หนูน้อยหมวกแดง คุณยายคะ ท าไมคุณยายต้องนอนคลุมโปงด้วยล่ะคะ ?" หนูน้อยถามด้วยความ สงสัย "ยายเป็นไข้ไม่สบาย ยายเลยหนาวจ้ะหลาน" หมาป่าดัดเสียงตอบ "คุณยายคะ ท าไมเสียงของคุณยายแปลกจังเลยคะ ?" หนูน้อยถามอีกครั้ง "ยายเจ็บคอ ไอหนักมาก เสียงเลยเพี้ยนไปหน่อยจ้ะหลาน" หมาป่าตอบพร้อม แกล้งท าเป็นไอค่อกแค่ก "คุณยายคะ ท าไมคุณยายถึงมีเขี้ยวยาวขนาดนั้นล่ะคะ ?" หนูน้อยหมวกแดงถาม แล้วค่อย ๆ เดินถอยออกมา เพราะเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัย "ก็เพราะยายมีเขี้ยวไว้จับหลานกินไงล่ะ เจ้าหนูน้อย !!" คราวนี้หมาป่าไม่แสร้งท า ตัวใจดีอีกต่อไป พร้อมกระโจนมาตะครุบตัวหนูน้อยหมวกแดงอย่างเกรี้ยวกราด แต่โชคดีที่เสียงกรี๊ดของหนูน้อยดังไปถึงนายพรานหนุ่มสองคนที่ผ่านมาพอดี
ปัง ปัง ปัง !!! เสียงปืนดังขึ้นสามนัด พร้อมกับร่างของหมาป่าดิ้นรนอย่างเจ็บปวด หนูน้อยหมวกแดงสารภาพความผิด และขอโทษคุณยายที่ตัวเองเถลไถลจนได้รับ อันตรายกันทั้งคู่ "ยายไม่โกรธอะไรหรอกจ้ะ แค่หนูไม่เป็นอะไรก็พอแล้ว แต่ต้องสัญญากับยายก่อน นะว่าจะไม่เชื่อฟังคนแปลกหน้า ไม่เล่นซนจนลืมเวลาแบบคราวนี้อีก" หนูน้อย หมวกแดงพยักหน้ารับค า พอคุณยายเห็นดังนั้นก็ยิ้มรับ แล้วเลี้ยงอาหารมื้ออร่อย ให้นายพรานแทนค าขอบคุณ ก่อนทั้งสองจะพาหนูน้อยหมวกแดงกลับสู่อ้อมกอด ของคุณแม่ที่บ้านโดยสวัสดิภาพ
นิทานอีสป เรื่องหมาป่ ากับลูกแกะ กาลครั้งหนึ่ง ณ ป่าอันกว้างใหญ่ จนมาเจอเข้ากับล าธารแห่งหนึ่ง มันจึงแวะดื่มน้ า ด้วยความกระหายพร้อมพูดออกมาว่า "วันนี้อากาศดีจังเลย ข้าคิดว่าจะวิ่งเล่นต่อ อีกสักหน่อย กลับบ้านช้าแค่นิดเดียว คุณแม่แกะคงไม่ว่าอะไรหรอกเนอะ" คิดได้ดังนั้น เจ้าลูกแกะก็หัวเราะอย่างร่าเริง แล้วก้มกินน้ าต่อไปจะได้มีแรง เล่นเต็มที่ แต่บังเอิญมีหมาป่าตัวหนึ่งเดินมายังล าธารแห่งเดียวกันพอดี และโชค ร้ายที่นั่นคือหมาป่าจอมเจ้าเล่ห์ นิสัยไม่ดี แถมยังหิวโซอีกซะด้วย เมื่อมันมองเห็น ลูกแกะก็คิดจับมาเป็นอาหาร พร้อมคิดอุบายหลอกล่อทันที "นี่ เจ้าแกะน้อย รู้รึเปล่าว่าเจ้าก าลังท าอะไรผิดอยู่ ?" หมาป่าพูดขู่ขึ้นมา เสียงดังลั่น จนลูกแกะตัวสั่นเพราะหวาดกลัว
"ข้าท าอะไรผิดงั้นหรือท่านหมาป่า ? ข้าแค่กินน้ าอยู่ตรงนี้เท่านั้น" ลูกแกะ เอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ "กินน้ านั่นแหละคือความผิดของเจ้า เพราะเจ้าท าให้น้ ามันขุ่นข้นไปหมด ข้าดื่มเข้าไปไม่ได้ เจ้าต้องถูกข้าลงโทษ" หมาป่าตอบกลับอย่างหัวเสีย "แต่ว่าท่านหมาป่า.. ข้ากินน้ าอยู่ปลายล าธาร ส่วนตัวท่านนั้นอยู่ต้นล าธาร กระแสน้ าก็พัดมาทางนี้ ข้าจะท าให้น้ าขุ่นข้นได้อย่างไรเล่า" ลูกแกะยังคงเถียงสุด ตัวจนหมาป่าเริ่มโมโหยิ่งขึ้น และออกอุบายอื่นอีก "เจ้าจะไม่รับผิดเรื่องนี้ก็ได้ แต่ข้ารู้นะว่าเมื่อปีกลาย เจ้าได้พูดว่าร้ายข้าลับหลัง ท า