เพชรพระอุมา เล่ม5 ดงมรณะ

1046

หลอ นขมวดคว้ิ พดู ต่ําๆ บญุ คําหัวเราะแหะๆ ไมต อบวา กระไร หญงิ สาวเดนิ ตรงเขาไปที่
รานซึ่งพวกลกู หาบนอนพกั อยูท ันที พบหวั หนา ลกู หาบกาํ ลังนอนเอาผาคลมุ หัวตวั ส่ันเปนเจา เขา อยู
ภายหลงั จากการสอบถามและตรวจดู หลอนก็บนพํา

“น่ถี า ไมถ ามกค็ งไมรกู ัน พวกนน้ี ี่เปน อยา งไรนะ อยากจะจับไขต ายหรือยังไง”
แลวกบ็ อกใหบ ุญคาํ เดนิ ตามหลอ นเขา ไปในกระโจมพกั หยบิ ยาสง ให กาํ ชบั วา
“เอาไปใหเ ขากินเสีย บอกดว ยวา เปน คําสงั่ ของฉนั ”
พรานพื้นเมืองยม้ิ แหง ๆ มองดหู ลอนอยา งเกรงๆ แลว ผละนาํ ยาไปใหห วั หนา ลกู หาบตาม
คําส่งั หญงิ สาวยืนมองดูท่ีหนา กระโจม ครใู หญบ ญุ คาํ กเ็ ดินกลบั เขา มา
“ใหก นิ ยาแลวครับ ตวั รอ นยงั กะไฟเชยี ว”
ดารินยกมือขน้ึ กอดอก สน่ั ศรี ษะ
“ไมเปนเรอื่ งเลยบญุ คํา ดูแลลกู นอ งยังไงกนั นะ มีคนไมส บายก็ไมย อมบอก”
“ผมถามมนั แลว มนั กบ็ อกวาไมเ ปน อะไร เม่อื ก้ใี หก นิ ยายงั ไมค อ ยจะยอมกนิ เสยี อกี ตอง
บอกวา นายหญงิ สง่ั พวกนม้ี นั เปนอยางนแ้ี หละครบั นายหญงิ ไมจ วนตายมนั กไ็ มยอมบอก”
บญุ คําบอกออ ยๆ ทรุดตวั ลงน่งั ขา งหนา
“ฝากดเู ขาดว ย ตอนดกึ ถา ยงั ตัวรอนอยเู ขา ไปปลกุ บอกใหฉันรู เราอยกู ันตามลาํ พังแลว
ฉนั กม็ องไมเ หน็ ใครนอกจากบญุ คาํ คนเดียวเทานั้น ตรวจตราดแู ลทุกสงิ่ ทุกอยางใหเรียบรอ ยดวย”
“นายหญิงอยา เปนหว งเลยครับ พรานใหญกาํ ชับบญุ คาํ ไวแลว มีอนั ตรายอะไรมาถงึ นาย
หญิงหรอื นายใหญไ ด บญุ คาํ ยอมใหต ัดหวั ”
ราชสกลุ สาวย้มิ นอยๆ มองดพู รานพ้ืนเมอื งอาวโุ สกวา ทุกคนในคณะ แลวหยอ นกายลง
บนลังใบหน่ึงชวนสนทนาฆา เวลา บญุ คําเริม่ ชางพดู เมื่อหลอ นสง เหลา 28 ดกี รใี หทง้ั ขวด อยา งรใู จ

เหลา ขาวพรอ งเขา ไปคร่ึงขวดหลอนก็รวู าพอจะหลอกถามอะไรจากพรานเฒา ได เหมือน
ผูใหญหลอกเดก็ ซึ่งเจตนาของหลอ นก็มีอยูแลว

“บญุ คําอยูกบั พรานใหญมานานสกั เทา ไหรแลว ”
ดารนิ เริ่มลว ง เลยี บเคยี ง โดยอีกฝายไมมีโอกาสเทา ทนั
“โอย! หกเจ็ดปแ ลว ครบั นายหญงิ ตงั้ แตค ณุ รพินทรเ พ่ิงออกจากตํารวจใหมๆ สํารวจแร
อยูแถวเขาอึมครมึ ดานโนนแนะ ตอนนนั้ ยังไมม าอยหู นองนํ้าแหงเลย”
ม.ร.ว.หญิงคนสวยซอ นยิม้ ยกถว ยกาแฟขนึ้ จบิ
“ออ พรานใหญของบญุ คาํ เปนนักสํารวจแรดวยรึ?”
“ผมก็ไมทราบหรอกครับวา แกเปน นกั สาํ รวจแรห รอื เปลา แตต อนนนั้ มีพวกฝร่ังจางให
นําทาง พวกนน้ั หาแร บางทกี ็หาพลอย”
“แลว ไปยงั ไงมายงั ไง บญุ คาํ ถงึ มาอยกู บั เขา?”

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1047

บญุ คาํ ยกมือขนึ้ ลูบหัว อันมีเสนผมขอดติดหนังศีรษะส้นั ๆ ดูจะไมมีการตัดหรอื สระ
ตลอดทัง้ ป

“ตอนนั้นผมเปนพรานอยแู ถวน้นั ครับ มีเสือใหญม าอาละวาดเอาคนกับววั ไปกนิ เปน
ประจาํ ผมตามมาสองปย ังเอาตัวมนั ไมไ ด อกี คร้ังหนง่ึ ผมเดินไปปะหนามนั พอดตี รงเลย้ี วโคง กลาง
ดา น ไมท ันรตู วั มากอ น เพราะมันใกลบ า นเหลอื เกนิ ผมกําลงั ยองไปยิงไก ตกใจก็เลยกดเขา ใหดว ย
ลกู ปนยิงไกทงั้ สองนัด มันเผน ปาแตกไปทาง ไอผ มกว็ ง่ิ ปา ราบไปอกี ทาง”

พรานอาวโุ สเลา พลางหวั เราะพลาง เทเหลาโรงลงถวยพลาสตกิ ยกข้นึ กรอกใสปากอกี
แลว เอาผาขาวมา ทีเ่ คยี นเอาปา ยเชด็ รมิ ฝปาก

“ผมแนบกลบั ไปถึงบาน ตั้งสตอิ ยูพกั ใหญ กเ็ ตรียมลูกโดดจะไปตามมนั อกี กาํ ลงั จะลง
จากเรือน คุณรพินทรกม็ าหาผม ตอนนนั้ คนุ ๆ หนา บา งแลว เพราะเหน็ แกพาฝรั่งผานหมบู านผมอยู
สองสามครัง้ แกมาตดิ ตอ กบั ผมขอใหชว ยหาลกู หาบให ไอผ มกย็ ังไมส นใจเร่อื งอะไรทัง้ นนั้ เพราะ
กําลังไปตามเสือเจบ็ แกรูเ รื่องเสอื เขากห็ า มผม บอกใหผ มอยูบานเตรยี มหาลกู หาบใหแกดกี วา แก
จะรับภาระไปตามใหเ อง ผมวาแกดูถกู ผม...”

พรานเฒา แหง เขาอมึ ครึมเวนระยะ อาปากหวั เราะ
“ละแวกน้ัน เอยชอ่ื พรานบญุ คาํ ใครๆ ก็นบั ถือ ผมยงิ เสือมา 22 ตวั แลว ใครๆ กเ็ รียกผม
วา ‘ไอค ําพรานเสือ’ คุณรพินทรห นุมหวั ใสเกนิ ไปนกั รูปรา งกเ็ ปนคนกรุง ตอนน้นั ผมคดิ วาแก
บงั อาจมากทม่ี าบอกผมอยา งน้ัน ผมไมฟ ง เสียง ควา ปน ไดกแ็ ลน ลงเรือนเขาปาไปอีก ไมท ันเพล
หรอกครับนายหญงิ จงั หนามันเขา พอดีในดงกระชดิ มนั โจนเขา มา ผมก็ซัดอีแฝดออกไปท้งั สองลาํ
กลอ งพรอมกนั อีตอนนนั้ รสู กึ วา แผน ดนิ มนั หมุนไปหมด ผมหงายหลงั ลงกลางดา น ปน ไมร ู
กระเดน็ ไปอยไู หน เหน็ แตเ ขย้ี วอันขนาดหัวแมม ือกาํ ลังจะขบลงมากลางขมองของผม พอดเี สียงปน
ดังขน้ึ ไอโครง ท่ีกําลังครอมผมอยู กระเดน็ ไปด้นิ ฝนุ ตลบอยหู างจากผมไมกวี่ า แลว มีคนมาประคอง
ผมพรอมกบั รองเรยี กชอ่ื ผมจําไดว า เปนคณุ รพนิ ทรนนั่ เอง และเสอื ตัวนนั้ นอนตายอยู ตอจากนน้ั
ผมกส็ ลบไปเพราะหนา ยบั ไปแถบนึงถูกเล็บตะปบของมนั มาฟนอกี คร้งั ในโรงพยาบาลจังหวดั ได
ความวา คณุ รพนิ ทรเปน คนจดั การสง ผมมา ตลอดจนชวยออกคารกั ษาใหท กุ อยา ง”
ดารนิ เลกิ ค้ิวยมิ้ ๆ ผงกศรี ษะนดิ หน่งึ ตาจับอยูท ีใ่ บหนาอนั เปน แผลเปน ของบุญคาํ
“ฉนั เขา ใจละ ตง้ั แตนน้ั มา บญุ คาํ กเ็ ลยตดิ สอยหอยตามเขามาตลอด”
“ผมไมมลี กู ไมม เี มีย หลักฐานอะไรกไ็ มมที ัง้ น้นั เปนพรานหาเชากินคาํ่ คุณรพนิ ทรแ กไม
เพยี งแตจะชว ยชีวิตผมไวใ นคร้ังนนั้ เทานั้น แกยังชวยเหลอื ผมอกี ต้งั หลายอยา ง เปนบญุ คณุ ทผี่ มใช
ไมหมด นอกจากความรกั และความภัคดีชนดิ ยอมตายแทนไดเ ทานัน้ แกไปถงึ ไหน บญุ คาํ กไ็ ปถงึ
นั้น แกเปน คนดจี รงิ ๆ ครบั น้าํ ใจกย็ อด เห็นรูปรา งทแี รก ผมก็ไมเชอ่ื วาแกจะเดด็ อยางน”้ี
“แลว เกดิ จนั เสย อีกสามคนนั่นละ ไปยงั ไงมายงั ไง?”

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1048

“โอย ไอสามคนนั่นมาอยกู บั คณุ รพนิ ทร ตอนทีเ่ รามาอยหู นองนํา้ แหงแลวครบั ไอเกิด
นั่น พอมนั ถกู กระทิงขยี้เสยี เละ กอนตายฝากลกู ชายไว ไอจนั ไปเจา ชูก บั ผหู ญงิ กะเหรยี่ ง พวก
กะเหรี่ยงลอ มตจี ะตายอยแู ลว คุณรพินทรผ านไปพบเขา ขอชวี ติ ไว. ..ลากตัวมาเลยี้ ง ไอเสย นนั่ กเ็ ปน
ลกู พรานเกาของคุณอาํ พล พอ ถูกหมีควายปอกหนังหัว คณุ รพนิ ทรช ว ยไวไดอ ยางหวดุ หวดิ
เหมอื นกนั พิการอยจู นกระทงั่ ทกุ วันน”้ี

“มาอยหู นองนา้ํ แหงกนั ตงั้ แตเ ม่อื ไหร?”
“ส่หี า ปมาแลวครับ ตอนนั้นยงั ไมมใี ครสาํ รวจเขา มาถึง คุณรพนิ ทรก ับผมมาบกุ เบกิ ตั้ง
สถานดี ักสัตวข นึ้ ตอมาก็เลยกลายเปนหมบู า น พวกชาวปา ชาวเขาอพยพเขามาอาศัยอยดู ว ย เปน
หมบู า นไมม ีสาํ มะโนครัว”
ดารนิ ลว งบุหรอี่ อกมาคาบ บญุ คาํ กก็ ลุ กี ุจอจุดไมขดี ปองสง มาให หลอนพึมพาํ ขอบใจ
“บญุ คํารูจกั คุณแมข องเขาใชไหม?”
“รูจักครบั นายแม ทา นใจดอี อก เจอหนา คุณรพินทรท ไี ร ขอใหค ุณรพินทรเลิกอาชพี ดัก
สัตวข ายทุกทไี ป ทา นบอกวา บาปกรรม”
“ทา นอยทู ่ไี หนนะ ทห่ี นองน้าํ แหง ไมเหน็ ม”ี
“นายแมท านอยูในตวั จังหวดั ครับ อยกู บั หลานเลก็ ๆ สองคน แลวกค็ นใชเกา แกอกี คน
ไมไ ดอยทู หี่ นองนา้ํ แหงหรอกครบั ตามปกตสิ องสามอาทิตย คุณรพินทรกเ็ ขา ไปเยยี่ มนายแมสกั ครง้ั
สวนมากเปน เวลาทีเ่ อาสัตวไ ปสงใหทส่ี ถานกี กั สัตวข องคณุ อาํ พล แลว กเ็ ลยเขาจังหวดั ไปเยย่ี มนาย
แม นายหญิงไมรจู กั กับนายแมข องคุณรพินทรห รอกหรอื ครับ”
หลอ นส่นั ศรี ษะ
“ฉันรวู าเขามีคณุ แมอ ยูคนหน่ึง แตไ มเ คยเห็นหรอก แลว ...ครอบครวั ลูกเมยี ของเขาละ ?”
บุญคาํ หวั เราะลั่น
“ลกู เมยี ทไ่ี หนกนั ละครบั นายหญงิ คุณรพนิ ทรยังไมมีครอบครวั เลย”
“เหรอ?”
ทาํ หนา ตืน่ ไก
“บุญคาํ รูไ ดย ังไงวา เขายังไมม ีครอบครัว อยมู าจนกระทงั่ อายุปานนแี้ ลว ”
พรานพ้ืนเมอื งยกมอื ลูบหวั พดู พลางหวั เราะพลาง
“โธ ทําไมผมจะไมรคู รบั กอ็ ยดู วยกนั มาตงั้ นาน คณุ รพนิ ทรข นื แตง งานกม็ าทํางานอยาง
นไ้ี มไดห รอกครับ”
ดารนิ เลกิ ค้วิ เปา ควนั บหุ รใี่ หก ระจายไปกบั กระแสลมเยน็ เฉยี บ
“บญุ คําจะไปรปู ระวตั ิของเขาไดย งั ไง ถึงเด๋ยี วนไี้ มม ี แตก อ นก็เคยอาจมมี าแลว บญุ คาํ
ไมไ ดรเู หน็ ชวี ติ ของเขามาต้งั แตตน ไมใ ชห รือ?”
บุญคํายิ้มแหง ๆ น่งิ ไปครูกบ็ อกวา

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1049

“เอ ถา กอนหนาท่ีผมจะมาอยกู ับแก ผมกไ็ มท ราบเหมอื นกันครับ แตเทาทอ่ี ยูด วยกนั มา
6-7 ป ผมไมเ คยไดระแคะระคาย ก็เหน็ แกอยคู นเดียวมาอยา งนแ้ี หละ ไมเ หน็ เคยสนใจกับผูห ญงิ คน
ไหน ดแู กจะเกลยี ดๆ ผูหญิงเอาเสยี ดว ยซ้าํ ”

“รูไดย งั ไงวาเขาเกลียดผูหญงิ ?”
หลอ นถามยิม้ ๆ พรานเฒาหวั เราะ ชําเลอื งกระมดิ กระเมยี้ นอยูท่ขี วดเหลา อยา งเกรงใจ ดา
รินจึงควา ขวดรนิ ลงถว ยพลาสตกิ จนเตม็ แลวพยักหนา อยางใจดี
“รซู คิ รบั ผมสังเกตมาหลายคร้งั แลว ”
ภายหลงั จากดวดเขาไปหมดอีกถว ยเต็มๆ บุญคําก็ตกอยภู ายใตอ ทิ ธิพลของหญงิ สาวโดย
ส้ินเชิงโดยไมร ูตัว ตามแตห ลอนจะไขเอา
“เปน ตน วายงั ไงมงั่ ลองเลาใหฟง ซ”ิ
“มคี ุณผูหญิงอยูคนหนง่ึ ครบั นัยวาเปนหลานสาวของคุณอาํ พล ชอบมาลา สตั วในปา แถบ
นอ้ี ยูเปนประจาํ บอยๆ ปน ้กี ม็ าสองครงั้ แลว ตน หนารอ นคร้ังหนึง่ กลางหนา ฝนอกี ครั้งหนึง่ ...รวย
มากครับ มาทีไรกต็ ดิ ตอ คุณอําพลใหชวยวา จางคุณรพินทรน ําออกเท่ียวลาสัตวท ุกทแี หละ มเี พ่ือนๆ
เปนฝร่งั มาดวยหลายคน ท้งั ผชู ายและผูห ญงิ แลวกใ็ หค า จางสูงลบิ แตค ณุ รพินทรไมย อมไปกับคณะ
น้ัน ขัดไมไ ดก ใ็ หผ มนาํ ไปแทน แตคณุ ผหู ญงิ คนนั้นไมพ อใจ รูสึกวา เธออยากจะใหคณุ รพินทรเ ปน
คนนาํ เทย่ี วมากกวา ถึงกบั ใหค ณุ อําพลมาขอรอ งคราวที่มาคร้ังท่ีสอง แกก็เลยจําเปน ตองพาไป
เพราะมคี ณุ อาํ พลรว มคณะไปดว ย คณุ ผูหญงิ คนนน้ั พยายามอยใู กลช ิดคณุ รพนิ ทรต ลอดเวลา แตแ ก
กลบั หลกี ๆ หลบๆ โอย ! เธอเอาใจสารพัดเลยครบั แตเ จานายของผมทําไมถงึ ไมย อมสนใจกับเธอ
เลยกไ็ มท ราบ ทาทางไมมคี วามสุขเลย เวลาพบเหน็ เธอผูนนั้ เขา ครง้ั สุดทา ยเมือ่ กลางหนาฝนท่แี ลว
มาน่ีเอง คุณรพนิ ทรก ับพวกผมออกไปดักสัตวท ่ีพุบอน พอจะกลับไปหนองนาํ้ แหง ไอเกิดกร็ ีบดวน
มาจากบา นพกั บอกวาคุณอาํ พลใหมาตามกลับ เพราะคุณผหู ญิงนนั่ จะมาลา สัตวอ ีกแลว พอรขู าว
แทนทีจ่ ะรบี กลับ แกกเ็ ลยแกลงถว งเวลานอนในปา เสยี อาทิตยจึงกลบั ไปหนองนํ้าแหง ทไี่ หนได. ..
คุณผหู ญิงคนนัน้ มาพกั รออยบู า นหนองนา้ํ แหงแลว อีทนี ้มี าคนเดยี ว”
บุญคําพูดหัวเราะกึกๆ อยางนกึ สนุกอยคู นเดียว ตลอดเวลาดารนิ ตาสวา งโพลง คอยสดับ
ฟง อยูอยา งต้งั อกต้งั ใจ หลอ นอยากจะหยกิ บญุ คําเตอื นใหแกเลาตอไปโดยเร็ว แตก ็สสู ะกดความ
กระหายไวภายใตอาการเรยี บราบเปน ปกติ เตือนมาเบาๆ วา
“แลวยงั ไงตอ ไปละ เลาขยกั อยไู ด เรอื่ งกาํ ลังสนุก”
“คุณรพนิ ทรวางหนา ไมถกู เลยครบั เทา ท่ผี มเห็นหนา แกมือคลํ้าลงทีเดยี ว คณุ ผหู ญงิ น่ัน
ทาทางดใี จมากที่เหน็ เจา นายของผม แทบจะผวาเขา มาทเี ดียวแหละ ไดความวามานอนพกั อยทู ี่
หนองน้าํ แหงคอยอยสู องสามวันแลว อยากจะมาดกู ารดักสตั วด ว ย คุณรพนิ ทรแ กจะเอาไปสง ที่
สถานขี องคณุ อาํ พล แตเ ธอไมยอม...”

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1050

บญุ คําเหลียวหนาเหลยี วหลงั เหมอื นเกรงจะมีใครไดยนิ แลว ย้ิมแหง ๆ แผวเสียงเปน
กระซิบ

“นายหญงิ อยา บอกคณุ รพินทรนะครบั วา ผมเลา เรอ่ื งน้ีใหฟ ง”
“รบั รอง ฉนั ไมใชคนปากบอนหรอก ตอ ไปซิ มอี ะไรเกดิ ขึ้น”
“ตกลงคืนนั้น...เธอนอนพักที่บา นหนองนาํ้ แหงครับ พอตกดึกคณุ รพินทรก็ยายมานอน
อยูที่เรือนหลงั เลก็ กับพวกผม ไมพดู อะไรสกั คาํ เดยี ว ควาขวดเหลา มาดว ย พอมาถึงกด็ ืม่ เสยี หลายอึก
แลว กล็ งนอนเอาผา คลมุ หวั ผมสงสัยยองออกไปดทู ี่เรอื นใหญ ปรากฏวา คณุ ผหู ญงิ คนนน้ั เขา ไป
นอนอยใู นหองของคณุ รพนิ ทร”
พรานเฒา ผตู กหลุมของหญิงสาว ประกอบกับความคร้ึมของยีส่ ิบแปดดกี รี อันไดร บั เปน
ของกํานลั ปด ปากหวั เราะคกิ คัก
“นีแ่ หละครับ...จะไมใ หผ มวา เจานายของผมไมเ กลียดผหู ญงิ ไดย งั ไง นางฟาเหาะลง
มาถึงกลางปา อยา งน้ันแลว ก็ยงั ไมย อมเลน ดวย”
“เรอ่ื งยังไมจ บนี่”
“พอเชา มืด คณุ รพนิ ทรแ กกเ็ ขา ปาเลยครบั คราวนหี้ ายไปเสียสองอาทิตย พอกลับมาคณุ
ผูหญงิ คนนน้ั กก็ ลับไปเสยี แลว ทงิ้ จดหมายไวฉบบั หนงึ่ เปนจดหมายอะไรผมก็ไมร”ู
ดาริน วราฤทธ์ิ ตอบุหร่เี ปน ตวั ท่สี อง พลอยหวั เราะเหมือนจะรสู ึกสนกุ ขบขันไปกบั บุญ
คาํ ดว ย...ตามทแ่ี กเลา ใหฟง แตใจเต็มไปดวยปญหาวนุ วาย
“ผูหญิงคนนนั้ เปนหลานของคณุ อาํ พลหรือ?”
“ครบั ”
“คงจะหลานสาว?”
“รวยมากดว ยครบั เห็นมาทีไร คณุ อําพลเอาใจเปนอยา งดีทุกครัง้ ไป เห็นวาเปน แมม า ย
แตง งานไปไดส องป สามีก็ตกเคร่ืองบนิ ตาย ท้ิงมรดกไวใ หเ ปนสบิ ๆ ลา น”
“ผหู ญิงคนนนั้ แตงงานแลว และเปน หมาย?”
หลอ นรอ งเสยี งสงู แทบจะระงบั ความตืน่ เตนไวไ มไ ด โชคดที ่คี ูส นทนาของหลอ นไร
เดียงสาเกนิ ไป
“ครบั ”
“คงจะสวยมากดว ย ใชไ หม?”
“สวยนะสวยแนครับ แตอยา หาวา บุญคาํ สอพลอนายหญงิ เลย คุณผหู ญิงคนน้นั สวยกจ็ รงิ
แตไมเ ทยี บนายหญิงของบุญคาํ หรอก”
ดารินหนาแดงดวยความรสู ึกอนั ไมอาจกลาวถกู ทําเสยี งตาํ่ ๆ
“เรอื่ งอะไรที่จะตอ งเอาเขามาเทยี บกบั ฉนั ดว ยละ ออ! เปน นักลาสัตวด ว ยหรอื ?”

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1051

“กไ็ มเ ชิงครบั ผมวาเจตนามาเทยี่ วปา แถบนเี้ พราะอยากจะพบเจานายของผมมากกวา ขึ้น
นงั่ หา งกับผม เกงเขา มาเดนิ อยใู ตห าง หางไมกวี่ ากย็ งั ยิงไมถกู เดนิ ในปาสกั ครงึ่ กโิ ล ก็บนเดนิ ไม
ไหวแลว ตองใหค ณุ รพนิ ทรป ระคอง พวกเพ่ือนๆ ที่มาดว ยกนั กเ็ ปน พวกมาเทยี่ วสนกุ มากกวา พวก
ชาวกรุงผิวบางท้ังน้นั เปรียบกบั นายหญงิ ไมไ ดเทาขเี้ ลบ็ ”

“ชื่ออะไร คุณผหู ญงิ คนน้ัน”
บุญคาํ เอามอื เคาะหวั ทาํ ทาคดิ
“ดูเหมอื นจะชอื่ แสงๆ อะไรน่ีครับ...ออ ๆ แสงโสมครบั ...คุณแสงโสม”
หญิงสาวพยกั หนา ชาๆ
“ทาํ ไมเราไมยใุ หเ จา นายของเรา ตกลงปลงใจกบั คณุ แสงโสมคนนเ้ี สยี ละ ท้งั สาว ทงั้ สวย
มหิ นาํ ซาํ้ ยังออกรํา่ รวย อตุ สา หบ ุกบนั่ มาหาถงึ กลางปา เจา นายของบุญคาํ แตงงานกบั เธอคนนั้นเสยี
กไ็ มตองมาลําบากบุกปา ฝา ดง ดักสตั วขายอยอู ยา งทุกวนั นี้ พวกบญุ คาํ กจ็ ะไดพ ลอยสบายไปดว ย”
พรานเฒา ตบเขา ตวั เองดังฉาด หวั เราะเอกิ๊
“ถงึ วาซคิ รบั นายหญิง พวกผมกย็ ังแปลกใจอยทู ุกวันนี้ แตพวกผมไมกลา พดู อะไรกับแก
ในเร่ืองคุณแสงโสมนหี่ รอกครบั เห็นสีหนา ของแกแลวอาปากไมอ อก กลัวถูกเตะ เพราะทาทางแก
เครยี ดเอาจริงๆ ไมเ ฉพาะคุณแสงโสมเทา น้นั ผหู ญงิ อนื่ ๆ กเ็ หมอื นกัน มแี หมมสาวๆ สวยๆ อกี
หลายคน หลายคณะตดิ ตอผา นคณุ อําพล จะขอใหแ กชว ยนาํ ทางไปสาํ รวจพวกชาวเขา นยั วาพวก
นั้นเปนนกั ศึกษาจะมาเขียนตํารา บางคนถงึ กับกลามาคนเดยี ว พอรวู าเปน ผหู ญงิ เทา น้นั แกก็ไม
ยอมรับ ไมว าจะใหราคาแพงสักขนาดไหน แตถ า เปนแหมม ทีม่ สี ามี และมสี ามมี าดว ย แกถึงยอมพา
ไป”
“ฮอื ม แปลกนะ เจา นายของบญุ คาํ คนน้ี รไู หมทําไมเขาถงึ เกลียดผูห ญงิ ”
บญุ คําสั่นศรี ษะ
“ผมก็ไมท ราบเหมอื นกนั ครับ”
“คุณแสงโสมท่วี านี่ บญุ คาํ สงั เกตไดไ หมวา เคยรจู ักพรานใหญมากอ นหรือเปลา?”
หลอ นสอบ...โดยไมจ ําเปนจะตองพะวงวา คสู นทนาจะจบั พริ ธุ อยา งใดได เพราะแนใจ
แลว วา บุญคาํ ไมมโี อกาสรสู ึกตัว
“เอ ขอ นี้ผมก็ไมทราบ คณุ รพินทรรสู กึ วา จะเฉยๆ อยางนายจา งลกู จางธรรมดา แตคุณ
แสงโสมดสู นทิ สนมกบั คณุ รพินทรม าก เพราะเหน็ เรยี กช่ือคลองปาก แลว ชอบเกาะแขน ไมว า จะอยู
ตอหนาหรือลบั หลังพวกผม”
ดารนิ เมม รมิ ฝป ากนอยๆ หรตี่ าลง
“มาทีห่ นองน้ําแหง กค่ี ร้ังแลว ?”
“ดเู หมอื นสามคร้ังครบั แตฝ ากของผานคุณอําพลมาใหเ จา นายผมบอ ยท่สี ุด”
“ของอะไร?”

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1052
“หลายอยา งครบั เคร่อื งใช เคร่อื งกนิ เส้ือกันหนาวบา ง อาหารกระปอ งบาง สง มาท่เี ปน
หีบๆ บางทีกเ็ หลาเบยี ร หนา รองทีแ่ ลว สง จ๊ิปแลนดโ รเวอรใหมเอย่ี มมาใหใ ชท้ังคนั แปลกแท คณุ
รพนิ ทรเ อาไปทิง้ ไวท ี่สถานกี กั สตั วคณุ อําพล ไมยักเอามาใชส ักคร้งั เดียว เสอ้ื กนั หนาวสวยๆ ใหม าก็
ไมเห็นยอมใส โยนหมกอยูในตู ไมว าอะไร ไมย อมใชส กั อยาง เก็บสมุ รวมๆ กนั ไวก องพะเนิน ไม
เคยแตะตอ ง นานๆ ก็เขาไปยนื ดเู สียที แลว ก็ดม่ื จนเมาหลบั ไป”
“บญุ คาํ วาเขาเกลียดคุณแสงโสมนีม่ ากหรอื ?”
“กเ็ กลียดมากนะซิครบั ไมเกลยี ดทาํ ไมถึงจะทําอยางนั้น”
ดารนิ วราฤทธิ์ ลกุ ข้นึ ยืนชา ๆ ดดี บุหรไ่ี ปแตกกระจายเปนลูกไฟแดงวาบอยกู ับพ้นื สน่ั
ศรี ษะ บอกมาดวยเสียงแผว เรยี บวา
“ตรงกนั ขา ม จงรูไวเ สียดว ยเถอะนะ เขารกั ...รกั คณุ แสงโสมคนนั้นอยางทส่ี ุด รกั เสีย
จนกระท่ังเม่ือพลาดรกั โลกท้งั โลกมนั มืดมนสําหรบั เขาไปหมด”
จบคําพูด หลอ นก็หมนุ ตัวกลบั เดินแหวกประตูกระโจมลับกายไป ปลอ ยใหบญุ คาํ น่งั อา
ปากคาง กะพรบิ ตาปรบิ ๆ งงงนั อยคู นเดยี ว

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1053

42

หญงิ สาวชักผา หมขึน้ คลมุ ตวั ประสานทอ นแขนทงั้ สองรองศรี ษะไว จองมองดเู พดาน
มุงสนามเตยี้ ๆ อยา งปราศจากความหมาย เสยี งลมหายใจของพ่ีชายผนู อนอยเู ตียงตดิ กันใกลๆ ได
ระดับออ นสมํา่ เสมอ แสดงวา หลบั สนิท แตหลอนไมไ ดว ่แี ววของความงว งยา งกรายเขา มาเลย หัวใจ
ตน่ื อยูดว ยอารมณพ ิศวงเรน ลับท่ีเจา ตวั เองก็บอกไมถ ูก

ดเี หลือเกนิ หลอนคิด เจา ตัวไมอ ยเู ปนโอกาสปลอดท่สี ดุ หลอกถามลูกนอ งใหขยายอะไร
ตออะไรออกมาจนสิ้นไสสน้ิ พุง...ฉันรูเร่อื งของเธอหมดแลวนะ พอคนอกหกั ...ชางนา ขํา นาสนุก
เสยี นก่ี ระไร...

ดารนิ วราฤทธิ์ ยม้ิ นอยๆ ออกมาคนเดยี ว นอนลืมตาใส
อยากเหน็ เหลือเกนิ คุณแสงโสมของเธอคนน้ันนะ ! ทําไมหนอถึงไดจ รงิ จงั เครงเครียดกับ
ชีวติ เอาถึงเพยี งนั้น ถงึ แมเจา หลอนคนนั้นจะหกั อกเอาในครงั้ แรก ไปแตงงานเสียกบั ชายอน่ื แต
บดั นี้หลอ นกอ็ ยูในฐานะเปน หมายเพราะสามตี าย และหวนกลบั มางองอนถงึ ขนาดนน้ั แลว พอเจา
ประคุณทําไมถึงทําใจเปน เหลก็ เพชรถึงขนาดนนั้
ถานไฟเกาจะไมลุกโชตขิ น้ึ มาบา งเจยี วหรือ ในเมอ่ื อดตี คนรกั ตามเขา ไปมอบตวั จนถึง
หอ งนอนในเวลาวิกาลอันสงดั เชนนนั้
ทําไมถึงจะตอ งลกุ ขึน้ หนไี ปนอนกับลูกนองเสีย พลอยทําใหบ รรดาลกู นองทงั้ หลายซึ่ง
ไมรูค วามนยั อันเก่ียวพนั กันมากอ น ตองพากันอัศจรรยใ จ และคิดหวั เราะเยาะกันอยจู นทุกวนั น้ี ซาํ้
ตัวเองกพ็ าลจงเกลียดจงชังผหู ญิงโดยไมเลอื กหนามาตลอด อนั เน่อื งมาจากคณุ แสงโสมประโลมใจ
คนน้นั
ใจแขง็ ! ทฐิ ิ! ทระนง!!...
ดารินใครครวญ แลวก็กดหนดคําจํากดั ความใหแ กคนคนน้นั อยใู นใจ
แตอ ยา งนอยทสี่ ดุ เธอกย็ ังเปนคนมคี ณุ ธรรมประจาํ ใจ ซ่ึงยากนกั ทจี่ ะหาไดในผูชายคน
ใด เปนคณุ ธรรมอันสงู สง นา ฉงน และไมน า เชือ่ วาพรานไพรใจฉกรรจม ีชีวิตคลกุ คลตี ลอดเวลาอยู
กับอารยธรรมอยา งเธอจะพงึ มไี ด ถึงไมไดร ับฟงเรื่องราวชนดิ น้จี ากบญุ คาํ กพ็ อจะรมู ากอ นไดบา ง
หรอก จากคนื วันทห่ี ลงปาอยดู ว ยกนั เพยี งสองตอ สอง
หย่ิงในตัวเองเหลอื เกินนะ พอคนอกหัก! จองหองกเ็ ทานนั้ อยากจะพลอยภาคภมู ิใจดว ย
หรอก ในขอ ที่วาเธอชนะผูหญิงคนที่สรา งราคหี ัวใจใหแ กเ ธอไดอยางงดงามท่ีสุด แตฉ นั รวู า ถงึ
อยา งไรเธอกย็ งั ปวดราวทรมานหนักอยูบนชัยชนะอันน้นั ...นาหัวเราะ วงิ่ หนคี นรักเกากลางดึก แลว
ก็ไปกินเหลาจนหลับพบั ไป ยังหรอก ยังไมใ จแข็งแทนกั ทาํ ไมจะตองอาศยั เหลา ชว ยดว ย มนั คงเปน
เหตกุ ารณทเี่ ธอตองตอ สูท างใจขนาดหนกั ทีส่ ดุ ซินะ ระหวา ง ‘รกั เกา’ กับทฐิ มิ านะศกั ดิศ์ รขี อง

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1054

ตนเอง อนั มีพน้ื ฐานมาจากความเจบ็ แคนรา วระบม ผูชายอยางเธอกย็ ังอุตสา หม ีอยใู นโลกกะเขาดว ย
นา จะไดรับการปรบมอื ใหเ สยี จริง

แลว มันเรือ่ งอะไร ที่ผหู ญิงใจรวนเรคนหนงึ่ สรา งแผลหัวใจให พลอยมาพาลเปนศัตรกู ับ
ผูหญิงคนอ่ืนๆ เขาหมดท้งั โลก โดยเฉพาะอยางย่งิ ...กับฉนั ผเู ปน นายของเธอเอง คิดหรอื วาข้นึ ชอื่
วา ผูหญงิ แลว จะเปนเพศที่สมควรดหู มน่ิ นาํ้ ใจไดทกุ คนไป ฮ!ึ ถา ฉันเปนแมแ สงโสมคนนั้น ลงได
ผละจากไปแลว เปนไมม วี ันเสียละ ที่จะหวนกลบั คืนมาอกี เพ่ือเปดโอกาสใหเธอหยามน้าํ ใจได

เอะ ! แลว นีม่ นั เรื่องอะไรกนั ที่ฉนั มามวั ครนุ คดิ อยใู นเรอ่ื งของเธอใหเ ปลอื งสมองเปลอื ง
เวลานอนอยเู ชน นี้ หลอนขมวดคิ้ว ตง้ั คาํ ถามใจตนเอง แลวกป็ ดเปลือกตาท้งั คหู ลับสนิทลง พยายาม
ขจัดความคดิ ทั้งหลายใหหมดสนิ้ ไป

กวา จะหลับลงไดกเ็ ปน เวลาเทยี่ งคืน ทามกลางความหนาวเยน็ และสงัดเงียบของปา ใหญ

ประมาณตีสี่ ดารินและเชษฐาสะดงุ ตน่ื พรวดพราดข้ึนมาอยางตกใจ เสยี งปน นดั หนึง่
ระเบิดกกึ กอ งไปท้ังแคม ป หญงิ สาวเผน ลงจากเตยี ง อนั เปนเวลาเดยี วกบั ที่พชี่ ายผงกชันกายขน้ึ รอ ง
ละลํา่ ละลกั

“นอ ย เกดิ อะไรขึ้น?”
ดารนิ ถลนั เขา มาจบั ตัวคนเจบ็ ไว
“อยาลุกข้ึนมาคะ พี่ใหญ นอยจะออกไปดเู อง!”
วาแลว หลอ นกค็ วาไรเฟลคมู ือ พรอมไฟฉายกระโจนออกจากเตน็ ทไ ปโดยเร็ว หวั หนา
คณะเดนิ ทางเสือกกายไปหยบิ .458 แม็กน่ัม ทีว่ างอยูห วั เตยี งดวยสัญชาตญาณ ขยบั ลูกเล่อื นขน้ึ ลาํ
แลว ถือพาดไวก บั ตักเตรยี มพรอ มพยายามเงย่ี หสู ดบั ตรบั ฟง เสยี ง ซึง่ บดั นี้ไดย ินเสียงพวกลกู หาบพูด
กนั เอะอะ และมเี สยี งกระดงึ ผกู คอควายสน่ั เกรยี วกราว อนั เกดิ จากการแตกตน่ื ระส่าํ ระสายของพวก
มนั
คร้ันแลวก็มเี สยี งแผดเปรยี้ งขนึ้ อกี นดั หนึ่งในความเงยี บกลางดึกเชน นี้ มนั ดังสะทานไป
ท้ังเนนิ เขา เชษฐาเตม็ ไปดว ยความกระสบั กระสา ยแทบจะเผน ตามนอ งสาวออกไป แตเ ขาก็ไม
สามารถจะขยบั รา งกายทอนลา งได เพราะพิษเจบ็ ปวดบาดแผล
ครใู หญ ดารินก็แหวกประตูกระโจมกลบั เขา มา สีหนา ไมแ สดงวา มเี ร่ืองรา ยเชน ใด
เกดิ ขึ้น เหมอื นเชนทเ่ี ขาระแวงอยูใ นขณะน้ี
“เสือดาํ คะ ยองเขา มากวนควาย บญุ คํายิง”
นองสาวบอกเรยี บๆ ยกมอื เสยผมนง่ั ลงบนเตยี ง พลางหวั เราะออกมาเบาๆ
“ไดตวั หรือเปลา ไดยนิ เสยี งสองนดั ”
พี่ชายถามเร็วปรอื๋

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1055

“คาที่ไปตอนนดั สองนี่แหละคะ ตวั ไมโ ตนกั บญุ คําบอกวา มันไตโขดหนิ ขนึ้ มา ควายได
กล่ินดิ้นขึ้น ถงึ ไดร ู พอสองไฟกพ็ บพอด”ี

“แลว ควายละ ถกู มนั กดั หรอื เปลา ?”
“ยงั ไมทนั เผน ลงมาหรอกคะ บุญคํายิงเสียกอน ลงมาดิ้นปด ๆ อยขู า งๆ ควาย ตอนทนี่ อย
วิ่งออกไป บญุ คําก็เขาไปซ้ําอยูหมัดไปแลว ”
เชษฐาถอนใจออกมาโลง อก วางปนลงตามเดมิ
“ใจหายหมด สิ้นเคราะหไ ปที นกึ วาไอแ หวง บกุ อกี เสียแลว บุญคาํ หไู วเอาการ แบบน้ีก็
พอไวใ จกนั ไดห นอย พ่ีกําลงั หลบั เพลินทเี ดยี ว”
“เปนยังไงบางคะ ตอนนปี้ วดแผลหรือเปลา?”
ดารินถามพรอ มกับเออ้ื มมือมาลูบขา ตรงบริเวณทพี่ ันผา ไวข องพี่ชาย เชษฐาสน่ั ศีรษะ
“คอ ยยังชว่ั ขน้ึ มากแลว อยเู ฉยๆ ไมปวดเลย นอกจากเวลาขยับตวั คนื น้ีกห็ ลับสบายมา
ตง้ั แตหวั คํ่า มาตกใจตนื่ เอาตอนเสยี งปนนี่เอง”
“นอนเสยี เถิดคะ พใี่ หญ นี่เพิง่ จะตีสีเ่ ทา นน้ั พยายามพักใหมากท่สี ุด จะไดห ายเรว็ ๆ”
สองวนั แหง การรอคอยฟงขา วจากคณะทอ่ี อกไปติดตามไอแหวง ผา นไปอยา งสงบราบ
คาบ อาการของหัวหนาคณะทเุ ลาลงอยา งรวดเรว็ พอวันทสี่ าม บญุ คําก็ตอแครสาํ หรบั น่ังหาม
เจา นายใหออกมานง่ั เลนทบ่ี รเิ วณกลางลานแคม ปใ นตอนเชาและเยน็ อนั เปน ความตอ งการของคน
เจ็บเอง โดยมนี องสาวคอยเปน พเี่ ลยี้ ง และเพ่ือนสนทนาอยใู กลชิด
นบั ตั้งแตเสือดาํ ตวั ตวั ยอมยองเขา มากวนควายในตอนดึกของคนื แรก และบุญคาํ ยงิ มนั ไป
แลว คนื ถดั มาเหตกุ ารณก ป็ กติ ไมม ีวแี่ ววของสตั วร า ยอะไรจะแผวพานเขา มาใกลคา ยพกั อกี
นอกจากพวกเกง กวาง ทม่ี าสง เสียงรองอยยู งั บริเวณตนี เนินหา งลงไป ซ่ึงเยน็ ของวนั ทส่ี ามนัน่ เอง
นายเมยกับลูกหาบสองคนก็เขามาขออนญุ าตไปดอมอยใู กล คา ยพกั แถวตนี เนนิ และไมทนั คา่ํ กย็ งิ
กวางเขางามมาไดต ัวหนง่ึ มนั เปนระยะทที่ ุกคนในแคมปอ ยูในระหวางพกั ผอ นอยา งเต็มที่
บุญคําทําหนาท่เี ปนผคู วบคมุ และหลกั ประกนั ของคา ยพักไดอยา งดที ่สี ดุ ควรแกการ
ปลอดโปรง สบายใจไดข องดารนิ มหิ นําซาํ้ ยงั ไมท ําใหห ลอ นเหงาจนเกินไปนกั เพราะความเปนคน
มอี ารมณสนุกของแก ยิง่ กวา นนั้ ยงั คอยทาํ หนา ท่ีเปน ลกู มือใกลชิดชว ยเหลอื ในทุกอยา งไดต ามควร
แมจ ะไมค ลองแคลวเทา แงซายกต็ าม แตกด็ กี วา ในความชา งพดู ชา งคยุ แกมกั จะนอนในเวลา
กลางคืนเสมอ ทวา ก็หไู วตนื่ ไดใ นทันทที ่หี ลอนเรยี กใช หรือแมแ ตฝเ ทาอันแผว เบาของหลอน
ขณะทย่ี อ งเขา ไปใกล ขณะทแี่ กนอนหลับกรนอยู กไ็ มเ คยทบ่ี ุญคําจะไมร ูสกึ ตัว
“หลบั ก็ไดครบั นายหญิง แตข อใหห ูไวเทา นน้ั ชวี ิตเดนิ ปา ขนื ตื่นอยยู ามตลอดเวลากแ็ ย
เทา นัน้ ”
พรานเฒา แหง เขาอมึ ครึมบอกกับหลอน

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1056

“บุญคํานีเ่ หมอื นกับพรานใหญรพินทรน ะ นอนหลบั แตป ระสาทไว มวี ธิ ฝี ก กันไดยงั ไง
น่ี”

บุญคาํ หัวเราะรา ตามนิสัยของแก
“มนั อยทู ่คี วามเคยชนิ ครบั นายหญิง จะรวู า พรานคนไหนเกง ขนาดไหน นายผหู ญงิ ไม
ตองไปคํานึงวา เขาจะแกะรอยสัตวไ ดแมน ยาํ เพยี งไร หรอื ยงิ ปนไดด ขี นาดไหนหรอกครับ คอยดู
ตอนเขานอนน่ีแหละ ถา นอนขเี้ ซากย็ งั เปน พรานดีไมไ ด เวลาอยใู นปา พรานไมใชว า จะไมน อน ขนื
ไมน อนกต็ ายเทานั้น แตในขณะทเ่ี ขานอน เขาก็ตอ งรูวา มีอะไรผิดปกตเิ ขา มาใกลต ัวเขาและต่ืนทนั
ไดเ สมอ ลาํ พงั พวกผมกบั พรานใหญท อ่ี อกปา ดว ยกนั เวลากลางคนื เรานอนกันหมดทุกคนไมมใี คร
อยูยามเลย ปะเหมาะบางทกี ็ไมก อไฟเสยี ดวยซํ้า มีอะไรยองเขามา เราก็ร”ู
“ไมม วี ันไหนเผลอหลับ ไมร สู กึ ตัวเลยร?ึ ”
“ก็อาจมีบางเหมอื นกนั แหละครบั เวลาเพลียมากๆ หรือเวลาไมสบาย”
“แลว ถาสตั วรา ยมนั ยอ งเขา มาตอนนน้ั จะทาํ ยงั ไงละ?”
“ก็ถือวา เปนกรรมไปนะซคิ รับ คนเราถงึ ท่ี อยูในเมอื งนอนบนเตยี งมนั ก็ตายไดเ หมอื นกัน
สว นมากเวลาเราจะนอน เราตองรูลวงหนา เสมอวา ปาแถบนนั้ มีอะไรบางที่เราจะตอ งระวัง แตถา
เจออยางไอผีโขมดเหมอื นท่เี คยเลนงานพวกเรามาแลว กแ็ ย”

หลอ นใชเวลาวางใหห มดไปกับการอานหนงั สือและเดนิ สํารวจปารอบๆ บรเิ วณแคมป
จนขึ้นใจ มคี วามเคยชนิ กบั มนั จนดเู หมือนวา มนั จะเปนบา นของหลอนเอง ในเวลาเยน็ ๆ กล็ งมอื ปรงุ
อาหารเลย้ี งพวกลกู หาบดว ยตวั เอง อาการของพี่ชายดขี น้ึ มากจนหลอ นหมดความกงั วล และสบาย
ใจไดแ ลว หวั คํา่ กอ นนอนก็ออกมาน่ังริมกองไฟคยุ กับบญุ คาํ และพวกลกู หาบ ซงึ่ มีเรือ่ งราวพลิ กึ
กึกกอื สารพดั ในปา เลาใหห ลอนฟง อยางเพลิดเพลิน

พอคืนท่ีสผี่ านไป ดารนิ กเ็ รมิ่ กระวนกระวาย ยังไมม ขี าวจากคณะตดิ ตามไอแ หวง แววมา
ใหท ราบเลย

พรานใหญผิดสัญญากับหลอ นเสยี แลว
มนั เปนสิ่งทยี่ ากจะทํานายเหตุการณ สาํ หรับหลอ นวาเกดิ อะไรข้นึ ทาํ นองไหน รพนิ ทร
ควรจะตองนําไชยยนั ตแ ละคณะยอนกลับมาท่แี คม ป ภายหลงั จากสามวันตามทตี่ กปากรบั คํากบั
หลอนไว การคลาดเคลือ่ นผดิ เวลาของเขากอ ใหเ กิดปญหาไปในทางทไี่ มสจู ะดีนัก
มันเปนความรสู กึ ท่ีเกดิ ข้ึนกับดารินเพียงคนเดียว
สําหรบั เชษฐาและคนอนื่ ๆ ไมรสู กึ ผิดปกตริ อนใจอยางใด เพราะตระหนกั ไดด ีอยแู ลววา
การติดตามโขลงไอแหวงไมม ีเวลาทกี่ าํ หนดตายตวั ไดแ นน อน ท้ังคนเหลา นน้ั กไ็ มไดร ับรูใ นคาํ สงั่
สว นตัวของหลอ น ที่ใหพ รานใหญย อนกลบั มาแคมปภ ายในสามวัน

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1057

ตกบา ยของวันที่หก ระหวา งที่หญงิ สาวน่งั คยุ กับพีช่ ายอยูใ นกระโจมพกั เหมอ มอง
ออกไปยงั ละอองฝนท่โี ปรยปรายมาตัง้ แตต อนเทีย่ ง เงาของคนหกคนกป็ รากฏขน้ึ คนเหลา น้นั โผล
ออกมาจากมุมโขดหนิ ปากดา นแคบๆ เดนิ ฝาสายฝนตรงเขา มาอยา งรวดเรว็ แตเ งยี บกรบิ ชนิดไมม ี
ส่งิ ใดกระโตกกระตากถึงการมา จนพวกในแคมปไ มรลู ว งหนา ไชยยันตน ําคมู ากบั แงซาย สวน
พรานใหญรั้งทาย

ดารนิ กระโดดลุกขึน้ ยนื รองออกมา
“พวกนนั้ กลับมาแลว !”
พวกลกู หาบทพี่ ากันนง่ั จับกลมุ พักอยใู ตเ พงิ ก็เหลอื บไปเหน็ พรอมๆ กบั หลอ น พากนั รอง
ทกั ทายเกรียวกราวและบอกกนั แซด
ไมก่ีอดึ ใจหลังจากนน้ั ทัง้ หกคนซึง่ เปยกฝนและโคลนมอมแมมไปท้งั ตวั ก็เขามาพรอ ม
กันอยตู อ หนาเชษฐา ซ่ึงรอคอยฟงขา วอยดู ว ยความรอนใจ สีหนา ของแตละคนเหลานน้ั แมจ ะไมม ี
การปริปากเชน ไรกอนเลย กส็ อ ชดั ถงึ แววกงั วล และรอ งรอยของการบุกบ่ันกนั มาอยา งหนกั
“เหตุการณท างน้ีปกติเรียบรอ ยดหี รือ?”
ผูพดู ขึ้นหอบๆ เปนประโยคแรกคอื ไชยยนั ต เชษฐากับดารนิ ประหลาดใจในคําถามนั้น
“ก็เรียบรอยดนี ี่ ทาํ ไมรึ?”
เชษฐาขมวดควิ้ จอ งหนาสหายผูเ พ่งิ กลับมาถงึ ไชยยนั ตห นั ไปมองดูหนา พรานใหญ แลว
กรากเขา รินกาแฟดื่มเตม็ กระหาย
“พวกเรารีบยอนกลบั มาแคม ปชนดิ ไมย อมพักกนั เลย ไอแ หวง ลอ เราลงไปทางเขานาง
แลวกด็ วดวกกลับ บา ยหนา มาทางทต่ี ั้งแคม ปนอี่ ีกครง้ั นึกวาทางนเ้ี กดิ ปะทะอกี แลว ใจไมด ีเลย
ขณะทกี่ วดตามมันมาเรงเดนิ กนั เสยี แทบแย”
“ฮา !”
หวั หนา คณะเดินทางรองลนั่ ลืมตาโพลง จอ งหนาไชยยนั ตก ับรพินทรส ลบั กนั พรานใหญ
ขณะน้ีทรดุ ตัวลงนงั่ บนลังใบหนึ่ง ควา ผาขนหนขู ้นึ มาเช็ดนาํ้ ปนเหงื่อบนใบหนา และรับถว ยกาแฟ
ทีไ่ ชยยนั ตรินแจกจา ง คนอนื่ ๆ นงั่ รายลอ มลงกับพ้นื บญุ คํากบั นายเมยหวั หนาลกู หาบโผลเขามาใน
แคมป มุงฟงขา วอยดู ว ยความกระหาย
“จริงเหรอ รพินทร ท่ไี อแหวง ยอนกลับมาทางคา ยพักของเราอีก?”
“ครับ”
เขากมศีรษะรบั ประกายตาเครียดเครง
“เราไปงงรอยของมันทเ่ี ขานางเสียสองวนั เตม็ แลว กพ็ บวามันวกกลบั ทีแรกนกึ วา จะ
เตลดิ ลงใตไปทางพุตะครอ แตผดิ คาดถนดั มันตัดสนั เขาเตย้ี ๆ ลงทุง บายหนามาทางปา หวายอีก
แลวก็ตรงเขาเสนทางท่เี ราต้งั แคมปอ ยูนี่ ทศิ ทางของมันออ มเปนวงรอี ยา งไรพกิ ล เรากระชน้ั รอยมนั

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1058

มาโดยไมย อมหยุดเลย แตต ามไมท ัน หา งกนั ประมาณสักสหี่ า ชวั่ โมง ระหวา งท่กี วดตามหลงั มา
พวกเรานกึ วา จะอยา งไรเสยี มนั กค็ งหวนมาตที า ยครวั อกี แลว”

“เอะ! แปลกจรงิ ...”
ดารินอทุ านออกมา มองไปทางบุญคาํ
“พวกเราทางนไี้ มไดว ี่แววกระโตกกระตากอะไรเลย ไมใชหรอื บญุ คาํ ทุกสิง่ ทกุ อยา ง
เงียบเชยี บปกต”ิ
“ครบั เราไมไ ดยินเสยี งของพวกมนั เลย”
บุญคํารบั คาํ โดยเรว็ หนา ตนื่ งงไปหมดเชน กนั
“รอยของมันผา นไปทางชายทงุ หลงั เนินนี่ หา งประมาณสักกโิ ลเดยี วเทานั้น เช่ือวาขณะท่ี
มนั เฉียดผานเขา มาพวกมนั จะตองอยูใตลม และใชค วามระมดั ระวงั อยา งที่สดุ ทจ่ี ะไมใ หเ กิดเสียงขน้ึ
เวลาผา นก็ตอนเชา มดื ของวนั น้เี อง วา แตบญุ คาํ ออกสาํ รวจบรเิ วณรอบๆ แคม ปเราบา งหรือเปลา ”
“ก็แคต นี เนินนี่เทา นน้ั ครับ นายหญิงไมอ นญุ าตใหไ ปไกลกวานนั้ แตส าบานไดวาผม
ไมไ ดว ี่แววของมันหรือชา งโขลงอ่นื ๆ เฉยี ดเขามาใกลเลย ตัง้ แตว ันทน่ี ายหายไป”
เชษฐาอ้งึ ไปนาน ยกมือขนึ้ ลูบปลายคาง ไชยยนั ตเ ลา ถงึ การติดตามนับตัง้ แตว นั แรก
จนกระทง่ั ยอ นกลับมาถึงแคม ปอ ีก ครั้งใหห วั หนา คณะและดารินฟง คราวๆ
“แนใจหรอื วา ...โขลงท่เี ฉียดผานแคมปเราที่นี่ไปเมือ่ เชา มืด เปนโขลงของไอแหวง”
หวั หนา คณะ ผพู กิ ารช่ัวขณะเอยถามข้ึนอยา งสดุ พศิ วง
“ไมม ีปญหา มันแนๆ ตามรอยของมันมาหาหกวนั เตม็ ๆ อยาวาแตม องเหน็ ดว ยสายตาเลย
ตอ ใหหลับตาเอามอื คลํากแ็ ทบจะจาํ ได”
ไชยยนั ตต อบแทนพรานใหญอยา งมั่นใจ
“ไอแ หวงขาหลังซายเจ็บ ไมร ูพวกเราคนใดคนหนงึ่ ยิงเอา ตอนทเ่ี กดิ การตอ สูชุลมนุ ครั้ง
แลวๆ มา เวลามนั เดินไปตามปกติมันลากขาขา งหลังนนั้ แตบ ทจะทาํ เวลาข้นึ มาในกรณที ่รี ูวาเรา
กระช้นั หลงั เขา ไป มันกเ็ ดนิ ไดส ีข่ าคลองแคลว ดี โชคเปนของมัน...เพราะตลอดเวลาเราเปนฝายอยู
เหนอื ลมเสมอ ออ มสกดั ไมท ัน แตมนั กก็ ระชนั้ ชดิ หวดุ หวิดจวนเจยี นเหลอื เกนิ ทาํ เอาเราไมม อี ากาส
พกั กันเลย นอกจากกวดตามแทบไมมเี วลาหายใจ”
“มนั แยกจากกองทพั ใหญข องพวกมนั แนน อนแลว หรือเปน โขลงของมันโดยเฉพาะตาม
ลาํ พงั หรอื มีโขลงอืน่ เขาขบวนอยดู ว ย”
เชษฐาถามมาอีกอยางหนกั ใจ
“แยกแนนอนแลวครบั ลกู โขลงท่ตี ามมันในคราวนี้มอี ยไู มเ กนิ สามสิบตัว แตเหน็ จะไม
นอยกวายีส่ ิบ ทิศทางของมันเดนิ ตามลมอยตู ลอดเวลา แลวดเู หมอื นจะมเี จตนาโดยตรงทจ่ี ะลอให
เราวกไปวนมา”
รพนิ ทรต อบเสียงตา่ํ ลกึ

