ชุดที่ 9

เดก็ ๆ ชอบฟังนทิ าน 66
กนั ไหม...ถ้าชอบเรามา
ฟงั นทิ านกันเลย

“มาตุโปสกชาดก ชาดกวา่ ด้วยพญาชา้ งยอดกตัญญู”

ในป่าลึกแหง่ หนึ่ง มีพญาช้างเผอื กขาวปลอด มีรูปร่างสวยงาม มีชา้ งแปดหม่ืนเชือก
เป็นบรวิ าร “ตามเรามาเถอะ วนั น้ีเราจะนำ
ทางพวกเจ้าเข้าไปหาผลไมท้ รี่ ิมป่า” “ดจี ังเลย
ผลไมแ้ ถบนขี้ า้ กนิ มาหมดแลว้ อยากกนิ ทอี่ น่ื
บา้ ง”

กินจนจะหมดป่าอยแู่ ลว้ เจา้ นะ
ท่านพญาชา้ ง ข้าว่าทิง้ ยายช้างไว้ท่ใี นปา่ น้ี
เถอะ ขนื พาไปผลไม้ด้านโน้นคงหมดป่ากนั

พอด”ี “แหม ทเ่ี จ้าล่ะกนิ จนไมเ่ หลือใหช้ ้างตัว
อน่ื ได้กินบ้างเลย” “เอาละ ๆ พวกเจ้าอย่า
ทะเลาะกันอีกเลย เสยี งดงั ไปเด๋ยี วสัตว์ตวั อื่น
ๆ เคา้ จะตกใจกนั หมด” พญาช้างเผอื กตวั นีม้ ี
ความกตัญญูรูค้ ณุ มารดา ทุกครั้งท่ีออกหา
อาหารก็จะนำกลับมาให้มารดาทตี่ าบอดกนิ
เสมอ “ผลไมส้ ดพวกนี้แม่คงชอบ รสหวานดีนกั เก็บเอาไปฝากแม่เยอะๆ ดีกวา่ ” “เราจะอยู่ดแู ล
ฝูงท่ีน่รี บกวนพวกเจา้ ช่วยนำผลไม้เหล่านไี้ ปใหแ้ มข่ องเราดว้ ยนะ”

77

“ได้เลยท่านพญาช้าง เรายินดชี ว่ ยเหลอื ท่านอยแู่ ล้ว” “น่นั ใชไ่ หม ผลไม้ที่ทา่ นจะ
ฝากไปให้แมท่ า่ นนะ อูย..นา่ กินท้งั นนั้ เลยนะ ทา่ นแมค่ งจะชอบใจ” “อมื ..ขอบใจพวกเจา้ มาก
เดินทางกันดี ๆ ละ” ผลไม้รสหวาน
เหลา่ น้นั แทนท่ีจะเป็นอาหารใหก้ บั ช้าง
ตาบอด แต่กถ็ ูกชา้ งบรวิ ารท่นี ำอาหาร
มากนิ เสยี ระหวา่ งทาง

“หอื ..ผลไมเ้ นย่ี รสหวาน
จรงิ ๆ เลยนะ หือ..ข้าน่ีชอบจริง ๆ
เลย” “แต่ผลไม้พวกน้ี ท่านพญาชา้ ง
นะ ใหพ้ วกเรานำไปให้แมข่ องทา่ น
นะ” “ไม่เปน็ ไรหรอกนะเดนิ ทางมาต้งั ไกล ก็ตอ้ งมีหวิ กนั บ้างแหละ ท่านพญาช้างคงเข้าใจ

พวกเราด”ี “ใชๆ่ ๆๆ กินไปเหอะน่า..
กลัวนกั กไ็ ม่ต้องกนิ เด๋ยี วขา้ กินเอง
หวานปาก” เมื่อพญาช้างกลบั มาพบวา่
มารดาไม่ไดอ้ าหาร ก็คิดจะละจากโขลง
เพ่อื เลย้ี งดูมารดา “นี่แม่ไม่ได้ทานอะไร
ตั้งแตล่ กู ไปเลยเรอะ ไม่น่าเลย

