ระดับของภาษาพูด ม.๑

ระดบั ของภาษาพูด

วิชาภาษาไทย
ช้ันมัธยมศึกษาปีที่ ๑

ครจู ิตตญิ า แสงสวา่ ง

ระดับภาษา หมายถึง ความ
ลดหล่ันของถ้อยคา และการเรียบเรียง
ถ้อยคาท่ีใช้ โดยพิจารณาตามโอกาส
หรือกาลเทศะ เช่น ภาษาระดับพิธีการ
ภาษาระดับทางการหรือภาษาราชการ
ภาษาระดบั กนั เอง เปน็ ต้น

ภาษาทีเ่ ราใช้กันอยู่ในทุกวันน้ี ไม่ไดม้ ีระดับ
เดียว หากแต่มีหลายระดับภาษา แล้วแต่การใช้
งาน ระดับของภาษา หมายถงึ ความลดหลน่ั ของ
ถ้อยคา และการเรียบเรียงถ้อยคาท่ีใช้ โดย
พิจารณาตามโอกาสหรือกาลเทศะ ความสัมพันธ์
ร ะ ห ว่ า ง บุ ค ค ล ท่ี เ ป็ น ผู้ ส่ื อ ส า ร ร ะ ดั บ ภ า ษ า
สามารถจาแนกตามประเภทของการใช้ได้ ดังน้ี

ภาษาระดับพิธีการ เป็น

ภาษาท่ีสมบูรณ์แบบ รปู ประโยค

ถูกต้องตามหลักไวยากรณ์ มี

ระดับพธิ กี าร ความประณีตงดงาม อาจใช้
เช่น การกลา่ วสดดุ ี สรรเสริญ ประโยคที่ซับซ้อน และใช้คา
ระดับสูง ภาษาระดับน้ี จะใช้ใน
การกลา่ วในพธิ สี าคัญตา่ ง ๆ
การรายงานขา่ วในพระราชสานกั โอกาสสาคัญๆ เช่น งานราชพิธี

เวลาเตรียมการ วรรณกรรมชัน้ สงู เป็นต้น

ระดบั ทางการ ภาษาระดับทางการ หรือ
ภาษาทางการ/ภาษาราชการ เป็น
เชน่ การแสดงปาฐกถา ภาษาท่ีสมบูรณ์แบบ รูปประโยค
การกล่าวคาปราศรยั ถูกต้องตามหลักไวยากรณ์ เน้นความ
การกลา่ วสุนทรพจน์ ชัดเจน ตรงประเด็น ใช้ในโอกาส
สาคัญที่เป็นทางการ เช่น หนังสือ
เวลาเตรยี มการ ราชการ วิทยานิพนธ์ รายงานทาง
วิชาการ การกล่าวปราศรยั การกลา่ ว
เปิดงานสาคัญๆ เปน็ ตน้

ภ า ษ า ร ะ ดั บ น้ี ค ล้ า ย กั บ
ภาษาระดับทางการ แต่ลดความเป็น
การเป็นงานลงบา้ ง มกั ใช้ในการประชมุ
กลุ่ม ที่เล็กกว่าการประชุมท่ีต้องใช้
ภาษาระดับทางการ เช่น ในการ
ประชุมกลุ่มย่อย การบรรยายใน
ห้องเรียน เนื้อหาข่าวและบทความใน
หนังสือพิมพ์ มักใช้ภาษาท่ีทาให้รู้สึก
คุ้นเคยมากกว่าภาษาในระดับทางการ
และใชศ้ ัพท์เฉพาะเท่าท่จี าเป็น

ระดับไม่เปน็ ทางการ ภาษาระดับไม่เป็นทางการ
เป็นภาษาท่ีไม่เคร่งครัดตามแบบแผน
เชน่ การพูดในชวี ติ ประจาวัน เ พื่ อ ใ ช้ ใ น ก า ร ส่ื อ ส า ร ทั่ ว ไ ป ใ น
กับบคุ คลทไี่ ม่สนทิ สนม ชีวิตประจาวันหรือโอกาสทั่วๆ ไปที่ไม่
หรอื ในงานสงั คมตา่ ง ๆ เป็นทางการ ใช้ในการสนทนาระหวา่ ง
บุคคลหรือกลุ่มเล็กๆ ในสถานท่ีและ
เวลาเตรียมการ โอกาสท่ีไม่เป็นการส่วนตัว เช่น ใน
ก า ร เ ขี ย น จ ด ห ม า ย ร ะ ห ว่ า ง เ พื่ อ น
ภาษาท่ีใช้อาจมีถ้อยคาท่ีเคยใช้กัน
เฉพาะกลุ่ม

ภาษาระดับกันเองหรือภาษา
ปาก เป็นภาษาพูดท่ีใช้สนทนากับ
บุคคลท่ีสนิทคุ้นเคย ใช้สถานที่ส่วนตัว
ห รื อ ใ น โ อ ก า ส ที่ ต้ อ ง ก า ร ค ว า ม
ระดบั กันเอง สนุกสนานคร้ืนเครง ภาษาที่ใช้เป็น
เชน่ การพูดในชวี ิตประจาวนั ภาษาพูดท่ีไม่เคร่งครัด อาจมีคาตัด คา
กบั บคุ คลทสี่ นิมสนม สแลง คาด่า คาหยาบปะปน โดยท่ัวไป
ไม่นิยมใช้ในภาษาเขียน ยกเว้นงาน
เวลาเตรยี มการ เขียนบางประเภท เช่น เรื่องส้ัน นว
นิยาย ภาษาข่าวหนังสือพิมพ์ ฯลฯ

ทบทวนบทเรยี น
อย่างสมา่ เสมอนะคะ