นิราศนรินทร์ โคลงบทที่118

นิราศนรินทร์

คำประพันธ์

ถึงตระนาวตระหน่ำซ้ำ / สงสาร อรเอย
จรศึกโศกมานาน / เนิ่นช้า
เดินดงท่งทางละหาน / หิมเวศ
สารสั่งทุกหย่อมหญ้า / ย่านน้ำลานาง

ถอดคำประพันธ์

เมื่อกวีเดินมาถึงตระนาวศรียิ่งทวีความสงสารนาง

เพราะพี่ต้องจากนางไปทำศึกเป็นเวลานานเหลือ

เกินขณะเดินทาง ป่าดงท้องทุ่งผืนป่ากวีฝากหญ้าทุก

หย่อมผ่านห้วงน้ำกวีฝากย่านน้ำทุกย่านช่วยลานาง


แทนพี่ด้วย

คำยาก

ตระหน่ำ = กระหน่ำ, ซ้ำเติม
หิมเวศ = ป่า
สาร = เรื่องราว
ละหาน = ธารน้ำ
โศก = ความทุกข์