ในเมื่อเปน็ หวั หนา้ โขลงแลว้ ลูก
ไมส่ ามารถดูแลแมไ่ ด้ งั้นเราก็ออกจาก
โขลงกันเถอะ ลูกจะพาแม่ไปอย่ทู ่ีชายปา่ ด้านโน้น เราจะอยู่ดว้ ยกันตามลำพังก็พอนะแม่”
“แม่เป็นภาระของเจ้าจรงิ ๆ แม่น่าจะ
ตาย ๆ ไปซะ เจ้าจะได้อยูอ่ ย่างสบาย”
“แม่อย่าพดู อย่างน้เี ลย ลูกอยากดูแล
แม่ ไม่ไดเ้ ปน็ ภาระอะไรของลกู เลย แม่
สบายใจเถอะ” ในขณะท่ีช้างเชือกอ่ืน
กำลังหลบั พักผ่อน พญาช้างกแ็ อบพา
ชา้ งมารดาหนอี อกจากโขลงไปอยู่ที่เชิง
เขา แล้วใหม้ ารดาพักอยทู่ ีถ่ ้ำแห่งหนึ่ง

88

“แมจ่ ๊ะเรารบี หนีไปกนั เถอะ กอ่ นทชี่ า้ งเชอื กอนื่ จะตื่นขึ้นมาซะกอ่ น”“จะ๊ เจ้าก็ระวัง ๆ นะ
รีบ ๆ มนั อันตรายนะลกู ” พญาช้างพาแม่ช้างตาบอดเดินทางมาถงึ ถ้ำในปา่ แหง่ หน่งึ กต็ กลง

ใจอยใู่ นถำ้ แหง่ นี้ “แม่นอนพกั อยู่ในถ้ำนี้
ก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวลูกจะไปหาผลไมม้ าให้
กิน” “เฮอ่ จะ๊ ดีเหมือนกนั เดินทางมา
ไกล แม่ชักเหน่ือยเหมอื นกัน”พญาช้าง
กับแมอ่ าศยั อย่ใู นป่าเพียงลำพัง
ดำรงชวี ิตด้วยความสงบสขุ จนอยมู่ าวัน
หน่ึงมพี รานป่าชาวเมอื งพาราณสคี นหน่ึง
นัง่ รอ้ งไหอ้ ย่ใู นป่า เพราะเข้าปา่ มาแลว้

หล งทางออกจากปา่ ไม่ได้ “ทำไม่ทา่ น
ถงึ มาน่งั ร้องไห้ในป่าน้ลี ะ” “โอ้ย..
ตายๆๆๆ นีเ่ ราหลงทางซะแลว้ นะซิ

โอย้ ..เดินวนเวียนอยู่ในป่านตี้ ้งั
สองสามวันแล้ว ยงั หาทางออกไมไ่ ดเ้ ลย
โอย..ไปทางไหนกันว่ะเนีย่ ” “อย่าร้อง
ห่มร้องไหไ้ ปเลย เราจะพาทา่ นออกไปเอง” ด้วยความเมตตากรุณาพญาชา้ งจึงนำทาง
นายพรานออกจากป่า แต่ฝ่ายพรานเมอื่ พบชา้ งท่สี วยงามอย่างพญาช้างก็คดิ แผนร้าย

99

“ว้าว ช้างเชือกนี้รูปรา่ งสูงใหญส่ ง่างามจรงิ ๆ ถ้าเรานำเรอื่ งน้ไี ปกราบทูลพระราชา
เราตอ้ งไดร้ บั ทรพั ย์ตอบแทนเปน็ อย่างมากมายเป็นแน่ ฮมื ..รวยแนเ่ ราคราวน้ี” ชว่ งนใ้ี นวัง
กำลงั ต้องการช้างงามอยพู่ อดี
หกั กิ่งไมว้ างไว้เปน็ ทางดกี วา่
จะไดใ้ ห้คนในวงั ตามมาจับ
ช้างเผือกน้ีได้ ฮึม..ฉลาดจริง ๆ
เลยนะเราเนี่ย

ในสมยั นัน้ ชา้ งมงคล
ของพระราชาไดต้ ายลง
พระราชาจึงมีรับสั่งให้ตกี ลอง
รอ้ งประกาศให้คนท่ีมีช้างงาม
ใหเ้ อามาถวาย “ประกาศๆๆๆ ประกาศจากพระราชา บัดนชี้ า้ งมงคลของพระราชาได้
เสียชวี ิตแล้วราษฎรคนไหนมีช้างงามมาถวาย จะได้รับรางวัลอย่างงาม” นายพรานเม่อื ออก

