ถอดคำประพันธ์ บทละครพูดคำฉันท์เรื่องมัทนะพาธา องก์ที่ ๑

๑

ถอดคำประพนั ธ์ บทละครพูดคำฉนั ท์เรอื่ งมทั นะพำธำ องก์ที่ ๑
(จำกบทประพนั ธ์ในหนงั สือเรยี นวรรณคดวี จิ กั ษ์ หน้ำ ๗๙ – ๘๙)

(หน้ำ ๗๙)
(มำยำวนิ ประนมมือและน่งั บรกิ รรม, พณิ พำทย์ทำเพลงตระสนั นิบำต ทุกๆ
คนตง้ั ตำคอยมองดู พอถงึ รวั ทำ้ ยตระ มทั นำเดนิ ออกมำ, ตำจอ้ งเป๋ ง ไมแ่ ลดใู คร
และกริ ยิ ำอำกำรเป็ นอยำ่ งคนทยี่ งั หลบั อยู่, และพูดหรือแสดงกริ ยิ ำอยำ่ งคนทฝี่ นั . สุ
เทษณ์ลุกจำกบนั ลงั ก์ลงมำตอ้ นรบั ดว้ ยควำมยนิ ดี, แตค่ รน้ั เห็นมทั นำจงั งงั อยู่ ไมย่ ม้ิ
แยม้ ก็ชะงกั , แลว้ หนั ไปพูดกบั มำยำวนิ .)
สุเทษณ์ : ทำไมนำงมำแลว้ ถงึ ยงั ไมย่ อมพดู จำกบั ขำ้ ?
มำยำวนิ : เพรำะวำ่ นำงยงั ตกอยใู่ นมนต์สะกดของขำ้ แตว่ ำ่ ขำ้ จะแกม้ นต์เดยี๋ วนี้
(พดู ส่งั มทั นำ)
มำยำวนิ : นำงมทั นำสดุ สวย ถำ้ หำกวำ่ ทำ่ นสุเทษณ์ถำมอะไรเจำ้ เจำ้ จงตอบถอ้ ยดว้ ย
คำทอี่ อ่ นหวำน
น่ำพงึ พอใจ ไมว่ ำ่ เจำ้ จะเขำ้ ใจหรอื ไมก่ ็ตำม ก็จงตอบโดยเร็วพลนั
มทั นำ : ขำ้ เขำ้ ใจแลว้ ถำ้ หำกองค์สุเทษณ์นน้ั ตรสั ถำมอะไรหมอ่ มฉนั ก็จะตอบ
ในทนั ที
สุเทษณ์ : มทั นำคนงำม พนี่ น้ั หลงรกั เจำ้ มำนำนแลว้ เจำ้ บอกพีม่ ำหน่อยเถดิ วำ่ เจำ้ ก็
รกั พเี่ ชน่ กนั
มทั นำ : หมอ่ มฉนั จะรกั หรือไมร่ กั ทำ่ น ก็ไมส่ ำมำรถขดั ควำมเห็นทำ่ นได้

(หน้ำ ๘๐)
สุเทษณ์ : มทั นำ ทีเ่ จำ้ พดู มำน่นั จรงิ เหรอ ตอบขำ้ มำ?
มทั นำ : หมอ่ มฉนั จะขอตอบทำ่ นวำ่ หมอ่ มฉนั จะพดู แตส่ ง่ิ ทที่ ำ่ นตอ้ งกำร
สุเทษณ์ : จะรกั หรือไมร่ กั ทำไมน้องจงึ ไมบ่ อกสง่ิ ทคี่ ดิ แกข่ ำ้ เลำ่ ?
มทั นำ : จะรกั หรอื ไมร่ กั ก็แลว้ แตท่ ำ่ น ทำ่ นตอ้ งกำรอยำ่ งไร?
สุเทษณ์ : ขำ้ รกั เจำ้ และหวงั วำ่ เจำ้ จะไมท่ อดทง้ิ ควำมรกั ของขำ้ ไป
มทั นำ : ตอนน้ีทรงรกั หมอ่ มฉนั อยู่ ทรงจะทง้ิ ขำ้ ไดอ้ ยำ่ งไร?
สุเทษณ์ : ควำมรกั ของพนี่ น้ั จะน่ำละเหีย่ ใจหำกไมไ่ ดใ้ กลช้ ดิ องิ แอบเจำ้

๒

มทั นำ : ควำมรกั ของทำ่ นนน้ั จะหำยควำมน่ำละเหีย่ ใจเพียงเพรำะไดอ้ งิ แอบแนบชดิ
อยำ่ งนน้ั หรือ?

