ดอกไม้สำหรับอัลเจอนอน

ดอกไม้สาหรบั อัลเจอนอน

Flower for Algernon

ผแู้ ต่ง : Daniel Keys 1959
ผ้แู ปล : ยงยุทธ์ ยุทธวงศ์ ๒๕๒๒

แนะนานกั เขียน

Daniel Keys นกั เขียนนิยายวิทยาศาสตรช์ าวอเมริกัน เกิดท่ี
เมอื งบรูคลีน เมือ่ ค.ศ.๑๙๒๗ เคยทาหนา้ ที่เป็นบรรณาธกิ ารผู้ชว่ ยให้
นติ ยสาร Marvel Stories เมื่อ ค.ศ.๑๙๕๐

ผลงานดา้ น ' นิยายวทิ ยาศาสตร์' ของเขามีไม่มากนกั ท่แี ฟน ๆ
จาได้กม็ ีเร่ืองสน้ั ขนาดยาวช่อื ดอกไม้สาหรับอลั เจอนอน หรอื Flower
for Algernon ….. และแฟน ๆ หนงั ยงั คงจาได้วา่ ดอกไม้สาหรับอลั เจอ
นอน เร่ืองน้ีกค็ ือหนังเรอ่ื ง Charly ท่ี คลฟิ โรเบริ ์ตสนั เลน่ เปน็ ตวั ชารล์ ี จน
ได้รับรางวัลตุ๊กตาทองไปในฐานะผแู้ สดงนายอดเยี่ยม

ดอกไมส้ าหรบั อัลเจอนอน ลงพมิ พค์ รั้งแรกในนติ ยสาร The
Magazine of Fantasy and Science Fiction เมอื่ ค.ศ. ๑๙๕๙ และไดร้ ับ
รางวัล Hugo Award อันเปรยี บเสมือนเปน็ 'รางวัลโนเบล' สาหรบั วงการ
นกั เขยี น 'นยิ ายวิทยาศาสตร์'

ตอ่ มา Daniel Keys ไดน้ า ดอกไม้สาหรบั อลั เจอนอน ซึ่งครั้ง
แรกเขียนเป็นเร่อื งสนั้ ขนาดยาว มาขยายใหย้ าวเป็นนยิ ายชอื่ เดยี วกนั โดย
พมิ พค์ ร้งั แรกเม่ือ ค.ศ.๑๙๖๖ ผลงานของเขา เท่าท่ีจาได้ ยังมีนยิ ายของ
เขาอีกเลม่ หน่งึ ชื่อ The Touch พิมพค์ รง้ั แรกเม่ือ ค.ศ.๑๙๖๘ และหลังจาก
น้นั ขา่ วคราวของเขาก็เงียบหายไปจากวงการ …

…ดอกไม้สาหรับอลั เจอนอน เมื่อตอนเป็นหนงั เร่อื ง Charly
นอกจากรางวลั ตุ๊กตาทองสาหรบั ผู้แสดงนาฝาุ ยชายยอดเยีย่ มแลว้ หนังเรอ่ื ง
นี้ซึ่งกากับโดย ราลฟ์ เนลสัน ยังไดร้ ับรางวลั Nebular Award ในฐานะ
"หนังวิทยาศาสตร์"ยอดเยีย่ มประจาปี ๑๙๖๘ อกี ด้วย

บางตอนจาก'แนะนานกั เขียน'
ใน ดอกไม้สาหรับอัลเจอนอน รวม 'นยิ ายวทิ ยาศาสตร'์ ท่ีสรรแล้ว
คานาโดย สชุ าติ สวัสดศิ รี ๒๕๒๒

ดอกไมส้ าหรบั อัลเจอนอน

Flower for Algernon

๑

๕ มนี าคม ๑๙๖๕

หมอสตราวบอกว่า ฉนั ควนเคียนอะไรกอได่ที่
นกึ ได่ แลทุกย่างทีเ่ กดิ คนึ กบั ฉันตงั แตนไ่ี ป ฉันไมร่ ู้ว่า
ทาไม แตเ่ ขาบอกว่ามนั สาคันเพาะเขาจะตดั สนิ วา่ จะเอา
ฉนั ไม ฉนั วังไห่เขาเอา คนุ คินเนยี นบอกว่าเขาอาดจะ
ทาไห่ฉันเก่งได่ ฉนั หยากเก่ง ฉนั ชือ ชาลี กอดอน ฉันอายุ
๓๗ แลเม่ือ ๒ อาทิดกอ่ นเปนวนั เกิดฉัน ไมม่ ีอะไรจะเคียน
แล่ว จะจบละ วันน่ี…

๒

๖ มีนาคม ๑๙๖๕

วนั นีฉันไปสอบ รสู้ ึกว่าจะตก แลฉนั ว่าเขาคง
จะไมเ่ อาฉันละ คอื วา่ มพี ชู ายรูบล่อไนห้อง ถกื ะดาดแขง
ขาวมีหมกึ หกหยู่ เขาบอกชาลเี หนอะไรบนกะดาดนีไ่ ม ฉัน
ตกใจกัวทงั ทีม่ เี คอ่ื งรางในกะเป๋า เพาะตอนเปนเดก ฉัน
สอบตกไนโรงเรยี นสะเมอ แลฉันทาหมกึ หกดว่ ย

ฉันบอกเขาวา่ เหนรอยหมกึ เขาบอกไช่ ฉันกอ
ดีใจ นึกวา่ จบแลว แตพ่ อลกุ คึนเขาห่าม เขาบอกเดยี วนั้ง
ลงก่อนชาลี ยังไมจบ แลวฉันจาไมคอ้ ยได่ แตเ่ ขาหยาก
ไหฉ่ นั บอกไนหมึกมอี ะไร ฉนั บอกไมเหนมีอะไร แตเ่ ขา
บอกมรี บู หยู่ คนอืน่ ๆกอเหนรบู ฉันไมเหนรูบอะไร ฉนั
พยามมองจงิ ๆฉนั ถืกะดาดไก้ ๆแลกอไก ๆ แลวฉนั บอก
ว่าถ่ามีแวนจะเหนดีกว่า ฉันไสแ่ วนดูหนังกะดูทีวีเทานั่น
แตฉ่ นั บอกวา่ แวนหย่ไู นห่องเกบของ ฉันไดแวนมาแลว
ฉันบอกขอดูกะดาดอีกที พะนนั กอไดว่ ่าท่นี เ่ี หนรบู แน่

ฉันพยามมากแตก่ อยังไมเหนรบู อะไร เหนแต่
หมึก ฉันบอกสงสยั ต่องทาแวนไหมแ่ ลวละ เขาเคยี นบนกะ
ดาดแลวฉนั กวั จะสอบตก ฉันบอกเขาว่ารอยหมกึ สวยดี มี
จุด เลก ๆ รอบ ๆขอบ เขาดูผดิ วังบอกว่าไมไช่ ฉนั บอกขอ
ลองอกี ที ฉันจะนึกได่แน่ ขอเวลาอีกสองสามนาที เพาะ
บางทฉี นั ทาอะไรไมค้อยเรว ฉนั อ่านนังสือช้าด่วย เวลา
เรยี นกบั คุนคินเนยี นไนชนั สารับพไู หย่ทเี รยี นชา้ แต่ฉนั กอ
พยามมาก ๆ เขาไห่โอกาดฉันอกี ที ไห่กะดาดแขงมาไหม่
มีหมึกหกหยสู่ องหยา่ ง แดงกับนาเงนิ

เขาดมี ากแลพดู ชา้ ๆเมอื นคุนคินเนยี น แลอทิ
บายวา่ มันเปน รอชอก* เขาบอกวา่ จะเหนรบู ไนหมกึ ฉัน
ถามวา่ ไหน ๆ เขาบอกว่าคิดดี ๆซิ ฉนั บอกวา่ คิดเปนหมกึ
หยด แตก่ อไมถูก เขาบอกวา่ มันทาไหค่ ิดถงึ อะไร นึกไห่
เปนอะไรสกั หยา่ ง ฉนั ลับตาตงั นานจะนึกไหเ่ ปนอะไร ฉัน
บอกวา่ นึกไห่เปนปากกาหมกึ ซึม มหี มกึ ไหลออกมาเปอื น
ผา้ ปูโตะ แลวเขาลกุ ค่นึ แลวเขาเดินออกไป ฉันคดิ วา่ คง

