บทที่273 กแ็ ค่เคยชนะมาแลว้ เอง
นฤพลมองไปที่รพพี งษ์ ขมวดคิ้วเลก็ นอ้ ย เจสสิ กากบั เด็กวยั รุ่นคนน้ีรุ่นราวคราวเดียวกนั คร้ังน้ีท่ีเขา มา เพื่อสู่ขอลกู สะใภใ้ หล้ ูกชายเขา วยั รุ่นที่อยตู่ รง หนา้ เขาน้ี อาจจะเป็นศตั รูดา้ นความรักของลูก
ชาย เขากเ็ป็นได้
แต่ในฐานะที่เป็นหวั หนา้ ของตระกูลธนาพชั ร์กลุ แห่งเมืองกรีนโคล นฤพลกม็ ไิ ดแ้ สดงออกถงึ ความไม่ พอใจแต่อยา่ งใด เพียงแค่ยมิ้ แลว้ มองไปท่ีเจสสิกา กลา่ ว “ลูกชายของฉนั เกง่ มพี รสวรรค์
อนาคตเป็น ทายาทผสู้ ืบทอดกจิ การของตระกูลธนาพชั ร์กุล เยยี่ มไม่เยย่ี มยงั ตอ้ งพูดอีกหรอ”
เจสสิกาบนปาก ไม่ไดร้ ู้สึกวา่ การที่เป็นผูส้ ืบทอด สมบตั ิของตระกลู ธนาพชั ร์กลุ น้นั เกง่ กาจแต่อยา่ งใด
“พนั วินท์ ยงั ไม่รีบทกั ทายอาชุติเทพอีก” นฤพล หนั หลงั ไปมองผหู้ ญงิ และผชู้ ายท่ีอยดู่ า้ นหลงั ตน
ผชู้ ายสง่าผา่ เผย ผหู้ ญิงออ่ นโยนดึงดูดคน เป็น ประเภทท่ีไมว่ ่าจะเดินไปไหน กฉ็ ายแสงออร่าเขามา โดยตลอด
ท้งั สองน้ีคือลูกชายและลกู สาวของนฤพลลกู ชายชื่อกระพนั ลกู สาวช่ือรวินท์ ท้งั สองเป็นคน เกง่ แนวหนา้ ของเมืองกรีนโคล มีชื่อเสียงมากในเมือ งกรีนโคล
ถึงแมอ้ ายขุ องกระพนั น้นั ไม่มาก แต่สมองดา้ น ธุรกจิ น้นั เป็นเลศิ ในตอนที่คนอนื่ กาํ ลงั เรียนมหาลยั อยนู่ ้นั เขาพ่งึ ความพยายามของตนเอง สร้างไดถ้ งึ สามบริษทั ในเมืองกรีนโคล เขามฉี ายานามเทพ
แห่ง ธรุ กจิ
รวนิ ท์เป็นสาวสวยข้ึนชื่อของเมืองกรีนโคล งาน อดิเรกเธอเหมอื นกบั นฤพล ชอบเลน่ โกะต้งั แต่เดก็ ปัจจุบนั สถานะของเธอในสมาคมโกะของเมอื งกรีน โคลน้นั กอ็ ยู่สูงมใิ ช่นอ้ ย
ตาํ แหน่งน้ีเธอไมไ่ ดพ้ ่งึ นฤพลเพอ่ื ให้ไดม้ า แต่ใช้ ความสามารถส่วนตวั ของเธอไดม้ า ในสมาคมโกะ ของเมืองกรีนโคล ไม่มใี ครกลา้ สงสยั ในตาํ แหน่ง ของเธอเลยแมแ้ ต่นอ้ ย
พวกที่สงสยั เธอ กล็ ว้ นแต่เป็นคนที่แพเ้ ธอมาแลว้ ท้งั น้นั
เพราะเกง่ มาต้งั แต่ยงั เป็นเด็ก ดงั น้นั ท้งั สองคน จึงมคี วามมน่ั ใจสูง บางคร้งั ไมเ่ ห็นคนรุ่นเดียวกนั อยู่ ในสายตาของตวั เองเสียดว้ ยซ้าํ
เมอ่ื กท้ี ี่เจสสิกาหลบหลงั รพีพงษ์ แลว้ พดู ประโยคน้นั ออกมา ทาํ ใหท้ ้งั สองรู้สึกค่อนขา้ งไม่ พอใจ
ท้งั คู่เดินมาขา้ งหนา้ แลว้ ทกั ทายชตุ ิเทพ นฤพลยมิ้ ใหร้ พีพงษ์ แลว้ ถาม “ไมท่ ราบว่านอ้ ง
ชายทา่ นน้ีคือ?”
“เขาเป็นคนที่ผมพามาเพ่ือเลน่ โกะกบั คุณ นดั พนนั ของปี น้นั ใหเ้ ขาเป็นผเู้ ลน่ แทนผมแลว้ กนั ” ชุติ เทพกลา่ ว
นฤพลชะงกั แลว้ กลา่ ว “ชุติเทพ คุณคงรีบจะให้ เจสสิกาแต่งงานกบั ลกู ชายผมสินะ นอ้ งชายคนน้ีดๆู ไปแลว้ อายนุ ่าจะไมต่ า่ งจากลูกชายผมสกั เท่าไหร่
คุณแน่ใจหรอวา่ จะให้เขาแทนคณุ ?
ชุติเทพชกั ตาทนั ที แลว้ กลา่ ว “คุณอยา่ เพ่ิงดูถกู รพพี งษ์ ฝีมือของเขาไมธ่ รรมดา ไมต่ ่างจากคุณ ถึง เวลาน้นั ไมร่ ูว้ ่าใครจะแพใ้ ครกนั แน่”
นฤพลยม้ิ แลว้ หันไปมองรพพี งษ์ “ไมท่ ราบวา่ นอ้ งชายช่ืออะไร?”
“รพพี งษ์” รพีพงษต์ อบอยา่ งเรียบง่าย
“ผมไดย้ นิ มาวา่ เมอื งริเวอร์มไี อส้ วะที่ข้ึนชื่ออยู่ หน่ึงคน กข็ อรพพี งษ์ ชื่อน่ีของคุณต้งั ไดไ้ ม่ดีเลยนะ ปกติน่าจะมีคนจาํ นวนไม่นอ้ ยท่ีเขา้ ใจคุณผดิ นะ”กระพนั กลา่ ว
“ผมนี่แหละคือรพีพงษท์ ี่คุณพดู ถงึ ” รพพี งษไ์ ม่ ไดใ้ ส่ใจว่าคนพวกน้ีจะมองเขาวา่ ยงั ไง แต่สิ่งที่เขา ไมค่ าดคดิ กค็ ือ ฉายาน้ีของเขาดงั ไปถงึ เมอื งกรีน โคลเลยทีเดียว
แน่นอน สาํ หรบั รพีพงษแ์ ลว้ ไมไ่ ดเ้ ป็นเร่ืองที่เลว ร้ายใดๆ ทุกคนคิดวา่ เขาคือสวะเมื่อไหร่น้นั กจ็ ะเป็น ช่วงท่ีเขาปลอดภยั ท่ีสุด
ในช่วงหลายปี มาน้ีหากฉายาน้ีไม่ถูกประกาศ ออกไป เกรงวา่ วีธราจะเริ่มหาทางลงมอื กบั เขา
กระพนั ห็นรพพี งษย์ อมรยั กห็ วั เราะเสียงดงั ข้ึน มา แลว้ กลา่ ว “คาดไมถ่ งึ วา่ แกคือไอส้ วะนน่ั พ่อ ฉัน ว่าอาชุติเทพกาํ ลงั เลน่ ตลกกบั พอ่ อยนู่ ะ ให้เขาเล่น แทน อยา่ งน้นั การพนนั คร้ังน้ีจะมีความหมาย
อะไรอกี ผมวา่ ไม่ตอ้ งพนนั แลว้ ละ่ ”
นฤพลมองไปที่ชุติเทพอยา่ งคิดไมถ่ งึ แลว้ กล่าว “ชุติเทพ แมว้ า่ คุณอยากแพใ้ ห้ผม กไ็ มจ่ าํ เป็นตอ้ ง ยอมผมขนาดน้ีกไ็ ดน้ ะ นอ้ งชายท่ีชื่อรพีพงษก์ ็ตอ้ งการศกั ด์ิศรี ผมวา่ คณุ เล่นเองดีกว่า ช่ือเสียง ของ
เขาไมด่ ี คณุ ใหเ้ ขาเลน่ แทนคุณ น่ีเหมอื นกบั ไม่ ให้เกยี รติเขาเลยนะ
สีหนา้ ของชุติเทพดูไมด่ ี ไม่คาดคิดวา่ นฤพลและพวกเขาจะคิดกบั รพพี งษเ์ ช่นน้ี น่ีทาํ ให้เขาโมโห
เป็นอยา่ งมาก
“ผมกลบั รู้สึกว่า นายกสมาคมโกะอยา่ งคุณ แพ้ ให้กบั ผม ยง่ิ เสียหนา้ มากกวา่ อกี ” รพพี งษห์ วั เราะ พลางพดู
นฤพลชะงกั สีหนา้ ถอดสีข้ึนมาเลก็ นอ้ ย ที่ถูกไอ้ สวะเยาะเยย้ ถา้ วนั น้ีไม่สงั่ สอนไอเ้ ดก็ น่ีสกั หน่อย การเป็นนายกสมาคมโกะกไ็ ม่มีประโยชนอ์ ะไร
“ชง่ั อวดเกง่ จริงๆ แกมองโกะง่ายเกนิ ไป ตาม ความสามารถของพอ่ ฉนั ต่อใหเ้ ป็นระดบั ปรมาจารย์ อยา่ งท่านญาทปิ กต็ อ้ งให้เกยี รติพอ่ ฉนั แกเป็นใคร ท่ีมนั่ ใจวา่ จะชนะพอ่ ฉนั ได?้ ”
ใบหนา้ น่ิงสงบ รวินทส์ าวสวยเงียบสงบพดู ข้ึนมา ปกติสิ่งที่เธอไม่ชอบ กค็ ือความจริงไมม่ แี ม้ กระทง่ั ความสามารถ แต่ยงั แสร้งทาํ เหมอื นตวั เองน้นั เป็นคนเกง่
เธอมองวา่ รพีพงษเ์ ป็นคนแบบน้ี
“ญาทิป?” รพีพงษย์ ม้ิ อยา่ งมีเลศนยั “ฝีมือเขาไม่ เท่าไหร่ ถา้ ฝีมือของพอ่ คุณเหมือนกบั เขาล่ะก็ผมวา่ วนั น้ีเขาแพแ้ น่นอน”
“แก!” รวนิ ทโ์ มโหทนั ที เธอคิดวา่ รพีพงษก์ าํ ลงั ดูถูกพวกเขาอยู่ ฝีมือญาทิปในระดบั ประเทศน้นั ถึง แมไ้ มใ่ ช่ระดบั สูงที่สุด แต่กไ็ มใ่ ช่จะทาํ กนั ไดง้ ่ายๆ
ตอนน้ีรพพี งษบ์ อกว่าฝีมอื ญาทิปไม่เท่าไหร่ น่ี เป็นคาํ พูดที่อวดเกง่ ยงิ่ ทาํ ให้รวนิ ท์มนั่ ใจ ว่ารพพี งษ์ นี่เกง่ แต่ปากเท่าน้นั
สีหนา้ ของนฤพลถอดสี ญาทิปคือคนที่เขา เคารพคนหน่งึ ตอนน้ีท่าทีรพีพงษเ์ หมือนไมแ่ คร์ อยา่ งไรอยา่ งน้นั จึงทาํ ใหเ้ ขาและรวนิ ทเ์ กดิ ความคิด เหมือนกนั
“ในเม่ือแกคิดวา่ ตวั เองเกง่ ง้นั กร็ ีบเลน่ กบั พอ่ ฉนั เถอะ ฉันกอ็ ยากจะรู้ แกไอส้ วะ จะเอาอะไรมาชนะ นายกสมาคมโกะแห่งเมืองกรีนโคล ฉนั ยงั รอใหเ้ จส สิกาแต่งงานเขา้ ตระกลู อยนู่ ะ” กระพนั
หวั เราะพลาง พดู
ตอนน้ีรวนิ ทเ์ ดินมา แลว้ กล่าว “พอ่ คนน้ีเขา พูดจาไมใ่ หเ้ กยี รติพอ่ ในเมื่ออาชุติเทพใหค้ นแบบน้ี มาแทน ง้นั การพนนั คร้ังน้ีใหห้ นูมาเล่นแทนละ่ กนั หนูจะให้ไอน้ ่ีท่ีไมร่ ูจ้ กั ท่ีตา่ํ ท่ีสูงรูเ้ สียบา้ งวา่ อะไร
เป็น อะไร ถา้ แมแ้ ต่หนูเขายงั แพล้ ะ่ ก็ง้นั กไ็ ม่ตอ้ งคิดท่ีจะ ชนะพ่อไดเ้ ลย”
รพีพงษน์ ง่ั ลงบนโต๊ะที่ไดจ้ ดั เตรียมไวต้ รงน้นั แลว้ กลา่ ว “พวกคุณใครกไ็ ดม้ าเถอะ เวลาขอผมมีไมม่ าก กรุณารีบหน่อย”
คนของตระกลู ธนาพชั ร์กุลจู่ๆกเ็ยาะเยย้ รพีพงษ์ แมอ้ ารมณ์รพีพงษจ์ ะดีขนาดไหน ในใจกร็ ู้สึกไมด่ ี อยู่ดี
ดงั น้นั รพีพงษจ์ ึงตดั สินใจใชท้ ่าทที ี่ไมด่ ีมากนกั ต่อพวกเขา การเคารพเป็นส่ิงที่ท้งั สองฝ่ ายควรไดร้ บั คนของตระกูลธนาพชั ร์กุลไม่เห็นนพีพงษอ์ ยใู่ น สายตา แลว้ รพพี งษจ์ ะให้เกยี รติพวกเขาทาํ ไม
“เสแสรง้ ไดเ้ หมือนจริงเลยนะ เหมอื นตนเองเป็น นะกบั ปรมาจารยอ์ ยา่ งไรอยา่ งน้นั ตลกจริงกระพนั กลา่ ว
รวนิ ท์มองไปท่ีนฤพล เพื่อขอความเห็นจากเขา
นฤพลพยกั หนา้ ใหก้ บั รวนิ ท์ แลว้ กล่าว “ในเมื่อ เป็นแบบน้ี ง้นั กใ็ หว้ นิ ทส์ ง่ั สอนไอไ้ ม่รู้จกั ท่ีต่าํ ท่ีสูงน่ี แทนฉันล่ะกนั ”
รวินทเ์ ดินไปท่ีโต๊ะแลว้ นงั่ ตรงกนั ขา้ มกบั รพีพงษ์ ทนั ที
“ชุติเทพ ไมค่ าดคิดจริงๆ ไมเ่ จอกนั หลายปี แห ขรเ้ หนียวไดข้ นาดน้ี ฉนั กแ็ ค่อยากพสิ ูจนฝ์ ีมือก็เท่าน้นั เอง คุณไมจ่ าํ เป็นตอ้ งหาคนแบบน้ีมาตดั ไม้ ข่มนามผมกไ็ ด?้ ” นฤพลถอนหายใจต่อชุติเทพ
ชุติเทพอบั อาย ตอนน้ีเขาเร่ิมเคร่งเครียดข้ึนมา เขาไมค่ าดคิดวา่ จะเป็นแบบน้ี ถา้ พดู กนั จริงๆ เร่ืองน้ี เกดิ เพราะกระพนั เริ่มข้ึนมา ถา้ เขาให้เกยี รติรพีพงษ์ สกั หน่อย รพีพงษก์ ค็ งไมม่ ีท่าทีแบบน้ีต่อพวก
เขา
“ไมใ่ ช่เป็นเพราะลกู ชายคุณหรอทีจ่ ู่ๆกว็ า่ รพี พงษเ์ ป็นไอส้ วะ ลูกชายท่ีไม่มีมารยาทของคณุ ยงั กลา้ บอกวา่ ยอดเยยี่ มอกี ชง่ั น่ารงั เกยี จจริงๆ” เจสสิ กากลา่ วอยา่ งโมโห
“ผมกแ็ ค่พดู ความจริง” กระพนั ไมค่ ่อยพูดใจ
“คุณเยาะเยย้ คนอื่นตามใจชอบ คือพูดความ จริง รพีพงษพ์ ูดบา้ ง กลบั กลายเป็นตดั ไมข้ ่มนามเสีย อยา่ งน้นั คุณรูห้ รอวา่ เขาไม่ไดพ้ ดู ความจริง” เจสสิ กาพดู แทนรพีพงษ์
“พระเจา้ คุณดูใหม้ นั ดีๆหน่อยไดไ้ หมว่าเขาพดู อะไรบา้ ง เขาพูดว่าฝีมือยาทปิ ไมเ่ ท่าไหร่ คุณคิดว่าน่ี เป็นความจริงไหม? คุณอยา่ บอกนะวา่ เขาเคยชนะ ยาทิปมาแลว้ ” กระพนั กล่าวอยา่ งเอือมระอา
“ชิกไ็ ม่แน่ ถา้ เคยชนะแลว้ จริงๆล่ะ” เจสสิกา ตอกกลบั ทนั ที
ชุติเทพไอสองคร้งั แลว้ กล่าว “ไมต่ อ้ งเถยี งกนั แลว้ ให้พวกเขาท้งั คู่ไดแ้ ข่งกนั กอ่ น ให้ความสามารถ เป็นตวั บอก เถยี งกนั ไปกไ็ ม่ไดอ้ ะไร”
จากน้นั ทุกคนจงึ ไดเ้ ดินไปท่ีโต๊ะ ชุติเทพและเจส สิยนื อยหู่ ลงั รพีพงษ์ นฤพลและกระพนั ยนื อยหู่ ลงั รวินท์
“เมอื่ กโ้ี มเ้ กนิ ไปปะวะ ญาธิปเป็นรุ่นใหญข่ อง วงการโกะเลยนะ แกบอกวา่ ฝีมือเขาไมเ่ ท่าไหร่ แน่นอนวา่ พวกเขาตอ้ งไมโ่ อเคอยแู่ ลว้ ” ชตุเทพพดู ขา้ งหูของรพีพงษ์
รพพี งษย์ มิ้ แลว้ กลา่ ว “รุ่นใหญ่อะไรกนั กแ็ ค่เคย ชนะมาแลว้ เอง”
ชุติเทพชะงกั เกดิ ความตะลึงข้ึนมาทนั ใด รพี พงษพ์ ูดวา่ ญาทิปคือคนทตี่ นเคยชนะมาแลว้ ถา้ หาก เป็นความจริง อยา่ งน้นั ฝีมอื ของรพพี งษ์ กเ็ยยี่ มมาก สินะ
แต่กลบั มาคิดอกี ที เขากร็ ูส้ ึกว่าเป็นไปไมไ่ ด้ เพ ราะญาทิปเป็นผูท้ ี่มากดว้ ยฝีมอื ไมม่ ีทางประลองกบั ใครง่ายๆ แลว้ เขากไ็ มเ่ คยมาเมอื งริเวอร์เลยดว้ ยซ้าํ
ชุติเทพไม่รู้เสียดว้ ยซ้าํ วา่ กอ่ นหนา้ น้ีรพพี งษไ์ ด้
ไปเกยี วโตมา การแข่งขนั ระหวา่ งเขากบั ญาทิป เกดิ ข้ึนอยา่ งกะทนั หนั ที่ตระกูลลดั ดาวลั ย์ไม่มใี ครรู้มาก นกั การท่ีชุติเทพคิดแบบน้ี กถ็ ือเป็นเรื่องปกติ
ไม่นาน การแข่งขนั ระหวา่ งรพพี งษแ์ ละรวนิ ทไ์ ด้ เริ่มข้ึน รวนิ ทจ์ อ้ งไปท่ีกระดานโกะอยา่ งไมล่ ะสายตาดว้ ยทา่ ทที ี่เอาจริงเอาจงั ไม่ได้ และไมป่ ระมาทถึงแม้ จะรูส้ ึกดูถูกรพพี งษก์ ต็ าม
น่ีทาํ ใหร้ พพี งษร์ ูส้ ึกนบั ถือรวนิ ท์ แค่จุดๆน้ี เธอก็ดูเกง่ กว่าลูกศิษยค์ นน้นั ของญาทิปแลว้
รวนิ ทเ์ ป็นพวกชอบเลน่ แนวบุก และใชฝ้ ีมือทุก อยา่ งที่มอี อกมา เธอดูผอ่ นคลายสบายๆ ทาํ ใหค้ นที่ เห็นรูส้ ึกถงึ ความอ่อนโยนของเธอ
รพพี งษร์ ูส้ ึกวา่ สไตลก์ ารวางหมากของรวนิ ทน์ ่า สนใจ ดงั น้นั จึงไมไ่ ดโ้ ตต้ อบในตอนแรก แต่ต้งั รบั ไว้ กอ่ น เพอื่ ท่ีจะดูวา่ รวนิ ทเ์ ป็นพวกแนวบุก แต่ไมร่ ูจ้ กั ต้งั รบั หรือเปลา่
ดงั น้นั ในเร่ิมแรก บนกระดานโกะ รพีพงษจ์ ะถูก บุกจนตอ้ งกลบั ไปต้งั รบั ราวกบั ว่าจะแพไ้ ดท้ ุกเมือ่
กระพนั เห็นสถานการณ์การแข่งขนั กย็ ม้ิ อยา่ ง สะใจออกมา แลว้ กลา่ ว “ฝีมือระดบั แก ยงั มหี นา้ พดู วา่ ฝีมือของญาทิปเฉยๆอีก พอวนิ ท์ลงมอื แกกต็ ้งั นบั แทบไมท่ นั แตกตา่ งกนั ขนาดน้ี คิดจะกลบั มา
เป็น ฝ่ ายบุกน้นั ยาก ฉันวา่ แกรีบยอมแพเ้ ถอะ”
“หรอ?” รพพี งษห์ วั เราะ รูส้ ึกวา่ ตวั เองกาํ ลงั เดา ทางการเลน่ ของรวนิ ท์ออกแลว้ ความสามารถของ เดก็ สาวคนน้ีน้นั ใชไ้ ดจ้ ริงๆ แต่ทาํ อะไรไมค่ ิดถงึ ผลลพั ธท์ ่ีจะตามมา เธอคดิ แต่จะบุก จึงไมท่ นั ได้
ระวงั รพพี งษก์ าํ ลงั วางกบั ดกั เอาไวห้ มดแลว้ รวนิ ท์บุกอยา่ งดุดนั จนเขา้ ไปในเขตของรพีพงษ์แลว้
เขายกมอื วางหมาก ทนั ใดน้นั สถานการณ์ก็เปลย่ี นไปทนั ที รวนิ ทท์ ี่ไดเ้ ปรียบกลบั กลายเป็นเสีย เปรียบในทนั ใด ตอนน้ีเธอไดต้ ิดกบั ดกั น้นั แลว้ จากน้ี ไปไมม่ ีแมก้ ระทง่ั การจะกลบั มาเป็นฝ่ าย
ไดเ้ ปรียบ “ตอนน้ี ฉันอยากเป็นฝ่ ายไดเ้ ปรียบ ยงั ยากอยู่ ไหม”
บทที่274 เป็ นเมยี นอ้ ยรพีพงษ์
รวินทต์ กใจ ความจริงเธอคดิ วา่ ตนเองจะชนะ แลว้ เลยรู้สึกสะใจในใจ คิดวา่ ใชเ้ วลาอีกไมน่ าน รพี พงษจ์ ะตอ้ งแพก้ ารแข่งขนั คร้งั น้ีแน่ แลว้ เธอก็สามารถท่จี ะเยาะเยย้ รพพี งษไ์ ดอ้ ยา่ งเต็มท่ีแลว้
แต่เธอกไ็ ม่คาดคดิ วา่ แค่รพีพงษว์ างหมากตวั
เดียว ทาํ ใหเ้ ธอไม่มที างเดินอกี ต่อไป กอ่ นหนา้ น้ีเธอ
บุกดุดนั ทาํ ใหไ้ มม่ ีตวั เลือกมากนกั แมต้ อนน้ีการแข่งขนั ยงั ไมจ่ บ แต่รวนิ ท์รูด้ ี ไม่วา่ เธอจะทาํ อยา่ งไร การแข่งขนั คร้ังน้ี เธอไม่มีทางชนะ
ไดแ้ น่นอนแลว้
นฤพลมองสถานการณ์บนกระดานโกะกต็ กใจ ข้ึนมาทนั ที การที่รพพี งษท์ าํ แบบน้ี แมแ้ ต่เขาเอง ก็คาดไม่ถึง
“ตวั น ….ตว้ นเซียงซื่อ! นี่มนั ตว้ นเซียงซือ!” นฤ พลกลา่ วอยา่ งตะลงึ
เจสสิกามองกระดานโกะอยา่ งสงสยั ถึงแมเ้ ธอ จะชอบเล่นโกะเหมอื นกนั แต่กไ็ มร่ ูว้ ่าอะไรคือตวั นเซี ยงซ้ือ
“อาจารย์ อะไรคือตวั นเซียงซ้ือ?” เจสสิกาหนั ไปถามชุติเทพ
ชุติเทพหายใจเขา้ ลกึ ๆ แลว้ กลา่ ว “คือการวางหมากชนิดหน่ึงท่ียอดเยยี่ มของโกะ การ วางหมากชนิดน้ีช่วงแรกอาจเหมือนเป็นการวาง หมากธรรมดา แต่ในทุกๆคร้งั ท่ีเดิน ไดม้ ีการวางแผน ไวท้ ุก
อยา่ งกา้ ว ในสถานการณ์แบบน้ี คู่แข่งจะคิดวา่ อีกฝ่ ายใกลจ้ ะแพแ้ ลว้ ดงั น้นั จึงทาํ ใหค้ นเลอื กท่ีจะ บุกอยา่ งดดุ นั
“แลว้ ใชป้ ราบผทู้ ี่ชอบบุก เม่ือเดิน ตามเกมส์ของเซียงซ่ือ มกั จะตอ้ งการแคห่ มาก ตวั เดียว เพ่ือทาํ ให้คู่แข่งไร้ซ่ึงทางเดิน”
ส่ิงที่เจ่งท่ีสุดของการวางหมากแบบน้ีคือทาํ ให้ คุณหลดุ เขา้ ไปในเกมสข์ องฝ่ ายตรงขา้ มอยา่ งไม่รู้ ตวั คิดวา่ ตวั เองชนะแลว้ แต่นี่เป็นเพียงความคิดผดิ ๆ เท่าน้นั การแพช้ นะท่ีแทจ้ ริง จะเกดิ ข้ึนกต็ ่อเมอ่ื
คุณ ไดต้ กหลุดเขา้ ไปแลว้ ต่างหาก ถงึ จะรู้แน่ชดั ”
“ตวั เซียงซือถึงแมจ้ ะเจ๋ง แต่วธิ ีการใชน้ ้นั กย็ าก มากเช่นกนั ตอ้ งใชส้ มองอยา่ งมากในการวางแผน สมองของคนทวั่ ไป ไมส่ ามารถยนื หยดั ไดถ้ งึ ช่วง พลิกเกมส์ กจ็ ะมวั่ เสียกอ่ น”
เมอ่ื ฟังชุติเทพอธิบายจบ ใบหนา้ เจสสิกาเตม็ ไป ดว้ ยความนบั ถอื แลว้ กลา่ ว วา้ ว ง้นั รพพี งษก์ เ็จ๋งมากเลยอะสิ?”
“ไม่ใช่แค่เจ๋ง การวางหมากแบบตวั นเซียงซื่อ ระดบั ปรมาจารยข์ องโกะในประเทศมีเพยี งไม่กคี่ นที่ ใชว้ ธิ ีน้ีได้ ถงึ แมจ้ ะเป็นญาทิป เม่ือหลายปี กอ่ น พยายามท่ีจะใชม้ นั แต่เขากใ็ ชม้ นั ไมส่ าํ เร็จ ดูๆแลว้
รพีพงษไ์ มไ่ ดโ้ มน้ ะ ถึงแมญ้ าทิปจะออกโรงเอง ก็เกรงว่าจะไมส่ ามารถชนะเขาไดน้ ะ” ชตุเทพกล่าว
นฤพลเห็นตว้ นเซียงซือของรพพี งษก์ เ็กดิ อาการ ตะลึงข้ึนมา แมแ้ ตต่ วั เขาเอง เจอกบั การเล่นแบบน้ี ก็ไมส่ ามารถพลกิ เกมสไ์ ด้
เขามองรพพี งษอ์ ยา่ งสบั สน จนกระทง่ั ถึงเวลาน้ี เขาเพิ่งจะรู้ตวั วา่ รพีพงษไ์ มไ่ ดโ้ ม้ ฝีมือของเดก็ คนน้ี เกรงวา่ จะเกง่ กว่าเขาแลว้
“การแข่งขนั ยงั ไม่จบวางหมากต่อละ่ กนั ” รพี พงษก์ ล่าว
รวนิ ทอ์ บั อาย เธอไมท่ ี่อารมณท์ ี่จะเลน่ โกะต่อไป อกี แลว้ ตอนน้นั เธอดูถกู รพีพงษข์ นาดน้นั ตอนน้ีรพี พงษไ์ ดใ้ ชค้ วามสามารถพิสูจน์ตวั เองแลว้ เธอรูส้ ึก อายจนไมม่ ที ่ีจะยนื แลว้
กระพนั ไม่ค่อยเขา้ ใจในโกะมากนกั เขารู้เพยี ง แค่ตอนน้ีรวนิ ทย์ งั ไมแ่ พ้ เห็นรวินทไ์ ม่ขยบั จึงไดพ้ ดู วา่ “พ่ี น่ิงไปทาํ ไม พ่ยี งั ไม่แพห้ นิ ฝีมือพ่ี แค่ใชส้ มองอกี สักนิดตอ้ งชนะไอส้ วะนี่ไดส้ ิ”
รวินทจ์ อ้ งไปท่ีกระพนั ทนั ที ตอนน้ีเธอเกลยี ด นอ้ งชายคนน้ีของเธอมาก ถา้ ไม่ใช่เพราะเขาท่ีพูดวา่ รพพี งษเ์ ป็นไอส้ วะต้งั แต่แรก เธอกไ็ ม่มีทางดูถูกรพี พงษต์ ามหรอก
“ไม่ว่าแพห้ รือชนะ กเ็ล่นใหจ้ บ เป็นการให้เกยี รติ ในการเล่นโกะ” รพพี งษพ์ ดู ข้ึนมาอีก
เมือ่ รวินทไ์ ดย้ นิ คาํ พูดน้ขี องรพีพงษ์ กถ็ อน หายใจเฮอื กใหญอ่ อกมาทนั ที จากน้นั กพ็ ยกั หนา้ อยา่ งจริงจงั แลว้ เล่นโกะกบั รพีพงษต์ ่อไป
นฤพลส่ายหนา้ อยา่ งเสียอารมณ์ เขารูด้ ี ไม่วา่ รวิ นท์จะทาํ อยา่ งไร กไ็ ม่มที างชนะแลว้
แต่เขากร็ ู้สึกวา่ ท่ีรพีพงษพ์ ดู น้นั ฟังจากคาํ พูด
เขากร็ ูว้ า่ รพพี งษเ์ ป็นคนอยา่ งไร
วยั รุ่นขนาดน้ี เยอื กเยน็ ไดอ้ ยา่ งน้ี หาไดย้ ากใน บรรดาคนรุ่นเดียวกนั โดยเฉพาะคนท่ีมีฝีมืออยา่ งรพี พงษแ์ บบน้ี
กระพนั แค่มพี รสวรรคด์ า้ นธุรกจิ แต่มนั่ ใจในตวั เองอยา่ งสดุ โต่ง ในวงการโกะรพพี งษ์ ถือไดว้ ่าอยู่ ข้นั สูงแลว้ กลบั ไม่เคร่งเครียดใดๆ น่ีสิถงึ จะถอื เป็น คนที่ทาํ การใหญ่ได้
ชุติเทพเห็นรพีพงษจ์ ะชนะแลว้ กร็ ูส้ ึกสะใจข้ึน มา แลว้ เดินไปตรงหนา้ ของนฤพล กลา่ ว “ไง ผมบอก แลว้ ว่ารพพี งษไ์ มไ่ ดธ้ รรมดาอยา่ งท่ีพวกคณุ คิด ตอนน้ียอมรบั แลว้ ละ่ ซวิ ?”
นฤพลอบั อาย แลว้ กล่าว “ยอมแลว้ ยอมแลว้ ผม คาดไมถ่ ึงจริงๆว่าคุณจะกาคนท่ีเกง่ ขนาดน้ีมา แทนคณุ ได้ ในตอนแรกผมคิดวา่ ถึงแมค้ ณุ หาคนมา กห็ าคนท่ีเกง่ มาไม่ไดแ้ น่นอน ผมประมาทไป
จริงๆ”
ผ่านไปไม่นาน รพีพงษว์ างหมากตวั สุดทา้ ย รวิ นท์ยนื ข้ึนทนั ใด มองไปท่ีรพพี งษแ์ ลว้ คาํ นบั ให้ กลา่ ว “ฉันแพแ้ ลว้ ฉันขอโทษสาํ หรบั การดูถกู คุณกอ่ นหนา้ น้ี หวงั ว่าคุณจะให้อภยั ”
รพีพงษย์ มิ้ ไม่คาดคิดว่ารวนิ ท์เป็นคนง่ายๆ แพ้
แลว้ กย็ อมรับทนั ที ไม่มีขอ้ อา้ งใดๆสกั คาํ นิสยั แบบน้ี
ดีกว่าพวกท่แี พแ้ ลว้ ไมย่ อมรบั อกี “พ่ี ขอโทษมนั ทาํ ไม เขากแ็ ค่ชนะพคี่ ร้ังเดียวเอง พวกคุณเล่นกนั อีกสกั สองคร้ัง สองในสาม บางน้ีเขา
กไ็ มม่ ีทางชนะพแี่ ลว้ ” กระพนั พดู อยา่ งไมแ่ คร์
รวินท์มองไปทห่ี ระพนั อยา่ งโมโห แลว้ ตะคอก “ถึงแมจ้ ะเลน่ อีกสิบคร้งั ฉันกไ็ ม่ชนะเขา แกรีบ ขอโทษกบั ท่าทีท่ีแกทาํ กบั เขาเมอื่ กเ้ีลยนะ!”
“ทาํ ไมฉนั ตอ้ งขอโทษไอส้ วะนีด่ ว้ ย ฉันเป็นทายาทของตระกูลธนาพชั ร์กลุ สถานะของฉนั สูง ขนาดน้ี จะขอโทษคนแบบน้ีไดย้ งั ไงกนั ” กระพนั ไม่ เขา้ ใจ
รวนิ ทย์ นื่ มอื ไปดึงหูของกระพนั โดยตรง แลว้ ผลกั ไปท่ีดา้ นหนา้ ของรพีพงษ์ แลว้ กล่าวอยา่ งเรียบๆ วา่ “ขอโทษ!”
ในตระกลู กระพนั ถอื วา่ เป็นชายนอ้ ยด้ือดึงที่ไมม่ ี ใครขวางไดเ้ ลยทีเดียว แต่ส่ิงเดียวท่ีเขากลวั คือ พี่ สาวคนน้ขี องเขา เพียงแค่รวนิ ท์โกรธข้ึนมา กระพนั ก็จะน่ิงในทนั ที
“พ่ี เบาๆหน่อยสิ หูของฉันถูพดี่ ึงจนจะยานลงมา ล่ะ ผมขอโทษยงั ไมพ่ ออีกหรอ” กระพนั กล่าวอยา่ ง เร่งรีบ
รวนิ ท์ปลอ่ ยมือ มองไปท่ีรพีพงษ์ แลว้ พดู อยา่ ง ไม่สบายใจวา่ “ขอโทษ”
“นี่เป็นท่าทีในการขอโทษของแกหรอ?” รวนิ ท์
เตะไปท่ีร่างของกระพนั
กระพนั ไดข้ อโทษรพพี งษอ์ ยา่ งต้งั ใจอีกคร้ัง รวิ นท์จึงไดป้ ลอ่ ยเขาไป
นฤพลมองไปท่ีรวนิ ท์อยา่ งแปลกใจ แลว้ พดู กบั ตวั เองวา่ “ทาํ ไมวนั น้ีวินท์ดูแปลกๆ แม่จะแพโ้ กะ แต่กไ็ ม่น่าจะมปี ฏิกริ ิยาแบบน้ีนะ”
“น่ีคุณดูไมอ่ อกหรอ นี่มนั ชดั เจนมากเลยนะ ว่า ลกู สาวคุณชอบรพีพงษเ์ ขา้ แลว้ ” ชุติเทพพูดออกมา
นฤพลจอ้ งไป แลว้ กลา่ ว “ชุติเทพ คณุ อยา่ มาลอ้ เล่นผมหน่อยเลย พวกเขากแ็ ค่แข่งโกะกนั เท่าน้นั เอง วินทจ์ ะชอบเขาเร็วขนาดน้ีไดไ้ งกนั ”
ชุติเทพหวั เราะ แลว้ กลา่ ว “หรือคุณไมร่ ู้วา่ การ เลน่ โกะเป็นวิธีการเรียนรูน้ ิสยั คนๆนึงท่ีดีที่สุดเลยนะ จะตอ้ งการเวลาอะไรอกี รพีพงษน์ ้ีถึงแมจ้ ะมีฉายาไอ้ สวะติดตวั มา แต่โชคของเขาไม่ธรรมดาเลย
นะ ยงั ไง ลองทบทวนให้ลกู สาวคณุ กบั รพพี งษไ์ หม?”
