นิทานเรื่อง “ฮัดชิ้ว”

นิ ท า น เ ร่ื อ ง

ฮัดช้วิ



บนั น่ีและบตั เตอร์เป็นกระต่ายเพ่อื นรกั กัน และวนั นี้มีแผนน่าต่นื เตน้ กัน

“ลล้ั ลาๆ~ ถงึ เวลาจะไปบ้านบัตเตอร์หรือยงั คะคุณแม”่ บันนี่ถามแม่กระต่าย
“ใชไ่ ปสคิ ะ”แมก่ ระต่ายตอบ
“ หนูกบั บตั เตอรจ์ ะไดเ้ ล่นกนั แลว้ คณุ ยายบอกหนูวา่ จะทําชีสเค้กแครอท
สตู รพเิ ศษให้ด้วยคะ่ ” บนั นี่พูด
แมก่ ระต่ายจงึ ตอบว่า “มิน่าล่ะลกู ถงึ ต่นื เตน้ จงั ”

บนั น่ีจามเสยี งดัง “ฮัดช้ิว!”
“ฮดั ช้ิว ดเู หมือนลกู นะหายใจไมส่ ะดวกนะ” แม่กระต่ายพูด
“ ไปกนั เถอะคะ่ หนูชอบชสี เค้กของคุณยายมากๆ และรสแครอทก็เป็น
รสโปรดของหนูดว้ ย ฮดั ช้ิว!” บนั น่ีชวนแม่ไปแตก่ ็ยังจามไมห่ ยุด

“ลูกไม่เป็นไรใช่ไหม” แมก่ ระตา่ ยถามบันน่ีด้วยความเป็นหว่ ง
“ไมเ่ ป็นไรคะ่ เราไปหาคณุ ยายกบั บตั เตอรก์ ันเถอะค่ะหนูต่นื เตน้ มาก
เลย” บนั น่ีตอบแม่

“โอ้วข้างนอกลมหนาวมากเลย เราคงต้องใสเ่ ส้ือโคท้ นะคะ” ฟ้ ิววว~
แมก่ ระตา่ ยบอกบนั น่ี
“ไดค้ ะ่ แลว้ กจ็ ะไดไ้ ปบา้ นคุณยายไดเ้ ลน่ กับบตั เตอร์ และก็
กนิ ชสี เคก้ แครอทดว้ ย” บันนี่ตอบ
แม่กระต่ายจงึ พูดว่า “ใช่แลว้ ค่ะ”

ฟ้ ิววว~

แม่กระตา่ ยจึงปิดประตู
“ฮดั ช้วิ ฮดั ช้วิ !”บันนี่จามเสียงดัง
“เอาทชิ ชูไ่ หมคะ”แม่กระตา่ ยถาม
บันน่ีจงึ พดู ว่า “ไม่ค่ะ”

“แมว่ ่าลกู ใชท้ ชิ ชหู่ น่อยดีกว่านะ” แมก่ ระต่ายพดู
พร้อมกบั เช็ดน้ํามูกบันน่ีไปดว้ ย “นี่เสร็จแล้วคะ่ ”

แมก่ ระต่ายใส่เส้อื ให้บนั นี่
“ไปกันเลย ฮดั ช้วิ ฮัดช้ิว ฮดั ช้ิว” บันน่ีจามอีกคร้งั และอีกครัง้
“โอ้วลกู รกั ลูกตวั รอ้ นมากเลย แมไ่ ม่แน่ใจแลว้ ว่าลกู สบายด”ี แม่กระต่ายพูด
บันนี่ตอบว่า “หนูสบายดคี ะ่ ”
“แตว่ ่าลูกดูไม่ดเี ลยนะบันน่ี” แม่กระต่ายถามด้วยความเป็นห่วง
“หนูไม่เหน็ จะเป็นไรเลยคะ่ เราไปทีบ่ า้ นบตั เตอรก์ นั เถอะค่ะ”บันนี่พูด

“แม่ว่าเราควรตอ้ งจัดการเร่อื งน้ํามกู ของลูกก่อนดกี วา่ ” แม่กระต่ายพดู พรอ้ มกบั เช็ด
น้ํามกู ใหบ้ ันน่ี
“ฮัดช้ิว ฮัดช้ิว ฮดั ช้ิว ทนี ้ีเราไปบ้านบตั เตอรไ์ ดห้ รือยังคะ” บันนี่ถาม

“ลูกอาจจะเอาหวัดไปตดิ บัตเตอรน์ ะ ไวเ้ ราไปวันหลงั เถอะ”แมก่ ระตา่ ยตอบ
บนั น่ีจงึ พดู วา่ “ไมเ่ อาค่ะหนูอยากไปหาบัตเตอรม์ ากๆเลย และก็กินชสี เคก้ แครอท
ของคณุ ยายดว้ ยคะ่ ”
แมก่ ระตา่ ยจงึ ตอบวา่ “เสียใจดว้ ยนะคะ แตว่ ันนี้ลกู ควรพักอยูท่ ี่บา้ นก่อนนะบนั น่ี”
“โถว่ ว ฮัดช้ิว!” บนั นี่ตอบพร้อมกบั จาม

