เพชรพระอุมา เล่ม5 ดงมรณะ

896

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

897

37

พน ดงตน หนามสมอ อนั มใี บแหลมคมและหมูไมที่ขึ้นอยูก ับชายน้าํ ตดั มายงั อีกตล่งิ ดาน
หนึ่ง ภาพอันเปนทม่ี าของเสียงกป็ รากฏขน้ึ ชดั เจนกับทกุ สายตา ทีจ่ อ งอยา งตน่ื เตนตกตะลึง

หา งฝง ตลงิ่ ออกไปไมเ กนิ 15 เมตร อนั เปนบรเิ วณปลักตนื้ ๆ ทม่ี นี ํา้ แฉะใตตน ไทรใหญ นํ้า
และโคลนบรเิ วณน้ันแตกกระจัดกระจาย ปลิววอ นดวยการฟด ฟาดของเจาสัตวสะเทนิ้ น้ําสะเทิ้นบก
ตัวขนาดเรอื จาง

เสยี งขูคาํ รามอยา งดุรา ยกระหายเลือดของมัน ดงั ประสานไปกับเสยี งรอ งแหลมของหมู
ปา ผูซ ึ่งบดั น้ีถกู งับคาบกลางลาํ ตัวด้นิ กระแดว อยู หมตู วั น้ันเขอื่ งโขทีเดียว แตเมื่อเปรียบเทยี บกบั
เจา ของฟนเลอ่ื ยทขี่ ยาํ้ มันไวใ นปากขณะน้ี ก็มองไมผ ิดอะไรกับเหน็ จง้ิ จกคาบตกั๊ แตนตัวเลก็ ๆ

มันสะบัดฟด ฟาดอยไู ปมาอยางรวดเรว็ ดดุ นั กระทบกับรากไทรและหมไู มเล็กๆ ท่ขี ้ึนอยู
ในนา้ํ เหมือนเจตนาจะใหห มตู ัวนน้ั ยตุ กิ ารดน้ิ รนอยา งเด็ดขาด แลว กระชากตะกยุ ลงไปในปลกั
โคลนหา งโคนตน ไทรออกไป

นา้ํ บรเิ วณนน้ั ตืน้ เพยี งเขา รา งของมันจึงปรากฏเหน็ ชดั เตม็ ตวั อยา งถนดั หางลักษณะ
เหมือนใบเลือ่ ยตวดั ฟาดอยูโ ครมครามอยา งนา สะพรึงกลวั เลือดของหมูปา กระเด็นแดงฉานเปรอะ
ไปทวั่ ใบไม และละลายอยใู นน้ําอนั ขนุ คลัก ตัวมนั สีดาํ สนทิ เปนเกลด็ หนาขรขุ ระนา เกลียดนา กลัว
ยิ่ง มองดเู หมอื นขอนไมจมนํ้าผๆุ หากไมเ ห็นอากัปกิรยิ าท่มี นั กําลงั เคลื่อนไหวอยางรวดเร็วในการ
สังหารเหยอ่ื เชน ขณะน้ี

มันเปน ภาพทสี่ ยดสยองพองขนอยา งยิง่ !
“ยงิ นะ!”
ไชยยนั ตรองข้ึนกระหืดกระหอบพรอมกับประทบั .600 ไนโตรฯ แตเชษฐาเรว็ กวา ควา
ลํากลอ งปน ของไชยยนั ตก ดตาํ่ ไว พรอมกบั หามเรว็ ปรอ๋ื
“อยา! ปลอ ยมนั ”
ไชยยนั ตช ะงกั ทุกคนยนื นง่ิ จบั มองภาพนนั้ ดว ยอาการกลน้ั ลมหายใจตอ ไป ดารินผู
กระชากปน ส้ันออกจากเอว ก็พลอยชะงกั ลงดวย เพราะเสยี งหามของพ่ชี าย และก็สังเกตเหน็ พราน
ใหญไมมปี ฏิกริ ิยาเชน ไร นอกจากจะยนื ดอู ยูเฉยๆ เสี้ยวของวินาทตี อ มาน่นั เอง เจา สัตวรา ยแหง บงึ
มหากาฬกว็ ง่ิ นาํ้ แตกโครมครนื กระชากเหยอ่ื ตะลยุ ลงไปในสวนลกึ ดาํ เลนและพงไมนํา้ มองดู
ผาดๆ เหมือนจะแทรกแผนดินหายไปตอหนา ตอ ตาอยา งนา หวาดเสยี ว เสยี งโคลนเดอื ดปดุ ๆ แตก
พล่ักข้นึ มาเปน พรายฟอด ระคนไปกับเลอื ด เสียงของหมปู า ขาดหายไปในทนั ทีที่ถกู กดจม หายลง
ไปใตเลนเหลวเละ มแี ตเสยี งสําลกั แทน และชัว่ อดึ ใจตอมา กเ็ งียบสงบลงตามเดิม คงทิง้ ไวแตร อย

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

898

เลือด และพรายนาํ้ ท่ีเดอื ดฟอดอยูเ ชนน้ัน ทกุ สง่ิ ทุกอยา งรวดเร็วฉับพลนั ราวกับเปนภาพฝน รา ยท่ี
มองเหน็ กนั ชวั่ พริบตาเดยี ว

ดารนิ ครางอะไรออกมาคาํ หนง่ึ หลบั ตาลงอยา งสยดสยองเหลอื ทจี่ ะกลา ว ภาพทเี่ หน็ กับ
ตามนั ส่ันประสาทของหลอ นเปนอยา งย่งิ แทบจะไมเชือ่ สายตาวา จระเขใ หญตวั นนั้ คาบหมปู า
แทรกเลนหายไปตอ หนาตอ ตาไดอ ยางไร ทง้ั ๆ ที่มองเห็นวานา้ํ บรเิ วณน้นั ไมล กึ หรือกวางใหญอ ะไร
นกั ไชยยันตเองกร็ สู ึกคอแหง ผาก กะพรบิ ตาอยูป ริบๆ ขนลกุ ชนั สว นเชษฐาเยอื กเยน็ อยใู นอาการ
เดมิ ไมผิดอะไรกบั พรานใหญ ผูซึ่งมองเห็นอะไรเปน เรือ่ งสามัญธรรมดาไปหมด

“โชคดีเหลอื เกนิ ทเี่ ปน หมเู คราะหร า ยตวั นนั้ แทนทจี่ ะเปน พวกเราคนใดคนหนึง่ !”
ไชยยนั ตพ มึ พาํ ออกมาดว ยเสียงกระซบิ
“ฉันเคยเหน็ หมาในทง้ั ฝูง เปน พนั ๆ ตวั รมุ กดั กนิ หมทู ง้ั เปน ตอ หนาตอ ตา ตอนท่ีหลงอยู
กบั พรานใหญ”
ดารนิ พูดขน้ึ ดว ยเสยี งแหบเครือ ยกมอื ข้นึ ลบู ใบหนา
“แตส าบานไดว า เหตกุ ารณคราวนน้ั ก็ยงั ไมห วาดเสียวนา ขนลกุ เทาคราวนี้ ถาภูมิ
ประเทศเปนนาํ้ ลึก และไอเ ขตวั น้กี ดั หมลู ากลงน้ําไป กค็ งไมน า กลวั เทาไรนักหรอก แตน ีม่ ันเปน
ปลักเลน มนั คาบหมูมดุ หายลงไปใตเ ลนไดย ังไง เหน็ แลว ขนลกุ หมตู วั น้นั ถกู กดจมหายลงไปใต
เลนทงั้ เปนๆ กวามนั จะตายคงทรมานอยางบอกไมถกู ทเี ดยี ว นา กลัวเหลอื เกิน มันดาํ มุดเลนไปได
ยงั ไงนะ”
“ใตเ ลนลงไปเปนนาํ้ ลึก มีอยหู ลายชนั้ ผมบอกแลววา มันเปนที่พุ ตดิ ตอกนั ถึงไดท ่วั ไป
มองดว ยสายตาพื้นๆ ไมเหน็ หรอก ถา เอาไมหยั่งดกู ร็ ”ู
รพนิ ทรบ อก
“แกหามฉนั ไวท ําไม มา ยงนั้ ก็อยูแลว ”
ไชยยนั ตห นั ไปตอวา เชษฐา
“แกจะยงิ มนั ทาํ ไม เพอื่ ชวยหมปู าตวั นัน้ นะเหรอ?”
เชษฐาหนั ไปยอ นถามเรียบๆ ไชยยนั ตองึ้ เขาก็กลา วตอ มาวา
“ไมม ปี ระโยชนอ ะไรหรอก แกกไ็ มไดค ดิ ทจี่ ะชว ยหมเู พอื่ อะไร เพราะฉะนนั้ ปลอยให
กติกาของปา ดาํ เนนิ ไปตามกฎเกณฑข องมันดกี วา เอาไวใ หจําเปน ตอ ชวี ติ และความปลอดภัยของเรา
เสียกอน และเมอื่ นน้ั แกยิงใหเที่ยงๆ กแ็ ลว กัน ดแี ลวละที่มนั คอยดกั เลน งานหมู แทนที่จะเปน พวก
เราคนใดคนหนึ่ง”
แลวหวั หนา คณะเดนิ ทางกห็ นั ไปทางพรานใหญ ถามวา
“มนั ไปยงั ไงมายงั ไงกนั น่ี หมปู า ตาไว จมกู ดอี อก ไหงถงึ พลาดทา เอาได”
“ทีเผลอครับ”
รพินทรบ อก

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

899

“จระเขเ ปนสตั วท มี่ ีความเพยี รพยายาม และอดทนมากในการรอเหยอ่ื เหมอื นๆ งูนนั่
แหละ มนั จะตอ งมานอนคอยอยูน านแลว โดยจมตวั กลนื อยกู บั ส่ิงแวดลอม มนั คอยเฝา อยเู ปน วนั ๆ
ปลอยใหก่งิ ใบไมหลนลงมาสมุ ทบั อําพรางตวั มนั เสยี มองดผู าดๆ เหมือนขอนไม พวกหมเู ดินหากนิ
เพลินใกลๆ เขา มาโดยไมทันเฉลียวใจคดิ พอไดจังหวะมนั ก็พงุ เขา ใส เสยี งตมู สน่ันท่ีดังขึน้ ครง้ั แรก
เปน เสยี งฟาดหางของมัน นานๆ มนั ถงึ จะจับสตั วบ กกนิ ไดเ สยี ทหี นงึ่ แตบางทีไปเจอะเอา
‘ของแข็ง’ เขา แทนท่มี ันจะไดเหยอื่ ก็กลายเปนเหยอ่ื ไปเหมือนกนั ”

“หมายความวา ยังไง?”
“ก็เวลามนั ไปเจอเอาเสือเขานะซคิ รับ”
พรานใหญบอกมาปนหวั เราะ ไชยยันตลมื ตาโพลง
“ฮา! เสือกะจระเข มนั จะสกู นั อที า ไหน ตวั หนง่ึ สัตวบก อกี ตวั หน่ึงสตั วน ํา้ ”
“นั่นแหละครบั ปะเหมาะมนั กม็ าเจอกันเขาไดเ หมือนกนั ในกรณีทไ่ี อเ ขมาดักคอยเหย่ือ
อยรู ิมๆ น้ําต้ืน และไอเสอื บังเอิญลงมากินนํา้ แลว พบเขา ผมเห็นกับตามาแลว ที่บงึ บรเิ วณนแ้ี หละ
จระเขมาดกั ซมุ เหย่ืออยูบ รเิ วณนํา้ ต้นื พอดี แลวพุงเขางบั เสอื ดาํ ขณะที่ลงมากนิ นาํ้ ทนี ี้บงั เอิญเสือดํา
ไมไ ดมาตวั เดยี ว นงั ตัวเมยี ทเี่ ปน เสอื ดาวเดนิ ติดมาดว ย สองตวั ผวั เมยี มนั เลยชวยกนั กดั ลากจระเขขน้ึ
ไปฉกี เสือบนบก เสอื บังเอญิ ไดเ ปรยี บทนี่ า้ํ ตรงทเี่ กิดเหตุน้นั ตนื้ และชว ยกนั สองตวั ตามปกตเิ สอื มัน
ก็ไวกวาจระเขอ ยแู ลว หลอกลอเสียพักเดยี วไอเ ขห มดทา จะลงนํ้าลึกกไ็ มไดม นั ชวยกันสกดั ดกั ไว
จระเขตวั นัน้ ไมใ หญโตอะไรนัก จงึ กลายเปนเหย่อื เสือไป ถาจะพดู ถงึ ฤทธิเ์ ดช ความฉลาด ความราย
กันแลว ไมมีอะไรเกนิ เสือไปไดหรอกครบั จระเขม ันเปน สัตวเ ลอื ดเยน็ จงึ โงกวาในดานกลยุทธการ
ตอ สู แตถาเสอื กําลังวายอยกู ลางนาํ้ ลกึ ๆ กเ็ สรจ็ ไอเ ขเหมอื นกนั ”
คณะนายจา งครางออกมาดวยความประหลาดใจ ในส่ิงทไี่ ดรับฟง
“แตไอต วั เมอื่ กน้ี ใี้ หญเหลือเกนิ นี่ ยงั กะเรอื สําปน อยา วา แตเ สือเลย สงสยั วาตอ ใหล กู ชา ง
รนุ ๆ เจอมนั เขา ก็เหน็ จะเสรจ็ มันแน” ไชยยนั ตว า
ทกุ คนเริ่มตระหนักไดด วี า การเดนิ ในระยะตอ ไปจะตองใชความรอบคอบระมัดระวงั
เพียงใด มนั เปน ส่ิงทปี่ ระมาทเสยี มไิ ดเ ลย หากใครเลินเลอ กาวพรวดถลาํ ลงไปในแองท่ีมผี วิ หนา
เหมือนพนื้ ธรรมดาลวงตาอยูท ่ัวไป เหมอื นเม่ือคราวทีไ่ ชยยนั ตเคยพลดั หลน เปนตัวอยางกอนแลว ก็
ไมม ีส่ิงใดมารบั ประกนั สวสั ดิภาพใหได เมอื่ ตอ งอยูทา มกลางบงึ มฤตยูทช่ี กุ ชุมไปดว ยจระเขเ ชน น้ี

อกี พักใหญต อ มา บริเวณสันเกาะ หรอื อกี นยั หนึง่ แหลมทยี่ ่นื ยาวเหยยี ดเขาไปกลางบึง
น้นั กเ็ รม่ิ กวา งใหญอ อกไปทกุ ขณะ แสดงวาใกลก ับสวนโคนอนั ติดตอ อยกู บั แผน ดนิ และปา เรมิ่ จะ
โปรงข้ึน สวนมากเปนพงออ กอแขม

ทั้งหมดพบกับสญั ลักษณอนั ตรายเตือนยํ้าใหร สู กึ ตัวอกี คร้งั นนั่ ก็คอื ลูกเลก็ ๆ ของไอช า
ละวันฝูงหนึง่ ประมาณ 4-5 ตวั ขนาดยาวเพยี งศอกเศษ คลานยัว้ เยยี้ อยูใ นแองท่ปี กคลมุ ไปดว ยพง

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

900

หญาริมชายนํา้ พอเห็นมนษุ ยเ ฉยี ดผานไปใกลก ็อาปากรา สง เสยี งขูฟฟู อ สอ สนั ดานราย ไชยยนั ต
ทดลองแหยพ านทายปน เขาไปใกลต ัวมันก็แวง งบั ในทนั ที เกิดกับแงซายก็ชกั มดี เดินปา ออกมาฟน
กระหน่าํ อยางไมป ราณี แลว เตะกระเด็นหายเขารกไป

“ไอพ วกนนี้ ่ี สอ สนั ดานอันธพาลตั้งแตต ัวนอ ยๆ ทีเดยี ว”
ไชยยนั ตบ นพลางหวั เราะหๆึ โคลงศรี ษะ เมื่อเหน็ เชษฐาใชรองเทา คอมแบ็ตกระทบื เขา
กมุ ภีลนอยตวั หนึง่ ที่งบั ตดิ สนเทาของเขาลงไปชกั ดน้ิ อยใู นกอหญา ดารินกระโดดหนอี ยาง
ขยะแขยง
“รพนิ ทร คุณนาจะตัง้ แคม ปล า จระเขเปนการใหญอยูทนี่ นี่ ะ มันชมุ ดีเหลอื เกิน เอาหนัง
มันขายอยา งเดยี วก็มหี วงั รวย ดีกวา จะไปดกั สตั วปาอ่นื ๆ เสียอีก”
“ผมกเ็ คยคดิ อยเู หมอื นกนั ครบั ตดิ ขดั อยา งเดยี วเร่ืองหนทางกนั ดารยากแกก ารขนสง ถา
พอมีทางเอาเกวยี นเขา มาถึง ผมคา หนงั จระเขไปนานแลว ตัวเล็กๆ ขนาดที่เราเจอนนี่ ะราคาดนี ัก ทาํ
กระเปาถือผหู ญงิ ไดตัวละใบพอดี หรือมายกส็ ตฟั ฟเ อาไวขายเปน เคร่ืองประดับหองรบั แขกทั้งตวั ”
ระหวางท่ที กุ คนกาํ ลงั วนุ วายอยูกับการทาํ ลายลกู จระเขเหลานนั้ ดารินเริ่มกระสบั กระ
สายไมเปน สุขนัก กวาดสายตาระแวงไปรอบๆ แลวดงึ ไรเฟลประจาํ มอื ของหลอ นท่ฝี ากแงซายให
สะพายไว มาถอื อีกครงั้
“รบี หลีกไปเสยี ใหพ น เรว็ ๆ เถอะ ไปฆา ลกู ออ นๆ ของมนั ตายหมดแบบนี้ ประเด๋ยี วแม
มนั ก็ตามมาเทา นนั้ !”
หญงิ สาวพดู หวาดๆ เพราะความไมป ระสา ทกุ คนหนั มามองดูหลอ นแลว หวั เราะไป
ตามๆ กนั พช่ี ายสงสารกเ็ ลยกระซิบบอกใหว า
“ธรรมชาติของจระเขไ มเ หมอื นสัตวรา ยลูกออ นอยา งอื่นหรอก มนั ไมมีความสมั พนั ธ
หรอื วา เลยี้ งรักษาดูแลลูกของมนั เลย มันขนึ้ มาออกไขกลบไวช ายฝง แบบเดียวกับเตา แลวทง้ิ ใหล กู
ของมนั แตกออกจากไขเ จรญิ เตบิ โตเองตามยถากรรม โดยไมมาเฝากกเลย้ี งดหู รอื เหลียวแลอะไรอกี
ทั้งสิน้ ปะเหมาะบางทเี จอลกู เลก็ ๆ ท่ีเพิง่ แตกออกจากไข ยังจบั กนิ เปนอาหารเสียอีก เพราะฉะนนั้ ไม
ตอ งกลัววาแมข องมนั จะตามอาฆาตจอ งเลนงานเรา เหมอื นตอนทนี่ อยเจอเสอื ลูกออนหรอก”
ดารินอายจนหนา แดง เม่ือรูวา ตนเองปลอยหา แตมออกไปถนดั ใจ เพราะความรเู ทา ไมถึง
การณ คอยๆ ชาํ เลอื งไปทางพรานใหญ เบาใจเล็กนอ ยเมอื่ เหน็ เขาวางหนา เฉยๆ ทาํ เปน ไมร ไู มช้เี สีย
แตแ ลวกโ็ มโหจ๋ีขึ้นมาเม่อื ไดย นิ เสยี งไชยยันตห นั ขวับไปแกลงพดู เบาๆ กบั รพินทร โดยเจตนาให
หลอนไดย นิ ถนัด
“แปลกแตจริงนะผูกอง คนขนาดมาสเตอรดกี รเี ปนนกั วิทยาศาสตร เปนแพทยม ือช้นั
เกียรตินยิ ม เปน นักมานษุ ยวทิ ยา ท่ีกําลงั จะไดด ็อกเตอรด กี รีอยรู อมรอ กลวั ตะเขล กู ออนจะตามลา!
สงสยั เมอ่ื สมยั เด็กๆ วชิ าธรรมชาตเิ กย่ี วกบั สัตวสะเทนิ น้าํ สะเทินบกคงจะไมเ ปนทา ยงั ง้หี วานเลย...
ยังหลอกไดอกี นานนกั ”

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

901

“คนเรามันไมฉ ลาดรอบรูไปหมดเสียทกุ ส่งิ ทุกอยา งหรอก ไชยยนั ต! ”
นกั มานษุ ยวทิ ยาผเู สียเชิงกลา วมาหว นๆ พยายามจะระงับความเดือดดาลไว ฝน หวั เราะ
หึๆ
“คณุ ดวย นายพรานใหญรพนิ ทร! และขอใหร ูไวเสยี ดว ยวา ทง้ั สองคนนัน่ แหละ ตอนท่ี
บาดเจ็บไมสบายหรอื ตอนทท่ี ําทา จะตายอยูนั่นนะ ฉันแกลงเอานํา้ กลน่ั ฉดี ใหแ ทนยาเสียหลายครัง้
แลว โดยหลอกวา เปน ยากันบาดทะยกั บาง ยาแกปวดแกไ ขบ าง แลวมปี ญญารูบ า งหรือเปลา
เพราะฉะนัน้ อยา ทาํ เปนหัวเราะเยาะดีไป”
ถกู ศอกกลบั เอาแบบนน้ั เลน เอาไชยยนั ตค รางออย หนาแหยไป หันมาจอ งหนาเพือ่ นสาว
พดู คอยๆ
“พูดเปน เลน ไปนา นอ ย! น่เี ลนเอานาํ้ กล่ันฉีดใหห รอกหรอื ”
“นํา้ กลนั่ นะ ยงั ดีนะ ตอไปคราวหนา อาจเจอน้ําโคลนเขา บางกไ็ ด ระวังเหอะ!”
ไชยยนั ตยกมอื ไหวป ลกๆ ยอมยกธงขาวโดยดี สว นรพินทรอ อกตวั เบาๆ
“ผมไมไ ดหวั เราะคณุ หญงิ สกั หนอย”
“ไมรูล ะ คูหกู นั ดีนัก”
หลอนคอ น คร่ึงยม้ิ ครึง่ บึ้ง
“คนไมรูแทนทจ่ี ะบอกใหด ๆี กลับหัวเราะเยาะ ฉนั ไมใ ชน ักสัตวศาสตรน ่ี จะไดร อบรู
ธรรมชาตขิ องสัตวห มดทกุ ชนดิ กพ็ อจะรคู ราวๆ อยูบ างหรอก วา มนั ออกลกู โดยวธิ วี างไขบ นฝง แต
ไมร ลู ะเอียดวา มนั ไมมีความเก่ยี วขอ งสัมพันธกับไขหรอื ลูกออ นๆ ของมัน ภายหลงั จากออกไขทง้ิ
ไวต ามยถากรรมแลว กน็ ึกวา คงจะแบบเดยี วกับงูจงอางนะซิ เพราะจงอางยังหวงไขแ ละลกู ออ นของ
มนั มีพี่ใหญคนเดียวเทา น้นั ทีด่ กี บั ฉนั ชว ยบอกใหห ายโง นอกนน้ั มแี ตจ ะหวั เราะ เกดิ กบั แงซายก็
เหมือนกนั ระวงั ใหด !ี ”
เกิดกับแงซาย ผยู ิงฟนยิม้ อยหู ยุดยม้ิ ทนั ที ทาํ หนา เร่ียเพราะพลอยฟาพลอยฝนไปดว ย
เดินรุดหนา กนั ไปอกี เพยี งไมก ่กี า ว ทามกลางพงอออันหนาทบึ ของชายฝงดานขวา ตา งก็
ไดยนิ เสียงอะไรชนิดหน่ึงวง่ิ ตะกายกอรวกสวบสาบอยา งรวดเร็ว และยอดออ ไหวยวบยาบ เพราะ
ถูกปะทะจากแรงดันเบ้ืองลา ง จนตอ งสะดุงและหยดุ ชะงกั เตรยี มพรอ มดวยความตกใจ แต
พรบิ ตาเดียวกม็ เี สียงกระโจนลงน้าํ ดังตูมแลว ก็เงยี บหายไป ทกุ คนมองดหู นากันอีกคร้ัง ไมม ีใครปริ
ปากพดู เชน ไรอกี เพราะเขา ใจดวี านัน่ คือ ‘เจาถน่ิ ’ ท่ขี ึ้นมาอาศัยนอนผงึ่ ลมอยูบนชายฝง ซ่ึงคงไดยิน
เสยี งฝเทา มนษุ ยเคล่ือนใกลเ ขามา จึงพรวดพราดโจนลงน้ําไปอยางกะทันหัน
“จาํ ไวนะ ลกู ปน เราจาํ กดั จะไมย ิงจนกวา ถงึ เวลาจาํ เปน ”
เชษฐาประกาศย้ํากับทกุ คน
เสียงเจา ชาละวนั ทข่ี ึ้นมานอนผงึ่ แดด ตะกายลงน้าํ เมอื่ มนุษยเ ฉียบใกลเขา มาดังอยแู ทบจะ
ตลอดเวลาทค่ี ณะทัง้ หมดคืบหนาไป แตไมม ีโอกาสจะไดเ หน็ ตวั มันบนบกไดถ นดั เลย เพราะปา รก

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

902

คงไดยนิ แตเ สยี งวงิ่ ลงนํา้ ซึ่งดังอยเู บ้อื งหนา ไมห า งออกไปนกั เทานน้ั สองสามครัง้ ท่ีพรานใหญห ยุด
ชีใ้ หคณะนายจา งของเขา สงั เกตดถู น่ิ ทม่ี นั ข้ึนมาวางไขและกลบไว พบลูกขนาดเล็กๆ ของมนั คลาน
อยตู ามพืน้ น้าํ แฉะๆ อีกหลายตัว

ไมม ใี ครสนใจกบั มัน...นอกจากไชยยันตจ ะบนไปตลอดทางเทานนั้ วาเสียดายแหลงอัน
แทบจะเรยี กไดว าขุมทรัพยย อ ยๆ นี้ย่ิงนกั เม่ือเหน็ ความชมุ อยา งเหลอื ขนาด ของเจาสัตวที่หนงั มี
ราคางาม

ครึง่ ชว่ั โมงตอ มา กข็ น้ึ เนนิ ปา รวกสลบั ไปกบั ไมใ หญ มองเหน็ พวกนกนํ้าสขี าวสลับดํา
เกาะแนน อยูเปนพืด สง เสียงรอ งเกรียวกราวแซสนนั่ ไปทัง้ ดง พ้ืนทเ่ี คยเปน ทล่ี ุม ชนื้ แฉะเรม่ิ เปลย่ี น
มาเปน ดนิ ลกู รงั สลบั ไปกบั โขดหินระเกะระกะ พวกมะไฟปาออกลูกแดงฉานเปนดงอยูท างอกี ฟาก
หน่ึง แดดยามบายจดั ทอดแสงออ นเรืองลงทกุ ขณะ

รพนิ ทรเ รงฝเ ทาขึน้ อีก พอตดั เนินเต้ยี ๆ ลกู นั้นลงมายังอกี ดาน กพ็ บลาํ คลองทอดขวางคด
เคี้ยวอยูเบ้ืองหนา มโี ขดหนิ เปนเกาะแกงผุดงอกอยกู ลางนํา้ เกลื่อนไปหมด ฝงตรงขามเปนแนวปา
รวกเชน เดยี วกนั แตมองเหน็ ดงใหญเปน เงาทะมึนอยเู บือ้ งหลงั

น้าํ เยน็ เฉยี บเปน สรี าวกับนิล และนงิ่ สนทิ เหมือนจะไมม กี ารไหลเลย ทุกคนมาชุมนมุ นง่ั
พักหารือกนั อยูท ช่ี ายฝง อันมองเห็นฝง ตรงขามท่หี างออกไปประมาณ 40 เมตร และโดยระยะใกล
เพียงแคน ้ี ไมจ าํ เปนตอ งอาศัยกลอ งสองทางไกลเลย กม็ องเห็นชัดอยูวา บนแกง หนิ ท่ีเรยี งรายอยู
กลางนาํ้ แทบทกุ หยอ ม มจี ระเขข้นึ ไปนอนผ่งึ แดดอาปากอยเู ต็มไปหมด ราวกบั ใครมาแกลงปน
ประดับเอาไว แตล ะตัวมีขนาดกําลังวอ งไวประเปรยี วท้งั นนั้ หนาส้นั หักยเู ขามาราวกับหนายกั ษ
เขยี้ วขาวโผลย าวมองดเู หมือนใบเลือ่ ย เห็นแลวชวนสยองขวัญ

นายจา งทัง้ สามพอมองเห็นเขา กแ็ ทบจะหมดศรัทธา
“จะไหวเหรอผกู อง”
ไชยยนั ตค รางออกมา ปาดแขนเส้อื เช็ดเหงื่อหนา ผาก เหมอ มองไปยงั ฝงู ชาละวนั ท่ีนอน
ผงึ่ แดด ดเู ปน พืดอยูบนหนิ งอกกลางน้ํา แทบจะไมมที ไ่ี หนวา ง
“นอนผงึ่ แดดเหน็ ๆ อยูน น่ั กร็ วม 20-30 ตัวแลว ซกุ อยตู ามชายฝงสองขางอกี ละ แลว ใน
นํา้ อกี ละ ยงิ่ กวาบอ ท่ีเขาเล้ียงไวเ สยี อกี ”
รพินทรม ว นบหุ ร่ีใบตองแหง อยางใจเยน็ ตอบเรยี บๆ แตน ํ้าเสยี งหนักแนน วา
“ไหวซคิ รบั เดย๋ี ว! นง่ั พกั ใหห ายเหนื่อยกันเสยี กอ น คอยคิดวา เราจะหาวิธขี ามยังไง”
“ตรงนแี้ คบทส่ี ุดหรอื ?”
หัวหนา คณะเดินทางถามเสยี งเครง ขรึม เขากําลังใชค วามคิดขนาดหนกั เชนกนั

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

903

“ไมมีตอนไหนจะแคบกวา ตอนนอ้ี กี แลว ครับ นาํ้ ก็ไมล กึ นกั พดู ถงึ วา ถา ไมม วั พะวงอยู
กบั ไอเขพวกนนั้ เราจะเดนิ ลุยขา มกันไปไดอยางสบายทเี ดียว นา้ํ ตอนท่ลี กึ ที่สดุ เพยี งแคระดับอก
เทาน้นั ”

“อยา ลมื ปญหาสาํ คญั ของเราในขณะนีเ้ สยี นะ รพนิ ทร ลูกปนของพวกเราทุกคนมกี นั อยู
จาํ กัดเพยี งไมก ี่นัดเทา นั้น สมมติวาเราเดนิ ลยุ ขาม และพวกมันแหก นั เขาโจมตพี รอมๆ กนั รอบดาน
ถงึ อยา งไรกย็ งิ ไมทนั แน ใครกต็ ามทีจ่ ะเดินลยุ ขา มฝง ไปได ตองแปลวา มปี นนับสบิ ๆ กระบอก
พรอ มทัง้ กระสุนไมอ นั้ คอยยิงคมุ กนั อยทู เี ดยี ว มายงนั้ เปน เสร็จ!”

เชษฐาพูดอยางหนกั ใจ พรานใหญย งั ไมทนั ตอบอยางไร ไชยยนั ตกเ็ อย เสรมิ มาวา
“เราพยายามเดนิ ลุยนาํ้ ไปอยา งเงียบๆ โดยไมใหพวกมนั สว นมากไหวทนั รูสึกตัวอยาง
น้นั หรอื ?”
ประโยคหลัง เขาหันไปทางพรานใหญเหมอื นจะขอความเห็น
จอมพรานจดุ บุหรสี่ บู แลว กดั ปลายเนน ไวด ว ยฟน หนา ทง้ั คู กวาดสายตาไปรอบๆ
“เรื่องจะหลอกมนั โดยยอ งผา นนา้ํ ในหวยกวา งถึง 40 เมตร โดยไมใ หพ วกมนั รสู ึกตัว
หรอื มองเห็นนะ เห็นจะไมม หี วงั หรอกครับ ถงึ อยา งไรมันกจ็ ะตอ งไหวทันแน วา มอี ะไรลงมาในน้ํา
และถาตวั เดยี วรูพุง ตรงเขา มา ตัวอน่ื ๆ กจ็ ะตามท้งั หมด เราตองมีวิธีทด่ี ีกวา น”ี้
“สาํ คัญวามนั ดุอยางบาเลอื ดหรอื เปลา เทา น้ัน ถาไมถึงกบั ดรุ ายนกั เราอาจใชว ธิ ยี ิงไลให
มันตกใจสกั สองสามนัดก็นา จะได”
ดารนิ พูดอยางอึดอัด
“จระเขในถนิ่ นเ้ี ลนกับมนั ไมไดหรอกครบั เรายงิ มนั อาจตกใจเสยี งปน หนีลงน้าํ กจ็ รงิ แต
ถาเราลงไปอยใู นนํา้ อันเปน ถน่ิ ของมัน และมนั ไดกล่ิน มนั ไมถอยแน”
วาแลว พรานใหญก็บอกใหท ุกคนคอยระวังคุมเชิงอยบู นฝง กาํ ชบั ไมใ หใ ครยงิ ไมว าจะ
เกิดอะไรขึ้น ตนเองปลดเคร่อื งหลงั ออก คอยๆ หยอ นตวั ลงไปในน้ํารมิ ฝง อยา งแผว เบาทส่ี ดุ แลว
คอ ยๆ เดินชา ๆ พยายามไมใ หเ กดิ เสยี ง หรอื น้ํากระฉอกเลยแมแ ตน อ ย หางฝง ออกไปเปน ลาํ ดับ โดย
มงุ ตัดออกไปยังกลางน้าํ ไชยยันต กบั เชษฐากระชบั ปน เตรยี มพรอ ม รองเตือนเขามาเบาๆ ใกลกลับ
ขึน้ ฝง เพราะอา นความคดิ ของพรานใหญย งั ไมอ อกวา เขาจะเอาอยา งไรแน แตร พนิ ทรแตะริมฝปาก
โบกมือเปนสัญญาณใหเงยี บ ตนเองเคลอื่ นหางออกไปอีกทลี ะกา ว กวาดสายตาไปรอบดา นอยาง
ระมดั ระวงั ทา มกลางความใจเตนระทกึ นกึ เดาอะไรไมอ อกของทกุ คน
ประมาณ 7-8 เมตร ท่รี า งของพรานใหญเคลื่อนหางฝง ออกไประดบั นาํ้ เทียมเอวของเขา
อกี กา วเดยี วท่คี บื ไปเบ้อื งหนา เทา เหยยี บพ้นื เบ้ืองลางพลาดเซไปเล็กนอ ย นํ้ากระฉอกเปนระลอก
คลื่น และปรากฏเสียงดงั ขน้ึ เบาๆ
ฝงู ไอเขท นี่ อนผงึ่ แดดสงบนง่ิ ราวกบั รูปปน อยบู นเกาะตาํ แหนงใกลท ่ีสดุ ก็เคลื่อนไหว
ตวั อยางฉบั พลัน คร้นั แลวพริบตานนั้ มนั ก็พงุ กายสวบลงนํ้า โบกหางรีน่ าํ้ แตกเปน ทาง เห็นจมูกโผล

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

904

ขนึ้ เหนือน้าํ ปรี่ด่ิงเขา มาอยางรวดเรว็ คร้งั แรกกต็ วั หนึ่งกอ น แลว เจาตวั ทสี่ อง-สาม และสี่ ในเกาะ
เดยี วกนั ก็โผลงนา้ํ ตาม พากนั วายตรงเขา มาเปน ทาง

รพินทรจับตาสังเกตอยูกอนแลว เขาเดินลุยกลับข้ึนมาบนฝง กอ นท่ีพวกมนั จะมาถงึ ตัว
และพากนั ฟาดหางนา้ํ แตกกระจายอยคู รืนโครมอยา งดุราย ตรงตําแหนง ที่เขายืนอยเู มอ่ื อึดใจน้ี บาง
ตวั พุงร่ตี ามติดเขามา อาปากฟาดหางอยูรมิ ฝง ตรงตาํ แหนง ทีม่ นษุ ยยนื อยู พรอ มกับเสียงคาํ รามอยาง
กระหายเลือด แตไมบ งั อาจถงึ กบั จะตามขน้ึ มาบนฝง นอกจากจมตวั อยใู นน้าํ ริมตล่งิ เชน นน้ั เหมอื น
จะรจู กั ขอบเขตไดด วี า มนั เปน ใหญอยูไ ด กเ็ พยี งในอาณาจกั รท่มี ีน้าํ เทานนั้

ไชยยนั ตกับดารนิ ขยบั ปนอยา งเดอื ดดาล รํ่าๆ จะปลอยกระสุนออกไป ติดอยูเ พยี งท่ี
เชษฐาและพรานใหญรอ งหา มไวเ ทา นั้น

“โอย ! อยา งนก้ี ็เหน็ จะไมม หี วงั ไดข า มฝงแลว ละ มนั ดรุ า ยยงิ่ กวาหมาบาอีก”
ไชยยนั ตร อ งออกมา
“มซี คิ รบั เดีย๋ ว ใจเยน็ ๆ ไวก อ น”
พรานใหญบอกมาย้มิ ๆ ดวยนํา้ เสยี งปกติ การลงไปเลนกบั ความตายของเขาเมือ่ สกั ครูน ้ี
เปน ความใจหายใจควา่ํ ของคณะนายจา งทกุ คน แตเ จาตัวเองเฉยๆ เหมอื นจะเปน เร่ืองสนกุ ธรรมดา
ไมต นื่ เตนตระหนกตกใจอะไรเลย เมื่อเหน็ จระเขพวกนน้ั ปรี่ด่งิ เขา มา กเ็ ดนิ กลับข้นึ ฝงมาอยางใจ
เยน็
“แลว เมอ่ื ตะกน้ี คี้ ุณบาเดนิ ลงไปทําไม ฉนั ไมเขาใจเลย”
ดารนิ รองถามมาเสยี งสัน่
“ก็ไมไดบา หรอกครบั เพียงแตจ ะทดลองดเู ทานน้ั ขนาดผมเดนิ ลงไปคนเดียว พยายามให
เบาท่ีสดุ แลว มันยงั รสู กึ ตวั ...นับประสาอะไรกับพวกเราท้งั กลุม วาอนั ทจี่ ริงเรานา จะเดนิ ขา มกนั ไป
ได รบกบั มนั ไปพลางถา เรามลี กู ปนพอเพยี ง น่ีก็มกี นั อยูจาํ กดั เสียดวย”
เชษฐามองไปรอบๆ อกี ครง้ั
“ไมไ ผแ ถวน้มี อี อกเหลือเฟอ ถาจะตอ งตอ แพกนั เสยี แลว”
“เสียเวลาครับ ขนื มวั แตต อ แพอยู กวาจะขามไปไดก พ็ รุง น”ี้
“แลวคุณมวี ธิ ีทจี่ ะขามยงั ไง”
ดารนิ กระสบั กระสา ย
รพนิ ทรย งั ไมต อบความกงั วลใจของคณะนายจา งของเขาในขณะนน้ั กอ น นัง่ สบู บหุ รี่
เหมือนจะใชความคดิ เงยี บๆ อยู จนกระทัง่ บหุ รี่หมดตวั ก็ลุกขึ้นยนื กระดกิ น้ิวเรียกเกดิ เขามาสงไร
เฟล .458 ของเขาไปใหถือ แลกเอา .375 มาขยบั ลกู เลื่อนตรวจดกู ระสนุ แลว ตบลกู เลอื่ นเขาที่
“เห็นจะตองใชอุบาย ดงึ ความสนใจของไอเ ขพวกนใี้ หไ ปพะวงทางอน่ื เสยี แลวละครบั ”
เขาเอย ขึน้ เรยี บๆ สีหนา เฉยๆ อยตู ามเดมิ
“ทุกคนกรุณาพกั รอผมอยทู นี่ ่ีกอน และอยา ทาํ เสียงใหด ังนัก เงยี บเทาไหรไ ดเ ปนด”ี

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

905

กอนที่ใครจะเอยปากถามเชน ไรตอ ไป รพนิ ทร ไพรวลั ย ก็ถือปนเดนิ ดมุ ๆ หายเขาดงรวก
ไปอยางรวดเรว็ ราวกับเงาผี

“เอะ ! เสือนัน่ จะเอายังไงน่ี ไมเ ห็นบอกกลา วอะไรเลย จูๆ ก็เดนิ เขา ปา หายไปอยางง้ัน
แหละ”

ไชยยนั ตหนา ตื่นเปรยออกมาเบาๆ มองหนา ทุกคนทร่ี ว มคณะอยู เชษฐาและดารนิ ก็งง
เดาไมถ กู เชน กนั ดารินหนั ไปทางเกดิ

“พรานใหญไ ปไหนนะ ?”
พรานพ้ืนเมอื งของรพินทรยมิ้ แหง ๆ สา ยหวั
“ผมก็ไมท ราบเหมือนกนั ครับ นายหญิง”
เชษฐามองไปยงั แงซาย ผนู ั่งกอดเขาสงบอยู ถามอยางไมต ง้ั ใจวา
“แงซาย แกละรูไหม พรานใหญของเราไปไหน?”
“กอนท่เี ราจะเดินลงจากเนนิ น่ี มรี อยของสมเสรจ็ ตวั หน่งึ เดนิ ลัดไปทางปา พลวงดาน
ซายมือ เปน รอยใหม. ..” เสียงหา วต่ําดงั ออกมาจากลาํ คออวบใหญ ของคนใชชาวดง “ถาโชคของเรา
ดี ผกู องจะตองไดส มเสรจ็ ตวั นนั้ มาเปน เหยือ่ ลอจระเขในขณะทพี่ วกเราเดินผา นลําหวย”
คณะนายจา งทง้ั สามลมื ตาโพลงในคําพูดของหนุมชาวดงพเนจร
“ฮา ! แงซาย แกอานความคดิ พรานใหญไดย งั ไง?”
ไชยยนั ตรองออกมาเร็วปร๋ือ
ยงั ไมทันจะขาดคาํ เสยี งกระสุน .375 นัดหน่งึ กร็ ะเบดิ ขนึ้ สะทานปา ดงั อยหู ลังเนนิ ไม
หางออกไปนกั ทั้งหมดพรวดขนึ้ ยืน และตามเสยี งปน ไปโดยเร็ว อดึ ใจใหญกม็ องเหน็ รพนิ ทรย ืนอยู
ในพุมไมรมิ ปลักตอนหน่งึ บนพน้ื ตรงหนา เขา สมเสร็จรุนหนมุ ตวั หนง่ึ นอนตายสนทิ อยูทีน่ ั่น เลือด
จากบาดแผลที่สมองยงั คงไหลรินออกมาเปนสาย
“เราจะใชส มเสรจ็ ตวั นเ้ี ปน เหย่อื ลอความสนใจของไอเขพวกนน้ั ครับ ผา ทอ งออกเอาไป
โยนท้ิงไวใ หมนั กะใหห างจากทเ่ี ราจะขาม พอไดก ล่นิ คาวเลอื ด พวกมนั จะแหไปทซ่ี ากสมเสรจ็ นี่
หมด เราจะถอื โอกาสตอนน้ันขามลาํ หว ย ถงึ แมจะมีไอท่ีเหลอื อยูบา งตรงเขา มาหมายจะเลน งานเรา
กค็ งสว นนอ ยพอจะยงิ ทัน”
จอมพรานบอก
เชษฐา ไชยยนั ต และดารนิ มองตากันเองแลวเปล่ียนไปจองท่ีแงซายเปน ตาเดียว ดว ย
ความรูสกึ อนั ไมอาจกลา วถูก ระหวา งบุคคลทัง้ สอง คนหนึง่ อดตี รอ ยตาํ รวจตระเวนชายแดน ผูอยู
ในฐานะพรานนําทางของคณะ สวนอีกคนหน่งึ อดีตรอยโทกองทหารกะเหรยี่ ง ผอู ยใู นฐานะคนรบั
ใชอ าสาสมัคร แตไหนแตไ รมาแลว ดูจะเปน คูป รับทต่ี ามทันในเหลย่ี มคชู น้ั เชงิ ของกันและกันอยู
ตลอดเวลา ชนิดไมมใี ครดอ ยกวา ใครเลย เด๋ียวนนี้ ายจา งทงั้ สามคน ตระหนกั แนใ นความจริงขอ น้ี
แลว

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

906

เชษฐาสะกดิ เตอื นไชยยันตแ ละนอ งสาว ไมใหเ อย ทกั สง่ิ ใดข้ึน เกย่ี วกบั ทีแ่ งซายรทู นั อา น
แผนของรพนิ ทรถ ูก ดังนน้ั พรานใหญจ งึ ไมม โี อกาสสงสัยอะไรในทา ทขี องคณะนายจางของเขา
หัวหนา คณะเดินทางเขา มาตบไหลจ อมพราน

“ความคดิ ของคุณวเิ ศษมาก เรานกึ กนั ไมถ ึง แตท าํ ไมคณุ ถงึ ยิงไดสมเสรจ็ ตวั นี้รวดเรว็ ทัน
การเหลือเกิน เหน็ ควา ปน เดนิ หายมาอดึ ใจเดยี วเทา นนั้ ”

“กอนทีจ่ ะเดนิ ลงเนิน ผมเหน็ รอยของมันตดั หนาไปกอนแลว ครบั ”
เขาบอกตามจรงิ ซง่ึ กต็ รงกันกบั ท่ีแงซายบอกไวใ หท ราบกอนแลว
“ก็เลยยอนตามมา พบมนั กาํ ลังนอนเกลือกปลกั อยพู อด”ี
ดารนิ ซอนยม้ิ ชายตาไปจบั อยูที่แงซาย โดยท่ีรพนิ ทรไ มรูความหมาย
“คณุ เกงมากนะนายพราน ไมม ีพวกเราคนใดตามทนั ความคิดของคณุ เลยสกั คน คราว
หลงั จะทาํ อะไรละก็ กรณุ าบอกกลา วใหเรารไู วลว งหนา ดวย มีอยา งหรือ เดินผละมาเสยี เฉยๆ ง้ัน
แหละ ปลอยใหเ รางงกันอยไู ด เห็นรอยสมเสรจ็ ตดั หนาไปก็ไมเ หน็ บอก”
พรานใหญย ักไหล แลวบอกมาหนาตาเฉย ชนดิ ทีค่ ณะนายจา งทุกคนงุนงงไปอกี คร้ังวา
“ผมไมไดเ หน็ คนเดยี วหรอกครบั คนใชของคณุ หญงิ กเ็ หน็ ดูเหมอื นจะเห็นกอ นผมเสีย
อีกกระมงั ตอนทีผ่ มถอื ปนเดินออกมา หมอนน่ั ไมไดบอกคุณหญิงหรอกหรือวา ผมตามสมเสร็จตวั
นี้”
ระหวางทเ่ี ชษฐากับไชยยนั ตอ ง้ึ เพราะความอศั จรรยใจในขอ ทว่ี า คูน้ีชา งทันกนั เสยี ทกุ ฝ
กาวยาง ดารินทําหนา ต่ืน ไกถ ามมาวา
“เอะ ! ไมเหน็ แงซายบอกอะไรเราสักนดิ ทาํ ไม? คณุ รไู ดย ังไงวาแงซายเหน็ รอยสมเสร็จ
ตวั นี้กอนคณุ ”
พรานใหญห วั เราะหๆึ
“ทาํ ไมจะไมร ู ผมสงั เกตเหน็ รอยสมเสร็จตัวน้ี กเ็ พราะแงซายนั่นเอง หมอเดินรง้ั ทา ย
กม ๆ เงยๆ สาํ รวจอะไรอยู ผมสงสยั กเ็ ลยไถลวกไปดูจึงพบรอยเขา ทไ่ี มไ ดบอกกเ็ พราะเหน็ วา มนั ไม
สลกั สาํ คญั อะไร แคสมเสร็จเดนิ ตดั หนาเราไปกอนเทา นั้น และในตอนน้นั กย็ งั ไมมคี วามคิดทจ่ี ะเอา
ตัวมันเปน เหยอื่ ลอ ไอเข ตอนทผี่ มบอกใหพ วกคณุ รอ แลว เดินตามสมเสรจ็ ตวั นี้ แงซายกน็ า จะตอ งรู
แลว”
“เหรอ? ก็ไมเหน็ แงซายบอกอะไรนี?่ ”
ดารินพดู หนา ตาย ลอบสะกดิ แงซายไว เชษฐากับไชยยนั ตอ มยม้ิ มองดพู รานนําทางและ
คนใชชาวดงอยา งพงึ พอใจในไหวพริบชนั้ เชงิ ท่กี ินกนั ไมอ อก

รพินทรไมไ ดส นใจอะไรอกี สงั่ ใหเกดิ กบั แงซายตดั ไมมาหามสมเสรจ็ ตัวนนั้ แบก
กลับไปยงั ชายฝง เลอื กเอาชัยภมู ติ าํ แหนงตน น้ําตอนหนง่ึ หา งจากบริเวณทจี่ ะขามประมาณ 5-6 สิบ

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

907

เมตร แลวชวยกนั แหวะทอ งสมเสร็จออก พอเสร็จสรรพพรอมทจี่ ะโยนซากลงไปเปน เหยือ่ ลอ ไอเข
กห็ ันมาทางคณะนายจาง อธิบายใหทราบวา จะใหแ งซายโยนซากลงไปตรงตําแหนง นั้น พรอมทง้ั ทํา
เสียงนาํ้ ใหแตกโครมคราม เพอ่ื เรยี กฝูงจระเขส ว นใหญใหตรงเขามา ตวั เขาเองจะขามฟากไปคน
เดียวกอ นเพอ่ื ไปคอยทําหนา ที่ยงิ คุม กันใหอกี ฟากหน่งึ เมื่อเขาไปถงึ แลว จึงใหค ณะนายจา งทง้ั สาม
ขา มไป โดยมเี กิดยืนอยบู นฝง ดานเดมิ คอยคุม กันใหอกี แรงหนงึ่ รวมเปน ปนคุมกนั สองฟากพรอม
กนั แลว จากนนั้ จงึ ใหเกดิ และแงซายขามตามมาเปนพวกสุดทาย โดยทกุ คนทไ่ี ปถงึ กอ นแลว ชว ยยงิ
ในกรณจี าํ เปน

นัดแนะกนั เปน ทีเ่ ขา ใจเรยี บรอ ย รพินทรกน็ าํ กลับมายังรมิ ชายฝงตรงบริเวณทหี่ มายตาไว
แตแ รก วา จะใชเปนแนวขาม คงท้งิ ใหแงซายคอยทาํ หนาท่ี ‘ออยเหยอ่ื ’ เพียงคนเดียว โดยนัดใหค อย
สงั เกตสัญญาณจากเขา ทว่ี าจะใหท งิ้ ซากสมเสร็จลงไปเมือ่ ใด พรานใหญเตรยี มตัวเสรจ็ กห็ นั ไปทาง
แงซาย ขยับจะโบกมอื เปนสัญญาณใหปลอ ยเหยื่อ แตแ ลวก็ชะงัก เพราะเชษฐาเหนีย่ วแขนไวก อ น
ทวงมาวา

“เด๋ียวกอ นรพนิ ทร ผมวาพอใหแ งซายโยนเหยอื่ ลงไปลอ แลว พวกเราลุยขามธารไป
พรอ มๆ กนั เสียเท่ยี วเดยี วเลยจะไมด ีกวา หรอื ”

“ฉนั ก็วา ยงั ง้นั มนั เรื่องอะไรทคี่ ุณจะลงไปเส่ยี งคนเดยี วกอน อยางนอ ยท่ีสุด เราเดิน
รวมกลุมกันไปยังพอชวยกนั ยิงปะทะไวไ ดท นั ”

ดารินสอดมาโดยเรว็
“ตรงขามครับ ถาเราทัง้ หมดเดนิ รวมกลมุ กันขา ม การปะทะกับมันจะอยใู นฐานะเสยี่ ง
ท่ีสุด ดีไมดีอาจยิงสกดั ไมทนั และพวกเราคนใดถกู มนั กัดเขา บา งกไ็ ด เพราะขณะทเี่ ราเดินลยุ น้าํ ทมี่ ี
ระดับสงู ขนาดเอวหรืออกของเรา สายตาทเี่ ราจะมองเห็นมัน ซงึ่ ปรเี่ ขามานน้ั อยใู นแนวจาํ กดั มาก
อันเนือ่ งมาจากระยะจากระดับนํ้าเพยี งนิดเดยี ว เราก็มองไมเหน็ ตวั แลว มันอาจจะเขา ถึงตวั เราได
กอนจะยงิ ทนั แตถ า มคี นคอยสงั เกตอยบู นฝงทีส่ งู และทําหนาทค่ี มุ กันชวยอกี แรงหน่งึ ...เราจะ
ปลอดภัยมากกวา เพราะฉะนนั้ ใหผมลวงหนา ไปคอยอยูกอ นดีกวาครบั เมื่อผมไปถงึ เรียบรอ ยแลว
พวกคณุ ชายสามคนจงึ คอยขา มไป ซง่ึ จะปลอดภยั ยิ่งขึน้ เพราะฝง โนนผมคอยคุมให สว นฝง น้ีเกดิ ก็
จะคมุ ให ผมตอ งการใหค ณะของคณุ เสยี่ งนอ ยท่สี ุดเทาทจ่ี ะทาํ ได”
ทกุ คนจาํ นนตอ เหตผุ ล อนั รอบคอบรดั กุมของเขา แตก อ็ ดท่จี ะเปนหว งเสยี ไมไ ด
“หวงั วาขณะทพี่ วกเรายืนมองดูคุณเดนิ ขามหวยอยูบ นฝง น่ี คงไมเหน็ ไอเขมันคาบคุณ
หายไปตอ หนา ตอ ตาเหมือนหมปู าตวั นั้นนะ”
ดารนิ พูดพรอมกบั หวั เราะกรอยๆ จอมพรานยิม้ เหน็ ฟน ทั้งสองแถว ขาวสวา งอยใู นปา
เคราอันมืดคร้ึม

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

908

“มนั จะคาบผมไปไดห รอื ไม ขน้ึ อยกู บั สกี่ ระบอกบนฝง ท่จี ะยงิ คมุ กันใหครบั กรณุ าคมุ
สถานการณใหผ มดว ยขณะท่ีเดินทองไป สาํ คญั ที่สดุ อีกอยา งหนึง่ กค็ ือ อยารบี รอนจนยิงถกู ผมเขาก็
แลว กนั ”

“คนอื่นนะ ไมก ระไรหรอก สาํ คญั แตนอยคนเดียวเทานน้ั นอ ยยงิ ปน ดกี ็จริง แตไ มค อ ยจะ
ระวังเลย แลว ก็ผลผี ลามในรอ น” ไชยยนั ตว า

“น่ันซิ ยิงเด๋ียวนี้มอื มันสั่นๆ อยา งไรพกิ ล จติ ใจกไ็ มคอ ยปกติ ถาพลาดพลงั้ ยงั ไงละก็
อโหสนิ ะ”

ดารนิ บอกหนา ตาเฉย
พรานใหญก ระเดอื กนาํ้ ลายฝด ๆ แลวหันไปโบกมอื ใหส ญั ญาณแกแงซายผูร อคอยอยู อึด
ใจน้ันเองนักพเนจรชาวดง กท็ มุ กอนหนิ กอ นใหญหลน ตมู เสียงดงั สนัน่ ลงไปในวังน้าํ ตอนหนึง่
ทามกลางความเงยี บสงัดของแผนน้าํ นงิ่ เชน น้ี ความสะเทือนของทองนํ้ากระจายไปท่ัว ไมท ันจะ
ขาดเสยี ง ภาพทเี่ หน็ ก็คอื ฝูงจระเขท ่นี อนผง่ึ แดดอยูบนแกงโขดหนิ รอบดาน ไหวตวั อยา งผลนุ ผลนั
กระโจนลงน้าํ กันจาละหวนั่ มดุ น้าํ แตกเปนพรายฟองมุงตรงไปยงั ตาํ แหนงทมี่ าของเสียงในทนั ที
บนพงรกรมิ ฝง กม็ ีเสียงว่งิ กนั สวบสาบลั่นไปหมด แลว โจนลงไปในน้าํ ดงั อยูโ ครมครามองึ คะนงึ ไป
หมดตลอดท้งั ทองนํา้ อันเคยน่งิ สนิทปน ปว นกระฉอกเปน คลืน่ ราวกบั เกิดกลยี ุค แงซายแกลงโยน
หนิ ตูมตามลงไปอีกหลายกอ น เปน การยั่วใหพ วกมนั พากันแตกตน่ื มงุ ตรงกนั เขา มาใหม ากทส่ี ดุ
แลว ก็ถีบซากของสมเสร็จท่ีแหวะทอ งออกหลน ลงไปในวังน้ําเบอ้ื งลาง พอคาบเลือดละลายไปกับ
น้ํา ตําแหนงนนั้ กค็ ลาคลาํ่ ไปดว ยฝงู ชาละวนั นบั สิบ ท่ีเขา มาถงึ กอนก็เขา ขยํ้ากัดทงึ้ อยา งหวิ กระหาย
ดุราย แยง กันเปน พัลวนั ที่อยูหางออกไปกพ็ ยายามฟดฟาดหางวายรแ่ี ขง กนั เขา มาอยางรวดเรว็
บริเวณนน้ั ทัง้ หมดอลหมานชลุ มนุ ไปท่วั มนั เปน ภาพทน่ี า สะพรึงกลวั ยิง่ !

เชษฐา ไชยยนั ต ดารนิ และเกิด ขน้ึ ไปอยบู นฝง ตล่งิ สูง ถอื ปนเตรยี มพรอ ม ในขณะท่ี
พรานใหญห ยอ นกายลงไปในน้าํ อยา งเงยี บกริบ ฉวยโอกาสขณะทจี่ ระเขส วนใหญข องบริเวณลํา
คลองตอนน้ัน กําลงั สนใจอยูกับซากเหยอื่ ทแี่ งซายโยนลงไปลอ เดนิ ลยุ นํา้ ตดั ออกไปอยา งรวดเรว็
ในมือกระชบั ไรเฟล กวาดสายตาระวังระไวไปรอบดา น ยงิ่ หา งออกไประดับน้าํ กล็ กึ ลงทลี ะนอย
ครงั้ แรกก็แคเ อว และบัดนเี้ ม่อื เดินออกไประยะหนงึ่ ในสามของความกวาง มนั ก็ตํา่ ลึกขึน้ มาจนถงึ
ระดับอกจนตอ งชูไรเฟลไว

ดา นซา ยของเขานา้ํ แตกเปน ทางมาสองแนว เหน็ สนั จมกู โผลอยูปร่ิมๆ พงุ เขา มาราวกับ
ตอรปโด ทางดานขวากแ็ ตกเปนพรายลกู ขนาดกระดงใหญๆ รพินทรใ จหายวาบ โดยระดับนา้ํ ท่ีลึก
เทียมอกขนาดนี้ เขาสังเกตเห็นแตทศิ ทางมาของมนั เทานั้น แตไ มสามารถจะมองเห็นเปาหมายที่จะ
วางกระสนุ ไดเ ลย เพราะผวิ นา้ํ บังอยู

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

909

คณะนายจา งของเขา และเกดิ ผยู ืนอยูบ นฝงมองเหน็ เจา มฤตยแู หงน้ําดาํ ไดอ ยา งถนดั คร้นั
แลวกอนที่รพนิ ทรจ ะตดั สนิ ใจอยา งไรถูก ไรเฟลทั้งสี่กระบอกกร็ ะเบิดขนึ้ กึกกอ งประสานกนั
สะเทือนไปทงั้ ลาํ คลอง เสียงน้าํ แตกกระจายครืนโครมใกลเคียงตวั เขาหา งเพียงไมก ีว่ า แลว แผน ทอ ง
สขี าวกแ็ ฉลบพลิกข้ึนมาใหเ หน็ พรอ มกบั ทอนหางอนั ใหญโ ต เลือดแดงฉานละลายปนไปกบั น้าํ สี
คลํ้า มันด้ินโผงผางอยูร อบตวั เขาอยา งชนดิ หวดุ หวดิ จวนเจียน

“เดนิ ไปเรว็ ! ไมต อ งหยดุ จะยงิ ใหเ อง!”
เสยี งเชษฐาตะโกนกองมา
แลว กม็ ีเสยี งตมู กกึ กอ งขนึ้ จากไชยยันตอกี นดั หน่ึง ตาํ แหนงดานหนาเยือ้ งซา ยออกไปหา
หกวา เจา ตวั เขื่องเทียมๆ เรอื ชะลา พลิกดนิ้ ราวกบั พายุ ความแรงของนาํ้ ทีเ่ กิดขนึ้ จากการฟาดหาง
ของมนั ทําใหร พนิ ทรเ ซเกอื บลมนา้ํ กระจายขึน้ มา เปย กเตม็ ตวั ราวกบั ถูกสาด เขาเดนิ รุดหนา ตอ ไป
โดยเรว็ ชนิดแขง กบั เวลา ฝากชวี ติ ใหกบั ไรเฟลบนฝงท้ังสกี่ ระบอก ซง่ึ แตละมอื เหลา นนั้ ลวนเช่อื ถือ
ไววางใจไดท งั้ สนิ้ แตก ารถูกสกัดกั้นดวยลูกปน สามารถจะหยดุ พวกมนั ไดกเ็ พยี งการดบั ดนิ้ ไปของ
แตละตวั เทานน้ั ไอตัวอนื่ ๆ ที่มองเห็นเหยอื่ เดนิ ลยุ นํ้าอยจู ะหวาดหวนั่ พรั่นพรึงก็หาไม คงพากันวา ย
รดี่ าหนาเขามาอยา งไมย อมเขา ใจอะไรทัง้ สิน้ แตมันกไ็ มหนาแนน มากมายจนถงึ กบั คนบนฝง จะ
สกัดก้นั ไวไมท ัน เพราะสวนมากของพวกมนั มวั แตไ ปสนใจอยกู บั ซากสมเสร็จของแงซายหา ง
ออกไป
เชษฐา ไชยยนั ต ดารนิ และเกดิ ชว ยกนั ยงิ อยา งมจี ังหวะและประณตี โดยจะเลือกยิง
เฉพาะตวั ที่มนั ปรเี่ ขา ไปจนใกลตวั พรานใหญเ ทานั้น และเปนการยงิ ทศ่ี ักด์ิสทิ ธ์ยิ งิ่ ถา ลนั่ ขึน้ นดั หนง่ึ
กห็ มายถงึ การพลกิ ทองไปหนง่ึ ตวั โดยไมจ ําเปน ตองซา้ํ เปา หมายทยี่ ิงกค็ อื ศีรษะหรือไมกก็ านคอ
เลือดแดงฉานอยูเ ปนหยอมๆ ราวกบั ใครเอาสมี าเทไว บางตัวกระโดงสันหางโผล บางตัวกจ็ มน้ํา
หายไป เหน็ ทอ งขาวรางๆ อยใู ตผ วิ นาํ้ มดื ประมาณ 7-8 ตวั ชดุ แรกทบ่ี า ยหนาเขา หารพนิ ทรถ กู ยงิ
มว นไปหมด คงมแี ตอีก 4-5 ตวั ท่กี วดตามมาในระยะหาง เชษฐา ไชยยนั ต และเกดิ ใจเยน็ พอทจี่ ะรอ
คอยใหม นั คบื ใกลเ ขามาในระยะอันตราย เพราะตองการถนอมกระสุน กะระยะวา รพินทรอาจขา ม
ไปถึงฝง ตรงขามไดท ัน แตด ารินไมฟ งเสยี ง หลอนวาด .470 ตามเปา หมายไปยงั ตัวแรกทว่ี ายร่ี
นําหนา โบกหางวาดไปมาอยางรวดเรว็ พรอมกับจมูกอนั นา เกลยี ดนากลัวท่ีโผลป รมิ่ ๆ นาํ้
“ขอยิงเปน ตวั อยา ง ฝากใหม นั ไปสั่งสอนไอเหลา กมุ ภลี พวกมนั ไวส กั หนอ ยเถดิ วา
อยา ไดร อิ า นประสงครา ยกบั มนุษย! ”
หญิงสาวคํารามออกมาอยางเดอื ดแคน
ขาดคาํ และกอ นที่ใครในคณะนายจา งจะเขาใจวา หลอนหมายถึงเชนไร แฝดลาํ กลองขวา
ของหลอ น กก็ ัมปนาทออกไป ลกู ปน ในการยงิ คร้งั นีข้ องหลอน แทนทจี่ ะหมายจบั เขา กลางศรี ษะ
หรอื กานคอของเจา ชาละวนั ตวั นนั้ กลบั เปลยี่ นท่หี มายไปตดั โคนหางอันใหญโตแขง็ แรง ที่กาํ ลงั โบ
กวาดนํา้ อยูราวกบั ใบพดั เรือ นํา้ กระจายขน้ึ ไปบนอากาศเกอื บจะถงึ ระดบั ยอดไมรมิ ฝง โคนหางของ

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

910

มนั หกั สะบั้นในพรบิ ตานั้นดว ยการเล็งอนั แมน ยํา ภาพทเี่ ห็นก็คอื ไอย กั ษใ หญห างตกจมนาํ้ แข็งทือ่
กระดกิ ไมได คงมแี ตล าํ ตัวเทานัน้ ด้ินวนหมุนควางอยกู ลางน้ํา อาปากกวางดน้ิ สายอยไู ปมา เหมอื น
เรือปราศจากหางเสือ จะจมกจ็ มไมลง จะวา ยไปขางหนา กว็ า ยไมได ไดแ ตลอยฟองตะกายพยุ นํ้า
หมนุ เปนกงั หนั

ตวั ท่ีสองและท่ีสามลําดับตอ ไป หลอ นแกลง ยิงทง้ิ ใหม นั ทรมานอยใู นลกั ษณะอาการ
เดยี วกัน นน่ั กค็ อื ยิงตัดโคนหางอนั เปน แหลงพลงั ทสี่ ดุ ของเจา สัตวรา ยประเภทนี้

“เด็ดจรงิ ครบั นายหญิง โอโฮ! เลนยิงแบบนเี้ ลยหรอื ครบั !”
เกิดรองลน่ั ออกมาอยางประหลาดใจ ระคนชอบอกชอบใจ
เชษฐากบั ไชยยันตกง็ งไปเหมอื นกัน ในวิธยี งิ แบบพสิ ดารของหลอน
“นอย ซาํ้ มันใหตายเสยี เถอะ ทรมานเปลา ๆ”
ไชยยนั ตร องบอกมา แลวประทบั ปนขึ้น แตดารนิ ปดปากกระบอกปนของเขาข้ึนสูง
“ชา ง! ปลอ ยมันไวอยางน้นั แหละ ใหมนั ทรมานเสยี ใหเขด็ มนั ไมม ีปญ ญาจะเคลอื่ นไหว
ในนา้ํ ไดอ กี แลว ยงิ ตวั อนื่ ...อยา ไปยิงไอต วั ที่หางหักแลว ใหเสียลูกปน”

ตวั สุดทา ยของชดุ หลัง เงยี บกรบิ เขามาทางดานหลงั เยือ้ งซา ยของรพินทร ผูเดินรดุ ไป
เบ้ืองหนาโดยไมหยดุ ยั้ง เชษฐาเพ่งิ จะเหลอื บไปเห็น เมอ่ื มนั หางจากจอมพรานใหญป ระมาณ 10 วา
เพราะเมื่อรพนิ ทรย ่ิงหา งออกไป การเฝาสังเกตก็เริ่มจะไมถนัดข้ึน ยงิ่ กวา นน้ั คล่นื กระฉอกของนาํ้
อนั เกิดจากการดิน้ รนของพวกมันที่ถูกยิงไปกอนยงั ชวยอาํ พรางไว พอประทับข้นึ ไอว ายรายเจา
กรรมกอ็ ยใู นแนวระดับเสนตรงอันเดียวกับแผนหลงั ของพรานใหญเสยี ดวย และโดยมุมยงิ ส่สี บิ หา
องศาเชน น้ี...ไมมสี ิ่งใดมาประกนั ไดว ากระสุนจะแฉลบขนึ้ หรือไม

ไชยยนั ต ดารนิ และเกดิ กม็ องเหน็ ในเวลาไลเ ลยี่ กนั อยา งตกตะลึงขยบั ปนข้ึนพรอ มกนั
“อยายิง! เดยี๋ วถูกรพนิ ทร! ”
เชษฐารองหา มเร็วปร๋ือ แลว ปองปากตะโกนออกไปสุดเสยี ง
“ระวงั ขางหลัง เรว็ !”
อกี หลายคนที่เห็นภาพเหตกุ ารณอ ยดู ว ย ชว ยตะโกนบอกเสียงหลงแทบจะไมเปน ภาษา!
ขณะนนั้ พรานใหญข ามไปไดสามในสข่ี องความกวา งแลว และระดบั น้ําเรมิ่ ต้นื เพยี งโคน
ขา จากเสยี งตะโกนเตอื นเขาหนั ขวบั มาโดยเรว็ ก็พบกบั ปากทอ่ี า กวา ง เตม็ ไปดว ยเขี้ยวยาวหางตวั
แคว าเดยี วเทา นั้น แลวมนั กง็ บั โผงลงพอดกี บั ปากกระบอกปน ท่ียนั ทะลวงเขา ไปถึงคอหอย
เขากระแทกเขา ไปสดุ แรงเกดิ แลว กระชากออกตวดั หวดดว ยพานทา ย ตมู เขา ไปทบี่ รเิ วณ
ศรี ษะ ตรงระดับตาของมนั พลางกระโดดถอยหนี ไอชาละวันคํารามลนั่ สะบดั หวั ผงะไปแลว พงุ
ปราดอาปากตรงเขามาอีกอยา งดุรา ย พรานใหญใ ชปากกระบอกปนอนั เปน เหล็กหนาท้งั ดุน กระทงุ

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

911

บริเวณจมกู อนั เปน จดุ ออ นของมนั อีกครั้งอยา งจัง ใชความยาวของชว งไรเฟลยนั ไว ไมใหมนั บกุ เขา
มาถึงตวั

เสยี งพรรคพวกบนฝงตะโกนบอกมาอยา งอกส่นั ขวญั แขวนใหเ ขายงิ ตางอดพศิ วงใน
ความใจเยน็ ของรพินทรเ สยี มิได เขาเลน กับมันเหมือนเลน กับจระเขย าง หรอื มิฉะนนั้ กส็ ตั วเ ลย้ี ง
เชื่องๆ แทนทีจ่ ะยิงใหมนั ควา่ํ ไปในทนั ที และเทาแลว เทา รอด รพนิ ทรกไ็ มย อมยงิ จระเขต วั นนั้ ให
เปลอื งกระสนุ ใชป ากกระบอกปนกระทุงเขา บริเวณจดุ ออ นในปากของมนั พลางกเ็ ดนิ ถอยเขาหาฝง
ซ่ึงตืน้ เขา ไปทกุ ขณะ จนกระท่งั ในท่สี ุด มันก็หมดปญญาเบนหวั ผละหนไี ปเอง เพราะถกู เจ็บเขา
หลายครัง้

พรานใหญขึน้ ฝงตรงขา มไดโดยเรียบรอ ย หนั มาโบกมือใหกับคณะนายจา งอีกฝง หนง่ึ
“เออแนะ เลนกะแกซิ อีตานี.่ ..”
ไชยยนั ตค รางออู อกมา
“เพื่อนเอาปากกระบอกปน กระทุงเลน เสยี งนั้ แหละ ไอวายรายนนั่ เปด อาวไปแลว ทาํ ไม
ไมย ิงมันใหค วาํ่ ไปเสยี รแู ลวรรู อด ทั้งๆ ทม่ี ปี นอยใู นมอื แทๆ ”
“เขารูสญั ชาตญาณของมันดกี วาเรา อะไรท่ีเราเหน็ วาเปน เร่อื งอันตรายนากลวั ท่ีสุด เขา
อาจเหน็ วา เปน เรอื่ งธรรมดาทีส่ ดุ กไ็ ด คงรูวามันไมม ที างจะทาํ อะไรเขาไดก ระมังถงึ ไมไ ดย งิ ให
เปลืองกระสุน”
เชษฐาพดู เบาๆ เขาเองกอ็ ดทจ่ี ะประหลาดใจไมไ ดที่เหน็ รพินทร หลอกลอกบั จระเขดตุ วั
นั้นเปน วา เลน แลวเอาตัวขน้ึ ฝงไปได โดยไมจ าํ เปนตอ งสงั หารมันดว ยลูกปน ขณะนั้นแงซายวงิ่
ยอ นกลบั เขา มาสมทบ เปน เวลาเดยี วกับทร่ี พินทรป นขนึ้ ไปอยบู นตลง่ิ สูงของฝง โนน สงสญั ญาณ
ใหคณะนายจา งขา มฟากตามที่นดั แนะไวแ ลว
“เจา นายขา มเร็วเถดิ ครบั พรานใหญบอกมาแลว ผมกบั แงซายจะชว ยคุมใหเอง”
เกิดเตอื นมาโดยเร็วพรอ มกบั บรรจกุ ระสุนเขา ซองปน

ทั้งสามกระโดดลงจากตลิง่ สูงโดยเร็ว เดนิ ตัดลงชายตล่ิง และแบกไรเฟลพาดบา ไว ดงึ
ปน สน้ั จากซองขา งเอวประจาํ ตวั ออกมาถอื กระชบั ไวในมอื ขวา แลว พากนั เดินรวมกลุม ลุยลงน้ํา
เดินตดั ไปอยางเรงรบี เรียงกนั เปนหนากระดาน

ดารนิ เดนิ อยูตรงกลางระหวา งขนาบของเพ่อื นและพี่ชาย
“ไชยยนั ตร ะวงั ทางดานซา ยไว ฉันจะเฝา ทางดา นขวาเอง สว นนอ ยสงั เกตดูทางดานหลงั
ไวด ว ย” เชษฐาออกคําสง่ั
สายนาํ้ เยน็ เฉยี บจบั ลึกเขาไปถงึ ข้วั หวั ใจ พน้ื เบ้อื งลา งบางแหง เปน ทราบ บางแหงเปน
โขดหนิ ทล่ี ่นื ไปดว ยตะไคร ดารินเสยี หลักเซถลาํ จะลม ลงนํา้ อยูส องสามคร้ัง แตไ ชยยนั ตกับเชษฐา

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

912

ชว ยกนั หวิ้ แขนไวได ทกุ คนหายใจไมทวั่ ทอง พยายามจะเคลือ่ นหนา ไปอยางเรงรบี ที่สุด แตละกาว
ทลี่ ุยไปในกระแสนํ้าสีคลํ้าอนั เย็นประหลาด รสู ึกวามันชา งผา นไปอยา งเชื่องชา เหลอื ประมาณ

พอผานมาถึงใจกลางคลอง ทง้ั สามกต็ กอยใู นกลางวงลอ มของเหลากมุ ภลี ร ายอกี ครงั้ เงา
ตะคมุ ที่พุงแหวกน้ําเขามารอบดา น มองเห็นกลาดเกล่อื นอยูทว่ั ไป และในคร้ังนดี้ ูเหมอื นจะ
หนาแนนกวาเม่อื ครัง้ ท่ีรพนิ ทรขา มมาเสียอกี

“ระวัง! มนั แหก นั เขา มาแลว !”
ไชยยนั ตร อ งเตือน
ปน ส้นั สามกระบอก กผ็ ลัดกันระเบดิ ออกไปตามจงั หวะทใ่ี ครจะสงั เกตเหน็ เปาหมายได
กอน ในขณะทีล่ งมาแชล ุยนาํ้ อยเู ชน น้ี มนั ดเู หมือนจะอาํ นวยผลไดด ีกวา ไรเฟลเสียอีก เพราะ
คลองแคลวรวดเรว็ กวา กระสุนดนิ ขบั แรงสงู ขนาด .44 แมก็ นัม่ สองกระบอก และ .357 อกี กระบอก
หน่งึ ศกั ด์ิสทิ ธิพ์ อใชส ําหรบั สัตวขนาดจระเข และระยะยงิ ทกี่ ระช้นั ชดิ เชน น้ี หลายนดั แฉลบกบั ผวิ
นา้ํ ผานเลยไป แตห ลายนดั กจ็ ับเขา เปา หมายอนั เปนสันจมูก หรอื ศรี ษะไอวายรา ยแหง นาํ้ ดาํ พลกิ ดน้ิ
อยคู รืนโครม หงายทองขาวไปทุกตวั ท่ีถกู กระสนุ บางตวั โดนไมถ นัดนกั ก็เบนหวั วิ่งนาํ้ แตกผละ
หนไี ปดว ยความเจบ็ ปวด
แงซายกบั เกิดที่อยบู นฝงเดิม ยิงชว ยมาอยา งมจี งั หวะคนละสองสามนดั สวนพรานใหญ
รพนิ ทรทย่ี นื อยอู ีกฝง หนงึ่ ไมไ ดยงิ ลงมาเลย กลับยืนโบกมอื ใหพรอมกบั เรง ใหท ้ังสามรีบรุดหนามา
เพราะพจิ ารณาเหน็ วา คณะนายจา งทงั้ สาม พอที่จะใชป น สัน้ ควบคมุ สถานการณใ หต นเองได
ปลอดภัยเพียงพอ
ดารินยิงกรอกปากเจา ตวั หนงึ่ ทวี่ า ยดิง่ เขา มาขา งหลงั หา งเพยี งวาเดยี ว มันด้นิ ราวกบั พายุ
สลาตนั แลว สะบดั หางฟาดนํา้ ตูมใหญ ทําใหเ สยี หลักลม คะมาํ ลงไปในน้ําท้ังสามคน แตไมม ใี คร
ไดร ับอันตรายอะไรมากนกั นอกจากเปย กปอนทง้ั ตวั เชษฐากก็ ดลงไปกลางหวั ของตวั ทบ่ี กุ เขา
โจมตที างดา นขวามอื พลกิ แฉลบไปสามสี่ทอด แลว จมดงิ่ ลงไปหงายทองอยกู บั พื้นเบอ้ื งลา ง เลอื ด
แตกเปน พราย
สว นไชยยันตก ระสนุ หมดรงั เพลิง กําลงั สาละวนบรรจอุ ยู แตไ อห นา ยักษตัวทนี่ าํ หนา
ทส่ี ุด พุงท่ือเขามาใกลเ ขาอกี เพียงชว งตวั เดยี วกจ็ ะถงึ ตัว อดตี นายทหารปนใหญผงะถอยหนพี รอ ม
กบั รอ งเสยี งหลง
“เร็วนอ ย ทางดานน!ี้ ”
ดารนิ หนั ขวับมาพรอ มกบั เชษฐา พรอ มกบั เหนย่ี วไก .357 ในมอื ของหลอ น อันมีสภาพ
อันใดไมผ ิดกบั ไชยยนั ตค อื เข็มแทงชนวนสบั ลงไปบนปลอกกระสุนเกาที่ยงิ แลว ดังแชะ แตโ ชคดี
เหลือเกนิ ปน ของเชษฐาระเบดิ ตูม ไอตวั นน้ั ปก หวั ลงไปในน้ําบน้ั ทา ยโผลข ้ึนมาพรอมกับนา้ํ แตก
กระจาย ลาํ ตวั ท่ีพงุ มาโดยแรงกระทบสีขางไชยยนั ตล ม ควาํ่ จมลงไปในน้าํ ดารนิ กระชากคอเสอ้ื หวิ้

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

913

พยงุ ขนึ้ มา แลวพากนั วิ่งอยา งไมคิดชีวิต เพราะระดบั นาํ้ ตนื้ เพียงโคนขาเทา น้ัน กวา จะผานพน ขึน้
มาถงึ ฝง ไดก็ใจหายใจควา่ํ และเหนด็ เหน่ือยทุลักทเุ ลกันแทบขาดใจ

“บาจรงิ ทาํ ไมไมชวยยงิ คุม กนั ใหเ ราบาง!”
หญงิ สาวถามอยา งเดอื ดๆ เมอ่ื ปนขน้ึ มาถึงฝง สงู ทีพ่ รานใหญยนื ยม้ิ รอคอยอยูก อ นแลว
เหมอื นจะมองเห็นภาพผจญภัยกลางลําหวยของคณะนายจา งท้งั สาม เปน เร่ืองสนุกสนานชวนขบขัน
ทีส่ ุด
“ปน ของผมเหลอื ลกู อยู 6 นดั เทานนั้ ”
เปนคาํ ตอบเรยี บๆ พรอ มกบั อาการยิม้ ๆ เชนเดมิ เหมือนไมไดเกดิ อะไรข้นึ
“ตะเขน ะ เรอ่ื งเลก็ เราจะตองอยใู นหบุ นี้อกี วันเต็มๆ ยงั ไมรวู าจะตองเผชิญกบั อะไรอกี
บาง กอ นทีจ่ ะถึงแคมปใ หญข องเรา ท่ีสําคญั ท่ีสดุ ก็คอื พวกคณุ หญงิ ผานมาไดเ รยี บรอ ยดไี มใ ชห รือ
ครับ”
เชษฐากับไชยยันตหวั เราะเพราะเขาใจพรานใหญดี แตด ารนิ บนพําสาปแชงเขาดว ยความ
โมโห หลอ นใจหายใจควา่ํ ในเหตกุ ารณเมอ่ื สักครนู ี้ยง่ิ กวา ทกุ คน
รพินทรไมตอ ลอตอ เถียง หรอื สนใจเชน ไรกับถอ ยคําของหลอ นอกี หนั ไปโบกมือใหแ ง
ซายกบั เกดิ เรม่ิ ขามตามมาอีกเปนชุดสดุ ทา ย

คณะนายจา งทง้ั สามบรรจุกระสนุ ปน สน้ั ประจําตัวจนครบ เตรียมพรอ มทจ่ี ะยิงเปนมา น
คมุ กนั ใหแ กค นทง้ั สอง โดยไมใชไ รเฟลอีกเพราะกระสนุ ยิงจํากดั ลงเต็มที แตสําหรับลูกปน สั้นนนั้
ตางมีติดเขม็ ขดั กันอยูอ ยา งเหลอื เฟอ ซ่ึงแตไ หนแตไ รมาก็แทบจะไมไ ดน าํ ออกมาใชป ระโยชนใ ดๆ
ท้ังสิ้น ไชยยันตนน้ั นงิ่ คดิ อยอู ดึ ใจเดยี ว กส็ ง .44 แม็กนัม่ แบบซเู ปอรแบล็คฮ็อคประจาํ ตวั ของเขาไป
ใหแกร พินทร พรอ มกบั บอกโดยเร็ววา

“เอา ! นถ่ี อื ไว กระสนุ มีอยเู หลือเฟอทเี ดยี ว รว มสามสิบนดั ชวยยิงคุม กนั สองคนนั่นดว ย
ถงึ อยา งไรคณุ ก็ตอ งยงิ ปน สนั้ ไดด กี วา ผมแนๆ ผมเอาไมแ นใจวาจะยงิ ส่ังไดท ุกนัดหรือเปลา พลาด
พลงั้ ยงั ไงคนของเราจะลําบาก เลือกเอาวิธที ่เี สย่ี งนอ ยท่สี ดุ ดีกวา ”

“ผมกไ็ มแนใ จเหมอื นกนั ครบั วา ผมจะยิงปนสน้ั ไดดกี วา คุณไชยยนั ตห รอื เปลา”
รพินทรล งั เล แตแ ลว ก็จําเปน ตองรบั ปนกระบอกน้นั ไว เพราะไชยยนั ตย ดั เยยี ดบังคบั มา
ตนเองหนั ไปเตรยี ม .600 ไนโตรฯ คมู ือ ซ่ึงกระสุนเหลอื อยเู พยี งไมกนี่ ัด โดยตั้งใจไวระเบดิ กระสนุ
ออกไปในกรณจี าํ เปน สุดขดี เมอ่ื ภยั เขา มาถงึ ตัวแงซายหรอื เกิดเทา นนั้ สว นเชษฐาและดารนิ ถอื ปน
สนั้ เตรยี มพรอม โดยเฉพาะอยา งยิ่งนกั มานษุ ยวิทยาคนสวย...เปน ท่อี บอนุ วางใจไดข องทกุ คนวา ถา
หลอนปลอยกระสนุ ปน คูมอื ออกไปแตละนดั น่ันแปลวา ยากนักจะพลาดเปาหมาย ย่ิงชยั ภูมอิ ันเปน
ตล่ิงสงู มองเหน็ เปาหมายอยา งถนดั และมีที่ยืนอยางสบายราวกับที่ยนื ยงิ ในสนามยงิ เปา เชนน้ี ถา ไอ

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

914

ชาละวันตวั ไหน ทถ่ี ูกเล็ดลอดจากการตกเปน เหย่อื กระสนุ ของหลอ นได กต็ อ งเรยี กวา มนั มี
ปาฏหิ ารยิ  ยกเวน แตม ันจะประดงั กนั เขา มามากมายเสยี จนหลอนยิงไมท ันเทานัน้

แงซายตดั ไมไผลํากะทดั รดั มาลาํ หนงึ่ ยาวประมาณสองวา เสยี้ มปลายแหลมเปน
ปากฉลามแทนแหลน สว นเกิดกระชากมีดเดนิ ปา ทขี่ ัดหลงั อนั ยาวออกมากระชับไวใ นมือ

ทง้ั สองสะพายไรเฟลไวก ับไหลอ ยา งไมคิดทีจ่ ะเอาขึ้นมาใชอกี แลวพากันเดนิ ลยุ นํ้าขา ม
มาอยา งรวดเรว็ เคียงขา งกัน ทามกลางการรอคอยดวยใจอันเตน ระทกึ ของสค่ี น ที่รอคอยอยูกอนแลว
บนฝงตรงขาม

ฝูงจ้ิงจกนาํ้ ท่อี ยใู นละแวกนนั้ ไมย อมละโอกาสของมันอีก ดวยความดุรา ยประจําสนั ดาน
อันผิดวิสยั จากจระเขทัว่ ๆ ไป เพราะไมเ คยชนิ ตอ การถกู สงั หารมากอ น และดูเหมอื นจะไมย อม
เขา ใจเอาเลยวา พวกมนั ทล่ี อยฟองหงายทอ งขาวนับสิบๆ ตัวในขณะนม้ี ีสาเหตุมาจากอันใด ดังนน้ั
ระลอกที่สามก็ดาหนาเขา หมายโจมตีเกดิ กบั แงซายอกี โดยไมย อมหยดุ ยงั้ เข็ดหลาบ มนั แขงกนั วายร่ี
เขามาจากทกุ ทางเทา ท่มี ันจะมองเหน็ จระเขในลาํ หวยแหงนี.้ ..ไมใหญโ ตมหึมาเหมือนกับเทา ท่ีเห็น
มาแลว ในใจกลางบงึ แตก เ็ ปนตวั ขนาดกาํ ลังวอ งไวปราดเปรยี วทัง้ ส้ิน ลําตัวอวนสั้น หนา หกั ยแู ละ
โคนหางอวบใหญ อุงตนี ตดิ กันเปน พืดแบบตีนเปด ซ่ึงชว ยในการพยุ นาํ้ ไดอ ยา งรวดเร็ว

ในนาทวี ิกฤตและจําเปน ยิ่งเชน น้ี เชษฐา วราฤทธิ์ หัวหนา คณะเดนิ ทาง มฝี ม ือในการยงิ
ปนสนั้ ไมไดด อ ยไปกวา นอ งสาว ผูจ ดั วายอดเยย่ี มเลยจนนิดเดยี ว อดตี นายพนั โททตู ทหารบกเชื้อ
พระวงศน อ ยนักทจ่ี ะพลาดเปาหมาย และยิงไดร วดเรว็ กวา นอ งสาวเสยี อกี ทกุ ปงที่ลนั่ ออกไป เงาดาํ
ท่พี ุงแหวกนํา้ เปน ตองดน้ิ โผงผางมวนตลบเลอื ดสาดหมดฤทธิ์เดชไปทุกคร้ัง สองพ่นี องแขง กนั ยิง
เปาเคลอื่ นท่ีในน้าํ อยางนาตน่ื ใจดว ยสถติ ิในการสังหารทนี่ า ชมยิง่ ดารนิ ล่นั กระสุนชากวาแตไ ดผล
รอยเปอรเซน็ ตเ ต็มไมตกหลน ผดิ กบั เชษฐาซ่งึ ยงิ เร็วกวา ถงึ แมจ ะไมถ ึงกับประกาศติ สัง่ ทกุ นัดไป
แตกใ็ หผลยอดเยยี่ มในการสกดั กั้นยับยงั้ ในกรณีฉุกละหกุ แขงกบั เวลาเชนน้ี รพินทรเหน็ สองพ่ีนอ ง
แขง ฝม อื ปนส้นั กนั อยางเยย่ี มยอดแลว เชนนี้ เขากแ็ ทบไมมีความจาํ เปนทจ่ี ะทํากระสุนปน สั้นของ
ไชยยนั ตใหเ ปลอื งเปลา นอกจากจะมองดเู พลินไปเทา นน้ั

ไมม จี ระเขตวั ไหนสามารถวา ยเขามาใกลชิดตวั เกดิ หรอื แงซายไดเ ลยจนตัวเดยี ว นอก
จากมันจะพลกิ คว่าํ จมนา้ํ หรอื ไมกห็ งายทอ งไปเสยี กอ น ไชยยนั ตเองกป็ ระทบั ไรเฟล คุมเชิงอยเู ฉยๆ
เพราะเห็นวา ไมจาํ เปนแลว

อกี ประมาณ 10 กวา เมตร ทท่ี ง้ั สองจะถงึ ชายฝง ปน ของเชษฐากบั ดารนิ ก็หมดโอกาสทจ่ี ะ
ล่ันกระสนุ ได เพราะเจาตัวหนงึ่ พุงเขามาทางดา นหนา ของเกดิ กบั แงซายเปน แนวตรง

มันปรเ่ี ขาใสเ กดิ เปนเปาหมาย!
พรานพืน้ เมอื งกระหนาํ่ ฟนดว ยมดี ปาสุดแรงเกดิ ลงไปบนศีรษะ แตแ ลวกถ็ ูกปลายหาง
ของมนั ทต่ี วดั ฟาดมากระทบไหลล ม ลง กอนทีม่ นั จะแวง ตัวเขา คาบ แงซายก็เผนเขา เอาหลาวไมไ ผ

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

915

สวนทะลวงเขา ไปในปากทอี่ า ออก แลว เสอื กเขาไปในลาํ คอของมนั เต็มเหนย่ี ว มันงับปากลงทนั ที
อยา งดุราย หนมุ กะเหรีย่ งพเนจรกําปลายอกี ดานหน่งึ ไวมน่ั กระทงุ ทะลวงเขา ไปอีกดว ยลําขอ อัน
กํายําแข็งแรง เกดิ ก็ทะล่ึงตวั ขน้ึ มาได ตรงเขากระหนา่ํ ฟนอยา งไมย ั้ง ทามกลางการฟาดหางสนัน่
หวน่ั ไหวของมนั ทกุ คนบนฝง เห็นแงซายเสอื กหลาวไมไผกดลึกหายเขา ไปในปากของมันตามลําดบั
อาการดนิ้ ของมันรุนแรงขึน้ ทุกทีอยา งเจบ็ ปวด บา คลง่ั และอาํ มหิต!

ไมกี่อึดใจหลังจากนั้น ทง้ั สองคนก็ชว ยกนั ลากไอว ายรา ยตวั สุดทา ยขน้ึ มาบนฝง ท้งั ๆ ที่
ยงั มลี าํ ไมไผของแงซายเสยี บหายเขาไปในลําตวั ทางปากของมนั เกอื บมดิ ลําอนั ยาวเหยยี ด เหลอื โผล
ออกมานอกปากเพยี งชว งแขนเดยี วเทาน้ัน ทง้ั หมดว่ิงลงจากฝง ตลิ่งสูงลงไปจะซาํ้ แตแงซายรอ ง
หา มปนหวั เราะหา วๆ วา

“อยา! นายหญงิ เปลอื งลกู ปน มนั ไมมที างอกี แลว ”
ดารนิ ชะงกั เงยปากกระบอกปนขนึ้ ไอว ายรายแหงนา้ํ ดาํ ด้ินรนอยไู ปมาบนพ้ืนทรายรมิ
ฝง พรอ มกับฟด ฟาดหางอยา งรุนแรงนา กลัว เกดิ กป็ ราดตรงเขา ไปที่บน้ั ทา ยของมนั เง้ือมดี ขน้ึ
กระหนํ่าฟน สดุ แรงลงไปบนโคนหาง เพียงสองสามคร้งั พอประสาทสวนหางอนั ทรงพลังของมนั
ขาดออก ไอเ ขต วั นั้นก็ส้นิ ฤทธ์ลิ งอยา งราบคาบ
เกดิ พลิกใหห งายทองอยูก ับพนื้ และจวงปลายมดี อนั แหลมคม เสียบลงไปท่ีลาํ คอของมัน
อีกคร้งั เดียว มนั ก็แนนิง่

ทุกคนถอนใจออกมาอยางโลงอก ตางสอบถามและเขา มาดอู าการของเกดิ ทถ่ี ูกสวนหาง
ของมนั ฟาดตวดั เอา แลว กเ็ บาใจเมอื่ เห็นวาไมเปน อนั ตรายอะไรมากนกั นอกจากเสอื้ ตรงบริเวณ
ไหลขาด และมรี อยชํ้าเล็กนอ ยเพราะถกู ไมถนัดนัก

“ฉันนกึ วานายจะหลงั หักแลว เสยี อกี ตอนท่ีถูกมันฟาดลม ลง”
ไชยยนั ตเ ปาลมออกจากปาก เขามาตบไหลพรานพ้นื เมืองผูท รหด เกดิ ยม้ิ แหง ๆ คลาํ
ปอยอยทู ไ่ี หล แลว หนั ไปสบถสาบานสาปแชงไอช าละวนั ตวั นนั้
“ถาถูกจังๆ เกดิ กไ็ มเปน เกดิ แลว ครับ เจานาย ดแี ตม ันเฉียดๆ ไป”
“เรายงิ ปอ งกันใหเธอไมท ัน เพราะมันพงุ เขามาทางดา นหนา ของเกดิ เปน เสน ตรง กลัว
กระสุนจะแฉลบไปถูกเขา แลวมันเรอ่ื งอะไรท่ีท้งั สองคนมีปนประจาํ ตวั อยู แตกลับเอาปนไป
สะพายหมด คนหน่งึ ถอื ไมไ ผ อีกคนถือมดี ถาใชป นกค็ งไมตองเจบ็ ...เสย่ี งไมเขา เรือ่ ง”
ดารนิ ตําหนิมา ทั้งสองไมต อบ เชษฐาเอย ข้นึ วา
“ทัง้ สามคนนเ่ี ปน นกั ประหยดั ลกู ปน ทั้งนนั้ มีแตพวกเราเทาน้ันทยี่ ิงกนั อยางไมอ ้นั กด็ ี
เหมือนกนั ถงึ อยา งไรพวกเราก็ขา มมาไดแ ลว”
“เจานายจะลองเน้อื ไอนีด่ ูบางไหมครับ มนั จะกนิ เรา เราก็ตองกินมนั ดูมั่ง ผมแลเนอื้ เอง
ตรงโคนหางนเ่ี ด็ดนกั ”

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

916

หญงิ สาวอทุ านอะไรออกมาคําหนึง่ ทําทา เหมือนจะอาเจยี น ขนาดไชยยันตผูก ินไมเลอื ก
และชอบทจ่ี ะทดลองกินทกุ อยา งยงั เบป ากส่ันหวั

“ขอที รายการนี้เห็นจะไมไ หวแน เหน็ รูปรางหนาตามันแลว กระเดือกไมลง สาํ คัญที่สดุ ก็
คือเรายงั ไมอดนัก”

“หรือผกู องอยากจะกนิ กเ็ อานะ คราวน้ไี มขัดแลว เชญิ ตามสบาย เมอ่ื เชา น้ีหมดศรทั ธา
เปน กางขวางคอปลอ ยเตาไปเสียตัวหน่งึ จะมาขดั เร่อื งตะเขต วั นีอ้ ีก เดย๋ี วจะผิดใจกันเสยี เปลาๆ”

ดารนิ หันไปพดู หนา เฉยกบั รพินทร
“เนอ้ื ตะเข กเ็ หมอื นๆ กบั เนือ้ ตะกวด หรอื งูเหลอื มนนั่ แหละ...”
พรานใหญบ อกโดยไมสนใจกับคาํ ประชดของหลอ น
“มันรอ นและกค็ าวจดั แตถา เขา พรกิ ใหม ากๆ กด็ บั กล่ินได อรอยไปเสียอีก มีเรือ่ งแปลก
แตจรงิ เกย่ี วกบั เนอื้ ตะเขอ ยอู ยา งหนึ่ง ไมท ราบวาคณุ ชายกบั คณุ ไชยยนั ตจะเคยไดย นิ มาแลวหรือยงั ”
“อะไร? ทาํ ไมหรือ?”
“เนอ้ื ตะเขก บั พวกมดแดงนะ ครบั เคยไดย นิ ใครเขาพดู กนั มาบางหรอื เปลา?”
สองชายผูเ ปนนายจางมสี หี นา งง สัน่ ศรี ษะ
“เอะ ! เน้ือตะเขกับมดแดงมนั เปน ยงั ไง ไมเ คยไดย นิ หรอื รูเรอื่ งมากอนเลย”
“มดแดง ถา มากนิ เน้ือตะเขเขา ภายในสามวันเจ็ดวนั พวกมนั จะพากันงอกปก บนิ ได
หมด”
“ฮา!”
“จริงๆ ครับ น่เี ปน เรือ่ งแปลกชนดิ หนง่ึ ท่ีวิเคราะหไมถ กู เหมอื นกนั วา มันเนอ่ื งมาจาก
อะไร พวกชาวปาหรอื ชาวสวนที่รูหลัก เขามกั จะใชห ลกั ความจรงิ พิสดารขอ นี.้ ..แกเคลด็ ในเรื่องมด
แดงชมุ สมมติวา ทีต่ นไมห รือตน ผลไมตนไหน มีมดแดงชุมเฝา อยมู ากๆ เขาก็จะเอาเน้อื ตะเขส ดๆ
ไปแขวนไวท ต่ี น นั้นลอ ใหฝูงมดแดงมากิน พอพวกมนั กนิ เนื้อตะเขท ี่แขวนลอเอาไวเ ขา ไป ภายใน
อาทิตยเดยี วกจ็ ะงอกปก แลว พากนั บินไปหมด ตน ไมต น น้นั กเ็ ปน อนั วา ไมมมี ดแดงเหลืออยู เปน วธิ ี
กําจดั มดแดงไดอ ยางแนบเนยี นและโดยละมอ มท่สี ุด ไมเ ช่ือลองดกู ไ็ ดค รับ ถา มีโอกาสเหน็ ตน
มะมวง หรือชมพตู น ไหนมดแดงทํารังอยูมากๆ หาเนื้อสดของตะเขไดเอาไปผกู เชอื กแขวนทิง้ ไว
อาทิตยเดยี วเทา นัน้ ...จะไมม มี ดแดงเหลอื อยูท ่ตี นมะมวงนน้ั อีกเลยแมแตตวั เดยี ว”
“ใหต ายซิ รพนิ ทร!”
ไชยยนั ตรองข้นึ จอ งมองดพู รานใหญอ ยา งสุดทึ่ง
“วางๆ หาเวลาเขยี นตาํ ราเกยี่ วกบั เรื่องพิสดารของปา และสัตวป าซักเลม เถอะ มันคงทํา
ประโยชนใหแ กคนทว่ั ไปไมน อ ยทเี ดยี ว เทาทเี่ ดินทางเขา ปามาดวยกันนีน่ ะ เราเรยี นจากคณุ ไมร จู บ
สิน้ เลย”

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

917

“และรบั รองวา มนั จะเปน ‘นิทาน’ ที่อานไดส นกุ เพลดิ เพลินทสี่ ดุ ถา รูจ ักวธิ ีเขยี นใหด ๆี
เหมือนอยางทเี่ ลา มาใหเ ราฟง เชน บรรดาสารพดั เร่ืองท่เี ลา มาเปน ลําดับ”

นกั มานษุ ยวิทยาสาวสอด
“แปลวาคณุ หญงิ ไมเ ชือ่ เลย ในทุกอยางทผี่ มเคยบอกๆ ไปแลว”
พรานใหญถ ามพลางหวั เราะขนั ๆ หญงิ สาวยกั ไหล
“ทาํ ไมจะไมเ ชื่อ ถึงจะฟง ยากยังไง ก็เห็นจะตอง ‘จาํ เปน’ และ ‘จําใจ’ เชื่อไวกอนละ ใน
อาณาจักรปา ดงพงไพรน้ี คณุ สามารถจะพสิ ูจนใหเราเหน็ ชัดไดวาคณุ ‘ศกั ดส์ิ ทิ ธ์ิ’ จนเราไมก ลา
คานๆ ทง้ั ๆ ที่อยากจะคา น เม่อื เราอยใู นปา และสงิ่ ท่ีเกยี่ วขอ งกับปา ถาไมเชอ่ื คุณแลว จะไปเช่อื ใครท่ี
ไหนละ จริงไหม?”
“คณุ หญงิ พูดยงั กะรูทนั ผม”
“ออ! เห็นจะยอมรับละซวิ า โกหกเลน งน้ั เอง?”
“ก็โกหกบาง จรงิ บา งตามแตโ อกาส อยทู ี่คนรบั ฟงจะวนิ ิจฉยั เอง วา ควรเชือ่ ไดแ คไ หน
อยา งเชนยาทผี่ มใหคุณหญิงทากนั ทากเกาะนน่ั ก็เหมือนกัน”
ดารินลมื ตาโต รองลนั่ ออกมา
“หา! วายงั ไงนะ ยาทากันทาก...มนั เปนยงั ไง?”
“มันเกา ะเปนยาทาแกเมอื่ ยแกเ คลด็ ธรรมดาเทา นน้ั เองนะซิครับ ไมไ ดเปนยากนั ทากเกาะ
สักหนอย ผมโกหกไปงัน้ เองแหละ!”
แพทยส าวคนสวยยนื จอ งหนา เขานง่ิ เมม ริมฝป ากแนน คอแข็งอยเู ปน นาน เชษฐาและ
ไชยยนั ตพากนั หัวเราะลั่น
“แปลวา คณุ ตม ฉนั โดยเจตนา!”
หลอ นคํารามออกมาจากลําคอดวยเสียงนา กลวั
“กไ็ มไ ดต ม หรอกครบั เพียงแตหลอกบา งนดิ หนอ ยเทา นนั้ แตเปนการหลอกเพื่อใหเ กิด
ผลดีขึ้นแกต วั คณุ หญิงเอง ถา ผมไมบ อกวา ยานนั่ เปน ยาปอ งกนั ทาก คุณหญงิ กค็ งไมย อมมาดว ย
เทา นัน้ มนั เปนการชวยกนั ในดา นจติ วทิ ยา แลว คณุ หญิงกผ็ า นมาไดจรงิ ๆ กค็ งจะเหมือนกบั ที่
คุณหญิงวาเคยเอานํา้ กล่นั ฉีดใหผมโดยบอกวา เปน ยาแกป วดหรือกนั บาดทะยักนน่ั แหละ”
“เดด็ แท! มนั ตองใหไ ดย งั งี้ซิ รพินทร!”
ไชยยนั ตเ ปรยขน้ึ หร่ีตาใหจ อมพรานพรอ มกับยกหัวแมม ือให
ดารนิ มีอาการเหมอื นจะนับหนึ่งไปถึงสบิ อยหู ลายเท่ียว หนา แดงกํ่าดวยความโกรธแคน ท่ี
ถูกตม แตแ ลว ก็พยายามระงบั ทุกส่ิงทกุ อยางลงเปนปกติ รพนิ ทรกป็ ระหลาดใจเหมือนกนั เขาคดิ วา
คงจะไดรบั การโวยวายเกรยี้ วกราดจากหลอนเปน ยกใหญ แตกลบั เหน็ หลอ นเยอื กเย็นลงผดิ ไปกวา
เคย เพยี งแตพดู ปนหวั เราะตา่ํ ๆ มาวา

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

918

“ขอบใจมาก ทอี่ ตุ สา หบอกความจริงใหรู หวังวา วนั พระคงไมม ีหนเดยี วหรอก อยา ใหถ งึ
คราวของฉันบา งกแ็ ลว กัน”

“ไมมนี าํ้ ใจเปน นักกฬี าเลยนอ ยน.่ี ..” ไชยยนั ตว า
“ทีเรายังหลอกเอานํา้ กล่ันฉดี แทนยาแกป วดใหแกเ ขาได เขากห็ ลอกเอาน้าํ มันทาแกเ ม่อื ย
โดยบอกวา ยากนั ทากเกาะใหเ ราทาบาง มนั กย็ ุตธิ รรมสมนา้ํ สมเน้ือกนั ดแี ลว น”ี่
“กใ็ ครบอกละ วาฉันเอานา้ํ กล่นั ฉีด...” แพทยส าวหนั ไปตวาดแวด “ถาเอาน้าํ กล่นั ฉดี
ปา นน้ีก็ตายไปแลว ไมอยกู วนโทโสมาไดจ นทกุ วันนหี้ รอก”
“อา ว! ก็ไหนเราบอกวา เราทาํ ยังงั้นไงละ ”
ดารนิ หนางอ พูดโพลง ออกมาอยางหลงกล
“ฉนั ก็พดู ไปยงั งน้ั นะซิ พวกเธออยากมาบลั๊ฟฉันกอ นทําไมละ”
พรานใหญอ มยม้ิ
“เปนอันวายังงก้ี แ็ ลว กันครับคุณหญงิ ถา ยาฉดี ท่ีคณุ หญิงเคยใหก บั ผมและคณุ ไชยยนั ต
เปน ยาท่ถี ูกตองตรงกบั วัตถปุ ระสงคในการรักษา โดยไมใ ชน ํา้ กลัน่ นํา้ มนั ท่ผี มใหค ุณหญงิ ทา ก็เปน
น้าํ มนั ประเภทปอ งกนั พวกแมลงและปลิงทากจรงิ ๆ แตถ าคณุ หญงิ เอานํา้ กลัน่ ฉีดให น้ํามนั ของผมก็
เปนเพยี งแคนาํ้ มนั ทาแกเ คลด็ เทานน้ั ”
ม.ร.ว.หญงิ คนสวยเพ่งิ จะมารูตวั เอาบดั นเ้ี องวา เสยี เชงิ ถกู หลอกเอาหลายตลบ นกึ เจบ็ ใจ
ที่ตนเองกลับเปน ฝายพาซือ่ เสียรูตามไมท นั พดู อะไรตอ ไปไมอ อก ไดแตน ่งั หวั เราะหๆึ อยางเดอื ด
ดาล
พักผอนเพือ่ คลายประสาทอันเครง เครียด จากเหตกุ ารณท ี่เผชญิ กบั ฝงู จระเขใ นลาํ หว ย
ทางขาม พอจติ ใจเปน ปกตดิ แี ลว การเดินทางก็ตัง้ ตนตอ ไปแขง ขนั กบั เวลาทีเ่ ย็นยํา่ ลงทกุ ขณะ อดึ ใจ
ใหญตอ มา ขณะท่ีไตข ึ้นไปบนปา โคก ซง่ึ หนทางเร่ิมจะรกทึบดว ยไมใ หญแ ละสูงขนึ้ ทกุ ขณะ ก็พบ
กบั ดา นกระทงิ มรี อยเหยยี บยํ่าเกลื่อนไปหมดฝงู หน่งึ ประมาณ 7-8 ตัว ไดเ ดินขึ้นเขาลวงหนากอ น
แลวสกั เม่ือตอนเทยี่ งนี.้ ..รอยยังใหมๆ อยู รพนิ ทรนาํ เดินตามหลงั รอยกระทงิ ฝูงเหลา นั้นไปใน
ขณะทค่ี วามมดื โรยตวั ลงอยา งรวดเร็ว บอกใหคณะนายจา งทราบวา ขณะนก้ี ําลงั เหยยี บยา งเขา สู
บริเวณเชิงเขานาง อันเปน เปา หมายแลว
กอนทจี่ ะลงสหู ุบเล็กๆ อนั อุดมไปดว ยกลว ยปา และดงมันมือเสือ หมูฝงู ใหญก ็ยกขบวน
วิง่ ตดั หนา ไปในระยะกระชน้ั ชดิ ไชยยนั ตใ ชปน สั้นยิงผา สง เดชเขา ไปกลางฝงู ของมันนัดหนึง่ โดย
ไมไ ดห วังผล แตแ ลวทกุ คนกเ็ ต็มไปดว ยความตน่ื เตน ยนิ ดี เพราะปรากฏวา ภายหลงั จากหมฝู ูงนนั้
พากนั วง่ิ หายลับเขารมิ ทางไปหมดแลว มลี ูกหมูตวั หน่ึงน้ําหนกั ประมาณ 15 กิโลกรัม ฟบุ น่งิ อยกู ับ
ที่ กระสนุ .44 แม็กน่ัมของไชยยนั ตท ะลุซอกขาหนาของมนั อยางบังเอญิ ทีส่ ดุ
“มอื หาอาหารของคุณไชยยนั ตวนั น.ี้ ..ฉมังเหลือเกนิ แชม ชน่ื อีกแลว สําหรบั มือ้ คํ่าของเรา
วันน”้ี

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

919

รพินทรพ ูด ตรงเขาไปหิ้วขาลูกหมตู ัวนัน้ ขน้ึ มา
“วเิ ศษแท เนื้อละม่งั ไมไ ดค วามเลย ค่าํ นีไ้ ดห มจู ดั วาเปน อาหารชนั้ เลศิ ”
เชษฐาวา
“เจาปาทรงโปรดแทๆ วา แตม ันจะไมเลก็ ไปหนอยหรอื ?”
คนยิงถามพรานใหญ
“ตัวขนาดน้ซี คิ รบั ...กาํ ลงั กนิ เดย๋ี วผมจะทาํ ใหโอชะทเี ดยี ว แตตองอาศัยเวลาแลว กม็ ีการ
ประดดิ ประดอยกันหนอ ย”

ปางพกั นอนแรมคืน ถูกเลือกเอาบริเวณหบุ เขาตอนหนึ่งในดงกลวยนน่ั เอง ภายหลงั จาก
ปลงสมั ภาระ ปดกวาดถากถางพออาศัยเปน ทพ่ี ักชวั่ คราว และหาฟนกอ ไฟข้นึ แลว เกดิ กห็ งุ ขาวตาม
หนา ท่ี ซงึ่ มีเหลอื อยูอีกเพยี งสามกาํ มอื เทา น้นั แงซายไปขดุ มนั มอื เสอื มาเผาเพิ่มเตมิ แทนขาว ทม่ี ี
ปรมิ าณนอยกวาคนหกคนจะกินกนั ไดอ ิ่ม สว นรพนิ ทรกอ ไฟรางข้นึ อยา งประณตี เผาถา นจนระอไุ ด
ที่ จดั การผา ทอ งลูกหมู ควกั เอาเครื่องในออกลา งนาํ้ สะอาดดแี ลว กต็ ดั ใบกลวยออนๆ มาเคลา กบั
เกลอื ยดั เขา ไปในทองมนั จนอดั แนน แลว ใชห วายเสนเลก็ ๆ เยบ็ รอยผา ไวต ลอดจนเปน ตวั ดงั เดมิ ตดั
ไมเส้ยี มแหลมเสยี บจากปากทะลอุ อกกน แลวนําข้ึนพาดยางบนหลกั ไมง า มสองอันทป่ี กไวปากหลมุ
ไฟรางท้ังสองดาน คอยนัง่ พลกิ หมุนและตรวจไฟอยอู ยา งพถิ ีพิถนั คณะนายจา งเขา มานง่ั ลอมวงดู
เขาจัดการกบั หมตู วั น้นั อยางท่งึ ๆ

เห็นจากกรรมวิธใี นการทาํ เหน็ การนาํ ขน้ึ ยา งไฟรางทัง้ ตวั ตลอดจนคอยเฝาหมนุ กลบั ไป
มาอยางประณตี อยูเ ชนขณะน้ี ไชยยันตน ้ําลายสอ

“ทาจะเดด็ แฮะ รพนิ ทร ชกั นาํ้ ลายไหลเสียแลว ประเภทพวกเน้ือยางทงั้ หลายนบั ตั้งแตเขา
ปา มา เพิ่งจะเห็นคณุ ยา งหมวู ันนเี้ ขาทา ทีส่ ุด”

“ถงึ วาซิ มกี ารเอาใบตองยดั ไส แลวเยบ็ เสยี ดวย ทา จะอรอ ย”
เชษฐาเสรมิ มาอีกคนยม้ิ ๆ สว นดารินลอบมองดพู รานใหญเงียบๆ นกึ ทึ่งอยูในใจโดยไม
ปริปากพูดคําใด ชายผูน้ชี างแคลว คลองชํานาญไปเสยี ทุกอยา งในปา แมแ ตเรอื่ งการทาํ อาหาร
“หมูหนั แบบบา นปาครบั ...”
จอมพรานผูบัดนีท้ าํ หนาท่เี ปนพอ ครวั ดว ยทาทอี นั ชาํ นชิ ํานาญ บอกมาหนาตาเฉย รูสึกวา
เขาจะบรรจงประคบั ประคองมากในการคอยหมุนยา ง เพ่ือใหไ ฟกนิ เสมอกนั
“เขา ปา มานาน ก็เพงิ่ จะไดล กู หมตู ัวเหมาะๆ สาํ หรบั พอดีทําหันไดต ัวนีเ้ อง ถา ใหญ
เกินไปนกั กเ็ อามาทาํ แบบน้ไี มไ ด รบั รองครบั วา หมหู นั ในภตั ตาคารจนี ทาํ อะไรไมไ ดเลย แตต อง
คอยนานหนอ ย”
“ทําไมตองเอาใบตองมายดั ไสดวยละ ?”
ไชยยนั ตถามอยางสนใจ

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

920

“มันเปน วิธยี า ง หรอื หันแบบปายงั ไงละครับ ใบตองไมใชย ัดเอาไวใ หห มูดเู ปนตวั เหมือน
ตอนท่มี ันเปน ๆ เทา นั้น แตก ล่นิ ของใบตองจะทําใหเนอื้ หอมย่งิ ขึ้น และระอุสกุ ทวั่ กนั เกลอื ท่ีคลกุ
ใบตองไวก ็จะกระจายไปตามเน้ือชวยใหม รี สเค็ม ความจริงเขาใชใ บตองเฉยๆ ไมต อ งใสเ กลือก็ได
แตทาํ นํ้าจ้ิมไวจ ิม้ ทีนเี้ ราไมม นี าํ้ จิ้มกนั กเ็ ลยตอ งอาศัยเกลอื ใหห มูมรี สเคม็ ในตัว พอสุกดกี ผ็ ารอยท่ี
เยบ็ ไวเอาใบตองออก รับรองวา ตวั แคน ้ีไมม เี หลือ”

คําพดู ของเขาย่งิ ทาํ ใหท กุ คนน้ําลายไหล ขา วของเกดิ สุกแลว มนั มอื เสอื ของแงซายทีเ่ ผา
รวมทัง้ เนอื้ ละมงั่ ยา งก็สุกท่ีจะเปน อาหารได แตยงั ไมมใี ครสนใจ ทุกคนมาลอ มวงดพู รานใหญยา ง
หมูอยางสนุก แงซายกับเกิดชวยทําหนาท่ใี นการควบคุมถานในกองไฟ

ปา บดั นี้มดื สนทิ ทัง้ หมดสนทนากนั ไปพลางอยางมคี วามสขุ อากาศหนาวแตก องไฟรอบ
ดา นอบอุน โดยเฉพาะอยางยง่ิ หมหู นั ของรพินทรกําลงั เริม่ สงกลน่ิ และน้ํามนั ตก ทาํ ใหทกุ คนหวิ
โหยเปน อยา งยงิ่ เชษฐาเอาบร่ันดีออกมารนิ แจกจาย พระจันทรเร่ิมสาดแสงรางๆ ลงมาในบรเิ วณ
หบุ เขา เสยี งหมาจิ้งจอกหอนเยน็ มาแตไ กลแทบไมขาดระยะ พงไพรรอบดา นเรมิ่ ตน่ื ตวั รับกบั
รตั ติกาล พวกสตั วเลื้อยคลานทําเสียงแสกสากอยรู อบดา นสลบั ไปกบั เสยี งจกั จ่ันเรไร แตไ มม ใี คร
สนใจกบั มนั โดยเฉพาะคณะนายจาง ซ่ึงบดั นี้ทุกคนดูเหมือนจะเคยชนิ กบั สภาพของปา กนั พอ
สมควรแลว

อกี ประมาณคร่ึงช่ัวโมงหลังจากมันเร่ิมสง กลิน่ อนั หอมหวน หมหู นั ตวั น้นั กเ็ หลืองอรา ม
ไปทั้งตัวราบกบั เอาออกมาจากเตาอบชนั้ ดี รพินทรจัดการยกลงจากกองไฟ วางลงไปในใบตองท่ปี ู
ไว กรดี ผา รอยทีเ่ ยบ็ งดั เอาใบตองซงึ่ ยัดไวออก และเพยี งไมก นี่ าทหี ลังจากน้นั ลูกหมตู ัวน้นั กไ็ มม ี
สว นใดเหลอื อยู นอกจากกระดูก ทุกคนอิม่ หมีพกี นั และเตม็ ไปดวยรสชาตอิ ันโอชะชนดิ ทไี่ มเคย
พบมากอ น นบั ตั้งแตไดลม้ิ รสกบั อาหารปามา

“สงสัยวา ลูกหมปู าจะหมดปา เอาคราวน้เี อง เหน็ ทีไ่ หนไชยยันตคงเอามาหันกนิ หมด!”
เชษฐาวา

“มันนา นัก รพนิ ทร! เขาปามาตง้ั นาน เพ่ิงจะทาํ ของดีใหก นิ เอาวันนีเ้ อง”
ไชยยนั ตหนั ไปตอ วา พรานใหญ ขณะทยี่ งั แทะกระดกู ขาอยอู ยา งเสยี ดาย ทง้ั ๆ ท่ีเน้ือ
หมดแลว
“เรือ่ งตะกละละก็ตองยกให! ”
ดารนิ พูดเสยี งหนกั ๆ แลว มองไปทางพรานใหญ
“เกง ทกุ อยา งเลยนะ นายพราน แมก ระท่ังวธิ ีประดิดประดอยทําอาหาร ยอมรบั วา หมขู อง
คณุ ตวั น้ี...เลศิ ทสี่ ดุ หมหู ันในภตั ตาคารกย็ งั สไู มไดจ ริงๆ”
นน่ั เปน คาํ นยิ มจากใจจริงเปน ครั้งแรกท่เี ขาไดยนิ จากปากของนายจา งสาว

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

921

สองทุมเศษเล็กนอ ย ระหวา งท่ีเตรียมตัวจะนอน รพินทรผ กู ําลังสนทนาอยูกับเชษฐาและ
ไชยยนั ต หยดุ ชะงกั การพูดลงเฉยๆ ทอดสายตาขา มกองไฟออกไปยังราวปามืดทบึ พรอมกับเง่ยี หู
อาการของเขาทําใหคณะนายจา งสงบเสียงลงทันที

ลมที่พัดใบไมเสียดสีกันอยแู สกสากบดั นี้ ดเู หมอื นจะสงบนิง่ ลงช่ัวขณะ กวางรอ งเบบ้ิ
อยางต่นื ตกใจอะไรชนดิ หนง่ึ ดงั มาจากเชงิ เนนิ ดานตะวนั ออกเพยี งครั้งเดียวกเ็ งยี บหายไป ตอ มากม็ ี
เสียงหอนไกลๆ ของหมาปา แลว กห็ ยดุ หายไปอกี ชว่ั อดึ ใจใหญๆ ทีป่ า ทง้ั ปาตกอยูในความสงดั
ปราศจากสาํ่ สําเนียงใดๆ แมแ ตแ มลงสกั ตวั กไ็ มท าํ เสยี งขน้ึ นอกจากเสียงไมปะทุอยูใ นกองไฟเบาๆ

แงซายเงยหนาขน้ึ สา ยจมูกรอนไปมาในอากาศ สวนรพินทรจอ งสงั เกตไปยงั ควนั ไฟท่ี
ลอยกรุน เพื่อจะกําหนดทิศทางลมใหแนช ดั ระหวา งนเ้ี ปน ความเงยี บดวยใจอนั ตน่ื ระทึกของคณะ
นายจางทกุ คน แมท ัง้ สามจะอา นรหสั ของปา ยงั ไมออกไดแมนยาํ แนช ัดนกั แตอ าการทาทขี องจอม
พรานก็ดี หรอื คนใชก ะเหรย่ี งพเนจรกด็ ี เปน สญั ลกั ษณเ ตือนใหทราบถึงสง่ิ ผิดปกติ แตไ มม ใี ครปริ
ปากถามนอกจากประสาทอนั ต่ืนพรอม

แลว คําตอบกป็ รากฏออกมา เมื่อฆานประสาทของทกุ คนสมั ผสั กบั กล่นิ สาบทีล่ อยมาจาก
ทใ่ี ดทีห่ นง่ึ อยา งเจือจาง มีเสยี งใบไมล ่ันเกรียบขึ้นสองสามครง้ั แลวก็หยดุ ไปอกี

รพินทรย กมือขน้ึ เปนสญั ญาณใหทุกคนสงบน่งิ อยูใ นอาการเดิม ควา ปนกับไฟฉายยอง
กรบิ เขาไปหมอบซมุ อยูท่กี อนหนิ ใหญลูกหนง่ึ ในดงเถาวลั ยโคนตน กระบาก เชษฐา ดาริน และไชย
ยนั ตหยบิ ไรเฟล ขน้ึ มากระชบั อยใู นมือพรอ ม

เสยี งกง่ิ ไมแ หง หลน ลงมากระทบปา เบื้องลาง ในความเงียบเชนน้ี มันดังครนื โครม
สะทอ นไปทง้ั ปา พรอ มกนั กม็ เี สยี งสวบสาบดงั ขึ้นในดงกลวยเบ้อื งหนา ของพรานใหญ เหมอื นสัตว
อะไรชนดิ หนงึ่ จะเผน ไปดวยความตกใจ อนั เนือ่ งมาจากเสยี งก่งิ ไมห ลน นน้ั

รพินทรเ ดินดมุ ๆ กลับเขา มา
“กงิ่ ไมเจากรรมทาํ มนั ตกใจเผนหนเี สียกอน หมอบอยหู ลงั กอบอนขา งหนาผม หา งสัก
สิบวาเทา นนั้ กาํ ลังจะฉายไฟอยพู อด”ี
เขาตอบเรียบๆ
ทั้งๆ ท่ผี า นการประจันหนากับเสือที่หว ยแมเ ลงิ มาแลว อยางโชกโชน แตใ นภาวะและ
สิ่งแวดลอ มเชน น้ี ท้ังไชยยนั ตและดารินก็อดทจี่ ะใจสนั่ ระทกึ เสยี ไมไ ด รสู กึ สะบดั รอ นสะบัดหนาว
หายใจไมท ว่ั ทอ งอยา งไรพกิ ล นอกจากเชษฐาเทานนั้ ทเ่ี ยอื กเยน็ มนั่ คงอยใู นอาการเดิมโดยไมม ี
อะไรเปลยี่ นแปลง
“ถา จะนอนกนั ไมเปนสขุ เสยี แลว มงั้ คนื น”ี้
ไชยยนั ตค รางออกมาเบาๆ เปา ลมออกจากปาก
“ยงั หวั ค่าํ แทๆ พวกเรากค็ ยุ กนั ออกใหลนั่ ไปหมด ยงั ยอ งเขามาอีก ไอนคี่ วามประพฤติไม
ดี”

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

922

คําพูดของไชยยนั ตทาํ ใหอกี หลายคนอดหวั เราะออกมาไมได ประสาทอันตงึ เครยี ดคลาย
ลงเล็กนอ ย

“ใหญม ากไหม?”
ดารนิ ถาม ฝนนาํ้ เสียงเปน ปกติ
“ผมสงสยั วาจะเปน ไอด าํ หรอื มา ยกไ็ อดาว คงไมใชโ ครงหรอก”
“รูไดยงั ไง คณุ ยงั ไมทนั เหน็ ตัวมันไมใ ชห รือ นอกจากไดก ลิ่น แลว กไ็ ดยนิ เสยี งทม่ี นั ยอง
เขา มา”
“คร้งั แรกที่ผมไดย นิ เสียงมนั เอาเลบ็ ตะกยุ กง่ิ ไมส งู ตอ มาก็มเี สยี งกระโดดลงมาทพ่ี ้นื เสอื
ใหญป กตแิ ลว ไมข้ึนตน ไม”
“มนั จะเอายงั ไงกับเรากันแนน ่ี เลน มาดอ มๆ มองๆ สอดแนมอยูใกลทนี่ อนของเราแบบ
น้ี”
ไมทนั จะขาดเสียงของเชษฐา กม็ เี สยี งเลบ็ ตะกยุ โคนตน ไมดงั มาไดย นิ ถนดั แลว กเ็ สียง
คํารามอยใู นลาํ คอเบาๆ คราวน้ีดังหางออกไปทางดงดานขวา พรานใหญบ ุย ปากไปทางบอ น้าํ ซับ
เบื้องหนาของปางพกั ซึ่งอยใู นระหวา งดงบอนอนั ข้ึนอยแู นนทึบ หางออกไปประมาณ 30 เมตร
“มนั จะลงมากนิ นํา้ ทบี่ อ นํ้าซบั นัน่ แตตดิ ขดั ท่ีพวกเรามาพกั นอนกันอยทู ่ีนี่ ก็เลยวนเวยี น
งนุ งา น แตความจรงิ แหลง นา้ํ บรเิ วณนกี้ ็หาไดไ มย ากนกั มอี ยูแ ทบทวั่ ไป มันอาจเปล่ยี นความตั้งใจ
ไปทอี่ นื่ กไ็ ด”
“หรือไมก ็เปลยี่ นความต้งั ใจทจ่ี ะกนิ นํา้ มากนิ คนแทน”
ดารินโพลง ออกมาลอยๆ
“สตั วแ ถวน้ีชมุ มากครับ เสือทุกตัวอ่มิ กนั อยางเหลือเฟอทเี ดยี ว มันมสี ญั ชาตญาณรูไ ดด วี า
ในบรรดาสัตวท ง้ั หลาย สัตวม นษุ ยเ ปน สตั วท ่จี ะเปนเหยอ่ื ของมนั ยากทีส่ ดุ ถา ไมจําเปน จริงๆ แลว
มันจะไมเสีย่ งเปนอนั ขาด นอกจากไอต วั ทม่ี ีสันดานเสียมากอ น แตถึงอยา งไรกต็ ามเราระวังกนั อยู
แลว ”
เสยี งเสือดาวตวั นั้นเงยี บหายไปแลว ทกุ คนลมตัวลงนอน ศรี ษะหันเขา หากอนหนิ ใหญท่ี
ใชก ั้นแทนผนงั เพยี งดานเดยี ว อกี สามดา นลอมรอบดวยกองไฟ ไชยยนั ตข อแลกเปลยี่ นกับเกดิ เปน
ยามแรก เพราะยงั ไมง ว ง และใจมวั พะวงอยกู ับเสือตวั นน้ั เชษฐาก็รน หนาทีอ่ ยยู ามแทนแงซาย คอื
รบั เปนยามติดตอกับไชยยนั ต เพราะตองการจะนอนรวดเดยี ว มอบอกี สามยามติดตอไปจนตลอดรงุ
ใหเ ปน ของพรานใหญ เกดิ แงซาย ซง่ึ รพนิ ทรก เ็ หน็ ชอบดว ย เพราะพวกเขาตน่ื งายและหลับงาย จะ
ตน่ื หรอื หลับเวลาไหนกไ็ ดท ้งั สิ้น
“อยา ลมื ปลุกผมดวยนะครบั ถา มอี ะไร และก็อยา ออกนอกกองไฟ”
รพนิ ทรกาํ ชับซา้ํ มาอีกคร้งั กอ นทจี่ ะเอาหมวกหลุบลงมาปด หนา ไว

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

923

ไมนานนกั ทกุ คนก็หลบั ลงหมด เหลือแตไ ชยยนั ตคนเดยี ว ทา มกลางความวเิ วกเปลยี่ ว
เปลานา สะพรงึ กลวั ของปา

เวลาผานไปอยา งแชม ชา

เชษฐากําลงั นอนหลับเพลิน ทนั ทนี น้ั กส็ ะดุงตกใจตื่นขน้ึ เพราะมือรอ นผาวมือหนงึ่ เขยา
ปลุก เขาลกุ ขึ้นโดยเรว็ เหน็ ไชยยนั ตห นา ขาวซดี ลมหายใจหนกั ๆ น่งั คกุ เขา อยูใ กลๆ

“ปลกุ ทาํ ไม ยงั ไมถ ึงเวรฉนั ไมใ ชห รอื ?”
ไชยยนั ตฝน ยมิ้ รมิ ฝปากและดวงตาทั้งสองทีม่ องมาแหง ผากพดู แหบๆ
“ฮือม ยงั ไมถ งึ เวลายามของแกหรอกเชษฐา แต. ..มันยงั ไงพิกลเสยี แลว ”
“ทาํ ไม มอี ะไรหรอื ?”
เชษฐาถามเร็วปรอื๋ ขยบั ตัวลุกขนึ้ น่ังตรงทันที จอ งหนา สหายอดีตนายทหารปน ใหญ
หัวเราะเสียงแปรงอยใู นลําคอหนาวสะทา นส่ันเทาเหน็ ไดถนดั ดารนิ นอนไวตามนสิ ยั ของหลอน
ตน่ื ขึน้ เพราะไดยินเสยี งพดู เปดมานตานอนดูอยเู งยี บๆ
“ประสาทมันเลน งานฉนั เขาใหเสียแลว ”
เขาพดู ยากเยน็ พยายามจะหวั เราะใหเ ห็นเปนเรอ่ื งขบขนั
“ตากับหูดูมนั ลวงๆ ตัวเองพลิ ึก ชักไมไวใ จตวั เองเสยี แลว ขอใหฉ ันนอนดกี วา แกชว ยรบั
ยามแทนทเี ถิด คนื นเี้ ลอื ดลมมันไมปกติ ใหต ายซิไมเ คยเปน ยงั งีม้ ากอ นเลย”
“แกเหน็ อะไร บอกซิ!”
เชษฐาจอ งตาไมก ะพริบ จบั ไหลไชยยันตไ ว สหายของเขายักไหลยกกระติกบรน่ั ดีข้ึน
กรอกใสป ากเตม็ อกึ น่ิงทาํ หนา พกิ ลอยอู ึดใจ กช็ ไี้ ปทโ่ี คนตน กระบาก
“ท่ีกิง่ เถาวัลยใ หญโ คนตน ไมน ่นั หยกๆ นเ่ี อง กอ นท่ฉี นั จะตดั สนิ ใจปลกุ แกขึ้นมา มี
ผหู ญงิ คนหนึ่งนัง่ โยกก่งิ เถาวลั ยน ัน่ แทนชิงชา อยู”
ไชยยนั ตพ ดู ขนึ้ ชาๆ อยา งลาํ บากยากเยน็ พลางยกมือข้ึนลูบใบหนา เชษฐาลืมตาโพลง
จองตาไชยยันตเ ขมง็ สวนดารนิ ดงึ กายลกุ ขน้ึ นง่ั โดยเร็ว
“สาวนอ ยในวรรณคดียังไงกย็ งั งัน้ ผมยาวถงึ เอว นงุ นอยหมนอ ย ทัดดอกกลว ยไมเหลือง
สลับดาํ อกเปลอื ยพันโสรง ลายดอกเหลอื งดาํ ไวคร่ึงลาํ ตวั ขาดเปน รว้ิ สงู เกินขาออ นขน้ึ มา หลอ นนงั่
ไกวเถาวัลยช า ๆ ปลายเทา เรียดดนิ พอฉนั ฉายไฟก็เบนหลบเขา หลงั โคนไม พอดบั ไฟประเดยี๋ วก็
กลับมาแกวงชงิ ชา เถาวัลยอ กี เปนยังงีต้ ้ังสองสามหนทเี ดยี ว ตอนฉายไฟเห็นหนา ไมถ นัด เหน็ แต
สวนขา งกบั ดา นหลังไวๆ เทา นัน้ ตามนั ฝาดยงั ไงก็ไมรูเห็นซํ้าๆ ซากๆ อยไู ด และลงประสาทไมดี
อยา งนี้นอนดกี วา แกอยยู ามแทนฉันเถอะ”

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

924

ระหวา งทเ่ี ชษฐามองไปทีต่ น ไมใหญ และหันกลับมาจอ งหนา ไชยยันตสลบั กนั น้นั ดาริน
กล็ กุ ขนึ้ เดนิ มาทรุดตวั นั่งตรงหนา ถอดถงุ มอื ออกเอาหลงั มอื องั ท่ีซอกคอ และหนา ผากของไชยยันต
แลว ก็บอกต่าํ ๆ วา

“ก็ทําไมจะไมเห็นละ ในเมอื่ เธอกาํ ลงั จับไขอยูน ี่ นกึ แลว ไมผดิ วา คนื นี้ไมใ ครก็ใครจะ
เปน ไขกันบางหรอก อากาศในหบุ แถวน้เี ลวเต็มท”ี

หลอ นหันไปคน ยาม งดั เข็มฉดี ยาขน้ึ มา ระหวา งราชสกลุ สองพี่นองกําลังสาละวนอยกู ับ
ไชยยนั ต รพนิ ทรก ็ลุกขึน้ จากที่นอนของเขาเดนิ เขามา มนั เปนเวลาเดยี วกับทเ่ี ชษฐากาํ ลังประคองให
สหายของเขานอนลงขา งกองไฟ

“เอาละ แกนอนใหห ลบั เสยี เถอะ ฉันจะอยยู ามแทนใหเ อง”
เชษฐาบอก
“มีอะไรผดิ ปกตหิ รือครับ?”
พรานใหญถ าม
“ไชยยนั ตไ มสบาย ประสาททําพษิ ชกั จะเห็นอะไรตอ อะไรเลอะเทอะไปหมด แตไ มเ ปน
อะไรมากนกั หรอก มีไขข้ึนบางนิดหนอ ยเทานั้น ใหน อนพกั เสีย พรงุ น้ีก็เรยี บรอย”
เชษฐาเอย ขึน้ ตาํ่ ๆ กบั พรานใหญ ขอบุหร่ีใบตองแหงจากเขาไปจดุ สูบมวนหนงึ่
“หุบหมาหอนนีม่ ันมีอะไรพกิ ลๆ อยูนะ ผมกร็ ูสกึ ในขอ น้ีต้งั แตกา วแรกที่เราเหยยี บยาง
เขา มาแลว โชคดีเหลอื เกินทไ่ี ชยยนั ตยงั มสี ตพิ อจะเขาใจตนเองไดว า น่นั เปนภาพลวงตา ถา เปนคน
ประสาทออ น ดีไมดจี ะไปกนั ใหญ”
แลว เขากเ็ ลา ใหรพินทรฟง ตามท่ีไดร บั การบอกเลาจากไชยยันต พรานใหญนัง่ ฟง อยา ง
สงบโดยไมออกความเห็นเชน ไร นอกจากยมิ้ ขรมึ ๆ
“นอ ยโดนเขาเปน คนแรกเรอ่ื งตาฝาดชนิดนี้ แลวมาเจอะเอาไชยยนั ตเ ขา อีกคน มนั เปน
เร่ืองนา แปลกเหลอื เกิน ความจริงไชยยันตค งไมอยากใหใ ครรูวา เขาเหน็ อะไร แตผ มพยายามใหเ ขา
บอกเอง”
“ความเงยี บ ความเปล่ียว เปน บอ เกิดแหง ‘มโนภาพหลอน’ ครบั ยิง่ ถาในขณะท่เี ลือดลม
ไมปกติ มีอาการไข รา งกายออ นแอลงดว ยละกย็ งิ่ ไปกันใหญ คณุ ชายรสู กึ ปกตเิ รียบรอ ยดีหรือเปลา
ครบั ถายังไงละกน็ อนพักเสยี ดีกวา ผมจะเฝา ใหเอง”
หัวหนา คณะเดนิ ทางหวั เราะ ตบไหลจ อมพราน
“ผมแข็งแรงดที ุกอยาง รพินทรไปนอนเสยี เถอะ ไมต อ งหว งหรอก ออ ! เอาบหุ ร่อี ยา งวา
น่นั ทงิ้ ไวใ หผ มอกี สัก 3-4 มวนดว ย แกง ว ง”
รพนิ ทรวางกลอ งยาเสน และใบตองแหงทัง้ ชดุ ไวใ หน ายจา งของเขา แลวกลบั ไปลมตวั ลง
นอน เอาหมวกปดหนาไวต าเดิม
เวลาผานไปอกี ...

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

925

เชษฐานัง่ ริมกองไฟ ฆา เวลาโดยการหมนั่ ใสฟน เพอ่ื ใหไฟลกุ อยูตลอดเวลา ประสาทหอู นั
วองไวคอยสดบั ตรับฟงเสียงไพรยามวกิ าลอยางถี่ถวนระมัดระวงั ความรูส ึกเตือนยํา้ ตนเองอยูทกุ
ขณะวา หบุ หมาหอนผดิ ไปกวา ทกุ ปา ทผ่ี านมาแลว มนั เตม็ ไปดวยความนาหวาดระแวง ซง่ึ จะชะลา
ใจเสยี มิไดเ ลย

เสียงสัตวท ่อี อกหากนิ อยเู มอ่ื ตอนหวั คาํ่ บดั น้เี งยี บหายไปหมดแลว ช่วั ขณะหน่งึ จกั จ่ัน
เรไรและแมลงราตรีกห็ ยดุ ทาํ เสยี งลงพรอมกนั แมลมก็สงบ ใบไมน่ิง คงไดยนิ แตเ สยี งลมหายใจ
ของพรรคพวกในจังหวะสมํ่าเสมอกันแสดงวาหลับสนทิ

โดยไมไดตงั้ ใจเลย ขณะนนั้ เองเขากเ็ งยหนาออกจากกองไฟท่ีเหมอดู แลออกไปยงั แนว
ปา เบื้องหนาอนั เห็นอยูเ ปนเงาตะคมุ ๆ สายตากส็ าดไปยงั กลมุ เถาวลั ยโคนตน กระบากใหญ. ..เชษฐา
ก็ตะลึงพรึงเพรดิ เยน็ สยองเขาไปถงึ ไขสนั หลงั เพราะความกะทนั หนั ไมร ูเนือ้ รตู ัวมากอ น!

กิง่ เถาวัลยใ หญท ี่ปราศจากใบอนั ทอดยอ ยลงมาราวกบั เปลอยเู รยี ดพนื้ ดนิ กง่ิ น้ัน ขณะน้ี
โยกไหวอยูไปมาอยางแชมชา

เงารางๆ ที่นง่ั เกาะไหวอยูนั้น
ทรวดทรงนา จะเปนมนษุ ย! !
เขากดั ริมฝป ากตนเองอยางแรง เบิกตาจองเขม็งพรอ มกบั นึกสาปแชงสายตาของตนเอง ที่
มันฟนเฟอ นไปไดถงึ ขนาดนน้ั
กองไฟใหญไ ดเชื้อฟน อนั ไวไฟเขา อนั หนง่ึ ประกอบกบั ทล่ี มหวนมาช่วั วูบ มันลุกสวาง
โชตสิ องแสงสวางข้นึ อีก ภาพทีโ่ คนไมใ หญต นน้นั เหน็ ชดั ย่ิงขึ้น เห็นแมก ระท่งั แววตามันปลาบ
ของใบหนา จม้ิ ลิ้มราวกับหนุ ปน ดวงนัน้ เสน ผมท่ียาวสยาย...มาลยั กลวยไมเ หลืองสลับดําท่ีสวม
ประดบั อยรู าวกับมงกุฎ ลําคอเรยี วระหง ไหลลาด และใหฟ า ถลมโลกทลายไปในบดั น้ีเถิด...เชษฐา
สบถกอ งอยใู นสมอง...ทรวงอกของหลอ นงามสะพรงั่ ปราศจากสิ่งปกปด ประกอบดว ยปทุมถันเตง
ต้ังชชู ันเบียดชดิ กนั อยูทงั้ คู ประหนึ่งจะทดั เสียบพลูจบี เอาไวไ ดในระหวางรอ งงอนกระชับชิดนั้น
ตาํ่ ลงไปอกี เปน แนวลาดกวิ่ ของทองรบั กบั เอวบางกลมกลงึ ลําขาเปลาเปลือยท้งั ครู าวกบั ปลีหยวก
จากโคนอวบเรยี วลงไปสปู ลายเทา แขนทัง้ สองทอดขึ้นจับกิง่ เถาวัลยเ ปน รูปกระเชาโคง ข้นึ ท้ังสอง
ขา ง ปลายเทายันโยกอยกู ับพ้นื ดินแกวง ตวั เบาๆ
น่ันคอื ภาพของ ‘สาวนอ ยในวรรณคด’ี ทีไ่ ชยยนั ตบ อกกับเขาถกู ตอ งตรงลักษณะทกุ
ประการ แมก ระทง่ั โสรงเหลืองดําผืนเทา กระแบะมอื ขาดเปนริ้วทพี่ ันอยกู ลางลาํ ตวั อยา งลอ แหลม
เชษฐาสาํ รวมสตไิ ดในพรบิ ตาน้ัน สะบัดหนา ขย้ตี าแลว คอ ยๆ ลืมตาข้ึนอกี คร้งั จอ งไปยงั
ทหี่ มายแหง เดมิ แลว ก็ตะลงึ ไปอกี ครั้ง ในการลมื ตาครั้งน้ี เขามองไมเหน็ ภาพสาวนอ ยผนู ั้นเสียแลว
เหน็ แตเพยี งกงิ่ เถาวลั ยท ่ยี ังไหวอยูเ บาๆ
เขากมหนา มองดูกองไฟใหมใ นลกั ษณะเดมิ เวน ระยะช่วั อดึ ใจ กเ็ งยขน้ึ มองไปทางนน้ั อีก
คุณพระชว ย!

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

926
หลอ นปรากฏรา งอยทู ี่น่นั อกี แลว
คราวนีไ้ มไดนงั่ หอยชิงชาเถาวัลย หากแตย นื ยกมอื ขึน้ สยายผม ถันเปลือยงามสลางทง้ั คู
กระเพื่อมไหวอยนู อยๆ เชษฐาจอ งโดยไมก ะพรบิ ตา เกรงวา ถา หลับตาลงภาพนั้นจะหายไปอกี มอื
เอือ้ มไปแตะไฟฉาย แตแ ลวกช็ ะงกั ...แสงไฟมักจะละลายภาพลวงตา เขาบอกกบั ตวั เอง...และมาตร
วาภาพนจี้ ะเปนภาพมายาทีเ่ กิดข้ึน จากความวปิ รติ ของสมอง และสายตา เขากต็ อ งการจะเห็นมนั ให
ถึงทส่ี ดุ
เหน็ ใหไ ดวา มนั มาอยา งไร และไปอยา งไร
เขาไมต องการกระโตกกระตากหรือปลุกใครอื่นขน้ึ ทั้งสนิ้ บอกตนเองวาสตสิ ัมปชัญญะ
เปนของเขาอยา งครบถวนสมบรู ณพอทจี่ ะพิสูจนมันออกไปใหแ จม ชัด
ครนั้ แลวขณะนน้ั เอง โดยการเบกิ ตาจองไมกะพริบของเขา รา งอนั ออนแอน งามสะพรงั่
น้นั กเ็ คลื่อนไหวอยา งแชม ชา ยรุ ยาตรตรงเขามายงั แคมปท พ่ี ัก ตาจับนิง่ ประสานมาทต่ี าเขา ริมฝป าก
เผลอยิ้มแยม เยอ้ื นใกลแนวกองไฟเขา มาทกุ ขณะ หูของเขาในขณะนไ้ี ดย นิ แมกระท่ังเสียงใบไมล น่ั
อันเกดิ จากฝเทา ของหลอนท่เี หยยี บยางเขา มาทีละกา วนนั้ แสงสวา งจากกองไฟทล่ี กุ พลอมแพลมอยู
ย่ิงทําใหภ าพนน้ั เดนชดั ย่งิ ขึน้ รว้ิ เหลืองสลบั ดําของมาลัยกลว ยไมแ ละผา เต่ียว กระสบแสงไฟเปน
มนั ละเลื่อม
แลวเชษฐาก็ผงะ กายแขง็ ทอ่ื เหมือนถูกสาปใหกลายเปน หิน เม่อื เห็นดวงหนา หวานแฉลม
นัน้ อยางถนัดตา...มันคอื ดวงหนาของดารนิ วราฤทธิ์ นอ งสาวของเขานน่ั เอง ทั้งๆ ที่เจาของดวง
หนา นัน่ นอนหลับอยูข างๆ กายเขาในขณะน้ี!...

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

927

38

กอนที่เชษฐาจะรสู กึ ตัว กอนเส้ียวของเสยี้ วแหง วินาทอี ันไมส ามารถจะทํานายอนาคตใดๆ
ไดนน้ั เหตกุ ารณอนั เปรียบประดุจฟา ถลม แผน ดนิ ทลายกอ็ ุบัตขิ ึ้น เสียงไรเฟลแฝดสะเทือนเลอื่ นลั่น
ขน้ึ จนหูลั่นกรงิ่ เสยี งคาํ รามโฮกระคนไปกบั เสยี งรอ งแหลมยาวสะทา นราตรี มานฝุน และใบไมแหง
กระจายฟุงขน้ึ ไปตลบอยใู นอากาศ พรอ มกับรางสีเหลืองสลบั ดํา!

