งานนำเสนอ3

กระตา่ ยตวั หนงึ่ กาลงั หัวเราะอย่างสนกุ สนานเมอ่ื เหน็ ว่าเตา่
คลานได้ช้าต้วมเตี้ยม

“ข้าจะชนะการแข่งขัน แม้วา่ เจา้ จะว่งิ ได้
เรว็ กวา่ ขา้ ก็ตาม”

เต่ากล่าวกับกระต่าย



แลว้ กระต่ายก็ตอบว่า

“ข้าร…ู้ เจ้าดีแตพ่ ดู ทาไมเราไมม่ าแข่งขนั กนั ละ่ ?
แลว้ เราจะไดร้ ้วู า่ ใครเร็วกว่ากนั ”

เจ้าเตา่ ถาม…

“ใครจะเปน็ ผูต้ ัดสินและเปน็ ผูใ้ หร้ างวลั
แกค่ นชนะละ่ ?”

เจ้ากระตา่ ยตอบ…

“เจา้ สุนัขจ้งิ จอกมคี วามยุตธิ รรมและฉลาด
ขอให้เขาเปน็ ผ้ตู ดั สนิ ให้เถอะ”



เมือ่ เจ้าจ้ิงจอกบอกเริ่ม เจา้ กระตา่ ยและเต่าก็พากนั ว่ิง

เจา้ กระต่ายว่งิ หา่ งจากเจา้ เตา่ ไปไกลแลว้
แต่เจา้ เต่ายังคงเดนิ หน้าต่อไปโดยไม่ยอมแพ้ทจ่ี ะเอาชนะเจ้ากระต่าย
เจ้ากระต่ายนนั้ มนั่ ใจวา่ ปลอดภยั และประมาทในการแข่งขัน
พอเขาเจอตน้ ไม้ใหญ่อย่รู ะหวา่ งทาง เขาเลยนอนลงใต้ตน้ ไม้เพอ่ื พักผอ่ น



ในขณะเดยี วกนั เม่อื เจ้ากระตา่ ยตนื่ ข้นึ มา

“โอ้ ข้าเผลอหลับไปสักพกั หรอื น่ี ดลี ะ่
ขา้ รวู้ ่าเจา้ เตา่ น่าจะยงั อยขู่ า้ งหลังเป็นแน่”



หลงั จากเจ้ากระตา่ ยไดห้ าวออกมาและยดื เส้นยืดสาย
เขาก็เร่มิ ตน้ วิง่ ไปยงั จดุ เส้นชยั อกี ครั้ง

กระตา่ ย
“โอเค ใกลถ้ งึ เส้นชยั แล้ว…”

กระต่าย
“โอ้ไมน่ ะ! ไมไ่ ดล้ อ้ เล่นใช่ไหม!”



เจ้ากระต่ายเช่อื วา่ เขาชนะการแขง่ ขันนี้…
แต่เจ้าเต่ากไ็ ดไ้ ปถึงเสน้ ชัยเรียบร้อยแลว้

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

คติสอนใจ เรอ่ื ง กระตา่ ยกับเต่า
แมว้ ่าคนๆหนง่ึ จะมีความสามารถ แต่หากไม่มคี วาม
กระตือรอื รน้ กอ็ าจเป็นผลเสยี ตอ่ ตนเองได้ ในทาง
กลับกนั แม้คนๆหนงึ่ จะไมม่ คี วามสามารถ แต่ความ
จริงจงั และความอดทนอาจเอาชนะคนเก่งได้

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx







กาลครั้งหนง่ึ มชี ายคนหน่งึ กาลังตดั ต้นไม้รมิ แม่น้า
วนั หนึ่งเขาบังเอิญทาขวานหลน่ ลงไปในแม่นา้

เขารา่ ไหก้ บั การสูญเสยี ไมร่ จู้ ะทาอยา่ งไรดี เพราะถา้ ไมม่ ี
ขวานเขาก็เลีย้ งตวั เองไม่ได้

ทันใดน้ันก็มีเทพารักษ์ปรากฏตวั ขึ้นจากน้า และแสดง
ขวานทองคาเงางามให้เขาดู



เทพารักษ์ ถาม

“นี่คอื ขวานของคุณใช่ไหม”

ชายคนนั้นตอบวา่

“ไม่…ไมใ่ ช่ของฉนั มนั ดเี กินไป”



จากน้นั เทพารกั ษก์ ย็ ื่นขวานเงนิ ใหเ้ ขาดูและถามวา่
เทพารักษ์

“หรือวา่ ขวานเงินนี้”
ชายคนนั้นตอบวา่

เทพารกั ษ์ “ไม่ ของฉันไม่สวยขนาดนนั้ ”

“อนั นใ้ี ชไ่ หม”



เทพารักษ์ถาม พร้อมแสดงขวานทีส่ กปรก
และทรุดโทรม



เขากล่าว “ใช่ อนั น้ี ฉันดใี จมาก
เทพารักษ์ ท่คี ุณหามันมาให้ฉัน”

“คณุ เป็นคนซอ่ื สตั ย”์



เทพารักษป์ ระทับใจในความซื่อสัตย์ของเขามาก
จึงมอบทัง้ ขวานทองคาและเงินใหเ้ ขา



เมือ่ ชายคนน้ีกลับบ้าน จึงเลา่ เรือ่ งนใี้ หเ้ พ่อื นฟังดว้ ยท่าทางดีใจ
มาก เพ่อื นของเขาก็อิจฉามาก

เพอ่ื นของเขากพ็ ูดกับตวั เองวา่
เพื่อน

“ฉันอาจจะไดข้ วานทองคามา
เหมอื นกนั กไ็ ด้”



เพือ่ นของเขาเดินตรงไปที่แม่นา้ กับขวานสกปรกของตวั เอง
เมือ่ เขามาถึงที่นนั่ เขาโยนขวานของเขาลงในน้า



เขาทาอย่างนน้ั โดยตงั้ ใจและแกลง้ รอ้ งไห้

เทพารักษป์ รากฏตัวขึน้ จากนา้ อกี ครงั้ และแสดงให้เขาเหน็
ขวานทองคาเงางาม



เทพารกั ษถ์ าม
เทพารักษ์

“นี่คือขวานของคุณเหรอ”

เขาตอบวา่
เพือ่ น

“ใช่ ขวานทองคาน่นั เปน็ ของฉัน ฉัน
บังเอิญทาหล่นลงไปในน้า”



เทพารักษ์เหลอื บมองชายคนน้ันด้วยความขุ่นเคืองและ
ตะโกนวา่

“คุณเป็นคนโกหกท่ีโลภมาก!”



เทพารกั ษจ์ งึ กลบั ลงไปในน้า

ชายผู้ซง่ึ เปน็ “คนโกหกจอมโลภ” ทไี่ ด้ทาขวานหายไปดว้ ย
ตนเอง ไดแ้ ตโ่ อดครวญอย่รู มิ น้า

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

คติสอนใจ เรื่อง เทพารกั ษ์กบั คนตดั ไม้
พระเจ้าจะดตี ่อคุณ ถ้าคุณเปน็ คนซ่ือสตั ย์ แตพ่ ระองค์จะ
ลงโทษคณุ ถา้ คณุ เปน็ คนโกหก หากคณุ เปน็ คนโลภและ
โกหก คุณจะสญู เสียสิ่งทค่ี ุณมีไป

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx