เพชรพระอุมา เล่ม5 ดงมรณะ

996

“กอ นท่จี ะออกจากแคม ป ผมเขา ไปในกระโจมตรวจดวู า มีอะไรพอทจ่ี ะขนตดิ มอื หนไี อ
แหวงขึน้ มาไดอ ีกบาง...”

คนใชชาวดงบอกเรยี บๆ
“แลว ก็นกึ ขนึ้ มาไดว า เราอาจตองอยบู นนท้ี ้ังคนื อากาศหนาวจบั ใจ พวกผมไมเปน ไร แต
พวกเจา นายคงลาํ บากมาก กเ็ ลยขนข้นึ มาให”
ไมเพียงแตผ าหม ขนสตั วเ ทา นัน้ หอพันอยขู า งในยังมีบหุ รอ่ี กี ทั้งหอ และบรัน่ ดีสองขวด
คณะนายจา งพากนั อทุ านออกมาดว ยความยินดี เชษฐาเออ้ื มมือมาตบไหลแงซาย หวั เราะเบาๆ
“นายดีมาก แงซาย รอบคอบเหลือเกนิ ”
ดารนิ ตวดั ผาผวยออกคลุมตวั ไวด วยความหนาวเยน็ นัยนต าทีม่ องไปยงั คนใชช าวดงเปน
ประกายชนื่ ชม บอกมาเสียงหวานวา
“ขอบใจเหลือเกิน แงซาย เธอรอบคอบและเปนหว งในสวสั ดิภาพของเราเสยี ยงิ่ กวา คน
บางคนเสยี อกี ”
คําพดู แบบอดไมไ ดท จี่ ะ ‘กระทบ’ ของหลอนทําใหพ รานใหญฝ ดคออยา งไรพิกล เดิน
ผละจากท่ซี มุ บริเวณนั้น ไปตรวจดแู นวของพวกลูกหาบ ซง่ึ เรียงรายกนั อยเู ปนหมๆู หมูละสองคน
ตามทไ่ี ชยยนั ตไ ดกําหนดไวต ามแผนยุทธศาสตร แลว ก็นง่ั ลงยดึ บริเวณโขดหินท่หี น่ึงทางปก ซาย
ใกลกบั นายเมยหวั หนา ลกู หาบ เพื่อใหพ วกนั้นไดอ นุ ใจในการปรากฏตนอยรู ว มโดยใกลชดิ ของเขา
เวลาผา นไปอยา งแชมชา

กองไฟทุกกองทีก่ อไวย งั บรเิ วณแคมปเบอื้ งลา งหมดเช้อื หรี่แดงลงแลว แตแสงตะเกยี งเจา
พายทุ ่รี พนิ ทรต ง้ั ไวกลางบริเวณยังสองสวางอยตู ามเดมิ มองจากเบือ้ งบนลงไปในระยะหางประ-
มาณสบิ หา เมตรเหน็ เรอื งๆ สรรพส่ิงรอบดา นไมว า จะเปน เงาหมไู ม โขดหิน ผาเตน็ ทท ่ีถลมลงมา
กองอยูกบั พน้ื รวมท้งั ซากชา งทถ่ี ูกยงิ ลม อยเู ปน ภาพตะคมุ ๆ

หนงั ตาของทกุ คนเริ่มถว งหนกั ลงอกี ครัง้ ในความเงยี บสงัดเยยี บเยน็ น้ี จิตกําลงั อยใู นขาย
ภวงั ค ทนั ใดกต็ องสะดงุ เบิกตาโพลงขึ้นอยา งขวญั หาย เพราะเสียงแผดรองของชา งทดี่ งั ประสานกัน
ขึ้นอ้ึออึงรอบดา นไปหมด มันดังกกึ กอ งสะเทอื นเลื่อนล่ันอยูเชนนนั้ ทุกคนขยับปนแตก ม็ องไมเหน็
ตวั บริเวณแคม ปเบือ้ งลางวา งเปลาอยเู ชน เดิม ไดย ินแตเ สยี งปศ าจในขุมนรกท่รี อ งทวงถามชวี ิต
เสยี งรอ งหรืออกี นัยหน่งึ นา จะเรยี กไดวา เสียงโหสาํ ทับขวญั ของมันดังกลาวน้ี ดงั แซร ะงมอยูใน
เวลาติดตอ กนั ถงึ 5 นาทเี ตม็ ๆ โดยไมม ีการหยุด

ตา งกวาดสายตาไปรอบดา นอยางอึดอัดใจ แตก ็คงมองไมเ หน็ อะไรอยเู ชน นน้ั แตละคน
เตม็ ไปดว ยความกระสับกระสา ย บรรยากาศขน หนกั แทบจะหายใจไมอ อกในคลนื่ เสยี งอันหนักอึ้ง
นนั้ ดารินกดั ฟนแนน สะบดั หนา อยไู ปมา ใจของหลอ นสั่นรกิ ๆ รูส กึ เหมอื นถกู บบี ลงเหลอื นิดเดยี ว
ในท่ีสดุ กย็ กมอื ขนึ้ อดุ หรู อ งกรดี๊ ออกมาสดุ เสยี งอยา งสดุ ที่จะทนทานตอไปได

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

997

เม่อื พรานใหญว ิง่ เขา มาถงึ ตาํ แหนงท่ีซุม ของกลุมนายจาง เขาเหน็ ม.ร.ว.หญงิ คนสวยนั่ง
ตวั ส่นั อุดหหู ลบั ตาแนน พี่ชายกําลังเขยาตวั อยู

“มนั จะเอายงั ไงกบั เรากันนี่ สงครามจิตวทิ ยาเขา ใหแลวเหรอ?”
ไชยยนั ตพ ูดละลาํ่ ละลัก อาการของเขาก็แสดงใหเ ห็นชดั วา ทุรนทรุ ายทรมานอยูด ว ยเสยี ง
นั้นเชน กนั
“เมือ่ มันรอ งไดก ็ใหม นั รอ งไปเถอะครบั สาํ คัญวา ถาโผลใหเหน็ เมอื่ ไหร ก็ยิงเม่ือนน้ั ”
“พวกเราจะเปน บา ตายเสยี กอ น เพราะไอเ สยี งของมนั นซ่ี ิ”
เชษฐาเองกม็ อี าการมึนชาไปหมด
รพนิ ทรก วาดสายตาลงไปเบ้อื งลา งอีกครั้ง แลว เงยปากกระบอกปน ไรเฟลในมอื ข้ึนฟา
กระดกิ ไกปลอ ยกระสุนระเบิดออกไป เสยี ง .458 แมก็ นม่ั ล่นั กกึ กอ งกลบเสียงชา งเหลานนั้ มนั
สะทานดังซากงั วายไปตลอดท้ังภูเขา ไชยยนั ตกก็ ด .600 ไนโตรฯของเขาตามตดิ ออกไปอกี สองนดั
ซอ น ดังพอๆ กบั สายอสุนีบาต
ไดผล....เสยี งชางอนั แซประสานกนั อยูเปน รอยๆ เสียงเหลา นั้นเงยี บเปนปลิดทิง้ ในทันที
ปาใหญเบ้อื งหลังสงัดราบคาบลงตามเดมิ เหมอื นไมไดเกดิ อะไรข้นึ ดารินลืมตาขนึ้ ถอนหายใจเฮือก
กรอกบรั่นดเี ขา ปากแลว นง่ั พงิ โขดหินอยา งหมดแรง ใบหนา ของหลอ นซดี เผอื ดเหมอื นจะเปน ลม
“ใหพ วกมนั ออกมาประจนั หนากับเราเสยี ดีกวา ทจ่ี ะระดมสงเสียงรอ งเขยาปอดอยอู ยางน้ี
โอย ! ไมไหว...”
หลอ นครางแหบๆ ยกมอื ขนึ้ บีบขมับ หายใจถี่ๆ

กอ นทร่ี พินทรจ ะพดู เชนไร เขากต็ องหนั ขวบั ลงไปเบือ้ งลางท่บี รเิ วณแคมป เพราะเสียง
ปา แตกครนื ขนึ้ อยา งจโู จมอกี ครงั้ ชางฝงู หนง่ึ ดาหนา แลน ฮอื กันออกมาราวกบั ภาพหลอนของภตู ผี
ปศาจ พรอ มกบั เสยี งรอ งอ้ืออึงบอกกนั ของพวกลกู หาบ

พรานใหญต วดั ปน ขน้ึ ไหลใ นพริบตา แตค นทีล่ น่ั กระสนุ กอนเขาคือเชษฐา ซ่ึงดูเหมอื น
จะคอยจองอยกู อ นแลว จากนน้ั อีก 18 กระบอก ก็ประดงั กันแผดสนนั่ ตามติดออกไปหูดับตับไหม
เปน การยิงแบบซลั โว กลน่ิ ดนิ ปน ฉนุ ตลบอบอวลไปในอากาศอนั เยน็ ช้ืนหนัก มนั เปน ฉากสงคราม
นองเลอื ดระหวา งมนุษยก บั สตั วป า ซง่ึ ตา งฝายตา งเต็มไปดว ยความอาฆาตแคน

ดารินยิงไดร วดเรว็ กกวาทกุ คน ในเม่ือหลอ นมไี รเฟล ขนาดพอเหมาะกับตนเองประจาํ มือ
เชนน้ี นัดทหี่ น่งึ สอง ตลอดไปจนกระท่ังหมดแมก็ กาซนี ชุดแรก หลอนปลอ ยมนั ออกไปภายใน
เวลาไมถงึ สบิ วินาที

ไมม ีใครรูผ ลของการยิงแตละคนไดแ นช ดั ในภาวะเชนน้ีเห็นแตเ พยี งวาชางปา สบิ กวา ตวั
ชุดนน้ั ที่พรูผา นบรเิ วณแคมปโ ดยหมายทจ่ี ะบกุ ไตเ นนิ ขน้ึ มาน้ัน กลิ้งโคโลไ ปหมด กองอยูเปนภูเขา
เลากา ทุกคนยงิ อยา งดเุ ดือด ชา่ํ มือ

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

998

“มะ! เรียงหนา เขามาอีก ก่รี อยก่พี นั ตวั กย็ กกนั เขา มา!”
ดารินคาํ รามอยใู นลําคอ ยดั กระสุนชุดใหมเขา .300 เวเธอรบ ีของหลอนอยา งรวดเรว็ ดุดนั
ตาเปน ประกายวาวโรจน
ทกุ คนประทับปน เตรยี มพรอม รอยคอยดวยหวั ใจอนั เตนเรา ตอ ไป อกี สิบกวา นาท่ี กต็ อ ง
หนั มองดหู นา กันอีกครง้ั อยา งทายอะไรไมถ กู กองทัพของไอแ หวงสงบงันเงียบเชยี บลงอกี จะวา
ผละถอยก็ไมเชงิ เพราะไมม เี สียงของการเคล่อื นไหวผละถอยหางใดๆ ทั้งสิ้น
“อา นใจมันออกไหม จะมาไมไ หนอกี ”
หวั หนาคณะเดนิ ทางระเบดิ โพลง ออกมา ลดปนลงผอ นความตงึ เครยี ดช่ัวขณะ
“ดมู นั ไมออกเลย จะวา ถอยก็ไมเชงิ เหมอื นพวกทหารกลา ตายท่ีสง กําลังพลเขา โจมตเี ปน
ระลอก เรากค็ อยรบั มือมันอยอู ยา งนแ้ี หละ โผลเ ม่ือไหรกย็ งิ ยันสวาง คนื นเี้ หน็ จะไมต องนอนกนั ละ
นอกจากคอยดกั ระวังอยอู ยางนี”้
ไชยยนั ตวา
เหตกุ ารณเ ปน จรงิ อยา งท่ีไชยยันตค าดคะเน ไมม ีใครไดหลบั นอนกนั เลย เวนระยะเงยี บ
หายไปประมาณสกั ครงึ่ ชั่วโมง พอตางเคลมิ้ ๆ กองทพั ชา งก็เคล่ือนพลบกุ เขามาอกี พยายามจะปน
เนินเขาเขามาประชิดตวั ฝายมนุษยใ หได ตองตะลตี ะเหลือกระดมยิงปะทะกันเปน โกลาหล ระลอก
แลวระลอกเลา หมุนเวยี นกนั อยเู ชน นั้น มอี ยหู ลายตวั ทส่ี ามารถฝา บรเิ วณแคม ปแ ละซากศพของ
พวกมนั เองไตเ นินตรงร่ีขนึ้ มาได แตแ ลวกถ็ กู ยิงฟบุ อยคู าตนี เนนิ นน่ั เอง เกล่ือนกลาดระเกะระกะไป
หมด เลอื ดแดงฉานไหลนองตลอดทัง้ บรเิ วณแทนไมมสี ว นไหนวาง
มนั เปน การตอ สอู ยางทรหดดเุ ดอื ดเปน ประวัตศิ าสตร. ..ระหวางสัตวก บั มนษุ ย ชนิดท่ี
แมแตพ นิ ทรเองกไ็ มเคยคาดคดิ มากอ น
“โอโ ฮ! น่แี ปลวามนั จะฆา เราใหไดจริงๆ หรือ?”
ไชยยนั ตถ ึงกบั อทุ านออกมา ภายหลงั จากยงิ เจา ตวั สุดทา ยในชดุ หลงั สดุ ลมครนื ลงทับศพ
ของพวกมันทก่ี องอยกู อนแลว
ทกุ คนในคณะ บัดน้ตี างมคี วามอัศจรรยใ จระคนสยอง ไมผ ิดอะไรกบั ไชยยนั ต จาก
เหตกุ ารณท่ีเผชญิ อยู ส่งิ เหลานี้มนั อบุ ตั ิขึน้ โดยผดิ ธรรมชาตสิ ามัญเสยี แลว เดีย๋ วนไี้ มม ใี ครมามัว
คํานึงถงึ นับอยวู า ชางเหลา นนั้ ถูกยิงลมไปแลว กีต่ วั เพราะมนั ทมุ กาํ ลงั เขามา และตายไปเปนใบไม
หลน ตัวแลวตวั เลา เหน็ แตซ ากกองพะเนินเทินทกึ ไปหมด
เชษฐาหนั มาจอ งหนาพรานใหญ ตางคนตา งมองดตู ากัน
“ถา จะไมเ ปนการเสยี แลวรพนิ ทร. ..”
หวั หนา คณะพดู แหบๆ แมอ ากาศจะหนาวเยน็ เชน ไรกต็ าม เหง่อื ผุดเต็มใบหนาของเขา
ซงึ่ ไมผ ิดไปกบั ทกุ คนในขณะนี้

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

999

“มันทุมกาํ ลังเขา มายงั กะมดปลวกงนั้ แหละ ผมแทบจะไมเช่ือสายตาเลยวา ทเ่ี รากาํ ลงั
เผชิญอยนู ้ีเปนเหตกุ ารณจ รงิ นอกจากความฝน ถามันยังโจมตเี ราแบบบา เลอื ดอยา งน้ีไปจนถึงเชา จะ
ทํายงั ไงกนั ?”

“กม็ ีอยทู างเดยี วเทานน้ั แหละครบั ระเบิดท่เี ราเตรยี มไว”
“ก็แลว ทาํ ไมไมระเบดิ มนั เสยี เดยี๋ วนี้?”
ดารนิ ถามดว ยเสยี งท่แี ทบจะไมม ผี า นลาํ คอออกมา จะเข็มแข็งกรา วแกรงสักเพยี งใดก็
ตาม บดั นี้ประสาทของหลอนเริ่มจะไมม ่ันคงเสียแลว เพราะพฤตกิ ารณอนั หา วหาญเด็ดเดยี่ วเกนิ
คาดของโขลงไอแหวง
รพนิ ทรแหงนมองดดู าวบนทอ งฟา ซ่ึงบา ยคลอ ยลงเปนลําดบั แสดงวาเวลาเชา กาํ ลังคืบ
ใกลเ ขา มา
“ผมคดิ วายงั ไมจ าํ เปน ถามันยงั ใชว ิธีเดิม บกุ เขามาคราวละสิบกวาตวั อยางทแ่ี ลว อยางไร
เสยี เรากย็ ิงทนั และภมู ิประเทศกไ็ มอาํ นวยใหม นั พรกู นั เขามาสกู ับลกู ปนของเราไดจ ํานวนมากกวา
นนั้ มันจะตอ งทยอยกนั เขา มาเพราะทางท่ีจะผานเขาทงั้ ส่ดี านเปน ชองแคบ เชือ่ วา กอ นฟา สางมนั
อาจถอย เกวยี นกบั สมั ภาระขา วของสวนใหญท ง้ั หมดของเราทย่ี งั ท้งิ กลาดเกลือ่ นอยนู นั้ ถา ระเบดิ
ปากดานท้ังสด่ี านนน่ั โดยไมจําเปน หินอาจพงั ทลายลงมาทบั เกวียนและขาวของของเราเสียหาย
หมดกไ็ ด การระเบิดควรจะตัดสนิ ใจทาํ ในวินาทีสดุ ทา ย ทีห่ ลกี เล่ยี งไมไดจรงิ ๆ”
หญงิ สาวงันไป เพราะจาํ นนตอเหตผุ ลของเขา
“ทาํ ไมนะ...ทาํ ไมไอแ หวง ถงึ ไมน าํ ฝูงโผลออกมาใหเ ห็น!”
ไชยยนั ตสบถสาบานล่ัน
“แกอาจเหน็ มนั ขณะทงี่ วง หรืองาของมนั ถึงตัวแกแลว กไ็ ดไชยยนั ต! ”
ผูตอบมาพรอ มกับเสียงหวั เราะแปรงๆ คอื เชษฐา แลว กห็ นั มาทางพรานใหญอ ีกคร้งั ปาด
แขนขึ้นเชด็ เหงือ่
“ผมสงสัยวาพวกมนั ไมใชเ ปน รอยเสยี แลว นา จะเปน พันๆ ตัวทีเดียว”
รพินทรส น่ั ศรี ษะชา ๆ กลืนนา้ํ ลายลงคออนั แหง ผาก แลว ด่มื น้าํ จากกระบอกกล้ัวคอ
“ผมสารภาพตามตรงครบั เดี๋ยวน้ีผมเดาอะไรไมถกู เลย รอู ยา งเดยี ววา พวกมันมาก
เหลือเกนิ ...มากอยางชนดิ ไมเ คยมีชางโขลงไหนรวมตวั กนั ไดอ ยางนีม้ ากอ น และกม็ ีเจตนามุง ม่ัน
พรอ มเพรียงอนั หน่ึงอนั เดยี วกนั ท่ีจะทาํ ลายลางพวกเราทัง้ หมดใหได ชีวิตเอาชีวิตเขาแลกทีเดยี ว
มนั เปน ปรากฏการณที่แปลกประหลาดผดิ ธรรมชาติไปมาก”
“นกึ ไปไมถ ึงเลยวา ไอแหวงจะมีอิทธิพลยง่ิ ใหญถึงเพียงน้.ี ..”
เชษฐากลาวอยา งหนกั ใจ หรตี่ ามองลงไปยงั ซากชางทงั้ หลายท่กี องอยูกลาดเกล่อื นเบอ้ื ง
ลาง

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1000

“มันตัวเดียวเทา น้นั ทสี่ ามารถไปชกั นําชางปาใหม าทมุ เทชีวติ ทาํ สงครามกบั เราได ตวั มนั
เองแอบควบคมุ บงการอยทู ไ่ี หนกไ็ มรู สง บริวารใหเขา มาตายแทนราวกบั ผกั ปลา นกึ ไมออกเลย
จริงๆ วา เหตกุ ารณมนั จะสนิ้ สดุ ลงยงั ไง ผมบอกตามตรงวา ไมอ ยากจะยิงชา งตวั อื่นๆ เลย สงั เวชใจ
เหลอื เกนิ ”

“ถา ไมยงิ เรากแ็ หลก...”
ไชยยนั ตขดั โพลงขน้ึ ตาเปน ประกายดดุ นั เหยี้ มเกรยี ม
“เม่ือมันกลาทจ่ี ะบกุ เขามาโดยไมก ลวั ตาย อนั จะเนือ่ งจากอิทธพิ ลควบคมุ บัญชาการของ
ไอแ หวง หรืออะไรกต็ ามที เรากต็ องฆา มนั น่ีคงจะเปน ประวัตกิ ารณของโลกชนดิ ที่ไมเ คยปรากฏมา
กอ นทเี ดยี ว มนษุ ยต กเปน ฝายถูกลอมโจมตีอยางบาเลอื ดจากกองทพั ชา ง พวกมนั กาํ แหงหาญอยา ง
ไมนาเชอื่ ”
แงซาย เกดิ และเสย เปดหีบกระสุนปน ทีข่ นหนคี ชภัยข้ึนมานําแจกจา ยสํารองใหแกทกุ
คนอยางเต็มอตั ราศึก ตามคาํ สง่ั ของไชยยันต บดั น้ปี ลอกกระสนุ ที่ยิงแลวกลาดเกลือ่ นกองพะเนินอยู
รอบตวั ของแตล ะคน โชคดีเหลอื เกนิ ท่คี ณะนายจาง เตรยี มพวกเครอ่ื งกระสนุ มาอยางมากมาย
เหลอื เฟอ ซ่งึ ในครงั้ แรก รพนิ ทรเ องกย็ งั รูสกึ วา ออกจะมากมายเกนิ ความจําเปน อาวุธปนจาํ นวน
มากท่ีขนมาเหลา นน้ั เพิง่ จะเห็นคุณประโยชนเอาในภาวะเชน นเ้ี อง

ณ ราตรนี ี้ ดูเปน ราตรีอนั ยาวนานที่สุด ในความรูสึกของทกุ คน
“พวกคณุ ชายนอนพักเอาแรงเสียกอนพลางๆ ก็ไดค รบั คนของผมจะอยูเฝา ยามเอง ถามนั
บกุ เขา มาเม่ือไหรอีกกค็ อยตนื่ ขึน้ มายงิ ไมต องคอยระวังมันอยตู ลอดเวลาหรอก เราอยใู นทมี่ ่ัน
ปลอดภัยพอ”
รพินทรบอกแลวก็เดนิ ผละไปหารืออะไรอยกู บั บญุ คํา และนายเมยอกี ดานหน่ึง คณะ
นายจา งทัง้ สามคนสนทนากนั อยูอกี ครกู ค็ อ ยๆ เงียบเสียงกนั ไป เชษฐากับไชยยันตน งั่ เอาปน พาดตกั
ศรี ษะพงิ แงหนิ งบี ไปดว ยความออนเพลยี คงเหลือแตด ารนิ เทานัน้ ทยี่ งั น่ังเอาผา ผวยคลมุ ตัวชันเขา
วางคางไวบนทอ นแขน ตาของหลอ นสวา งโพลง ไมม แี ววของความงวงใดๆ ทัง้ สนิ้ มองจอ งลงไป
ยังบริเวณแคมปทเ่ี หน็ ทกุ สิง่ ทุกอยางสลวั อยดู วยแสงตะเกยี งเจาพายุ
เวลาผานไปนานสักเทาใดไมท ราบได หลอนสะดงุ ตน่ื จากภวงั คเมื่อไดย นิ เสียงไลทเ ตอร
ดงั ขน้ึ ใกลๆ เงาตะคมุ ของพรานใหญย ืนอยตู รงหนา
“ไมง ีบพักเสยี หนอยรคึ รับ?”
“ฉันไมเกงพอทจ่ี ะหลับไดล งในสถานการณอ ยางนหี้ รอก กาํ ลงั ภาวนาอยูวา เมื่อไหรม นั
จะเชา เสยี ท.ี ..”
หลอ นตอบเสยี งแผว ต่าํ หยบิ บหุ รี่ขนึ้ มาจดุ สบู บาง อัดควันลึก เหลือบข้นึ สบตาเขา ถาม
เบาๆ ตอ มาวา

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1001

“บอกหนอ ยไดไ หม เม่ือไหรมนั จะยกพลเขา โจมตเี ราอีก”
“ผมเดาไมถูกเหมือนกนั แตเ หน็ วาคณุ หญงิ ไมจ ําเปนตอ งนง่ั ทรมานอยา งนั้น นอนพกั เอา
แรงไวด ีกวา มนั บุกเขา มาเมอื่ ไหรกร็ เู อง”
นักมานษุ ยวทิ ยาคนสวยฝนยมิ้ สัน่ ศรี ษะ ชาํ เลืองไปทางพชี่ ายกบั เพือ่ นฝงู ผูนง่ั หลับนกอยู
ขา งๆ
“ฉนั บอกแลว วา ฉนั ยังไมส ามารถชนะตัวเอง จนถึงกบั บงั คบั ประสาทใหห ลบั ลงไดใน
เวลาแหงความเปน ความตายเชนน้ี พีใ่ หญกบั ไชยยนั ตเ กง กวา ฉันในขอน”้ี
“ทําไมไมหัดใหเ กง อยา งนั้นบา ง ในเมือ่ อยา งอื่นเกง ไดสารพดั ”
“ก็กาํ ลังพยายามหดั อยเู หมอื นกนั แตมนั ยงั ไมสาํ เร็จ”
“นกั ผจญภยั ชน้ั เยย่ี มยอดตองอยางนัน้ ...”
รพนิ ทรบ ุยปากไปทางเชษฐากับไชยยันตผ นู ัง่ หลบั อยู
“ไมมีกังวลอาทรตอ เหตกุ ารณใ ดๆ ทัง้ สิ้น ไมว าจะรายแรงสักขนาดไหน มีโอกาสทจ่ี ะ
พกั ผอนเอาแรงไดเ มอื่ ใด ตอ งหลบั ตาไดท นั ทีอยางงายๆ ภัยมาถึงเมอื่ ใด ก็ต่นื ข้ึนเผชิญรับหนา กบั
มันเม่อื น้นั ”
ดารินถอนใจเบาๆ ยกมือขนึ้ ลบู ใบหนา
“ฉนั ยอมรบั วา ยังไมถ งึ ขั้นนน้ั ตามปกติฉนั เองก็เปนคนหลบั ยากอยูแลว ไมเ หมอื นพใี่ หญ
กบั ไชยยนั ต”
“แมกระท่งั การใชช วี ิตอยใู นเมอื ง?”
“ใช! ”
“ทําไมถึงเปน อยา งนั้น?”
พรานใหญทรดุ กายลงน่งั บนแงหิน วางไรเฟล พิงไว ตาเขม สเี หล็กทั้งคจู บั นิ่งมาที่นักผจญ
ภัยสาวอนั อยใู นฐานะนายจา ง ดารินเผชิญสายตาของเขาครหู น่งึ กเ็ มิน อัดบุหรอ่ี ีกคร้งั เดาะปลอก
ลูกปนเลน อยางปราศจากความหมาย
“ฉันเปน คนคดิ มาก เลยนอนไมค อยหลบั ”
“มอี ะไรทจ่ี ะตอ งคดิ มาก สาํ หรบั ชีวิตของสาวสวยรวยทรพั ยสูงศกั ดิ์ มากดว ยปญ ญาอยา ง
หมอมราชวงศห ญิงดาริน วราฤทธิ์ ชีวิตชนดิ นน้ี า จะเตม็ ไปดว ยความสขุ สนั ตห รรษา”
“ถามันเปนอยา งทีค่ ณุ วา มนั ก็คงจะดีมาก แตมนั ไมใ ชยงั งั้น”
หลอนพึมพํา ใบหนา งามขรมึ เยอื กลง
“ทาํ ไม?”
ดารนิ ตวดั สายตามาจองอยา งรวดเร็ว ยืดไหลข นึ้ อยางถอื ตวั
“เอะ ! น่คี ุณเปน ใครน่ี ถาไดม าซกั ถามฉนั อยา งน?้ี ”

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1002

ก็เหน็ ยิ้มกวา งๆ ปรากฏขน้ึ ทีม่ มุ ริมฝปากอันครมึ้ ไปดว ยหนวดเครา ขยับปก หมวกใหนดิ
หน่ึงเหมือนจะสงการคารวะมาให

