“ทง้ั ทยี่ งั ไม่เจอเนยแข็ง และยงั ไม่รดู ้ ว้ ยซา้ วา่ ตวั เองจะไปไหน”
ไม่นานนัก ก็รวู ้ า่ ทาไม ถงึ สบายใจ
เขาหยดุ พกั พรอ้ มเขยี นขอ้ ความบนผนังอกี ครง้ั

สลดั ความกลวั ไปได้ กจ็ ะเปน็ อสิ ระ

ฮอวร์ ดู ้ วี า่ ความกลวั นั้น เคยจองจาเขาไว ้ การเดนิ ในวถิ ที างใหม่กลบั ชว่ ยใหเ้ ป็ นอสิ ระ
ตอนนีเ้ ขาสมั ผสั ไดถ้ งึ สายลมเย็นสดชน่ื ทพี่ ดั เขา้ มาในบรเิ วณเขาวงกตนี้ จงึ สูด
ลมหายใจลกึ ๆ หลายครง้ั จนรูส้ กึ กระปรกี้ ระเปรา่ เม่ือเอาชนะความกลวั ได ้ เขากลบั รูส้ กึ
เพลดิ เพลนิ กวา่ ทเี่ คยคดิ ไวอ้ กี
ฮอวไ์ ม่ไดร้ ูส้ ึกแบบนีม้ านาน จนเกอื บลืมไปแลว้ ว่า มนั สนุกแค่ไหน ท่ีไดล้ องทา
สงิ่ ใหม่ ๆ

๑๔

ฮอวจ์ นิ ตนาการอกี ครง้ั เพ่ือใหร้ ูส้ กึ ดมี ากยงิ่ ขนึ้ โดยสรา้ งมโนภาพว่าตวั เองน่ังอยู่
ทา่ มกลางกองเนยแข็งของโปรด ไม่วา่ จะเป็ นเนยแข็งเชดดารห์ รอื เนยแข็งบรี มองเห็นตวั เอง
กนิ เนยแข็งที่ชอบมากมายแลว้ ก็รูส้ กึ รนื่ รมยก์ บั ภาพท่ีเห็น และนึกต่อว่าจะเป็ นสุขมาก
แคไ่ หนหากไดล้ มิ้ รสจรงิ ๆ

ยงิ่ เห็นภาพตวั เองกาลงั เพลดิ เพลนิ อยู่กบั เนยแข็งชดั เจนเท่าใด ก็รูส้ กึ เหมือนจรงิ
และน่าเชอ่ื ถอื มากขนึ้ เท่านั้น ฮอวร์ สู ้ กึ วา่ ตนเองตอ้ งหาเนยแข็งพบแน่ ๆ

เขาเขยี นตอ่ วา่

จนิ ตนาการวา่ มคี วามสขุ กบั เนยแขง็ กอ้ นใหม่
แมจ้ ะยงั ไมพ่ บ กย็ งั ชว่ ยนาทางเราได้

ฮอวเ์ รม่ิ คดิ วา่ เขาไดอ้ ะไร มากกวา่ จะคดิ วา่ เสยี อะไรไป
ฮอวส์ งสยั ว่า ทาไมเขาถึงเคยคิดว่า การเปลี่ยนแปลงจะทาใหส้ ่ิงต่าง ๆ แย่ลง
แตเ่ ดย๋ี วนีเ้ ขารสู ้ กึ วา่ การเปลย่ี นแปลงอาจนาไปสสู่ ง่ิ ทดี่ กี วา่
“ทาไมฉันไม่เขา้ ใจเรอื่ งนีม้ ากอ่ นนะ” เขาถามตวั เอง
ฮอวอ์ อกวง่ิ ไปยงั เขาวงกตดว้ ยพละกาลงั และความว่องไวเพม่ิ ขนึ้ ไม่นานนักก็ไดเ้ ห็น
สถานีเนยแข็ง และเรมิ่ ตน่ื เตน้ เมอ่ื เห็นเนยแข็งใหม่กอ้ นเล็ก ๆ อยใู่ กลท้ างเขา้
มนั เป็ นเนยแข็งแบบทไี่ ม่เคยเห็นมากอ่ น แต่ดูน่ากนิ มาก ฮอวล์ องชมิ ดแู ละคดิ ว่า
รสชาติเย่ยี ม เขากนิ เศษเนยแข็งท่ีมีอยู่จนเกอื บหมดแลว้ เก็บสองสามชนิ้ ใส่กระเป๋ าไว ้
กนิ คราวหลงั หรอื อาจเอาไวเ้ ผอ่ื เฮมดว้ ย กาลงั วงั ชาของฮอวเ์ รมิ่ ฟื้นคนื มา
เขาตรงไปในสถานีเนยแข็งอย่างตน่ื เตน้ ยงิ่ นัก แต่แลว้ ก็ใจหาย เมอื่ ไม่พบอะไรเลย
คงตอ้ งมใี ครถงึ ทนี่ ี่กอ่ นและเหลอื เศษเนยแข็งไวน้ ิดเดยี ว
เขานึกไดว้ า่ ถา้ มาเรว็ กวา่ นี้ คงพบเนยแข็งจานวนมากแน่ ๆ
ฮอวต์ ดิ สนิ ใจกลบั ไปดวู า่ เฮม พรอ้ มจะรว่ มตามหาเนยแข็งหรอื ยงั
ขณะทฮี่ อวเ์ ดนิ กลบั เขาหยดุ แลว้ เขยี นบนผนังวา่

ละทง้ิ เนยแข็งเกา่ เรว็ เทา่ ใด
กจ็ ะเจอเนยแข็งใหมเ่ รว็ เทา่ นนั้

๑๕

หลงั จากน้ัน ฮอวก์ ็กลบั ไปสถานีเนยแข็ง น. และพบเฮม เขาใหเ้ นยแข็งใหม่แกเ่ ฮม

แตเ่ ฮมไม่รบั
เฮมขอบใจฮอว ์ แตก่ ลบั บอกวา่ “ฉันคดิ วา่ ไม่ชอบเนยแข็งใหม่ มนั ไม่ใชท่ ฉ่ี ันคนุ ้ เคย

ฉันตอ้ งการเนยแข็งของฉันกลบั มา และจะไม่ยอมเปลย่ี นใจจนกวา่ จะไดส้ ง่ิ ทต่ี อ้ งการ”
ฮอวส์ า่ ยหนา้ อยา่ งผดิ หวงั และลงั เลทจ่ี ะกลบั ไปตามลาพงั เมอ่ื ไปถงึ จดุ ซงึ่ ไกลทส่ี ดุ ใน

เขาวงกตทเี่ คยไป เขาก็คดิ ถงึ เพอ่ื นรกั ขนึ้ มา แตก่ ็ตระหนักว่าเขาพอใจสง่ิ ทกี่ าลงั คน้ หาอยู่
แมจ้ ะยงั ไมพ่ บสง่ิ ทหี่ วงั วา่ จะเป็ นเสบยี งเนยแข็งจานวนมหาศาล แตก่ ็ทาใหร้ วู ้ า่ ความสขุ ไม่ได ้
อยทู่ ก่ี ารมเี นยแข็งอยา่ งเดยี ว

เขาสขุ ใจทไ่ี ม่ตอ้ งจมอยกู่ บั ความกลวั เขาพอใจกบั สง่ิ ทที่ าขณะนี้
เมอ่ื รเู ้ ชน่ นี้ ทาใหฮ้ อวไ์ มร่ สู ้ กึ ออ่ นเพลยี เหมอื นชว่ งทอ่ี ยใู่ นสถานีเนยแข็ง น. เพยี งแค่
รบั รวู ้ า่ ตวั เองไม่ไดส้ ยบตอ่ ความกลวั และการเลอื กวถิ ทึ างใหม่ไดช้ ว่ ยหลอ่ เลยี้ งจติ ใจและให ้

กาลงั กบั เขา
เดย๋ี วนีเ้ ขาคดิ ไดแ้ ลว้ ว่า มนั ขนึ้ อยู่กบั เวลาเท่านั้น ว่าจะพบสง่ิ ทตี่ อ้ งการหรอื เปล่า

อนั ทจี่ รงิ เขารสู ้ กึ วา่ ไดพ้ บสง่ิ ทตี่ อ้ งการแลว้
ฮอวย์ มิ้ เพราะตระหนักดวี า่

เทย่ี วเสาะหาในเขาวงกต

ยงั ดกี วา่ ทนรออยา่ งไรเ้ นยแข็ง

ฮอวต์ ระหนกั ดเี หมอื นอยา่ งทเี่ คยคดิ ไดว้ า่ สงิ่ ทเี่ รากลวั นัน้ อาจไมไ่ ดเ้ ลวรา้ ยเหมอื นท่ี
คาดคดิ ไว ้ ความกลวั ทเี่ รากอ่ ขนึ้ ในใจน้ันรา้ ยกวา่ สงิ่ ทม่ี นั เป็ นอยเู่ สยี อกี

ฮอวเ์ คยกลวั จะไมไ่ ดเ้ จอเนยแข็งใหม่เสยี จนไมก่ ลา้ ออกตามหา ทวา่ ตง้ั แตอ่ อกเดนิ ทาง
มา เขากลบั พบเนยแข็งมากพอใหต้ ามหาชนิ้ อน่ื ตอ่ ไป ถงึ ตอนนีเ้ ขาหวงั จะเจอมากยงิ่ ขนึ้ อกี
แคม่ องไปขา้ งหนา้ ก็ตน่ื เตน้ แลว้