“ไมค่ าดคดิ วา่ หลายปี มาน้ี คุณกย็ งั คงไมจ่ ริงจงั อยเู่ หมอื นเดิม” นฤพลพูดกบั ชุติเทพ
แต่ทว่าตอนน้ีรูแ้ ลว้ วา่ ฝีมือการเล่นโกะของรพี พงษน์ ้นั เกง่ ขนาดไหน เขากร็ ู้สึกถกู ใจอยบู่ า้ ง เพราะ อายคุ ราน้ีจะหาลกู เขยที่ดีไดน้ ้นั เป็นเร่ืองที่ไม่ง่าย เลย
“อาจารย์ พวกคณุ พนนั กนั ไวไ้ มใ่ ช่หรอ ตอนน้ี รพพี งษช์ นะแลว้ ง้นั พวกเราสามารถขออะไรจาก พวกเขากไ็ ดห้ น่ึงขอ้ แลว้ ใช่ไหม?” เจสสิกาพดู ข้ึนมา ทนั ใด
ชุติเทพตบที่ขา แลว้ กล่าว “ใช่ นฤพล คุณอยา่ โมเมนะ คุณพูดวา่ เพยี งแค่ผมชนะ กจ็ ะทาํ ตามคาํ ขอ หน่ึงขอ้ ”
นฤพลมองไปที่ชุติเทพ แลว้ กลา่ ว แน่นอน ผม นฤพลพดู จริงทาํ จริง คุณวา่ มา เพยี งแค่ผมให้ได้ จะ ไม่มที างปฏิเสธแน่นอน”
ชุติเทพหวั เราะ แลว้ กลา่ ว “ตอนน้นั คณุ พูด ถา้ ผมแพ้ ให้เจสสิกาเป็นภรรยาของลูกชายคณุ ในเม่อื ตอนน้ีผมชนะ ง้นั คุณใหล้ กู สาวคณุ เป็นเมียนอ้ ยรพี พงษล์ ่ะกนั วา่ ไง?”
“ไม่ได!้ ” รพีพงษ์ เจสสิกา และวินทท์ ้งั สามพดู ออกมาพร้อมกนั ชุติเทพแปลกใจ แลว้ มองไปที่เจสสิกา แลว้
กลา่ ว “ทาํ ไมแกไมโ่ อเค?”
ที่รพีพงษแ์ ละรวนิ ทท์ ้งั คู่ไมย่ นิ ยอมน้นั ชตุเทพ เขา้ ใจ แต่เขาไมเ่ ขา้ ใจวา่ ทาํ ไมเจสสิกาถงึ ไมย่ นิ ยอม ดว้ ย
เจสสิกาเขินอายข้ึนมา มองไปมองมา แลว้ กล่าว
“เพราะ….เพราะวา่ รพีพงษม์ ีภรรยาอยแู่ ลว้ ฉนั ไม่ เห็นดว้ ย ถึงไดไ้ ม่โอเค”
ชุติเทพจอ้ งไปท่ีเจสสิกา แลว้ ยม้ิ อยา่ งมเี ลศนยั แสดงออกถงึ ท่าทีที่วา่ เขา้ ใจทุกอยา่ ง แลว้ ไมพ่ ดู อะไรอีก
เมื่อนฤพลและรวนิ ท์ไดย้ นิ วา่ รพีพงษม์ ภี รรยาอยู่ แลว้ รวินทห์ นา้ แดงข้ึนในทนั ที แต่เมือ่ นานเธอกก็ ลบั มาอยมู่ นสภาพเดิม
รพพี งษเ์ ดินไปขา้ งๆชุติเทพ แลว้ กดั ฟันพูดว่า “ต่อไปถา้ แกยงั กลา้ หาเมียนอ้ ยให้ฉนั อีก ฉันจะเอา ให้กระดูกแกหักเลย!”
ชุติเทพหวั เราะ แลว้ รีบกลา่ ว “โอเคโอเค ไมล่ อ้ พวกคุณเล่นแลว้ การพนนั คร้งั น้ีรพีพงษเ์ ป็นฝ่ ายชนะ ง้นั ให้รพพี งษผ์ ูช้ นะเลอื กล่ะกนั รพีพงษ์ แกสามารถ ขอนฤพลไดแ้ ลว้ ความสามารถของ
ตระกูลธนาพชั ร์ กลุ ไมน่ อ้ ยเลยทีเดียว แมแ้ กจะขอภูเขาทองจากเขา ไม่แน่เขาอาจจะให้แกไดน้ ะ”
จากคาํ พูดทชี่ ุติเทพพูดเมอ่ื ก็รพพี งษจ์ ึงไมไ่ ด้ เกรงใจแต่อยา่ งใด แลว้ รพีพงษย์ งั คิดอีกว่าถา้ ได้ ช่วยแกแ้ คน้ ให้กบั ธฤตญาณได้ ใชอ้ าํ นาจของเมอื งริ เวอร์อยา่ งเดียวน้นั ไม่เพยี งพอ เพราะอยหู่ ่างไกล รพี
พงษจ์ ะตอ้ งหาทางยมื มอื คนในพ้นื ที่ให้ข่วยเหลือ
ตระกูลธนาพชั ร์กุลเป็นตวั เลือกท่ีดีที่สดุ
รพพี งษม์ องไปท่ีนฤพล แลว้ ถาม “ท่านหัวหนา้ ตระกลู ธนาพชั ร์กลุ คุณรูจ้ กั ธฤตญาณไหม?”
บทที่275 ไม่อยาก
หลงั จากที่นฤพลไดย้ นิ คาํ พดู ของรพพี งษแ์ ลว้ ก็ชะงกั ทนั ใด แต่ไม่ไดก้ ร็ ูส้ ึกตวั ข้ึนมา แลว้ กลา่ ว “เคย ไดย้ นิ อยนู่ ะ หลายปี กอ่ น ท่ีเมอื งกรีนโคลธฤตญาณ คนน้ีมีช่ือเสียงค่อนขา้ งดงั เมืองกรีนโคล อยู่
ในกาํ มอื ของเขาแต่เพียงผเู้ ดียว ถือวา่ เป็นคนท่ีมีอาํ นาจไม่ เบาของเมืองกรีนโคลอลยล่ะ”
“สถานะตระกลู ธนาพชั ร์กลุ ท่ีเมอื งกรีนโคลไมม่ ี ใครกลา้ แตะ ตอนแรกท่ีธฤตญาณเป็นใหญ่ ฉนั ยงั อยากกาํ จดั เขาท้ิง จะไดไ้ ม่มใี ครมาสนั่ คลอนสถานะ ของตระกลู ธนาพชั ร์กุลได”้
“ต่อมาลกู นอ้ งของธฤตญาณไดแ้ ปรพกั ตร์ ไดย้ นิ มาว่าในค่าํ คืนที่ฝนพรําเขาถกู ลูกนอ้ งแทงตาย จากน้นั ฉันกไ็ มเ่ ห็นเขาอกี เลย”
“แกถามทาํ ไมหรอ?” นฤพลพูดจบ กม็ องไปที่รพี พงษอ์ ยา่ งสงสยั
รพพี งษย์ มิ้ กบั นฤพล แลว้ กลา่ ว “ธฤตญาณยงั ไมต่ าย ตอนน้ีเขาอยกู่ บั ผม สิ่งที่ผมจะขอน้นั ง่าย มาก ผมหวงั วา่ ทา่ นหวั หนา้ ตระกูลธนาพชั ร์กลุ จะให้ ความช่วยเหลอื ผม ลา้ งแคน้ ใหธ้ ฤตญาณ”
นฤพลตะลงึ ไม่คาดคิดวา่ ธฤตญาณยงั มชี ีวติ อยู่ แลว้ ยงั เป็นคนของรพพี งษอ์ ีกดว้ ย น่ีเหนือความคาด หมายของเขามาก
“ไมค่ าดคิดวา่ เขายงั มชี ีวติ อยู่ ที่ฉนั รู้ เขาเป็น พวกมนั่ ใจในตวั เองสูง จะใหเ้ ขาทาํ เร่ืองอะไรให้ เป็น ส่ิงที่ยากมากเหลอื เกนิ ตอนแรกฉนั อยากเขา แต่ถูก เขาปฏิเสธกลบั มา ดๆู ไปแกไม่ธรรมดาอยา่ งที่
พวก เราคิดไวเ้ ลยแหะ” นฤพลมองรพพี งษด์ ว้ ยสายตาที่ ช่ืนชม
รพีพงษย์ ม้ิ แลว้ กลา่ ว “กแ็ ค่โชคดีที่ไดน้ บั ถอื กนั เป็นพีน่ อ้ งเท่าน้นั เอง ไมท่ ราบว่าท่านหัวหนา้ ตระกลู ธนาพชั รกุลจะสามารถช่วยพ่ีนอ้ งคนน้ีของผมลา้ ง แคน้ ไดห้ รือไม?่ ”
นฤพลยม้ิ แลว้ กลา่ ว “แกชนะโกะ ยงั ไงฉนั กต็ อบ รบั ขอ้ เรียกร้องของแก ฉันนฤพลไม่ไดเ้ ป็นคนพูด ปลด ในปี น้นั ธฤตญาณไดท้ ิ้งอาํ นาจไวก้ อ่ นท่ีเขาจะ ไป ดว้ ยกาํ ลงั ของตระกลู ธนาพชั ร์กลุ จะช่วย
เขาลา้ ง แคน้ น้นั เป็นเรื่องง่ายมาก”
รพพี งษพ์ ยกั หนา้ รพพี งษไ์ ดค้ ิดถึงเรื่องที่จะช่วย ธฤตญาณลา้ งแคน้ มาต้งั นานแลว้ เพยี งแคห่ าโอกาส ที่เหมาะสมไม่ได้ คร้ังน้ีไดร้ บั ความช่วยเหลือจาก ตระกูลธนาพชั ร์กลุ การลา้ งแคน้ กม็ ิไดเ้ ป็นเรื่อง
ยากแต่อยา่ งใดแลว้
“ใช่ หลงั จากที่ธฤตญาณจากไปแลว้ ใครที่รับ ช่วงอาํ นาจต่อจากเขา?” รพพี งษน์ ึกข้ึนไดว้ า่ ตอน แรกใหไ้ ตรทศไปสืบเกยี่ วกบั ธฤตญาณ ไดบ้ อกไวว้ า่ ถา้ ตอนน้นั ธฤตญาณร่วมมือกนั ได้ กเ็ป็นเรื่องดี
เพยี งแต่ธฤตญาณไมไ่ ดท้ าํ แบบน้ี แต่เลอื กท่ีจะ หนี ถงึ ไดถ้ ูกลกู นอ้ งเล่นงาน สุดทา้ ยตอนทจี่ ะฆา่ แขนกใ็ ชก้ ารไมไ่ ดเ้ สียแลว้
รพพี งษส์ งสยั จุดน้ี ต่อมาเขาไดถ้ ามธฤตญาณ หลายคร้งั แต่ธฤตญาณกไ็ มย่ อมบอกเหตุผล รพี พงษก์ ท็ าํ ไดเ้ พยี งไม่ถามอีกต่อไป
“หลงั จากท่ีธฤตญาณจากไปแลว้ คนท่ีรบั ช่วง อาํ นาจต่อ เป็นผูห้ ญงิ คนหน่ึง คนของฉันไดท้ าํ การ สืบมาแลว้ ผหู้ ญงิ คนน้ีเคยมคี วามสมั พนั ธก์ บั ธฤต ญาณชว่ งระยะเวลาหน่ึง ตอนน้นั ที่รูเ้ ร่ืองน้ี ฉนั ยงั
รู้สึกหมดอาลยั ตายอยากเลย แมแ้ ต่ผหู้ ญงิ ของตวั เองยงั หักหลงั เขาได้ ใจคนยากท่จี ะหยงั่ รู”้ นฤพล กลา่ วอยา่ งถอดใจ
รพีพงษข์ มวดคิ้ว ไมค่ าดคดิ วา่ คนท่ีรับชว่ ง
อาํ นาจต่อจากธฤตญาณ จะเป็นผหู้ ญิง ฝีมือของธ ฤตญาณ ไมน่ ่าจะเกดิ เหตุการณ์ท่ีผหู้ ญิงของตนหัก หลงั ตนเองได้ เกรงว่าเรื่องน้ีจะไมธ่ รรมดาอยา่ งท่ีคิดไวเ้ สียแลว้
“ง้นั ตอ้ งรบกวนท่านหวั หนา้ ตระกูลธนาพชั ร์กลุ ดว้ ย เดี๋ยวผมจะไปคุยกบั ธฤตญาณสกั หน่อย หาก ตอ้ งการลา้ งแคน้ ละ่ ก็หวงั ว่าทา่ นหวั หนา้ ตระกูลธนา พัชร์กลุ จะไม่นิ่งดดู าย” รพีพงษก์ ลา่ ว
นฤพลพยกั หนา้ จากน้นั กเ็กดิ ความลงั เลข้ึน เหมอื นมอี ะไรจะพูด
รพพี งษเ์ ห็นท่าทีเขากไ็ ดถ้ ามข้ึน ท่านหวั หนา้ ตระกลู ธนาพชั ร์กุลมีอะไรอยากพดู หรือเปลา่ ครบั ? หรือจะบอกว่า การช่วยธฤตญาณลา้ งแคน้ น้นั สาํ หรับคุณน้นั เป็นเรื่องยาก?”
“ไม่ใช่เรื่องน้ี ช่วยธฤตญาณลา้ งแคน้ เป็นเร่ือง เลก็ แต่ผมยงั มีอกี เร่ือง อยากจะขอใหค้ ณุ ช่วย แต่ ผมแพโ้ กะ ควรที่จะทาํ ตามคาํ ขอของคณุ ถา้ ใหค้ ุณ ช่วยอกี มนั จะไมค่ ่อยดีสกั เท่าไหร่” นฤพลกล่าว
“อ๋อ? เรื่องอะไรหรอครบั ?” รพีพงษถ์ าม
“คือง้ี อกี ไม่กส่ี ปั ดาห์ เมืองกรีนโคลจะจดั แข่ง โกะถึงเวลาน้นั คนรอบๆเมืองกรีนโคลประมาณสิบ กวา่ คนจะมาเขา้ ร่วมการแข่งขนั ดว้ ย การแขง่ ขนั คร้งั น้ีจะมีเพียงวยั รุ่นเท่าน้นั ท่ีเขา้ ร่วมได้ ความจริง
เป็นการแข่งขนั ปกติทวั่ ไป ฉันกไ็ ม่ไดใ้ ส่ใจอะไร และ ฉันกไ็ วใ้ จฝีมือของวนิ ท์
“แต่ช่วงน้ีฉนั ไดร้ บั ข่าวมาวา่ เมืองริเวอร์มีคนที่มี พรสวรรค์คนหน่ึง ชื่อวา่ โกมุท ความสามารถชง่ั น่า ตกใจ และนายกสมาคมโกะของเมอื งริเวอร์คือ ประธานของบริษทั อสงั หาริมทรพั ยเ์ มคส์ เขา
อยาก จะมาพฒั นาวงการอสงั หาของเมอื งกรีนโคล อสงั หา เป็นชีวติ จิตใจของตระกูลธนาพชั ร์กุล ฉันไม่มีทาง เปิ ดโอกาสให้เขาไดเ้ ขา้ มาแน่นอน”
“แต่คร้งั น้บี ริษทั อสงั หาริมทรัพยเ์ มค์สจะใชก้ าร แข่งขนั โกะเพื่อเผยแพร่ชื่อเสียงของตน ถา้ โกมทุ ชนะการแข่งขนั ส่ิงที่เขาเตรียมไว้จะเป็นตวั แทน ป่ าวประกาศของบริษทั อสงั หาริมทรัพยเ์ มคส์ ใน
เมอื งกรีนโคล ถึงเวลาน้นั อสงั หาจะถูกแบ่งตลาดออกไป ตระกูลธนาพชั ร์กลุ จะไดร้ บั ผลกระทบอยา่ งมาก ประธานของบริษทั อสงั หาริมทรัพยเ์ ป็นคนใจดาํ การ กอ่ สร้างของบริษทั พวกเขา คร่ึงหน่ึง
ของโครงการ น้นั ใชว้ ตั ถุดิบท่ีไม่ไดม้ าตรฐาน ฉนั ไมอ่ ยากใหอ้ สงั หาของเมอื งกรีนโคลถูกเขาทาํ ลาย”
“หากตอ้ งการขดั ขวางบริษทั อสงั หาริมทรพั ย์ เมคส์ ตอ้ งชนะโกมุทในการแข่งขนั โกะ คร้งั น้ีที่พวก เรามาเมืองริเวอร์ เพอื่ มาดูฝีมือของโกมุท เม่ือสอง สามวนั กอ่ นพงกเราไดด้ ูเขาแข่งขนั สองสาม
รายการ พบวา่ ฝีมือเขาค่อนขา้ งดีเลยทีเดียว ในรุ่นเดียวกนั นอ้ ยคนที่จะเทียบกบั เขาได้ แมแ้ ต่วนิ ท์กไ็ ม่แน่วา่ จะชนะเขาไดห้ รือไม่”
“ดงั น้นั ฉันจึงอยากเชิญแกมาเป็นตวั แทนของ สมาคมโกะแห่งเมืองกรีนโคล เพยี งแค่ชนะโกมทุ เท่าน้นั ฉนั จะใหแ้ กขอเพ่ิมไดอ้ กี หน่ึง หวงั วา่ แกจะ ตกลง”
เม่อื ฟังนฤพลพดู จบ รพีพงษก์ พ็ ยกั หนา้ เขาเคย ไดย้ นิ ช่ือเสียงของบริษทั อสงั หาริมทรพั ยเ์ มค์ส ถึง แมพ้ วกเขาจะเกง่ แต่พวกเขากม็ ชี ื่อเสียในเรื่องการ ใชว้ สั ดุอุปกรณ์ที่ไมไ่ ดม้ าตรฐานเช่นกนั แลว้
บริษทั อสงั หาริมทรัพยเ์ มค์สยงั เคยทา้ ทายบริษทั ซนั บบั เบ้ิลกรุ๊ปอกี ดว้ ย เพยี งแค่เธียรวิชญไ์ มใ่ ส่ใจกแ็ ค่ น้นั
ตอนน้ีไดย้ นิ นฤพลพดู แบบน้ี รพพี งษก์ ร็ ูส้ ึก รงั เกยี จบริษทั อสงั หาริมทรพั ยเ์ มค์สข้ึนมา บริษทั ที่ ใชว้ สั ดุกอ่ สรา้ งไม่ไดม้ าตรฐาน ถา้ ให้พวกเขาเจริญ กา้ วหนา้ กม็ ีแตท่ าํ รา้ ยคนมากข้ึน
ยงั ไงกแ็ ค่ไปเล่นโกะ แลว้ ยงั ไดน้ ้าํ ใจจากตระกูล ธนาพชั ร์กุลอีก สาํ หรบั รพพี งษแ์ ลว้ มแี ต่จะได้
“ตกลง ถึงเวลาน้นั ผมจะไปช่วย” รพีพงษก์ ล่าว
นฤพลตาเป็นประกาย มองไปท่ีรพีพงษอ์ ยา่ ง ซาบซ้ึงใจ ตอนแรกเขาคิดวา่ รพีพงษจ์ ะไม่ตกลงเสีย อีก เพราะบริษทั อสงั หาริมทรัพยเ์ มคส์ น้นั อยทู่ ่ีเมอื งริเวอร์
รพพี งษไ์ มส่ นใจเร่ืองน้ี แมจ้ ะเป็นคนของเมืองริ เวอร์ดว้ ยกนั แต่เขาไม่มที างเอาเหตุผลน้ีเขา้ มา เพอ่ื จะชว่ ยบริษทั ท่ีใชว้ สั ดุไม่ไดม้ าตรฐานมากอ่ สรา้ ง แน่นอน
รวินทเ์ ห็นรพีพงษต์ อบตกลง กร็ ูส้ ึกซาบซ้ึงใจ สายตาท่ีมองไปที่รพีพงษน์ ้นั เปลีย่ นไปเป็นอบอ่นุ มากข้ึนในทนั ใด
การแขง่ ขนั โกะจะเร่ิมข้ึนในอีกหน่ึงสปั ดาห์ให้ หลงั รพพี งษพ์ ูดกบั นฤพลว่าเขาจะไปคุยกบั ธฤต ญาณ ถา้ โอเคล่ะก็จะพยายามลา้ งแคน้ ใหธ้ ฤต ญาณกอ่ นเร่ิมการแข่งขนั
หลงั จากท่ีพูดคุยกนั เสร็จ รพพี งษไ์ ดค้ ุยเรื่อ
งอ่นื ๆกบั พวกเขาต่อสกั พกั กระพนั เหมือนจะชอบเจส สิกา แต่เจสสิกากลบั อยขู่ า้ งรพีพงษต์ ลอด ให้รพี พงษข์ วางกระพนั ให้ หลงั จากที่กระพนั รู้ว่ารพพี งษ์ แต่งงานแลว้ กไ็ มไ่ ดร้ ูส้ ึกว่ารพพี งษจ์ ะเป็น
ศตั รูดา้ น ความรกั อะไรกบั เขาอีกยงั ไงเจสสิกากไ็ มม่ ีทางมี ความสมั พนั ธใ์ ดๆกบั คนที่แต่งงานแลว้ ได้
รวนิ ท์กไ็ ปพูดคุยกบั รพพี งษ์ นฤพลไม่เคยเห็นรวิ นทเ์ ขา้ หาใครกอ่ นเลย
ประมาณหา้ ทุ่ม รพีพงษเ์ พิ่งจะเดินออกจากคลินิก รีบกลบั ไปท่ีบา้ น
หลงั จากที่อารียากลบั จากโรงแรมแมนด้ีแลว้ น้นั กร็ ูส้ ึกเสียใจ เพราะวนั น้ีอกี นิดเดียว เธอกจ็ ะโดนไต รวชิ ญล์ วนลามแลว้
ความจริงเธออยากระบายความในใจให้กบั รพี พงษ์ แต่เม่ือกลบั มาถงึ พบว่ารพพี งษไ์ ม่อยู่ เธอรู้สึก
ผดิ หวงั
หลงั จากท่ีเธออาบน้าํ แลว้ กก็ ลบั ไปนอนท่ีห้อง คิดว่าอีกไม่นานรพพี งษค์ งกลบั มา
แต่ทว่ารอจนถึงหา้ ทุ่มแลว้ รพพี งษก์ ย็ งั ไม่ถึง บา้ น
ท่ีงานเล้ยี งเธอกด็ ื่มเขา้ ไปไม่นอ้ ยแลว้ เมอื่ นอน ลงบนเตียง กเ็ริ่มมนึ เร่ิมจะทนไม่ไหว กห็ ลบั ไป
เมอื่ รพีพงษก์ ลบั ถึงบา้ น กเ็ดินเขา้ หอ้ งไป เห็น อารียานอนบนเตียงโดยไม่ห่มผา้ กร็ ูส้ ึกรกั มากข้ึนมา รีบห่มผา้ ใหเ้ ธอ
อารียาหันตวั แลว้ จบั ไปท่แี ขนของรพพี งษ์ แลว้ พูดในฝันว่า “รพพี งษ์ ขอบคุณนะ”
ปากของรพีพงษโ์ คง้ ทาํ มุมเป็นรอยยม้ิ จากน้นั ก็ลงไปนอนขา้ งๆอารียา ให้เธอจบั แบบน้ีปลว้ นอนหลบั ไปเชา้ ของวนั รุ่งข้ึน ตอนที่อารียาต่ืนข้ึนแลว้ เห็นรพี พงษใ์ ส่ชุดนอนขา้ งเธอน้นั แลว้ มือของเธอ
จบั ไปท่ี แขนของรพีพงษ์ รพพี งษอ์ ยากใหเ้ ธอนอนสบาย เลย อยใู่ นท่าน้นั ไม่ขยบั แมแ้ ต่นอ้ ย
อารียาเขา้ ใจทนั ทีวา่ เกดิ อะไรข้ึน เธอรู้สึกซ้ึงใจ ต่อรพีพงษ์
ตอนแรกเธออยากจะเลา่ ใหร้ พพี งษฟ์ ังถึงเร่ือง ของบริษทั อสงั หาริมทรพั ยเ์ มคส์ แต่เมือ่ นึกถงึ สิ่งท่ี รพพี งษท์ าํ ใหก้ บั เธอ เธอไม่อยากให้รพพี งษเ์ ป็นห่วง เธอบ่อยนกั ดงั น้นั คร้งั น้ีเธอจะตดั การดว้ ย
ตวั เอง
ในตอนทานอาหารเชา้ รพีพงษถ์ ามอารียาวา่ “โครงการน้นั ของเธอเป็นอยา่ งไรบา้ ง?”
รพพี งษ์ ไม่รูว้ า่ โครงการท่ีอารียากาํ ลงั ต่อรองอยู่ น้นั เป็นของบริษทั อสงั หาริมทรัพยเ์ มคส์ ถา้ รูล้ ่ะก็เขาจะตอ้ งหา้ มอารียาไวแ้ น่นอน แลว้ ให้บริษทั ซนั บบั เบ้ิลกรุ๊ปให้โครงการใหมเ่ ธออีก
อารียาทาํ อะไรไม่ถูก แลว้ กลา่ ว “ก…็ .กเ็กอื บจะ สาํ เร็จแลว้ วนั น้ีฉนั ตอ้ งไปบริษทั พวกเขาอกี คร้งั น่า จะไมม่ ีปัญหาอะไรแลว้ ”
เห็นอารียาพูดแบบน้ี รพีพงษก์ พ็ ยกั หนา้ อีกไม่ นานเขาตอ้ งไปที่เมอื งกรีนโคล ตอ้ งอยทู่ ่ีนนั่ อยา่ ง นอ้ ยหน่ึงสปั ดาห์ ดงั น้นั ตอ้ งใหแ้ น่ใจกอ่ นว่าอารียาไม่ประสบปัญหาใดๆ
“ผมอาจจะตอ้ งไปจากท่ีน่ีสกั สปั ดาห์ ไปทาํ ธุระ
ที่เมอื งกรีนโคล ถา้ คุณมีปัญหาอะไรละ่ ก็บอกผมได้ นะ ผมช่วยคณุ แกป้ ัญหากอ่ นจะไป” รพพี งษพ์ ดู อารียาไดย้ นิ วา่ รพพี งษจ์ ะตอ้ งไปทาํ ธุระ กย็ ง่ิ ไม่ อยากรบกวนรพพี งษเ์ ขา้ ไปใหญ่ ดงั น้นั จงึ รีบ
ส่ายหัว
แลว้ กล่าว “ไม่เป็นไร ฉนั โอเค”
เห็นอารียาต้งั มนั่ ขนาดน้ี รพพี งษจ์ ึงไม่คิดอะไร มาก คิดวา่ การร่วมมือกนั คร้งั น้ีของอารียาน้นั ราบรื่น แลว้ ยงั ชมอารียาอกี ดว้ ย
“รพพี งษ์ คร้งั น้ีคุณไปทาํ อะไรท่ีเมอื งกรีนโคล?” อารียาถาม
“ช่วยเพอื่ นเอาของท่ีควรจะไดร้ บั กลบั มา แลว้ ก็เขา้ ร่วมการแข่งขนั ” รพีพงษก์ ลา่ ว
“แข่งขนั ? แข่งอะไร” อารียาถาม
“การแข่งขนั โกะ” รพีพงษต์ อบ
“คุณเล่นโกะเป็นดว้ ยหรอ?” อารียาตะลงึ
“ผมทาํ เป็นอีกอยา่ ง รอให้มีเวลาแลว้ ผมจะโชว์ แต่ละอยา่ งใหค้ ุณดู” รพีพงษย์ ม้ิ แลว้ ลบู หวั อารียา
อารียาถอนหายใจ เธอรูส้ ึกวา่ เธอและรพพี งษม์ คี วามแตกต่างกนั มากเขา้ ไปอกี บางคร้งั เธอกส็ งสยั วา่ ตวั เองคคู่ วรกบั รพีพงษห์ รือไม่
“ไมไ่ ด้ การร่วมมอื กนั คร้งั น้ีฉันจะตอ้ งทาํ มนั ให้ สาํ เร็จดว้ ยตวั เอง จะให้รพีพงษช์ ่วยไมไ่ ดอ้ กี แลว้ ” อารียาตดั สินใจอยา่ งเงียบๆ
หลงั จากท่ีทานอาหารเชา้ แลว้ รพพี งษก์ ไ็ ดไ้ ป สถานบนั เทิงสตาร์กาย
ธฤตญาณเทชาให้เขา ยม้ิ แลว้ ถาม “เม่ือวานเพิ่ง
จะมาดจู กั รพนั ธ์ไปเอง ทาํ ไมวนั น้ีมาอกี ละ?” “วนั น้ีฉันไมไ่ ดม้ าเพราะจกั รพนั ธ์ แต่มาเพ่อื แก” รพพี งษก์ ล่าว
ธฤตญาณชะงกั แลว้ นงั่ ลงขา้ งๆรพีพงษ์ “เพื่อ ฉัน?”
“แกอยเู่ มอื งริเวอร์มาไดห้ น่ึงปีแลว้ ป่ ะ? รวมกบั ช่วงท่ีแกปิดบงั ตวั ตนของตวั เอง น่าจะเกอื บสองปี แลว้ ไหม” รพพี งษก์ ล่าว
“ทาํ ไมถึงพดู เรื่องน้ี? แกคงไมค่ ิดจะไลฉ่ นั ไปใช่
ไหม?”
ธฤตญาณมองไปที่รพพี งษอ์ ยา่ งแปลกใจ
รพีพงษห์ ัวเราะฮา่ ฮา่ แลว้ กล่าว “ฉนั จะไลแ่ กไป ไดไ้ งกนั วนั น้ีที่ฉนั มาหาแก เพื่อจะถาม ถา้ ตอนน้ีใหโ้ อกาสแกหน่ึงคร้ัง แกอยากจะลา้ งแคน้ คนทหี่ กั หลงั แกในตอนน้นั ไหม?”
ธฤตญาณชะงกั แลว้ กลา่ ว “ไมอ่ ยาก”
บทท่ี276 อดีตของธฤตญาณ
เมือ่ รพีพงษไ์ ดย้ นิ ธฤตญาณตอบ น้าํ ชาท่ีอยใู่ น ปากกพ็ ุง่ ออกมาทนั ใด น่ีแมง่ ต่างจากสิ่งท่ีเขาคดิ ไว้ อยา่ งสิ้นเชิง
เขาคดิ วา่ หลงั จากทธ่ี ฤตญาณไดย้ นิ คาํ พดู เขา แลว้ แน่นอนว่าตอ้ งตกใจ แต่หลงั จากที่รูส้ ึกตวั แลว้ ตอ้ งพดู วา่ อยากจะลา้ งแคน้ ต้งั นานแลว้
ปฏิกริ ิยาโตต้ อบของเขาน้นั เร็ว แต่เป็นการ ปฏิเสธรพพี งษ์
รพีพงษไ์ ม่ค่อยเขา้ ใจ ถูกลกู นอ้ งหกั หลงั ความ จริงเป็นหน้แี คน้ แทๆ้ แต่ธฤตญาณกลบั ไม่อยากลา้ ง แคน้ ทาํ ให้เขาไมเ่ ขา้ ใจวา่ ธฤตญาณกาํ ลงั คดิ อะไร อยู่
“ไม่จาํ เป็นตอ้ งปฏิเสธเร็วขนาดน้ี แกไม่อยาก ลา้ งแคน้ คงไมใ่ ช่เป็นเพราะผหู้ ญงิ คนน้นั หรอกนะ?” รพพี งษถ์ าม
ธฤตญาณตาโตข้ึนมา แลว้ กล่าว “แกรู้ไดไ้ ง!”
รพพี งษย์ มิ้ ไม่ออก แลว้ กล่าว “การคาดเดาของ ฉันไมน่ ่าจะจริงใช่ไหม ปฏิกริ ิยาการไวขนาดน้ี ไม่ คาดคดิ จริงๆ วา่ แกจะเจอกบั เร่ืองดรามา่ นนั่ ”
“เรื่องบา้ อะไร แกพูดอะไร?” ธฤตญาณมองรพี พงษอ์ ยา่ งสงสยั ท่ีเมื่อกเ้ีขาตกใจ เพราะรพพี งษร์ ู้ ว่าท่ีเขาไม่ลา้ งแคน้ เพราะผูห้ ญงิ แต่เขาไม่รูว้ า่ ท่ีรพี พงษพ์ ดู วา่ เรื่องดราม่าอะไรนนั่ คืออะไร
“ท่ีแกไมล่ า้ งแคน้ เป็นเพราะคนที่ทาํ แก เป็นคน รักคนกอ่ นของแก ปี น้นั ความจริงแกสามารถต่อกร ได้ แต่แกเลอื กท่ีจะยอม เพียงเพราะแกรกั ผูห้ ญิงคน น้ีมาก แมเ้ ธอจะทาํ ร้ายแก แกกไ็ มล่ า้ งแคน้ เธอ
เรื่อง น้ีไมใ่ ช่เร่ืองดรามา่ หรือยงั ไง?” รพีพงษก์ ลา่ ว
ธฤตญาณมองบน แลว้ กลา่ ว “ที่แกพดู มนั เป็น เรื่องดรามา่ จริงๆ แต่ที่พดู ไม่ใช่เร่ืองของฉนั แกรูไ้ ด้ ไงวา่ เรื่องของฉนั มีผหู้ ญงิ ข้ึนมาเกยี่ วขอ้ งดว้ ย ฉันไม่ เคยบอกแกมากอ่ นเลย”
“อาํ นาจเมือ่ กอ่ นท่ีแกสรา้ งข้ึนมากบั มอื ตอนน้ี ถูกผูห้ ญงิ คนหน่ึงกมุ เอาไว้ แค่คดิ กพ็ อจะรู้วา่ เกดิ อะไรข้ึน ถา้ ฉนั พดู ไม่ถกู ง้นั ทาํ ไมคนท่ีกมุ อาํ นาจต่อ จากแกเป็นผหู้ ญงิ และแกกย็ งั ไม่ลา้ งแคน้ ?”
รพีพงษ์ สงสยั ข้ึนมา
สีหนา้ ธฤตญาณถอดสีอยา่ งเห็นไดช้ ดั แลว้ พดู เสียงสูง “แกพูดอะไร! คนท่ีกมุ อาํ นาจต่อจากฉนั เป็น ผหู้ ญงิ ?”
รพีพงษพ์ ยกั หนา้ แลว้ ถาม “แกไม่รู้เร่ืองน้ี?”
ธฤตญาณสูดหายใจลกึ ๆ พยายามควบคุม อารมณ์ รพีพงษก์ เ็พง่ิ จะเคยเห็นเขารอ้ นรนกค็ ร้ังน้ี คร้ังแรก
“ไอบ้ ดั ซบตระกูลรตั นชยั นนั ท์ ให้บุญสิตามาเป็น หุ่นเชิด แลว้ พวกเขากส็ บายอยู่ขา้ งหลงั ชงั่ รา้ ยกาจ จริงๆ ฉันคิดวา่ เพียงแคฉ่ นั ยอม ตระกูลรัตนชยั นนั ท์ จะดูแลบุญสติ าอยา่ งดี ฉนั คิดไปเองจริงๆ”
รฤต ญาณพดู คนเดียว
เมือ่ รพีพงษไ์ ดย้ นิ คาํ พดู ของธฤตญาณ กถ็ าม ทนั ทีว่า “ตอนน้นั มนั เกดิ อะไรข้ึนกนั แน่? แกเกบ็ มนั เอาไวใ้ นใจ กม็ แี ต่จะเศรา้ โศกเอง พูดออกมาว่ามี ปัญหาอะไร เดี๋ยวฉนั ช่วยจดั การให้
ธฤตญาณถอดหายใจอีกคร้ัง แลว้ ออกไปสูบ บุหร่ี หลงั กจาทจ่ี ุดบุหรี่ติด แลว้ กล่าว “ในเมื่อแก อยากฟัง ง้นั ฉนั จะพูดใหฟ้ ัง ฉนั เกบ็ เรื่องน้ีไวใ้ นใจมา นานแลว้ จริงๆ”
หลงั จากท่ีธฤตญาณเล่าเรื่องในตอนน้นั ให้รพี พงษฟ์ ังอยา่ งละเอยี ดแลว้ เมื่อรพีพงษ์ ไดฟ้ ังแลว้ ก็ตกใจ ไมค่ าดคิดว่าธฤตญาณจะเจอเรื่องแบบน้ี
ความจริงท่ีผา่ นมาธฤตญาณอยทู่ ่ีเมอื งกรีนโคล ขายแพนเคก้ จริงๆ เขาจบมธั ยมแลว้ กไ็ มไ่ ดเ้ รียนต่อ เพราะไม่รู้ว่าจะทาํ อะไร จึงไดร้ บั กจิ การน้ีจากพ่อมาทาํ ต่อ
ตอนน้นั ธฤตญาณคดิ วา่ ตวั เองจะเป็นแบบน้ี ตลอดไปแลว้ ทุกๆวนั ขายแพนเคก้ สองสามปี แต่งงาน มีลูกชาย ไดแ้ พลนชีวติ อยา่ งชดั เจนแลว้
ชีวติ ของเขาเปล่ียนไป ในบ่ายท่ีฝนตกพร่าํ ๆ วนั น้นั เขาเกบ็ รา้ นเตรียมตวั กลบั ผา่ นไปยงั ซอยหน่ึง เห็นวยั รุ่นกาํ ลงั แยง่ กระเป๋ าของผูห้ ญงิ คนหน่ึงอยู่
เขารีบเขา้ ไปในซอยน้นั แลว้ รีบวง่ิ ตามวยั รุ่นสอง คนน้นั
ธฤตญาณผูแ้ ข่งแกร่ง ร่างกายแขง็ แรง และเป็น ช่วงอายทุ ่ีมีกาํ ลงั มากพอดี แป๊ ปเดียวกส็ ามารถวิ่ง ตามสองคนท่ีแยง่ กระเป๋ าไปไดท้ นั
ท้งั สองแห่งธฤตญาณไลต่ ามไม่หยดุ และคิดวา่ พวกเขามีกนั สอง เลยหยดุ และต่อสูก้ บั ธฤตญาณ
ธฤตญาณใชพ้ ละกาํ ลงั อนั แขง็ แกร่งของตนเอง ทาํ ใหส้ องคนน้นั วง่ิ หนีไปในที่สุด แน่นอนว่าเขากถ็ กู ต่อยจนฟกช้าํ ดาํ เขียวเช่นกนั
ดีตรงท่ีเขาเอากระเป๋ ากลบั มาได้ แลว้ ยงั ใหผ้ ู้ หญิงคนน้นั อกี ดว้ ย
ไดย้ นิ ธฤตญาณพดู ดงั น้นั เขาจึงชว่ ยอารียาไล่ ตามคนที่แยง่ กระเป๋ าไป เพราะนึกถงึ เรื่องราวในปี น้นั พอดี
ผหู้ ญิงรูส้ ึกซาบซ้ึงใจต่อธฤตญาณ แลว้ เห็นเขา โดนต่อยจนฟกช้าํ ดาํ เขียว กร็ ู้สึกผิด จึงพยายามที่ จะทาํ แผลใหก้ บั ธฤตญาณ
ในขณะทีท่ าํ แผลอยนู่ ้นั ธฤตญาณเห็นวา่ ผหู้ ญงิ คนน้ีสวยและอบอุ่น ทาํ ใหเ้ ขาหลงรกั ผหู้ ญงิ คนน้ีเขา้ อยา่ งจงั
ผหู้ ญงิ กม็ ีความรู้สึกดีๆให้กบั ธฤตญาณอยา่ ง มาก หลงั จากวนั น้นั กไ็ ดม้ าซ้ือแพนเคก้ ท่ีธฤตญาณ บ่อยคร้งั
ธฤตญาณอยากให้ผหู้ ญงิ ไดก้ นิ แพนเคก้ ที่อร่อย กไ็ ดพ้ ยายามฝึกฝนอยา่ งมาก จนสุดทา้ ยรา้ นของ เขาเป็นรา้ นหน่ึงที่อร่อยที่สุดของเมอื งกรี นโคล
ไปๆมาๆ ธฤตญาณไดบ้ อกความในใจต่อผหู้ ญิง ผหู้ ญงิ ตอบรบั ท้งั คู่จึงคบกนั เป็นแฟน แลว้ สญั ญาวา่ จะอยดู่ ว้ ยกนั ตลอดไป
แต่ทว่าเวลาแห่งความสุขมกั จะผ่านไปเรว็ เสมอ ผ่านไปไม่นาน ธฤตญาณพบวา่ ผหู้ ญงิ เป็นคุณหนู ของตระกลู ใหญ่ของเมอื งกรีนโคล ช่ือบุญสิตา
ตระกูลรัตนชยั นนั ทข์ องบุญสิตา ในเมืองกรีน โคลถือวา่ มีหนา้ มีตาอยบู่ า้ ง ใกลเ้ คียงกบั ตระกูลสิริวิบูรณ์ของเมอื งริเวอร์
นายหญงิ ที่กมุ อาํ นาจของตระกูลรตั นชยั นนั ท์ เป็นคนที่ใหค้ วามสาํ คญั กบั ลกู ชายมากกว่าลกู สาว คิดวา่ การที่มีลูกผูห้ ญิงน้นั อนาคตกต็ อ้ งไปรบั ใชบ้ า้ น คนอนื่ ดงั น้นั สถานะขอบุญสิตาในตระกูลรัตน
ชยั นนั ท์ไม่สาํ คญั มากนกั มกั จะถูกนอ้ งชายเธอฆนาคม รงั แกอยเู่ สมอ
ตอนน้นั ความรกั ของธฤตญาณและบุญสิตาถูก คุณหญงิ ฝนทิพยร์ ู้เขา้ บุญสิตาโดนตบทนั ที แลว้ ต้งั กฎว่าต่อจากน้ีไปหา้ มบุญสิตาเจอกบั ธฤตญาณอกี ต่อไป
ธฤตญาณเป็นแค่คนที่ขายแพนเคก้ ตระกลู รตั น ชยั นนั ทไ์ มช่ อบอยแู่ ลว้ และนายหญงิ ฝนทพิ ยก์ าํ ลงั รอให้บุญสิตาแต่งงานกบั คนของตระกูลใหญอ่ ยู่ดว้ ย น่ีถึงจะช่วยยกระดบั ตระกูลรตั นชยั นนั ท์ได้
ธฤตญาณและบุญสิตาไมเ่ ห็นดว้ ยกบั คณุ หญงิ ฝนทิพยอ์ ยา่ งมากที่มาขดั ขวางความรักของท้งั คู่ 5 ฤตญาณช่วยบุญสิตาหนีออกจากบา้ น แลว้ ยงั หยบิ ทะเบียนบา้ นออกมาดว้ ย ท้งั สองจดทะเบียนสมรส
ดว้ ยกนั
หลงั จากท่ีนายหญิงฝนทิพยร์ ูว้ า่ บุญสิตาแอบจด ทะเบียนสมรสกบั ธฤตญาณ กโ็ มโหอยา่ งเกร้ียวกราด ใหค้ นไปจบั ท้งั คู่มา ทุบตีจนเกอื บตาย
ธฤตญาณจิตใจไม่สงบ เขาไมเ่ ขา้ ใจวา่ ทาํ ไม คุณหญงิ ฝนทิพยต์ อ้ งรุนแรงกบั บุญสิตาดว้ ย จงึ ได้ บอกกบั ตวั เองวา่ จะตอ้ งทาํ ใหบ้ ุญสิตามคี วามสุขให้ ได้
แต่ทว่าตระกูลรัตนชยั นนั ทเ์ ยาะเยย้ กบั ความคิด ของเขา ในสายตาของคนตระกลู รตั นชยั นนั ท์ เขาก็
เป็นแค่คนขายแพนเคก้ เท่าน้นั
วนั น้นั เขาถกู โยนออกจากประตขู องตระกูลรตั น ชยั นนั ท์ ใบทะเบียนสมรสของเขาและบญุ สิตาถกู คนเหยยี บยา่ํ กบั พ้ืน นายหญงิ ฝนทิพยพ์ ดู กบั เขาวา่ รอท่ีเขามีฐานะทดั เทียมกบั ตระกลู รตั นชยั นนั ท์
เมื่อ ไหร่ ถึงค่อยให้บุญสิตาไปกบั เขา
ต้งั แต่วนั น้นั เป็นตน้ มา ธฤตญาณตดั สินใจ สาบานว่าจะตอ้ งรบั บญุ สิตาออกมาจากตระกูลรตั น ชยั นนั ท์ให้ได้
ผชู้ ายที่ทาํ เพอ่ื ผหู้ ญงิ ทต่ี นเองรกั สามารถทาํ ให้ ร้านแพนเคก้ ของตนเองกลายเป็นร้านท่ีอร่อยท่ีสุด ตอ้ งยนื หยดั มากมายเท่าไหร่ คิดไมอ่ อกเลยจริงๆ
จากความพยายามไมก่ ป่ี ี ธฤตญาณใชค้ วาม สามารถของตวั เอง กเ็จริญรุ่งเรืองข้ึนมาในเมืองกรีน โคล วยั รุ่นท่ีขายแพนเคก้ ในวนั น้นั จะเปล่ียนเป็นลกู พี่ท่ีทุกคนต่างให้ความเคารพ
ในวนั ที่เขากุมอาํ นาจของเมอื งกรีนโคลไวน้ ้นั เขาไดพ้ าลูกนอ้ งกล่มุ หน่ึง ไปท่ีตระกูลรัตนชยั นนั ท์ เขาไดพ้ าบุญสิตาออกไป ต่อหนา้ ต่อหนา้ ของทุก คนในตระกูลรัตนชยั นนั ท์
ในตอนน้นั ธฤตญาณไดเ้ ป็นราชาปฐพแี ห่งเมือ งกรีนโคลเป็นท่ีเรียบร้อยแลว้ อาํ นาจท้งั หมด ไม่ นอ้ ยไปกวา่ ตระกลู ไหนเลย ในสายตาของธฤตญาณ ตระกูลรตั นชยั นนั ทไ์ มไ่ ดม้ ีค่าใดๆเลย
เขาคดิ วา่ หลงั จากทต่ี นเองไดอ้ ยใู่ นจุดสูงสุด แลว้ น้นั ตระกูลรตั นชยั นนั ทจ์ ะเคารพเขา ใหบ้ ุญสิตา แต่งงานกบั เขาไดอ้ ยา่ งสง่าผา่ เผย แต่ทว่าเขารูจ้ กั ตระกูลรัตนชยั นนั ท์นอ้ ยไป
ต่อหนา้ น้นั ตระกูลรัตนชยั นนั ท์กต็ กลงดีเรื่อง การแต่งงานของบุญสิตาและธฤตญาณ แต่นาย หญิงฝนทิพยเ์ อาบุญสติ ามาบีบธฤตญาณ ให้ธฤต ญาณเอาฆนาคมไวข้ า้ งกาย และสถานะของฆนาคม
จะตอ้ งเท่าเทียมกบั ธฤตญาณอีกดว้ ย
ในสายตาของท่านหญิงฝนทิพย์ ฆนาคมคือ ความหวงั ของตระกลู รตั นชยั นนั ท์ แมธ้ ฤตญาณจะ เกง่ กาจขนาดไหน กเ็ป็นเพียงคนนอก ในเมื่อธฤต ญาณได้ปต่งงานกบั บุญสิตาแลว้ เธอกจ็ ะใช้
ความสมั พนั ธน์ ้ี ใหฆ้ นาคมมีความเจริญกา้ วหนา้ ข้ึน
เพ่ือบุญสิตา ธฤตญาณจึงยอม จดั ใหฆ้ นาคมอยู่ ขา้ งกายของตน เขาคิดว่าไมว่ า่ จะยงั ไงตนเองกค็ ือพ่ี เขยของฆนาคม แมต้ อ้ งแบ่งอาํ นาจจากตนไปบา้ ง ก็ไมเ่ ป็นไร
แต่สิ่งทท่ี าํ ใหเ้ ขาคาดไม่ถงึ คือ ในขณะท่ีฆนาค มอยขู่ า้ งกายตนน้นั ท่านหญงิ ในทิพยไ์ ดส้ อนใหเ้ ขา หาพวกพอ้ ง คิดหาวิธีท่ีจะแยกลูกนอ้ งของธฤตญาณ และของตนออกจากกนั เพื่อเตรียมพรอ้ มว่าสกั
วนั จะ สามารถแยง่ อาํ นาจของธฤตญาณได้
หลงั จากที่ใชช้ ีวติ อยา่ งสงบสุขหลายปี การเตรี ยมการของท่านหญิงฝนทิพยแ์ ละฆนาคมไดพ้ รอ้ ม แลว้ ในวนั ท่ีธฤตญาณทาํ ลายลา้ งคนท่ีเป็นศตั รู กบั เขาคนสุดทา้ ยของเมอื งกรีนโคลน้นั ท่านหญิงฝน
ทิพยใ์ หค้ นจบั บุญสิตาไว้ แลว้ ให้คนไปตามฆ่าธฤต ญาณ
ในขณะน้ีฆนาคมไดเ้ อาลูกนอ้ งเกอื บคร่ึงของธ ฤตญาณมาเป็นพวกของตวั เองแลว้ เขาโกหกทุกคน วา่ ธฤตญาณไมไ่ ดค้ ิดวา่ พวกเขาเป็นพน่ี อ้ งเลยแมแ้ ต่ นอ้ ย เมื่อธฤตญาณมโี อกาสข้ึนเป็นคนของ
สงั คมเมอ่ื ไหร่ กจ็ ะไม่เอาพน่ี อ้ งที่ต่อสูร้ ่วมกนั มาเหลา่ น้ีอีกต่อ ไป
ทุกคนหลงในคารมของฆนาคม แมร้ ู้ว่าธฤตถูก ไล่ฆา่ กม็ ไิ ดค้ ิดทจี่ ะช่วยแต่อยา่ งใด
ฆนาคมพาพวกพอ้ งของตนไปไล่ฆา่ ธฤตญาณ ในตอนน้ีธฤตญาณมโี อกาสไดพ้ ดู กบั ลูกนอ้ งให้ เขา้ ใจ ให้พวกเขาช่วยตนต่อกร
แต่ทวา่ บุญสิตาอยใู่ นกาํ มือของท่านหญิงฝน ทิพย์ เพยี งแค่ธฤตญาณกลา้ ทาํ อยา่ งน้นั ท่านหญิง ฝนทิพยก์ จ็ ะฆา่ บุญสิตาซะ ในสายตาของทา่ นหญงิ ฝนทิพย์ บุญสิตาไม่ถอื เป็นหลานสาวของเธอ มแี ค่ฆ
นาคมเท่าน้นั ที่เป็นเลือดเน้ือเช้ือไขของตระกลู รตั น ชยั นนั ท์
ฆนาคมไดบ้ อกธฤตญาณ เพยี งแค่เขาไม่ โตต้ อบ กจ็ ะไวช้ วี ิตบุญสิตา ใหเ้ ธอมีชีวิตไดอ้ ยา่ ง สงบสุขต่อไป
ธฤตญาณโดนบีบจนไรซ้ ่ึงทางออก ทาํ ไดเ้ พียง หนี ฆนาคมคดิ วา่ ธฤตญาณตอ้ งตายสถานเดียว จึง ไดจ้ ดั ลูกนอ้ งไปไล่ฆ่าธฤตญาณ
ธฤตญาณลงมอื ฆ่า คนท่ีฆา่ เขาทุกคน จน สุดทา้ ยตวั เขาเองกไ็ ม่มแี รงเหลอื ไดน้ ง่ั รถบรรทุก หนีไปที่เมอื งริเวอร์
ฆนาคมรูว้ า่ ธฤตญาณยงั ไมต่ าย แต่ไดป้ ระเมิน จากสถานการณ์ของเขาแลว้ น่าจะมีชีวติ อยไู่ ดอ้ ีกไม่นาน ดงั น้นั จึงไดป้ ่ าวประกาศว่าธฤตญาณเสียชีวติ แลว้
แลว้ เขาไดจ้ ดั คนกลุม่ หน่ึงสืบเกยี่ วกบั ธฤตญาณ เขามองวา่ ในสถานการณ์แบบน้ี ธฤตญาณจะอยู่ หรือตายกไ็ ม่สาํ คญั อีกแลว้
หลงั จากไดฟ้ ังธฤตญาณเล่าจบแลว้ น้นั รพพี งษ์ ตบไหลเ่ ขา แสดงความเขา้ ใจออกมา พวกเขาท้งั คู่มี สิ่งท่คี ลา้ ยกนั อยู่ แต่เห็นไดช้ ดั เจนว่าธฤตญาณแย่ กวา่ รพีพงษ์
ทาํ ช่ือเสียงมาอยา่ งยากลาํ บาก แต่กลบั โดนคน แยง่ ไปเสียอยา่ งน้นั ธฤตญาณอดทนมาไดข้ นาดน้ี ถงึ วา่ สุดยอดมาก
“ถา้ อยา่ งน้นั ตอนน้ีคนที่รับช่วงอาํ นาจต่อในเมอื งกรีนโคล กค็ ือบุญสิตา แต่เธอเป็นเพียงหุ่นเชิดที่ ตระกูลรตั นชยั นนั ท์สร้างข้ึนมาเทา่ น้นั ถึงเวลาน้นั ถา้ มปี ัญหาอะไร บุญสิตากต็ อ้ งรับหนา้ แต่ฆนา
คมไม่ ตอ้ งทาํ อะไรเลย ถา้ เป็นแบบน้คี นนอกจะคิดไดว้ า่ บุญสิตาแยง่ ตาํ แหน่งของแกมา ลงมือทาํ ร้ายแห แต่ ไม่มีทางสงสยั ไปที่ฆนาคม ตระกูลรัตนชยั นนท์ทาํ แบบน้ีถือวา่ ร้ายกาจมากจริงๆ” รพี
พงษก์ ล่าว
ในสายตาของธฤตญาณเตม็ ไปดว้ ยความแคน้ แลว้ กลา่ ว “ความจริงฉันคิดวา่ พวกเขาจะทาํ ตามที่พดู ให้บุญสิตาใชช้ ีวติ ท่ีเหลืออยา่ งสงบ ดงั น้นั จึงไม่ ไดใ้ ส่ใจสถานการณข์ องเมอื งกรีนโคลอีก ไม่คาด
คิดว่าพวกเขาจะไร้ซ่ึงความรู้สึก ไดร้ ับในส่ิงท่ีตวั เอง ตอ้ งการแลว้ ยงั จะให้บุญสิตามาเป็นหุ่นเชิดอีก แลดู แลว้ ฉนั มนั ไร้เดียงสาจริงๆ”
รพีพงษจ์ อ้ งไปท่ีธฤตญาณ แลว้ ถาม ง้นั ตอนน้ี ฉันให้แกลา้ งแคน้ แกจะทาํ ไหม?”
ธฤตญาณหายใจเขา้ ลกึ ๆ แลว้ กล่าว “ถา้ มี โอกาสคร้ังน้ีฉนั จะไมม่ ที างไวห้ นา้ ตระกลู รตั นชยั นนั ท์อกี เป็นอนั ขาด พวกเขาไม่มองวา่ บุญสิตากเ็ป็น คนเหมือนกนั ฉนั กไ็ มจ่ าํ เป็ นตอ้ งไวห้ นา้ อะไรอกี
เพยี งแค่สามารถชว่ ยบุญสิตาได้ ฉนั กพ็ ร้อมที่จะ แลก!”
“ดี! ตามง้นั ฉนั จะช่วยแกฆ่าคนของตระกลู รัตน ชยั นนั ทใ์ หห้ มด แลว้ เอาสิ่งที่เป็นของแกกลบั คืนมา ท้งั หมด!”รพพี งษพ์ ดู อยา่ งฮึกเหิม
บทที่277 เดินทางไปเมอื งกรีนโคล
บริษทั อสงั หาริมทรพั ยเ์ มค์ส ในห้องทาํ งานของ ปี ยงั กูร
อารียานง่ั ขมวดค้ิวอยตู่ รงหนา้ ของปี ยงั กูรอยา่ ง ไมห่ ยดุ
“ประธานปี ยงั กรู เม่อื วานเราตกลงกนั แลว้ หนิ วา่ วนั น้ีมาเพือ่ เซ็นสญั ญา ทาํ ไมตอนน้ีคณุ เปล่ียนใจ แลว้ ล่ะ?” อารียากล่าว
ปี ยงั กูรมองไปท่ีอารียาอยา่ งสงบ แลว้ กลา่ ว “เมอ่ื วานผมดื่มเยอะไปหน่อย พดู ผดิ ไปเท่าน้นั ทาํ ไม หรือถา้ ผมไมเ่ ซน็ สญั ญาน้ี แลว้ คุณจะบงั คบั ให้ผม เซน็ หรอ?”
อารียากาํ หมดั แน่ เธอคดิ วา่ ปี ยงั กูรจะรู้มากกวา่ ไตรวทิ ย์ แตค่ วามจริง เธอคิดไปเองท้งั น้นั
“ประธานปี ยงั กรู ผลงานของบริษทั พวกเราคุณ น่าจะไดด้ ูแลว้ คู่คา้ ท่ีดีท่ีสุดสาํ หรบั โครงการน้ีของ คณุ กค็ ือพวกเรา ถา้ ตอนน้ีคุณไมร่ ่วมงานกบั พวกเรา สาํ หรบั บริษทั อสงั หาริมทรพั ยเ์ มคส์ จะ
ขาดทุนเป็ น
จาํ นวนมาก” อารียากล่าว
ปี ยงั กูรหัวเราะเยาะเยย้ แลว้ กลา่ ว “อยา่ คดิ วา่ ตวั เองน้นั เจ๋ง บริษทั อสงั หาริมทรัพยเ์ มคส์ ของเรา ส่ิงท่ี ไมเ่ คยขาดเลย คือคู่คา้ บริษทั ตระกลู ฉตั รมงคลก็แค่ตระกูลรองเท่าน้นั ไม่มพี วกคุณ โครงการของ
พวกเรากย็ งั คงมีคนแยง่ กนั อยดู่ ี”
“ว่าแต่คุณเถอะ ไม่รูจ้ กั ท่ีต่าํ ท่ีสูงแบบน้ี ลูกชาย ผมชอบคุณ ถอื เป็นโชคของคุณ หรือเขายงั เทียบไม่ ไดก้ บั สามสี วะนน่ั ของคุณหรือไง? เพยี งแค่ตอนน้ี คุณยนิ ยอมให้ลกู ชายผมลมิ้ ลองคุณ ตอนน้ีผม
จะ เซน็ สญั ญาใหค้ ณุ ทนั ที ถา้ คุณไม่ตกลงละ่ ก็ผมไม่ เพียงไมม่ อบโครงการใหค้ ุณ แลว้ ผมรับรองไดว้ า่ อนาคตตระกูลฉตั รมงคลจะไม่ไดร้ บั งานใดๆอกี อยา่ คดิ วา่ ผมแค่พดู เลน่ ๆ” ปี ยงั กูรกล่าวอยา่ ง
เยอื กเยน็
สีหนา้ อารียาถอดสี ไม่คาดคิดวา่ ปี ยงั ยงั รา้ ยกาจขนาดน้ี เพื่อไตรวิทย์ กส็ ามารถเลน่ งาน ตระกูลฉตั รมงคลโดยเฉพาะได้
“ประธานปี ยงั กรู คิดไมถ่ งึ จริงๆวา่ คุณจะเป็นคน แบบน้ี แมจ้ ะไม่เอาโครงการน้ี ฉนั กไ็ มม่ ีทางตอบรับ ขอ้ เรียกรอ้ งน้นั ของคุณเป็นอนั ขาด!” อารียายนื ข้ึน ทนั ใด
ปี ยงั กูรไม่ซีเรียส เขามองวา่ อารียาปากแข็ง เท่าน้นั รอใหถ้ งึ ตอนท่ีตระกลู ฉตั รมงคลไมไ่ ดส้ กั โครงการ อารียากจ็ ะถวายตวั ใหล้ ูกชายเขาแลว้ ไมแ่ น่เมอ่ื ถึงเวลาน้นั เขาอาจจะน่วมดว้ ยกไ็ ด้
“เชิญ” ปี ยงั กรู กลา่ ว
อารียากดั ฟัน แลว้ ถือสมั ภาระของตน ออกจาก ห้องทาํ งาน หลงั จากท่ีอารียาออกไปน้นั ปียงั กูรหยบิ มือถือ
ข้ึนมา โทรหาเลขาของตน
“บอกทุกบริษทั ที่ร่วมกบั บริษทั อสงั หาริมทรพั ย์ เมค์ส จากวนั น้ีเป็นตน้ ไปใครกลา้ ร่วมงานกบั บริษทั ตระกูลฉตั รมงคล กจ็ ะเป็นศตั รูกบั บริษทั อสงั หาริมทรพั ยเ์ มคส์ ของผมทนั ที ผหู้ ญงิ ท่ีลกู ชาย ผม
ถกู ใจ ตอ้ งเอามาใหไ้ ด”้
“เออใช่ เร่ืองการแข่งขนั โกะเตรียมการเป็นไง บา้ งแลว้ ? บอกโกมทุ การแข่งขนั คร้งั น้ีสาํ คญั กบั บริษทั อสงั หาริมทรพั ยเ์ มคส์ มาก เพียงแค่เขาให้ รางวลั ชนะเลศิ เรื่องเงินๆทองๆ ไดต้ กถึงมือเขาแน่”
แลว้ กจ็ องตวั๋ เคร่ืองบินใหผ้ มดว้ ย ถงึ เวลาน้นั ผม จะไปร่วมการแข่งขนั ดว้ ยตวั เอง จะสามารถเปิ ด ตลาดเมืองกรีนโคลไดห้ รือไม่น้นั ตอ้ งดูจากการ แข่งขนั คร้งั น้ีแลว้
หลงั จากท่ีอารียากลบั ถงึ บา้ นแลว้ รูส้ ึกมดื มน แมว้ นั น้ีปิ ยงั กูรไมไ่ ดท้ าํ อะไรเธอ แต่เขาข่วู า่ ถา้ ไม่ทาํ ตามลูกชายเขา ต่อไปจะไมม่ ใี ครกลา้ ร่วมงานกบั บริษทั ตระกูลฉตั รมงคลอกี ต่อไป
สาํ หรับบริษทั ตระกูลฉตั รมงคล ถอื ว่าถกู กระทาํ ท่ีรุนแรง ถา้ ไม่มคี คู่ า้ แลว้ บริษทั ตระกูลฉตั รมงคล อยไู่ ดไ้ มน่ านกจ็ ะลม้ ละลาย
เธอคิดไม่ตก ทาํ ไมตนเองพยายามมากขนาดน้ี สุดทา้ ยถงึ ถูกคนรงั แก หรือเพราะตนมใี บหนา้ ท่ี สวยงาม เลยถกู คนพวกน้ีข่หู รอ?
ระหวา่ งทางกลบั เธอรู้สึกเศร้าโศก รูส้ ึกนอ้ ยเน้ือ ต่าํ ใจแต่ไมร่ ู้จะบอกกบั ใครดี เธออยากจะขอความ ช่วยเหลอื จากรพีพงษ์ ถา้ รพพี งษอ์ อกหนา้ ล่ะก็จะ ตอ้ งจดั การเรื่องน้ีไดอ้ ยา่ งงา่ ยดายแน่ๆ แต่เม่อื เชา้
เธอเพิ่งจะตดั สินใจวา่ จะทาํ ให้บริษทั รุ่งเรืองดว้ ยตวั เอง ดงั น้นั จึงไดล้ ม้ เลกิ ความคดิ น้ีไป
หลงั จากท่ีเขา้ ประตูแลว้ อารียาเห็นรพีพงษน์ งั่ อยบู่ นโซฟา กส็ ูดหายใจเขา้ ลกึ ๆ เกบ็ ความรูส้ ึกท่ี ไม่มคี วามสุขเอาไวใ้ หด้ วู า่ ตวั เองเป็นธรรมชาตทิ ่ีสุด
รพีพงษเ์ ห็นอารียากลบั มา กร็ ีบยม้ิ แลว้ ลากเธอ มายงั โซฟา แลว้ กลา่ ว “คืนน้ีผมตอ้ งรีบไปท่ีเมอื งกรีน โคลแลว้ นะ อีกแป๊ ปกจ็ ะออกแลว้ ช่วงที่ผมไม่อยคู่ ุณ ตอ้ งดแู ลตวั เองดๆี นะ”
หลงั จากท่ีตดั สินใจจะลา้ งแคน้ แลว้ น้นั ธฤต ญาณอยากที่จะไปถึงเมอื งกรีนโคลให้เร็วที่สุด เมอ่ื กอ่ นเขาไม่รู้วา่ ตระกูลรัตนชยั นนั ท์เอาบุญสิตามา เป็นหุ่นเชดิ ตอนน้ีรู้แลว้ เลยอยากที่จะไปช่วยเธอ
ออกมาใหเ้ ร็วท่ีสุด
อารียาแปลกใจ แลว้ ถาม “ตอ้ งไปวนั น้ีเลยหรอ? มีธุระเร่งด่วน?”
รพพี งษพ์ ยกั หนา้ แลว้ กล่าว “นานสุดกน็ ่าจะใช้ เวลาหน่ึงสปั ดาห์ เสร็จธุระผมจะรีบกลบั มา คุณไม่ ตอ้ งเป็นห่วง”
อารียาพยกั หนา้ ดว้ ยสายตาท่ีผดิ หวงั เธอไม่ อยากใหร้ พีพงษไ์ ป เพียงแค่มีรพพี งษอ์ ยู่ แมจ้ ะมี ปัญหายงิ่ ใหญข่ นาดไหน แต่เธอกย็ งั รู้สึกไดถ้ ึงความ ปลอดภยั เม่อื รพพี งษไ์ ปแลว้ เธอกร็ ู้สึกไม่มที ี่พ่งึ
แต่เธอไม่ไดแ้ สดงอาการออกมา แต่พดู วา่ “คุณ ไปเถอะ ทางน้ีไม่มปี ัญหาอะไร”
รพีพงษย์ ม้ิ จากน้นั เอาเบอร์โทรของเธียรวชิ ญใ์ ห้ อารียา แลว้ กลา่ ว “ถา้ บริษทั มปี ัญหาอะไร คุณกโ็ ทร หาเบอร์น้ี น้ีคือเพ่ือนที่ดีของผม เขาสามารถช่วยคุณ แกไ้ ขปัญหาได้
อารียาบนั ทึกเบอร์โทรศพั ท์ ถา้ บริษทั อสงั หาริมทรพั ยเ์ มคส์ เลน่ งานบริษทั ตระกลู ฉตั รมงคล ถึงแมจ้ ะเป็นเพ่ือนของรพพี งษ์ กเ็กรงวา่ จะช่วยอะไรไม่ได้
หลงั จากท่ีบอกอารียาแลว้ รพพี งษก์ เ็กบ็ เส้ือผา้ ของตน แลว้ สะพายกระเป๋ าเดินออกจากประตูบา้ น
ณ สนามบินเมืองริเวอร์
รพพี งษแ์ ละธฤตญาณท้งั สองเตรียมตวั ข้ึน เครื่องธฤตญาณมองไปท่ีรพีพงษอ์ ยา่ งแปลกใจ แลว้ กลา่ ว “แกแน่ใจ วา่ มีแค่พวกเราสองคนไปลา้ งแคน้ ที่ เมอื งกรีนโคล”
รพีพงษย์ มิ้ แลว้ กลา่ ว “ทาํ ไม หรือเราแค่สองคน ยงั ไม่พอหรอ”
ธฤตญาณมองบน แลว้ กล่าว “ฉันรูว้ า่ แกทาํ ได้ หน่ึงต่อรอ้ ยกไ็ มม่ ปี ัญหา แต่ที่สาํ คญั คือพวกเราตอ้ ง เผชิญกบั ลกู นอ้ งท้งั หมดของเมืองกรีนโคล ถา้ ตอ้ งการลา้ งแคน้ เกรงว่าจะไม่ง่ายอยา่ งน้นั ”
“ฉนั ลอ้ เล่น ฉนั ไดว้ างแผนท่ีเมืองกรีนโคล เรียบรอ้ ยแลว้ เดี๋ยวพอพวกเราลงจากเคร่ืองบนิ น่า จะมีคนมารอรบั ” รพพี งษก์ ลา่ ว
ธฤตญาณชะงกั แลว้ ถาม “คนท่ีมารบั พวกเรา เป็นใคร?”
“คนของตระกลู ธนาพชั ร์กุล แกน่าจะรูจ้ กั ” รพพี งษต์ อบ
ธฤตญาณสีหนา้ ถอดสี มองไปที่รพีพงษด์ ว้ ย ความตะลงึ กลา่ วอยา่ งตกใจวา่ “ตระกลู ธนาพชั ร์กุล! คาดไมถ่ งึ วา่ แกขอความช่วยเหลือจากตระกลู รตั น ชยั นนั ทเ์ มอื งกรีนโคล!”
“ทาํ ไม? แปลกหรอ? หรือตระกูลธนาพชั ร์กลุ ต่อกรอาํ นาจน้นั ไม่ไหวหรอ?” รพพี งษ์ยม้ิ
ธฤตญาณรู้วา่ รพพี งษก์ าํ ลงั โออ้ วด พูดอยา่ ง เอือมระอาวา่ “ตระกูลธนาพชั ร์กุลของเมืองกรีนโคล มอี าํ นาจท่ีลน้ หลาม ตอนน้นั ท่ีฉันกาํ ลงั รวบรวม อาํ นาจถงึ แมจ้ ะไมแ่ ข็งแกร่ง แต่กใ็ กลเ้ คียงกบั
ตระกูลรัตนชยั นนั ท์ ถา้ ตระกลู ธนาพชั รกุลมาช่วย จริงๆละก็เรื่องน้ีจะงา่ ยข้ึนเยอะ”
รพพี งษพ์ ยกั หนา้ เขากร็ ูถ้ งึ ความเกง่ กาจของ ตระกูลธนาพชั ร์กุล ถงึ แมต้ ระกลู รตั นชยั นนั ทม์ อี าํ นาจของธฤตญาณคอยค้าํ จุนอยู่ ในสายตาของตระ กูลธนาพชั ร์กลุ กเ็ป็นแค่มดนอ้ ยๆเท่าน้นั
น้ีเป็นเหตุผลว่าทาํ ไมรพีพงษถ์ งึ ไดพ้ าธฤตญาณ เพียงคนเดียวไปท่ีเมอื งกรีนโคล
หลงั จากไดย้ นิ คาํ พูดของรพพี งษแ์ ลว้ ธฤต ญาณแลดูผ่อนคลายข้ึนเยอะ ไดร้ ับการช่วยเหลอื จากตระกลู ธนาพชั รกุล เขากไ็ ม่ตอ้ งเป็นกงั วลอะไรมาก
ในขณะที่ท้งั สองคนกาํ ลงั เขา้ แถวอยนู่ ้นั มผี ู้ หญงิ สองคนยนื อยหู่ ลงั รพพี งษ์ หน่ึงในน้นั มองรพี พงษ์ ตกใจแลว้ กล่าว “รพพี งษ์ ทาํ ไมเป็นแกได?้ ”
รพพี งษห์ ันไป มองไปดา้ นหลงั เห็นวา่ เป็นเพอ่ื น ของอารียา กนั ตา
คร้งั ท่แี ลว้ กนั ตา หาเร่ืองรพพี งษแ์ ลว้ อารียา ชีพ นนท์ไดช้ ว่ ยตบตาไปสองฉาด หลงั จากเหตุการณ์น้ี ชีพนนท์ไดเ้ อาบา้ นในดงเยน็ ของกนั ตากลบั ไป
ถงึ แมก้ นั ตาเสียใจ แต่ไม่เขา้ ใจว่าทาํ ไมชีพนนท์ ตอ้ งช่วยรพพี งษข์ นาดน้ี ความโกรธในใจของเธอที่มี ต่อรพีพงษย์ งั ไม่หายไป
ชีพนนทเ์ อาบา้ นในดงเยน็ กลบั ไปน้นั กนั ตาไม่ สามารถอยทู่ ่ีดงเยน็ ได้ เธอและรพพี งษจ์ ึงไม่ตอ้ ง เผชิญหนา้ จากน้นั จึงไม่ไดเ้ จอกนั อกี ต่อไป
นอ้ งสาวของกนั ตาบาจรียม์ าเล่นที่บา้ นของกนั ตา นอ้ งสาวของเธอเป็นคนเมืองกรีนโคล ในตอน กลบั ไดเ้ ชิญกนั ตาไปเท่ียวที่เมอื งกรีนโคล บอกว่าอีก ไม่กว่ี นั จะมกี ารแข่งขนั โกะ กนั ตาไม่ไดป้ ฏิเสธ
กไ็ ด้ ซ้ือตว๋ั ไปเมืองกรีนโคลพรอ้ มกบั บาจรีย์
รพพี งษก์ ไ็ ม่คาดคิดว่าจะไดเ้ จอกบั กนั ตาที่นี่ แต่เขากไ็ มไ่ ดใ้ ส่ใจอะไร แลว้ ยงั ทกั ทายกนั ตาอยา่ งมี มารยาทอกี ดว้ ย
กนั ตามองรพีพงษอ์ ยา่ งเหยยี ดหยาม แลว้ พูดกบั บาจรียว์ ่า “ไอเ้ ช้ียนี่แหละ ทาํ ใหฉ้ ันพลาดบา้ นดงเยน็ ไป ชีพนนท์ไม่สนใจฉัน กเ็ป็นเพราะไอเ้ ช้ียนี่แหละ”
เขาคือไอส้ วะท่ีแกพดู ถงึ หรอ มนั ชง่ั น่าโมโห จริงๆ อยใู่ ห้ไกลจากเขาหน่อย ไม่ง้นั เด่ียวเขาจะ นาํ พาความโชครา้ ยมาให”้
ท้งั สองเดินถอยหลงั ไป บาจรียเ์ ป็นคนปากมาก เม่ือรูว้ ่าดา้ นหนา้ คือรพีพงษแ์ ลว้ กบ็ อกกบั คนรอบๆ อยา่ งไมห่ ยดุ วา่ รพพี งษค์ ือไอส้ วะ ตวั ซวย ใหท้ ุกคน ออกห่างจากเขา
ธฤตญาณขมวดค้ิวแลว้ มองไปที่ผหู้ ญิงท้งั สอง แลว้ ถามรพีพงษว์ ่า “ฉนั มคี นสนิทอยทู่ ี่สนามบิน จดั
ใหส้ งั่ สอนเธอท้งั สองไหม?” “ไมจ่ าํ เป็น รีบไปเมืองกรีนโคลกอ่ นละ่ กนั ” รพี
พงษก์ ล่าว
ผ่านไปไม่นาน กไ็ ดต้ รวจบตั รข้ึนเคร่ือง เวลาใน การเดินทางประมาณหน่ึงชว่ั โมงกวา่ ๆ เคร่ืองบินกไ็ ด้ ลงสู่พ้นื ดินของเมืองกรีนโคล
รพีพงษแ์ ละธฤตญาณเดินออกจากสนามบินรู้สึกวา่ การพฒั นาของเมืองกรีนโคลและเมืองริเวอร์ น้นั ไม่ต่างกนั มาก สิ่งแวดลอ้ มดีกว่าเมืองริเวอร์นิด หน่อย
ขณะน้ีเป็นเวลาพลบค่าํ รพีพงษร์ ูส้ ึกวา่ ตวั เอง เร่ิมหิวคนท่ีตระกูลธนาพชั ร์กุลจดั ให้มารบั พวกเขา ยงั มาไมถ่ งึ ดงั น้นั รพพี งษจ์ ึงหาท่ีกนิ ขา้ วกอ่ น
ท้งั สองไม่ไดส้ งั เกตว่าหลงั จากท่ีพวกเขาออก จากสนามบินแลว้ กนั ตาและบาจรียท์ ้งั สองกเ็ดินตาม หลงั พวกเขามาดว้ ย
“ไอเชียน้ีทาํ รา้ ยฉนั คร้งั น้ีไดเ้ จอกนั ฉันจะไม่มี ทางปล่อยมนั ไป!” กนั ตากดั ฟันพูด
บาจรียห์ วั เราะกบั กนั ตา แลว้ กลา่ ว ไวใ้ จไดพ้ ่ี สาว ฉนั คุน้ เคยเมืองกรีนโคล ไอสวะแบบน้ี ทาํ ร้าย คนอ่ืนอยา่ งไม่ใยดี สมควรจะไดร้ บั การสงั่ สอน เดี๋ยว ฉนั จะคิดหาวธิ ีจดั การมนั เอง” กนั ตาพยกั หนา้
จาก น้นั กร็ ีบเดินไปท่ีรพพี งษแ์ ละธฤตญาณ
ไม่นาน ท้งั สองเดินไปถึงถนนการคา้ ทค่ี รึกคร้ืน เดินไปไม่นาน รพพี งษไ์ ดเ้ ห็นร้านอาหารที่ตกแตง่ อยา่ งหรูหรา ช่ือร้านอาหารฟอร์จูน มองๆไปรูส้ ึกไม่ เลว จึงไดเ้ ดินเขา้ ไปพร้อมกบั ธฤตญาณ
กนั ตาและบาจรียท์ ้งั สองมาถึงประตขู องรา้ น อาหารฟอร์จูน บาจรียย์ มิ้ อยา่ งมเี ลศนยั ข้ึนทนั ใด
“สองคนน้ีชง่ั เลอื กสถานท่ีเกง่ จริง คาดไมถ่ ึงวา่ จะมาถึงรา้ นอาหารฟอร์จูนน้ี ถา้ พวกเขาไปท่ีอนื่ ฉนั เกรงว่าจะไมม่ ที างจดั การพวกเขาได้ แต่เมอ่ื มารา้ น อาหารฟอร์จูน กง็ ่ายข้ึนเลย” บาจรียก์ ลา่ ว
“ทาํ ไมถงึ พูดแบบน้ี?” กนั ตาถามอยา่ งสงสยั
“เจา้ ของร้านอาหารฟอร์จูนน้ี เป็นลกู พใี่ หญข่ อง เมืองกรีนโคล ถงึ แมเ้ ขาจะไม่ไดอ้ ยใู่ นวงการดา้ นมืด แต่หลายปี มาน้ีกไ็ ดเ้ ปิดเฟรนชายส์ร้านอาหาร มากมาย ถา้ ไม่รูจ้ กั คนแบบน้นั กเ็ป็นไปไมไ่ ด”้
“เจา้ ของร้านอาหารน้ีชื่อสุกรณ์ ฟังดูเหมอื นหมู หลายปี กอ่ นหนา้ น้ีชอบมคี นบอกว่าเขาเหมือนหมู ต่อ มาเม่ือเขาทาํ รา้ นอาหารประสบความสาํ เร็จ กไ็ ดห้ า ลูกนอ้ งกลุ่มหน่ึงเพ่ือจดั การคนที่เรียกเขาวา่
หมโู ดย เฉพาะ
“จนกระทงั่ ปัจจุบนั ในร้านอาหารจะไมม่ คี าํ วา่ หมู หน่ึงตวั หรือหมู มิเช่นน้นั เจา้ นายของพวกเขาจะตอ้ ง พาลูกนอ้ งมาจดั การคนที่พดู คาํ น้นั ”
“ฉนั รู้จกั พนกั งานที่น่ีเดี๋ยวฉนั จะให้เขาใส่ร้ายรพี พงษพ์ วกเขาท้งั สอง ถึงเวลาน้นั เมอื่ เจา้ นายสุกรณ์มา ถงึ พวกเขาท้งั สองกจ็ ะหนีไปไม่ไดแ้ ลว้ ”
เม่อื ไดย้ นิ บาจรียพ์ ดู จบ กนั ตายม้ิ อยา่ งมีเลศนยั รูส้ ึกว่าวิธีน้ีของเธอใชไ้ ด้
ท้งั คู่เดินเขา้ ไปในร้านอาหาร บาจรียไ์ ปหา พนกั งานที่ตนรูจ้ กั แลว้ ให้เงินเขาไปสองร้อยหยวน แลว้ พดู ขา้ งๆหูของเขา จากน้นั ยนื มอื ช้ีไปที่รพีพงษ์ และธฤตญาณท้งั สอง
พนกั งานรบั ทราบ จากน้นั กเ็ดินไปท่ีโต๊ะของรพี พงษแ์ ละธฤตญาณท้งั สอง แลว้ ยน้ิ มอื ช้ีไปท่ีรพีพงษ์ จากน้นั กต็ ะโกน “แกพูดว่าอะไรนะ! แกบอกวา่ เจา้ นายของเราเป็นหมตู วั หน่งึ หรอ จบแลว้ ถา้
วนั น้ีพวก แกไมอ่ ธิบายให้ดี กอ็ ยา่ หวงั วา่ จะไดอ้ อกไปจากท่ีน้ี!”
บทที่278 แหละสุกรณ์
เสียงของพนกั งานดงั มาก ดึงดูดทุกคนที่กนิ ขา้ ว อยใู่ นรา้ นอาหารฟอร์จูน
ทุกคนหนั ไปมองที่รพพี งษแ์ ละธฤตญาณ ดว้ ย สายตาที่เห็นใจ
“ไมค่ าดคิดวา่ ตอนน้ียงั มีคนกลา้ เยาะเยย้ เจา้ นายสุกรณ์ เจา้ นายสุกรณ์ตอนน้ีคือนายใหญข่ อง ธุรกจิ อาหารที่เมืองกรีนโคลท้งั สองคนน้ีไม่กลวั ตาย จริงๆ”
“โกๆ่ คาดไมถ่ งึ วา่ จะมาร้านอาหารฟอร์จูนเพอื่ พดู แบบน้ี นี่มนั หาทีต่ ายชดั ๆ ส่ิงที่เจา้ นายสุกรณ์ เกลยี ดท่ีสุดคือ การท่ีตะโกนช่ือของเขา”
“ท้งั สองเป็นคนต่างแดน อาจจะเพราะเม่อื ไดย้ นิ ช่ือของเจา้ นายสุกรณ์แลว้ กอ็ ดไม่ไดท้ ี่จะเมา้ ท์กนั พนกั งานไดย้ นิ พอดี ชง่ั โชคร้ายจริงๆ”
รพีพงษแ์ ละธฤตญาณมองไปท่ีพนกั งานคนน้นั อยา่ งแปลกใจ ไม่รูเ้ สียดว้ ยซ้าํ วา่ พนกั งานคนน้ีกาํ ลงั พูดอะไรอยู่
“แกมวั่ เปลา่ เม่อื กพ้ี วกเราไม่ไดพ้ ดู ว่าเจา้ นายของแกคือหมเู ลยนะ” ธฤตญาณจอ้ งไปที่พนกั งาน คนน้นั
“แกหยดุ หาขอ้ อา้ งไดแ้ ลว้ เมอื่ กฉ้ี นั ไดย้ นิ ชดั เจน เม่อื กพ้ี ดู แกเยาะเยย้ เจา้ นายของพวกเราวา่ เป็นหม!ู ” พนกั งานพดู อยา่ งเป็นจริงเป็นจงั
เมอ่ื กบ้ี าจรียบ์ อกเขาแลว้ วา่ สองคนน้ีเป็นคนตา่ ง ถน่ิ ไม่ไดอ้ ยทู่ ี่เมอื งกรีนโคล เพยี งแค่เขาเนน้ ย้าํ ว่า ท้งั สองด่าเจา้ นายของพวกเขา พวกเขาท้งั คู่กไ็ ม่มี ทางหาขอ้ อา้ งได้
เขารู้ดีถึงอารมณ์ของเจา้ นาย ไม่ว่าจะมแี บ๊คห รือไม่ ไม่ว่าจะพดู จริงหรือเทจ็ เพยี งแค่มีคนพดู เรื่อง น้ี กจ็ ะจดั การคนในสถานการณ์น้นั ทนั ที
เมื่อกอ่ นเขาไดเ้ ห็นเพ่ือนร่วมงานของเขากใ็ ชว้ ธิ ี แบบน้ี ดงั น้นั จึงไม่ไดใ้ ส่ใจวา่ สุกรณ์ไต่ถามเรื่องน้ี หรือไม่
ขณะน้ีผจู้ ดั การร้านอาหารฟอร์จูนเดินเขา้ มา ขมวดค้ิวแลว้ มองไปท่ีรพีพงษ์ ถาม “เกดิ อะไรข้ึน?” “ผูจ้ ดั การ เมื่อกท้ี ้งั สองคนวา่ เจา้ นายเราวา่ เป็น
หมูตวั หน่ึง ผมไดย้ นิ เขา้ ท้งั สองไมย่ อมรบั ” พนกั งาน พูดใส่ร้าย
สีหนา้ ผจู้ ดั การเปลี่ยนไป หนั ไปชกั ตาใส่รพีพงษแ์ ละธฤตญาณ แลว้ กลา่ วอยา่ งเยอื กเยน็ ว่า “พวกคุณ ไม่รู้กฎของรา้ นอาหารฟอร์จูนหรือไง? กลา้ จะเอาช่ือ เจา้ นายของเรามาลอ้ เลน่ อยากตายหรือ
ไง?”
“พวกเราไม่ไดเ้ อาช่ือเจา้ นายของคุณมาลอ้ เล่น แต่อยา่ งใด พวกเราไม่รูด้ ว้ ยซ้าํ วา่ เจา้ นายของพวก คุณช่ืออะไร พนกั งานคนน้ขี องพวกคณุ ต่างหากท่จี ู่ๆ กพ็ ดู ข้ึนมา ไม่เกย่ี วอะไรกบั พวกเรา” ธฤต
ญาณพดู อยา่ งเรียบๆ
สุกรณ์เพิง่ จะมีช่ือเสียงข้ึนมาในช่วงสองสามปี มาน้ี ธฤตญาณไดอ้ อกจากเมืองกรีนโคลไปนานแลว้ ดงั น้นั จึงไมร่ ูส้ ถานการณ์ของเมอื งกรีนโคล และไมร่ ู้ จกั สุกรณ์
“แกหยดุ หาขอ้ อา้ งไดแ้ ลว้ ตอนน้ีพวกแกไม่มี ทางยอมรบั แน่นอน แต่ตอนน้นั ฉันไดย้ นิ เตม็ สองรูหู พวกแกเยาะเยย้ เจา้ นายของพวกเราแน่นอน!” พนกั งานยนื ยนั อยา่ งหนกั แน่น
รพพี งษจ์ อ้ งไปท่ีพนกั งาน แลว้ มองไปรอบๆ จาก น้นั มองเห็นกนั ตาและปาจรียน์ งั่ อยใู่ นมุม ราวกบั เขา้ ใจอะไรบางอยา่ ง
เขายน่ื มอื ช้ีไปท่ีกนั ตา แลว้ กล่าว “พวกเธอใหแ้ ก มาพดู แบบน้ีใช่ไหม
“แกพูดมวั่ อะไร อยา่ ปัดความรับผดิ ชอบ”พนกั งานคาดไม่ถึงว่ารพีพงษจ์ ะเดาออกมาแบบน้ี ก็หวาดกลวั ข้ึนมา
กนั ตาและปาจรียเ์ ห็นรพพี งษม์ องมาท่ีพวกเธอ รีบเอาเมนูข้ึนมาบงั หนา้ ตวั เองเอาไว้
“หยดุ ไร้สาระไดแ้ ลว้ รา้ นอาหารของพวกเรามี กฎ เยาะเยย้ ชื่อของเจา้ นายของพวกเรา หน่ึงคนจา่ ย หน่ึงหมน่ื หยวน แลว้ พวกเราจะไมบ่ อกเร่ืองน้ีกบั เจา้ นาย พวกแกท้งั สอง จะให้เงนิ หรือจะให้
เจา้ นายพา ลูกนอ้ งมาจดั การ ผจู้ ดั การพดู อยา่ งราํ คาญ
“เรื่องไมจ่ ริงท้งั น้นั แค่คาํ พดู เดียวของพวกแกจะ ให้พวกเราจ่ายเงิน พวกแกใหค้ วามสาํ คญั ตวั เองมาก เกนิ ไปแลว้ ปะ” ธฤตญาณกล่าวอยา่ งเยอื กเยน็
“เอาไง พวกแกไม่อยากจ่ายเงินใช่ไหม?” ผู้ จดั การชกั ตาไปท่ีธฤตญาณ
“จะใหพ้ วกเราจ่ายเงิน ไมม่ ที าง!” ธฤตญาณ
กลา่ ว
“พวกแกใหเ้ งินเสียกจ็ บ พวกเขาไมไ่ ดล้ อ้ เล่นนะ ถา้ รอให้เจา้ นายเขามาแลว้ ละ่ ก็พวกแกตอ้ งมีปัญหา แน่ๆ” คนท่ีกาํ ลงั กนิ ขา้ วขอไว้
“เหอะเหอะ ไม่คาดคิดไมไ่ ดก้ ลบั มาหลายปี เม่ือ งกรีนโคลเปลย่ี นไปไดข้ นาดน้ี กนิ ขา้ วยงั ตอ้ งรีดเงินไม่รูไ้ ปเอาความกลา้ น้ีมาจากไหน!” ธฤตญาณกลา่ ว
“ไม่ใหเ้ งินใช่ไหม ง้นั พวกแกรอฉนั อยตู่ รงน้ี รอ ใหเ้ จา้ นายพวกเรามา ถึงตอนน้นั พวกแกไมใ่ ช่แค่ ตอ้ งใหเ้ งิน ยงั ตอ้ งโดนเจา้ นายของพวกเราจดั การ อีกดว้ ย ไอพ้ วกไม่รูจ้ กั ที่ต่าํ ท่ีสูง” ผจู้ ดั การด่า
จากน้นั กห็ ยบิ มอื ถือออกมา แลว้ โทรหาเจา้ นายของพวกเขา
ทุกคนสายหวั รูส้ ึกว่าทธ่ี ฤตญาณทาํ น้นั ชงั่ บา้ เหลือเกนิ
กนั ตาและปาจรียท์ ้งั คู่เห็นผูจ้ ดั การโทรหา เจา้ ของรา้ น กย็ ม้ิ ดูแคลนข้ึนมา
“เพียงแค่โทรหาเจา้ ของรา้ นอาหารฟอร์จูน เท่าน้นั พวกเขาท้งั คู่กห็ นีไปไหนไม่ไดแ้ ลว้ พวกเรา ไปเถอะ ต่อไปจุดจบของพวกเขาจะเป็นอยา่ งไร ไม่ ตอ้ งคิดกร็ ูแ้ ลว้ ” ปาจรียย์ นื ข้ึน
กนั ตาจอ้ งไปที่รพีพงษอ์ ยา่ งมีความสุข จากน้นั ก็เดินออกไปพร้อมกนั ปาจรีย์
รพพี งษเ์ ห็นดงั น้นั ตอ้ งการท่ีจะขวางสองคนน้นั เอาไว้ พนกั งานน้นั เห็นเขา้ กข็ วางเขาเอาไว้
“อะไร จะหนีหรอ? จะบอกใหน้ ะ สรา้ งปัญหาท่ี ร้านอาหารฟอร์จูนของฉัน แกไมม่ ีทางหนีไปได!้ พนกั งานตะโกนออกมา
พนกั งานช้นั ลา่ งที่เหลอื ของรา้ นอาหารฟอร์จูน ลอ้ มเอาไว้ ขวางทางของรพพี งษแ์ ละธฤตญาณเอา ไว้ กน้ั ไม่ให้พวกเขาหลบหนี
รพีพงษเ์ ห็นดงั น้ี กไ็ มไ่ ดไ้ ล่ตาม ปัญหาในวนั น้ี หลบเล่ยี งไมไ่ ดแ้ ลว้ แต่กไ็ มถ่ อื เป็นเร่ืองราวใหญ่โต อะไร
ถึงแมก้ นั ตาน้ีจะเลวรา้ ย แต่รพพี งษก์ ไ็ มถ่ ึงข้นั ที่ จะตอ้ งไล่ตามเธอไป
“นง่ั กนิ ขา้ วกอ่ นละ่ กนั รอให้เจา้ นายของพวกเขา มากอ่ นค่อยวา่ กนั ” รพพี งษน์ งั่ ลง แลว้ กนิ ขา้ วต่อ
ธฤตญาณกน็ ง่ั ลงเช่นกนั จอ้ งไปที่พวกน้นั อยา่ ง ไม่สบอารมณ์
ผจู้ ดั การและพนกั งานเหล่าน้นั ยมิ้ เยาะเยย้ ออก มา คิดไม่ถึงวา่ รพีพงษย์ งั มกี ะจิตกะใจจะกนิ ขา้ วได้ อีก
“พวกแกกนิ ใหเ้ ยอะๆหน่อย กนิ อม่ิ ถึงจะรับหมดั ไหว เดี๋ยวไมใ่ ช่พอเจา้ นายของเราพาลูกนอ้ งมา ไม่ เท่าไหร่พวกแกกล็ ม้ ลงกองกบั พ้ืนแลว้ ” ผจู้ ดั การพดู อยา่ งรุนแรง
ผ่านไปไม่นาน ภายนอกรา้ นอาหารฟอร์จูนมี เสียงเดินดงั เขา้ มา จากน้นั กม็ กี ล่มุ คนพงุ่ เขา้ มา ผนู้ าํ คือผูช้ ายที่หวั ใหญค่ อกวา้ ง ทอ้ งโตจากการด่ืมเบียร์ คนๆน้ีคือเจา้ ของรา้ นอาหารฟอร์จูน สุกรณ์
“โครตแม่งสิ ใครแม่งด่ากวา่ หมอู ีกวะ รีบออกมา ถา้ วนั น้ีกูจะเลน่ งานมนั จนเป็นหวั หมู!” สุกรณ์ตะคอก ออกมา
ผจู้ ดั การรีบเรียกเขามา แลว้ กลา่ ว “เจา้ นาย สอง คนน้ี!”
คนที่สุกรณ์พามารีบลอ้ มโต๊ะของรพพี งษแ์ ละธ ฤตญาณเอาไว้ เมื่อคนรอบขา้ งเห็นเหตุการณ์ กร็ ีบ หนีไปอยทู่ ่ีมุม
สุกรณ์เดินไปอยาตรงหนา้ ของรพพี งษแ์ ละธฤต ญาณ มองไปที่ท้งั คู่อยา่ งอาฆาต แลว้ กลา่ ว “พวกมึง วา่ กเู ป็นหมูใช่ไหม?”
รพีพงษม์ องไปท่ีเขา ดูจากสภาพร่างกาย เหมอื นหมูจริงๆ
“คุณชื่ออะไร?” รพีพงษถ์ าม
“กช่ือสุกรณ์ พวกมงึ ไม่เคยไดย้ นิ ชื่อกู?” สุกรณ์ ตะคอก
รพีพงษแ์ ละธฤตญาณมองตากนั อดไมไ่ ดท้ จี่ ะ หวั เราะออกมา
ไมแ่ ปลกท่ีเจา้ ของน้จี ะเซน็ สิทีฟกบั การที่คนอื่นเรียกเขาวา่ หมู ที่แทก้ ม็ ีช่ือน้ีอยจู่ ริงๆ
“แม่ง พวกมงึ หัวเราะอะไร มึงคดิ วา่ ชื่อกตู ลก ขนาดน้นั ?” สุกรณ์บ้ึงตึงพลางมองไปที่รพพี งษแ์ ละธ
ฤตญาณ
“เปล่าเลย น่ีเป็นการเขา้ ใจผดิ กนั พวกเราไม่ได้ วา่ คณุ ” รพีพงษพ์ ดู อยา่ งเรียบๆ
“แมง่ หยดุ โกหกไดแ้ ลว้ พวกมงึ ไอเ้ ช้ีย กลา้ ด่าแต่ ไม่กลา้ รบั วนั น้ีมือคนั ๆ เอาพวกมงึ มาฝึกๆหมดั หน่อยละ่ กนั !” สุกรณ์ตะโกนออกมา
“ตอนน้นั ใหพ้ วกมึงจ่ายเงิน พวกมงึ ไม่จ่าย ตอน น้ีพวกมงึ เสียใจกไ็ มท่ นั แลว้ ” ผจู้ ดั การมองไปที่รพี พงษแ์ ละธฤตญาณอยา่ งเยาะเยย้
รพพี งษข์ มวดค้ิว แลว้ กลา่ ว “พวกเราไมอ่ ยาก ทาํ ใหเ้ ป็นเรื่องใหญ่ พวกเราไมไ่ ดด้ ่าคุณ พนกั งาน คนน้ีรูด้ ี ถา้ วนั น้ีพวกคุณลงไมล้ งมอื กบั พวกเราละ่ ก็แลว้ คณุ จะเสียใจ”
“พวกมงึ วา่ เจา้ นายเราวา่ เป็นหมู หยดุ หาขอ้ อา้ ง ไดแ้ ลว้ เจา้ นาย คุณเรียบจดั การพวกเขาท้งั สอง เถอะ สองคนน้ียโสโอหงั เหลือเกนิ เม่อื กย้ี งั หมูหน่ึง ตวั หมหู น่ึงตวั อยเู่ ลย” พนกั งานกลา่ ว
สุกรณ์โมโหอยา่ งมาก ลงมือกบั รพพี งษท์ นั ทีปลอ่ ยหมดั ไปหารพีพงษโ์ ดยตรง
รพีพงษย์ นื่ มือไปจบั ขอ้ มือเขาไว้ แลว้ ใชอ้ ีกมือ หน่ึงตบไปท่ีทอ้ งของเขา ทาํ ใหร้ ่างของเขาดนั ถอย
ไปขา้ งหลงั หลายกา้ ว
สุกรณ์ไม่คิดวา่ รพพี งษจ์ ะเกง่ กาจขนาดน้ี หนั ไป เพง่ ลกู นอ้ งเหลา่ น้นั แลว้ ตะโกน “พวกมงึ ยงั นิ่งเฉย ทาํ เหไ้ ร ลงมอื สิ!”
ท้งั หมดพุ่งไปท่ีรพีพงษแ์ ละธฤตญาณทนั ใด
รพีพงษแ์ ละธฤตญาณเริ่มลงมือ พุง่ ไปต่อยคน เหล่าน้นั ลม้ ลงไปนอนกบั พ้ืนอยา่ งรวดเร็ว
คนหลงั เห็นเหตุการณ์ กไ็ ม่กลา้ กา้ วไปดา้ นหนา้ อีกเลย
คนท่ีอยรู่ อบๆเม่ือเห็นเหตุการณ์กต็ กใจ พวกเขา คิดวา่ รพพี งศแ์ ละธฤตญาณจะตอ้ งแยแ่ นๆ่ คราน้ี สิ่งที่ ทาํ ให้พวกเขาคิดไม่ถึงกค็ ือ ฝีมือของท้งั คูด่ ีขนาดน้ี แมล้ กู นอ้ งของสุกรณ์กไ็ ม่ใช่คู่ต่อกรของพวก
เขา
รพีพงษม์ องไปที่สุกรณ์ แลว้ กลา่ ว “ฉันบอกแลว้ วา่ ไม่อยากใหเ้ รื่องมนั บานปลาย ถา้ พวกแกยงั ไม่ ยอม แลว้ อยา่ หาวา่ ฉนั ไมเ่ ตือน!”
สุกรณ์มองไปยงั ลูกนอ้ งท่ีกองอยกู่ บั พ้นื ด่าใน ใจ แต่ไม่ไดค้ ิดทจ่ี ะถอยแต่อยา่ งใด เขาเป็นถึงลกู พีข่ องวงการอาหารแห่งเมอื งกรีนโคล สถานการณแ์ ค่ น้ีไมส่ ามารถบีบบงั คบั อะไรเขาได้
“แม่ง ท่ีถึงกลา้ ผยองที่นี่ เป็นเพราะมึงเกง่ สินะ แต่พวกมึงคิดวา่ เป็นแบบน้ี แลว้ กจู ะปล่อยใหพ้ วกมงึ ไปหรอ? พวกมงึ ฟังไวใ้ หด้ ีๆ เพ่ือนของกูสุกรณ์คุม เมอื งกรีนโคลท้งั หมด แค่กูโทรหาเขา เขาก็
จะใหล้ กู นอ้ งมาจดั การแกสองคนไดแ้ ลว้ ในเม่ือมึงไมอ่ ยาก ใหเ้ รื่องบานปลาย ง้นั กข็ อโทษกซู ะ แลว้ เอาเงินสอง หม่นื มาเพ่อื เป็นเงินชดเชย แลว้ กจู ะไม่เรียกร้องอะไร อกี ” สุกรณ์กลา่ ว
เขารูว้ า่ รพพี งษแ์ ละธฤตญาณแตะไม่ได้ แต่ท้งั สองกลา้ ด่าเขา ยงั ไงวนั น้ีเขากต็ อ้ งไดร้ ับคาํ อธิบาย ไมง่ ้นั เขารูส้ ึกไม่สบายใจ
รพพี งษเ์ ห็นสุกรณ์ยงั อยากให้พวกเขาเอาเงินให้ สีหนา้ กบ็ ้ึงตึงข้ึนมา ไม่แยกแยะว่าอะไรถกู หรือผดิ เจา้ นายท่ีถกู ลูกนอ้ งชกั จูงไดง้ ่าย ไอควิ กไ็ ม่ไดต้ ่าง จากหมจู ริงๆ
ในเมื่อสุกรณ์ตอ้ งการจะหาเรื่อง ง้นั รพพี งษก์ จ็ ะ จดั การกบั ทุกคนท่ีอยใู่ นเหตุการณ์
ในขณะที่เขาเตรียมตวั จะลงมือ เสียงโทรศพั ท์ ดงั ข้ึน
รพพี งษข์ มวดควิ้ จากน้นั กห็ ยบิ มอื ถือข้ึนมา เห็นเป็นเบอร์โทรไม่ทราบนาม
“ใคร?”
“คุณรพี ผมคือณฐั คนขบั รถของหวั หนา้ ตระกลู ธนาพชั ร์กุล ขอโทษจริงๆครบั เม่ือกม้ี ธี ุระเลยไม่ได้ รบั สายคุณ ตอนน้ีคุณอยทู่ ี่ไหน เด่ียวผมจะไปเด่ียว น้ีเสียงเคารพนอบนอ้ มมาจากปลายทาง
“ผมอยทู่ ี่รา้ นอาหารฟอร์จูน มีปัญหานิด หน่อย”รพพี งษก์ ลา่ ว
“คุณรพี คุณมปี ัญหาอะไรหรอ? สะดวกคุยไหม ครบั ?”ณัฐถามข้ึนมา
“เจา้ ของร้านอาหารฟอร์จูนบอกวา่ พวกเราด่า เขา ตอ้ งการท่ีจะจดั การกบั พวกเรา” รพีพงษอ์ ธิบาย
“เจา้ นายพวกเขา? สุกรณ์? ไอหมูเช้ียนี่ แมแ้ ต่ คุณรพถี งึ กย็ งั กลา้ ยวั่ โมโหไมอ่ ยากมีชีวติ อยแู่ ลว้ จริงๆ คุณรพี ถงึ แมผ้ มจะเป็นคนขบั รถของท่าน หวั หนา้ ตระกลู ธนาพชั ร์กลุ เรื่องเลก็ แบบน้ีเองเดี๋ยว
ผมจดั การเองครับ คุณพดู กบั สุกรณ์หน่อยละกนั ให้ เขารอผม ผมจะถึงในอกี 10นาที”เมื่อณัฐพูดจบกว็ าง สายไป
รพีพงษเ์ อามอื ถอื วางไว้ แลว้ มองไปที่สุกรณ์ ดูๆ แลว้ คนขบั รถของนฤพลคนน้ีรูจ้ กั สุกรณ์ ตอนแรกเขาคิดจะจดั การดว้ ยตวั เอง แต่ในเมื่อณัฐจะมา ง้นั ก็ใหเ้ ขามาจดั การแลว้ กนั
สุกรณ์จอ้ งไปที่รพีพงษ์ แลว้ พูดอยา่ งเยอื กเยน็
ว่า “ไง หาผชู้ ่วยหรอ?”
รพพี งษม์ องเขา แลว้ กล่าว “เพ่ือนฉนั บอกว่าจะ มาถึงเดี๋ยวน้ี เดี๋ยวเขาจะมาจดั การเอง”
สุกรณ์หัวเราะเสียงดงั แลว้ กล่าว “แมร่ง ไมค่ ิด ว่าถงึ จะหาคนช่วย ในเมอื งกรีนโคล คนท่ีเป็นศตั รู กรณ์ มแี ค่ไมก่ ค่ี น กไู มเ่ คยเห็นพวกมึงท้งั สองมากอ่ น พวกมงึ จะหาใครมาได้ กวู า่ มถงึ อยา่ เสียเวลา
เลย”
ผจู้ ดั การและพนกั งานกห็ ัวเราะข้ึนมา มองว่าที่ รพพี งษห์ าคนมาน้นั เป็นการตดั สินใจทีห่ ่วยแตกมาก
“ห่วยมากจริงๆ คอนเนค็ ชนั่ ของเจา้ นายพวกเรา ในเมอื งกรีนโคล ไม่ไดไ้ รช้ ื่อเสียงแบบพวกมงึ พวก จึงจะหาใครมาได้ ถงึ แมห้ ามาได้ กต็ ายไปพรอ้ มกบั พวกมึงน้นั แหละ”
“พวกมึงน้ีหนา้ ไมอ่ ายรนหาทต่ี าย ยงั จะลากคน อื่นมาดว้ ยอีก เพือ่ นถึงมา เกรงว่าจะเกลียดพวกมงึ ท้งั คู่เลยละ”
คนท่ีเฝ้าดูเหตุการณ์อยรู่ อบๆกล็ ว้ นสายหัว คิด ว่าการที่รพีพงษห์ าคนมาน้นั เป็นการกระทาํ ที่ไม่มคี วามคิด สุกรณ์เปิดร้านอาหารแน่นอนวา่ ตอ้ งมี เพื่อนเยอะ หน่ึงในน้นั กต็ อ้ งเป็นคนท่ีมีอาํ นาจและ
ความสามารถ เทียบกบั คอนเน็คชน่ั ของสุกรณ์แลว้ กม็ แี ต่ตายกบั ตาย
รพีพงษไ์ ม่ไดพ้ ดู อะไร แลว้ กลบั ไปนง่ั บนเกา้ อ้ี ธ ฤตญาณมองไปท่ีเขา แลว้ กล่าว “กูใหถ้ ึงรอมถึงกร็ อ ไปเถอะ รอให้เขามาแลว้ มึงดูเอาเองแลว้ กนั ว่าจะยงั พูดแบบน้ีไดอ้ ีกไหม”
สุกรณ์หัวเราะดแู คลน แลว้ กล่าว “ง้นั กูกจ็ ะรอ ดู สิวา่ พวกมงึ จะเรียกใครมา คดิ ไมถ่ งึ วา่ ถึงจะผยองกบั ก” ประมาณสิบนาทีจากน้นั รถBentleyคนั หน่ึงได้ จอดอยนู่ อกร้านอาหารฟอร์จูน มีชาย
คนหน่ึงสวมชดุ สูทท้งั ตวั เดินลงมาจากรถแลว้ เขา้ ไปในรา้ นอาหาร ฟอร์จูน
เขามองไปรอบๆลอ็ บบ้ี เมอ่ื เห็นรพีพงษแ์ ลว้ กร็ ีบ เดินเขา้ ไป
“คุณรพี คณุ ไมเ่ ป็นอะไรใช่ไหม” ณัฐถาม
รพพี งษส์ ่ายหวั
ณฐั ถอนหายใจ จากน้นั มองไปท่ีสุกรณ์ ดว้ ย ใบหนา้ ที่บ้งึ ตึง
เมอ่ื ก้สี ุกรณ์มองเห็นมีคนเดินเขา้ มาจากขา้ งนอกหน่ึงคน มองผ่านๆกไ็ มไ่ ดค้ ิดอะไร แต่เมื่อสงั เกต ลกั ษณะของคนน้นั แลว้ สีหนา้ เขากถ็ อดสีทนั ที
“พ่ี …พ่ีณฐั พม่ี าที่นี่ไดอ้ ยา่ งไร?”
บทที่279 ความเกร้ียวกราดของธฤตญาณ
ทุกคนมองไปที่ณฐั ที่เพิง่ เขา้ มาอยา่ งสงสยั ไม่รู้ วา่ เป็นใครทาํ ไมถงึ ทาํ ให้สุกรณ์กลวั ไดข้ นาดน้ี
ในขณะน้ีมคี นทคี่ ุน้ เคยกบั รถคนั น้นั ทจี่ อดอยู่ ขา้ งนอก แลว้ กล่าวอยา่ งตะลึงวา่ “น้นั มนั รถของท่าน หวั หนา้ ตระกลู ธนาพชั ร์กุลน เขาเป็นของธนาพชั ร์ กลุ !”
