memories of lucky.final.jingjing

MEMORIES
OF

LUCK

คํานํา

สงิ แรกทีคณุ นกึ ถึงคําวา่ “Lucky” หรอื “ความโชคด”ี คือสงิ ใด การถกู
ลอตเตอรี การมเี พอื นทีดี มคี รอบครวั ทีดี การมชี อื เสยี ง การไดเ้ กรดสี หรอื
การไดพ้ กั ผอ่ น ความโชคดขี องแต่ละคนนนั ไมเ่ หมอื นกัน บางคนมองวา่ ความ
โชคดนี นั เปนเรอื งทีไมค่ าดคิด มเี ปอรเ์ ซน็ ต์ทีจะเกิดขนึ ไดน้ อ้ ย จงึ จะถือไดว้ า่
เปนความโชคดี แต่ถ้าเราลองมองในทางกลับกันหละ หากเรามองวา่ ความโชค
ดสี ามารถเปนเรอื งดี ๆ เล็ก ๆ นอ้ ย ๆ ทีเกิดขนึ ในชวี ติ ประจาํ วนั การไดก้ ินของ
อรอ่ ย ไดท้ ําอะไรทีอยากทํา ไปในทีทีอยากไป ถ้าเปนแบบนแี ล้ว เราจะไดร้ บั
ความโชคดบี อ่ ยขนึ หรอื ไม่

หากความโชคดเี ปนเรอื งเล็ก ๆ นอ้ ย ๆ ทีผา่ นเขา้ มาในชวี ติ การไปเทียว
ในทีต่าง ๆ ก็คงนบั เปนความโชคดเี ชน่ เดยี วกัน บางสถานทีทีเราไป เราไมเ่ คยรู้
ล่วงหนา้ เลยวา่ หลังจากทีเราไปแล้วจะมสี งิ ใดเกิดขนึ กับเราบา้ ง การไปยงั สถาน
ทีทีหนงึ จงึ เปนจุดเปลียนของชวี ติ หลายๆคน การเลือกไปยงั สถานทีทีนาํ มาสู่
ความโชคดนี นั ก็เปนการตัดสนิ ใจของเรา เรอื งราวในอดตี แต่ละอยา่ งทีผา่ นมา
โอกาสต่าง ๆ ทีเราเลือกทีจะควา้ ไวค้ ่อยๆสะสม และต่อเติมมาเรอื ย ๆ จนกลาย
เปนสว่ นหนงึ ทีทําใหเ้ ราเปนเราอยา่ งทกุ คําวนั นี ใครจะรวู้ า่ ถ้าวนั นนั เราไมต่ ัดสนิ
ใจทีจะไปยงั สถานทีแหง่ ความทรงจาํ ต่าง ๆ เหล่านนั แล้วทกุ วนั นตี ัวเราเองจะ
เปนอยา่ งไร

สารบัญ 6-8
10-11
Grand Canyon 14-15
with friend 18-22
25-27
take 32-34
it slow 35-37
39-42
The Light
44
(It’s good)
to be free
In the mood
of memories

Healing

“กาญ”
ละครงั หนงึ
เลือนลาง
ไมจ่ างหาย
จดหมาย
จากผเู้ ขยี น

good
luck

โชคดี (น.)

โอกาสทีเราเลือกทีจะไขวค่ วา้ ไว้
ซงึ โอกาสเหล่านนั ก็นาํ มาซงึ เรอื ง
ทีเราไมค่ าดคิด และประสบการณ์
ลําค่าทีเราไมม่ วี นั ลืม

6

Grand Canyon_______

การท่องเทียวครงั นีถือเปนประสบการณท์ ีพเิ ศษครงั หนงึ สาํ หรบั ฉันไดท้ ่อง
เทียวอยูใ่ นสถานทีทีมบี รรยากาศทีรูส้ กึ อบอุ่น และครบครนั ในเรอื งของความสวยงาม
ทีพเิ ศษคือ ฉันไดไ้ ปกับเพอื นๆทังหมด6คน เราไดน้ ัดกันไวก้ ่อนปดเทอมวา่ หลังจาก
การสอบเขา้ มหาวทิ ยาลัยของทกุ คนแล้วเราจะมที รปิ ไปต่างจงั หวดั กันเพอื เปนการ
ผอ่ นคลายความเครยี ดทีสะสมมา แนน่ อนวา่ การสอบเขา้ มหาวทิ ยาลัยเปนเรอื งทียาก
และกดดนั สาํ หรบั ทกุ คนมาก มนั สามารถกําหนดชวี ติ ในอนาคตของทกุ คนไดเ้ ลย เรา
ทกุ คนล้วนแบกรบั ความหวงั ของตนเองและครอบครวั ไว้ ไมว่ า่ แต่ละคนจะเลือกสอบ
แบบไหนหรอื เลือกทางเดนิ ชวี ติ ของตนเองไปในทางไหนก็จะต้องผา่ นความยากนไี ปให้
ได้ การไดไ้ ปเทียวพกั ผอ่ นหยอ่ นใจก็นับวา่ เปนการผอ่ นคลายรา่ งกายใหก้ ับการสอบที
ผา่ นมาอยา่ งหนักหนว่ ง

ถ้าจะพูดถึงการไปเทียวทรปิ ต่างจงั หวดั กับเพอื นทังทีก็คงหนไี มพ่ น้ จงั หวดั ทีมี
ทะเลและแน่นอนวา่ จงั หวดั ทีพวกเราเลือกไปกันก็คือจงั หวดั ชลบุรนี นั เอง และสถานที
ท่องเทียวทีเราเลือกไปนนั ก็คือ แกรนแคนยอนคีรี ซงึ เปนความคิดแรกทีแวบ๊ เขา้ มาใน
ความคิดของฉันกับเพอื นเนอื งจากกล่มุ เพอื นของฉันเปนกล่มุ ทีชอบการถ่ายรปู เปน
ชวี ติ จติ ใจ ไมว่ า่ จะไปทีไหนก็ตามก็มกั จะพกกล้องไปตลอดถ้าไมถ่ ่ายรปู กับเพอื นก็มกั จะ
ถ่ายรปู บรรยากาศโดยรอบ

7

แกรนแคนยอนเปนสถานทีมคี วามธรรมชาติเปนอยา่ งมาก
บรรยากาศเยน็ สบายสดุ ๆแถมนาํ ยงั เปนสเี ขยี วมรกต ตัดกับสขี อง
ท้องฟาและก้อนเมฆ มตี ้นไมโ้ อบล้อมเต็มไปหมด ลมพดั ตลอดเวลา
ความรสู้ กึ แรกตอนทีไปถึงคือมคี วามนา่ กลัว ค่อนขา้ งรา้ งเนอื งจากยงั
ไมไ่ ดเ้ ดนิ เขา้ ไปยงั บรเิ วณทีสวยงาม แต่เมอื ไดเ้ ขา้ ไปถึงบรเิ วณที
สวยงามแล้วก็ทําใหเ้ กิดความรสู้ กึ มากมายหลายอยา่ ง ทกุ คนสามารถ
รบั รคู้ วามรสู้ กึ ไดถ้ ึงความผอ่ นคลายทีเกิดขนึ เราสามารถสมั ผสั กับ
ธรรมชาติไดอ้ ยา่ งใกล้ชดิ นอกจากบรเิ วณทีมสี ระนาํ มรกตแล้ว ถ้าเดนิ
ไปเรอื ยๆจะผา่ นเสน้ ทางท่งุ หญา้ และลําธาร มองไปไกลๆดคู ล้าย
ภเู ขานาํ แขง็ ทีมคี วามสวยงามทีเราสามารถเหน็ ไดโ้ ดยไมต่ ้องไปไกลถึง
ต่างประเทศเลย