หัวหนาคณะเดนิ ทางทะลงึ่ พรวดขนึ้ ยนื แลว จงั งงั อยกู ับที่ เบกิ ตาโพลงอยา งไมส รา งจาก
ความมึนงง ทกุ คนต่นื ขน้ึ พรอ มกนั หมดดว ยอาการกระโดดจากทนี่ อน รพนิ ทรเปน คนแรกท่ีถอื ปน
ในทาเตรียมพรอม กาวผานกองไฟออกไป จากนน้ั คนอนื่ ๆ ก็กระโจนตามหลงั เขา

เชษฐาเปนคนสุดทายท่ียกมอื ขึน้ ขย้ตี าอยา งแรงๆ อกี ครั้ง สะบัดหนา ไลความมึนงงแลวก็
ว่งิ เขา ไปสมทบ

ภาพท่ที กุ คนกาํ ลังยนื ลอ มดอู ยใู นขณะนี้ คือเสือดาวตวั มหึมาเกือบจะเทียมๆ ลายพาด
กลอนตัวหนง่ึ นอนตะแคงเหยยี ดยาวอยกู บั พืน้ ดินขา งกองไฟ ท่ีกระเด็นกระจัดกระจาย เลอื ดไหล
พร่งั เปน ล่มิ ออกมาจากบาดแผลกลางทรวงอก และรอยเจาะผา นออกทางสะบักหลงั ขณะทห่ี ัวหนา
คณะเดนิ ทางวง่ิ ตามเขามาถงึ นัน้ ขาทง้ั สี่ขางของมนั หยดุ อาการสน่ั กระตุกลงแลว ตายสนิท!

พรานใหญจ อ งหนา เชษฐาเขมง็ สีหนา และแววตาของเขาเต็มไปดว ยความพิศวงขดี สดุ
รอ งออกมาดวยเสยี งละล่าํ ละลัก

“คุณชาย! อะไรกนั นี่ นง่ั จอ งมันอยทู ําไม ทาํ ไมถึงไมย งิ ปลอยใหม นั ยองเขา มาจนถงึ
ระยะทม่ี นั กระโจนเขาใสแบบน้ี”

ทกุ คนหันไปทางเชษฐาอยางสนเทห  เพราะคาํ พูดของรพนิ ทร
ราชสกุลหนุมเมมริมฝป ากแนน กะพริบตาถี่เรว็ มองสบตาพรานใหญ กมลงมองดูซาก
เสือดาวตวั น้นั แลวยกมอื ขนึ้ ลูบใบหนา ...ยงั ไมก ลาวอะไรทัง้ ส้ิน เดินกลับไปยงั ท่นี อน...ควา บรน่ั ดี
ออกมาเทกรอกเขา ไปรวดเดยี วเกือบครึ่งกระติก ทกุ คนเดินตามเขา มารายลอ มเขาดวยความประ-
หลาดใจ ไชยยันตกบั ดารนิ รุมถามฟงแทบจะไมไ ดศพั ท แตเ ขายงั ไมตอบคาํ ใด หนั ไปทางพราน
ใหญผ จู องตานง่ิ มาดวยคาํ ถาม แลวฝนยิ้ม
“รพนิ ทร! ...” ในที่สดุ กเ็ อย ขน้ึ แหบตํ่า “กอนอ่นื บอกผมซิ คุณเหน็ มนั ยังไง และยงิ มนั
ตอนไหน?”
“ผมนอนหลับๆ ตืน่ ๆ”
จอมพรานบอกพลางมองดเู ชษฐาอยางงงๆ ไมสามารถจะเดาอะไรไดถกู อยูเชน เดิม
ลกั ษณะของเขาเตม็ ไปดว ยความตกใจและประหลาดใจระคนกนั

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

928

“เสยี งมันเดนิ เหยยี บใบไมย อ งกรบิ เขามา กเ็ ลยทําเปน หลบั แตดกั สงั เกตอยู เหน็ คณุ ชาย
นง่ั ตนื่ ระวังตวั อยูพ รอมท่กี องไฟกองน้ี ผมก็คดิ วา คณุ ชายคงจะไดย นิ เสยี งของมนั แลว และคง
เตรยี มพรอม ครใู หญตอมามันกโ็ ผลอ อกมาจากซมุ เถาวลั ยโ คนตน กระบากตน โนน เอาขาหนาทงั้
สองเกาะก่งิ เถาวลั ยใ หญ จองมองเขามาในปางพักของเรา ผมกเ็ ห็นคณุ ชายจอ งดูมนั เฉยๆ อย”ู

พรานใหญห ยดุ เวน ระยะผอ นลมหายใจ อนั เตม็ ไปดว ยความตนื่ เตน กงั ขา สายตาไมคลาด
ไปจากใบหนาของเชษฐา

“มันเดนิ วนเวยี น หลบๆ ซอนๆ เมยี งมองอยทู ีโ่ คนกระบาก อีกอดึ ใจใหญกย็ องกรบิ ตรง
เขามา ผมนึกวา คณุ ชายคงจะรอจังหวะใหม นั เขามาใกลร ะยะท่สี ุด แตกเ็ หน็ มนั ใกลเขา มาทกุ ที
จนกระทง่ั เกอื บถงึ กองไฟดา นนอกนนั่ อยแู ลว คุณชายกจ็ องมองมันเฉยอยอู ยา งนั้น ผมตัดสินใจยิง
ตอนมันกระโจน”

เชษฐาอ้งึ ทกุ คนจอ งเขาเปน ตาเดียว
“ทําไมแกไมย งิ หา? เชษฐา รอจนกระทั่งมนั เผนเขา ใสแก โชคดีเหลอื เกินทีร่ พนิ ทรต ่ืน
ขึน้ มาเหน็ เหตกุ ารณพ อด”ี
ไชยยนั ตถ ามเสยี งหนกั ๆ ขมวดค้วิ
“พ่ีใหญเ ปน อะไรไปหรอื เปลาคะ เหน็ มนั หรอื เปลา ขณะทีม่ นั ยอ งเขามา?”
นอ งสามรองถามมาอกี คน พรอมกับเขยา แขน
อดตี ทูตทหารบกเชือ้ พระวงศ มองผานใบหนา ของทุกคน ทพ่ี ากันจับมองมาทเี่ ขาอยา ง
สดุ พศิ วง แลว เปลี่ยนมาจบั ประสานตากบั รพินทรเปนคนสุดทาย
“บอกผมอกี สักครง้ั ซริ พินทร คณุ เหน็ ‘เสอื ’ ตัวน้ันนะหรอื เดินยอ งเขา มาใกลๆ ผม โดย
ออกมาจากซุมเถาวลั ยโ คนตน กระบาก?”
รพนิ ทรประหลาดใจยิ่งขน้ึ ไมเขา ใจคําถามของเชษฐา
“กเ็ สอื ตัวนนั้ นะซิครบั เอะ ! มอี ะไรหรอื ครบั ?”
เชษฐาหนั ไปทางนอ งสาว บอกเรยี บๆ วา
“นอ ย! ตรวจพซ่ี ิ พไ่ี มส บายหรือเปลา”
หญงิ สาวย่ิงตกใจเพ่มิ ข้ึน เขา มาจบั ตัวพช่ี ายตรวจดูโดยเรว็ หลอ นคลําแมก ระท่งั ชพี จร
“ก-็ ปกติเรยี บรอ ยดีน่ีคะ พใี่ หญ แตม ีอาการต่ืนเตนบา งเทานนั้ นอกน้นั ทกุ สง่ิ ทกุ อยา ง
เรียบรอย”
“พกี่ เ็ ช่ือวา พ่สี บายดีทุกอยาง แตอยากจะใหแนใ จเทานนั้ ถงึ บอกใหเ ธอลองตรวจดอู กี
ครั้ง”
เขาพูดขรึมๆ แลว ยงั ไมเอย อะไรกับใครทงั้ ส้นิ เดนิ ไปทรุดตวั ลงนัง่ รมิ กองไฟทเี่ ดมิ ในทา
เดมิ จองมองโดยมมุ นั้นออกไปยงั กิ่งเถาวลั ยโคนตน กระบากอีกครงั้ โบกมือไลไ ชยยนั ตผเู ขามายนื
ขวางทศิ ขวางทางใหห ลีกหางออกไป ทกุ คนมองดอู าการของเขาอยา งไมเ ขาใจ เชษฐาทดลองนง่ั

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

929

มองจองอยเู ชน นัน้ อดึ ใจใหญ ฉายไฟตรงเขา ไปยงั ตําแหนง นนั้ แลวกด็ บั ไฟ มองโดยอาศยั เปลวของ
กองเพลิงสลับกนั อยเู ชน นน้ั สามส่คี ร้ัง ทา ยสุดเดนิ เขา ไปพจิ ารณาตําแหนง ทเี่ สือดาวใหญต วั นนั้
นอนตายอยู นงั่ ซมึ ไปเปน เวลานาน

ทกุ คนเดนิ ตามมาหยุดยนื ลอมเขาอยางฉงนสนเทห
“เสอื ตัวนี้ ตวั เมยี ใชไ หม?”
ในท่ีสุด เขากห็ นั ไปถามรพนิ ทรขนึ้ ดว ยเสยี งปกติ
“ครบั ใช! มันเปน ตัวเมยี คุณชายดูลักษณะรปู รางของมนั ออกหรอื ครบั ?”
“เปลา หรอก คดิ เองดวยประสาทสมั ผสั บางชนิด”
เขาตอบปนหวั เราะเสยี งแปรงๆ อยูในลาํ คอ พลางพยกั หนาชวนทกุ คนใหก ลับเขาไปใน
บริเวณทน่ี อนอกี ครงั้ แลว หนั ไปทางไชยยนั ต
“แกเปน อยางไรบาง ไมส บายอยเู มอ่ื ตอนหวั คาํ่ นะ เดยี๋ วนค้ี อยยงั ช่วั แลว ยงั ?”
“หายเรียบรอ ยดีแลวละ ย่งิ มาเจอเอาเร่อื งตนื่ เตนกะทนั หนั แบบน้ี หายเปนปลิดทิ้งทีเดยี ว
วาแตแ กเถอะอยาเพงิ่ ถามหรอื พูดอะไรนอกเรื่องไปเลย พวกเราทกุ คนแปลกใจอยจู นกระทง่ั เด๋ยี วน้ี
วา ทําไมแกถึงนั่งมองดูเสอื ตัวนย้ี องเขา มาหมายจะตะปบหนังหวั โดยไมค ดิ จะทาํ อะไรมนั เลย
จนกระทัง่ รพนิ ทรท นดูอยไู มไดตองยิง แกยังไมไ ดตอบคาํ ถามเลย”
“เอาละ อยาเพิง่ สงสยั อะไรฉนั ไปนักเลย ทกุ คนขอใหทาํ ใจใหสบายกอ นเถอะ ขอใหฉัน
ถามอะไรแกกอ นดกี วา ไชยยนั ต”
“แกจะถามอะไรฉัน?”
“เม่อื ตอนแกอยยู าม-จบั ไข-แลว กป็ ลุกฉันมารับยามตอ โดยบอกวา ตาฝาดเห็นอะไรตอ
อะไรยงุ ไปหมดนนั่ นะ ไหนลองบอกใหชดั ๆ อีกสักครงั้ ซิ แกเหน็ อะไร?”
สหายของเขามสี หี นาพกิ ล หันไปทางโคนตนกระบากดวยอาการตะคร่นั ตะครอ
“กฉ็ นั บอกแกไปแลว ประสาทตามนั กลบั ยงั ไงกไ็ มรู เหน็ แมสาวนอยคนหน่ึง นง่ั โยก
ชิงชาเถาวลั ยอยทู ่ีโคนตน ไมน ัน่ ประเดยี๋ วกห็ ายไป ประเดย๋ี วก็เห็นอีก รําคาญลกู ตาตัวเองเต็มทกี เ็ ลย
ขอนอนดกี วา ประเด๋ยี วจะกลายเปนนอยทเ่ี คยเหน็ อะไรพิสดารๆ มาแลว ไปอีกคนหนง่ึ ”
“มมี าลัยดอกไมสีดาํ ๆ เหลอื งๆ สวมอยบู นผมใชไ หม?”
“ใช”
“อกเปลอื ย ผมยาวถงึ เอว พันกลางลาํ ตัวดว ยผาเตีย่ วผืนเลก็ ๆ”
ไชยยนั ตจ อ งหนา เชษฐาอาปากคาง ขนลกุ ชนั ข้ึนมาในทนั ทนี ั้น รอ งออกมาตะกกุ ตะกัก
“เชษฐา! นแี่ ปลวา ...”
อกี ฝายหวั เราะหๆึ กรอกบรนั่ ดีลงคออกี ครั้ง เหมอื นจะดบั ความรูส ึกอนั ไมอ าจบรรยาย
ถูก

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

930

“ฉันเห็นถนดั กวาแกเสียอกี ท้งั ๆ ทีฉ่ ันก็มอี าการปกตเิ รียบรอ ยดี ไมไ ดไมสบายจบั ไข
เหมอื นแก มันเปนภาพเดยี วกนั กับทแี่ กเหน็ นนั่ แหละ ทวี่ า เห็นถนัดกวาแกก็คอื แกเพยี งแตเ หน็
หลอ นไกวชงิ ชา วบั ๆ แวมๆ อยหู า งๆ เทานน้ั สว นฉนั เห็นหลอ นย้ิมดว ย แลว คอยๆ เดนิ เขา มาหา...
ตามองดตู าฉันน่งิ หลอ นเคลอ่ื นใกลเขามาจนกระทง่ั ถงึ กองไฟน่ัน กอนท่ีฉันจะตดั สนิ ใจอยา งไรถูก
กไ็ ดย ินเสียงปน เสยี งคาํ ราม และฝุนตลบ แลวหลอนกน็ อนตายอยตู รงนนั้ กลายเปน นงั เสอื ดาวตวั
เบอ เริ่ม!”

เชษฐาพดู มาดว ยนา้ํ เสยี งหวั เราะเร่ือยๆ ของเขา แตท ุกคนทไ่ี ดย ินกแ็ ทบจะผงะ ตะลงึ ตวั
แข็งกันไปหมด หวั หนาคณะเดนิ ทางกลาวตอ มาวา

“ฉันตอ งการพสิ จู นใหถ ึงท่ีสดุ วาภาพท่เี หน็ นน้ั คอื อะไรแน จึงนัง่ พจิ ารณาอยูเงยี บๆ
เฉยๆ ไมยอมใชแมก ระทัง่ ไฟฉาย ไมอ ยากเห็นตวั เองขข้ี ลาดจนถงึ กบั ยงิ ออกไป ทงั้ ๆ ที่มองเห็นอยู
วา รา งนั้นเปน มนุษย. ..เปน สาวนอ ยแสนสวย! จรงิ ละ แมม นั จะเปน สิง่ ที่เกิดขน้ึ อยางวกิ ลวกิ ารผิด
ธรรมชาติ สาวนอยทไี่ หนจะมาโหนชิงชา อยูใ จกลางปาลึกยามวกิ าลเชนนี้ แตท กุ สง่ิ ทกุ อยางมนั ควร
ข้ึนอยกู ับเหตผุ ลจากสายตาของเรา ฉนั กเ็ ขา ใจเหมือนแกเหมือนกัน คอื คิดวา ตาฝาด และเม่อื ตาฝาดก็
เพง จองดใู หแนลงไป วนิ าทีสุดทา ยนั้นฉนั รูตวั เองดวี า ไดตกตะลงึ หมดสติไปช่ัวขณะ ไมใ ชเ พราะ
หลอ นเดนิ ตรงเขามาจนใกล ไมใชเพราะความหวาดกลัวหรอื อะไรทง้ั ส้ิน แตเปนเพราะ...”

หวั หนาคณะเดินทางหยุดกลืนนาํ้ ลายลงคอฝดๆ หนั ไปมองดนู องสาว แลวโอบมือไปดงึ
เขา มากอดไว

“แมสาวนอยคนนั้น มีดวงหนาเหมือนนอยราวกบั คนเดยี วกัน นอ ยชดั ๆ ท่ยี ืนอยูหนา กอง
ไฟ อันนแ้ี หละที่ยอมรับวา หวั ใจแทบช็อกทาํ อะไรไมถกู ขณะนัน้ ”

หญงิ สาวรอ งอุทานออกมาเสยี งหลง ทกุ เสนขนในกายของหลอนลุกชันขึน้ ดว ยความ
สยดสยองขดี สุด

“เสอื สมิง!...”
ทา มกลางความเงยี บงันของทุกคน ท่ียงั ไมสามารถจะเอย คาํ ใดออกมาไดน้ัน เกดิ คราง
ออกมาแผวเบา ตาตน่ื เบิกโพลงลอกแลก
“มนั แปลงรางเปน นายหญงิ มันมาหลอกนายใหญเ พือ่ จะตะครบุ !”
พรานใหญห นั ไปถลงึ ตา พรานพ้นื เมอื งของเขากเ็ งียบไปในบัดนน้ั
“มันเปน ไปไดย ังไงน”่ี
ไชยยนั ตพ ูดเสยี งแหบๆ มองหนา ทกุ คนไปมา
“ท่แี กมองเหน็ ผูห ญิงลกั ษณะทาทีอยา งเดยี วกบั ท่ีฉนั เหน็ มิหนําซ้ําหนายังเปน หนา ของ
นอ ย”
แงซายคนเดยี วเทานน้ั ท่ีน่ังเงียบกรบิ ไมไ ดเ อย คาํ ใดท้ังสนิ้ เทาๆ กบั รพินทรผ ูตกอยใู น
อาการเครียดขรมึ ก็บงั เกิดความไมส บายใจข้ึนมาอยางบอกไมถกู อํานาจของปา ใหญไ พรลกึ ได

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

931

สาํ แดงอทิ ธฤิ ทธิข์ องมนั ใหค ณะนายจางของเขาไดป ระจกั ษชดั กบั ตาแลวครบถว นทกุ คน แมก ระท่ัง
เชษฐาผจู ัดวา สตสิ มั ปชญั ญะและกาํ ลังใจ ตลอดจนความเชอ่ื มน่ั ในตัวเองเหนือกวาทุกคนในคณะ

อยางไรกต็ าม เขาอดที่จะนกึ สรรเสริญยกยองจติ ใจอันเดด็ เดยี่ วเขม แขง็ ของหัวหนา คณะ
เดินทางเสยี มไิ ด เชษฐาประจนั หนากบั ความล้ลี บั ของปาอันนาสยองกลวั ทส่ี ุด แตก ็ยังมีสตมิ ่นั คง
หนกั แนน ดีอยเู ชนเดมิ ไมรสู กึ ต่ืนเตน วาวุน อะไรนกั สามารถจะเลาสิ่งทพี่ บเหน็ ใหทกุ คนฟงได ดว ย
อาการอันเปนสามญั ธรรมดาทส่ี ุดเหมือนไมไ ดเกดิ อะไรข้นึ

“ผมผา นมาหลายปา แลว ”
ตอนหนึง่ ของการพูดเรอ่ื ยๆ โดยสีหนาเรยี บราบ เขากเ็ อย ขน้ึ กับพรานใหญผูนง่ั อึง้ อยู
“ไมเ คยเหน็ อะไรพสิ ดารเหมอื นทเี่ ห็นเมื่อครูน ้เี ลย นอกจากจะไดย ินไดฟงเปนเร่ือง
ทาํ นองนยิ าย แลวก็ฟง เปน ของสนกุ แตห บุ หมาหอนของคุณในคนื น้ี ทาํ เอาหวั เราะไมอ อกทเี ดยี ว
แหละ และกต็ อ งนับวาเปน โชคดอี ยา งมากท่ีไดม ารเู หน็ ดว ยตวั เองเสยี ชดั ๆ ในครงั้ นี้ เพิ่งจะนกึ ออก
เดีย๋ วน้เี องวา ทําไมพรานเกา ๆ เขาจงึ เตือนไวห นกั หนาวา ถา เห็นอะไรผดิ วกิ ลในปา ก็ใหเ รง
ระมดั ระวงั ตัวใหจงหนกั ผมเชอ่ื สายตาและเช่ือมัน่ ในตนเองมากเกินไป ประกอบกบั การฝกนสิ ยั
แบบคนกลาทผ่ี านโลกเจริญขดี สุดมาแลว และนค่ี อื ความประมาท รบั รองวา คราวหนา คงจะไมเ ผลอ
ตวั เชนนอ้ี กี ”
“ผมก็เพิ่งจะเขา ใจเดย๋ี วน้ีเองครับวา ทําไมคณุ ชายถงึ น่งั มองดูมนั อยเู ฉยๆ โดยไมยงิ หรอื มี
ปฏิกิริยาอยางใดท้ังสนิ้ จนกระทง่ั มันยอ งเขามาเกือบจะถึงตัวอยแู ลว สาํ หรบั ผมนั้นมองเห็นอยูช ดั ๆ
วา มนั ก็คอื เสอื ดาวนนั่ แหละ ไมไ ดม องเหน็ ไปในรูปอื่นเลย”
พรานใหญพดู ตาํ่ ๆ
“แลวทาํ ไมผมกับเชษฐาถึงมองเหน็ ในลักษณะเดยี วกนั สองสายตาทีเดยี วนะรพินทร
แลวก็ตา งเวลากันดว ย มันเปน เร่อื งนาขนหวั ลุกอะไรอยา งนี้ อะไรกไ็ มร า ยเทากบั วามนั ดนั มามหี นา
เหมือนนอ ยเขา อกี ดวย ตามที่เชษฐาเห็น”
รพินทรอ ธบิ ายอยา งลําบากใจ หวั เราะกรอ ยๆ
“ภาพลวงตามนั เกดิ ขน้ึ ไดเ สมอในปา ใหญ ประกอบกับภาวะทางจิต คุณไชยยันตเ กดิ ตา
ฝาดขนึ้ กอ น อาจเหน็ เสอื ตวั นน้ั กอนแลวมองฟน เฟอนเหน็ เปน ผหู ญิงไป ประจวบกบั ท่มี นั เลยี บ
เคยี งอยหู างๆ ยังไมก ลา เขามา แลว คณุ ไชยยนั ตก็นํามาบอกเลาใหค ณุ ชายฟง คณุ ชายก็รบั เอามโน
ภาพการบอกเลา นั้นไวใ นจิตใตส าํ นึกโดยไมร ตู ัว จึงเกดิ มองเห็นภาพตามทไี่ ดรบั การบอกเลามาน้ัน
อกี คนหน่งึ ทนี ้คี ุณชายเปน คนกลาเกินไป พอมองเห็นภาพลวงตาเชน น้ัน กอ็ ยากจะพสิ จู นเ หน็ ชดั
ออกไป จึงเฝา พิจารณาอยเู ฉยๆ เปน โอกาสใหม ันยองใกลเขามา ถา คุณชายพสิ จู นโ ดยการใชไฟฉาย
สองเสยี นดิ เดยี ว กจ็ ะมองเห็นชัดทนั ทวี า มันคือเสือ ไมห ลงเฝามองดมู นั จนกระทงั่ เกอื บจะไดรบั
อนั ตรายเชน นี้ ภาพหลอนนนั้ มันสะกดคณุ ชายไวโ ดยไมร ูตวั ”

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

932

“ถาจะอา งวาเปน ภาพลวงตาหรือตาฝาดไปทง้ั สองคน กย็ ังมีเหตผุ ลท่ตี อ งคดิ อกี สองขอ
ดวย”

ไชยยนั ตพ ดู โดยเรว็ แยงเขามา
“คือหน่ึง ทาํ ไมเราถึงมองเห็นเปนผูหญิง ทาํ ไมไมเ หน็ เปนผูชายหรอื ภาพอยางอน่ื ซง่ึ มัน
ไปตรงเขาพอดกี บั ท่ีเสอื ตวั น้ีเปนเสอื ตัวเมีย และสอง...ทาํ ไมมนั ถงึ สวมใบหนา ของนอยมา เพ่อื ทาํ
ใหเ ชษฐาช็อค ตะลึงในวนิ าทีสดุ ทายท่ีมองเห็นหนาไดอ ยา งถนดั ลําพงั ผมคนเดยี วทเี่ หน็ ทแี รก ผม
ปรกั ปราํ ตัวเองวาตาฝาดไปแลว น่ีเชษฐามาเจอะเขา อยา งจังที่สดุ อกี คนหนงึ่ ดวย มนั ทาํ ใหผมเช่อื เสยี
แลว ในเร่ืองภตู ผีปศาจ เร่อื งเสอื สมิงจําแลงรา งมาเปน คนดวยเลหก ลมารยาตางๆ เพอื่ หมายเลน งาน
มนษุ ย”
เกดิ อาปากจะพูดอะไรออกมาอกี ตามประสาซ่อื แตก ต็ องชะงกั เพราะฝา มอื หนักๆ ของ
พรานใหญตบศรี ษะหามไว
“ก็แลว ถาอยา งนนั้ ทาํ ไมผมถงึ เหน็ อยูช ดั ๆ วา มันเปน เสอื สตี่ นี ตัวลายพรอยเลาครับ”
“กไ็ มแนเ หมือนกนั นะ บางทีคุณอาจจะมองเหน็ อยา งเดยี วกันกับเรานัน่ แหละ แตโ ดย
สายตาของพรานผชู ํานาญโดยสัญชาตญาณอันจัดเจน ทําใหค ุณอานออก และยิงท้ังๆ ท่กี ็เหน็ วา เปน
ผหู ญงิ แลวมนั กก็ ลายเปน เสอื ไปในทนั ทที ถี่ กู ปน”
จอมพรานโคลงศรี ษะชาๆ
“ผมสาบานไดวาผมไมไดเ หน็ เปน อยา งอน่ื เลย เมื่อความจรงิ มนั เปนเสอื ผมก็เห็นวามนั
คอื เสอื นั่นแหละ แบบเดียวกับเม่อื คราวท่คี ณุ หญงิ เหน็ ผีกะเหรย่ี งนงั่ มาบนหลงั เสือ แลวชีม้ ือบอก
เสือใหก ระโจนเลนงานเราสองคนบนตนไม ซงึ่ ความจรงิ สายตาผมก็เห็นเสอื ตัวนน้ั ลากศพกะเหรยี่ ง
ไมใ ชใ หก ะเหรยี่ งน่ังมาบนหลัง เถยี งกนั หนาดําหนา แดงมาจนกระทง่ั ทุกวนั น”้ี
เชษฐาโบกมือแลวเอย มาพรอ มกับหวั เราะขนั ๆ วา
“ก็นาประหลาดนะ มแี ตว า พรานปาจะพยายามใหใ ครตอใครเชื่อวา ความอาถรรพณ
พสิ ดารของปามอี ยูนานาชนดิ และพวกชาวกรงุ ท่ีเจรญิ แลว กห็ วั เราะเยาะไมย อมเช่อื ถือ แตนมี่ นั
กลายเปนตรงขามหมด พวกเราชาวกรุงไดร บั การศึกษามาอยางดีแลว และไมเคยศรัทธาเชอื่ ถอื ใน
เร่ืองชนดิ น้มี ากอ น นอกจากจะเหน็ เปน เรอ่ื งเหลวไหลขนาดหนกั พอมาเผชิญกบั ตนเองกก็ ลับจะ
เปนฝา ยพยายามยืนยนั ใหพรานปา เองยอ มคลอ ยตาม สวนพรานกลบั อยากจะใหเราคดิ วาเปน เรอ่ื ง
เหลวไหลไรสาระ และอยา สนใจอะไรอยูอกี โดยโยนไปใหความตาฝาด เอาละ เปน อันวาเดย๋ี วน้เี รา
ซึมซาบแกใจกนั ดีทกุ ฝายกแ็ ลวกนั วา อะไรมนั เปน อะไร อยามาวเิ คราะหห วั ขอ เทจ็ จรงิ ถกเถียงกนั
ใหเสียเวลาเลย”
แลว เขากห็ นั ไปตบแขนรพนิ ทรเบาๆ
“ผมเขาใจคณุ ดี รพินทร คณุ ไมตองการใหพ วกเราขวญั เสยี และมีความรสู กึ ขัดแยงกบั
‘โลกสวา ง’ ท่ีพวกเราผานมาแลว เปนอนั วาเราจะไมม าโตกนั ในเรอ่ื งนีอ้ กี ละ พวกผมไดรับบทเรียน

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

933

ในการบุกปากบั คณุ ครั้งน้ไี ดด ีแลว และเชอ่ื วาคงจะไมเ ปน ภาระหนกั ใจใหค ุณสําหรบั คราวตอไป
ไมวา จะเกดิ อะไรขึ้น ถงึ จะอยา งไรก็ตาม ลูกปน เทาน้นั ทม่ี นั มีความศกั ดส์ิ ทิ ธ์ิเหนอื กวาความ
อาถรรพณล้ลี ับใดๆ และเหนือกวา สิง่ ใดทัง้ ปวง ในอาณาจักรพงไพรนี้ทจ่ี ะเปนหลกั ประกนั อนั
อบอุนทีส่ ุดของพวกเราก็คือ คุณนั่นเอง”

เกดิ หนั ไปซุบซบิ พูดอะไรอยกู ับแงซาย พมึ พาํ เปน ภาษากะเหร่ยี ง ไชยยันตไดยนิ ก็หนั ไป
ถาม ทัง้ สองน่งั นิง่ ไมต อบ มองมาทางพรานใหญอยา งเกรงๆ ดารินจงึ มองไปทางรพินทรเหมือนจะ
บังคบั ใหเ ขาแปลขอความ

“ไมม อี ะไรหรอกครบั ”
จอมพรานตอบเรียบๆ ใบหนาเครงขรึม
“พวกกะเหรยี่ งหรอื พวกพรานพ้นื เมอื งเขาเชอ่ื ถือกันตามความเหน็ ของเขา แงซายเปนคน
บอกกับเกดิ วา ตนกระบากตน นน้ั รากโผลพนพ้นื ดนิ ข้ึนมา พวกชาวปา ถอื กันวาตน ไมใ หญท่ีราก
โผลพ นพ้นื ดนิ ปศาจแรง เขาไมนิยมปลูกหางหรอื สรา งปางพกั ใกลๆ เขาบอกวาจะทวงผมแตแ รก
แลว ตอนท่ีตัง้ ปางพกั แตไ มก ลา แงซายเชอื่ วา ปศ าจทีป่ ระจําอยทู ต่ี นกระบากมาสิงลงเสือ คณุ ชายถึง
ไดมองเหน็ เปน ผูหญิงไป สว นเกดิ กบ็ อกวา เสือตวั นนั้ เปนเสือสมิงดวยตวั ของมันเอง คงจะกนิ คน
มามากแลว”
คณะนายจางมองดหู นา กนั เองอีกครงั้ ดวยความรูสกึ อันไมอ าจกลา วถกู บรรยากาศมัน
เตม็ ไปดว ยความหนาวสะทา นจบั ใจ ดารนิ ถึงกบั สนั่ เทา เหตกุ ารณท เ่ี กดิ ขน้ึ รวมท้ังสงิ่ แวดลอมเขยา
ขวญั หลอนอยา งที่สดุ แมจ ะเตม็ ไปดว ยความกลาหาญชาญชยั เชนไรก็ตาม
“แลวจะทํายังไงกนั นี่ มติ องยายทพ่ี กั กนั เดย๋ี วนหี้ รอื ใหหา งๆ ไอต น กระบากนนั่ ”
“เหลวไหล นอ ย!”
ไชยยนั ตหนั ไปดุ แลว หวั เราะออกมากราวๆ
“มันจะเปน ปศ าจจากตน กระบาก หรอื ปศาจที่ประจําตวั ไอเสือนั่นอะไรกต็ ามทเี ถอะ ไม
เหน็ หรือวา มันทานลกู ปน ไปไมไ ดห รอก รพนิ ทรยงิ ควํา่ อยโู นน ไหนๆ เรากม็ าตัง้ แคม ปก ันอยูท น่ี ่ี
แลว ก็ตอ งนอนไปตลอดทั้งคนื ไมมกี ารเคล่ือนยายอีกแลว เกดิ อะไรขึ้นอีกกใ็ หม นั รไู ป ฉันสบายดี
แลว จะใหเฝา ยามอกี ก็ยงั ไหว”
ดารนิ กอดอกแนน เหมอื นจะใหค ลายความหนาว พดู ออกมาดวยเสยี งกระซบิ ส่นั เครือ
“ทาํ ไม? ทาํ ไมมันถึงตองมีใบหนา เหมอื นฉนั ดว ย ถา ฉนั เห็นเองฉนั ก็อยากจะโทษตวั เอง
วาประสาทวิปรติ ตาฝาดไป แตน ีข่ นาดพีใ่ หญเห็นทีเดยี ว พใี่ หญป ระสาทดีท่สี ดุ คนหนึง่ กลา ก็
เทา น้นั แขง็ แรงกเ็ ทา น้ัน ใจแข็ง มเี หตผุ ลท่ดี ี สตมิ ่ันคง ยังอุตสา หม องเหน็ อยา งน้ไี ด”
“พี่กม็ โี อกาสจะตาฝาดอยา งรพนิ ทรว า ไดเหมอื นกนั แหละนอย อยาคดิ อะไรใหม ากไป
เลย”
พีช่ ายหนั ไปพดู ปลอบใจนอ งสาว ซง่ึ เห็นชดั วาในขณะนขี้ วญั เริม่ จะเสยี

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

934

“ไมต องกลัวนา อยกู ันออกพรอ มหนา อยา งน้ี ฉันไมเคยเหน็ เธอกลวั อะไรมากอ นเลย”
ไชยยนั ตช วยปลอบใจมาอกี คน ดารนิ ไมพ ูดคาํ ใดอกี สีหนาไมสบายใจอยางไรพกิ ล ทันที
น้นั แงซายกผ็ ดุ ลุกขึน้ ยนื เตม็ สว นสัดอนั สงู ใหญ พูดขนึ้ หา วๆ
“นายหญงิ ไมต องกลัววาจะมอี ะไรเกดิ ข้ึนอีกในคืนน้ี แงซายจะทาํ ใหเ อง”
พูดพลาง หนมุ กะเหรย่ี งพเนจรผูล ึกลับ ก็ควา ไมไผเ สย้ี มปลายเปน หลาว ซ่ึงถอื ตดิ มืออยู
เปน ประจํา กา วออกพน กองไฟไปยนื สงบนิง่ อยคู รูหนง่ึ กเ็ อาไมไผน ั้นเดนิ ลากขีดกับพืน้ เปน อาณา
เขตวงกลมลอ มรอบปางพัก แลวเดนิ ตรงไปที่ตน กระบากใหญตน นนั้ ชักมดี พรานทีเ่ หนบ็ หลัง
ออกมา ยืนนิ่งเหมือนจะบรกิ รรมอะไรอยูค รหู น่ึง กก็ ระหน่ําฟนลงไปทรี่ าก ซ่ึงโผลพ นดินข้ึนมา
ทนั ทนี น้ั เอง ทุกคนกส็ ะดุงขนึ้ สดุ ตวั ตะลึงพรึงเพริดกันไปหมด
มีเสยี งรอ งกรด๊ี แหลมยาวสะทานไปทงั้ ปา ทา มกลางความเงยี บสงดั ดังออกจากโคนตน
กระบากนนั้ มนั เปน เสียงเหมอื นผหู ญิงทไี่ ดร ับความเจบ็ ปวดทกุ ขท รมานขดี สดุ ! แลว ทุกสง่ิ ทกุ
อยางกเ็ งยี บเชยี บลงตามเดมิ
แงซายเดนิ กลบั เขามาดว ยสหี นาอาการปกติ ทุกสายตาจับไปทร่ี า งของคนใชช าวดงเปน
ตาเดยี ว แมก ระท่ังรพนิ ทร
“ชดั เลย ของจรงิ เสียแลว”
ไชยยนั ตสกดั เชษฐากระซบิ ออกมาเบาที่สดุ เสน ผมบนศรี ษะแทบจะชีเ้ ปน เสน ตรง สวน
ดารนิ ผวาเขา กอดพชี่ ายไวแนน แทบจะควบคมุ สติไวไมไ ด ตัวสนั่ เปน ลกู นก เชษฐาเองกน็ ่งั ตวั แขง็
เย็นปลาบไปถงึ ไขสนั หลงั อยา งไมเคยปรากฏมากอน
“หมายความวา ยงั ไงกนั นี่รพนิ ทร เสยี งประหลาดเมือ่ ตะกน้ี ้มี าจากไหนกนั แน? ”
หวั หนาคณะเดินทางหนั ไปจองหนาพรานใหญ
“อยา ใหผมพดู อะไรอกี เลยครับ คณุ ชาย”
ภายหลงั จากนงิ่ ไปนาน จอมพรานกก็ ระซิบแผวตํา่
“ทกุ ส่ิงทุกอยาง คณุ ชายไดเห็นชัดกบั ตาตนเองแลว น่แี หละคือ ‘ปา’ มันวเิ คราะหห รอื
วิจัยอะไรออกมาไดยาก ผดิ กบั หองทดลองวทิ ยาศาสตรใ นเมอื ง ถา จะใหผมบอกวาเสียงเมื่อตะกน้ี ี้
เปน เสียงอะไร ผมกต็ องบอกวาเสยี งบางนน่ั แหละ มนั บงั เอญิ รองขนึ้ ประจวบเหมาะกับขณะทแี่ ง
ซายฟนมีดลงไปพอด”ี
แลว เขากห็ นั ไปทางแงซาย พูดเครียดๆ วา
“ทําไมแกไมทาํ พิธขี องแก ขณะทพี่ วกเราตงั้ แคม ปเมอ่ื ตอนหวั คํ่า”
“ผมไมแ นใจวา จะเกิดเรอื่ งรายแรงอะไรขนึ้ ผกู องเปนพรานใหญก วา ผม ผมเปน เพยี งคน
ใชเ ทานัน้ ผกู องยอ มรูดกี วาผมทุกอยา งในปา ใหญน ”ี่
“กไ็ มแนน กั แกอาจย่งิ ใหญกวาฉนั กไ็ ด แกรูจกั ฉนั ดี แตฉ นั รบั วา ‘ไมร จู ัก’ แกเลย ตอนท่ี
เสอื ยองเขามาหานายใหญแ กไมร ูสึกตวั หรอกรึ?”

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

935

แงซายหวั เราะหาวในลําคอ
“ผมหลับสนิทท่สี ดุ หลบั อยา งสบายเปน คนื แรก และจะต่ืนขึน้ เมอื่ ถงึ ยามของผมเทานน้ั
ผมปฏบิ ัติตามคาํ สั่งของผกู อง นน่ั กค็ อื เมอ่ื ถงึ เวลานอน ตอ งหลับ ไมใชต ่นื อย!ู ”
“แกสาํ คญั มากนะ แงซาย!”
รพินทรคาํ รามเบาๆ ลอดไรฟน ออกมา ไดย ินเฉพาะสองตอสอง แตแงซายทาํ เหมอื น
ไมไ ดย นิ หนั มายิม้ ฟนขาวกบั คณะนายจา ง แลว เอย ขน้ึ วา
“เม่ือมีพรานใหญร พนิ ทร ไพรวลั ย อยรู ว มดวย นนั่ คอื ความปลอดภยั ท่เี ช่ือไดแ น เจานาย
จงนอนใหหลบั สบายเถิด แงซายกจ็ ะหลบั เหมือนกนั จนกวา จะถงึ เวลายาม”
วาแลว คนใชช าวดงผลู กึ ลบั กเ็ ดินกลบั ไปลม ตวั ลงนอนตะแคงอยยู งั ท่ขี องตนเองอยาง
งา ยๆ โดยไมสนใจกบั อะไรอกี
“แงซายพดู ถกู เรานอนกนั เถอะ”
เชษฐาวา แลวขยับตัวจะนอน แตไ ชยยนั ตก ับดารินยงั คงนง่ั กอดเขา มองหนา กนั อยู
“เห็นจะหลบั ลาํ บากแลวคะ พใ่ี หญ สําหรับคืนน”ี้
“นอนเถอะ แลวกห็ ลับเองแหละ ชวี ิตเดินปา อยา พยายามทําอะไรใหยาก งา ยๆ ไวเปน ด!ี ”
“ยามตอ ไปเปน ของใคร?”
ไชยยนั ตถ ามหา วๆ
“ผมครับ! เกดิ เปน ยามตอ ไป สวนแงซายเปน ยามใกลสวาง”
ผูต อบคอื จอมพราน

ในทส่ี ดุ คณะนายจา งลมตวั ลงนอน ไชยยนั ตย ังไมอ าจปด เปลือกตาลงไดโ ดยงาย ครใู หญ
ตอ มาภายหลังจากท่เี ชษฐาและดารนิ เงยี บไปแลว กล็ ุกข้นึ มาน่ังมวนบุหรส่ี บู แลวหยิบไฟฉายเปด
สวิตซสองไปยังลําตนกระบากใหญนน้ั กราดอยางถีถ่ ว นไปมา ตง้ั แตโ คนขน้ึ ไปหายอดที่สูงทะยาน
ลิ่วขึน้ ไปทามกลางหมไู มหนาทึบอ่นื ๆ แลว หันไปพบตาพรานใหญผนู งั่ มองอาการเขาอยูเ งยี บๆ

ไชยยนั ตเ ดนิ มาทรดุ ตวั ลงนง่ั ขดั สมาธริ มิ กองไฟตรงหนารพินทร
“ถามจริงๆ เถอะรพินทร ในชวี ิตเดินปาของคุณ เคยเห็นในลักษณะนี้มาบางหรือเปลา
เสอื มนั สะกดเราใหมองเหน็ ฟน เฟอนเปนคนไป”
พรานใหญสน่ั ศีรษะ
“ไมเคยเหน็ ชดั ๆ อยางท่ีคณุ ไชยยันตห รือคณุ ชายเหน็ และยนื ยนั อยูเม่อื ตะกน้ี ีเ้ ลยครับ
สวนที่วา ตาฝาด เห็นอะไรตอ อะไรวุนวายไปในลักษณะอื่นๆ นนั้ กเ็ คยอยบู อยๆ เหมอื นกนั สมัยทย่ี ัง
เปนพรานฝก หดั อย”ู
แลวเขากห็ ัวเราะออกมาเบาๆ

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

936

“เย็นวันหน่ึง เวลาโพลเพล ผมหลงปา อยูแถวแมน้ําเพชร ขณะนนั้ ฝนตกพรํา เหน็
อสุรกายตัวดํามดื โผลอ อกมาจากปา ทบึ รมิ ทางดา น ถือใบบอนขนาดใหญบังอยเู หนอื หัวแทนรมกนั
ฝน เหลือบเหน็ ครัง้ แรกกต็ ะลึงตวั เย็นเฉยี บไปเหมอื นกัน แตพอพจิ ารณาใหแนอ ีกที มันก็คือหมี
ควายขนาดใหญท ่กี าํ ลงั เดนิ สองขา ความเหนอ่ื ย ความหวิ แสงอนั ขมุกขมวั ของปาทําใหต าฝาดไป
ชัว่ ขณะ แตไ มเคยเหน็ เสอื ทีป่ รากฏกายออกมาใหเห็นในลกั ษณะมนษุ ยเ ลย นอกจากไดย ินเขาเลา
เทา นนั้ ”

“สมมติวาคุณเห็นเหมอื นอยา งผมกับเชษฐาเห็นเมื่อครูน คี้ ือ เปนคนมายนื อยู หรือเดนิ เขา
มาหา คณุ จะยงิ ไหม?”

รพนิ ทรห ัวเราะอกี ครัง้ ซุนฟน เขา กองไฟเพ่ิมเตมิ
“ผมก็เหมือนกบั คุณไชยยนั ตห รอื คุณชายนน่ั แหละครับ ถาสายตามองเหน็ ออกชัดเจนวา
เปนคน...จะยิงออกไดอ ยางไรแตอ ยางนอยท่สี ุด ก็ตองลองพิสูจนดูกอนละ เปน ตนวา ไฟฉายหรือ
การพดู ซักถามกันใหแนชดั ผมไมคิดวาเสอื มนั จะพดู ภาษาคนได เทาๆ กบั ท่ีไมเชอื่ วาภูตผีปศ าจที่
มันสิงอยู (ซึง่ ถาหากวา มจี ริง) มันจะหลอกหลอนเราไดพ รอมกันทัง้ ภาพและเสยี ง ปญ หาเม่ือตะกี้น้ี
มันมอี ยอู ยา งเดยี วเทาน้นั แหละครับ ถา คุณชายฉายไฟสองเขาไปท่หี นาของผหู ญิงคนที่เห็นนน้ั
รบั รองวา คุณชายจะไมเ หน็ วา มนั เปนคนอยา งเด็ดขาด บรเิ วณแคม ปข องเราน่มี ันมืด อาศยั เพยี งแสง
สลัวๆ จากเปลวไฟในกองเทา นั้น สายตาของมนษุ ยเราแทจ รงิ จะมองเห็นอะไรเปน กิจจะลกั ษณะ
ชดั เจนไดถ งึ เพยี งนั้นอยางไรกนั นอกจากภาพอปุ าทาน ซ่ึงจะเกดิ จากอํานาจใดกต็ าม ตอนที่ผมเหน็
ยิงนน่ั นะ มองเหน็ ชัดวามนั กําลงั ยอ งกริบเขา มายังกะแมว แตทเี่ ห็นผดิ ปกตอิ ยอู ยา งหนงึ่ ก็คอื
อากัปกิรยิ าของคณุ ชายในขณะนน้ั อยูในภาวะเหมือนคนถกู สะกด นง่ั มองมนั เฉย ตะลงึ ตาคา งไม
กระดกุ กระดิกเลย และผมขอรับรองอีกเหมอื นกันวา ถาในขณะนน้ั ผมนง่ั เปน เพือ่ นคณุ ชายอยดู วย
คุณชายจะไมม องเห็นมันฟน เฟอ นไปในลักษณะนั้นเลย
ไชยยนั ตย กมอื ลบู คาง สีหนากงั ขาครุนคิด
“แตต อนทผ่ี มน่งั ยามครง้ั แรก ผมก็ลองใชไ ฟฉายดแู ลว นะ เพยี งแตภ าพผูหญิงทเ่ี ห็น ไมสู
แสงไฟใหสองชดั ๆ เทา นน้ั เบ่ียงหลบเขา หลังตนไมเหน็ แตหลังไวๆ ทุกครง้ั ทีผ่ มสองกราดออกไป
จนกระทัง่ ผมกป็ ลอบใจตนเองวา ตาฝาด และไมอ ยากสนใจอะไรอกี ”
“ทว่ี าเหน็ หลงั ไวๆ นัน้ เหน็ ในลักษณะไหน เหน็ เปนรูปรางของคนหรือ?”
ไชยยนั ตเ มม ปาก กม ศีรษะรับอยา งมั่นใจ
“มนั จะเปน อะไรก็ตาม รพินทร แตท ผี่ มเหน็ โดยลําแสงไฟซ่ึงไลห ลังไปน้ัน รปู รา งของ
มันเปนคนแน เพยี งแตไ มเ หน็ หนาเทานนั้ ”
พรานใหญห วั เราะหๆึ อยูใ นลําคอ
“นี่แหละครบั เรอื่ งมหัศจรรยใ นปา ตองไดม าพบกับตนเองเชน นจ้ี ึงจะรู ลําพังไดย ินคน
อนื่ เลาใหฟง มนั เปนแคเ รื่องชวนหวั ทุกสิ่งทกุ อยา งยกเวนเอาไวใ หพิจารณาเอาเองกแ็ ลวกนั ครบั

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

937

สําหรับผมลงความเหน็ ยนื ยนั อยา งใดไมไ ดทง้ั สนิ้ สงิ่ ที่จะเตอื นไดก ม็ อี ยา งเดยี วเทานั้น คือเหน็ อะไร
ผดิ ปกตกิ ็พจิ ารณาใหด ี ไฟฉายกบั ลกู ปน จะเปน เครื่องพสิ ูจนไดอ ยางดีทสี่ ดุ ไมแนใ จลองยงิ ถาม
ดกู อนกไ็ ด”

“เสอื ตวั น้ี เปนตวั เดยี วกบั ที่ยอ งเขา มาเมอื่ ตอนหัวค่ําหรอื เปลา ?”
“ผมคิดวาคงคนละตัวกัน เพราะเม่อื ตอนหวั คา่ํ ไมใหญอะไรนกั แตต วั นี้เปนดาวกจ็ ริง แต
ใหญปานๆ กบั ลายพาดกลอน ผมไมเ คยเหน็ เสอื ดาวตวั ไหนใหญโตเทา ตัวนี้มากอ น ไวพ รุงน้ีเถอะ
ครบั ตรงกิ่งเถาวัลยโคนตน กระบากน่นั ทคี่ ณุ ไชยยันตก ับคณุ ชายเหน็ เปนผูหญิงนง่ั โหนชิงชาอยู
จะตอ งมรี อยตนี ของมันทิ้งไวใหเ กลอ่ื นไปหมด”
“คุณเคยมานอนในหุบหมาหอนน่ีบอยไหม?”
“ก็ครงั้ เดียวเทา น้ันครับ ตอนท่ตี ามกระทงิ เจ็บเขา มากับบุญคําสองคนอยางทเี่ ลาใหฟง
แลว ”
“มอี ะไรเกิดขน้ึ บา งหรือเปลา ในขณะทนี่ อนพกั ”
รพนิ ทรอ ้งึ ไปครู กบ็ อกเรยี บๆ วา
“ก็ไมมอี ะไรมากหรอกครับ นอกจากวา ในตอนเทยี่ งของวนั นน้ั บญุ คํากินเนื้อเมน เปน
พษิ ผดิ สาํ แดงเขา ไป ทาํ ทาไมสบายมาตงั้ แตบาย พอตกดึกพษิ ไขก็ทวีข้นึ สงู แกเพอ อาละวาดเอา
หนอยเทา นน้ั ”
“อาละวาดยงั ไง?”
“เรานอนพกั กนั ท่โี ปง ตรงท่กี ระทงิ ถูกยิงลม ประมาณเทยี่ งคนื ผมสะดุงตน่ื ข้นึ มา เพราะ
ไดย นิ เสยี งเหมือนกระทงิ หรอื ววั จามอยูใกลๆ ตืน่ ขึน้ มาเหน็ บุญคําคลานสี่ขา ตะกยุ ดนิ และสะบดั หวั
ขวดิ อยไู ปมา กริ ยิ าเหมือนกระทิงไมมผี ดิ พอผมลุกข้ึนแกก็ควบส่ตี นี เขาใสขวดิ เปน พลั วนั ตาทง้ั
สองแดงก่ํา หนายน ยูผิดรปู ลกั ษณะไปจากเดิมชนดิ ทผี่ มแทบจะจาํ ไมไ ด ผมเรยี กแกอยหู ลายคํา
พยายามจะจับตัวเขยาใหรูสกึ แตแกกไ็ มฟ ง เสียงหรือแสดงทา วา เปนบุญคาํ คนเดิมเลย คงไลเอาหัว
ขวดิ และคาํ รามอยูอ ยา งนนั้ ในทสี่ ดุ ก็เลยตอ งนอ็ กใหแ กลงไปนอน แลว งา งขากรรไกรของแกออก
เอายาแกพษิ สาํ แดงตามแบบบานปา ที่ประกอบดว ยวา นและเขย้ี วงาบางชนิด ซึ่งบังเอิญมีตดิ ยามอยู
ดว ย ละลายเหลากรอกเขา ไป ภายหลงั กรอกยาสักครู แกกอ็ าเจยี นออกมาเปน การใหญ จากนน้ั ก็
หลบั ตอไปจนถึงรุงเชา พอตนื่ ข้นึ มา แกกบ็ อกวา แกไมร เู ร่ืองเลยวา เมอื่ คืนนี้แกกลายเปนกระทิงไล
ขวดิ ผมอตุ ลุตไปหมด”
ไชยยนั ตนงั่ ฟง ดว ยนัยนต าทเ่ี บกิ ต่ืน สยองใจ
“มันหมายความวายังไง ทําไมบญุ คําถึงทาํ กิรยิ าท่ีผิดวกิ ลนา กลวั อยา งนน้ั ?”
“ก็อยา งนแ้ี หละครับ คณุ ไชยยันต ถา จะวเิ คราะหก นั อยางคนเจริญแลว กต็ อ งวาพษิ ไขท าํ
ใหบ ญุ คําเพอคลั่งไป สว นถา จะพดู กนั ตามประสาเชื่อถือของพรานปา เขากว็ า ผขี องกระทงิ หรือภูต

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

938

ปา เขา สิงบญุ คาํ เพือ่ จะเลน งานผม ถาสตไิ มด ไี มเคยชนิ มากอ นโดนเขา แบบน้ัน ดีไมด ถี าไมวงิ่ ปา ราบ
ไป กค็ งเอาปน ยิงบุญคาํ ตาย เปนการฆา กนั เองไปเลย”

“หบุ หมาหอนนี่ดรุ ายกาจ”
อดตี นายทหารปน ใหญค ราง พรอ มกบั ยักไหลกวาดตาไปรอบๆ
“ผมเชอื่ เสียแลว ดเู อาเถอะ ขนาดท่คี ณุ มากับบุญคํามอื ขวาของคณุ เองแทๆ คุณกย็ งั เจอะ
กบั ความอาถรรพณพ ิสดารของมนั เขาอยา งที่บอกมาน่ี ถาบังเอญิ พวกเรามากันตามลําพงั โดยไมมี
คณุ มาดว ยละก็ เหน็ จะยงุ กนั ใหญ มนั ปาผีสิงชดั ๆ”
ไชยยนั ตตาสวา ง นั่งคยุ กับรพินทรเ ปน เพอื่ นเขาจนกระทง่ั ถงึ เวลาที่เกดิ ตนื่ ข้ึนมารบั ยาม
ตอ จงึ นอนพรอ มกับพรานใหญ

เหตกุ ารณป กตไิ ปจนกระทงั่ สวา ง ในตอนเชา ทกุ คนเขาไปตรวจดทู ีก่ ิ่งเถาวลั ยโ คนตน
กระบาก ก็พบรอยตนี เสือดาวตัวนั้นยาํ่ วนเวียนไวเ ปรอะไปหมด เชษฐาจุปากเบาๆ บน พาํ

“มนั รา ยกาจจริง ตาทรยศเหน็ เปนผหู ญงิ ไปไดย งั ไงก็ไมร ู”
“มิหนําซํ้ายงั มาหนา เหมือนนอยเขาไปอกี เมอ่ื คนื นี้นอ ยนอนสวดมนตภาวนาไปจน
กระท่งั หลับ”
นองสาวพูดออ นๆ ถอนใจอยา งรูสกึ โลงอก เม่อื รสู กึ วา ผา นราตรีสยองนัน้ มาได พอสวาง
มองเห็นภูมปิ ระเทศรอบดา นไดถ นดั ชดั เจนอีกครัง้ จิตใจของหลอ นก็กลบั เปนปกตมิ น่ั คงขน้ึ
ตามเดิม ความสยองกลวั อันตราธารไป
เสอื ดาวขนาดใหญต วั นัน้ ยงั นอนอยทู ่เี ดมิ ของมนั วัดจากปลายจมูกจดปลายหาง ยาวถงึ
สองวาเศษ เปน เสือดาวใหญท่ีสดุ ทีท่ กุ คนเคยเห็นกนั มา แมก ระทั่งรพนิ ทรเ อง ทบี่ รเิ วณปากและ
จมกู ของมนั เปน รอยแหวงเหมอื นถูกมดี คนเฉาะ อนั แสดงวา เคยประจนั หนา กับมนษุ ยม าแลว และ
เจา ของรอยมดี ท่ีฝากเปน แผลเปนไว ก็คงจะกลายเปนเหย่ือของมันไปแลว อยา งไมต อ งสงสัย เกดิ
กรดี หนงั ตรงหนา ผากของมนั ชน้ิ เทา ฝามือ ชโลมข้ีเถา เก็บไวต ามเคล็ด
“หวังวา คนื น้ี เราคงไมตองนอนกันในบรเิ วณหบุ อบุ าทวน ี่อกี แลวนะ”
ไชยยนั ตเอยขนึ้
“ไมห รอกครบั ประมาณบา ยวันน้ี เราจะเขาเขตปาหวายแลว แตต องเรง ฝเ ทา กนั หนอ ย”

ทงั้ หมดกนิ อาหารเชา กันอยา งเรง รีบ แลว ออกเดนิ ทางรุดหนา ตอไป กอ นทแี่ สงอาทิตยจะ
ทันสอ ง ไตห บุ ขึ้นเชงิ ดอยซง่ึ เรมิ่ จะสูงชนั ขน้ึ ทุกขณะชนิดแขง กบั เวลา ผานธารนาํ้ ตกเล็กๆ อีกสอง
สามแหง หยดุ พกั กนั เพยี งแคว กั นา้ํ ชโลมหนา และบรรจลุ งกระบอกเทา นน้ั กระทิงฝงู เดียวกันกบั ที่
เดนิ ตามหลังมาจากวนั วาน กระโจนผา นหนาในขณะทผี่ า นดงผากรมิ ไหลเขา ว่ิงปา ลนั่ ไป แตไมม ี
ใครสนใจ เพราะอยูในระหวา งการเรงฝเ ทา เพอ่ื จดุ หมายเบื้องหนา ซึ่งใกลเ ขามาทุกขณะ

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

939

กอนเทย่ี งเลก็ นอย ตางขนึ้ มาถึงหบุ ตอนหนึ่งในระหวา งยอดเขาสูงสองลกู ซ่งึ พรานใหญ
บอกใหทราบวา หบุ ตาํ แหนงนคี้ อื บริเวณ ‘รองอก’ ของเตา ถันสองขางที่มองเห็นจากยอดเขาอกี ลูก
หน่ึงเมอื่ เชาวานนีเ้ ปนรูปนางนอน ตา งอดิ โรยออ นลา ไปตามๆ กัน เพราะการเดนิ กนั อยางเรงรบี รวด
เดยี วตลอด ไมม กี ารหยดุ พกั และหนทางตอ งไตข้ึนสูงทุกขณะ

ณ ทีน่ เ้ี อง ภาพของทุงโลง และดงทึบซ่ึงสลบั กันอยเู บื้องลา งกป็ รากฏชดั กบั สายตา นน่ั คือ
‘ปาหวาย’ อันเปน เปาหมาย ปญหาท่ีเผชิญอยูในขณะนี้ก็คือเร่ืองอาหาร เพราะเสบียงที่พอมีตดิ ตวั
กนั มาบางนนั้ ไดหมดสิ้นไปแลวเมื่อมอ้ื เชาอันเปนม้ือสดุ ทาย และตลอดเวลาทเี่ รงรุดเดนิ ทางมา ก็
ไมมใี ครสนใจท่จี ะแสวงหาเสบยี งเพิม่ เติมอกี เลย เพราะมัวพะวงในการทาํ เวลาอยู

“เสยี ดายกระทงิ ฝูงทีว่ งิ่ ตัดหนาเม่ือตอนสายน่เี หลือเกิน รยู งั งยี้ ิงไวสกั ตัวกย็ งั ดี ลืมนึกถงึ
เรอ่ื งทองไปสนิท”