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1059

“ออ น่แี ปลวา ทีพ่ ากันยอ นกลบั มาแคม ป กเ็ พราะไอแ หวง มนั นําทางมาหรอกหรือ?”
ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ เปรยข้นึ ลอยๆ แตต าจบั อยทู ีพ่ รานใหญ เขาไมตอบกม ลงจุดบหุ รี่ อดั
ควันจนแกมตอบ ตาหร่ขี รึมลงไมมองสบหลอ น ไชยยันตเ ปน คนบอกมาแทนวา
“ก็ใชนะซิ นกึ ไมถ งึ วาไอแ หวง มนั จะชวนเราเดนิ กลบั แคมป ไอม หาวายรา ยน่ี ผหี านรก
มาเกดิ ในรางของชา งแทๆ ”
“เราไดค ูต อ สูทน่ี า ชมทเี ดยี ว ไมวาในดานกําลงั หรอื ไหวพริบ เลหกล”
เชษฐาพึมพํา เมมรมิ ฝปากแนน
“กด็ .ี ..ใหม ันรา ยกาจจรงิ อยา งน้เี ถอะ การขับเค่ียวระหวา งมันกับเราจงึ จะออกรสถึงพรกิ
ถึงขิง พวกเรากลับมาถึงแคมปกนั กอนก็ดแี ลว กาํ ลังนกึ ถึงอยูทีเดยี ว ทุกคนไปพกั ผอ นเสียกอนไป
คนื นีค้ อ ยปรกึ ษากันใหม”
ไชยยนั ตหงายหลังลงแผบ นเตยี งสนาม คนอ่นื ๆ พากันออกไปจากกระโจมพกั ของ
นายจา ง รพนิ ทรนงั่ สูบบหุ ร่อี ยอู ีกอดึ ใจกฉ็ วยปน ลกุ ขึน้ ยนื ชา ๆ บอกวา
“ผมจะออกไปตรวจรอยของมนั ท่ีผา นชายทุง อกี สกั ครงั้ ประเด๋ยี วจะกลับมา”
“อา ว! เพิ่งมาถงึ หยกๆ จะออกไปอีกแลวรึ พักเสียกอนเถอะ”
เชษฐาทว งมาโดยเรว็ อยา งเปนหว ง จอมพรานหัวเราะอยูในลําคอ
“ไมเปนไรหรอกครับ คณุ ชาย ผมจะไปสาํ รวจดหู นอยเดยี วเทา น้ัน บางทจี ะรูว า มนั มีแผน
อยา งไรตอ ไป เมื่อตะกย้ี ังดไู มถ นัดนกั แวะเขา มาในแคม ปนี่เสียกอน ขนื ชา ประเดยี๋ วค่าํ การตรวจ
รอยจะทําไดยาก”
หวั หนาคณะตรกึ ตรองอยูค รู ก็พยกั หนา
“ตามใจ แตอ ยา ตามมนั ไปใหไ กลนกั นะ เอาแคเ ตรียมรบั มอื กับมนั เทา นัน้ หากวาคนื นี้
มนั มที าทวี าจะเลนงานเราอกี ดเี หมอื นกนั ไมค วรประมาทเมือ่ มนั มาปวนเปย นอยูใ กลๆ อยางน”ี้
รพินทรอ อกไปนอกกระโจม โบกมอื เรียกบุญคําเขามาพูดอะไรอยูครู ก็พากันเดินออกไป
ดวยกนั

ในเต็นท เชษฐา ไชยยนั ต และดารนิ ยงั คงสนทนากนั อยู
“แยห นอย จงอางชุมเหลอื เกนิ เจอะเขา อีกต้งั หาหกตวั โชคดีทม่ี ันไมไ ล”
ไชยยนั ตบ อก ทําหนาเบส ่ันศีรษะอยไู ปมา
“มเี อก็ ซีเดนทอ ะไรเกดิ ข้นึ บา งหรอื เปลา ระหวา งทาง”
ดารนิ ถาม จองใบหนาอนั ซดี คล้าํ อิดโรยของเพอ่ื นหนุมอยา งเปน หว ง
“ก็พวกงูเทา นนั้ ท่เี ลน เอาหายใจไมท ัว่ ทอ ง นอกน้นั กไ็ มม อี ะไร นอกจากเดนิ กนั หนัก
ที่สุดกวา ทกุ ครั้งทแี่ ลว มา เห็นฤทธ์ิรพนิ ทรชดั เอาคราวน้ีเอง หมอสาวรอยไปราวกับหมาลา เนื้อ
แทบไมม ีเวลาไดหยุดพกั เลย โดยเฉพาะอยา งยง่ิ ตอนท่ีคนพบวามนั วกกลับ บายหนา มาทางแคมป

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1060

ทีน่ ี่ ขนาดกลางคืนก็ยังเดนิ ฉนั แยก วา เพอ่ื น นอกน้นั จอมทรหดกนั ทงั้ นั้น พวกนี้เดินเหมอื นเงาผี
ขนาดแรงฝเทา เตม็ ทย่ี งั ตามไมค อ ยทนั ”

“วาแตเ ธอปกตเิ รยี บรอยดหี รือเปลา เห็นสะบกั สะบอมเหลือเกิน”
“ก็แคเพลียหมดแรงเทา นนั้ พกั เสียหนอ ยกค็ อ ยยังชวั่ สุขภาพอ่ืนๆ ทวั่ ไปคงไมเ ปน ไร
หรอก หรอื ไมแนใจกล็ องตรวจฉนั ดู ความจริงฉนั กเ็ คยชนิ มากแลว ผดิ กับสมยั ที่เดนิ ทางใหมๆ ลบิ
ลบั แตถงึ จะเคยชนิ สกั ขนาดไหนก็ตาม มาเจอเอาคราวนี้แทบขาดใจเลย เห็นปา รอบดา นเปน สี
เหลืองไปหมด หมอไมย อมหยอ นฝเ ทาหรอื พจิ ารณาวาฉันเปน มอื ใหมท ่จี ะตอ งคอยเปน หวงอกี แลว
เพราะฉะนั้นเตือนใหร ลู ว งหนา ถาเธอจะไปดวยในคราวตอ ไป อยานกึ วาหมอจะคอยพะวงยอม
เสยี เวลาอยเู หมือนกอนๆ หมอใชสมรรถภาพในเชงิ พรานของหมอเตม็ ท่ีเลย อะไรก็ไมส ําคญั เทากบั
วาไมร จู กั เหนอ่ื ย ไมรจู ักฝเทา ตก แลว ก็ตามกันอยา งชนดิ เอาเปน เอาตาย ซ่ึงสภาพอยา งเราๆ ตอให
เคยชนิ ชาํ นาญสกั ขนาดไหน กเ็ ทยี บอัตราสว นกบั หมอไมไ ดเ ลยแมแตน อ ย”
“ก็ไมมเี หตผุ ลอะไรทรี่ พนิ ทรจะมามวั ออมฝม อื อยอู ีก”
เชษฐาวา หวั เราะหึๆ
“ฉันรวู า ศึกไอแ หวง ครง้ั นี้ พรานใหญของเราหนักใจมาก และใชค วามพยายามอยา งเต็มที่
ทีเดยี ว ถาเอามันไมอ ยู เขากม็ ีอาชพี พรานอยไู มได พวกเรากเ็ หมอื นกนั เมือ่ จะรวมกบั เขาก็ตอ ง
พยายามใหทนั เขาในทกุ ดา น อยาใหก ลายเปน ภาระหรือเรอ่ื งกงั วลของเขาไป”
แลวกห็ นั มาทางนอ งสาว กลา วเปนงานเปน การ
“สําหรบั นอย พค่ี ดิ วาอยกู บั พดี่ กี วา ปลอ ยใหเ รื่องนเ้ี ปน ภาระของไชยยนั ต และพวก
พรานของเขาโดยเฉพาะ”
“พีใ่ หญค ิดวานอ ยจะเปน คนทาํ ใหเกิดอุปสรรคขนึ้ กับแผนตามลา ไอแ หวง หรอื คะ?”
“พ่ไี มไ ดคิดอยา งนนั้ ”
พ่ีชายตอบอยา งเอาใจ แตเ ตม็ ไปดวยเหตุผลอันหนกั แนน
“พค่ี ดิ วา รพินทร ไชยยันต ตลอดจนพวกพรานทกุ คนจะหมดหว ง ถา นอยไมไ ปดว ย เรา
จะหา มไมใหเขาหวงกไ็ มไ ด”
“ถาจะพูดกนั ตามสํานวนเรื่องจีนกต็ อ งวา... ‘ศกึ ครั้งน้ีใหญหลวงนัก มาตรวา เนย่ี เนยี้ จะมี
ฝม ือในการรบเปน ทีป่ ระจกั ษชดั เพยี งไรแลวก็ตาม ขอจงพํานักพกั ผอ นอยเู พยี งในคายเถิด ปลอ ย
ภาระการศกึ ใหแ กข นุ ศกึ ทั้งหลายโดยอิสระ เพ่ือมใิ หเ กดิ ความกงั วลหว งหนาพะวงหลังข้ึน อันเปน
การรบขัน้ ฉกรรจน้นั แมผ รู วมศกึ บงั เกิดความพะวงหว งใยซึ่งกันและกันแลว ไซร ก็ยอมจะทําให
การรบมิถนดั ’ ...”
ไชยยนั ตก ลาวเสรมิ เปน รา ยยาวทง้ั ๆ หลบั ตาอยู เชษฐากับดารนิ อดหวั เราะออกมาไมไ ด
“ออ ! นีใ่ นบรรดา ‘ขนุ ศกึ ’ ที่จะรบกบั ‘ไอแ หวงมหาราช’ ทั้งหลาย เราทึกทกั ตวั เองวา
เปน ‘ขนุ ศึก’ มอื ดีกบั เขาดว ยหรอื ไชยยันต”

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1061

“เปลา ‘ไพรเ ลว’ ตะหาก”
เพื่อนชายตอบมา พลางดึงตัวลกุ ขึ้น น่งั ถอดรองเทาคอมแบต็ ออก
“แลวกต็ ดิ ตามไปเพอ่ื เปนกําลังเทา น้ัน ถา ‘แมทพั ใหญ’ ผมู ีนามวารพนิ ทรส่ังหา มไมให
ไปดวย โดยกลวั วา จะเกะกะ กร็ บั รองวา จะปฏบิ ตั ิตามคําส่ังโดยดี ไมด ้ือดึงดนั ทุรังหรอื อวดเกงจะ
ไปใหไดห รอก”
“ไมต องมาทาํ วา กระทบฉนั หรอก ดแี ลว ฉนั จะถามเขาเองวาเขาจะยอมใหฉ ันไปดวย
ไหม ถา เขาอึดอัดขัดของอยางไรก็จะไมไป แตถาเขาไมข ดั ของฉันก็จะไปดวย ระยะน้ีพใี่ หญค อ ยยงั
ชว่ั มากแลว พอจะใหอยกู บั บญุ คําตามลําพงั ได”
“ถงึ จะอึดอดั ขดั ของอยางไร รพนิ ทรกค็ งไมก ลา ทักทว งเธอ เพราะรูฤทธิ์ดอี ยูแ ลว”
“ฤทธ์ิอะไร?”
หลอ นกระชากเสียงถามโดยเร็ว
“กฤ็ ทธดิ์ ้ือดึงดนั ทรุ ังนะซ!ิ ”
“ถา งัน้ ท้ังเธอและตาพรานใหญนัน้ กต็ องรูด อี ยแู ลว วา คนอยา งฉนั ตอ ใหชางขนาดไอ
แหวง ก็มาฉุดไวไมได ลงวาถา ฉนั ตอ งการจะทาํ อะไร กด็ แี ลวนท่ี ่เี ขาใจ”
หลอ นพูดปนหวั เราะฉวิ ๆ แลวหันไปยิ้มใหพีช่ าย พดู เนน เสยี งหนักแนนชัดเจน
“จะอยา งไรก็ตาม ถา พี่ใหญไมตอ งการใหน อ ยไปกบั พวกน้ี นอยก็จะอยคู ะ แตจ ะวาอนั ท่ี
จริงแลว ในกรณขี องไอแหวง น่ี คนท่ีสมควรจะลมมันดวยมอื เองเปน อนั ดบั แรกกค็ ือพใี่ หญ ถึงจะ
หายแคน ถดั มาก็นอย ซึง่ เปน ตวั แทนของพีใ่ หญ ในกรณที เี่ จา ตวั เองตองนอนเจบ็ พกิ ารอยชู ว่ั ขณะ
เชน น้ี คนอน่ื ฆามันกไ็ มสมใจ”
“แตพ ไ่ี มคิดอยา งนนั้ ใครกไ็ ดขอใหก ําจัดมันลงไดเทา นน้ั พอใจแลว พ่ีไมไ ดอาฆาต
พยาบาทอะไรมนั เปนสวนตวั ...ทตี่ อ งการกาํ จัดมนั ลงในครง้ั นี้ กเ็ พอื่ ประโยชนส ว นรวมเทานน้ั ”

รพนิ ทรแ ละบญุ คาํ กลบั มาถึงแคมปภายหลงั จากหายออกไปเพยี งชัว่ โมงเศษ พอมาถึงก็
นอนพักหลบั ไปในทนั ที ตนื่ ขนึ้ ในเวลาอาหารค่ํา พบกบั คณะนายจา งอีกครง้ั ที่โตะอาหารในเตน็ ท
ทุกคนกําลงั รอฟง ขาวจากเขา

“ตอนทีค่ ุณกลบั มาและนอนหลบั ไป บญุ คําบอกเราวา รอยของไอแ หวง วกลงไปทางใต
อีก”

เชษฐาผสู อบถามผลของการตรวจรองรอยจากบุญคํากอ นแลวเอย ข้ึน
ภายหลงั จากนงิ่ ไปครใู หญ ทกุ คนทีร่ อคอยอยกู ็ไดรับคําตอบส้นั ๆ วา
“ครับ”
“อธบิ ายไดไหม มันหมายความวายังไง”

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1062

“ไอแหวง สูเ ราครบั ไมไดหนีอยางทีเ่ ขาใจแตแรกเลย ขณะนกี้ ําลังเลนเอาเถิดเจาลอ อยกู บั
เรา ย่วั ใหตาม ครงั้ แรกมนั มุง ไปเขานาง เราตามไปมนั กว็ กออมมาท่แี คม ป พอตามมาอกี มันก็ซา้ํ รอย
เดิมไปทางเขานางอกี ระยะนอี้ ยูทีว่ าใครจะเปนฝา ยเผลอเทา นน้ั ”

“สมมตวิ า คุณหลงรอยของมันที่เขานาง โดยไมร วู าพวกมนั หวนกลบั มาทางดานที่เราตัง้
แคม ปอ ยูน่ี คณุ คิดวามนั จะบกุ แคมปเราไหม”

“ขอนี้ ผมกก็ ําลงั คดิ อยูเหมอื นกัน”
“ระยะทม่ี นั เฉยี ดใกลแคม ปเ รามากท่ีสุด หา งสกั เทาไหร?”
“ประมาณหารอ ยเมตรเทา นน้ั เองครบั ในปา โปรงระหวา งตีนเขาสองลูกทางดา นตะวัน
ออก ไมใ ชเฉยี ดผา นไปเฉยๆ แตช มุ นุมกนั อยูท่ีนน่ั ดวย อยางนอ ยกเ็ ปน เวลาสักชวั่ โมงหนงึ่ ท่ีมันซมุ
น่งิ อยเู ฉยๆ ไมม รี อยหากนิ เลย”
คณะนายจา งมองดูตากัน ไชยยนั ตเดินเอียงหนาเขาไปกระซบิ กบั ดาริน
“เธอพดู ถกู แลว นอ ย ไอแหวง ควรจะตอทายดวยคาํ วา ‘มหาราช’”
“อาจจะเปน ‘จวิ ย’่ี กลับชาตมิ าเกิดกไ็ ด คราวนี้เปนไดร กู นั ละวาตาพรานของเราเปน ‘ขง
เบง’ ท่ีเกิดตามมาดว ยหรือเปลา ” ดารนิ กระซิบ
เชษฐาอยใู นระหวางเครง เครียด กับการสอบวักและครุนคดิ
“เม่ือเชามืดนเี่ องหรือทมี่ ันมาซุม อยทู ่ีนนั่ ?”
“จากรอยมูล รอยปสสาวะ และยางจากกิ่งไมท ี่มนั เดนิ ชนหกั ใหก ารสนั นษิ ฐานได
เชนนั้นครับ จะคลาดเคลื่อนไปบางก็ไมเ กนิ 2 ชั่วโมง”
“ชา งทงั้ โขลงเขามาซมุ ชมุ นมุ อยูหางจากทพ่ี ักของเราเพยี งแคหารอยเมตร ทาํ ไมพวกเรา
ถงึ ไมไดย นิ เสยี งของมนั บางเลย วันน้ีฉนั ตื่นต้งั แตต ีสี่ออกไปเดินรบั อากาศอยูร อบแคม ป ไมได
ระแคะระคายอะไรสักนิด บญุ คาํ ก็ต่นื ดว ยตอนนั้น”
หญงิ สาวเอย ขนึ้
“อยาวาแตห ารอ ยเมตรเลยครบั ถาภมู ปิ ระเทศเปน ทโ่ี ลง ไมมกี ่ิงไมเกะกะ ไมม ใี บไมแ หง
โดยเปน พืน้ เกล้ยี งเรียบ มันเดนิ เขา มาหาคณุ หญิงหา งเพยี งแคศอกเดยี วทางดา นหลงั คณุ หญงิ กจ็ ะไม
มีโอกาสรตู วั เลย เสือยอ งไดเ บาแคไหน ชางก็ยอ งไดเบาแคน ั้น ถาพ้ืนทอี่ าํ นวยให โดยเฉพาะอยา งยง่ิ
ถา มนั ยองเขา มาดว ยแผนการและเจตนารายแบบน้ี ยกเวน แตจะมาแบบหากันธรรมดา”
พรานใหญตอบเรียบๆ
“เพราะฉะนนั้ รูไวเสยี ดว ยวา อตี อนท่ีเธอออกมา ‘มอรนงิ่ วอรค ’อยนู นั่ นะ ไอแ หวง กบั
พวกกําลังยืนยม้ิ มองดูเธออยทู เี ดียว”
ไชยยนั ตส อดมา ดารินยิ้มเลย่ี นๆ ยกั ไหล
“กน็ ับวา โชคดไี ปอยา งทฉี่ ันไมร ตู ัว”

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1063

“น่ีก็แปลวา ตง้ั แตม ันแตกหนเี มอื่ คราวเลนงานเราคร้งั ใหญน่ันแลว มนั ไมไดออกหา งเรา
เลย”

เชษฐาพึมพําเหมือนจะกลา วกับตนเอง
“วนเวยี นคมุ เชงิ เราอยูใ นรัศมไี มเกนิ 60 กโิ ลเมตรนีเ่ องครับ ซ่ึงตอ งนบั วาเปน ระยะ
กระชนั้ ชดิ มาก ผมเรียนแลว วา มนั สู. ..มนั ไมไ ดห นี อนั เปน ผลประโยชนฝา ยเราท่จี ะไมตองเสยี เวลา
อีกนานนกั ดชี วั่ ระหวางมนั กับเราเปน ไดรกู นั เรว็ ๆ นแ่ี หละ ถา มันยงั ไมเปล่ียนแผน โอกาสของเรา
อยทู ่ีวา เขาใหถ ึงตวั มนั โดยไมใหม นั ไหวทนั ลวงหนา เทา นั้น ซ่ึงมันกห็ วงั ในทาํ นองเดยี วกับเรา”
แลว พรานใหญก ็หัวเราะออกมาเบาๆ มองดูหนาเชษฐากบั ดารินบอกตาํ่ ๆ ตอ มาวา
“ตอนที่มนั ยอ งเขามาใกลแ คม ปเ ม่อื เชามืดน้ี ผมอยากจะเชือ่ วามันมีเจตนาทจี่ ะบกุ เขา
โจมตีตามแผนเดมิ ๆ ของมันเหมอื นกนั แตค งเนอ่ื งจากหยง่ั ดแู ลว วา ชยั ภูมิทต่ี ้งั แคม ปข องเรา
แขง็ แรงม่นั คงมาก ขืนบกุ มนั ก็เสียเปรยี บเพราะไมมที างจะประดังเขามาพรอ มๆ กันได นอกจาก
เรียงเดย่ี วผานปากดานชนั ข้นึ มาทีละตวั เลยไมก ลา ถา เราตัง้ คายอยใู นท่โี ลงปราศจากกําบังก็คงเจอ
เขาใหแลว ”
“นาจะจรงิ อยา งที่คุณสันนษิ ฐาน ผมกก็ ําลงั คิดอยา งนอี้ ยูเ หมอื นกนั ”
หัวหนา คณะครางออกมา พรอมกับเปา ลมออกจากปาก
“ผมก็ไดแตเสยี ดายอยนู ่เี องวา ตัวเองตอ งมอี ันเปน ไป...ขาเจ็บเสีย ไมง น้ั กข็ อรบั มือกบั มัน
ดวยคน ในชวี ติ ผจญภยั ทีผ่ านมา ไมเ คยพบเกมอะไรตน่ื เตน เทาครัง้ น้ีเลย จนตายกค็ งไมล มื ชอ่ื ไอ
ชา งตวั น้ี ชักรกั มันเสยี แลว ซ”ิ
“แตหวังวาคงไมคิดคลองมนั มาไวเปน ชางคบู ารมนี ะ”
ไชยยนั ตข ดั มา ทาํ ใหท กุ คนหัวเราะกันขน้ึ อีก กลางบรรยากาศเครง เครยี ด
“ขาเปนยงั ไงบา งครับ รูสึกวา จะดีขนึ้ มากแลว”
พรานใหญถาม มองไปยังขาขางทเี่ จบ็ ของอดีตทา นทตู ทหารบกผูเปนนายจาง เชษฐายมิ้
“สบายมาก พรงุ น้มี ะรืนนก้ี ค็ งจะพอเขยกได นอยกะไวเ ดอื นหนึ่ง แตผ มคิดวาคงจะเรว็
กวานนั้ วา แตค ณุ เถอะ จะเอายงั ไงตอ ไป?”
“พรงุ น้ตี ามอีกครบั ...”
เขาตอบงายๆ แลว หนั ไปมองดูไชยยนั ต ถามวา
“ไหวไหมครบั คณุ ไชยยันต? ”
พันตรที หารปน ใหญน อกราชการหวั เราะรา ตามแบบฉบบั ของเขา
“จาํ ไวอยา งเดยี ววาคุณไหว ผมก็ไหว เอาไหนเอากนั ไมย ่นั เลย”
จอมพรานยมิ้ มองดไู ชยยนั ตอยา งรกั นา้ํ ใจ รูสึกยนิ ดีทสี่ องชายผูอยใู นฐานะนายจา งของ
เขา สามารถเผชิญหนากบั ทกุ สิง่ ทกุ อยางรว มกับเขาไดเปน อยา งดี ซง่ึ ในครั้งแรกเขาไมเคยมน่ั ใจใน

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1064

ขอนเ้ี ลย เหตกุ ารณท่ผี า นมามันพิสูจนไ ดชดั แมจะเปนชาวกรงุ ผวิ บาง แตท ้ังคูกเ็ ปนนกั ผจญภยั เลือด
ขน โดยแท สมแลวท่อี าจหาญในการเดนิ ทางครัง้ น้ี

“พ่ีใหญคอ ยยงั ช่ัวมากแลว คณุ มอี ะไรขดั ของไหม ถาฉันจะไปดว ย”
ดารินถามมาแชม ชาชดั เจน ประกายตาดาํ สนิทจบั นง่ิ มาท่เี ขา รพนิ ทรเลิกควิ้ มองดนู ัก
มานุษยวิทยาคนสวยอยางแปลกใจเล็กนอ ย หวั เราะเบาๆ
“ทาํ ไมผมถึงจะตองมีอะไรขดั ของดวยละครบั ในเม่อื คณุ หญิงเองก็รว มทมี กบั เรามา
ตงั้ แตแ รกแลว”
“เปลา ฉันตอ งการความแนใ จอีกสักคร้ังในการรว มไปกบั พวกคณุ พรงุ นี้ดว ย หากมีความ
ยุงยากลําบากใจยังไงก็บอกกนั มาตามตรง ฉันจะไดไ มไปเสยี ”
“มีอะไรทีผ่ มจะตองยงุ ยากลําบากใจดว ย การท่ีขาดคุณชายไปเสียคนหนึง่ ในทีมของเรา
ผมก็เสยี ดายอยา งทส่ี ุดแลว หากขาดคณุ หญงิ ไปอกี คนผมกเ็ สยี ดายเพม่ิ ขึน้ อีก ผมยนิ ดีอยา งยิ่งครับท่ี
จะมีพวกเราทกุ คนไปรว มใจดว ย ซึง่ มนั เปน เร่ืองที่ถกู ตอ งแลว ยกเวน ในกรณีจาํ เปน จรงิ ๆ ทรี่ ว ม
ดวยไมไ ดเ ทา นัน้ ในจาํ นวนสค่ี นของพวกเรา ไมวา จะเปน คณุ ชาย คณุ ไชยยนั ต คณุ หญงิ หรอื ผม
ตางก็มหี นาทร่ี บั ผดิ ชอบในการติดตามไอแหวง ดว ยกนั ทงั้ นัน้ ผมไมไดบ งั อาจคดิ วา มนั เปน เรอ่ื งของ
ผมโดยเฉพาะเลย”
หญงิ สาวยิม้ ออกมาอยา งพอใจ ตาเปนประกาย
“ขอบใจมากทใ่ี หเกยี รติเรา ทฉ่ี นั ถามคณุ เสยี ใหแ นใ จกเ็ พราะทั้งพใ่ี หญแ ละไชยยนั ตทว ง
ฉันไว ไมอยากจะใหฉันไปกับพวกคุณดวย เพราะเกรงวา ฉันจะเปน ภาระใหค ณุ คอยเปนหวงทํางาน
ไมถ นดั โดยเฉพาะอยา งยง่ิ ในการตามไอแ หวง ซง่ึ เปนงานหนกั ทสี่ ดุ ”
รพนิ ทรสัน่ ศีรษะชาๆ
“การลา ไอแ หวง ไมใ ชง านหนักที่สุดหรอกครับ หนทางเดนิ ขา งหนา ของเรา ภายหลังที่
ออกจากหลม ชางไปแลว หนักกวา น้ีมาก”
ดารนิ หันไปทางพี่ชายเหมือนจะขอการชีข้ าด เชษฐาก็พยกั หนา บอกมาอยางวา งา ยๆ วา
“ตกลง นอ ยจะไปกไ็ ป ทางน้ีไมม อี ะไรตอ งหว ง พอ่ี ยูกบั บุญคาํ ได”
ม.ร.ว.หญิงคนสวย มองไปทางเพอ่ื นชายอยางมชี ยั ถามเยาะๆ วา
“เราละ พอ ตัวดี มีอะไรขัดขอ งไหม?”
“เมื่อเสียงฝายสนบั สนนุ มากกวาฝายคา น เธอก็เปน อนั ชนะคะแนนไป แตบอกกลาว
ลว งหนานะ บกุ คราวน้เี ราไมม กี ารพักเพื่อสระสรงคงคากันเลย ขี้ฟน กไ็ มม ีโอกาสไดช ําระตลอด 5-6
วนั ทผ่ี า นมา”
“บา !”
หลอนคอ นทาํ ปากหมบุ หมิบ แลวลกุ ขน้ึ ไปจัดเตรยี มของ

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1065

รพนิ ทรอ อกจากเต็นท เรยี กแงซายและคนคใู จของเขามาส่งั ความใหท ราบถึงแผนติดตาม
อีกคร้ังในเชาตรูพรงุ น้ี

“บุญคาํ อยปู ระจาํ ปางพักตามเดิม คอยรบั ใชน ายใหญใ หด ี พรงุ นน้ี ายหญงิ ไมอ ยทู น่ี ่เี พราะ
เขา ปา ดวย กลางคืนเขา ไปนอนเฝานายใหญในเตน็ ท ขางนอกใหนายเมยดูแลแทน”

“ไมต อ งหว งครับ บญุ คาํ จะรบั ใชน ายใหญใ หดีท่ีสุด”

ในเต็นท...ดารนิ เตรียมของบรรจลุ งยามหลงั ประจาํ ตวั เสร็จ กอ็ อกมาเพ่อื จะสั่งความกับ
บุญคําฝากฝงพ่ีชาย พบพรานใหญกาํ ลังนงั่ อยูในวงลอ มของคนของเขากเ็ ดินตรงเขามา