แม่กระต่ายโทรหาคณุ ยาย “สวัสดคี ะ่ คณุ ยายวนั นี้เราคงไปไม่ได้
แลว้ ละ่ บนั น่ีเป็นหวดั นะคะ”
“หนูไมไ่ ดเ้ ป็นหวดั นะ ฮะ ฮดั ช้วิ !” บนั นี่พดู ข้ึน
“ ไวพ้ วกเราคอ่ ยเจอกนั นะ สวัสดคี ่ะ” แม่กระต่ายวางสายโทรศัพท์

“แคก่ ๆ ฮดั ช้วิ ” บนั น่ีไอและจามเล็กนอ้ ย
“ค่อยยังชว่ั ไหม ดูสเิ ราจับเช้ือโรคได”้ แม่กระต่ายใชท้ ชิ ชู่
เช็ดน้ํามูกใหบ้ นั น่ีดู

ก๊อกๆ กอ๊ กๆ

“ไหนดูสวิ ่าลกู จับเองไดไ้ หม ฮัดช้วิ โอว้ ลูกจับไดน้ ิ เด๋ยี วลกู นง่ั
จับเช้ือโรคไปกอ่ นนะ แมจ่ ะไปทาํ น้ําผ้ึงรอ้ นๆ ผสมมะนาวให้จะ
ได้รูส้ กึ ดีข้นึ ” แมก่ ระตา่ ยพดู
“ไดค้ ่ะ ฮดั ช้ิว” บนั น่ีตอบ

“มาแลว้ น้ําผ้ึงผสมมะนาว เป็นอย่างไรบา้ ง” แม่กระตา่ ยเดินมาพร้อมกับน้ําผ้งึ ผสมมะนาวในมือ
“หนูว่าหนูได้ยินเสยี งอะไรสักอย่างคะ่ ” บันน่ีบอกแมก่ ระต่าย ก๊อกๆ ก๊อกๆ
“เยเ่ ย้ นน้ั บัตเตอรค์ ะ่ แม”่ บันนี่ชใี้ ห้แมด่ อู ยา่ งดใี จ
“ใช่ฮะฮ่าฮ่า” แมก่ ระต่ายหวั เราะ

“สวัสดีค่ะคุณยาย สวสั ดจี ะ้ บัตเตอร์” แม่กระตา่ ยและบันนี่ทกั ทายคณุ ยายกบั บัตเตอร์
“แถวนี้มีกระต่ายเป็นหวดั อยูไ่ หม” คุณยายกระต่ายถาม
“ค่ะ หนูเองเป็นหวัดงอมแงมเลยคะ่ ” บันน่ีตอบ

“งนั้ สง่ ตรงแบบพเิ ศษเลยช่วยไลเ่ ช่อื โรคไปไกลๆจะ้ สาํ หรับเธอบนั นี่ ” คณุ ยายกระตา่ ยพูด
พร้อมกับหยิบกลอ่ งใบหน่ึงออกมาจากตระกร้า
“ฮดั ช้วิ โอว้ อะไรหรอคะ” บนั น่ีถาม
“ส่งิ ท่ีจะทาํ ให้เธอหายไวข้นึ ไง” บัตเตอรต์ อบ

“โอว้ ว~ชีสเคก้ แครอทของหนูน่ีน่า ขอบคณุ คะ่ คณุ ยาย ขอบใจนะบตั เตอร์ เข้ามาขา้ งในเลน่ กันก่อนไหม” บนั น่ีพูด
อยา่ งดีใจ
“ไมล่ ่ะขอบใจจ้ะ เรายังไม่อยากติดหวดั งอมแงมนะ ฮา่ ๆ ไวม้ าเลน่ กบั พวกเราวันหลังนะจ้ะ” คุณยายกระต่ายตอบ
“ขอใหห้ วัดจงหายใหไ้ กลใหบ้ ันนี่นนั้ มาเลน่ กันไวๆ~” บตั เตอร์พูด
“เอาล่ะ กลบั บา้ นกันก่อนเราจะติดหวดั กนั เถอะนะบตั เตอร์” คณุ ยายบอก
“โถว่ บายนะบันน่ี” บัตเตอร์พดู
“บะบายแลว้ เจอกันใหม่ตอนท่ฉี ันดขี ้ึนแล้วนะ บายจา้ ” บนั นี่โบกมอื ลาบัตเตอร์และคุณยาย

“ อ้ือ~ชีสเค้กแครอท อ้ําๆ บัตเตอรเ์ อาชีสเค้กแครอทมาให้หนู
แต่หนูไมไ่ ดท้ าํ ใหเ้ ธอตดิ หวดั ไปนะคะ” บันน่ีพดู กบั แมก่ ระต่าย
“ดีมากเลยลูกรัก” แมก่ ระตา่ ยย้ิมและตอบ
“อ้ําๆ อร่อยจังเลย!” บันน่ีกินชสี เคก้ แครอทอย่างอรอ่ ยและมี
ความสขุ ท่ีได้เจอบตั เตอร์และคุณยายด้วย

นิ ท า น เ ร่ื อ ง

ฮัดช้วิ