ประเทศเปรู

ประเทศ เปรู

ส า ธ า ร ณ รั ฐ เ ป รู

เมืองหลวง

กรุงลิมา (Lima)

เชื้อชาติ อินเดียนพื้น ภาษา ภาษาสเปน
เมือง ร้อยละ 45 เมสติโซ เป็นภาษาราชการ
(ผิวขาวผสมชนพื้นเมือง)
ร้อยละ 37 ผิวขาว ร้อย รวมถึงภาษา
ละ 15 แอฟริกัน ญี่ปุ่น จีน Quechua และ
ภาษา Aymara ซึ่ง
และอื่นๆ ร้อยละ 3 เป็นภาษาท้องถิ่น
ก็ได้รับการรับรอง
ฐานะให้เป็นภาษา
ราชการด้วยเช่ น

กัน

ศาสนา นับถือศาสนา
คริสต์นิกาย

โรมันคาทอลิก
ร้อยละ 81 และนิกา
ยอื่นๆ อีกร้อยละ10

ที่ตั้ง

ที่ตั้ง อยู่ในทวีปอเมริกาใต้ริมฝั่งมหาสมุทรแปซิฟิก
มีพรมแดนด้านเหนือ ติดกับเอกวาดอร์และ
โคลอมเบีย ด้านตะวันออกติดกับบราซิล และ
โบลิเวีย และด้านใต้ติดกับชิลี



พื้นที่ 1,285,200 ตารางกิโลเมตร มีขนาดใหญ่เป็น
อันดับ 3 ในทวีปอเมริกาใต้ และมีขนาดใหญ่กว่า

ประเทศไทย 2 เท่า

ผู้ปกครองประเทศ

ผู้ดำรงตำแหน่งคนปัจจุบัน
เปโดร แคสเทลิโอ

ตั้งแต่ 28 กรกฎาคม 2021

หน่วยเงินตรา วันชาติ

นูเอโบ โซล วันชาติ 28 กรกฎาคม
(NUEVO SOL) (วันประกาศอิสรภาพ
เมื่อวันที่ 26 มกราคม
2554 อัตราแลกเปลี่ยน จากสเปน)
1 ดอลลาร์สหรัฐ เท่ากับ
2.772 นูเอโบ โซล

ภูมิอากาศ การเมืองการ
ปกครอง
ภาคตะวันออกของ
ประเทศมีอากาศร้อน รูปแบบการปกครอง
ชื้น ภาคตะวันตกแห้ง ประชาธิปไตยในระบอบ
แล้งแบบทะเลทราย
และแถบเทือกเขาแอน สาธารณรัฐ
ดีสมีอากาศหนาวเย็น

ภูมิประเทศ

ประเทศเปรูตั้งอยู่ในทวีปอเมริกาใต้ ริมฝั่ งมหาสมุทร
แปซิฟิก มีพรมแดนด้านเหนือติดกับเอกวาดอร์และ
โคลอมเบีย ด้านตะวันออกติดกับบราซิลและโบลิเวีย

และด้านใต้ติดกับชิลี มีพื้นที่ทั้งหมด 1,285,220
ตารางกิโลเมตร พื้นดิน 1,280,000 ตารางกิโลเมตร
พื้นน้ำ 5,220 ตารางกิโลเมตร พรมแดนทั้งหมดยาว
7,641 กิโลเมตร ภูมิประเทศทางด้านตะวันออกเป็น

ที่ราบชายฝั่ งทะเล ที่ราบสูงและขรุขระ เทือกเขา
แอนดีสในตอนกลาง ทางตะวันออกเป็นที่ราบต่ำป่า

อเมซอน

อาณาเขต

การแบ่งเขตการปกครองออกเป็น 25 แคว้น
แต่ละแคว้นแบ่งออกเป็นจังหวัดและเขตย่อยลง
มาตามลำดับ (ยกเว้นจังหวัดลิมาซึ่งเป็นเอกเทศ
ไม่อยู่ในแคว้นใด) แต่ละแคว้นจะเลือกรัฐบาล
ท้องถิ่นซึ่งประกอบด้วยประธานและสภา มีวาระ
4 ปี มีหน้าที่ดูแลเรื่องการพัฒนาภูมิภาค โครงการ
ลงทุนสาธารณะ ส่งเสริมกิจกรรมทางเศรษฐกิจ
และการจัดการทรัพย์สินสาธารณะ (จังหวัดลิมา

บริหารโดยเทศบาลมหานครลิมา)

Nazca Lines
ลายเส้นนาซกา

อยู่บนทะเลทรายนาซก้า ระหว่างเมืองนาซก้ากับเมืองปัลปา ทางตอน
ใต้ของประเทศเปรู ขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกในปี พ.ศ. 2537 กิน
อาณาเขตกว่า 80 กิโลเมตร มีหลายหลายรูปแบบกว่า 300 ภาพ
ตั้งแต่ภาพวาดทรงเรขาคณิตแบบง่ายๆ เช่น สามเหลี่ยม สี่เหลี่ยม

วงกลม ภาพสัตว์ เช่นนก ปลา ลิง ภาพต้นไม้ ดอกไม้ ไปจนถึงมนุษย์
(อวกาศ) ด้วย คาดว่ามีอายุมากกว่า 2,000 ปีแล้ว (ประมาณ 200 ปี
ก่อนคริสตกาลถึงประมาณปี ค.ศ. 500) ภาพที่ใหญ่ที่สุดนั้นยาวกว่า
200 เมตร ภาพลายเส้นเหล่านี้ สันนิษฐานว่ารังสรรค์โดยชาวนาซก้า
ที่เคยอาศัยอยู่ในดินแดนนี้มาก่อน (ก่อนยุคอาณาจักรอินคา) ชาวนา
ซก้าเชื่อ และนับถือบูชาพระเจ้าหลายองค์ เช่น ภูเขา ทะเล ท้องฟ้า ดิน
ไฟ และน้ำ เชื่อเรื่องหลังความตาย พวกเขามีวิทยาการหลายอย่างที่
ล้ำสมัยในยุคนั้น เช่น รู้จักระบบชลประทาน การสร้างพีระมิด การทำ
มัมมี่ (คล้ายๆ กับของอียิปต์) แต่สิ่งที่น่าสงสัยคือ พวกเขาไม่ได้ทิ้ง
หลักฐานที่เป็นลายลักษณ์อักษรเกี่ยวกับเส้นนาซก้าแต่อย่างใดเลย

ว่าเหตุใดจึงต้องสลักลายเหล่านี้ไว้บนผืนโลก

Machu Picchu

มาชู ปิกชู

มาชู ปิกชู (Machu Picchu) เป็นซากเมืองโบราณของอารยธรรมอิน
คา อดีตนั้นเมืองแห่งนี้เข้าถึงได้ยาก มีความเร้นลับและมหัศจรรย์

เพราะตั้งอยู่บนภูเขาสูง อันเป็นภูเขาส่วนหนึ่งในแนวเทือกเขาแอนดีสที่
สูงใหญ่ที่สุดในโลก มาชู ปิกชู สร้างขึ้นในช่วงศตวรรษที่ 15 เคยเป็น
ดินแดนที่มีความเจริญรุ่งเรืองในยุคที่อาณาจักรอินคาอยู่ในยุคเฟื่ องฟู
แต่เมื่ออาณาจักรอินคาต้องล่มสลายด้วยการขยายอำนาจของสเปน
มาชู ปิกชู ก็ถูกทอดทิ้ง กลายเป็นเมืองสาบสูญไปในช่วงศตวรรษที่ 16
และได้กลับกลายมาเป็นแหล่งท่องเที่ยวในฝันของนักเดินทางจากทั่ว
โลกอีกครั้ง หลังจากการค้นพบโดย Hiram Bingham ในปี ค.ศ.
1911 มาชูปิกชูยังขึ้นชื่อว่าเป็นเมืองสาบสูญแห่งอินคา ซึ่งซ่อนตัวจาก
โลกภายนอกไว้อย่างดี และเป็นหนึ่งในไม่กี่สถานที่ที่ยังคงสภาพ
สมบูรณ์ ภายหลังจากการล่าอาณานิคมของชาวสเปนในช่วงปลาย
ทศวรรษ 1500 และแม้กระทั่งชาวสเปนผู้พิชิตชาวอินคาก็ไม่เคยค้น
พบมาชูปิกชูมาก่อน มาชูปิกชูได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกของยู
เนสโก้ และถือเป็นเมืองอันศักดิ์สิทธิ์ของคนท้องถิ่นด้วยเช่นกัน

Museo de las Tumbas
Reales de Si Pan

ลายเส้นนาซกา

Sipánเป็นโบราณสถานที่มีการค้นพบและขุดหลุมฝังศพของราชวงศ์
ระหว่างปี 2530-2533 [3]การค้นพบล่าสุดในช่วง 30 ปีที่ผ่านมาและ

ถือเป็นการค้นพบทางโบราณคดีที่สำคัญมาก สุสานหลายแห่งถูก
ปล้นไป แต่วัตถุโบราณที่หลงเหลืออยู่และถูกค้นพบโดยนักโบราณคดี

มีบทบาทสำคัญในการทำความเข้าใจผู้ปกครองและประเพณีของ
Moche สุสานได้รับพบว่ายังอยู่ใน Sipan ของแหล่งโบราณคดี
Huaca รัชดาพื้นที่ใกล้Chiclayo หลุมฝังศพในพื้นที่เป็นการก่อสร้าง
ด้วยอิฐรูปทรงเสี้ยม และขณะนี้ได้แสดงให้เห็นการกัดเซาะซึ่งอาจ
รุนแรงขึ้นเมื่อเวลาผ่านไปจากเหตุการณ์เอลนีโญที่ต่อเนื่องกัน มีงาน
วิจัยเพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับสามัญชนแห่งSipán ในพิพิธภัณฑ์แห่งนี้
คุณจะพบกับหลายสิ่งที่ต้องดู และเรียนรู้ คุณจะค้นพบข้อก่อน -
วัฒนธรรมอินคาที่คุณอาจจะไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับก่อน และมากกว่า