ให้ข้าเสียชื่อเสียง และสัตว์ตัวอื่นก็พาลจะเกลียดข้ากันไปหมด เจ้าต้องถูกลงโทษ !" หมาป่าสร้างเรื่องโกหกค าโตเป็นครั้งที่สอง ท าเอาเจ้าลูกแกะงุนงงเข้าไปอีก "แต่ว่าท่านหมาป่า.. ตอนนั้นข้ายังไม่เกิดมาบนโลกเลยด้วยซ้ า ข้าจะไปพูด ว่าร้ายท่านได้ยังไงกันเล่า" ลูกแกะตอบตามความสัตย์จริง "งั้นก็ต้องเป็นพี่น้องของเจ้าสักคนหนึ่งนั่นแหละ มาให้ข้ากินเป็นการลงโทษ ซะดี ๆ" หมาป่าเริ่มทนไม่ไหว ท าไมเจ้าลูกแกะตัวนี้ถึงได้ดื้อดึง เถียงค าไม่ตกฟาก แบบนี้ "แต่ว่าท่านหมาป่า.. ข้าสาบานว่าข้าเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่น้อง" ลูกแกะ ตอบเสียงอ่อน "โอ๊ย ! ไม่งั้นก็เป็นพ่อแม่ของเจ้านั่นแหละที่พูดไม่ดีถึงข้า ยังไงข้าก็ต้องกิน เจ้าเป็นการลงโทษ" หมาป่าตอบอย่างเกรี้ยวกราด แล้วค่อย ๆ เดินเข้าไปหาลูกแกะ ตัวน้อย "แต่ว่าท่านหมาป่า.." คราวนี้ หมาป่าไม่รอให้พูดจนจบประโยคอีกแล้ว ทันทีที่ลูกแกะเอ่ยปาก เจ้าหมาป่าอันธพาลก็กระโจนจับเหยื่อที่น่าสงสารกินเป็น อาหารทันที โดยที่ลูกแกะนั้น ไม่มีโอกาสได้พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเอง และไม่ มีโอกาสกลับไปสู่อ้อมกอดของคุณแม่แกะอีกเลย..
นิทานอีสป สุนัขจิ้งจอกกับพวงองุ่น กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ป่าผืนใหญ่ที่เหล่าสัตว์ได้อาศัยพักพิงเกิดความแห้งแล้ง กันดาร มีแหล่งน้ าและอาหารไม่เพียงพอต่อการประทังชีวิต เจ้าสุนัขจิ้งจอกที่อาศัย อยู่ที่แห่งนี้มาเนิ่นนาน จึงตัดสินใจออกเดินทางด้วยหวังใจว่าจะเจอกับแหล่งหากิน อันอุดมสมบูรณ์ มันเริ่มเดินรอนแรมอยู่หลายวัน ไม่ได้กินแม้กระทั่งน้ าสักหยดจน เริ่มหมดแรง "เอายังไงล่ะเรา เดินมาไกลขนาดนี้แล้วยังไม่เจออะไร ควรตัดใจแล้ว กลับไปที่เดิมดีไหมนะ" สุนัขจิ้งจอกผู้หิวโหยบ่นกับตัวเอง "ไหน ๆ ก็มาแล้ว เดิน ต่อไปอีกหน่อยก็แล้วกันนะ" มันจึงรุดหน้าเดินต่อไปอย่างอ่อนแรง เดินมาได้สักพักไม่ทันเหนื่อยนัก เจ้าสุนัขจิ้งจอกก็เหลือบไปเห็นองุ่นพวงโตแดงฉ่ า น่ากิน "นี่ไง ! โชคดีแล้วเรา เจอองุ่นพวงใหญ่ขนาดนี้ ๆ" สุนัขจิ้งจอกไม่รอช้ารีบ กระโดดคว้าองุ่นในทันใด "ฮึบ ! อีกนิดเดียว... ฮึบ !" เจ้าสุนัขส่งเสียงให้ก าลังใจ ตัวเองอย่างฮึกเหิม แต่ท าอย่างไรก็ยังกระโดดไม่ถึงพวงองุ่นสักที
"ลองกระโดดจากหินก้อนนั้นดู น่าจะทุ่นแรงและเอื้อมถึงองุ่นพวงนี้ง่ายขึ้นอยู่นะ" ว่าแล้วสุนัขจิ้งจอกจึงเดินไปยังก้อนหินนั้น พร้อมกระโดดขึ้นจนสุดแรง "ฮึบ ! โธ่ อีกเพียงเอื้อมก็จะได้ลิ้มรสองุ่นแล้ว" สุนัขจิ้งจอกบ่นอย่างท้อใจ "ฮึบ !" สุดท้ายมันก็ พลาด ไม่อาจคว้าองุ่นมากินได้ "อันที่จริงองุ่นพวงนี้ก็ไม่เห็นจะน่ากินสักเท่าไรนัก ถ้าเรากัดเข้าไปอาจเปรี้ยวจี๊ดจนกินไม่ไหวเลยก็ได้" สุนัขจิ้งจอกแสร้งบ่นแล้ว เดินทางต่อด้วยความหิวโซ พร้อมหลอกตัวเองในใจเรื่อยไปว่า "ฉันมีความอดทน และความพยายามนะ