ความคดิ เดมิ ถกู ครอบงาดว้ ยความกงั วลและความกลวั เขาเคยคดิ วา่ เนยแข็งอาจจะ
มไี ม่มากพอ หรอื อยไู่ ดไ้ ม่นานเท่าทต่ี อ้ งการ เขามวั แตค่ ดิ ไปในทางรา้ ยมากกวา่ เรอ่ื งดี ๆ ท่ี
อาจจะเกดิ ขนึ้

แตท่ ุกอยา่ งก็เปลยี่ นไปตง้ั แตว่ นั ทอ่ี อกจากสถานีเนยแข็ง น.
เขาเคยเชอ่ื วา่ เนยแข็งไม่ควรหายไปและความเปลยี่ นแปลงไม่สมควรเกดิ ขนึ้
เดย๋ี วนีเ้ ขารแู ้ ลว้ วา่ การเปลยี่ นแปลงยอ่ มเกดิ ขนึ้ ไดท้ ุกเวลาเป็ นธรรมดา ไม่วา่ อยาก
ใหม้ นั เกดิ ขนึ้ หรอื ไม่ก็ตาม เราจะประหลาดใจก็เกดิ ความเปลย่ี นแปลงถา้ ไม่เคยเตรยี มใจ

และไม่เคยมองหามนั มากอ่ น

๑๖

เมอ่ื ฮอวร์ วู ้ า่ ตนไดเ้ ปลย่ี นความเชอ่ื ไปแลว้ เขาจงึ หยดุ พกั และเขยี นบนผนงั วา่

ความเชอ่ื เกา่ ๆ ไมช่ ว่ ยใหพ้ บเนยแข็งใหมไ่ ด้

ฮอวย์ งั ไม่พบเนยแข็งเลย แตข่ ณะทว่ี ง่ิ หาอยใู่ นเขาวงกตน้ัน เขานึกถงึ สงิ่ ทไี่ ดเ้ รยี นรู ้

ตอนนีฮ้ อวเ์ ขา้ ใจดแี ลว้ ว่า ความเชอ่ื ใหม่ ๆ จะเป็ นกาลงั ใจใหป้ ระพฤตติ ามแนวทาง
ใหม่ เขาจงึ เรมิ่ ปฏบิ ตั ติ วั แตกตา่ งไปจากเมอ่ื ครง้ั ทย่ี งั คอยหวนกลบั ไปยงั สถานีไรเ้ นยแข็ง

เขารวู ้ า่ เมอ่ื เปลย่ี นแปลงสงิ่ ทเี่ ชอื่ ก็จะปรบั เปลย่ี นสงิ่ ทที่ าได ้
เราอาจคดิ วา่ การเปลยี่ นแปลงเป็ นโทษและรสู ้ กึ ตอ่ ตา้ น หรอื อาจจะเชอื่ วา่ การคน้ หา
เนยแข็งใหม่จะเป็ นประโยชน์ แลว้ ยอมรบั กบั ความเปลยี่ นแปลง
ทงั้ หมดนีข้ นึ้ อยกู่ บั สงิ่ ทเี่ ราเลอื กจะเชอ่ื

ฮอวเ์ ขยี นบนผนังวา่

เปลย่ี นวถิ ที างซะ

หากเหน็ วา่ จะทาใหเ้ รามคี วามสขุ

ไฟพรอ้ มกบั การมองหาเนยแข็งใหม่

ฮอวค์ ดิ วา่ ตวั เองคงอยใู่ นสภาพทด่ี กี วา่ นีแ้ น่ ถา้ รจู ้ กั รบั มอื กบั ความเปลย่ี นแปลงและ
ออกจากสถานีเนยแข็ง น. ตง้ั แต่เน่ิน ๆ เขาคงรูส้ กึ แข็งแกรง่ ขนึ้ ทง้ั กายและใจ รวมทง้ั
เผชญิ กบั ความยากลาบากในการหาเนยแข็งใหม่ซงึ่ ดกี วา่ ได ้ อนั ทจี่ รงิ ตอนนีฮ้ อวน์ ่าจะเจอ
เนยแข็งแลว้ ถา้ รูจ้ กั คาดการณว์ ่าจะมีการเปล่ียนแปลง แทนท่ีจะเสียเวลาไม่ยอมรบั
ความเปลยี่ นแปลง

ฮอวจ์ นิ ตนาการอกี ครงั้ และเห็นตวั เองกาลงั มีความสุขกบั การลมิ้ รสเนยแข็งใหม่
จงึ ตกลงใจทจ่ี ะเดนิ หนา้ ตอ่ ไปยงั บรเิ วณอน่ื ในเขาวงกตซง่ึ ยงั ไม่เคยไป แลว้ ก็พบเศษเนยแข็ง
ตามจดุ ตา่ ง ๆ ทาใหเ้ ขาเรม่ิ มกี าลงั และความเชอื่ ม่นั เพม่ิ ขนึ้ อกี ครงั้

เมอ่ื หวนคดิ ถงึ ทซี่ ง่ึ เขาดนั้ ดน้ มา ฮอวด์ ใี จทต่ี วั เองเขยี นขอ้ ความบนฝาผนังไวต้ ามท่ี
ต่าง ๆ และเชอ่ื ม่นั ว่า ขอ้ ความเหล่านั้นจะเป็ นรอ่ งรอยใหเ้ ฮมตามเขา้ มาในเขาวงกต

ถา้ เฮมยอมออกจากสถานีเนยแข็ง น.
ฮอวห์ วงั ว่าตวั เองกาลงั ไปถูกทาง รวมทงั้ นึกถึงความเป็ นไปได ้ ท่ีเฮมจะอ่านคติ

เตอื นใจบนผนังและหาทางมาจนเจอ

๑๗

เขาเขยี นสงิ่ ทค่ี รนุ่ คดิ อยตู่ ลอดบนผนังวา่

การสงั เกตความเปลยี่ นแปลงเลก็ นอ้ ย

เสยี แตเ่ นนิ่ ๆ จะทาใหป้ รบั ตวั

เขา้ กบั การเปลย่ี นแปลงขนานใหญไ่ ด้

ถงึ ตอนนีฮ้ อวเ์ ลกิ ยดึ ตดิ กบั อดตี แลว้ เรมิ่ ปรบั ตวั ใหเ้ ขา้ กบั ปัจจบุ นั

ฮอวย์ งั คงเรง่ ฝี เทา้ ตอ่ ไปในเขาวงกตดว้ ยกาลงั แกรง่ กลา้ กวา่ เดมิ และแลว้ บางอย่างก็
เกดิ ขนึ้

ทงั้ ท่ีดูราวกบั ว่าเขาไดว้ นเวยี นอยู่ในเขาวงกตมาจนชว่ั นิรนั ดร ์ การเดนิ ทางหรอื
อาจเป็ นเศษเสยี้ วหน่ึงของการเดนิ ทางกลบั สนิ้ สดุ ลงรวดเรว็ และมคี วามสขุ

ฮอวม์ ุ่งตรงไปตามทางสายใหม่ เลยี้ งตรงหวั มุมและเจอเนยแข็งทส่ี ถานีเนยแข็ง ม.!
เมอ่ื เขา้ ไปขา้ งใน ฮอวต์ อ้ งตกใจกบั สงิ่ ทเ่ี ห็น เพราะมเี นยแข็งกองพะเนินเต็มไปหมด
อยา่ งทไี่ ม่เคยเห็น บางชนิดก็ไม่เคยรจู ้ กั เพราะเป็ นของใหม่
ชว่ั ขณะหนึ่ง เขาเกดิ สงสยั ว่าสงิ่ ทเี่ ห็นนั้น เป็ นจรงิ หรอื ความฝันกนั แน่ จนกระท่งั
เห็นสนิฟฟ์ และสเคอรร์ ี่
สนิฟฟ์ ผงกหวั ตอ้ นรบั สว่ นสเคอรร์ โี่ บกมอื ทกั ทาย พุงป่ องนอ้ ย ๆ ของทง้ั คแู่ สดงให ้
เห็นวา่ พวกมนั อยทู่ น่ี ี่มาพกั ใหญแ่ ลว้
ฮอวร์ บี ทกั ทายตอบและชมิ เนยแข็งทช่ี อบทุกชนิด เขาถอดรองเทา้ ออก ผูกเชอื ก
รองเทา้ เขา้ ดว้ ยกนั แลว้ หอ้ ยคอไวเ้ ผอ่ื ตอ้ งใชอ้ กี
สนิฟฟ์ กบั สเคอรร์ ตี่ า่ งหวั เราะ และผงกหวั ใหด้ ว้ ยความชน่ื ชม จากนั้นฮอวก์ ็รบี โดด
เขา้ ใสเ่ นยกองใหม่ เมอ่ื กนิ จนอมิ่ ก็หยบิ เนยแข็งสดชนิ้ เล็ก ๆ ขนึ้ แลว้ ทาทา่ เหมอื นดมื่ ฉลอง
“ไชโย แดค่ วามเปลย่ี นแปลง !”
ขณะทฮ่ี อวก์ าลงั มคี วามสขุ กบั เนยแข็งใหม่ เขาหวนคดิ ถงึ สง่ิ ทไี่ ดเ้ รยี นรู ้
เขารูแ้ ลว้ ว่า ตอนท่ียงั กลวั การเปล่ียนแปลง เขามวั แต่ยดึ ตดิ อยู่กบั ภาพลวงตา
ของเนยแข็งชนิ้ เกา่ ซงึ่ ไม่ไดอ้ ยทู่ เี่ ดมิ อกี แลว้
แลว้ อะไรทาใหเ้ ขาเปล่ียนไป เพราะกลวั อดตายหรอื เปล่า ฮอวย์ ิม้ เมื่อคดิ ไดว้ ่า
ความกลวั นั้นชว่ ยไดจ้ รงิ ๆ
จากน้ันฮอวก์ ็หวั เราะ และเรม่ิ เขา้ ใจว่า ตวั เองเรม่ิ เปลย่ี นไป นับแต่รจู ้ กั หวั เราะเยาะ
กบั สิ่งที่ทาผิดพลาดไป รวมทงั้ ยงั เรยี นรูว้ ิธปี รบั เปล่ียนใหเ้ ร็วท่ีสุดดว้ ยการเยาะเยย้ ใน
ความขลาดเขลาของตวั เอง เพอื่ ใหร้ จู ้ กั ปลอ่ ยวางและเรง่ กา้ วตอ่ ไปขา้ งหนา้ ได ้

