กลอนดอกสร้อยรำพึงในป่าช้า

เวลา เสียงระฆงั (สัท
กลางวนั พจน)์

บรเิ วณ,
เขต

แผน่ ดิ
น

สัท
พจน์



สัทพจน์

ที่
ส่ วนต ั

ว

ตน้ ตน้ ไอวี
เถาวลั

ย์

ลกั ษณะ รม่ ไม,้
ของ เงา
ตน้ ไม้ อาการน่งิ ซง่ึ แสดงถงึ
การยอมรบั
เตยี้ ๆ
ทมี่ กี ง่ิ
หนาแผ่
ออกไป
โดยรอบ

ตน้ ไทร ตน้ โพธิ์

โชย, พดั
ออ่ น ๆ

มาจาก “แมเ่ หยา้ แมเ่ รอื น” หมายถงึ
ผ้หู ญงิ ทด่ี แู ลบา้ นเรอื น

หู

หาง จนิ ตะ เปลยี่ นจาก
คนั ไถ หมายถงึ ทศิ เดมิ ไป
เล็กน้อย
คดิ

ความ กวา้ งขวาง, มากเกนิ ไป
เป็ นไป , พสิ ดาร

รปู , เวทนา
สัญญา,
สังขาร,
วญิ ญาณ

อา่ นวา่ พะ-ลี หมายถงึ การ
บวงสรวง, การบชู า

ยง่ิ , เกนิ ,
มาก

เกลอ่ื นกลาด,
มากหลาย
ลน้ แผเ่ ลย
ออกมา

แกว้ ๗ ประการ ของพระมหาจกั รพรรดิ แตใ่ นทน่ี ี้
หมายถงึ (ทอง) (เงนิ ) (มุกดา)
(ทบั ทมิ ) (แกว้ สีไม้ไผ)่ (เพชร)
(โกเมน)

หยดุ ชะงั
ก

ผทู้ ม่ี ี ภเู ข
ความรู้ า
ป่ า

ทารา้ ย,
เบยี ดเบี

ยน

ชนชาติ
พมา่





ตนเอง
เย็น, รม่ ,
ชนื้