ทีสาํ คัญไมว่ า่ จะถ่ายรปู มุมไหนก็มคี วามเก๋ทกุ รปู เมอื ถ่ายรปู กันจน
รสู้ กึ วา่ พอแล้วเราทกุ คนต่างมคี วามรสู้ กึ ประทับใจเกิดขนึ เราต่างรสู้ กึ
โชคดแี ละค้มุ ค่ามากทีไดม้ าเทียวดว้ ยกันทีนี ถึงจะต้องขบั รถไกล ต้อง
เขา้ มาในซอยลึกแค่ไหนแต่ความรสู้ กึ ทีเกิดขนึ สามารถทําใหฉ้ ันกับเพอื น
ผอ่ นคลายจากการสอบเขา้ มหาวทิ ยาลัยไดเ้ ปนอยา่ งมากจากทีเครยี ดมา
นานหลายเดอื น นบั วา่ เปนการไปเทียวต่างจงั หวดั ครงั แรกกับเพอื น ทกุ
คนต่างมคี วามสขุ กับการไปเทียวครงั นแี ละหวงั วา่ หากมโี อกาสอีกครงั ก็
จะ กลับมาหาความสขุ จากสถานทีแหง่ นอี ีก

8

luckis
mygod

take it slow

เปนเวลาเกือบเทียงคืนแล้วในตอนที
ถ่ายรปู นี รปู ระหวา่ งทางกลับจากโรงเรยี นที
ค้นุ เคยและเปนคืนสดุ ท้ายทีไดอ้ ยูโ่ รงเรยี น
ในฐานะนกั เรยี นมธั ยมศึกษาตอนปลาย ใน
ระหวา่ งทางก็ไดผ้ า่ นสถานทีมากมายทีเคย
ไดผ้ า่ นมาตลอดในชว่ งชวี ติ ม.ปลายกลับได้
สงั เกตถึงความแปลกใหมแ่ ละบรรยากาศที
ไมเ่ คยชนิ ในชว่ งเทียงคืนเชน่ นี
(ก็แนอ่ ยูแ่ ล้วในวนั ปกติจะผา่ นถนนเสน้ นใี น
เวลากลางคืนทําไมกัน)

“เผลอแปบเดียวก็จบม.หกแล้วนะ” ปา
หนั พูดในขณะทีขบั รถอยู่ “นันสิ อีกหนอ่ ยก็
ต้องติดบตั รวา่ ผมู้ าติดต่อแล้ว” พูดพลาง
คิดไปดว้ ยวา่ เวลาผา่ นไปเรว็ เหลือเกินจากที
มบี ตั รนกั เรยี นจนตอนนกี ็ต้องเอาบตั ร
ประชาชนเพอื มาแลกบตั รผมู้ าติดต่อถึงจะ
เขา้ โรงเรยี นได้ สดุ ท้ายเราก็กลายเปนแขก
และโรงเรยี นก็เปนเพยี งสถานทีหนงึ ไปเสยี
แล้ว

10

ในชว่ งเวลาหนงึ เราไดก้ ลายเปนคนแปลกหนา้ ใหมข่ องทีนีพอโตขนึ มา
สกั หนอ่ ยก็กลายเปนสว่ นหนึงของทีนีอยา่ งไมร่ ตู้ ัวแต่พอถึงเวลาเราก็กลายเปน
คนแปลกหน้าในทีนีอีกครงั ถนนทีเคยผา่ นในทกุ เชา้ เยน็ เปนเวลาเกือบสามปก็
เปลียนไปเรอื ยๆ มนั เปลียนไปตังแต่เมอื ไหรก่ ันนะ? หรอื มนั เปลียนไปแต่เราไม่
เคยสงั เกตเลยเพราะความชนิ เราเดนิ ผา่ นทางนกี ับกล่มุ เพอื นเกือบทกุ วนั
ตลอดทางก็พากันเทียวเล่นกวา่ จะถึงรถไฟฟาเพอื แยกยา้ ยกันกลับบา้ นก็ใช้
เวลานานอยูพ่ อสมควร กล่มุ เราชอบไสก้ รอกทอดทีขายอยูร่ า้ นรถเขน็ เล็กๆ ที
จอดอยูซ่ อกตึกมากทีสดุ ไสก้ รอกกรอบๆ กับนําจมิ หวานเผด็ กําลังดีแต่พอกิน
เยอะก็เรมิ เผด็ พากันวุน่ วายหานํามาแก้เผด็ ไสก้ รอกทีมแี ต่แปงราดนําจมิ เวลา
แยง่ กันกินแล้วมนั กลับอรอ่ ยอยา่ งนา่ แปลกใจ บางทีก็กินโรตี ไอศกรมี นําแขง็
ไส ชานมไขม่ ุก ถ้าใหพ้ ูดเมนูโปรดของกล่มุ เราก็คงจะเขยี นไดอ้ ีกเปนสบิ หน้าเลย
แหละ

ระหวา่ งทางเรากินแล้วก็คยุ กันไปดว้ ย คยุ กันเรอื งนู้นเรอื งนแี ต่ก็ยงั
เหมอื นไมห่ มดเรอื งคยุ กันสกั ที คยุ จนถึงรถไฟฟาบางวนั ทีมเี รยี นทีสยามก็ยงั
คยุ กันไปจนถึงทีเรยี นตอนนนั ก็ไมเ่ ขา้ ใจวา่ ทําไดย้ งั ไงนะ การเดนิ คนเดยี วทีแสน
นา่ เบอื ทังรอ้ นและไกลแต่พอมเี พอื นแล้วทกุ อยา่ งก็ดสู นกุ ขนึ มามนั ไมไ่ ดเ้ หมอื น
กับแค่การเดนิ เพอื ไปขนึ รถกลับบา้ นแต่มนั เหมอื นพวกเราไดไ้ ปเทียวดว้ ยกันทกุ
วนั แมจ้ ะเปนเพยี งชว่ งเวลาสนั ๆ หลังเลิกเรยี นแต่กลับสนกุ และมคี วามสขุ มาก
เลย โรงเรยี นถนนรถไฟฟารา้ นลกู ชนิ ทอดทังหมดนนั ก็กลายเปนเพยี งสถานที
ในความทรงจาํ ทีมคี ่าเมอื มองกลับไปก็รสู้ กึ วา่ โชคดีจงั นะ

