นางสาวกาญจน์นัฐฐา ธนากุลกิตติรัฐ 643050437-1

ກຣະຕ່າຍ
ກັບເຕ່າ

ມີອຍູ່ໃ ນວັ ນຫນຶ່ ງໄດ້ ມີເ ຕ່ າຕັ ວຫນຶ່ ງຄລານອ
ຍ່າງຊ້າໆມາຕາມວິສັຍຂອງມັນແລະທີ່ ຕຣງອີກທາງດ້ານ
ຫນຶ່ງກັໄດ້ມີກຣະຕ່າຍຕັວຫນຶ່ງວິ່ ງຜ່ານມາທາງນັ້ນເຂ້າອ

ຍ່າງບັງເອິຍດ້ວຍຄວາມຣວດເຣັວ

“ຮິຮິ! ນີ່ເຈ້າເຕ່າ ນາຍຊອບ ທີ່ຈະເດິນຕ່ວມເຕີ້ຍມ ໆ ອຍູ່ອຍ່າງນີ້ເສມອ ໆ ທຳໄມນາຍຖຶງ
ໄດ້ເດິນໄດ້ຊ້າອຍ່າງນັ້ນເລ່າ? ”
ເຕ່າຈຶງໄດ້ພູດວ່າ ” ຖຶງແມ້ວ່າຂ້າຈະເດິນໄດ້ຊ້າ ແຕ່ຖ້າພູດຖຶງເຣື່ອງຂອງຄວາມອດທນແລ້ວ
ຂ້າໄມ່ເຄຍແພ້ໃຄຣ ”
” ນາຍລອງມາແຂ່ງຂັນວິ່ ງໄປທີ່ບນຍອດເຂານັ່ນກັບຂ້າດູເອາໄຫມລ່ະ ? ”
ກຣະຕ່າຍເມື່ອໄດ້ຍິນອຍ່າງນັ້ນ ກັຫັວເຣາະລັ່ນງ
“ຮ່ະ ຮ້າ ນ່າສນໃຈມາກ ເລຍທີເດີຍວ ແຕ່ຣັບຣອງໄດ້ວ່າໄມ່ມີທາງທີ່ເຈ້າຈະ ເອາຊນະຂ້າໄປ
ໄດ້ຫຣອກ ມັນເປຣີຍບເທີຍບກັນໄມ່ໄດ້ເລຍ”
ກຣະຕ່າຍເທີ່ຍວໄປເຣີຍກພວກພ້ອງໃຫ້ມາຊຸມນຸມກັນອຍ່າງທັນທີທັນໃດ ຣວມທັ້ງໃຫ້ເປັນ
ກຣຣມກາຣໃນ ກາຣແຂ່ງຂັນອີກດ້ວຍ

” ທຸກ ໆ ຄນມາດູແລະເປັນສັກຂີພຍານວ່າໃຄຣຈະເປັນຜູ້ຊນະ ໃນກາຣແຂ່ງຂັນວິ່ ງເຣັວ
ຣະຫວ່າງເຕ່າໂງ່ກັບຕັວຂ້າ..ຮ່ະຮ່ະ ”

ກຣະຕ່າຍເທີ່ ຍວໄປເຣີຍກພວກພ້ອງໃຫ້ມາຊຸມນຸມກັນອຍ່າງທັນທີທັນໃດ
ຣວມທັ້ງໃຫ້ເປັນກຣຣມກາຣໃນ ກາຣແຂ່ງຂັນອີກດ້ວຍ

” ທຸກ ໆ ຄນມາດູແລະເປັນສັກຂີພຍານວ່າໃຄຣຈະເປັນຜູ້ຊນະ ໃນກາຣ
ແຂ່ງຂັນວິ່ ງເຣັວ ຣະຫວ່າງເຕ່າໂງ່ກັບຕັວຂ້າ..ຮ່ະຮ່ະ ”

” ເຕຣີຍມພຣ້ອມ !,ໄປ ”
ພອສິ້ນເສີຍງບອກສັຍຍານເຣິ່ມກາຣແຂ່ງຂັນໂດຍສຸນັຂຈິ້ງຈອກ ແລ້ວທັ້ງ
ເຕ່າແລະກຣະຕ່າຍກັເຣິ່ມອອກວິ່ ງໄປພຣ້ອມ ໆ ກັນ
” ປິຍ້ອງ ປິຍ້ອງ ” ກຣະຕ່າຍ ກຣະໂດດອອກວິ່ ງນຳຫນ້າໄປດ້ວຍຄວາມ
ເຣັວສູງ ເຜລອແຜລບເດີຍວມັນກັວິ່ ງມາຈນຖຶງທີ່ຕຣງຈຸດກຶ່ງກລາງ ຂອງ
ທາງຣະຫວ່າງພູເຂາ ມັນຈຶງໄດ້ຫຍຸດວິ່ ງ
” ເຈ້າເຕ່າມັນມາຖຶງໄຫນແລ້ວລ່ະ ? ” ພູດແລ້ວມັນກັໄດ້ຫັນໄປດູ ແລະກັໄດ້
ເຫັນວ່າເຕ່ານັ້ນຍັງຄງຄລານຕາມມາອຍ່າງຊ້າ ໆ ມອງເຫັນໄກລ ໆ
ພວກຜູ້ຊມທີ່ ມາຊຸມນຸມກັນຕ່າງກັຫັວເຣາະແລະໄດ້ພູດວ່ າ
” ທ່ານເຕ່າ..ທ່ານເຕ່າ ທ່ານນີ່ ຊ່າງວິ່ ງໄດ້ຊ້າມາກ ອາຈທີ່ຈະພູດໄດ້ວ່າເດິນໄດ້
ຊ້າທີ່ສຸດໃນໂລກເລຍກັໄດ້..ຮ່ະຮ່ະ ”