“รพินทร ไพรวัลย พรานรับจางนาํ ทางของคุณหญิงยังไงละ ผมไมจําเปน จะตอ งขอโทษ
ขอโพย หรอื ออกตวั อะไรในสง่ิ ทคี่ ุณหญิงคดิ วา เปน การซกั ถามน้ันเลย คุณหญงิ คิดวา จะคยุ กับผมได
ในระหวา งการรอคอยอนาคตทยี่ ังไมรแู นน ี้ กค็ ยุ ถา ไมตองการ คณุ หญงิ ก็มีสิทธิท์ ่ีจะไลผ มไปให
พนหนา ได”

หลอนนง่ิ ไปครูก ห็ ัวเราะหึๆ ลดเสยี งลงเปน ปกติ
“ตอ งการจะสมั ภาษณฉนั ง้ันรึ?”
“คุยกนั ตะหาก ถา พอจะคยุ กนั ได อยางนอ ยมันกย็ ังชว ยใหป ระสาทคลายความตึงเครยี ด
ลง”
“ไอแหวง มนั ทาํ ใหประสาทของฉันตึงเครียดมากแลว แตค นบางคนอาจทําใหฉ นั ตอง
เครียดยิง่ ไปกวา นั้นกไ็ ด”
“ถางั้นก็ยง่ิ ดใี หญ เรือ่ งไอแหวง จะไดก ลายเปน เร่ืองเล็กไป คุณหญิงยงั ไมไดต อบคาํ ถาม
ของผม!”
หญิงสาวยกกระติกบรั่นดีขน้ึ จิบ ย้ิมแคนๆ
“ถามวา ยงั ไงนะ ลืมไปเสยี แลว?”
“ชวี ติ ของคณุ หญิงนาจะมคี วามสุขพรอ ม แลว ทาํ ไมถงึ บอกวาไมมี?”
คิ้วงามเลิกขน้ึ นอ ยๆ
“อยากจะไดคาํ ตอบนกั ร?ึ ”
“ถาตอบได”
“จะไมลองหาคาํ ตอบดวยตวั เองดูร?ึ ”
“อกหัก!”
“ตัวเองคงโดนมากอนแลว กระมัง ถงึ คิดอยา งน้ี?”
“ใช”
“มินาละ ถงึ มาเปนพราน หมกตัวอยูในปาอยา งน”้ี
“ยังไมเหน็ บอก วาผมทายผดิ หรอื ถกู ”
“เปนเหตผุ ลในการทายทด่ี ี แตนา เสียดายที่ผิด!”
“อาว! แลว กัน...”
“คิดหรือวา ผหู ญงิ ทช่ี อ่ื ดารนิ วราฤทธิ์ จะตกอยูในฐานะอกหัก”
“จริงซินะ มแี ตจะหกั อกคนอื่นเขาเสยี มากกวา กระมงั ”
“ก็ไมเคยหกั อกใคร เพราะไมเคยไปสรางอกไวใ หแ กใ ครท่ไี หน”
“ถางน้ั ควรจะใหค าํ ตอบทถ่ี กู ตองเสยี ที เพราะใหลองเดาแลวยังเดาไมถกู ”

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1003

“ดแี ตจะมาลวงถามความลับของคนอืน่ เขา ตอบเรื่องตวั เองกอ นเถอะ”
“จะใหต อบเรอื่ งอะไร?”
“ทาํ ไมถึงอกหกั ”
หลอ นเอนหลงั พงิ โขดหิน ตอ บหุ รต่ี ัวทส่ี องกบั กน ของตวั แรก แววตาระรน่ื ขึ้น ดเู หมอื น
จะลมื เร่ืองไอแ หวง เสียอยางสนิทชวั่ ขณะ
อกี ฝายยกั ไหล
“เราสญั ญาวา จะแตง งานกนั แลว จๆู เขาก็ไปแตงงานเสยี กับผูชายอกี คนหนง่ึ เปน นิยาย
รักเร่อื งสั้นๆ แตงขึ้นโดยนกั ประพนั ธห วั ทึบที่ใชพล็อตซ้าํ ๆ โดยไมยอมแหวกแนวเสยี บางเลย มนั ก็
ไอแคนี้เอง”
ตาของหลอ นมแี ววย้มิ
“ทําไมละ ?”
“พระรองดีกวา พระเอกนะซิ พล็อตเรื่องมันไปทํานองนั้น”
ดารนิ ส่ันหนา ชา ๆ ช้นี ว้ิ มาทท่ี รวงอกเขา
“เราน่นั แหละ เปนพระรอง สวนผูชายคนท่หี ลอนแตง งานดวยคอื พระเอก...ยงั อตุ สา หนกึ
วา ตวั เองเปนพระเอกอยไู ด”
“ถงึ จะแพ...คนเราทกุ คนกม็ สี ทิ ธ์ทิ ีจ่ ะคดิ วา ตวั เองเปนพระเอกอยูเสมอไปแหละ”
“ผหู ญิงเพียงคนเดียว ทาํ ไมถงึ ตอ งเอาชวี ติ มาดกั ดานเสยี ทงั้ ชีวิตอยา งน?้ี ”
“ปา ดงพงไพร คือยารกั ษาแผลหัวใจของผม!”
“หัวใจแตกไปหลายเส่ียงซนิ ะ?”
“ไมเ ปน เสย่ี งหรอก แตมนั ปน ยุยเปนภัสมธุลไี ปทเี ดียว”
“เด๋ียวน้ลี ะ?”
“ก็ยงั ยบั เยนิ อย”ู
“ทําไมไมหายใครมาประสานแผลหวั ใจให”
“เข็ดแลว พอกนั ที สาํ หรับผหู ญิง”
“ถงึ ง้ันเทียว?”
“ตง้ั ปณธิ านไวเ ชน นั้น”
“จรงิ จงั ตอ ชวี ติ เหลือเกนิ นะ”
“ผมเปนคนซ่ือ กค็ ิดวาคนอ่นื จะซอ่ื เหมอื นอยางผม เจอคนหลอกลวงเขา คร้ังเดยี วก็เลย
ขวัญเสีย เขด็ เขากระดกู ดํา”
ม.ร.ว.หญิงดารนิ เอียงใบหนา นอ ยๆ ริมฝป ากปรากฏรอยยมิ้ พดู แผว เบาเหมอื นจะราํ พึง
กบั ตนเอง
“ออ มนิ า ละ เพ่งิ จะไดค าํ ตอบรูแ นเอาเดย๋ี วนี้เอง”

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1004

“คําตอบอะไร?”
“คุณเกลียดและมองผหู ญิงในแงรา ยอยางนน้ี ่ีเองเลา คณุ ถงึ ไดห ยาบคายกระดา งตอ ฉันนกั
นับต้งั แตพ บหนา กนั ครั้งแรกแลว ยังแปลกใจอยจู นทกุ วนั น้วี า ทําไมคณุ ถงึ เปนคนอยางน้ี ไมเ คยมี
ผูชายคนไหนในโลกแสดงกริ ยิ ากบั ฉันเหมอื นคณุ เลย มนั มาจากโรคเกลยี ดผูหญิงเขา กระดูกดาํ นี่เอง
มองเห็นผูหญงิ เปน ศตั รูไปหมด ในทสี่ ุดก็เพิ่งจะคน พบสาเหต”ุ
“ผมตองขออภัยคุณหญิงอกี คร้ัง หากแสดงอะไรทไี่ มช อบไมควรตอคณุ หญงิ ผมไมไ ด
เจตนา”
“เอาละ ฉนั ไมถ ือสาหรอก อยากจะเห็นใจเสียดวยซ้ํา ไมม ีโรคอะไรจะรา ยไปกวาโรคอก
หัก มนั ฆา คนใหตายท้งั เปน ได แตอ ยากจะขอรอ งหนอย ถึงแมฉันจะเปนผหู ญงิ เหมอื นกนั แตฉ นั ก็
เปนคนละคน คนละชีวิตจิตใจกบั ผูหญิงคนนั้น ฉนั ควรจะไดรับเกยี รติความเปน ‘สภุ าพสตรี’ จาก
คุณบา ง อยา มองฉันในแงเ หยยี ดหยามดหู มนิ่ เกินไปนัก”
“ถาคุณหญิงไมเคยหกั อกใคร ไมเคยหลอกลวงมดเทจ็ ใครมากอนในเร่อื งของความรกั ก็
ไดโ ปรดรับคารวะจากใจจริงของผมไปเดยี๋ วน”ี้
ดารินหวั เราะเสยี งใสกังวาน สลัดเสน ผมปลิวลงมาปรกหนาใหสยายไปเคลียอยบู นไหล
“ถา เชนน้ันฉันกข็ อรับเกยี รตใิ นขอน้ีอยางบรสิ ทุ ธภิ์ าคภูมทิ เี ดียว”
“ผมเร่ิมตน โดยการตง้ั คาํ ถามคุณหญงิ แตแ ลวในท่สี ุดกลบั เปนฝายถกู คุณหญิงลวงเรือ่ ง
ของตวั เองออกมาหมด”
“มนั กเ็ ปนส่ิงดไี มใ ชเ หรอ ในขอ ทีว่ า มันชว ยทําใหฉ นั เขาใจคุณดีขึ้น แมวา จะเปน เรอ่ื งท่ี
ตา งฝา ยตา งจะไมไ ดต ั้งใจมากอ น”
“ขอ สงสยั ของผมก็เปนอันวาคา งเตง่ิ อยูนัน่ เอง”
“ไมตองกลัววา จะคางเต่ิงหรอก ฉนั ยนิ ดที จ่ี ะตอบขอ ขอ งใจของคุณเด๋ียวนดี้ ว ยความเตม็
ใจทเี ดยี ว”
หลอ นพดู มาดว ยนาํ้ เสยี งออ นโยน นยั นต าเล่ือนลอยปราศจากจดุ หมาย
“ถูกละ ฉนั ควรจะเปนสุขอยา งคุณวา ในเมอื่ ฉันเปน ผูหญงิ เพียบพรอ มหมดทุกอยาง และ
กเ็ ขาใจความหมายของคณุ ดว ย แมค ณุ จะไมถามออกมาตรงๆ น่ันกค็ ือคุณสงสัยวา ทําไมฉนั ถงึ ไม
แตง งานและใชช วี ิตใหม ีความสุขอยูกบั ครอบครัวตามแบบของผูหญิงทัว่ ไป ทาํ ไมถึงมาใชช ีวติ ราว
กบั ผูชายอกสามศอกอยูเชน น”้ี
ดวงตาคนู นั้ เบนมาประสานตาเขาอกี ครงั้ อยางเปดเผย
“คําตอบทต่ี รงท่ีสดุ เฉพาะขอ น้กี ค็ อื ฉนั ยงั ไมเคยรกั หรือแมแตคดิ จะรกั ใคร การรูม าก
เรยี นมาก เหน็ มาก บางขณะมนั กเ็ ปน อปุ สรรคในการคิดมคี รอบครัวของผหู ญิงเหมอื นกนั แตมนั
ไมไ ดหมายความวา ฉนั เกลียดผชู าย หรือชิงชังตอ ความรกั เหมอื นเชน ท่เี ปน ความรสู กึ ของคณุ หรอก
มันเพียงแตว าฉันไมพบผชู ายคนไหนท่ีตรงกับทรรศนะอดุ มคตขิ องฉนั เทา นนั้ อีกประการหนึ่ง การ

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1005

หมกมุน ครํ่าเครง อยกู ับการศกึ ษาของฉนั มนั ทําใหไ มม ีเวลาพอทีจ่ ะคดิ ถงึ เรื่องน้ี วยั ของฉันมันก็ลว ง
พน มาแลว ไมใ ชส าวนอ ยผเู ริ่มจะเรยี นรัก หรอื ตืน่ เตน กระตอื รอื รน อะไรกับมันนัก ชีวิตของฉนั
นอกจากการเรยี นหนกั แลว มกั จะโลดโผนโจนทะยานไปในแบบของผชู าย ฉนั ชอบกีฬาหนักๆ
ของผูชายทุกชนิด ชอบการผจญภยั และศกึ ษาคน ควา ในสงิ่ ใหมๆ แปลกๆ”

หลอ นเวน ระยะ ยิ้มออกมานดิ หนง่ึ เปน ยิม้ เศราๆ ครัง้ แรก ทีร่ พนิ ทร ไพรวลั ยม องเหน็
“แตน ่ันแหละ จะอยางไรกต็ าม มนษุ ยเราหนกี ฎของธรรมชาติไปไมพ น ทุกคร้งั ท่ฉี นั
วางเวน จากตาํ ราเรยี น ไมมอี ะไรท่ีจะคดิ เมือ่ นั้นฉนั ตกเปนทาสของอารมณ ฉนั คิดถงึ ตวั เอง คิดถึง
อนาคตทก่ี าํ หนดไมไดชดั วามนั จะเปนในรปู แบบใด ฉนั จะอยเู ปน สาวแกอ ยางนี้ตลอดไปพรอมดว ย
ดกี รพี ว งทายอนั ยาวเหยียดมากมายอยา งนนี้ ะหรือ? ปญหาขอนีผ้ ดุ ข้นึ กับตวั เองครัง้ ใด มนั ทําใหฉ นั
หนาวสะทา นเขาไปถงึ ขว้ั หัวใจ มนั เปน สาเหตุใหน อนไมค อ ยหลับ นแ่ี หละคอื คําตอบอยางตรงท่ีสดุ
ทฉ่ี นั จะใหแ กค ณุ ได ทดแทนใหแ กก ารเปด เผยเร่อื งชวี ิตของคุณอยา งตรงไปตรงมา พอใจหรอื ยงั คะ
คุณรพินทร ไพรวลั ย คนถูกผูหญิงหกั อก?”
พรานใหญก ม ศรี ษะลงอยา งสุภาพ
“เปน คาํ ตอบทใ่ี หเกียรตแิ กผมอยา งย่งิ ขอรบั คณุ หญงิ ดารนิ ถาหากไมเปน การละลาบ
ละลวงเกนิ ไปนัก ผมอยากจะขออนญุ าตทว งอะไรคณุ หญิงสกั นิด”
“ฉนั อนญุ าต”
“คุณหญงิ มัวแตคอยเลือด ‘เทพบุตรในฝน ’ พถิ ีพิถนั เกนิ ไปกเ็ ลยทาํ ใหต อ งเปน โรคคิด
มากนอนไมห ลับอยเู ชน น”ี้
นกั มานษุ ยวทิ ยาคนสวยผงกศีรษะ รับอยา งชดั ถอ ยชดั คําวา
“ใช ฉันยอมรบั ในขอ น้ี คุณคงจาํ บทในพระราชนิพนธได ‘แมแผน ดนิ สิ้นชายจะพงึ เชย
อยามคี ูเสียเลยจะดกี วา’ ฉันยึดถือขอ นีแ้ หละ ‘เทพบตุ รในฝน ’ ของฉันไมจ าํ เปน จะตอ งเลศิ ลอยฟา
อะไรอยางทใ่ี ครเขาคิดหรอก ขออยางเดยี ว ใหอยูในอุดมคติของฉนั เทา นัน้ เขาอาจจะเปน นายเบ๊ือก
อะไรสักคนกไ็ ด แตฉ ันก็ยังคน หาเขาไมพบ”
แลวเสียงกเ็ งียบงันไป ในเงาสลัว หลอ นเหน็ เขาขยับตัวหาที่พิงหลงั พกั ใหญตอ มา
ทามกลางความเงยี บ ก็ไดย นิ เสยี งกรนเบาๆ ดงั มาจากรา งนัน้ หญิงสาวเมม รมิ ฝป ากอยางฉิวนอยๆ ดู
เอาเถอะ คนอะไรกไ็ มร ู...มาชวนคุยแลวกแ็ อบหนหี ลับไปเสียงายๆ โดยไมบ อกกลา วเสียงน้ั แหละ
หยิบกอนหินขา งตัวขนาดเทากําปนกอ นหนง่ึ ขน้ึ มา หมายจะขวางปลกุ ข้ึนมาตอวา ทจี่ ๆู
ก็หนหี ลับไปเสียเฉยๆ แตแ ลวกช็ ะงกั เปลีย่ นความตง้ั ใจเพราะคิดเวทนา ทุกคนลว นเหน็ดเหนอื่ ย
ออนเพลียอดิ โรยกนั ทัง้ ส้นิ และสาํ หรับเขาผนู ้ันกน็ าจะหนกั ยิง่ กวาคนอื่นๆ เสยี ดว ยซา้ํ แทบจะเรยี ก
ไดวา ไมม ีเวลาใหพ กั ผอนเลย
โดยบรรยากาศอนั คลุมเครือ ท่ีมองเหน็ กนั เพียงเงาตะคมุ หลอ นมองทอดไปยังรางน้ัน
เงียบๆ ชว่ั ขณะหน่ึงทค่ี วามคิดคาํ นึงเล่อื นลอยไปไกล หวนนึกไปถงึ เหตุการณว ันทพ่ี บเหน็ รจู กั กนั

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1006

เปนครัง้ แรกกอ นเซ็นสัญญานําทาง แลว กย็ ังนกึ ไปถึงคนื วนั ทห่ี ลงปา อยดู ว ยกนั เพยี งสองตอสอง
หญงิ สาวไมอาจบอกตนเองไดถกู วา มีความรูส ึกเชนไรในขณะนี้

คร้นั แลว โดยฉบั พลันกะทนั หนั ชนดิ ทีต่ นเองกไ็ มรูสึกตวั หวั ใจของหลอนกต็ ้ังคําถาม
ออกมาวา

‘สวยสักขนาดไหนนะ ผหู ญงิ คนที่ทําใหอ กหักนะ?”
เจา กรรมเหลือเกิน คนถูกถามมอยหลบั ไปเสียแลว เทาๆ กบั ทคี่ นถามก็ถามอยูแตเ พียง
กระแสความคดิ เทา นน้ั
เจา กรรมเหลอื เกิน คนถกู ถามมอ ยหลับไปเสยี แลว เทาๆ กับทคี่ นถามก็ถามอยแู ตเ พยี ง
กระแสความคดิ เทานนั้

ใครกต็ ามทเ่ี ผลอตัวนง่ั มอยไป ถูกปลกุ ใหผ วาขึน้ อกี ครง้ั ดว ยเสียแผดกมั ปนาทของปน
ซ่ึงระเบิดเซ็งแซประสานกนั ขน้ึ ราวกับประทตั ตรษุ จนี

“นาย! มันบกุ เขามาอีกแลว ”
เปนเสียงตะโกนกองของพวกท่ีเฝา ยามอยู
ภาพแรกทม่ี า นตาของรพนิ ทรเ ปด ขึน้ มาพบกค็ อื ดารินกบั แงซายยืนกนั คนละมมุ โขดหนิ
กาํ ลังประทบั ปน อยกู บั ไหล ปลอยกระสนุ แขงกันลงไปอยางรวดเรว็ ถีย่ บิ เปลวไฟแลบแดงฉานใน
ความมืดพน ออกทางปากกระบอก อากาศรอบตัวถกู แรงอัดวบู วาบจนชาไปหมดในทุกครง้ั ท่ีมนั
แผดเปร้ียงขึน้
เขากบั เชษฐาและไชยยันตเผน ขึ้นยืนเกอื บจะเปนเวลาเดยี วกัน ในขณะทีป่ นรอบดานลน่ั
อยเู อด็ องึ จนหอู ้อื
“ระวงั ! ยิงใหเ ร็วที่สุด มนั บกุ เขา มาใหญแ ลว !”
ไชยยนั ตรอ งลัน่ กดเฝา แฝดยักษอ อกไปตดิ ๆ กนั ทั้งสองลาํ กลอ ง แลว ตะลตี ะลานบรรจุ
กระสนุ ชุดใหมอ ยางแขงกับเวลา สว นเชษฐาก็จาํ หนา ยลกู ปน จากไรเฟล ของเขาลงไปอยางไมห ายใจ
ภาพที่เหน็ เปน ความตื่นตกใจของทุกคน บริเวณแคมปเบือ้ งลาง บัดน้ีมืดทะมนึ เตม็ ไป
ดว ยฝูงชางนบั ไมถ วน แลนพรูออกมาจากแนวปา ทกุ ทิศอยา งรวดเรว็ ราวกบั ฝงู มด แมจะเปนเวลา
กลางคืนกย็ ังมองเห็นผงคลตี ลบอบอวลไปหมด เสียงรอ งสน่ันอ้อื อึงของมนั เสยี งปา หกั ตน ไมล ม
กอนหนิ กลิง้ ถลมประสานกับเสียงปน สดุ ท่จี ะจาํ แนกออกไปได
จาํ นวนของพวกมนั ที่ฮือกนั เขา มามากมายกวาทุกครัง้ ทแ่ี ลวมา ประดงั เบยี ดเสยี ดเยยี ดยัด
มองดูเหมอื นระลอกของนํ้าปาที่หนุนเนื่องกนั เขามา เปา หมายแหงการไหลบ ามงุ ขนึ้ มากค็ ือ เนินเขา
อันเปนท่มี ั่นของฝายมนษุ ยใ นขณะนี้ ที่ลม ก็ลม ไป ทเ่ี หลอื ก็วงิ่ เหยยี บศพของพวกมนั ตะลุยรี่อยา งไม
มหี ยดุ ยั้งพรน่ั พรึง หลายตอ หลายตัวฝาแนวยงิ สกัดอนั หนักหนว งเขามาจนถงึ ตีนเนนิ และขณะนี้
กาํ ลงั ปรขี่ นึ้ มาอยางดรุ า ยกระหายชวี ิต บางก็พลกิ ผงะกล้ิงลงไปตามเนินอนั ลาดชนั ปะทะแกนโขด

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1007

หินพลอยถลม ทลายรว งพรูลงไปดวย และบางกค็ งตะลุยขน้ึ มาอยา งทรหด ฝา ยมนุษยทกุ คนแทบจะ
ไมมีโอกาสไดห ายใจ นอกจากจะยิงและยงิ เทา นน้ั เปนการยงิ อยา งอิสระสดุ แลวแตใ ครจะเหน็
เปาหมายพงุ เขามาใกลท่ีสดุ

แสงตะเกยี งเจา พายุท่ีตั้งอยกู ลางบรเิ วณแคม ป สอ งใหเห็นภาพตา งๆ มาโดยตลอดนั้น
บัดนีด้ ับวูบลงอยา งกะทนั หนั ฉากเบอ้ื งลา งมดื มดิ ลงในพรบิ ตานัน้ ราวกบั นรกทัง้ ขุมเขา มาบดบังไว
คงไดยินแตเสยี งแผน ดนิ สะเทือนลน่ั ออ้ื องึ ใกลเ ขา มาเทานัน้

“ฉายไฟ!”
เสียงไชยยนั ตต ะโกนส่ังการลั่นขึน้ ในทนั ทที ไี่ ฟเบอ้ื งลางดบั
ไฟฉายทุกกระบอกท่ีตดิ ตวั ทกุ คนอยใู นขณะนส้ี าดลาํ แสงลงไปในบดั นนั้ การยิงสกัด
ยังคงดาํ เนนิ ไปอยางชลุ มุน แตเ รม่ิ จะเวน ระยะหางลงมาก ทงั้ นเี้ พราะฝายมนษุ ยพ บกับอุปสรรคท่ี
ตอ งทาํ หนาทที่ ้ังกราดไฟฉาย และยงิ ในเวลาเดยี วกนั ซง่ึ ถวงเวลาใหจ งั หวะการปลอยกระสุน
เชอ่ื งชา ลง
ทนั ใดนัน้ เอง ระหวา งทมี่ งุ พะวงอยูกับการกระหนํ่ายิงลงไปยงั เปา หมายมากมายเบื้องลาง
ที่บกุ ตะลยุ เขามา...ทุกคนก็ตอ งสะดุงสุดตัว เพราะไดย นิ เสยี งชา งรองออื้ องึ อยูยงั ยอดเนนิ เบื้องบน
ขนึ้ ไป ซง่ึ แททจ่ี รงิ มนั กค็ อื แนวหลงั ของฝายมนุษยนน้ั เอง พรอมกันกไ็ ดย นิ เสียงคลา ยภเู ขาถลม
ทลายลงมาใส กวา จะรสู กึ ตวั แนชดั หรอื เตรียมเคลอื่ นไหวอยางใดทนั หินใหญน อยนบั ไมถ วนก็
ระดมกลิ้งพรลู งมาอยา งนากลัว เสยี งท่ีมนั กระดอนกระแทกระลงมากบั แงห ินและพมุ ไมดังสน่นั ไป
หมด ทามกลางมานฝนุ ตลบเปน ควัน
รพินทร ไพรวัลย และคณะนายจา งทั้งสามยนื ตวั แข็งอยูกบั ท่ี เม่อื สาดไฟข้ึนไปเหน็ พายุ
กอนหนิ ท่ีกล้ิงลงมานบั ไมถ ว นเหลา นนั้ จากลาํ ไฟฉายทีส่ าดข้ึนไปพบ
ทุกคนตะลงึ เลือดจับเปน กอ นไปช่ัวขณะ!
รูปการท่เี หน็ ชดั อยใู นขณะน้ี บอกใหร ูวา ฝายมนษุ ยถูกตลบหลงั เขา ใหเ สยี แลว จากกล
ยทุ ธท่คี าดคิดไปไมถ งึ ของโขลงชา งมฤตยู
พวกมนั จาํ นวนหนง่ึ บกุ เงียบโอบไปทางดานหลงั เขาทม่ี นุษยย ึดเปน ทมี่ น่ั อยใู นขณะน้ี
พยายามลอบไตเขาขน้ึ มาดว นฝเทาอันเงียบเชยี บ พออยใู นระดบั สนั เนินเบอื้ งหลังของกลมุ มนษุ ย ก็
ชวยกันระดมงดั กอ นหินใหถ ลม ทลายลงมาใสดวยกลยุทธว ธิ ีอันชาญฉลาด โดยหมายจะใหกอ นหิน
เหลาน้ัน บดขย้ปี รปก ษข องมนั ยอ งยบั พนิ าศไปในพรบิ ตา
กอ นท่ีคนใดคนหนงึ่ ในจํานวน 19 ชวี ิต จะไดส ตจิ ากอาการตะลงในอบุ ตั กิ ารณคับขนั ขีด
สุดนั้น พายุหนิ กอ นมหึมาชดุ แรกที่กล้ิงลงมา ก็เกอื บจะถึงตําแหนง ทแ่ี ตละคนหลบซมุ อยใู นขณะน้ี
เสยี แลว กอ นหนง่ึ ใหญข นาดรถยนตท ง้ั คนั กระดอนลงมากระทบรางของลกู หาบคนหน่ึงอยา ง
ถนดั ถน่ี ทุกคนไดย นิ เสยี งรอ งแหลมฟง ไมเปน ภาษาเพยี งครัง้ เดยี วเทา น้นั รางของลกู หาบเคราะห

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1008

รายกก็ ล้งิ ลงไปพรอ มๆ กบั กอนหนิ กอนนนั้ มันเปน การอวสานของชีวิตทไ่ี มม อี ะไรจะสยดสยอง
เทา รางของเขาคงจะแหลกลาญหาชน้ิ ดไี มไ ด เมอ่ื ลงไปถึงตนี เนนิ พรอ มกบั หนิ กอนนนั้

ทา มกลางเสยี งรอ งอยางตระหนกตกใจขดี สุดของพวกลกู หาบ และความสับสนฉกุ ละหุก
อนั ชีวติ แขวนอยบู นจมกู มจั จุราชในขณะนี้ รพนิ ทรพุง กายเขา หาชะงอ นหินใหญเบอื้ งหนา กระชาก
ไชยยนั ตผยู นื อยใู กลเขาทสี่ ดุ หวั คะมาํ เขา ไปฟบุ หลบอยดู ว ยกนั มนั ก็เปนจังหวะเดียวกบั ทีก่ อนหิน
ขนาดครกตาํ ขา วลกู หนง่ึ กลิง้ ลงมาอยา งรวดเรว็ กระทบชะงอนตอนนน้ั ดังเหมอื นฟาผา จนแตก
กระจายเปน ฝนุ แลวมนั กก็ ระดอนลงไปสูเ บ้อื งต่าํ เฉยี ดเขากับไชยยนั ตผนู อนพงั พาบหลบอยใู น
ขณะนไ้ี ปเพยี งวาเดยี ว เกือบจะแหลกเหลวยบั เยินไปดวยกนั

เชษฐานน้ั ยนื หางออกไปอีกดา นหน่ึง มาไดสติทันๆ กบั พรานใหญ หวั หนาคณะเดนิ ทาง
ยกเทา ถีบหลังนองสาวผูยนื ตะลึงอยเู บ้อื งหนาเขาเต็มเหนีย่ ว รา งของดารนิ ปลวิ กระเดน็ ตามแรงถบี
นน้ั ลม กล้งิ เขา ไปใตบรเิ วณแผนผาชนั

“หลบอยูทนี่ ่นั นอย! อยาเงยขน้ึ มา!”
พช่ี ายตะโกนบอกเสยี งหลงแลว คุมตัวต่ําลง แตเชษฐาชา ไปเสยี แลว เพราะมัวแตพ ะวง
ชว ยนอ งสาว กอ นหนิ ขนาดโอง มังกรทก่ี ลง้ิ ตูมตามลงมาราวกับรถบดถนนกอ นนน้ั กระโจนผา น
ชะงอ นผาทีด่ ารินถกู ถบี ลงไปลม กลิง้ อยู พุงเขาใสห วั หนา คณะอยา งรวดเรว็ สวนหน่ึงของมันเฉียด
กระทบไหลข องอดีตทตู ทหารบก นา้ํ หนกั อนั มากมายของมนั ทาํ ใหเ ขาหมนุ ควางผงะเสยี หลกั ไถล
ลื่นลมกล้งิ ลงไปตามเนินชนั หายวบั ไปจากสายตาของทกุ คนท่อี ยใู กลก บั เหตกุ ารณ ดารินกรีดรอง
ออกมาสุดเสียงอยางลืมตวั ตะกายลุกขนึ้ แตแลว หลอ นกถ็ ูกรา งอันใหญโตของใครคนหนึ่งพงุ เขา มา
ปะทะ ลมตะแคงลงตามเดมิ และถูกกดใหน อนนง่ิ อยใู ตช ะงอนผาตอนน้นั
“นายหญงิ ! อยา ลกุ ข้ึน!!”
แงซายนั่นเอง ที่กดรา งของหลอนไว
“พี่ใหญ! ...”
ดารินรองแหลม สะทา นกอ ง รสู ึกเหมอื นชวี ิตของตนเองจะปลดิ ปลวิ ออกไปจากราง
พยายามดนิ รนอยา งสดุ ฤทธิ์
“พี่ใหญต กลงไปแลว!!”
“แงซาย! จบั นายหญิงเอาไว อยา ใหเ งยข้นึ มา”
ในความมดื อนั สันสน เสยี งรพนิ ทรแ ผดตะโกนละล่าํ ละลกั บอกมา ตวั เองพุงออกจากท่ี
กาํ บังเดมิ อยางไมค ดิ ชวี ติ หลบพายหุ นิ ทก่ี ระหนา่ํ กรูลงมานนั้ ไปตามโขดหินใหญที่งอกอยูเปน
หยอ มๆ บายหนา ไปทางเนนิ ลาดซง่ึ เหน็ รางของเชษฐาปลวิ กระเดน็ ลงไป เกิด บุญคาํ เสย และจัน ก็
วง่ิ ผละออกจากทีม่ นั่ ของตน ลมลุกคลุกคลานตามเนินลาดลงมาดวย
“ยงิ สวติ ซระเบดิ เร็ว!!”