11



nostogia

__ The Light __

เพอื นใหมเ่ ปนคําทีนา่ กลัวมากสาํ หรบั ตะวนั หญงิ สาวทีเขา้ กับคนไดย้ าก เธอกลัวการ
เขา้ หาคนอืนอยูเ่ สมอ เธอจงึ มกั ทีจะเก็บตัว ไมส่ งุ สงิ กับใคร แต่การทีเธอต้องเขา้ มหาวทิ ยาลัย
เธอจงึ ต้องพชิ ติ ความกลัวของเธอ เพราะการทําความรจู้ กั กับคนใหมๆ่ นนั เลียงไมไ่ ดเ้ ลยเมอื เธอ
ต้องอยูใ่ นสงั คมทีกวา้ งขนึ การเปนนกั ศึกษาป ของเธอเปนเรอื งทีผดิ คาดนกั เนอื งจาก
สถานการณโ์ ควดิ ทีเธอต้องเรยี นแบบผสม ออนไลนบ์ า้ ง เรยี นทีมหาลัยบา้ ง ทําใหเ้ ธอไม่
ค่อยไดส้ นทิ กับใคร มแี ต่รจู้ กั และคยุ กับแบบผวิ เผนิ กวา่ เธอจะมกี ล่มุ เพอื นทีลงตัวไดก้ ็ใชเ้ วลา
เกือบหนงึ เทอมในการทํากิจกรรมรว่ มกันจนสนทิ กัน

14

แต่สถานการณข์ องโรคระบาดก็ทําใหเ้ ธอและเพอื นไมไ่ ดไ้ ปเทียวดว้ ยกัน
บอ่ ยนกั จนชว่ งทีสถานการณข์ องโควดิ -19 ดขี นึ เธอและเพอื นจงึ ไดเ้ รมิ
นดั แนะกันไปเทียวยงั สถานทีต่าง ๆ และหนงึ ในสถานทีทีนา่ จดจาํ มากทีสดุ คือ
การทีเธอและเพอื นไดไ้ ปเทียวชมงานAwakening Bangkok 2020 ในวนั
สอบกลางภาควนั สดุ ท้ายของเธอกับเพอื น การไปเทียวในครงั นไี มไ่ ดม้ แี พลน
อะไรมากมาย เพอื นของเธอแค่สง่ ขอ้ มูลของงานทีจดั มาและทกุ คนก็ตอบรบั
ทีจะไปกันอยา่ งรวดเรว็ ในเยน็ วนั นนั หลังจากทีพวกเธอสอบเสรจ็ พวกเธอ
ก็ไดไ้ ปกินพซิ ซา่ รา้ นโปรดก่อนทีจะเดนิ ทางไปยงั สถานทีจดั งาน ในงานนเี ต็ม
ไปดว้ ยการจดั แสดงแสงสใี นตอนกลางคืน ถนนในแถบนนั มจี ุดแสดงผลงาน
อยูเ่ ต็มไปหมด พวกเธอเดนิ ชมงานไปเรอื ย ๆ ดมื ดาํ กับงาน ถ่ายภาพเก็บ
ความทรงจาํ ไว้ ก่อนทีจะแยกยา้ ยกันกลับในทีสดุ หลังจากวนั นนั ตะวนั ก็ต้อง
เดนิ ทางกลับบา้ นเนอื งจากวนั หยุดยาวหลังสอบ ก่อนทีเธอจะไดก้ ลับไปเรยี น
ไมก่ ีวนั สถานการณก์ ารระบาดของโควดิ -19 ก็แยล่ งกะทันหนั ทาง
มหาวทิ ยาลัยแจง้ ใหเ้ รยี นออนไลนไ์ ปก่อน เธอจงึ ไมไ่ ดก้ ลับไปอยูท่ ีหอและเจอ
เพอื นๆอีกเลยนบั จากนนั

ตอนนกี ็ผา่ นมาแล้วเกือบครงึ ปทีตะวนั ไมไ่ ดเ้ จอกับเพอื นๆ ทําใหต้ ะวนั
ฉกุ คิดไดว้ า่ ชว่ งเวลาทีไดอ้ ยูก่ ับเพอื นและไดเ้ ทียวกับเพอื นในตอนนนั เปนชว่ ง
เวลาทีดมี าก ๆ เรอื งบางเรอื งทีไดท้ ํารว่ มกัน ณ ตอนนนั เธอก็ไมไ่ ดค้ ิดวา่ มนั
พเิ ศษอะไรมากมายนกั แต่พอมองยอ้ นกลับไปในขณะทีไมม่ โี อกาสทีจะไดท้ ํา
แบบนนั อีก เธอจงึ คิดวา่ ชว่ งเวลานนั เปนชว่ งเวลาทีพเิ ศษมาก ๆ และเธอก็
รสู้ กึ โชคดมี าก ๆ ทีไดม้ ารจู้ กั กับเพอื นกล่มุ นี และคิดวา่ ดแี ค่ไหนแล้วทีในตอน
นนั พวกเรายงั ตัดสนิ ใจไปเทียวดว้ ยกัน ไมเ่ ชน่ นนั คงหาโอกาสทีจะไปเทียว
ดว้ ยกันไมไ่ ดอ้ ีกเลยเหมอื นในปจจุบนั

15

.



(It’s good)
to be free

18

เบอื เบอื เซง็ เซง็ กับคนทีบา้ นมาก ตังแต่โตมาก็รสู้ กึ วา่

ตัวเรายงิ แตกต่างกันขนึ ทกุ วนั จากทีเคยคิดอะไรตรงกันมนั ก็เรมิ
แปลกแยกจนเมอื วานนี ทะเลาะกับพอ่ ครงั ใหญจ่ นรตู้ ัวอีกทีก็กดซอื ตัว
เครอื งบนิ คนเดยี วซะแล้ว จุดหมายปลายทางของเราก็คือสงิ คโปร…์
ประเทศเล็กๆทีดปู ลอดภัยทีเดง้ เขา้ มาในหวั ครงั แรกถ้าหากอยากไป
เทียวทีไหนสกั ทีคนเดยี ว เคยมาแล้วสองครงั กับครอบครวั ทําใหอ้ ุ่นใจ
ขนึ มา นดิ นงึ มงั ฮ่าฮ่าฮ่า

ออกจากบา้ นตังเชา้ ตรู่ ในบา้ นยงั ไมม่ ใี ครตืนดว้ ยซาํ คิดมานาน
แล้วล่ะวา่ อยากไปไหนสกั ทีคนเดยี ว แต่แค่มคี ําพูดของพอ่ มาเปนแรง
กระต้นุ เมอื วานทําใหม้ าอยูจ่ ุดนแี หละมงั คงจรงิ อยา่ งทีเขาวา่ โกรธคือ
โง่โมโหคือบา้ บา้ จนทําอะไรแบบนี ใครจะคิดล่ะผหู้ ญงิ คนเดยี วในเมอื ง
ทีไมม่ ใี ครรจู้ กั คงสนกุ นา่ ดู

…มงั
วนิ าทีทีล้อเครอื งบนิ ลงจอดความรสู้ กึ เดยี วคือ มาทําอะไรทีนวี ะ

อยูค่ นเดยี วไมใ่ ชเ่ รอื งตลก แถมภาษาอังกฤษก็งูๆปลาๆ ถึงจะเคยมา
แล้วก็เถอะ คิดถึงจรงิ ไหมเนยี อยา่ งแรกก็ต้องไปซอื ซมิ ก่อนปานนี
ไมร่ ทู้ ีบา้ นตามหากันวุน่ แล้วไหม หรอื จะไมม่ ใี ครสนใจเราเลย