คุณไม่เคยรู้ว่า ปกติเชื่อมโยงกับเปรูอาณาจักรอินคา

peruvian colonial

architecture

สถาปัตยกรรมอาณานิคมเปรู

สถาปัตยกรรมในยุคอาณานิคมของเปรูเป็นการผสมผสานระหว่าง
รูปแบบของยุโรปที่สัมผัสกับอิทธิพลของจินตภาพของชนพื้นเมือง

นักวิชาการในยุคแรกมีแนวโน้มที่จะมองว่าการครอบครอง
สถาปัตยกรรมและศาสนาของสเปนเป็นไปอย่างสมบูรณ์และ
รวดเร็ว แต่ประวัติศาสตร์การแก้ไขเน้นย้ำถึงบทบาทที่ยั่งยืนของ
ชนพื้นเมืองในสถาปัตยกรรมทางศาสนา [1]สองในตัวอย่างที่รู้จัก
กันดีที่สุดของระยะเวลาที่เรเนซองส์เป็นวิหารซันโตโดมิงโกและ
โบสถ์ซานตาคลาราในกุสโก หลังจากช่วงเวลานี้ส่วนผสมทาง

วัฒนธรรมถึงการแสดงออกที่ดียิ่งขึ้นในบาร็อค ตัวอย่าง
สถาปัตยกรรมบาโรกในเปรู ได้แก่คอนแวนต์ของ San Francisco

de Lima , โบสถ์Compañíaและด้านหน้าของUniversity of
Cuzcoและโดยรวมแล้วโบสถ์San AgustínและSanta Rosa of

Arequipaซึ่งเป็นเลขชี้กำลังที่สวยงามกว่า

Uros-bolivia
หมู่บ้านลอยน้ำ

ชาวอูรู (Uru) หรืออูรอส (Uros) ใช้ชีวิตอยู่กับทะเลสาบมาเกือบ
4,000 ปีแล้ว ไม่ไกลจากเมืองปูโน ประเทศเปรู ตามแนวชายแดน
โบลิเวีย ชาวบ้านราว 1,200 คน อาศัยอยู่บนเกาะกลางน้ำที่ราวกับ
เป็นหมู่บ้านเทพนิยาย สร้างขึ้นจากฟางต้นกกพื้นเมือง มีชื่อว่า โทโท
รา โทโทรา ถูกใช้ครั้งแรกเมื่อหลายศตวรรษก่อนเพื่อสร้างที่อยู่อาศัย
บนทะเลสาบติติกากา (Titicaca) โดยครอบครัวชาว Uro-Aymara มี
เอกลักษณ์ในวิถีชีวิตด้วยการสร้างบ้านของพวกเขาบนผืนน้ำ หลัง
จากสร้างฐานดินเหนียวให้แข็งแรงซึ่งประกอบขึ้นจากก้อนดินที่ผูก
ติดกัน ชาวอูรอสก็ตัดพุ่มไม้ขนาดใหญ่ของต้นโทโทราแล้วสานเข้า
ด้วยกัน จากนั้นจะเรียงต่อกันเป็นชั้นๆ เพื่อสร้างเกาะต่างๆ นับสิบ
เกาะในพื้นที่ ซึ่งมีกระท่อมสำหรับนอน และพื้นที่ทำกิน แล้วยึดสิ่ง

ก่อสร้างเหล่านั้นกับริมทะเลสาบโดยใช้ไม้ยาว และเชือก
แม้ว่าต้นกกโทโทรา อาจผุพังไปตามกาลเวลา แต่ชาวบ้านก็สามารถ
เปลี่ยนกกได้โดยเป็นการเติมขึ้นจากด้านบน โดยปล่อยให้กกด้านล่าง

นั้นย่อยสลายไปตามธรรมชาติ

Chan Chan
แหล่งโบราณคดี Chan Chan

Chan Chan ตั้งอยู่บนชายฝั่ งตะวันตกของเปรู และอยู่ห่างจากตรูฮีโย
ประมาณ 10 กิโลเมตร เมืองนี้เป็นเมืองสมัยก่อนโคลัมบัสเดินทางมา
ถึงทวีปอเมริกาที่ใหญ่ที่สุดในทวีป และได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดก

โลกโดย UNESCO เคยเจริญรุ่งเรืองตั้งแต่ประมาณปี 1000 จน
กระทั่งถูกชาวอินคาเข้าโจมตีและชนะในปี 1470 ชื่นชมความงามของ
งานแกะสลักอันประณีตที่ตกแต่งผนังวัง คุณอาจสังเกตเห็นว่าที่นี่มี
ศิลปะธีมมหาสมุทรมากมาย เช่น คลื่น ปลา และนกทะเล ด้วยทำเลที่ตั้ง
อยู่ใกล้มหาสมุทร ชีวิตทางทะเลจึงเป็นส่วนสำคัญในเรื่องอาหารการกิน
วิถีชีวิต และความเชื่อทางศาสนาของชาว Chimú นอกจากนี้ยังมีงาน

ศิลปะอื่นๆ ที่แสดงถึงบุคคลในตำนานเก่าแก่

ห นู ต ะ เ ภ า

หนูตะเภา (อังกฤษ: Guinea pig, Cavy, ชื่อวิทยาศาสตร์: Cavia porcellus) เป็ นสิ่ง
มีชีวิตที่จัดอยู่ในไฟลัมสัตว์มีแกนสันหลัง ชั้นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมประเภทฟั นแทะ ชนิด

หนึ่ง มีถิ่นกำเนิดมาจากทวีปอเมริกาใต้ แถบประเทศเปรู เป็ นสัตว์เลี้ยง และสัตว์
ทดลองที่ได้รับความนิยม



ในประเทศไทย ยังนิยมเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า หนูแกสบี โดยมักใช้กับสายพันธุ์สัตว์เลี้ยง
จากต่างประเทศที่ได้รับการพัฒนา มีลักษณะภายนอกแตกต่างจากหนูตะเภาทั่วไปที่มี

ในประเทศไทย ไม่ปรากฏการใช้ชื่อนี้ในภาษาอื่น

ลิงแทมมารีนจักรพรรดิ

ลิงแทมมารินจักรพรรดิ หรือ EMPEROR TAMARIN ชื่อวิทยาศาสตร์
SAGUINUS IMPERATOR เชื้อสายลิง TAMARIN เป็ นลิงขนาดเล็ก พวก
มันได้รับชื่อนี้มาจากหนวดสีขาวที่งอนยาวจนดูคล้ายกับหนวดของ จักรพรรดิ

WILHELM II แห่งเยอรมัน
ลำตัวมีความยาวประมาณ 22 – 27 ซม. ส่วนหางยาว 35 – 41 ซม. และมี
น้ำหนักประมาณ 900 กรัม ขนที่ปกคลุมร่างกายมีสีเทาและหางสีน้ำตาล มัก

อาศัยอยู่ร่วมกันเป็ นฝู งเล็กๆ จำนวน 20 ตัว

ถิ่ นอาศัยของพวกมันจะอยู่ทิศตะวันตกเฉียงใต้บริเวณลุ่มน้ำอเมชอนโดยมาก
จ ะ อ า ศั ย อ ยู่ ใ น ที่ ร า บ ลุ่ ม แ ล ะ ป่ า ฝ น บ น เ ทื อ ก เ ข า แ ล ะ พ บ ไ ด้ บ ริ เ ว ณ ป่ า ฝ น บ น ที่ ร า บ
ต่ำของเปรูและบราซิล พวกมันออกหากินในตอนกลางคืน อาหารของพวกมัน

โ ด ย ม า ก ก็ จ ะ คื อ ผ ล ไ ม้ ห รื อ ด อ ก ไ ม้



ลิงแทมมารินจักรพรรดิจะสืบพันธุ์ครั้งแรกเมื่ออายุ 16-20 เดือน โดยมีระยะ
เวลาตั้งท้อง 6 เดือน การผสมพันธุ์ขึ้นอยู่กับความพร้อมของอาหาร การให้
กำ เ นิ ด ด ส่ ว น ใ ห ญ่ เ กิ ด ขึ้ น ใ น ช่ ว ง ฤ ดู ฝ น เ มื่ อ แ ห ล่ ง อ า ห า ร มี ค ว า ม อุ ด ม ส ม บู ร ณ์

โดยตัวเมียจะผสมพันธุ์กับตัวผู้หลายตัวเพื่อเพิ่ มโอกาสในการมีลูกเพศผู้
เนื่องจากมีความเป็ นไปได้ที่ลูกคนใดคนหนึ่งจะนำยีนของตนไปสู่รุ่นต่อไป

สิงโตทะเลอเมริกาใต้

สิงโตทะเลอเมริกาใต้ ( OTARIA วัสเซนส์เดิมOTARIA BYRONIA ) เรียกว่าสิงห์
ทะเลภาคใต้และสิงโตทะเล PATAGONIANเป็ นสิงโตทะเลพบบนชายฝั่ งตะวันตก

และตะวันออกเฉียงใต้ของทวีปอเมริกาใต้ มันเป็ นเพียงสมาชิกของ
ประเภทOTARIA ชนิดนี้เป็ นอย่างสูงที่แต๊ะอั๋ง DIMORPHIC ตัวผู้มีหัวที่ใหญ่และ
แผงคอที่โดดเด่น พวกมันกินปลาและเซฟาโลพอดเป็ นหลักและลากออกไปบน
ทรายกรวดหิน หรือกรวดชายหาด ในประชากรส่วนใหญ่ เพศผู้ที่ผสมพันธุ์มีทั้ง

