Tetori muaji i letersise

Shyqyri Peza





Tetori muaji i letërsisë
































“Libri ndryshon mendjen dhe mendja





ndryshon botën…”

Thënie





Libri një dritare e hapur




Rruga e dijes është e gjatë dhe e


vështirë , por ajo bëhet e bukur


kur ke bashkëudhëtar një mik të



mirë e besnik… “Librin”



- Librat janë kaq të dobishme për


një budalla, aq sa një pasqyrë për



një njeri të verbër.



- Eekzistojnë krime më keq se sa të



djegësh libra. Një nga këto është


të mos i lexosh.

Por të drejtë ka mami im,
Perimet më bejnë të forte (Kejsi Shehaj 5-d) Unë di se që bëj gabim



Se më duhen vitamin,
Më pëlqejnë çokollatat,
Fibra shumë dhe proteina

Patetinat por jo sallatrat,


Unë perimet nuk i dua Me ëmbëlsira kur e teproj


Edhe supa s‘është për mua Organizmin e dëmtoj

Ushqimet e thata s’më bëjnë mirë


Dua vetëm akullore, Dhe pse I ha me shumë dëshirë


Pica, tost, në çdo lloj orë,

Për t’u bërë I fortë dhe I zgjuar,
Dua edhe ëmbëlsira,
Për të luajtur dhe mësuar
Ato po që janë të mira
Që mendje e muskuj të formoj




Me mamin zihen për çdo ditë, Ndaj çfarë thotë mami do të ha.


Sapo ulen në tavolinë Diskutim më nuk ka!


Se ajo më detyron Dhe çuna, e gjeni dot?!


Që perime të ha gjithmonë Që tani ndihem I fortë!

Një gjethe e vetmuar (Denisa Çela 5-D)




Një gjethe në oborrin tim

shiu e rreh papushim.




Vjen era në ajër e ngre,


prapë e rrëzon përdhe.




Ajo dridhet ashtu e zbehtë

litarë shiu bien nga retë.





Një gjethe lëkundet e vetme,

e vështroj dhe them me vete:




“Vjeshta me gjethen mban mëri


sepse larg shoqeve ajo rri”.




Gjethet në pemë po bisedojnë,


vjeshta gjethen e vetmuar qorton.

I Dashur Atdhe




( Griselda Saliasi 5-D )


Me vite jam larguar,


i dashur Atdhe,


por nuk të kam harruar,


se shumë i ëmbël je.





Kjo zemra më këndon


për ty, o Shqipëri,


por prap më lëngon,


se je në varfëri.





Të fala të dërgoj,


këndej ku jam Atdhe,


gjithnjë po të kujtoj,

se birin tënd më ke

Thesar në pafundësi ( Kejsida Bregasi 5-B )




Me e shtrenjte eshte shpirtmiresia

Sa e cmuar dashuria
Bej te mira nese mundesh
Me e embel drejtesia
Sepse ndihesh shpirt I ri
Sa e paqme ndershmeria
Bej dhe mos ngri krye

Rri perhere ne ultesi .



Pasuria me e madhe eshte gezim ne pafundesi

Shpirterorja si sorkadhe

Te bejne te ngelesh

gjithmone I ri Sa e embel fjale e mire

Qe buron ne zemer dlire


Duaj male , fusha ,kodra, Ajo mban ere dashuri

Duaj nenen por edhe baben Eshte thesar ne pafundesia

Shfrytezoje aq mire kohen

Sepse iken e svjen prape

Ajo ditë mund të vij edhe sot ( Suada Rustaj 6-A)







O krijesë e Zotit me emrin njeri


një pyetje të sinqertë



Do te drejtoj une ty


Valle a ke menduar apo e ke ditur se kush vjen ne kte



bote ka edhe per te ikur .


Cdo krijese e gjalle qe jeten ka shijuar


Shpirtin te Krijuesi ka per ta dorezuar .


Ai cast qe prish lezetin



se kur vjen si dihet


Kur emri yt per gjithmone do fshihet .

Mall ( Arjela Anastasi 7)





Ca pika shiu ranë mbi qelq.

Për ty unë befas ndjeva mall.

Jetojmë të dy në një qytet,
Dhe rrallë shihemi sa rrallë.




Edhe m'u duk pak e çuditshme
Si erdh kjo vjeshtë, ky mëngjes.

Qiejt e ngrysur pa lejlek

Dhe shirat pa ylber në mes.