ทุกคนสุดหายใจเขา้ ลึกๆ ตระกูลธนาพชั ร์กลุ มี ฐานะทางสงั คมอยา่ งไรกบั เมืองกรีนโคล พวกเขารูด้ ี ถึงแมส้ ุกรณ์จะเกง่ ขนาดไหน กเ็ทียบกบั ตระกลู ธนา พชั ร์กลุ ไม่ได้
แมจ้ ะเป็นคนขบั รถของตระกลู ธนาพชั ร์กลุ สุ กรณ์กแ็ ตะตอ้ งไม่ได้
“ถา้ กูไม่มา ถึงไดม้ ปี ัญหาหนกั แน่ ถงึ รู้ไหมว่า สองคนน้ีเป็นใคร แมแ้ ต่พวกเขามงึ ยงั กลา้ ยวั่ โมโห จึงอยากตายมากใช่ไหม?” ณัฐพดู กบั สุกรณ์อยา่ ง เกร้ียวกราด
สุกรณ์ใจเตน้ รวั แลว้ มองไปทีร่ พพี งษแ์ ละธฤต ญาณอยา่ งหวาดหวน่ั แลว้ ถาม “พี่ณัฐ พนกั งานของ ผมบอกวา่ พวกเขาท้งั สองมาจากตา่ งถิ่นแลว้ ยงั ดา่ ผม ผมกแ็ ค่พดู คุยเทา่ น้นั หรือพวกเขาท้งั สองยงั
มี นายใหญอ่ ยเู่ บ้ืองหลงั หรอ”
ณัฐมองไปที่สุกรณ์อยา่ งเสียอารมณ์แลว้ กลา่ ว “พวกเขาท้งั สองเป็นแค่วไี อพที ่ีทา่ นหวั หนา้ ตระกูล เชิญมา อยา่ วา่ แต่เขาจะด่ามึงเลย เขาให้ถึงร้องเสียง หมมู ึงกต็ อ้ งทาํ !”
ร่างกายของสุกรณ์เตม็ ไปดว้ ยเหงื่อ เขาคิดไม่ ถึง ว่าคนสองคนที่มาจากต่างถิ่นน้ี เป็นแขกวีไอพี ของท่านหัวหนา้ ตระกูลธนาพชั ร์กลุ ถา้ เป็นความจริง ละก็คาํ พูดที่ณฐั พดู น้นั กเ็ป็นความจริง
การยว่ั โมโหแขกวีไอพีของท่านหวั หนา้ ตระกูล ธนาพชั ร์กุลของเมอื งกรีนโคล เป็นการรนหาทตี่ าย!
พนกั งานพวกน้นั กต็ ่างมองไปที่รพีพงษแ์ ละธฤต ญาณอยา่ งตะลึง หลงั จากท่ีคนเหล่าน้นั รูแ้ ลว้ วา่ กาํ ลงั ยว่ั โมโหแขกวีไอพีของทา่ นหวั หนา้ ตระกูลธนา พชั ร์กลุ อยนู่ ้นั ขาท้งั สองกส็ น่ั ข้ึนมา
“พี่…. ีีี ่ณฐั ผมไม่รู้ตวั ตนของพวกเขาท้งั สอง จริงๆ ไม่ง้นั ผมกไ็ ม่มีทางใหค้ นมาหาเรื่องพวกเขาท้งั สองไดห้ รอก คุณช่วยผมออ้ นวอนหน่อย ใหพ้ วกเขา อยา่ โกรธไดไ้ หม?” หลงั จากท่ีตวั เองรู้
ความจริง สุ กรณ์กอ็ อ่ นนอ้ มลง
“ฉนั ช่วยแกออ้ นวอนมีประโยชน์อะไร แกตอ้ งไปขอโทษแขกวีไอพที ้งั สองดว้ ยตวั เอง” ณฐั พดู อยา่ ง
เยอื กเยน็
สุกรณ์พยกั หนา้ จากน้นั เดินไปตรงหนา้ ของรพี พงษแ์ ละธฤตญาณโคง้ คาํ นบั แลว้ กลา่ ว “ลกู พที่ ้งั สอง ผมมีตาแตห่ ามแี ววไหม ยว่ั โมโหพวกคุณ ผม ขอโทษพวกคุณ ขอโทษครบั พวกคุณเชิญด่าผม
วา่ หมูไดต้ ามสบาย ผมคือหมหู น่ึงตวั ขอพวกคณุ ได้ โปรดอภยั ใหผ้ มดว้ ย”
รพพี งษเ์ ห็นสุกรณ์อ่อนลงอยา่ งรวดเร็ว กร็ ู้สึก ตกใจข้ึนมา ณัฐเป็นเพียงคนขบั รถของตระกลู ธนา พชั ร์กลุ ไมค่ ิดวา่ จะทาํ ให้เขากลวั ไดข้ นาดน้ี ดูๆแลว้ ตระกลู ธนาพชั ร์กุลของเมอื งกรีนโคลไม่
ธรรมดา
ธฤตญาณรู้สึกหมดอาลยั ตายอยาก ถา้ เป็นตอน น้นั เขากส็ ามารถทาํ ให้สุกรณ์อ่อนไดเ้ ช่นกนั แต่ ตอนน้ี เพยี งแค่คนขบั รถของตระกลู ตระกูลธนาพชั ร์ กลุ ดูๆแลว้ เทียบกบั ตระกูลที่มอี าํ นาจและแบ๊
คกราว ด์น้นั ยงั ต่างกนั มาก
“พ่ี รพี ไอหมูน้ีทาํ ผดิ ต่อคณุ คณุ จะจดั การมนั ยงั ไงกไ็ ด้ ถา้ มนั กลา้ พูดอะไรข้ึนมา ผมจะจดั การมนั เองณัฐพดู กบั รพพี งษ์
รพพี งษย์ มิ้ แลว้ กลา่ ว “ผมไม่ไดอ้ ยากจดั การเขา ผมแค่อยากพดู ให้รูเ้ รื่อง ผมไมไ่ ดว้ ่าคุณ กอ่ นท่ีผมจะมาท่ีน้ีพวกผมไม่รูจ้ กั ชื่อคุณเสียดว้ ยซ้าํ เรื่องน้ี เป็นยงั ไงคุณควรถามพนกั งานคนน้ี “เม่อื พูดจบ
รพี พงษช์ ้ีไปท่ีพนกั งานคนน้นั ท่ีบาจรียจ์ า้ งมา
สีหนา้ ของพนกั งานเปลี่ยนทนั ใด รู้วา่ วนั น้ีตวั เอง โชครา้ ยแลว้ สองคนน้ีเป็นแขกวไี อพขี องตระกูลธนา พชั ร์กลุ ไม่ว่ายงั ไง สุกรณ์กไ็ มม่ ที างออกหนา้ แทน เขาได้
ถา้ ตอนน้ีเขายงั ไม่ยอมรับ คงตอ้ งโดนสุกรณ์ เล่นงานจนตายแน่
แต่ถา้ พดู ไป สุกรณ์กไ็ ม่มที างปล่อยเขาไป
เขาด่าในใจแลว้ สาปแช่งบาจรียเ์ จด็ ชวั่ โคตร จากน้นั กห็ ันหลงั ไปแลว้ เดินออกไปดา้ นนอก
“ไปจบั มนั มา!” สุกรณ์เห็นเหตุการณ์ แลว้ รีบ ตะโกนลูกนอ้ งเหล่าน้นั ของเขาพุ่งไปจบั พนกั งานคน น้นั ทนั ทีแลว้ พากลบั มา
สุกรณ์ชกั สายตาไปท่ีเขาแลว้ กล่าว “บอกมา เกดิ อะไรข้ึนกนั แน่ ถา้ มงึ กลา้ พูดโกหกแมแ้ ต่นิด เดียว ถงึ ไดเ้ ห็นดีแน่!”
“เจา้ ….เจา้ นาย น้ีไม่เกย่ี วอะไรกบั ผมเลยนะ ผู้ หญิงสองคนน้นั ใหผ้ มพดู แบบน้ี พวกเธอใหผ้ มสอง รอ้ ยหยวน บอกวา่ สองคนน้ีทาํ ผิดต่อพวกเธอ จึงอยากจะให้สองคนน้ีชดใช้ ผมกไ็ มร่ ูจ้ กั ตวั ตน
ของ พวกเขา” พนกั งานมองไปที่นง่ั กอ่ นของบาจรีย์ เห็น วา่ ท้งั สองไดจ้ ากไปแลว้
“ผหู้ ญงิ สองคนเช้ียอะไร มีงพูดมวั่ อะไร?”สุกรณ์ ตบไปท่หี นา้ ของพนกั งานหน่ึงฉาด
“พวกเธอท้งั สองหนีไปแลว้ น่ีเป็นเงินสองร้อย หยวนที่พวกเธอใหผ้ มไว้ ผมไม่ไดพ้ ูดมวั่ ” พนกั งาน ใกลจ้ ะรอ้ งออกมาแลว้
“แมง่ ยงั กลา้ โกหกกอู กี ถงึ อยากหาเร่ืองคุณท้งั สองน้ีใช่ไหม เลยต้งั ใจแต่งเร่ืองโกหกข้ึนมา?”
สุกรณ์ไม่พดู พร่าํ ทาํ เพลงกถ็ ีบไปท่ีร่างของ พนกั งานน้นั โดยตรง จากน้นั กต็ บเขาไปหลายฉาด
“เขาไมไ่ ดโ้ กหก น่าจะเป็นเพราะคนอ่นื เอาเงินให้ เขาทาํ แบบน้ี” รพีพงษเ์ ห็นพนักงานโดนตบ กช็ ่วยเขา อธิบาย
สุกรณ์เห็นรพพี งษพ์ ดู แบบน้ี จึงไดห้ ยดุ ตบ พนกั งานคนน้นั แลว้ หันกลบั ไปที่รพีพงษ์ กล่าว “คุณ ผชู้ าย ทาํ คุณเดือดรอ้ นแลว้ คุณมขี อ้ เรียกร้องอะไร กรุณาบอกมา ผมจะทาํ ให้ ผมมนั สมองมปี ัญหา
ถึง ไดเ้ ชื่อในคาํ พดู ของมนั ”
รพีพงษม์ องไปท่ีเขา แลว้ กล่าว “พดู ให้เคลียร์กพ็ อแลว้ ในเม่ือคุณรู้จกั กบั ณฐั กต็ ามน้ีแลว้ กนั ”
สุกรณ์ไดย้ นิ รพีพงษเ์ รียกคนขบั รถว่าณฐั กร็ ู้สึก อิจฉา เขาเห็นคนขบั รถยงั ตอ้ งเรียกว่าพ่ีณฐั น่ีเป็น คนขบั รถของท่านหวั หนา้ ตระกูลธนาพชั ร์กลุ ท่ี สามารถเรียกเขาว่าพี่ณฐั ไดน้ ้นั กม็ ีเพยี งไม่กค่ี น
ณัฐเห็นนพพงษไ์ ม่ติดใจ กส็ บายใจข้ึนมา
รพีพงษแ์ ละธฤตญาณกนิ อิม่ แลว้ ตอนน้ีปัญหาก็แกไ้ ขแลว้ พวกเขากไ็ ม่จาํ เป็นตอ้ งอยทู่ ี่น่อี กี ต่อไป
สุกรณ์ใหท้ ้งั สองกนิ ฟรี แลว้ ยงั ใหบ้ ตั รสมาชิก คนล่ะใบ ต่อไปถา้ ไปกนิ ขา้ วที่รา้ นอาหารของเขา ก็ไม่ต่องจ่ายเงิน
ขณะกาํ ลงั จะกลบั ธฤตญาณมองไปที่สุกรณ์ ยมิ้ แลว้ กลา่ ว “ชื่อน้ีของมึงเจ๋งจริง”
สุกรณ์หนา้ แดง ไมก่ ลา้ พดู อะไร
รอใหร้ พีพงษท์ ้งั สามคนออกไป สุกรณ์มองไปท่ี พนกั งานคนน้นั แลว้ กลา่ ว “ไสหวั ไปซะ ต่อไปถา้ กู เห็นถึงอกี กจู ะหักขาถึงซะ”
ต่อหนา้ ของณฐั เขาเป็นคนที่ช่ือตลก เป็นคนที่ เคารพนอบนอ้ ม เพราะคนขบั ของตระกลู ธนาพชั ร์ กลุ น้นั เขายว่ั โมโหไม่ได้ แต่ต่อหนา้ ของคนทวั่ ไป เขา คือลกู พใ่ี นวงการร้านอาหารของเมือง
กรีนโคล กม็ ีอารมณ์เช่นเดียวกนั
พนกั งานคนน้ีเอาเขาเป็นตวั ลอ่ แมร้ พีพงษจ์ ะไม่ เอาเร่ือง เขากไ็ ม่มีทางปล่อยพนกั งานคนน้ีไปอยา่ ง ง่ายๆ
หลงั จากท่ีพนกั งานคนน้นั ไดย้ นิ คาํ พูดของสุ กรณ์แลว้ กห็ วาดกลวั จนว่งิ หนีออกจากร้านอาหาร ฟอร์จูนแทบไมท่ นั เขารู้ถึงความน่ากลวั ของสุกรณ์ ทาํ รา้ นอาหารโด่งดงั ไดข้ นาดน้ี สุกรณ์กม็ ีวธิ ีของ
ตนเอง ถา้ เขายงั อาลยั อาวรณ์อยลู่ ะ่ ก็เกรงว่าสุกรณ์
จะตขี าเขาจนหักจริงๆ
หลงั จากท่ีว่ิงออกจากรา้ นอาหารฟอร์จูนแลว้ กดั ฟันแลว้ ดา่ “ไอผหู้ ญงิ เช้ียท้งั สอง อยา่ ใหก้ เู จอนะ พวกมึงทาํ ใหก้ ตู กงาน ถา้ กูเจอพวกมงึ กูจะไม่ใหม้ งึ มี ความสุขแน่นอน!”
ขณะที่บาจรียแ์ ละกนั ตาท้งั คู่ถงึ บา้ นกไ็ ดจ้ าม พร้อมกนั ท้งั สองแปลกใจ
“อากาศกไ็ มเ่ ยน็ ทาํ ไมเราท้งั สองถงึ ไดจ้ ามนะ คงไมใ่ ช่มคี นพดู ให้รา้ ยพวกเราอยนู่ ะ” บาจรียก์ ลา่ ว
“ตอ้ งเป็นไอส้ วะรพีพงษท์ ี่ถกู สงั่ สอนอยา่ งโหด เช่ียมแน่นอน คงจะดา่ พวกเราในใจอยู่ ไอน้ ่ีมนั ก็สมควรแลว้ ทาํ ใหฉ้ ันโชครา้ ยขนาดน้ี ถา้ มนั โดนตี ตายฉันถงึ จะสบายใจ” กนั ตาพมึ พาํ
“ไม่ตอ้ งคิดถึงไอเ้ ช้ียนน่ั แลว้ จะบอกให้นะพ่ีสาว การแข่งขนั โกะในคร้งั น้ีมหี ลายๆสมาคมมาเขา้ ร่วม การแข่งขนั ดว้ ยนะ ไดย้ นิ มาวา่ จะมผี ูม้ ีฝีมือมากมาย มาดว้ ย ถงึ วนั น้นั พวกเราตอ้ งไปเร็วๆ เพื่อจะ
ไดท้ ่ีนง่ั ดๆี ” บาจรียก์ ลา่ ว
บนรถ Bentley
ความจริงณฐั ตกั สินใจจะพารพพี งษแ์ ละธฤต ญาณท้งั คู่ไปคฤหาสน์ตระกูลธนาพชั ร์กลุ แต่ถูกธ ฤตญาณหา้ มไว้
“ผมไม่ไดม้ าที่นี่นานแลว้ ตอนน้ีเมืองกรีนโคล เป็นอยา่ งไรบา้ ง?” ธฤตญาณถาม
“ตอนน้ีเมอื งกรีนโคล มองเผนิ ๆ เหมอื นตอนแรก ที่คุณไดร้ วมอาํ นาจเอาไว้หลงั จากที่คุณจากไปแลว้ น้นั ลกั ษณะแบบน้นั เป็นอยไู่ ดไ้ มน่ าน ช่วงหลย่ ปี มาน้ี มกั จะมพี วกท่ีพยายามต่อตา้ นอาํ นาจไม่
ขาดสาย สร้างปัญหาให้กบั คนท่ีคณุ ส่งต่ออาํ นาจใหค้ นที่รบั ช่วงต่ออาํ นาจจากคณุ คือผหู้ ญิง ดูๆแลว้ น่าจะกมุ อาํ นาจไดอ้ กี ไมน่ าน ณฐั อธิบายให้ฟัง
ธฤตญาณถอนหายใจอยา่ งเสียอารมณ์ เหตุการณ์ที่เกดิ ข้ึนน้ีเขาพอจะเดาออกต้งั แต่เร่ิมแรก แลว้ บุญสิตาเป็นหุ่นเชิดที่ตระกลู รตั นชยั นนั ทส์ รา้ งข้ึนมา แลว้ ฆนาคมเป็นคนท่ีไร้ศกั ยภาพ หลงั จากท่ีธ ฤต
ญาณจากไปแลว้ น้นั นอกจากตระกลู รตั นชยั นนั ทจ์ ะหาเงินจากอาํ นาจท่ีมแี ลว้ กไ็ ม่สนใจดว้ ยซ้าํ ว่าจะมีใครพยายามจะเป็นใหญแ่ ทนหรือไม่
ปัญหาพวกน้ีฆนาคมไดโ้ ยนให้กบั บุญสิตา ปัญหาทุกอยา่ ง ฆนาคมจะใหบ้ ุญสิตาจดั การท้งั หมด
“ช่วงสองสามปี มาน้ีตระกลู รตั นชยั นนั ทเ์ ป็น อยา่ งไรบา้ ง?” ธฤตญาณถามต่อ
สองสามปี มาน้ีตระกลู รัตนชยั นนั ท์เจริญรุ่งเรือง คนที่รับช่วงอาํ นาจต่อจากคณุ กค็ ือบุญสติ าแห่ง ตระกูลรัตนชยั นนั ทค์ นน้นั ในตอนน้นั มีข่าวลือวา่ เธอ อยดู่ ว้ ยกนั กบั คุณ เพอ่ื จะยดึ อาํ นาจจากคุณ หลงั
จากทคี่ ุณจากไปแลว้ บุญสิตาไดด้ ูแลตระกูลรตั นชยั นนั ท์จริงๆ กจิ การเหลา่ น้นั ในมือคุณ กาํ ไรท้งั หมด ลว้ นเขา้ กระเป๋ าของตระกูลรตั นชยั นนั ทท์ ้งั น้นั ไม่ พูดกไ็ ม่ได้ บุญสิตาคนน้ีถอื ว่าเป็นหญิงที่ใจ
รา้ ย เห้ียมโหด คร้งั น้ีคุณกลบั มา น่าจะมาลา้ งแคน้ เธอใช่ ไหม?” ณฐั กลา่ ว
ธฤตญาณหนา้ บึง แลว้ กลา่ ว “บุญสิตาไม่ไดเ้ ป็น คนที่ใจรา้ ยเช้ียมโหด น่ีเป็นสิ่งท่ีตระกลู รตั นชยั นนั ท์ บีบบงั คบั ท้งั น้นั คนท่ีผมจะไปหา คือตระกลู รตั นชยั นนั ท์ สิ่งท่ีตระกลู รัตนชยั นนั ทต์ ิดคา้ งผมมา
หลายปี ผมจะเอาคืนจากพวกเขาใหห้ มด!”
ณัฐเห็นปฏิกริ ิยาของธฤตญาณ กแ็ ปลกใจข้ึน มา เดาไดว้ า่ ตอ้ งมอี ะไรแอบแฝงที่เขาคาดไมถ่ ึงเป็น แน่ จากน้นั กร็ ีบพดู ทนั ทีวา่ “ขอโทษครบั ผมไมไ่ ด้ ต้งั ใจ”
ธฤตญาณสูดหายใจเขา้ ลกึ ๆ ปรบั อารมณ์ให้ สงบ แลว้ กล่าว “ไมเ่ ป็นไร เม่อื กผ้ี มรอ้ นใจไปหน่อย”
“ผมไดย้ นิ มาวา่ มะรืนน้ีเป็นวนั เกดิ ของทา่ นหญงิ ฝนทิพย์ พวกเขาเชิญหลายคนไปร่วมงาน ไดย้ นิ ว่า ทา่ นหญงิ ฝนทิพยจ์ ะหา….ผชู้ ายคนใหม่ให้บุญสิตา แต่งงานดว้ ย” ณัฐบอกไปที่ธฤตญาณอยา่ ง
ลงั เล
หลงั จากท่ีธฤตญาณไดย้ นิ ณฐั พูดแลว้ น้นั กาํ หมดั ไว้ แลว้ กดั ฟันพูด “พวกเขาหาคนของตระกลู ไหน?”
“จากข่าวกรองที่ผมไดร้ บั มา น่าจะเป็นไอศรู ย์ ของตระกลู วรโชติธีรธรรม ถา้ ผมจาํ ไม่ผดิ ตอนแรก น้นั คุณและไอศรู ยค์ ือเพือ่ นรกั กนั ตอนน้ีตระกูลวร โชติธีรธรรมเป็นตระกลู ลาํ ดบั สองท่ีมอี าํ นาจ
ของเมือ งกรีนโคล ตระกลู รัตนชยั นนั ท์ให้บุญสิตาแต่งงานไป น่าจะเป็นไปเพอื่ จะไดร้ บั การสนบั สนุนจากตระกูลวร โชติธรี ธรรม” ณฐั กลา่ ว
ธฤตญาณต่อยไปที่ประตู ท่ีตรงน้นั เกดิ เป็นหลุมข้ึนในทนั ใด
“ไอเลว สุดทา้ ยคือไอศรู ย์ เหอะเหอะ เสียดายที่ ตอนแรกผมถือมนั เป็นเพ่ือนรัก ไมค่ าดคิดวา่ มนั จะ ทาํ แบบน้ีกบั ผม!” ดวงตาของธฤตญาณแดงกา่ํ ดว้ ย ความโกรธ
ตระกูลวรโชติธีรธรรมเป็นตระกลู แห่งศลิ ปะการ ป้องกนั ตวั ถงึ แมก้ ารคา้ ในเมืองกรีนโคลตระกลู วร โชตธิ ีรธรรมเทียบไมไ่ ดก้ บั ตระกูลอน่ื แต่คนของตระ กูลวรโชตธิ ีรธรรมมฝี ีมอื กา้ นการต่อสูท้ ุก
คน ตอน แรกที่ธฤตญาณกาํ ลงั ขยายอาํ นาจของตวั เอง เพราะ ร่วมมอื กบั ไอศูรยด์ ว้ ยกนั ท้งั คู่จึงไดเ้ ป็นเพือ่ นรักกนั
จากน้นั หลงั จากท่ีธฤตญาณเจริญกา้ วหนา้ แลว้ ไอศรู ยก์ ช็ ่วยเขาไวไ้ ม่นอ้ ย
แต่ทวา่ เวลาเปล่ียนคนกเ็ปลี่ยน ยงั ไงเขากค็ าด ไมถ่ งึ เพ่อื นรักของตนเอง ตอนน้ีจะแต่งงานกบั ภรรยาของตนเอง ตอนน้ีธฤตญาณอยากจะฆา่ ไอศรู ยใ์ หต้ ายเสียเดี๋ยวน้ี
“ประตูน้ีผมชดใชเ้ อง ตอนน้ีพาผมไปคลบั สิตา หน่อยไดเ้ ถอะ” ธฤตญาณมองไปท่ณี ัง
ณฐั ยม้ิ แลว้ กล่าว “กแ็ ค่ประตู ไม่ตอ้ งชดใชค้ รับ” เมอื่ พดู จบ เขากส็ ตารท์ เครื่อง แลว้ ไปยงั คลบั สิตา
“คุณจะเปิ ดตวั ตอนน้ีเลยหรอ? ถา้ เปิ ดตวั ตอนน้ี อาจจะทาํ ให้ตระกูลรตั นชยั นนั ท์ไหวตวั ทนั ถงึ เวลา น้นั ท่ีจะลา้ งแคน้ เกรงวา่ จะยงุ่ ยากข้ึนนะ” รพีพงษ์ ทองไปที่ธฤตญาณ
ธฤตญาณสูดหายใจเขา้ แลว้ กล่าว “ฉนั ไม่เห็น บุญสิตามาหลายปี แลว้ ฉนั อยากรูว้ า่ ตอนน้ีเธอเป็น อยา่ งไรบา้ ง ฉนั รูว้ ่าตอ้ งทาํ ไง ฉนั แค่ไปดูเทา่ น้นั จะ ไมใ่ หเ้ ธอเห็น ฉนั ตดั สินใจแลว้ ว่าจะลงมือใน
วนั เกดิ ของท่านหญงิ ฝนทิพยเ์ ลวทรามนน่ั ฉันจะทาํ ใหท้ ุก คนรูว้ ่าฉนั ธฤตญาณกลบั มาแลว้ !”
รพีพงษพ์ ยกั หนา้ เขาสงั เกตเห็นนยั นต์ าของธ ฤตญาณ ทาํ ใหผ้ ูช้ ายท่ีผา่ นร้อนผ่านหนาวรูส้ กึ ร้อน ใจขนาดน้ี ดูๆแลว้ บุญสิตาน้นั สาํ คญั มากสาํ หรับเขา
ไมน่ าน ณฐั จอดรถ ท้งั สามลงจากรถ รพพี งษ์ เงยหนา้ ข้ึน เห็นป้ายหนา้ ผบั เขียนบุญสิตาสามคาํ น้ี น่ีเป็นที่ๆรพพี งษอ์ ยมู่ ากอ่ น ชื่อผบั สิตากต็ ้งั เพอ่ื
บุญสิตา
ธฤตญาณสูดหายใจเขา้ ลกึ ๆ เดินเขา้ ไปในผบั รพพี งษแ์ ละณัฐกเ็ดินตามเขา้ ไป
ในผบั เสียงดงั วุ่นวาย หลงั กจาท่ีธฤตญาณ เขา้ ไปแลว้ น้นั สายตากม็ องไปท่ีเคาท์เตอร์น้นั
เม่อื กอ่ นเขาและบุญสิตาจะกนิ เหลา้ พูดคุยกนั ตรงที่เคาน์เตอร์น้นั ทุกคืน ตรงน้นั เป็นจดุ แห่งความ ทรงจาํ มากมายระหวา่ งเขาและบุญสิตา
ขณะน้ีเองดา้ นหนา้ เคาน์เตอร์มผี หู้ ญงิ ที่เจ็บปวด จากความรกั กาํ ลงั นงั่ อยู่ หนา้ ดา้ นของเธอไดว้ างแกว้ เหลา้ แกว้ ใหญ่ไว้ด่ืมไปคร่ึงหน่ึงแลว้
เมือ่ ธฤตญาณเห็นผหู้ ญิงคนน้นั แลว้ ในใจกเ็ตน้ เร็ว นยั นต์ าเต็มไปดว้ ยน้าํ ตา
คนน้นั คือบุญสิตา เป็นคนที่ธฤตญาณฝันถึงใน ทุกคืน
ในอดีตบุญสิตาเป็นผหู้ ญงิ ที่ชอบยม้ิ แมจ้ ะเสีย เปรียบมากขนาดไหน เธอกจ็ ะยมิ้ เขา้ สู้ แตท่ วา่ ผู้หญงิ ดา้ นหนา้ ของเคาทเ์ ตอร์น้นั เตม็ ไปดว้ ยอารมณ์ เศร้าโศกเสียใจ แอบซ่อนความเจบ็ ปวดรวดรา้ วเอา
ไว้
“เธอจะไดก้ ลบั ไปในที่ของเธอ ฉันสญั ญา” รพี พงษต์ บบ่าของธฤตญาณ
ธฤตญาณหันไปหารพีพงษ์ ดว้ ยความซาบซ้ึงใจ
ในขณะทธ่ี ฤตญาณกาํ ลงั จะออกจากท่ีน่ี เพ่อื วางแผนลา้ งแคน้ ตระกูลรตั นชยั นนั ท์ ในผบั กเ็กดิ เหตุการณ์ชุลมนุ ข้ึน
ผคู้ นท่ีเตน้ อยบู่ นฟลอร์วง่ิ กระจายไปรอบๆ ดว้ ย เสียงร้องที่ดงั กวา่ เสียงเพลงที่เปิ ดอยแู่ ลว้
จากน้นั ผูช้ ายถืออาวธุ ร่างบึกบึนไดป้ รากฏกาย ที่ฟลอร์เตน้ คนท่ีเป็นหัวหนา้ เป็นผูช้ ายรูปร่างใหญ่ ใบหนา้ โหดเช้ียม
“บุญสิตา เมืองกรีนโคลในตอนน้ี ไมไ่ ดอ้ ยภู่ าย ใตก้ ารปกครองของผบั สิตาของพวกแกแลว้ ฉนั ไดย้ นิ มาวา่ แกจะแต่งงานกบั ไอศรู ยข์ องตระกูลวร โชติธีรธรรมนนั่ จากที่ฉนั ดู แกแต่งงานกบั ฉนั เถอะ
แกกบั ฉันร่วมมือกนั ฉนั รับรองว่าอนาคตจะไมม่ ใี คร กลา้ มาวนุ่ วายในผบั สิตาไดอ้ ีก!”
บทท่ี280 ฉันกลา้ พนนั ไดเ้ ลยวา่ ไมเ่ คยแพม้ ากอ่ น
บุญสิตาที่นง่ั ที่เคาทเ์ ตอร์โดนเสียงดงั รบกวน ทาํ ใหร้ ู้สึกตวั ข้ึนมา หลงั จากท่ีหันไปมองท่ีฟลอร์เตน้ กข็ มวดคิ้วข้ึนมาทนั ใด
เธอเดินไปที่ฟลอร์เตน้ น้นั ถึงแมจ้ ะบอกวา่ เป็นผู้ หญิงที่ออ่ นแอ แต่กม็ ไิ ดห้ วน่ั กลวั คนท่ีมาสร้างปัญหา แต่อยา่ งใด
คนที่ดูสถานการณ์ของผบั สิตาอยนู่ ้นั กร็ ีบพงุ่ เขา้ มา ยนื ดา้ นหลงั ของบุญสิตา
คนพวกน้ีเป็นพวกพอ้ งของบุญสิตา ธฤตญาณ เป็นผูส้ รา้ งผบั สิตาข้ึนมากบั มอื บุญสิตาไมอ่ ยากให้ ผบั น้ีถูกฆนาคมและนายหญิงฝนทิพยแ์ ยง่ ไป ดงั น้นั คนท่ีถกู จดั มาอยทู่ ี่น้ีเป็นคนที่เธอไวใ้ จท่ีสุด
“นนท์ปวิธ เดือนน้ีคนของแกมาหาเรื่องในที่ของ ฉนั สามคร้งั แลว้ นะ คนที่พวกแกจดั มาสดุ ทา้ ยมี จุดจบยงั ไง แกเองกเ็ห็นอยู่ หรือแกอยากเป็ นเหมอื น พวกน้นั ท่ีถกู คนอมุ้ ออกไปนะหรอ?” บุญสิ
ตาจอ้ งไป ที่ผชู้ ายร่างบึกบีนคนน้นั กล่าวดว้ ยความรูส้ ึกท่ีหึก เหิม
นนทป์ วิธหัวเราะบุญสติ า แลว้ กลา่ ว “กอ่ นหนา้ น้ี กแ็ ค่มาทดสอบพวกแกแค่น้นั แหละ หรือแกคิดวา่ คน ที่มากอ่ นหนา้ น้ี สามารถเป็นตวั แทนบ่งบอกฝีมอื ของ ฉันนนทป์ วิธไดห้ รอ?”
“บุญสิตา หลงั จากท่ธี ฤตญาณเสียชีวติ แลว้ ผบั สิตาของพวกแกกเ็กอื บจะไม่รอดแลว้ ตอนน้ีแกกแ็ ค่ พ่งึ สามพี่นอ้ งตระกูลภทั ร์รัฐชยั อยู่ วนั น้ีเพยี งแค่ฉนั จดั การกบั สามพนี่ อ้ งตระกลู ภทั ร์รัฐชยั
นบั ต้งั แต่วนั น้ี เป็นตน้ ไป อาํ นาจท้งั หมดของเมืองกรีนโคล กจ็ ะเป็น ของฉนั นนท์ปวธิ !”
ผชู้ ายสามคนท่ียนื อยหู่ ลงั บุญสิตาโมโหข้ึนมา ทนั ใด แลว้ เดินไปขา้ งหนา้ มองไปที่นนทป์ วธิ อยา่ ง ไม่เห็นดว้ ย
“พี่บุญ ไอหยงิ่ ผยองตวั น้ีกลา้ ทีจ่ ะมายโสโอหัง ในท่ขี องเรา ฉันคนเดียวจะจดั การมนั เองแลว้ ยงั มีหนา้ จะบอกวา่ มาขอเธออีก ชง่ั หนา้ อบั อายจริงๆ!” ผู้ ที่อายนุ อ้ ยท่ีสุดของตระกลู ภทั ร์รัฐชยั กลา่ ว
พีน่ อ้ งท้งั สามของตระกูลภทั ร์รฐั ชยั เป็นผู้ ซพั พอร์ตท่ีแข็งแกร่งท่ีสุดของผบั สิตา อาํ นาจในเมอื งกรีนโคลยงั รวมเป็นหน่ึงไดน้ ้นั กเ็พราะความ เกง่ กาจของสามพีน่ อ้ ง
สามคนน้ีเป็นกลุม่ คนสุดทา้ ยท่ีอยกู่ บั ธฤตญาณนานที่สุด ตระกูลรัตนชยั นนั ทร์ ู้ถงึ ความซื่อสตั ยข์ อง ท้งั สามคนน้ีว่ายงั ไงกย็ งั เป็นคนของธฤตญาณ
ดงั น้นั ทุกคนท่ีมคี นมาหาเร่ืองฆนาคมจะใหค้ น พวกน้นั ท่ีสนิทกบั ธฤตญาณออกหนา้ ถา้ พวกเขา โดนทาํ รา้ ยจนตาย ฆนาคมถงึ จะนาํ พวกตวั เองออก มา
ดงั น้นั ทุกคร้งั ที่มปี ัญาหา จะเป็นพน่ี อ้ งสามคน ของตระกูลภทั ร์รฐั ชยั ออกโรง นานเขา้ ความ สามารถของท้งั สามยงิ่ พฒั นาข้ึนอยา่ งมาก
ธฤตญาณเห็นพีน่ อ้ งสามของตระกูลภทั ร์รฐั ชยั ยงั คงปกป้องบุญสิตา รูส้ ึกซาบซ้ึงใจ แต่เขากร็ ู้สึก กงั วล เพราะตอนท่ีเขารวบรวมอาํ นาจของเมืองกรีน โคลนนท์ปวิธเป็นตวั ขดั ขวางที่ร้ายกาจท่ีสุด
ถงึ แม้ สุดทา้ ยนนทป์ วิธจะยอม แต่กาํ ลงั ท้งั หมดกไ็ ม่ง่ายท่ี จะลม้ เขาได้
โดยเฉพาะความสามารถส่วนตวั ของนนทป์ วธิ รูปร่างของเขาเปรียบเสมือนภเู ขากไ็ ม่ปราณ ไม่ใช่ เพราะกนิ เยอะ สนามมวยท้งั หมดในเมอื งกรีนโคล ไม่มีใครไม่รู้จกั นนทป์ วธิ ชื่อน้ี
“คร้งั น้ีผบั สิตามปี ัญหาใหญ่แลว้ ในตอนน้นั ท่ี นนท์ปวิธยอมจาํ นน กไ็ ม่หยดุ ท่ีจะพฒั นาความ สามารถของตนอยเู่ รื่อยๆ รวบรวมกาํ ลงั เพือ่ จะลา้ งแคน้ ในสกั วนั กอ่ นหนา้ น้ีเขาใชค้ วามสามารถ
ส่วนตวั เอาชนะนกั มวยฝีมอื ดีท้งั สิบแปดคนของเมอื งกรีน โคลได้ ไมแ่ พผ้ ใู้ ดเลยแมก้ ระทงั่ หัวหนา้ ตระกูลยงั ตอ้ งตะลึงกบั ความสามารถของเขา ถา้ คุณกลวั คน ของบุญสิตาต่อกรไมไ่ ดล้ ะก็ผม
สามารถเรียกคน ของตระกลู ธนาพชั ร์กุลมาจดั การได”้ ณฐั พูดกบั ธ ฤตญาณ
ธฤตญาณไม่ไดพ้ ดู อะไร รพีพงษพ์ ูดวา่ “รอกอ่ น แลว้ กนั ตอนน้ีถา้ คนของตระกลู ธนาพชั ร์กลุ ออก หนา้ เกรงวา่ จะเป็นจุดสงั เกตให้กบั ตระกูลรัตนชยั นนั ท”์
ณฐั ทาํ ไดเ้ พียงพยกั หนา้
บุญสิตามองไปท่ีสามพนี่ อ้ งตระกูลภทั ร์รัฐชยั แลว้ กล่าว “ความสามารถของนนท์ปวธิ ไมใ่ ช่จะ ต่อกรไดง้ ่ายๆ พวกแกท้งั สามเขา้ พรอ้ มกนั เลยถา้ สู้ ไมไ่ หว กอ็ ยา่ ฝืน”
พี่นอ้ งท้งั สามของตระกูลภทั ร์รฐั ชยั ไม่ไดข้ ดั ข้ึน คาํ สง่ั ของบุญสิตา
ท้งั สามเดินไปท่ีฟลอร์เตน้ พรอ้ มกนั มองไปที่ นนทป์ วิธดว้ ยสายตาอาฆาต
นนท์ปวธิ เห็นท้งั สามออกหนา้ กย็ มิ้ เยาะเยย้ ออก มา แลว้ หันไปมองลูกนอ้ งเหล่าน้นั ของตนเอง ส่งสญั ญาณใหพ้ วกเขาถอยออกไปยนื ขา้ งหลงั
เขาหมุนขอ้ มือของตวั เอง พร้อมท้งั ขยบั คอไปมา แลว้ มีเสียงกรอกแกรกั ดงั ข้ึน
ในวนั น้ีเมอื งกรีนโคลไม่มีใครเป็นศตั รูกบั เขา แลว้ เพยี งแค่เอาชนะพ่ีนอ้ งท้งั สามของตระกูลภทั ร์ รัฐชยั ให้ได้ นนทป์ วธิ กจ็ ะถือเป็นเป็นทหี่ น่ึงในดา้ น การต่อยมวยของเมอื งกรีนโคล ตอนน้นั ที่ถกู ธ
ฤต ญาณเยยี ดหยามตอนน้ีเขาสามารถเอาคืนไดห้ มด แลว้
“ตอนน้ีส่ิงเดียวที่ฉันเสียดายคือ คนที่ยนื อยตู่ รง หนา้ ฉันไม่ใช่ธฤตญาณแต่รอให้ชนะพวกแกแลว้ ฉนั จะเอาความเกลียดชงั ท้งั หมดท่ีมี ลงไปท่ีบุญสิตา ท้งั หมด ฉนั จะทาํ ลายผหู้ ญิงท่ีรกั ที่สุดของธฤต
ญาณ ใหท้ ุกคนไดร้ ูว้ า่ ธฤตญาณ เป็นแค่อดีตไป แลว้ !”