อ า ณ า เ ข ต แ ล ะ ฮ า เ ร็ ม ซึ่ ง ห ม า ย ค ว า ม ว่ า พ ว ก มั น ส ร้ า ง อ า ณ า เ ข ต ก่ อ น แ ล้ ว จึ ง
พยายามต้อนตัวเมียเข้ามา ประชากรโดยรวมของสปีชีส์นี้ถือว่าคงที่ ประมาณ

265,000 ตัวสัตว์

ปลากะตักเปรู

anchoveta เปรู ( Engraulis ringens ) เป็นสายพันธุ์ของปลาของปลากะตัก
ครอบครัวEngraulidaeจากตะวันออกเฉียงใต้ของมหาสมุทรแปซิฟิก มันให้ผลผลิตที่จับได้
มากกว่าปลาธรรมชาติชนิดอื่นๆในโลก โดยมีการเก็บเกี่ยวประจำปีอยู่ระหว่าง 4.2 ถึง 8.3
ล้านตันในปี 2551-2555 การผลิตเกือบทั้งหมดใช้สำหรับอุตสาหกรรมปลาป่น ปลากะตัก

ของเปรูอาจเป็ นปลาที่มีมากที่สุดในโลก

ปลากะตักของเปรูพบได้ในมหาสมุทรแปซิฟิกตะวันออกเฉียงใต้นอกเปรูและชิลีและมักพบ
ในโรงเรียนขนาดใหญ่ภายในระยะทาง 80 กม. (50 ไมล์) จากชายฝั่ ง พวกเขาอาศัยอยู่ได้
นานถึง 3 ปี ถึง 20 ซม. (8 นิ้ว) พวกเขาผสมพันธุ์ครั้งแรกเมื่ออายุประมาณ 1 ปีและยาว
10 ซม. (4 นิ้ว) ในขณะที่เก็บเกี่ยวได้เร็วที่สุดเท่าที่อายุ 6 เดือนและความยาว 8 ซม. (3 นิ้ว)
Anchoveta กำลังคิดว่าก่อนหน้านี้ส่วนใหญ่จะกินแพลงก์ตอนพืชขนาดเล็กแพลงก์ตอน
สัตว์และตัวอ่อน อย่างไรก็ตาม ผลงานล่าสุดแสดงให้เห็นว่าปลากะตักได้รับพลังงานส่วน

ใหญ่จากแพลงก์ตอนสัตว์ที่มีขนาดใหญ่กว่า ซึ่งรวมถึงแมโครซูแพลงตอน
Krillและcopepodsขนาดใหญ่เป็ นส่วนประกอบทางอาหารที่สำคัญที่สุด

ข้าวสาลี

ข้าวสาลี เป็นพืชจำพวกธัญพืช ปลูกมากในแถบประเทศตะวันออกกลาง เหนือ
เส้นศูนย์สูตร หรือในเขตอบอุ่น หรือเขตหนาวบางเขต เมล็ดข้าวสาลีจะมีแป้งเป็นส่วน
ประกอบอยู่ประมาณ 70% และมีแร่ธาตุอื่น ๆ อีกเป็นองค์ประกอบ 30% ต้นข้าวสาลี

ประกอบไปด้วยธาตุอาหารมากกว่า 100 ชนิด ซึ่งรวมทั้งแร่ธาตุหลัก ๆ ที่ร่างกาย
ต้องการทุกตัว แร่ธาตุรองที่ร่างกายต้องการในปริมาณเล็กน้อย วิตามินในกลุ่มบี
คอมเพล็กซ์ครบถ้วน นอกจากนี้ยังเป็นหนึ่งในเรื่องของแหล่งโปร – วิตามินเอ ที่สูง
ที่สุดในบรรดาอาหารต่าง ๆ รวมทั้งมีวิตามินซี อี และเค เป็นจำนวนมาก น้ำต้นข้าวสาลี
มีโปรตีนอยู่ 25 % ซึ่งเป็นเปอร์เซ็นต์ที่สูงมากกว่าเมื่อเทียบกับเนื้อปลา ไข่ ผลิตภัณฑ์
นม หรือถั่วต่าง ๆ มากไปกว่านี้ยังมีสารต้าน เชื้อรา สารต้านพิษจากเชื้อราที่เรียกว่า

laetrile อีกด้วย

นกโฮอัตซิน

ยังเป็นที่รู้จักกันเป็นนกสัตว์เลื้อยคลาน , นกเสนียด , stinkbirdหรือCanje ไก่ฟ้าเป็น
สายพันธุ์เขตร้อนของนกที่พบในหนองน้ำชายฝั่ งป่าไม้และป่าชายเลนของอเมซอน

และOrinoco อ่างในอเมริกาใต้ มันเป็นเรื่องน่าทึ่งสำหรับการมีลูกไก่ที่มีกรงเล็บทั้งสอง
ปีกของพวกเขาหลัก

โฮอัตซินมีขนาดเท่าไก่ฟ้ามีความยาวรวม 65 เซนติเมตร (26 นิ้ว) คอยาวและหัวเล็ก มี
ใบหน้าสีน้ำเงินที่ไม่มีขนและมีตาสีน้ำตาลแดงและหัวของมันมียอดแหลมแหลมเป็นรูฟั ส

หางยาวเป็นเขม่าดำสีน้ำตาลเป็นวงกว้างปลายแหลมสีน้ำตาลอมเหลือง ส่วนบนมีสี
น้ำตาลเข้ม สีน้ำตาลอมน้ำตาลเข้มที่ส่วนปีกและมีลายบนเสื้อคลุมและต้นคอ ส่วนภายใต้

หนังในขณะที่ crissum (คน undertail ขนอ่อนรอบโสโครก ), พรรค , underwing ขน
อ่อนและสีข้างจะอุดมไปด้วย rufous- เกาลัดแต่นี้เป็นส่วนใหญ่มองเห็นได้เมื่อเปิดปีก
ของมัน hoatzin เป็นมังสวิรัติกินใบและผลไม้และมีระบบการย่อยอาหารผิดปกติที่มีการ
ขยายการปลูกพืชที่ใช้สำหรับการหมักของเรื่องผักในลักษณะกว้างคล้ายกับระบบการย่อย
อาหารของสัตว์เคี้ยวเอื้อง ชื่ออื่นของ "นกเหม็น" มาจากกลิ่นเหม็นของนก ซึ่งเกิดจากการ

หมักอาหารในระบบย่อยอาหาร

วิกุญ่า vicuna

วิคูญาเป็นญาติของลามะและตอนนี้เชื่อ
กันว่าเป็นบรรพบุรุษของอัลปาก้า ใน
บ้าน ซึ่งถูกยกขึ้นเพื่อเป็นเสื้อคลุมของ
พวกเขา Vicuñas ผลิตขนแกะ ชั้นดี
จำนวนเล็กน้อย ซึ่งมีราคาแพงมาก
เพราะสัตว์สามารถตัด ได้ ทุกๆ สามปี
เท่านั้น และต้องถูกจับมาจากป่า เมื่อถัก
เข้าด้วยกัน ผลลัพธ์จากวูคูญาจะนุ่มและ
อุ่นมาก ชาวอินคา เห็น คุณค่าของ
วิกุญา อย่างสูงสำหรับขนแกะของพวก
เขา และเป็นการขัดต่อกฎหมายสำหรับ
ทุกคน ยกเว้นราชวงศ์ที่สวมเสื้อผ้าวิ
กุญา วันนี้ vicuña เป็นสัตว์ประจำชาติ
ของเปรูและปรากฏบนเสื้อคลุมแขนของ
ชาวเปร

พฤติกรรมของ vicuñas คล้ายกับพฤติกรรมของ
guanacos พวกมันเป็นสัตว์ที่ขี้อายมากและมักถูกปลุกเร้า
โดยผู้บุกรุกได้ง่าย เนื่องจากการได้ยินที่ไม่ธรรมดาของพวก
มัน เหนือสิ่งอื่นใด เช่นเดียวกับกัวนาโก พวกมันมักจะเลีย
หินปูนและหิน ซึ่งอุดมไปด้วยเกลือ และดื่มน้ำเกลือด้วย
อาหารของพวกเขาส่วนใหญ่ประกอบด้วยหญ้าเตี้ยซึ่งเติบโต
เป็นกอบนพื้นดิน

งูโบอาสายรุ้ง

สีของมันเป็นสีน้ำตาลหรือสีแดงเข้ม
บนตาชั่งมีจุดสีขนาดใหญ่ เส้นของแต่ละ
จุดคือวงแหวนสีเข้ม ด้านของงูเหลือมมี
สีเข้มและเล็กกว่ามากที่พวกเขาคุณ
สามารถเห็นแถบสว่าง ท้องเป็นกลุ่ม
ของจุดด่างดำที่มีขนาดเล็ก เมื่อ
แสงแดดตกบนเกล็ดของงูเหลือมคุณ
สามารถเพลิดเพลินกับสายตาที่น่าตื่นตา
ตื่นใจ มันเริ่มเปล่งปลั่งและประกายระยิบ
ระยับด้วยคลื่ นสีรุ้งหลายสี