“นายหญงิ ตอ งการอะไรหรือครบั ?”
บญุ คําถามยมิ้ ๆ
“เปลา หรอก พรานใหญบ อกบญุ คาํ แลว ใชไหม พรงุ นฉี้ นั จะไปกบั พวกเขาดว ย เหลอื นาย
ใหญค นเดียวกบั บุญคาํ และพวกลูกหาบเทานั้น”
“บุญคาํ ทราบแลว ครับ และพรานใหญก ็สั่งแลววาบุญคําจะตอ งทําอะไรบาง”
หลอ นยมิ้ เลก็ นอยมองไปทางรพนิ ทรผ ูนงั่ มองดเู งยี บๆ อยู แลว ถามบญุ คาํ ตอมา
“พรานใหญส งั่ ยังไงบา ง?”
“ใหบญุ คําคอยรับใชใกลชิดนายใหญ กลางคนื ใหน อนเฝาในเต็นท ใหน ายเมยกบั พวก
ลูกหาบอยยู ามบริเวณรอบนอก”
“ผมเปน หวงเรอ่ื งการพยาบาลและเร่ืองการใหยาเทานน้ั บุญคาํ คงจะไมภ าษานกั คณุ หญิง
ควรจะสง่ั เขาไวเ สียใหเ รียบรอ ย”
รพินทรเ อยข้นึ เบาๆ
“เรือ่ งยาไมต องกงั วลหรอก พีใ่ หญพอจะชว ยตวั เองไดแลว ในเรอ่ื งนนั้ และฉันกจ็ ดั เตรียม
ใหเ ขาไวเรยี บรอ ยแลว การพยาบาลก็ไมม อี ะไรมากไปกวาคอยรบั ใชใ กลชดิ สุดแลวแตเ ขาจะให
ชวยทาํ อะไรเทา น้ัน”
“ผมวา นายหญงิ อยเู สยี ทพี่ กั นไี่ มดีกวาหรอื ครบั ตามไอแหวง ลาํ บาก”
พรานเฒา กลาวเบาๆ ดวยความเปน หวงระคนเกรงใจ มองดเู รือนรางงามของนายหญิง
อยา งเสยี ดาย ท่จี ะตอ งไปกรากกรําสมบุกสมบนั หนัก ดารนิ หัวเราะเบาๆ ตบไหลบ ุญคาํ
“ฉนั รูวา ทุกคนหวงั ดตี อ ฉัน ไมตอ งการใหฉ ันไปทรมานและเสยี่ งอันตรายเชนน้นั แต
ขอใหท ุกคนรไู วเ สยี ดว ย ไอแ หวง เกอื บจะฆาพี่ชายของฉันเสยี แลว ฉันตอ งการไปในคร้ังนไ้ี มไ ดคดิ
วาตนเองจะสามารถไปฆามันใหห ายเจ็บใจได แตตองการจะตามไปดพู รานใหญข องบุญคาํ ลมมัน
ใหเหน็ กับตา อยา งนอยทส่ี ุด...สมมติวา เขาคิดทอถอยข้ีเกียจตามมันขึ้นมา เมอ่ื ใดเหน็ หนา ฉนั แทน
ตวั พ่ใี หญ...เขากจ็ ะระลึกขนึ้ มาไดว า เขาจะตอ งเอาตัวมนั ใหไ ด ไมว าจะยากเยน็ สกั ขนาดไหน”
“ใจเดด็ แท ไมส มตวั เลย”

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1066

บญุ คําครางออกมาพมึ พํา

ดารนิ กาํ ชับสง่ั เกีย่ วกับเร่อื งพชี่ ายอกี สองสามคํากเ็ ดินบายหนา จะกลับกระโจม รพนิ ทร
ลกุ ขน้ึ เดนิ ตามไปสง หลอนจงึ เพิง่ ไดโ อกาสตอ วา

“ไหนสญั ญาไววา จะกลับมาถึงแคมป ภายในเวลาสองสามวนั ไปเสยี ตง้ั รวมอาทติ ย”
“มันจาํ เปนจรงิ ๆ ครับ คุณหญงิ กาํ ลงั ตดิ พนั ทเี ดยี ว ทงิ้ ไมได ผมตองขออภยั ท่ผี ดิ สัญญา”
“นี่ดีวาไอแ หวง นาํ ยอ นมาทางน้ี ถงึ ไดพ ากนั กลบั มาได ถา มนั นาํ เตลิดไปทางอ่ืนก็คง
หายไปเปนแรมเดือนกระมัง”
“พรุงนี้จะเดินหนกั ขอ เทาทแี่ พลงของคณุ หญงิ หายเรยี บรอ ยดแี ลวหรือ?”
“ไมต องมาทาํ ไกถามถงึ ขอ เทา ”
เสยี งของหลอนขนุ ตวดั หางตาผานใบหนา นัน้ พดู อุบอบิ อยใู นลําคอ
“ไมร อไวอีกสกั ปแลวคอยถาม น่ีเพ่ิงจะมานกึ ถามเอาปา นน้ี ฉนั หายเรยี บรอยดแี ลว ละยะ
ตัง้ แตคนื ทีไ่ อแ หวง บุกหนักคืนน้นั นนั่ แหละ อารามตกใจที่พใ่ี หญเ จ็บหนัก”
“ความจรงิ คณุ หญิงควรจะยนิ ดนี ะครับ ทผ่ี มคลาดกําหนดไป เพราะความจาํ เปน อยางท่ี
เรียนแลว และมีอนั เปน ไปตอ งยอนกลับมาแคม ปอ กี ครั้ง ซึง่ กไ็ ดจ ังหวะเหมาะทอ่ี าการของคุณชายดี
ขึน้ เปน โอกาสใหค ุณหญงิ ไดร ว มตดิ ตามไอแหวงสมเจตนาที่มุงม่ันไวพ อดี ถาผมกลับมาผดิ จังหวะ
น้ี คุณหญิงอาจไมม ีโอกาสตามไอแ หวงกับพวกเราอกี แลว กไ็ ด”
พรอ มกับพูด พรานใหญก วาดสายตาไปรอบๆ บริเวณแคม ปอ นั ไดรบั การจัดสรางอยาง
เปนระเบยี บเรยี บรอย หลังจากทเี่ ขาไดผ ละจากไปวนั นน้ั
“ผมกลับมาถงึ แคม ปเ มื่อบา ยน้ี ทาํ เอาแปลกตาเกอื บจาํ ไมไ ด คณุ หญิงสรางคา ยพักของเรา
เสยี สบายนา อย”ู
สหี นาของหลอนเฉยชาเปน ปกติ แตตาเปน ประกายสุกใส
“ฉันไมไดสรา ง บญุ คาํ กบั พวกลกู หาบตะหาก”
“แตคุณหญิงเปนคนออกคาํ ส่งั และคุมงาน”
“รูไดยังไง?”
“บญุ คํามหี นาท่จี ะตองรายงานทกุ สิ่งทกุ อยางใหผ มทราบเมือ่ ผมกลบั มาถึง”
“ออ!”
หลอนลากเสยี งเนบิ ๆ เลิกควิ้ ขา งหนงึ่ พรอ มกบั พยกั หนาชาๆ นัยนต ามรี อยยิ้ม
“สงั เกตเห็นเหมือนกนั รึ นกึ วาจะไมส นใจเสียอกี ”
“ผมไมใ ชค นตาบอด ประสาทสัมผัสกไ็ มไ ดหยาบจนเกินไปนัก แมว า กริ ิยามารยาทอาจ
ทรามไปบางตามประสาคนดง”
“ชอบไหม ทฉี่ นั ทําที่นี่ใหนา อยูขนึ้ ?”

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1067

“คณุ หญิงมสี ัญชาตญาณในการสรางสรรค ความเปนระเบียบเรยี บรอยและความอบอนุ
พักพิงของผทู อี่ ยูในปกครอง น่ีคอื คุณสมบตั ิของกุลสตรี เสียดายเหลือเกนิ ท่ีผมไมมโี อกาสชืน่ ชมกับ
ความนาอยขู องมนั ไดนานนกั เพราะพรงุ นกี้ ็ตองบกุ ไปนอนดงอกี แลว ”

“วนั นน้ี ายพรานของเรา พดู ไดเ พราะหูเหลอื เกนิ ”
“สิ่งใดก็ตามทพี่ ูดออกมาแลว ‘เพราะห’ู หรือ ‘ไมเพราะห’ู กล็ ว นพดู ออกมาจากใจจริง
ทง้ั นัน้ ไมม ีการเสแสรง ”
“คุณคิดวาผูหญิงลักเพศ ชอบผจญภยั ในเกมของผชู ายอกสามศอก ฆา สตั วต ัดชีวิตทํา
ปาณาตบิ าตอยา งฉนั นน่ี ะ เปน กลุ สตรีรึ?”
“น่นั เปน คณุ ลกั ษณะผิวเผนิ ภายนอก ท่ีตอ งการจะชดเชยอะไรบางสงิ่ บางอยา งซงึ่ ขาดไป
เทานน้ั แตธาตุแทของคุณหญิงกค็ อื ‘ลูกผหู ญิง’ สามญั ธรรมดาคนหนงึ่ ท่ีไดรับการกลอมเกลามา
อยา งดีในกรอบของกุลสตรี หรือเจา ตัวเองอยากจะปฏิเสธพยายามปรกั ปราํ ตัวเอง?”
ใบหนางามเปลงปลงั่ เพราะไดร ับการพักผอ นอยางเพยี งพอ ยามนี้ ผุดผาดเต็มไปดว ย
เลอื ดฝาดท่ีแลน ร้ิวขน้ึ อาบสองแกม ตาคนู นั้ ...เมินไปจากสายตาทจ่ี ับจอ งมาของอกี ฝา ยหนึง่ พึมพาํ
“อยากจะรวู า กลับจากปา คราวน้ี ไปกนิ อะไรมาไมทราบ”
“ทาํ ไมหรอื ครับ?”
“ดูจะมีอารมณท ด่ี ีตอ ฉนั ผิดไปกวาเคย”
รพินทรขมวดคว้ิ
“ผมเคยมีอารมณรายตอคณุ หญิงง้ันหรอื ?”
“ตลอดมาทเี ดยี ว นบั แตพบกันครง้ั แรก”
“ถา งั้นก็เหน็ จะมีการเขา ใจผดิ อะไรกนั เสยี แลว ผมตะหากทคี่ วรจะคิดเชนน”ี้
“คิดยังไง?”
“ก็คิดวานอ งสาวคนสวยของนายจางคนน้ี ไมม ีเจตนาดีอะไรกับผมเอาเสียเลย มิหนาํ ซํ้า
ยงั ไมยอมรับเจตนาดีทแี่ สดงตอดวย ทาํ ใหหนกั ใจมาตลอด”
“แลวเดย๋ี วนล้ี ะ?”
“กย็ งั ไมแ นใจนัก”
“ดีแลว ท่ไี มป ระมาท”

อีกสองสามกา วจะถงึ กระโจมพัก หญงิ สาวหันหนากลับมา
“อยา งไรกต็ าม ขอขอบใจอีกครงั้ ทค่ี ุณไมแ สดงอะไรเปน การขดั ขวางฉันในการรว มทาง
ติดตามไอแ หวงพรงุ นี้ ท้งั สองคนนน่ั ไมเตม็ ใจจะใหฉ ันไป โดยเฉพาะอยางยงิ่ พใี่ หญ ถา คุณทวงขึน้
สกั คําเดยี ว ฉนั ก็คงไมไ ดไ ปแนๆ ดีทคี่ ุณไมแ สดงอาการขดั ของอยางใดตอ มา”
รพนิ ทรย ักไหลน ดิ หน่ึง ย้มิ นอ ยๆ ปรากฏข้นึ ทมี่ ุมริมฝปากอันรกครึ้มไปดวยหนวดเครา

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1068

“ไมม เี หตุผลหรอื ประโยชนอ นั ใดทผี่ มจะไปขัดขวางกดี กนั คุณหญงิ ไว ทาํ ใหค ณุ หญิงยง่ิ
ชังข้ีหนาผมเพม่ิ ขึน้ เสียเปลา ๆ และลงวาถาคุณหญิงจะไปใหไ ด ผมหา มไดเ สยี เมอื่ ไหร สาเหตุที่
คณุ หญงิ เขมน ผมมาจนทุกวนั น้ี กไ็ มใ ชเ พราะผมหามไมใ หคณุ หญิงรวมทางมาแตแ รกหรอกหรอื
แลว กเ็ ปน ธรรมดาเหลือเกนิ ทค่ี ณุ ชายจะตอ งเปน หว งคณุ หญงิ ไมอยากจะใหไป โดยเฉพาะอยางยง่ิ
เมอื่ ตัวคณุ ชายเองไมไดไปดว ยเชน นี้ สําหรับผมน้นั เมือ่ ถามความเห็นจากผม แนละ ผมจะตอ งบอก
วา ไมมอี ะไรขดั ขอ ง แตส วนผทู ีจ่ ะอนญุ าตใหคุณหญงิ ไปไดหรือไมน นั้ คอื คุณชาย ผมไมเกย่ี ว ซึง่
คณุ ชายก็อนญุ าตแลว ”

รมิ ฝป ากงามคนู ้ันเมมเขา หากนั
“ออ นแ่ี ปลวา เทาทีไ่ มไดค ดั คา นอะไรออกไปกเ็ พยี งแคไมอ ยากจะขดั คอฉันเทานนั้ เอง
หรอื ”
“เอ ขัดคอกไ็ มช อบ ไมขดั คอก็ไมชอบอกี จะใหผมทาํ ยงั ไงละครับ เห็นทีจะจนปญ ญา
เสยี แลว ม้ัง”
ดารนิ ฝนหวั เราะกรอ ยๆ ตามแี ววเงางอด ถามมาน้าํ เสียงเครยี ด
“ถามจรงิ ๆ เถอะ คุณเตม็ ใจท่ีจะใหฉ ันรว มทางไปดว ยหรือเปลา พูดกนั ตรงๆ อยาง
ลกู ผชู ายเลย”
“ผมนะ ลูกผชู ายแนละ แตคณุ หญงิ เปน ‘ลกู ผหู ญิง’ เพราะฉะนั้นเราจะมาพดู กนั อยาง
ลกู ผชู ายที่คุณหญงิ วา ไดย ังไง?”
“แหม! ดูซิ ยวน...เหน็ ไหมละ ชมวาดเี ขา หนอยเทา นน้ั ดแี ตกแลว ”
ม.ร.ว.หญงิ คนสวย สะบดั มอื ออกไปอยา งขดั ใจ
“คําวา ‘ลูกผชู าย’ ทีฉ่ ันพดู ถงึ หมายถึงตัวเราเองน่ันแหละ ถาหากวามคี วามเปน ลูกผชู าย
อยบู า ง กจ็ งเอาเกยี รตใิ นขอนี้พดู ความจรงิ ออกมาเลย มนั ไมเ กยี่ วของกับฉันหรอก”
“เกย่ี วซิ เพราะคณุ หญงิ เปน ฝายจะเอาคําตอบจากผมนี่ มหิ นําซ้าํ ยังขเู สียดวยวา คาํ ตอบ
ชนิดน้ีจะตอ งตอบออกมาในแบบของ ‘ลูกผูช าย’ แลว จะมีประโยชนอ ะไรบา งท่ลี กู ผชู ายสกั คนหนึง่
จะตอ งพดู ความจริงตามความรูส กึ ของเขากับลูกผหู ญิง ซงึ่ ไมน ิยมความจรงิ ”
“แคนี้ฉันกไ็ ดค าํ ตอบแลว”
“คําตอบอะไร ผมยงั ไมไ ดตอบคณุ หญงิ สกั คาํ ”
“คณุ ไมเตม็ ใจ หรือสะดวกใจทีฉ่ นั ไปกับคณุ ดว ย!”
“เอะ ผมตอบคุณหญิงอยา งนห้ี รือ?”
“ไมไ ดต อบตรงๆ แตความหมายมนั กบ็ ง ชดั ”
“กบ็ อกอยูนี่วา ผมยังไมไดพดู อยางนนั้ สักคํา แตเม่อื ตคี วามหมายไดเองอยา งนน้ั ก็ดแี ลว น่ี
ครับ เปน อนั วา คณุ หญิงเลกิ ลม ความตงั้ ใจท่ีจะไปกับเราแลวใชไหม...อยแู คม ปเปน เพือ่ นคณุ ชาย”

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1069

“ตรงกนั ขา ม....” หลอนตอบหนา ตาเฉย “อยา หวงั เลยยิง่ รูอยางน้กี ย็ ิ่งทาํ ใหฉันตองการจะ
ไปยิง่ ขึ้น อยา งนอ ยทสี่ ุด ไปใหเ กะกะเลน กย็ ังด”ี

พรานใหญโ คลงศีรษะอยางยอมแพ หัวเราะขนั ๆ
“ผมกว็ าแลว ยังจะมาคาดคน้ั ใหพดู ตรงๆ อะไรอยูอ กี พดู ตรงหรอื ไมตรง ผลลพั ธกต็ อง
ออกมาในแบบน้ีอยวู นั ยังคาํ่ นน่ั กค็ ือถาจะทําอะไรแลว คุณหญงิ ตองทาํ ใหได จริงไหมละ ครับท่ีผม
วา เม่อื กน้ี ้ี ลูกผูชายน้ันพดู กนั ไดอยางลกู ผูชาย แตล กู ผหู ญิงก็พูดกนั อยา งลกู ผหู ญงิ เหมือนกนั เอามา
ชนกันไมไ ดห รอก”
ดารินกอดอก ชาํ เลืองมองดูอีกฝา ยดว ยปลายตา
“คุณก็รจู ักนิสัยฉันดอี ยแู ลววา เปนยังไง แตไ หนแตไรมาแลวฉนั ไมช อบการ ‘ตอ ตา น’ ถา
กรณเี ชนน้นั เกดิ ขน้ึ คนชอ่ื ดารนิ วราฤทธิ์ จะตองสูจนถงึ ท่สี ดุ เปน อะไรเปน กนั ฉนั รูวาคุณไมเ ตม็
ใจท่จี ะใหฉันรว มทางไปดว ยในครงั้ น้ี แตคณุ ไมพดู ออกมาตรงๆ ฉันก็บงั คบั ใหค ณุ สําแดงความจริง
นั้นออกมาจนได แมจ ะโดยทางออ ม และภายหลงั จากไดค วามจริงนัน้ แลว ก็ขอบอกใหคณุ รไู ว
เสยี เลยวา ฉนั ตองการไป ทวา ในทางตรงขาม หากคุณมคี วามเต็มใจอยา งแทจ รงิ สําหรบั การไปใน
ครง้ั นข้ี องฉัน ฉนั ก็อาจอยเู ฝา แคม ปไมไ ปเสยี กไ็ ด”
“หรือจะพดู ใหฟงงายเขา ก็คอื อะไรกต็ ามท่สี รา งความลําบากใจใหก บั รพนิ ทร ไพรวลั ย
ไดเทา ไหร กย็ ง่ิ ดเี ทานั้น สาํ หรบั คุณหญิงอยา งนั้นกระมงั ?”
“ก็สุดแตจ ะเขา ใจเอา”
“อันทีจ่ ริง ผมก็ยอมแพ ยกธงขาวใหคณุ หญงิ มาต้งั นานแลว ”
ม.ร.ว.สาวตะแคงใบหนาลง อมย้มิ
“เรามาทาํ ความเขาใจกนั อกี สักครงั้ กอ นเดนิ ทางพรงุ น”้ี
“ทาํ ความเขา ใจยังไง?”
รพนิ ทรถามเร่ือยๆ กม ลงหยิบกรวดกอ นเลก็ ๆ ขึน้ มาเดาะเลน อยางปราศจากความหมาย
แลวขวางปลวิ ไปกระทบโขดหิน กระดอนหายไปในเงามดื ของปารกเบ้ืองหลงั
“ก็อยางเดมิ ทเ่ี คยตกลงไวท กุ ครง้ั นนั่ แหละ ไมตอ งเสยี เวลาเปน หว งฉนั !”
“ออ แนน อน”
พรานใหญตอบดวยสหี นาขงึ ขัง
“คิดหรือวา ผมจะตอ งมาเสยี เวลาหวงกังวลอะไรกบั มือขนาดลม มหิงสาบาเลอื ดตวั นน้ั
มาแลว เปน การลม ในวินาทคี บั ขนั ที่สดุ เพอ่ื ชว ยชวี ติ พรานอาชีพผูมีนามวา รพินทร ไพรวลั ย ไวเสยี
ดว ย!! ตอใหห กลม ก็รับรองวา จะไมฉ ดุ ใหล กุ ขนึ้ ”
“นน่ั ถูกตองทส่ี ุด! ไมต อ งฉุด ไมตอ งชว ย ไมตอ งคอยประคับประคองอะไรใหเ ปน ภาระ
ทั้งส้นิ ...”
ราชสกลุ สาวเนนเสยี งมาชดั เจน พรอ มกับรอยย้มิ เยาะอนั มีเลศนัย

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1070

“คนนีช้ อ่ื ดารนิ ไมไดช ือ่ แสงโสม คนละคนกัน คนละสภาวะลักษณะ!”
รพินทรส ะดุง งนุ งงอศั จรรยใจไปหมด จอ งหลอนเขม็งเหมอื นจะคน หาอะไรทซ่ี อนเรน
อยูในดวงตา ก่งึ ขบขนั กึง่ เยาะหยนั ทจี่ อ งประสานมานัน้ อยอู ดึ ใจใหญ ยกมอื ขน้ึ แคะหู
“คุณหญิงวา ยังไงนะครบั เมอื่ ตะก้นี น้ี ะ?”
“ไมไ ดยนิ กแ็ ลวไป ไมม กี ารฉายซา้ํ ”
นอ งสาวคนสวยของนายจา ง วางหนา ตาเฉยตอบมา เอาลน้ิ ดุนกระพุงแกม ทําเปน เหลอื บ
ขึ้นไปดกู ลมุ ดาวที่พราวไสวอยบู นทอ งฟา อนั ดํามดื รพินทรซ อยเปลอื กตาถีๆ่ จองมองหลอนอยู
เชน น้ันอยางฉงนฉงายครามคร่ัน ในที่สุดกห็ วั เราะออกมาเบาๆ จดุ บหุ รสี่ ูบ
“คณุ หญิงนเี่ กง ทกุ อยางเลยนะครับ แมก ระทง่ั ในดา นสบื สวน”
“สืบสวนอะไรไมทราบ?”
“ผมอยากจะรวู า คุณหญิงมวี ธิ ีอยา งไรนะ จงึ ทําให...”
เขาหยดุ เวน ระยะ กวาดสายตาไปรอบๆ แลว จบั นง่ิ ไปยงั บญุ คําผนู ่ังคยุ อยกู ับพราน
พื้นเมอื งของเขาอกี สามคน ยงั ตาํ แหนงริมกองไฟทเ่ี ดิม หัวเราะเออื่ ยๆ อยใู นลาํ คอเชน นน้ั
“ตาพรานเฒา บุญคาํ นนั่ ‘ขาย’ นายของแกได? ”
“เอะ ! คุณพูดอะไรฉันไมเขา ใจเลย คณุ วา บญุ คาํ ‘ขาย’ อะไรคุณ?”
ดารนิ ทําหนา ตนื่ ซอนยม้ิ
“ก็ ‘ขาย’ หรืออีกนยั หน่งึ ‘ไข’ เรอื่ งราวของนายแกใหคณุ หญิงทราบหมดนะซิครบั โดย
ท่แี กเองก็คงไมรตู ัว บญุ คําอายมุ ากแลว กจ็ ริง แตเ มื่อเปรียบเทียบกบั คณุ หญงิ แลว แกก็เหมือนกับเด็ก
ทารก แลวแตค ุณหญงิ จะหลอกเอา เรียนใหท ราบเสียเดย๋ี วนเ้ี ลยวา อะไรก็ตามท่ีคุณหญิงไดร ับฟง มา
จากบุญคํา อยา ไปเชื่อมากนกั โดยเฉพาะอยา งยิง่ อตี อนทเ่ี หลา เขาปาก”
“แปลกจรงิ !”
เสียงรองเบาๆ จากทาไกอ นั สนทิ สนมน้นั
“คณุ วาบญุ คาํ มา ‘ขาย’ หรอื ‘ไข’ อะไรของคณุ ใหก บั ฉันจนถงึ กบั ตอ งเดอื ดรอนออกตัว
เสียเปน คุง เปน แคว ฉันไมเ ขา ใจสกั นดิ ”
“บอกผมตามตรงดกี วา บญุ คาํ เลา อะไรใหค ุณหญงิ ฟง ?”
“โอย! สารพัดอยางของปาดงพงไพร สนุกออก”
“ผมหมายถงึ เรือ่ งราวทเี่ กยี่ วกับผม”
“ออ ไมต องสงสยั หรอก แกประชาสมั พันธถึง ‘คณุ ภาพ’ ของนายพรานรพินทรเ สียจนฟง
แลวเอยี นทเี ดยี วแหละ ไมเสียแรงทเ่ี ปน ลกู นอ งลกู พกี่ ันมานาน”
“ผมไมไ ดห มายถึงเรอ่ื งนน้ั ”
“แลว เร่ืองอะไรอกี ละ?”