๑๘

ฮอวไ์ ดร้ จู ้ กั คณุ คา่ ของการกา้ วเดนิ ตอ่ ไป จากสนิฟฟ์ และสเคอรร์ ี่ พวกหนูตา่ งมชี วี ติ
ง่าย ๆ ไม่คดิ มากหรอื ทาเรอ่ื งใหซ้ บั ซอ้ นจนเกนิ พอดี เมอื่ สถานการณเ์ ปลย่ี นแปลงและเนย
แข็งหายไป หนูก็รจู ้ กั ปรบั เปลยี่ นดว้ ยการออกตามหาเนยแข็ง เขายงั จาเหตกุ ารณน์ ้ันไดด้ ี

ฮอวใ์ ชส้ มองอนั ยอดเยยี่ มทาในสงิ่ ทม่ี นุษยต์ วั นอ้ ย ๆ อยา่ งเขาทาไดด้ กี วา่ หนู
เขาลองสมมตภิ าพตวั เองพรอ้ มรายละเอยี ดใหเ้ หมอื นจรงิ ว่า พบสงิ่ ทด่ี กี วา่ แถมยงั

ดกี วา่ มากดว้ ย
ฮอวร์ ะลกึ ถงึ ความผดิ พลาดทท่ี าในอดตี และใชม้ นั เป็ นบทเรยี นสาหรบั อนาคต เขารู ้

ดวี า่ คนเราสามารถเรยี นรเู ้ พอื่ รบั มอื กบั ความเปลย่ี นแปลงได ้
ควรเล็งเห็นความจาเป็ นในการทาเรอื่ งต่าง ๆ ใหง้ ่ายขนึ้ รจู ้ กั ยดื หยุ่นและกา้ วตอ่ ไป

อยา่ งรวดเรว็
ไม่จาเป็ นตอ้ งทาเรอื่ งใหซ้ บั ซอ้ นมากเกนิ ไป หรอื ปล่อยใหค้ วามเชอ่ื ทน่ี ่ากลวั ทาให ้

ตวั เองสบั สน
รจู ้ กั สงั เกตความเปลยี่ นแปลงเล็ก ๆ นอ้ ย ๆ ทเี่ รม่ิ เกดิ ขนึ้ เพอ่ื เตรยี มตวั เองใหพ้ รอ้ ม

รบั การเปลย่ี นแปลงครงั้ ใหญท่ จี่ ะตามมา
ฮอวร์ ูว้ ่าเขาตอ้ งรูจ้ กั ปรบั ตวั ใหเ้ รว็ ขนึ้ เพราะถา้ ปรบั ตวั ไม่ทนั ก็อาจจะไม่มโี อกาส

ปรบั ตวั อกี เลย
เขายอมรบั วา่ อปุ สรรคสาคญั ยงิ่ ตอ่ การปรบั ตวั นั้นอยภู่ ายในตวั คนเราน่ันเอง และคง

ไม่มอี ะไรดขี นึ้ จนกวา่ เราจะเปลยี่ นแปลงตนเอง
บางทสี ง่ิ สาคญั ทสี่ ดุ คอื การตระหนักวา่ มเี นยแข็งใหม่อยขู่ า้ งนอกเสมอไม่ว่าเราจะรู ้

หรอื ไม่ก็ตาม และเราจะไดเ้ นยแข็งเป็ นรางวลั ถา้ หากรูจ้ กั เอาชนะความกลวั และสนุกไป
กบั การผจญภยั นั้น

ฮอวร์ ูว้ ่า ความกลวั บางอย่างควรมีไว ้ เพราะมนั ชว่ ยกนั เราใหพ้ น้ จากอนั ตรายได ้
แตเ่ ขากร็ ดู ้ วี า่ ความกลวั ของเขาสว่ นใหญไ่ ม่มเี หตผุ ล แถมยงั ทาใหเ้ ขาไม่กลา้ เปลยี่ นแปลง
ในเวลาทสี่ มควรจะทา

ชว่ งน้ันเขาไม่ชอบความเปลย่ี นแปลงเลย แต่ก็รูว้ า่ ความเปลย่ี นแปลงกบั กลายเป็ น
สง่ิ ดี ๆ ทซ่ี อ่ นอยู่ เพราะชว่ ยใหเ้ จอเนยแข็งทด่ี ขี นึ้

และยงั ทาใหพ้ บสว่ นดขี องตวั เองดว้ ย
เมื่อฮอวน์ ึกถึงบทเรยี นท่ีไดร้ บั ทาใหน้ ึกถึงเฮมดว้ ย เขาไม่แน่ ใจว่าเฮมจะได ้
อา่ นขอ้ ความทเ่ี ขยี นไวบ้ นผนังทส่ี ถานีเนยแข็ง น. และตลอดทางในเขาวงกตหรอื เปลา่

๑๙

เฮมตดั สนิ ใจปลอ่ ยวางและกา้ วตอ่ ไปหรอื เปลา่ นะ เขาจะเขา้ มาในเขาวงกต และพบ
กบั สง่ิ ทที่ าใหช้ วี ติ ดขี นึ้ หรอื ยงั หนอ

หรอื ยงั จมปลกั อยเู่ พราะไม่ยอมเปลยี่ นแปลง
ฮอวน์ ึกสมมตวิ ่า ถา้ หาทางกลบั ไปทส่ี ถานีเนยแข็ง น. เพอื่ ดูว่าเฮมยงั อยู่หรอื ไม่
และถา้ พบกนั เขาคดิ วา่ จะชว่ ยใหเ้ ฮมพน้ จากสภาพจนตรอกได ้ แมจ้ ะรดู ้ วี า่ เคยพยายาม
ชกั ชวนใหเ้ ฮมเปลย่ี นใจมาแลว้
เฮมตอ้ งหาทางออกภาวะสบายจนเคยและเอาชนะความกลวั ใหไ้ ด ้ ไม่มใี ครทาแทน
หรอื บอกใหเ้ ขาทาได ้ แตเ่ ขาตอ้ งเห็นเอง ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งวา่

การเปลย่ี นแปลงกอ่ ประโยชนก์ บั ตวั เขาเอง

ฮอวร์ วู ้ า่ เขาบอกลทู่ างไวใ้ หแ้ ลว้ และเฮมคงหาทางเจอได ้ ถา้ เพยี งแคอ่ า่ นคตเิ ตอื นใจ
บนผนงั

เขาทบทวนและเขยี นบทเรยี นทไี่ ดท้ งั้ หมดบนผนังดา้ นทใ่ี หญท่ ส่ี ดุ ในสถานีเนยแข็ง ม.
รวมทงั้ วาดรปู เนยแข็งไว ้ ลอ้ มรอบคตเิ ตอื นใจ พรอ้ มกบั ยมิ้ ขณะมองดขู อ้ ความเหลา่ น้ัน

คตเิ ตอื นใจบนผนงั
การเปลยี่ นแปลงเกดิ ขนึ้ ได้ มคี นคอยเอาเนยแขง็ ไปเสมอ
คาดหมายกบั ความเปลย่ี นแปลง จงเตรยี มตวั ใหพ้ รอ้ มเมอ่ื เนยแขง็ หายไป
เฝา้ สงั เกตความเปลย่ี นแปลง จงดมเนยแขง็ อยเู่ สมอ จะไดร้ ถู้ า้ มนั เรม่ิ เกา่

ปรบั ตวั เขา้ กบั ความเปลย่ี นแปลงใหร้ วดเรว็
ละทง้ิ เนยแขง็ เกา่ เรว็ เทา่ ใด กจ็ ะเจอเนยแขง็ ใหมเ่ รว็ เทา่ นนั้

จงเปลย่ี นแปลง
ออกตามหาเนยแขง็
มคี วามสขุ กบั การเปลยี่ นแปลง

ดม่ื ดา่ กบั การผจญภยั และมคี วามสขุ กบั รสชาตขิ องเนยแขง็ ใหม่

พรอ้ มทจี่ ะแปลงอยา่ งรวดเรว็ และสนกุ กบั การเปลยี่ นแปลงครงั้ แลว้ ครง้ั เลา่
มคี นคอยเอาเนยแขง็ ไปเสมอ

๒๐

ฮอวร์ วู ้ า่ เขามาไกลแคไ่ หน นับตงั้ แตอ่ ยกู่ บั เฮมในสถานีเนยแข็ง น. และก็รวู ้ า่ ถา้ ปลอ่ ย
ตวั ตามสบายมากเกนิ ไป ก็มโี อกาสกลบั ไปเหมอื นเกา่ ไดง้ ่าย ๆ ดงั นั้นเขาจะคอยตรวจตรา
สถานีเนยแข็ง ม. เพ่ือดูสภาพเนยแข็งทุกวนั รวมทง้ั จะทาทุกวถิ ที างอย่างเต็มกาลงั ใน
การหลกี เลย่ี งไม่ใหต้ วั เองตอ้ งเผชญิ กบั ความเปลยี่ นแปลงทไี่ ม่คาดฝัน

แมว้ า่ ฮอวย์ งั มเี นยแข็งอยอู่ กี มาก และก็ยงั เขา้ ไปในเขาวงกตเพอ่ื สารวจทใ่ี หม่ ๆ วา่
เกดิ อะไรขนึ้ บา้ ง รวมทงั้ รวู ้ า่ การหาทางหนีทไี่ ล่ ย่อมดกี วา่ การปลอ่ ยตวั เองใหส้ บายจนเคย
ตวั

แลว้ ฮอวก์ ไ็ ดย้ นิ เสยี งเคลอื่ นไหวอยใู่ นเขาวงกต เมอ่ื เสยี งดงั ขนึ้ เรอ่ื ย ๆ เขารแู ้ ลว้ วา่ มี
คนกาลงั มา

น่ันจะไม่ใช่ เฮม หรอื เปลา่ นะ เขากาลงั เดนิ เลยี้ วมาตรงหวั มุมใชไ่ หม
ฮอวภ์ าวนาและหวงั อย่างท่ีเขาคดิ หลายครงั้ ว่า บางทใี นที่สุด... เพ่ือนของเขาจะ
สามารถ...

จงตามหาเนยแข็ง

และมคี วามสขุ กบั มนั !

๒๑

หลงั พกั เทยี่ ง

เมอื่ ครสิ เลา่ จบ เสยี งระฆงั ก็ดงั ขนึ้ ซงึ่ เป็ นสญั ญาณบอกวา่ หมดเวลาพกั เทยี่ งแลว้
“เดย๋ี วกอ่ น ฉันยงั ไม่คอ่ ยเขา้ ใจเลย” เมลานีพูด “เจอกนั ตอ่ เย็นนีท้ รี่ า้ นชารค์ กดี้ ี

ไหม”
“ไดเ้ ลยเพอ่ื น” จอชพดู ไปพรอ้ มกบั ขยา กระดาษเชด็ ปาก แลว้ โยนลงถงั ขยะ
“ดเี หมอื นกนั ” เคอรร์ เ่ี สรมิ ทนั ที เพอ่ื นทกุ คนตกลงวา่ จะเจอกนั ยกเวน้ คารล์
“ฉันไม่ไป” คารล์ บอกกบั เคอรร์ ่ี “คนื นีม้ รี ายการทอ่ี ยากด”ู
“มนี ัดกบั ทวี ลี ะ่ ซ”ิ เคอรร์ พ่ี ูดตดิ ตลก “งน้ั ทเี่ หลอื เจอกนั คนื นี”้ เคอรร์ พี่ ูด ขณะที่

เพอื่ น ๆ แยกยา้ ยกนั ออกจากโรงอาหารเพอ่ื ไปเขา้ เรยี นชว่ งบา่ ย
ค่าวนั น้ัน ครสิ เป็ นคนแรกท่ีไปถึงรา้ นชารค์ กี้ ซง่ึ เป็ นรา้ นพิซซ่าประจาเมือง

เขาเลอื กโตะ๊ ใหญด่ า้ นหลงั รา้ นทด่ี นู ่ังสบายและมที น่ี ่ังพอใหท้ ุกคน
เมอ่ื มากนั ครบ ก็ไดเ้ วลาเลอื กสง่ั หนา้ พซิ ซา่ ซง่ึ มกั จะกลายเป็ นเรอ่ื งใหเ้ ถยี งกนั อยู่

เสมอ ขณะพวกเขาแขง่ กนั เลอื กหนา้ พซิ ซา่ จนทาใหพ้ นักงานเสริ ฟ์ หญงิ สบั สนไปเลยน้ัน
เอนาพดู ขนึ้ วา่ “พซิ ซา่ เราตอ้ งใชเ้ นยแข็งใหม่นะคะ ไม่เอาเนยแข็งเกา่ ” แลว้ ทงั้ วงก็หวั เราะ
กนั ใหญ่ สว่ นพนักงานเสริ ฟ์ ก็เดนิ ออกไปแถมเดนิ สน่ั หวั งง

“ฉันคดิ ถงึ เรอ่ื งนีอ้ ยู่ตลอดบ่าย” เมลานีพูด “พวกเธอว่าตวั เองเป็ นตวั ละครตวั ไหน
ในเรอื่ ง สนิฟฟ์ สเคอรร์ ี่ เฮม หรอื ฮอวล์ ะ่ ”

“ตอ้ งเลอื กแคค่ นเดยี วเหรอ” ปี เตอรถ์ าม “บางครง้ั ฉนั กเ็ หมอื นกบั สเคอรร์ ี่ บางครง้ั ก็

เหมอื น เฮม ไม่รสู ้ ”ิ
“ใช่ ฉันก็ว่าเราเป็ นไดห้ ลายตวั แลว้ แต่โอกาส” เอนาพูดแลว้ หนั ไปมองครสิ เพอื่

ขอคายนื ยนั
“ไม่ตอ้ งมามองฉันหรอก” ครสิ พดู “สงิ่ ทพ่ี วกนายจะไดจ้ ากเรอ่ื งนีข้ นึ้ อยกู่ บั ตวั พวก

นายเอง”
“ฉันคดิ วา่ เนยแข็งน่ันคอื อะไรก็ไดท้ เ่ี ราตอ้ งการ” เคอรร์ พี่ ดู
“หรอื สงิ่ ทคี่ วรจะได ้ ส่วนเขาวงกตคอื สถานทซี่ ง่ึ เรามาตามหาเนยแข็งก็เหมือนกบั

โรงเรยี นหรอื บา้ นไง”

“ก็ได”้ ปี เตอรพ์ ดู “เขา้ ใจแลว้ ไม่วา่ จะเป็ นเนยแข็ง เขาวงกตหรอื วา่ หนู วา่ แตเ่ รา
จะเอาเรอ่ื งนีไ้ ปใชไ้ ดย้ งั ไงละ ใครชว่ ยยกตวั อยา่ งใหฟ้ ังหน่อยซ”ิ

๒๒

ทุกคนเงยี บ ครสิ เลยชว่ ย “พวกนายรูใ้ ชไ่ หมว่า ฉันเคยเล่นบาสเกตบอลสมยั
มธั ยมตน้ ถงึ จะไม่ทาลายสถติ อิ ะไร แตฉ่ ันก็เลน่ ใชไ้ ด ้ พอขนึ้ มธั ยมปลายเลยลองสมคั รเขา้
ทีมโรงเรยี น ปรากฏว่า ไม่ติด และพวกที่ไดส้ ่วนใหญ่ก็ตวั สูงกว่าฉัน เลยทาใหฉ้ ัน
สงั เกตเห็นอะไรบางอยา่ ง มนั เหมอื นกบั วา่ แคแ่ ผล็บเดยี วพวกเพอ่ื น ๆ รวมทง้ั นายดว้ ย จอช
ตวั สงู ขนึ้ เรมิ่ โกนหนวดแลว้ ก็โตเป็ นหนุ่มกนั หมด แตฉ่ ันกลบั เหมอื นเดมิ ยงั ใสย่ นี ตวั เดมิ ที่
เคยใส่ ตอนเรยี นมธั ยมหนึ่ง”

“หลายสง่ิ รอบตวั เรม่ิ เปลยี่ นไป แต่ฉันไม่อยากใหม้ นั เป็ นอย่างนั้น ฉันก็เลยทาตวั
เหมอื นกบั เฮม มวั แตพ่ รา่ บน่ วา่ “ไม่เห็นยตุ ธิ รรมเลย”

ครสิ มองหนา้ ปี เตอรแ์ ละจอช แลว้ ยอมรบั วา่
“ตอนทพ่ี วกนายพาสาว ๆ ไปเตน้ รากนั ฉันกลบั น่ังอยใู่ นหอ้ งทบ่ี า้ น”
“แลว้ เกดิ อะไรขนึ้ อกี ” เมลานีถาม
“พอดฉี ันไดฟ้ ังเรอ่ื งเนยแข็ง หลงั จากน้ันมุมมองตอ่ สงิ่ ตา่ ง ๆ ก็เรม่ิ เปลย่ี นไป”
ครสิ เหลอื บดเู คอรร์ ่ี ซงึ่ เป็ นนกั บาสเกตบอลรปู รา่ งสงู ประจาทมี โรงเรยี น และพดู ตอ่ วา่
“แน่นอนเลยวา่ สมาคมบาสเกตบอลแห่งชาตไิ ม่มที างเลอื กฉันแน่” เพอ่ื น ๆ หวั เราะ

กนั ใหญ่
“ฉันเลยเปลย่ี นใจจะเป็ นเหมอื นฮอว ์ ทสี่ ามารถหวั เราะกบั สง่ิ ทเี่ กดิ ขนึ้ ได”้
“ฉันเลยเลกิ คดิ มาก นึก ๆ ดกู ็ตลกทมี่ วั เสยี เวลาคดิ เรอ่ื งความสงู ของตวั เอง ฉันวา่

ฉันเขา้ ใจคตเิ ตอื นใจบนผนังทวี่ า่ ถงึ ยงั ไงก็ยอ้ นกลบั ไปสถานีเนยแข็งเกา่ ไมไ่ ด ้ ซง่ึ ก็หมายถงึ
ความฝันทอี่ ยากเป็ นนักบาสเกตบอลเมอื่ สมยั อยมู่ ธั ยมหน่ึง”

“แลว้ เธอทายงั ไงตอ่ ละ่ ” เมลานีถามอกี
“ก็หาเนยแข็งใหมส่ ิ ฉันออกตามหามนั แลว้ ตอนนีก้ ็เพง่ิ ไดร้ ว่ มทมี ฟตุ บอล กฬี าทไี่ ม่
เคยคดิ เลยวา่ ฉันจะมฝี ี มอื แหม ! ถา้ ไดฟ้ ังเรอื่ งเนยแข็งเรว็ กวา่ นีก้ ็ดสี ”ิ
ปี เตอรม์ องดว้ ยความสงสยั “เดย๋ี ว ๆ นายกาลงั บอกวา่ นายเปลย่ี นไปเพราะไดฟ้ ังเรอ่ื ง
แคน่ ีเ้ หรอ”
“ไมใ่ ชเ่ พราะเนือ้ เรอื่ งนะ” ครสิ พดู “แตเ่ ป็ นขอ้ คดิ จากเรอื่ งตา่ งหาก หลงั จากทไ่ี ดฟ้ ัง
ทาใหฉ้ ันมองสงิ่ ตา่ ง ๆ เปลย่ี นไปจากเดมิ ฟังดมู เี หตผุ ลใชไ่ หม”
“คอื มีคนเอาเนยแข็งเธอไป” เมลานีพูดต่อ “พอเธอไดฟ้ ังเรอ่ื งนี้ ก็รูส้ ึกตวั เอง
เหมอื นเฮม เธอเลยปลอ่ ยวางและปรบั เปลยี่ นตวั เอง”
ครสิ และเพอ่ื นอกี สองสามคนพยกั หนา้ เห็นดว้ ย จอชครนุ่ คดิ อะไรบางอยา่ ง แลว้ จู่ ๆ
ก็พดู ขนึ้
“เรอื่ งนีท้ าใหฉ้ ันคดิ ถงึ ตอนทพี่ อ่ ทงิ้ พวกเราไป”

๒๓

คาพดู จอชทาใหท้ กุ คนตะลงึ เขาแทบไม่เคยเอย่ ถงึ พ่อเลย จอชพูดตอ่
“ฉันไมใ่ ชส่ นิฟฟ์ เพราะไมไ่ ดค้ อยตรวจตราดวู า่ มอี ะไรเกดิ ขนึ้ บา้ ง และไม่เคยคดิ ดว้ ย
ซา้ วา่ มนั จะเกดิ ขนึ้ ”
จอชเงยี บไปชว่ั ครู่ แลว้ พูดต่อ “ฉันก็ไม่ใชส่ เคอรร์ ี่ เพราะไม่รูเ้ ลยว่าควรทาอะไร
ต่อดี ฉันเหมือนเฮมต่างหาก ตอนนีก้ ็ยงั เหมือน...” จอชจบิ น้าอดั ลมและลดสายตาลง

“ฉันมวั แตร่ อใหเ้ นยแข็งกลบั มา”
เคอรร์ ใ่ี ชแ้ ขนโอบไหลจ่ อช “แหม ยงั ไม่สายทจ่ี ะเปลย่ี นแปลงหรอก”

“จรงิ ดว้ ย” เมลานีเสรมิ “การเหมอื นฮอวไ์ ม่ไดห้ มายความวา่ เธอจะตอ้ งหวั เราะและ
วง่ิ ออกไปทถ่ี นน แลว้ ตามหาพอ่ คนใหม่ซะทไี่ หน”

“บางทมี นั หมายถงึ การยอมทงิ้ เนยแข็งเกา่ ” เอนาออกความเห็น
“เหมอื นอย่างทคี่ รอบครวั เธอเคยเป็ นสมยั พ่อยงั อยู่ดว้ ย แลว้ ก็เดนิ หนา้ ต่อเพอื่ หา

เนยแข็งใหม่”

“เนยแข็งใหม่คอื อะไรละ่ ” จอชถาม
เมลานีซง่ึ พ่อแม่หย่ากนั อธิบายว่า “ฉันว่านะ เนยแข็งใหม่ก็คือ วิธกี ารใหม่ใน
การพจิ ารณาสถานการณข์ องเธอและปฏบิ ตั ติ วั ใหต้ า่ งจากเดมิ เหมอื นอยา่ งเลกิ นอ้ ยใจทพ่ี อ่
ทงิ้ เธอไป หรอื เลกิ เศรา้ กบั เรอ่ื งทเ่ี ปลยี่ นแปลงไม่ได”้
“ใชเ่ ลย” เคอรร์ เี่ สรมิ “เธอไม่ใชค่ นทท่ี าใหพ้ ่อทงิ้ ไปนี่ แต่เธอตอ้ งรบั ผดิ ชอบชวี ติ
ตวั เองตง้ั แตน่ ีไ้ ป บางทอี าจถงึ เวลาทต่ี อ้ งกา้ วตอ่ ไปและพอใจกบั สงิ่ ทมี่ อี ย”ู่
เอนาสะกดิ ขาจอชทใี่ ตโ้ ตะ๊ และพูดขนึ้ “ออกตามหาเนยแข็งซะ !”
เพอ่ื น ๆ สงั เกตเห็นจอชเพงิ่ ยมิ้ ออก “ฉันมวั แตเ่ สยี เวลาคดิ วา่ ทาไมพอ่ ตอ้ งทงิ้ ฉันไป
พ่อไม่น่ าทาอย่างนี้ รูไ้ หมฉันไม่เคยคิดเลยว่าชวี ิตตอ้ งดาเนินต่อไป และอย่ายอมให ้
ความเปลยี่ นแปลงมาทาลายชวี ติ ตวั เองลง”
ครสิ รสู ้ กึ วา่ จอชตอ้ งการเวลาทจ่ี ะคดิ ตอ่ จงึ เปลยี่ นเรอ่ื งพดู
“นักฟตุ บอลบางคนในทมี ก็รจู ้ กั เรอ่ื งนี้ แตบ่ างคนเห็นเป็ นเรอ่ื งไรส้ าระ ไม่เห็นตอ้ งหา

ขอ้ คดิ ใหว้ นุ่ วายเลย”
“แต่คนทเ่ี ล่นเก่ง ๆ กลบั บอกว่า เรอื่ งนีท้ าใหพ้ วกเขาละทงิ้ สง่ิ ซง่ึ เป็ นอุปสรรคต่อ

การเลน่ ได”้
“แถมยงั ไดใ้ ชภ้ าษาลบั เฉพาะพวกเราดว้ ย เชน่ ถา้ ใครในทมี เลน่ ไมเ่ ตม็ ท่ี เราก็จะบอก

วา่ อยา่ ทาเป็ นเฮมสิ ! สู ้ ๆ หน่อย !”
“เขา้ ท่าแฮะ !” เคอรร์ ช่ี ม “ไวจ้ ะใปใชใ้ นทมี ผูห้ ญงิ บา้ ง แต่รูไ้ หม สง่ิ ทฉี่ ันคดิ มา

ตลอดคอื เราจะทาอะไร ถา้ ไม่กลวั การเปลย่ี นแปลง”
ปี เตอรพ์ ูดว่า “ป่ านนีฉ้ ันคงไดข้ นึ้ แสดงบนเวทีกบั วงดนตรดี ี ๆ “ แลว้ เขาก็ทาท่า

ดดี กตี าร ์

๒๔

เมลานีพูดบา้ ง “ถา้ ไม่กลวั ฉันคงชวนลุคออกเดทไปแลว้ ” เธอเอ่ยถงึ ผูช้ ายทแี่ อบ

ชอบเธอมานาน

แลว้ หนั ไปทางเอนา และถามวา่ “แลว้ เธอละ่ ”

เอนาคดิ อยคู่ รเู่ ดยี วกกต็ อบ “ฉนั เหรอ ยงั อยใู่ นเขาวงกตและกาลงั เตรยี มสมคั รเรยี น

ตอ่ มหาวทิ ยาลยั ”

“ยงั ไม่เสรจ็ อกี เหรอ” เมลานีตกใจ
เอนายกั ไหล่ “ยงั เลย ฉันยงั ไม่อยากคดิ เรอื่ งเรยี นจบเพราะยงั ไม่รวู ้ า่ ตวั เองอยากทา
อะไร และไม่อยากจากพวกเธอไป พวกเธอเป็ นเพอ่ื นทดี่ ที สี่ ดุ เลย”
“จากกนั ทไี่ หนละ่ ไม่วา่ จะเกดิ การเปลย่ี นแปลงขนึ้ กบั พวกเรา ความเป็ นเพอื่ นก็ไม่มี
วนั เปลยี่ นไป” ครสิ พดู
“ใช”่ เมลานีเห็นดว้ ย “แต่ถา้ เกดิ ความเปล่ียนแปลงขึน้ เราก็ตอ้ งออกตามหา

เนยแข็ง”
เอนายอมรบั “ฉันคงตอ้ งเปลย่ี นจากเฮมเป็ นฮอว ์ กอ่ นทจี่ ะมใี ครเอาเนยแข็งฉันไป

ตอนเรยี นจบ แตก่ ็ยงั ไม่รจู ้ ะทายงั ไงเลย”
เคอรร์ แ่ี นะนา “บางทเี ธอน่าจะลองจนิ ตนาการภาพเนยแข็งใหมใ่ นหวั เหมอื นอยา่ งท่ี

ฮอวท์ าไงละ”
“ก็เพราะภาพน่ันไม่ใชเ่ หรอทที่ าใหฮ้ อวก์ ลบั เขา้ ไปในเขาวงกต”
เมลานีถามเพอื่ น ๆ “เมื่อฮอวค์ ดิ ไดว้ ่าตวั เองจะพบสงิ่ ท่ีดกี ว่า ซง่ึ ก็คอื เนยแข็งใหม่

ของเขาไง”
เคอรร์ พี่ ดู “ตดิ ตามนะ ฉนั มกั จะนึกถงึ ภาพตวั เองกอ่ นทจี่ ะชตู ้ ลกู บาส เพราะพอเห็น

ภาพชดั เจน เวลาชตู ้ จรงิ ลกู จะไดล้ งมากขนึ้ ”
เอนาพดู ตอ่ “งนั้ ถา้ ฉันจนิ ตนาการวา่ ปีหนา้ กาลงั เรยี นมหาวทิ ยาลยั อยา่ งมคี วามสขุ

เรยี นรสู ้ ง่ิ ใหม่ ๆ คบเพอื่ นใหม่ แลว้ ความเปลยี่ นแปลงทฉ่ี นั ตอ้ งเผชญิ คงน่ากลวั นอ้ ยลงมาก

สนิ ะ”

เอนากนิ พซิ ซา่ อกี คาและลองนึกถงึ ตวั เองตอนอยมู่ หาวทิ ยาลยั

“อยา่ งนอ้ ย เธอก็ยงั ยอมรบั วา่ ตวั เองกลวั ” เมลานีพดู “แตบ่ างครง้ ฉนั ยงั ไม่รเู ้ ลยวา่
ตวั เองกลวั ความเปลยี่ นแปลง เป็ นเพราะฉันปกปิดความกลวั เอาไว”้

“ยงั ไงละ่ ” ปีเตอรถ์ าม
“เออ กก็ ารเลอื กตง้ั เทอมทแ่ี ลว้ ไง” เมลานีตอบ เสยี งฮอื ดงั ไปทงั้ โตะ๊ เลย
“จะพดู เรอื่ งนั้นอกี แลว้ เหรอ” ปีเตอรถ์ าม ขณะหยบิ พซิ ซา่ กนิ อกี ชนิ้
“แน่นอน” เมลานีรบั “แตค่ รง้ั นีไ้ มเ่ หมอื นกนั นะ” เธอขยบั แวน่ ขนึ้ และพดู ตอ่

๒๕
“รไู ้ หม ตอนนั้นฉันม่นั ใจวา่ จะไดเ้ ป็ นประธานนักเรยี น คดิ ดสู ิ ฉันเรยี นไดเ้ กรดสงู สดุ
ในหอ้ ง เลยไม่เคยนึกว่าจะตอ้ งทาอยา่ งอน่ื ดว้ ยถงึ จะไดเ้ ป็ นประธาน คดิ แต่ว่าแค่นีพ้ อแลว้
ก็ฉันไดเ้ จอสถานีเนยแข็งสถานีแรกแลว้ น่ี ฉันรนู ้ ะวา่ ตอนนั้นฉันคอ่ นขา้ งหยงิ่ !”
“แลว้ ทาไมถงึ ไม่ไดร้ บั เลอื กเหรอ แหม ! ถา้ ไดฟ้ ังเรอ่ื งนีเ้ รว็ กวา่ นี้ พวกเธอคงไม่ตอ้ ง
มาเบอ่ื ฟังฉันเป็ นเดอื น ๆ อา้ งขอ้ แกต้ วั หรอื ขอ้ โตแ้ ยง้ ต่าง ๆ ว่า แพเ้ ลอื กตง้ั เพราะมนั เป็ น
การแขง่ ขนั ความนิยมกนั บอกวา่ “การเลอื กตงั้ ไม่ยตุ ธิ รรม”
“แต่พอมองยอ้ นกลบั ไป ฉันว่าตวั เองเหมอื นเฮม ไดแ้ ต่น่ังอยู่ทส่ี ถานี รอใหค้ นเอา
เนยแข็งมาวางตรงหนา้ พอไม่เห็นเนยแข็งกโ็ ทษวา่ เป็ นความผดิ คนอน่ื พวกเธอบอกหน่อย
ซวิ า่ ตอนทฉี่ ันครา่ ครวญ เรอื่ งไม่ไดเ้ ป็ นประธานนักเรยี น ฉันเหมอื นเฮมใชไ่ หม”

“ก็เหมอื นนิดหน่อย” จอชหวั เราะ ทุกคนพลอยหวั เราะตาม
“แตพ่ วกเราเหมอื นเธอแหละ กลวั การเปลย่ี นแปลง” จอชพดู ตอ่
“พอเกดิ การเปลย่ี นแปลงซงึ่ เราคดิ วา่ ไมน่ ่าจะเกดิ ขนึ้ มนั ก็กลายเป็ นสงิ่ ไม่ดี แลว้ พอ
มคี นหนึ่งพดู วา่ ไม่ดี ทกุ คนก็จะพลอยเห็นดว้ ย เลยกลายเป็ นความกดดนั ในหมู่เพอื่ นไป”
“พอฉนั ยงิ่ คดิ วา่ ตวั เองเหมอื นใครในเรอื่ ง” เมลานีพดู “ฉันก็ยง่ิ เขา้ ใจวา่ ทาไมตวั เอง
ถงึ แพก้ ารเลอื กตงั้ ฉันเคยคดิ แตว่ า่ การเป็ นประธานนักเรยี นคงดดู เี วลาทก่ี รอกใบสมคั รเขา้
มหาวทิ ยาลยั ฉันเลยเฝ้ ารออยู่ทสี่ ถานีเนยแข็งทแี่ สนสบาย แทนทจ่ี ะออกไปผจญภยั ใน
เขาวงกต เพอื่ ตรวจดูการเปลยี่ นแปลงและรบี ลงมอื ปฏบิ ตั ิ ถา้ ทาอย่างน้ัน ฉันคงรูแ้ ลว้ ว่า
ประธานนักเรยี นแบบไหนทท่ี กุ คนตอ้ งการ”

“ถา้ ฉันเหมอื นฮอวส์ กั หน่อย คงสงั เกตไดว้ า่ ทาอะไรพลาดไป รจู ้ กั หวั เราะกบั ตวั เอง
และเปลยี่ นแปลงสงิ่ ทที่ าอยู่ มนั คงจะทาอะไรดขี นึ้ มาก แตฉ่ ันกลบั ไม่ไดท้ าอะไรเลย ไม่เอา

ไหนจรงิ ๆ” เมลานีพดู พลางสา่ ยหวั
“ปี หนา้ ยงั มนี ี่” เคอรร์ พ่ี ดู
ปี เตอรห์ วั เราะและพูดวา่ “จงเลอื กฮอวเ์ ป็ นประธานนักเรยี น !” เมลานีจงึ ยมิ้ ออก
ในทสี่ ดุ จอยก็ถามสงิ่ ทค่ี า้ งคาใจมาตง้ั แตเ่ ทยี่ ง “พวกนายว่าเฮม จะเปลยี่ นแปลงและ

พบเนยแข็งใหม่ไหม”
“ไม่รสู ้ ”ิ เคอรร์ ต่ี อบ
“ฉันวา่ ไมน่ ะ” เอนาเสรมิ “คนบางคนไม่ยอมเปลยี่ นแปลงและก็ตอ้ งรบั ผลทเ่ี กดิ ขนึ้ ”
“ดพู วกเราส”ิ เมลานีพูดกบั เพอ่ื น ๆ “สว่ นใหญก่ ็ไม่ไดอ้ อกตามหาเนยแข็ง แลว้ เรา

ก็เจ็บปวดกบั มนั ในทสี่ ดุ ”
“ไม่เอาน่า !” ปี เตอรอ์ ทุ าน แตก่ ็ยงั สงสยั “พวกเธอไปกนั ใหญแ่ ลว้ การเปลย่ี นแปลง

เกดิ ขนึ้ อยทู่ ุกวนั ฉันรบั รองเลยวา่ ฉันจดั การชวี ติ ไดด้ มี าตลอด ๑๖ ปี ไม่เห็นตอ้ งใชข้ อ้ คดิ
จากเรอ่ื งเนยแข็งน่ีเลย”

“ก็อาจเป็ นแคเ่ รอ่ื งเล็ก ๆ เอง” เมลานีตอบ “แตถ่ า้ เป็ นการเปลยี่ นแปลงครงั้ ใหญล่ ะ่ ”

๒๖

“ดปู ฏกิ ิรยิ าพวกเราตอนไดย้ นิ เรอื่ งความเปลยี่ นแปลงในโรงเรยี นส”ิ เคอรร์ แ่ี ซกขนึ้
“ไม่มใี ครรเู ้ รอื่ งนีม้ ากอ่ นเลย แลว้ ไม่เห็นใครจะรบี ไปเชค็ ดูตารางเรยี นใหม่ว่าเป็ นยงั ไง
บา้ ง เห็นเอาแตน่ ่ังเฉยกนั อยใู่ นสถานีเนยแข็งทแี่ สนสบายซง่ึ ก็คอื ทโี่ รงอาหาร”
“เธอพดู ถกู ” เอนากลา่ ว “ฉันไดย้ นิ วา่ คนกลมุ่ แรก ๆ ทไ่ี ปหอ้ งทะเบยี นเพอื่ สอบถาม
เรอ่ื งตารางใหม่น้ัน ไดร้ บั ตารางตามทพ่ี วกเขาตอ้ งการ พวกนีค้ อื สเคอรร์ ่ี สว่ นพวกเรา
ก็เหมอื นเฮมซง่ึ อาจจะไดต้ ารางเรยี นทไ่ี ม่อยากได”้
ครสิ ดใี จทไี่ มไ่ ดแ้ สดงความคดิ เห็น การทเี่ ห็นเพอ่ื น ๆ ไดข้ อ้ คดิ จากเรอ่ื งนีก้ ็น่าสนใจ

มากแลว้
ปี เตอรม์ องไปรอบ ๆ แลว้ ถามขนึ้ “คารล์ อยไู่ หนละ่ ”
“เห็นบอกจะไปดทู วี ”ี เคอรร์ ต่ี อบ “ฉันเห็นหนา้ ก็รเู ้ ลยวา่ เขาเห็นเรอ่ื งเนยแข็งเป็ น

เรอื่ งไรส้ าระ จรงิ ๆ แลว้ เขาน่ันแหละทต่ี อ้ งใชข้ อ้ คดิ จากเรอื่ งนีม้ ากทสี่ ดุ เลย”
เมลานีพยกั หนา้ “ฉันเขา้ ใจนะว่าทาไมคารล์ ถงึ ไม่สนใจเรอื่ งนี้ เพราะมนั ทาใหเ้ กดิ

คาถามหนัก ๆ เชน่ เนยแข็งเก่ากอ้ นไหนทีต่ อ้ งทิง้ ไป และเนยแข็งใหม่ไหนล่ะท่ตี อ้ งออก
ตามหา บางทคี ารล์ คงยงั ไม่พรอ้ มทจี่ ะเผชญิ กบั เรอื่ งพรรคน์ ี”้

“คารล์ ทาใหฉ้ ันนึกถงึ ตวั เองตอนทพ่ี อ่ แม่ตดั สนิ ใจยา้ ยมาอยทู่ น่ี ี่” เคอรร์ พ่ี ูด
“ฉันไม่อยากจากเพอ่ื นเกา่ ฉันก็เลยตอ่ ตา้ นการเปลย่ี นแปลง มนั ดไู ม่เอาไหนเลย”

เอนาหวั เราะ “ใช่ ฉันจาได ้ แรก ๆ เธอไม่พูดกบั ใครเลย”
“ออื้ ” เคอรร์ รี่ อ้ งแบบเขนิ ๆ แลว้ เอามอื ปิ ดหนา้
“แทนทจ่ี ะยอมรบั การเปลยี่ นแปลง ฉันกลบั ดอื้ ดงึ ทาตวั เหมอื นเด็ก” เคอรร์ ยี่ อมรบั
“ฉันโทษพอ่ แม่ทกุ เรอื่ งและไม่ยอมตอบเมอ่ื ครขู านชอ่ื ”

“ไม่เห็นจาไดเ้ ลย” ปี เตอรว์ า่
“ใช.่ ..ไม่เห็นรเู ้ ลย” จอชเสรมิ “แปลกจงั เดย๋ี วนีเ้ ธอกลบั พดู ไม่หยดุ ”
เคอรร์ เ่ี ตะขาของจอชใตโ้ ตะ๊ “เอาเถอะน่า ถา้ ฉันเลกิ คดิ เรอื่ งเพอื่ นเกา่ และดาเนิน
ชวิ ติ ตอ่ ไปไดเ้ รว็ ขนึ้ ปัญหาตา่ ง ๆ คงลดลงอกี เยอะ”
เอนาพดู “เนยแข็งของเธอหายไหน แตพ่ อเธอยอมรบั ความเปลย่ี นแปลงได ้ ก็เลยมี
เพอ่ื นใหม่ดี ๆ เยอะขนึ้ อยา่ งฉันไง”
ปี เตอรเ์ สรมิ “ แถมเธอบอกว่ายงั คบกบั เพ่ือนเก่าซง่ึ อยู่ในเมืองท่ีเธอเคยอยู่
ถา้ อยา่ งน้ันแสดงวา่ ตน้ รา้ ยปลายดี ใชไ่ หมละ่ ”
“เธอพดู ถกู หมดเลย” เคอรร์ ยี่ อมรบั “ฉันอายมากทส่ี มยั กอ่ นทาตวั แบบน้ัน ฉันรสู ้ กึ

ตดิ คา้ งตอ้ งไปขอโทษพ่อแม่”
เอนาวางพซิ ซา่ ลงและเลา่ วา่ “เรอ่ื งนีท้ าใหฉ้ ันนึกถงึ เกวนิ ”
ทงั้ โตะ๊ เงยี บกรบิ เกวนิ เป็ นแฟนเกา่ เอนา หลงั จากคบกนั ไดห้ น่ึงปี เขาก็ทงิ้ เธอไป

ทาใหเ้ ธอเจ็บปวด เอนาเคยทาทกุ อยา่ งเพอื่ ใหเ้ ขากลบั มา กวา่ จะทาใจไดก้ ็นานทเี ดยี ว

๒๗

“ตวั ฉันเองยงั ไม่เคยยอมรบั เลยวา่ ฉันกบั เกวนิ มปี ัญหามาตงั้ แตแ่ รก” เอนาเรม่ิ เลา่
“เนยแข็งเธอมรี าทอ่ี นั ตรายขนึ้ อย”ู่ จอชแทรกขนึ้ จนทาใหท้ ุกคนหวั เราะ
“ตอนนั้นฉันหลงเกวนิ มาก” เอนายอมรบั “คดิ ดูสิ มีแฟนเป็ นคนดงั ฉันเลยไม่
สงั เกตวา่ มสี ง่ิ ผดิ ปกตเิ กดิ ขนึ้ เกวนิ เขาเหมอื นสนิฟฟ์ ทร่ี ปู ้ ญั หากอ่ น และกเ็ ป็ นเหมอื นฮอวท์ ่ี
พยายามเลา่ ใหฉ้ ันฟัง แตฉ่ ันกลบั ทาตวั เหมอื นเฮมทไี่ ม่ยอมรบั ฟัง ในทส่ี ดุ เขาก็จากฉันไป
ทงิ้ ใหฉ้ ันอยสู่ ถานีเนยแข็งเกา่ สว่ นเขากลบั บา้ นพรอ้ มดว้ ยเนยแข็งใหม่”
ปี เตอรพ์ ูด “บางครง้ั จู่ ๆ ก็เกดิ การเปลยี่ นแปลงขนึ้ ยงั กบั ว่าเนยแข็งมชี วี ติ ขนึ้ มา

แตแ่ ลว้ ก็ตอ้ งหมดไป”
“เธอไม่ไดม้ แี คเ่ นยแข็งเกา่ เพยี งกอ้ นเดยี วนะ” เคอรร์ เ่ี สรมิ

“ก็ถกู ของเธอนะ” เอนาถอนหายใจ
“เนยแข็งเกา่ กเ็ หมอื นกบั สงิ่ เดมิ ๆ ทเี่ ธอเคยทามาตลอดและมองขา้ มไป” เมลานีชแี้ จง

ตอ่

“ก็เหมอื นกบั พฤตกิ รรมเกา่ ก็ตอ้ งเลกิ ทาซะ”

“พวกนายบอกเสมอวา่ ฉันเครยี ดเกนิ ไป” ปี เตอรพ์ ูด “และควรเลกิ กงั วลว่าใครจะ
คดิ ยงั ไงกบั ฉัน แตถ่ า้ น่ันหมายถงึ “เนยแข็งเกา่ ” ละก็ ขอบอกเลยวา่ ยากทฉี่ ันจะเลกิ คดิ ”

“บางทกี ารหวั เราะเยาะเยย้ ความกลวั ก็ชว่ ยได”้ เคอรร์ แ่ี นะ “มนั ไดผ้ ลกบั ฮอวน์ ี่”
“ไม่เห็นขาเลย” ปี เตอรส์ า่ ยหวั “ฉันอยากใหค้ นอน่ื เห็นฉันเป็ นนักดนตรเี พราะฉัน

ชอบเลน่ กตี าร ์ แตก่ ็กลมุ ้ ใจวา่ ยงั เลน่ ไมเ่ กง่ แลว้ ถา้ ไดแ้ สดงบนเวที แตก่ ลบั เลน่ ออกมาไม่ได ้
เรอื่ ง”

เอนาถาม “ยงั จาเรอื่ งทเ่ี มลานีถามวา่ ฮอวว์ าดภาพขนึ้ ในใจไดย้ งั ไง แลว้ เขาแห็นภาพ
ตวั เองกาลงั มคี วามสุขกบั เนยแข็งใหม่ทไ่ี หน และการทจ่ี นิ ตนาการนั้นชว่ ยทาใหท้ ุกอย่าง
ผ่อนคลายขนึ้ แถมยงั ทาใหเ้ ขา้ ไปในเขาวงกตไดไ้ หม ปี เตอร ์เธอน่าจะนึกภาพเนยแข็งใหม่
ในใจไดน้ ี่”

“งน้ั ฉันควรนึกวา่ ตวั เองอยใู่ นวงดนตรที ก่ี าลงั แสดงน่ะเหรอ” ปี เตอรถ์ าม
“ก็นายบอกเองนี่วา่ นายจะทาถา้ ไม่กลวั ไม่ใชเ่ หรอ” ครสิ ชแี้ จง
“ก็ใช”่ ปี เตอรย์ อมรบั “ความกลวั เรอ่ื งการลม้ เหลวทาใหฉ้ ันทาอะไรไม่สาเร็จ
โง่จรงิ ๆนะ เหมอื นกบั เฮมทไ่ี ดแ้ ตร่ ออยทู่ ส่ี ถานีเนยแข็ง”
“เธอควรเรมิ่ ตงั้ วงดนตรไี ดแ้ ลว้ ” เมลานีพดู “เหมอื นทฮ่ี อวเ์ ขยี นวา่ ออกตามหาเนย
แข็งและดมื่ ดา่ กบั การผจญภยั ถา้ เธอเป็ นคนเปลย่ี นแปลงเอง ก็จะไม่รสู ้ กึ กลวั ”
“ฉันว่านะ” เคอรร์ พ่ี ูด “ลองคดิ ดวู ่าเราอยากไดอ้ ะไรดกี ว่าเดมิ ซง่ึ ก็คอื เนยแข็งใหม่
แลว้ คอ่ ยมาคยุ กนั ชว่ งพกั เทย่ี งพรงุ่ นี”้

๒๘

ครสิ เสรมิ “ดเี ลย แลว้ ดซู วิ ่าเราจะทาใหค้ ารล์ มารว่ มกบั เราไดย้ งั ไง คารล์ ชอบทา
เป็ นเกง่ จรงิ ๆ น่ะขกี้ ลวั ทสี่ ดุ ”

“ดเี หมอื นกนั ” เอนาพูด “ฉันอยากกลบั บา้ นไปเลา่ เรอ่ื งนีใ้ หพ้ ่อกบั พ่ี ๆ นอ้ ง ๆ ฟัง

อยากวา่ พวกเขาคดิ วา่ ตวั เองเหมอื นใคร และเนยแข็งใหม่ของครอบครวั ฉันน่าจะเป็ นอะไร”
“หวงั วา่ เนยแข็งอยใู่ นตเู ้ ย็นนะ ไม่งน้ั คงบดู แน่” จอชลอ้
เมลานีดนู าฬกิ า แลว้ รอ้ งวา่ “ตายจรงิ ดกึ แลว้ ฉันตอ้ งรบี กลบั บา้ น”
เมลานีโทรหาแม่ขณะทเ่ี พอื่ น ๆ จา่ ยคา่ อาหาร แลว้ เธอก็ใหท้ ปิ กอ้ นโตกบั พนักงาน

เสริ ฟ์ หญงิ ทค่ี อยบรกิ ารดว้ ยความอดทน
จอชเหยยี ดแขนขนึ้ เหนือหวั แลว้ พูดไปหาวไป “ไดเ้ วลาทงิ้ สถานีเนยแข็งแลว้ ”
“ไปสง่ ฉันทเ่ี ขาวงกตหน่อยซ”ิ เอนาแซวจอช
“สง่ ฉันดว้ ย” เคอรร์ พ่ี ูด

“แลว้ เธอละ พที ”

“เดนิ ดกี วา่ ” ปี เตอรต์ อบ

“ฉันอยากคดิ อะไรตอ่ ”
เพอื่ น ๆ ตา่ งแยกยา้ ยและกลา่ วลา แตพ่ รงุ่ นีอ้ ยากคยุ เรอ่ื งเนยแข็งกนั อกี และอยาก
เลา่ เรอ่ื งนีใ้ หเ้ พอื่ นคนอน่ื ฟัง
ขณะจอชกา้ วออกจากประตู เขาก็หยดุ และหนั ไปกอดครสิ แน่น ทาใหค้ รสิ ตอ้ งยนื ขนึ้
พอครสิ น่ังลงจงึ ถามวา่ “มอี ะไรเหรอ” เพราะจอชไม่เคยแสดงออกถงึ ความรกั ทม่ี ตี อ่ เพอื่ น
“ขอบใจทเ่ี ลา่ ใหฟ้ ัง” จอชพูดพรอ้ มรอยยมิ้
ครสิ ยมิ้ ตอบ “ปทั โธ่ เรอื่ งแคน่ ี”้ ครสิ รสู ้ กึ วา่ สงิ่ ตา่ ง ๆ กาลงั จะเปลยี่ นแปลงไปสาหรบั
เพอื่ น ๆ อยา่ งนอ้ ยคงเพอื่ นกลมุ่ หน่ึงละ
จอชพรอ้ มทจ่ี ะดาเนินชวี ติ ตอ่ ไปและเลกิ คดิ เรอื่ งพอ่ ไดห้ รอื เปลา่ เอนาจะจดั การเรอื่ ง
แผนการเรยี นตอ่ ไดเ้ รยี บรอ้ ยหรอื เปลา่ แลว้ ปี เตอรจ์ ะเลกิ สงสยั ตวั เองและเรม่ิ แสดงดนตรไี ด ้
ไหม สว่ นเมลานีกบั เคอรร์ ลี่ ะ่ แลว้ คารล์ จะเปลย่ี นแปลงและเขา้ เรยี นตอ่ ในโรงเรยี นเทคนิคดี ๆ
ไดไ้ หม เพราะเขาเกง่ เรอ่ื งเครอ่ื งยนตก์ ลไกมาก...
แลว้ ครสิ ก็ฉุกคดิ ไดว้ า่ สงิ่ ทคี่ ารล์ ทาอยนู่ ั้นขนึ้ กบั ตวั เขาเอง
ใครจะออกตามหาเนยแข็ง ครสิ ยงั สงสยั แตไ่ มว่ า่ จะเป็ นใคร ครสิ รดู ้ วี า่ เขาพรอ้ มที่
ดม่ื ด่ากบั การผจญภยั เคยี งขา้ งไปกบั เพอ่ื น ๆ

ฉนั อา่ น “ใครเอาเนยฯ” จบ เมอ่ื วนั ท.่ี ........เดอื น......................พ.ศ.............เวลา..........น.

๒๙

แบบบนั ทกึ การอา่ นวเิ คราะหแ์ ละวนิ ิจสารวรรณคดแี ละวรรณกรรม

ชอ่ื ผแู้ ตง่ ..................................................ชอ่ื เรอ่ื ง/หนังสอื .............................................
สถานทพ่ี มิ พ.์...................................สานกั พมิ พ.์...................................................
ปีทพี่ มิ พ.์..........................................จานวนหนา้ ...................................................

๑.ประเภท ………………………………………………………………………………………………………………………

๒.โครงเรอื่ ง .................................................................................................................................

……………………………………………………………………………………………………………………………………………..

……………………………………………………………………………………………………………………………………….…….
๓.เหตกุ ารณใ์ นเรอื่ ง .................................................................................................................................

…………………………………………………………………………………………………………………………………..…………

…………………………………………………………………………………………………………………………………..………...

………………………………………………………………………………………………………….…………………………………

๔.แกน่ เรอื่ ง ………………………………………………………………………………………………..…………

……………………………………………………………………………………………………………………………………………..

๕.ฉาก …………………………………………………………………………………..………………………

…………………………………………………………………………………………………………………………………………….

…………………………………………………………………………………………………………………………………………….

…………………………………………………………………………………………………………………………………………….

๖.ตวั ละคร …………………………………………………………………………………………………….……

…………………………………………………………………………………………………………………………………………….

…………………………………………………………………………………………………………………………………………….

…………………………………………………………………………………………………………………………………………….

๗.บทสนทนา …………………………………………………………………………………………………..………

…………………………………………………………………………………………………………………………………………..…

…………………………………………………………………………………………………………………………………………..…

…………………………………………………………………………………………………………………………………………..…

๓๐

๘.กลวธิ ใี นการแตง่ ………………………………………………………………………………………………………..…

……………………………………………………………………………………………………………………………………………..

……………………………………………………………………………………………………………………………………………..

……………………………………………………………………………………………………………………………………………..

๙.เนือ้ เรอ่ื งยอ่ ................................................................................................................................

……………………………………………………………………………………………………………………………………………..

…………………………………………………………………………………………………………………………………………….

…………………………………………………………………………………………………………………………………………….
๑๐.ขอ้ คดิ ทไี่ ดจ้ ากเรอื่ งทอ่ี า่ น ………………………………………………………………………………………………

.…………………………………………………………………………………………………………………………………………….
๑๑.สาระทสี่ ามารถนาไปประยกุ ตใ์ ชใ้ นชวี ติ ประจาวนั

……………………………………………………………………………………………………………………………………………..

……………………………………………………………………………………………………………………………………………..

……………………………………………………………………………………………………………………………………………..

๑๒.วรรคทองของฉนั

……………………………………………………………………………………………………………………………………………..

……………………………………………………………………………………………………………………………………………..

……………………………………………………………………………………………………………………………………………..

๑๓.ขอ้ เท็จจรงิ และขอ้ คดิ เห็น
๑๓.๑ ขอ้ เท็จจรงิ ในเรอื่ ง................................................................................................................................
๑๓.๒ ขอ้ คดิ เห็นในเรอื่ ง................................................................................................................................

ลงชอื่ .........................................นักเรยี น ลงชอื่ .........................................ผปู้ กครอง

(..............................................) (..................................................)

ลงชอ่ื .........................................ครผู สู ้ อน
(..................................................)