ແມ້ວ່າຈະໄດ້ຍິນແບບນັ້ນແຕ່ເຕ່າກັໄມ່ສນໃຈອະໄຣຍັງຄງຄລານຂອງມັນຕ່ອໄປ
ດ້ວຍຄວາມເງີຍບສງບອຍ່າງ ຕັ້ງໃຈເພື່ອທີ່ຈະໃຫ້ໄປຖຶງທີ່ບນຍອດເຂາໂດຍໄມ່
ຄິດທີ່ຈະຫຍຸດພັກຜ່ອນ ຂ້າງຝ່າຍກຣະຕ່າຍເມື່ອຣອເທ່າໄຫຣ່ ໆ ກັໄມ່ເຫັນມີ
ທີທ່າວ່າເຈ້າເຕ່າຈະຕາມມາທັນມັນສັກທີ…ມັນຈຶງເຣິ່ມ ນຶກເບື່ອກັບກາຣຣອ
ຄອຍ ” ເຈ້າເຕ່າມັນຍັງຄງຄລານອຍູ່ອີກຕັ້ງໄກລ ນອນຣອຊັກງີບຫນຶ່ງຄງໄດ້..
ຖຶງຍັງໄງມັນກັໄມ່ມີທາງທີ່ຕາມມາທັນໄດ້ຫຣອກ” ມັນພູດແລ້ວກັລ້ມຕັວລງ
ນອນ ແລ້ວຫລັບໄປຕຣງ ທີ່ກລາງທາງຕຣງພູເຂານັ່ນເອງ

ໃນຂນະທີ່ກຣະຕ່າຍກຳລັງຫລັບອຍູ່ອຍ່າງສນິທ ເຕ່າຊຶ່ງໄດ້ເດິນມາອຍ່າງໄມ່ຄິດ
ທີ່ ຈະຫຍຸດພັກຜ່ອນນັ້ນ ” ຖຶງແມ້ວ່າຂາຂອງຂ້າຈະສັ້ນເດິນໄດ້ຊ້າກັຈຣິງແຕ່ເຣື່ອງ
ຂອງ ຄວາມອດທນແລ້ວຂ້າໄມ່ເຄຍຍອມແພ້ໃຫ້ໃຄຣ ຂ້າຈະຕ້ອງທຳດີທີ່ສຸດເທ່າທີ່
ຂ້າຈະທຳໄດ້!” ຫລັງຈາກທີ່ໃນຂນະທີ່ເຕ່າໄດ້ເດິນ ມາຈນຖຶງທີ່ຕຣງຈຸດກຶ່ງກລາງຂອງ
ພູເຂາ ພລັນມັນກັໄດ້ ຍິນເສີຍງຫນຶ່ງຊຶ່ງເປັນເຫມືອນກັບເສີຍງກຣນຈາກໃນທີ່ແຫ່ງ
ຫນຶ່ງ ” ເສີຍງກຣນທີ່ໄຫນນີ່… ອະຮ້າ ເຈ້າກຣະຕ່າຍນີ່ ມັນມາແອບນອນຫລັບອຍູ່ທີ່
ນີ່ ເອງ”
ທີ່ໃກລ້ ໆ ຕຣງນັ້ນກຣະຕ່າຍກຳລັງນອນຫລັບອຍູ່ອຍ່າງສຸຂສບາຍ ສ່ວນເຕ່ານັ້ນ
ຍັງຄງທີ່ຈະ ເດິນຕ່ອໄປ…ທີລະກ້າວ..ທີລະກ້າວອຍ່າງຈຣິງຈັງແລະອດທນ ແລະແລ້ວ
ຫລັງຈາກນັ້ນຊັ່ວ

ຂນະຫນຶ່ງກຣະຕ່າຍກັເຣິ່ມຣູ້ສຶກຕັວແລະສະດຸ້ງຕື່ນຂຶ້ນມາ ” ເຮ້..ເຈ້າ
ເຕ່າ ມັນຄລານມາຈນຖຶງທີ່ໄຫນແລ້ວນີ່?? ” ມັນຣີບກວາດສາຍຕາມອງ
ຫາ ແຕ່ກັຊ້າແລະສາຍໄປເສີຍແລ້ວ ເພຣາະເມື່ອມັນມອງໄປທີ່ຕຣງຈຸດ
ເສ້ນຊັຍທີ່ອຍູ່ບນຍອດເຂາໂນ່ນ ມັນກັໄດ້ເຫັນວ່າເຈ້າເຕ່າກຳລັງແສດງ
ຄວາມຍິນດີທີ່ ໄດ້ຣັບຊັຍຊນະອຍູ່ອຍ່າງມີຄວາມສຸຂ..ອຍູ່ໃນຂນະນັ້ນເສີຍ
ແລ້ວ

ນິທານເຣື່ ອງນີ້ ສອນໃຫ້ຣູ້ວ່ າ
“ຄວາມພຍາຍາມອຍູ່ທີ່ ໄຫນ
ຄວາມສຳເຣັຈກັອຍູ່ທີ່ ນັ່ນ”