ปลาใหญ่กินปลาเล็ก

หนงั สอื สง่ เสรมิ การอา่ น

“ปลาเล็กกนิ ปลาใหญ่”

กลมุ่ สาระการเรยี นรภู ้ าษาไทย
โรงเรยี นบญุ วาทยว์ ทิ ยาลยั

สานักงานเขตพนื้ ทกี่ ารศกึ ษามธั ยมศกึ ษาลาปาง ลาพนู

◾พฒั นาความฉลาดรดู ้ า้ นการอา่ น (Reading literacy)
◾พฒั นาการคดิ อยา่ งมเี หตผุ ล (Critical and Logical Thinking)

◾พฒั นาสมรรถนะการสอื่ สาร และสมรรถนะการคดิ ขนั้ สงู
◾เพอ่ื ประกอบการประเมนิ การอา่ น คดิ วเิ คราะห ์ และเขยี น

◾เพอ่ื ซอ่ มเสรมิ รายวชิ า ภาษาไทย

"ปลาใหญ่กนิ ปลาเลก็ "

พจนารถ พจนปกรณ์

ฉนั อา่ นเมอื่ วนั ท.ี่ ......เดอื น...............พ.ศ............เวลา.............น.

ผมชอื่ สมศกั ดิ์

ผมเป็ นเจา้ หนา้ ทห่ี น่วยปฏบิ ตั กิ ารเฝ้ ามองดโู ลกใบนีพ้ รอ้ มกบั เพอื่ นรว่ มงาน
อกี สบิ ชวี ติ พวกเราทาหนา้ ทร่ี บั ผดิ ชอบเฝ้ าจบั ตาดูพฤตกิ รรมของมนุษยท์ ุกคนบน
โลก โดยเฉพาะนักวทิ ยาศาสตรท์ ุกสาขา นักวชิ าการดา้ นตา่ งๆ นักการทหาร และที่
สาคญั บุคคลอจั ฉรยิ ะทค่ี น้ พบสง่ิ ประดษิ ฐ ์ หรอื ทฤษฎใี หม่ๆทแ่ี ปลกประหลาดซง่ึ
อาจจะทาใหโ้ ลกใบนีเ้ ปลยี่ นแปลงไปในทางทเ่ี ลวรา้ ยมากขนึ้ กวา่ เดมิ อกี

เพราะวา่ หลงั จากเกดิ มหาสงครามครงั้ สดุ ทา้ ยของโลกนั้น ประชากรในโลก
เกอื บหน่ึงหมนื่ ลา้ นคนเสยี ชวี ติ ลงในทนั ที และอกี สองพนั ลา้ นคนค่อย ๆ ลม้ ตายไป
ดว้ ยพษิ ของเชอื้ โรครา้ ยภายใตซ้ ากปรกั หกั พงั ของสงิ่ กอ่ สรา้ งทเ่ี กลอื่ นกระจายไปแทบ
ทุกตารางนิว้ ทรพั ยากรธรรมชาตใิ นโลกถกู ทาลายยอ่ ยยบั ควนั ไฟจากบอ่ นา้ มนั ลอย
คลงุ ้ ตลบอบอวลขนึ้ สชู่ นั้ บรรยากาศ แสงอาทติ ยแ์ ทบจะเล็ดลอดลงมาบนพนื้ ดนิ ไม่ได ้
ตน้ ไมใ้ บหญา้ ทหี่ ลงเหลอื อยบู่ นโลกลว้ นแลว้ แตก่ ลบี ใบรว่ งหลน่ ยนื ตน้ ตาย โลกทงั้ ใบ
มองดซู ดี เหลอื งเหมอื นกบั ดวงจนั ทรเ์ต็มดวงในยามค่าคนื ทม่ี ดื มดิ

ผูค้ นทหี่ ลงเหลอื เพราะรอดชวี ติ ราวปาฏหิ ารยิ ์ ลว้ นมรี า่ งกายพกิ ลพกิ ารแขน
ขาหกั ลาตวั ลบี เล็กดวงตาปูดโปน บา้ งผวิ หนังซดี เหลอื งบา้ งไหมเ้ กรยี ม มีปม
ตะป่ มุ ตะป่ าเกดิ ขนึ้ เต็มราวกบั ทา้ วแสนปม พวกเขาดารงชวี ติ ไปตามสภาพแวดลอ้ มท่ี
เต็มไปดว้ ยสารพษิ พอแคใ่ หม้ ชี วี ติ รอดไปวนั ๆ

จวบจนระยะเวลาผา่ นไป บรรยากาศของโลกเรม่ิ ดขี นึ้

มนุษยอ์ กี สว่ นหนึ่งทไี่ ดห้ ลบหนีออกจากโลกไปอาศยั อยบู่ นดวงดาวตา่ ง ๆ ท่ี
พวกเขาไดไ้ ปสารวจกอ่ นหนา้ ทจ่ี ะเกดิ มหาสงครามขนึ้ ไดก้ ลบั เขา้ มาบนโลก

มนุษยพ์ วกนีส้ ่วนใหญ่จะเป็ นนักวทิ ยาศาสตรส์ าขาต่างๆ นักวชิ าการ
ผูเ้ ชยี่ วชาญทางดา้ นเทคโนโลยี นักการสงคาม เป็ นนายทหารระดบั สงู ประธานาธบิ ดี
นายกรฐั มนตรี คณะรฐั มนตรหี รอื ผมู ้ อี านาจในแตล่ ะรฐั รวมถงึ มหาเศรษฐผี ูม้ ่งั คง่ั ซงึ่ มี
อานาจในการซอื้ ชวี ติ ตวั เอง เอาตวั รอดพน้ อาศยั ไปกบั ยานอวกาศกอ่ นทส่ี งครามจะ
อบุ ตั ขิ นึ้

2

พวกเขากลบั มาพรอ้ มกบั ขนวสั ดอุ ปุ กรณท์ างวทิ ยาศาสตรแ์ ละเทคโนโลยอี นั
ทนั สมยั รวมทงั้ ฝงู สตั ว ์พชื พนั ธนุ ์ านาชนิด นับตงั้ แตต่ ะไครน่ า้ ชนิ้ เล็กๆ ไปจนถงึ พนั ธุ ์
ไมใ้ หญ่ แลว้ ลงมอื แพรพ่ นั ธพุ ์ ชื สตั วโ์ ดยใชม้ นุษยท์ ม่ี รี ูปรา่ งพกิ ลพกิ ารบนโลกนีเ้ ป็ น
แรงงานหลงั จากเสรจ็ สนิ้ งานก็กกั กนั พวกนีไ้ วใ้ นอาณาเขตสว่ นหน่ึง