สุเทษณ์ :โอ้ มทั นำทำไมเจำ้ จงึ ไมต่ อบในสงิ่ ทขี่ ำ้ ถำม?

มทั นำ : โอ้ ทำ่ นเทวดำ มทั นำตอบในสง่ิ ทที่ ำ่ นไดถ้ ำมมำแลว้ !

สเุ ทษณ์ : เสยี แรงทขี่ ำ้ รกั ใครเ่ จำ้ แตเ่ จำ้ กลบั ไมร่ กั ขำ้ ตอบ

มทั นำ : เพรำะหมอ่ มฉนั จะไมร่ กั ทำ่ นตอบอยำ่ งนี้ หำกทำ่ นจะรกั หมอ่ มฉนั ตอ่ ก็จะ
เสยี แรงเปลำ่

สุเทษณ์ : โอ้ แมส่ ำวรูปงำม เจำ้ ไมค่ วรจะใจแข็งกบั ขำ้ ขนำดนี้

มทั นำ : โอ้ ถงึ จะมีรูปงำมแตห่ มอ่ มฉนั ก็บอบบำง เพรำะฉะนน้ั ใจหมอ่ มฉนั จงึ ตอ้ ง
แข็งแรง

(สุเทษณ์จอ้ งดนู ำง, แตน่ ำงยงั คงตำลอยไมส่ บตำอยู,่ สุเทษณ์สงสยั , จงึ ลองพดู ไป
อีก.)

สเุ ทษณ์ : ถำ้ หำกขำ้ จะกอดและจบู เจำ้ เจำ้ จะวำ่ อยำ่ งไร?

มทั นำ : หมอ่ มฉนั จะขดั ก็ไมไ่ ด้ ทำตำมแตใ่ จทำ่ นตอ้ งกำรเถดิ

สเุ ทษณ์ : แตเ่ จำ้ จะเตม็ ใจหรือ ถำ้ ขำ้ นน้ั จะกอดและจะจบู เจำ้ ?

มทั นำ : จะเตม็ ใจหรือไมก่ ็ตำม แตห่ มอ่ มฉนั จะไมท่ ำใหห้ น้ำทีข่ องหมอ่ มฉนั ขำด
ตกบกพรอ่ ง

(สุเทษณ์ไมพ่ อใจในคำตอบของนำง, จงึ หนั ไปพูดกบั มำยำวนิ )

สเุ ทษณ์ : มำยำวนิ ! ทำไมนำงจงึ เป็ นอยำ่ งน้ี? นำงเหมือนคนทกี่ ำลงั ละเมอ ไม่
เหมือนคนทีม่ ีชีวติ จติ ใจขำ้ ถำมอะไรไป หลอ่ นก็ยอ้ นเรำเหมือนดงั คำถำมทถี่ ำมไป
เหมือนตอ้ งกำรจะยียวนกวนใจขำ้ มนั ก็เหมอื นกบั ขำ้ พูดอยกู่ บั หุน่ ยนต์!

(หน้ำ ๘๑)

มำยำวนิ : ทำ่ นสุเทษณ์ ทนี่ ำงเป็ นอยำ่ งน้ีเพรำะฤทธมิ์ นต์ ซง่ึ บงั คบั ใหต้ อบเรอื่ งรำว
ไดแ้ ต่ บงั คบั จติ ใจคนใหช้ อบนน้ั หำทำไดไ้ ม่ แตถ่ ำ้ หำกวำ่ ทำ่ นตอ้ งกำรใหน้ ำงคอย
รบั ใชท้ ำ่ น ขำ้ อำจผกู ใจนำงไวด้ ว้ ยเวทมนต์ ไมใ่ หน้ ำงขดั ทำ่ นได้ บงั คบั ใหน้ ำงยอม
เป็ นขำ้ รบั ใชท้ ำ่ น

สเุ ทษณ์ : แต่ ขำ้ ไมอ่ ยำกไดน้ ำงโดยวธิ ีนน้ั เสียแรงทีข่ ำ้ อตุ สำ่ ห์รกั นำง อยำกใหน้ ำง
รกั ขำ้ ตอบ ผกู ใจดว้ ยเวทมนต์ แลว้ ตำมใจขำ้ ฝ่ ำยเดยี วไมด่ ี ขำ้ อยำกจะใหน้ ำงรกั ขำ้
จรงิ ฉะนน้ั ทำ่ นครูจงรีบคลำยมนต์โดยเร็วเถดิ หำกขำ้ โชคดี คงไดส้ มใจ

๓

มำยำวนิ : น้อมรบั ประสงค์
(มำยำวนิ ประนมมือแลว้ รำ่ ยมนต์ตอ่ ไปนี้)
มำยำวนิ : อนั เวททผี่ กู จติ นำงอยูน่ น้ั บดั น้ีจงคลำยฤทธจิ์ ำกจติ ใจ คลำยอยำ่ ชำ้ จง
หำย

(พณิ พำทย์ทำเพลงรวั มำยำวนิ ยกมอื ไหว้ แลว้ เสกเป่ ำไปทำงนำงมทั นำ ฝ่ ำยมทั นำ
คอ่ ยๆรสู้ กึ ตวั เอำมอื ลูบตำเหมือนคนตนื่ นอน และพอจบรวั ก็ไดส้ ตบิ รบิ ูรณ์ บดั น้ี
นำงเหลยี วไปเห็น สุเทษณ์ก็ตกใจ ตง้ั ทำ่ เหมือนจะหนีไป แตส่ เุ ทษณ์ขวำงทำงไว)้

(หน้ำ ๘๒)

สเุ ทษณ์ : อำ้ มทั นำโฉมงำม สวำ่ งไสวดงั สำยฟ้ ำในทอ้ งฟ้ ำ ไหนๆเจำ้ มำแลว้ จะรอ้ น
รนหนีไปไหน?

มทั นำ : ทำ่ นสเุ ทษณ์ หมอ่ มฉนั มำทีน่ ี้ไดอ้ ยำ่ งไร ไมท่ รำบซกั นิด จำไดว้ ำ่ ขำ้ อยใู่ น
สวนดอกไม้ และชืน่ ชมอยู่ แตอ่ ยดู่ ๆี ก็เกดิ รอ้ นในใจ รำวกบั วำ่ โดนไฟเผำ รอ้ นจน
ไมส่ ำมำรถทนได้ แลว้ ก็สนิ้ สตลิ ง หมอ่ มฉนั มำทนี่ ี่ไดอ้ ยำ่ งไร หรือวำ่ ใครอมุ้ หมอ่ ม
ฉนั มำ ขอทำ่ นจงเมตตำและอภยั ทหี่ มอ่ มฉนั บุกรกุ ถงึ ลำนใน

สุเทษณ์ : ขำ้ จะบอกใหเ้ จำ้ ทรำบ ขำ้ นน้ั ใช้มำยำวนิ ใหเ้ ชญิ เจำ้ มำทนี่ ีด่ ว้ ยเวทมนต์

มทั นำ : เหตใุ ดทำ่ นจงึ ทำเชน่ นน้ั ใหห้ มอ่ มฉนั ตอ้ งอำยแกช่ ำวฟ้ ำชำวสวรรค์
ทง้ั หลำย โอท้ ำ่ นทรงโปรดอภยั

สเุ ทษณ์ :โอย้ อดรกั อยำ่ รอ้ งไหไ้ ปเลย ใบหน้ำเจำ้ จะหมน่ หมอง ขำ้ นี้รกั เจำ้ และจะ
เฝ้ ำดแู ลเจำ้ ไมใ่ หร้ ะคำย ขำ้ รกั คนสวย ไมค่ วรใหล้ ะอำย อนั หญงิ กบั ชำยก็ควรจะ
รว่ มรกั กนั เจำ้ นน้ั รูปงำม ก็ไมค่ วรจะขำดรกั พระพรหมทำ่ นสรำ้ ง ไวเ้ พือ่ ใหผ้ ูกพนั
ขำ้ สิ บญุ แลว้ ทไี่ ดเ้ จอกบั นำงงำม

(หน้ำ ๘๓)