Dhe thënia e vjetër e Heraklitit

Seç m'u kujtua sot per dreq:

"Të zgjuarit janë bashkë në botë,

Kurse të fjeturit janë veç".



Në ç‘ënderr kemi rënë kaq keq,

Që dot s'po zgjohemi vallë?...
Ca pika shiu ranë mbi qelq

Dhe unë per ty seç ndjeva mall

Kujtime ( Esli Kalemi 7-B)






Nata me yje më sjell ndër mend Në valë kujtimesh rrjedhin zërat e tyre,


kujtime, E në qiej ëndrash shoh mirazhe,



Të së djeshmes e të viteve më parë, Ndërsa kjo natë me yje,



Të lumtura lundrime fëmijërie, Ma mbush zemrën me të vjetra jehona



Të dhimshëm lot që ende s’janë e peisazhe!


tharë,








E hëna mes yjesh,



Më kujton veten mes familjes,



Mes atyre të cilët kam mall,



Mes atyre që më kanë mësura


hapat e parë

Mos e ul kurrë kokën ( Stejsi Çela 7-b )




Mos e ul kurrë kokën,


Asnjëherë për askënd,


Mos e ul kurrë kokën,

Edhe nëse thonë se në këtë tok’ për ty s’ka vend


Mos e ul kurrë kokën


Edhe nëse thonë se je një leckë


Mos e ul kurrë kokën, vazhdo të jetosh me shpresë.

Mos e ul kurrë kokën,


Edhe nëse askush s’të do aq shumë,


Mos e ul kurrë kokën ,


Vazhdo të mendosh si unë,


Mos e ul kurrë kokën,

Edhe nëse thone se je vetmuar,


Mos e ul kokën,


Se në të vërtetë je një diamant I çmuar

Të mbjellim një dru ( Marinela Caushi 7-b )



T’mbjellim të gjithë nga një dru,


e Çdo dru ta sjell një zog,

e Çdo zog ta sjell një kengë,


e Çdo kengë një kënaqësi,


ajër të pastër në mushkëri,


e Çdo gjeth me jetë të vet,

pluhurin mbi ty- e pret,


si ombrelle,


që t’kesh – shëndet.



Vetëm duhet – pak kujdes,


pak kulturë e pak vullnet…


e të zbrese mali në qytet.



Do t’i dëgjojme ciu-ciu,

zogjtë e tu e zogjtë e mi.

Atdheu ( Renalda Hodo 7-A )





O Atdhe! Më je i dashur sa më s’ka
Më je nënë, më je motër, më je vëlla.

Nga ç’ka rrotull më i shtrenjti ti më je,
Je më i miri nga çdo gjë që ka ky dhé.

Ty përditë të pat parë ime nënë,
Dheu yt në fund atë e pati ngrënë.

Nëmëruar t’i pat lulet syri i saj.
Te ti lindi, te ti vdiq ajo pastaj.

Ti i ke parë gjysh stërgjyshërit e mi,
Edhe eshtërat tretur ua ke po ti.

Nga ti, o shpirt-o kurrë s’qenë ndarë.
Pranë teje patën qeshur, patën qarë.

Nëna ime vdiq, ndaj ty të kam sot nënë,
Nënë që s’ke vdekje kurrë, faqehënë,

Numri prapë në vend mbetet kurdoherë.
Begatoje, o Zot, ti këtë vend!

Epu njerëzve të tij ti mbroth e shend!

Hi u bëfshin gjithmon’ armiqtë e tij!
Gas përjetë paçin zotërit e tij!
I begatë, i lulëzuar qoftë ai,

Një të ardhme pastë plot me lumturi!

Marsi i përgjakur ( Sara Kopo 8-B ) Marr e këput një degë marsi,

Lulet akoma kullojnë gjak,


Marr e këput një degë marsi, Ah, moj pranverë, si po të vrasin,


Në vendin tim që të rrënqeth, Plumbat në shpirt t’i s’i ke hak !


Në syth të lules gjaku plasi Tani na vlen më shumë se kurrë

Për një kolltuk, për një Makbeth Një qell i pastër mirëkuptimi.



Që bota mos na zërë me gurë,


Dhe s’është Makbethi i Skocisë Tek ne vëllezër është shpëtimi.


Që vret në gjumë një Dunkan, T’i shuajmë zjarret që mbjellin hi,


Por është Makbethi i Shqipërisë T’i ulim tytat që hapin varre,


Më gjakësori mbi çdo tiran. Tani na duhet vec dashuri


Mallkuar bushtra që e solli Të mos arrimë orën fatale


Këtë bastard të çmendurisë;


Me varre pranverën na mbolli


Dhe hodhi farën e ndasisë.

Pa ty ( Natalia Konomi 8-B ) Tani në fusha shkoj menduar,


Ku nis të fryjë erë e ftohtë,
Ti ike udhës së pafundme,
Ku ca mullarë të gjysmuar,

Ku zverdhin drurët gjetherënës.
Duken që larg si Don Kishotë.


Mbi gjokse pellgjesh tani tundet,



I arti medalion i hënës. C’të bëj, po them me veten time,




Në këtë orë të vonë të muzgut




Lejelekët ikën fill pas teje Ku qerrja baltave bën shkrime,



Si stof i keq u zbeh blerimi Të lashta sa të Gjon Buzukut.




Dhe ngjajnë toka, pylli, reja

Do të shkoj të ulem përmbi pellgjet,
Me negativitetin e një filmi.
Të pi në gjunjë duke rënë,



Në gryke e di që që do të më ngelet,



I ftohti medalioni i hënës.

Nga fjala humbën Judë e Pilatë
Kujdes fjalën ( Xhesika Zeneli 8-B )
Strategë e mbretër me mbretëri



Kujdes me fjalën, zonjëz me Kujdes me fjalën zonjëz me çantë

çantë Kujdes me fjalën dhe ti zotëri!


Kujdes me fjalën dhe ti zotëri

Pushteti i fjalës është i veçantë


Gatuan male dhe kakërdhi. Kur fjala nxiret nga buzët jashtë


Si dallëndyshja s’vjen në shtëpi


Me fjalën rrjedhin përrenj me Kujdes me fjalën zonjëz me çantë


mjaltë Kujdes me fjalën dhe ti zotëri!


Pikojnë çezma me helm të zi

Kujdes me fjalën zonjëz me çantë


Kujdes me fjalën dhe ti zotëri! Unë fjalën vetë e shtroj në kartë


Dhe brenda syve se ç’është e di…


Kujdes me fjalën zonjëz me çantë


Kujdes me fjalën dhe ti zotëri

Kërkon shqipja djemtë e humbur (Deisi Hakrama 8-A )


Nëse ndodhesh ndokund gjallë
Një piskamë tokën ka lëkundur
Thuja nanës bir, ve# një fjalë
Kërkon shqipja djemtë e humbun
Fol me nanën pash t'madhin zot
Nana thrret, djali s'përgjigjet
Mos e len t'mbytun n'lot
Zemra e nanës flakë po digjet

Se i shkoi moti ve# me vaj
Kur nanë lokja i bzan t'birit

Krue loti n'sytë e saj
Shkrep rrufeja n'kupe t'qiellit
Ditë e natë mendja n'ty
Retë e zeza nisin tërbohen
Loti i mallit, pikë gjaky n'sy
Breshër lotësh mbi dhe lshohën

Bjen gurit dhe e ban copa
Thirrja e nanës t'rrenqeth mishin

I bjen votrës e #ahet toka
Fjala e saj thellë djeg shpirtin
N'qofsh gjall# bir,
Thirrja e nanës t'fute gjalle n'dhe
ngjoma thirrjen
Bire i nanës, fol mor ku je?!
Mos i'a kthe nanë lokes shpinën
O shqiptar, që aq shumë vuajte

Ktheje bir kryet prej mëmëdheut
N'emër t'zotit po t'baj një lutje

Fol me nanen Fol mor burr i dheut...

• Rri mejtohem shumë herë Hap sytë dhe përqark shikonj
Tek perëndon yll'i zjarrtë, Fushë, limë, brigje, male,

Edhe hapetë një derë, Mjetimi ( Klejdja Nebiu 8-A) Edhe të shkuarat kujtonj
Soje rrjeth një drit' e artë. Një nga një, dalengadale.
Retë, nga pak' e nga pakë, Për ata që janë ndarë

Marrën një tjatër fytyrë, Prej nesh, që rrinim gjithë tok
Bënenë të kuqe flakë, Edhe më s'i kemi parë,

E deti ndrin si pasqyrë. Që i patmë shpirt edhe shok,
Oh! sa të bukura janë Zëmëra më përvëlohet
Fushatë që gjelbërojnë, Edhe them vallë ç'u bënë,

Qiejtë që s'kanë anë, Kur shoh që koha po ndrrohet
Luletë që lulëzojnë, Dhe të mugëtit ka rënë,

Zoqthitë që flasin belbër Po rrjeth nëpër hapësirë
E fluturojnë ndë erë, Edhe sa vete po shtohet,

Pyll'i veshur më të gjelbër, Lint nata me errësirë,
Deti i qet' e i gjerë, Dheu e qielli ndryshohet.

Lumi që nxjerr oshëtimë, Kështu rrotullohet moti,
Që bubullin nëpër male Yjt' e hëna sytë hapin
Dhe ikën me fishëllimë Dhe pas nomit q'u vu Zoti

Nëpër fusha me ngadale, S'rrinë, po gjithënjë çapin.
Brigjet' e veshurë me bar, Lumi me një psherëtimë

Me lule, me gjeth, me fletë, Ikën edhe vete në det,
Rrahurë n'ergjënt edhe n'ar, Dëgjohet një bubullimë,
Ahu me krye përpjetë! Që përhapetë përmbi dhet.

Më çdo kënt edhe më çdo vis Duke shkuar dit' e net,
E më çdo çuk' e çdo brinjë E duke ndërruarë moti,

Shoh një plep, një vith a lis,Një Vemi si lumi në det,
qarr, një bush, një dëllinjë. Nga Zoti, prapë te Zoti

Lorelaj ( Anisa 8-D )



Me krehër të artë vashëza po krihet
Vallë nga më vjen nuk po e di

dhe ndërkaq një këngë nis e këndon,
gjith’ ky trishtim që më pushton;

e ç’melodi e fuqishme që përfshihet
prej kohësh t’lashta një histori

n’atë këngë që mrekullisht kumbon!
më bie ndër mend e s’më lëshon.





Varkarin n’atë varkën e tij të vogël
Ajri freskohet e muzgu zë të bjerë,

ajo melodi thellë në shpirt e kaplon,
Rini tatëpjetë rrjedh krejt qetësor;

dhe s’e sheh gumën me majë të shogët,
maja e shkëmbit nis të shkëlqejë

se drejt majës së shkëmbit po
nga rrezet e diellit mbrëmjesor.
vështron.





Atje sipër më e bukura vashë Besoj se varka e varkari fort i hutuar


magjishëm është ulur dhe po rri, në fund prej dallgëve jan’ gllabëruar;


gjerdani i artë i rrëzëllen në qafë, dhe gjithë këtë fort të madhe hata


dhe leshrat e arta ajo po kreh tani. e ka bërë Lorelaja me këngën e saj

Dhe shkuam në det ta kërkonim,

Pulbardha ( Stefani Qyra 8-C ) Kur vala me valën si deshët kokat


kishin perpjekur


Pulbardhën në rërën e lagur e gjetëm, Dhe era dhe retë renkonin

E kishte thyer këmbën nën gjurin e brishtë. Dhe e gjetëm pulbardhën të vdekur...

E kishin lënë shoqet në bregun e detit vetëm.

E kishin lënë e askush nuk e priste. E pamë!



Pulbardhën në dhomën tonë e shpumë Kishte hapur krahët e bardhë në rërën

E u mesua me ne si njeriu i shtëpisë. e njomë

Ve# nga dritarja shikonte detin me shkumë E pamë!

Dhe valën që ngrihej mes shiut dhe stuhisë Ndofta nuk donte të vdiste në



Jetoi pulbardha shumë në dhomë dhomë...

Po humbi papritur një ditë,

Një ditë kur deti hidhej mbi rërën e njomë


Një ditë kur vinin stuhitë..

Sikur s’jetoj në vendim tim ( Perla Kuçi 8-C)



Më ndodh sikur s'jetoj në vendin tim
Po në një vend të huaj dhe të largët
Në një qyetet me buba dhe me minj
Mes mureve të rrjepur dhe të lagët.

Cuditem pse kështu me duket shpesh


Kur s'ka njeri shtëpia, kur jam vetëm

Kur shiu në dimër flluska ngre ne shesh
Dhe mua flluska flluska ma bën jetën
Më ngjan sikur dhe strehet derdhin helm



Helmohemi #do cast me njeri tjetrin
s'e di nga vjen ky helm se s'kam c'të them

Vec shoh se rrobat tona helm na rrjedhin


Ky vend më duket do helmohet krejt
Nga helmi rrjedhur vrimat në themele

Pastaj do tundet toka në tërmet
Dhe Djalli i Madh do qesh e do zgerdheshet



I huaj jam në vendin tim mjerisht
Dhe kur rreth meje ka me dhjetra njerëz
Kjo më lëndon dhe shpirtin ma gërvish

më bën të qaj si nxënës prapa derës.

Dasma e madhe Nëna ime, nëna jote Desara KYÇYKU 9-D



Un’ të thom jam i kuq zën’ e qajnë për të dy

Shenjtërin’ e vendit tëno
Ti më thua jam i bardh’ Djali babën


Un’ me huq e ti me huq nuk e ka edhe një tjetër
baba djalin Ësht’ këtu Baba Tomorri,
Pra, të zezat radh’-radh’
vuan ta zër e ta përzër kryefroni yt i vjetër
Nën’ e zez’, motër e zez’
Që ta pjek më hell të gjall’ Jemi rob, kurban i tij
Babë i zi e babëzi varfanjak edhe dervisha


Në çdo hap – një varrez’ T’ia pres mishin me gëshër’ Jemi rob, kurban i tij


ky atdheu yn i zi Botë e çmëndur, djall i me xhamia e me kisha

çmëndur
Oh ky atdheu yn i zi E pra, ti, o Perëndi:


na u bë skëterr’ e vrerit Zot’i çmëndur, të gjith pse na lë në dor’ të
çmëndur… djallit!?
Varen eshtrat e shqiptarit


nëpër sqepe të skifterit Vetëm vdekja bën të sajën Që na shtypi na përtypi


Dhëmb’ për dhëmb ha e ha e s’ka të dëndur…. nëpër nofulla t’çakallit.


e sy për sy, Perëndi, o Perëndi,


si ti mua dhe un’ ty bota thon’ se ti kur dashke Bën


si do e bën si di

Dasma e madhe Diku tallen me profit




Për të ligun flasin mirë,
Edhe rri e bën sehir,
për të mirin flasin keq
bën sikur asgjë nuk di Gjuh’e tyre gjarpër fshihet

Pra dhe ne jemi kondra; komb’i varfër vuan e heq


duam një tjetër perëndi. S’kemi fjalë për ca kusar’

Duam një Zot
Vidh e ha, vidh e ha
që të na kap,
Me një bark sa dy hambar’
të na kap e të na tundë
Ata lëri mos i ngà….
Të na tund e të na shkund
Ata kanë një vulë në ball
Vllavrasjes t’i jap fund
dhe njëqind e një dhëmballë
Ohh, më fal o Perëndi Dhe njëqind e një dhëmballë


për k’të fjalë çdo dhëmballë me shtatë presa

që guxova dhei thashë Mirpo kombi ka të tijat

i rrëmbyer dhe I nxituar!
Shtatëmilionë e gjysëm pjesa
Mirpo gjuha më rreh dhëmbin
Ai lipset që të rrojë
atë dhëmb që më ka dhëmbur
E doemos që do të rrojë
Më rrëmben edhe më nxit
Qoft’ me hir, qoft me pahir
kurse shihen ca jezitë
Se aty ku bie zjarri, shpërthen lulja më e mirë

Dikur mburren delenxhit’

Hakërrimi ( Xhesika Xhaferi 9-d )



Mir’ , po dhe ju ? Ju që s’keni


patur as nevoj as gjë t’keqe



Më përpara nga t’gjith, ju I that’ të


ligut “ peqe ”



Për të zën, një kolltuk, aq ulët u


për kulët



Sa në pragun e armikut vajtët si


kopil u ngulët



As iu haet , as i’u pihet,



Vëtëm titullin e doni dihet!



Teksa fshat I varfër digjet…. dhe


ajo nis e krihet

Lumturia ime ( Klea Bregasi 9-D)







Ju dua , të vegjël dhe ju të mëdhenj!

Sikur të më derdhen të ligjtë përrenj,

U thyej dhe qafën , i coj mu në djall

Me gotën përpara, me kengën me mall!



Shpesh vuaj dhe dhëmbet kërcas domosdo,

Po jeta është luftë dhe unë jam hero;

Ndaj jam i shkujdesur, pa pare në xhep,

As mbreti të drejtat s’m’i merr e s’m’i jep


Më shtyp zgjedhe e skamjes nga viti në vit,

Por mbrëmjes me miqtë unë vitin e ndrit;


Kur mbërrijmë qellimin dhe gazi na djeg,

Përse t’i kujtojmë ca ferra në shteg?


#’të merrem me fatin, me kalin gërmuq?

Pa hiqmu nga sytë, i poshtri thuthuq!

Kur brenga dhe gazi trokasin në xham,

U them: “Mirë se vini, një sofer e kam”!

Kënga e Dhoqinës ( Egla Agolli 9-b )







Ditën e Pashkës në drekë Nëntë djem e nëntë nuse



Sec u therr një ka në fshat Të nënta me djem në duar



Vajta e mora nj'okë mish Nëntë djepe #'mi përmbyse



Dhe e hodha në kusi Nëntë pajë #'mi zhurite



Të mar një kërcu të zi Nëntë dyfekë #'mi shite!



Me vrap dolla në avlli Kostandin, të arthtë gjëma



Te më cpiket një stihi Martove Dhoqinën larg e larg

mërguar
Me vrap m'u hodh në kusi

Tre male kaptuar
Më helmoi djemt e mi

Peizazhi i rruges ( Rafaela Kasneci 9-B )








Vështroj nga dritarja tek rruga fundoset në


vapë,



Tek ecën nje djalë i vogël nga dielli I përzhitur



Tek ngjit të përpjetën e gjatë,



Dhe krahët tund si degë e kokën ë mban


ngritur.








Ec, o djalë i vogël, i djegur nga gushti,



Ec e rrugën e gjatë si petë zbutet,



Si petën, me qimet e ngjyrës së prushit,



Zbute dhe grykën së gjelbër të malit fute.

Monologu I dinjitetit ( Kamelisa Selami 9-A )

































Ndërsa mua që dinjitetit më shtyp kuptohet qartëme


thumb më shpon, që kryet ti mbaj gjithnjë lart. Një


armik më shumë është një gjemb i ri vërtet , më



nxjerr telashe po më shton një stoli.Sepse sic ishin


qafaet që mbanin burrat spanjoll, dinjiteti është një


hallkë por edhe një auredë….

Qëndrimi ( Fatjona Lama 9-A)














Unë jam këtu,



Nga moti kur,



Vetë zoti bëri,



Fushën – fushë



E malin – mali



E do jem këtu



Dem baba dem



Sa mali të bëhet



Hi e hiri,



Mal përsëri

Në mundsh ( Adelajda Lakti 9-A )



• Në mundsh ta ruash arsyen, kur bota humbet • Në i detyrofsh dot muskul, nerv e puls e
fillin zemër
e fajin ty ta hedh dhe vetes t’i besosh, të të shërbejnë edhe kur gjithçka duket e

sa herë tek ti dyshojnë e s’të përfillin kotë,
por edhe dyshimet drejt t’i gjykosh… e të qëndrosh kur s’ke asgjë më veç vullnetit,
që vetëm fjalën “Qëndro!” gjithmonë të
• Në mundsh të rrish në pritje, nga pritja pa u thonë…
lodhur, Në mundsh të flasësh me maskarenj, por
e, kur t’urrejnë, urrejtje mos t’ushqesh, nderin tënd ta ruash
madje, ndaj shpifjeve të rrish pa folur, e t’ecësh përkrah mbretit pa krenari që të
me thjeshtësi, me to pa rënë ndesh… verbon…


• Në mundsh t’mendosh, por jo gjer në shkatrrim, Nëse armiku apo miku s’të bëjnë dot të
të ëndërrosh, por jo si rob ëndërrimesh, vuash,
dhe t’i trajtosh njëlloj e pa dallim dhe gjithkend e çmon, por veç sa meriton…
ngadhnjim e shpartallim burim mashtrimesh… • Në mundsh t’i mbushësh ti minutat aq të
Në durofsh dot thëniet e tua të drejta rënda
në kurthe për trutharët, kopuket që t’i kthejnë, me vepra që peshojnë
t’i shohësh të thyera gjërat më të shtrenjta dije dhe mos kij asnjë dyshim,
e prapë t’i ndërtosh me vegla që nuk vlejnë… se jotja do të jetë Bota, me ç’ka brenda,

Në mundsh fitoret që ke korrur t’i flijosh dhe NJERI do të jesh, o biri im!
si në kumar, në një të vetme lojë,
të rrezikosh, të humbasësh e prapë t’ia fillosh,
dhe humbjen kurrë të mos e zesh në gojë…

Tetori muaji i letërsisë
















































“Libri ndryshon mendjen dhe mendja




ndryshon botën”