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1009

ไชยยนั ตปอ งปาก ตะโกนบงการออกไปสุดเสียง ตวั เขาเองไมสามารถจะเคล่อื นทอี่ อก
จากกําบงั ได นอกจากนอนแยกเขยี้ วฟง เสยี งกอนหนิ ถลม ผา นอยูเหนือหัว เปน ระลอกเชน นน้ั

เกิดสาดไฟฉายไปยังสวติ ซร ะเบิด ผานโขลงชางเบอ้ื งลา งท่เี ห็นย้ัวเยี้ยราวกับหนอน พอ
จับเปาหมายอนั เปน กระดาษสะทอ นแสงทพี่ รานใหญตดิ ไวยังหมอ แบตเตอรไ่ี ดถนัด จันเสย และ
บุญคํา กเ็ ลง็ ยิงออกไปพรอ มกันโดยไมน ับ สุดแลว แตใ ครจะมองเห็นจากมมุ ไหน

เสยี งปนจากพรานพืน้ เมอื งของรพินทรดงั ล่นั ขึน้ ตดิ ๆ กนั สามสนี่ ัด พรบิ ตาตอมานนั้ เอง
แผน หนิ และโขดเขารอบดา นก็สะทา นครืนขึ้นดวยเสยี งระเบดิ กัมปนาทของมนั กลบสรรพสําเนียง
อันวนุ วายอยใู นขณะนห้ี มดส้ิน โลกบรเิ วณน้ันท้งั หมดประหน่ึงวาจะพลกิ คว่าํ ลง และแยกออกเปน
เส่ยี งๆ ทุกชีวิตไมวาจะอยูใ นตําแหนง ใดขณะน้ี รสู ึกตนเองวาถูกแรงอดั มหาศาล ดนั ใหผงะลอยขึ้น
จากพน้ื เควง ควา งเหมอื นถูกปลดิ ปลวิ ไปยงั อีกโลกหนึง่

เสียงสนัน่ ปานระเบิดทท่ี ง้ิ จากเครอ่ื งบนิ นน้ั ครางคํารนสะทอนกองอยูอ ึดใจใหญ ปาก
ดานทง้ั ส่ีดานอนั เปนตําแหนงวางระเบดิ บัดน้ถี ลมพงั ลงมาราวกบั แผน ดินไหว หนิ นา้ํ หนกั เปน ตนั ๆ
แยกตัวเองออกกระจดั กระจายปลวิ วอนไปทุกสารทิศ ตน รงั ขนาดหา คนโอบทยี่ ืนอยใู กลๆ ขุดราก
ถอนโคนโคนครืนลงประหนึ่งมือมหายกั ษฉุดกระชาก ไมไ รใหญน อยขา งเคียงอน่ื ๆ กพ็ ลอยลม
ระเนระนาดแหลกเปนแปลง

สิง่ ท่ีจะพึงสาํ เหนียกไดใ นเวลาตอมาก็คือ ชางปา โขลงนั้นมอี ยสู กั กรี่ อยตัวก็ตาม บดั นีพ้ า
กนั แตกกระจายไมเปน ขบวน วงิ่ รองปาราบไปอยา งตนื่ ตระหนกอกสน่ั ขวญั แขวน พวกมนั ยอมลา
ถอยใหแลว แกอ านุภาพฤทธิเ์ ดชของระเบดิ ซ่งึ มอี ํานาจอยเู หนือความดุรา ยบา เลือดของพวกมนั

กังวานระเบดิ หายไปแลว เหลือไวแ ตเ สยี งปา ลนั่ อันเกดิ จากการวง่ิ ตะลยุ ของกองทพั ชา ง
ซ่งึ หา งไกลออกไปเปน ลาํ ดับ จนกระทั่งในทสี่ ดุ ก็เงยี บหายไป คงมแี ตเสยี งเอะอะโวยวายของกลมุ
มนุษย

ไฟฉายหลายกระบอกกราดอยไู ปมาวบู วาบ พรอมกับเสยี งตะโกนสอบซกั ถามกนั ฟง
ไมไ ดศัพท ไมมีใครคดิ ถงึ สง่ิ อนื่ ใดในขณะนนี้ อกจาก ม.ร.ว.เชษฐา วราฤทธ์ิ หวั หนา คณะเดนิ ทาง
ซ่ึงยงั ไมมีใครรวู าเปน ตายรา ยดอี ยา งไรเทา น้นั

ไชยยนั ต ดารนิ และลกู หาบท้ังหมดวิ่งพรกู นั ลงมายังตาํ แหนง ซอกหนิ ใหญเบื้องตา่ํ ตอน
หน่ึง ซงึ่ เหน็ รพินทรก บั พรานพ้ืนเมืองท้งั สกี่ าํ ลังชลุ มนุ อยทู น่ี ัน่ ดว ยลักษณะอนั กระสับกระสา ย

เม่ือลงมาถึง ดารนิ กแ็ ทบลม ฟาด เซไปเกาะหนิ พยุงกายไว หนาซดี เผือดเหมือนกระดาษ
สวนไชยยนั ตค รางออกมาคําหนง่ึ ยนื ตะลงึ ลงไปในบดั นน้ั

ภายใตซ อกหนิ รางของเชษฐานอนสนทิ แนน ่ิงอยใู นบรเิ วณอนั จาํ กดั นน้ั หนิ ใหญข นาด
ตุมสามโคกกอนหนง่ึ อนั เปน หินทีถ่ กู กล้ิงลงมาจากยอดเนิน บัดนเ้ี บียดพงิ อยกู ับโขดหนิ ทง่ี อกอยู
เดมิ ครอ มรา งของหวั หนา คณะเดินทางไวเปน ชอ งแคบนดิ เดยี ว ไมม ีทางทจ่ี ะขยับเขยื้อนรา งของ

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1010

เชษฐาออกมาได นอกจากจะเคลื่อนหนิ ที่ทับอยูขา งบนกอนนีอ้ อกเสยี กอน ไฟฉายทุกดวงท่ีระดม
กนั สาดจา สองเขา ไป สอ งเหน็ รา งของเชษฐาผาดๆ ในบางสว นนอนนง่ิ ไมข ยับเขยื้อน เลอื ดไหล
นอง

ไชยยนั ตไ ดสติ แหวกพวกลกู หาบที่พากนั มงุ อยูต รงเขาไปโดยเรว็
ใครจะพดู กนั อยางไรในขณะนี้ ดารินไมไ ดย นิ หขู องหลอ นลัน่ อ้ือไปหมด ดวงตาทง้ั สอง
พราพราย ทรดุ ตวั ลงนั่งกบั กอ นหิน ซบหนาลงกับฝา มอื ...สั่นสะเทือนไปหมดทง้ั กาย
มารูส กึ ตัวอีกครัง้ เม่ือมีมือหนึง่ จบั ฝามือท่ีปดหนา ของหลอนออก รพินทรส ีหนาเครยี ด
ขรึม ยืนอยตู รงหนา ของหลอ น
“พ่ีใหญ”
รมิ ฝป ากอันแหง ผากของหลอ นขมบุ ขมิบ แทบไมมเี สียงผา นลาํ คอออกมา
“เขาตายเสยี แลว ใชไ หม?”
พรานใหญส่นั หนา ชา ๆ ประคองหลอนใหล ุกขน้ึ ยนื ตอบแผวเบา
“ยังหรอกครบั คณุ หญงิ แตห นกั หนอ ย เลอื ดออกมากเหลือเกนิ สาหสั แคไหนเรายงั ไม
ทราบแนชัดเพราะตดิ อยใู นซอกหิน เอาตวั ออกมายังไมไ ด. ..จนกวาจะเคลื่อนหินที่ทบั กอ นนน้ั ออก”
หญิงสาวมึนงงไปหมด เหมอื นตกอยใู นฝน รา ยที่จะเชอ่ื เสียไมไ ด จอ งหนา พรานใหญอยู
เชน นั้น ถามดว ยเสยี งกระซบิ เชนเดมิ
“กอ นหินนน้ั ทับเขาไวใ ชไ หม?”
“ครับ แตต รวจดแู ลว มนั ไมไ ดบ ดทับรางกายสวนใดสว นหนงึ่ ของคณุ ชาย เพยี งแตอดั
ครอมรางไวเ ทา น้ัน ตําแหนง ทีค่ ณุ ชายนอนเปนซอกพอด”ี
“เขา...รสู กึ ตัวอยูห รือเปลา?”
“ผมคิดวาคงสลบครับ”
พรานใหญต อบแหบๆ ทนั ใดนั้น ไชยยนั ตก ก็ ระโดดเขามาพดู เร็วปรื๋อ
“ชพี จรยงั เตน เราตอ งเอากอ นหินท่ที ับอยขู างบนออก”
แลวอดตี นายทหารปน ใหญกห็ ันมาทางเพอื่ นสาว จับตน แขนบบี ไวแ นน กลํ้ากลืนบางสิ่ง
บางอยา งลงคอ พดู ปลอบใจตํา่ ๆ วา
“นอย ทําใจดๆี เอาไว ฉนั คดิ วาเชษฐาคงไมเ ปนอะไรหรอก เธออยทู ีน่ ก่ี อน อยาเพงิ่ เขาไป
ดเู ลย จนกวาเราจะเอาตวั เขาออกมาได”
“ฉัน...ฉนั ทําอะไรไมถ ูกแลว ไชยยนั ต...”
หลอ นครางเสยี งสั่นเครือ นํา้ ตาปร่ิม สายหนา อยูไปมา แลว มองไปทางพรานใหญ พมึ พํา
อยา งเลือ่ นลอย
“โปรดเถดิ ชวยเขาดว ย...”

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1011

รพินทรเ รียกแงซายใหเขามาน่ังเปน เพือ่ นหญงิ สาวอยูตรงนน้ั เขากบั ไชยยนั ตผละไปท่ี
กอ นหินทีเ่ ชษฐานอนหมดสตติ ดิ อยภู ายใตอ กี ครงั้ ภายหลงั จากตรวจดูบริเวณอยางรอบคอบแลว ก็
บอกวา

“หนิ กอ นน้ี นา้ํ หนกั ประมาณสองตันเศษ เราพอจะเขยอื้ นมันออกไดโ ดยใชค วายทง้ั สบิ
หา ตวั ทมี่ อี ยูชว ยฉดุ ลาก”

ไชยยนั ตเ มม รมิ ฝป ากแนน สองไฟฉายตรวจดูซอกภายใน อันมีรา งของเชษฐานอนควา่ํ
หนาตดิ อยอู กี ครง้ั ในภาวะคบั ขันขีดสดุ เชนน้พี สิ ูจนใ หเ ห็นชัดวา คนอยา งไชยยนั ตม สี ติดอี ยางยงิ่
แมจ ะตกใจตอ เหตุการณส ักเพยี งใดก็ตาม เขาก็ไมไ ดป ระหมางันงกจนเสียการเลย

“สําคญั ทีส่ ดุ กค็ อื ในขณะทีห่ ินเขยื้อน เราจะแนใจไดอ ยางไรวา มนั จะไมไปบดทบั เอา
เชษฐาเขา”

พรานใหญส ่ันศีรษะ ช้ใี หดูซอกแคบอนั เปน รองพอดที ร่ี า งกายของเชษฐานอนอยู
“ไมท ับหรอกครับ ผมกลา เอาหัวเปน ประกัน คุณไชยยนั ตสังเกตบริเวณที่คณุ ชายนอนอยู
น่นั ซคิ รับ มันเปนรอ งลึกชอ งวางพอดี มมุ พงิ ของหินกอ นนีก้ บั โขดหนิ ที่ยนั อยจู ะไมมที างเบยี ดชดิ
ไปกวานไ้ี ดอกี แลว ตอใหหินเขยื้อนอยางไร”
อดีตนายทหารปน ใหญก ดั กรามนนู เปน สนั ลังเลอยคู รกู ต็ ดั สินใจ
“เอาละ ผมเชื่อคณุ ลงมือจดั การได!”
รพินทรก็ส่งั การในทันทีนน้ั

ควายทั้งสบิ หา ตวั ถูกนาํ มาเขา เชอื กไนลอนขนาดใหญ มดั พันหนิ มฤตยกู อนน้นั ไว แลว
โยงกาํ ลงั ฉดุ ลากของควายทง้ั หมด โดยเฉลีย่ กาํ ลังใหใ ชไ ดพ รอ มกันทง้ั หมดทุกตวั ทศิ ทางทจี่ ะฉดุ
ใหเ ขย้ือนหนิ กาํ หนดไวทางดานซา ยของเนนิ เขา อนั เปน ระดับทีค่ วายจะออกแรงไดอ ยา งถนดั

รพินทรก ับไชยยันตค อยยนื คมุ ดูจังหวะของการขยบั เขยอื้ นกอ นหนิ พรอ มท้ังเปน ฝา ย
ออกคําส่ัง พวกหนึง่ แยกไปคมุ ควาย อีกพวกหนง่ึ คอยจังหวะนําตวั เชษฐาออกมาในทนั ทีทพ่ี อจะนํา
ลอดชอ งออกมาได ทุกสิง่ ทุกอยางดําเนนิ ไปอยางรวดเร็วแขงกบั เวลา โดยการประสานงานอยา ง
คลองแคลว พรอ มเพรียง

เม่ือทกุ อยางพรอม และภายหลังท่ีตรวจดจู นเปนที่แนใ จแลว รพนิ ทรกอ็ อกคาํ สงั่ ใหควาย
เรมิ่ ฉุด

เชอื กไนลอนขนาดลามชา ง เริม่ ตึงขึ้นเปน ลําดับ ทุกคนใจเตน ระทกึ เขมนมองไปทหี่ ิน
ใหญก อนนน้ั เปน ตาเดยี ว ไชยยันตล งนอนพังพาบกับพน้ื คอยสงั เกตระดบั เบ้อื งลางทชี่ ิดกบั รางกาย
ของเชษฐา แลว คอยรอ งบอกรพนิ ทรอกี ทอดหนึ่ง อึดใจตอมา หินกอ นน้ันกเ็ ริม่ ไหวตวั เบาๆ เสียง
ตะโกนบงการ และรองบอกกนั ดงั เอะอะไปหมด

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1012

ในทสี่ ุดระดับทม่ี ันพิงเบยี ดอยูอยางกระชนั้ ชิด กค็ อ ยๆ ผละหางออก และในทันทีทไี่ ด
ระดับพอจะฉดุ รา งของเชษฐาออกมาได ไชยยนั ตก พ็ รวดเขาไปถงึ สหายผหู มดสติของเขาทางดา น
ศรี ษะ จบั ซอกแขนไวลากออกมา อกี หลายคนกก็ รูเขา ชว ยอยางทันการ

เชษฐา วราฤทธ์ิ หลุดพนจากซอกหนิ นั้นออกมาไดในพริบตานนั้ เอง ทั้งหมดนอกจากดา
ริน และแงซายผูน่ังอยหู า งๆ พรเู ขามามงุ ลอมอกี ครั้ง

ภายหลังจากการตรวจอยา งถถ่ี วน กพ็ บวา ไมมรี า งกายสว นใดของหวั หนาคณะแหลก
เหลวไปเหมือนอยา งที่วติ กกนั ในครั้งแรก แผลฉกรรจท ี่เกดิ ขนึ้ นนั้ มีเฉพาะทข่ี าออ นเหนือเขาซา ย
ขึน้ ไปเล็กนอ ย เปนรอยถกู คมหนิ บาด ราวกบั ถกู ฟน ดวยขวานลึกและยาวมาก เลอื ดยังคงทะลกั
ออกมาเปนลิม่ อยูเชน นนั้ ใบหนา มีรอยครดู กับหนิ ถลอกปอกเปก และศีรษะแตกอีกสองแหง เชษฐา
หมดสติ หายใจรวยๆ ชพี จรเตน ออน

รพินทรเอาผา ขาวมา บดิ เปน เกลยี ว พนั โคนขาคนเจบ็ ไวห ามเลือดช่ัวคราวกอ น แลว เงย
ขน้ึ บอกเรว็ ปรอื๋ กับไชยยันต

“ตามคุณหญิงเขามาเถดิ ครบั เราไมมีทางรูไดเลยวา คณุ ชายเปน อยางไรบา ง นอกจาก
แพทยเ ทานั้น”

ไชยยนั ตเผน หวอื ตรงเขาไปทด่ี ารนิ ผูน ่ังซึมอยู ฉุดแขนยนื ขน้ึ
“นอ ย! อยาตะลึงอยูอยางนี้ เราเอาเชษฐาออกมาจากใตห นิ ไดแลว เด๋ยี วน้เี ธอคนเดียว
เทาน้นั ทีจ่ ะชว ยเขาได”
แลวไชยยนั ตก ล็ ากขอ มอื ดารนิ วง่ิ เขา มา ทกุ คนท่ีมุงอยหู ลกี ทางใหห ลอน แพทยส าว
ประจาํ คณะ พยายามรวบรวมสติอยูอ ึดใจ กต็ รวจดูท่ีบาดแผลและบริเวณท่วั กายของคนเจบ็ อนั เปน
พชี่ ายรวมสายโลหิตของหลอ นเอง คนอื่นๆ รายลอมจอ งามองดหู ลอ นดวยใจอนั สั่นระทกึ
“พ่ใี หญ ตองไดร บั การผาตดั เดี๋ยวน!ี้ ”
หลอ นเงยหนา ขึ้น บอกเสยี งแตกพรา มองไปยงั ทุกคนอยางขอความชว ยเหลอื ไชยยนั ต
ครางอยูในลาํ คอ หนั ไปมองดูรพินทร
“สั่งมาเถิดครบั คุณหญงิ ตองการใหพ วกเรารบั ใชอ ะไรไดบา ง”
พรานใหญพดู โดยเรว็
ดารนิ กาํ มือท้ังสองแนน พยายามระงบั ความรสู กึ อยา งยากเย็น
“สิ่งทส่ี ําคญั ที่สุดในขณะนกี้ ค็ ือ เราตองการสถานท่ี มันตอ งไมใชทนี่ ีแ่ น และตอ งเร็ว
ทีส่ ุดดวย เดย๋ี วนแ้ี หละ!”
รพินทรล ุกขึ้น มองลงไปยังบริเวณแคม ปเบื้องลา ง ขณะน้ีทองฟาเริม่ สวางขึ้นรางๆ แลว
“เรากลับลงไปทแี่ คมปของเราไดแ ลวครบั พวกมนั เปด ไปหมดแลว ผมรบั รองวา มันจะยงั
ไมย อ นกลบั มาเลน งานเราอกี ตลอดระยะเวลายส่ี บิ สชี่ ัว่ โมงขางหนา น”้ี
“ถา งนั้ เอาเชษฐาลงไปเดย๋ี วน้ีเลย”

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1013

ไชยยนั ตบอกทนั ควันโดยไมม กี ารลังเล พลางหนั มาทางดารินจอ งตาเขมง็ แผวเสยี งลง
“นอย! เชษฐาจะตอ งปลอดภัยใชไ หม เธอแนใจอยา งนนั้ ”
แพทยสาวกัดรมิ ฝปากแนน ขอบตาแดงเรอ่ื
“ฉันยังบอกอะไรไมไดท งั้ สน้ิ บอกไดอ ยา งเดยี ว พใ่ี หญส าหสั มาก ชวยกันแบกเขาลงไป
เถอะ ชาไปแตล ะวนิ าที ความหวังมนั ก็หมดไปเทานน้ั ”
รพนิ ทรสั่งการในทนั ทนี ั้น
ลูกหาบหลายคน ตรงเขา มาเพอ่ื จะชว ยกันหามรา งของคนเจ็บ แตแ ลว ทนั ใด...รา งอัน
กํายาํ ตระหงานเง้ือมของใครคนหน่งึ กแ็ ทรกขวางเขา มาเสยี กอน ผูนั้นคอื แงซาย หนมุ ชาวดงพเนจร
โดยไมเอย คาํ ใดท้ังสิน้ แงซายกม ลงซอ นรางอันหมดสตขิ องเชษฐา อมุ ข้ึนดว ยลาํ แขนอัน
แขง็ แรงทงั้ สองขา งเหมอื นอมุ เด็กหรือผูห ญิง
“เบาทีส่ ุดนะ แงซาย พยายามอยา ใหก ระเทอื นไดเ ลย” ดารินสั่งแผวๆ
ไมก่นี าทหี ลงั จากนัน้ ทุกคนกก็ ลับลงมายังบรเิ วณแคม ปอีกครั้ง อนั เปนเวลาท่ีสวา ง
มองเห็นหนากนั ชดั พอดี กระโจมที่ขาดลงมากองคลมุ พ้นื ถูกขงึ ขน้ึ อกี ครง้ั สรรพสงิ่ ถูกจดั เตรยี มข้นึ
อยางรวดเรว็ ฉบั ไว เพอื่ ใหทนั กับงานกูช ีวติ ของหัวหนาคณะ
ทกุ คนทาํ งานกนั อยางหนักไมเ ห็นแกเหนด็ เหนือ่ ยออ นเพลีย เหตรุ า ยแรงที่เกดิ ขนึ้ ขจัด
ความออนเปลย้ี อดิ โรยที่ตา งไดเ ผชญิ มาเสียจนหมดสิ้น มแี ตความวิตกกระสบั กระสายอยางบอกไม
ถกู

ในกระโจมพกั รางอันหมดสตขิ องเชษฐานอนแนนง่ิ อยบู นเตยี งสนาม ดาริน...บดั นี้
สติสัมปชัญญะของหลอ นกลบั คืนมาครบถวนแลว สาํ นกึ บอกกบั ตนเองวา ชวี ติ ของพ่ีชายจะอยหู รือ
จะไปยอ มข้นึ อยูกบั หลอ นคนเดยี วเทา น้ัน หญงิ สาวปฏิบตั ิงานอยา งคลอ งแคลวรวดเร็ว แตร อบคอบ
ทุกระเบยี ดนว้ิ ดว ยอาการเครงขรมึ ไชยยนั ตท าํ หนาทพ่ี ยาบาลลกู มอื ผชู วยเหลืออยใู กลชิด รพินทร
ยนื หางออกมาเล็กนอย คอยชว ยเหลือในวงนอก สวนทีห่ นา ประตูกระโจมแงซายยนื ตระหงา น
นัยนตาเบิกโพลนอยูท ่นี น่ั ใบหนา สีทองแดงนน้ั ดเู ผือดขาวผิดไป เบ้ืองนอก พรานและลูกหาบทกุ
คนนั่งจบั เจา รวมกลุม ตลอดทัง้ บรเิ วณแคม ปเงยี บสงดั

ชัว่ ขณะหนงึ่ ระหวางการจดั การอยกู บั คนเจ็บผูเปนพี่ชายงว นอยนู ัน้ ทกุ คนที่รว มอยใู น
เตน็ ทเ หน็ ศลั ยแพทยส าวยนื กายสนั่ เทาชะงกั นงิ่ อยกู บั ที่ ใบหนา กม อยางทอแททอดอาลัย ทรดุ กาย
ลงไปน่ังฮวบกบั เตียงสนามขา งๆ อีกตวั หน่ึง คอตก

ไชยยนั ตก ับรพินทร กพ็ รวดเขา ถงึ ตวั ในบดั นนั้
“นอย!...”
เสียงไชยยนั ตห ลดุ ปากออกมาแหบเหอื ด แทบไมผ า นลาํ คอ จองหญงิ สาวดว ยตาอนั เบิก
กวา ง