มหาสงครามผ่านพน้ ไป หา้ รอ้ ยปี

โลกใบนีไ้ มไ่ ดผ้ กุ รอ่ นหรอื ระเบดิ ออกมาเป็ นเสย่ี ง ๆ เหมอื นกบั ทใ่ี ครตอ่ ใคร
คาดคดิ เอาไว ้ แตม่ นั เหมอื นกบั โลกในฝันเลยทเี ดยี ว

พชื พนั ธนุ ์ ับแสนลา้ นชนิดเจรญิ สวยสดงดงามราวเนรมติ ร มอส เฟิ รน์ ในป่ า
ทบึ เขยี วชอมุ่ ชมุ่ นา้ ตน้ ไมใ้ หญโ่ ตมโหฬาร ฝูงสตั วป์ ่ ามากมายนานาพนั ธุ ์ ทง้ั เสอื โครง่
หมาป่ า กระทงิ กวางเขายาว หมแี พนดา้ นับหมน่ื ตวั อาศยั กนั เป็ นฝูงใหญ่ ดารงชวี ติ
อสิ ระไปตามวฏั จกั ร ทรพั ยากร แรธ่ าตุ นา้ มนั แกส๊ ธรรมชาตอิ ดุ มสมบรู ณเ์ หลอื เฟื อ

ความเป็ นอยขู่ องผูค้ นสว่ นใหญบ่ นโลก มวี วิ ฒั นาการทางดา้ นความรสู ้ ูงสุด
ในทกุ ๆ ดา้ น มยี านอวกาศสว่ นตวั ทุกครวั เรอื น อายขุ ยั เฉลยี่ เพม่ิ ขนึ้ เป็ น ๒๐๐ ปี

จนกระท่งั พวกเราหวาดกลวั ความเป็ นอจั ฉรยิ ะของเขาว่าจะทาใหเ้ กดิ
มหาสงครามขนึ้ มาอกี ครง้ั หน่ึง

โครงการหน่วยปฏบิ ตั กิ ารเฝ้ ามองดมู นุษยบ์ นโลกจงึ เกดิ ขนึ้ มา

ผมน่ังทางานในหอ้ งปฏบิ ตั กิ ารพรอ้ มกบั เพอื่ นรว่ มงาน เฝ้ ามองดจู อภาพ
กราฟิ กนับลา้ น ๆ ภาพทีป่ รากฏภาพของมนุษยท์ ุกคนเคลือ่ นไหวโดยมีเครอื่ ง
คอมพวิ เตอรช์ ว่ ยในการวเิ คราะหจ์ บั พฤตกิ รรมตา่ ง ๆไว ้ พวกเขาทงั้ หมดไม่รสู ้ กึ ตวั ถงึ
การเฝ้ ามองดขู องพวกผม

ระยะเวลาเกอื บ ๓๐ ปี ทผ่ี มไดร้ บั หนา้ ทน่ี ี้ ไม่มเี หตกุ ารณใ์ ด ๆ เกดิ ขนึ้ เลย
การน่งั ชมภาพเคลอื่ นไหวและพฤตกิ รรมของแตล่ ะคน เสยี งพดู คยุ ถงึ โครงการทดลอง
ตา่ ง ๆ การปรงุ อาหารในหอ้ งครวั การพรอดรกั การทะเลาะววิ าท ความโลภ โกรธ
หลงตา่ ง ๆ ผุดขนึ้ มาเหมอื นกบั เสน้ วงกลมทหี่ มุนทบั ซอ้ นกนั ซา้ แลว้ ซา้ เลา่ ไม่รจู ้ บสนิ้

วนั นีน้ ี่เอง ผมมองเห็นยานอวกาศแบบสปอรต์ เป็ นรปู ลกู หมสี ชี มพู แลน่ โฉบ
ตโี คง้ เป็ นวงกวา้ ง รอ่ นลงจอดตรงชายหาดเกาะสมุย

รปู รา่ งมนั แปลกและน่ารกั ดี มนั ทาใหผ้ มตดิ ตามภาพบนจอกราฟิ กนีด้ ว้ ย
ความสนใจ

3

พอ่ กบั ลกู สาวกา้ วเทา้ ลงมาจากยาน เด็กหญงิ ตวั เล็กอายรุ าว ๗-๘ ขวบ ใน
ชดุ วา่ ยนา้ สชี มพู วง่ิ ไปบนชายหาดทรายนุ่ม สายตาของเธอสอดส่ายหาเปลอื กหอย
รปู รา่ งแปลก ๆ เด็กหญงิ กม้ ลงเก็บเอาไวใ้ นอุง้ มือเล็ก ๆ ลมทะเลตผี มไหวกระเชงิ
คลน่ื ทะเลทยอยซดั ตวั ขนึ้ มาเป็ นระรอก ๆ เด็กหญงิ เปลยี่ นจากการสนใจเปลอื ยหายวงิ่
ลงไปลอ้ เลน่ กบั นา้ ทะเล

ผเู ้ ป็ นพอ่ ทรดุ ตวั ลงน่งั บนหาดทราย ตามองดลู กู สาววงิ่ เลน่

คลนื่ ทะเลซดั นา้ ขนึ้ มาอกี เด็กหญงิ วงิ่ เขา้ ปะทะ เธอลม้ ลกุ คลกุ คลานเนือ้ ตวั
เปี ยกปอน ผมเผา้ มที รายเปี ยกเกาะเต็ม มอื นอ้ ย ๆวดิ นา้ ทะเลขนึ้ มาแตะรมิ ฝี ปาก

“พอ่ ขา นา้ ทะเค็มใชไ่ หมคา้ ” เสยี งรอ้ งถามพอ่ ดงั ลน่ั ดว้ ยความสงสยั

“เค็มซลิ กู นา้ ทะเลมนั ตอ้ งเค็ม หนูลองชมิ ดซู ”ิ ผเู ้ ป็ นพอ่ ตอบอยา่ งใหค้ วาม
ม่นั ใจ

เด็กหญงิ วกั นา้ เขา้ ปาก ๒-๓ ที

“เค็ม...เค็ม...โอย๊ ไมเ่ ห็นเค็มเลยพอ่ ” เธอโวยวาย ทาใหผ้ ูเ้ ป็ นพ่อหวั เราะกอ่ น
ยนั ตวั ลกุ ขนึ้ ยนื เดนิ ลงไปหาลกู สาวตวั นอ้ ย แลว้ ลองกม้ ตวั ลงวดิ นา้ ทะเลทค่ี ลน่ื ทยอย
ซดั เขา้ มาเหมอื นกบั กิรยิ าทล่ี กู สาวทาบา้ ง

“เค็ม...เค็ม...โอย๊ ไมเ่ ห็นเคม็ หรอื เป็ นทะเลจาลอง” เสยี งหวั เราะของผเู ้ ป็ นพอ่
ดงั ขนึ้ มาอกี แลว้ สายตาของเขามองดลู กู สาวดว้ ยความเอ็นดู

เด็กหญงิ เลกิ สนใจ ถลาตวั ลงเลน่ กบั คลนื่ ทะเลดว้ ยความสนุกตอ่ แต่ผูเ้ ป็ น
พ่อกลบั วกั นา้ ทะเลขนึ้ มาแตะรมิ ฝี ปาก ชมิ ดรู สชาดอกี ครง้ั หน่ึง

“หรอื เป็ นทะเลจาลอง” เสยี งพดู ดงั ขนึ้ ใบหนา้ เขาขมวดดว้ ยดว้ ยความสงสยั

พลนั ทเี่ ขาพูดประโยคนีจ้ บลง คอมพวิ เตอรท์ ชี่ ว่ ยทางานภายในหน่วย
ปฏบิ ตั งิ านไดส้ ง่ สญั ญาณเตอื นขนึ้ มาโดยอตั โนมตั ิ

“ขยายภาพเขาขนึ้ มา” เสยี งตน่ื เตน้ ของหวั หนา้ กองบญั ชาการสง่ั

วนิ าทนี ้ัน...ภายในหอ้ งปฏบิ ตั กิ ารแทบโกลาหล เจา้ หนา้ ทท่ี ุกคนลกุ ขนึ้ ยนื
สายตาทกุ คจู่ อ้ งไปทจี่ อภาพขยายใหญท่ ป่ี รากฏบนผนังดา้ นบน เหนือรปู ภาพของจอ
กราฟิ กเล็ก ๆ อกี นับลา้ นภาพ

4

ภาพทเ่ี ห็นคอื สหี นา้ ของเขาฉงน นัยนต์ าดาสนิทคนู่ ้ันดคู รนุ่ คดิ

มนั ทาใหห้ วั ใจของผมเตน้ ตกึ้ ๆ ไม่รวู ้ า่ เขากาลงั คดิ ถงึ เรอ่ื งอะไร พวกเราทง้ั
สบิ คนมองดภู าพของเขาบนจอปฏบิ ตั กิ ารดว้ ยความตงั้ ใจ

เกาะสมุยยงั คงเป็ นเกาะสมุย ทะเลยงั คงเป็ นทะเล

ตน้ มะพรา้ วเหนือชายหาดขนึ้ มายนื ตวั ยาวสมบูรณแ์ บบไปตลอดเกาะ
ลมทะเลพดั แรง ลเู่ อาใบมะพรา้ วระบดั ไปตามแรงลม หาดทรายขาวนวลตา เรอื ใบแลน่
ตวั อยไู่ กลลบิ ๆ เด็กเลน่ หว่ งยางสสี นั บาดตา สว่ นพวกผูใ้ หญท่ งั้ หนุ่มสาวแกเ่ ฒ่านอน
ผง่ึ พุงอาบแดด บา้ งน่ังคยุ กนั ใตต้ น้ มะพรา้ ว

เขา...คนทเี่ ราเฝ้ ามอง วง่ิ หยอกลอ้ กบั ลกู เนือ้ ตวั เปื้อนไปดว้ ยคราบทราย
เลน่ กนั จนเหน็ดเหนื่อยทงั้ พ่อและลกู

เหตุการณบ์ นจอกราฟิ กใหญ่ดาเนินต่อไปเรอื่ ย ๆ พวกเรามองดเู ขาดว้ ย
ความรสู ้ กึ สบายใจขนึ้

ถงึ เวลาทพี่ วกเขาจะกลบั บา้ นกนั แลว้ เด็กหญงิ ตวั เล็กเดนิ เขา้ ไปในยานลกู
หมสี ชี มพู ผูเ้ ป็ นพอ่ เดนิ ตามเขา้ ไปตดิ ๆ แตใ่ นมอื ของเขามหี ลอดนา้ ทะเลตดิ มอื เขา้
มาในยานดว้ ย

“คณุ สมศกั ดิ ์คณุ ตดิ ตามผลและเก็บบนั ทกึ ขอ้ มลู คณุ รบั ผดิ ชอบในบคุ คลนี้
เลยนะ” หวั หนา้ ปฏบิ ตั กิ ารสง่ั การกบั ผมทนั ที

เพอื่ นรว่ มปฏบิ ตั งิ านแยกยา้ ยกนั ไปทาหนา้ ทต่ี ามปกติ

ผมยา้ ยจอภาพกราฟิ กมายงั โตะ๊ ทางานของผม

ภาพของยานลกู หมสี ชี มพทู ะยานขนึ้ จากลานจอดบนเกาะสมยุ มนั แลน่ ดว้ ย
ความเร็ว ๑๕ เท่าของความเรว็ เสยี ง ผ่านยานหลายลาในอวกาศท่แี ล่นไปตาม
เสน้ ทางจราจรบนฟ้ า เพยี งชว่ั ๒-๓ อดึ ใจ มนั ลอยตวั ชา้ ๆ เหนือแมน่ า้ เจา้ พระยากวา้ ง
ใหญ่ แม่นา้ ใสสะอาดทาใหม้ องลกึ ลงไปเห็นเม็ดกรวดใตน้ า้ มกี งุ ้ หอยปปู ลาตวั เขอ่ื งๆ
แหวกว่ายไปมา เหมอื นกบั ภาพทิวทศั นภ์ ายในตูก้ ระจกเลยี้ งปลา พนื้ ทท่ี รี่ ายลอ้ ม
แม่นา้ มตี น้ ไมเ้ ขยี วชอ่มุ มนั เป็ นสวนผลไมแ้ ตล่ ะชนิดปลกู เป็ นแปลง ๆ นับพนั หมนื่ ไร่
กวา้ งยาวสดุ ลกู หลู กู ตา และมบี า้ นทรงไทยลกั ษณะเดยี วกนั กระจายออกไปเป็ นหลงั ๆ
ทงิ้ ระยะห่างกนั ประมาณ ๓ กโิ ลเมตร ดรู าวอาณาจกั รสว่ นตวั ของแตล่ ะครอบครวั