เมือ่ พ่นี ้องท้งั สามของตระกลู ภทั ร์รัฐชยั ไดย้ นิ นนทป์ วธิ พดู แลว้ กโ็ มโหข้ึนทนั ใด แลว้ พงุ่ ไปท่ีเขา ทนั ที
อยา่ ว่าแต่พวกเขาท้งั สามเลย ธฤตญาณเองก็เกอื บทนไมไ่ หว ที่จะพ่งุ ไปยงั กลางฟลอร์เตน้ น้นั ดีที่รพีพงษก์ นั เขาไวท้ นั ไมง่ ้นั นนทป์ วธิ ไดต้ ่อ
ยกบั ธฤตญาณแน่
ฝีมอื ของพน่ี อ้ งท้งั สามของตระกูลภทั ร์รฐั ชยั ไม่ ธรรมดา ถา้ ร่วมมอื กนั ฝีมือกถ็ ือเป็นแนวหนา้ เช่นกนั
แต่ทว่าตอนท่ีนนทป์ วธิ ลงมอื น้นั รพีพงษแ์ น่ใจ วา่ ท้งั สามคนน้ีไมม่ ีทางชนะนนทป์ วธิ ได้
ฝีมือของนนทป์ วิธเกง่ กาจ และพละกาํ ลงั มากมาย กาํ ลงั ของท้งั สองฝ่ ายกไ็ ม่เท่ากนั แมจ้ ะใช้ สมองเท่าไหร่กไ็ มเ่ ท่าการใชก้ าํ ลงั ถงึ ร่วมมือกนั แลว้ กย็ งั ตา้ นทานไม่อยู่
เม่อื คนรอบขา้ งเห็นท้งั สองฝ่ ายกาํ ลงั จะมีเร่ือง กนั คนจาํ นวนไม่นอ้ ยเริ่มพนนั กนั เอาฟลอร์เตน้ เป็น สนามมวยแลว้
“พี่นอ้ งท้งั สามของตระกูลภทั ร์รัฐชยั ถงึ แมจ้ ะ เกง่ กาจ แต่ร่างกายของนนทป์ วิธเหมอื นยงิ่ ใหญ่ดง่ั ภูเขากม็ ีปราณ ไม่ใช่จะชนะไดง้ ่าย “คนท่ียนื ขา้ งรพี พงษก์ ลา่ ว
รพีพงษย์ มิ้ แลว้ ถาม “พดู ง้ี แสดงวา่ คุณคิดว่า นนทป์ วธิ จะชนะหรอ?”
“แน่นอนสิ น้ีเป็นการเปรียบเทียบใครกาํ ลงั มากกวา่ ไมใ่ ช่หรอพนี่ อ้ งท้งั สามของตระกูลภทั ร์รัฐ ชยั ถึงแมจ้ ะมีสามคน แต่หวั เลก็ ไป สุดทา้ ยตอ้ งแพ้ นนท์ปวธิ แน่นอน” คนน้นั กล่าว
“การใชพ้ ลงั ไม่ใช่ดูที่หวั เลก็ หรือใหญ่ นนท์ปวิธ ใชก้ าํ ลงั ในการต่อสู้ กแ็ ค่ใชก้ าํ ลงั ท้งั หมดเท่าน้นั คุณคดิ วา่ ถา้ ผมต่อสูก้ บั นนท์ปวธิ น้นั ใครจะชนะ?” รพพิ งษย์ ม้ิ พลางกลา่ ว
คนน้นั มองรพีพงษต์ ้งั แต่หวั จรดเทา้ อดท่ีจะ หวั เราะออกมาไมไ่ ด้ แลว้ กล่าว “เพอ่ื น คุณอยา่ มา ตลกหน่อยเลยร่างกายแบบน้ขี องคณุ เกรงว่าแค่ นนท์ปวธิ ต่อยหมดั เดียว คณุ กน็ ่าจะตายเลยละ่ คุณ ไม่
ตอ้ งพูดเรื่องการบงั คบั พละกาํ ลงั ใดๆอกี ต่อไปแลว้ ลว้ นเป็นเร่ืองโกหกท้งั น้นั ”
รพีพงษห์ ัวเราะ แลว้ ไม่ไดพ้ ดู อะไรต่อ
ผา่ นไปประมาณสิบนาที สามพ่นี อ้ งตระกลู ภทั ร์ รัฐชยั ใชก้ าํ ลงั มหาศาล พลงั ของนนทป์ วธิ ยงั เท่าเดิม เขาจบั แขนคนเลก็ ที่สุดในสามพ่ีนอ้ งเอาไวโ้ ดยตรง จากน้นั กย็ กขาข้ึน แลว้ ถบี ไปที่เข่าของเขา
เสียงดงั กรอบแกรบขาของคนน้นั หักในทนั ที
สองพน่ี อ้ งท่ีเหลอื เห็นเหตุการณ์ หนา้ ถอดสี ทนั ที รีบพานอ้ งสามกลบั มาทนั ที แลว้ รีบถอยหลงั ไป
บุญสิตาร้อนใจ เธอไม่คาดคิดวา่ สามพ่นี อ้ งตระ กลู ภทั ร์รัฐชยั จะไม่ใช่คู่ต่อกรของนนทป์ วธิ ขาของ ในหน่ึงสามคนใชไ้ มไ่ ดแ้ ลว้ ที่เหลอื อกี สองคนกไ็ ม่ สามารถชนะนนท์ปวธิ ได้
“บุญสิตา คืนน้ีแกหนีไปไหนไม่รอด กูจะเห็นถึง ดูวา่ อะไรคือความแข็งแกร่ง เจ๋งกว่าธฤตญาณ แน่นอน! ” นนทป์ วธิ ยม้ิ อยา่ งสีเลศนยั แลว้ เดินไปท่ี บุญสิตา
“พี่บุญ คุณรีบหนีไป พวกเราจะดึงมนั เอาไวเ้ อง!” สองคนท่ีเหลอื ของพน่ี อ้ งตระกูลภทั ร์รฐั ชยั รีบยนื ขวางหนา้ บุญสิตาไว้
นนทป์ วธิ พุ่งเขา้ มา ต่อยท้งั สองคนลงไปนอนบน พ้นื ทนั ที
บุญสิตาหวาดกลวั หันหลงั เพือ่ หลบหนี นนท์ ปวิธจบั เธอเอาไว้ แลว้ ดึงมาที่ขา้ งกายตน
ตอนน้นั คนที่พดู คุยกบั รพพี งษห์ นั หนา้ กลบั มา แลว้ พดู อยา่ งมนั่ ใจวา่ “เห็นไหม ฉันบอกแลว้ ว่าถา้ หวั ใหญ่จะชนะไดง้ ่ายกวา่ เหตุผลง่ายๆ คุณยงั ไมเ่ ช่ือ อีก”
รพพี งษไ์ มไ่ ดส้ นใจเขา แลว้ ยนื่ มาพ่งุ ไปดึงธฤต ญาณให้กลบั มา “ตอนน้ีแกยงั ไม่ควรท่ีจะออกหนา้ ฉันทาํ เอง”
ณฐั เห็นรพพี งษจ์ ะลงมือ สีหนา้ เปล่ยี นไป แลว้
รีบกล่าว “คุณรพี ผมโทรหาคนของตระกลู ธนาพชั ร์ กลุ ดีกวา่ กาํ ลงั ของนนท์ปวิธไม่ธรรมดา ถา้ คุณ เขา้ ไปละ่ ก็เกรงว่า….
รพีพงษไ์ มฟ่ ังคาํ พูดเขา พงุ่ เขา้ ไปท่ี จุดศูนยก์ ลางฟลอร์เตน้ น้นั โดยตรง
ณัฐเร่ารอ้ นใจ หันไปมองธฤตญาณ แลว้ กล่าว “คณุ รีบหา้ มเขาไวห้ น่อย ถา้ เขาไป เกรงวา่ จะโดนยาํ ตายนะ”
ธฤตญาณหายใจเขา้ ลกึ ๆ แลว้ กลา่ วอยา่ งนิ่งๆวา่ “สบายใจได้ ถา้ เขาลงมือ แลว้ ตาย กม็ แี ค่นนทป์ วิธ เท่าน้นั แหละ”
ณัฐไม่คดิ วา่ ธฤตญาณจะพดู แบบน้ี แต่เขากไ็ มร่ ู้ ถึงความสามารถทแี่ ทจ้ ริงของรพีพงษ์ ดงั น้นั กย็ งั รู้สึกเป็นเดือดเป็นรอ้ นอยดู่ ี
ตอนน้นั คนท่ีพดู คุยกบั รพพี งษก์ ง็ งเช่นเดียวกนั ไมค่ าดคิดว่ารพีพงษจ์ ะเขา้ ไปจริงๆ น่ีมนั รนหาทตี่ าย ชดั ๆ
“เพ่ือนคนน้ีไม่น่าจะป่ วยใดๆใช่ไหม เขาคิดวา่ ตวั เองจะสูช้ นะเคา้ ไดจ้ ริงๆหรอเนี่ย” คนน้นั พมึ พาํ กบั ตวั เอง
นนท์ปวิธกาํ ลงั อยใู่ นความปล้มื ปิ ตทิ ่ีชนะพ่นี อ้ ง ท้งั สามของตระกูลภทั ร์รฐั ชยั ได้ มือหน่ึงควา้ บุญสิตา เอาไว้ เหมือนกบั กาํ ลงั อวดรางวลั แห่งความสาํ เร็จ ของตนอยา่ งน้นั
ในขณะน้ีรพพี งษไ์ ดเ้ ดินไปอยตู่ รงหนา้ ของเขา แลว้ กลา่ วอยา่ งเรียบๆวา่ “ปลอ่ ยเธอไป” เม่อื นนท์ ปวิธไดย้ นิ คาํ พดู ของรพพี งษแ์ ลว้ น้นั กห็ ันหนา้ ไปดู แลว้ กลา่ วอยา่ งเยอื กเยน็ วา่ “ทาํ ไม แกกเ็ป็นคน
ของ บุญสิตาหรอ? ทาํ ไมไมเ่ คยเห็นแกมากอ่ น?”
“เมือ่ กม้ี คี นพนนั กบั ฉัน วา่ หัวแบบฉนั ไมม่ ที าง ชนะแกได้ ดึงน้นั ฉันจึงมาลองดู” รพพี งษส์ มมตุ ิ เหตุผลไปจะบอกวา่ เขาน้นั เป็นตวั แทนของธฤต ญาณมาเคลียร์ปัญหากไ็ มไ่ ด้
เมือ่ นนทป์ วิธไดย้ นิ คาํ พดู ของรพีพงษแ์ ลว้ น้นั ก็ชะงกั แลว้ หวั เราะฮา่ ฮา่ ดงั ข้ึนมาในทนั ที แลว้ กลา่ ว “จึงแมง่ มาเลน่ ตลกหรือไง? รีบไสหัวไปซะ หวั แบบน้ี ของถงึ กูตบไปฉาดเดียวหวั ถงึ กห็ มุนติ้วๆ
เป็นเจด็ ร้อยยส่ี ิบองศาแลว้ ”
คนบริเวณรอบๆกห็ วั เราะตามๆกนั ลว้ นคิดวา่ รพี พงษพ์ นนั แบบน้ีกบั คนอื่น เหมอื นรนหาท่ีตายชดั ๆ
“เพอื่ นคนน้ีมีปัญหาทางสมองปะเน่ีย กลา้ พนนั แบบน้ีกบั คนอ่นื ”
“อาจจะไม่อยากมชี ีวติ อยแู่ ลว้ ม้งั หวั แบบน้ีของ เขา เกรงวา่ แมแ้ ต่ฉันจะยงั ชนะไดเ้ ลยม้งั ”
รพพี งษเ์ ริ่มแสดงอาการทา้ ทาย แลว้ กล่าว “เวลา
กพู นนั กบั ใครไมเ่ คยแพม้ ากอ่ น ดงั น้นั วนั น้ีไม่อยากมีเร่ือง กต็ อ้ งมี ต้งั แต่มงึ เริ่มลงมือกบั ผหู้ ญงิ ของเพอ่ื นกู จึงกแ็ พแ้ ลว้ !”
บทท่ี 281 แกไมม่ โี อกาสแลว้
นนทป์ วธิ ไดย้ นิ ส่ิงท่ีรพีพงษพ์ ดู เขารูส้ ึกวา่ ไรส้ าระ แต่ ทว่าในสายตาของเขารพพี งษไ์ ม่ไดเ้ ป็นเพียงแมลงวนั ท่ีที่ น่าราํ คาญเท่าน้นั แถมยงั บินวนเวียนอยขู่ า้ งหูตลอดเวลา เพราะฉะน้นั ตอ้ งตีให้ตาย
กอ่ นแลว้ ค่อยวา่ กนั
“จบั ตาดูผูห้ ญงิ คนน้ีไวอ้ ยา่ ให้มนั หนีไปไหน เดี๋ยวฉนั จดั การไอโ้ ง่นนั่ เสร็จแลว้ จะมาเสวยสุขต่อ” นนท์ปวธิ มอง ไปยงั ลกู นอ้ งแลว้ ตะโกนออกมาเสียงดงั
“ไอเ้ ด็กนอ้ ย แกรนหาท่ีตายใช่ไหม ง้นั ฉนั จดั ให้ แกจะได้ ล้ิมรสหมดั ของฉนั !”
นนทป์ วธิ ไมพ่ ูดพร่าํ ทาํ เพลง เขายกมือตบลงไปทหี่ วั ของ
รพพี งษอ์ ยา่ งรวดเร็ว
แต่ทวา่ รพีพงษก์ ม้ ตวั ลงหลบมอื ของนนทป์ วธิ แต่เขามอง ไมเ่ ห็นเหลา้ ทห่ี กอยตู่ รงเทา้ พ้ืนลืน่ มากตอนท่ีเขากม้ ตวั ลง เกอื บจะลน่ื ลม้ ลงไป
ทุกคนเห็นท่าทางตื่นตระหนกตกใจจนทาํ อะไรไมถ่ กู ก็พากนั หวั เราะออกมาเสียงดงั
“ให้ตายเถอะ ฝีมือระดบั น้นั ยงั กลา้ ไปทา้ นนทป์ วธิ ไม่ กลวั ตายเลยจริงๆ”
“โอย๊ ไอห้ นุ่มนี่มนั จะเล่นตลกเหรอ นนท์ปวิธแค่ยกมือข้ึน มากาํ ลงั จะตบมนั มนั กเ็กอื บจะลม้ แลว้ ”
“นนท์ปวิธเกง่ มากเลยนะ ขนาดยงั ไม่โดนตวั ไอห้ นุ่มนนั่ มนั กย็ นื ไมอ่ ยแู่ ลว้ อยา่ บอกนะว่านนท์ปวธิ ไปเรียนวิชา กาํ ลงั ภายในมาแลว้ ง้นั เหรอ”
เมื่อครู่นนทป์ วธิ เห็นรพีพงษห์ ลบไดเ้ ร็วมาก หลบฝ่ ามอื ของเขาไดอ้ ยา่ งง่ายดาย เขารู้สึกตกใจเลก็ น้อย แต่ท่าทาง ของรพีพงษม์ นั ทาํ ใหเ้ ขาอยากขาํ
“ใหต้ ายเถอะ แกน่ีมนั โง่จริงๆ แกยงั จะอยากสูก้ บั ฉันอีก เหรอ ไปแดกข้ีเถอะ!”
นนท์ปวิธยกมือตบลงไปท่ีรพพี งษอ์ ีกคร้งั เขากะวา่ จะตบ ให้รพพี งษล์ ม้
รพพี งษย์ นื อยา่ งมนั่ คง เมือ่ ไดย้ นิ เสียงหวั เราะของคน โดยรอบ เขารูส้ ึกกระอกั กระอว่ นเลก็ นอ้ ย เมือ่ ครู่มนั เป็น เพยี งความผิดพลาดเท่าน้นั
คร้ังน้ีเขาเห็นวา่ นนท์ปวธิ กาํ ลงั จะตบเขา ชายหนุ่มหรี่ตา ลง เขายกมือข้ึนมากนั แขนท่ีหยาบกร้านเหมอื นเทา้
นนทป์ วธิ แสยะยมิ้ เขาคิดว่าการที่รพีพงษย์ กแขนข้ึนมา กนั เอาไวเ้ ป็นวิธีที่โง่มาก เขาจินตนาการวา่ กระดูกของรพี พงษค์ งจะหักแน่นอน
แต่ทว่าเหตุการณ์ไม่ไดเ้ ป็นไปตามที่เขาจินตนาการเอา ไว้ หลงั จากท่ีรพพี งษย์ กมือข้ึนมากนั แขนของเขา เขารู้สึก เหมือนไดร้ บั แรงตา้ นท่ีรุนแรงมาก มอื ที่กะวา่ จะตบรพีพงษ์ กลบั ไม่สามารถขยบั เขา้
ไปใกลต้ วั เขาไดเ้ ลย
“เม่อื กม้ี นั แค่ผิดพลาดเท่าน้นั ตอนน้ีแกจะไดเ้ ห็นเคลด็ วชิ าตาํ ลงึ ปาดพนั ชง่ั !”
พดู จบ รพพี งษใ์ ชม้ ือบีบขอ้ มอื ของนนทป์ วธิ จากน้นั บิด มนั อยา่ งแรง ในขณะเดียวกนั กเ็อาขาเตะลงไปที่ขาของ นนทป์ วธิ ร่างกายอนั สูงใหญ่ลม้ ลงไปกบั พ้นื ทนั ที
“เป็นไปไดไ้ ง!” นนทป์ วธิ ร้องออกมาดว้ ยความตกใจ เขา ยงั คิดไม่ถึงวา่ รพีพงษจ์ ะทาํ ให้เขาลม้ ลงได้
หลงั จากท่ีจดั การกบั นนท์ปวธิ รพีพงษเ์ อามือท้งั สองขา้ ง จบั ขอ้ มอื ของนนทป์ วธิ เขาเหวย่ี งนนทป์ วธิ ไปอกี ดา้ นดว้ ย พละกาํ ลงั ท่ีนอ้ ยคนจะมี
คนที่เคยหัวเราะรพีพงษส์ ิหนา้ แปรเปลีย่ นเป็นตกใจทนั ที ไม่มใี ครกลา้ หวั เราะรพพี งษอ์ ีก
ผูช้ ายคนที่พดู กบั รพพี งษเ์ ม่ือตอนน้นั ยนื อา้ ปากคา้ ง เขา มองรพีพงษด์ ว้ ยสีหนา้ ไมอ่ ยากจะเช่ือแลว้ พูดพมึ พาํ ออกมา วา่ “ขะ เขาทาํ ไดย้ งั ไง อยา่ บอกนะว่าเคลด็ วชิ าตาํ ลึงปาด พนั ชง่ั จะมีอยจู่ ริง”
ณฐั ทตี่ อนแรกเป็นกงั วลเรื่องรพพี งษ์ เห็นภาพน้นั จึงถอน หายใจออกมาอยา่ งโลง่ อก เขารูว้ ่าท่านนฤพลเชิญรพีพงษ์ มาเล่นโกะ เขาจึงไมค่ ิดวา่ รพีพงษจ์ ะต่อสูไ้ ด้ จนกระทง่ั ตอนน้ี เขาจึงรูว้ า่ รพีพงษ์
ไมเ่ พียงแค่เลน่ โกะเกง่ แต่ยงั เกง่ ดา้ นศิลปะการต่อสูอ้ กี ดว้ ย
“มิน่าละ่ คนที่ยโสอยา่ งธฤตญาณถึงเต็มใจทาํ งานให้เขา ดูทา่ แลว้ เขาจะไมใ่ ช่คนธรรมดา” ณฐั หนั ไปมองธฤตญาณ แลว้ พดู พมึ พาํ ออกมา หลงั จากที่รพีพงษจ์ ดั การนนทป์ วธิ จนไปกองกบั พ้ืน เขา กม้
ลงไปแสยะยมิ้ แลว้ พดู ว่า “ใชแ้ ค่พละกาํ ลงั โง่ๆ น่า เสียดายพละกาํ ลงั ของแกจริงๆ”
นนท์ปวิธจอ้ งรพพี งษเ์ ขมง็ แลว้ ดา่ ออกมาว่า “ไอเ้ ลว รอ ใหฉ้ ันลกุ ข้ึนกอ่ นเถอะ ฉนั จะสูก้ บั แกอกี !”
“แกไม่มีโอกาสแลว้ ”
รพพี งษพ์ ดู จบกจ็ บั แขนของนนทป์ วธิ อยา่ งแรง เสียงกรั อบดงั ข้ึน กระดูกขอ้ มือของนนทป์ วธิ หกั เป็นท่ีเรียบร้อย
นนท์ปวธิ ร้องออกมาดว้ ยความเจบ็ ปวด เขา ตะเกยี กตะกายเพ่ือท่ีจะลุกข้ึนมา รพพี งษ์ ใชเ้ ทา้ เหยยี บลง ไปบนทอ้ งของนนท์ปวธิ ทาํ ใหเ้ ขาไม่มีแรงที่จะลุกข้ึนมา
จากน้นั รพพี งษย์ กเทา้ ข้ึนเหยยี บลงไปบนขาขา้ งหน่งึ ของนนทป์ วิธจนหัก เมื่อแน่ใจวา่ ว่าจดั การอีกฝ่ าย เรียบรอ้ ย รพีพงษจ์ ึงเดินออกมาจากตรงน้นั
บุญสิตามองภาพน้นั แลว้ อา้ ปากคา้ ง นนท์ปวธิ ท่ีมที า่ ที ดุรา้ ยเมอื่ ครู่ ในเวลาไม่นานกลบั ลงไปนอนกองอยบู่ นพ้ืน เหมอื นคนพกิ าร
เมือ่ รพีพงษจ์ ดั การกบั นนทป์ วิธเสร็จ จึงหันไปมองบุญสิ ตา หวั เราะแลว้ ถามข้ึนว่า “จดั การกบั คนท่ีเหลอื ไหวใช่ ไหม”
บุญสิตากาํ ลงั อ้ึงอยู่ จากน้นั จึงพยกั หนา้ ตอบรพพี งษ์ ในเวลาน้ีลกู นอ้ งของนนทป์ วิธอ้งึ ไปกนั หมด ไม่มกี ะจิต กะใจไปหาเร่ืองรพพี งษอ์ ีก พวกเขารีบวง่ิ ไปนิ้วนนทป์ วธิ แลว้ รีบออกจากคลบั สติ า
บุญสิตามองรพพี งษด์ ว้ ยสหี นา้ ที่เต็มไปดว้ ยความซาบซ้ึง “ทาํ ไมคุณตอ้ งชว่ ยฉัน เราน่าจะไมเ่ คยรู้จกั กนั มากอ่ นนะ” รพพี งษห์ วั เราะแลว้ พูดวา่ “ธฤตญาณเป็นคนดี ผูห้ ญงิ ของเขาไม่ควรโดนกลนั่
แกลง้ แบบน้”ี
พดู จบ รพีพงษจ์ ึงเดินเขา้ ไปหาธฤตญาณ
บุญสิตาไม่รู้ยงั ไมเ่ ขา้ ใจส่ิงที่รพีพงษต์ อ้ งการจะส่ือ เมอื่ เห็นวา่ เขาจะเดินไป เธอจึงรีบตะโกนออกไป แต่ทว่ารพี พงษเ์ ดินเขา้ ไปในฝงู คนแลว้ เธอมองไม่เห็นเขาอีก
ในช่วงเวลาหน่ึง เธอเห็นสายตาอนั คุน้ เคย สายตาทท่ี ้งั ชีวติ น้ีเธอไมม่ ีทางจาํ ผิด ชว่ งเวลาท่เี ห็นสายตาน้นั เธอรีบ วง่ิ ไปทางประตูอยา่ งรวดเร็ว
“ธฤตญาณ ตอ้ งเป็นธฤตญาณแน่ๆ เขากลบั มาแลว้ ” ความช้ืนอยตู่ รงขอบตาของบุญสิตา เธอรีบว่ิงออกไปขา้ ง นอก เพ่ือท่ีจะตามคนที่มสี ายตาเหมอื นธฤตญาณ
สองสามปี มาน้ีเธอไม่พอใจและนอ้ ยใจอยา่ งมาก เธอฝัน ถงึ ธฤตญาณเกอื บทุกคืน เธอร้องไหอ้ อกมาทุกคร้งั ที่ฝันถึง เขา
เธอไมเ่ ชื่อวา่ ผูช้ ายท่ีมีสายตาแบบน้นั ท่ีอยใู่ นชีวติ ของ เธอจะตายไปแบบน้นั สองสามปี มาน้ีเธอเฝ้ารอการกลบั มาธฤตญาณมาตลอด ถา้ ไม่มีความคดิ น้ี เธอคงจะมีชีวติ อยตู่ ่อไปไมไ่ ดอ้ กี
“ธฤตญาณ ตอ้ งเป็นคุณแน่ๆ คุณกลบั มาแลว้ ใช่ไหม” บุญสิตาตามมาถงึ นอกคลบั คนเดนิ ไปเดินมาตลอดเวลา บุญสิตามองไปท้งั สองฝ่ัง ไมว่ า่ จะเป็นวยั รุ่นที่โผลม่ าคนน้นั หรือคนที่เธอเฝ้ารอมา
ตลอด ไมเ่ ห็นแมเ้ งาของท้งั สองคน
เป็นภาพหลอนอยา่ งน้นั เหรอ
ภายใตค้ ่าํ คืนอนั มืดมิด บุญสติ ารูส้ ึกโดดเดี่ยว เธอยกมือ กอดตวั เอง เธอยนื อยบู่ นถนนที่เตม็ ไปดว้ ยความวุ่นวายอยู่ เน่ินนาน จึงเดินกลบั เขา้ ไปขา้ งในคลบั
ภายในรถเบนท์ล่ยี ์ ธฤตาณนงั่ จอ้ งบุญสิตาท่ีเดินกลบั เขา้ ไปในคลบั ดว้ ยน้าํ ตานองหนา้
“บุญสิตา รอผมอกี สกั สองวนั คุณจะไดเ้ จอผมแลว้ เมื่อ ถึงตอนน้นั ผมจะใหค้ นในตระกูลรตั นชยั นนั ทช์ ดใชใ้ หค้ ุณ ผมจะให้มนั ชดใชเ้ ป็นสองเท่า!” ธฤตญาณพดู พีมพา
“ที่จริงแลว้ ตอนน้ีนายไปหาเธอไดน้ ะ แค่อยา่ ใหค้ นของ ตระกูลรตั นชยั นนั ทเ์ ห็น” รพพี งษเ์ อย่ ข้ึน
ธฤตญานส่ายหนา้ “ผมอดทนมาสองสามปี แลว้ เหลืออกี ไม่กว่ี นั กอ่ นที่จะเจอบุญสิตา ผมตอ้ งฆ่าไอเ้ ลวไอศรู ยน์ น่ั เสียกอ่ น มนั เห็นผมเป็นพ่ีนอ้ ง แต่มนั กลบั จะแต่งงานกบั ภรรยาของผม ผมตอ้ ง
ชาํ ระความแคน้ คร้งั น้ี!”
ณัฐมองธฤตญาณแลว้ พดู วา่ “ถึงแมว้ ่าตระกูลวรโชติธีร ธรรมจะเป็นตระกูลอนั ดบั รอง แต่วา่ ตระกูลของพวกมนั ชาํ นาญเรื่องการต่อสูบ้ ูโดมาหลายชวั่ อายคุ น ไอศรู ยอ์ ยู่ แต่สาํ นกั บูโดทุกวนั คงไมใ่ ช่
เรื่องง่ายท่ีจะฆ่าเขา”
รพพี งษห์ ัวเราะแลว้ พดู วา่ “ไม่ว่ามนั จะอยทู่ ่ีไหน แค่ฆ่ามนั คนเดียวเป็นเร่ืองท่ีไมเ่ หลอื บ่ากว่าแรง แตต่ ระกูลของนาย ตอ้ งชว่ ยเกบ็ เร่ืองน้ีเป็นความลบั ”
ในเวลาน้ีความคิดท่ณี ฐั มตี ่อรพพี งษเ์ ปลยี่ นไปมาก เม่ือ ไดย้ นิ เขาพูดเช่นน้ี ณัฐจึงรีบพยกั หนา้ ทนั ที
ในเวลาเดียวกนั สนามบินเมืองกรีนโคล ถริ มนั เดินออก มาจากสนามบินแลว้ เดินไปหยดุ อยหู่ นา้ รถคนั หน่ึง มีคนลง มาจากรถสองคน คนหน่ึงดูมีอายอุ ีกคนยงั ดูอายนุ อ้ ย คน มอี ายชุ อ่ื ชีวนาถ เป็น
หวั หนา้ ตระกลู วรโชติธีรธรรมคน ปัจจุบนั ขณะเดียวกนั กเ็ป็นเจา้ ของสาํ นกั บูโดตระกูลวร โชติธีรธรรม ส่วนคนที่ยงั ดูอายนุ อ้ ยชื่อไอศรู ย์
“คุณถริ มนั เหนื่อยกบั การเดินทางมาพกั หน่งึ แลว้ รีบข้ึน รถสิครบั ผมจะพาคุณกลบั ไปพกั ผ่อน คร้งั น้ี สาํ นกั บูโดวง แสงส่งคณุ มาแนะนาํ สาํ นกั บูโดตระกูลวรโชตธิ ีรธรรมของ ผม เป็นเกยี รติกบั
สาํ นกั บูโดของเรามากครบั ” ชีวนาถพูด แลว้ ยม้ิ ออกมา
ถิรมนั โบกมอื ไปมา สีหนา้ ดูยโสเลก็ นอ้ ย
ต้งั แต่คร้งั กอ่ นท่ีกนิ มนั โดนรพพี งษส์ ง่ั สอนหนา้ รา้ น janhao KTV เขากเ็คียดแคน้ รพีพงษอ์ ยใู่ นใจมาตลอด ใน เมืองเกยี วโตสาํ นกั บูโดวงแสง ถึงแมจ้ ะไมไ่ ดต้ ่อสูเ้ พอ่ื ชื่อ เสียง แต่ไมใ่ ช่วา่ ใครจะ
มาหาเร่ืองไดเ้ หมือนกนั
เขาอยากเจอรพีพงษแ์ ละให้รุ่นพข่ี องเขาจดั การมนั แทน
แต่น่าเสียดายที่ต่อมาเมือ่ เขาไป janhao KTV กลบั ไม่ เจอรพีพงษอ์ ีก ชิตวรเตือนถิรมนั ตลอดว่าอยา่ ไปหาเร่ือง รพีพงษ์ ไมง่ ้นั จะเสียใจ
จนกระทงั่ ต่อมาเม่อื เจา้ ของสาํ นกั บูโดวงแสงรูเ้ ร่ืองน้ี และไดเ้ ห็นบาดแผลของถริ มนั จึงเตือนเขาทนั ทีวา่ อยา่ ไป หาเรื่องรพีพงษ์ ไม่ง้นั เขาจะโดนรพพี งษจ์ ดั การ
ทาํ ให้ถิรมนั รู้ถงึ ความน่ากลวั ของรพพี งษ์ เจา้ ของสาํ นกั บู โดสามารถรูฝ้ ีมอื ของคนไดจ้ ากการดูรอยบาดแผล ในเมื่อ เจา้ ของสาํ นกั พูดอยา่ งน้ี มนั คงจะไมใ่ ช่เรื่องผิดแน่
หลงั จากที่รู้ถงึ ฝีมอื ของรพพี งษ์ ถิรมนั จึงไม่ตามหารพี พงษอ์ กี เขารู้สึกกลวั อยใู่ นใจ ถา้ วนั น้นั เขาวิ่งไม่เร็ว ไม่แน่ อาจจะโดนรพีพงษซ์ ดั จนตายกเ็ป็นได้
แต่ส่ิงท่ที าํ ให้เขาประหลาดใจคือ เจา้ ของสาํ นกั ยม้ิ ออก มาอยา่ งพกิ ล ราวกบั รูจ้ กั รพพี งษอ์ ยา่ งไรอยา่ งน้นั
ดงั น้นั เพอื่ คลายความกลมุ้ ใจ ถริ มนั จึงขอออกมาเดินเล่น เสียหน่อย พอดีกบั สาํ นกั บูโดตระกลู วรโซติธีรธรรมเชิญ คนของสาํ นกั บูโดวงแสงไปใหค้ าํ แนะนาํ เขาจึงมาท่ีเมืองก รีนโคล
สาํ หรบั เขาแลว้ คงจะไม่เจอรพพี งษใ์ นเมืองกรีนโคล อยา่ งแน่นอน
“คุณถริ มนั พรุ่งน้ีเราอยากใหค้ ุณเขา้ ร่วมใหค้ าํ แนะนาํ ตอนน้นั จะมคี นมฝี ีมอื ในเมืองกรีนโคลมาร่วมดว้ ย คุณไม่มี ปัญหาอะไรใช่ไหมครับ” ชีวนาถถามข้ึน
“ไม่มีปัญหา คนที่นี่จะมฝี ีมืออะไร ผมคนเดียวสูพ้ วกน้นั ไดส้ ิบคน แนะนาํ พวกคุณเป็นเรื่องท่ีไมเ่ หลอื บ่ากวา่ แรง” ถิรมนั พูดดว้ ยสีหนา้ ยโส
ชีวนาถกบั ไอศูรยล์ าํ บากใจเลก็ นอ้ ย แต่ไม่กลา้ คดั คา้ น อกี อยา่ งถิรมนั กพ็ ูดไมผ่ ิด ไม่มใี ครสูค้ นของสาํ นกั บูโดวง แสงได้
แมแ้ ต่ชีวนาถเมื่ออยตู่ ่อหนา้ ถริ มนั ยงั ไม่กลา้ เลน่ ตุกติก
บทที่ 282 ยน่ื ถึงปาก
หลงั จากที่รพีพงษแ์ ละรฤตญาณมาถึงคฤหาสน์ใหญ่ ตระกูลธนาพชั ร์กลุ เรียกไดว้ า่ พวกเขาไดร้ บั การตอ้ นรับ อยา่ งอบอ่นุ นฤพลจดั หอ้ งของรพีพงษเ์ อาไวข้ า้ งห้องของ รวนิ ท์ ไม่รูว้ า่ เขาจงใจหรือไม่
รพีพงษก์ บั ธฤตญาณไปคุยแผนลา้ งแคน้ กบั นฤพลอยคู่ รู่ หน่ึง กอ่ นมาที่น่ี ธฤตญาณไมร่ ู้เร่ืองของไอศูรย์ เพราะ ฉะน้นั กอ่ นที่จะไปลา้ งแคน้ ที่ตระกูลรัตนชยั นนั ท์ เขา จาํ เป็นตอ้ งสะสางเร่ืองของ
ไอศรู ยเ์ สียกอ่ น
และวนั มะรืนเป็นวนั เกดิ ของนายหญิงฝนทิพย์ ดงั น้นั เขา มเี วลาพรุ่งน้ีเพยี งแค่วนั เดียวในการสะสางกบั ไอศรู ย์
นฤพลคิดว่าตระกลู วรโชติธีรธรรมไมไ่ ดเ้ กง่ อะไร เขาจึง สนบั สนุนเต็มท่ี ขอแค่รพีพงษช์ ่วยให้เขาชนะการแขง่ โกะ เร่ืองอน่ื เขากส็ ามารถพูดกนั ได้
หลงั จากที่ปรึกษาแผนการกนั เสร็จ ธฤตญาณกบั รพีพงษ์ กแ็ ยกกนั กลบั ไปท่ีหอ้ ง เพ่ือเตรียมตวั สาํ หรับวันพรุ่งน้ี
รพพี งษเ์ พง่ิ เอนตวั ลงนอนไดไ้ ม่นาน กไ็ ดย้ นิ เสียงคนมา เคาะประตู
เขาลกุ ไปเปิ ดประตู พบวา่ คนท่ียนื อยหู่ นา้ ประตูคือรวนิ ท์ ท่ีสวมชุดกเ่ีพา้ ดูออกวา่ เธอแตง่ หนา้ มา ชุดกเ่ีพา้ บวกกบั บุคลิกของเธอ ทาํ ให้เธอดูโดดเด่นข้ึน
หลายปี มาน้ีรพีพงษเ์ ห็นแต่เด็กสาวแต่งตวั ตามแฟชน่ั บางคนอาจเรียกไดว้ า่ ล้าํ หนา้ ไปแลว้ เดก็ สาวท่ีชอบสวมก่ีเพา้ แบบวนิ ท์ เห็นไดน้ อ้ ยมาก ดงั น้นั เม่อื ไดเ้ ห็นรวนิ ท์ เขา จึงรู้สึกอศั จรรยใ์ จเลก็ นอ้ ย
รวินทส์ งั เกตเห็นสายตาของรพีพงษ์ การท่ีใชเ้ วลานาน ในการแตง่ หนา้ กเ็พือ่ จะทาํ ใหร้ พพี งษอ์ ศั จรรยใ์ จ
“มอี ะไรเหรอ” รพพี งษอ์ ศั จรรยใ์ จ เพราะวา่ เด็กสาวนอ้ ย คนที่จะสวมชุดกเ่ีพา้ เขาไมไ่ ดร้ ูส้ ึกการที่รวินท์สวมชุดกี่เพา้ จะดึงดูดความสนใจของตวั เสียเท่าไร
“นี่คือใบชาที่ฉันควั่ เอง เพ่ิงชงเสร็จเลยอยากให้คุณชิม ดู” รวนิ ท์เอ่ยข้ึน
“ดึกขนาดน้ดี ื่มชาคงไม่ดี อาจจะทาํ ใหน้ อ้ ยไม่หลบั ได้ เธอค่อยเอามาพรุ่งน้ีแลว้ กนั ” รพพี งษเ์ อ่ยข้ึนแลว้ จะเดิน กลบั เขา้ ไปในหอ้ ง
รวนิ ทเ์ ห็นเช่นน้นั จึงเบิกตาโต เธอคิดในใจวา่ การท่ีเธอ สวมกเี่พา้ เวลาดึกขนาดน้ี แถมยงั แต่งหนา้ ซะสวย เธอน่า จะสื่อชดั เจนแลว้ นะ การที่เอาน้าํ ชามาให้กแ็ ค่ขอ้ อา้ ง เท่าน้นั น่ีรพพี งษด์ ูไม่ออกเหรอ
อยา่ บอกนะวา่ ไอห้ มอน่ีเป็นผชู้ ายช่ือ
“แค่ก แค่ก เอ่อ ตอนน้ียงั ห่างจากเวลานอนอีกเยอะ ถึง คุณจะไม่ด่ืมชากใ็ หฉ้ ันเขา้ ไปนง่ั สกั พกั น่าจะไม่มีปัญหา อะไรนะ ฉันอยากใหค้ ุณสอนเรื่องเกยี่ วกบั การเล่นโกะน่ะ” รวินทร์ ีบหาเหตุผลมาพดู
เธอไม่รูว้ า่ รพีพงษแ์ ต่งงานแลว้ จึงคิดจะรูจ้ กั เขา การท่ี เธอมากเ็พราะอยากใหร้ พีพงษส์ อนเรื่องเกย่ี วกบั การเลน่ โกะส่วนการที่แต่งหนา้ สวยกเ็พราะอยากให้รพพี งษป์ ระทบั ใจเท่าน้นั
แน่นอนวา่ การที่รพีพงษเ์ ลน่ โกะเกง่ ขนาดน้ี วนิ ทจ์ ึงมี ความเลื่อมใสไมน่ ้อย แต่จะไมพ่ ูดกไ็ ม่ไดว้ ่าในใจของเธอมี ความคิดอ่นื อยดู่ ว้ ย
รพพี งษไ์ ดย้ นิ ดงั น้นั จึงพยกั หนา้ “ง้นั คุณเขา้ มาสิ”
รวนิ ทย์ กชาเขา้ มาในหอ้ งของรพีพงษ์ เธอนงั่ ลงตรงเกา้ อ้ี ที่อยขู่ า้ งโต๊ะดว้ ยท่าทางงดงาม
รพพี งษก์ ลบั รูส้ ึกเหน่ือยเลก็ นอ้ ย จึงเอนลงบนเตียง
“มเี ร่ืองอะไรกร็ ีบถามมาเลย ผมเหน่ือยนิดหน่อย พรุ่งน้ีมี เรื่องตอ้ งตื่นเชา้ อีก” รพีพงษเ์ อ่ยข้ึน
รวนิ ท์เห็นรพีพงษไ์ มส่ นใจเธอ เธอจึงหงุดหงิดอยใู่ นใจ ส่ิงท่ีผหู้ ญิงไม่พอใจที่สุดคือการทีค่ นอืน่ ทาํ เป็นไม่เห็นส่ิงท่ี ตวั เองต้งั ใจทาํ นี่ทาํ ให้วนิ ทค์ ิดว่าตวั เองมีเสน่ห์ไมพ่ อ
ยงิ่ เป็นเช่นน้ีเธอยงิ่ อยากพสิ ูจนต์ วั เอง เธอตอ้ งทาํ ให้รพี พงษร์ ู้วา่ ตวั เองเป็นผหู้ ญงิ ท่ีมีเสน่ห์ รพีพงษท์ ี่เป็นผชู้ ายจะ ไมส่ นใจเธอไดอ้ ยา่ งไร
คนที่เยน็ ชามาแต่ไหนแต่ไรอยา่ งรวินท์ เมื่อไดม้ าพบกบั ผูช้ ายซ่ืออยา่ งรพพี งษ์ ดงั น้นั ถงึ จะรู้ว่ารพีพงษแ์ ต่งงานแลว้ เธอกอ็ ยากจะพิสูจนว์ ่าตวั เองสามารถดึงดดู คนอืน่ ได้
เธอลุกข้ึนยนื แลว้ พดู วา่ “วนั น้ีคุณเหนื่อยมากเหรอ ท่ีจริง แลว้ ฉนั เคยเรียนนวดมานิดหน่อย ถา้ คุณไม่ถือสา ฉันนวด ใหค้ ณุ ไดน้ ะ”
พดู พลางเธอกเดินไปท่ีขา้ งเตียงแลว้ ยนื มอื ออกไปนวด ใหร้ พีพงษ์
รพีพงษม์ องคุณหญิงใหญแ่ ห่งตระกลู ธนาพชั ร์กลุ ดว้ ย ท่าทางลาํ บากใจ เขาคดิ ในใจวา่ ตอนเจอกนั คร้ังแรกเธอ เยน็ ชามากไมใ่ ช่หรือไง
ทาํ ไมถงึ เปลี่ยนเป็นแบบน้ีไปได้
“ถา้ คุณไมอ่ ยากถามเรื่องการเลน่ โกะ กร็ ีบกลบั ไปนอน
เถอะ คุณแต่งตวั สวยขนาดน้ี แต่วา่ ผมมภี รรยาแลว้ เพราะ
ฉะน้นั ผมจึงไมส่ นใจอะไรคุณ คุณอยา่ เหน่ือยเปลา่ เลย” รพีพงษเ์ อย่ ข้ึน วนิ ทโ์ ดนรพพี งษจ์ บั ได้ จู่ๆ เธอกอ็ ายจนจะแทรกแผน่ ดิน
หนี แต่การที่รพพี งษพ์ ดู เช่นน้ี ถงึ แมเ้ ธอจะถวายตวั ให้เขา เขากค็ งจะรังเกยี จ นี่มนั ทาํ ใหค้ วามหงุดหงิดกอ่ ตวั ข้ึนในใจของเธอ เธอไม่
เคยขายหนา้ ต่อหนา้ ผชู้ าย “คะ ใคร บอกว่าฉันแตง่ หนา้ เพ่ือคุณ ทาํ ไมคุณถึงหลงตวั เองแบบน้ี เหอะ ง้นั ตอนน้ีคณุ ลองล้มิ รสการนวดของฉันสกั
หน่อยแลว้ กนั !”
พูดพลางรวนิ ท์กบ็ ีบลงไปบนขาของรพีพงษ์
รพพี งษร์ ีบลกุ ข้ึนนง่ั แลว้ เอามือกุมขาตวั เอง เขานวดขา
ตวั เอง “ให้ตายเถอะ คุณน่ีมือหนกั จริงๆ ผมไม่เคยทาํ ใหค้ ุณ แคน้ เคืองอะไรนะ คณุ มาบีบผมแรงขนาดน้ีทาํ ไม” รพีพงษ์ เอ่ยข้ึน
รวินท์เชิดหนา้ ข้ึนอยา่ งไดใ้ จ แลว้ พดู วา่ “ฝีมอื การนวด ของฉันน่ะสุดยอดเลยนะ รกั ษาโรคผชู้ ายช่ือบ้ือไดโ้ ดย เฉพาะเลยล่ะ” รพิพงษส์ ่ายหนา้ อยา่ งเหนื่อยใจ เขาลงมาจากเตียง
แลว้ ไปนง่ั ลงตรงเกา้ อ้ีขา้ งโตะ๊ “คุณอยากถามอะไร พูดมา
เถอะ”
รวนิ ท์ไดย้ นิ ดงั น้นั จึงยมิ้ แลว้ นง่ั ลงอกี ดา้ น แลว้ ถามเกยี่ ว กบั เร่ืองการเลน่ โกะอยา่ งมากมาย
รพพี งษพ์ ดู เร่ืองโกะให้เธอฟังเยอะแยะ รวนิ ท์ชะงกั ไป เหมือนกบั เธอไดค้ วามรู้ใหมม่ ากมาย ราวกบั เปิดโลกใหม่ อยา่ งไรอยา่ งน้นั รพีพงษพ์ ูดไม่เท่าไรกท็ าํ ให้เธอรูเ้ รื่อง ใหม่ๆ เกย่ี วกบั โกะ
เธอโดนคาํ พดู ของรพีพงษด์ ึงดูดเอาไวเ้ สียแลว้ แววตาท่ี รวนิ ทม์ องรพีพงษเ์ ตม็ ไปดว้ ยความหลงใหล
เธอเอามอื เทา้ คาง แววตาเป็นประกายแวววาวปะปนไป
ดว้ ยดอกทอ้ หลงั จากท่ีรพพี งษพ์ ูดจบ รวินทย์ งั ไมห่ ลดุ ออกจากภวงั ค์ ดวงตาของเธอจอ้ งไปท่ีรพพี งษ์ เธอรูส้ ึกว่าผูช้ ายคนน้ีมี เสน่ห์จริงๆ
ในเวลาน้ีเอง มีเสียงหวั เราะดงั มาจากขา้ งนอก จากน้นั กม็ ี เสียงพดู เหนบ็ แนมของพนั “พี่ ดึกขนาดน้ีมาใส่ชุดเซ็กซี่ อะไรอยใู่ นห้องรพีพงษ์ แถมยงั มองเขาดว้ ยแววตาหยาด เยมิ้ ดว้ ย พ่คี งจะไมไ่ ด้
ถวายตวั ให้เขาหรอกใช่ไหม”
รวนิ ทห์ ลดุ ออกจากภวงั ค์ เธอหันไปทางประตูแลว้ เห็นวา่ พนั ยนื จอ้ งเธออยทู่ ่ีหนา้ ประตู เธอลืมปิ ดประตตู อนท่ีเขา้ มา
“พนั พดู อะไรไร้สาระ ฉันมาฟังรพพี งษเ์ ลา่ เร่ืองโกะ ถวายตงถวายตวั อะไร”
รวนิ ท์สีหนา้ แปรเปล่ียนเป็นเขินอายข้ึนมาทนั ที
“เหอ เหอ ฟังรพีพงษเ์ ลา่ เร่ืองโกะจริงเหรอ แต่กอ่ นไม่ เคยเห็นพี่ใส่ชุดกเ่ี พา้ เซ็กซ่ีขนาดน้ีเลยนะ อีกท้งั สายตาท่ีพี่ มองรพพี งษ์ เหมือนน้าํ ลายจะไหลออกมาดว้ ยเลย ยงั มาบ อกว่าไมค่ ิดจะถวายตวั ”
พนั ยม้ิ อยา่ งรา้ ยกาจ
รวินท์ลกุ ข้ึนมาแลว้ เดินไปท่ีประตทู นั ที เธอมองพนั เหมอื นจะกนิ เขา้ ไปท้งั ตวั
พนั รีบว่งิ ออกไปแลว้ พูดวา่ “ผหู้ ญิงบา้ นอนื่ โดนมดั มือชก
แต่ผูห้ ญงิ บา้ นเราถวายตวั ให้เขาซะง้นั ” “พนั ไอเ้ ดก็ เปรต วนั น้ีถา้ แกไมโ่ ดนฉันจดั การ แกกจ็ ะ ไม่รู้ฤทธ์ิของฉนั สินะ!”
รพพี งษเ์ ห็นรวินท์วิ่งตามกระพนั ออกไป จึงยมิ้ อยา่ ง หน่ายใจออกมา คิดในใจวา่ พี่นอ้ งคู่น้ดี ูสนุกดี โตขนาดน้ี แลว้ ยงั ทะเลาะกนั เป็นเดก็ ๆ
เขาเดินไปปิดประตูแลว้ กลบั มานอนลงบนเตียง วนั ที่สอง ณ สาํ นกั บูโดตระกลู วรโชติธีรธรรม
เพราะว่ามคี นของสาํ นกั บูโดวงแสงมาใหค้ าํ แนะนาํ ตวั แทนแต่ละสาํ นกั ในเมืองกรีนโคลจึงมาที่ สาํ นกั บูโดตระ กลู วรโชติธีรธรรมต้งั แต่เชา้ เพราะกลวั วา่ จะพลาดการ แนะนาํ คร้งั สาํ คญั
ชีวนาถกบั ไอศูรยต์ ื่นมาตอ้ นรบั คนท่ีมาร่วมงานต้งั แต่เชา้ ตรู่
“ไอศูรย์ ไดย้ นิ วา่ พรุ่งน้ีตระกูลรตั นชยั นนั ทจ์ ะประกาศ เร่ืองแตง่ งานของนายกบั บุญสิตา บุญสิตาเป็นสาวงามใน เมืองกรีนโคลเชียวนะ เหมาะกบั นายมาก ไอธ้ ฤตญาณน่ะ เทียบนายไม่ติดเลย”
“ใช่ ไมว่ ่ายงั ไงไอธ้ ฤตญาณมนั กแ็ ค่ลกู คนขายเครป เทียบกบั ตระกลู วรโชติธีรธรรมไมไ่ ดเ้ ลยแมแ้ ต่นอ้ ย”
ไอศรู ยย์ มิ้ ใหค้ นพวกน้นั แลว้ พดู วา่ “ที่จริงแลว้ ฉนั เมือ่ ปี น้นั ฉนั เป็นเพ่ือนกบั ธฤตญาณ กเ็พราะวา่ บุญสิตา ใครจะ ไปรู้วา่ พวกเขาสองคนจะจดทะเบียนสมรสกนั ฉนั ไม่ สามารถบงั คบั ใหพ้ วกเขาหยา่
กนั หลงั จากน้นั ตระกลู วร โชติธีรธรรมจดั การกบั ธฤตญาณ ฉนั กแ็ อบช่วยอยา่ งลบั ๆ ตอนน้ีธฤตญาณหายตวั ไปหลายปี ฉันกไ็ ดบ้ ุญสิตามา แลว้ ”
“เรื่องดีกม็ าชา้ แบบน้ีแหละ หลงั จากท่ีนายแตง่ กบั บุญสิต อาํ นาจท่ีเมอื งริเวอร์กจ็ ะเป็นของนาย นายน่ีโชคดจี ริงๆ ตระกลู วรโชติธีรธรรมร่วมมือกบั ตระกูลรตั นชยั นนั ท์บวก กบั อิทธิพลที่ธฤตญานส
รา้ งไว้ ถึงแมจ้ ะเป็นตระกลู อนั ดบั หน่ึงกย็ งั ตอ้ งกลวั พวกนาย” มคี นพดู เยนิ ยอข้ึนมา
ไอศรู ยห์ ัวเราะเสียงดงั แลว้ พดู วา่ “ถงึ ที่พูดมาจะเป็นเรื่อง จริง ถือวา่ ฉันชบุ มอื เปิ บละกนั ”
ขณะน้นั วรี นาถเดินเขา้ มาแลว้ พูดวา่ “ลูกชายฉันจะชุบ มอื เปิ บไดย้ งั ไง อิทธิพลที่ธฤตญาณสร้างไวใ้ นปี น้นั ลกู ชายฉนั ช่วยเขาไวเ้ ยอะ อิทธิพลเหล่าน้นั คร่ึงหน่ึงกเ็ป็น น้าํ พกั น้าํ แรงของลกู ชายฉัน”
“ตอนน้ีไมต่ อ้ งพูดว่าธฤตญาณยงั มชี ีวติ อยู่ ถงึ มนั จะตาย ไปแลว้ กต็ อ้ งยกผูห้ ญงิ ของมนั ใหล้ กู ชายฉนั คนท่ีใชแ้ ต่ กาํ ลงั อยา่ งมนั จะเทียบกบั คนของตระกูลเราไดย้ งั ไง”
วรี นาถพูดจบ ประตูสาํ นกั บูโดกถ็ ูกคนถบี จนเปิดออก เงา ของคนสองคนเดินเขา้ มาในสาํ นกั
“เหอะ เหอะ ดูเหมือนว่าปี น้นั ฉันจะดูคนผดิ ไป ถึงไดเ้ ป็น เพอื่ นกบั คนอยา่ งแก แลว้ กต็ ระกลู หมาๆ อยา่ งตระกูลตระ กูลวรโชติธีรธรรม คาํ พูดท่ีพวกแกพูดเมอื่ ก้ีแกคู่ควรกบั คาํ วา่ ตระกูลใหญ่อยา่ ง
น้นั เหรอ ฉนั ว่าพวกแกมนั กแ็ ค่พวก โหดเห้ียมและโลกมากเท่าน้นั แหละ” ธฤตญาณกดั ฟันกรอดแลว้ พูดออกมา
เมอ่ื ทุกคนเห็นลกั ษณะของคนท้งั คู่อยา่ งชดั เจนกพ็ ากนั ตกตะลึง
“ธฤตญาณ! เป็นมนั ไดย้ งั ไง มนั ตายไปแลว้ ไมใ่ ช่เหรอ”
ไอศรู ยก์ ม็ องธฤตญาณดว้ ยสายตาที่ไม่อยากจะเช่ือ “ทาํ ไมแกถึงยงั มชี ีวติ อยู่ ตระกลู รตั นชยั นนั ท์บอกว่าแก ตายแลว้ ”
ธฤตญาณส่งเสียงหีในลาํ คอแลว้ พดู วา่ “ถา้ ฉันตาย ฉัน จะมาเอาชีวติ แกไดย้ งั ไง! ไอศูรย์ สิ่งแรกที่ฉันอยากทาํ เม่ือ กลบั มาเมืองกรีนโคลคือการฆา่ แก!”
บทที่ 283 เพราะเขาคือเพอื่ นของฉัน
ไอศูรยต์ กใจกบั คาํ พูดของธฤตญาณ เขาถอยไปดา้ น หลงั แลว้ ชนเขา้ กบั ชวี นาถ
ชีวนาถหรี่ตามองธฤตญาณ ไม่นานเขาจึงใจเยน็ ลง
“ธฤตญาณ คิดไมถ่ งึ วา่ ชะตาของแกยงั ไม่ขาด ปี น้นั โดน คนตามฆา่ เยอะขนาดน้นั ยงั รอดตายมาได้ แต่วา่ ในเมือ่ แก รอดมาได้ แกกไ็ มค่ วรกลบั มาที่เมอื งกรีนโคลแกคิดวา่ ตอนน้ีเมืองกรีนโคลยงั เป็น
ถน่ิ ของแกเหรอ กลบั มาหาที่ ตายชดั ๆ” วีรนาถพูดดว้ ยน้าํ เสียงเยน็ ชา
ไอศูรยต์ ้งั สติได้ เขามองไปยงั ธฤตญาณดว้ ยสายตาเยน็ ชา ตอนน้ีเขาไมจ่ าํ เป็นตอ้ งกลวั มนั อกี อิทธิพลของมนั ที่ สร้างข้ึนมาในปี น้นั โดนตระกลู รตั นชยั นนั ทห์ ุบไวห้ มดแลว้ ตอนน้ีในเมืองกรีนโคล
ตระกลู วรโชติธีรธรรมเป็นตระกูลท่ี แขง็ แกร่งอนั ดบั สองในบรรดาตระกูลใหญ่ เขาไม่จาํ เป็น ตอ้ งเห็นมนั อยใู่ นสายตา
อีกท้งั คนท่ีอยทู่ ่ีน่ีลว้ นเป็นคนมฝี ีมอื ของแต่ละสาํ นกั ใน เมอื งกรีนโคลถา้ จะสูก้ นั จริงๆ คนที่เสียเปรียบกค็ ือมนั
“ธฤตญาณ สมองแกมปี ัญหาตอนที่โดนตามฆ่าเหรอ แก กลบั มาลา้ งแคน้ แต่เอาคนมาแคค่ นเดียวเนี่ยนะ แถมคนท่ี พามากด็ ูเหมือนขยะเปี ยก อยา่ บอกนะวา่ แกคิดวา่ แกสอง คนจะทาํ อะไรคนมฝี ีมอื
แบบพวกเราได”้ ไอศูรยแ์ สยะยมิ้
“กแ็ ค่พวกไมเ่ อาไหน เราสองคนกพ็ อแลว้ ” รพพี งษ์ หวั เราะแลว้ พูดออกมา
“แกว่าอะไรนะ!”
“กลา้ พูดวา่ พวกเราไม่เอาไหน รนหาท่ีตายชดั ๆ!” “ไมพ่ อใจกม็ าสูก้ นั ดูสิว่าใครไมเ่ อาไหนกนั แน่!”
คนพวกน้นั จะเขา้ ไปหาเรื่องรพพี งษ์
รพพี งษม์ องคนพวกน้นั อยา่ งเฉยชา ดูจากฝีมือของพวก มนั แลว้ ไม่ตอ้ งพดู ถึงเขากบั ธฤตญาณ แค่เขาคนเดียวก็ทาํ ใหพ้ วกมนั รอ้ งขอชีวติ ไดแ้ ลว้
แต่เขาไม่ไดผ้ ลผี ลามอะไร เขาจอ้ งคนพวกน้นั แลว้ พดู ดว้ ยน้าํ เสียงเยน็ ยะเยอื ก “ถา้ พวกแกอยากสู้ เดี๋ยวฉันจะสู้ เป็นเพอ่ื นพวกแกกไ็ ด้ แต่การท่ีเรามาวนั น้ี เพอ่ื แกแ้ คน้ ไอศรู ย์ เพราะฉะน้นั พวกแกรอ
ใหไ้ อศูรยก์ บั ธฤตญาณ สะสางกนั ให้เสร็จกอ่ นแลว้ กนั ”
ไอศูรยไ์ ดย้ นิ รพพี งษพ์ ดู จึงแสยะยม้ิ ออกมา แลว้ หันไป มองธฤตญาณ “ทาํ ไม จะสูก้ บั ฉันเหรอ จะบอกใหน้ ะสอง สามปี มาน้ีพละกาํ ลงั ของใชเ้ พ่มิ ข้ึนอยา่ งรวดเรว็ ถา้ แกจะสู้ กบั ฉนั ฉนั กลวั ว่าแกจะ
ไมร่ ู้แมแ้ ต่วา่ ตวั เองตายยงั ไงนะสิ”
ธฤตญาณจอ้ งเขาแลว้ พดู วา่ “ถงึ จะตาย วนั น้ีฉันกต็ อ้ ง สะสางกบั แกให้จบ เวทีประลองความเป็นความตาย แก กลา้ ไหมล่ะ”
ไอศรู ยแ์ สยะยมิ้ แลว้ พดู วา่ “ฉนั มอี ะไรตอ้ งกลวั วนั น้ีมคี น อยทู่ ่ีนี่เยอะแยะพอดี สองสามปีกอ่ นแกไม่ตาย ง้นั วนั น้ีฉัน จะทาํ ใหแ้ กตายคามือฉันเอง!” ชีวนาถมน่ั ใจในตวั ลกู ชายของตวั เองมาก เขาให้
คนยก เวทีข้ึนมาตรงกลางเพ่อื ให้ไอศูรยก์ บั ธฤตญาณสูก้ นั
รพพี งษย์ นื อยอู่ ีกดา้ นหน่ึง มองธฤตญาณที่ยนื อยตู่ รง กลางอยา่ งเงียบๆ เขาไม่แน่ใจวา่ ธฤตญาณจะจดั การ ไอศรู ยไ์ ดห้ รือเปลา่ แต่วนั น้ีเป็นความแคน้ ระหว่างธฤต ญาณกบั ไอศูรย์ ไม่ว่าอยา่ งไรกต็ อ้ ง
ใหธ้ ฤตญาณจดั การ ดว้ ยตวั เอง
ธฤตญาณกบั ไอศรู ยย์ นื ประจนั หนา้ กนั แววตาของธฤต ญาณราวกบั จะฆ่าคนได้ เขาไมพ่ ดู พร่าํ ทาํ เพลง ซดั หมดั พุ่งเขา้ ไปที่ไอศูรย์
ไอศรู ยห์ ร่ีตาลง ชว่ งเวลาท่ีธฤตญาณซดั หมดั เขา้ มา เขา กซ็ ดั หมดั ออกไปที่อกของธฤตญาณ
ใจของธฤตญาณเตม็ ไปดว้ ยความโกรธ เป้าหมายที่เขา้ มาวนั น้ีคือการทาํ ใหไ้ อศูรยต์ ายคามอี เขา โดยไม่คิดวา่ ตวั เองจะไดร้ บั บาดเจ็บหรือไม่ เพราะฉะน้นั จงึ ไม่ไดค้ ิดถงึ หมดั ที่ไอศูรยซ์ ดั กลบั มา
ไอศรู ยเ์ ห็นวา่ ธฤตญาณไมป่ ้องกนั เขาขมวดคิ้วแลว้ กน่ ด่าในใจวา่ ไอน้ ี่มนั บา้ ไปแลว้ จากน้นั เขาจึงรีบดึงหมดั กลบั มา แลว้ หลบหมดั ของธฤตญาณ
ธฤตญาณเดินตามเขา้ ไปอยา่ งรวดเร็ว เขาซดั หมดั เขา้ ไปที่ไอศูรยอ์ ีกคร้ังโดยไมค่ าํ นึงผลทตี่ ามมา
ไอศูรยถ์ กู บงั คบั ใหถ้ อยคร้ังแลว้ คร้งั เล่าดว้ ยกลวธิ ีของธ ฤตญาณ เขาไม่สามารถซดั หมดั กลบั ไดเ้ ลย วีรนาถเห็นไอศูรยเ์ สียเปรียบ จู่ๆ จึงกระวนกระวายใจข้ึน มา เมื่อเห็นว่าธฤตญาณจะออกหมดั อีก
จึงตะโกนออกมา ว่า “โจมตีดา้ นลา่ งของมนั !”
ไอศรู ยไ์ ดย้ นิ ดงั น้นั จึงยกขาแตะลงไปท่ีเข่าของธฤต ญาณทนั ที ธฤตญาณยงั ไม่ทนั ปล่อยหมดั ตวั ของเขาเซจน เกอื บจะลม้ ลง
ไอศูรยใ์ ชโ้ อกาสน้ี พุง่ ตวั เขา้ ไปหาธฤตญาณจนลม้ ลง บนพ้ืน แลว้ ต่อยลงไปที่หวั ของเขา
เมือ่ เห็นว่าไอศรู ยไ์ ดเ้ ปรียบ วรี นาถจึงยม้ิ ออกมาอยา่ ง ไดใ้ จ
รพีพงษห์ นั ไปมองแลว้ พดู ดว้ ยน้าํ เสียงเยอื กเยน็ “สงั เวียนแจง้ เกดิ คนนอกหา้ มกา้ วกา่ ย ไมว่ า่ ยงั ไงคณุ กเ็ป็น เจา้ ของสาํ นกั ไม่คิดวา่ จะไม่มคี ุณธรรมขนาดน้ี”
วีรนาถหนั มาจอ้ งรพพี งษแ์ ลว้ พูดวา่ “แกจะไปรู้อะไร อยา่ มาพูดไร้สาระแถวน้ี ท่ีน่ีคือถ่ินของตระกลู วรโชตธิ ีรธรรม ฉันจะพดู อะไรกไ็ ด!้ ”
รพพี งษไ์ ม่สนใจเขา รอใหธ้ ฤตญาณสะสางกบั ไอศรู ยใ์ ห้ เสร็จกอ่ น แลว้ ค่อยมาจดั การกบั ไอแ้ กเ่ดนตายคนน้ี
ธฤตญาณโดนไอศรู ยก์ ดลงบนพ้ืน เขาใชม้ อื ท้งั สองขา้ ง ดนั ลงบนพ้นื ทาํ ใหต้ วั ของเขาขยบั ไปดา้ นหลงั และหลดุ จากไอศูรย์
ไอศูรยห์ วั เราะห์แลว้ พูดออกมา “กาํ ลงั ของแกเทียบกบั ฉันไม่ไดเ้ ลย อยา่ มาขดั ขืนเลย ตายซะเถอะ!” ตอนน้ีมมุ ปากของธฤตญาณมเี ลือดออกจากการถกู ต่อย เม่ือไดย้ นิ ไอศรู ยพ์ ดู เช่นน้นั เขาจึงแสยะ
ยม้ิ มุมปาก “ถา้ แก คิดอยา่ งน้นั จริงๆ แกคดิ ผิดมหนั ต์
พูดจบ ธฤตญาณกพ็ ุ่งเขา้ ไปหาไอศูรยอ์ กี คร้งั เขายงั ใช้
กลวธิ ีเดิม คร้งั น้ีไอศรู ยร์ ู้แลว้ จึงจู่โจมไปที่ดา้ นล่างของธ ฤตญาณ ขณะที่เทา้ ของไอศรู ยก์ าํ ลงั จะเตะลงมา ธฤตญาณหมุน ตวั แลว้ ถบี ออกไป เขาหมนุ ตวั กลางอากาศ แลว้ เตะลงไป
บนหนา้ ของไอศรู ย์ ไอศูรยไ์ ม่ทนั ต้งั ตวั ลม้ ไปนอนกองอยบู่ นพ้ืน
กลวธิ ีน้ีรพพี งษเ์ ป็นคนสอนเขา ตอนท่ีรพีพงษร์ ูจ้ กั กบั ธ ฤตญาณช่วงแรก เขาอ้งึ กบั ฝีมือของรพีพงษม์ าก จึงใหร้ พี พงษส์ อนเขา
รพพี งษไมไ่ ดเ้ กบ็ งาํ ความรู้เอาไว้ เขาสอนกลวธิ ีให้ธฤต ญาณมากมาย ทาํ ให้ฝีมือของธฤตญาณสูงข้ึนเร่ือยๆ
น่ีเป็นเหตุผลท่ีรพพี งษว์ างใจใหธ้ ฤตญาณสูก้ บั ไอศูรย์ ไม่วา่ ยงั ไงธฤตญานไมม่ ีทางให้กบั คนของสาํ นกั อนั ดบั สอง หรอก
วีรนาถเห็นลกู ชายของตวั เองถกู ถีบจนลม้ ไปกบั พ้นื เขา จึงรีบข้ึนไปช่วยทนั ที แต่โดนรพพี งษข์ วางเอาไวเ้ สียกอ่ น
“นี่คือเวทีประลองของพวกเขาท้งั สองคน คนนอกเขา้ ไป กา้ วกา่ ยไม่ได้ ถงึ วนั น้ีลูกของคณุ จะโดนซดั จนตาย คุณก็ทาํ ไดเ้ พยี งยนื ดูเท่าน้นั ผมขอเตือนคุณวา่ อยา่ เพ่ิง ผลผี ลาม” รพีพงษพ์ ดู ดว้ ยน้าํ เสียง
เยน็ ชา
วีรนาถรับรู้ไดถ้ ึงพละกาํ ลงั ที่อยใู่ นตวั รพีพงษ์ มนั ทาํ ให้ เขาแอบตกใจ
“เหอะ ลูกชายฉนั ไม่แพห้ รอก ฉันต่างหากท่ีตอ้ งเตือนแก เด๋ียวตอนทีธ่ ฤตญาณโดนซดั จนตาย แกอยา่ พาลกแ็ ลว้ กนั ” วรี นาถพูดดว้ ยน้าํ เสียงเยน็ ยะเยอื ก
รพพี งษไ์ ม่แยแสเขา แลว้ มองไปยงั ธฤตญาณ
ไอศรู ยโ์ ดนธฤตญานถีบจนลม้ ไปกบั พ้ืน เขามนี ไปหมด เขากดั ฟันลุกข้ึนมา เม่อื หันไปกเ็จอกบั หมดั ของธฤตญาณ ที่กาํ ลงั จะซดั เขา้ มาท่ีหนา้
ไอศูรยต์ กใจ เขายอ่ ตวั หลบ กะจะใชว้ ธิ ีน้ีในการหลบ หมดั ของธฤตญาณ แต่ทวา่ หมดั ยงั ไมท่ นั โดน : ยกขาข้ึนถบี ไปท่ีทอ้ งของไอศูรย์ ธฤตญาณ
ไอศรู ยเ์ กอื บจะอว้ กออกมา หนา้ ซีดอยา่ งน่าสงั เวช
ธฤตญาณกาํ คอเส้ือของไอศรู ย์ แลว้ ซดั หมดั ลงไปบน
หนา้ ของไอศรู ยอ์ ยา่ งไม่ไยดี “ฉันเห็นแกเป็นพี่เป็นนอ้ ง แต่อยากไดผ้ หู้ ญิงของฉัน ไอศรู ย์ ฉนั ตาบอดจริงๆ ที่เอาแกมาเป็นเพือ่ น!”
ธฤตญาณระบายความโกรธของตวั เอง เขาซดั หมดลง ไปบนหนา้ ของไอศรู ยซ์ ้าํ แลว้ ซ้าํ เลา่ ผ่านไปสกั พกั ไอศรู ย์ ไมม่ แี รงขดั ขืนอีก เลอื ดไหลออกมาทางจมูกและปากของ เขา สองคนน้ีฆา่ ลูกของฉนั
พวกท่านคนใดท่ีสามารถจดั การ พวกมนั ได้ ฉันจะแบ่งสมบตั ิของตระกูลให!้ ”
เมอื่ คนพวกน้นั ไดย้ นิ ส่ิงที่วีรนาถพดู จึงพงุ่ เขา้ ไปหารพี พงษท์ นั ที
รพพี งษย์ นื อยา่ งมน่ั คง เขาใชเ้ คลด็ วิชาออกมา ถึงแมว้ า่ คนพวกน้ีจะเป็นคนที่เรียนศิลปะการต่อสู้ แต่สว่ นใหญ่ฝีมือ สูร้ พพี งษไ์ ม่ด้ รพีพงษใ์ ชก้ ระบวนท่าจดั การกบั ทีละคน ผ่านไปไมน่ าน คนพวก
น้นั ลม้ ลงไปกองกบั พ้ืนจนหมด
วีรนาถมองรพพี งษด์ ว้ ยสีหนา้ หวาดกลวั และตกตะลงึ คดิ ไม่ถึงว่าเขาจะเกง่ ขนาดน้ี “กะ แกเป็นใคร ทาํ ไมตอ้ งช่วยธ ฤตญาณแกแ้ คน้ พวกเรา”
รพพี งษห์ วั เราะ “เพราะวา่ เขาคือเพื่อนของฉนั ”
เหงื่อผุดออกมาทางหนา้ ผากของวีรนาถ คนมากมาย ขนาดน้ีกลบั สูร้ พีพงษไ์ ม่ไดส้ กั คน ถึงรพีพงษจ์ ะยนื ใหฆ้ า่ พวกเขากท็ าํ ไมไ่ ด้
ในขณะน้นั เอง คนท่ีเพิง่ ตื่นมาไมน่ านอา่ งถิรมนั เดินเขา้ มาในสาํ นกั บูโด เขาบิดข้ีเกยี จไปมา
“พวกนายทาํ อะไรกนั เสียงดงั โวยวาย”
ตาของวรี นาถเป็นประกาย “คุณถิรมนั ไอส้ องคนน้ีมนั ฆา่ ลกู ชายผม ฝี มอื ของคุณสูม้ นั ไดแ้ น่นอน คุณกริ มนั ช่วย จดั การไอบ้ า้ สองคนน้ีดว้ ยเถอะครับ!”