ไชยยนั ตวา ขอนํ้าผึ้งในกระบอกจากไหลข องแงซายไปดืม่ กลว้ั คอ แลว ตามดว ยน้ํา
“ผานอาหารกลางวันไปสกั มื้อไมด ีกวา หรอื พักพอหายเหน่ือยแลวกอ็ อกเดนิ ตอ ถงึ ยังไง
เราก็จะลงปา หวายภายในไมเ กนิ สอชวั่ โมงนอี่ ยแู ลว ”
เชษฐาออกความเห็น ใชกลองสองสํารวจลงไปยังปา และทุงเบอ้ื งลาง ซงึ่ ปรากฏเปน สี
เหลอื งสลบั เขยี ว ราวกบั ใครมาแกลง วาดไวล ิบๆ ออกไปทางดา นเหนือเปน ขนุ เขาใหญน อยปรากฏ
อยเู ปนทวิ ประหนึ่งรว้ั กําแพงมหายกั ษ ทัศนวสิ ัยในขณะนี้ปลอดโปรงยิง่ ฟา เบื้องบนสวางดว ยแสง
ตะวนั อันแผดจา และลมพัดโชยอยตู ลอดเวลา
“ผมวา จดั การเร่ืองอาหาร และเสบียงเสยี กอ นดีกวา ครบั ”
พรานใหญท ว งมา กวาดสายตาไปยงั ปา รอบดาน
“อีกไมเ กินสองชวั่ โมง เราจะลงถงึ ปา หวายจรงิ อยา งที่คณุ ชายวา แตนน่ั ไมไ ดห มายความ
วาเราจะพบกบั กองเกวยี นใหญข องเรา อาจไมพบจนกระท่ังค่าํ กไ็ ด ในกรณที ่ีถา บุญคาํ ไมไดห ยดุ รอ
อยา งทเ่ี ราหวงั ไว และถา เปน อยา งนน้ั เรากย็ งั หวังพึ่งอะไรไมไ ด เพราะฉะนน้ั ชว ยตวั เองกอนดกี วา
มนั ไมเสียเวลาอะไรมากนกั ”
วาแลว เขาก็เรยี กแงซายกบั เกดิ เขา มา บอกใหทราบวา คณะนายจางและเขาจะนง่ั พกั รออยู
ทรี่ มเสลย่ี งใหญต น น้ี ใหท ้ังสองทาํ หนาทอ่ี อกไปหาอาหาร
“ถา ภายในหนง่ึ ช่ัวโมงไมไดอ ะไรเลย ก็รีบกลบั มา อยา ไปใหนานกวา นั้น!”
เขาส่งั กําชบั
คนใชก ะเหรยี่ งรา งยักษ กบั พรานพื้นเมืองปลดสัมภาระทต่ี ดิ หลังอยอู อก ถือแตเ พยี งไร
เฟลคนละกระบอก กอนท่ีจะผละไป ดารินก็รอ งสั่งมาวา
“คดิ ถึงฉนั บา งนะ ท้งั แงซายและเกดิ พยายามหาไอท่ี ‘นายหญิง’ พอจะกลืนไดห นอ ย
ชนิดไหนทร่ี สู ึกวา ‘นายหญิง’ จะกินลําบากก็อยาเอามาเลย กลับมามือเปลาดกี วา ”

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

940

ท้งั สองหันมายม้ิ ใหก บั หลอน และเพยี งไมกอี่ ึดใจก็ลับพงหายไปอยา งเงียบกริบ ราวกับ
การจากไปของพวกสัตวปา ที่เหลอื สคี่ นน่ังพักสนทนากนั อยใู ตโคนตนเสล่ยี งใหญ รพนิ ทรก อ ไฟ
ขึ้นตามนสิ ยั อนั เคยชนิ พอลุกติดเปนกองดแี ลวกค็ วา ปนลกุ ข้ึนยืน

“ผมจะไปหาอะไรมาใหร องทองพลางๆ หลงั เนนิ ใกลๆ นีเ่ อง ระยะตะโกนกนั ไดย นิ พวก
คุณชายพกั อยทู ีน่ ีก่ อ นนะครบั ”

เชษฐาพยักหนา พรานใหญก ผ็ ละลงเนนิ ไปทิ้งใหคณะนายจา งของเขาอยูกนั ตามลําพงั

ทั้งสามเอนกายลงนอนพกั เอาแรง ขณะนน้ั เสยี งปก กระพือตัดอากาศกด็ ังวาบๆ เขามา
ใกล อดึ ใจเดยี วทกุ คนก็เหน็ นกเงอื กฝูงใหญ รอนมาเกาะอยทู ย่ี อดไมส ตั ตบรรณ ไมหางออกไปนัก
พวกมนั พากนั จิกกนิ ผลไมเปลอื กแข็ง และสงเสียงรอ งลนั่ ไปหมด โดยไมทนั จะสงั เกตเหน็ มนษุ ย
เบ้อื งลาง ดารนิ คอ ยๆ ดึงตวั ลกุ ขึน้ น่ังอยา งแผว เบา ชักปน สั้นออกจากซอง แตแ ลว กช็ ะงัก เพราะไชย
ยนั ตควา ขอ มอื ไวเ สียกอ นพลางกระซิบวา

“อยา นอย! ถา เธอเอานกเงือกพวกนนั้ กแ็ ปลวาทัง้ แงซายและเกดิ เดินเหน่ือยเปลา”
หญงิ สาวเพง่ิ นกึ ขึ้นมาไดว า เสียงปน ท่หี ลอ นยงิ นกจะตองไลส ตั วอ ่นื ๆ ในละแวก
ใกลเคยี งใหเตลิดไปหมด ก็ยกั ไหล ย้ิมจดื ๆ
“โทษที ลมื ไป เหน็ เปามนั ยวั่ ตาเหลือเกนิ ”
แลว กน็ ง่ั พจิ ารณาดูฝงู นกพวกนัน้ อยเู งยี บๆ
ไมถ งึ ยีส่ ิบนาที รพนิ ทรก็เดนิ โผลเขา มาชนดิ แทบจะไมม ีเสียง อนั เปน ปกตนิ สิ ยั ของเขา
เชษฐา ไชยยนั ต และดารนิ เพ่งิ จะรูสกึ และหนั มาพบกเ็ ห็นเขาเขามาถึงเสยี แลว ในมอื หิ้วอะไรมา
ดวยสองชนดิ ชนิดหนงึ่ มีลกั ษณะเหมอื นหนหู รอื กระรอก แตต วั ใหญอว นพกี วา มาก ถลกหนังตัด
คอเรยี บรอยแลว จนแทบจะพจิ ารณาไมไ ดวาเปน สัตวอ ะไร สว นอีกชนิดหนง่ึ ตวั ลักษณะเหมอื น
แมงมุมสดี ํา รอ งเปนพวงมาส่หี าตัว พอหญงิ สาวมองเหน็ เขา กเ็ บือนหนาหนี พรานใหญโ ยนพวกตวั
เหมือนแมงมมุ เหลา นน้ั เขา ไปในกองไฟ แลว ทาํ ไมต ับขึงตัวเหมอื นหนทู ี่ถลกหนงั เรยี บรอ ยแลว
เคลา กับเกลือ นําข้นึ ยา ง
“ไปไดบ้งึ กะอะไรมานะ ?”
เชษฐาถามยมิ้ ๆ
“ตุนครบั ”
รพินทรต อบสนั้ ๆ เอาไมเข่ียบ้ึงในกองไฟอยูไ ปมา พรอ มท้งั คอยพลกิ ไมท ่กี างเปนตับยาง
อยู
ดารนิ ชําเลืองมองนิดหนง่ึ แลว ก็เมนิ ไปอกี หลอนเพ่ิงจะมาทราบเอาจากการพดู โตตอบ
ระหวา งพรานใหญกบั พี่ชายเด๋ยี วน้เี องวา ตัวท่เี หมอื นแมงมมุ แตใ หญก วา หลายเทา ลกั ษณะนา

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

941

เกลียดนา กลวั นนั้ คือ ‘บงึ้ ’ ทหี่ ลอนเคยไดย นิ แตช ื่อ และที่เขาเสียบไมย า งอยูค อื ‘ตัวตนุ ’ ท่ีเคยไดยนิ
แตช่อื อีกเหมือนกัน ไมเ คยเหน็ ตวั จริงมนั สักที

“ยงั กะมีมนตเ รยี กสตั วง ้ันแหละ ผูก องหายไปแปบเดยี วห้วิ ตดิ มอื มาไดแ ลว นน่ั ถลกหนัง
มาเสรจ็ เรยี บรอ ยเลยรึ?”

ไชยยนั ตพ ูดมาพลางหวั เราะชอบใจ ชว ยเขาเข่ยี ตวั บึง้ ทก่ี ําลังถกู ไฟเผา สง กลน่ิ หอมหวน
เหมอื นกงุ เผา

“ทําใหเ รียบรอ ยมาเสียเลยดกี วาครบั ขนื หิว้ มันมาท้งั ตวั ประเดย๋ี วคณุ หญิงกพ็ พิ ากษาให
ปลอ ยมันไปอกี เทา นั้น”

เขาพูดหนา ตาเฉย
ดารินตวดั หางตาผา นใบหนา เขา เนนเสียงหนักๆ
“ดี! อยา ใหฉนั เห็นตาดาํ กรบิ ๆ ของมันเปนอันขาด รบั รองวาตอ งขอบณิ ฑบาตไวแน วา
แตคุณไปไดมนั มายงั ไง ไมไ ดย ินเสยี งปนเลยสักเปรีย้ ง”
ไชยยนั ตหวั เราะในความไมเดยี งสาของหลอ น
“คงจะมีหมอ มราชวงศห ญงิ ดาริน วราฤทธ์ิ คนเดยี วในโลกนี้กระมงั ท่ที ําลายสถิตขิ อง
นกั ลาสตั วทัง้ โลก ดวยการเอาปน ลาตุน กบั บ้ึง”
“ทําไม?”
หลอ นตาลกุ โพลง ไชยยันตห ัวเราะงอหาย หันไปพยกั หนากบั รพนิ ทร พช่ี ายอดสงสาร
นอ งสาวไมไ ดอ ีกกเ็ ลยชว ยบอกมาวา
“ตนุ มันเปนสตั วต ระกูลหนชู นิดหนึ่ง อาศัยอยูในรูตามโพรงรากไม เขาลาตวั มนั โดยวธิ ี
ขุดจับมนั ข้ึนมา หรอื ไมก ็ดกั ไมตองใชป นผาหนา ไมหรอก”
“นอ ยจะไปรูหรือคะ”
นองสาวบน คอ นกราดทงั้ สองคนยกเวนพช่ี ายของหลอ น
“ต้งั แตเขา ปา มานี่ กลายเปน ตวั ตลกใหถ กู รมุ หวั เราะเยาะเรื่อย เจ็บใจนกั ”
แลวกไ็ มพ ดู ไมห นั ไปสนใจกับอะไรอีก นอนเอาทอนแขนหนนุ ศีรษะหลับตาเสีย ไดยนิ
เสยี งสามชายคยุ กนั พึมพาํ เบาๆ ทง้ั ตนุ และบงึ้ เร่ิมจะสง กลิ่นหอมหวนชวนใหหวิ โดยเฉพาะอยา ง
ยิง่ ตุน ขณะนนี้ าํ้ มนั กําลงั ตก โชยกลน่ิ มาเยา ยวนจมูกของหลอ นไมแพห มหู ันหวั ค่ําวาน แตห ญิงสาว
พยายามไมส ดู กล่นิ ไอของมันเสยี
หลอ นตอ งลืมตาข้ึนอกี ครงั้ เพราะไชยยนั ตเปน คนสะกดิ สงตุนยา งอนั หอมหวนชน้ิ หนึ่ง
มาให
“เอา! ลองดหู นอ ยซิ รบั รองวา หมหู ันเมอื่ วานทาํ อะไรไมไ ด”
ดารินปด มอื โดยแรง ตวาดเสียงขุน

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

942

“ไม! ใครอยากกินกเ็ ชญิ กินเขาไปเถอะ ฮ!ึ ช่ือของมันก็บอกอยแู ลว วา ตนุ ฉนั ไมอ ยากจะ
โงเ งา เตา ตุนหรอก”

“แลว กัน ไมหวิ หรอกหรือ?”
“ไม! ”
หลอนสน่ั หนาจนผมกระจาย ยืนกรานคาํ เดิม ทง้ั ๆ ที่ทอ งรอง สามชายในขณะนกี้ ําลัง
เคยี้ วทั้งบึ้งและตนุ กนั ปากเปน มันอยางนาเอรด็ อรอ ย และมองมายังหลอ นอยา งสงสาร ระคนขบขัน
ไชยยนั ตจปุ ากลัน่
“พิโธ หาวาโงเงาเตา ตนุ ของวเิ ศษเด็ดสะระตแี่ ทๆ คนไมกนิ นน่ั แหละโง ยอมหวิ อยูได
ลองหนอยนา...แลวจะติดใจ”
เพอื่ นชายคะยน้ั คะยอมาอกี ดารินผลักทีเดยี ว ไชยยนั ตห กคะเมนไป
“น่ีแน! โมโหแลวนะ บอกวา ไมกนิ ไมกนิ จะมาบงั คบั อยูได ไมตองมาเปนหว งฉนั หรอก
ถึงจะหวิ ยงั ไงฉันก็ทนได”
“ตามใจ ไมก นิ อยา กนิ ดเี หมอื นกัน พวกเรากินกนั สามคนใหสบาย ปลอ ยใหห วิ ไปคน
เดยี ว”
ไชยยนั ตวา แลว เคีย้ วกรว มๆ ยวั่ หลอ น หญิงสาวน่งั หนางอ บนอะไรอบุ อบิ อยใู นลําคอ
ความจรงิ หลอ นหิวแสนหวิ แตไ มกลา ทดลองเพราะไมเคยมากอ น เพราะชื่ออันไมน า ฟง ตลอดจน
รูปรางอันไมน า พสิ มัยของเจา สตั วท ้ังสองชนิด มันทาํ ใหห ลอ นกระเดอื กไมล ง ประกอบกบั ความ
โมโหทีถ่ กู ไชยยันตย วั่
พี่ชายกพ็ ดู มาอยางหนกั ใจวา
“อยา งอนื่ ก็เหน็ งา ยดสี ารพดั แตการกนิ นยี่ ากเหลอื เกนิ รกั จะบกุ ปา ถา กนิ ยากตอ ไป
ขางหนา จะลาํ บากนะนอย”
“ถึงวา อยา งนไ้ี ปไดไ มก น่ี ํ้าหรอก”
ไชยยนั ตแ หยม าอกี แลว ชูบง้ึ ใหห ลอนดู
“ไมอยากกนิ ตนุ เพราะช่อื มนั โง จะลองบึง้ ดกู ไ็ ดน ะ อยา นง่ั น้ําลายไหลใจแขง็ อยูเ ลย รส
มนั วเิ ศษกวา กงุ เผาเสยี อกี เอาไหม?”
ดารนิ เดือดดาลจนหัวเราะ
“มันก็โงพอๆ กนั นั่นแหละ ทงั้ ตุน ท้งั เตา ท้ังบ้ึง กงิ้ กา เขียด ปาด อะไรพวกนี้ ถาจะถึงข้ัน
อดตายละก็ ไปอีกเรอ่ื งหนึ่ง แมจ ะโงก ็ตองยอมกนิ แตนฉี่ นั ยงั ไมถ งึ ขน้ั น้นั หรอก”
“พรานใหญก นิ ทุกอยา ง กไ็ มเหน็ เขาโงอ ะไรนี่ ตรงขามฉลาดออกจะตายไป โดยเฉพาะ
ในเร่อื งของปา ”
ไชยยนั ตแ ยง
“ทาํ ไมจะไมโง! ...”

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

943

ม.ร.ว.หญงิ คนสวยหนั มากระแทกเสยี งหนกั ๆ มองผานหนา รพนิ ทรแลว เมนิ ไปซอ นยมิ้
“ทง้ั โง ทั้งเงา พอๆ กับเตา บวกกับตุนนน่ั แหละ ดไู ดเ สยี เมื่อไหร”
รพินทร ไพรวลั ย กาํ ลงั เอาหทู วนลม ไมสนใจกับการเลน หัวเยาแหยข องพวกนายจางของ
เขา นอกจากจะเคีย้ วอยูต ยุ ๆ สาํ ลักจนตาเหล แลวกเ็ ลิกควิ้ ยักไหล เคีย้ วตอ ไปเปน ปกติ โดยไมห นั
ไปใสใจกบั หลอน จริงซ.ิ ..เขาบอกกบั ตนเองอยใู นใจ...รพินทร ไพรวลั ย นะโงแ สนโง...ทงั้ โงท ง้ั เงา
ตามท่คี นสวยวา เอาจริงๆ ในสิง่ ตา งๆ ทีแ่ ลวมา และก็จะขอโงเ ขลาเจยี มใจเชนนีต้ ลอดไป ตามฐานะ
ของพรานนาํ ทางผูซือ่ สตั ย สุภาพบรุ ษุ กับความโง มักจะแยกกนั ไมอ อกหรอก บัดนเ้ี ขาบังเกดิ ความ
กังขาคลางแคลงใจขนึ้ มาเหลือประมาณเสยี แลว นายจางสาวผนู ี้พอใจในความ ‘โง’ ของเขาหรอื
เปลาหนอ หรอื วา หลอนตอ งการใหเ ขา ‘ฉลาด’ ขึ้นมา จงึ ใชค ําพูดเหนบ็ แนมกระตนุ เตอื นเชน น้ี
เพยี งแคธลุ ลี ะอองอันแสนจะบางเบาของความนกึ คดิ เชน น้นั รพินทรก ม็ ีความสุขใจ
เงียบๆ ภายใตส หี นา อาการอนั สงบเฉย สว นเชษฐากบั ไชยยันตอ า นดารนิ ไปอกี ลกั ษณะหน่ึงน่ันกค็ ือ
หลอนพูดอะไรไมเคยเกรงใจคน และไมม ีการสงวนถอยคาํ บางเลย ซงึ่ กน็ าจะเขาใจเชน นนั้ เพราะ
แตไ หนแตไ ร ราชสกลุ สาวเปน มาเชนนี้ พรานนําทางเปรียบไมผ ิดอะไรกับลูกไลห ลอน
แลวแสนงอนประจาํ คณะ กห็ ันไปทางพี่ชาย ยิม้ ใหพรอมกบั เอย เสยี งออนเอาใจวา
“พ่ีใหญโปรดอยา กงั วลกับนอ ยเลยคะ ในขอน้ี ถาจําเปน จรงิ ๆ นอ ยบอกแลว วา จะทาํ ทุก
อยางไดเหมอื นพวกเราทกุ คน เพียงแตขอผลดั ใหถึงเวลานน้ั เสียกอ นเถอะ”
“แปลวา ขณะทค่ี นอื่นเขามอี ะไรกนิ กนั อยา งสบายน่นี ะ เรามวั แตรอคอยฝากกระเพาะไว
กบั เกดิ และแงซายซิ”
“สองคนนน่ั คงจะไมไปขดุ เขยี ด หรือตปี าดมาใหน อ ยหรอกคะ”
“อยาเพิ่งหวังอะไรมากนกั ”
พรานใหญเอย ขึ้นลอยๆ ฉกี บ้งึ ใสปากเคีย้ วอยา งสบายใจ
“ปาไมใชสวนสัตวแ ละสตั วป า ก็ไมใชเ นื้อที่ใสต ูเยน็ เตรียมพรอมไวแ ลว บางขณะมนั
ปลอดเอาจริงๆ เดนิ เปน วันยงั ไมพ บอะไรสกั อยา ง โดยเฉพาะอยางยิ่งในยามที่เราตอ งการ”
“ฉันเช่อื มือแงซาย วา ไมเสยี เวลาเปลาหรอก แตถึงไมไดอ ะไรมาเลยกไ็ มเ หน็ แปลก ฉนั ยัง
ไมห วิ นัก”
ดารนิ เปรยตอบ
“ถาไมไ ดสตั วป ระเภททเ่ี ธอพถิ ีพิถันเลือกกนิ แลวกไ็ มยอมกนิ อยางทีพ่ วกเราทกุ คนกนิ
กนั เธอจะไมม แี รงเดิน”
“ชาง!”
หลอ นยืนกรานอยางเดด็ เดย่ี ว
“ไมตอ งกินสกั มือ้ ก็ยังได ไมต องหว งวาจะไมมแี รงเดิน ฉันเดนิ ได”

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

944

ส่ิงทีร่ พนิ ทรแกลงพดู ดทู า จะมเี คา ความจรงิ ข้ึนเสียแลว เวลาผานไปเกอื บรว มชวั่ โมง แต
ไมม ีวีแ่ ววเสยี งปนจากท้ังสองจะลั่นขึน้ เลย แมแ ตสักนดั เดียว มนั เงยี บเชียบไปหมด และหลังจาก
นั้นอีกครเู ดยี ว รา งของแงซายกับเกดิ กป็ รากฏขนึ้ บนทางดานเลก็ ๆ เดินตรงเขา มา สีหนา ละเหยี่
แสดงอาการผดิ หวัง เกดิ โบกมือเปนสญั ญาณใหทราบวาไมไดผ ลมาแตไ กล แตอยางไรกต็ าม
ทงั้ หมดก็สังเกตเห็นคนใชกะเหรย่ี งและพรานพนื้ เมืองหว้ิ อะไรมาในมือดวย เม่อื ใกลเ ขามาจงึ เห็น
วา เกดิ มมี นั มอื เสือมาสหี่ า หัว สวนแงซายแบกกลว ยปามาเครอื หนึง่ มรี อยนกและอีเห็นกนิ เสยี กวา
ครึง่ รพนิ ทรแทบจะหวั เราะออกมาดังๆ หนั ไปทาง ม.ร.ว.หญงิ คนสวย ซงึ่ นัง่ สีหนา ผิดหวงั อยู

“ไดแลว ครบั ‘ขา วลงิ ’ มีทัง้ มันมอื เสือ กลว ยปา ...ออๆ ดูเหมือนจะมลี กู ไขเนา มาดวยอีก
หอใหญ”

คาํ พูดของเขาทาํ ใหเ ชษฐากบั ไชยยนั ตห วั เราะ สว นดารนิ วางสีหนา ปกติ ซอนแววฉิวไว
พดู สะบัดๆ

“กย็ งั ดกี วาไมไ ดอะไรเลย ‘ขาวลงิ ’ ยังดเี สยี กวา ตวั ตุน ตัวบงึ้ ไมตอ งมาหัวเราะเยาะหรอก
เมื่อไมไดสัตวอ ะไร ฉนั กจ็ ะยอมเปน พวกมังสวริ ัติ กนิ พวกพชื แทน ดเี หมือนกนั ”

แงซายกับเกดิ เดินเขามาถงึ วางผลหมากรากไมท ี่พอจะหาติดมือมาไดล งกบั พื้น แลว ลง
นงั่ หนาแหง เกิดยกมอื ลูบหวั สบถพาํ

“เงยี บเหลือเกนิ มแี ตอ ีเหน็ กบั คา ง จะยิงก็เสยี ดายลูกปน แลวเอามานายหญงิ ก็คงดา ”
ดารินยม้ิ ใหแ กค นทัง้ สอง พดู ปลอบเสยี งหวานวา
“ไมเ ปนไรหรอก ดแี ลว ทไ่ี มยงิ สัตวทฉี่ นั ไมกนิ ฉนั กินมันมือเสือแทนขาวไดอยางด”ี
วาแลว หลอ นกเ็ อามันมือเสือโยนเขา ไปในกองไฟ พรานใหญหวั เราะหึๆ สอบถามเกิด
อยสู องสามคาํ แลว กห็ ันมาทางแงซายผนู ่ังหนา จดื อยู
“นายหญิงฝากความหวังไวก บั แกมาก แงซาย แกไมค วรทาํ ใหนายหญงิ ผิดหวัง”
“คณุ จะไปวาอะไรเขา”
หญงิ สาวหนั มาออกรบั แทนแงซายโดยเรว็
“คุณก็บอกเองแลวไมใชห รือวา ปา นะ บทมนั จะปลอดมนั ก็ปลอดเสยี ทีเดยี ว หาอะไร
ไมไ ดเ ลย”
แลว หลอนกม็ องไปทางแงซาย ย้ิมให
“อยาคดิ อะไรใหม ากเลย แงซาย ฉนั ไมไ ดว าอะไรเธอหรอก ถงึ อยา งไรเธอกย็ งั อตุ สา หมี
ของท่ฉี ันพอกนิ ได...มาฝากจนได ขอบใจมาก ทงั้ สองคน”
“นายหญิงรกั แกมาก ไมย อมกินตุนกับบงึ้ เฝา รอคอยความหวงั จากแกเทา นั้น”
รพนิ ทรพ ดู กบั หนมุ กะเหรย่ี งรางยักษต อไป ดวยสหี นา เรยี บๆ
แงซายลุกข้นึ มองไปทางดารนิ ดวยสายตาเคารพรัก บอกหา วๆ วา
“แงซายเสียใจทีห่ าอะไรใหน ายหญงิ ไมไ ด โปรดรอสักครู ประเด๋ยี วแงซายจะกลบั มา”

[e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

945

วา แลว คนใชชาวดงกห็ ายเขาปา ไปอกี คร้ังอยา งรวดเร็ว โดยไมฟงเสยี วา ดารนิ จะรอง
เรยี กทักทว งมาเชน ไร พอรา งของแงซายลบั ตา หลอ นก็หันมาทําตาขนุ กับพรานใหญ จองเขาดว ย
ความไมพ อใจ

“ฉนั ไมเขา ใจเลย ทาํ ไมคุณถึงพูดอะไรเปน การขับไสแงซาย ใหต อ งพยายามไปหาอาหาร
มาใหแ กฉ ัน ทง้ั ๆ ทฉ่ี นั ก็บอกแลววาไมจาํ เปน คณุ แกลง เขา!”

จอมพรานโบกมอื หัวเราะเอื่อยๆ อยูในลาํ คอ
“ใจเยน็ ๆ ไวค รบั คณุ หญงิ แลว ก็ไมต อ งวิตกเปน หว งอะไรกับเจา คนใชคนโปรดของ
คณุ หญิงคนนนั้ ผมรบั รองไดวา คณุ หญิงไมตอ งแขง็ ใจทานมนั มือเสอื ใหฝ ดคออยางเดยี วหรอก ถา
หมอน่ันกลับมามือเปลา โดยไมม อี ะไรพอท่ีจะใหค ณุ หญงิ ทานไดอ ีก หมอก็คงไมใชแ งซาย”
จริงอยางรพนิ ทรว า ไมก ่นี าที มันมือเสือในกองไฟยังไมท ันจะระอดุ ี อดีตนายทหาร
กองโจรกะเหรี่ยงกโ็ ผลก ลับเขา มา คราวนหี้ ว้ิ นกกระทาดงมาดวยพวงใหญ ประมาณ 6-7 ตัว แตล ะ
ตวั อว นปเชอื ดคอมาเรยี บรอย คณะนายจางเหน็ เขากต็ ะลงึ งนั ไปดว ยความงนุ งนแปลกใจ
“แงซาย!”
ดารินรองลน่ั อยางต่นื เตน ยนิ ดีเหลอื ที่จะกลา ว
“นี่เธอไปเอามนั มาไดย ังไงกนั น่ี ไมไ ดย ินเสยี งปนเลย แลวเธอก็คงไมไ ดเอาปนยงิ ชา งไป
ยิงนกไมใ ชหรอื ?”
“แงซายรอ งเลยี นเสยี งมนั หลอกใหมนั เขา มาใกลท ซ่ี มุ แลวดักตะครบุ ทีละตวั !”
นักพเนจรชาวดงตอบหนาตาเฉย ลงมอื ลอกหนงั นกกะทาเหลาน้นั ออก โดยไมเสียเวลา
มาถอนขน เชษฐาและไชยยนั ตหันมองดูหนา กัน แลว กะพริบตาปรบิ ๆ อยา งฉงนฉงาย จอ งรพินทร
และแงซายสลบั กนั คนละทีอยูเชนนนั้ คดิ อยูใ นใจวา ทัง้ สองชา งมสี ญั ชาตญาณปา ทดั เทียมกนั ไป
หมดแทบทกุ อยาง ราวกับจะมมี นตวิเศษเรยี กสัตวได เห็นหายไปทีละคน ในสภาพอนั เงยี บและดู
ลึกลับพอๆ กัน พอโผลก ลบั มา คนหนงึ่ มตี ุนกับบงึ้ ตดิ มอื มาดวย สวนอีกคนหน่งึ ควา เอานกกระทา
ดงมาให โดยไมมีเครื่องมือชนิดใดชวย นอกจากมอื เปลา!
สวนดารนิ เองจงึ เพ่งิ จะตระหนกั ณ บดั นว้ี า รพินทรไมไ ด ‘ขับไส’ หรอื ‘แกลง ’ ใหแ งซาย
ไปลาํ บากหาอาหารใหแ กห ลอ น หากแตเ ปน เพราะรูเชนเหน็ เชิง เขาใจฝมอื กนั ดอี ยูแ ลวนนั่ เอง
จากน้ันรพินทรข อยืมปนสน้ั .357 ของหลอน ชวนเกดิ ออกไปดอมๆ มองๆ หาคางมาเปน
อาหารเพิม่ เติมสําหรับทุกคนนอกจากเจาของปน สวนแงซายก็งวนอยูกบั การทํานกสาํ หรบั นายหญิง
ไชยยนั ตเขามากระซบิ กบั เชษฐาวา
“สองเสือน่ฝี ม ือกินกนั ไมออกเลย มหิ นําซาํ้ ยงั ทนั เหลีย่ มกันทุกฝก าวยาง ดไู มออกวาใคร
จะเหนอื กวาใคร แตม นั ปน เกลยี วกันอยใู นทไี งพกิ ล หรอื แกวายงั ไง?”

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])