19

หลังจากการสอื สารทียากเยน็ ก็ไดซ้ มิ มาในทีสดุ เมอื เปด
โทรศัพท์ขนึ ก็พบกับแจง้ เตือนมากมายจากทังเพอื นและ… ครอบครวั
แต่สงิ ทีต้องทําต่อไปคือเชค็ อินโรงแรมแล้วค่อยติดต่อทกุ คนแล้วกัน
ถึงจะรสู้ กึ ขุน่ เคืองใจกับทีบา้ นเล็กนอ้ ยแต่การผจญภัยตรงหนา้ ต่าง
หากคือของจรงิ นงั รถไฟฟาไปหยุดตรงสถานหี นงึ ใกล้โรงแรม และ
ต่อดว้ ยรถเมล์อีกสองสามสถานกี ็ถึง โรงแรมใหญต่ ังตระหง่านอยู่
กลาง4แยก ถัดไปไมก่ ีซอยก็เปนหา้ งชอื ดงั เรยี กไดว้ า่ เปนทําเลทีดี
ของการตังโรงแรมสกั แหง่ จรงิ ๆ กดลิฟต์ไปหยุดทีชนั 14 ไมส่ งู ไม่
เตียเกิน มองออกไผนอกหนา้ ต่างเจอโบสถ์ดงั และถัดไปอีกนดิ มlี ive
houseเล็กๆดว้ ยแหละ นา่ สนใจ บางทีก็คิดวา่ เมอื ไหรป่ ระเทศของเรา
จะพฒั นาใหไ้ ด้แบบเขาบา้ ง บอกตามตรงถ้าหากเราเปนคนประเทศอืน
แล้วเปนผหู้ ญงิ คงไมก่ ล้าเลือกประเทศไทยเปนประเทศทีเลือกจะมา
เทียวคนเดยี วแน่ๆ แค่คิดก็กลัวแล้ว แนล่ ่ะประเทศทีมอี ันดบั
อาชญากรรมสงู สดุ เปนอันดบั ต้นๆของโลก

20

วา่ แล้วก็ลองเดนิ ชมรอบๆดกี วา่ ถนนทีสวยงามทกุ
อยา่ งดเู ปนระเบยี บไปซะหมด เดนิ เพลินจนรตู้ ัวอีกทีก็มาหยุด
อยูท่ ีรา้ นอาหารชอื ดงั ครงั ทีแล้วก็เคยมานะ จาํ ไดเ้ ลยวา่ มารอ
รา้ นเปดตังนาน ต่อแถวกันจนเต็มรา้ นเลยล่ะ คนทีบา้ นก็เรมิ
บน่ แต่พอไดก้ ินเขา้ ไปจากทีบน่ ตอนแรกก็ถอนคําพูดหนั ซะงัน
บอกแล้ววา่ อรอ่ ยค้มุ ค่ากับทีรอจรงิ ๆ วา่ แล้วก็คิดถึง… รบี
เดนิ ไปจากตรงนดี กี วา่ คิดไดง้ ันก็เดินขนึ รถไฟฟาไปเกาะอีก
เกาะ ทีมที ังสวนสนุกแหละพพิ ธิ ภัณฑ์สตั วน์ ํา และสวน
พฤกษศาสตรต์ ังอยู่

21

บรรยากาศยามเยน็ รมิ นาํ นแี หละในฝนเลยประเทศนไี มไ่ ดน้ า่ กลัว
อยา่ งทีคิดไวจ้ รงิ ๆ โปรแกรมเทียวก็ไมม่ เี อาแต่เดินตามทีทีเคยไปมา
ก่อน คิดถึงครอบครวั เหมอื นกันนะ มนั ก็รูส้ กึ ดีแต่เมอื เทียบกับตอน
เทียวกับทกุ คน มนั มคี วามสขุ กันคนละแบบจรงิ ๆแหละ หากยอ้ นกลับไป
ได้ ถ้าเราไมเ่ คยทะเลาะกับทีบา้ นมาก่อนบางทีทกุ คนอาจมารวมตัวกันอยู่
ทีนตี อนนี วา่ แล้วก็ลองหยบิ โทรศัพท์มาติดต่อกลับไปหาคนทีไทยสกั
หนอ่ ย

Line
พอ่ : ขอโทษนะลกู
พอ่ : พอ่ เผลอพูดไมด่ ไี ปจรงิ ๆ
พอ่ : ใหอ้ ภัยกันได้ไหม
พอ่ : กลับมาเถอะนะ
พอ่ : หรอื แค่บอกก็ไดว้ า่ หายไปไหนใหห้ ายหว่ ง
พอ่ : วา่ ลกู ยงั สบายดอี ยู่

อยูๆ่ ดวงตาก็สนั ไหว นาํ ตาค่อยๆไหลออกมา จรงิ ๆแล้วเราก็แรง
กับพอ่ เหมอื นกัน ถ้าเราคยุ กันดีๆไมใ่ ชอ้ ารมณก์ ็คงดกี วา่ นเี นอะ เลย
ตัดสนิ กดโทรสายกลับไป

22

‘ฮัลโหลค่ะพอ่ ขอโทษเหมอื นกันนะคะ หนูอยูท่ ีสงิ คโปร์ คิดถึงชว่ ง
เวลาทีมาเทียวด้วยกันเลย วนั นีเดินไปตามทีต่างๆทีเราเคยไปดว้ ยกัน
มาด้วย ถ้ามโี อกาสเรามากันอีกนะ’
‘ไมเ่ ปนไรหรอกลกู พอ่ ก็ต้องขอโทษเหมอื นกัน’
โชคดีจงั ทีทะเลาะกับพอ่ ไมง่ ันคงไมไ่ ด้ทะลายกําแพงการเทียวคนเดยี ว
ของตัวเอง ครงั หนา้ ถ้าอยากไปทีไหนคงไมต่ ้องกลัวอีกแล้วล่ะ ถึงจะ
เรมิ ต้นไมด่ เี ท่าไหรแ่ ต่อยา่ งนอ้ ยเราก็กล้าทีจะออกจากเซฟโซน และ
เขา้ ใจกับพอ่ มากขนึ แหละเนอะ

23





In the mood
of memories

26

เสยี งนกรอ้ ง ดงั เจา๊ ะแจะ๊ จอแจอยูร่ มิ หนา้ ต่าง ดทู ่าจะเชา้ ตรแู่ ล้วสิ ชวี ติ

ทีแสนนา่ เบอื เรมิ ต้นขนึ อีกครงั แต่ไมก่ ีอึดใจท้องฟาก็คงมดื ลง ชวี ติ ก็เปนแบบนี
แหละ เวลามนั ไมเ่ คยหยุดนงิ รอคอยใครหรอก และเรอื งทียากทีสดุ ก็เรมิ ต้นขนึ ใน
ทกุ เชา้ รา่ งกายทีนอนแนน่ ิงอยูบ่ นเตียงไมค่ ิดแมแ้ ต่จะลกุ ไปไหนนมี นั อะไรกันนะ
อยูๆ่ โลกของเราก็มโี รคระบาดครงั ใหญ่ ซงึ มนั เกิดขนึ อยา่ งรวดเรว็ แต่กลับ
เปลียนชวี ติ ประจาํ วนั ของเราทกุ คนตลอดกาล เพงิ เคยไดร้ ูจ้ กั คําวา่ work from
homeเปนครงั แรกเลยล่ะ แล้วก็คงเพงิ รจู้ กั มนั พรอ้ มๆกับทกุ คนดว้ ย จากปกติ
ชวี ติ ทีแสนนา่ เบอื อยูแ่ ล้ว ยงิ นา่ เบอื กวา่ เดมิ ไปรอ้ ยเท่าพนั เท่า แต่ในความน่าเบอื ก็
คงมเี รอื งดีๆมงั เชน่ ไมต่ ้องออกไปไหนยงั ไงล่ะ ขอเรมิ ต้นวนั ใหมด่ ว้ ยการนอนอืด
เล่นโทรศัพท์จนถึงเวลาทํางาน ทีสดุ ท้ายก็ไมไ่ ดท้ ําเท่าไหรห่ รอก ฮ่าฮ่าฮ่า ในเมอื
เราอยูบ่ า้ นใครจะมารู้ แต่เอ๊ะ จากโทรศัพท์ทีวา่ งเปล่าก็เดง้ บางอยา่ งขนึ จอฉาย
หนา้ แจง้ เตือนของแอพชอื ดงั ทีสาระแนเอาโพสเก่าๆมายอ้ นใหเ้ ราดอู ยูเ่ สมอโดย
ไมถ่ ามความคิดเหน็

You have memories with… on this day 10 years ago

ความรสู้ กึ ต่างๆตีรวนกลับมา จรงิ ๆตอนนนั ก็ดนี ะ ทําไมเราถึงหา่ งกันกลาย
เปนคนแปลกหนา้ ได้ นคี ือความคิดแรกทีเกิดขนึ ในใจ ลึกๆแล้วเราเปนคนสบายๆ
แต่ใครจะรลู้ ่ะวา่ จติ ใจซอ้ นอะไรไวอ้ ยูบ่ า้ ง เพยี งรูปๆเดียวทกุ อยา่ งก็เขา้ ไหลวนใน
สมอง ตัดสนิ ใจปล่อยใหแ้ จง้ เตือนนันค่อยๆดบั ไปเอง

27

หอ้ งเดมิ บรรยากาศเดมิ ทีๆเราเคยอยู่ ในรปู ภาพนนั ลกุ ขนึ และเดนิ ไป
ยงั ต้เู ก็บของ มขี องมากมายและใช่ ฝุนเต็มไปหมด แปลกนะตอนซอื ก็คิดวา่ จะได้
เก็บของเก่าๆ ก็จรงิ แหละแต่ไมเ่ คยเดนิ กดมู นั อีกเลย จะวา่ ไปชวี ติ มธั ยมก็คือชว่ ง
เวลาทีสนกุ และมคี ่าทีสดุ แต่ตอนนเี หลือเพยี งรปู ภาพในอัลบมั ฉันค่อยๆเปดดทู ี
ละรปู ทีละรปู ความทรงจาํ มากมายทังๆทีตอนนนั ไมไ่ ดค้ ิดอะไร แต่ตอนนมี นั กลับ
ลําค่าขนึ มาเฉยเลยนะนา่ แปลกทังๆทีตอนก่อนจบเรากับเพอื นมกั บอกวา่ ‘อยา่ ลืม
กันนะ’ แต่พอผา่ นไปไมก่ ีป ทกุ คนเติบโตขนึ ต่างคนต่างมสี งั คมใหม่ มภี าระ กลาย
เปนวา่ หา่ งเหนิ กันไปแบบไมไ่ ดต้ ังใจ แต่ก็เขา้ ใจแหละวา่ โทษเพอื นก็ไมไ่ ดเ้ พราะเรา
เองก็เปนหนงึ ในคนทีโดนสงั คมใหมห่ ลอมรวม รตู้ ัวอีกทีก็ค่อยๆตัดขาดกันไปทีละ
คนสองคน คิดถึงพวกมนั เหมอื นกันนะเนยี ไมร่ วู้ า่ เปนยงั ไงกันบา้ ง วา่ แล้วก็กดเขา้
ไลนก์ ล่มุ ทีรา้ งมานานมาก ยอ้ นแชทไปก็ขาํ มแี ต่ขอ้ ความสขุ สนั ต์วนั เกิด กับสง่ เลข
เดด็ นเี ราโตกันขนาดซอื หวยกันไดแ้ ล้วเลยนะ ตลกจงั จงึ ตัดสนิ ใจเลือกรปู ภาพ
หนงึ จากในอัลบมั ท้องฟาหลังฝนทีสวยงามเสมอ รปู ถกู สง่ ไปในชอ่ งแชทนนั
พรอ้ มกับขอ้ ความวา่ ‘ท้องฟาสวยจงั แต่ยงั สหู้ นา้ กตู อนนไี มไ่ ดเ้ ลย ถ้าอยากรวู้ า่
เปนไงต้องนดั กันหนอ่ ยละ’ หลังจากนนั ทกุ คนทีอยูใ่ นกล่มุ ก็ระเบดิ แยง่ กันพมิ พ์
ตอบโต้อยา่ งไมค่ ิดชวี ติ

…ถึงเวลาจะผา่ นไปแค่ไหน คําวา่ ‘เพอื น’ ก็ไมเ่ คยจางหายไปตามกาลเวลาทีล่วงเลย
ขอบคณุ ทกุ คนนะทีเขา้ มาเปนสว่ นหนงึ ในความทรงจาํ ดๆี ในชวี ติ โชคดจี รงิ ๆทีวนมา
อยูโ่ รงเรยี นเดยี วกันและไดม้ กี ันในชวี ติ

28







Healing

32

ชว่ งเวลาทียากลําบากของวยั รุน่ หลายคนคงหนไี มพ่ น้

การสอบเขา้ มหาวทิ ยาลัยในชว่ งมยั มศึกษาปทีหก รวมถึงพนี นกั เรยี นชนั
มธั ยมศึกษาปทีหก จากโรงเรยี นในต่างจงั หวดั แหง่ หนงึ พนี เปนคนทีไมไ่ ดเ้ ก่ง
มาก เรยี นบา้ ง เล่นบา้ ง ความสามารถของเธอนนั เปรยี บเสมอื นเปด ไมเ่ ก่งดา้ น
ใดเลย แต่สามารถทําไดห้ มดแบบถๆู ไถๆ และดว้ ยความสามารถทีถๆู ไถๆนนั
ทําใหเ้ ธอกังวลอยา่ งมากเกียวกับการสอบเขา้ มหาวทิ ยาลัย เธอพยายามทีจะ
อ่านหนงั สอื อยา่ งหนกั เรยี นพเิ ศษ ติวขอ้ สอบทีสถาบนั ต่าง ๆ ดว้ ยเวลาเหลือ
อีกเพยี งไมก่ ีเดอื น และเมอื เธอพยายามอ่านมากเท่าไหรเ่ ธอก็เรมิ รสู้ กึ เครยี ด
มากจนไมม่ สี มาธใิ นการอ่านหนงั สอื เลย

