ระดับภาษา

ระดับภาษา

ระดับภาษา คือ การใช้ภาษาพูดหรือภาษาเขียน ในโอกาสที่แตกต่าง หรือใช้กับผู้รับ สารแต่ละบุคคลย่อมมีการใช้ภาษาที่ แตกต่างกันไป การเรียบเรียงถ้อยคำ ที่ ใช้โดยพิจารณาตามโอกาสหรือ กาลเทศะ ความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล ที่เป็นผู้สื่อสาร ผู้รับสาร และเนื้อหาที่ สื่อสาร

ความสำ คัญของระดับภาษา เป็นวัฒนธรรมของไทย สถานะของบุคคลแตกต่างกัน เพื่อให้ใช้ภาษาไทยได้อย่างถุกต้อง การใช้ระดับภาษาให้ถูกกาละเทศะ

ประเภทของระดับภาษา ระดับภาษามีทั้งหมด 5 ระดับ แบ่งออกมาได้ ดังนี้ ระดับพิธีการ ระดับทางการ ระดับกึ่งทางการ ระดับสนทนา ระดับกันเอง

ระดับพิธีการ เป็นภาษาที่ถูกต้องตามหลักไวยากรณ์ มี ความประณีต งดงาม ภาษาที่ใช้เป็นคำ ระดับสูงและมีความซับซ้อนของประโยคอยู่ ภาษาในระดับนี้จะใช้ในโอกาสสำ คัญอย่าง งานราชพิธี วรรณกรรมชัเนสูง

ระดับทางการ เป็นอีกภาษาหนึ่งที่มีความสมบูรณ์และถูก ต้องตามหลักไวยากรณ์ มักใช้ในโอกาส สำ คัญ ๆ ที่เป็นทางการ อย่างเช่น หนังสือ ราชการวิทยานิพนธ์ รายงานทางวิชาการ การ กล่าวปราศรัย กล่าวเปิดพิธีหรืองานสำ คัญ

ระดับกึ่งทางการ ระดับภาษานี้จะอยู่ก้ำ กึ่งระหว่างระดับที่ เป็นทางการกับไม่เป็นทางการ เป็นภาษา ที่สุภาพ แต่ไม่ได้เคร่งครัดเท่าภาษา ทางการ อาจมีภาษาระดับสนทนาเข้ามาปน ด้วย มักใช้ในการติดต่อธุรกิจ หรือพูดกับ คนที่ไม่รู้จัก ไม่สนิท และยังใช้กับงาน เขียนอย่างเช่น สารคดี บทวิจารณ์ เกี่ยว กับบันเทิงคดีต่าง ๆ เพื่อไม่ให้เนื้อหา เครียดเกินไป

ระดับสนทนา เป็นภาษาที่ใช้สนทนากับบุคคลที่รู้จัก หรือไม่รู้จักในเวลาส่วนตัว ร่วมถึงเจรจา ซื้อขายหรือการประชุมที่ไม่เป็นทางการ มักมีรูปประโยคง่าย ๆ แต่ยังคงความ สุภาพ เช่น การรายงานข่าว การเจรจา ธุระทั่วไปคุณ

ระดับกันเอง เป็นภาษาพูดทั่วไปที่ใช้กับคนสนิท มีจุด ประสงค์คือเพื่อนความสนุกสนาน ภาษาที่ ใช้ขึงเป็นภาษาที่ฟังแล้วดูสบาย ๆ ไม่ เคร่งครัด โดยคำ ที่ใช้จะมีทั้งคำ หยาบ คำ สแลง คำ ตัด ประโยคอาจไม่สมบูรณ์แต่ผู้ สื่อสารและผู้รับสารจะเข้าใจความหมายกัน ไม่นิยมใช้ภาษาเขียนอย่างพวกวรรณกรรม วรรณคดี หรืองานเขียนที่เป็นทางการ แต่จะ สามารถใช้เรื่องสั้น นวนิยาย ภาษาข่าวใน หนังสือพิมพ์ หรือการเขียนบทละคร