จากป่าไดแ้ ล้ว ก็รบี นำเรื่องช้างงามมาทลู
ต่อพระราชาเพอ่ื หวังได้รางวลั พระราชา
เม่ือทราบแล้วก็ปรารถนาจะครอบครอง
พญาช้างนน้ั จึงใหน้ ายควาญช้างพรอ้ ม
บรวิ ารติดตามนายพรานเอมาจบั พญาช้าง
ไปถวาย

“เร็ว ๆ เข้าเถอะท่านควาญช้าง
เด๋ยี วชา้ งเผือกนัน่ นะ จะหนีไปอยทู่ อี่ ่นื ซะ
ก่อน” “แล้วชา้ งท่เี จา้ ว่านะ งามจริงหรอื
เปลา่ ไม่ใช่หลอกใหข้ า้ มาเสียเวลาแน่นะ”
“โอย้ ..อย่าใหพ้ ดู เลยนายทา่ น ถา้ ท่านเห็น
แลว้ ท่านจะตกใจ” นายพรานนำทาง
ควาญชา้ งและบริวารมาจนถึงสระน้ำแห่ง
หน่งึ ในป่า

10 10

ขณะน้ันพญาชา้ งกำลงั กินนำ้ อยู่ มงคลท่เี หมาะสมเคยี งคกู่ ับพระราชา” เมอ่ื
ในสระ “นัน่ ไง ๆ ๆ ทา่ นควาญช้าง พญาชา้ งเห็นนายพรานกลับมาพรอ้ มผ้คู นอีก
ชา้ งเผอื กทวี่ ่าอยตู่ รงนน้ั ไง” นายควาญ กลมุ่ ใหญ่กร็ วู้ า่ ภยั จะมาถึงตวั แตก่ ็สไู้ มไ่ ด้
ชา้ งเมื่อพบพญาช้างแล้วก็ถกู ใจมาก ยอมใหค้ วาญชา้ งนำตวั ไปในเมอื งพาราณสี
“โอโ้ ห ชา้ งเผือกเชอื กนีช้ ่างสง่างาม “โธเ่ ราโดนจับอยา่ งน้ี แลว้ ใครจะมาดแู ลแม่
เหมือนทีเ่ จ้าบอกจรงิ ๆนีแ่ หละ ช้าง ละ” ฝ่ายชา้ งมารดาเม่ือไม่เห็นลกู กลบั มาก็

ไดแ้ ต่คร่ำครวญคดิ ถงึ ลกู

“ลูกข้าปา่ นนยี้ ังไมก่ ลับมา
สงสยั จะถูกพระราชาหรือมหา
อำมาตย์จบั ตัวไปเสียแลว้ จะเป็น
ตายรา้ ยดียงั ไงก็ไมร่ ู้” เม่อื ควาญ

ชา้ งพาพญาช้างมาถงึ เมืองก็
ประพรมน้ำหอมพญาชา้ ง ประดับ
เคร่ืองทรงและนำไปไว้ทโี่ รงชา้ ง
รอให้พระราชาลงมาทอดพระเนตร

“เอา้ ชว่ ยกนั หน่อย เปน็ บุญ
ของเจา้ แล้วนะ ต่อไปน้เี จ้าจะไดร้ ับ
ใชพ้ ระราชาแลว้ ” เม่อื ควาญช้างนำ
ความข้นึ กราบทลู พระราชากท็ รง

11 11

นำอาหารรสดตี ่าง ๆ มาให้พญาชา้ ง “พญา
ช้างผู้ประเสริฐเชิญกนิ อาหารเสียกอ่ นเถิด
เราดใี จที่ไดเ้ จ้ามาเป็นช้างมงคล ตอ่ ไปนเ้ี จ้า
ก็ถวายตวั ทำงานให้เราเถิด

พญาชา้ งเม่ือเหน็ อาหารดีๆ กค็ ิดถึง
มารดา ไมย่ อมกินอาหารน้นั “ป่านน้ีแมค่ ง
หิวแล้ว โธ่เอ้ยจะทำยังไงดนี ี่” “พญาช้าง

เจา้ กงั วลอะไรเหรอ ทำไม่เจา้ ไม่ยอมกินอาหารท่ี
เรานำมาใหล้ ะ” “หม่อมฉนั เปน็ หว่ งนางชา้ งผู้
เปน็ มารดา นางตาบอดไมม่ ใี ครดแู ล ปา่ นนจี้ ะ
เป็นอยา่ งไรบา้ งก็ไม่รู้”

พระราชาเม่อื ฟังแล้วก็เกดิ ความเศร้าใจมี
รับสง่ั ให้ปล่อยพญาชา้ ง “พญาช้างน้เี ลี้ยงดู
มารดาตาบอดอยู่ในป่า ทา่ นทั้งหลายปล่อยเขาไป
เถอะ” พญาช้างเมอ่ื ถูกปล่อยตวั กร็ บี
กลับไปยงั ถ้ำทีม่ ารดานอนอยู่ เมื่อไปถึง
ก็รีบนำน้ำในสระมารดตัวมารดาท่นี อน
ร่างกายผ่ายผอมเพราะไมไ่ ด้กินอาหาร
มาแลว้ 7 วนั
“โธ่แม่คงทรมานมากซินะ ไม่ได้
ทานอะไรมาต้ัง 7 วนั ผิวกแ็ ห้งแตก นำ้
เนยี่ คงช่วยใหแ้ ม่สดช่ืนขึ้นมาได้บา้ งนะ
จะ๊ ” ช้างมารดาเม่ือถูกน้ำราดตวั ก็ตกใจ เกดิ ความวิตก “เกดิ อะไรขึ้น นำ้ มาจากไหนกัน จะ
ทำยงั ไงดลี ูกก็ไม่อย่ดู ว้ ย” “แม่จ๊ะอย่ากลัวไปเลย น่ลี กู เอง ลูกกลับมาแลว้ พระราชาผทู้ รง
ธรรมได้ปล่อยให้ลกู ออกมาแลว้ จ๊ะ”

12 12

“โอ้ ลูกรักของแมเ่ จ้ากลับมาแล้ว
เจ้าปลอดภยั ดใี ชไ่ หม๊” “ลูกปลอดภัยดีแม่
ไม่มีใครทำอนั ตรายแก่ลกู เลย เค้าจับลกู ไป
เพ่อื ให้ไปรับใช้พระราชา แต่เม่อื พระราชา
ทรงทราบวา่ ลูกต้องดแู ลแม่ พระองคก์ ็
ปล่อยใหล้ ูกกลับมาจ๊ะ” “ขอใหพ้ ระองคม์ ี
พระชนม์ยืนนานทก่ี รุณาปล่อยลกู ของแม่
มา”

ฝา่ ยพระราชาทีเ่ ล่อื มใสในความ
กตญั ญูของพญาชา้ ง มรี บั ส่งั ให้ตั้งอาหารไว้
เพ่ือพญาช้างและมารดาเปน็ ประจำตั้งแต่
วนั ทปี่ ล่อยพญาชา้ งไป “เอ้าๆๆ กนิ กัน
เยอะๆ เลยนะ ผลไมพ้ วกนร้ี ถดีทงั้ น้นั เลย”
“เปน็ พระมหากรุณาธิคณุ แทๆ้ ขอให้
พระองค์ทรงพระเจรญิ เถดิ ”

เพือ่ เทิดทนู ความกตญั ญูของพญา
ช้าง พระราชาจึงรบั สั่งให้สร้างรปู เหมอื น
พญาช้าง จัดงานฉลองช้างขึน้ เป็นประจำ
ทุกปี “เจา้ ตอ้ งเปน็ เด็กกตญั ญเู หมือนพญา
ชา้ งนะลูก” “จ๊ะแม่ ลูกจะรกั แมเ่ หมอื น
ท่านพญาช้างรกั แม่ของเคา้ นะคะ” กาล
ต่อมาแม่ช้างก็สนิ้ อายขุ ยั พญาช้างจึงตัด
สนิ้ ใจเข้าไปในเมือง ถวายตวั รบั ใชร้ ะราชาจนสน้ิ ชีวติ