ไมผ่ ่านสอบ รอชอก หรอก

๓

๗ มนี าคม ๑๙๖๕

หมอสตราวแลหมอนีเมอบอกเรืองหยดหมึก
ไมเปนไรหรอก ฉันบอกเขาว่า ฉนั ไมไดท่ าหมึกหกบนกะ

ดาด แลไมเหนอะไรไนหมึก เขาบอกวา่ คุนคนิ เนียนไมเคย
สอนอะไรฉนั หยา่ งนี มแี ต่สะกดแลอา่ น เขาบอกคนุ คนิ
เนยี นบอกว่าฉันเปนนักเรียนท่ีดีทสี ุดไนโรงเรียนพูไหย่กาง
คนื เพาะฉนั พยามมากทีสุดแลฉันหยากเรียนจงิ ๆ เขา
บอกเธอไปโรงเรยี นได่ยังไงคนเดียวนะชาลี เธอรจู กั ได่
ยงั ไง ฉันบอกฉนั ถามพูคน แลมีคนบอกว่าจะไปหาทีเรียน
อา่ นแลสะกดดี ๆไดท่ ีไหน เขาถามหยากไปทาไม ฉนั บอก
เพาะฉนั หยากฉะลาดมาสะเมอเลย ไมห่ ยากโงด่ อก แต่ฉะ
ลาดได่ยาก เขาบอกเธอรู้ไมว่า มันจะชัวคราวเท่านนั่ ฉัน
บอกรู้ คนุ คินเนยี นบอกแลว จะเจบฉนั กอไมวา่

ตอ่ มาฉันมสี อบแปก ๆอกี พูหยงิ ไจดที เี ปนคน
สอบฉันบอกช่ือสอบ แลฉนั ถามวาสะกดยังไง จะไดเ่ ขียน
ไนไรงานถูก สอบจิตสานึกตามแนว ฉันไมรู้จักสองคาหลงั
แตร่ วู้ า่ สอบ แปวา่ อะไร ต่องสอบไหผ่ ่าน ไม่กอได่คะแนน
ตา่ สอบคาวนงี่ า่ ย เพาะฉันมองเหนรูบได่ แต่คาวน่เี ธอไม่
ยักไหฉ่ ันบอกรบู เธอ ฉันเลยงงหยู่ ฉันบอกพชู ายเมื่อวาน
ไห่บอกว่าเหนอะไรไนหมึก เธอบอกไมสาคนั เธอบอกไห่

แตง่ เรือ่ งเก่ยี วกับคนไนรบู ฉนั ถามวา่ จะไห่เลา่ เรื่องเกียว
กับคนทยี งั ไมเคยพบเคยเหนเลยไดย่ งั ไงกัน ฉันบอก
ทาไมฉนั ต่องโกหกดว่ ย ฉนั ไมพูดโกหกอีกแลวนะ เพาะ
ถกู จบั ได่ทุกที

เธอบอกไอ้สอบน่แี ลอีกอนั ไอ้ รอชอก น่นั มัน
ทาไหร่ ู้ถงึ ลักสะนะของจิดไจ ฉนั หัวรอเสียไหย่ บอกจะไป
รูไ่ ด่ยังไงจากหยดหมกึ กะรูบถ่าย เธอชักเคืองแลเกบรบู ไป
ฉนั ไมเหนแค เรอื่ งบ้า ๆฉันว่าฉนั กอคงสอบนี่ตกด่วย