สัตว์เลื้อยคลานชนิดนี้แพร่กระจายไปทั่วทุกมุมโลก ส่วนใหญ่
มักพบในดินแดนใกล้ปานามา มีโอกาสที่จะเห็นงูชนิดนี้ใน
อเมริกาใต้ พบบ่อยในตอนเหนือ บางชนิดอาศัยอยู่บนเกาะขอ
งมาร์การิต้าและโตเบโก อาศัยอยู่ในอเมริกา ส่วนใหญ่มักพบใน
เขตร้อนที่อิ่มตัวกับความชื้นเช่นเดียวกับในเขต savannas ใน
ปารากวัยคุณสามารถหพบเจอมันได้ พวกมัน
ยังพบในบราซิล
บางครั้งสายพันธุ์ของสัตว์เลื้ อยคลานเหล่านี้พบในหมู่เกาะ
อินเดียตะวันตกอีกด้วย
อาหารของงูโบอาสายรุ้งคือ หนูและนกขนาดเล็ก

เต่าบกเท้าเหลือง

เต่าเท้าเหลืองเป็นเต่าขนาดใหญ่ ที่ใหญ่
เป็นอันดับห้าของโลก รองจากเต่ายักษ์
( Aldabrachelys gigantea ), เต่ายักษ์
กาลาปากอส ( Chelonoidis nigra ),
เต่าเดือยแอฟริกัน และเต่าป่าเอเชีย
ขนาดโดยทั่วไปเฉลี่ย 40 ซม. ตัวที่ใหญ่
ที่สุดที่รู้เคยเจอคือตัวเมียที่มีความยาว 94
ซม. พวกมันคล้ายกับเต่าเท้าแดงมาก และ
บางครั้งอาจแยกแยะได้ยาก ซึ่งทำให้เกิด
ความสับสนเล็กน้อยเกี่ยวกับชื่อ

กระดอง เป็นรูปไข่ยาวกับด้านขนานและกลับสูงโดมที่เป็น
แบนโดยทั่วไปตาม vertebrals มีกระดูกสันหลังห้าส่วน
กระดูกซี่โครงสี่คู่ ขอบสิบเอ็ดคู่ ไม่มีกระดูกก้นกบ (ส่วนขอบ
เหนือคอ) และกระดูกเหนือส่วนท้ายขนาดใหญ่ที่ไม่มีการแบ่ง
แยก (ส่วนขอบเหนือหาง) ขอบด้านหน้าและด้านหลัง (ร่อง
ตามขอบของกระดอง) มีรอยหยักเล็กน้อยที่ด้านหน้าและด้าน
หลังของเต่าเท้าเหลืองอายุน้อย กระดองมีสีน้ำตาลปนเหลือง
ถึงน้ำตาลเข้มหรือแม้แต่สีดำที่ขอบเกล็ด ในแต่ละ มีสีเหลือง
อ่อน, สีส้มหรือสีน้ำตาลอ่อนและผสมผสานเข้าไปในกระดองสี
เข้ม

ลามาหรือลามะ

ลามามีต้นกำเนิดจากที่ราบตอนกลางของ
อเมริกาเหนือ ในช่วง 40 ล้านปีที่ผ่านมา

แล้วพวกมันก็ได้อพยพไปยัง อเมริกาใต้
เมื่อประมาณ 3 ล้านปีที่ผ่านมา เมื่อถึงช่วง
ปลาย ยุคน้ำแข็ง (10,000-12,000 ปีก่อน)

สัตว์ตระกูล อูฐ ก็สูญพันธุ์ไปจาก
อเมริกาเหนือแล้ว ณ ปี ค.ศ. 2007 มีลามา
และ อัลปากา กว่า 7 ล้านตัวในอเมริกาใต้

และเนื่องจากการนำเข้าจากอเมริกาใต้ใน
ช่วงปลายศตวรรษที่ 20 ทุกวันนี้จึงมียา
มากว่า 158,000 ตัว รวมถึงอัลปากาอีก
กว่า 100,000 ตัวใน สหรัฐอเมริกา และ

แคนาดา

ลามามีส่วนสูงในช่วงโตเต็มวัยอยู่ที่ระหว่าง 1.70 เมตร ถึง 1.80

เมตร โดยวัดจากส่วนบนสุดของหัว พวกมันมีน้ำหนักตัวอยู่ระหว่าง
130-200 กิโลกรัม ในช่วงแรกเกิด เกรีย ( cria ) จะมีช่วงน้ำหนักที่
ระหว่าง 9-14 กิโลกรัมลามามีช่วงชีวิตที่ประมาณ 20-30 ปีขึ้นอยู่

กับการดูแล ยามาเป็นสัตว์สังคมและอาศัยร่วมกับลามาตัวอื่น ๆ ใน

ลักษณะของ ฝูงสัตว์ ขนสัตว์ที่ผลิตจากลามาจะมีความนุ่มมากและ
ปราศจาก ลาโลนิน (ไขจากขนสัตว์) ยามาเป็นสัตว์ที่เฉลียวฉลาด

และสามารถเรียนรู้งานง่าย ๆ ได้หลังจากทำซ้ำเพียงไม่กี่ครั้ง เมื่อ
แบกสัมภาระ ลามาสามารถแบกสิ่งของได้ราวร้อยละ 25-30 ของ
น้ำหนักตัวในการเดินทางในระยะ 8-13 กิโลเมตร

นกแก้วอะเมซอน

เฟสทีฟ

นกแก้วอเมซอนเป็นนกแก้วในสกุล
อ เม ซอน เป็นนกแก้วหางสั้นขนาดกลางที่
มีถิ่นกำเนิดในทวีปอเมริกาโดยมีตั้งแต่อเม
ริกาใต้ไปจนถึงเม็กซิโกและแคริบเบียน อเม
ซอนเป็นหนึ่งในนกแก้ว 92 สกุลที่ประกอบ
ขึ้นเป็นสกุล Psittaciformes และอยู่ในวงศ์
Psittacidaeซึ่งเป็นหนึ่งในสามตระกูลของ
นกแก้วตัวจริง ประกอบด้วยประมาณ
สามสิบชนิด อเมซอนส่วนใหญ่เป็นสีเขียว
โดยเน้นสีที่ขึ้นอยู่กับสายพันธุ์และสามารถ
ค่อนข้างสดใส พวกมันกินเมล็ดพืชเป็นหลัก
และผลไม้เสริมด้วยสารใบ
นกแก้วอเมซอนจำนวนมากมีความสามารถในการเลียนแบบคำ
พูดของมนุษย์และเสียงอื่นๆ ส่วนหนึ่งด้วยเหตุนี้ พวกมันจึงเป็นที่
นิยมในฐานะสัตว์เลี้ยงหรือนกแก้วที่เป็นเพื่อนกัน และ
อุตสาหกรรมขนาดเล็กได้พัฒนาขึ้นในการเพาะพันธุ์นกแก้วใน
กรงขังสำหรับตลาดนี้ ความนิยมนี้ทำให้นกแก้วหลายตัวถูกพราก
ไปจากป่าจนถึงขนาดที่บางสายพันธุ์ถูกคุกคาม สหรัฐอเมริกาและ
สหภาพยุโรปได้จับนกแก้วป่าเพื่อการค้าสัตว์เลี้ยงอย่างผิด
กฎหมาย เพื่อพยายามช่วยปกป้องประชากรป่า ประชากรนกแก้
วอเมซอนที่ดุร้ายสามารถพบได้ในส่วนต่างๆของโลก รวมถึงใน
แอฟริกาใต้ยุโรปและเมืองใหญ่ในทวีปอเมริกา

Pacas ปากา

ปากาที่ราบต่ำมีขนหยาบไม่มีขนมีสี
น้ำตาลเข้มถึงดำที่ลำตัวด้านบนและมีสี
ขาวหรือเหลืองที่ใต้ท้อง โดยปกติจะมี
จุดสีขาวสามถึงห้าแถวตามด้านข้างกับ
พื้นหลังสีเทาเข้ม มีขาที่แข็งแรงหนา
โดยมีตัวเลขสี่หลักอยู่ที่เท้าและห้าตัวที่
เท้าหลัง (ตัวแรกและตัวที่ห้าจะลดลง)
เล็บทำหน้าที่เหมือนกีบ หางสั้นและไม่มี
ขน ส่วนโค้งโหนกแก้มขยายออกด้าน
ข้างและด้านหลังและใช้เป็นห้องสะท้อน
เสียงซึ่งเป็นลักษณะเฉพาะของสัตว์
เลี้ยงลูกด้วยนม

ปากาที่ราบลุ่มส่วนใหญ่ออกหากินเวลากลางคืนและโดด
เดี่ยวและไม่เปล่งเสียงมากนัก มันอาศัยอยู่ในแหล่งที่อยู่
อาศัยในป่าใกล้น้ำโดยเฉพาะอย่างยิ่งแม่น้ำที่เล็กและขุด
โพรงง่ายๆประมาณ 2 เมตร ใต้ผิวน้ำ ปากาที่ราบลุ่มเป็น
สัตว์ที่ว่ายน้ำเก่งมาก

ปากาที่โตเต็มวัยจะมีน้ำหนักอยู่ที่ประมาณ 6 ถึง 12
กิโลกรัม ปากาจะออกลูกแค่ครั้งละ 1-2ตัวเท่านั้น และพวก
มันจะมีลูกปีละ 1-3 ครั้ง โดยมีอายุครรภ์ประมาณ
115-120 วัน ปากาจะมีชีวิตอยู่ได้ถึง 13 ปี