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1071

หลอ นโยก-ยว่ั และเขากร็ ทู ันอยทู กุ ขณะดว ยความหงดุ หงดิ โคลงศีรษะ จุป ากเบาๆ ใน
ทสี่ ุดก็โพลงออกมาวา

“ผหู ญงิ คนหนง่ึ ทชี่ อื่ ...งา แสงโสมนน่ั นะ ?”
“ผูหญิงคนไหนทช่ี อื่ แสงโสม แลวก็ทําไม? อยางไร? ฉนั ไมเ คยไดยนิ ชื่อนมี้ ากอ นเลย อยู
ไมอยูเหตุไรถึงมาเอยช่ือนีข้ น้ึ ”
“ใหต ายเถอะ! คุณหญิงนย่ี อดเลยนะ ก็คุณหญงิ เอยชื่อนั้นเขาหูผมอยูเมือ่ ตะกน้ี เ้ี อง”
“หูฝาดไปเสียแลวมัง้ นายพราน ฉนั วาคุณจะนึกถึงชอื่ น้ีทุกลมหายใจเขาออกอยูกระมัง
จนกระท่ังหฝู าด ฟน เฟอนไป”
“ใช! นกึ ถึงอยทู ุกลมหายใจเขาออกทเี ดียว”
เปน คําตอบหว นๆ ภายหลงั จากอดั ควันบหุ ร่ีหายเขาไป ตาเขม สเี หลก็ คูนั้นมีแววขมขื่น
ซอ นลึก
“นึกถึงเสยี จนเกลยี ดน้ําหนาผูหญิงทงั้ หมดทงั้ โลก อยากจะสาปใหเ ปนชะนไี ปเสยี ให
หมด ถา สาปได”
ราชสกุลสาวผงะไปเล็กนอย ลืมตากวาง หนา งามดวงนน้ั เผอื ดลง หลอ นตกใจไมน อ ย
เพราะคาดไมถ งึ มากอนในประโยคอนั สะทอนถึงความปวดรา วของหัวใจผพู ูดถงึ เพยี งนัน้
ภายหลังจากเงยี บกันไปอีกอดึ ใจใหญ หลอนเอย ตะกกุ ตะกักแผว เบา
“ฉัน...ฉนั เสียใจ ถาหากวา ฉนั พดู อะไรออกไปทําใหคุณไมสบายใจ”
ยมิ้ เกรยี มๆ ปรากฏขึ้นที่รมิ ฝปากนัน้ สายตาอนั กราวกระดางดดุ นั ออนโยนลง
“คณุ หญงิ คงจะทราบเรอ่ื งผูห ญิงท่ีชอื่ แสงโสมนั่นมาบา งพอสมควร ถา อยากจะทําบุญ
อะไรกับผมสักอยา งหนึง่ ละก็ ขอไดโ ปรดอยา เอย นามนน้ั ออกมาอกี เลย ถูกแลว ครับ ‘ผหู ญงิ คนนนั้ ’
กับคุณหญิงเปน คนละคน คนละสภาวะลกั ษณะชนดิ นํามาเปรยี บเทยี บกนั ไมไดเลย ถาผูหญิงท้ัง
โลกเปนอยางหลอ น ผชู ายกไ็ มส มควรจะมีความดีงามอนั ใดอีกแลว นอกจากความรสู กึ ในแบบสัตว
ปา ผมเช่อื ครบั วาผหู ญิงทง้ั หลายจะไมเ ปนอยา งหลอนเสมอไป อยา งนอ งท่ีสุดก็คงจะมหี มอ ม
ราชวงศหญงิ ดาริน วราฤทธ์ิ สักคนหน่ึง”
กลาวจบ เขากห็ ันหลังกลับ เดินผละจากหลอนไป
“รพินทร!”
เสียงเรยี กเบาๆ ดังมาจากเบอ้ื งหลัง กระแสเสยี งออ นนุม
หันกลบั มากเ็ หน็ สายตาเย็นๆ ออ นซึง้ คนู ั้น ทอดมองมากอนแลว
“ฉนั ขอโทษ...”
นนั่ เปนคํากลา วขออภยั เปน คร้งั แรก ซ่งึ ออกมาจากใจจริงของราชสกุลสาวผูแสนหย่ิง อัน
เปนนายจา งทเ่ี ขาไดยนิ พรานใหญก ม ศีรษะคาํ นับอยา งสภุ าพ แลว หนั ผละไปอกี ครัง้

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1072

ประมาณตหี นงึ่ เศษๆ ฝนพราํ เปนละอองเยน็ ฉํ่า ดารนิ และไชยยันตต กใจตน่ื ขึน้ พรอ มๆ
กนั เพราะการปลกุ ของเชษฐา ทง้ั สองผดุ ลกุ ขึ้นจากเตียงกเ็ หน็ หัวหนา คณะยนั กายน่ังกําลังเงย่ี หู
เหมือนจะสดบั ฟง เสียงอะไรอยู ไชยยนั ตข ยับจะอาปากถาม เชษฐากย็ กมือขนึ้ เปน เครื่องหมายหา ม
ไวใหส งบ

อึดใจตอ มานนั้ เอง ทามกลางความเงยี บสงัดของกลางดกึ มีเสยี งชา งรอ งจากหบุ เบ้ือง
ตํา่ ลงไป ดังแวว ขึ้นมาแทรกกับเสียงเม็ดฝนทีห่ ยาดกระทบหลงั คาเต็นทอยูเ ปาะแปะในขณะน้ี

“ไดยนิ หรือเปลา หรือวา ฉนั หฝู าดไป”
หวั หนา คณะกระซิบ มองดูตาเพอ่ื นชายและนองสาวผูกาํ ลังเงยี่ หูจบั เสยี งอยเู ชน กนั
ดารนิ กับไชยยนั ตเ อื้อมมือไปควา ไรเฟลขนึ้ มาพรอมๆ กนั ราวกับจะนดั ไว คนหนงึ่ ขยับ
ลกู เล่ือนตรวจดูกระสนุ ทีบ่ รรจุอยใู นรงั เพลงิ สว นอีกคนหนึ่งบิดหางเหยยี่ วหกั ลํากลอ งเพราะเปน
แบบแฝด หวั ใจเริม่ เตนแรง ความงัวเงยี สลายไปเปน ปลดิ ทง้ิ ในบัดนน้ั
“หา งมาก คงจะอยูในทงุ ขา งลา ง”
ไชยยนั ตพ มึ พาํ
“ฟงอยูสกั หานาทมี าแลว ไมแ นใจก็เลยปลุกขึ้นมาใหชว ยฟง ”
เชษฐาบอก
“พวกขางนอกเขารูสึกกันบางหรือเปลา นะ”
ดารินพูด พยายามจะจับกระแสเสียงจากนอกเตน็ ท ซ่ึงรสู ึกวา จะเงยี บเสยี งเปน ปกติ
เหมอื นทกุ คนจะหลบั กนั หมดโดยไมร สู กึ ตวั
“แกอยบู นเตยี งน่นั แหละ เชษฐา อยา พยายามลุกขนึ้ ฉันกบั นอ ยจะออกไปดูเอง”
ไชยยนั ตต บไหลเ ชษฐา แลว พยักหนา ชวนดารนิ ออกไปนอกกระโจมพกั

ฝนโปรยเม็ดบางๆ อยูท่วั ไป ไฟทกุ กองหมดเปลวเหลอื แตถ า นแดงเรือง พวกลูกหาบและ
พรานทกุ คนนอนกนั อยรู ะเกะระกะ ภายใตผ า คลุมดเู หมือนจะหลบั กนั หมด แมกระทัง่ แงซายผนู อน
ขดตวั อยรู ิมชายผา ใบอนั กน้ั ผนังเต็นท ทงั้ สองกวาดสายตาไปรอบๆ

“ตายเลย พวกนีห้ ลบั กนั หมด ไมม ใี ครอยยู ามสกั คน”
ดารนิ อุทานออกมาเบาๆ
“ฉันจะไปปลกุ รพินทรเอง เธอปลกุ แงซาย”
ขาดคํา ไชยยนั ตก ส็ าวเทาฝา ละอองฝนออกไป ดารินตรงเขาไปที่คนใชช าวดง ผนู อน
ตะแคงอยู พอหลอ นทรดุ ตวั ลงขยบั จะเออื้ มมือไปปลุก แงซายกผ็ ุดลกุ ขน้ึ นั่งขางๆ ทําใหหญงิ สาว
ประหลาดใจไปหมด ไมท ราบวาแงซายจะรสู กึ ตวั อยกู อ นแลว หรือเพ่งิ จะมารูสึกตวั เมอ่ื หลอ นเขา
มาใกล เทา ๆ กับทไ่ี ชยยนั ตก ง็ งไปเหมือนกนั เมื่อเขายองกรบิ เขามาใกลพ รานใหญ กไ็ ดย นิ รพินทร
พดู ออกมาเบาๆ ภายใตห มวกสกั หลาดทีห่ ลบุ ปด หนาอยวู า

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1073

“มันอยใู นหุบขางลา ง หา งประมาณ 2 กิโลครบั กําลงั นอนฟงอยเู หมอื นกัน”
“เอะ รพนิ ทร ผมนึกวาคณุ หลับเสยี อกี ”
จอมพรานดงึ กายขน้ึ น่งั ดนั ปกหมวกทหี่ ลบุ หนาอยไู ปกองอยูบนศรี ษะ อนั เปน เวลา
เดยี วกบั ทพี่ รานพ้ืนเมืองของเขาสี่คน ซ่งึ นอนรวมอยกู บั พวกลกู หาบบนแครทั้งสองดานคอ ยๆ
เคล่อื นไหวลกุ ขึ้นมาทลี ะคนราวกบั เงาผี บอกใหท ราบชัดวาคนเหลา นน้ั รูสกึ ตวั กันหมดทกุ คน
ไมไ ดห ลบั สนทิ อยา งทีเ่ ขากบั ดารนิ เขา ใจแตแรก
“ผมเพ่งิ ต่นื เมอื่ สักสบิ นาทมี านเ่ี อง ฟง เสยี งมันอยู คณุ ไชยยนั ตไดยนิ เหมอื นกนั หรือครบั ”
“ผมไมไดยินหรอก เชษฐาเปน คนปลุกผมกับนอ ยขนึ้ มา กพ็ อดไี ดย นิ มันรอ งแวว มาตาม
ลมครง้ั หนง่ึ เลยชวนกันออกมาดู ทีแรกนกึ วา พวกคณุ หลบั ไมร สู ึกตัวกนั เสยี อกี ”
ไชยยนั ตห วั เราะออกมาเบาๆ อดไมไดทจี่ ะตองอัศจรรยใ จในวิธีนอนแบบหูผจี มูกมดของ
คนเหลาน้ี เกดิ จนั เสย บญุ คาํ ตลอดจนแงซายและดาริน บดั น้ีพากนั เคลอื่ นเขา มารวมกลุมกับไชย
ยนั ต ผกู ําลงั พูดอยกู บั พรานใหญ ลกู หาบอกี หลายคนกพ็ ลอยรูสกึ ตวั ต่นื ขน้ึ ดว ย ตลอดทง้ั บรเิ วณ
แคม ปอ ยใู นอาการสงบเงยี บเชน เดมิ ไมมอี ะไรกระโตกกระตาก

“ไอแ หวงหรือเปลา?”
ผเู ปรยขนึ้ กลางกลมุ ดว ยเสียงกระซิบ คือดาริน ไมท นั จะขาดคําทกุ คนกไ็ ดย นิ เสยี งชา ง
รอ งลอยแวว แทรกละอองฝนขน้ึ มาอกี ครง้ั คราวน้ีดงั ถนัดชัดเจน ฟง แลว เยือกสยวิ ไปทกุ ขมุ ขน
พวกลูกหาบหนาซดี เผือด กระสบั กระสายแสดงอาการสยองกลวั คนเหลาน้ันประสาทไม
ม่นั คงเสียแลว อันเน่ืองมาจากถกู โขลงชา งมฤตยูบุกเขา โจมตขี มขวญั อยหู ลายครัง้ หลายครา รวมทัง้
ภาพการตายอยางสยดสยองของเพ่อื นฝูงท่ตี างเห็นกนั มากบั ตาแลว จะเปน โขลงของไอแ หวงใช
หรือไมก ็ตาม พอสัมผสั กับกลน่ิ ไอของชา งปา ขวญั ก็เร่ิมเสียทันที
บุญคําปราดเขา ไปพูดจาปลอบขวัญพวกนนั้ และบงั คบั ใหสงบน่งิ รวมกันอยกู ับที่
รพนิ ทรฉายไฟไปยงั กลมุ ใบไมส ังเกตทิศทางลม แลวเมม ริมฝป าก
“ไมม ีชา งโขลงไหนจะเขา มาอยูใตท างลมของเราหรอกครับ นอกจากมันเทานนั้ ถาเปน
โขลงอ่ืนไดก ลิน่ พวกเราแบบนี้ก็เปด ไปแลว และโดยการไดเ ปรียบในดา นทางลมแบบนท้ี าํ ใหม นั
สามารถสาํ รวจรเู ห็นการเคลอ่ื นไหวของพวกเราไดท กุ ระยะ”
คาํ พูดของเขา ทําใหไ ชยยนั ตก ับดารินอง้ึ ไปดว ยความคดิ หนกั หนว ง ตางมองดตู ากนั แลว
อดีตนายทหารปนใหญกแ็ ยกเขี้ยวออกมา
“แบบนี้มันก็บง เจตนาชัด มนั ปวนเปยนเลยี บเคียงคอยเฝาเราอยูใ กลๆ นีเ่ อง มหิ นาํ ซาํ้ ยัง
สงเสียงทา ทาย บอกใหเ รารเู สยี ดว ย เออ! เอากะมันซ”ิ
“ใชแลว เจานาย มันทําเสยี งใหเ ราไดยิน มนั ทาเรา!”
จนั โพลง ข้นึ ดว ยเสยี งหา วตํ่า ไชยยนั ตส บถอยใู นลําคอ ตาลุกวาวอยา งเดอื ดแคน

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1074

“ถา งนั้ จะรอใหไ อด ิรจั ฉานวายรา ยทาเราอยทู ําไม ตลอดเวลา เราตามลา ตามลา งมนั มา
อยางเลอื ดตาแทบกระเดน็ เดี๋ยวนมี้ นั มารอ งทาอยูใกลๆ น่แี ลว ไป รพนิ ทร คณุ นําผมไปรูด รี ชู ่ัวกนั
ไปคืนน้ีแหละ”

“จะบาแลว เหรอ ไชยยนั ต! ...”
ดารินรองออกมาเบาๆ กระชากไหลเ พอื่ นชายไวจ อ งหนา
“เธอเปนมนุษยม ีปญหาแทๆ จะหลงอบุ ายลงไปตดิ กบั ดกั ของสตั วดิรัจฉานงั้นรึ มนั อยูใ ต
ทางลมของเรา แปลวามันจะตอ งจบั การเคลอื่ นไหวของเราไดท กุ ขณะ มนั รองขน้ึ ก็เพ่อื จะลอ ใหเ รา
ลงไป แลวน่ีเปนเวลากลางคนื ตอ ใหเธอเกง สกั ขนาดไหนกไ็ มม ีวนั ไดเปรียบไปไดหรอก
โดยเฉพาะอยางย่ิง เมื่อมนั คอยระวงั ดักรออยูกอนแลวเชน นี้ ลงไปใหมนั ขยีเ้ สียนะซ”ิ
“กลางคืนหรอื กลางวนั กไ็ มม ีอะไรผดิ แปลกสําหรับรพินทร”
ไชยยนั ตแยง เครยี ดๆ ยงั ไมย อมละความตง้ั ใจ
“และถา มเี ขาเปนคนนาํ ถึงแมจะเปน กลางคนื ก็ไมมคี วามหมายอะไร โอกาสท่ีเรารอคอย
มาถึงแลว จะทิ้งโอกาสนเ้ี สียหรือ แผนของเราก็คือพวกเราสว นใหญจ ะสงบอยูทนี่ ี่ ฉันกับรพนิ ทร
และพรานทจี่ ะอาสาสมัคร พยายามบกุ เขาหาพวกมันทางใตลมใหไ ด แมวา เราจะตอ งใชว ธิ อี อ มตลบ
หลงั ”
นักมานษุ ยวิทยาสาว ส่ันหนา ชา ๆ อยา งไมเห็นดว ย
“เธอบาระห่ําเกนิ ไป แลว กไ็ มม หี ลกั ดว ย ทาํ ไมไมนึกบางวา ถึงอยางไรรพนิ ทรกบั เธอก็
เปน คนละคนกัน แมว า เธอจะใชเขาเปน เครือ่ งนาํ ทางที่ไดผลกต็ าม ภมู ปิ ระเทศทเ่ี ธอจะรบกับไอ
แหวง เปน ปา ทเี่ ธอไมช ํานาญ และฉากเปน เวลากลางคนื หูตาของเธอในขณะน้ันตองอาศัยเขาทกุ
อยาง สมมตวิ าเขานําเธอเขา ไปหามนั ทางใตล มไดและอยูในระยะยงิ เกดิ ตะลมุ บอนกันข้นึ โดยมัน
ชารจ เขามา ตา งคนตา งหนี อะไรจะเกดิ ขน้ึ บา งในความมืดอันสับสน โดยมองไมเ ห็นทศิ ทางรอบ
ดานนั้น พรานใหญน ะไมก ระไรนกั หรอก เพราะเขาชาํ นาญทางอยูแ ลว พอเอาตัวรอดได สว นเธอ
ละชว ยตวั เองในเวลานนั้ ไดรึ ถงึ แมวา รพินทรเอง ฉันก็ไมค ดิ วาเขาจะสามารถชวยเธอไดในยามนนั้ ”
ไชยยนั ตชะงกั ไป หวั คว้ิ ขมวด รพินทรก บ็ อกมาตา่ํ ๆ วา
“ถูกของคณุ หญิงแลวครับ คณุ ไชยยันต ขืนลงไปเราก็เสยี เปรียบมันทกุ ประตู ผมนะนํา
คณุ ไชยยันตเ ขาไปถงึ จดุ ทจี่ ะยงิ มนั ไดแ นๆ แตถาเกดิ ปะทะตะลุมบอนอยา งคุณหญิงวา เราจะลาํ บาก
เดินเขา หาฝงู เสือในเวลากลางคืน ยงั ปลอดภัยกวา ทีจ่ ะเดนิ เขาหาโขลงไอแหวง มันรูถ งึ ความ
ไดเปรยี บขอ น้ี จงึ พยายามหลอกลอใหเ ราลงไป ถึงผมเองก็ไมมคี วามคดิ ทจ่ี ะลงไปหามนั ในขณะน”้ี
พรานใหญพ ดู ขาดคํา เสยี งคชสารมฤตยูคอู าฆาตก็กอ งกังวานขึ้นมาอกี เหมือนจะรองทา
ทายใหฝา ยมนษุ ยล งจากทม่ี นั่ เพ่อื ไปทาํ สงครามกับมัน ยงั ตาํ แหนง ที่พวกมนั รอคอยอยเู บือ้ งลา ง
ไชยยนั ตก ดั กรามแนนแลวหวั เราะออกมากราวๆ พยกั หนาลงไปยงั แนวปาอนั มืดมดิ อันเปน ทม่ี า
ของเสียง

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1075

“ฟง มัน! ฟง เสียงทารบของไอแ หวง มหาราช ดูจะมีทงั้ เยาะทัง้ ยว่ั ทีเดยี ว พบั ผา เถอะ! ไม
นึกเลยวาจะถูกสัตวเ หยยี บจมกู แลว น่จี ะเอายังไงกนั รอคอยใหมนั เปน ฝายขนึ้ มาหาเราเองงนั้ รึ?”

รพนิ ทรหวั เราะออกมาเบาๆ ขันในความหวั ฟด หวั เหว่ียงแคน เคอื งของไชยยนั ต
“ถามันคิดจะบกุ ขน้ึ มาหาเรา กค็ งจะบกุ เสยี แลวละครับ คงไมรอ งใหไ ดยนิ เสยี งอยอู ยา ง
น้นั มนั รูว า ...มนั ทาํ อะไรเราบนนไ้ี มไ ด ดีแลว ละครบั ทม่ี นั รอ งใหเ รารูวา พวกมันยังไมไ ดไ ปไหน
ไกล แตป วนเปย นวนเวยี นอยูใกลๆ น่ีเอง พรุงนจ้ี ะไดตามสะดวก มันยง่ิ ดรุ า ยอาฆาต พยายามจะราวี
กับเราเทาไหร โอกาสที่เราจะฆามนั กม็ มี ากขน้ึ เพยี งนน้ั ผมดีใจทีร่ ูวา มันยงั ไมเ ปด หนไี ปไกล
สําหรับคนื นเ้ี ราสงบเฉยเสยี ดกี วา ไมต องกงั วลอะไรทั้งนน้ั มนั จะรอ งหรอื สําแดงฤทธิ์เดชอะไรอยู
ขางลา งนัน่ ก็ปลอ ยตามสบาย รับรองวา มนั ไมก ลาบกุ ข้นึ มาจนถงึ แคมปเ ราบนนเ้ี ด็ดขาด ขนื เรยี ง
หนาเขามากต็ ายเรว็ เขา และถาโงอยา งน้นั มนั ก็คงไมใ ชไ อแ หวง”
ไชยยนั ตบ นอะไรพาํ อยใู นลาํ คอเชน น้ัน แลว หนั มาพยกั หนา กับดาริน
“ถา งัน้ เราไปนอนเถอะ”
“นอนหลับใหส บายเถิดครบั ไมตอ งกงั วลอะไรท้งั นัน้ ”
รพนิ ทรบอกมาเปน ประโยคสดุ ทาย ทัง้ สองพากันเดินกลบั เขา ไปในกระโจม เชษฐายงั คง
น่งั ตาสวางอยบู นเตยี ง
ภายหลงั จากสอบซักถามไชยยันตแ ละดาริน เกยี่ วกับความเห็นของพรานใหญ จนเปนที่
เขา ใจดแี ลว หวั หนาคณะกช็ วนนอน
“รพินทรท ําถกู แลว ท่ีไมพ ลอยบา พาแกลงไปใหไ อแ หวง ขย้เี สียในตอนนี้”
เชษฐาพดู ออกมาจากมงุ
“นอยหามไวห รอกคะ ไวใ จไดเ ม่ือไหร ตาพรานน่ันประเภท บาระหํา่ เหมือนกนั จาํ ไมไ ด
หรือคะ เคยพาพใ่ี หญย องเขา ไปดชู า งตกมนั หางแควาเดยี วเทานัน้ คดิ แลว ยังใจหายอยูจ นกระทง่ั
เดยี๋ วน”ี้
“มนั จะเหยยี บ หรือจะขยย้ี งั ไงก็สุดแลว แตม ันเหอะ”
เสียงอูอขี้ องไชยยนั ตด งั มาเบาๆ
“แตกอ นอนื่ ขอเอา .600 ยดั เขาไปในกระบาลมันแคสองนดั เทา นน้ั ตอจากนน้ั มันจะทํา
ยงั ไงก็เชญิ ชิๆ มารอ งทารบอยูได พรงุ นอ้ี ยาหนไี ปกแ็ ลวกนั พอ บาเลือดขึน้ มามง่ั แลว ”
“อยาบาเลอื ด ไชยยนั ต สตั วแทๆ มันยงั สูเราดวยสมองไหวพรบิ และปฏภิ าณ เราเปน
มนุษยแ ทๆ กลบั จะสมู นั ดว ยอารมณ นกี่ ห็ มายความถงึ วา แกเปน รองมนั แลว”
หัวหนาคณะผอู าวุโสเตอื นสติมาพรอมกบั หัวเราะเบาๆ
เสียงรอ งของมันรอ งกองมาตามลมเปนระยะ และเสยี งกิ่งไมหกั อยูในหุบเบอ้ื งลา งไดย ิน
ถนดั ในความเงียบซ่งึ ทุกคนนอนฟงอยา งสงบ ไมทาํ ส่ิงใดเปนการกระโตกกระตากขนึ้
พอตีสอง สาํ เนียงของชางโขลงกเ็ งียบไป ไมปรากฏวี่แววใดๆ ขึ้นอกี จนกระทง่ั รุง เชา

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1076

กอ นฟา สางเลก็ นอ ย ทา มกลางละอองหมอกทีป่ กคลุมอยูหนาทบึ คณะตดิ ตามไอแ หวง
ทั้งหมดอนั เปน ชุดเดิม โดยสมทบกบั ดารนิ เพิ่มข้ึนอีกคนหนง่ึ รวมเปนเจด็ คนกพ็ รอมทจ่ี ะออก
เดนิ ทางได เชษฐาเครง ขรมึ ไปกวาทกุ วนั เพราะความหว งกังวลในนอ งสาว บงั เกดิ ความหวาดหวน่ั
ขน้ึ มาอยางไรบอกไมถูก โดยเฉพาะอยา งยง่ิ เมอื่ ตนเองไมมโี อกาสรว มทางไปดว ยเชน นี้ หลายตอ
หลายคร้งั ...ที่เชษฐาเกอื บจะตัดสนิ ใจยบั ยั้งดารินไว แตก ร็ ูดวี า ในภาวะเชน น้ี มนั ปราศจากผลเสีย
แลว ยิ่งหามกเ็ หมอื นย่งิ ยุ ยง่ิ แสดงอาการวติ กกงั วลเทา ไหร ก็เหมอื นจะยง่ิ ผลกั ดนั ใหหลอนกระทาํ
การอันลอ แหลมเสี่ยงภยั ข้ึนเพียงนน้ั

กอ นการออกเดนิ ทางเล็กนอ ย นอ งสาวถูกพชี่ ายเรยี กใหเ ขา ไปพบเปน การสว นตวั
โดยเฉพาะ

“พ่ีไมไ ดไปกบั นอ ยดว ยในครงั้ น้ี”
เชษฐาเอย แผวตาํ่ น้าํ เสียงจรงิ จงั เอางานเอาการ
“เพราะฉะนน้ั นอ ยจะตอ งรตู วั เองดวี า...ควรจะปฏบิ ัติตวั อยางไรบาง”
ดารินย้มิ ชะโงกเขา ไปจูบแกม พี่ชายอยา งเอาใจ
“เช่ือฟง และปฏิบตั ติ ามคําแนะนําของพรานใหญ. ..นอ ยเขาใจดีคะ และสญั ญาวา จะยดึ ถือ
ขอ นไ้ี วอยา งเครง ครัด พ่ใี หญโปรดอยา กงั วลไปเลย”
“อยา ประมาท ใชส มองและไหวพรบิ ตลอดจนฝม อื อยาใชอ ารมณ ระลึกไวทกุ ขณะจติ
วา การไปคร้งั นี้อันตรายท่ีสดุ และอยา แยกหา งออกจากพรานใหญ ไมว า จะในกรณใี ดๆ ทง้ั สิน้ ”
“นอยจะปฏิบตั ิตามคําสงั่ ของพใี่ หญค ะ ”
สาํ หรบั ไชยยนั ต เขาเรยี กเขา มากาํ ชับวา
“เมื่อใดกต็ าม หากมีการแบง แยกกําลงั ออก แงซายควรจะอยฝู า ยเดียวกบั แก จดั แบง สาย
ใหถ กู ตอง อยา ใหแงซายกบั รพนิ ทรไปรวมอยเู สยี ฝา ยเดยี วกนั ”
สหายของเขากม ศรี ษะรบั
“ออ แนนอน ขอ นีฉ้ ันเขา ใจดีมานานแลว เตือนนอ ยไวใ หดกี ็แลว กัน วินาทฉี กุ เฉินที่สุด
นอยมกั จะไมย อมเชื่อฟงใครทั้งนนั้ เอาแตใ จตวั เปนท่ีตง้ั ใจจรงิ ฉนั อยากจะใหเ ขาอยเู ปนเพอ่ื นแกที่
แคม ปนี้มากกวา”
หัวหนา คณะยมิ้ กวา งๆ ตบไหลเ พอ่ื นรัก แลวมองจอ งไปทางนอ งสาว
“เอาเถอะ เหตกุ ารณตางๆ ทีผ่ า นมาแลว คงจะทาํ ใหเ ขารอู ะไรตามสมควร และมีความ
รอบคอบสุขุมยิง่ ขนึ้ คงไมค ิดเอาแตใจตวั เองเหมอื นแตก อ น ถึงแมจ ะเปน หว งเขาสกั ขนาดไหนก็
ตาม แตเ ดยี่ วนีฉ้ ันกร็ สู ึกขนึ้ มาแลววา มันสมควรทเี่ ขาจะตองไป มันเปน การทดสอบไปในตวั ดว ย
สําหรับการผจญภัยในอนาคตขางหนา อยางนอยทีส่ ดุ เขาก็ตอ งไปเพ่ือแทนตัวฉัน ไปเพอื่ ใหคนของ
เราทุกคนเหน็ วา เลอื ดของนายจา งเขมขน ไมดอยไปกวา พวกเขาเลย”
ดารนิ บบี มือพชี่ ายแนน กระชบั ดว ยความรกั บชู า

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1077

“พใ่ี หญเ ขา ใจนอยไดด ีทส่ี ดุ คะ ”
แลว หลอ นกห็ นั ไปทางไชยยนั ต
“เธออยา วติ กไปเลย ไชยยนั ต ฉนั รูห นา ทีข่ องฉนั เองดีท่ีสดุ ในการรว มทางไปครงั้ น้ี
รบั รองวา จะไมท ําใหเ ธอตอ งหนักใจเลย”
เพอ่ื นชายถอนหายใจเบาๆ แลวพยกั หนายม้ิ ให
“รบั รองกนั ไดอ ยางน้ี ฉันก็คอ ยสบายใจหนอย เรอ่ื งฝไ มล ายมอื นะ ไมเ คยคดิ หว งเลย เปน
หว งอยูเรือ่ งเดยี วเทาน้ัน เธอชอบขดั เสนกบั พรานของเรา มีการโตแ ยงคัดงางกันอยตู ลอดเวลา เขาวา
ยังงัน้ เธอจะเอายงั งี้ ซงึ่ ถา เหตกุ ารณอยางนี้มนั ไปเกดิ ขน้ึ ในระหวา งทางก็จะไมเหมาะนัก เปน เรอ่ื ง
อนั ตรายทสี่ ุด เธอยอมรับวา จะไมง ดั ขอ เขาเสียอยางเดียว ก็ไมมอี ะไรทจี่ ะตองหว ง ศกึ ไอแหวงครั้งนี้
ไมใ ชข องเลน เลย พวกเราทุกคนเอาชีวิตเปน เดิมพนั ท้ังนน้ั ”
เปนครง้ั แรก...ทหี่ ลอ นไมไดโ ตเ ถียงอะไรไชยยันตน อกจากน่งิ ฟง อยางสงบ
เชษฐาใชไ มย นั เขยกออกมาสงทุกคนท่ีหนา กระโจมพัก เมือ่ ไดเวลาออกเดินทาง บญุ คาํ
คอยประคองอยใู กลชดิ
“ขอใหโชคดที ุกคน คืนนจ้ี ะตง้ั โตะ บวงสรวง บนบานเจา ปาขอชีวิตไอแ หวงให! ”
หวั หนา คณะผทู ุพพลภาพชว่ั ขณะ ตะโกนไลหลังมาดว ยอารมณข นั
ดารนิ กับไชยยนั ตโบกมอื ตอบ ตะโกนพดู ราเรงิ กบั เชษฐาอีกสองสามประโยค สว น
รพนิ ทรผูร ัง้ ทายสดุ ยนื นิ่งมองดหู วั หนา คณะผูป รากฏกายอยูห นา เตน็ ทอ ดึ ใจใหญ แลวยกมอื ขน้ึ แตะ
ปกหมวก สง คารวะกึ่งอําลามาให
ไมก อี่ ึดใจหลงั จากนัน้ 7 คนของคณะตดิ ตามโขลงชา งผีสิง กล็ บั ไปจากสายตาเฝา จบั มอง
ของเชษฐา
“ถาลม ไอแหวง ยงั ไมไ ด พรานใหญคงไมห วนกลับมาแคมปอ กี แลวครบั ”
บญุ คาํ พึมพาํ ข้นึ เบาๆ
“ฉนั กค็ ิดอยางน้ันเหมอื นกัน!”
เชษฐาตอบขรมึ ๆ

ฝนเมือ่ คนื ทําใหพ ื้นชมุ และลืน่ โดยเฉพาะอยา งย่งิ บนทางลาดชันของยอดเนนิ อนั เปน
ตําแหนงตัง้ คา ยพกั ซ่งึ จะนําลงมาสปู าทงุ เบ้อื งลาง รพนิ ทร ไพรวลั ย นําไปดว ยฝเทา พอประมาณ ไม
รีบรดุ จนเกนิ ไปนกั พอต่าํ ลงสตู ีนเนนิ กว็ กออมเขาสหู บุ เล็กๆ ตอนหนงึ่