และไดร้ กั และจะทะนุถนอม ขอเจำ้ จงยนิ ยอม รบั รกั ขำ้ หำกเจำ้ ไมข่ ดั ขอ้ ง เรำก็จะ
รกั กนั ยำวนำนไมจ่ ืดจำง และเจำ้ ก็จะชว่ ยดบั ทกุ ขใ์ หข้ ำ้ ขำ้ รกั เจำ้ ถำ้ ไดส้ มใจ คงมี
ควำมสุขมำก แตถ่ ำ้ ไมม่ ชี ีวติ อยกู่ ็เหมือนตำย เพรำะคงมวิ ำยทุกข์และชำ้ ใจ ฟงั ขำ้
เถดิ มทั นำและตอบขำ้ ใหข้ ำ้ ไดเ้ ป็ นสุข

(มทั นำรอ้ งไห้ พณิ พำทย์ทำเพลงโอด สเุ ทษณ์ปลอบ)

มทั นำ : ฟงั ถอ้ ยคำออ้ นวอนของทำ่ น ถำ้ หมอ่ มฉนั เออออ ตำมน้ำไปกบั ทำ่ นดว้ ย ก็
จะเป็ นกำรโกหก หลอกลวง เพรำะ ไมต่ รงกบั ควำมจรงิ อนั ชำยใดประกำศบอกรกั
แดห่ ญงิ ถำ้ ฝ่ ำยหญงิ ชอบก็จะรบั รกั แตถ่ ำ้ หำกไม่ ก็จะเป็ นกำรหลอกลวง ถำ้ หำกรบั
รกั คนรกั ก็จะหลงดใี จไป สำหรบั ตวั หมอ่ มฉนั นี้ไมค่ ดิ ทจี่ ะโกหกใคร หวงั มงุ่ ใน

๔

ธรรมะ อนั วำ่ ทำ่ นจะเมตตำกรุณำหมอ่ มฉนั หมอ่ มฉนั ก็ควรจะดใี จ และหมอ่ มฉนั ก็
ขออภยั ในสงิ่ ทขี่ ำ้ ไดล้ ว่ งเกนิ ทำ่ น ถำ้ ทำ่ นทรงโกรธ หมอ่ มฉนั ก็ขอกม้ ลงกรำบทำ่ น

(หน้ำ ๘๔)

สุเทษณ์ : ทเี่ จำ้ ไมย่ อมรบั รกั ขำ้ เพรำะเจำ้ มีคนรกั แลว้ หรือ

มทั นำ : หมอ่ มฉนั ไมม่ ชี ำยใด ขำ้ เป็ นโสด ไมม่ ใี จใฝ่ ในเรอื่ งรกั

สุเทษณ์ : เชน่ นน้ั เจำ้ ก็จงฟงั ขำ้ กลำ่ ว เจำ้ ช่ำงงำมยงิ่ นกั ก็มสิ มควรทจี่ ะใจดำ

มทั นำ : หมอ่ มฉนั ฟงั ทุกคำทที่ ำ่ นพดู ก็รสู้ ำนึก แตจ่ ำเป็ นทีจ่ ะตอ้ งกลำ่ วซำ้
เหมือนกบั ทพี่ ูดไป

สเุ ทษณ์ : ทเี่ จำ้ ไมย่ อมรบั รกั ขำ้ ?เป็ นเพรำะขำ้ นีไ่ มด่ ตี รงไหนหรอื ?

มทั นำ : ทำ่ นผวู้ เิ ศษ ทำ่ นจะไมด่ ไี ดอ้ ยำ่ งไร หมอ่ มฉนั สไิ มด่ ี เพรำะมไิ ดต้ อบรกั ทำ่ น

(หน้ำ ๘๕)

สุเทษณ์ : ยงิ่ ฟงั เจำ้ ขำ้ ยงิ่ ขดั ใจ ควำมทกุ ข์มีทว่ มทน้ คนสวย พีจ่ วนจะบำ้ อยู่แลว้

มทั นำ : โอ้ ชำ่ งสลดใจยงิ่ นกั คำพดู ทที่ ำ่ นตอ้ งกำรในตวั หมอ่ มฉนั ถำ้ ตอบสนองทำ่ น
หมอ่ มฉนั ก็จะผดิ สญั ญำ ขอใหท้ ำ่ นมีควำมสุข ควำมยนิ ดี ขำ้ ขอทูลลำ

(มทั นำกรำบแลว้ ตง้ั ทำ่ จะไป แตส่ เุ ทษณ์จบั ขอ้ มอื ไวด้ ว้ ยกริ ยิ ำทอี่ อกจะโกรธ)

สเุ ทษณ์ : ชำ้ กอ่ น เจำ้ จะไปไหน

มทั นำ : หมอ่ มฉนั อยไู่ ป ก็มแี ตจ่ ะใหท้ ำ่ นรำคำญ

สุเทษณ์ : ใครบอกเจำ้ วำ่ ขำ้ นี้รำคำญ

มทั นำ : หมอ่ มฉนั สงั เกตเห็นเอง

สุเทษณ์ : เจำ้ มำลอ้ เลน่ อยำ่ งน้ี เห็นขำ้ เป็ นคนโงห่ รอื บำ้ รไึ ง

มทั นำ : หมอ่ มฉนั เคำรพและทูลอยำ่ งจรงิ ใจ ก็ไมเ่ คยเชือ่ เลย กลบั พดู ชกั ชวนชมเชย
ใหข้ ำ้ รกั ตอบ ทำ่ นทรงเป็ นเทวดำทยี่ ง่ิ ใหญ่ เกยี รตยิ ศเกรยี งไกร มีสำวนำงใน
มำกมำยในพมิ ำน จะโปรดปรำนหมอ่ มฉนั สกั กวี่ นั เมอื่ ทรงเบือ่ หมอ่ มฉนั มติ อ้ ง
โศกเศรำ้ คอยมองหำแตท่ ำ่ นหรือ ขำ้ นี้นบั ถอื คำๆหน่ึงคอื แมไ้ มร่ กั ใครจงิ ตวั ขำ้ นี้ แม้
ไมร่ กั จรงิ ถงึ แมเ้ ป็ นชำยใด ก็จะมยิ นิ ยอม ขอทำ่ นโปรดทรงเขำ้ ใจ หมอ่ มฉนั ขอทลู
ลำ

๕

(หน้ำ ๘๖)

สเุ ทษณ์ : (ตวำด) แหม มทั นำ เจำ้ นี่ชำ่ งเจำ้ เลห่ ์นกั แตล่ ะคำทีพ่ ูดออกมำ มีแตค่ ำไม่
ดี ชำ่ งเป็ นคำพูดทตี่ ลบตะแลง เมอื่ ขำ้ ถำม เจำ้ ก็ไมต่ อบ และไมเ่ ต็มใจฟงั ถำ้ ใหเ้ จำ้
ไดห้ วั ใจไป เจำ้ ก็จะไมร่ บั รกั ขำ้ จงึ จะใหเ้ จำ้ ไปจำกสวรรค์ เพรำะถำ้ หำกเจำ้ ไปชอบ
คนอืน่ เขำ้ ขำ้ ก็คงจะทุรนทุรำย โศกเศรำ้ ไมอ่ ยำกจะไดย้ นิ ไดเ้ ห็นอีก เพรำะฉะนน้ั
จะใหเ้ จำ้ ไปจตุ ทิ โี่ ลกมนุษย์ เจำ้ ตอ้ งกำรจะเกดิ รูปใดละ่ เป็ นสตั ว์2เทำ้ หรือสตั ว์4เทำ้
หรอื จะเป็ นอยำ่ งอืน่ เลอื กตำมใจเจำ้ เถอะ แลว้ ขำ้ จะสำปใหเ้ จำ้ เป็ นเชน่ นน้ั จนกวำ่
เจำ้ จะสำนึกในควำมผดิ ของตนเอง และออ้ นวอนขำ้ เมอื่ นน้ั ขำ้ จะใหเ้ จำ้ กลบั สวรรค์
ดงั เดมิ แลว้ ตกลงเจำ้ จะเป็ นอะไรละ่

(หน้ำ ๘๗)

มทั นำ : หมอ่ มฉนั เป็ นแตเ่ พียงนำงมทั นำ ไมค่ ดิ จะอวดดี ตวั ขำ้ นน้ั โชคไมด่ ที ไี่ มไ่ ด้
รบั ใชท้ ำ่ น ในควำมเมตตำของทำ่ น นน้ั หมอ่ มฉนั จะรบั ใชแ้ ละตอบแทน
ทำ่ น แลว้ ทีท่ ำ่ นใหเ้ ลือก หมอ่ มฉนั ขอเป็ นดอกไม้ ทีส่ วยงำม พนั ธ์ุไมน้ น้ั แลว้ แต่
ทำ่ นจะทรงเห็นชอบ ขอใหม้ เี พียงแต่ ขอใหม้ กี ลน่ิ ทรี่ ืน่ รมหอม ดว้ ยกลนิ่ ของหมอ่ ม
ฉนั นน้ั จะไดถ้ วำยทำ่ นไปบูชำ หมอ่ มฉนั ขอเพยี งแตใ่ หไ้ ดท้ ำประโยชน์แกท่ ำ่ น
เทำ่ นน้ั

สุเทษณ์ : ทเี่ จำ้ ขอมำนน้ั ขำ้ จะใหเ้ ป็ นตำมนน้ั ทำ่ นมำยำวนิ นำงมทั นำ นำงตอ้ งกำร
ทจี่ ะเป็ นดอกไม้ มดี อกไมใ้ ดทมี่ ีสสี วยงำมและกลน่ิ หอมไหมทำ่ น? แตต่ อ้ งมหี นำม
ไว้ ป้ องกนั ไมใ่ หพ้ วกสตั ว์เดรจั ฉำนทำลำย

มำยำวนิ : ดอกไมท้ สี่ วยงำมดงั ทีพ่ ระองค์ถำมมำนน้ั มใี นสวนนนั ทะโน ที่ มเหสี
พระอนิ ทร์ ทรงโปรด เห็นมีแตใ่ นสวรรค์ ในแดนมนุษย์นน้ั ยงั ไมม่ ี

สุเทษณ์ : ไมน้ ้ีชือ่ อะไร เจำ้ จงบอกเรำมำ

(หน้ำ ๘๘)

มำยำวนิ : ไมน้ ้ีชือ่ ผะกำกพุ ชะกะ สแี ดงเหมือนผหู้ ญงิ ยำมอำย มขี นำดใหญแ่ ละมี
กลนิ่ หอมสง่ กลนิ่ ไปไกล รวมทง้ั มหี นำมมำกมำยเหมอื นมีเขม็ อยู่ ผง้ึ บนิ อยขู่ วกั ไขว่
รสชำตหิ วำน กนิ แลว้ อรอ่ ย รสหวำน ระงบั ควำมโกรธ และมีสรรพคณุ หลำยอยำ่ ง
ดว้ ย

สเุ ทษณ์ : ดลี ะ่ จะใหน้ ำงมทั นำ เป็ นดอกไมน้ ้ี เจำ้ จะวำ่ ไง

มทั นำ : หมอ่ มฉนั พอใจดอกไมท้ ที่ ำ่ นกลำ่ วมำ ขอพระคณุ อยำ่ งยง่ิ ทที่ รงเมตตำขำ้

สุเทษณ์ : ดว้ ยอำนำจทขี่ ำ้ มี จงสำปใหน้ ำงมทั นำ ไปเกดิ ใหม่ จำกแดนสวรรค์สแู่ ดน
มนุษย์ เป็ นดอกไมท้ ชี่ ือ่ กพุ ชะกะ ใหเ้ ป็ นเชน่ นน้ั จนกวำ่ จะรสู้ กึ หนกั ใจ และเมอื่ ถงึ
วนั เพ็ญ ใหเ้ จำ้ เป็ นมนุษย์ไดเ้ พยี ง ๑ คืน ๑ วนั

๖

(หน้ำ ๘๙)
แต่ ถำ้ เจำ้ รกั กบั ผชู้ ำยเมอื่ ไหร่ เจำ้ จะไมก่ ลบั มำเป็ นดอกไมอ้ ีก แตถ่ ำ้ เจำ้ มคี วำมรกั
แลว้ เป็ นทกุ ข์ ก็จงอดทนตอ่ ไป ออ้ นวอนขำ้ แลว้ ขำ้ จะใหอ้ ภยั

นำงมทั นำจง ไปเกดิ เป็ นกหุ ลำบงำม ทีป่ ่ ำหมิ ะวนั ขำ้ ขอสำปไว!้ !!
(พณิ พำทย์ทำเพลงคกุ พำทย์ สุเทษณ์แผลงฤทธฟิ์ ้ ำแลบแวบวำบตลอดเพลง พอถงึ รวั
ทำ้ ย
มทั นำรอ้ งกรด๊ี และลม้ ลงกบั พืน้ )

(ปิ ดมำ่ น) 