ทีหลังมคี นสวมเสอื่ ขาว ๆ มาพาฉนั ไปอกี
แหง่ นงึ ไนโรงยาบาน แลไหฉ่ ันเล่นเกมแบบแขง่ กะหนูขาว
ๆหนนู ั่นชอ่ื อลั เจอนอน อลั เจอนอนหยูไ่ นหบี มีทางลดเลย่ี ว
แยะ ๆ เหมอื นกาแพงแยะ ๆ แลเขาไห่ดินสอกะกะดาดฉัน
มีเสน้ แลวงหย่แู ยะ ๆ ทดี า้ นหนึงเขยี นวา่ เริ่ม แลอีกดา้ น
หนึงเขยี นว่า จบ เขาบอกวา่ นี่มนั วกวน แลอลั เจอนอนกะ
ฉันมขี องวกวนเมอื นกนั ไห่ทา ฉันไม่เหนว่ามันจะวกวน
เมือนกนั ได่ยังไง ไนเม่ืออัลเจอนอนไดห่ บี แลฉนั ไดก่ ะ
ดาด แตฉ่ นั กอไม่ได่ว่าอะไร แลกอไมมีเวลาดว่ ย เพาะเร่ิม
แข่งกนั เลย

มีคนหนงึ ทีน่ ่นั มีนา
ลกิ าหยู่ แตแ่ อบไว่จะไมไ่ ห่
ฉนั เหน ฉันเลยพยามไมม่ อง
เลยทาไหต่ น่ื เต่น สอบ
นัน่ ทาไหฉ่ นั รูสกึ แย่กว่าสอบ
หยา่ งอ่นื ๆทงั หมด
เพาะเขาไห่สอบสิบที มีไอ้ วกวน ไหม่ไมซ่ า้ กนั แลอลั เจอ
นอนชะนะทกุ ที ฉันไม่ยักรมู้ าก่อนวา่ หนจู ะฉะลาดหย่างน่ี
คงอาดจะเพาะอัลเจอนอนเปนหนขู าวกอได่ หนูขาวนี่อาด
จะฉะลาดกว่าหนูอืน่ ๆนะ

๔

๘ มนี าคม ๑๙๖๕

เขาจะเอาฉนั ละ ฉนั ดไี จเหลือเกนิ จนแทบจะ
เขยี นไมไ่ ด่ ทแี รกหมอนีเมอ แลหมอสตราว เถยี งกันเรอื่ ง
นก่ี อ่ น หมอนีเมอหยไู่ นห้องทางานตอนหมอสตราวพาฉัน
เขา่ ไป หมอนเี มอไมค่ อ่ ยสะบายไจนกั ท่ีจะเอาฉนั น่ี แต่
หมอสตราวบอกวา่ คุนคนิ เนียนแนะนาว่าฉันดที ีสดุ ไนบนั
ดานกั เรยี นของเธอ ฉนั ชอบคนุ คนิ เนยี นเพาะเธอเปนคูที
เกง่ มาก แลเธอบอก นช่ี าลีนะ เธอมีโอกาดค้ังทีส่ อง ท่า
เธอสมักไจร่วมกานทดลองน่ี เธออาดจะฉะลาดคืน่ เขาไม
รู้ว่าจะฉะลาดตะลอดไปหรอื ไม่ แต่กอมีทาง ฉนั เลยบอก
ตกลงทงั ทกี่ วั เมือนกนั เพาะเธอบอกว่าตองมีกานพา่ ตัด
เธอบอกหยา่ กวั ไปเลย ชาลี เธอทาได่มาตั่งเยอะแลว่ ทังท่ี
มขี มองหยู่นอ้ ย ฉนั วา่ เธอสมควนไดค่ วามฉะลาดนมี่ าก
ทส่ี ดุ แลฉนั ตกไจท่ีเหนหมอนเี มอกับหมอสตราวมเี รือง
ทะเลาะกนั น่ี หมอสตราวบอกฉันนม่ี ีอะไรดมี ากหยู่ เขา
บอกฉันมี แรงกะตุน ดี ฉันไมยักรู้วา่ มไี อ้แรงน่ี ฉันรู่สกึ พูม
ไจตอนเขาบอกว่าคนท่ี ไอควิ้ ๖๘ ไมมไี อ้แรงนท่ี ุกคน
ดอกนะ ฉันไมรวู่ ่ามนั เปนแรงอะไร หรอื ไปได่มันมาจาก
ไหน แตเ่ ขาบอกอัลเจอนอนกอมเี มือนกัน แรงกะตนุ
ของอลั เจอนอน คอื เนยแขงที่เขาไส่ไวไ่ นหีบ แตค่ งไมไ่ ช่
นะ เพาะฉันไมไ่ ดก่ นิ เนยแขงเลยอาทดิ น่ี แลวเขาพูดอะไร
กะหมอนีเมอกอไมรู้ ฉนั ไม่เขา่ ไจ ฉนั เลยจดคาทเี ขาพดู
กนั มา เขาวา่ หมอนเี มอ ผมรู่น่าวา่ ชาลีไม่ไช่คนทค่ี นุ หยาก
ไหเ่ ปนคนแรกไนบันดามะนุดกายะสดิ ปัน-(ฟังไมอ่ อก)รุ่น
ไหม่ของคุน แต่คนส่วนมากท่มี ีพมู ปัน-ตา่ มกั ไมค่ อ่ ยเปน
มดิ แลไมไ่ ห่ความรว่ มมือ สว่ นมากมักซึม ไม่กะป้ี-แลเข่า
ถงึ กนั ไดย่ าก แตค่ นน้ีมที ามะชาดทีด่ ี มีความสนไจแลห
ยากเอาไจคน หมอนีเมอบอกจาไวน่ ะ เขาจะเปนมะนดุ คน
แรกทมี่ กี าลังสมองเพิม่ ขึน่ เปนสามเท่าโดยกานพา่ ตดั
หมอสตราวบอกกอง้ันซิ ดูซิ เขาได่เรียนอา่ นแลเขียนไดด่ ี
แคไหนเปนความสา-อันยงิ ไหย่สารบั คนทม่ี อี ายุปันยาตา่

