นิทานอีสป หนูบ้านกับหนูนา

นิทานอีสป หนูบา้ นกบั หนูนา

ในเชา้ อนั สดใสวนั หน่ึง หนูบา้ น
ท่ีอาศยั อยใู่ นตวั เมืองอนั แสน
วนุ่ วายไดอ้ อกเดินทางไปเยยี่ ม
หนูนาที่ชนบท ซ่ึงตวั เขาเองก็
ไม่ไดก้ ลบั ไปท่ีนน่ั มานานหลาย
ปี มนั เดินรอนแรมแบบไม่พกั จน
ตะวนั ตกดิน ในที่สุดกม็ าถึงบา้ น
ของหนูนา ท้งั 2 เจอหนา้ กนั กเ็ ขา้
มาโผกอดทกั ทายอยา่ งดีใจ

"พหี่ นูบ้าน เป็ นอย่างไรบ้าง ฉันคดิ ถึงพ่ี
เหลือเกนิ ไม่ได้พบกนั ต้งั หลายปี " หนูนา
กล่าวทกั อยา่ งอารมณ์ดี

"พสี่ บายดนี ้องหนูนา กนิ อมิ่ อยู่
สบาย อย่ใู นเมืองจะทาอะไรกส็ ะดวกไป
หมด" หนูบา้ นตอบแบบภูมิใจ

"ดจี ริงทไี่ ด้ยนิ อย่างน้ัน... มา ๆ
เข้าบ้านกนั ก่อนพ่ี ฉันเตรียมอาหารไว้
มากมาย พเี่ หน่ือยมาท้งั วันคงหิวแย่"
หนูนาเชิญชวนใหเ้ ขา้ มาขา้ งในโพรงไม้
ริมชายนาน่าพกั ผอ่ นของตน

พอเขา้ มาในโพรงไม้ อาหารท่ีหนูนาจดั ไวอ้ ยา่ งดี
กลบั มีเพยี งขา้ วสาร ธญั พืชและผลไมเ้ พยี งเล็กนอ้ ย
ไม่ไดม้ ีอาหารน่ากินเหมือนท่ีหนูเมืองคิดเอาไว้

"โธ่ หนูนาน้องพี่ นี่เธอกนิ อาหารพวกนีไ้ ปได้
อย่างไรกนั วนั ๆ ไม่เคยได้กนิ ของทดี่ กี ว่านีเ้ ลยหรือ
ไร" หนูบา้ นหนั มาถามหนูนาดว้ ยสีหนา้ แสนห่วงใย

"ฉันว่าน่ีกด็ แี ล้วนะพ่ี อาหารแต่ละอย่างคุณภาพดี ๆ
ท้งั น้ัน ขนาดคนเมืองยงั มารับไปขายเลย" เสียงของ
หนูนาตอบกลบั แบบแผว่ เบา ดว้ ยความรู้สึกอายท่ีวา่
อาหารน้นั ไม่ถูกใจแขกผมู้ าเยอื น

"เอาอย่างนี้ เดยี๋ วเราเข้าเมืองไปเทยี่ วบ้านพี่
กนั รับรองว่าจะมขี องกนิ คุณภาพดมี ากมายให้เธอ
ได้กนิ อย่างสุขสบาย" พอหนูนาพดู จบ ท้งั 2 กก็ ิน
อาหารแลว้ เขา้ นอน เมื่อพระอาทิตยฉ์ ายแสงมา พวก
เขาจึงออกเดินทางไปยงั ในเมืองทนั ที