ปลาทูน่าครีปเหลือง

ปลาทูน่าครีบเหลืองเป็นปลาที่อาศัยอยู่ในทะเลเขตร้อนที่อุณหภูมิของน้ำ 15-31
องศาเซลเซียส บริเวณละติจูด 52 องศาเหนือ ถึง 45 องศาใต้ ลองกิจูด 180
องศาตะวันตก ถึง 180 องศาตะวันออก อาศัยอยู่ตั้งแต่ระดับผิวน้ำจนถึงน้ำลึก
250 เมตร พบแพร่กระจายอยู่ทั่วไปแต่ไม่พบในทะเลเมดิเตอเรเนียน เป็นปลา
ที่มีการอพยพย้ายถิ่นอยู่ตลอดเวลา โดยปกติจะอยู่ในระดับผิวน้ำจนถึงระดับลึก
100 เมตร มักอาศัยอยู่เหนือระดับชั้นเทอร์โมไคลน์ และมักอาศัยอยู่บริเวณแนว
สันเขาใต้น้ำบางครั้งพบรวมฝูงอยู่กับพวกปลาโลมาหรืออยู่กับขยะที่ล่องลอยใน
มหาสมุทร อาหารเป็นปลา หมึก และพวกปูและกุ้ง ปลาทูน่าครีบเหลืองจะมี

ความอ่อนไหวกับปริมาณออกซิเจนที่ละลายอยู่ในน้ำที่มีปริมาณต่ำ
ลักษณะที่เห็นได้ชัดของปลาทูน่าครีบเหลืองคือ ความกว้างที่สุดของลำตัวปลา
อยู่บริเวณกึ่งกลางของครีบหลังอันแรก ครีบหลังอันแรกแยกออกจากครีบหลัง
อันที่สองอย่างชัดเจน ครีบหูมีความยาวถึงกึ่งกลางของฐานครีบหลังอันที่สอง
ในปลาทูน่าขนาดใหญ่ ครีบหลังอันที่สองและครีบก้นมีขนาดยาวมาก (ยาวกว่า
ความยาวของครีบหลัง 20%) เมื่อผ่าท้องออกดูจะพบว่าด้านล่างของตับจะไม่
ลาย ด้านหลังเป็นสีน้ำเงินดำ แล้วค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีเหลือง และสีน้ำเงินด้าน

เพนกวินฮัมโบลต์

เพนกวินฮัมโบลต์ หรือ เพนกวินเปรู (อังกฤษ: Humboldt penguin,
Peruvian penguin) หรือ ปาตรังกา (สเปน: Patranca) เป็น
เพนกวินชนิดหนึ่ง มีชื่อวิทยาศาสตร์ว่า Spheniscus humboldti
จัดเป็นเพนกวินขนาดกลาง มีความสูงเมื่อโตเต็มที่ประมาณ 40

เซนติเมตร น้ำหนักประมาณ 5 กิโลกรัม เมื่อโตเต็มที่มีจุดเด่นคือ มีสีดำ
คาดที่หน้าอก บริเวณใต้คอและรอบดวงตาสีขาว จะงอยปากเป็นเนื้อ
สีชมพู
พบกระจายพันธุ์อยู่บริเวณชายฝั่ งทะเลด้านมหาสมุทรแปซิฟิกในทวีป

อเมริกาใต้ทางแถบประเทศเปรูและชิลี และถือว่าเป็นเพนกวินเพียงชนิด
เดียวที่สามารถพบได้ในพื้นที่แห้งแล้งอย่างทะเลทราย [2]ออกลูกเป็นไข่
ครั้งละ 2 ฟอง อาศัยอยู่บริเวณชายฝั่ งและโขดหินริมทะเล โดยตัวผู้เป็น
ฝ่ายกกไข่ ทำรังด้วยการขุดโพรงตามพุ่มไม้หรือป่าละเมาะริมทะเล สร้าง
รังด้วยก้อนหิน กิ่งไม้หรือใบไม้ เป็นสัตว์สังคมอยู่เป็นฝูงเล็ก ๆ ติดต่อ
สื่อสารกันด้วยเสียงร้อง [3] ลูกเพนกวินฮัมโบลต์ที่ยังช่วยเหลือตัวเองไม่
ได้ เมื่อพ่อแม่นกมิได้อยู่ดูแล จะมีการป้องกันตัวเองด้วยการถ่ายมูลใส่ผู้

คุกคามหรือหันหลังถีบเศษหินเศษกรวดใส่

ตั๊กแตนกิ่งไม้มีรูปร่าง

ตั๊กแตนกิ่งไม้มีรูปร่าง และสีสันคล้ายก้านไม้เล็ก ๆ เป็นที่สุด ถ้า
เกาะนิ่ง ไม่ขยับเขยื้อนอยู่กับกิ่งไม้แล้วก็จะดูกลมกลืนไปกับกิ่งไม้นั้น
ทั้งรูปร่าง และสีตัว อาจลวงตาได้ไม่เฉพาะแต่มนุษย์เท่านั้น แม้แต่
สัตว์ที่มีสายตาไว เช่น นกก็ยังมอง หาตัวตั๊กแตนกิ่งไม้ได้ยาก นับ

เป็นการป้องกันตัวเองให้รอดจากศัตรูได้ดีเยี่ยมอย่างหนึ่ง

ต้นโคคา


ต้นโคคามีลักษณะคล้ายพุ่มไม้หนามและเติบโตได้

สูง 2 ถึง 3 เมตร (7 ถึง 10 ฟุต) กิ่งก้านตั้ง
ตรง ใบจะบาง ทึบแสง วงรี และเรียวที่ปลาย

ลักษณะการทำเครื่องหมายของใบ
เป็นareolatedส่วนล้อมรอบด้วยเส้นสองเส้น
โค้งยาวหนึ่งบรรทัดในแต่ละด้านของกะบังลม
และที่เห็นได้ชัดเจนมากขึ้นในการที่อยู่ภายใต้

ใบหน้าของใบ

ข้าวโพด

ข้าวโพดมีใบลักษณะยาวรี คล้ายพืชตระกูล
หญ้าทั่วไป ประกอบด้วยตัวใบ กาบใบ และ
เขี้ยวใบ ลักษณะของใบรวมทั้งสีของใบแตก
ต่างกันไป แล้วแต่ชนิดของพันธุ์ บางพันธุ์ใบสี
เขียว บางพันธุ์ใบสีม่วง และบางพันธุ์ใบลาย
จำนวนใบก็เช่นเดียวกันอาจมีตั้งแต่ ๘-๔๘ ใบ

ดอก ... ภาพแสดงการเจริญเติบโตของ
ข้าวโพด

พริก

พริก (Prik) เป็นพืชผักสมุนไพร มีทรงพุ่มขนาดเล็ก มี
ลำต้นกลมๆ มีสีเขียว ใบมีลักษณะทรงเรียวรี ปลายใบ
แหลม ใบเรียบมัน มีสีเขียว ดอกมีลักษณะรูปแตร กลีบ
ดอกมีสีขาว ผลเป็นผลเดี่ยว มีลักษณะทรงรี ทรงกลมรี
ปลายผลเรียว มีขนาดเล็ก มีขนาดใหญ่ ตามสายพันธุ์
ผิวเปลือกหนาลื่นเป็นมัน ผลดิบมีสีเขียวอ่อน ผลสุกมีสี

แดง สีส้ม หรือสีเหลือง ตาม

ปลาช่อนยักษ์อะเมซอน

ลักษณะ มีรูปร่างคล้ายปลาช่อน เป็นปลาที่มีขนาดใหญ่เกล็ด
มีขนาดใหญ่ มี สีดำ เงาเป็นมัน ครีบบน ครีบล่าง มีตำแหน่ ง
ค่อนไปทางหาง มีแถบ สีแดง ส้ม ตัดกับพื้นสีดำ ลำตัวค่อน
ข้างกลมและเรียวยาว ส่วนหัวมีลักษณะแข็งและ มีน้ำหนั ก
มาก ส่วนลำตัวด้านท้ายมีลักษณะแบนกว้าง

ขนาดของปลา เป็นปลาที่เจริญ การขยายพันธุ์ ในฤดูผสม
เติบโตที่ไว ภายในเวลา1–2 ปี พันธุ์ในช่วงเดือนธันวาคมถึง
สามารถมีน้ำหนั กตัวเพิ่มขึ้นถึง เดือนพฤษภาคมของทวีป
3–5 เท่าได้ ปลาที่โตเต็มที่เท่าที่ อเมริกาใต้ แม่ปลา 1 ตัว
มีการบันทึกสถิติไว้คือยาว สามารถมีไข่ได้เป็นหมื่นฟอง
4.5 ม. น้ำหนั กกว่า 400 กก. และจะฟักเป็นตัวในเวลา
ประมาณ 3-4 วัน ส่วนปลาที่
การกินอาหาร จะกินปลาและ สมบูรณ์เต็มที่ สามารถวางไข่
สัตว์น้ำขนาดเล็ก โดยใช้ลิ้นที่ ได้ถึง 180,000 ฟอง
แข็งเป็นกระดูกนั้ นบดอาหาร
กับเพดานปาก

แหล่งที่พบ พบในแม่น้ำแอมะ
ซอนและลุ่มน้ำสาขาใน ทวี
อเมริกาใต้ โดยชาวพื้นเมืองจะ
เรียกว่า ปีรารูกู
ชาวพื้นเมืองที่ ประเทศเปรู จะ
เรียกว่า ไปเช

นกอินทรีฮาร์ปี

เป็นสายพันธุ์อินทรี ที่อยู่ในเขตร้อนของ ฆ่าเหยื่อด้วยการกด
ทวีปอเมริกา นกอินทรีฮาร์ปีเป็นนกล่าเหยื่อ กรงเล็บ หางของมัน
ที่มีขนาดใหญ่และมีพลังมากที่สุดในทวีป ยาวและใหญ่กว่าแร็พ
อเมริกาและมีขนาดใหญ่ที่สุดท่ามกลางสาย เตอร์ตัวอื่น ซึ่งมันมี
พันธุ์อินทรีที่ยังมีอยู่ในโลก ความคล่องแคล่ว
มากกว่าในพื้นที่ที่มีใบ
ที่อยู่อาศัยของมันคือ
ป่าต่ำของเปรู

อาหาร เหยื่อหลักของมันคือ การผสมพันธุ์ ระยะห่างเฉลี่ยระหว่าง
สั ตว์เลี้ยงลูกด้วยนมที่อาศั ย รังคือ 7.4 กม. พื้นที่ที่ไม่ค่อยเหมาะคือ
อยู่บนต้นไม้และอาหารส่ วน ที่มีป่าไม้กระจัดกระจาย นกอินทรีฮาร์
ใหญ่แสดงให้เห็นว่าเน้ นไปที่ ปีตัวเมียวางไข่สี ขาวสองฟองในรังไม้
สลอธ และ ลิง ขนาดใหญ่ซึ่งโดยทั่วไปจะมีขนาด
1.2 ม. และ 1.5 ม.