บทที่ 284 หมุนตวั แลว้ วงิ่
พวกคนที่โดนรพีพงษจ์ ดั การจนไปกองกบั พ้ืน เมอ่ื เห็นถริ มนั ปรากฏตวั จึงหนั ไปหาวีรนาถ หน่ึงในน้นั เอย่ ถามข้ึนว่า “ท่านน้นั คือยอดฝีมือของสาํ นกั บูโดวงแสงเหรอ”
วีรนาถพยกั หนา้
ทุกคนแสยะยมิ้ ใหร้ พพี งษ์ ราวกบั ว่าการปรากฏตวั ของ คนสาํ นกั บูโดวงแสง จะจดั การรพพี งษไ์ ดอ้ ยา่ งแน่นอน
“ไอเ้ ด็กนอ้ ย ฉนั เตือนให้แกรีบยอมแพเ้ ถอะ ไม่ใช่วา่ ใคร จะไปยวั่ โมโหคนของสาํ นกั บูโดวงแสงไดน้ ะ อยา่ คดิ วา่ การ ท่ีแกอยเู่ หนือพวกฉนั แลว้ จะอวดเกง่ แกไมใ่ ช่คู่ต่อสูข้ อง ยอดฝีมอื สาํ นกั บูโดวง
แสงหรอก”
“สาํ นกั บูโดวงแสงคือสาํ นกั อนั ดบั หน่ึงในเกยี วโต ในน้นั มี คนมฝี ีมือมากมาย คนที่ออกมาจากสาํ นกั บูโดวงแสง แต่ละ คนเป็นอาจารยร์ ะดบั เซียน เขาจะต่อกรไดย้ งั ไง”
“คุณวรี นาถ รีบใหย้ อดฝีมือสาํ นกั บูโดวงแสงจดั การมนั สองคนเลย เม่ือกล้ี ูกชายของคุณเพ่ิงตายคามอื ไอธ้ ฤต ญาณนะ!”
วรี นาถกดั ฟันแลว้ มองธฤตญาณ แลว้ พดู กบั ถิน่ มนั อกี คร้ัง “คุณถิรมนั แค่คุณฆา่ พวกมนั สองคนได้ ผมยอมยก สมบตั ิของตระกลู ใหค้ ุณท้งั หมด!”
ธฤตญาณโยนร่างที่ไรล้ มหายใจของไอศรู ยล์ งบนพ้ืน แลว้ รีบเดินเขา้ มาหารพีพงษ์ “ผมเคยไดย้ นิ สาํ นกั บูโดวง แสง คนในน้นั มีฝีมอื จริงๆ ผมเพิ่งฆ่าไอศูรย์ พวกเรารีบออก จากท่ีนี่กนั ดีไหมครบั ”
รพพี งษห์ วั เราะแลว้ หนั ไปมองขา้ งหลงั “ถา้ เป็นคนของสาํ นกั บูโดวงแสงง้นั กไ็ ม่ตอ้ งกลวั หรอก”
เมอื่ เห็นคนที่ยนื อยไู่ มไ่ กลอยา่ งถิรมนั รพพี งษอ์ ้ึงไปเลก็ นอ้ ย
ถ่นิ มนั เดินเขา้ มาหารพพี งษ์ เขากาํ ลงั คิดว่าตวั เองมาบา้ น ของวีรนาถ ฝ่ ายน้นั กจ็ ะยกสมบตั ใิ ห้แลว้ เขาไม่พลาด โอกาสคร้ังน้ีอยา่ งแน่นอน
แต่ทวา่ เมื่อเขาเห็นหนา้ ของรพพี งษ์ เขาถงึ กบั ตอ้ งหุบยมิ้ แลว้ ทาํ หนา้ เหยเก
“รพีพงษ์ ทาํ ไมแกถงึ อยทู่ ี่นี่” ถิรมนั เอ่ยข้ึนเสียงดงั
รพีพงษห์ ัวเราะแลว้ พดู วา่ “ฉนั กก็ าํ ลงั จะถามแกเหมือน กนั ทาํ ไม นายจะช่วยคนพวกน้นั จดั การฉนั เหรอ ฉนั จาํ ได้ วา่ คร้งั กอ่ นแกพดู วา่ จะแกแ้ คน้ ฉัน ง้นั สะสางกนั วนั น้ีเลย เป็นไง”
หลงั จากที่ถริ มนั ไดย้ นิ รพีพงษพ์ ูด เขาตวั สน่ั ข้ึนมาอยา่ ง อดไม่ได้ เขานึกถึงคาํ พดู ท่ีเจา้ ของสาํ นกั พูดไวว้ า่ ถา้ เจอรพี พงษอ์ ีก ใหห้ นีไป ไมง่ ้นั เขาจะโดนรพพี งษฆ์ า่ ตาย
“มะ ไมแ่ ลว้ ละ่ เร่ืองที่ผ่านไปแลว้ ให้มนั ผ่านไปเถอะ ฉนั
ไมอ่ ยากแกแ้ คน้ แกแลว้ วนั น้ีมนั แค่เรื่องบงั เอิญ เราอาจจะ ไม่ไดเ้ จอกนั อีก หลงั จากน้ีอยา่ เจอกนั อกี จะดีที่สุด!” ถิรมนั พูดกบั รพีพงษแ์ ลว้ หมุนตวั วงิ่ ออกไปโดยไมล่ งั เล แมแ้ ต่นอ้ ย
ทุกคนมองภาพน้นั ดว้ ยความตกตะลึง ใครจะไปคิดวา่ เมอื่ คนของสาํ นกั บูโดวงแสงเจอรพพี งษแ์ ลว้ จะตกใจจนวง่ิ หนีไป
วีรนาถแทบจะไมเ่ ชื่อสายตาตวั เอง เขาคดิ วา่ ถริ มนั จะ ตอ้ งช่วยเขาแกแ้ คน้ แทนลูกชาย สุดทา้ ยกเ็ป็นเพียงภาพ ฝัน ถริ มนั หนีไปแลว้ จากการที่ฟังรพพี งษพ์ ดู เหมือนกบั วา่ ถริ มนั โดนรพพี งษจ์ ดั การมา
กอ่ นหนา้ น้ี
ขนาดคนของสาํ นกั บูโดวงแสงยงั ไม่ใช่คู่ต่อสูข้ องไอเ้ ดก็ นี่ มนั แข็งแกร่งขนาดไหนกนั
ธฤตญาณกม็ องรพพี งษอ์ ยา่ งอ้ึงๆ เหมือนกนั “คุณรู้จกั กบั เขาเหรอ”
“เอ่อ เคยมีเร่ืองกนั ตอนอยู่เกย่ี วโต คร้งั กอ่ นมนั ยงั บอกว่า จะมาแกแ้ คน้ ฉนั ไม่รู้ว่าทาํ ไมคร้ังน้ีเจอฉนั ถงึ เผน่ แน่บไป” รพพี งษเ์ อ่ยข้ึน
หา้ งตาของธฤตญาณกระตุก คดิ วา่ คนที่อยตู่ รงหนา้ คือ เทพในร่างมนุษย์ ขนาดคนของสาํ นกั บูโดวงแสงเจอเขายงั ตอ้ งเผ่นแน่บ ไม่รู้จริงๆ วา่ ใครท่ีจะสามารถลม้ รพีพงษไ์ ด้
หรือจะมีแค่อารียา
เมื่อเห็นถิรมนั เผน่ แน่บไปแลว้ รพพี งษจ์ ึงหันไปหาวีรนาถ แสยะยม้ิ แลว้ เดินไปหาเขา
วีรนาถตวั สน่ั เท่ิม ตอนน้ีในสาํ นกั ไม่มีใครต่อกรกบั รพี พงษไ์ ดส้ กั คน “ไอแ้ ก่ฉนั เพง่ิ พดู ไปวา่ ถา้ เขาท้งั สองคนสะสางกนั เสร็จ ฉันจะมาคิดบญั ชีกบั แก ตอนน้ีแกควรจะรบั ผิดชอบกบั สิ่งท่ี แกพดู เม่อื
ก”้ี
รพพี งษเ์ ดินมาหยดุ อยหู่ นา้ วีรนาถ เขาบีบคอวรี นาถดว้ ย มือขา้ งเดียว แลว้ ยกเขาลอยข้ึนจากพ้ืน วีรนาถขดั ขืน แต่ การที่รพีพงษบ์ ีบคอทาํ ให้วีรนาถใชแ้ รงไดไ้ มม่ าก
ทุกคนพากนั มองรพีพงษอ์ ยา่ กลา้ ๆ กลวั ๆ มีคนพดู ข้ึนมา วา่ “ไมว่ ่ายงั ไงเขากเ็ป็นหัวหนา้ ตระกูลวรโชติธีรธรรม ถึง พวกนายจะแคน้ เขาขนาดไหน แต่กไ็ ม่ควรฆ่าเขา ไม่ง้นั พวกนายอยไู่ มเ่ ป็นสุข
แน่”
รพพี งษห์ ัวเราะแลว้ พดู วา่ “สิ่งที่คนอยา่ งฉันไมก่ ลวั กค็ ือ หาเรื่องเขา้ ตวั นี่แหละ มนั น่ารังเกยี จกว่าไอศูรยเ์ สียอกี อยู่ บนโลกน้ีไปกเ็อาแต่สรา้ งความลาํ บากใหค้ นอน่ื สูใ้ หม้ นั ตายๆ ไปไม่ดีกวา่ เหรอ
ต่อไปกเ็ป็นคนดีอยา่ ไปทาํ รา้ ยคน อ่ืนอกี ”
พดู จบ รพีพงษก์ ใ็ ชแ้ รงบีบคอวีรนาถจนหัก มือท่ีกาํ ลงั ขดั ขืนของวีรนาถวางลงขา้ งตวั อยา่ งไร้เร่ียวแรง
รพีพงษโ์ ยนร่างของวรี นาถลงต่อหนา้ ทุกคน แลว้ พดู ดว้ ย น้าํ เสียงเยน็ ชา “ถา้ ใครยงั ไมพ่ อใจกร็ ีบพูดออกมา ฉันไม่ ถือสาที่จะขยบั ร่างกายเสียหน่อย”
ขณะน้นั ไม่มใี ครกลา้ ส่งเสียงออกมา ตอนน้ีถา้ ใครกลา้ เอ่ยปากข้ึนมา กเ็ป็นการรนหาทตี่ ายชดั ๆ
เมอ่ื เห็นวา่ ไมม่ ีใครพดู อะไร รพพี งษจ์ ึงหมุนตวั ไปมองธ ฤตญาณแลว้ พดู วา่ “ไปกนั เถอะ”
ธฤตญาณพยกั หนา้ แลว้ เดินออกมากบั รพพี งษ์
เมือ่ พวกเขาสองคนออกไป คนที่อยใู่ นสาํ นกั ต่างพากนั ถอนหายใจออกมาอยา่ งโลง่ อก
“ฉนั วา่ ธฤตญาณกลบั มาคร้ังน้ี ตอ้ งแกแ้ คน้ ศตั รูในปี น้นั แต่วา่ คนท่ีมากบั มนั ถงึ แมว้ ่าจะเกง่ แตค่ งไม่น่าจะเป็นศตั รู ของคนท้งั ตระกลู รตั นชยั นนั ทห์ รอก” คนหน่ึงพูดอยา่ ง หดหู
เมื่อเขาพูดจบ กม็ ีชายสวมสูทสีดาํ กลมุ่ หน่ึงวงิ่ เขา้ มาจาก ขา้ งนอก คนที่ยนื อยขู่ า้ งหนา้ คือณัฐ
“จดั การศพสองศพนน่ั ซะ” ณัฐช้ีไปที่ศพของวรี นาถกบั ไอศูรยแ์ ลว้ พดู ข้ึน
เมื่อทุกคนเห็นกลมุ่ คนท่ีวิง่ เขา้ มา ตา่ งกพ็ ากนั ตะลงึ ไม่ นานกม็ ีจาํ ณัฐได้
“คนของตระกูลธนาพชั ร์กุล!”
ณฐั หันไปมองคนพวกน้นั แลว้ พดู วา่ “ท่านท้งั หลาย หวงั วา่ พวกทา่ นจะไมเ่ อาเรื่องวนั น้ีไปพูด ไม่ง้นั จุดจบของพวก ท่านกค็ งจะเหมอื นสองศพน้ี”
ทุกคนไดย้ นิ กส็ ูดหายใจเฮอื ก ณฐั แสดงออกอยา่ งเห็น ไดช้ ดั วา่ การท่ีพวกเขามาที่น่ีกเ็พือ่ จดั การเรื่องของธฤตญา นกบั รพีพงษใ์ ห้เรียบร้อย
มนิ ่าล่ะสองคนน้นั ถึงไมก่ ลวั แมแ้ ต่นอ้ ย ท่ีแทม้ ที ี่พ่ึงเป็น ตระกลู ธนาพชั ร์กลุ นี่เอง
เมื่อทุกคนไดย้ นิ ณัฐพดู จงึ รีบพยกั หนา้ ในเมอื งกรีนโคล ยงั ไมม่ ีใครกลา้ คดั คา้ นตระกลู ธนาพชั ร์กลุ คร้ังน้ีคนที่เคยเป็นศตั รูกบั ธฤตญาณ คงจะซวยเสียแลว้
เร่ืองท่ีเกดิ ข้ึนในสาํ นกั บูโดตระกลู วรโชติธรี ธรรม นอกจากคนที่อยใู่ นสาํ นกั กไ็ มม่ ีใครรูอ้ ีก การปิ ดขา่ วของ ตระกลู ธนาพชั ร์กลุ ถือวา่ ยอดเยย่ี มมาก ธฤตญาณจะ ปรากฏตวั ในงานวนั เกดิ ของคณุ หญิง
ฝนทิพย์ ง้นั การกลบั มาเมอื งกรีนโคลของเขา กไ็ มค่ วรจะใหใ้ ครรูใ้ นตอนน้ี
ไม่มใี ครคาดคิดวา่ ตระกูลวรโชติธีรธรรมที่มหี นา้ มีตาใน เมอื งกรีนโคลจะขาดผนู้ าํ ไปจากเร่ืองที่เกดิ ข้ึนเมอ่ื เชา้ มนั มี สองพอ่ ลูกหนุนหลงั ตระกูลวรโชติธีรธรรมอยากจะมี จุดยนื ในเมอื งกรีนโคล ก็
เป็นเร่ืองที่เป็นไปไมไ่ ดเ้ สียแลว้
ส่วนคนทห่ี นีออกมาจากสาํ นกั ของตระกูลวรโชติธีรธรรม อยา่ งถิรมนั เขาจองตวั กลบั เกยี วโตเป็นอนั ดบั แรก หลงั จากท่ีเขารูว้ า่ รพพี งษอ์ ยู่ในเมืองกรีนโคล เขาอ้งึ จนไม่กลา้ กลบั ไปเกบ็ ของของ
ตวั เองและนงั่ เคร่ืองบินออกจากเมืองก รินโคลทนั ที
ค่าํ วนั เดียวกนั ในห้องหนงั สือของนฤพลในคฤหาสน์ ใหญต่ ระกลู ธนาพชั ร์กลุ
“คิดไดห้ รือยงั วา่ พรุ่งน้ีจะจดั การกบั คนของตระกลู รตั น ชยั นนั ทย์ งั ไง” นฤพลมองธฤตญาณแลว้ ถามข้ึน ธฤตญาณกม้ หนา้ หลงั จากที่ฆ่าไอศูรย์ เขากไ็ ม่ยอมพดู อะไร ไมร่ ู้วา่ คิดอะไรอยู่
“ถา้ เป็นไปได้ พรุ่งน้ีคุณส่งคนของตระกลู ธนาพชั ร์กลุ ไป เอาอาํ นาจของธฤตญาณที่เคยมเี มือ่ กอ่ นกลบั มา เราสอง คนจะไปตระกลู รตั นชยั นนั ท์ เพอื่ ยนื ยนั กบั ทุกคนวา่ ธฤต ญาณกลบั มาเพื่อเอาส่ิงที่
ตระกูลรัตนชยั นนั ทฮ์ บุ ไปกลบั มา” รพีพงษเ์ อย่ ข้ึน
ขณะน้นั ธฤตญาณสดู หายใจลกึ แลว้ พดู วา่ “ไมจ่ าํ เป็น ตอ้ งยทาํ ถึงขนาดน้นั หรอกครับ การที่ผมไปตระกูลรตั นชยั นนั ท์เพื่อช่วยบุญสิตาออกมาเท่าน้นั ส่วนคนทจี่ ะตอ้ งรบั มอื ดว้ ยคือนายหญิงฝน
ทิพยก์ บั ฆนาคม พรุ่งน้ีตอ้ งใหท้ ่านนๆ พลออกหนา้ ให้หน่อยนะครบั คนของตระกลู รตั นชยั นนั ท์ คงจะไมก่ ลา้ พูดอะไร”
รพพี งษห์ ันไปมองธฤตญาณแลว้ ถามข้ึนวา่ “อยา่ บอกนะ วา่ นายไมอ่ ยากกลบั ไปมีอาํ นาจเหมอื นเม่อื ปี น้นั นายสรา้ ง เน้ือสรา้ งตวั ไดจ้ ากท่ีน่ีนะ นายตอ้ งเอาอาํ นาจกลบั มาถงึ นายจะมที ่ียนื ในเมือง
กรีนโคลอกี คร้ัง”
ธฤตญาณหวั เราะแลว้ พดู วา่ “วนั น้ีท่ีฆา่ ไอศรู ย์ ทาํ ใหผ้ ม เขา้ ใจวา่ ถา้ ผมกลบั มาแกแ้ คน้ ง้นั ผมคงจะฆา่ คนท่ตี อ้ งแก ้แคน้ ไม่หมดหรอก ผมกลบั มาเพ่ือเจอบุญสิตา ถา้ ผมเอาแต่ โฟกสั กบั การแกแ้ คน้
บุญสิตาคงจะรู้สึกว่าผมเป็นคนแปลก หนา้ สาํ หรับเธอ”
“อกี อยา่ งการท่ีผมกลบั มาที่นี่ ผมไมไ่ ดอ้ ยากทวงคืน อาํ นาจของตวั เอง ผมอยทู่ ี่เมอื งริเวอร์กม็ อี าํ นาจเหมอื นกนั ถา้ ผมอยทู่ ี่น่ีต่อ เมืองริเวอร์จะเป็นยงั ไง ยคุ สมยั เปล่ียนไป ผมเองกเ็ปล่ยี นเหมอื นกนั
ผมไม่ไดเ้ ป็นคนของเมอื งกรีน โคลแลว้ เพราะฉะน้นั คร้งั น้ีผมตอ้ งการใหค้ นของตระกูล รัตนชยั นนั ทร์ ูค้ วามผิดของตวั เอง ผมจะพาบุญสติ ากลบั ไป เมืองริเวอร์ ถา้ ผมไมก่ ลบั ไป คุณจะไมป่ วดหวั กบั
ผมเหรอ”
รพีพงษก์ าํ ลงั ครุ่นคิดกบั ปัญหาน้ี ถา้ ธฤตญาณแกแ้ คน้ จริงๆ แลว้ เอาอาํ นาจของตวั เองในเมอื งกรีนโคลกลบั มา แลว้ เมืองริเวอร์จะเป็นอยา่ งไร
เดิมทีรพีพงษค์ ิดวา่ ธฤตญาณเป็นคนของเมืองกรีนโคล ถึงธฤตญาณยนื กรานท่ีจะอยทู่ ี่นี่ รพีพงษไ์ ม่หา้ มเขา
ตอนน้ีไดย้ นิ ธฤตญาณพดู เช่นน้ี รพีพงษร์ ูส้ ึกต้ืนตนั ใจ รพีพงษห์ วั เราะออกมาเสียงดงั แลว้ พูดวา่ “ดูเหมอื นว่าฉัน จะคดิ มากไปเอง ในเมอ่ื เป็นเช่นน้ี ง้นั ฉันเคารพการตดั สิน
ใจของนาย”
“พรุ่งน้ีเป็นวนั เกดิ ของนายหญิงฝนทิพย์ ผมจะใหเ้ ธอรู้ วา่ การตดั สินใจของเธอในปี น้นั มนั สิ้นคิดยงั ไง บุญสิตาไม่ ควรเกดิ มาในบา้ นหลงั น้ี คร้ังน้ีผมจะทาํ ให้เธอหลดุ พน้ จาก ความทุกขเ์ อง” ธฤต
ญาณพดู ดว้ ยความแนว่ แน่
คนที่อยอู่ กี ดา้ นอยา่ งนฤพล เมือ่ ไดย้ นิ คาํ พดู ของธฤต ญาณกห็ วั เราะออกมา “ในเมอ่ื เป็นเช่นน้ี ง้นั พรุ่งน้ีฉันจะไป บา้ นตระกูลรตั นชยั นนั ท์ ฝ่ ายน้นั ส่งบตั รเชิญมาใหฉ้ นั แต่ ฉนั ไม่ไดก้ ะวา่ จะไป ใน
เมือ่ นายอยากให้ฉันออกหนา้ ให้ ง้นั ฉนั จะไปให้เอง!” รพพี งษก์ บั ธฤตญาณพยกั หนา้
คุณนายฝนทิพยค์ ิดวา่ การที่เอาอาํ นาจมาจากมือของธ ฤตญาณ อาํ นาจคือสิ่งที่มคี ่าท่ีสุดของธฤตญาณ ไมร่ ู้วา่ ถา้ พรุ่งน้ีเธอเห็นท่านนฤพลออกหนา้ เพอื่ เขา เธอจะเสียใจกบั การตดั สนิ ใจของตวั เองเมื่อ
ปี กอ่ นหรือเปล่า
บทท่ี 285 จุดจบของคณุ
เชา้ วนั ต่อมา ในสวนคฤหาสน์ใหญต่ ระกูลธนาพชั ร์กุล รพพี งษเ์ ห็นชายร่างกายกาํ ยาํ สองสามคนยกนาฬกิ าอนั ใหญ่ข้ึนมากย็ มิ้ อยา่ งพอใจ
รวนิ ทเ์ ดินออกมาจากหอ้ ง เห็นนาฬกิ าที่รพีพงษเ์ อาออก มากม็ ีสีหนา้ แปลกใจ “นายเอานาฬกิ านี่ไปทาํ อะไร”
“วนั น้ีเป็นวนั เกดิ ของนายหญิงฝนทิพย์ นี่คือของขวญั ที่ ผมเตรียมใหเ้ ธอ”
“หา? ใครเขาใหน้ าฬิกากนั ล่ะ” รวนิ ท์มสี ีหนา้ เต็มไปดว้ ย ความแปลกใจ
“จะใหข้ องขวญั ใครกต็ อ้ งดจู ากผรู้ บั ส่งนาฬิกาให้นาย หญิงฝนทิพย์ เป็นตวั เลือกท่ีเหมาะสมที่สุดแลว้ ” รพีพงษ์ เอย่ ข้ึน
ขณะน้นั ธฤตญาณเดินเขา้ มา เขาเห็นนาฬิกาเรือนใหญก่ ็ยมิ้ ออกมา “ถา้ นายหญงิ เห็นของขวญั ของคณุ เธอคงจะ โกรธตายแน่นอน”
“ถา้ โกรธตายไดก้ ด็ ีสิ ป้านน่ั โหดรา้ ยขนาดน้ี อยไู่ ปก็เปลืองอากาศเปล่าๆ” รพพิ งษเ์ อ่ยข้ึน
“ใกลถ้ งึ เวลางานแลว้ เราไปกนั กอ่ นดีกว่า ท่านนฤพลยงั มเี รื่องตอ้ งจดั การนดิ หน่อย จะตามไปชา้ สกั นิด” ธฤต ญาณเอย่ ข้ึน
รพพี งษพ์ ยกั หนา้ จากน้นั จึงพาคนท่ีแบกนาฬิกาสองสาม คน ม่งุ หนา้ ไปยงั บา้ นตระกลู รตั นชยั นนั ท์
ตอนน้ีท่ีสวนในบา้ นตระกลู รัตนชยั นนั ทเ์ ตม็ ไปดว้ ยไฟ และริบบ้ินสีท่ปี ระดบั ตกแต่ง คนที่ไดร้ ับเชิญทยอยมา อยา่ งไมข่ าดสาย ท้งั สวนเตม็ ไปดว้ ยความครึกคร้ืน
นายหญงิ ฝนทิพยน์ ง่ั อยตู่ รงเกา้ อ้ปี ระจาํ ตาํ แหน่งดว้ ย สีหนา้ พออกพอใจ วนั น้ีตอนเชา้ เธอไดข้ ่าววา่ ท่านนฤพลจะ มาร่วมงานวนั เกดิ ดว้ ย เป็นเรื่องใหญ่สาํ หรบั ตระกลู รัตนชยั นนั ทม์ าก
ใครกนั ท่ีไมร่ ู้ถึงฐานะของตระกูลธนาพชั ร์กุลในเมอื งกรี นโคล ในเม่อื ท่านนฤพลยอมมางานของเธอ ง้นั กแ็ สดงว่า ท่านนฤพลเร่ิมเห็นความสาํ คญั ของตระกูลรัตนชยั นนั ท์ แลว้ น่ีเป็นสญั ญาณสาํ คญั
สาํ หรับตระกูลเธอ
การท่ีท่านนฤพลเห็นความสาํ คญั กเ็ป็นลางบอกวา่ ตระกูลรตั นชยั นนั ทม์ ีค่าพอที่จะอยใู่ นลาํ ดบั ตระกลู อนั ดบั ตน้ ๆ ดงั น้นั นายหญงิ ฝนทิพยจ์ ึงใหฆ้ นาคมแจง้ กบั แขกที่มา ในงานวา่ ท่านนฤพลจะมา
ร่วมงานดว้ ย
หลงั จากที่ทุกคนทราบต่างกพ็ ากนั อจิ ฉาและมาเยนิ ยอ นายหญงิ ฝนทิพย์
เดิมทีคนที่ไมไ่ ดก้ ะจะใหข้ องขวญั ชิ้นโตอะไร กร็ ีบพา ของขวญั มาให้ในเวลาน้นั
ตอนน้ีเป็นโอกาสดีที่จะประจบคนตระกลู รตั นชยั นนั ท์ ไมม่ ีใครอยากเสียเปรียบท้งั น้นั
“แม่ ดูเหมือนวา่ ความพยายามของผมจะเป็นผลแลว้ ตอนน้ีแมแ้ ต่ท่านนฤพลยงั มาร่วมงานเล้ยี งวนั เกดิ ของแม่ ต่อไปตระกลู ของเราตอ้ งกลายเป็นตระกลู อนั ดบั ตน้ ๆ ใน เมืองกรีนโคลแน่นอน” ฆนา
คมยนื อยขู่ า้ งผูเ้ ป็นแมแ่ ลว้ พูด ดว้ ยสีหนา้ ไดใ้ จ
นายหญิงฝนทิพยม์ องฆนาคมดว้ ยสายตาพออกพอใจ แลว้ พดู วา่ “อยา่ งท่ีลูกพูด ตระกูลของเรามาถึงจุดน้ีไดก้ ็เพราะความเกง่ ของลูก แม่เชื่อว่าลกู จะพาตระกลู เราไปสู่ ความรุ่งเรืองไดอ้ ยา่ งแน่นอน”
บุญสิตาท่ียนื อยอู่ ีกดา้ นมสี ีหนา้ เศร้าสร้อย หลงั จากเธอ เห็นสายตาอนั คุน้ เคยในคืนน้นั ในหวั ของเธอกค็ ิดถงึ แต่ เร่ืองธฤตญาณ
ตอนน้ีไดย้ นิ ว่าท่านนฤพลจะมาร่วมงานวนั เกดิ นายหญงิ ฝนทิพย์ เธอกลบั รูส้ ึกหดหูใจ เพราะตระกลู รัตนชยั นนั ทม์ ี วนั น้ีไดก้ เ็พราะแยง่ อาํ นาจมาจากธฤตญาณ
ฆนาคมแค่คนที่เอาแต่กนิ กบั นอน ไมเ่ อาไหนสกั อยา่ ง ถา้ นายหญงิ ฝนทิพยไ์ มค่ อยหนุนหลงั คอยช่วยเหลอื จดั การ เขาคงไมม่ ปี ัญญาคุมอาํ นาจท่แี ยง่ มาจากธฤตญาณหรอก
นายหญิงฝนทิพยเ์ อาแต่คิดว่าลูกชายของตวั เองเกง่ เธอ ไมเ่ คยเห็นส่ิงท่ีบุญสิตาทาํ เพอ่ื ตระกลู มาสองสามปี อีกท้งั ฆ นาคมยงั อวดกบั นายหญิงฝนทิพยว์ า่ ผลงานที่เธอทาํ เป็ น ของเขาอกี ต่างหาก
เมอ่ื บุญสิตาอธิบายใหน้ ายหญิงฝนทิพยฟ์ ัง กจ็ ะโดน ตอบกลบั มาวา่ เธอเป็นแค่ผหู้ ญงิ จะทาํ อะไรเป็นชิ้นเป็นอนั ได้ น้าํ พกั น้าํ แรงนน่ั เป็นของลกู ชายของเธอ ไมเ่ กย่ี วกบั บุญสิตา
บุญสิตาตอ้ งกลา้ กลนื ฝืนทนใชช้ ีวิตอยใู่ นตระกูลน้ีมาส องสามปี ตอนน้ีไดย้ นิ นายหญงิ ฝนทิพยช์ มฆนาคมวา่ เกง่ นกั เกง่ หนา เธอรู้สึกไมย่ ตุ ิธรรมแทนธฤตญาณ
อีกท้งั เธอยงั รูส้ ึกประหลาดใจ ต้งั แต่ธฤตญาณจากไป ไมว่ า่ จะเป็นอาํ นาจของตระกลู รัตนชยั นนั ท์หรืออาํ นาจของ ธฤตญาณกอ่ นหนา้ น้ี มนั ไมม่ ีการพฒั นาเลย พดู ไดว้ ่ากา้ ว ถอยหลงั ยงั ไดเ้ ลย เธอไม่
เขา้ ใจวา่ ทาํ ไมจู่ๆ ท่านนฤพลถงึ มาร่วมงานวนั เกดิ ของนายหญงิ ฝนทิพย์
เร่ืองน้ีคงจะไม่ใช่เรื่องธรรมดาเหมอื นที่จินตนาการเอาไว้
ฆนาคมเห็นบุญสิตายนื กม้ หนา้ จึงกลอกตาไปมาแลว้ พดู วา่ “แม่ดูบุญสิตาสิ วนั น้ีเป็นวนั เกดิ ของแม่เชียวนะ เธอทาํ เหมือนมใี ครตายในบา้ นอยา่ งไรอยา่ งน้นั นี่หาเร่ืองใหแ้ ม่ ชดั ๆ เลยนะ น่ี
ท่านนฤพลกก็ าํ ลงั จะมา ถา้ เธอซงั กะตาย แบบน้ี เป็นการไมย่ อมรับสิ่งท่ีผมทาํ เพื่อตระกูลรตั นชยั นนั ท์นะครบั ”
นายหญงิ ฝนทิพยร์ ีบหันไปมองบุญสติ าแลว้ พดู ดว้ ยน้าํ เสียงเยน็ ชา “บุญสิตาแกไดย้ นิ ที่ฆนาคมพดู หรือยงั วนั น้ี เป็นวนั เกดิ ของฉนั แกทาํ หนา้ ซงั กะตายทาํ ไม ฆนาคมทาํ เพอ่ื ตระกลู ขนาดน้ี แกจะไม่
พดู ยนิ ดีสกั คาํ เหรอ”
บุญสิตารีบหันไปแลว้ พดู ว่า “น่ีแมแ่ กลง้ ไม่รู้หรือไมร่ ูจ้ ริงๆ ตระกูลของเราไม่ไดม้ คี วามกา้ วหนา้ เลยสกั นิด ตอนน้ีอทิ ธิ พลของธฤตญาณกก็ ลายเป็นอะไรแลว้ ไม่รู้ เม่ือวานนนท์ ปวธิ มาหาเร่ือง ถา้ ไม่
มคี นมาช่วย คลบั สิตาคงไมเ่ หลือแลว้ ตอนน้นั ฆนาคมคงไปเสวยสุขอยทู่ ี่ไหนสกั แห่ง เขาทาํ อะไร เพื่อตระกูลเหรอ!”
นายหญิงฝนทิพยต์ บโตะ๊ อยา่ งแรง เธอไม่คิดวา่ บุญสิตา จะกลา้ พูดกบั ฆนาคมขนาดน้ี เธอโมโหมาก “บุญสิตาแกนี่ มนั กนิ บนเรือน ข้ีบนหลงั คาจริงๆ ทาํ ไมฆนาคมถงึ จะไมท่ าํ อะไรเพ่อื ตระกูลล่ะ ถา้
ไมใ่ ช่เพราะเขา แกคดิ วา่ ผหู้ ญงิ อยา่ งแกจะดแู ลคลบั สิตาไดเ้ หรอ ไมแ่ น่คนท่ีช่วยแกเมือ่ วานอาจจะเป็นคนที่ฆนาคมส่งไปกไ็ ด!้ ”
คนที่อยใู่ นสวนไดย้ นิ ทางน้ีทะเลาะกนั จึงพากนั เงียบลง
ฆนาคมเห็นทุกคนพากนั มองมาทางน้ี จู่ๆ เขากร็ ู้สึกอาย แลว้ มองบุญสิตาดว้ ยความโกรธ “บุญสิตา แกรีบขอโทษ ฉันเลยนะ เม่ือกท้ี ่ีแกพูด แกหมายความวา่ ฉนั สูธ้ ฤตญาณ ไม่ไดง้ ้นั เหรอ ตอนน้ีไม่
แน่มนั อาจจะเป็นเกบ็ ขยะอยทู่ ี่ไหน สกั แห่งกไ็ ดน้ ะ มนั จะเอาอะไรมาเทียบกบั ฉนั !”
บุญสิตาระเบิดความโกรธที่กล้นั เอาไวอ้ อกมา เธอทนมา นานแลว้ โดยเฉพาะตอนท่ีเห็นสายตานนั่ เมือ่ วานซีน เธอ ไมอ่ ยากทนต่อไปอกี แลว้
“ทาํ ไมฉนั ตอ้ งขอโทษนาย นายสูธ้ ฤตญาณไม่ไดส้ กั นิด นี่คือความจริง!” บุญสิตาพดู เสียงดงั
นายหญิงฝนทิพยต์ บบุญสิตาแลว้ ดา่ ออกมาว่า “รีบขอ โทษฆนาคมเด่ียวน้ี แกมีสิทธ์ิอะไรไปข้ึนเสียงกบั เขา แก เป็นผูห้ ญงิ แกควรจะรู้ตวั เองนะ นงั เด็กต่าํ ตมไม่รู้จกั ว่า อะไรดีอะไรชวั่ !” บุญสิตาเอา
มือกมุ หนา้ ตวั เอง เธอนอ้ ยใจเป็นอยา่ งมาก
ขณะน้นั เอง มีชายสองสามคนยกนาฬกิ าเดินเขา้ มาใน สวน ชายพวกน้นั วางนาฬกิ าไวก้ ลางสวน เสียงนาฬกิ าดงั กอ้ งกงั วาน จากน้นั กม็ ีร่างหน่ึงบุกเขา้ ไปหานายหญิงฝน ทิพยด์ ว้ ยความรวดเร็วแลว้ ตบ
ลงไปบนหนา้ ของเธอ
เม่ือร่างน้นั สงั่ สอนนายหญิงฝนทิพยเ์ สร็จ จึงดึงบุญสิตา เขา้ มาในออ้ มกอด “คิดวา่ จะตบผหู้ ญงิ ของธฤตญาณกต็ บ ไดอ้ ยา่ งน้นั เหรอ นายหญงิ ฝนทิพย์ วนั น้ีผมเอานาฬิกามา ให้ ถา้ คุณยงั ไม่สาํ นึกผดิ
ผมจะให้อยา่ งอ่นื กบั คณุ !”
The words you are searching are inside this book. To get more targeted content, please make full-text search by clicking here.
บทที่273 ก็แค่เคยชนะมาแล้วเอง
Discover the best professional documents and content resources in AnyFlip Document Base.
Search
บทที่273 ก็แค่เคยชนะมาแล้วเอง
- 1 - 44
Pages: