Muaji i letersise

Kujdes me Fjalën Kur fjala nxiret nga buzët jashtë
Si dallëndyshja s’vjen në shtëpi
Kujdes me fjalën, zonjëz me çantë Kujdes me fjalën zonjëz me çantë
Kujdes me fjalën dhe ti zotëri Kujdes me fjalën dhe ti zotëri!
Pushteti i fjalës është i veçantë
Gatuan male dhe kakërdhi. Unë fjalën vetë e shtroj në kartë
Dhe brenda syve se ç’është e di…
Me fjalën rrjedhin përrenj me mjaltë Kujdes me fjalën zonjëz me çantë
Pikojnë çezma me helm të zi Kujdes me fjalën dhe ti zotëri!
Kujdes me fjalën zonjëz me çantë
Kujdes me fjalën dhe ti zotëri!

Nga fjala humbën Judë e Pilatë
Strategë e mbretër me mbretëri
Kujdes me fjalën zonjëz me çantë
Kujdes me fjalën dhe ti zotëri!

Shqiperia

500 vjet pushtuar,
Vec ti ke duruar,
Toka shkaterruar,
Bijt e tu harruar.

O nena Shqiperi,
O i madhi Atdhe,
Ti qe rrite shume heronj
Qe ne gji na mban dhe ne.

Ti ushqeve shume shkrimtar
Shume artist,shume luftetar,
Ne fyt tu hodhen shume armiq,
Por ty syri s’tu drodh hic.

Edhe milje larg te shkoj,
Asnjehere s’do te harroj!
S’do harroj Shqiperine e Arte

Shqiperine e forte dhe kryelarte.

Autore: Stejsi Cela

Fan Noli

Fan Noli është shkrimtar shumë i njohur. Lindi në Ibrik-
Tepe te Adrianopojes,ne nje koloni shqiptare neTurqi. Si
disa fshatra të tjera të asaj krahine të banuar me shqiptarë,
Qyteza kishte ruajtur me kohë gjuhën, doket dhe kostumet
e të parëve. Noli e mbante fisin e vet me prejardhje nga
Qyteza e Kolonjës. I ati, Stiliani, ndonëse trashëgoi një
pronë tokë, nuk u mor me bujqësi, po shërbeu si psalt në
kishën e fshatit. E ëma, Maria, ishte shtëpiake. Familja u
shtua shumë dhe erdhi një kohë që jetesa u bë e vështirë për
të. Sa qe i mitur Noli hoqi sëmundje të rënda, prandaj
shkollën e nisi me vonesë. Filloren dhe të mesmen i bëri
greqisht. Por me shumë ndikoi tek ai krenaria e fshatit
shqiptar për të kaluarën historike dhe dashuria për shkrimin
shqip.Libri i pare qe ka lexuar ne shqip ka qen Dhjata e Re
me perkthim te Kristoforidhit. Që në bankat e shkollës iu
shfaqën karakteri i pavarur dhe fryma e revoltës. Për këtë
shkak nuk iu dha diploma në kohën e duhur, gjë që e
pengoi të emërohej mësues atë vit shkollor.

Në mundsh… në mundsh fitoret që ke korrur t’i flijosh,
Në mundsh të ruash arsyen kur bota humbet si në kumar me një të vetme lojë,
fillin të rrezikosh e prap t’ja fillosh dhe
e fajin ty ta hedh dhe vehtes t’i besosh,
sa herë te ty dyshojnë e s’të perfillin, humbjen kurre të mos e zësh me gojë…
por edhe dyshimet drejt t’i gjykosh…
në i detyrofsh dot muskul, nerv dhe puls e zemër,
në mundsh të rrish në pritje nga pritja të të shërbejnë edhe kur gjithçka duket e kotë,
palodhur, e të qëndrosh kur s’ke asgjë veç vullnetit,
a kur t’urrejnë, urrejtje mos t’ushqesh, që veç një fjalë, “qëndro”, gjithnjë të thotë…
madje ndaj shpifjeve të rrish pa folur,
me thjeshtësi me to pa rënë ndesh… në mundsh të flasësh me maskarenj, por nderin tënd të
ruash
në mundsh t’mendosh por jo gjer në
shkaterrim, a t’ecësh përkrah mbretit pa krenari që të verbon…
t’ëndërrosh por jo si rob ëndërrimesh. nëse armiku apo miku s’të bëjnë dot të vuash
dhe ti t’i trajtosh një lloj e pa dallim, dhe gjithkënd e çmon, por veç aq sa meriton
ngadhnjimin e shpartallimin, burim
mashtrimesh… në mundsh t’i mbushësh ti minutat
që të rënda me veprat që peshojnë
në durofsh dot që thëniet e tua të drejta
në kurthe trutharët, kopukët të t’i kthejnë, dije dhe mos ke asnjë dyshim,
t’i shohësh të thyera gjërat më të shtrenjta se e jotja do jetë bota me gjithë ç’ka brenda
e prap t’i ndërtosh me vegla që nuk vlejnë
dhe BURRE do t’jesh o biri im.

Dritero Agolli

Dritëro Agolli lindi më 13
tetor 1931
në Menkulas të Rrethit te
Devollit afër Korçës dhe u
nda nga jeta më 3 shkurt 2017
në Tiranë.Disa nga veprat e tij
jane:Njeriu me top,Nene
Shqiperi etj.

KUR TE JESH MERZITUR SHUME

Ketu s' do te jem, do jem larguar; Po kur te jesh merzitur shume.
Ne toke i tretur si te tjeret, Ne raft te librave kerkome,
Ne kafenene e preferuar Atje do te jem i fshehur une,
Nuk do me shohin kamarieret. Ne ndonje varg a ndonje shkronje

Dhe neper udhet ku kam ecur, Mjafton qe librin pak ta heqesh
S'do ndihet kolla ime e thate, Dhe une do zbres, do vij pas teje;
Mbi varrin tim do te rrije i heshtur Ti si dikur me mall do qeshesh,
Nje qiparis si murg i ngrate. Si nje blerim pas nje rrekeje.

Ti do trishtohesh atehere,
Se s'do me kesh ne dhome gjalle,
Dhe, kur ne xham te fryje ere,
Do qash me eren dalengadale.

Naim Frashëri

Naim bej Frashëri i njohur më
së shumti si Naim
Frashëri (Frashër, 25
maj 1846 - Stamboll, 20
tetor 1900) ka
qenë poet dhe shkrimtar shqipta
r, një nga përfaqësuesit më të
shquar të Rilindjes
Kombëtare dhe figura qendrore
e letërsisë së Rilindjes. Për së
gjalli u pagëzua "apostull i
shqiptarizmës" dhe "bilbil i
gjuhës shqipe".

Skënderbeu Njerin’ e kalin e çante, Sa mbretër e prensë qenë
Të dy më katër i ndante!
Kush nuk e di Skënderbenë, Njohnë të madh Skënderbenë,
që nderojti Mirësin’ e trimërinë,
mëmëdhenë?... Me mendjen e urtësinë Zun’ udhën e urtësisë,
Dhe sot nga armët e tija T’ati Zoti njeri kurrë Ishin larg marrëzisë...
Kullon fjeshtë trimërija! S’e ka pasur nonjë burrë. Madhëritë nuk i donin,
E di njerëzi e tërë Vet’ aty burr’ e trim ishte,
Atë Zot ç’punë ka bërë: Edhe shokëtë që kishte: Po kishin vëllazërinë,
‘Kur hiq Skënderbeu
Shpatë Si Tanushi me Uranë, S’e qasninë djallëzinë,
Trimave u jepte datë! E Mojsiu me Hamzanë Pa lan’ emërë për jetë.
Burra të veshur në hekur, Zotërinjtë e vërtetë...
Dhe luftëtarë të pjekur, Si Maneshi e Muzaka, S’kishin ata thash`e theme
Q’ishin në luftë kaluar Të këqija e të rreme,
Përmbi kuaj’ të harbuar, Që hidheshin posi flaka,
Kur hiq me kordhët të prehtë Donin gjithë mëmëdhenë
Q’ishte si pendëz’ elehtë, E si Lekë Dukagjini, Dhe kombin e Skënderbenë
Porsi pjepërin e priste,
Në vdekje pa ndjer i klliste, Si Perlati e Mardini
Zenebisha, Araniti.

Gjon-Koka, q’ish si hastriti,
Kont, prens, mbretër e të tjerë,

Burra të vler e të ndjerë,

Qenë trima të vërtetë,
Nuk u bënë rop në jetë,

Opopo, ç’kanë lëftuar,
E ç’punë kanë punuar!

Lasgush Poradeci

Llazar Sotir Gusho i njohur
nën pseudonimin Lasgush Poradeci, lindi
më 27 dhjetor të
vitit 1899 në Pogradec, Shqipëri dhe vdiq
më 12 nëntor të vitit 1987, poet dhe
shkrimtar shqiptar.
Mbas mbarimit të shkollës fillore në
Pogradec, i ati i Lasgushit që ishte patriot
dhe arsimdashës e dërgoi në moshën 9-
vjeçare për të vazhduar studimet në Liceun
Rumun të Manastirit (Bitola). Me filllimin
e Luftës së Parë Botërore Liceu u mbyll
dhe ai u kthye në 1915 në Pogradec duke e
lënë Liceun pambaruar.

Gjeniu I Anijes Mi kulmin e vales malore
Un` heq te shpetoj sa me mund.
Veshtroni si shket siper valash Valim-i anijes se lete
E tundet anija me nge? – Qetohet,ndalohet,mbaron
…Me krisme-e me prush prej sterkalash Njeriu i anijes perjete
Mi te shkrepetiu nje rrufe!… Hepohet…anohet…valon
Ti det, brohori fshehtesire!
Kuptim i potershem, ti det!
…Po heshtje: ndaj vales se nxire
Gjeniu i anijes po flet:
Prej zallit qe sot po largohem,
Fillova mergimin e ri;
Hepohem…anohem…humbohem…
Po sulmin s`e ndal kurrsesi.
Dh`aspak nuk me tremb zhurmeria,
Ndaj turret me hov e vertik
Mi balle-e mi korje te mia
Ndersimi-i tallazit armik.
Perpara kur shoh gjeratore,
Dh`ato me gremisin ne fund-

Dritero Agolli

Dritëro Agolli lindi më 13
tetor 1931
në Menkulas të Rrethit te
Devollit afër Korçës dhe u
nda nga jeta më 3 shkurt 2017
në Tiranë.Disa nga veprat e tij
jane:Njeriu me top,Nene
Shqiperi etj.

Enderr E Prere 2.
mos vdis se kalit i ra ne vrapim nje
1. patkua
mos vdis, se pas shirave aren e mbushi bari, dhe nisi ta ngreje nga dhimbja kemben
ka rene ne ullishte mize e ullirit. e pare;
hardhia duhet sperkatur shpejt me gurkali kerkojme patkonj e s'na jep njeri hua,
dhe ende s'ka dale nga plisi kercelli i misrit s'e gjejme as nallbanin e marre.
ne enderronim te benim nje anije,

kurkush s'e mendonte me c'dru do ta ngrinim, ne enderronim te shkonim ne
kishim ndermend ta ndertonim me dege hardhie hipodrome,
dhe vela ti vinim. ne vende te lumtura ku munden me

bodrumet e saj t'i mbushnim me poce me vere kuaj,

dhe te lundronim ne ishujt e havajes; tani dhe kali calon e s'na ha as barin e

ta pinim veren me vajzat e ishujve ne belvedere, njome;
zezaku te bente fresk me fleten e palmes. 3.
me sy si gota na sheh si te huaj...

mos vdis, se dielli ne oborr e ka shtruar sofren e madhe

dhe presim te vijne vajzat te gjitha,

te gjitha ato qe ti u thoshje "sorkadheve",

kur grisnin fustanet ne driza.

4.

mos vdis ne dhomen e heshtur i shtrire

eshte turp kaq shpejt te rrish e te vdesesh!

ne enderronim nje vdekje me te mire:

duke vdekur, fytyrat tona ti shihnim ne piken e veses.

Jorgo Papingji

Jorgo Papingji është autor këngësh shumë i njohur. Jorgo
Papingji është një nga emrat më përfaqësues të muzikës
shqiptare, qoftë popullore, të përpunuar apo asaj të lehtë,
ku me anë të teksteve të shumta, të shtrira në kohë prej
dyzet e ca vitesh në të gjitha Festivalet e RTSH-së dhe në
audicionet e tjera muzikore për të rritur e fëmijë, ka krijuar
një profil krejt të veçantë poetik e artistik.
Fjalët e teksteve të tij kanë një komunikim të gjerë me
shikuesit e shumtë, në të katër anët e Shqipërisë dhe të
botës shqiptare, kudo ku flitet shqip, ku emri i tij është një
emër i mirënjohur e i nderuar, që iu thotë aq shumë
adhuruesve të këngës, në të gjitha moshat dhe nivelet e
shoqërisë shqiptare.

Ujku

Dy shqiptar te mencur u grinden nje diteMe shqelma me
grushta godit e godit U shane e u rrahen cje ti e c`jam une
Dhe nga vendi ku rrinin te dy u perzuneMe floket perpjete
me thonjte ne fyt njeriu njeriun kerkon qe ta mbytKerkon
ti marre jeten te gjalle t`a hajeKerkon ta vrase naten e
diten ta qaje.Jo kjo eshte jotja jo kjo eshte imjaTe ndahet
edhe trau te ndahet edhe qimja Me syte e perflakur ne
koke I pergjakur kete ma la gjyshja kete ma la plaku .E
kalon aty prane nje ujk I uritur E ndal vrapin ujku u thot I
cuditur.Iu dija te mencur iu dija te zgjuar Edhe kafshet
urtine nga ju e kane mesuarPo ndaluni djema pse ziheni
mosni!Kur rruges kaloja kujtoja se loznit dhe desha t`u
hajaPo tani skam cju dua se ju qenii ujqer me ujqer se
mua.

Mirush Kabashi

Mirush Kabashi lindi më 17 prill
1948 në Shkodër dhe është rritur
në Durrës. Është një aktor
shqiptar. Origjina e tij është nga
Gjakova. Ai është aktor i rreth 100
roleve, në teatër dhe filma. Me
1970 u diplomua për Aktrim në
Institutin e Lartë të Arteve në
Tirane dhe filloi punë në teatrin
“Aleksander Moisiu” të Durrësit.

Monologu i dinjitetit-Mirush Kabashi Me fal? Cfare te beja me thua ti? Aaa, te gjeja nje te
forte, nje te madh, per shembull nje politikan apo
pushtetar edhe te mbrohesha nga ai? Ndersa une per
turp ta perqafonja? Te varesha pas toj dhe si
kacavkerrsja trungut ate ta lepija, e keshtu tu
lartesoja jo me fuqite e mia? (Heh) Jo or tungjatjeta!
Apo te bej sic ben cdo horr, cdo legen, per te medhejte

bejte, te shndrrohesha n’gastor pa turp, po me shprese
se mbase po i qesh nga simpatia nje ministri buza per
marrezite e mia? Jo or tungjatjeta! Te perulem! Te
telendisem! Edhe per nje kothere buke, si bolla te
zvarrisem, e duke shkare te ndoten gjunje e lekure, e
nga perulja shpina te me kerruset dhe te behem mur?!
Jo or mik! Tungjatjeta! Ahh me mire te kendosh, te
enderrosh e te qeshesh i vetmuar, por i lire ! Te

veshtrosh si petrit dhe t’ja thuash me drite te tij, dhe
festen te medhenjte sy, qe taka enda per nje po a per
nje jo luftosh apo te shkase penda. E te punosh pa gajle
per pasuri, per lavdi, mor po sikur me hene te te
ngjisin, te mbeteshe njeri, e te mis shkruash e te mos

thuash gjesend qe zemra s’ta thote, por se dicka ti
thuash vetes plote, kenaqu miku im!

PASHKO VASA

Pashko Vasa (Shkodër, 17 shtator 1825 -
Bejrut, 29 qershor 1892) i njohur gjithashtu
si Vaso Pasha e Vaso Pashë Shkodrani
• Më 1978, me rastin e një qind vjetorit

të Lidhjes së Prizrenit, eshtrat e tij u
atdhesuan dhe tani prehen në varrezat e
dëshmorëve të Shkodrës.

• Nje prej veprave te ttij me e njohur esht :
• Rose e spine. Konstantinopojë, përkthyer

me titullin "Trëndafila dhe gjëmba".

O moj Shqypni, e mjera Shqypni, Vjen Shqiptari i zi ju shtrohet ne voter!
Ju rremben vajz ju rremben moter,
O MOJ SHQYPNI Kush te ka qite me krye n'hi? Qani ju trima bashke me ne,
Se ra Shqypnia me faqe n'dhe,
Ti ke pas qene nje zoje e rande, E si ka met ,as buk ,as hic,
Burrat e dheut ty te thirrshin nane, As zjarm ne voter, as drite, as pishe;
Ke pase shume t'mira e begati, As gjak ne faqe, as nder nder shoke,
Me varza t'bukura e me djelm t'ri, Por asht rrexue e bamun troke!
Gja e vend shume, ara e bashtina, Mblidhniu ju varza, mblidhniu ju gra,
Me arme te bardha, me pushke latina M'ata sy t'bukur q'dini me qa,
Me burra trima, me gra te dlira; Eni t'vajtojme Shqypnine e mjere,
Ti nder gjith shoqet ke qene ma e mira.. Qi ka mbet' e shkrete pa em'n, pa nder;
Por sot, Shqypni, pa m'thuej si je? Ka mbet e veje si grue pa burre,
Po sikur lisi i rrxuem perdhe, Ka mbet si nane, qi s'pat djale kurre!
Shkon shqiptari sipri me nje kam te shklet, Kujt i ban zemra m'e e lan' me deke,
E nje fjal te ambel kurrkush sta flet, Ket fare trimneshe, qi sot asht meke?
Si mal bor, Kete nane te dashtun a do ta lame,
si fush me lule ke pas ke veshun, Qi njeri i huej ta shklase me kambe?
sot je me crrule, Jo jo kurre! Kete marre askush s'e do
E stka mbetun as emen as bes, Kete faqe t'zeze gjithkush e dro!
Vet I kena prish per faqe te zez, Coniu, shqyptare,prej gjumit coniu,
Shqiptar,nder vllazun jeni tu u vra, Te gjithe si vllazen n'nji bese shterngoniu,
Krejt jeni coptu ,jeni shpernda, E mos shikoni kisha e xhamia se
Sa thone kana fe sa thone kana din; Feja e shqyptarit asht shqyptaria!
Njeni:" jam turk", tjetri:"latin"
Do thone: " Jam grek", "shkje"-disa tjere,
Por jemi vllazen t'gjith more t'mjere!

Roza Anagnosti

Roza Anagnosti, lindur Xhuxha, (Shkodër, 27 tetor 1943)
është aktore e shquar e Teatrit Kombëtar dhe
kinematografisë, bashkëshorte e regjisorit po ashtu mjaft
të njohur Dhimitër Anagnosti. E filloi karrierën ne Teatrin
“Migjeni” të Shkodrës. Vetëm 20 vjeç, hyri në
kinematografi me rolin e mësueses në filmin “Detyrë e
posaçme” (K. Dhamo, 1963).
Disa nga filmat më të suksesshëm janë tek
“Plagë të vjetra” (Dh. Anagnosti, 1969), ”Fije që
priten” (M. Fejzo, 1976) me të cilin fitoi
Medalionin e Festivalit të vitit 1977,
“Mesonjëtorja” (M. Fejzo, 1979)

ME THUAJ Me thuaj
Per ke do shkruaj une tani
Me thuaj Si do formuloj vargje
A ka dite nese s'ka nate Si do te them nje fjale
A ka te mire pa nje te keqe Rrahjet e zemres tende jane shuar
Pa tastat e zeza, pianoja si do te funksjonoj valle Por pyetjet e mia s'kane te mbaruar
Pa ty si do jete jeta ime Zgjohu, zgjohu
Mos ik
Me thuaj Mos me ler vetem
Pa nje ngjyre a krijohet tjetra Te lutem mos me ler vetem
Pa ajrin a ka jete
Ashtu ndihem kur mendoj
Qe ti do ikesh e me nuk vjen

Me thuaj
C'kuptim ka lumturia pa trishtimin
Po lindja e djellit pa perendimin e saj
Do shkelqejne me syte e mi
A do ti fshish ti me lotet e saj

Mitrush Kuteli

Dhimitër Pasko (rumanisht: Dimitrie Pascu; Pogradec, 13
shtator 1907 ─ Tiranë, 4 maj 1967) ka qenë ekonomist dhe
ekspert ekonomie, përkthyes, i njohur për kritikën letrare dhe
prozën e shkurtër] dhe së bashku me Ernest Koliqin, themelues i
prozës moderne shqipe ku njihet më shumë me emrin e
pendës Mitrush Kuteli.
Kuteli së bashku me Koliqin mbahen si bashkëthemeluesit e
prozës moderne shqiptare dhe ndër nismëtarët e kritikës letrare
me rubrikën sistematike Shënime letrare. Madje është autori i
parë shqiptar që botoi libra kritike.

Tituj:

Lasgush Poradeci, kritikë letrare, 1937.
Netë Shqipëtare, rrëfenja, 1938.
Ago Jakupi, e të tjera rrëfime, 1943.
Sulm e lotë, poema, 1943.
Këngë e britma nga qyteti i djegur, këngë popullore të
mbledhura, 1944.

Poemi kosovar... mbi mua. si s’ka njeri Ma muar
Se jam këtu kur s’kish për Drejtësi me armë në duar
Zot e krenar, njeri, e për Liri me gjak nëpër duar
Zot e bujar kur s’kish kufi si gjithë asimët Agrarët!
mbi këtë Dhe, as fqinjëri, e gjithë qerimët Xhandarët
që e kam fe as shkja të zi. e Vendit tim. Tuxharët!
e përmbi fe: Se jam këtu kur Mal i Ma thonë emrin Asim Qerim, Të gjithë tok
e kam Vatan! Zi mbetur jetim u bënë shok:
E kam Atdhe! ish Iliri: që në vogëli. si sorrat!
Që gjysh stërgjysh, Se babën tim ma vranë për kërme.
që brez pas brez, DURIMI Ma vranë, Oborrin ma muar
që gjithmonë! se urdhër dha Vojvoda deri në shtëpi
Ti shka thërret Ma thonë emrin e Krali- vetë: dhe ngrehe për vete shtëpi
ti shka bërtet, Asim Qerim Të vritet. në sytë e mi.
deri lart në retë: mbetur jetim Se ish Kosovar! Dhe unë,
se jam barbar. që në vogëli. Dhe se ish zot ja, unë!
Nuk jam ashtu Jam si më sheh mbi këtë Dhe! që isha zot
si bërtet ti, e si më njeh: Dhe tokën që kisha nga Baba që qëmot:
si buçet ti, Jam eshtërmadh nga gjyshi mbeta pa dhe,
ti, Mal i Zi. i vrazhdët jam ma muar. bujk pa dhe
e bojalli- Ah! bari pa kope
Po Vendin tim e dua, dhe sytë e mi: Ma muar Vatanin këtu,
lirinë e dua, janë plot shkëndi, që e desha në dherin tim.
e nuk dua si batërdi. si xhanin!
zot Dhe kam uri Dhe plori m’u ndryshk,

Poemi Kosovar… Po malli i tokës s’më la, portë më portë, si tjatër s’ka!
po malli i fushës s’më la, derë më derë, Po prita
Hambari m’u myshk… as gjaku i babës s’më la. i mjerë Dhe prita
Po shpresa s’m’u vyshk! Dhe mbeta këtu, e zemër sterrë, Të vijë dhe për mua
Durova, i huaj, për një kotherrë Drita!
durova, si qen, bukë. Tani
Sa nuk duron njeri, në vendin tim, Po malli i vendit s’më la. Tani,
as Perëndi! të babës tim… Ah, malli i gjakut s’më la Liri!
Më thanë të shkruhem vojnik Më thanë të ik në Allbani, e mbeta këtu,
e mynafik vatan i ri rajá. SULMI
i kombit tim. i kombit tim, ndënë raja
Më dhanë armë të vras si shkoi Selmani, të ha një bukë – zehër Ta shemba shka kufirin
vëllanë, Hasani lagur me lot, që ngrite ti
sipas kanunit e Dani. njomur me vrer në vendin tim e përmbi
të gjakut… Po dot nga toka s’u ndava dhe të pres, po të pres! varr
Po s’desha! dhe mbeta të jem Një tjetër mëngjes. të babës tim.
Më thanë të ngrihem të ik ku jam E dit për dit, Ta shemba,
ku qielli puthet me dhenë; e ku do të jem. E net për net, e vjet pas vjet ta dogja,
Stamboll, Më thanë të shkoj në sheher rrojta me zjarrin e shpirtit,
Anadoll, të shqahut të madh, e vojta të vuajtjes
e më tej. me sharrën në krah, kaba dhe të urrejtjes.
Se vetëm andej me kryet përdhé, ndënë shkjah: Se vjet ti më çave,
paska për ne jaban raja më ndave,
popull pa zot – e beter; ndënë raja, më vrave,
vend boll…

armik – lugat, Poemi Kosovar… Ta mbroni Dhenë me rreh
derë burgu ku eshtrat kam si Durim.
armik -xhelat! ku hi e tokë Dhe Babën tim kur e kujtoj
Ti bëre azape:- s’u tremba. dhe është tani e pluhur jam… Lotoj…
Ti ngrite kufin me gjemba, si ish! Ta mbroni Dhenë Të pashë të vrarë, or Baba,
si do të jetë që të ushqen e pa qefin si për hata,
fortesa ti ngrite: dhe sot si dje: rreth e përqark me
përjetë: me kurmin tim… xhandarma.
t’i shemba! Ta mbroni Dhenë, Desha të qaj e s’qava dot,
Lëndinë! me zjarr ta mbroni, e të bërtas, s’bërtita dot,
Tani! me gjak ta mbroni. pa asnjë lot, pa asnjë lot.
Të derdhni gjakun Dhe prita sot të derdh një
Tani! NDËRTIMI me grushte plot lot
Atje ku ti I bie arës mes-për-mes po kurrë lot, ÇLIRIMI
o Mal i Zi e deri në brez as sot, as mot!… Tani!
ngrite kufi e përmbi brez Se loti është robëri, Tani!
që ndanin, humbas Gjaku: Liri! Unë jam gati
e çanin me gas Jam eshtërmadh të vdes që sot –
vëllazëri: në grurin tim, e bojalli se rroj përmot;
Hej! të Dheut tim, e me japi, mbytur me gjak
Sot, të babës tim, si më sheh ti, po jo me lot,
shkon të birit tim: si më njeh ti. për këtë Dhe
e valon, sot e përjetë, Po kam një zemër që e kam si fe
parmenda! jetë pas jete! në gjoksin tim e përmbi fe.
T’i bëra të gjitha rrëmujë Dhe ndje qysh flet që pa pushim
dhe ty me zë të qetë
gjurma t’u zhduk im-Atë vetë
si në ujë. nga balta poshtë:

Poemi Kosovar… – O Mal i Zi Sa mali të bëhet hi
ja unë E hiri mal përsëri.
E kam Atdhe! ja ti!
Hej! Por unë – jo ti,
po buças me zë kaba se jam këtu kur s’kish
sa të dëgjohet në qiell njeri
sa të dëgjojë fund e krye dhe as kufi
kush gjak shqiptari ka në deje. as fqinjëri…
Shaban- vëlla! Unë jam këtu kur Mali i
Destan- baba! Zi
Hej! Me Shumadi,
Komb i lirë e kosovar, Me Dalmaci –
ti komb shqiptar, Sa mban e gjitha Shkini
ti Zot krenar Ish ILIRI!
ti djalëri Kur nga një det në
ti pleqëri tjetrin det
bëju gati! isha Zot vetë.
Bëju gati Se jam këtu nga moti
për vrull të ri; kur vetë zoti
ta djegësh botën e bëri fushën- fushë
ta bësh hi: e malin mal!
për Liri’ Unë jam këtu
Për Shqipëri! e do të jem
Tani, – dem baba dem –
tani!

Fli

fli-me thoshte nena ne mesdite-o bir se gjumi
femijet i rrit e i shendosh - po une si per inat s
mbylla dot sy pasi degjova si kendonte
permbi peme nje kokosh Po une si mbylla
syte fare se ndiqja nga pas me mendje nje
flutur...ajo me therriste Eja me mua ne are
Dhe une renditja pas kraheve te saj te bukur.
Po une nuk i mbyllja dot te dy syte se degjoja
si kendonte nje gjinkalle per mua ajo behej
nje shoku i dyte Per mua ajo ia thoshte si
kitare. Po une syte nuk i mbyllja dot se luaja
me mollekuqen e femijerise ajo si ne enderr
me del edhe sot kur eci me tri kembe duke
trokitur trak e trok Mbeshtetur te shkopi i
pleqerise.

Bagëti E Bujqësi O malet' e Shqipërisë e ju o lisat' e gjatë!
Fushat e gjëra me lule, q'u kam ndër mënt dit' e
natë!
Ju bregore bukuroshe e ju lumenjt' e kulluar!
Çuka, kodra, brinja, gërxhe dhe pylle të
gjelbëruar!
Do të këndonj bagëtinë që mbani ju e ushqeni,
O vendëthit e bekuar, ju mëndjen ma dëfreni.
Ti Shqipëri, më ep nderë, më ep emrin shqipëtar,
Zëmrën ti ma gatove plot me dëshirë dhe me
zjarr.
Shqipëri, o mëma ime, ndonëse jam i mërguar,
Dashurinë tënde kurrë zemëra s'e ka harruar.

Naim Frashëri

Naim bej Frashëri i njohur më
së shumti si Naim
Frashëri (Frashër, 25
maj 1846 - Stamboll, 20
tetor 1900) ka
qenë poet dhe shkrimtar shqipta
r, një nga përfaqësuesit më të
shquar të Rilindjes
Kombëtare dhe figura qendrore
e letërsisë së Rilindjes. Për së
gjalli u pagëzua "apostull i
shqiptarizmës" dhe "bilbil i
gjuhës shqipe".

Hakerrim Mirpo ju që s'keni pasur as nevoj' as gjë të keqe,

ësht' pështyma e gjakosur e atdheut të veremosur; më përpara nga të gjithë, ju i thatë armikut: "Peqe!"
dhe kolltuku ku ke hipur, duke hequr nderin zvarr', Që të zinit një kolltuk, aq u ulët u përkulët,
ësht' trikëmbshi që përdita varet kombi në litar! sa në pragun e armikut vajtët si kopil u ngulët!
Dhe zotrote kullurdise, diç, u bëre e pandeh, As ju hahet, as ju pihet, vetëm titulli ju kihet…
kundër burrit të vërtetë zë e vjell e zë e leh! Teksa fshat' i varfër digjet… kryekurva nis e krihet!
E na tunde, na lëkunde, nëpër salla shkon e shkunde, Sidomos ju dredharakë, ju me zemra aq të nxira,
mbasi dora e armikut ty me shok' të heq për hunde. ju dinakë, ju shushunja, ju gjahtar' në errësira!
Rroftë miku yt i huaj, që për dita los e qesh,
të gradoi katër shkallë, pse i the dy fjal' në vesh! Ç'na pa syri, ç'na pa syri!… Hunda juaj ku nuk hyri:
Koha dridhet e përdridhet, do vij' dita që do zgjidhet te i miri, te i ligu, te spiuni më i ndyri!
dhe nga trasta pem' e kalbur doemos jasht' do hidhet! Dallavera nëpër zyra, dallavera në pazar,
Koha dridhet e përdridhet, prej gradimit katër shkallë
nuk do mbetet gjë në dorë veç se vul' e zezë në ballë! dallavera me të huaj, dallavera me shqiptar'
Vetëm, vetëm dallavera, dhe në dëm të këtij vendi
që ju rriti, që ju ngriti, që ju ngopi, që ju dendi!

kukuvajka do përtypi zog e zoga si përhera…
Ja, ja grushti do të bjeri përmbi krye të zuzarve,
koha është e maskarenjve, po Atdheu i shqipëtarve!

Ali Asllani Ali Asllani (Vajzë të Vlorës, 28 nëntor 1884 -
Tiranë, 20 dhjetor 1966) qe poet, atdhetar
dhe diplomat shqiptar.
Jeta dhe veprat e tij:
"Vidi - vidi pëllumbeshë" (1960),
"Shqipëria kryesorja" (1961),
"Vajzat dhe dallëndyshet" (1964),
"Kur merr zjarr rrufeja" (1966) dhe pas
vdekjes iu botua
"Poezia shqipe" 1973.

Është autori i këngës së njohur "Vlora,
Vlora".

Faleminderit!