อินทรีฮาร์ปีเพศเมียโตเต็มวัยจะสูงถึง 91 เซนติเมตรและหนั กถึง 10
กิโลกรัม ด้วยกันขณะที่ตัวผู้จะมีน้ำหนั กน้ อยกว่าและตัวเล็กกว่าน้ำหนั ก
ของตัวผู้จะประมาณ4 หรือ 4.8 กิโลกรัม อินทรีฮาร์ปี้ นั บเป็นนั กล่าที่อยู่
เกือบบนสุดของห่วงโซ่อาหารในธรรมชาติจะเป็นรองก็แค่เสื อจากัวร์

นกมาร์คอว์ มิลิทารี่

มิลิทารี่มาคอร์ หรือ มาคอร์ทหาร พฤติกรรม พวกเขามักจะ
เป็นมาคอร์ขนาดใหญ่ ความยาวหัว ได้ยินนานก่อนที่จะเห็น เป็น
ถึงปลายหาง ประมาณ 30 นิ้ ว นกที่มีเสี ยงดังมากทำให้ความ
อายุไข 50 – 70 ปี ลูกป้อน หลากหลายของเสี ยงดังแตก
ราคา 140,000 – 170,000 บาท และกรีดร้องเสี ยงดัง

การกระจายและที่อยู่อาศั ย อาศัย

อยู่ในป่าเบญจพรรณเขตร้อนและป่า
กึ่งผลัดใบ เป็นพันธุ์ไม้พุ่มเพราะ
ต้องการไม้พุ่มขนาดใหญ่ของป่า
ผลัดใบและป่าเบญจพรรณเพื่อการ
ให้อาหาร พวกเขาใช้ต้นไม้ทรงพุ่ม
เพื่อป้องกันผู้ล่าและความร้อน




อาหารและการให้อาหาร นกมาคอว์ทหารจะ
ออกจากที่พักเป็นฝูงในช่วงเช้าตรู่เพื่อหา
อาหาร อาหารของพวกเขาประกอบด้วยเมล็ด
พืชส่วนใหญ่ แต่ยังรวมถึงผลไม้และใบ พบว่า
มีการใช้ Tillandsia grandis สำหรับน้ำและ
การบริโภคน้ำยางจากดอกลีลาวดี พวกมันมี
อาหารที่ค่อนข้างแคบ หมายความว่าพวกมัน
กินพืชบางชนิ ดที่มีอยู่เพียงเล็กน้ อยเท่านั้ น

ทามันดัว

ทามันดัวเป็นสัตว์กินมดประเภทหนึ่ งที่มีสอง พฤติกรรม
สายพันธุ์
1 ทามันดัวเหนื อ เป็นตัวกินมดขนาดกลางที่มี ออกหากินเวลากลางคืน
หางจับได้ ตาและหูเล็ก และมีจมูกยาว ขนมีสี กระฉั บกระเฉงในตอน
เหลืองอ่อนกว่าที่สุดของร่างกายโดยมีแพทช์ กลางคืนและซ่อนตัวอยู่
ที่โดดเด่นของขนสี ดำมากกว่าสี ข้างหลังและ ในลำต้นของต้นไม้ที่เป็น
ไหล่ที่ค่อนข้างคล้ายเสื้ อกั๊ก โพรงและโพรงที่สั ตว์
อื่นๆ ทิ้งร้างในช่วงเวลา
2 ทามันตัวใต้ ตัวนิ่ มคอหรือนิ่ มน้ อยเป็น กลางวัน สามารถใช้เวลา
สายพันธุ์ของตัวนิ่ มจากอเมริกาใต้และเกาะ มากกว่าครึ่งบนยอดไม้
ตรินิ แดดในทะเลแคริบเบียน เป็นสัตว์ ได้มากถึง 64% ที่พวกมัน
สั นโดษที่พบในแหล่งที่อยู่อาศั ยมากมาย หากินมดและปลวก และ
มันกินมด ปลวก และผึ้ง ก้ามปูที่แข็งแรง ทามันดัวจะมีความเชื่อง
มากสามารถใช้ทำลายรังแมลงหรือเพื่อ ช้าบนพื้นดิน
ป้องกันตัวเองได้

เสื อพูมา

ประวัติ การอยู่อาศั ย
เสือพูมา หรือ เสือคูการ์ หรือ
สิงโตภูเขา เป็นสัตว์เลี้ยงลูก เสื อพูมาชอบอาศั ยในบริเวณที่มี
ด้วยน้ำนมในวงศ์ เสื อและแมว พุ่มไม้และก้อนหินหนาแน่ นเพื่อ
มีถิ่นกำเนิ ดในทวีปอเมริกา การหลบซ่อน แต่มันก็สามารถ
เป็นแมวรักสั นโดษขนาดใหญ่ อาศัยในพื้นที่เปิดได้เช่นกัน
ที่มีการกระจายพันธุ์กว้างที่สุด
ในบรรดาสั ตว์เลี้ยงลูกด้วย การกินอาหาร
น้ำนมขนาดใหญ่ในซีกโลก
ตะวันตก มูส กวางวาปิตี กวางแคริบู
บีเวอร์ เม่น กระรอกดิน
นิ สั ย มาร์มอต พากา อะกูตี
กระต่ายป่า แรกคูน ไคโยตี
เสือพูมาเป็นนั กกระโดดและ โอพอสซัม หมูป่า กัวนาโก
ปีนป่ายชั้นยอด แม้จะไม่ค่อย หนูชนิ ดต่าง ๆ รวมถึง
ชอบน้ำแต่ก็ว่ายน้ำได้เก่ง ค้างคาวและตั๊กแตนบางครั้ง
สายตาและหูดีมาก แต่จมูก ก็เข้ามาล่าสั ตว์เลี้ยงอย่าง
ไม่ค่อยไวนั ก ส่วนใหญ่หากิน แกะ วัว และม้าด้วย
กลางคืนเพียงตัวเดียว มัก
หากินตอนเช้ามืดและตอน
หัวค่ำ โดยตระเวนหาเหยื่อ
เป็นพื้นที่กว้าง การล่าใช้วิธี
ย่องเข้าหาและกระโจนลงบน
หลัง หรือพุ่งเข้าใส่ในระยะ
ประชิด

ลิงมาร์โมเซตแคระ




ลักษณะ

ประวัติ เป็นสัตว์ป่าตัวเล็ก ๆ ลิงที่เล็กที่สุดในโลกมีสี ที่

ที่มีถิ่นกำเนิ ดในป่าฝนของลุ่มน้ำ พิเศษมาก ขาและท้องของสัตว์

อเมซอนทางตะวันตกในทวีป ชนิ ดนี้ มีสีส้มหรือเหลืองเข้ม

อเมริกาใต้ ด้วยน้ำหนั กเพียง จากด้านบนขนของสั ตว์มีความ

100 กรัมลิงมาร์โมเซ็ตแคระเป็น หนาและยาวสีนี้ มีหลายสี - ดำ,

ที่รู้กันดีว่าเป็นลิงสายพันธุ์ที่เล็ก ทองและเทา คุณสมบัติที่โดด

ที่สุดในโลก มีความสูงโดยเฉลี่ย เด่น มาร์โมเซ็ต - แถบสีดำที่

ประมาณ 15 ซม. โดยมีหางยาว หางและเส้ นสี ขาวบนสะพาน
20 ซม. อยู่ข้างหลัง จมูกและบนปากกระบอกปืน
ในรูปแบบของหนวด โดย

สัญญาณภายนอก ไม่มีความ

การกินอาหาร น้ำองุ่นและต้น แตกต่างเป็นพิเศษระหว่างเพศ

ยางเป็นอาหารประมาณ 80% หญิงและเพศชายยกเว้นว่าตัวผู้

ของอาหารของลิงตระกูลมาร์ จะเล็กกว่าเล็กน้ อย

โมเซต ในพืชพวกมันกินหลุม

ลึกและหลังจากนั้ นประมาณ ที่อยู่อาศั ย อาศัยอยู่ในอเมซอนตอน
24 ชั่วโมงดูดน้ำผลไม้และ บนเช่นเดียวกับทางตะวันตกของ
เรซินที่สะสมอยู่ในหลุม บราซิลเอกวาดอร์โบลิเวียตอนเหนื อ
โครงสร้าง ทางเดินอาหาร และเปรู สถานที่อยู่อาศัยที่พวกเขา
แตกต่างจากโครงสร้างของ ชื่นชอบคือหุบเขาแม่น้ำซึ่งมีป่าดิบ
เจ้าคณะชนิ ดอื่น ๆ เพื่อให้การ เติบโต บางครั้งพวกเขาอาศัยอยู่ใน
ย่อยอาหารหนั กดีขึ้นส่วนของ เขตเกษตรกรรมรอบนอก
ซีคัมจะยาวขึ้น