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1014

“บอกซิ เชษฐาเปน ยงั ไง?”
ดารินเงยหนา ข้นึ อยา งแชม ชา ริมฝปากสนั่ ริก นํ้าตาทสี่ ะกดกล้ันไวเ ปน เวลานาน บดั นี้
ไหลรนิ เปนทาง หลอนมองดูหนา พรานใหญก ับเพื่อนชายอยเู ชน น้ัน สะอืน้ ขนึ้ มาตดิ อยทู ี่ลาํ คอ ไม
สามารถจะกลาวคําใดออกมาได นอกจากสา ยหนาอยไู ปมา ไชยยันตจ บั ไหลท ั้งสองขางของหลอน
เขยา โดยแรง กระหดื กระหอบล่นั เตน็ ท
“นอ ย! เธอคงไมบ อกฉนั นะวา เชษฐาหมดหวงั เสยี แลว!!”
“ฉันกไ็ มอ ยากบอกตนเองเชน นเี้ หมือนกนั ”
หลอนพูดอยา งยากเย็น กดั กรามแนน หนา ขาวเผอื ดปราศจากสเี ลือด
“พ่ใี หญเ สียเลอื ดมากเหลือเกิน ความหวงั ของเขามีอยทู างเดียวเทา นนั้ คอื การใหเ ลอื ด
โดยเร็วทส่ี ดุ แตเดี๋ยวน้ี เราอยกู ันกลางปา ลกึ ...”
เสียงของหลอ นขาดหายไปเพียงแคน ้ัน
มันเปน ความเงยี บสงดั ...จนแทบวา จะไดย นิ เสยี งหวั ใจของแตละคนเตน ไชยยนั ตก ัดรมิ
ฝป ากแนน หนั ไปมองหนา รพินทรอ ยา งมดื มน พรานใหญป าดแขนขึ้นเชด็ ปลายจมกู
“ผมคิดวา ควรจะมีหวงั นะครบั คณุ หญิง อยา งนอยพวกเราก็มกี นั อยหู ลายคน และทกุ คน
พรอมทจี่ ะชว ยคุณชาย ไมว า จะหนักหนาสักขนาดไหน ถา หากวา เราชว ยกนั ได”
“ฉันเขาใจดใี นขอน้ัน และขอขอบคณุ ”
ดารินพดู ดวยเสยี งไมเกินกระซบิ ลกั ษณะของหลอ นยามน้เี หมอ ลอยสนิ้ หวงั หมดอาลัย
ตายอยากตอ ทกุ สิง่ เพราะความทุกขก ลัดกลุมเขา ครอบงาํ โดยตลอด
“แตคณุ คงพอเขา ใจนะ การถายเลอื ด ไมเหมือนกับการถายน้ํา สาํ หรบั ฉนั หรอื ไชยยันต
สองคนน่ี เปน อันวา หมดหวงั แลว เพราะเลอื ดของเราทงั้ สองคนละกลุมกบั ของพใี่ หญ สวนคนอ่นื ๆ
เราจะรไู ดอ ยา งไรในเม่อื ไมไ ดม เี ครือ่ งมอื สอบตรวจหากลุมเลอื ดไดแ นช ดั การใหเ ลือดผดิ กลุม กค็ อื
การฆาตกรรมชดั ๆ”
“คุณชายเลือดกลมุ อะไร?”
เขาถามโดยเรว็
“บอกกลมุ เลอื ดของคณุ มาดกี วา หากคณุ เคยเทสตไวก อ นแลว ฉนั จะบอกคณุ เองวา คุณ
จะกูชวี ติ ของไวไ ดไ หม?”
“กรุปบี ตรงกันกับของคณุ ชายหรือเปลา ?”
ดารินท้งิ มอื ลงอยา งสนิ้ หวงั หลอ นไมไ ดต อบคําใดแกเ ขา แตสายตาทีม่ องมานน้ั ยอม
บอกชดั
ขณะนนั้ เอง เงาตระหงานเง้ือมของแงซาย กเ็ คล่ือนเขามาหยดุ ยืนอยูข า งเตยี งคนเจบ็
“ทําไมนายหญงิ ไมถามแงซายดบู า ง?”
เสยี งหา วๆ นน้ั กังวานไปทง้ั บรเิ วณอนั เงยี บสงัด

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1015

“แกเคยรกู ลุม เลอื ดของตวั แกเองหรอื แงซาย?”
ไชยยนั ตข มวดควิ้ ถามมาโดยเรว็
“ผมเคยไดร ับการผา ตัดในโรงพยาบาลเมอื งแรงกนู มาคร้ังหนึง่ ผมจาํ กลมุ เลือดของผม
ได”
แววตาของศลั ยแพทยสาวตนื่ ขึน้ เลก็ นอ ย จองน่ิงมายังคนใชชาวดง
“เธอเคยผาตดั มาแลว เนอ่ื งในอะไร?”
“แอปเพนดกิ ซ! ”
หญงิ สาวซอยเปลอื กตาถีเ่ ร็ว
“แลว ที่เธอวา เธอจาํ กลมุ เลือดของเธอไดนน้ั นะ กรุปอะไร?”
“เอบี เนก็ ฯ”
“วายังไงนะ? บอกใหมซิ แงซาย!”
ม.ร.ว.หญิงดาริน รองลน่ั ออกมา ทะลง่ึ พรวดขน้ึ ยืนลมื ตากวาง
“เอบี เนก็ กะทปี ”
ดารนิ ตัวสน่ั เทาอกี ครั้ง แตใ นครงั้ น้ี อยใู นความหมายตน่ื เตน โสมนสั แทบจะระงบั ไว
ไมได ใบหนา อันซีดเซยี วปรากฏสีเลือดขึ้นในบดั นั้น ตาเปน ประกาย ตรงเขา มาเขยาแขนแงซาย
โดยเรว็ รอ งถามละลา่ํ ละลกั
“เธอแนใ จหรอื แงซาย วาเลอื ดของเธอกรปุ น้ีจริงๆ โดยจําไมผ ิด”
ทุกคนเหน็ ใบหนาสีทองแดงดวงนนั้ ยงิ ฟน ย้มิ
“แนใ จครบั นายหญิง และถา เลือดของแงซายเปน กลมุ เดียวกันกับของนายใหญ ก็ขอให
เลอื ดทกุ หยดของแงซาย จงไปชวยชวี ติ ของนายใหญเถดิ แมวา แงซายจะหาชวี ติ ไมอ กี แลว ภายหลงั
จากนนั้ ”
ทุกคนองึ้ ไปชวั่ อึดใจในวาจานนั้ แมก ระทงั่ รพนิ ทรเ อง
ดารินหลับตาลง ประสานมือไวในอก ใบหนาแหงนเงยขน้ึ พมึ พาํ ออกมาอยางแผว เบา
ทีส่ ุด
“ขอบคณุ ตอพระผูเปน เจา !...ขอบคุณตอ ส่ิงศักดิ์สทิ ธทิ์ ้งั หลาย!”

ไมกีน่ าทหี ลงั จากนน้ั รางอนั กํายําสูงใหญข องอดตี นายทหารกองโจรกะเหร่ียง ผเู ขามา
สมัครเปน คนรับใชคณะเดนิ ทาง กน็ อนน่งิ เหยยี ดยาวอยบู นเตียงสนาม เคยี งคกู บั เชษฐาระหวา งการ
ถา ยเลอื ด เจา หนมุ ชาวดงผลู กึ ลับนอนแหงนมองหลังคากระโจม รองเพลงกะเหรีย่ งอยูในลําคอเบาๆ
ซึ่งไมม ใี ครเขา ใจความหมาย นอกจากรพนิ ทร ผูซง่ึ ในขณะนีก้ ไ็ มม เี วลาพอทจี่ ะสนใจส่ิงใด
นอกจากคอยภาวนาเอาใจชว ยดารนิ ในการกชู ีวติ ของราชสกลุ หนุม หวั หนา คณะเดนิ ทาง

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1016

ครง่ึ ชัว่ โมงตอมา บรรยากาศก็เตม็ ไปดว ยความหวังอันแชมชนื่ ข้นึ สงั เกตไดจ ากสหี นา
และแววตาของดารนิ วราฤทธ์ิ

ภายหลังจากการถา ยเลือดเสรจ็ เรยี บรอ ย ดารินก็สง นมสดกระปอ งใหญท ีไ่ ชยยนั ตเ ตรยี ม
เปดไวแ ลวใหแ กแงซาย ออกคําสง่ั แผวเบา

“ดืม่ เสียใหห มด แงซาย แลว นอนพกั อยูท่นี แ่ี หละ อยา เพ่งิ เคลื่อนไหวไปไหน ฉนั ตอ งการ
ใหเธอนอนหลับดวย”

“แตผ ม...”
แงซายขยบั จะโงหวั ขึน้ ฝามอื ของหญิงสาวก็แตะไหลไ ว
“นีเ่ ปน คําสงั่ !”
หนุม ชาวดงชะงกั มองประสานสายตาที่จอ งมาอยางบังคับก่งึ ขอรองนั้นอยูอดึ ใจ กป็ ฏบิ ัติ
ตามคาํ สั่งโดยดี รบั กระปอ งนมมาดืม่ ชา ๆ จนหมด แลว เอนกายลงนอนตามเดิมหลบั ตาลง
หญิงสาวหนั ไปมองดูรางอันหมดสติของพช่ี ายอีกคร้ัง ทรุดกายลงบนมา น่ัง ยกมือข้ึนลบู
ใบหนา ของตนเอง ไชยยนั ตก ส็ ง บร่ันดีมาให หลอ นรบั มาดม่ื รวดเดยี วพรอมกบั ระบายลมหายใจยาว
เยือกออ นเปลย้ี เพลยี ใจสุดประมาณ แตกเ็ ปย มไปดว ยความหวงั อันสดใส
“คณุ ชายปลอดภัยแลว ใชไ หมครับ หมอ?”
รพินทรถามขึ้นเบาๆ
“เพยี งแตผานพน วนิ าทสี ําคญั ทส่ี ุดไปไดเ ทา นนั้ ”
หลอ นตอบอยา งระโหย ดวงตาอนั อิดโรยมองเหมอ ไชยยนั ตก ็กาวเขา ไปโอบกอดไหลไ ว
กระซิบออ นโยน
“เอาละ นอนพักเสยี เถอะ นอ ย เธอกะปลกกะเปล้ยี เต็มท่ีแลว เมื่อคนื ก็ไมไ ดพ ักเลยทั้งคืน
ไมตอ งกังวลอะไรหรอก ฉนั จะเฝาเชษฐาเอง”
“ถูกของคุณไชยยันต คณุ หญิงควรพกั ไดแ ลว ”
พรานใหญพดู แผว ตา่ํ มาอกี คนหนง่ึ
ดารินไมเ อย คาํ ใดอีกคร้ังน้ี ใชป ลายนวิ้ ขยเ้ี บาๆ ที่ดวงตาทัง้ สองขาง แลว เดนิ โผเผไปทิง้
ตัวอยา งหมดแรงลงบนเตยี งของหลอ น มอื ทง้ั สองประสานวางไวบ นอกผลอ็ ยหลบั ไปดว ยความ
ออนเปลย้ี เพลยี แรง ภายในไมกี่อดึ ใจตอ มา
แงซายคอยๆ ลมื ตาขึ้น พรอมกบั ยันกายผงกหวั จะลกุ ขนึ้ แตรพนิ ทรก อดอกไวก ระซบิ
เฉียบขาด
“แกกเ็ หมือนกนั แงซาย ลมื คาํ สง่ั ของนายหญงิ เสยี แลวหรือวา ใหแ กนอนพัก ถึงแกจะ
เปน คนดง แกกม็ กี ารศกึ ษาพอทจ่ี ะเขา ใจอะไรไดแลว เราตอ งการใหน ายใหญแ ละแกปลอดภัย
ดวยกันทงั้ สองคน”

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1017

อดตี นายทหารกองโจรกะเหร่ียงยักไหลน ดิ หนงึ่ เอนกายลงตามเดิม พรอ มท้ังปดเปลอื ก
ตาลงอกี คร้งั แมจ ะถายเลือดในกายใหแ กเ ชษฐาเปนจาํ นวนมาก แตล กั ษณะทา ทีของแงซายแทบจะ
ไมมอี ะไรผดิ ปกติเลย ยังแขง็ แรงทรหดอยเู หมือนเดิมราวกับไมไ ดเ กิดอะไรข้ึน

บัดนภี้ ายในกระโจม คงเหลอื แตเ พยี งไชยยนั ตก บั รพินทรสองคนเทาน้นั ท่ยี นื มองตากนั
เงยี บๆ ดวยความรูสกึ ที่ไมอ าจเอยออกมาเปน คําพูดไดใ นเหตุการณร ายทีเ่ กิดขึน้

“เปน ความผดิ ของผมเอง...”
ในทสี่ ุด พรานใหญพ มึ พําขึน้ แหบๆ
“ถาผมตดั สินใจระเบิดปากดา นท้ังสด่ี า นเสยี กอ นตามท่คี ณุ หญิงบอก คุณชายคงไมไ ดร ับ
อันตรายถงึ เพยี งน”ี้
ไชยยนั ตส ายหนาอยางไมเหน็ ดวย เดนิ เขามากอดคอรพนิ ทรไ วดว ยความรักสนทิ ย้มิ ให
“ไมใชค วามผดิ ของคณุ หรือใครทัง้ น้ัน มนั ถึงคราวท่เี ชษฐาจะเคราะหรา ย ท้งั ๆ ทเี่ ขาเองก็
เปนคนรอบคอบรัดกมุ ท่สี ุดในคณะของเรา ชวยไมไดจรงิ ๆ คณุ และพวกเราทกุ คนทําดีทีส่ ุดแลว ใน
เหตุการณทผ่ี า นมาทงั้ คืน ใหตายเถอะ! ไอแหวงเลน งานเราในคร้งั นที้ าํ เอายบั เยนิ ทเี ดยี ว เกือบตาย
กนั หมดทุกคน โชคดที ีค่ ณุ ไหวทนั ฝงระเบิดไวก อน ไมง ้นั กย็ ังเดาไมถ ูกวา ปา นนเี้ ราทัง้ หมดจะอยใู น
สภาพไหน”
“เราจะเอายงั ไงกันตอ ไปครบั คณุ ชายมาเจบ็ สาหสั เสยี อยา งนแ้ี ลว”
อดตี นายทหารปนใหญอ ง้ึ ไป เมม ริมฝปากแนน น่กี ก็ าํ ลงั เปนปญหาใหมสําหรบั เขาอยู
เชน กัน ในเมอ่ื หวั หนา คณะหรอื อีกนัยหนงึ่ ‘ผนู าํ ’ ไดเกดิ มีอันเปน ไปเสยี เชนนแี้ ลว ทุกสิ่งทุกอยาง
มันนาจะตองชะงักลมเหลวไปหมด อยา งนอยก็ชวั่ ระยะเวลาหน่ึงทัง้ เขาหรอื ดารินกด็ ี ขณะนีย้ อ มไม
มีแกจ ติ แกใ จทจ่ี ะคดิ ถึงเร่ืองอนื่ ใดทัง้ สิน้ นอกจากความปลอดภยั ของเชษฐาเปน อนั ดบั แรก
“ผมก็ยังตดั สนิ ใจอะไรไมถ กู เหมอื นกันรพนิ ทร”
ในทส่ี ดุ ไชยยนั ตก เ็ อย แผว ตา่ํ ตบไหลจ อมพราน ฝน ยม้ิ ให
“ถา เปรยี บการโรมรนั ระหวางเรากับไอแ หวง เปน เหมือนสงคราม ขณะนี้ฝา ยเรากอ็ ยูใ น
ฐานะเพลี่ยงพลาํ้ เสียแลว เพราะแมท ัพกาํ ลังแย อยา งไรกต็ าม รอใหเขาฟน และดอู าการกอ นดกึ วา
แผนการตอไปคอ ยวางกนั ภายหลงั จากน้นั ขณะนหี้ นาทข่ี องคณุ มีอยา งเดียวคอื หาทางปองกนั พวก
เราทุกคนไวใหพ น จากการโจมตซี ํ้าเตมิ ของมนั อีก ตง้ั รบั รกั ษาท่มี ัน่ ไวพ ลาง ยงั ไมม กี ารรกุ อยางใด
ทง้ั ส้ิน เอาละ คุณมธี รุ ะอะไรจะดําเนนิ การกเ็ รง ทาํ เถดิ ทางนไี้ มตอ งหว ง ผมจะดแู ลเขาเอง”

บรรยากาศของแคม ปตลอดท้งั วนั เต็มไปดว ยความตงึ เครยี ดขีดสุด ลกู หาบเสยี ชวี ิตไปอกี
คนหน่ึงจากจาํ นวนทั้งหมด 10 คนท่เี หลือ เทาๆ กับทีห่ วั หนา คณะกต็ กอยใู นอาการหนักอยา งทไี่ ม

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1018

เคยมใี ครคาดฝน มากอ น อนั เนอ่ื งมาจากผลของการบกุ เขา โจมตีของกองทพั ชา งมฤตยู ภายใตก ารนํา
ของไอแ หวง จอมมหากาฬ

พวกลูกหาบเรม่ิ จะขวญั เสยี อกี คร้งั รพินทรต องมงี านหนกั ในการปลุกปลอบใจคน
เหลา น้นั รวมทง้ั จัดวางแผนปองกันการยอนรอยเขาจูโจมซ้าํ ของกองทัพชางอยา งมน่ั คงแข็งแรง
ทีส่ ุด ทุกคนหนาดาํ คร่าํ เครยี ดแทบจะไมม เี วลาไดพกั ผอ น ทา มกลางความวติ กกงั วล และกลิ่นไอ
ของมหาภยั ทแี่ วดลอ มอยทู กุ ขณะ

ประมาณยํา่ คะ เชษฐาก็รสู ึกตัวไดสตขิ น้ึ มาจากยาสลบทีด่ ารนิ ใหไ วระหวา งการผา ตัด
และใหเ ลือด รพนิ ทรไ ดเ หน็ ธาตุแทแ หง เลอื ดนกั ตอ สูเผชญิ ภัยของราชสกลุ หนุม อนั เปนนายจา งของ
เขาอยางแจม ชดั อกี ครงั้ ดว ยความยกยองคารวะในนาํ้ ใจ ทนั ทีทล่ี มื ตาข้ึน เชษฐากย็ มิ้ ใหก บั ทกุ คน
ราวกบั วา เขาไดต นื่ ขนึ้ จากการหลับธรรมดา และมองเหน็ ภาวะอนั หนกั ของตนเอง (ในสายตาของ
ทกุ คน) เปน เรอื่ งชวนขบขนั

ภายหลงั จากรบั ทราบเรอ่ื งราวโดยตลอดเกย่ี วกับตนเอง เชษฐากพ็ ยักหนา เรยี กแงซายเขา
ไปนั่งใกลเตยี ง สงมือออกมาใหจบั บีบกระชับแนน

“ฉนั ไมมีคาํ ขอบใจใดๆ จะใหแ กน ายได แงซาย”
เขากลาวข้ึนดว ยเสยี งลึก ตาจบั นิ่งอยูท่ใี บหนาของหนุมพเนจรชาวดงผเู ปนคนใช
อาสาสมัคร
“นอกจากจะพดู วา ชวี ติ ของฉนั ตกเปนหนี้ของนายสองครัง้ แลว และในครง้ั น้มี นั มี
ความหมายทสี่ ุด ถา ไมม นี ายอยใู นคณะของเราน่ี กจ็ ะไมม ีฉันอยใู นโลกน้ีอกี แลว ฉันจะไมลมื นาย
เปนอนั ขาด”
“นคี่ ือการรับใชโดยหนา ท่ีตามทผ่ี มไดปฏญิ าณไวกอนจะออกเดนิ ทางมา เจานายอยา ได
ถือวา เปนหนี้ใดๆ ทัง้ สิน้ ”
แงซายตอบอยา งสงบสาํ รวม แลวกมศีรษะคํานบั พลางถอยหา งออกไป
เชษฐามองผา นไปยังใบหนา ของทกุ คนทลี่ อมเขาอยูด ว ยความเปน หว ง
“ขอบใจ-ขอบใจพวกเราหมดทกุ คน สําหรบั เหตกุ ารณทผี่ านมาเมอ่ื คนื ถึงอยา งไร เราก็ยัง
สามารถไลพ วกมนั ใหแตกกระจายถอยไปได”
“คุณชายรสู กึ เปนอยางไรบา งครับ?”
พรานใหญเ อย ถามข้นึ ดวยเสียงกระซบิ
หวั หนา คณะยมิ้ อยา งบึกบนึ มองดูขาตนเองทถ่ี ูกพนั หนาแนน ไวดว ยผาพันแผลหลายชนิ้
“ผมไมอยากจะคิดวา ผมเปน อะไรมากนกั หรอกรพนิ ทร”
แลวกเ็ ปลยี่ นสายตาไปท่ีนอ งสาว ถามเสียงแหบพราดว ยความอดิ โรยวา
“แผลของพี่สักอาทิตยพอจะเดินไหวไหม?”
ดารินจับมอื พชี่ ายไปกุมไว ยิ้มใหเ ศราๆ

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1019

“พี่ใหญไมท ราบตวั เองหรอกคะ วา สาหัสแคไ หน...อยางนอยพีใ่ หญก จ็ ะตอ งนอนแซวอยู
เปน เดอื น กวาจะปกตเิ รียบรอ ยเหมอื นเดมิ ”

สีหนา ของเชษฐาขรมึ ลง มองไปทางไชยยันตก ับรพินทรสลับกนั อยูเชนนน้ั
“แผนการเดิมของเราทั้งหมด เหน็ จะตอ งชะงักลงชว่ั คราวเสียแลว เชษฐา”
ไชยยนั ตพ ูดพรอ มกับถอนใจ
“ชะงกั ยงั ไง?”
หัวหนา คณะขมวดค้ิว
“คดิ ดู แกเจ็บปว ยอยูอยางน้ี เราไมอ ยูใ นฐานะจะดาํ เนนิ การอยา งใดตอ ไปไดท งั้ ส้นิ อยาง
นอ ยกจ็ นกวาแกจะคอยยงั ชวั่ ขึ้น”
คนเจบ็ สน่ั ศรี ษะแชมชา ยมิ้ ของเขาปลุกปลอบขวัญของทกุ คน
“ไมม คี วามจําเปน อยา งใดท่ีจะตองใหก ารเจบ็ ปวยของฉัน มาชะงกั แผนการเดิมของเรา
เสยี โดยเฉพาะอยา งย่งิ เรอ่ื งไอแ หวง ”
เขากลาวหนกั แนนมนั่ คง แลว หันไปทางนอ งสาว
“นอย! บอกพหี่ นอ ยซิ โดยอัจฉริยภาพในทางแพทยของนอย เคร่อื งเวชภัณฑท ี่เราเตรยี ม
มาอยา งครบถวน แมจ ะเปนใจกลางปา ลึกอยา งนี้ นอยพอจะรกั ษาพ่ีไดไ หม?”
“ไดคะ แตอ ยางที่บอกแลว ตอ งอาศยั เวลาหนอย จะใหห ายทนั ใดคงไมไ ดแ น”
“ไชยยนั ตล ะ ตอบหนอ ยซิ โดยอุปกรณแ ละเสบยี งกรังที่เรายงั มีกันอยพู รกั พรอ มอยเู ชนน้ี
พวกเราทกุ คนพอจะอยูกันไปไดจ นถึงเวลาทีฉ่ นั คอยทุเลาขึน้ ไดไ หม”
“ออ ขอ นัน้ ไมม ปี ญ หา”
“ดแี ลว ท้ังๆ ท่ฉี นั นอนเจ็บลุกไมขึน้ น่ี ใจฉันยังไมคิดถอยเลยแมแ ตก า วเดยี ว แกกับนอย
หมดกาํ ลงั ใจทอ ถอยเสียแลวหรอื ?”
สหายของเขาสั่นศรี ษะ
“ไมม วี นั เสยี ละ ทุกส่ิงทกุ อยา งมนั ไปรวมอยูในขอทว่ี า พวกเราเปนหว งแกเทาน้นั และ
ความเปนหว งกงั วลนแ่ี หละ ทําใหทาํ อะไรไมไ ดถนัดนัก”
เชษฐาโบกมือ สรปุ อยางเดด็ เดี่ยววา
“เพราะฉะนน้ั เปน อนั หมดปญ หาไป”
พลางหันมาทางรพนิ ทร
“ถึงผมจะเจ็บนอนแซว อยกู บั ท่ี ไชยยนั ตย ังอยู นอ ยกย็ งั อยู คุณเองหรอื แงซาย ตลอดจน
ใครตอ ใครในพวกเราทกุ คนกย็ งั อยพู อทจ่ี ะดําเนินงานได ผมนอนคอยฟง ขาวอยทู แี่ คม ป ไชยยนั ต
กับนอ ยจะดาํ เนนิ การตดิ ตามไอแ หวงตอ ไปตามแผนการเดมิ คุณมีอะไรขัดขอ งไหมรพนิ ทร? ”
พรานใหญงันไปกับการตัดสนิ ใจอันเดด็ เด่ยี วมัน่ คงของหัวหนาคณะ หนั ไปมองดดู าริน
กับไชยยนั ตเหมือนจะขอความเหน็

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1020

“สําหรับฝายผม ไมมีอะไรขดั ของเลยครับในเรอ่ื งน”ี้
“ฝา ยเรา อันมีฉนั กับไชยยนั ตส องคนกพ็ รอมเสมอ ถา นีเ่ ปนความตอ งการของพ่ีใหญ”
นอยสาวใจเดด็ พอๆ กบั พี่ชาย พยกั หนารบั คํามา
“เอางน้ั เหรอ?”
ไชยยนั ตทวนคาํ ยํ้ามาเหมือนจะยังไมแ นใจ เชษฐาผงกศรี ษะลง
“เอายังง้ัน!”
“เปนอันวาตกลง ฉันกบั นอ ย รพนิ ทรแ ละพวกทง้ั หมดจะตามไอแหวงตอ ไป ในระหวา ง
ทแี่ กนอนพักรกั ษาตวั อยทู แ่ี คมป”
“ดีมาก! ขอใหท ุกคนรูไวด ว ยวา การเจบ็ ปว ยของฉันไมใ ชอุปสรรคสาํ คัญทจ่ี ะทาํ ให
แผนการตามสงั หารไอแหวง ของเราตอ งชะงกั หรอื เลกิ ลม คนเจบ็ กน็ อนรกั ษาตวั ไป คนดกี ฟ็ าดกบั
มันตอไป งายนดิ เดยี วไมเหน็ จะตองมีอะไรยงุ ยากกงั วลใจ ถงึ อยางไรเราก็ตองมีสถานีพักหรอื อกี นยั
หนง่ึ แคม ปศนู ยกลางอยแู ลว ฉนั นอนเฝาแคม ปเ อง ใครเหนื่อยกก็ ลับมานอนพักทส่ี ถานกี ลาง คนท่ีมี
กาํ ลงั อยูผ ลดั กนั ออกไปฟาดกบั มนั จะใชเ วลานานสกั เทา ไรกใ็ หม นั รไู ป ถามันเน่ินนานจนกระทง่ั
ฉันทเุ ลาพอจะตดิ ตามมันไดอ กี กจ็ ะเขา รว มดว ยเหมอื นเคย สวนถาโชคดีเรากําจดั มนั ลงไดในเรว็ วนั
กอนท่ีแผลของฉนั จะหาย เราก็มุง ตอ หลม ชางเลย และทนี่ ั่นฉันไปนอนรักษาแผลใหหายสนิทดี
เสียกอน แลว เดินทางตอ เรอ่ื งความเจ็บปว ยของฉนั ไมจ าํ เปน ตองวิตกกงั วล ฉันมนี อ ยคอยดแู ลอยู
แลว สําหรับเรอ่ื งไอแ หวง ก็มรี พินทรเปนหลกั อยทู ั้งคน จาํ ไว นเ่ี ปนคําสงั่ แผนลาไอแหวง จะตองไม
ชะงกั ใดๆ ทง้ั สิ้น ลม มันใหไ ด! ”
ไชยยนั ตเอือ้ มมอื มาบบี ไหลค นเจ็บเบาๆ
“เอาละ สบายใจไดแ ลว เชษฐา เราจะปฏิบตั ติ ามที่แกตองการ พักผอ นเสยี เถอะ ฉนั กค็ ดิ
เหมือนกนั วาแกจะตองหายในเร็ววัน”
พรานพนื้ เมืองและพวกลกู หาบทง้ั หมด เขา มาเย่ียมดอู าการของหวั หนาคณะ แลวกพ็ ากัน
กลับออกไป ภายหลงั เมือ่ ดารินใหย านอนหลบั แกค นเจบ็ คงเหลอื แตร พินทรเทานน้ั ท่ียังคงหารอื กบั
ทั้งสองอีกเลก็ นอย
“พรงุ นผี้ มต้งั ใจไวว า จะยายทตี่ ้ังแคมป เพอื่ หลกี กลน่ิ ซากชา งเนาไปอยใู นชยั ภมู ิทเ่ี หมาะ
กวา นี้ และจะต้ังถาวรอยทู ่นี น่ั ตลอดไปเลย จนกวาเราจะจัดการกบั ไอแหวง เรยี บรอยราบคาบ จะมี
อะไรเปนอุปสรรคในการเคลื่อนยา ยคนเจ็บไหมครับ?”
พรานใหญห นั ไปถามแพทยป ระจาํ คณะ
“ไกลจากท่ีน่มี ากไหม?”
“ก็ประมาณไมเ กิน 5 กโิ ลเมตร เราจะขนึ้ ไปต้ังคา ยอยบู นเนินลกู หนงึ่ หา งจากนี่ไปทาง
ตะวนั ออกเฉียงเหนือ”
“ก็คงจะได แตร ะวังอยา ใหมกี ารกระเทือนมากนกั ”