5

ยานรอ่ นตวั ลงจอดในลานบา้ นทรงไทยหลงั หน่ึง

ผมซมู ภาพเขา้ ไปใกล ้ ลกู สาววง่ิ เขา้ ไปเปลย่ี นชดุ ในหอ้ งสว่ นตวั ผูเ้ ป็ นพ่อ
เดนิ ถอื หลอดน้าทะเลเกรไ่ ปรอบ ๆ บา้ น เขาตรวจเชค็ การทางานของหุ่นยนต ์
คอมพวิ เตอรก์ าลงั ตบแตง่ ประตไู มส้ กั แกะสลกั

หนุ่ ยนตร์ บั ใชเ้ดนิ รเี่ ขา้ มา มนั โนม้ หวั ลงพรอ้ มกบั พดู รายงาน

“ภรรยาของคณุ กาลงั ทาอาหารเย็นพรอ้ มกบั หนุ่ แมค่ รวั ครบั ผม”

เขาพยกั หนา้ เดนิ ลวิ่ เขา้ ไปในหอ้ งทางาน เทหลอดนา้ ทะเลลงไปในภาชนะ
ตรวจสาร

ครหู่ น่ึง คอมพวิ เตอรไ์ ดว้ เิ คราะหร์ ายงานผลออกมาเป็ นคาพดู

“รายงานน้าทะเล สสารยงั คงเหมอื นเดมิ เทยี บกบั เมอ่ื ๕๐๐ ปี กอ่ น ผล
วเิ คราะหอ์ าจผดิ พลาด เพราะเวลาผ่านมา ๕ นาที บรรยากาศและส่วนประกอบอนื่ ๆ
อาจทาใหส้ สารเปลย่ี นตวั ”

สหี นา้ ของเขาดกู งั วล ควิ้ ขมวดเขา้ หากนั ทรดุ ตวั ลงน่ังเกา้ อี้ กวาดสายตา
มองไปรอบ ๆ หอ้ งทมี่ ี อุปกรณห์ ลอดทดลองบรรจแุ รธ่ าตทุ ุกชนิดในโลก พรอ้ มกบั
เออื้ มมอื กดคอมพวิ เตอรบ์ นั ทกึ ขอ้ มูลทไี่ ดร้ บั ลงในจอ

ขณะเดยี วกนั ผมไดแ้ บง่ การทางานออกเป็ นสองสว่ น

สว่ นทหี่ นึ่งจบั ภาพการทางานของเขา และอกี สว่ นหน่ึงรบี เชค็ ประวตั แิ ละใช ้
คอมพวิ เตอรต์ รวจเชค็ ไมโครดสิ คเ์ กอื บหน่ึงลา้ นแผ่นของเขา โดยใชพ้ ลงั งานดูด
ขนึ้ มาจากตสู ้ ว่ นตวั โดยทแี่ ผ่นดสิ กย์ งั คงวางอยทู่ ต่ี เู ้ หมอื นเดมิ

ขณะนีเ้ ขาไมม่ ที างรไู ้ ดเ้ ลยวา่ ความลบั ทงั้ หมดของตวั เองกาลงั ถกู แอบดู เขา
ก็เหมอื นกบั คนทว่ั ไปในโลกใบนีท้ ไ่ี ม่มโี อกาสรตู ้ วั เลยวา่ ไดถ้ กู จบั ตามองดพู ฤตกิ รรม
ทุกอย่างอยู่แทบทุกลมหายใจเขา้ ออก มนั เป็ นเทคโนโลยที เี่ หนือกว่าพวกเขาโดย
สนิ้ เชงิ

ประวตั สิ ว่ นตวั ปรากฏขนึ้ มาบนจอภาพของผม

“สมศกั ด”ิ ์ ผมเผลออทุ านชอ่ื ของเขาออกมา

6

เขาชอื่ สมศกั ดิ ์ เหมอื นกบั ผม มภี รรยาชอ่ื วภิ า มลี ูกสาวหน่ึงคนอายุ ๗
ขวบ เขาเป็ นนักวทิ ยาศาสตร ์ นักประวตั ศิ าสตร ์ นักการสงครามมยี ศเป็ นพนั ตรี และ
เป็ นนักวชิ าการทางดา้ นเทคโนโลยขี องชาติ

ไม่เบาทเี ดยี ว สาหรบั สมศกั ดคิ ์ นนีท้ มี่ ตี าแหน่งหนา้ ทมี่ ากมาย ผมคดิ ในใจ
ขณะอา่ นประวตั ขิ องเขา หนา้ ทก่ี ารงานไม่มผี ดิ พลาดไดร้ บั การยอมรบั จากต่างชาติ
เดนิ ทางไปตา่ งประเทศเพอื่ ทดลองวทิ ยาศาสตรห์ ลายตอ่ หลายโครงการ ลา่ สดุ เมอ่ื วาน
นีเ้ องมผี ลงานดา้ นพฒั นาการอายุของมนุษยใ์ หย้ นื ยาวไปมากกวา่ เดมิ อกี โดยใช ้
มนุษยใ์ นประเทศทถ่ี กู กกั กนั ในอาณานิคมนามาทดลองจนประสบผลสาเรจ็ อายุจะ
เพมิ่ ขนึ้ อกี ๕๐ ปี

“เป็ น ๒๕๐ ปีเชยี ว” ผมพมึ พากบั ขอ้ มูลทไี่ ดร้ บั

อา! มนุษยใ์ นโลกจะมอี ายเุ ฉลยี่ เพมิ่ ขนึ้ มาอกี แลว้

“คมุ ้ จรงิ ๆ นะสมศกั ดกิ ์ บั โครงการนี้ โดยแลกชวี ติ มนุษยท์ ดลองไปเกอื บ
๑๐๐ คน” ผมพดู เสยี งเขม้ ลงไปในหนา้ จอคอมพวิ เตอร ์

เขาเคลอ่ื นไหวอกี ครงั้ หน่ึง หยบิ แผ่นไมโครดสิ กเ์ กยี่ วกบั ประวตั ศิ าสตรข์ นึ้ มา

ขอ้ มูลทไี่ หลพรง่ั พรูออกมาเป็ นเรอ่ื งราวการววิ ฒั นาการของมนุษยต์ ง้ั แต่
แรกเรม่ิ เม่อื หลายพนั ลา้ นปี กอ่ น เรมิ่ มาจากเซลลข์ นาดเล็กทสี่ ุดแลว้ กอ่ เกดิ เป็ น
รปู รา่ งขนึ้ มา มอี วยั วะขยายใหญข่ นึ้ เรอื่ ย ๆ เวลาผ่านไปนานแสนนานจนกระท่งั กลาย
มาเป็ นมนุษย ์ ดารงชวี ติ อยกู่ บั ธรรมชาติ อาศยั ในถา้ แบง่ แยกถน่ิ ฐานกระจดั กระจาย
ไปตามส่วนตา่ งๆของโลก มกี ารแกง่ แย่งอาหาร ถน่ิ ทอี่ ยู่อาศยั ทารา้ ยพวกเดยี วกนั
ดว้ ยสาเหตตุ า่ ง ๆ นานา

แผ่นไมโครดสิ กห์ มนุ ไปไม่หยดุ ยง้ั แผน่ แลว้ แผ่นเลา่ พรอ้ มกบั บอกเรอื่ งราววา่
มนุษยพ์ ฒั นาการไปเรอ่ื ย ๆไม่มีวนั หยุดยง้ั ภาพของคนงานขนแท่งหินมหึมา
กอ่ สรา้ งปิรามดิ ใหก้ บั ฟาโรหใ์ นประเทศอยิ ปิ ต ์ สว่ นในประเทศจนี ประชาชนถกู เกณฑ ์
แรงงานใหม้ ากอ่ สรา้ งกาแพงทยี่ าวทส่ี ดุ ในโลกเพอื่ ป้ องกนั การรกุ รานจากอกี ฝ่ ายหนึ่ง
ภาพของสงครามยทุ ธหตั ถรี ะหวา่ งพระนเรศวรกบั พระมหาอปุ ราชา เสยี งมดี ดาบหอก
อาวธุ ปื นดงั สน่ันหวน่ั ไหว ผูค้ นลม้ ลงละเลงเลอื ด คนทถ่ี กู จบั เป็ นเชลยตกเป็ นทาสรบั
ใช ้ หากขดั ขนื ก็ถกู เชอื ดดว้ ยมดี ดาบ สงครามโลกครงั้ ทห่ี นึ่งบงั เกดิ ขนึ้ ตามตดิ มา
ดว้ ยสงครามโลกครง้ั ท่ีสอง ความหายนะปกคลุมไปกบั ผูแ้ พส้ งครามทงั้ สูญเสีย
ครอบครวั ทรพั ยส์ นิ และประเทศชาติ ตา่ งพากนั รา่ ไหเ้ ศรา้ โศกเสยี ใจ

7

หลงั จากนั้นก็มกี ารปฏบิ ตั ริ ฐั ประหาร การเกดิ ลทั ธชิ ว่ั รา้ ย แกง่ แยง่ ประเทศ
แสวงหาผลประโยชนก์ ระจายไปตามส่วนต่าง ๆ ของแตล่ ะประเทศ ทงั้ ภาพของผูค้ น
ถูกกดขขี่ ม่ เหงเอารดั เอาเปรยี บในรูปแบบแตกต่างกนั ออกไป จวบจนโลกเกอื บล่ม
สลายดว้ ยมหาสงครามครง้ั สดุ ทา้ ย

เขาพกั สายตาเหม่อมองออกไปทางนอกหนา้ ตา่ ง ฝูงนกบนิ ทวนแสงตะวนั ที่
โรยตวั ลงมา ทวิ เขามีตน้ ไมเ้ ขยี วครมึ้ หมองจาง ๆ คลา้ ยไอนา้ ระเหยขนึ้ มาปกคลุม
บรรยากาศทาใหม้ โี อโซนเต็มพนื้ ที่

เสยี งสญั ญาณออดตรงบานประตหู อ้ งทางานดงั ขนึ้ เบา ๆ ปลกุ ภวงั คเ์ ขา
กลบั คนื มา

หุ่นยนตร์ บั ใชเ้ ดนิ ยกถว้ ยกาแฟเขา้ มาในหอ้ ง มนั วางถว้ ยลงบนโตะ๊ ว่างขา้ ง
ตวั เขาพรอ้ มกบั กม้ หวั ลงโคง้ คานับ “เจา้ นายตอ้ งการอะไรอกี ”

เขาโบกมอื ตอบปฏเิ สธ หนุ่ ยนตเ์ ดนิ ลบั ออกไปจากหอ้ ง

เขายกถว้ ยกาแฟขนึ้ มาจบิ เบา ๆ

ผมก็ชกั หวิ กาแฟเหมอื นกบั เขา กดป่ มุ รโี มทเรยี กกาแฟใหม้ าทโี่ ตะ๊ ทางาน
เพยี ง ๒ วนิ าที ถว้ ยกาแฟรอ้ นกรนุ่ ผุดขนึ้ มาจากโตะ๊ วา่ งขา้ งตวั

เราตา่ งจบิ กาแฟเหมอื นกนั รสชาดของเขาจะขมป๋ีเหมอื นกบั ของผมไหม ผม
ไม่รแู ้ ละไม่อยากจะรดู ้ ว้ ย สหี นา้ ของเขาคลา้ ยกบั จะครนุ่ คดิ อะไรบางอย่าง ผมจอ้ ง
มองดเู ขาในจอเน่ินนาน และสงิ่ สาคญั สาหรบั ผมสมศกั ดคิ ์ นนี้ อยากรจู ้ งั ว่าสมศกั ดิ ์
คนนั้นกาลงั คดิ อะไรอยู่ หลงั จากทเ่ี ขาเก็บเอานา้ ทะเลมาทางานวเิ คราะห ์ ผลปรากฏ
ออกมาจากคอมพวิ เตอรแ์ ยกสสารไม่สามารถบอกเขาได ้ มนั ทาใหเ้ ขาตอ้ งมาน่ังเปิ ด
แผ่นไมโครดสิ กถ์ งึ เรอ่ื งราวตา่ ง ๆ ทเ่ี กดิ ขนึ้ บนโลกใบนี้ ทง้ั ๆ ทขี่ องผมก็มเี หมอื นกบั
ของเขา ซา้ รา้ ยกวา่ น้ันยงั มมี ากกวา่ ของเขานับลา้ นแผ่น