เบเลงหมู่บ้านลอยน้ำ
ประเทศเปรู

แคว้นเล็กๆ ริมทะเลสาบสุดชายแดนใต้ของประเทศเปรู (Peru)
กว่าโปสการ์ดใบนั้นจะข้ามน้ำข้ามทะเลมาถึงมือเราที่เมืองไทย
ข้อความด้านหลังก็พร่าเลือนเพราะความชื้นไปหลายจุด มุมกระดาษ
ด้านหนึ่งเปื่ อยยุ่ยจนแทบขาด เราจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเพื่ อนเขียนมาว่า
อะไรบ้าง แต่สิ่งที่จำได้ชัดเจนที่สุดกลับเป็นภาพผู้หญิงชาวพื้ นเมือง
ผิวเข้มใส่ชุดสีสันสดใสที่กำลังพายเรือรูปร่างแปลกตา และมีกลุ่ม

กระท่อมหลังเล็กๆ ลอยอยู่บนน้ำเป็นฉากหลัง

เผ่าอูรอสของวิลคาเป็นเผ่าที่เก่าแก่ที่สุดเผ่าหนึ่งของทวีปอเมริกาใต้ และนัก
วิจัยคาดว่าพวกเขาเป็นเผ่าแรกๆ ที่อพยพมาจากลุ่มน้ำอะเมซอน และมาตั้งถิ่นฐาน

อยู่ที่ริมทะเลสาบติติกากา ซึ่งเป็นทะเลสาบที่ติดชายแดนของประเทศเปรูกับ
ประเทศโบลิเวีย แล้วก็เริ่มปลูกมันสำปะหลังและจับปลาเพื่ อยังชีพ

เมื่อถึงยุคที่ชาวอินคาเข้าครอบครองพื้ นที่แถบนี้และบังคับให้ชาวพื้ นเมือง
ยอมรับภาษาและวัฒนธรรมของเผ่าตัวเอง ชาวอูรอสไม่ต้องการจำนน แต่การลุก
ขึ้นสู้ก็อาจทำให้สูญสิ้นเผ่าพั นธุ์ได้ จึงตัดสินใจอพยพลงเรือเพื่ อหลีกหนีการปะทะ

การตัดสินใจครั้งนั้นทำให้เผ่าอูรอสมาลอยลำอยู่ผืนกลางน้ำ แต่ด้วยขนาดอัน
กว้างใหญ่ของทะเลสาบติติกากา ชาวอินคาก็หมดความสนใจที่จะตามล่า ชาวอูรอส

จึงใช้ชีวิตกินนอนอยู่บนเรือ จับปลาและกินต้นกกโตโตร่า (Totora Reed) ซึ่ง
เป็นต้นกกที่พบได้เฉพาะในทะเลสาบติติกากาและเกาะอีสเตอร์ (Easter Island)

ของประเทศชิลี

อุทยานเเห่งชาติอวสการาน



อุทยานแห่งชาติ Huascaran ตั้งอยู่ในชื่อ Cordillera Blanca ("White
Mountains") ปกป้องใจกลางเทือกเขาเขตร้อนที่สูงที่สุดในโลกในภาคกลางของ
เทือกเขาแอนดีสของเปรู ที่ดิน 340,000 เฮกตาร์ครอบคลุมภูมิทัศน์ภูเขาที่หลาก
หลายจากประมาณ 2,500 ม.ล. และถึงจุดสูงสุดที่ยอดเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะ 27
แห่ง เหนือระดับ 6,000 m.a.s.l. ซึ่งรวมถึง Nevado Huascaran อันงดงาม
(Mount Huascaran) ซึ่งเป็นยอดเขาที่สูงที่สุดของเปรูที่ 6,768 m.a.s.l. ซึ่งเป็น
ทรัพย์สินที่ตั้งชื่อตาม Huascar ผู้นำชาวอินคาในศตวรรษที่ 16 ยอดเขาที่ปกคลุม
ไปด้วยหิมะ ธารน้ำแข็งเขตร้อนและทะเลสาบน้ำแข็งมากมาย ที่ราบสูงสูงที่ตัดกัน
โดยหุบเหวลึกที่มีลำธารไหลเชี่ยว และพื ชพรรณนานาชนิดก่อให้เกิดภูมิทัศน์ที่

งดงามตระการตาและมีความงามที่หาดูได้ยาก

การชื่นชมธรณีสัณฐานและความงามของภูมิทัศน์ที่โดดเด่นทำให้มองข้ามได้ง่ายว่าที่พั ก
แห่งนี้ยังมีระบบนิเวศที่น่าสังเกตและคุณค่าของความหลากหลายทางชีวภาพ ระบบนิเวศ

และประเภทพื ชพั นธุ์ที่หลากหลายรวมถึงป่าเขตร้อนชื้นขนาดเล็กในพื้ นที่ระดับความสูง
และหุบเขาที่ต่ำกว่า ทุ่งหญ้าและป่าละเมาะของ Paramo และ Puna ที่หลากหลายเป็น
พื ชพั นธุ์ที่โดดเด่นในบริเวณนี้ ที่ระดับความสูงที่สูงขึ้นจนกลายเป็นทุ่งทุนดราในเขตร้อน
ชื้น อุทยานแห่งชาติ Huascaran เป็นที่ตั้งของ Vicuna อันเป็นสัญลักษณ์ ซึ่งใกล้จะ
สูญพั นธุ์ในทศวรรษ 1960 แต่ได้ฟื้ นคืนมา นับเป็นหนึ่งในการอนุรักษ์ที่ประสบความสำเร็จ

มากที่สุดในอเมริกาใต้

มหาวิหารกุสโก

ชาวอินคาได้สร้างวัดที่เรียกว่าKiswarkancha บนจัตุรัสหลักในเมืองกุสโก
มันเป็นโบราณสถานพระราชวังViracocha , ผู้ปกครองของราชอาณาจักรขอ

งกุสโกรอบศตวรรษก่อนที่สเปนอาณานิคมมาถึง ชื่อดั้งเดิมของเมืองนี้
เป็นQusquแม้ว่ามันจะถูกนำมาใช้ในชัว , ต้นกำเนิดของมันถูกพบในภาษาเผ่า
พั นธุ์ คำนี้มีต้นกำเนิดมาจากวลีqusqu wanka ("Rock of the owl") ซึ่ง

เกี่ยวข้องกับตำนานพื้ นฐานของพี่ น้อง Ayar
ใกล้กับKiswarkanchaคือSuntur Wasiซึ่งเป็นศูนย์รวมคลังอาวุธและตรา
ประจำตระกูลสำหรับราชวงศ์ Inca เมื่อสเปน conquistadoresมาถึงในคูซโค

พวกเขาตัดสินใจที่จะลงพระวิหารและสร้างโบสถ์คริสเตียนของพวกเขา

การก่อสร้างวิหารเริ่มขึ้นใน 1559 บนรากฐานของKiswarkancha มันมีรูปร่าง
เหมือนข้ามละตินสถานที่ตั้งของพระราชวัง Viracocha ที่ได้รับการคัดเลือกเพื่ อ

วัตถุประสงค์ในการลบที่Incaศาสนาที่มาจากกุสโกและแทนที่ด้วยภาษาสเปน
คาทอลิกคริสต์ เพราะ 1559 เพี ยง 26 ปีหลังจาก

ที่conquistadoresเข้าCuscoใน 2076, ส่วนใหญ่ของประชากรยังคงเป็นเชื้อ
สาย Quechua Inca ชาวสเปนใช้ชาวอินคาเป็นแรงงานในการสร้างมหาวิหาร
การออกแบบดั้งเดิมสำหรับการก่อสร้างขนาดใหญ่1 เอเคอร์ (4,000 ม. ) ถูกวาด
โดยสถาปนิกชาวสเปนและผู้พิ ชิต Juan Miguel de Veramendi การออกแบบ
รูปไม้กางเขนแบบละตินของเขาประกอบด้วยทางเดินกลางสามทางเดินซึ่งหลังคา
รองรับด้วยเสาเพี ยง 14 ต้นเท่านั้น กว่า 95 ปีของการก่อสร้าง งานก่อสร้างอยู่
ภายใต้การดูแลของนักบวชและสถาปนิกชาวสเปน จนกระทั่งแล้วเสร็จในปี ค.ศ.