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1021

ดารินตอบ สีหนาเต็มไปดว ยกังวล

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1022

41

คนื น้ัน ผา นไปโดยไมม ีสิง่ ใดแผวพานเขา มารบกวนใกลเคยี งบริเวณแคมป ทา มกลางเวร
ยามทจ่ี ดั ไวอ ยา งแขง็ แรง รวมทง้ั การวางแผนปอ งกันในรอบนอกอยา งรอบคอบรดั กมุ หากวาจะมี
การยอนรอยบกุ ซํ้าของโขลงชา งไอแ หวง อกี

รพินทรน อนหลับๆ ตื่นๆ สะดงุ ผวาตลอดท้ังคืน นับเปน คืนแรกแหง ชีวติ ในปาของเขา ที่
ไมอาจหลับสนิทลงไดเพราะความวติ กกังวลนานาชนิด คิดไมถึงมากอ นเลยวา ในเสน ทางเดินชวง
ระยะแรกกอ นจะไปถึงหลม ชางนี้ คณะเดนิ ทางภายใตก ารรบั ผิดชอบโดยตรงของเขาจะเกิดภัยพบิ ตั ิ
ใดๆ จนถงึ แกช วี ติ ของชาวคณะข้นึ

มันดจู ะเปนลางรา ยอยา งไรพกิ ล ทัง้ ๆ ทกี่ ารเดนิ ทางมหาวบิ ากเส่ยี งภยั แทจ รงิ ยงั ไมเริ่มตน
ลกู หาบเสียชวี ติ ไปแลวตามลาํ ดบั ถึง 7 คน และท่รี า ยกาจทส่ี ดุ คอื เชษฐา อนั เปนหัวหนา คะยงั มา
ไดรับอันตรายขนั้ สาหัสเขากลางคนั อกี

เหตุรา ยทง้ั หลายทเี่ กดิ ขนึ้ มนั เกินกวา ทเ่ี ขาจะสามารถแกไ ขปอ งกนั ได ทั้งๆ ท่ีใชความ
พยายามขดี สดุ แลว ไมเ คยมีครั้งไหนทพี่ รานใหญปรากฏกติ ติศพั ทส มญากอ งไปท่ัวเชนเขา จะไดรบั
ความหนกั ใจเชน ครั้งนี้

ยังโชคดอี ยบู า งทคี่ ณะนายจา งท้ังสาม และพวกลกู หาบท้งั หมดไมม ใี ครคิดวาเปน ความ
บกพรอ งของเขาเลย เพราะตางกร็ ูเหน็ เหตุการณก บั ตาตนเองดอี ยแู ลว วา ส่ิงทเี่ กิดขึ้นเปน เหตุ
เหลอื วิสัยอันจะโทษสิ่งใดมไิ ด นอกจากชะตากรรมของแตล ะคน แตถ ึงเชนนน้ั รพินทรกเ็ ต็มไป
ดวยความอึดอดั กลดั กลุมเหลือท่ีจะกลา ว ในวิกฤตกิ ารณท แ่ี วดลอมอยขู ณะนี้ อํานาจของปา ไมเ คยมี
อทิ ธิพลยิง่ ใหญอยเู หนอื จอมพรานอยางเขา แตบางขณะ มนั ก็สาํ แดงฤทธเิ ดชคุกคามผทู ี่อยใู นความ
ดูแลคุมครองของเขาจนยากทจี่ ะสกดั กน้ั ปอ งกันไวไ ดทนั

ส่งิ ทีน่ า วติ กสาํ หรับทุกคนตอมากค็ ือ เชา วนั รงุ ขึน้ อาการของเชษฐาทรดุ หนักลงอีก ดว ย
ความระบมของบาดแผล และพิษไขแทรก ดารนิ ปลุกปลาํ้ อยกู บั คนเจ็บอนั เปนพี่ชายของหลอน ดว ย
ความรูค วามสามารถทางวิชาการแพทยท ัง้ หมด รวมท้ังเวชปกรณท ้งั สนิ้ ทีน่ าํ ติดมาดว ยอยา งพรกั
พรอ ม พิสูจนใหเ ห็นชดั วา...หลอ นชาํ นาญแคลว คลอ งกวา การแกะรอยสัตวหรือจบั ปน มากนกั

การเคลอ่ื นยายขบวนไดก ระทําขึน้ ในขณะทีเ่ ชษฐาไมรูสกึ ตวั รา งของคนเจบ็ ถูกนาํ ขน้ึ
นอนบนเกวยี นเลม หนึง่ ซ่ึงเคล่อื นไปอยา งระมดั ระวังประคับประคอง ดารนิ นงั่ คมุ อยบู นเกวยี นเลม
น้นั คอยดแู ลพีช่ ายอยูทกุ ระยะ ขบวนทั้งหมดออกเดินทางจากที่เดมิ บา ยหนาตดั ปาราบโปรง สลับ
ไปดวยภเู ขาเลก็ ๆ ขึ้นตะวันออกเฉยี งเหนอื

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1023

ตลอดทางทีผ่ า นไป เตม็ ไปดว ยรอยเทาชางนบั ไมถว นยาํ่ อยูเ กล่ือนกลาดท่ัวไปหมด แทบ
จะทุกตารางนวิ้ ของพ้นื ทแ่ี ถบนน้ั รอยตน ไมหกั โคน ตามตีนเนินและโคนตนไมใหญ กม็ รี อยลงงา
ของพวกมันไวกระจยุ กระจาย ไมมรี องรอยของการหากินของพวกมนั อยางใดท้ังสิน้ นอกจากรอย
ของการแผลงฤทธ์ิสําแดงเดชของพวกมนั รวมทง้ั ตอนทีแ่ ตกต่ืนตกใจเสยี งระเบดิ วงิ่ กระเจงิ เปดหนี
ไปอยางไมเ ปน ขบวน ปา ทง้ั ปาเงียบเชยี บปราศจากวแ่ี ววสตั วใดทัง้ สน้ิ แมแตน กเลก็ ๆ สกั ตัว เพราะ
ผลของสงครามใหญร ะหวา งมนุษยก ับกองทัพคชสารเม่ือคนื วานทผี่ านมา

ไชยยนั ตเดนิ เคียงคกู บั รพินทรนําขบวนไปเบ้อื งหนา สาํ รวจรอยเหลานั้นไปทุกระยะ สี
หนาเต็มไปดวยความกังวล พึมพําออกมาเบาๆ

“เทา ทเี่ ห็นรอยเต็มทุงอยูน ี่ คะเนวาคงไมตาํ่ กวา 200-300 ตวั ข้ึนไปทเี ดียว ยังไมน ับพวกที่
แตกกระเจงิ ไปทางดานอ่นื ๆ อกี นา มหัศจรรยเ หลอื เกนิ ไอห วั โจกแหวงน่ันไปชักชวนชา งปาเหลานี้
มารวมกบั มนั ไดอ ยางไร เทาแลวเทารอดผมก็ยังไมอยากจะเชอื่ อยนู น่ั เอง ทงั้ ที่มองเห็นประจกั ษ
พยานชดั อยูตาํ ตา”

“ผมก็นกึ ไมออกเหมือนกันครับ แตเทาทเ่ี ห็นอยนู ่กี ็เปน การบอกชัดอยแู ลว วา ไอแ หวง
จะตอ งมีอาํ นาจอิทธพิ ลอยูเหนอื ชา งทง้ั หลายในปาน้ีทัง้ หมด เปน จอมบงการ เปน จักรพรรดิของ
พวกมนั ทเี ดยี วแหละ มนั เปนอาํ นาจทผี่ ดิ วสิ ยั ธรรมชาตขิ องชา งปาซ่งึ ผมก็ไมเ คยพบมากอน”

“นไ่ี มใชก ารลา ชางเสยี แลว แตเ ปน การทําสงครามกบั ชา งทส่ี มนาํ้ สมเน้ือทเี ดยี ว ผมชักไม
แนใ จเสยี แลว วา ระหวา งพวกเรากับพวกมนั ใครจะอยใู ครจะไป การปะทะครั้งสดุ ทา ยท่ผี า นมา ทาํ
ใหผมรูสึกวา เราประมาณการณไ อแ หวง ผดิ ไปเสียแลว มนั ไมใชสัตวร ายท่ีตกอยูในฐานะถูกตามลา
หากเปน แมทพั ฝา ยตรงขามท่มี กี าํ ลังและแผนการพรอม มหิ นําซา้ํ ยงั มเี จตนามุง มน่ั ที่จะเอาชนะเรา
ใหไ ด”

พรานใหญย ิม้ เครยี ดๆ
“แตถงึ อยางไรผมก็ยังเช่ือมนั่ อยเู สมอวา มนั เปน เพยี งสตั วด ริ จั ฉานเทานั้น”
“นีแ่ ปลวาตงั้ แตนีเ้ ปนตน ไป เราจะตองเผชิญกับกองทพั ชางเปนรอ ยๆ เชน น้ลี ะหรอื ใน
การตามลาไอแหวง”
ไชยยนั ตเ อย ถามอยางหนกั ใจ
ภายหลังเดนิ เงยี บๆ ไปอีกครใู หญ รพนิ ทรก ็ตอบวา
“ผมคดิ วา พวกมนั ท่ียกเขาโจมตีเราทั้งหมดเมอ่ื คืนวาน จะมีสกั ก่รี อยตัวก็ตาม ปา นนี้คง
กระจดั กระจายแยกโขลงกนั ออกหมดแลว โขลงใครโขลงมนั ไอแ หวงก็จะตอ งแยกไปกับบรวิ ารชดุ
เดิมของมนั คงยากท่จี ะมาชมุ นมุ พลรวมกนั เปนกองทพั ไดอ ีกในระยะน้ี”
“อะไรทที่ าํ ใหค ุณม่นั ใจอยา งนั้น?”
“วนิ าทสี ดุ ทายของการประจญั บานระหวา งเรากบั มนั เมอื่ คืนวานน้คี รบั ทาํ ใหผ มม่นั ใจ
เชนนนั้ เสยี งระเบิดและอาํ นาจระเบดิ ทําใหพ วกมันแตกกระจายหวั ซุกหวั ซนุ ปา ราบไป นั่นก็

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1024

เทา กบั เปนการแยกกําลังสวนใหญของมันใหแตกออกไปแลว ประเด๋ียวเราถึงที่ตงั้ แคมปจ ดั การวาง
แคมปถาวรเรยี บรอ ย ผมจะออกสาํ รวจอกี ครงั้ แลว จะรไู ดว าพวกมนั รวมกลมุ กันอยูเ ปน รอยๆ
ตามเดิม หรือตา งโขลงตา งแยกไป”

“ถามนั แยกโขลงไดอ ยา งคุณวา ก็เปน การสะดวกสําหรบั เรามาก แตถา มนั ยงั รวมกลุมกนั
อยเู ปนจํานวนมาก เราจะลาํ บาก ดไี มดีตอ งยิงชา งอ่นื ๆ ไปทลี ะตัวจนหมดปา กวา จะเขาถึงตัวไอ
แหวง ได เราจะหมดกาํ ลงั หมดอุปกรณส นบั สนนุ กนั เสยี กอ น” ไชยยนั ตว า

กอนเทยี่ งเล็กนอยก็มาถงึ ยอดเนนิ เต้ียๆ ลกู หนงึ่ ภมู ปิ ระเทศสลับซบั ซอ นไปดว ยแกง โขด
หนิ และหนทางเขาออกอันแคบจํากดั เหมาะอยางยง่ิ สาํ หรบั จะใชเ ปนปราการถาวร เพือ่ ตงั้ รบั การ
โจมตีของชา งโขลงไดอ ยางปลอดภยั รพนิ ทรส่งั ใหป ลอดเกวียนปลงสมั ภาระลงในทนั ทีนนั้

ภายหลังจากวางแคม ปเรียบรอ ย ในลักษณะทีม่ น่ั ถาวร พรานใหญกเ็ ขา มาในกระโจมพกั
ของนายจาง เชษฐายังคงหลับสนิทดวยยาระงบั ประสาท ดารินกับไชยยันตน่งั หารอื อะไรกนั เบาๆ
อยูท่โี ตะ สนาม

“คณุ ชายเปน ยงั ไงบางครบั ?”
แพทยส าวฝนยิ้ม ชาํ เลอื งไปทางเตยี งคนเจบ็ ถอนหายใจเบาๆ
“อยูในระหวางกําลังอกั เสบทีเดียว แตเชอื่ วาพรงุ น้ีและวันตอๆ ไปคงจะดขี นึ้ เปน ลาํ ดบั
หากไมมอี าการอยา งอ่นื ๆ แทรก”
พรานใหญมองไปยังเชษฐาดวยความเปน หว ง สายศีรษะเศราๆ
“โชคดีเหลือเกนิ ที่มคี ณุ หญิงมาดว ย และมหี ยกู ยาเวชภณั ฑมาครบ ถึงอยางไรผมก็อนุ ใจ
แลว ทีม่ ีแพทยม อื ดีเปน ผูค อยดแู ลอยใู กลช ดิ เชน น”้ี
“ขอบคุณมาก สําหรบั ความรูสึกท่ีดขี องคณุ ท่มี ีตอพวกเราทุกคน โดยเฉพาะอยางยงิ่ ใน
ภาวะเชน น”้ี
แววตาคูนนั้ บอกใหท ราบชดั วา กลาวออกมาจากใจจริง ตง้ั แตเชษฐาไดรับบาดเจบ็ สาหสั
ดารนิ เครียดขรมึ และซึมผิดไป หลอนเฝาอยใู กลช ดิ พ่ชี ายแทบจะเรยี กไดวา ตลอดเวลา ไชยยนั ตเ องก็
เชน กัน อดตี นายทหารปน ใหญไ มมอี ารมณข ันเหลืออยูอ ีก นอกจากความจรงิ จงั เอาการเอางาน
เชษฐาลมลงเสียแลวเชน น้ี เขากต็ กอยใู นฐานะที่ตองตัดสนิ ใจทกุ สิง่ ทุกอยา งแทน
“ผมจะออกไปตรวจรอ งรอยพรอมกบั เกดิ และบุญคําสามคน จะกลับในราวๆ คํ่าๆ” เขา
บอกเรยี บๆ
“ผมจะไปกบั คณุ ดวย”
ไชยยนั ตวา หนั เขา ควา ปน
“แตผมคิดวา คณุ ไชยยันตพ กั ผอ นทีแ่ คม ปน ีก่ อ นดกี วา ครับ”
พรานใหญทว ง กงึ่ แนะนาํ

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1025

“อยา งนอยท่ีสดุ กจ็ ะไดเ ปน เพือ่ นคณุ หญงิ ในภาวะเชน นี้เธออาจตองการเพอ่ื น ออกไป
กบั ผมก็ไมม ีอะไร นอกจากเดินหนกั กนั ทงั้ วัน ออมแรงไวด กี วา ถึงอยางไรเสียวันนีก้ เ็ ปนเพยี งแค
สาํ รวจดลู าดเลากอนเทา นน้ั ผมจะกลับมาสงขา ว”

ไชยยนั ตถ ือปน ยืนลังเลอยู พอดสี บตากับดารินทม่ี องมาอยางขอรอ ง ก็วางปน ลงตามเดนิ
พยักหนากบั รพินทร

“เอาละ ผมอยทู นี่ ีก่ ไ็ ด ดเี หมอื นกัน อยากจะดอู าการของเชษฐาโดยใกลช ิดดวย หนกั หนา
ฉุกเฉนิ อยา งไรจะไดเ ปน ลกู มอื คอยชว ยนอ ยถูก ถาเชษฐาไมเจ็บหนกั เสียคนเดียวเราจะสบายใจกนั
มากกวานม้ี าก ตอ ใหไอแ หวงมีกําลังพลทจี่ ะเตรยี มรบกบั เราสกั หม่ืน วา แตทมี่ นั่ ของเราในคราวน้ี
ปลอดภัยแนหรือ ถา มันบุกเขาโจมตเี ราแบบคืนน้ันอกี ละก็แยท เี ดยี ว เชษฐานอนแซวอยูอยางน”้ี

“ผมรบั รองครับ ชางตัวไหนกต็ ามทีจ่ ะบกุ ขนึ้ มายงั ท่ตี ้ังแคมปของเราน่ไี ดก แ็ ปลวา มนั
จะตอ งไตเ นนิ ชันขึน้ มา และจะเขา มาเปนเปากระสุนแบบเรยี งเดย่ี วทีละตัว จากประตูดานดา นเดยี ว
เทา นน้ั ไมม กี ารยกพลบกุ เขา มาพรอ มๆ กันไดม ากๆ ในซอกเขานเี้ ปนท่ีปลอดภัยทสี่ ดุ สาํ หรบั ชาง
ผมคํานงึ ถึงขอ นม้ี ากทสี่ ดุ ถงึ ไดเ คลื่อนยายมาต้ังม่นั ที่นี่ มนั จะเปนแหลง ท่ีเรายึดพกั ระยะยาวจนกวา
จะกําจัดไอแ หวง ไดสําเรจ็ หรือจนกวา คณุ ชายจะหายเปนปกตเิ รยี บรอ ย สดุ แลว แตอ ยา งใดอยา ง
หน่งึ จะมาถึงกอ น”

“ปญ หาสาํ คัญท่ีสุดมนั อยทู เี่ ร่อื งนํา้ โดยเฉพาะอยา งยิง่ เรามีคนเจบ็ ดว ยเชน น”ี้
ดารนิ เปรยมองมาทีเ่ ขาดว ยดวงตาโรยๆ ใบหนา งามดวงนนั้ หมองเศรา แตยังแฝงแวว
เขมแขง็ องอาจอยูเชน เดิม วันน้หี ลอนอยใู นชุดเสื้อตรวจการบางเบาสีขาวสะอาด และกางเกงบานก่ึง
กระโปรงสีเดียวกนั แลดงู ามสงา เยอื กเย็น เหมาะสําหรบั การทําหนา ทเ่ี ปนแพทยห รือพยาบาล ผดิ
แผกไปกวา ทุกวัน ไมม ีเขม็ ขดั ปนสนั้ คาดตดิ เอวเหมือนเคย หากแตม ีหูฟง ของหมอคลอ งติดอยูทคี่ อ
ผมยาวสยายเคยเคลยี ไหลยามนเี้ กลาเปน มวยลวกๆ ไว เม่อื พบเห็นกนั ครงั้ แรกทสี่ ถานีกกั สตั วข อง
นายอําพล ราชสกลุ สาวผนู ี้มผี ิวสผี อ งยองใย แตบ ดั น้ี กลิ่นไอของความตรากตราํ สมบุกสมบัน ยอ ม
ผวิ ใหเขมคล้ําลงประหนึง่ สนี า้ํ ผ้ึง งามคมซึง้ ไปอกี ลกั ษณะหนึ่ง
สตรีผนู ีจ้ ะไมม คี วามงามอะไรเลยสําหรับเขา ยามเมื่อหลอ นนงั่ ปรงุ โฉมอยหู นา กระจก..
รพินทรค ิดในชว่ั แวบ...แตง ามประทับตาตรงึ ใจทส่ี ุด ยามเมอ่ื ประทบั ไรเฟล เล็งเขา ใสเ ปา หมาย!!
ไชยยนั ตเอยถามเตอื นเร่ืองนาํ้ มาอกี คน เขาจึงตน่ื จากภวงั คต อบวา
“เรือ่ งนํา้ ไมตอ งหว งหรอกครับ ใตเนนิ นี่ลงไปทางดา นหลงั มแี อง น้าํ พเุ ล็กๆ อยูแอง หนง่ึ
...มีน้าํ ซมึ อยูตลอดท้งั ป ผมใชใหพ วกนน้ั ไปตกั ขนึ้ มาสาํ รองไวแลว คอ ยๆ ขอดข้นึ มาทีละถงั
หลายๆ เทย่ี วเขากไ็ ดห ลายปบ พอใหค ุณหญิงใชไดอยา งสบายแมจ ะไมเ หลือเฟอ นัก ใสยาฆาเชอื้ ตม
ใหเ ดอื ดเสยี หนอ ยก็สะอาดพอสําหรบั คนเจ็บ”
วา แลวก็ถอยผละจากกระโจมไป แตแลวกช็ ะงัก เพราะเสียงเรยี กมาเบาๆ เมือ่ หันกลับมา
อกี คร้ังเห็น ม.ร.ว.หญงิ คนสวยจอ งมาดวยอาการกงั วล

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1026

“อยากลบั มาใหค ่าํ นกั นะ ฉนั กับไชยยันตจ ะรออาหารคาํ่ ”
พรานใหญย กมือขึน้ แตะปก หมวก
ไมก่ีอดึ ใจหลังจากนน้ั เขา เกิด และบญุ คาํ กเ็ ดนิ ดุมๆ ออกจากบรเิ วณแคม ป หายลบั ลง
ไปในเงาบดบงั ของหมโู ขดหนิ

รพินทรกลับมาเม่อื เวลาทุมเศษ ขณะเชษฐากาํ ลงั ต่ืนรสู กึ ตัวดว ยอาการซมึ ออนเพลยี ดา
รินและไชยยนั ตร อยคอยเขาอยูแลวทโี่ ตะ อาหารซึง่ เตรยี มไวพ รอม

“นอ ยกบั ไชยยนั ตบอกผมวา คุณออกไปสาํ รวจรอย”
คนเจ็บพูดแผวๆ ยิ้มอิดโรยจบั แขนเขาไว ขณะที่พรานใหญตรงเขา ไปน่งั ขา งๆ
“ไดค วามวายงั ไงบา ง?”
“มันแยกโขลงกันออกหมดแลว ครับ ไมไ ดร วมกันอยเู ปน รอยๆ เหมอื นเดมิ ”
เขาตอบพรอมกับยมิ้ ออ นโยน
“ไอแ หวง กับลกู โขลงเดมิ ของมันประมาณ 20 กวาตัว บา ยหนา ยอ นกลบั ไปทางเขานางที่
พวกเราผา นมาแลว พวกมนั พกิ ารไปหลายตัว โดยเฉพาะไอแ หวง ขาหลงั ดานซายรสู กึ วาจะหกั
สงั เกตไดจากรอย”
ดวงตาอันหรีโ่ รยดว ยพิษบาดแผลของเชษฐา เปนประกายขนึ้ ดวยความหวัง
“คุณแนใ จหรอื รพินทร”
“แนใ จครับ”
“ถา งน้ั ความหวังของเราก็ใกลเ ขามาแลวซิ”
ไชยยนั ตร องออกมาอยา งยนิ ดี สงถว ยบร่ันดีมาใหเ ขา
“คุณคดิ ยงั ไง ทไ่ี อแหวง บา ยหนายอนไปทางเขานาง?”
จอมพรานยกมือข้ึนลบู คางอันคร้ึมไปดว ยเครา เหมอื นจะตรึกตรอง แลว ยกถว ยบรน่ั ดขี นึ้
จิบ
“ผมอยากจะเชอื่ วามันพยายามจะขา มเขาไปหลบอยใู นหบุ หมาหอน โดยอาศยั ผา นเสน
ทางใดเสนทางหนง่ึ ที่ผมเองก็ยงั ไมส ามารถจะคน ไดพ บ ตามทเ่ี คยเรยี นมาแลว เวลามนั ไมอ ํานวยให
ผมตามรอยมนั ไปไดห นอยเดยี วเทา น้นั ยังไมทราบแนว ามันจะแยกไปทางอ่นื หรือเปลา แตเ ทาท่ี
สงั เกตครา วๆ ตามเสน ทางเดนิ ของมัน ทําใหค ดิ วามงุ ไปทางเขานาง ถาไมเปน หว งทางนีต้ ามตอไปก็
คงไดร ูช ัด แตห มายความวา คืนนผ้ี มไมไ ดก ลับแน”
“ดแี ลว ทค่ี ณุ ปฏบิ ตั ติ ามสัญญา กลบั มาตามเวลาท่ีบอกไว”
เสยี งพดู เบาๆ มาจากดาริน วราฤทธ์ิ ผเู ดินออมเขา มายนื อยูอกี ฟากหนง่ึ ของเตยี งคนเจ็บ
ใชฝา มอื อังซอกคอของพ่ชี าย ตรวจอณุ หภมู ิแลวจับชีพจร ปากคงพดู ตอ

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1027

“เพยี งแตร แู นว า พวกมันสว นใหญแ ยกยา ยกนั ออกไปหมดแลว ตางโขลงตางไปกเ็ ปน
ขา วดีสําหรบั เราแลว แผนการตอไปคอยหารือกนั ใหม ถา คุณไมก ลบั คืนนี้ เราเดาอะไรไมถกู เลย
รอนใจแย เรื่องการนดั แนะในปา ถา ไมจาํ เปนจรงิ ๆ แลว ควรจะรกั ษากาํ หนดเวลานดั ใหเ ทยี่ งตรง
ทีส่ ดุ ไมง ้นั ฝายรอเปนหว งมาก”

“ผมก็คิดในขอ นี้ ถงึ ไดรบี กลบั มา ทัง้ ๆ ที่บญุ คาํ ชวนใหต ามตอ ”
แลวกห็ ันไปจบั เบาๆ ที่ปลายเทา ของเชษฐา ถามดวยนา้ํ เสียงนมุ วา
“คณุ ชายรสู ึกเปน อยางไรบา งครบั ?”
ราชสกุลหนุมฝน ยิม้ ตอบ พมึ พาํ ขอน้าํ จากไชยยันต รบั ไปด่ืมแลวผอนลมหายใจยาว
นองสาวประคองหลงั ขน้ึ เอาหมอนรองเพื่อใหทรงตวั นงั่ ถนดั
“อยากังวลไปเลยรพินทร ผมคงไมเปน อะไรมากนักหรอก วนั นแี้ ผลมันไดระยะอกั เสบ
ระบมมากหนอ ย แตน อยกฉ็ ดี มอรฟน ใหผ ม พอซมึ ๆ ไปได เช่อื วา พรงุ นีค้ งจะดีข้นึ ”
น่ันคือธาตแุ ทข องเชษฐา ผแู กรงและทรหดบึกบึนเกนิ กวาผวิ พรรณชาติสกลุ ซ่งึ ไม
สามารถจะมองเหน็ ไดใ นสายตาผาดๆ เบือ้ งนอก สมแลว ทเี่ ขาอาจหาญท่ีจะบุกปา ฝาดงไปยงั หนทาง
มหาวิบากทุรกนั ดารเบอื้ งหนา เพ่ือตดิ ตามคน หานองชายผูสาบสูญ
“เมื่อก้นี ้ีคณุ พดู ถึงวา ไอแหวง บายหนาไปทางเขานาง อาจหลบเขา ไปหบุ หมาหอน”
คนเจบ็ พยายามจะเขา รวมวงหารอื ดว ย จากกาํ ลงั ใจอนั กลา แข็งเดด็ เดย่ี วของเขา
“ถึงแมค ุณจะคน ไมพบทางดา นสตั วท่ีเชื่อมระหวางปา นอก กบั บริเวณหุบหมาหอนมา
กอนกต็ าม ถา เราพยายามติดตามมันไป ถาฝนไมตกลงมาลบรอยเสียกอ น รอยของมนั จะนําทางเรา
เอง แลวเราก็รวู า ดานลับนน้ั อยูทีไ่ หน”
“ผมก็คิดเชน นน้ั ครบั ”
“ปา บริเวณนี้เปน ปาบนเขาทัง้ นนั้ พน้ื สว นมากแหงสนทิ และแข็ง ย่งิ ใกลเขานางเขา ไปยง่ิ
เต็มไปดว ยกอนหิน เราจะคน หารอยมันไดพ บหรอื ?”
ไชยยนั ตออกความเหน็ มาตา่ํ ๆ รพินทรย งั ไมต อบเพราะกาํ ลงั ครุนคิดอะไรอยู เชษฐาก็
ตอบแทนมาวา
“ชาง ไมใชมด มนั ผา นไปทางไหนกจ็ ะตอ งปรากฏรองรอยไวใ หส ายตาพรานสังเกตได
เสมอ อยางนอ ยกร็ อ งรอยของการหาอาหาร ย่ิงในโขลงมีชา งเจบ็ พกิ ารอยูดว ย กย็ งิ่ ทาํ ใหทงิ้ รองรอย
มากข้นึ สําคญั ใหคนพบรอยเริม่ ตน ครง้ั แรกกอนเทานน้ั รอยของมนั อาจหายไปในระยะกโิ ลสอง
กโิ ล แตส กั ประเดย๋ี วก็ตอ งปรากฏใหพอสังเกตไดอ กี โดยสายตาของผชู าํ นาญ สําหรบั รพินทรนะ ไม
ตอ งหวงหรอกเรือ่ งน้ี การหลงรอยคงไมเ กดิ ขึน้ แน”
“สาํ คัญรอยของมนั จะไปหายเอาตอนบริเวณใกลทางลบั ท่จี ะนําเขาสูห บุ หมาหอนนะ ซิ
เราจะอาศัยรอยมนั นาํ ทางก็ไมได จะคน หาดา นลบั ทวี่ านีก่ ็หาไมเจอะ แลว กเ็ ลยตดั สนิ ใจไมถ กู วา
มนั เขา ไปในบริเวณหบุ นัน้ โดยทางไหน หรอื วาแยกไปทางอ่นื เสียแลว ”

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1028

ระหวางทพี่ ชี่ ายกบั เพื่อนหารอื โตแ ยงกนั อยู ดารนิ นัง่ ฟง อยางสงบ หลอ นไมอ ยใู นฐานะท่ี
จะออกความเห็นเชนไรไดเ กี่ยวกับเร่อื งนี้

ภายหลงั จากดม่ื บรนั่ ดีจนหมดถวย รพนิ ทรก บ็ อกวา
“ก็ยงุ เหมือนกนั ครบั ถา เปนกรณีอยา งทคี่ ณุ ไชยยนั ตว า แตถึงอยา งไรเรากต็ องพยายามกนั
ดู ผมเองกร็ อ นใจเหลอื เกิน อยากจะตามมนั ไปใหร ูช ัดเสยี เลยวา มนั เขา หุบหมาหอนแนหรือแยกไป
ทางไหน ถามันเขาหุบหมาหอนกแ็ ปลวา ไมมันกเ็ รามวี าระสุดทา ยรอคอยอยใู นระยะใกลๆ นีแ่ หละ
แตถา มันไมเปด เขาหุบเปด ไปทางอื่นเสีย ก็ทายไมถ ูกวาอีกก่ีอาทติ ยห รืออีกกเ่ี ดอื นเราจะตามมนั
พบ”
ทนั ใดเสยี งหาวๆ กงั วานของใครคนหนึ่ง ก็ดังแทรกมาจากเบอ้ื งหลงั ของทุกคนวา
“ไอแ หวงจะตอ งหลบเขาไปในหุบหมาหอนแนน อนครับ ผกู อง”
ทกุ คนหนั ไปมองเปน ตาเดยี ว ท่มี าของเสยี งคอื แงซาย ผูยนื อยรู ิมประตกู ระโจม ขณะน้ี
มองประสานตาคมกรบิ ของรพินทรมา อยา งยากที่จะอานความรสู กึ
เชษฐาพยักหนา เรียกใหแ งซายเขา ไปใกล
“ขอบใจมากแงซาย ทนี่ ายเรม่ิ แสดงความเหน็ ชวยเหลอื พวกเราบาง แทนทจ่ี ะอมพะนาํ ดู
เชงิ พรานใหญข องเราแตถา ยเดยี ว”
หวั หนา คณะเอย อยา งนม่ิ นวล แฝงไปดวยความรกั ปราณี แตก็สอความหมายใหเ ห็นวา
รูทนั
“เอาละ ไหนบอกมาซิวาอะไรทาํ ใหนายมั่นใจเชน น้ัน”
“ผกู องเองกค็ ิดอยา งเดยี วกนั กบั ผมในขณะนี้ เวน แตไมอ ยากจะแนใจเทานน้ั ”
คนใชช าวดงผูพ สิ ูจนช ัดวา มคี วามสาํ คัญยิ่งแกค ณะเดินทาง พดู ขน้ึ ชา ๆ
“ไอแหวงถกู เจ็บไป ขณะนก้ี ลายเปนชางลําบาก ลูกโขลงของมนั อกี หลายตัวกเ็ จบ็ ทรมาน
อยูดว ย มนั ตองรูด วี าถา มนั ไมห ลบเขา ไปในหุบ ผูกองจะตองตามทัน หบุ หมาหอนเปรียบเหมอื นรัง
หลบพกั ซอ นตัวของมนั มีความปลอดภัยกวา ทจี่ ะเตลิดไปทางอ่นื อกี อยางหนงึ่ มนั ไมต อ งการจะ
ผละหนีจากเราไปไกล คงหลบซุมวนเวยี นอยูใกลๆ นเ่ี อง ไดโ อกาสเหมาะเมอ่ื ไหร มนั กบ็ กุ เขา เลน
งานเราอกี ทกุ สง่ิ ทุกอยางขนึ้ อยกู ับดา นลบั เช่ือมระหวางหบุ ปา นอกเทา นั้น ถา คนไมพบดา นลับนน้ั
เราก็ไมม ีวนั ตามมนั ทัน แมจ ะรูว ามนั เขาไปหลบอยใู นหบุ เพราะจะตอ งไตหนาผาลงหุบ กวา จะไป
ถงึ มันก็ยอ นกลบั ออกมาปานอก คอยหลบลอใหเราไลอยูอยา งน้ี เราจะหมดแรงไปเอง”
พรานใหญเ มม ริมฝปาก เหลือบมองหนา คณะนายจา ง บอกตํ่าๆ วา
“นา จะเปน อยา งแงซายพูดเสียแลว ละครบั ”
“ถางั้นก็ไมมีปญ หาอะไรอีกแลว พรงุ นค้ี ุณจดั ทมี ตามมนั ไดเลย เชอ่ื วาคงจะหาทางดา น
ทีว่ านี่ไดเอง อยา งนอ ยรอยตนี ของมนั จะตอ งชว ยใหเ ราคลาํ ไดบ าง มือดๆี เอาไปใหห มด ทางนไี้ ม

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1029

ตอ งเปนหว ง ทิ้งบญุ คาํ ไวก บั ผมสกั คนพรอ มกับลกู หาบกพ็ อแลว พรานของคณุ สามคน แงซาย ไชย
ยันต และนอยไปกันใหห มด”

คนเจ็บอนั เปน หัวหนาคณะวางแผนใหใ นทนั ที ทุกคนอึ้ง มองหนา กนั เองโดยคาํ สั่งของ
เขา

“ใครจะไปก็ไปเถิดคะ แตส าํ หรบั นอ ยในระยะสองวนั น่ี ยังท้ิงพ่ใี หญไ ปไมไดเดด็ ขาด
อาการของพ่ีใหญยงั หางหมอไมได”

พ่ชี ายเออ้ื มมอื มาลูบคลําศีรษะนองสาวอยา งรกั ใคร พยกั หนา
“พบี่ อกแลววาพี่นะ ไมเ ปน ไรหรอก แตเ อาเถอะ เมื่อนอ ยจะดแู ลพก่ี เ็ อา ใหไ ชยยนั ตไ ปกับ
พวกของรพินทร เราตองจัดการกบั มนั โดยเรว็ ทส่ี ุดเทา ทโี่ อกาสจะอาํ นวยให รายการนี้ไมใ ชการลา
สัตวเพือ่ การกฬี าแลว แตเ ปน การตามลาอาชญากรทีเ่ ปน สัตวรา ยอนั ตรายรา ยกาจทสี่ ุด สาํ หรบั
มนษุ ยท กุ คน เพราะฉะนน้ั จะโดยวิธีใดหรอื โดยใครก็ได ขออยา งเดียวเทานัน้ ...ใหม นั ตายเปนใชไ ด
เขาหันไปทางพรานใหญ
“ผมไมเสียดายหรอกรพินทร แมวา ผมจะไมม ีโอกาสลม มนั ดวยมอื เองอยางทต่ี ้ังใจไว
และคุณกไ็ มจาํ เปน จะตอ งเลี้ยงมนั ไวเพ่ือใหพ วกเราคนใดคนหน่ึงลมมนั โดยเฉพาะ โดยหวงั จะเอา
เปน เกยี รติประวัตใิ ดๆ ทง้ั สิน้ ทันใคร ใครยิงก็แลว กัน จะเปนคณุ แงซาย ไชยยนั ต หรอื พรานคนใด
คนหนง่ึ ของคณุ ผมก็ยนิ ดที ั้งส้นิ ถา เอามันอยมู อื ได ผมจะนอนรอฟงขา วอยแู ละภาวนาเอาใจชว ยทกุ
คน ไอแหวงเปนหน้ชี วี ติ มนุษยอ ยูมากเหลอื เกนิ ถึงคราวแลว ท่ีมนั จะตอ งชดใชกรรมบา ง”
“ครบั ผมจะพยายามจนสุดความสามารถ ถา ไอแ หวงยังอยูก็ไมค วรมพี รานทช่ี ่ือ รพนิ ทร
ไพรวลั ย อีกตอ ไป”
จอมพรานรบั คําหนกั แนน เอื้อมไปบบี มือนายจางผูสงู ศกั ดิเ์ บาๆ
“คณุ ชายโปรดทาํ ใจใหสบาย และพกั ผอนรักษาตวั ใหด เี ถดิ ครบั อยา เปนกงั วลไปเลย
เร่ืองไอแ หวง เปน ภาระของผมเอง พรงุ น้ีผมจะเริ่มออกตามมันอกี ครง้ั ”
“ดีแลว นอยอยดู แู ลเชษฐาเถอะ เขาไมค วรจะหา งหมอในระยะน”ี้ ไชยยนั ตก ลา ว
หญิงสาวพยกั หนา แลว หนั ไปดูตารพนิ ทร นัง่ ตรึกตรองอยอู ึดใจก็ถามวา
“จะรอดูอาการของพ่ีใหญอกี สกั สองวันไมไ ดห รือ ถาคอยยงั ชว่ั พอจะปลอยใหอยกู บั บุญ
คําได ฉนั จะไดไปดว ย”
รพินทรก มศรี ษะใหนดิ หนง่ึ อยา งสุภาพ ตอบเปน งานเปน การวา
“พวกเราตระหนักดคี รบั วา การขาดคุณหญิงไปเสยี คนหนง่ึ ก็เทากบั เราขาดปนเทย่ี งไป
กระบอกหนึง่ แตหนาทส่ี ําคัญทีส่ ดุ ของคุณหญิงในขณะนีค้ ือ การเปน แพทยร กั ษาพยาบาลคุณชาย
ซึง่ ไมมใี ครสามารถรับหนา ที่น้แี ทนได สว นการพิฆาตไอแหวง พวกเราหลายคนทาํ กันไดอยแู ลว
โปรดพิจารณาดูตามเหตผุ ลนเ้ี ถิดครับ”

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1030

หลอ นอ้ึงไปอยางจาํ นน และรูส ึกวา ‘พรานไพรใจฉกาจ’ คูอ ริของหลอนพดู คดั คา น
หลอนอยางรนื่ หูและมเี หตผุ ลท่ีนา รับฟง เปน ครง้ั แรก ผดิ ไปกวา การโยยวนอนั เปนปกตินสิ ัยเคยของ
เขา

“เราไมมีเหตุผลอะไร ทจี่ ะตอ งประวงิ เวลาใหช าออกไปหรอกนอ ย ยง่ิ ทิง้ เวลาหางออกไป
เทาไหร การตามมนั ก็ย่ิงลาํ บากหมดหวังขึน้ เพียงน้นั อยาถวงเวลาเขาไวเ พยี งแคค วามหมายทนี่ อ ย
ตองการจะไปดว ยเลย ถา นอ ยอยากไปจรงิ ๆ ก็ไปพรอมพวกเขาพรุง น้ไี ดเ ลย แตถ า เปน หว งพีก่ ไ็ ม
ตอ งไปเสยี ”

เชษฐาบอกนอ งสาวดวยเสียงนมุ นวล หลอ นย้มิ ใหเอามือพชี่ ายมาแนบไวก ับแกม หนั ไป
พดู กับรพินทร

“เปน อนั วา พวกคุณไปกันเถอะ ฉันตอ งอยกู บั พใ่ี หญ วา แตจ ะไปกนั หมดเลยหรือ?”
“หกคนเทา น้ันครบั ผม แงซาย คุณไชยยนั ต และพรานของผมอีกสามคน บญุ คาํ กบั
ลูกหาบทง้ั หมดจะทง้ิ ไวใ หคอยรับใชค ุณหญงิ ท่ีแคม ปน่ี บญุ คาํ จะดูแลทกุ สิง่ ทุกอยางไดเ หมอื นๆ
กับที่ผมอยูเ หมือนกนั ”
“ถาคณุ ตอ งการกาํ ลังคนเพิ่ม จะแบงพวกลูกหาบไปบา งกไ็ ด”
พรานใหญสัน่ ศีรษะ
“ผมตอ งการมือยงิ ชา งครับ ไมต อ งการเอาคนไปใหชางเหยยี บ ลูกหาบเหลานีม้ อื ยงั ไมถึง
ขัน้ ทจ่ี ะเอาไปเสยี่ งแมแ ตคนเดยี ว แทนทจี่ ะชว ยอะไรได กลบั จะยง่ิ เพมิ่ ภาระกงั วลเสยี เปลา ๆ”
แลว เขาก็รว มรับประทานอาหารคาํ่ กับนายจางท้งั สอง หลังเวลาอาหารปรกึ ษาสนทนาอยู
กบั ไชยยันตอกี ครู อันเปนเวลาเดียวกบั ทเ่ี ชษฐาหลบั รพินทรกอ็ อกไปจดั การส่งั พรานพ้นื เมอื งของ
เขา ใหเตรยี มตวั ออกเดินทางพรงุ น้ี นอกจากบุญคาํ ซึ่งกาํ หนดหนาทใี่ หเ ปน ผคู วบคมุ ดูแลแคม ปตาม
เคย

ดารนิ อาบนํ้าเปลีย่ นเคร่อื งแตงกายเสรจ็ เหน็ ไชยยันตเตรียมสัมภาระสว นตวั พลางหาว
หวอดๆ กบ็ อกวา

“นอนเสียเถอะไชยยนั ต เมอ่ื คนื น้กี เ็ ฝาเวรพี่ใหญแ ทนฉนั แลว พรงุ นก้ี จ็ ะบกุ อีก คนื นีฉ้ นั
จะดพู ่ีใหญเอง เธอนอนใหสบาย”

“ดีเหมือนกัน”
อดตี นายทหารปน ใหญอ าปากหาวอกี คร้ัง แลว หงายตวั ลงนอนบนเตยี งสนามของเขาโดย
แรง ปา ยหวั แมมือไปทางเชษฐาผนู อนหายใจแผวๆ อยู พดู ออู ตี้ อมาวา
“ยอดชายของเราเปน ยังไงบาง เจบ็ จะแยอยูแลวยังอตุ สา หวางแผนไดอกี คนื นด้ี ทู าเขา
เปน ยังไงบาง?”
หญงิ สาวยืนกอดอก ถอนใจเบาๆ

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1031

“พีใ่ หญเ ปน คนใจแขง็ เขาพยายามทาํ ใหพ วกเราทกุ คนเห็นวา อาการของเขาแทบจะไมม ี
อะไรเลย แตความจรงิ มนั ตรงกนั ขา ม กอนจะหลบั ไปเมอ่ื ตะกข้ี อมอรฟน อกี ฉนั ใหแตยานอนหลบั
ไป สงสัยตอนดกึ จะตน่ื ขน้ึ อีก...เฮอ ! เขารับเคราะหแ ทนฉันแทๆ ถาไมใ ชเพราะปอ งกนั ฉนั ไว
ตวั เองคงไมเ จบ็ เกอื บตายอยา งน”้ี

“กม็ ีอยูสองนัยเทา น้ัน ระหวางเธอกับเชษฐา ถา เขาไมรับเคราะหแทนเธอ ปา นนีเ้ ธอกอ็ าจ
ถกู กอนหนิ ที่กล้งิ ลงมาทับแหลกไปแลว ดแู ลเขาใหด กี ็แลวกันระหวางที่ฉันไมอ ย”ู

จบประโยค ไชยยันตก ็ดเู หมอื นจะหลับไปในทนั ทนี ัน้ สง เสยี งกรนอยเู บาๆ หญงิ สาวยมิ้
นอ ยๆ มองดูเพื่อนชายผูทีร่ กั ใครส นทิ ประหน่งึ พชี่ ายรว มสายโลหิตอยา งเอน็ ดู หลอนเดินไปคล่ีผา
แบล็งเกต็ คลุมตวั ใหพ ่ีชายกอ น แลว จงึ เดนิ ไปหมผา ใหไ ชยยันต พศิ ดหู นาอันหลับเหมอื นทารกของ
เพอ่ื นหนุมอยอู ดึ ใจ จับคางสน่ั เบาๆ อยางรักสนทิ หลอ นอดประหลาดใจตนเองไมไ ดว า เหตใุ ด
หลอ นจงึ ไมร กั เขาอยางคเู สนห า เทา ๆ กบั ที่เขากไ็ มเ หน็ หลอ นเปน อะไรเกนิ เลยไปกวานอ งสาวคน
หนึ่ง หาไมเชน นั้นกค็ วรจะแตงงานกนั แลว

‘ชาติกอ นนีเ้ ราคงเปน พ่นี องกนั นะไชยยันต และชาตินีก้ เ็ พยี งแตเ กดิ ผดิ พอ แมกนั เทา นั้น
ฉันอยากจะรกั เธอเสยี จริง...จะไดไมเ หงาใจมาจนกระท่งั ทกุ วนั น!ี้ ’

ดารินกระซบิ อยูใ นใจ ถอยหา งออกมาหรตี่ ะเกยี งทีเ่ สากลาง เดนิ มารินบร่นั ดีที่โตะสนาม
เพม่ิ แลว ควาบุหร่ีกบั ไลทเ ตอรใ สกระเปา เสื้อ เดนิ แหวกประตกู ระโจมออกมาสูดอากาศอันเยน็ ฉา่ํ
เบ้อื งนอก

แงซายนง่ั ซนุ ไฟตม น้ําหมอใหญ ซึ่งวางอยบู นหนิ สามเสา อนั เปน คําสง่ั ของหลอน ซ่ึงให
คอยปฏิบตั เิ ปนประจาํ นับตง้ั แตเชษฐาไดร ับบาดเจ็บ เพอ่ื วา อยางนอยที่สดุ จะไดมนี ํ้ารอนใชทกุ ขณะ
เม่ือเกิดความจาํ เปน หญงิ สาวเดนิ ทอดนองตรงเขาไปหาทางเบื้องหลงั พอถึงกว็ างมือบนไหลอ นั
กวางใหญแ ขง็ แรงนั้น หนุมชาวดงพเนจรสะดุงเพราะไมทนั รูตวั หนั ขวับมาเหน็ กร็ บี ขยบั ตวั จะลกุ
ขึ้น แตหลอนกดไหลไ วย ม้ิ ละไม

“ไดร ับคําสั่งจากพรานใหญแ ลว หรอื ยงั พรุงน้เี ธอจะตอ งไปกบั เขาดว ย?”
“ผูกองบอกผมแลว ครับ”
“นอนพักเสยี ไมตองเฝายามหรอื ทาํ อะไรอกี ท้ังส้ิน ไมตองตนื่ ข้ึนมา ยกเวนกรณีฉกุ เฉนิ ท่ี
เกดิ ข้ึนกบั พวกเราท้งั หมด”
หลอนสัง่ เสียงนมุ นวลออนโยน แลว กวกั มอื เรียกบุญคาํ ผนู ง่ั มวนบหุ รี่ใบตองแหงคยุ อยู
กบั พรรคพวกหา งออกไปทางหนึ่ง บญุ คําลุกขึ้นเดนิ ตรงเขา มาหาโดยเรว็
“นายหญิงมีอะไรจะใชบญุ คาํ หรอื ครับ?”
“บญุ คาํ รูแลวใชไ หมวา พรุง นีพ้ รานใหญกบั พวกเราสว นหนงึ่ จะออกตามไอแ หวง และ
มอบใหบ ญุ คาํ เฝาแคม ปกับฉนั ”

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1032

พรานพนื้ เมอื งอาวโุ สยิ้มเหงอื กสีคลํ้า ตอบนอบนอ มวา
“คะรบั นายหญิง พรานใหญบอกผมแลว ”
“คืนนช้ี ว ยทําหนา ที่แทนแงซายทนี ะ นอนเฝาหนา กระโจมและคอยใสไ ฟใหนาํ้ ในหมอนี่
รอนไวเ สมอ ดึกๆ มีอะไรทจ่ี ะใหช ว ยฉนั จะปลุกเอง”
“ไดคะรบั ”
หลอนยมิ้ อยางพอใจเดนิ เขามาตบแขนพรานเฒา แลว หนั ไปพยกั หนา กับอดตี นายทหาร
กองโจรกะเหรยี่ ง
“เอาละ แงซายไปนอนได”
แงซายปฏิบัตติ ามคาํ ส่งั ของหลอนอยางวา งา ย ลกุ ขนึ้ เดนิ ไปลม ตวั ลงนอนยงั ทขี่ องตน
บุญคาํ ก็ทรุดตวั ลงนั่งขัดสมาธิตรงทขี่ องแงซาย เงยขึ้นมองดูหญิงสาวดว ยสายตาเคารพยําเกรงและ
เลอื่ มใส ถามเบาๆ วา
“นายใหญอ าการเปนยังไงบางครับ นายหญงิ ?”
“พน เขตอนั ตรายแลว แตต อ งนอนรักษากนั นานหนอย”
หลอ นตอบเรอ่ื ยๆ ควักบหุ ร่ีขึ้นมาจดุ สูบ กวาดสายตาไปรอบๆ บรเิ วณ อนั มองเหน็ พวก
ลกู หาบนัง่ นอนกนั อยูเปน กลุมๆ ตามรมิ กองไฟคุยกนั พมึ พํา หญงิ สาวเดินผละจากบญุ คําทอดเทา ไป
เรื่อยๆ ทักทายกบั กลุมพรานและพวกลกู หาบเหลานั้นไปเปน ลําดบั
ในท่ีสดุ กม็ าหยุดยนื อยูทเ่ี กวยี นเลม หนง่ึ รพนิ ทรกาํ ลงั สาละวนอยกู บั การจัดเตรยี มของ
จาํ เปน ทบ่ี รรจุอยูในถุงทะเลขนาดใหญ แบงออกยดั ใสล งไปในยา มหลัง พรานใหญไมท นั รูตัววา
หลอนเขา มาใกลตง้ั แตเมื่อไหร พอเงยหนา ข้ึน กพ็ บนอ งสาวของนายจา งยืนคา้ํ อยเู บื้องหนา ใน
ระยะใกล กําลงั มองดเู ขารดั เขม็ ขดั ยามหลงั อยู
“เตรียมของเสยี ราวกบั วา จะทง้ิ แคมปนีไ่ ปเปนอาทติ ยๆ”
ดารนิ พดู ข้ึนดว ยเสยี งเบา ลอยๆ
เขาเหวยี่ งเปท บ่ี รรจขุ องเรียบรอ ย โยนโครมไปแทนหมอนหนุนศรี ษะทางดานหวั นอน
แลว หนั ควา ปน ขึน้ มาถอดลูกเลอื่ น ดึงออกมาเช็ดทําความสะอาด
“คณุ หญงิ ก็ทราบดีอยูแ ลว วา การตามรอยมันไมมีกาํ หนดเวลาท่ตี ายตัวแนน อน อาจเพียง
ชว่ั โมงเดยี ว อาจเปน อาทิตยเ ปน เดือน หรือบางทีกแ็ รมปท เี ดียว เราตองพรอ มอยทู ุกขณะ...ประมาท
ไมได”
ดารนิ ทรุดตัวลงน่ังบนถงุ ขา วสารตรงหนา มองดูเขาอยางกงั วล
“ถงึ อยางไรคุณกไ็ มควรจะทงิ้ แคม ปไปนานนกั พใี่ หญก ําลงั เจบ็ ”
“ผมไดรบั คาํ สัง่ จากคุณชายใหต ามไอแหวงไดโ ดยอสิ ระไมจาํ กัดเวลา และนเี่ ปน ส่งิ ทผี่ ม
ตองการมานานแลว ”
เขาตอบโดยไมไ ดเ งยหนาขนึ้ จากการทาํ ความสะอาดลกู เลือ่ นปน

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1033

“พ่ใี หญกําลังไมส บายมาก ในขณะเดยี วกนั กม็ ีจติ มงุ ม่นั ในการท่จี ะกําจดั ไอแ หวงลงให
ได โดยไมย อมคาํ นงึ ถึงสิ่งใดท้งั สน้ิ คณุ ไมค วรจะยดึ เอาคําสง่ั ของเขาเปน หลักปฏิบตั ิแบบเถรตรง
เกนิ ไป”

หลอ นเอย แผว เบา มองดูเขาอยางขอรอ งในที
“ฉนั คิดวาถาภายในสามวนั เปนอยา งชา ยงั ไมไดเ รือ่ งอะไร คณุ ควรจะกลับมาแคม ปก อ น
ถึงแมท ี่นจ่ี ะเปน ชัยภมู ทิ ป่ี ลอดภัยเพยี งพอ แตเ มื่อไมมีคณุ ไมม แี งซาย ไมมไี ชยยันต เหลอื แตฉนั กบั
พ่ใี หญผูนอนแซวอยูบนเตียง ตอใหบ ุญคาํ กับพวกลกู หาบอยดู วย มนั กเ็ หมือนกับวาฉันถูกท้งิ อยคู น
เดียว”
รพนิ ทรเหลอื บมองดูหลอนอยา งเหน็ ใจ ยมิ้ นิดหนึ่ง
“เอาละครบั ผมจะพยายามกลับมาใหเ รว็ ทส่ี ุด ภายในไมเ กิน 3 วนั ทคี่ ณุ หญงิ กาํ หนดไว
ให”
ย้ิมบางๆ ปรากฏขนึ้ ท่ีรมิ ฝป ากงามคูนัน้
“ขอบใจมาก แลว ก.็ ..ขอฝากแงซายดว ยนะ”
กําลงั เอาแซกระทงุ เขา ไปในลาํ กลองไรเฟล พรานใหญเ งยหนาขนึ้ อีกครัง้ ในทนั ทีนั้น
จอ งหลอ นดว ยแววตาฉงน แลว หวั เราะออกมาเบาๆ
“ขอฝากแงซาย”
เขาทวนคํา
“ใช! ”
“แปลก! ไมค ดิ วา จะไดย นิ คณุ หญิงกาํ ชับผมอยา งนี้ ความจริงคณุ หญิงควรจะกาํ ชับฝาก
ผมเก่ยี วกบั คณุ ไชยยันต”
“ฉนั ไมจ ําเปน จะตอ งขอฝากไชยยนั ตกบั คณุ หรอก เพราะมันเปน ‘หนาที่’ โดยตรงของ
คุณอยูแ ลว และฉนั ก็ไวว างใจคณุ เกยี่ วกบั ความปลอดภยั ของไชยยนั ตท กุ อยาง แตสาํ หรับแงซาย มนั
ไมใชห นา ท่ขี องคุณ คณุ อาจปลอ ยเขาตามบญุ ตามกรรมกไ็ ดในนาทีวิกฤตทิ ส่ี ุด เพราะฉะนน้ั จึง
ขอใหท ราบไวด วยวา นเ่ี ปนคาํ ขอรองจากฉนั ดแู ลคุมครองเขาไวด ว ยถาจําเปน !”
“คณุ หญิงเคยบอกแงซายบา งหรือเปลา วา ฝากรพนิ ทรด ว ย?”
“ไมจ ําเปนเลยทฉ่ี นั จะตองพดู กบั เขาเชนนนั้ มันเปรยี บเทียบกนั ไมไดเลยระหวางคุณกบั
แงซาย ถา ฉนั พูดกับเขาอยางนั้น ก็แปลวาฉนั เหน็ วา เขาเหนอื กวา คณุ ย่งิ กวา น้ันโดยขอเทจ็ จรงิ แลว
แงซายก็ไมม วี นั ทอดทง้ิ คณุ เปน อนั ขาด ไมวา จะเกดิ อะไรข้ึน เพราะเขาก็หวังพงึ่ คณุ อยใู นการรว ม
เดินทางไปยงั เทือกเขาพระศวิ ะขางหนา ซง่ึ คณุ กร็ ดู อี ยแู ลวในขอ น”้ี
พรานใหญห วั เราะเออื่ ยๆ ในลาํ คออยูเชนนน้ั กม ลงชําระปน ตามเดมิ
“โปรดอยาวิตกไปเลยครับ เจา แงซายของคณุ หญิงคนนน้ั ไมมีอะไรที่จะตอ งนาหว งเลย
สักนิดเดยี ว คนท่นี า เปนหว งในกรณนี มี้ อี ยหู ลายคนนัก คนแรกกค็ ือคณุ ไชยยันต รองมาก็เสย เกิด

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1034

และจนั เปน ลําดบั ถา จะพูดกันตามจริงแลว ผมยอมรบั วา ยงั รสู ึกเปน หว งตัวเองเสียมากกวา หว ง
หมอน่ันเสยี อกี ”

หญิงสาวถอนใจ
“ฉนั ไมร ูหรอกนะ วา คณุ จะกนิ เหลยี่ มกนิ เชงิ กับแงซายอยา งไรบาง แตก อ็ ยา งท่ีบอกแลว
ฉันขอฝากไวก บั คณุ กเ็ พราะเหน็ วา คุณอาวโุ สเหนอื กวาเขาในทกุ ดาน”
“ผมไมไดมอี ะไรกินเหลย่ี มกนิ เชงิ กับแงซายตามทีค่ ุณหญงิ วา”
เขาพูดโดยเรว็ แววตาขรึมลง จองหลอ นนิ่งมา
“และเทา ท่แี ลว มา ผมกย็ อมรบั รองใหวา แงซายสําแดงความซอื่ สตั ยจงรกั ภัคดกี บั คณะ
ของคณุ หญิงไดอยางดเี ยยี่ ม ซึง่ ผมพอใจ แตยังไมสามารถจะสนทิ ใจลงไปได ก็เพราะผมไมรูแนว า
หมอเปนใคร มาจากไหน และเพื่ออะไรถงึ ไดมารว มกับเรา คุณหญิงจะถือวา ความแคลงใจของผม
ขอนเ้ี ปน การกนิ เหล่ียมระวงั เชงิ ผมกย็ อมรับ แงซายชนะใจฝา ยของคุณหญงิ โดยราบคาบแลว จาก
วีรกรรมและการเสียสละอันเนื่องมาจากสบโอกาสไดชองเหมาะของหมอเขา พอดี แตแ งซายยังไม
อาจชนะใจคนข้รี ะแวงอยา งผมไปได ตราบเทาทหี่ มอยังไมพ ูดความจรงิ ทซี่ อ นเรน อย!ู ”
“อยา พดู ถงึ เรื่องอ่นื เลย วากนั ถึงเรื่องนเ้ี ถอะ อยา งนอ ยทสี่ ดุ กเ็ ปน การขอรองจากฉนั คุณ
จะไมใ หสญั ญารับปากพอใหฉ ันสบายใจหนอ ยเชยี วหรอื ?”
หลอนกลา วเสยี งออน มกี ระแสวงิ วอนอยใู นที
รพินทรยกั ไหล
“ตามปกติแลว กมลสันดานของผม ทนมองเหน็ ใครไดร บั อนั ตรายตําตาอยูเบือ้ งหนา
ไมไดหรอกครบั ถาหากวา ผมมโี อกาสจะชวยเหลือได อดตี ท่ีแลว มาในสมัยหน่ึง ทงั้ ๆ ที่ก็รูชัดอยวู า
เจา หมอนเ่ี ปนสายของโจรกะเหรยี่ ง ตํารวจของผมจะยิงทง้ิ ผมยังปอ งกนั หมอไว นบั ประสาอะไร
กับการมารว มชวี ติ กันในครัง้ นี้ ทผ่ี มจะปลอ ยใหห มอไดร บั ภยั ในระหวา งทผี่ มอยใู นฐานะจะชว ย
ได”
“ทาํ ไมคุณถงึ ตอบไมตรงประเดน็ คาํ ถามของฉนั ?”
จอมพรานถอนใจเฮอื ก ผายมือออกไป
“ผมรบั ปากครบั พอใจหรอื ยงั ?”
หญิงสาวกมศรี ษะลง
“ก็แคนเ้ี อง ฉนั จะไดสบายใจเสียท”ี
“ดูคณุ หญิงเปน หวงกังวลอยกู ับหมอนีเ่ หลอื เกิน”
“ฉนั ยอมรับ แงซายเปน ‘เดก็ ด’ี ในสายตาของฉัน ฉนั เปน หวงเขารองมาจากไชยยนั ต ใน
การจะตดิ ตามไปกบั คณุ พรุง นี้ จําไวดว ยวาแงซายคือนอ งชายของฉนั !”
“ขอรับครบั กระผม ผมจะจาํ คําสั่งน้ใี สใจไวเสมอ”
“อยาประชดประชนั แดกดนั อยา งน้ันซิคะ รพนิ ทร...”

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1035

นํา้ เสยี งของหลอนออ นโยน เอาใจ
“ท่ฉี นั พดู เชน นี้ ไมไดห มายความวาจะเอาแงซายข้ึนมาใหท า ยเพื่อใหก ระดางกระเดอื่ งกํา
แหงอะไรกับคุณเลย แตต อ งการใหคณุ ระลึกไวแ ตเพยี งวา ยามใดกต็ ามที่คณุ นึกหมัน่ ไส ไมชอบ
หนา เขาขน้ึ มาโดยไมมีเหตผุ ลอนั ควร คุณกอ็ าจจะเวนไวเ สยี โดยเห็นแกฉ ันบา ง เทานน้ั เอง”
พรานใหญห ัวเราะหึๆ หยบิ บหุ ร่ขี ้ึนมาคาบ เอ้อื มมอื ไปควา ดุน ฟนในกองไฟขน้ึ มาตอ
“แลวรพินทรล ะ ไมไ ดม ีวาสนาไดร บั การ ‘หวง’ จากคุณหญิงดาริน วราฤทธิ์ บา งเลยเชยี ว
หรือ”
หลอ นย้มิ ให สน่ั ศรี ษะชา ๆ
“บอกตามตรงวา ‘ไม’ จนนดิ เดยี ว”
“ถา งั้นคนท่ชี ่อื รพินทร กไ็ มควรจะกลบั มาใหเห็นหนาอกี แลว ควรจะใหไ อแ หวงเหยยี บ
เสียใหแ บน”
ม.ร.ว.สาวคนสวยคงสา ยหนาอยเู ชน น้ัน
“เปน ไปไมไดห รอก ไมม สี ัตวป า ตวั ไหนพิชิตจอมพรานทีม่ นี ามวา รพินทร ไพรวลั ย ได
มแี ตจ ะตกเปน เหยอ่ื ”
“กไ็ มแ นน ัก อนจิ จังคอื ความไมเ ทย่ี ง โดยเฉพาะอยางยิ่ง คนท่ีไมม ีกาํ ลงั ใจเพราะไมไ ดร ับ
ความเปน หวงจากใครเลย ถา ผมไมกลับมาใหคุณหญิงเหน็ อีก กช็ วยกรวดนาํ้ แผส ว นกุศลไปใหบา ง
ก็แลวกนั ”
ดารินเอากิ่งไมเ ลก็ ๆ ท่ถี ือเลน อยใู นมอื ขวางมากระทบอกเขา..คอน!
“บา ! พดู อะไรไมเปน มงคล แชงตวั เอง!...ถาคณุ ถึงชวี ิต ก็แปลวา สญู เงนิ คา จา งนําทางสอง
แสนบาทไปเปลาๆ มิหนาํ ซ้ํายงั มีพันธะทจ่ี ะตองออกเงนิ คา เลี้ยงดแู มค ุณไปอกี จนตลอดชวี ติ มันไม
เขาทีนักหรอก พอพรานไพร”
“กก็ ลวั วาจะเสียเงนิ คา จางฟรี กแ็ ผค วามเปน หว งใหบ า งสิ สักเทา ปลายกอยกย็ งั ด”ี
อีกฝายบอกมาหนาตาเฉย
คูอรสิ าวอันเปน นายจางตวดั หางตาคอนอกี ครง้ั คร่ึงยิม้ ครึง่ ปนปง กระชากหางเสยี งเบาๆ
“หว งเหมอื นกนั แหละ แตห ว งเงนิ คาจา ง เพราะฉะนนั้ อยา หนตี ายไปเสยี กอน”
“ชนื่ ใจเหลือเกนิ หัวใจพองโตคบั เต็มอกทเี ดียวทีไ่ ดส ดบั มธรุ สวาจาอันเปนกําลังใจให
ชนดิ อยากจะชกั ตายไปเสยี เดยี๋ วน”้ี
“เล้ยี วลด เจาเลหอยางนีเ้ องผูหญิงเขาถึงไดหักอกให”
“มาพูดใหช าํ้ ใจทําไม?”
“สมนา้ํ หนา! ดใี จใหแก ‘เธอ’ ผนู ัน้ ดว ย ที่ไมเ ลอื กแตงงานกับคนขีก้ วนโทโส เธอ
ตัดสนิ ใจไดถกู ตอ งแลว ”
“ไมน ึกวา เปน นอ งสาวของคณุ ชายเชษฐาทผี่ มนบั ถือละก.็ ..”

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1036

“จะทําไม?”
“จบู สง่ั สอนเสยี เดยี๋ วนแี้ หละ!”
“นายพราน! คุณเกงแตเฉพาะในเรอ่ื งสัตวเ ทา นน้ั ไมเกงในเรอ่ื งมนษุ ยห รอก โดยเฉพาะ
มนษุ ยผหู ญิง!!”
“ทาหรอื ?”
รพินทรข ยับตวั
ดารนิ ลุกขน้ึ ยนื เต็มสดั สวน สลัดผมท่เี กลา ไวลวกๆ หลดุ กระจายสยายเคลียไหล ตาเปน
ประกายมนั ละเล่ือม รมิ ฝปากปรากฏรอยยม้ิ เพรดิ พกั ตร หลอ นไมเอยคาํ ใดโดยวาจาทงั้ สิ้น แตด วงตา
คูนัน้ ประกาศชดั แนละ มนั เต็มไปดว ยอาการทาทาย ก่งึ เยาะหยนั
ตาจอ งกันนิง่ อึดใจใหญ ค้วิ งามขางหนง่ึ ของหลอ นเลิกขน้ึ นอยๆ
จอมพรานถอนใจเฮอื ก เอนกายลงนอนหลังพงิ เป พดู ตา่ํ ๆ พยายามทํานํา้ เสยี งใหเ ปน ปกติ
“เกิดเปน ผหู ญิง อยา รอิ า นหม่นิ เชิงชาย แมจะถือวาตนเองเปนหญงิ สงู ศักด์ิ เปนดอกฟา ...
ราตรสี วสั ดิค์ รบั คุณหญิง กลบั ไปนอนเสยี เถอะ ผมจะหลบั ละ พรงุ นีต้ อ งออกเดินทางแตเชา ขออภยั
ดวยทีผ่ มพูดอะไรสามหาวไปเมื่อครูน้ี โปรดลืมเสยี เถิด”
“รตู ัวเหมือนกนั รึ วาสามหาว?”
เสยี งเยน็ นมุ ดงั ถามมา
“คนเราเวลาลืมตัว มนั อาจทาํ อะไรออกไปไดท ้ังนัน้ แมแตในสง่ิ ไมส มควร”
“สะเทือนใจมากนกั หรอื ท่ฉี นั พูดถึง ‘ผหู ญงิ ’ คนนั้น”
รพินทรไ มต อบ ดดี กนบหุ รใ่ี นมอื ทิ้งไปทางหนึง่ แลวหลับตาลงเสีย แตแลว ก็ตองลืมตา
ขึน้ อีกครัง้ เมอ่ื รูส ึกวา มอื ขางหนึง่ ถกู มือนมุ เย็นจบั ไว หลอ นกําลงั ทรุดตัวอยใู กลๆ เขา จอ งอยทู ี่
ขอ มือขา งนั้นดวยอาการขมวดควิ้ มแี ววฉงน รพนิ ทรกม ลงมองดขู อมอื ตนเองตาม
มนั เปน ขอมอื ขางทีถ่ กู งเู หลือมกดั เอาเปนแผลลึก ขณะท่ีตอ สูเ พือ่ ปอ งกันหลอนไว ใน
วันทีห่ ลงปาอยูดวยกนั นนั่ เอง ขณะนี้ยังถูกพันไวด ว ยแถบบราเชียรข องหลอ น อยใู นลักษณะเดิม ดาํ
ขะมกุ ขะมอม หลอนเปน คนพนั บาดแผลใหเ ขาในวนั นนั้ โดยสละบราเชียรของตนเองเพราะหาผา
สะอาดไมได
ตางสบตากันอกี ครั้ง
“นี่...นีค่ ณุ ยังไมไ ดเปลี่ยนผา พนั แผลอกี หรอื น่ี ต้งั หลายวนั มาแลว ?”
เจาของบราเชยี รพ ดู ตะกุกตะกกั หนา เปน สชี มพู รพินทรย้ิมแคนๆ กมุ ตรงรอยทีพ่ ันไว
“มนุษยผ หู ญิงคนหนึ่ง ที่ผมไมมคี วามเกง อะไรจะแสดงตอเธอไดเ ลย เปนคนอุทิศบรา
เชียรร าคาแพง ท่ตี ิดอยกู บั ตวั เธอมาเปน ผาพนั แผลใหด ว ยมือของเธอเอง ราคามนั สงู กวา ผา พนั แผล
ชนิดอน่ื ๆ มากนกั ผมก็เลยไมอ ยากจะเปลยี่ น และตงั้ ใจไววา จะใหม นั ผกู ตดิ ขอ มือเชน นี้ตลอดไป”
“เพ่อื อะไรกนั ?”

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1037

“ก็ไมท ราบเหมือนกนั วา เพ่ืออะไรกนั คนเราบางขณะไมมเี หตุผลจะใหต วั เองได”
“เปลีย่ นผาใหมไดเสยี ทแี ลว มันสกปรกเตม็ ที”
“อยากจะรูเหมอื นกนั วา ใครจะมาบงั อาจเปลีย่ นผาพันแผลชนิ้ นีไ้ ด”
“กเ็ จาของเดิมของมนั คนนีซ้ ”ิ
เสียงตอบแผวเบา พรอมกนั หลอนกแ็ กป มอนั เปนสายอลี าสตกิ ทผี่ ูกไวด วยมอื ตนเอง
ออกอยา งแชมชา รพินทรน ง่ั นิง่ มองดูอยเู งียบๆ เขาอยากจะขดั ขนื ดงึ มือกลับ แตเ หมอื นมอี าํ นาจ
ชนดิ หนงึ่ มายดึ ไวชวั่ ขณะงนั ไป ดารินแกะแถบบราเชยี รท พี่ นั ไวอ อก แลว จบั ขอ มือขา งนนั้ ตรวจดู
แผล
ปากแผลอนั เดนิ จากเขยี้ วงเู หลือม บัดน้ีชิดกนั และแหง สนทิ ดแี ลว กําลังจะตกสะเก็ด
หลอนถอนใจออกมาเบาๆ อยางโลง อก
“ขอบคณุ สวรรค มันจวนจะหายสนิทแลว ”
“เจบ็ ใจสวรรค ท่ีมันหายเร็วเกนิ ไป!”
“แปลกน่ี ทําไม? อยากจะใหเ จบ็ ตัวไปนานๆ งน้ั ร?ึ ”
“ใช โดยเฉพาะแผลนี้ และผา พันแผลพเิ ศษชิ้นน้ัน เพราะมนั หายเร็วเกนิ ไป ผา พนั แผลก็
เลยถูกถอดเอาคนื ไปดวย อยากจะฆาทกุ คนทบ่ี งั อาจมาแกะผาพนั แผลชิ้นน้อี อก แตก ็จนใจ เพราะผู
แกะเปนเจา ของเดมิ นนั่ เอง”
“เสียดายนกั หรือ?”
“เหมือนถกู ปอกหัวใจออก”
ดารนิ กมหนาซอ นเรนแววตา อึดใจเดยี วกส็ ลดั ผมเงยขน้ึ ตามเดมิ ทกุ ส่งิ ทกุ อยา งกเ็ ปน
ปกตใิ นสีหนา ของหลอ น ดึงผา พนั คออันเปน แพรสีรงุ ...ทพี่ นั รอบคออยูในขณะน้ีออกมาบรรจงพนั
ใหท่ขี อ มือตรงบาดแผลเดมิ ของเขา ผูกเงื่อนไวใ หเปน โบ
“พันใหใ หมแ ลว สะอาดกวา ใหมก วา พอใจหรือยงั ?”
“ราคาเทาไหร แพรสีรุงผนื น้?ี ”
“ราคาของไมม ีหรอก มีแตราคาของนํ้าใจ”
พรอ มกนั รา งระหงนนั้ กย็ นื ขึน้
“ขอใหโ ชคดสี ําหรบั การเดนิ ทางพรงุ น้ี ราตรีสวัสด!ิ์ ”
จบคาํ พูด ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ วราฤทธ์ิ ก็ผละออกเดนิ ชาๆ บา ยหนากลบั ไปยังกระโจม
รพินทรมองตามรา งของหลอ นไปจนลับตา แลว ทง้ิ กายลงนอนหลบั ตาประสานมือทง้ั
สองไวบนอก กลิน่ หอมจางๆ จากผา ทพ่ี ันขอ มอื ลอยกรุนมากาํ ซาบไปตลอดท้ังฆานประสาท จรุง
ลกึ เขา ไปอบอวลอยูในหวั ใจ มีกล่ินไอตวั ของเจา ของปนอยดู ว ย
“ประหนงึ่ นํา้ คางท่ีเกาะอยบู นกิง่ ใบพฤกษา
คร้ันยามดกึ กเ็ นอื งนองมากมาย

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1038

ปานจะรองดมื่ ใหฉํา่ ทรวงได
แตพ อรงุ แจง แสงปจจบุ นั สมัยสอ ง
น้ําคา งก็ยอ มจะสลายเหือดหายไป
น้ําใจนาง ก็เปรยี บได ฉะน้ัน!”
กระแสเสียงแหงลาํ นาํ เพลงทแ่ี งซายเคยขบั ดูเหมือนจะแวว วเิ วกอยใู นโสตประสาทของ
รพนิ ทร สะทอ นสะทา นไปตลอดทั้งหัวใจ

เชาตรูรงุ ขึ้น อาการของเชษฐาดขี ึ้นกวา เมือ่ วานเล็กนอ ย หลังอาหารคณะตดิ ตามไอแ หวง
ทัง้ หมดกพ็ รอ มทจี่ ะออกเดินทางได ทุกคนไดรบั คาํ สั่งจากหวั หนา คณะใหเขา ไปพบในกระโจม

“ผมกบั นอ ย และทกุ คนที่นี่ จะรอฟง ขา วดจี ากพวกคณุ ...”
เชษฐาเอย ขึน้ ดวยเสียงกงั วานแจมใส ใบหนาย้ิมละไม
“เสียดายอยา งสดุ ซง้ึ ท่ไี มอาจไปรว มศึกในคราวนีไ้ ด แตก ็ขอฝากวญิ ญาณของนักลา ไป
พรอ มดว ย ไมตองหว งทางนี้ ผมรูสกึ ตัวเองวา จะหายเปน ปกตโิ ดยเร็วที่สดุ เสบยี งหมดเมื่อไหร
กลับมาเอา”
ดารินยืนอยเู บอ้ื งหลังของพ่ีชาย มองขามศีรษะของเชษฐาไปสบตารพินทร พลางสน่ั หนา
แลวลอบยกนวิ้ สามนิ้วเปนความนยั ยํา้ ส่งั ใหเ ขาทราบวา อนญุ าตใหไปไดเ พยี งแคส ามวันเทา นนั้ ...
ไมม ีใครเห็นอาการบยุ ใบของหลอน นอกจากคนท่หี ลอ นเจตนาจะใหเ หน็
คนเจบ็ มองกราดไปยงั ทกุ คนในคณะ ทจี่ ะออกเดนิ ทางดว ยอาการยม้ิ แชม ชืน่ เชนนนั้
“ไชยยนั ตแ กไปแทนตวั ฉนั และเปนหวั หนา แตจ งเชื่อฟง คาํ แนะนําของรพนิ ทร สว นแง
ซาย...”
เขาหันไปทางคนใชชาวดงทยี่ ืนสะพายปน ตระหงา นอยรู าวกบั นกั รบโบราณ
“ฉันรูดวี า แกจะเปน ทป่ี รกึ ษาและชว ยเหลอื รพินทรไดด ที ่ีสุด ถาแกเจตนาทจ่ี ะทํา อยาเอา
แตร อคอยคาํ ส่ังประการเดยี วเหมอื นอยา งทแ่ี ลวมา”
แงซายไมตอบคาํ ใด นอกจากย้มิ เหมือนแยกเข้ียวตามนิสยั
“ทําใจใหส บายเถอะเชษฐา เราหกคนจะเอาไอแหวง ใหอยมู ือใหไ ด หวงั วา นอยคงจะดูแล
แกไดเ ปนอยา งดีระหวา งท่ฉี นั ไมอ ย”ู
ส่ังเสยี สนทนากันอยูเพียงอกี ครเู ดยี ว พอตะวนั ขึน้ ทงั้ หกคนภายใตก ารนําของรพนิ ทร ก็
ผละออกจากบรเิ วณแคม ป ดารนิ กบั บุญคาํ เดนิ ตามออกมาสง จนถึงปากดา น แลวชวนกนั กลับปาง
พัก เม่อื คนทง้ั หกตัดลงเนินหายลับไปในหมูโขดหนิ และแมกไม
“ท่ีนเี่ ห็นจะตองกลายเปนบานของเราในระยะเวลายาวนานเสยี แลว ละ”
นายจา งสาวเอย ขึน้ ขณะทก่ี วาดสายตาไปรอบๆ บริเวณคายพัก เมื่อเดนิ กลับมาถงึ
“เพราะฉะนน้ั เราควรจะอยกู นั ใหสบายกวา น้ี หรอื บุญคําวา ยงั ไง?”

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1039

บุญคาํ หัวเราะแหะๆ ไมเ ขา ใจความหมายในคําพดู ของหลอ น ไดแ ตท ําหนาต่ืนและเดนิ
ตามหญิงสาวไปทกุ ระยะ ขณะที่หลอ นออกสํารวจดภู มู ิประเทศโดยรอบอยา งถ่ถี ว น

“พวกเราทกุ คนวา งกนั ไมใ ชห รือ ตอนน?ี้ ”
หลอ นหันมาถามอกี ย้มิ ๆ
“วา งครบั ”
“ดีแลว บญุ คาํ กบั นายเมยสองคนเกณฑพวกลกู หาบไปตดั ไมมาปลกู รานยกพน้ื ขนึ้ เอาไว
เปนที่พกั อยา นอนกบั พน้ื เหมือนเชน ท่ีแลว ๆ มาเลย เราตองอยูทีน่ ก่ี นั อีกหลายวนั ไมงั้นฝนตกจะ
ลาํ บาก แลวก็หากงิ่ ไมแ หงหรือพวกหนามมาสุมไวต ามชองทางท่ีสตั วร ายมันจะยอ งเขามาถงึ เราได
ทําเปนประตไู ว อะไรท่ีมันชวยใหพ วกเราทุกคนมีความสะดวกสบายขน้ึ ไดก ็ชวยหาเขา ที่น่ีเปน
แคม ปถ าวรของเราแลว ”
ดารนิ ออกคําส่ัง
บญุ คาํ กเ็ พิง่ เขา ใจในบัดนนั้ ย้มิ รา ออกมา
“โอ! จรงิ ซคิ รบั นายหญิงรอบคอบเหลอื เกนิ ผมจะไปเกณฑพวกนน้ั ทาํ ตามทน่ี ายหญงิ
สง่ั เดี๋ยวนีแ้ หละ”
พรานพืน้ เมอื งสงู อายุ ผละจากหลอ นไปตะโกนสง่ั การอะไรโหวกเหวกอยคู รู พวก
ลกู หาบทง้ั 9 คนมายืนมุงลอ มรบั คาํ สั่ง ตอ จากนั้นกแ็ ยกยา ยกนั ไปเปน หมูๆ ไมนานนกั กช็ วยกนั ขน
ไมเ ขามา ครัน้ แลว การปลกู สรางกไ็ ดเร่ิมตน ข้ึนโดยทนั ที
ดารินคอยบงการควบคมุ อยอู ยา งใกลชิด ทกุ คนชวยกนั ทาํ งานอยางแข็งขนั ตามคําสง่ั ของ
หลอ น ซ่ึงตางก็ใหค วามนบั ถือและยําเกรง ไมผดิ อะไรกับเชษฐาหรอื ไชยยนั ต เพราะเคยเห็นฝมอื
และน้าํ ใจอนั กวางขวางไมผดิ อะไรกับบุรษุ อกสามศอกของหลอ นมาเปน อันดแี ลว โดยเฉพาะอยาง
ย่ิงทุกคนยอมตระหนกั ซึมซาบแกใ จเปน อนั ดีวา ‘นายหญงิ ’ ไมเ คยถือตวั โอบออ มอารีและสนทิ
สนมใกลชดิ พวกเขาเสยี ยิง่ กวา นายผชู ายเสยี อีก หลอ นเปน ทีร่ กั และเลอื่ มใสของพวกลกู หาบทวั่ หนา

พอตกบา ย บรเิ วณแคมปกม็ ีสภาพเปน คายพกั ถาวรทน่ี า อยูและดูอบอุนขึ้นอีกมาก รา น
ขนาดกวา งใหญส องรา น ถูกปลูกขน้ึ อยา งแข็งแรงมีระดบั สูงจากพืน้ เทยี มเอว หา งกนั ประมาณ 20
เมตร ขนาบอยใู นระหวางเตน็ ททป่ี ลกู อยตู รงกลาง ผาใบขนาดใหญส องผืนถูกนาํ มาขงึ แทนหลังคา
กันแดดกนั ฝนไดเ ปนอยางดี