ที่นน่ั กลาดเกลือ่ นไปดว ยรอยชางใหมๆ ตลอดจนรอยตน ไมและเถาวลั ยท ม่ี ันหักท้ิงไวล ม
ระเนระนาด นอกจากดารินกบั ไชยยันตแ ลว พรานทั้งหา แยกยายกนั ออกตรวจสอบรองรอยเหลา น้ัน
อยา งถ่ีถว นระมัดระวัง

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1078

ลกึ เขา ไปในโตรก ตรงผนงั ดนิ ชดิ เชิงผาตง้ั ชนั ตระหงานเงื้อมขน้ึ ไปเปน ตําแหนง ของดนิ
โปง มีรอยลงงาขดุ คุยดินโปง กันอยูทนี่ ด่ี ว ย พนื้ บริเวณนน้ั ออ นเปย กอยแู ลวดวยน้าํ ฝน บัดนี้มองดู
เปน เทอื ก ตน ไมขนาดใหญอีกหลายตนมีรอยเอาสีขางเสยี ดสี และยืนพกั พงิ ตาํ แหนง โคลนจาก
ลาํ ตัวของมนั ทตี่ ดิ กับเปลอื กไมมรี ะดับสงู ขนบางสวนตดิ อยูกับรอยโคลนอันทิง้ ไวก ับเปลือกไม
เหลา นน้ั บางตนกม็ ีรอยทม่ิ ดวยงาฉกี เบอกระจนุ กระจายไปราวกบั ถูกฟา ผา

“ไมมปี ญ หา ตอนท่ีเราไดย นิ เสยี งมนั รอ ง และเสยี งกิง่ ไมห ัก พวกมนั มาชมุ นมุ กนั อยูท ี่
นีเ่ อง ลงกนิ โปง ดว ยไมใ ชร?ึ ”

ไชยยนั ตถ ามข้ึนเบาๆ เมอื่ สบตาพรานใหญผบู ัดน้ยี นื แหงนมองดูลาํ ตนของหลุมพอตน
หน่งึ อนั มีโคลนเปย กๆ เปรอะอยู สูงจากระดบั พ้ืนประมาณ 7 ฟตุ

“ครบั อยา งใจเย็นเสยี ดวย ยงั กะมนั อา นใจเราถูกวา ถึงอยา งไรเสีย เราคงไมลงมา
เผชิญหนา กับมนั ในตอนนน้ั แน”

ดารนิ ใชลํากลอ งไรเฟล สอยเศษโคลนจากตน หลมุ พอลงมากอ นหนึ่ง หยบิ ขึ้นพิจารณา
แลวสงใหร พนิ ทร

“คณุ คิดอะไรอยา งฉันหรือเปลา?”
“คิดอะไรครับ?”
“โคลนกอ นหนาๆ ท่ีตดิ อยกู บั ตัวของมันเหลา น้ี เวลามาเสยี ดสีหรือพงิ กับตน ไม โคลนจึง
ปรากฏติดตน ไมอ ยู พวกมนั จะตองพอกโคลนอาบไวเต็มตวั ทเี ดยี ว ไมงนั้ คงไมทิ้งติดตนไมไ วใหเ รา
เหน็ อยา งน”้ี
พรานใหญล มื ตาโพลงขน้ึ ในบัดนนั้ เหมอื นจะเฉลียวคดิ อะไรขึน้ มาได แตไชยยนั ตงง
เพราะไมเขาใจคําพดู ของนกั มานษุ ยวทิ ยาสาว หนั มาจองหนา
“พดู ยงั ไงกัน นอ ย กโ็ คลนตดิ ตัวมนั อยนู ะซิ มันถึงไดต ดิ อยกู บั ตน ไมท ี่มันพิง ไมเห็นมี
ปญหาอะไรเลยน”่ี
“ม!ี ”
เปน คาํ ตอบหนักๆ จากหญิงสาว ไมไ ดส นใจกับไชยยันต แตจองหนา พรานใหญไ ม
กะพริบ
“ปญ หากค็ อื วา มันไปเอาโคลนเหลานตี้ ิดตัวมันมาจากไหน มนั จะตองลงนอนเกลอื กใน
ปลกั มาแลว เปนปลกั ขนาดใหญทเี ดยี ว อยา งนอยกใ็ หญพ อที่มนั จะลงไปแชกนั ไดท งั้ ตวั และในเขต
ปา หวายนีม่ ปี ลักทไี่ หนบางไหม”
ไชยยนั ตเมม ปากเรม่ิ จะฉกุ คดิ รพนิ ทรอ้งึ อยูเปน ครใู หญ กม ลงพจิ ารณาเศษโคลนกอ น
นั้นอีกครงั้ แลว สบตาหญงิ สาว กพ็ อดกี บั ทอ่ี ดีตนายทหารปนใหญถามมาโดยเร็ววา

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1079

“จริงของนอ ย หลกั ฐานจากรอยโคลนทเ่ี ราเห็นอยู มันพอจะทําใหเรารูไดแนน อนวา มนั
มาจากทไี่ หน กอ นทม่ี ันจะมาถงึ ท่ีน.่ี ..เปน ระยะเวลาสดๆ รอนๆ ท่ีไมหางมานักนเ่ี อง แตพ ิจารณากัน
ตามทคี่ ณุ บอกไวแ ตแ รก บริเวณแถบนไ้ี มม ที ล่ี มุ หรอื ปลกั โคลนเลยไมใ ชหรอื ”

“ผมลมื คิดถงึ ขอนไี้ ปถนัด!”
พรานใหญพ ึมพํา มองดูดารนิ ดวยตาอันเปน ประกาย หลอ นรอบคอบและละเอยี ดไมใ ช
นอ ย ประกอบดว ยเหตุผลและวจิ ารณญาณอนั เขาคาดคิดไปไมถงึ
“ถูกแลว ครบั แถบนไี้ มม ปี ลักโคลนทีม่ ันจะลงไปแชไ ดท่ีไหนเลย นอกจากแหง เดยี ว
เทานัน้ ซง่ึ ทน่ี น่ั เรากไ็ มคดิ มากอ นวา มนั จะผา นเขาไปในระยะไมเกิน 12 ชว่ั โมงมาน”ี่
“ทไี่ หน?”
“หุบหมาหอน”
เสียงไชยยันตอ ุทานอะไรออกมาคําหนึง่ จอ งหนา รพนิ ทรอ ีกครั้งอยา งงุนงงไปหมด พดู
เร็วปรอื๋
“ถาง้นั ก็หมายความวา มนั ดอดหลบการตามของเราเขา ไปในหุบหมาหอน แลวก็ออกนํา
ยอนมาทางนีอ้ กี โดยทเ่ี ราหารองรอยไมพ บเลยวามนั ผา นเขา หุบหมาหอนทางไหน ทงั้ ๆ ทีส่ าวรอย
ไปทุกระยะ?”
“อนั น้แี หละครบั ท่ที าํ ใหผ มเองกง็ งอยเู หมอื นกนั เราไปเสยี เวลากนั อยูท่เี ขานางต้งั หลาย
วัน เพื่อจะแกะรอยมันใหไ ด นนั่ เปน ระยะสุดทาย หวั เล้ยี วหวั ตอสําคัญทีเดียวท่จี ะวนิ จิ ฉยั วา ไอ
แหวงเขา ไปในหบุ หมาหอนหรอื เปลา และถา เขา มนั จะมที างเขาดานไหนเพราะไมม ีปรากฏรอยเลย
ตอ มาเราก็พบรอยของมนั อกี ครง้ั นําเรายอนกลบั มาทางแคมปที่ปา หวายน่ี นนั่ กแ็ ปลวามนั จะตอ ง
ออกมาจากหบุ หมาหอนแลว และปรากฏรอยใหเ ราเห็นวาเดนิ ยอ นกลับ สามสี่วันท่เี ราไปงมกันอยทู ่ี
เขานางนน่ั แหละครบั จะตอ งเปนระยะทมี่ ันหลบเราเขาไปในหบุ โดยเราหลงรอยมันเสยี ตามไม
เจอะ ผมเพ่ิงจะมานกึ ออก ตอนทคี่ ุณหญิงพูดถึงเรอื่ งโคลนน่เี อง”
เกดิ เสย และจนั พากันครางฮ่มึ ขึน้ หันไปมองดูหนากันเอง จันกเ็ สริมขน้ึ มาวา
“ใชแลวครบั นาย! ระยะเดนิ ทางจากปาหวายถงึ เขานาง ตามเสน ทางท่เี ราแกะรอยมนั ไป
เดนิ กนั เพยี ง 5-6 ช่ัวโมงเทานั้น แตท ่ีเราไปเสียเวลาอยหู ลายวนั ก็เพราะหลงรอยที่เขานาง พยายาม
จะหาใหพ บวามันบายหนา ไปทางไหน มนั เปนรอยวนเวยี นลอใหห ลงเทานน้ั แลวจๆู กพ็ บรอยเดนิ
ยอ นกลับ ถามนั ไมเ ขาไปในหุบ มนั จะไปหลบอยูทไ่ี หนถึงจะไมใ หเราพบ”
ตางหยดุ พักหารือและสูบบหุ รีก่ นั อยูชว่ั เวลาหน่งึ รพนิ ทรห ร่ตี าลง พมึ พาํ เบาๆ เหมือนจะ
กลาวกับตนเอง
“ถา ไมห ลบเขา หุบ ก็ไมมีรอยโคลนเหลา น้ี แลวถาพบหบุ มนั มีทางเขาอยทู างไหน ทาํ ไม
ขณะนนั้ เราจงึ คน กันไมพ บ ไมม วี แี่ ววเลยสักนิดเดยี ว”

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1080

“เราลงความเห็นกนั มาตง้ั นานแลว ไมใ ชห รอื วา มนั จะตอ งมีดา นลับ เชอ่ื มตดิ ตอระหวาง
หุบหมาหอนกบั ปา หวาย และจากหลกั ฐานเหลาน้ี ยนื ยันใหเ ราแนใจไดว า ดานลับนน้ั จะตอ งอยทู ี่
บรเิ วณเขานางนัน่ เอง เพยี งแตวาตอนทต่ี ามมนั ไปนัน้ เรางงเสีย หาทางดานนั้นไมพ บ”

ไชยยนั ตว า
จอมพรานอดั บหุ รีแ่ ดงวูบเปน คร้ังสดุ ทาย ท้ิงกน ลงกบั พน้ื ขยด้ี บั แลวใชเ ทา เกลี่ยโคลน
กลบเสยี
“กค็ งจะเปน อยา งที่คณุ ไชยยนั ตวา นน่ั แหละครบั แตผ มยงั งงอยจู นกระทง่ั เดยี๋ วนวี้ า ทําไม
พวกเราจงึ คนดา นลบั ท่วี า นไี่ มพบ ท้ังๆ ท่ตี รวจกนั อยา งถถี่ วนที่สดุ แลว ตอนที่ตามรอยมนั ไป นถี่ า
ไมพ บรอยโคลนตามตวั ของมันซ่งึ ติดไวก บั ตนไม ผมจะไมเชื่อเปน อันขาดวา มนั ผา นเขาไปในหุบ
หมาหอน”
“ถา ลงแบบนล้ี ะก็ ฉนั กลาทาพนันไดเลยวา รอยท่ีเราจะตามมนั ไปนี้ จะตอ งนาํ บา ยหนา
กลบั ไปยงั เขานางอกี คร้งั แลว กไ็ ปสิน้ สดุ ทําความงงงนั ใหแ กพ วกเราอีก ในการปาฏิหาริยไปเสีย
เฉยๆ อยา งท่เี คย มันรเู คล็ดเสยี แลววา ถามนั หลบเขาหุบหมาหอน เราจะไมม วี นั สาวรอยมันได”
ดารินกลา วขึน้ อยา งมนั่ ใจ
ตลอดเวลาท่ที กุ คนปรกึ ษาหารอื และผลดั กนั ออกความเหน็ มีแงซายคนเดยี วเทา นน้ั ทน่ี ง่ิ
ซมึ อยใู นอาการเงยี บงนั ไมปรปิ ากคาํ ใดทัง้ สนิ้ นอกจากกมๆ เงยๆ ตรวจดูตามพ้นื และที่ระดบั โคน
ไมรอบดานดว ยอาการเยอื กเย็น
“อกี ไมน านนกั เราคงรชู ัดวา มันนาํ เราไปที่เขานางอกี หรือเปลา ออกเดินเถอะครับ ถา มนั
ไมเ ปล่ียนทิศทาง เราจะไปถึงเขานางในราวบายน”ี้
พรอ มกับบอก รพนิ ทรนําออกเดนิ ตอ ดารนิ ผิวปากแหลมยาวเปน สัญญาณเรยี กแงซายผู
แยกจากคณะ เดินตรวจรอยหางออกไปทางดงรวกตอนหนึ่ง พลางโบกมือใหเ ขามารวมกลมุ
ระยะหางประมาณ 100 เมตร ในหมูไมทีข่ นึ้ บังทบึ เหน็ กบั ลบั ๆ ลอๆ น้ัน คนใชชาวดงของหลอนยมิ้
เหน็ ฟน ขาวสวางโรม าแลว ก็หาบแวบไปในพง
“เอะ! แงซายแยกหายไปไหนน่นั ?”
หลอ นรองออกมาเบาๆ อยา งสงสัย เกิดผูเดนิ เคียงอยใู กลๆ หลอ นกต็ อบมาวา
“ไมตอ งหว งหรอกครับ นายหญิง ประเดยี๋ วมนั ตามมาทนั เอง”
ดารินยังไมว ายกังวล หลอนเหลียวซายแลขวา และหันกลับไปมองดูทางเบอื้ งหลงั อยู
บอ ยๆ เพื่อจะมองหาแงซาย แตแ ลว กถ็ อนใจออกมาอยางโลง อก เพราะจริงดังเชน ทีเ่ กิดบอกไว พอ
ลับโคง ทางดา นริมจอมปลวกใหญ ทกุ คนก็มองเหน็ รา งตระหงานของหนุม กะเหรยี่ งพเนจร ปรากฏ
ยนื ดกั ทิศทางอยูก อ นแลว และเดินตามหลังปด ทายขบวนมาเชนทีเ่ คยปฏิบัติ
ผา นหุบ ออกสูทุง ตัดเขาไปในละเมาะ แลวก็เลยี บชายทุงไปอกี รอยทีล่ วงหนาไปกอน
เหลานั้น หางประมาณ 3-4 ชั่วโมงโดยการตามของฝายมนษุ ย ซงึ่ แกะไปทุกระยะตลอดทางท่ีผา นมา

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1081

ทงั้ ปาและทุง สงบปราศจากรอ งรอยสัตวอ น่ื ใดทั้งสิ้น นอกจากนกเล็กๆ และสตั วเล้ือย
คลานบางประเภท จงอางขนาดเทาหนาแขงตัวหนึง่ ชคู อข้นึ สงู โผลพน กอตะไครน ้าํ เตย้ี ๆ ขณะท่ี
ผานแหลงน้าํ ซับกลางหุบตอนหน่งึ ทําเอาทุกคนตองหยุดยนื กลน้ั ลมหายใจอยกู ับท่ี โชคดีที่มันอยู
ในระยะหางและกไ็ มค ิดทจี่ ะพุงเขามาทาํ รา ย ภายหลังจากสายหวั สงั เกตทา ทีจากฝา ยมนุษยอ ยอู ดึ ใจ
ใหญ จนแนใจวา จะไมม ีพษิ มีภยั ใดๆ กบั มันแลว เจา มจั จรุ าชลายลูกหวายตัวนั้นกห็ ดหวั ลง เล้อื ย
หายลับเขา ไปในหมูโขดหนิ อยา งรวดเรว็

แดดทาํ รา จะแรงเมอ่ื เวลาสามโมงเชา พอส่โี มงเศษๆ ฟาก็สลวั ลงอกี ดวยเมฆฝน ลมที่
สงบเรมิ่ พัดแรง ไชยยันตย กมือขึ้นปอ งดดู วงอาทิตย ทีก่ าํ ลงั จะหายลบั เขา กลบี เมฆดําอยา งหนกั ใจ
พมึ พาํ

“เอ ฝนฟาทาํ ทา ไมเ ขา ที ถาฝนตกละแยเลย”
“ลมแรง อาจไมต กก็ไดค รบั ”
พรานใหญก ระซิบ สังเกตไปทย่ี อดไม แลว มองดเู มฆ
“แตถาตกถึงจะขลกุ ขลกั บา ง กด็ ีไปอีกอยาง ฝนจะชว ยดบั กล่นิ ตัว”
ดารนิ เปด กระตกิ นาํ้ ออกด่มื กลว้ั คอ แลวสง คนื ไปใหแ งซายสะพายไวต ามเดิม
“สองสามชั่วโมงท่ีสาวรอยมนั มานี่ พอจะบอกไดหรอื ยงั วา มันบายหนา ไปทางเขานางอีก
หรือเปลา?”
หลอ นถาม พลางกราดสายตาไปรอบดาน
“เหน็ จะไมมีปญ หาหรอกครบั ขณะนี้เราใกลเขานางเขามาเต็มทแี ลว ขามเขาเตย้ี ๆ ลกู น้นั
ก็จะถึงปาทบึ อนั ติดตอกับบริเวณเขานางแลว ”
พรานใหญบ ยุ ปากไปทางเนนิ เขาดานซา ยมือ อันมีเมฆฝนลอยต่ําปกคลุมอยู
“ถา คะเนทิศทางมันไดแ ลว อยางน้ี ผมวา เราหาทางออ มไปสกดั หนามนั ไวไมด กี วา หรอื ?”
ไชยยนั ตออกความเหน็
พรานใหญสัน่ ศีรษะชาๆ อยา งไมเหน็ ดวย
“ไมเหมาะหรอกครับ จากจดุ แรกในหบุ ใกลๆ กับแคม ปข องเราทพี่ วกมนั ไปชมุ นุมอยเู มอื่
คนื บอกไดชดั วา มนั ลวงหนาออกเดนิ ทางกอนเราประมาณ 3-4 ชั่วโมง ซึ่งถา มนั ไมหยุดเลย ปา นน้ี
กค็ งเขา ไปในหุบหมาหอนแลว ถึงเราจะออ มไปสกัดยงั ไงก็ไมมที างพบมนั อกี อยาง เทาท่เี รากวด
ตามรอยของมนั ทุกระยะ นกี่ เ็ ปน การเดนิ สวนลม อนั หมายถงึ วาเราตามหลงั มันไปทางดา นใตลมมา
ทุกระยะ ถาออ มขึ้นเหนือลมเทา ไหรในกรณที ีม่ นั ยงั ไมไ ดเ ขา ไปในหบุ หมาหอน กแ็ ปลวาทาํ ใหมนั
ไหวทนั รตู ัวเสยี แลว กจ็ ะเปลยี่ นทศิ เตลดิ ไปอีก เราตามมนั มาทางใตลมอยา งนี้ดที สี่ ดุ แลวครบั ดีไมด ี
อาจตามมันทนั กอ นท่ีมนั จะหนเี ขา หุบหมาหอนก็ได ซง่ึ กอ็ าจเปน ไปไดเ หมือนกัน หากมนั บงั เอญิ
ชะลา ใจ หยดุ เสียท่ไี หนกอ น”

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1082

ทันใดนั้น เขากช็ ะงักคําพดู ลงอยางกะทันหนั ขมวดคว้ิ ทําจมกู ฟุดฟด แลวจองไปทางไชย
ยนั ตกบั ดาริน

“มอี ะไรผิดปกตหิ รอื ?”
ไชยยนั ตถามเบาๆ อยางสงสยั ในอาการของเขา
“เอ...อุปาทานหรือเปลา กไ็ มท ราบ คุณไชยยนั ตห รือคณุ หญิงมีใครใชพวกน้าํ หอมโคโลญ
บางหรอื เปลาครับ?”
“ฮา ! จมกู คณุ หลงไปเสยี แลว ละม้งั ”
ไชยยนั ตร อ งออกมา สดู ลมหายใจหนกั แลว หนั ไปจองดาริน
“หรือวาท่นี อย แตผมไมไ ดก ล่นิ เลย”
ดารินกะพรบิ ตางงๆ ส่นั ศีรษะ
“ฉนั กไ็ มไ ดใ ชพ วกนาํ้ หอมอะไรเลยนี่ ตง้ั แตออกจากแคม ปม า”
พรอมกบั พูด หลอนพยายามจะดมจากมอื และคอเส้อื ของตนเอง แลว สัน่ หนาอยเู ชน นนั้
พมึ พํา
“ไมเ ห็นมกี ล่นิ อะไรเลย จมกู ของคณุ เปน อะไรไปแลว ”
รพินทรส ดู ลมหายใจหนกั ๆ จองหนาหญิงสาวเขมง็ อยา งคลางแคลง พลางกา วเขามาหยดุ
ยนื อยตู รงหนา หลอน
“ทแี รกผมกส็ งสัยวา จะเปนอปุ าทานเหมือนกัน แตต อนนรี้ ูสึกวา จะชดั แลว”
พรอมกับพดู พรานใหญก ม ลงกบั พนื้ ตรงหนาของหลอ น หยบิ กระดาษเปยกช้ืนสีขาว
แผน เลก็ ๆ มรี อยยับยูยีช่ ิ้นหนงึ่ คีบชขู นึ้ มนั เปน กระดาษเช็ดหนาพเิ ศษ ที่ประกอบขนึ้ ดวยเชงิ เคมี ซ่ึง
ตามปกตบิ รรจุผนกึ อยใู นซองพลาสตกิ อันเปน สญุ ญากาศ ทนั ทีทฉ่ี กี ซองออกกระดาษกระทบกับ
อากาศเบือ้ งนอก จะทาํ ปฏิกริ ิยาเปยกชมุ ชนื้ ขึน้ ในทนั ที ดว ยน้าํ ยาผสมโอดโิ คโลญที่อาบแหง ไวกอ น
แลว สาํ หรับใชเช็ดหนาแบบ ‘ซักแหง ’ อันเปน เคร่อื งสําอางสําเรจ็ รปู ประเภทหนง่ึ ท่ีมักจะมตี ดิ อยู
ในกระเปา ถือของสุภาพสตรีทว่ั ไป ซง่ึ มันจะเปนของใครไปไมไดเ ดด็ ขาด นอกจากของนกั
มานุษยวทิ ยาคนสวย อันหลอ นเองหลังจากใชม ันแลวกค็ งจะลมื นึกและมองขา มมันไปเสยี
“คุณหญงิ ใชก ระดาษเชด็ หนา แผน นีใ้ ชไ หมครบั ?”
ดารินลืมตาโพลงข้ึน อุทานออกมา
“โอ! จริงแหละ ของฉนั เองนะ ตา ย! คณุ ยงั ไดก ล่ินมนั อีกหรือนี่ ฉนั เชด็ หนา เมือ่ ตะกีน้ ี้
แลว กล็ ืมไปเสยี แลว นกึ ไปไมถ ึง ความจริงมนั กไ็ มม กี ลิน่ อะไรมากนกั เลย”
ไชยยนั ตจุป ากลนั่ โคลงหัว
“นยี่ งั ไงละ จาํ เลยอยูนเ่ี อง ดีทรี่ พนิ ทรจ ับหลักฐานไดค าหนงั คาเขา ไมง ้ันก็คงเปนเรอ่ื ง
ลกึ ลบั อยนู ั่นเองวากล่นิ โอดโิ คโลญมนั มาจากไหน แตใ หตายเถอะผกู อง จมูกคณุ ดเี หลือเกิน ผมยนื
อยูใกลๆ นอ ย ยงั ไมไดร ะแคะระคายอะไรเลย”

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1083

“จมกู ผมยงั ไมไ ดแ คห นึ่งในรอ ยของไอแหวง หรอื สตั วปา ทุกชนดิ ”
เปน คําตอบเรยี บๆ จากจอมพราน แลวหันมาทาง ม.ร.ว.หญิงดารินย้ิมให
“โปรดกรณุ าอยา ใชก ระดาษเชด็ หนาทม่ี กี ลิ่นนํ้าหอมอยางน้อี กี นะครบั ในระหวา งท่ีเรา
ออกตามรอยสัตว ถาเวลาอ่ืนกไ็ มเปน ไร”
หญงิ สาวยม้ิ กรอยๆ
“ฉันลมื นกึ ไปถนัด ยอมรับผิดโดยหนา ชื่นทเี ดยี ว...ไมไ ดเ จตนา มนั เปน เพราะมองขามไป
เสีย ขอโทษสักพนั ครงั้ ”
วาแลว หลอนกร็ ดู ใบไมสดมาจากกง่ิ ขยีจ้ นแหลกในฝา มอื ทงั้ สอง ผสมกับนํ้าในกระติก
แลว ลบู ตามใบหนา และลาํ คอ เพอ่ื ดับกลนิ่ นา้ํ หอมจากกระดาษเชด็ หนาทอี่ าจเหลือติดคา งอยใู หห มด
สน้ิ ไป รพินทรม องดูหลอ นย้มิ ๆ นกึ ชมในความฉลาดไหวพรบิ แกไขสถานการณข องหลอน แตไ ชย
ยนั ตสะกดิ แขน ทาํ หนา ขงึ ขงั สพั ยอกมาวา
“ตายแลว นอ ย! มนั เรอ่ื งอะไรถึงเอาใบตาํ แยมาทาหนา ประเดย๋ี วไดคนั ตายเทานน้ั ทาํ ไม
ไมถ ามเสียกอน”
ดารินตกใจ หนั ไปพิจารณาดใู บไมท หี่ ลอนรูดมาอกี ครง้ั แลว จองหนาเพอ่ื นชาย
“บา ! ไชยยันต. ..ใครบอกเธอวาใบตําแย”
“อา ว! ก็บอกอยูน ย่ี งั ไงละ ไมเ ช่ือถามรพนิ ทรดกู ็ได”
หลอนหันขวบั ไปทางพรานใหญท นั ที เหน็ รพนิ ทรก ดั ริมฝป ากกลน้ั หวั เราะ กเ็ หวย่ี ง
กําปนทุบลงไปกลางหลังเพอื่ นชาย
“อยา มาทําหลอกหนอยเลย ไมส าํ เร็จหรอก รไู วเสียดว ยวาวชิ าพฤกษศาสตรฉ นั ก็เรยี น
เหมือนกนั พอจะดูออกหรอกวาใบไมช นดิ ไหนเปนอันตรายตอ ผิวหนงั หรือไม เหน็ เปน เดก็ อมมอื
ไปแลว หรือยังไง หลอกไดห ลอกเอา”
ไชยยนั ตแยกเขย้ี ว หลังแอ ครางอู
“มือยังกะงวงไอแ หวง นอยน่ี กไ็ มร นู ว่ี า ‘คณุ หมอ’ เรียนวชิ าพฤกษศาสตรม าดวย เหน็
วชิ าสตั วศาสตรแยมาก ตะเขอ อกลกู เปน ตวั ชา งออกลูกเปน ไข เกา ะนกึ วา จะหลอกไดน ะซ”ิ
“เมอ่ื ไหรเธอจะมาเปน คนไขข องฉันอีกสกั ครงั้ นะ ภาวนาอยูทกุ ลมหายใจเขาออก”
“เฟย! แลวกนั ซี ไหงแชงกนั ยังงั้น”
เพ่ือนชายรองล่ัน ดารินหวั เราะหๆึ มองไปทางรพนิ ทรผกู ล้นั หัวเราะกกึ ๆ อยู
“เราละ คิดจะตมฉันดว ยหรอื เปลา”
“เปลา ครบั ผมไมไ ดพดู อะไรสักคาํ ”
“ดีแลว !”
หลอนวา ยิ้มมมุ ปาก

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1084

“อยา ไปเขาพวกเปน ปเ ปน ขลยุ กับคนไมด อี ยา งไชยยันตน ะ ไมงน้ั เวลาเจบ็ ไขไดป ว ย
อะไรขึ้นมา จะพ่ึงหมอคนทชี่ ื่อดารนิ ไมได”

“เลน อาฆาตกนั แบบนีท้ ีเดียวหรอื ”
ไชยยนั ตบน หนา ยูย่ี ดารินยกั คว้ิ ให
“รูไวไดล วงหนาเลย อยา พลาดก็แลวกนั ขอยาจากฉันเม่ือไหรเ ปนโดนสตริคนิน มายก็
ไซยาไนตเมื่อน้นั ”
เพ่ือนชายตาเหล

ฝนเร่ิมโปรยปรายเปน ละอองเม่อื ตางผา นปา รวกเขาสบู ริเวณซอกเขา ซ่งึ ปา เร่ิมทึบข้ึนทกุ
ขณะ อากาศขมุกขมัวท้ังๆ ทีเ่ ปน เวลาเท่ียงวนั พอลงเนนิ อีกฟากหน่งึ เขา สดู งทบึ อันเตม็ ไปดว ย
ตนไมใ หญและเถาวลั ย แงซายผแู ยกออ มไปอกี ดา นหนึ่งและไปเดินนาํ อยูเบ้ืองหนา ก็หยดุ ชะงกั ตรง
บริเวณลําหว ยแหง ตอนหนงึ่ ซงึ่ บัดนเ้ี ปยกแฉะเพราะฝนตงั้ แตเ มื่อคนื ทรดุ ตัวลงนง่ั คุกเขา พจิ ารณา
พนื้ ตอนนนั้ รพินทรก เ็ รง ฝเ ทาตรงเขาไปโดยเรว็

รอยเทาชางโขลงที่นํามาตลอดเวลานน้ั ผานไปทางลําหว ยนน้ั ข้นึ สูอีกฟากหนงึ่ นํ้าทีข่ งั
อยใู นบรเิ วณบางตอน เปน รอยขนุ คล่กั มีตะกอนลอยควางอยู มหิ นาํ ซาํ้ ยอดหญา ท่ีมนั ยํา่ ผานไปซง่ึ
เอนราบลยู ับลงกบั พืน้ ขณะน้เี พิง่ จะคอ ยๆ ชูยอดขน้ึ มา สะเก็ดนาํ้ และโคลนซ่งึ กระเซ็นอยูรอบๆ ยงั
ใหมเ หลอื เกิน

แงซายเงยหนา ขน้ึ สบตารพนิ ทร ผบู ัดนย้ี ืนเบกิ โพลงจองรองรอยเหลานน้ั อยู โดยไมเ อย
คาํ ใดกนั ท้งั สน้ิ

พรานของเขาท้งั สาม ปราดตรงเขาไปทก่ี องมลู ใหมกองหนง่ึ กอบขึ้นมาขย้ใี นมอื แลว
เผน กลบั มาที่รพนิ ทรก ระซบิ ละลํา่ ละลกั

“ขข้ี องมนั ยงั อุนอยเู ลยนาย!”
ไชยยนั ตก บั ดารินผูไมเขา ใจอาการของบคุ คลเหลา นั้น หันไปจองพรานใหญเ หมอื นจะ
ถาม ก็เห็นดวงตาสเี หลก็ คนู น้ั เปนประกาย
“ไอแ หวงผานตรงนไ้ี ปเมื่อไมเกิน 15 นาทีมาน่เี อง!”
เขากระซบิ เบาทส่ี ดุ
ประโยคท่ีผานเขา หู ทาํ ใหห วั ใจของไชยยนั ตแ ละดารินเตน แรง ไชยยนั ตผ ูก าํ ลังคาบบหุ รี่
อยู ท้งิ ลงกบั พนื้ และขยีโ้ ดยเร็ว
“กแ็ ปลวา เรากระชน้ั ชิดหลงั มาติดๆ นะซิ มนั รตู ัวหรือเปลา น?ี่ ”
พรานใหญใ ชส ายตาสํารวจดูหลกั ฐานรอ งรอยนั้นอีกครงั้ เมมริมฝปากแนน
“สงั เกตดพู วกมันไมไ ดรีบรอ นอะไรเลย เดินกนั ไปตามสบาย มันคงจะไปหยดุ อยูทไ่ี หน
สักแหง หนง่ึ จนกระทัง่ พวกเรากระชั้นระยะใกลเขา มาจึงเร่มิ ออกเดนิ ตอ ”

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1085

รพนิ ทรตรวจทางลมอยางรอบคอบระมัดระวงั แลว กระซบิ ตอมาวา
“เราตามมนั ทันในดงทบึ ขา งหนา นแี่ น ภายในไมเกนิ ชว่ั โมงขา งหนา น่ี ถาลมไมเปลีย่ น
ทศิ เสยี กอ น”
“มันรตู วั หรอื เปลา วา เราตามใกลเ ขา มา”
ดารนิ ถามยาํ้ มาอกี คร้ัง
“ผมยงั ไมกลารับรองอะไรไดทงั้ น้นั ถาจะพิจารณากนั ในทางดานทางลมแลว มันไมควร
จะรู เพราะเรามาทางใตลมตลอด แตเราจะเชอื่ แนอ ะไรไดก ับชา งอยางไอแหวง ถงึ ไมไ ดกลนิ่ กอ็ าจ
ไดยนิ เสยี งของเราก็ได การเดินผา นบริเวณนี้ไปอยางมรี ะเบยี บและไมรีบรอนของมนั ทําใหเ ราตอง
คดิ มาก สมมตวิ า มันรูต วั การเดินแบบนกี้ ็แปลวามนั มอี บุ ายท่ีจะเผชญิ กับเรา เรียบรอ ยแลว ในดง
ขา งหนา น่ี เอาละครับ ต้ังแตว นิ าทนี เี้ ปน ตน ไป เตรียมตวั ได”
ไชยยนั ตปลด .600 ไนโตรฯ คมู ือออกจากไหล ดารนิ ขยบั ลกู เล่อื นเวเธอรบี .300 แม็กนม่ั
ของหลอนอยา งแผวเบาแลว เซฟไว เพยี งแคป ลดหามไกกส็ ามารถจะลั่นกระสุนไดท นั ที พรานใหญ
ตรวจทางลมเพอ่ื ใหแ นใ จอกี ครงั้ กท็ ํามือเปน สัญญาณกบั คนของเขา
เกดิ จนั และเสย กอบเอามลู ชา งขึ้นมาละเลงตามเนอ้ื ตามตวั ในทนั ทีนน้ั ลมออนๆ พดั
จากดงทบึ ออกมายังปากลาํ หว ย มกี ล่นิ สาบโคลนและไออบั ของใบไมเ นาโชยมา สรา งบรรยากาศ
ใหเ กิดความตะครัน่ ตะครอสะบัดรอนสะบัดหนาวข้นึ มาในบนั ดล เสียงคางฝูงใหญ สงเสียงคกิ คอ ก
อยบู นยอดไมท ึบหา งออกไปทางปา ถลมดานขวามือไดย ินมาแวว ๆ
โดยไมเอย คําพดู ใดกนั อกี เลย นอกจากภาษาใบ ท้ังหมดภายใตการนาํ ของรพนิ ทร ขาม
ปากหว ยขน้ึ สฟู ากตรงขามแลว เคลื่อนไปอยา งเบากริบราวกับเงาของปศ าจ ประสาททุกสว นเขมง็
เกลียว...ตน่ื พรอ มท่จี ะเผชิญกับสถานการณร า ยอันรอคอยอยูเ บือ้ งหนา ภายใตเงาทะมึนทึบของปา
ใหญ ซงึ่ ไมมสี ่งิ ใดจะบอกไดว าพญาคชสารรา ยพรอ มบรวิ ารของมนั ผูแฝงตนอยใู นนนั้ ...
รอคอยท่ีจะถูกลา โดยไมร ตู วั จากมนษุ ย หรอื จะเปนฝายรอคอยเพอื่ หมายลามนุษยท่ี
ติดตามมนั มากันแน...

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1086

43

สตั วเลก็ ประเภทลิงคา งและนกบางชนดิ จัดวา เปนสัตวป ระเภทปากบอนอยไู มใ ชนอย
มนั มกั จะรองสง สญั ญาณขนึ้ เสมอ เมอื่ เหน็ สิ่งแปลกปลอมผิดไปจากสภาพปกตขิ องปา เบ้ืองหลัง
เสยี งรอ งทกั และปฏิกริ ยิ าของพวกมันยอมจะบอกใหท ราบถงึ ทศิ ทางของเปา หมายวา สงบนง่ิ หรอื
เคลื่อนไหวอยยู ังท่ใี ด

รหสั นี้ใชวา จะใชป ระโยชนไ ดเ ฉพาะฝา ยมนุษยผลู า ฝา ยเดยี วก็หาไม สตั วร ายทหี่ มายลา ก็
อาจสําเหนยี กความผดิ ปกตจิ ากสญั ญาณระวงั ภัยชนดิ นไี้ ดเชน กนั แลว ฉวยประโยชนใหตวั มนั เอง
โดยการเตรยี มพรอมทจี่ ะหลีกหลบเตลดิ หนี หรอื มิฉะน้ันกแ็ ฝงกายเขา ทซี่ มุ เพือ่ ดักทํารา ยตามแต
กรณี

เสยี งคา งฝงู นัน้ ทําความอึดอัดลาํ บากใจใหแกรพนิ ทรอ ยางยงิ่ มนั เตอื นใหเ ขาพอจะคะเน
ไดวา ไอแหวง และโขลงของมนั ขณะน้ีอยใู นทศิ ทางใด ขณะเดยี วกนั กอ็ าจเตอื นใหไ อแ หวงไหวทนั
วา บดั นี้ฝา ยมนุษยย า งกรายกระชน้ั ชดิ เขา มาแลว ทกุ ฝก า วยา งท่เี คลอ่ื นไป กระแสลมเปนสงิ่ สาํ คญั
ที่สุดนอกจากฝเ ทา อันเงยี บกรบิ ถา อานผิดเพียงนดิ เดียว โอกาสทีจ่ ะไดเ ห็นตวั มันเปน อนั หมดหวัง
ทัง้ ๆ ท่ีกส็ ําเหนียกไดชดั วา มนั อยูไ มห า งออกไปนัก ภายในเงาบดบงั ของหมไู ม

อดึ ใจใหญๆ ตอ มา เสยี งคา งฝงู นัน้ กค็ อ ยสงบลง ทงั้ ปา ตกอยใู นความเงยี บอีกครงั้
จนกระทั่งไดย นิ เสียงลมหายใจของแตละคนทีย่ อ งอยใู นขณะนี้ ตา งสอดสายสายตาไปรอบดา น
อยางระมัดระวงั มีเสยี งกง่ิ ไมแหง หลนจากคบสงู ลงมาปะทะซมุ ไมเบื้องลางดงั สนนั่ ขนึ้ อีกครัง้

พรานใหญห ยดุ ชะงกั เงีย่ หสู ดับรหัส ลักษณะของเขายามน้ีเหมือนจะเขาฌาน ปราศจาก
ความรูสกึ อืน่ ใดทั้งปวง นอกจากความแนว แนของกระแสคล่นื แหง ประสาทสมั ผัสที่สงออกไป
สาํ รวจตรวจคน เทา น้นั

เกดิ จนั และเสย ตรงึ ตวั เองนง่ิ อยูก บั ท่ี พากันจอ งมองมาที่นายของพวกเขาเหมอื นจะรอ
การตัดสนิ ใจและคาํ สั่ง สวนแงซายซง่ึ ทรดุ ตวั ลงน่ังคุกเขา เคียงคกู บั ไชยยนั ต ในยามน้หี ยอนกายลง
พงั พาบกบั พน้ื เอาหูแนบดนิ แลว สะกิดไชยยนั ตบ ุยปากไปยังดงผากอันแนนทึบเบอื้ งหนา เปน
ความหมายบอกใหทราบวา โขลงชา งมฤตยูอยูใ นดงผากไมห างออกไปนกั น่ีเอง

ดารนิ สงั เกตไปยงั อาการของทุกคน แมจะไมป ริปากบอกกนั เชน ไรอีกเลย หลอ นก็
สามารถเขา ใจสถานการณไ ดโ ดยสัญชาตญาณ ม.ร.ว.หญิงคนสวย เหงื่อออกชุม ฝา มือทัง้ สอง ซ่ึง
บัดน้ีเยน็ เฉยี บ คอยๆ วางไรเฟลลงเช็ดมือกับขากางเกงจนแหง สนทิ แลวจงึ หยบิ อาวุธคมู อื ข้นึ มา
กระชับอีกครง้ั ขมสติสํารวมใจแนว แนตอ สูก ับอํานาจความต่นื เตนพรนั่ ใจ ทบี่ งั เกดิ วบู วาบขน้ึ มาใน
บัดน้ี ตาเปนประกายวาว

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1087

ไมมสี ญั ญาณหรอื การเคลอ่ื นไหวใดๆ จากชางโขลงนัน้ เลย! หากวามนั จะอยใู นดงผากน้ัน
จริง พวกมันทุกตัวก็พากันซมุ อยอู ยา งสงบเงียบทสี่ ุด

ขณะน้ที กุ สายตาพงุ มารวมจดุ อยทู ่ีพรานใหญเ ปนเปา หมายเดยี ว ก็เหน็ เขาโบกมือเรยี กให
เขามารวมจดุ พรอ มกันอกี ครัง้ ท้งั หมดเคลอื่ นอยางแผว เบาเขามาสมทบ รพินทรสงภาษาใบกับคน
ของเขาอยอู ึดใจ ซึ่งแตละคนเหลาน้ันกส็ ามารถเขาใจไดด ี เพราะความเคยชิน แลวกห็ ันมาทางไชย
ยันตกบั ดาริน พูดแบบไมม เี สยี ง โดยใหจบั ใจความไดจ ากการขยบั รมิ ฝปาก และภายหลังจาก
โตตอบในวิธีเดยี วกนั อยูอ กี ครูเดยี ว ทง้ั ดารนิ และไชยยนั ตก ็เขา ใจแผนท้ังหมด

ทั้งหมด 7 คน จะแบง ออกเปน สามสาย สายทหี่ นึง่ มแี งซาย ไชยยันต และเกดิ สามคนจะ
แยกออมไปทางดานซา ย โดยยดึ ลาํ หว ยลกึ ไตโอบขนึ้ ไป สายทีส่ อง เสย และจนั คบื ข้ึนไปแนวตรง
โดยคลานฝา ดงผากเขา ไป สวนสายท่ีสาม รพนิ ทรและดารนิ ออ มข้ึนไปทางดานขวาเลาะลดั ไปตาม
ชายเนนิ การยงิ จะเปน ไปโดยอิสระ...สดุ แลวแตใ ครจะเหน็ เปาหมายกอ น แตเ ปาแรกท่สี ดุ ควรจะ
เปน ไอแ หวง จา โขลง

ซักซอ มนดั แนะกันเปน ท่ีเขาใจดแี ลว ทัง้ สามฝายกย็ อ งกรบิ แยกผละจากกัน บายหนา ไป
ตามทศิ ทางทีก่ ําหนด กอ นจากไชยยันตบบี มอื รพนิ ทรแนน แลว ชะโงกมาจูบเบาๆ ที่แกม ของเพ่อื น
สาว กระซบิ

“โชคดี นอย หวังวาพรานใหญคงคุมครองเธอได”
หญิงสาวยมิ้ ใหก ับบรุ ุษผหู ลอ นรกั สนทิ เหมอื นพช่ี ายรวมสายโลหติ พยกั หนา
“เชน เดยี วกนั ไชยยนั ต ขอใหเธอปลอดภยั และโชคด”ี

เสย กับจนั มุดพงหายเขาไปกอ นแลว ไชยยนั ตกบั แงซายและเกิดก็กาํ ลังจะลบั ตาไปในลํา
หวย รพินทรไมไดพ ดู อะไรกับหลอ นอีกเลยแมแตคําเดยี ว กา วยาวๆ ออกจากท่ไี ปราวกับเงาผี ดารนิ
จรดเทา ตามรอยเขาติดไปทกุ ระยะ

ไตข ้นึ เนนิ เลาะไปตามไหลอ ันรกทบึ ไปดว ยหนามพุงดอ และตนเสมา จากนนั้ กแ็ ทรกตัว
ประหนึ่งสัตวเ ลื้อยคลานลอดเขา ไปตามซมุ เถาวัลยทปี่ กคลมุ แนนทึบจนแทบไมม แี สงสวางลอดเขา
มาได ใชศอกและเขา คบื นํากายรุดหนาไปอยา งแชม ชา หลอนตามเขาอยา งแคลวคลอ งวอ งไวในทกุ
ลกั ษณะ เพยี งแตย ากย่งิ ท่ีจะตองระวังไมใ หเ กิดเสียงขน้ึ หลายตอหลายคร้ังทเี่ ขาตองหันมาชวยปลด
ก่ิงหนามทเ่ี กยี่ วติดตามรา งกายของหลอนออก ระหวางที่หมอบคลานเคยี งคูกนั ไป บางคร้ังเขาก็คบื
ลอดซุมหนามเตี้ยๆ ลว งหนา หลุดพนออกไปไดก อ น แลวหนั มาทาํ สญั ญาณใหห ลอ นย่นื สง ลาํ กลอ ง
ของไรเฟลออกมาให ฉดุ ลากตัวหญงิ สาวใหไ ถลตามพน้ื ลอดออกมาตามซุมนัน้ โดยอาศยั ไรเฟล
เปน เครอ่ื งชวยฉดุ

ไมมคี ําพูด มีแตแ ววตาของกนั และกนั เทานน้ั ที่จะใชแทนภาษาสงความหมาย

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1088

นักมานษุ ยวทิ ยาสาวเชือ้ พระวงศเพงิ่ จะมาตระหนกั แน ณ บัดนเี้ องวา ความยากลาํ บากยงิ่
ของการตามรอยสตั ว หาไดอ ยูทอ่ี นั ตรายในการเผชิญหนากับสตั วรา ย หรอื การเดนิ อันแสนจะเหนด็
เหน่ือยน้นั ไม แททจ่ี รงิ มนั อยทู วี่ ริ ิยะมานะ และความอดทนชน้ั สงู สดุ ในอันทีจ่ ะคบื คลานฝา รกฝา
หนาม ในลกั ษณะไมผิดอะไรกับสตั วเลือ้ ยคลาน เพอื่ เขา หาสตั วท ี่จะหมายลาโดยไมใหมนั รตู ัว
นน่ั เอง มนั ยากแคนแสนเขน็ จนแทบจะส้นิ ศรัทธาทเี ดียวแหละ หากกําลังใจลดหยอ นลงแมแ ตนดิ
เดียว

รพนิ ทร ไพรวลั ย เองก็เชน กนั ทุกครง้ั ท่ชี าํ เลอื งดรู า งงานซ่งึ คบื คลานติดหลังเปนเงาอยใู น
ขณะนี้ เขาแทบจะเชอ่ื สายตาเสยี มิได...นหี่ รอื ราชสกลุ สาวสวยผสู ูงศักด์ิดว ยฐานะและชาติสกุล
เพยี บพรอ มไปดวยทรัพยศฤงคารทุกส่ิงทกุ อยา ง เปน ไปไดห รอื ท่ีมาลากปนหมอบคลานฝาขวาก
หนามอยเู คียงขางเขาในขณะน้ี เลอื ดเนอื้ อันนา ทะนถุ นอมทม่ี าเกลือกกล้วั อยกู บั หนาวไหนธ ลุ ดี นิ
จนหมองคล้ํากรําเกรยี ม

หวั ใจของเธอประกอบดว ยธาตอุ ันใด และจะมีผหู ญงิ อยา งเธออยใู นโลกนสี้ กั กีค่ น?
ช่วั ขณะหน่งึ ทเี่ ขานอนหมอบหยุดรอ จนกระทั่งดารนิ คืบกายดว ยศอกข้ึนมาพงั พาบอยู
เคยี งขา ง ตลอดกายของหลอ นเปยกชุมโชกไปดวยเหงอ่ื ราวกบั อาบนํา้ และหยาดเหงอื่ เกาะพราวอยู
ท่ขี นตา ซ่งึ บัดนก้ี ะพรบิ จอ งหนาเขาเหมือนจะถามถงึ แผนคบื หนาตอ ไป เศษใบไมแ ละผงธุลี
ตลอดจนรอยขดี ขว นเต็มไปหมด ทง้ั สองแกมอันแดงปล่ัง ไหลตอ ไหลเ บียดกระทบกนั ยามเมื่อเคยี ง
คูกันอยเู ชน น้ี
ใบหนา อนั เกรยี มของพรานใหญ ปรากฏรอยยิม้ ข้ึนนดิ หนง่ึ ทาํ ใหแ ลดอู อนโยนขน้ึ
หลอ นย้ิมตอบ ปาดแขนเสอ้ื ขึ้นเชด็ เหงอ่ื บนใบหนา แมฝ นจะปกคลมุ เปนละอองอยยู ังปาเบ้อื งนอก
แตใ นบรเิ วณดงทบึ รอบตวั ในขณะนี้ เตม็ ไปดว ยความอา วระอุและอบเหมือนอยใู นนรก ยง่ิ ทารณุ
หนักข้ึนไปอีกเพราะขยุ ผาก และละอองจากใบไมบ างชนดิ ทท่ี าํ ใหค นั ยบิ ไปทั้งตัว
ความบึกบนึ และทรหดของหญงิ สาว สําแดงใหเหน็ ชัดในภาวะเชน น้ี สหี นาและแววตา
ของหลอ นไมไ ดบ อกร้วิ รอยของความขยาดกลวั หรอื ทอ ถอยเลยแมแตน ิดเดยี ว เขาปลดกระติกนํา้
แบบสนามใบเล็กที่เหน็บตดิ เข็มขดั เบือ้ งหลัง ออกมาสง ใหหลอนรับไปกรอกใสป ากสองสามอกึ
แลว สงคนื
หยดุ การเคล่ือนไหว สงบฟงเสยี งอยทู น่ี ่นั อกี อึดใจใหญ รพนิ ทรกพ็ ยกั หนา เปน
ความหมายเตอื นใหห ลอ นคืบตามเขาตอ ไป บรเิ วณนน้ั ราบต่าํ ลงเปนลําดับ ครเู ดยี วทง้ั สองกพ็ บ
ตนเองอยใู นวงลอ มของตนลานเต้ยี ๆ สลับไปกับสมุ ทมุ พมุ พฤกษม องเหน็ ส่ิงรอบดานไดใ นระยะไม
เกนิ 20 เมตร พรานใหญยนั กายจากทาทหี่ มอบคลานอยูลุกขึน้ ยนื ครอมตวั จรดฝเทา เขาไปซมุ อยทู ่ี
ซมุ เถาวลั ยเครอื ตอนหนึ่งแลว ทรดุ นัง่ ลงทนี่ น่ั ดารินยอ งตามเขามาแอบอยใู กลๆ โดยไมเ สียเวลา
แมแตนดิ หนง่ึ

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1089

ตลอดระยะเวลาท่หี ลอ นคืบคลานติดหลังเขามาอยา งลาํ บากยากเยน็ เปน เวลาไมต ่าํ กวา
15 นาที หลอ นไมไ ดส าํ เหนียกว่ีแววหรอื รอ งรอยของชา งตัวใดทง้ั สนิ้ แมจะพยายามใชประสาทหู
ประสาทตาสักเพยี งใดกต็ าม ฝา ยของไชยยันตก ด็ ี หรอื ฝา ยเสยกับจนั กด็ ที แ่ี ยกกันไปอกี คนละดา น ก็
ยังเงยี บเชียบดรู าวกับวา คนเหลาน้นั ถูกปา ใหญก ลืนหายเขา ไปอยางลกึ ลบั

ขณะนน้ั เอง ระหวา งทพ่ี ยายามสอดสา ยสายตาออกไปยงั เงาสลวั คลมุ เครือ ในรศั มคี รงึ่
วงกลมของทิศทางเบือ้ งหนา หขู องหลอ นก็สัมผัสกบั เสียงอะไรชนดิ หนึง่ ดงั แทรกมาในความเงียบ
มนั เปน เสียงดงั คึก่ ๆ เบาๆ แลวก็เงยี บหายไป ไมถึงอึดใจกด็ ังข้ึนอกี

พรานใหญจอ รมิ ฝป ากเขามาชดิ หหู ลอน กระซบิ
“เสยี งนาํ้ ล่นั ในทองของมนั พวกมนั อยใู กลๆ เราน่เี อง”
ทง้ั ๆ ที่เตรยี มกายและใจพรอมลว งหนา อยตู ลอดเวลาแลว วา จะตองเผชิญกับอะไร แต
ประโยคกระซบิ ของรพนิ ทรท ี่ผานเขาหู กท็ าํ ใหห ญงิ สาวเยน็ วาบเขาไปถึงไขสันหลงั มอื สน่ั นอยๆ
แทบจะระงับความตน่ื ประหมาไวเ สียมไิ ด แตล ะลมหายใจทผ่ี านไปยามนี้ มันดูชางยาวนานเสยี
เหลือประมาณ

รพนิ ทรนาํ หลอ นคลานคบื หนา อกี ครัง้ มดุ ลอดโพรงเถาวัลย อนั เปนดา นสัตวเลก็ ออ มวก
ไปทางขวามอื คราวนเ้ี สยี งเปา ลมเบาๆ ออกจากปลายงวงเพ่อื ไลแ มลงไดยนิ มาอยางถนัด จากพุมไม
ใหญเบ้ืองหนา ลมในดงกําลังสงัด ใบไมเ ลก็ ๆ กไ็ มก ระดกิ นี่เปนสง่ิ หนกั ใจย่งิ ของจอมพราน เพราะ
ไมม ีทางจะคาํ นวณอะไรไดเ ลย หากมนั เกดิ โชยข้นึ เมือ่ ใด...กวาจะรูวา ใครอยูเหนอื ลมหรอื ใตล ม
นาทวี ิกฤตกย็ อ มจะมาถึงเสยี แลว

ท่กี อรวกเหนือเนนิ ดนิ สูง เขาหยดุ อกี ครัง้ ...เสียงพบึ พบั อนั เกดิ จากใบหูกวา งใหญท ่ี
กระพือลมอยเู ปนระยะ แวว มาใหไดย นิ อกี ครน้ั แลว หนึ่งในจาํ นวนของโขลงคชสารผสี ิงก็ปรากฏ
ขาหลงั ของมนั ขางหน่ึงใหเ หน็ อยใู นระหวางพงไมอนั หนาทึบมองดูผาดๆ ราวกับลาํ ตนลานทข่ี ึ้นอาํ
พรางตาอยทู ั่วไป ดารินตาไวพอใช หลอนเหน็ เปา หมายน้นั ไลเล่ยี กับเขา ขยบั ไรเฟล ประทับขน้ึ แต
กต็ องชะงักเพราะฝา มือของรพนิ ทรแ ตะไหลไ ว จึงไดแตสงบนง่ิ กลัน้ ใจมอื สั่นอยู

จอมพรานกวาดสายตาไปรอบดา น สอดแทรกคนหาไปยงั สุมทมุ พมุ พฤกษ ทเ่ี ปนฉากอํา
พรางอยูทัว่ ไปนน้ั ชนดิ ทไี่ มยอมใหส ่งิ ใดรอดพน หรอื ลวงตาไปได แลว กส็ ะกดิ หลอ นใหมองไป
ทางดานซายระหวา งพมุ ไมเ ตี้ยๆ ตอนหน่งึ ปลายงวงอันหนึง่ ชูรอ นราขึ้นมาเหมอื นพยายามจะสดู
กลน่ิ นน่ั ก็อีกตวั และในระหวางเงามอื ครมึ้ ของตนผาก กเ็ หน็ สว นบนั้ ทา ยของอีกตวั กําลังยืนใน
ลกั ษณะโยกไหวอยไู ปมา

ไมมปี ญ หา...พวกมนั ยงั ไมม ีโอกาสไหวตวั เลยวามนษุ ยฝายลารุกเงียบเขา มาจนถงึ ตัวแลว
แตละตวั เทา ทจี่ ะมองเหน็ ไดใ นขณะน้ี อยูใ นอาการสงบเหมอื นจะพกั ผอ นในตําแหนงทยี่ นื ของมัน
นานๆ ก็ชูงวงขึ้นสูดกล่ินสักครงั้ เปา หมายเหลานน้ั เหน็ เพียงลับๆ ลอๆ เทา น้ัน เพราะซุมไมท่ีบงั

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1090

เกะกะอยทู ว่ั ไป รวมท้งั เงาพรางตา แนนอนท่สี ุดถา กระสุนลนั่ ขนึ้ เปรยี้ งเดยี ว ดงรอบดานเหลานี้ จะ
ปนปวนเปนพายุสลาตนั ในพรบิ ตา และบดั นี้ ทงั้ เขาและดารินกเ็ ขามาอยกู ลางโขลงของมนั เขา ให
แลว!

ไอแ หวงมหากาฬไปยนื หลบอยูต รงตาํ แหนง ไหน? นคี่ อื ปญหาหนักใจทีส่ ดุ ของรพนิ ทร
ยามนี้ กระสุนนัดเดยี วทจ่ี ะทาํ ใหโ ขลงของมนั ปนปวนขน้ึ หมดท้ังขบวน ควรจะเปนกระสุนนัดที่
แลน เขาสูสมองหรอื หวั ใจของไอจาโขลงตวั สําคัญ หาไมเ ชน นน้ั แลว มันแทบจะไมย ังประโยชนอ นั
ใดใหเ ลย

ดารนิ กด็ เู หมอื นจะเขา ใจดใี นขอนี้ หลองมองจอ งมาท่เี ขาอยางกระวนกระวายรอนรมุ
เหงอ่ื ซมึ เตม็ ใบหนา

เส้ยี วของวนิ าท.ี ..กอนการตดั สินใจอยา งไรถกู ของรพินทรน เี้ อง ลมในดงกโ็ ชยเบาๆ จาก
เหนอื ลงมาหาใต เสียงเจาตวั หนง่ึ ซึ่งจับกลน่ิ ผิดปกตไิ ดแ ผดรอง เตอื นสัญญาณภยั ขึ้นกอ น อดึ ใจ
น้นั เองท้งั โขลงที่แยกยายบงั เงาอยูในท่ตี า งๆ ก็สงเสียงแหลมยาวประสานกันขนึ้ ทามกลางความ
เงียบสงัดเชน น้ี สาํ เนยี งของมันสะเทอื นผานแกว หแู ทรกลึกลงไปถึงหวั ใจราวกบั เสยี งมัจจุราช

ศรี ษะมหึมาขนาดตมุ สามโคก ฝาพน ซมุ ไมอ อกมาใหเหน็ ถนัดดว ยใบหูที่โบกรไ่ี ปมา มนั
ยงั ไมเ ห็นศัตรกู จ็ รงิ แตสําเหนยี กในกลนิ่ ไอเสยี แลว ไมเ ปดโอกาสใหแ กก ารใครค รวญใดๆ ไดต อไป
อกี สําหรับ รพนิ ทร ไพรวัลย

“ยิง”
เขารองเร็วปร๋ือ กระโดดลงจากเนินดิน ตวัดปนขนึ้ ประทับไหล แตค วามจรงิ ไม
จําเปนตอ งส่งั แลว เพราะพรอ มๆ กบั เสียงรอ งของเขานนั่ เอง .300 เวเธอรบ ีแมก็ นมั่ จากมอื ของหญิง
สาวกร็ ะเบดิ สนนั่ หว่นั ไหวขนึ้ อยา งดเุ ดือด กลบเสยี งรอ งและความวุนวายของมันหมดส้ิน หลอ น
เหนยี่ วไกทนั ทที ี่เจา ตวั นัน้ โผลห ัวออกมาใหเหน็ ถนดั
กระสุนนาํ้ หนกั 220 เกรนนัดน้นั ทะลวงสวนเขา โคนงวงของมันอยา งแมน ยํา้ ราวกบั จับ
วาง แตอนั จะเน่อื งมาจากความคมและเรว็ จนเกนิ ไปของหวั กระสุน หรือจะเปนเพราะความอดทน
เปน พเิ ศษขนั้ สุดทา ยของชวี ติ แหง มัน อยา งไรก็เหลอื ทจี่ ะเดา ไอยกั ษแ คสะทา นไปทัง้ รา งแผดเสยี ง
กึกกอ ง แลวตะลุยปรี่เขาใสค นยิงอยา งบา เลือด
ดารนิ กระชากลกู เลอ่ื นอยางรวดเร็ว กระหนํา่ ซํา้ เขาไปอกี นดั พรอมกับเผน ออกจากทีว่ ่ิง
เขา หากอรวกใหญ อนั อยเู ยอื้ งไปเบ้ืองหลงั หลอนไมอ าจทราบไดถงึ ผลปฏบิ ัตกิ ารของกระสุนนดั
หลัง เพราะมนั ลัน่ ขน้ึ พรอมๆ กบั .458 จากมอื ของพรานใหญ ซึง่ พอขาดเสยี ง พญาคชสารตวั น้นั ก็
โคน ครนื จนแผนดนิ สะเทือน เศษของกระดูกตรงบรเิ วณขมับดานทางออกของกระสนุ กระเด็นหลดุ
ออกมาขาวเวอ ชน้ิ เทาฝามือ เลอื ดทะลักพรง่ั เปนสายธาร
มันใหญเ หลอื ขนาด แตไมใ ชไ อแ หวง !

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1091

ในเวลาเดียวกบั ที่ทัง้ สองเปดฉากระเบดิ กระสนุ ข้ึน เสยี งไรเฟล จากดานของไชยยันตและ
จนั อกี สองพวก กป็ ระดังขนึ้ ถี่ยิบสน่นั ไปท้งั ดง ระคนกับเสยี งปา แตกไมเปนสา่ํ เสียงรองตะโกน
บอกกันสลับไปกบั เสียงปน และชางรอ ง ฟง สยองไปทกุ ขุมขน

เบือ้ งหลังของดารนิ ผูส าละวนประทบั ปน หาเปา หมายอยใู นขณะน้ี ปารวกแตกลูเปน
ทางเขามาอยางรวดเรว็ นางพังตัวหนงึ่ ชงู วงวงิ่ เหยา ใกลเ ขา มา รพินทรวงิ่ สวนเขา ไปดกั หนา แหยล ํา
กลอ งปน เขา ไปทางดานศรี ษะของมนั หา งเพยี งไมกว่ี า แลวล่ันตูม จากน้ันก็เผน หลบเขา ขางทาง มัน
คะมําหนา ไปในทันที สง เสียงรองแหลมยาวดว ยความเจบ็ ปวดโกรธแคน พยายามจะชนั ตวั ข้ึนมาอกี
อยา งทรหด แตแลวก็ลมตะแคงลงไปอยางไมต องซํา้

มันเปน นาทฉี กุ เฉนิ อลหมา นทส่ี ุด ซงึ่ ชวี ติ ยอมฝากไวกบั ความรวดเร็วฉบั ไวในการปลอย
กระสนุ และการหลีกหลบเอาตัวรอดอยางฉลาดเทา น้ัน ซ่งึ ทกุ คนท่รี ว มในเหตกุ ารณพ อจะ
คลองแคลวชํานาญดีอยูแลว อนั เน่ืองมาจากไดเ ผชญิ มาบอ ยครัง้

ยามน้ี ท้ังเขาและหลอ น ไมมโี อกาสที่จะคิดคํานึงถงึ หรอื เดาเหตกุ ารณของพวกพอ ง
ทางดา นอื่นใดได นอกจากเหตุการณล อแหลมตอ ชีวิตเฉพาะหนาที่เผชญิ อยูเทา นั้น ปา รอบดา นที่
มองเห็นแตซ ุม ไมอยเู ม่ือครนู ี้ บดั นีม้ นั ดเู หมือนจะเต็มไปดวยโขลงชาง วง่ิ ตะลุยอยสู บั สนอลหมาน
แทบจะนบั ไมถ ว น แตละตัวสง เสียงรอ งกึกกองเหยยี บยาํ่ พมุ ไมหกั อยูครนื โครมอึงคะนึงรอบตวั
บา งเตลดิ เปนพายุผา นหนาไป และบา งกพ็ งุ เขาใส ดว ยความดรุ า ยอาฆาตสดุ แลวแตม นั จะเหน็ โลก
ซกี ทปี่ ระจนั อยู เหมือนจะถกู บดบดั ดว ยพายุพระกาฬ ทะมนึ มดื เปนภเู ขาเลากา จาละหวน่ั ไปหมด ดู
แทบจะไมเ หน็

ดารินยงิ เผาขนเจา ตวั ใหญอีกตัวหนง่ึ ท่ที ะยานรา เขา มาหาหลอนใกลทสี่ ุด ถลม ครนื ลง
ดว ยกระสนุ เพยี งนดั เดยี วอยางเฉียบขาด แลวตวั หลอนเองกถ็ ลาวงิ่ หวั ซกุ หวั ซนุ ออมหนีไปรอบๆ
โคนกอรวก

รพนิ ทรเต็มไปดว ยความพะวาพะวงั เพราะมวั เปน หว งนายจางสาว เขาลืมนกึ ถึงตนเอง
หมดสนิ้ สถานการณรา ยมนั เกิดขนึ้ เกนิ กวาทจี่ ะแกไ ขหลกี หลบไดเ สียแลว ทา มกลางโขลงของชาง
ทก่ี ําลังปวนอลหมานอยนู ้ี จะโดยเจตนาจากพวกมนั หรอื ไมก ็ตาม ทัง้ เขาและหลอ นมีหวงั ถกู วง่ิ
เหยยี บแหลกลาญไป หากหลบไมทนั หรอื กําบงั ไมแ ข็งแรงพอ โอกาสทจ่ี ะยิงแทบไมม อี ยเู ลย
นอกจากการหลบเอาตัวรอดไวกอ น

จากภาพวบู วาบสัน่ พราที่มองเห็นอยใู นขณะนี้ รพินทรใ จไมอ ยูกบั เนือ้ กบั ตวั นกั
มานษุ ยวทิ ยาสาวคลองแคลวรวดเรว็ และอาจหาญเกนิ ตวั ก็จริง แตห ลอ นยงั ไมรจู ักหลักในการเอา
ตัวรอดนกั เพราะพะวงแตจ ะยิงลา งผลาญพวกมนั เหลา น้นั ...มากกวา ที่จะคิดหลกี หลบ หลายตอ
หลายตวั ทว่ี ิ่งแตกตืน่ เฉยี ดหลอนไปอยางหวุดหวดิ ชนดิ ท่ีหลอนยงิ ไมทันและมวั งงอยู

“หลบเขาโคนรวก อยาออกมา!”

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1092

พรานใหญต ะโกนเสยี งหลง พรอ มกับเผน ตรงเขาไปยังหลอ น ยามนนั้ ดูหลอ นจะไมได
ยนิ เสียงของเขาเสยี แลว สะบดั ปากกระบอกไรเฟล จี้ตามเจาตวั หนงึ่ ทวี่ ่งิ เปนพายุสลาตัน โดยทหี่ ารู
ไมว าบัดนเ้ี ยอ้ื งออกไปทางเบื้องหลัง งวงของไอวายรา ยอีกตวั หน่งึ ฟาดเฉียดรา งของหลอ นไปอยา ง
จวนเจยี น รพนิ ทรเหนย่ี วไกตมู ท้ังๆ ทย่ี ังวงิ่ อยู มนั ก็เปน เวลาเดียวกบั ทห่ี ลอ นปลอยกระสุนเขาใสต วั
ที่เลง็ ไว เสยี งระเบดิ ดังขึ้นพรอ มกนั อีกครัง้

ตัวท่ตี กเปน เปา กระสนุ ของหลอ น วงิ่ เขา ไปลมกลิ้งอยูใ นพมุ ไม เพราะถกู เขา กา นคออยาง
จงั แตต วั ทางเบอ้ื งหลงั ท่ีถูกเอาลกู ปน ของรพินทรเ ขาไปในระหวางซอกขาหนา กอนจะคเู ขาเสยี การ
ทรงตัวลง มนั งดั งวงอนั ใหญโตขึ้นอกี ครั้ง กระทบตะโพกดา นหลงั ของหญิงสาวผละลอยข้ึนทงั้ ตวั
กระเดน็ ไปจากทีเ่ ดิมประมาณสี่หา วา ไรเฟลหลุดจากมอื ตวั เองลงไปนอนกลิง้ อยู รพินทรใ จหาย
วาบ กระโจนเขา ไปทรี่ า งของหลอ นโดยเรว็ หว้ิ แขนกระชากขึ้น หลอ นจะไดรบั อนั ตรายบางหรอื
เปลาในขณะนนั้ เขาไมส ามารถจะทราบได แตเห็นหญิงสาวถนัดขึน้ ยืนตามการฉุดของเขาอยาง
รวดเร็ว ตะครบุ ไรเฟลตดิ มอื ข้นึ มาดวยโดยไมเสยี สติ เขาผลักหลอนเซถลาเขาไปในพอู นั กวางใหญ
ของโคนตน กระหรา ง

“ขา งหลงั !”
ทา มกลางประสาทหูอนั ออื้ องึ แวว คลบั คลายคลับคลาวา จะไดย นิ เสยี งแหลมกรดี ของ
หลอ นรองเตอื นมา รพนิ ทรห มนุ ตวั ขวับ เลอื ดในกายของเขากจ็ ับแข็งเปน กอนไปในบัดนน้ั ...
กาํ แพงเมืองจนี หรอื มฉิ ะนน้ั ก็พระสเุ มรบุ รรพตลกู หน่งึ กลง้ิ แผน ดนิ สะเทอื นมาถึงตวั เขา
เสยี แลว บังทุกส่งิ ทุกอยา งใหห ายวบั ไปกับตา นอกจากความมโหฬารของรางกายสดี าสนทิ น้ัน
ดวงตาอันเลก็ ตี่ ไมสมกับสวนศีรษะมหึมาปานรถบดถนน เต็มไปดวยความมงุ รา ยหมายขวญั งาขาง
หน่ึงแหลมพนปากออกมานดิ เดียว สว นอกี ขา งหนง่ึ อวบใหญยาวเฟอ ย ปลายแหลมราวกับหอก และ
บดั นงี้ าขา งนั้นปก ดง่ิ ตรงเขามาในระดับกลางลาํ ตวั ของเขา
ปน ในมอื ไมมปี ระโยชนเสยี แลว เพราะปากกระบอกสายเปะปะไปอยูเสียทางใดไมทราบ
ได จะถอยหลบกส็ ายเสียยิง่ กวาสาย ดวยบดั นีป้ ลายงามจั จรุ าชพงุ แหวกอากาศเขามาที่ตัวเขา หางไม
ถงึ ศอกในสายตาเบิกโพลงท่ีหนั มาพบเขา พอดีนี้
สัญชาตญาณอนั นอกเหนอื การบงั คบั เทา นัน้ ทที่ าํ ใหเขาเอ้ยี วตวั แลวกร็ สู ึกในพรบิ ตา
ตอ มาวา แทง งาอวบใหญขา งนน้ั ทะลวงผานซอกสขี างลงไปปกสวบตรึงแนนอยกู บั ดิน ตวั เอง
จํ้าเบาหงายหลงั ลงกบั พน้ื หวั ใหญมหมึ ากม ลงมาครอมทะมนึ บังโลกทง้ั หมดไว
อยา งเหนียวแนนและดวยกําลังทม่ี ีอยูทงั้ หมด รพินทรใ ชแขนตวัดรดั รอบงาของมันไว
พรบิ ตาตอมากร็ ูส กึ วาถูกงดั วบู ลอยขึน้ แขนทีร่ ดั รอบงากพ็ ลนั หลุดออกดวยกาํ ลังเหวย่ี งมหาศาล
ตวั เองลอยควางขน้ึ ไปกลางอากาศเหมอื นจะระเหจ็ ข้นึ ไปสูอ ีกโลกหนึ่ง กาํ หนดไมถกู วา พนื้ ดินหรอื
ทอ งฟาอยูทางดา นไหน มันโดง สูงขึน้ ไปกอ นแลว กห็ ววิ ลงมาทา มกลางอากาศอันเยน็ เฉียบ

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1093

ระหวางน้นั ดูเหมอื นจะไดย นิ เสยี งปน ลัน่ กึกกอ งขน้ึ อกี นดั หนึ่ง จากนน้ั ความรสู ึกทั้งมวล
ของเขากด็ ับวบู เหมือนสวิตซไ ฟถูกตดั ...

ความรูส กึ คอ ยๆ กลบั คืนมายงั ระบบประสาทของเขาทีละนอ ย เหมือนอยูในความฝน ท่ีมี
อาการผอี าํ แวว เสียงเรยี กช่ือลอยมาจากทีไ่ กลแสนไกลเลือนๆ รางๆ ประดุจภาพพราบนจอ
โทรทศั นท่ยี ังปรับไมเ ขา ที่

พยายามจะเปด เปลือกตาขนึ้ ทวามนั มืดไปหมด คร้นั แลวฆานประสาทก็สัมผัสกับกลิน่
หอมเยน็ จนทาํ ใหตอ งฉงน บอกไมถกู วา ตนเองอยทู ใี่ ดและภาวะไหน

สมั ผัสคอ ยๆ แจมชดั ขน้ึ มาอีก รสู กึ วา ศรี ษะวางพาดอยูก ับความออ นนมุ อบอนุ บน
ใบหนามอี ะไรเย็นๆ ซา ๆ ซับอยแู ผว เบา กล่นิ หอมสดชน่ื มาจากสง่ิ ทแ่ี ตะอยกู ับหนา เขานน่ั เอง แลว
ก็ไดย นิ เสียงเรยี กอยางรอ นรนวา รพินทร! รพินทร!...ขยบั ตัว...อะโห! มันขัดยอกรา วระบมไปท้งั
สรรพางคกาย แตท่ีแนน อนทส่ี ดุ ก็คอื ตระหนักตนเองไดด วี ายังไมต าย

มานตาของเขาขยายกวางขึ้นในทนั ทนี ้นั แลว ทุกส่ิงทุกอยาง กก็ ลับเขา มาในความรูสกึ
ครบถวน พบรางของตนเองนอนหงายเหยยี ดยาวอยกู บั พน้ื ศีรษะพาดอยูกับตกั ของนกั มานษุ ยวิทยา
สาวผูเปน นายจาง หลอ นกาํ ลงั ใชกระดาษเช็ดหนาแบบเครอ่ื งสาํ อาง ท่ีมอี ยูต ดิ ตวั ซบั อยูตามใบหนา
เขา พรอมกบั รองเรยี กเบาๆ

รพนิ ทรลกุ ข้นึ นั่งโดยเรว็ แตแ ลวก็ตองแยกเขย้ี วครางอู เออ้ื มมอื ไปกดทห่ี ลงั ตนเอง
“นีผ่ มไมยักตายหรอื น?ี่ ”
“ยัง”
หลอ นตอบ ตาเปนประกายขน้ึ ดวยความดีใจ เม่ือเหน็ เขารสู กึ ตวั
“โชคดเี หลือเกนิ ทค่ี ณุ ลอยลงไปตกในซมุ เถาวัลย ทีแรกฉันใจหายหมดนกึ วา คณุ คอหัก
เสียแลว ตรวจดไู มเหน็ มสี ว นไหนบุบสลายไป คอ ยโลง อกหนอ ย”
พรานใหญก วาดสายตาไปรอบๆ มันเปน ดงบรเิ วณเดยี วกนั กบั ทเ่ี ขาประจันหนา กบั ไอ
แหวง กอ นทจ่ี ะถกู งดั ลอยขนึ้ ไป และตกลงมาหมดสตินนั่ เอง
“ไอแ หวง !...”
เขาหลดุ ปากออกมาแหบๆ จอ งหนา หลอ น
“มันไปไหนแลว ?”
ดารินหวั เราะออกมา สีหนา ของหลอนยงั เตม็ ไปดว ยรวิ้ รอยของความตื่นเตน ขวญั หนดี ี
ฝอตอ เหตุการณ
“มันเปด ปา ราบไปแลว ตอนทมี่ ันงดั คณุ ลอยขึ้น ฉันยิงออกไปนัดหนง่ึ ไมรถู ูกตรงไหน
เหน็ เลือดสาดเปนทาง แลวมนั ก็วิ่งตะบึงไป ตามซาํ้ ไมทัน”

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1094

รพนิ ทรส ะบัดหนาเรา ๆ ไลความมึนงง ยงั จบั ตน ชนปลายไมถ กู นกั ทุกครงั้ ที่เขาขยบั ตวั
มนั แปลบยอกไปหมดจนตอ งสงเสียงคราง บัดนี้ปารอบดา นเงยี บสงดั คงมแี ตเขากบั หลอ นเทานั้น

“แลว นพี่ วกเราไปไหนกันหมดละ ครบั ?”
ดารนิ ถอนใจเบาๆ ส่นั ศรี ษะ พลางมองไปรอบๆ
“ฉนั ก็ไมร ูเหมอื นกัน หลงั จากฉนั ยงิ ไอแ หวง เปน นดั สดุ ทายแลว ก็ไดย ินเสียงปน ลัน่
หา งๆ อีกสองนัด จากนน้ั ทกุ อยา งกเ็ งยี บไปหมด ฉนั ลองกูเรยี กอยพู กั หนึ่งแลว ไมไ ดย นิ เสยี งใคร
ตอบมาเลย ก็เลยไปลากคณุ ออกมาจากพงเถาวัลย ปลุกใหฟน ขนึ้ มานแ่ี หละ วาแตคุณเถอะ เปน ยังไง
บาง”
พรานใหญล ูบคลาํ สาํ รวจดูตามแขนขาของตนเองอกี คร้ัง แลว ถอนใจเฮอื ก
“คงยังไมถงึ ท่.ี ..ตอนทล่ี อยขนึ้ ไป ผมคิดวา ผมตายแลว ไมน กึ วาจะรอดเลย เคลด็ ยอกบา ง
นดิ หนอยเทานน้ั คงไมเ ปนไรนกั หรอก วา แตนผ่ี มหมดสตไิ ปนานสกั เทาไหร? ”
“ก็ไมนานหรอก สกั 5-6 นาทีเหน็ จะได คงจะเปนเพราะจุกอตี อนทห่ี ลน ลงมา ถงึ แมจะมี
พงเถาวัลยรับแบง นาํ้ หนักไวบาง ตัวของคณุ ก็ลงมาถงึ พน้ื อยดู ”ี
รพนิ ทรพยงุ กายลกุ ข้ึนยนื สะบัดแขนขาทดลองดูพรอมกบั เดินเขยกไปสองสามกาว แลว
หนั มาทางหญงิ สาว ผบู ดั น้ีกาํ ลังจบั ตามองดูอาการของเขาดว ยความเปน หว ง ถามมาวา
“เปนยงั ไง มอี ะไรผิดปกติไหม?”
“เห็นจะไมเปน ไรหรอกครบั ยอกๆ เสียวๆ ที่สะบักซา ยน่ีเทา น้นั วาแตคุณหญิงเถอะ ผม
เหน็ ถกู งวงมันฟาดกระเดน็ ไป ไมไดเปน อะไรเลยหรอกหรอื ?”
หลอนสนั่ ศีรษะ ยิ้มออกมา
“ไมห รอก ตอนนฉี้ ันกไ็ มเหน็ วา มันทํายังไงกับฉัน เพราะมนั เขามาขางหลงั รสู กึ เหมอื น
ถูกใครผลักใหค ะมําหนาไปแรงๆ เทา นัน้ ปกตเิ รยี บรอยดีทุกอยา ง ฉนั เพ่งิ จะมีโอกาสเหน็ ไอแ หวง
ถนดั ตาคราวน้ี มันใหญโ ตมโหฬารเหลือเกิน แลว กน็ า เสยี ดาย ท่โี อกาสของเราพลาดไปอกี แลว
ท้งั ๆ ทพี่ บกันจงั หนาทีส่ ุด ความจรงิ ฉนั กย็ งิ เขาใสมันอยางเผาขนที่สดุ แตอารามรบี รอนตกใจ เลย
ไมทนั เลง็ หนั ลํากลอ งตรงกซ็ ดั ตมู เลย สงสยั จะเขากลางลาํ ตัว เหน็ เลอื ดออกมาก หยดเร่ยี ราดเปน
ทางไปทเี ดยี ว พอถูกนดั นนั้ มนั ก็วิ่งปาถลม ไป ทแี รกนกึ วามันจะแวง เขา ใสฉ ันเสียอกี ”
วา แลว หลอ นก็ชีใ้ หด ูรอยเลอื ดสดๆ ท่ีกองอยกู บั พ้นื และเร่ยี ราดเปนทางไป ตามทิศทางที่
มันจะตะลุยผละหนี หยดอยูเ ปนหยอมๆ ราวกับใครมาทาํ ถังสีหกไว พรานใหญเดนิ ลากขาไปตาม
ตรวจดรู องรอยเหลานนั้ อยรู ะยะหนงึ่ กเ็ งยหนา ขน้ึ ตาเปน ประกายไปดว ยความหวัง
“แบบน้กี ส็ บายแลว ครบั ถงึ ไมถ ูกทีส่ ําคัญ ก็เจบ็ หนกั ไปทีเดียว ตามไมย ากแลว ผมเองยิง
ไมทนั พอหนั กลับมนั ก็ถึงตวั เสียแลว โชคดที คี่ ุณหญงิ ไมเ สยี สตอิ ุตสา หยงิ มนั ไดอกี นดั หน่งึ ตอนที่
มนั งัดผมลอยข้ึนไป ถาไมถ ูกนดั นน้ั มนั อาจวิ่งเขาไปกระทบื ผมซ้าํ แหลกไปแลว กไ็ ด”

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1095

“พวกนนั้ เปน ยงั ไงบา งกไ็ มร ู เงียบฉ่ีไปเลย”
หลอ นเอยขนึ้ อยางรอนใจ ควกั บหุ ร่ีออกมาจุดสูบเปน ตัวแรก รพินทรเ ขยกกลบั เขา มา
ทรุดตวั ลงนงั่ เอี้ยวคอดดั ไปมา
“คงไมมใี ครเปนไรหรอกครับ มเี ราสองคนเทานัน้ ท่บี กุ เขากลางโขลงของมนั นอกนน้ั
ลอมดักอยูดานนอกเทา น้ัน ประเด๋ยี วก็คงตามเขามาพบเอง”

ไมทันขาดคาํ กม็ เี สียงกูโหวกเหวกแววใกลเ ขา พรอมกบั กิ่งไมลัน่ สวบสาบ พรานใหญก ู
รับออกไป ไมก ่ีอดึ ใจหลังจากนัน้ ไชยยนั ตและอกี ส่ีคนทแี่ ยกยา ยกนั ออกไป กส็ มทบกนั มาเปนหมู
โผลอ อกมาจากพุมไมตอนหนงึ่ แลว เดนิ ตรงเขา มาอยางรีบรอ น สีหนา ของแตละคนเต็มไปดว ย
ความเรา รอ นกระวนกระวาย แตพอมองเหน็ ดารนิ กบั พรานใหญนงั่ รออยูครบหนา ตางก็ถอนใจ
ออกมาโลง อก

แลว ฝายท่เี พง่ิ จะเขามาสมทบทหี ลัง กร็ บั รูเร่ืองราวตา งๆ ที่เกดิ ขึ้นทางดานนอ้ี ยา งละเอียด
โดยการบอกเลาของดาริน เตม็ ไปดวยตระหนกขวญั แขวน แลว กย็ นิ ดใี นการรอดตายอยา งหวุดหวดิ
ของทัง้ สอง

ไชยยนั ตกรากเขา มาจับไหลร พินทรบีบแนน
“เทวดาประจาํ ตัวของคุณแข็งเหลือเกนิ เหมือนตายแลว เกดิ ใหมทเี ดยี ว นกึ ไมถึงวา คณุ จะ
มโี อกาสไดเขา ประชดิ ตวั มนั จนถึงกบั ฟด กับมนั ดว ยมือเปลาแบบนี้ น่ีเชษฐารูเ ขา ก็คงแทบชอ็ ค
ทีเดียว”
จอมพรานหวั เราะกรอ ยๆ
“ผมกไ็ มคดิ เหมือนกันแหละครับ ตอนนัน้ ใหพระอนิ ทรล งมาเขียวๆ บอกวาผมไมต าย...
ผมก็ไมเช่ือ มนั แทงผมผดิ ไปนิดเดยี ว อารามตกใจกเ็ ลยกอดงาของมันไวแ นน กะวาจะไมย อมปลอย
ทเี ดยี ว แตอ ตี อนมนั งัดสะบดั ข้ึนไมทราบวา หลุดลอยไปทา ไหน โชคดที ี่คุณหญิงยิงสกดั ไวทนั ทาํ
ใหมนั เปด หนไี ปกอนที่จะเขา ไปซํา้ ผม ยิงชา งมารวมรอยแลวไมเ คยถึงกับตองตะลุมบอนกบั มัน
แบบมอื เปลา อยางน้ี อยา งมากกแ็ คว ่งิ หนีเทา น้นั ”
จากการบอกเลาของไชยยนั ต และจนั ซ่ึงแยกกันไปคนละดาน ปรากฏวาคนท้งั สองฝา ย
ยองเขาไปทางดา นใตล ม พยายามมองหาชา งโขลงนั้น ก็ไมเหน็ เงาของมันสกั ตวั เดยี ว ทัง้ ๆ ทีส่ ัมผัส
บอกชดั วา พวกมันแยกยายกนั ซุม นิง่ อยูในดงผากนน่ั เอง อันเนื่องมาจากปาทึบมากจนเกนิ กวา ทจ่ี ะ
มองเห็นอะไรไดถนดั คร้ันแลวทนั ทนี ้นั เองก็ไดย ินเสียงพวกมนั รองขึน้ พรอ มกับเสยี งปน ซ่ึงกเ็ ปน
เสียงปน จากดา นรพินทรและดารนิ นน่ั เอง ทัง้ สองฝา ยจงึ พอสงั เกตเหน็ พวกมนั ไดใ นขณะทเ่ี กิด
ปน ปว นขนึ้
การยงิ ไดเ กิดขน้ึ ในระหวางทม่ี นั บกุ ตะลยุ แตกตนื่ ออกมา จึงทําใหไ มถนดั นัก เพราะตอ ง
คอยหลีกหลบเอาตัวรอดไวก อ น และเปนระยะทป่ี ระชิดตัวเหลอื เกิน ทางดานไชยยันตนน้ั เกดิ

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])