พนี พยายามทีจะเรยี กสติตัวเองกลับมาและตังใจอ่านหนงั สอื อีก แต่ก็ไม่
เปนผล หลังจากนนั ไมน่ านเธอก็ไดเ้ หน็ โปสเตอรป์ ระกาศจดั คอนเสริ ต์ ของ
ศิลปนทีเธอชอบ และเธอก็อยากทีจะไปชมคอนเสริ ต์ นนั ใหไ้ ดเ้ พอื ทีจะปลดปล่อย
ความเครยี ดของตัวเองดว้ ยการไปฟงเพลงทีเธอชอบแบบสดๆสกั ครงั หนงึ แต่
การทีจะไปคอนเสริ ต์ ในครงั นกี ็ไมง่ ่ายเลยเนอื งจากทีเธอเปนเดก็ ต่างจงั หวดั
แต่คอนเสริ ต์ นนั จดั อยูท่ ีกรงุ เทพ ทําใหเ้ ธอต้องใชเ้ งินจาํ นวนหนงึ เพอื ทีจะจอง
ทีพกั ตัวเครอื งบนิ และบตั รคอนเสริ ต์ อีกทังยงั มกี ารสอบเขา้ มหาวทิ ยาลัยรอ
เธออยูอ่ ีกไมก่ ีเดอื น แต่ท้ายทีสดุ เธอก็ตัดสนิ ใจทีจะไปชมคอนเสริ ต์ ในครงั นโี ดย
ใชเ้ งินเก็บบางสว่ นของเธอและเงินจากแมท่ ีสนบั สนนุ การไปดคู อนเสริ ต์ ในครงั
นี เธอตืนเต้นมากกับการไปดคู อนเสริ ต์ ในครงั นี แต่ก็ยงั คงใชเ้ วลาทีเหลือใน
การเตรยี มตัวสอบอยา่ งเต็มที

33

และเมอื วนั แสดงคอนเสริ ต์ มาถึง พนี เดินทางขนึ เครอื งบนิ มายงั
กรงุ เทพในไฟล์ทเชา้ ก่อนทีจะนําสาํ ภาระไปเก็บในโรงแรมทีจองไวแ้ ละเดิน
ทางไปยงั สถานทีจดั คอนเสริ ต์ เธอคาดหวงั เปนอยา่ งมากวา่ คอนเสริ ต์ นจี ะ
ต้องเปนคอนเสริ ต์ ทีดแี ละสนกุ สดุ ๆ จนเมอื ได้เรมิ ดคู อนเสริ ต์ จนจบ กลาย
เปนวา่ คอนเสริ ต์ ในครงั นีดีกวา่ ทีเธอคิดไวเ้ สยี อีก จนเธอรสู้ กึ วา่ เธอคิดไม่
ผดิ จรงิ ๆ ทีตัดสนิ ใจมาชมคอนเสริ ต์ ในครงั นี บรรยากาศขา้ งในมแี ต่แสง สี
เสยี งทีทําใหเ้ ธอรูส้ กึ สนกุ ไปกับมนั รวมถึงได้เหน็ ศิลปนทีเธอชอบกําลังรอ้ ง
เพลงทีเธอชอบ

การมาชมคอนเสริ ต์ ในครงั นีชว่ ยปลดปล่อยความเครยี ดทังหมดจาก
การเตรยี มตัวสอบของเธอ อีกทังยงั เปนแรงผลักดันในการสตู้ ่อไป จน
สดุ ท้ายเธอก็ผา่ นการสอบไปไดด้ ้วยดีและสามารถสอบเขา้ มหาวทิ ยาลัยที
เธอใฝฝนได้ การไปชมคอนเสริ ต์ ในครงั นันเปนการเปลียนชวี ติ เธอจากทีสนิ
หวงั ใหม้ แี รงเดินหน้าต่อไปได้ ทัง ๆ ทีเปนเพยี งแค่การไปฟงเพลงไมก่ ีเพลง
แต่กลับเติมเต็มชวี ติ เธอไดเ้ ปนอยา่ งมาก จนเธอรูส้ กึ ได้วา่ การไปชม
คอนเสริ ต์ ในครงั นนั เปนความโชคดไี มก่ ีเรอื ง ทีไดผ้ า่ นเขา้ มาในชวี ติ ของเธอ

34

“กาญ”
ละครังหนงึ

35

วนั หยุดยาวในชว่ งปใหมท่ ีจะมาถึงในอีกครงึ เดือนขา้ งหนา้ นี

อีเมลล์ได้วางแผนไวว้ า่ จะเดนิ ทางไปเทียวทีจงั หวดั กาญจนบุรี เพอื หนีจากความ
วุน่ วายต่างๆทีเกิดขนึ ในกรุงเทพฯไปพกั ผอ่ นระยะสนั ๆ ในชว่ งวนั หยุดยาวเพอื ชารจ์
แบตรา่ งกายด้วยธรรมชาติสวยๆ รมิ แมน่ ําและภเู ขาเขยี วชอุ่ม ก่อนวนั หยุดเธอได้
เคลียรง์ านของเธอจนหมดสนิ เพอื ไมใ่ หม้ อี ะไรค้างคาและมารบกวนเธอในขณะทีเธอ
กําลังท่องเทียวพกั ผอ่ นหยอ่ นใจ เธอตังใจทีจะพกั ผอ่ นกับทรปิ นีมาก หมายทีจะ
ชดเชยใหก้ ับการหกั โหมทํางานทีผา่ นมาตลอดทังป

ทกุ อยา่ งล้วนเปนไปตามกําหนดการทีเธอได้วางไวจ้ นกระทังชว่ งเยน็ ก่อนวนั
ออกเดนิ ทาง หวั หน้าของเธอไดโ้ ทรเขา้ มาบอกขา่ วรา้ ยกับเธอวา่ มงี านด่วนเขา้ มา
ต้องทําใหเ้ สรจ็ ภายในวนั พรุง่ นี เธอรสู้ กึ ตกใจมากเพราะกลัววา่ แผนทีเธอคิดไวอ้ าจ
จะล่มได้ แต่เธอก็ไมร่ อชา้ รบี จดั การงานบา้ นใหเ้ รยี บรอ้ ยแล้วมาเคลียรง์ านของ
บรษิ ัท เธอมุง่ มนั ตังใจทํางานมากอยากใหเ้ สรจ็ ทันเวลาเพอื ทีจะได้ออกไปพกั ผอ่ น
สกั ที

36

เชา้ วนั ต่อมาหลังจากทีเธอไดเ้ คลียรท์ กุ อยา่ งเสรจ็ เรยี บรอ้ ยแล้ว เธอก็
เตรยี มตัวออกเดินทางไปยงั ทีหมาย ขบั รถตามทางไปเรอื ยๆไมร่ บี รอ้ น แวะตาม
คาเฟทีผา่ นบา้ ง เมอื งกาญถือวา่ มคี าเฟทีมคี วามเปนธรรมชาติสดุ ๆนันก็คือ มนี า
คาเฟ จุดเดน่ ของคาเฟนีคืออยูก่ ลางท่งุ นา มมี ุมถ่ายรปู สดุ เก๋ทีมองเหน็ ฉากหลัง
เปนววิ วดั ถําเสอื หลังจากทีไดแ้ วะกินกาแฟเรยี บรอ้ ยแล้วก็เดนิ ทางต่อไป

มาถึงจุดหมายสาํ คัญทีเธอได้ตังใจไวว้ า่ อยากไปนันก็คือ สะพานขา้ มแมน่ ํา
แคว ทีนีถือเปนแลนด์มารค์ ทีสาํ คัญเลยเมอื มาจงั หวดั กาญจนบุรี เธอตังใจจะมา
เชค็ อินทีแหง่ นีเนืองจากสะพานขา้ มแมน่ าํ แควมปี ระวตั ิความเปนมาอยา่ งยาวนาน
เมอื เธอไปถึงเธอก็เดนิ ถ่ายรปู บรรยากาศโดยรอบ พยายามหามุมถ่ายรปู เดนิ เล่น
วนไปวนมา จงั หวะทีเธอนังพกั ดมื นาํ ขบวนรถไฟกําลังแล่นผา่ นมาพอดซี งึ เธอ
ตกใจมากเพราะในตอนแรกเธอคาดหวงั วา่ อยากถ่ายภาพทีรถไฟกําลังแล่นมาพอดี
แต่ก็ไมค่ ิดวา่ จะมาจรงิ ๆ เธอรบี เดินไปใหท้ ันถ่ายภาพ หลังจากทีได้เทียวตามสถานที
ต่างๆแล้วเธอก็ไดเ้ ดนิ ทางไปพกั ผอ่ นทีโรงแรม เธอรสู้ กึ มคี วามสขุ มากทีไดท้ ําตาม
แผนการทีวางไวเ้ กือบทังหมดอาจจะมอี ุปสรรคเขา้ มาระหวา่ งทางบา้ งแต่เธอก็รูส้ กึ
ค้มุ ค่ามากกับการเดนิ ทางดว้ ยตัวคนเดียว สามารถแก้ไขปญหาทกุ อยา่ งใหผ้ า่ นไป
ไดด้ ว้ ยดี เธอไดพ้ กั ผอ่ นรา่ งกายตามทีหวงั ไวไ้ ดผ้ อ่ นคลายจากความเครยี ดทีสะสม
มานับแรมป เธอจะเก็บความทรงจาํ นไี วว้ า่ ”กาญ”ละครงั หนงึ เธอไดม้ าเทียวทีแหง่ นี
อยา่ งมคี วามสขุ

37



เล อื นรางไมจ่ างหา ย

39

“คืนนีไมม่ เี มฆเลยอะมานงั ตรงนีสเิ หน็ ดาวด้วยนะ”
“ในกรงุ เทพนะหรอเหน็ ดาว ไฟเยอะขนาดนีไมเ่ หน็ หรอก”

“เล็กๆนันไง ตังใจดหู นอ่ ยส”ิ
“เออๆมกี ็ไดว้ ะ”

“ถ้ามที ีทีมองเหน็ ดาวเยอะๆก็คงจะดี”

“มาทีนีทําไมเนีย”
“ก็อยากเหน็ ดาวเยอะๆไมใ่ ชห่ รอ”
”เนยี ดาวเยอะแล้วก้ไมต่ ้องนงั ใหย้ ุงกัดตรงระเบยี งดว้ ยนะ”

“ขอตัวสองใบครบั ”
เดท?ต้องเรยี กอะไรถึงจะถกู นะ?

.
.
.
“ใบหนึงคะ่ ”
ไม่ใชท่ ขี องเราอีกตอ่ ไป

มาทีนคี รงั สดุ ท้ายก็เมอื สองสามปทีแล้วได้ ผา่ นมานานแล้วแต่ก็ยงั คงจาํ ได้ดอี ยู่ ก็พอจะเดา
กันไดใ้ ชไ่ หมวา่ มนั คือทีไหน ในกรุงเทพจะมกี ีทีกันทีมองเหน็ ดาวได้เยอะๆ แล้วก็ชดั ๆ แบบนี ทีทีดที ีสดุ
มนั ก็คงจะหนีไมพ่ น้ “ท้องฟาจาํ ลอง” ใช่ ทีนีนีแหละสามารถเหน็ ดาวไดช้ ดั สดุ ในกรุงเทพแล้ว ก็จรงิ อะ
เถียงไมไ่ ด้ มนั ก็ดแู ปลกตาหน่อยทีจะเหน็ ภาพคนอายุประมาณยสี บิ ปมาทีนีคนเดยี วแบบนีเพราะทีนคี ่อน
ขา้ งเปนทีนิยมของเหล่าพอ่ แมท่ ีพาเดก็ ๆ มาเทียวกันในวนั สดุ สปั ดาหน์ ้อยนกั ทีจะมคี นรุน่ ราวคราว
เดยี วกันมาทีนี ต่างคนก็ต่างความชอบกันนันแหละ บางคนก็อาจจะชอบการไปพบปะเพอื น บางคนก็
ชอบไปเดนิ หา้ ง แต่สว่ นตัวชอบมาทีนีนะ ไดด้ ดู าวตอนกลางวนั สบายจะตายยุงก็ไมก่ ัดดว้ ย

40

สปี ทีแล้วเปนครงั แรกทีคณุ ได้พามาทีนี ยงั คงจาํ ได้ดีราวกับมนั เปนเรอื งทีผา่ นมา
เมอื วานเอง ยงั จาํ ได้ถึงทีนังทีเราเขา้ ไปดภู ายในหอดดู าวได้ดี ยงั เก็บตัววนั นนั ไวอ้ ยูเ่ ลย
ความจรงิ ก็เก็บไวท้ กุ ใบนันแหละ เรามาด้วยกันครงั แรกตอนสปี ทีแล้วและเรามาครงั
สดุ ท้ายดว้ ยกันก็สองสามปทีแล้วเหน็ จะไดห้ ลังจากนันก็ไมไ่ ดไ้ ปทีไหนด้วยกันอีกเลย เขา
กลายเปนบุคคลทีจางหายจากชวี ติ ประจาํ วนั ฉันไปเสยี แล้วกวา่ ทีจะกล้ากลับมาทีแหง่ นีอีก
ครงั มนั เปนเรอื งทียากเหลือเกิน แต่วนั นฉี ันทํามนั ได้สาํ เรจ็ แล้วแหละ

“นีๆ มาหาบา้ นเรากัน”

ภายในท้องฟาจาํ ลองไมไ่ ดม้ เี พยี งแต่โลกจกั รวาลเท่านนั แต่ยงั มกี ิจกรรมสนกุ สนานที
เกียวกับวทิ ยาศาสตรอ์ ีกมากมาย แต่วา่ ทีเราทํากันอยูน่ ันมนั ก็ไมใ่ ชก่ ิจกรรมทางวทิ ยาศาสตร์
อะไรหรอกเปนเพยี งภาพถ่ายทางอากาศขนาดใหญ่ทีสามารถมองเหน็ กรุงเทพได้ทังหมด ใน
ตอนนันฉันนังหาอยา่ งสนกุ สนานราวกับหาสมบตั ิสว่ นเขาก็ได้แต่ยนื ขาํ ในความจรงิ จงั ของฉัน

“เดยี วชว่ ยหา”

คราวนีหาไรดลี ะ บา้ นเรากไ็ มม่ ีแล้ว หาบา้ นแม่กไ็ ดว้ ะ

“จบแล้วปลกุ นะจะนอนสกั งีบ”
“เฮ้ยไดไ้ ง มาหลับไมไ่ ด้นะ”
“ปลกุ ด้วยนะ”

“จบแล้ว ตืนได้แล้วไอ้ขเี ซา ฮ่าฮ่า”
“หะ้ จบแล้วหรอ จาํ ไมไ่ ด้วา่ หลับเลย”
“เค้าบอกใหเ้ ธอปลกุ ไมใ่ ชเ่ ค้าต้องมาปลกุ เธอ ฮ่าฮ่าฮ่า”

ครังนีจะไม่หลบั อีกแลว้ จรงๆ!
41

ก็จะใหท้ ําอยา่ งไรละในหอ้ งฉายดาวทังมดื แล้วก็แอรเ์ ยน็ นิอากาศน่านอนขนาด
นจี ะใหต้ ืนอยูไ่ ดไ้ ง ภายในหอ้ งฉายดาวเปนหอ้ งทีมโี ดมครงึ วงกลมขนาดใหญอ่ ยูข่ า้ งบน
และฉายดาวหรอื วา่ ภาพยนตรเ์ กียวกับระบบสรุ ยิ ะต่างๆ โดยเรอื งราวก็จะสบั เปลียน
หมุนเวยี นกันไปเรอื ยๆ ในบางครงั ก็จะมวี ทิ ยากรมาใหค้ วามรใู้ นเรอื งของระบบสรุ ยิ ะและ
วธิ ดี ดู าวต่างๆ อีกดว้ ย พอได้มานังอยูใ่ นทีสงบๆ ไดใ้ ชเ้ วลาอยูก่ ับตัวเองอีกครงั ก็คิดได้
วา่ ในความจรงิ แล้วนนั การทีครงั หนึง (หรอื มากกวา่ หนงึ นะ) ทีเราได้มาทีนดี ้วยกันเปน
ความทรงจาํ ทียงั คงอยูใ่ นหวั ใจถึงแมจ้ ะบอกวา่ เขาได้กลายเปนบุคคลทีจางหายไปแล้ว
เขาคงจะจางไปจากชวี ติ ประจาํ วนั แต่ก็คงไปปรากฏในความทรงจาํ แทนอยา่ งชดั เจนแหละ
มงั ทกุ ทีทีเราทังค่ไู ดไ้ ปดว้ ยกันนนั ยงั คงอยูใ่ นความทรงจาํ ของฉันเสมอมา เมอื ผา่ นไปที
นันในบางวนั หรอื วา่ ตังใจมาเหมอื นวนั นมี นั ก็ทําใหบ้ างทีแอบคิดวา่ ตอนนเี ขาเปนอยา่ งไร
บา้ งแล้วนะ ยงั จดจาํ เรอื งนเี หมอื นกันไหมนะ มนั คงจะเปนความโชคดเี ล็กๆ ของฉันทีมี
เคยมเี ขาและก็โชคดที ีได้มาเทียวด้วยกันทีนี ถึงแมว้ า่ ในตอนนีเราไดจ้ บกันไปแล้วนนั แต่
ในตอนนันทีเรามาดว้ ยกันหรอื ทีเราไปดว้ ยกันอีกหลายทีนันมนั ก็ยงั คงสวยงามในใจฉัน
อยูเ่ สมอ ขอบคณุ นะ

“สบายดไี หม ไมไ่ ดเ้ จอกันนานเลยนะ”

42



จดหมายจากผู้เขียน

ชว่ งเวลาทีน่าจดจาํ ชว่ งหนึงในชวี ติ ของทกุ คนนา่ จะเปนชว่ งทีมคี วามสขุ
กับสงิ ทีเลือก ได้ทําในสงิ ทีตนเองต้องการ ได้ไปเทียวทกุ ทีทีอยากไป มนั เปน
ความรูส้ กึ ทีเกิดขนึ จากใจ รอยยมิ เสยี งหวั เราะ ทีเกิดขนึ แมว้ า่ เวลาจะผา่ นไป
นานแค่ไหนก็ยงั จดจาํ ความรูส้ กึ นันไดเ้ สมอและยงั คงคิดถึงกันบอ่ ยๆเมอื โตขนึ
การเดนิ ทางเปนเหมอื นการลงทนุ ใหก้ ับตัวเอง ระหวา่ งทางนนั คณุ จะไดพ้ บ
เจอผคู้ นมากมาย ได้สมั ผสั กับบรรยากาศและความแปลกใหมท่ ีคณุ ไมเ่ คยพบ
เจอมาก่อนเหมอื นเปนการเพมิ สสี นั ใหก้ ับชวี ติ ไดม้ องโลกในมุมใหมๆ่ สามารถรู้
ถึงเปาหมายในชวี ติ ในหลายๆอยา่ งทียงั ไมเ่ คยลองทํา ถ้าคณุ ยงั ไมร่ เู้ ปาหมาย
ชวี ติ ไมว่ า่ จะเรอื งอะไรก็ตาม ลองออกไปท่องเทียวดู คณุ อาจจะไดแ้ รงบนั ดาลใจ
ใหมๆ่ จากสงิ ทีพบระหวา่ งทางก็ได้นะ

ชวี ติ เปรยี บเสมอื นของขวญั ทียอดเยยี ม ยงิ เราเดนิ ทางมากเท่าไหรก่ ็
เปนการสะสมประสบการณใ์ นการใชช้ วี ติ มากขนึ เราจะมชี ว่ งเวลาทีมคี วามสขุ
และความทรงจาํ ทีแสนประทับใจเก็บไวด้ ใู นทกุ ๆชว่ งเวลาของชวี ติ ดีกวา่ นงั อยู่
เฉยๆและไมไ่ ด้ทําอะไรทีอยากทําเลย ต่อไปนแี ทนทีจะพูดวา่ “ฉันอยากไป…”
“ฉันหวงั วา่ จะได้ไป..” เปลียนเปน “เฮ้ย! ฉันได้ไปมาแล้ว” กันดีกวา่ ทกุ สถานที
รอใหเ้ ราทกุ คนไปค้นหาอยู่ อยา่ รอชา้ เก็บกระเปาแล้วไปกันเลย!

“อีกหลายปนับจากนี คุณอาจจะมานงั เสียใจในหลายๆสงิ ทคี ณุ ไม่ไดล้ งมอื ทําใน
ตอนนนั เพราะฉะนัน จงออกไปผจญภยั เดนิ ทาง คน้ หาความสขุ ใหก้ บั ตวั เอง”

44