ยง่ิ กวานน้ั สรรพสิ่งทจี่ ะใหความเปนอยสู ะดวกสบายตา งๆ ก็ไดร บั การปลกู สรางขึน้ เทา ที่
ความคดิ และฝม ือของพวกลกู หาบจะกระทําได มนั รวมไปถึงการจดั เตรยี มปอ งกันภยั จากสตั วรายที่
จะเยย่ี มกรายเขามาดว ยจากทศิ ทางตา งๆ รอบดาน ซมุ ไมห ลายซมุ ถกู ถากถางใหโ ลงเตยี นออกไป
ปากดานบางแหงถกู สะไวด ว ยก่ิงไมแ หงและหนาม ตลอดท้ังบริเวณไดรับการตกแตง ปดกวาดโลง
เตยี น จนแลดเู ปนทอ่ี ยอู าศยั อนั นา อบอนุ บรรยากาศไมน ากลัวเหมอื นแตเดมิ

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1040

ทกุ สิ่งทกุ อยา งเสรจ็ สรรพเรยี บรอ ยตามเจตนาของหลอนลงในเวลาอนั รวดเรว็ หญงิ สาว
ยืนกอดอกเอยี งคอมองดู ‘บานไพร’ ของหลอนแลว กย็ มิ้ ออกมาอยางพอใจ

“นายทหารกบั พรานใหญก ลับมาเห็นเขา คงแทบจาํ ไมไดท เี ดียวแหละครับ”
บุญคาํ ยิ้มนอ ยยม้ิ ใหญ เมอื่ มองดูฝม อื การสรางสรรคข องพวกตนเอง พวกลูกหาบทกุ คนก็
เต็มไปดว ยความพออกพอใจในการรเิ ร่มิ ของนายหญงิ เกย่ี วกบั การพฒั นาคา ยพักอาศยั
ดารินยม้ิ สดชน่ื นยั นต าเปน ประกาย
“อยา งนอ ยที่สดุ นายของบญุ คําก็คงจะพบกบั ความประหลาดใจ และเหน็ วาพวกเราทอี่ ยู
ขา งหลงั ใชเวลาวา งใหเปน ประโยชนท่สี ุด เราไมไดอ ยเู ฉยๆ แตเราสรา งอาณาจกั รนอ ยๆ ของเราขน้ึ
แลว เมื่อเขากลับมา เขาจะรสู ึกวาไดก ลบั มาถึงบา น ไมใ ชเ พยี งแคก ลบั มาถึงปา อันเปน ท่อี าศยั พกั
ฉนั ชักรกั ท่นี ่ีเสยี แลว อยากจะอยใู หน านทส่ี ดุ ถาไมม หี ว งเรือ่ งอะไรตอ อะไรสารพดั ”
บุญคํามองดหู ญงิ สาวดวยแววชนื่ ชม
“เราจะอยูทนี่ ก่ี ันไปนานสกั เทา ไหรครับ?”
“จนกวา เราจะลม ไอแ หวงไดส าํ เร็จ หรือจนกวา นายใหญจะหาย อยา งใดอยา งหนงึ่ สดุ
แลวแตอ ยางไหนมาถงึ กอ น”
“สกั กีว่ ันครบั นายใหญจะหายเปน ปกติ?”
“อาจจะในราวเดือนหนง่ึ ”
พรานอาวุโสนง่ิ คดิ อะไรอยคู รู กถ็ อนใจเบาๆ เหลอื บตามองดูหลอ น อาการมีกงั วลแฝง
อยู
“บญุ คาํ ทายไมถูกวา ระหวา งเวลาทนี่ ายใหญร กั ษาตัวอยปู ระมาณเดือนหนึง่ กบั การลมไอ
แหวง...อะไรจะมาถงึ กอ น ดไี มดีนายใหญอ าจหายกอ นทเ่ี ราจะไดต ัวไอแ หวงกไ็ ด”
“ทาํ ไมหรือบุญคํา นแี่ ปลวา บญุ คําก็ยังไมแ นใ จในฝมือของพรานใหญหรอกหรอื ฉนั คิด
วา เขาควรจะไดต วั มนั ภายในไมเ กนิ อาทิตยนีเ้ สยี ดว ยซาํ้ ”
บญุ คําถอนใจอีกคร้งั มวนบหุ รี่สูบ
“บญุ คาํ แนใ จในฝม อื ของพรานใหญครบั นายหญงิ แนใ จเทาๆ กับการแนใจวา เวลาเชา
พระอาทิตยจ ะตอ งข้นึ แตไมแ นใจในไอแ หวง ...มนั เปนชา งแสนรู เจา เลหแสนกลย่ิงกวาเสือสมิง ถา
มนั คดิ สูม ันตองตายแน แตบ ญุ คาํ กลัววา พอมนั รวู าพรานใหญตามมัน มันจะบายหนาหนีโดยไม
ยอมประจนั หนาดว ย คราวน้ีกต็ ามกนั เปน แรมป สตั วร า ยผสี งิ ทกุ ตวั รักษาตวั มนั อยา งดที ่สี ดุ ...ทจ่ี ะ
ไมยอมเผชิญหนา กับพรานรพนิ ทร มนั ดเู หมอื นจะจํากล่นิ เขาไดท เี ดยี วแหละ ถึงไมร โู ดยกลิน่ ก็รู
โดยวิญญาณของผตี ายโหงทค่ี อยสงิ บอกเตอื นมันอย”ู
ใบหนา ของหญิงสาวเครงขรมึ ลง เมมริมฝปากนอยๆ
“ถา เปน อยางบญุ คําวา ละก็ เราเหน็ จะเสยี เวลากนั แยทเี ดยี ว ความจรงิ เราควรจะถงึ หลม
ชาง และเร่มิ ตนการเดนิ ทางจรงิ จังกนั ไปนานแลว มาติดขดั เรอื่ งไอแ หวง นีแ่ หละ ถามันยืดเยอ้ื

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1041

ออกไปโดยไมม ีกาํ หนดแบบนี้ อะไรตออะไรคงจะตองเปล่ยี นแปลงไปหมด แตฉ นั มีความเชอ่ื มน่ั
อะไรอยอู ยางหน่ึง”

“นายหญงิ เช่อื อะไรหรอื ครบั ?”
“ไอแ หวงประกอบกรรมทาํ เขญ็ มามากเต็มทแี ลว ควรจะถึงวาระสดุ ทา ยของมันเสียที ไม
วา มนุษยห รือสตั ว ลงไดประกอบกรรมชวั่ มากๆ ฟา ดนิ ก็ควรจะลงโทษ”
บุญคําพยกั หนา เห็นดว ยกบั คาํ พูดของหลอ น
“นายหญงิ พดู ถูกครบั ไอแ หวงเปน ชางกจ็ ริง แตจติ ใจของมันเปน ผูรายสําคัญเปนผีนรก
มาเกิดในรางของชา ง มันควรจะถึงเวลาตายไดแ ลว ถาเทวดาศักดส์ิ ิทธ์ิ และไมเขาขางความช่ัว ถา
พวกเจา นายทกุ คนไมหว งวาจะไปถงึ หลมชา งเม่ือไหรล ะก็ พรานใหญค งจะตามมนั จนถงึ ทสี่ ดุ ไมวา
มันจะหนไี ปถงึ ไหน?”
“พวกเราไมห ว งในเรอ่ื งที่จะไปถึงหลม ชางเมอื่ ใดอีกแลว ”
หลอ นตอบ นา้ํ เสียงหนกั แนน มน่ั คง
“เพราะถึงอยา งไรมันกเ็ สยี เวลามาแลว ต้งั แตต น เราตกลงกนั ไวแ ลว วา ถาลม ไอแหวงยงั
ไมได เรากจ็ ะไมเริม่ การเดินทางท่เี ราต้งั ใจไว แลวถาจาํ เปน จรงิ ๆ เราอาจยอ นกลับไปหนองนํ้าแหง
เพอื่ เตรียมสัมภาระเร่มิ ตน การเดินทางกนั ใหมก ไ็ ด ในกรณีทต่ี องเสียเวลาเน่ินนานออกไปจนสง่ิ ของ
ที่เราเตรยี มมารอยหรอหมดไป ไมว า กระสนุ ปนหรอื เครอ่ื งใชไมสอยอืน่ ๆ”
แลว หญิงสาวกบ็ อกบุญคาํ ใหเ รยี กลกู หาบทกุ คนเขา มาประชมุ สัง่ วา หา มไมใ หท ุกคน
ออกหางจากบริเวณแคม ปเ กนิ กวา รัศมีสามรอ ยเมตร ยกเวน ในกรณจี าํ เปน ซึง่ จะตอ งรายงานให
หลอ นทราบและไดร ับอนุญาตเสียกอนทกุ ครั้ง กาํ หนดหนา ทบี่ ุญคาํ ใหค อยดูแลและรับใชอยูใกล
เต็นท โดยทําหนาท่ีแทนแงซาย สวนบรเิ วณรอบนอกใหเ ปน หนา ทีข่ องนายเมยหวั หนา ลกู หาบ

ประมาณบายสามโมง พยบั ฝนมืดมดิ มาทางดานตะวนั ตกเฉยี งใต ฟา แลบอยูแปลบปลาบ
พรอมกับคํารนใกลเขามาทกุ ขณะ พายกุ รรโชกเยน็ เฉยี บมาเปน ระยะ ตอ จากนนั้ อกี เพยี งคร่ึงชว่ั โมง
ฝนกก็ ระหนํา่ ลงมาอยางหนกั ดารนิ สวมเสือ้ กนั ฝนออกจากกระโจมมาบงการใหพ วกลูกหาบขน
สัมภาระขา วของหลบฝนขึน้ ไปไวบ นรา นมงุ หลงั คาทป่ี ลกู สรา งไว บางสวนกใ็ หลําเลียงเขา มาไวใ น
กระโจมพกั หาไมเชนนน้ั คงเปยกปอนกันหมด

บญุ คําตามหลอนเขา มาในกระโจม ภายหลงั จากหญิงสาวส่ังการเรยี บรอ ย เชษฐาครง่ึ น่งั
ครงึ่ นอนอยูบนเตยี งสนาม ทอดสายตาจับมองมายงั นอ งสาวคนสวยอยา งชืน่ ชม แมเขาจะเจบ็ ปว ย
อยกู ับทเี่ ชนนี้ กไ็ มมอี ะไรนาวติ กกังวลเลย ดาริน วราฤทธ์ิ ปฏิบัติหนาที่เปน นายใหญของแคมป
ควบคุมไดอ ยางเขมแข็งและมีสมรรถภาพย่งิ แทนตวั เขาไดโดยไมมอี ะไรตอ งหวงแมแ ตนอย

“ฝนเทลงมาใหญ รพนิ ทรกบั ไชยยนั ต แลว ก็พวกน้ันไมร วู า จะเปนยงั ไงบา ง”

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1042

หวั หนา คณะปรารภข้ึนอยา งไมสบายใจ นองสาวถอดเสื้อกนั ฝนออกสลัดน้ําจากเสน ผม
แลวเดนิ มาน่งั ขา งๆ จุดไฟใหแ กกลอ งยาเสนของพช่ี ายทถี่ อื คางอยู บญุ คําก็หยอ นตัวลงบนกอง
สัมภาระใกลๆ

“เจอฝนแนค รบั มันมาทางใตท ่พี รานใหญบ า ยหนา ไปเสยี ดวย”
พรานพน้ื เมอื งบอก
“เสร็จแลว ฝนจะเปนอปุ สรรคในการตามรอย ปานนชี้ ะรอยหายหมดแลว”
เชษฐาบน อดั กลอ งยาเสนหนักหนว ง ดารนิ คลผี่ า แบลง็ เกต็ คลมุ ไวร อบตัวพช่ี าย ปองกัน
ไอช้นื จากละอองฝนทป่ี ลวิ เขา มา
“พี่ใหญอ ยา มวั คดิ กังวลอะไรอยูก บั พวกนน้ั เลยคะ ถงึ อยางไรพวกนั้นกม็ อื ชัน้ เซยี นกนั
ท้ังนน้ั ”
“ฝนตกระหวา งการแกะรอยก็ดีอยางเสยี อยา ง”
บญุ คาํ วา
“รอยเกาถูกฝนชะหายไป แตร อยใหมจ ะยงิ่ ปรากฏชัดเจนขนึ้ ถามันไมลวงหนาไปไกล
นัก”
“อะไรก็ชา งเถอะ อยาไปเจอเอาน้ําปาเขาอีกก็แลวกัน”
ดารนิ เปรยข้ึนเพราะยงั จําเหตกุ ารณค ร้งั หนงึ่ ได บุญคาํ หวั เราะสน่ั ศรี ษะ
“นา้ํ ปาจะนากลัวก็ตอเม่ืออยใู กลเ สน ทางของมันเทานนั้ บริเวณท่พี รานใหญม ุงไป ไมมี
เสน ทางนาํ้ เลย ฝนคราวน้ีกไ็ มแรงอะไรนกั ตกธรรมดาเทานัน้ เอง ประเดยี๋ วกห็ าย ฝนไลช า งมาเร็ว
ไปเรว็ ”
“วาแตค ืนนเี้ ราจะมฟี น แหง พอทจ่ี ะสมุ ไฟไดห รอื เปลา ?”
หญิงสาวถาม
“พอมีครบั นายหญงิ กอนมนั จะเทลงมา บญุ คําใหพ วกนนั้ ขนเขา มาไวใ ตรา น เอาผา
พลาสติกคลุมไวไ มใ หเปย กฝน พอจะใชไ ดต ลอดคนื น้ี เปน ฟนไมห นกั ทง้ั นนั้ บนนเ้ี ปน พนื้ หินแขง็
แลว กเ็ ปน ยอดเนิน นํา้ ไมข ัง กอไฟไดง า ย สําคัญอยา ใหม นั ตกตลอดคนื ก็แลว กัน”
ดารนิ ส่ังใหบ ญุ คํารือ้ ลงั ใบหนง่ึ นําเอาน้ํามนั เตา นาํ้ มนั กาดและเตาฟอู อกมา สาํ หรับ
เตรียมหุงหาในเวลาเย็น หากเหตกุ ารณจ ําเปนเกดิ ขน้ึ โดยไมสามารถจะอาศยั ไฟปา ตามธรรมชาติได
หีบเสบยี งอนั เปนอาหารแหง และอาหารกระปอ ง ท่ีเตรียมมาอยา งเหลอื เฟออกี ใบหน่งึ ก็ไดรับคาํ สงั่
ใหเปด ขน้ึ
“โชคดเี หลือเกนิ นอ ย ขา วของมากมายท่นี อ ยเตรียมมาอยา งเหลอื เฟอเหลา น้ี เรามโี อกาส
ใชม ันไดอยา งเต็มท่ีเพราะเหตกุ ารณท ี่ตอ งรบกับไอแหวง นี่เอง ไมงน้ั กค็ งจะเหลือท้งิ เปลา ใชไมหมด
หรอก”
เชษฐาบอกมาพรอ มกับหวั เราะเบาๆ

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1043

“นอยถอื หลักปลอดภยั ไวกอ น ดกี วา จะเสยี ใจภายหลงั คะ ”
นอ งสาวบอกยมิ้ ๆ
“มนั ไมหนกั หนาอะไร ลกู หาบ พาหนะของเรากม็ พี รอม ของเหลือดีกวา ขาด ทาํ อะไรไม
ประมาทไวไ ดเ ปนดี คราวนพ้ี ่ใี หญเ หน็ หรอื ยงั คะวา ไมว า คณะไหนหรือกจิ การอนั ใด ถามีผหู ญิงเขา
รว มอยดู ว ยมนั จะดกี วาจะมผี ชู ายลว นๆ เพราะผหู ญิงรอบคอบเห็นการณไ กลกวา พวกผชู าย”
“จรงิ ของนอย พข่ี อยอมแพ! ”
เชษฐายอมจํานนโดยดี ดารนิ หวั เราะเสยี งใส บายวนั น้ีอารมณข องหลอนผอ งใสขน้ึ
เพราะอาการของพ่ีชายดีขน้ึ มาก
“คดิ ถงึ เร่อื งน้ีแลว นอ ยยังอดฉิวตาพรานของเราไมห าย”
หลอ นกลา วตอ ไปปนหวั เราะ
“วันทีเ่ ขาเห็นนอ ยเตรยี มของ ทาํ หนา ยักษห นา มารเขาใส ราวกับจะเหน็ วา นอยเปนตัว
ถวง ตัวเกะกะรุงรังอะไรกไ็ มป าน ทะเลาะกนั แทบลม แทบตาย ทีนี้ละ คงจะไดเหน็ คณุ เสยี ที”
“เทาแลว เทา รอด ก็ไมร จู กั ญาติดกี บั รพนิ ทรเสียทหี รอื นอย พีเ่ หน็ เธอเขมนเขาตง้ั แตว นิ าที
แรกทพี่ บกนั ทเี ดียว”
พีช่ ายถามมาดว ยนา้ํ เสียงเรอ่ื ยๆ ไมส นใจอะไรนกั นอ งสาววางหนาเฉย แตต าเปน
ประกายสุกสกาว
“เหน็ จะลาํ บากคะ สําหรบั พรานนําของพใ่ี หญค นนี้ ศรศลิ ปไ มกนิ กนั เลย มอี ะไรขวางๆ
ลกู นัยนตาอยตู ลอดเวลา เบง ๆ เตะ ทา ยังไงพกิ ล โดยเฉพาะอยา งย่งิ กบั นอ ย ถาไมจาํ เปนเกยี่ วกับเรื่อง
นาํ ทางขา งหนา ละก็ นอ ยบอกใหพ ่ีใหญไ ลออกไปนานแลว”
“ทําไม เขาแสดงอะไรไมสภุ าพตอนอยง้ันหรือ?”
ดารนิ เดนิ ออกไปแหวกมานประตขู องกระโจม มองดสู ายฝนเบ้ืองนอก
“กไ็ มเชงิ คะ ถาจะพิจารณากันในดานความเปน สุภาพบรุ ษุ หรือการปฏบิ ัตติ นรับใชต าม
พันธะสัญญาจา งกไ็ มม ีอะไรบกพรอ งหรอก ดีเกนิ คาดเสยี ดว ยซาํ้ ”
“แลว อะไร ทนี่ อยบอกวา ขวางลูกนยั นตา?”
พี่ชายจองมองมาดวยสายตาคน หา
นอ งสาวนิง่ เงยี บไปนาน แลว ทําเสยี งขุน ๆ มาใหพ ่ีชายไดย นิ วา
“กไ็ อท า เตะ ๆ เบง ๆ อยางทบี่ อกแลว ยังไงคะ อธิบายไมถกู หรอก ยโสถึงแมวา ไมถ ึงกบั
โอหัง กระดา งแมว าจะไมถ งึ กับหยาบคาบ สภุ าพแตข าดการออ นนอม ถา เปน ไดอยา งแงซายก็จะดี
ไมน อยทเี ดียว”
เชษฐาอดั ควนั กลองลกึ แลว ระบายชา ๆ ออกทางชองจมูก จอ งนองสาวทางเบื้องหลงั น่งิ
อยนู านดว ยประกายกังวลลกึ ซงึ้ อกี ฝา ยคงไมม ีโอกาสทราบไดวา คาํ พดู ใดๆ ของตนก็ตาม...เปน

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1044

กระจกเงาสะทอนสอ งใหพช่ี ายมองเห็นเขาไปในหนา ตา งหัวใจของตวั หมดสน้ิ แทนท่ีจะเปน สิ่งอาํ
พรางกลบเกล่ือน

“นอย”
“ขา”
“พ่ีอยากจะเตอื นอะไรนอ ยสกั อยางหนง่ึ เกยี่ วกับเรื่องพรานของเรา”
อดตี ทูตทหารบกเช้ือพระวงศเ อย มาแผว ตํา่ อยางระมัดระวงั
“ทาํ ไมหรือคะ?”
“จงดูแตเพยี งวา เขาปฏิบัติหนาท่ีตามพนั ธะสัญญาจางถูกตอ งครบถวนหรอื ไมเ ทา น้ัน
นอกเหนือไปจากน้ันเขาจะเปน อยางไรกช็ า ง ไมต องไปมัวกังวลอยู มนั ไมใชเร่อื งสาํ คญั ถงึ กบั ตอง
มาคิดใหเ ปลืองใจหรอก”
ดารินตะลึงงนั ไปกับคาํ พูดเรยี บๆ ของพชี่ ย เลือดแลน ข้ึนจบั ผดิ แกม ผะผา วดว ยความ
กระดากอายหวั ใจของตนเอง นหี่ ลอนพลง้ั เผลออะไรออกไปเสียแลว กระมงั จนทาํ ใหพ ่ชี ายผูฉลาด
รอบคอบกลาวเตอื นมา ดว ยความหมายเปนนยั เชงิ รูท นั เชนนี้ ถูกแลว...มนั ไมใ ชเ รื่องสําคญั ถงึ กบั
ตอ งเก็บมาคดิ ใหเ ปลอื งใจ อยางพช่ี ายของหลอ นวา แลวทาํ ไม? ทําไมหลอ นจงึ ตองเก็บมาคิดอยู? มี
อะไรจะตองนา คิด หรือวา แยแสดว ยนักหรอื สําหรับพรานไพรผยู โสคนนั้น
และหลอ นกไ็ มร สู ึกตัวมากอ นเลยวา ได ‘เปลอื งใจ’ คดิ อยใู นเรอ่ื งของคนนั้น จนกระท่ัง
พช่ี ายเตือนใหร ูเ ร่อื งเอาเด๋ยี วน้!ี
‘นา อายเหลือเกิน ดาริน’
หญงิ สาวตดั พอ หัวใจตนเอง แลวก็สะบดั หนา พยายามจะขจดั ความวนุ วายอลหมา นใจ
ทง้ั หลายใหหลุดพนไป

ฝนซาเม็ดในเวลาเยน็ ภายหลงั อาหารค่าํ ครเู ดียว ซึ่งหลอนรบั ประทานคนเดยี วอยางเงยี บ
เหงาอยใู นเตน็ ท อากาศก็มอื สนิทลง ความเงยี บและความหนาวเยน็ เรมิ่ ยางกรายเขามา

ภายหลงั ทีจ่ ดั การใหคนเจบ็ นอนหลบั ไปแลว หญิงสาวกน็ ั่งสบู บุหรดี่ ื่มกาแฟอยูคนเดยี ว
บังเกิดความเปลาเปล่ยี ววาเหวอยา งไรบอกไมถกู ท้ังๆ ที่ในคายพกั ท้งั หมดมจี าํ นวนคนอยูถงึ 12 คน
ดูราวประหนง่ึ วา มีหลอ นกับเชษฐา (ผูปว ยและนอนหลบั อยูบนเตยี ง) อยูก นั เพยี งสองคนเทานัน้
ทามกลางปา ใหญไ พรลกึ

หลอนเดินมาแหวกประตกู ระโจม ทอดสายตาออกไปยังบริเวณแคมปเ บอื้ งนอก เห็น
พวกลูกหาบนงั่ นอนสูบบุหรแี่ ดงวาบๆ อยบู นรานทป่ี ลกู ไวทั้งสองดาน มไี ฟกองใหญทกี่ อแบบไฟ
สายฝน ลกุ โชติอยตู รงกลาง เบ้อื งบนขงึ กัน้ ไวดว ยผา พลาสตกิ ปอ งกันสายฝนซ่ึงอาจตกลงมาอกี ใน
ตอนดกึ เสียงกบเทียนรองอยเู ซ็งแซ สลบั ไปกับหยาดฝนทค่ี างอยบู นใบไมหยดลงกระทบพน้ื รอบ
ดา นดังเปาะแปะเปนจงั หวะ อากาศเยน็ ชน้ื ไปดว ยละอองนา้ํ นานๆ จะไดยนิ เสียงกระดงึ ท่ีผกู คอ

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1045

ควายดงั ขน้ึ สักครง้ั อันเกิดจากท่ีมันไหวตวั อาณาเขตคายพักทัง้ หมดเมือ่ ตอนกลางวนั ก็จัดการถาก
ถางและปลูกสรา งเสียจนมองดูรื่นรมยน า อยขู น้ึ มากแลว แตพ อตกกลางคืน ความมืดปกคลุมอยูเชน
ขณะนี้ มนั กก็ ลับดเู ปลยี่ วนากลัวขึ้นอกี

ทกุ ส่งิ ทุกอยางรอบดานนา หวาดระแวงไปหมด
โดยเฉพาะอยา งยง่ิ ในเมื่อ ‘เขา’ คนนนั้ ไมอ ยูเสียคนเดียว...คิดแลวสะทานเยอื กเขา ไปถึง
ขว้ั หวั ใจ ความคิดของหลอนฟงุ ซา นไปไกล...อะไรจะเกดิ ขึ้นบา ง มาตรวา ตกดกึ ของคืนน้ีขณะท่ี
หลอนนอนหลบั สนทิ และตน่ื ขึน้ มาพบวา บุญคําและพวกลกู หาบท้งั หลายกลายรา งเปนเสือสมิง
หรือภตู ผีปศ าจกนั หมด? กลางปาลึกในเวลากลางคืน ทกุ สงิ่ ทุกอยา งมันลว นเตม็ ไปดว ยความลี้ลับ
อาเพศ ซ่งึ หลอนก็เคยพบเหน็ มากับตาแลว เชษฐาผูเ ปนพีช่ ายขณะนก้ี น็ อนปวยทุพลภาพอย.ู ..อะไร
จะเปนเครื่องรางหลกั ประกนั คอยปกปองคุมครองให
หญิงสาวขนลกุ ซูข น้ึ ทั้งกาย จากมโนภาพทีห่ ลอนตนเอง บัดนี้หลอ นยอมสารภาพกบั ใจ
ตนเองแลว รพนิ ทร ไพรวลั ย ผนู นั้ ...ปราศจากเขาเสยี คนเดียว อาณาจักรไพรมนั ดนู า สยองกลวั ไป
หมด ไมม คี วามอบอุนเช่ือม่นั ใดๆ เหลืออยเู ลย นับแตเ ริ่มตนออกเดนิ ทางมา ไมเคยมคี นื ใดท่ีหลอ นมี
ความรูส ึกพรัน่ พรงึ หวน่ั ไหวเหมือนคนื นี้ แมแ ตข ณะทหี่ ลงปาดวยกนั สองตอ สองในคราวนัน้ กย็ ัง
อบอุนสบายใจกวา คืนน้ี เพราะมคี นคนนนั้ เปน เสมือนเครอื่ งรางอยใู กลชดิ
พยายามระงบั ความคดิ อนั ฟงุ ซา นพร่นั พรึงนน้ั ลง หวั เราะออกมาเบาๆ เยาะความรสู ึกของ
ตนเอง หยบิ เสอ้ื คลุมขนึ้ มาสวม เอือ้ มมือไปยงั เข็มขัดปนสน้ั แตแลวก็เปลยี่ นใจควา ไรเฟลขนึ้ มา
แทน ฉวยไฟฉายติดมือ เดินออกมายังบรเิ วณเบอ้ื งนอก
บุญคาํ นอนเอกเขนกมวนยาอยูห นา ตานํ้ามนั กาด ซึง่ ตม นาํ้ หมอ ใหญ กล็ กุ ขึน้ หยบิ ปน เดิน
ตามหลงั นายหญิงเปนองครักษม า
หญิงสาวเดนิ ตรวจบริเวณไปรอบๆ ใชไ ฟฉายกราดสองออกไปยงั ราวปาดานนอกอยาง
ระมัดระวัง
“นายหญิงสงสัยอะไรหรือครบั ?”
บญุ คําถามเบาๆ
“เปลา หรอก ออกมาตรวจดูอยา งนน้ั เองแหละ ทุกอยางปกติเรียบรอยดหี รือ?”
“ปกติดีครบั ”
“พวกเราเปน อยางไรบา ง มีใครเจ็บปวยไมส บายบางหรอื เปลา ?”
“เหน็ นายเมยบนปวดหวั เมอื่ ตอนเย็นนี้ ตอนนด้ี ูเหมือนจะนอนหลับไปแลว นอกนนั้ กไ็ ม
มีใครเปนอะไรครบั ”
“อา ว! แลว ทาํ ไมถงึ ไมบ อกฉัน ส่งั ไวแลว วาใครเปน อะไรใหบ อกฉนั ”

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])