1654

มหาวิหารตรูฮีโย

วัด Trujillo เปรูเป็นวัดของคริสตจักรของพระเยซูคริสต์แห่งวิสุทธิชนยุคสุดท้าย
(โบสถ์โบถส์) วัดเสร็จสมบูรณ์ในปี 2015 และอยู่ในTrujillo, เปรู ในขณะที่มีการ
ประกาศในวันที่ 13 ธันวาคม 2551 คาดว่าพระวิหารจะเป็นแห่งที่สองในเปรูและแห่งที่

17 ในอเมริกาใต้ ให้บริการสมาชิกคริสตจักรประมาณ 88,000 คน
ประวัติ

ครั้งแรกที่อาคารเอสโบสถ์สร้างขึ้นใน Trujillo ได้ทุ่มเทในปี 1967 โดยโบสถ์โบถส์
ประธาน เซอร์ดับเบิลยู Trujillo แรกสัดส่วนการถือหุ้นที่จัดขึ้นในปี 1978 โดยโธมัส
เพี ยง แต่วัดจากการดำเนินงานก่อนหน้านี้ของเปรูซึ่งทำหน้าที่ประมาณ 114 เดิมพั น
และหัวเมืองกำลังถวายในลิมาโดยกอร์ดอนบีในเดือนมกราคมปี 1986 สมาชิกจาก
Trujillo จะไปเที่ยวเก้าถึง 10 ชั่วโมงไปที่วัดกรุงลิมาประเทศเปรูเนื่องจากจำนวนสมา
ชิกคริสตจักรที่เข้าร่วมในลิผู้โดยสารบางครั้งรอชั่วโมงในการมีส่วนร่วมในการทำงาน

ของกฤษฎีกาปัจจัยเหล่านี้มีส่วนทำให้ต้องมีวัดในตรูฆีโย
เมื่อมีการประกาศพระวิหารตรูคีโยฝ่ายประธานสูงสุดกล่าวว่า “เรามั่นใจว่านี่จะเป็นพร
แก่วิสุทธิชนที่ซื่อสัตย์จำนวนมากในพื้ นที่นี้และบริเวณโดยรอบที่ต้องเดินทางไกลเพื่ อ
ชื่นชมพรของพระวิหาร เราขอยกย่อง วิสุทธิชนสำหรับการอุทิศตนและความสัตย์ซื่อ

ของพวกเขา และขอบคุณสำหรับพรที่จะมาถึงพวกเขาผ่านการสร้างวัดใหม่นี้

มาริโอ บาร์กัส โยซา

[นักเขียนเเละนักการเมือง]

มาริโอ บาร์กัส โยซา (Mario Vargas Llosa) นัก
เขียนรางวัลโนเบลชาวเปรูได้นำเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ที่
เกิดขึ้นข้างต้น มาเป็นจุดศูนย์กลางของนวนิยายเรื่อง ยัญพิ ธี
เชือดแพะ โดยใช้จุดเปลี่ยนของประวัติศาสตร์นี้เป็นรอยต่อ
ระหว่างนวนิยายผู้เผด็จการ (Dictator Novel) กับนวนิยาย
การเมือง (Political Novel) ที่มีการช่วงชิงอำนาจนำของ
สาธารณรัฐโดมินิกันเป็นเดิมพั น

นวนิยายผู้เผด็จการ เป็นตระกูลงานเขียนที่ขึ้นชื่อ
ลือชาของนักเขียนจากภูมิภาคลาตินอเมริกา นับตั้งแต่นักเรียน
รุ่นก่อนหน้าอย่างมิเกล อังเกล อัสตูเรียส (Miguel Ángel
Asturias) นักเขียนรางวัลโนเบลชาวกัวเตมาลา มาจนถึงกาเบ
รียล การ์เซีย มาร์เกซ (Gabriel García Márquez) ผู้โด่งดัง
ล้วนเคยฝากฝีไม้ลายมือรังสรรค์นวนิยายที่บรรยายฉากชีวิต
ของผู้เผด็จการ ในภูมิภาคที่อุดมไปด้วยผู้นำเผด็จการแห่งนี้

ยัญพิ ธีเชือดแพะ เป็นนวนิยายผู้เผด็จการที่มาริโอ บาร์
กัส โยซา เขียนขึ้นเพื่ อเปิดเผยความโหดร้ายทารุณของผู้นำ
เผด็จการที่ปกครองประเทศด้วยการใช้อำนาจในทางมิชอบ และ
ใช้โฆษณาชวนเชื่อมาปกปิดความชั่วร้าย หรือแม้กระทั่งใช้เพื่ อ
สร้างภาพตัวตนของผู้นำเผด็จการให้มีลักษณะเทียบเทียม
พระเจ้า

โ บ ส ถ์ ซ า น ฟ ร า น ซิ ส โ ก
San Francisco Church

เ อ ก ว า ด อ ร์



โบสถ์ซานฟรานซิสโก โบสถ์โรมันคาทอลิกที่ใหญ่ที่สุด ไฮไลท์อยู่ตรงหอสมุด
ในลาตินอเมริกา! เคยเป็นพระราชวังของ อตาฮวลปา อันกว้างขวาง และสุ
(Atahualpa)กษัตริย์องค์สุดท้ายของจักรวรรดิอินคา สานใต้ดินที่ดัดแปลง
มาก่อน อาคารคู่แฝดสีขาวสะอาดขนาดใหญ่ เห็นข้าง ใหม่ให้เป็นคลังเก็บ
นอกดูเหมือนจะเรียบๆ แต่ข้างในจัดเต็มความอลังการ งานศิลป์กว่า 3,500
ตกแต่งแบบบารอกอันงดงาม มีแท่นบูชาหลักที่ทำจาก ชิ้น มีผลงานชิ้นเอกระ
ทองคำ ถ้าเงยขึ้นมองเพดานจะเห็นการตกแต่งแบบแข ดับโลกอยู่หลายชิ้น
กมัวร์ตัดกับรายละเอียดแบบบารอก ออกมาได้อย่าง เลยทำให้โบสถ์ซานฟ
วิจิตรตระการตา ทุกวันอาทิตย์จะมีการจัดพิธีมิสซาใน รานชิสโกได้รับกายอม
โบสถ์ รับว่าเป็นหนึ่งใศูนย์
กลางทาวัฒนธรรมที่
สำคัญที่สุดในลาตินอ
เมริกา



caiman สีดำ

เป็นสายพันธุ์ที่มีขนาดใหญ่เป็นสัตว์เลื้ อยคลานที่กินเนื้ อเป็นอาหารซึ่ง
อาศัยอยู่ตามแม่น้ำที่ไหลเชื่องช้าทะเลสาบทุ่งหญ้าสะวันนาที่ถูกน้ำท่วมตาม
ฤดูกาลของลุ่มน้ำอเมซอนและในแหล่งน้ำจืดอื่ นๆในอเมริกาใต้เคแมนมี
ขนาดที่เล็กกว่าแอลลิเกเตอร์มีกระดูกฮัยออยด์เป็นชิ้นกว้างช่องเปิดจมูกมี
ช่องเดียวขนาดใหญ่อาศัยอยู่ในแหล่งน้ำน้ำที่มีกระแสน้ำไม่แรงหลากหลาย
ลักษณะวางไข่บนกองดินและใช้หางปัดกวาดพรรณพืชต่างๆมากองรวม
กันบางชนิดใช้ความร้อนจากแสงแดดหรือความร้อนจากการเน่าสลายของ
พรรณพืชสำหรับการฟักไข่

การล่าสัตว์และอาหาร

กินสัตว์บกและสัตว์นอกชายฝั่ งได้เกือบทุกชนิดที่พบในช่วงของ
พวกมัน เช่นเดียวกับจระเข้ขนาดใหญ่อื่น ๆ กินปลาเล็กปลาน้อย,
กบและสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังเช่นกุ้งและแมลง การรับประทาน
อาหารที่มีขนาดใหญ่ปลารวมทั้งปลาปิรันย่า , ปลาดุกและปลาซึ่ง
ยังคงเป็นแหล่งอาหารที่สำคัญสำหรับ caimans สีดำทั้งหมด

ลักษณะเฉพาะ

โครงกระดูกของม้าสีดำหนุ่มเคมานสีดำมีผิวหนังเป็นเกล็ดสีเข้ม
การเปลี่ยนสีผิวช่วยในการอำพรางในระหว่างออกหากินกลางคืน
แต่อาจช่วยดูดซับความร้อนได้ดวงตามีขนาดใหญ่เนื่องจากเหมาะ
กับการออกหากินเวลากลางคืน



กบต้นไม้ทาร์เซียร์

ทาร์เซียร์หรือมามัก

เป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม ขนาดเล็กใน อันดับไพรเมตที่
วิวัฒนาการมาจาก ยุคไอโอซีนจนมาถึงยุคปัจจุบัน

ลักษณะ

มีขนาดเล็กมากโดยมีน้ำหนักตัวเพียง 80-150 กรัมความยาวลำ
ตัวไม่นับหางราว 5นิ้ว มีเบ้าตาขนาดใหญ่มากมีกระดูกข้อเท้า
หลังที่ยาวใช้ในการกระโดดและกระโดดได้ไกลและว่องไวเหมือน
กับมีนิ้วมือเรียวยาวมากและมีเล็บแบนเว้นแต่นิ้วที่ 2-3 จะมีกรง
เล็บและสามารถหมุนคอได้180องศาคล้ายกับนกเค้าแมวอัน
เป็นการวิวัฒนาการแบบเข้าหากัน

การกินอาหาร

หากินในเวลากลางคืนในเวลากลางวันจะเซื่องซึมจะอาศัยหลับ
นอนตามโพรงหรือรอยแตกแยกของต้นไม้ใหญ่ทาร์เซียร์จะ
ปล่อยกลิ่นที่ฉุนเพื่อประกาศอาณาเขตตามโคนต้นไม้ที่อาศัยอยู่
ซึ่งชาวพื้นเมืองของเกาะซูลาเวซีที่รับประทานทาร์เซียร์เป็นอาหาร
เนื่องจากอาหารที่หายากบนเกาะจะตามรอยทาร์เซียร์ได้จากการ
ดมกลิ่นนี้ตามต้นไม้ และกินแมลงเป็นอาหาร

อุทยานแห่งชาติมานู

ประเทศเปรู เป็นอุทยานแห่งชาติที่ใหญ่ที่สุดในประเทศเป็นหนึ่งใน
พื้นที่ที่มีความหลากหลายมากที่สุดในประเทศเปรูและทวีป
อเมริกาใต้ ซึ่งต่อมาองค์การยูเนสโก ได้ประกาศให้อุทยานแห่งนี้
เป็นมรดกโลกในปี 1977 ได้รับการประกาศว่าเป็นสถานที่ที่มี
ความหลากหลายทางชีวภาพของสัตว์เลื้ อยคลานและสัตว์ครึ่งบก
ครึ่งน้ำมากที่สุดในโลก