เขากาลงั คดิ อะไร

8

ผมไม่สามารถลว่ งรคู ้ วามคดิ ของเขาได ้ ทางองคก์ ารศกึ ษามนุษยแ์ ห่งชาติ
ในประเทศของผมน่าจะจบั ความคดิ ในหวั สมองของมนุษยอ์ อกมาไดว้ า่ กาลงั คดิ อะไร
อยู่ เคยมเี พอื่ นนักวทิ ยาศาสตรห์ ลาย ๆ คนพยายามศกึ ษาคน้ ควา้ มาตลอด พวกเรา
ก็ไดร้ แู ้ ตพ่ นื้ ฐานอนั เล็ก ๆ นอ้ ย ๆ ของความคดิ มนุษยใ์ นชว่ั ขณะหน่ึงเท่านั้น เชน่ รใู ้ น
สงิ่ ทเ่ี ป็ นความตอ้ งการหรอื ไม่ตอ้ งการอยากได ้ โดยสงั เกตจากปฏกิ ิรยิ าท่ีแสดง
ออกมาเท่านั้น โครงการนีล้ ม้ เหลวไม่เป็ นท่า เพราะสง่ิ ทเี่ ป็ นความคดิ น้ันมนั เป็ น
นามธรรมไมส่ ามารถจบั ตอ้ งได ้ ผูท้ จ่ี ะรคู ้ วามคดิ ของมนุษยด์ ว้ ยกนั ไดก้ ็คงมแี ตพ่ ระเจา้
หรอื เป็ นพ่อมดหมอผี ผูว้ เิ ศษมเี วทยม์ นตค์ าถาเหมอื นกบั ในนิยายปรมั ปราหรอื ใน
ความเชอ่ื ของแตล่ ะยคุ สมยั ทผ่ี ่านมาเท่านั้น แตใ่ นยุคนีม้ นั เป็ นยุคของเทคโนโลยอี นั
ทนั สมยั ปราดเปรอื่ งแลว้ มนุษยเ์ กง่ กาจมคี วามเป็ นอจั ฉรยิ ะ ควบคมุ ทุกสงิ่ ทกุ อยา่ งบน
โลก พฒั นาตวั เองกา้ วลา้ เกนิ จนิ ตนาการไปขา้ งหนา้ ไม่หยดุ ยงั้

เขาหยบิ หลอดนา้ ทะเลขนึ้ มาดอู กี

อา! ผมหวาดกลวั เหลอื เกนิ ทเี่ ขาจะคดิ หรอื จนิ ตนาการขนึ้ มาได ้ เหมอื นกบั
นักวทิ ยาศาสตรใ์ นอดตี เชน่ เซอรไ์ อแซค นิวตนั ผูค้ น้ พบกฎแรงโนม้ ถว่ งของโลกโดย
การน่งั เลน่ อยใู่ ตต้ น้ แอปเปิ้ล แลว้ ผลแอปเปิ้ลหลน่ ลงมาบนพนื้ ดนิ เมอ่ื เงยหนา้ ขนึ้ บน
ทอ้ งฟ้ า ดาราและดวงจนั ทรท์ าไมไมห่ ลน่ ลงมาบา้ ง รวมถงึ นักวทิ ยาศาสตรส์ าขาตา่ งๆ
ทค่ี น้ พบทฤษฎตี า่ งๆมากมายดว้ ยแนวคดิ และจนิ ตนาการทแี่ ปลกประหลาด

ฉับพลนั น่ันเอง ความคดิ และจนิ ตนาการของเขาก็พรง่ั พรูออกมาเป็ น
ขอ้ ความปรากฎลงบนหนา้ จอคอมพวิ เตอร ์ นิว้ ของเขารวั บนตวั อกั ษรราวกบั เสยี ง
ประทดั ทะลทุ ะลวงเขา้ มาในใจผม

“ขอ้ สมมตฐิ าน ถา้ แรธ่ าตใุ นหลอดทดลองทงั้ หมดเป็ นของปลอม และนา้ ทะเล
ไม่เค็ม ทะเลอาจกลายเป็ นทะเลจาลอง โลกทเ่ี ราอาศยั อยู่อาจถูกสรา้ งขนึ้ เป็ นสงิ่
สมมติ ทุกสง่ิ ทกุ อยา่ งลว้ นเป็ นสง่ิ จาลอง”

เหงอ่ื มอื เหงอ่ื ตนี ผมแตกพลก่ั หวั ใจผมเตน้ ตกึ้ ๆ สงิ่ ทผี่ มรอคาตอบในการน่ัง
ทางานปรากฎผลออกมาแลว้ ผมผุดขนึ้ ยนื ชนี้ ิว้ ตรงไปทจ่ี อภาพ

“ถกู แลว้ สมศกั ดิ ์โลกทพี่ วกคณุ อาศยั อยเู่ ป็ นโลกทถ่ี กู สรา้ งขนึ้ มาโดยพวก
ผมไง มนั จาลองแบบออกมาเหมอื นกนั ทกุ อยา่ ง พวกคณุ เป็ นเสมอื นสตั วท์ ดลองใหก้ บั
พวกผมทคี่ อยเกบ็ เกยี่ วเอาความคดิ และผลการทดลองตา่ ง ๆ มาใช ้ อายพุ วกคณุ ยนื
ยาวแค่ ๒๕๐ ปี เท่าน้ัน แต่อายุของพวกผมพฒั นาไปถงึ ๕๐๐ ปี แลว้ ผมนับถอื คณุ
จรงิ คณุ เกง่ มาก” นิว้ องผมสน่ั รวั ตามองดเู ขาบนั ทกึ ขอ้ ความลงไปอกี

9

บนั ทกึ “โครงการลบั โลกจาลอง”