หลงั จากนงั่ ไดส้ กั พกั หนูบา้ นกถ็ ืออาหาร
ละลานตามาพร้อมเสิร์ฟตอ้ นรับแขก มี
ท้งั ขนมเคก้ ชีส นม เนย อาหารอยา่ งดี
แบบที่หนูนาไม่เคยเห็นมาก่อน "โอ้โห !
พหี่ นูบ้าน พไ่ี ด้กนิ ของดอี ย่างนีท้ ุกวนั
เลยหรือจ๊ะ" หนูนาร้องออกมาด้วยเสียง
ต่ืนเต้น
"ใช่แล้วน้องพ่ี กเ็ ธออยู่ชนบทได้กนิ แต่
ของไม่ดี อยู่ในเมืองแบบพน่ี ี่สิ ชีวติ ท่ี
ใคร ๆ กอ็ ยากมกี นั " หนูบา้ นพดู จบกม็ ี
เสียงแปลก ๆ ดงั ข้ึนมาทนั ที "เหมียว
เหมียว !"

"นั่นเสียงอะไรหรือพ"ี่ หนูนาถามอยา่ ง
กงั วล

"คงเป็ นเสียงดนตรีแหละม้งั คนแถว
นีเ้ ขาชอบฟังเพลงกนั ช่างเถอะนะหนูนา
น้องพ่ี เรามากนิ อาหารกนั เถอะ" หนูบา้ น
กบั หนูนากินอาหารอยา่ งเอร็ดอร่อย แต่
เสียงร้องเหมียว ๆ กใ็ กลเ้ ขา้ มาทุกที
ทนั ใดน้นั เอง แมวร่างใหญ่กโ็ ผล่เขา้ มาขา้ ง
โตะ๊ อาหาร หนู 2 ตวั ต่างวง่ิ หนี
กระเจิดกระเจิงดว้ ยความตกใจ หนูนาวง่ิ ไป
ซ่อนตวั ในถงั ขยะอนั เหมน็ เน่า นงั่ ตวั สน่ั เทา
ตรงน้นั หลายชว่ั โมงแลว้ ค่อยกลา้ เดิน
ออกมา

"น้องหนูนา !" เสียงหนูบา้ นตะโกนดงั ลนั่ มา
แตไ่ กลเม่ือไดเ้ ห็นหนา้ หนูนา "ไปหลบทไ่ี หน
มา พน่ี ึกว่าโดนเจ้าแมวนั่นคาบไปเสียแล้ว"

"ฉันหลบอยู่ทถ่ี งั ขยะเหมน็ เน่ามา ฉัน
กลวั เหลือเกนิ พี่ อยากกลบั บ้านเต็มทีแล้ว"
หนูนาตอบดว้ ยเสียงสน่ั เครือ

"แต่ทนี่ ี่มีของดี ๆ รอให้เธอมากนิ อกี
มากมายเลยนะ" หนูบา้ นกลา่ วร้ังไว้

"ของดีแค่ไหนฉันกก็ นิ ไม่ลงหรอกพี่
ขอตวั กลบั บ้านไปกนิ ของเท่าทม่ี แี ต่รู้สึก
สบายใจในชนบทจะดกี ว่า" พดู จบหนูนาก็
เดินกลบั ชนบท ทิ้งใหห้ นูบา้ นอยอู่ ยา่ ง
หวาดหวนั่ ที่เขตเมืองต่อไป

นิทานเรื่องนีส้ อนให้รู้ว่า

ส่ิงไหนที่เรามีแลว้ รู้สึกสบายใจ
ท่ีไดค้ รอบครองยอ่ มนา
ความสุขมาสู่ชีวติ เสมอ แต่ส่ิง
ใดที่มีแลว้ หวาดหวน่ั ทุกคร้ัง
นน่ั คือความทุกข์ ดงั น้นั เราควร
พอใจในส่ิงท่ีตวั เองมี แค่น้นั ก็
เพียงพอแลว้

เสนอ

อ.ดร.ประพรรธน์ พละชีวะ

จัดทาโดย

นางสาวกลุ ณฐั เยาวจ์ ตั ุรัส
รหสั นกั ศึกษา 62128186005

สาขาการศึกษาปฐมวยั
คณะครุศาสตร์