นิทานพื้นบ้าน

นิทานพื้นบ้านประจำท้องถิ่นภาคกลาง

ไชยเชษฐ์

น.ส.ณัฐติ พร พํนธ์ทัศน์ ชั้นม.๔/๖ เลขที่ ๔

เนื้อเ รื่อ ง

“ท้าวอภัยนุราช” เจ้าเมืองเวสาลี มีพระธิดาองค์หนึ่ง พระนามว่า “นาง
จำปาทอง” เพราะเมื่อนางร้องไห้จะมีดอกจำปาทองร่วงลงมา ครั้นนาง
จำปาทองเจริญวัยขึ้น นางได้นำไข่จระเข้จากสระในสวนมาฟักจนเป็นตัว
และเลี้ยงจระเข้ไว้ในวัง ครั้นจระเข้เติบใหญ่ขึ้น ก็ดุร้ายตามวิสัยของมัน
มันเที่ยวไล่กัดชาวเมืองจนชาวเมืองเดือดร้อนไปทั่ว ท้าวอภัยนุราชทรง
ขัดเคืองจึงขับไล่นางจำปาทองออกจากเมืองเวสาลี “นางแมว” ซึ่งเป็น

แ ม ว ที่ น า ง จำ ป า ท อ ง เ ลี้ ย ง ไ ว้ ไ ด้ ติ ด ต า ม น า ง ไ ป ด้ ว ย

เป่ฝพน้าาราทไะง้ปฤาจพวๅำขสษบปิีองชยา่ัหองวกาลทยษ์ศนนอัตยาางนองงกหัยตไบู่นวรึก้น่ังบในาชจใืาง่กชอง้แลพจั“มวำนรวจปะนึเงฤาดทิวๅทิ่นยงษัอีซกหัใงดษนน์กีัเ”ปไบซ่ปซาึนพ่พนงัาเ้กบนนงำพแจลัรรมงะอวจฤยจูะึ่ๅงใไนษปี
ก“สธัิิดทบดง้สอิาหพางวกลหรวสจัิะจลนำงึฤงปบนหัๅท้ารนลษรมรี”นทงทเีาเ่นทใอใถปหนท็งา้วนโหปมยาัห่ยกัลาายัรกเษบทท์ดษป้็์เแำาอนคข้ลนวกธาริสะาจเอิดทงยฝำง้าหรพปาเปงทมลาร้ืพรมาจอะีึะวสรงสงุีทสะเบสเิิิสสหางงนุดนหบลห็ิืโจนลนอลหไาแงวป่รไมเาลมทหห่วะม่ำมามีาทีืนยพูโอัล“อการนนวยรษ่ะา์ทาสวฤต่งพอาแๅนสทบงุษล้วหีคิหาะญนำแวึธญ่ิงสิงชลดิงามงาะามส”หขาคายจอลิื่วนงานจอนกหะาัาปกไนง่ึศด่าัจง้ทยพำน้ทาอ้ำปราวยาะูว่

ฝ่าย”พระไชยเชษฐ์”เป็นโอรสเจ้าเมืองเหมันต์ พระไชยเชษฐ์มีพระสนมอยู่ 7 คน
วันหนึ่งพระองค์เสด็จประพาสป่า และหลงทางเข้าไปในสวนเมืองสิงหล นางสุวิญ

ชามาเที่ยวชมสวนพบพระไชยเชษฐ์จึงนำความทูลให้ท้าวสิงหลทราบ ท้าวสิงหล
ให้พระไชยเชษฐ์เข้าเฝ้า พระไชยเชษฐ์จึงทูลขอรับราชการในเมืองสิงหล ต่อมามี
ข้าศึกยกทัพมาตีเมืองสิงหล พระไชยเชษฐ์อาสาสู้ศึกจนชนะ ท้าวสิงหลจึงทรงยก
นางสุวิญชาให้เป็นชายาพระไชยเชษฐ์ พระไชยเชษฐ์จึงพานางสุวิญชากลับเมือง

เ ห มั น ต์

ฝ่ายนางสนมทั้ง 7 คนริษยานางสุวิญชาที่พระไชยเชษฐ์รักนางสุวิญชามากกว่า
ครั้นนางสุวิญชาทรงครรภ์จวนจะถึงกำหนดคลอดนางสนมทั้ง 7 คน ก็ออกอุบาย
ว่ามีช้างเผือกอยู่ในป่า พระไชยเชษฐ์จึงออกไปคล้องช้างเผือก ฝ่ายนางสุวิญชา

คลอดลูกเป็นกุมารมีศรกับพระขรรค์ติดดัวมาด้วย นางสนมทั้ง 7 คน นำพระ
กุมารใส่หีบไปฝังที่ใต้ต้นไทรในป่า เทวดาประจำต้นไม้ช่วยชีวิตพระกุมารไว้ เมื่อ
พระไชยเชษฐ์เสด็จกลับจากคล้องช้างเผือก นางสนมทั้ง 7 คน ทูลว่านางสุวิญชา

คลอดลูกเป็นท่อนไม้ พระไชยเชษฐ์จึงขับไล่นางสุวิญชาออกจากเมือง

ขณะที่นางสุวิญชาคลอดกุมารนั้น นางแมวแอบเห็นการกระทำของนาง
สนมทั้ง 7 คน จึงพานางสุวิญชาไปขุดหีบที่ใต้ต้นไทร แล้วพาพระกุมาร
กลับไปเมืองสิงหล ท้าวสิงหลตั้งชื่อพระกุมารว่า พระนารายณ์ธิเบศร์

ต่อมาพระไชยเชษฐ์ทรงรู้ความจริงว่านางสุวิญชาถูกใส่ร้าย จึงออก
ติดตามนางสุวิญชาไปเมืองสิงหลและได้พบ “พระนารายณ์ธิเบศร์”

ซึ่งกำลังประพาศป่ากับพระพี่เลี้ยง พระไชยเชษฐ์เห็นพระนาราย
ณ์ธิเบศร์เป็นเด็กน่ารัก มีหน้าตาคล้ายพระองค์ก็มั่นใจว่าเป็นพระ
โอรส จึงเข้าไปขออุ้มและเอาขนมนมเนยให้ พระนารายณ์ธิเบศร์
โกรธว่าเป็นคนแปลกหน้า จึงไม่ให้จับต้องและไม่ยอมเสวยขนม

พ ร ะ น า ร า ย ณ์ ธิ เ บ ศ ร์ โ ก ร ธ พ ร ะ ไ ช ย เ ช ษ ฐ์ ที่ ม า จั บ ต้ อ ง ตั ว แ ล ะ จั บ หั ว ข อ ง พ ร ะ พี่
เลี้ยงของตนจึงใช้ศรธนูหมายจะฆ่าให้ตาย แต่ธนูที่ยิงออกไปนั้นกลับกลาย
เป็นดอกไม้กระจายเต็มพื้นดิน จึงทำให้พระไชยเชษฐ์เกิดความประหลาดใจยิ่ง
นัก เจ้าชายจึงอธิษฐานจิตว่าถ้ากุมารองค์นี้เป็นลูกของตนที่เกิดกับนางสุวิญ
ชา ขอให้ธนูที่ยิงออกไปนั้นกลายเป็นอาหาร ทันใดนั้นพระไชยเชษฐ์ก็แผลงศร
ออกไป และศรธนูที่ยิงออกไปนั้นก็กลายเป็นอาหารมากมายเต็มพื้น จึงทำให้

พ ร ะ ไ ช ย เ ช ษ ฐ์ มั่ น ใ จ เ ป็ น แ น่ แ ท้ ว่ า เ ป็ น บุ ต ร ข อ ง ต น จ ริ ง

พระไชยเชษฐ์ทรงไต่ถามพระนารายณ์ธิเบศร์เกี่ยวกับมารดา เพราะทรงจำ
แหวนที่พระนารายณ์ธิเบศร์สวมได้ พระนารายณ์ธิเบศร์บอกว่านางสุวิญชา
เป็นแม่และท้าวสิงหลเป็นพ่อ พระไชยเชษฐ์จึงทรงเล่าเรื่องเดิมให้พระนาราย
ณ์ธิเบศร์ฟัง ทั้งสองจึงทราบว่าเป็นพ่อลูกกัน พระนารายณ์ธิเบศร์พาพระไชย
เชษฐ์เข้าเฝ้าท้าวสิงหล พระไชยเชษฐ์ขอโทษนางสุวิญชา ส่วนพระนาราย
ณ์ธิเบศร์ลูกชายก็ช่วยทูลนางสุวิญชาให้หายโกรธพ่อ นางสุวิญชายกโทษให้
พระไชยเชษฐ์ นางสุวิญชา และพระนารายณ์ธิเบศร์ สามคนพ่อแม่ลูกจึงอยู่

ด้ ว ย กั น อ ย่ า ง มี ค ว า ม สุ ข

ข้อคิด

ไม่ควรอิจฉาริษยาผู้อื่น
ไม่ควรหูเบาหรือเชื่ออะไรง่ายเกินไป