ทนั ทที ขี่ อ้ ความนีจ้ บประโยค เสยี งสญั ญาณเตอื นดงั ลน่ั มนั ดงั เชอื่ มไปถงึ
ขอ้ มูลของเจา้ หนา้ ทป่ี ฏบิ ตั กิ ารทุกคน ตวั หนังสอื สแี ดงปรากฏขนึ้ มาบนหนา้ จอผม

“กาจดั ผูค้ นพบโลกจาลอง เพอ่ื ป้ องกนั อนั ตรายทจี่ ะเกดิ ขนึ้ กบั โลกจรงิ ”

“จบกนั ที สมศกั ด”ิ ์ ผมทรุดตวั ลงน่ังหนา้ จอคอมพวิ เตอร ์ ปรบั เปลยี่ น
โปรแกรมกาจดั มนุษยใ์ นโลกทดลอง

กดรหสั หวั ใจวายโดยฉับพลนั

2-3 วนิ าที รา่ งของเขายงั คงเหมอื นเดมิ ผมกดรหสั ใหม่เปลย่ี นเป็ นเสน้ เลอื ด
ในสมองแตก แต่ 5 วนิ าทผี ่านไปก็ยงั ไม่มปี ฏกิ ิรยิ าใด ๆ เกดิ ขนึ้ กบั เขา

ผมรบี ตรวจเชค็ พลงั งานของโปรแกรมทตี่ ง้ั ไว ้ มนั สมบรู ณแ์ บบทกุ อยา่ ง

สง่ิ ทโ่ี ปรแกรมไมส่ ามารถทางานไดก้ ็เพราะวา่ เขาไดส้ รา้ งโปรแกรมภมู คิ มุ ้ กนั
ตา้ นเอาไวใ้ นตวั เอง

รหสั กาจดั มนุษยค์ อื สายฟ้ าฟาด ถกู ผมบรรจลุ งไปอกี ครงั้ หน่ึง พรอ้ มกบั
สรา้ งบรรยากาศใหม้ เี ม็ดฝนทะยอยลงมาทา่ มกลางเสยี งฟ้ าแลบฟ้ ารอ้ ง คานวณทศิ
ทางการหกั เหและการถลม่ ทะลายของบา้ นทอ่ี ยอู่ าศยั เรยี บรอ้ ย ผมกดป่ มุ แดงทนั ที

“เปรยี้ ง” เสยี งฟ้ าฟาดดงั สน่ัน

บา้ นทง้ั หลงั ไหวสะเทอื นเล็กนอ้ ย สายฟ้ าไม่สามารถผ่านเขา้ ไปหารา่ งของ
เขาได ้

ลม้ เหลวอกี แลว้ ผมกดป่ มุ เลเซอรท์ าลายลา้ งทนั ที มแี ตเ่ พยี งเศษสะเก็ดของ
สบี า้ นกะเทาะออกมาเป็ นชนิ้ เล็ก ๆ เทา่ นั้น ลาแสงไม่สามารถทาอะไรไดเ้ ลย

ตาแหน่งหนา้ ทขี่ องเขาในยศพนั ตรสี มศกั ดคิ ์ นน้ัน คมุ ้ คา่ กบั การสรา้ งเกราะ
ป้ องกนั ตวั เอง บา้ นทง้ั หลงั เหมอื นบงั เกอรเ์หล็กหลา้ ชน้ั เยย่ี ม

ผม สมศกั ดิ ์ คนนี้ ตอ้ งลงมอื ดว้ ยตวั เองแลว้

35 วนิ าทตี อ่ มา ผมปรากฏกายในชดุ ปฏบิ ตั กิ ารสเี งนิ พรอ้ มกบั ปืนยกเลเซอร ์
มนั เป็ นอาวธุ ทมี่ อี านุภาพทาลายลา้ งสงู สดุ เป้ าหมายคอื “ฆ่า” ใหไ้ ด ้

10

10 วนิ าที ผมคน้ หาตวั เขาพบ ขณะเดนิ แลน่ ตรงชายทะเลเกาะสมุย

เวลาในโลกจาลองขณะนี้ หา้ ทมุ่ สามสบิ นาทขี องวนั ท่ี 5 มนี าคม ค.ศ.2800

ผมหวั เราะกบั ตวั เองเบา ๆ เวลาในโลกของผมขณะนีก้ ็เป็ นเวลาหา้ ทุ่ม
สามสบิ นาทขี องวนั ท่ี 5 มีนาคมเหมอื นกนั เพยี งแตป่ ี ค.ศ.ของโลกผมเป็ นปี ค.ศ.
28000 มนั แตกตา่ งกนั แคเ่ ลขศนู ยต์ วั เดยี วเทา่ น้ันเอง

ชายหาดในยามคา่ คนื แสงจนั ทรเ์ต็มดวงสะทอ้ นหาดทราย มองเห็นรา่ งของ
เขาเดนิ ทอดน่องไปตามผนื ทราย สายลมโบกใบมะพรา้ วเสยี งดงั หว่หู ววิ ผมเดนิ ตาม
ใกลเ้ ขา้ ไปในรา่ งนั้น รา่ งทเี่ ป็ นมนุษยจ์ รงิ ๆ เหมอื นกบั ผม หวั ใจผมเตน้ ตกึ้ ๆ เหงอ่ื ซมึ
เย็นเยยี บจบั ทงั้ รา่ งของผมในชดุ สเี งนิ แวววาว ยกปื นเลเซอรเ์ล็งไปทรี่ า่ งนั้น

“พนั ตรี สมศกั ด”ิ ์ ผมเรยี กชอื่ เขาเต็มยศ

เขาหนั ขวบั มาทนั ที

แสงเลเซอรส์ เี งนิ พงุ่ เขา้ จบั ขวั้ หวั ใจอยา่ งจงั รา่ งของเขาทรดุ ฮวบลงบนพนื้
ทราย

เสอื้ เกราะออ่ นทเ่ี ขาสวมใสป่ ้ องกนั แสงเลเซอรข์ องผมไดเ้ พยี งบางสว่ น ผม
เล็งปื นไปยงั รา่ งทนี่ อนน่ิง เตรยี มยงิ ซา้

ดวงตาของเขาจอ้ งมองผมไม่กะพรบิ

“กอ่ นตาย ผมอยากรวู ้ า่ คณุ ฆา่ ผมดว้ ยสาเหตใุ ด” เขาพดู ขนึ้ มา

“โครงการลบั โลกจาลอง” ผมบอกเขาเสยี งเขม้

พนั ตรสี มศกั ดิ ์ ยมิ้ พยกั หนา้ รบั ฟงั คาพดู

ผมยงิ ปืนเลเซอรซ์ า้ เขา้ ไปทเ่ี ดมิ รา่ งของเขานอนเหยยี ดลงไปกบั พนื้ ทราย
ดวงตาปิดสนิท ระดบั ผลของปืนเลเซอรป์ รากฏออกมาเป็ นตวั หนังสอื “เหยอื่ ตาย
สนิท”

11

ภารกจิ ของผมเสรจ็ สนิ้ แลว้ ผมสดู ลมหายใจเขา้ ปอด สดู เอาโอโซนของทะเล
ทน่ี ี่มนั สะอาดบรสิ ทุ ธเิ ์ หมอื นกบั โลกของผม ทงั้ ๆ ทม่ี นั เป็ นโลกจาลองทพี่ วกผมสรา้ ง
ขนึ้ มา มนั แทบจะไม่แตกตา่ งกนั เลย ทง้ั เม็ดทรายผนื ทราย ตน้ มะพรา้ ว นา้ ทะเล ลม
พดั กลนิ่ เค็มๆของทะเลทนี่ ่ี กลบั ไปในโลกจรงิ ของผมคราวนี้ ผมคดิ ว่า ผมจะตงั้
โครงการลบั ขนึ้ มาบา้ งว่าโลกทผี่ มอาศยั อยู่มาจนถงึ ปี 28000 จะเป็ นโลกจาลอง
หรอื ไม่

“สมศกั ด”ิ ์

เสยี งเรยี กชอ่ื ของผมดงั ขนึ้ มาขา้ งหลงั

ผมหนั ขวบั กลบั ไปทนั ที

แสงเลเซอรส์ ที อง พุ่งเขา้ จบั หวั ใจผมอยา่ งจงั รา่ งของผมทรดุ ฮวบลงบนพนื้
ทรายนุ่ม

เสอื้ เกราะออ่ นของผมไม่สามารถป้ องกนั แสงเลเซอรส์ ที องของบรุ ษุ ในชดุ สี
ทอง ทม่ี นั ยงิ ออกมาจากปื นในมอื ของเขา

ความเจ็บปวดแลน่ ปราดเต็มหนา้ อก ผมขยบั รมิ ฝีปากจะพดู ดว้ ยความสงสยั
ผมไมส่ ามารถพดู ออกมาได ้ มแี ตเ่ พยี งดวงตามองเขาแน่ว ภายในใจคดิ วา่ เขาเป็ นใคร
มาจากไหน และจะฆ่าผมดว้ ยสาเหตใุ ด

“ผมมาจากโลกจรงิ ในปี ค.ศ.280000 ฆา่ คณุ ดว้ ยสาเหตทุ คี่ ณุ คดิ จะวจิ ยั
โครงการลบั โลกจาลองขนึ้ มา”

พระเจา้ ! ผมอทุ านในใจ เขาอา่ นความคดิ ผมไดท้ ง้ั หมด

เสยี งเขาหวั เราะ หึ หึ

“ผมไมใ่ ชพ่ ระเจา้ ผมเป็ นมนุษยแ์ ละชอ่ื สมศกั ดิ ์ เหมอื นกบั คณุ ”

ลาแสงเลเซอรส์ ที องพงุ่ วาบเขา้ ตรงทรวงอกผมอกี ครง้ั

จติ สดุ ทา้ ยของผมมชี อ่ื ของคนสามคน

“สมศกั ด.ิ ์..สมศกั ด.ิ ์..สมศกั ด”ิ ์

ฉนั อา่ นจบเมอ่ื วนั ท.ี่ .....เดอื น................พ.ศ.............เวลา.............น.

12

แบบบนั ทกึ การอา่ นวเิ คราะหแ์ ละวนิ ิจสารวรรณคดแี ละวรรณกรรม

ชอื่ ผแู้ ตง่ ..................................................ชอ่ื เรอื่ ง/หนังสอื .............................................
สถานทพ่ี มิ พ.์...................................สานักพมิ พ.์...................................................
ปีทพ่ี มิ พ.์..........................................จานวนหนา้ ...................................................

๑.ประเภท
………………………………………………………………………………………………………………………

๒.โครงเรอื่ ง
…………………………………………………………………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………………………………………………………………
๓.เหตกุ ารณใ์ นเรอื่ ง
………………………………………………………………………………………………………………………………….
.
………………………………………………………………………………………………………………………………….
.
………………………………………………………………………………………………………….………………………
๔.แกน่ เรอื่ ง
…………………………………………………………………………………………………………………………………
๕.ฉาก
…………………………………………………………………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………………………………………………………………
๖.ตวั ละคร
…………………………………………………………………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………………………………………………………………
๗.บทสนทนา
…………………………………………………………………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………………………………………………………………

13

๘.กลวธิ ใี นการแตง่
…………………………………………………………………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………………………………………………………………
๙.เนือ้ เรอ่ื งยอ่
…………………………………………………………………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………………………………………………………………
๑๐.ขอ้ คดิ ทไ่ี ดจ้ ากเรอื่ งทอี่ า่ น
.…………………………………………………………………………………………………………………………………
.…………………………………………………………………………………………………………………………………
.…………………………………………………………………………………………………………………………………

๑๑.สาระทส่ี ามารถนาไปประยกุ ตใ์ ชใ้ นชวี ติ ประจาวนั
…………………………………………………………………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………………………………………………………………
.…………………………………………………………………………………………………………………………………

๑๒.วรรคทองของฉนั
…………………………………………………………………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………………………………………………………………
.…………………………………………………………………………………………………………………………………
๑๓.ขอ้ เทจ็ จรงิ และขอ้ คดิ เหน็

๑๓.๑ ขอ้ เทจ็ จรงิ ในเรอ่ื ง
.…………………………………………………………………………………………………………………………………
.…………………………………………………………………………………………………………………………………

๑๓.๒ ขอ้ คดิ เห็นในเรอ่ื ง
.…………………………………………………………………………………………………………………………………
.…………………………………………………………………………………………………………………………………

ลงชอื่ .........................................นกั เรยี น ลงชอ่ื .........................................ผปู้ กครอง

(..............................................) (..................................................)

ลงชอื่ .........................................ครผู สู ้ อน
(..................................................)