หยา่ งเขา เมอื นคนุ กบั ผมเรียนทดิ สะดี-พาบของไอสะไต
โดยไมม่ ีคนชว่ ย นี่สะแดงวา่ เขามีแรงกะตุนทีแ่ ขงมาก ทา่
เปยี บ-กนั แลวกอเปนความสา-อนั มะโห-ผมวา่ ควนเอาชาลี
นะ ฉันจบั คาไมไ่ ด่หมด แลเขาพูดกนั เรวเกนิ ไป แตค่ า้ ย
กับวาหมอสตราวเข่าคา่ งฉันแลอกี คนไม่ แลวหมอนีเมอ
พะยกั นา่ บอกวา่ ตกลง คนุ อาดถูกกอได่ เราจะเอาชาลี พอ
เขาพดู หย่างน่นั ฉนั ดไี จมาก ฉนั กะโดคึน่ จบั มอื เขาทดี ีกะ
ฉนั เลอื เกิน ฉันบอกขอบคนุ มากคนุ หมอ คุนจะไม่ต่องเสีย
ไจดอกทไี่ ห่โอกาดคั้งทสี องกะผม แลฉันเชือ่ หยา่ งนั้นจงิ
ๆ หลังกานพ่าตัดฉนั จะพยามเปนคนฉะลาด ฉนั จะพยาม
มากจิง ๆ

ไรง.๕ -๑๐ มนี า

ฉนั กวั จงั คนทางานทีน่ ีตงั ลายคน แลนางยา
บาน แลคนท่ีสอบฉันมาหาฉัน เอาขนมมาไห่ แลขอไหฉ่ ัน
โชกดี ฉันกอหวังวา่ จะโชกดี ฉันมพี วกเคื่องรางของขงั หยู่
เยอะแยะเลย แต่แยม่ ีแมวดาเดินผ่านตอนฉนั มาท่ีโรงยา
บาน หมอสตราวบอกหย่าเชื่อเรืองโชกลาง ชาลี นีเ่ ปนวดิ
ทะยาสาด แตยงั ไงฉันกอจะเก็บเคอื งรางเอาไว่ละ ฉันถาม
หมอสตราวว่า หลงั กานพา่ ตดั แลวจะแขง่ ชะนะอัลเจอนอน
ไหม เขาบอกอาดจะชะนะ ถ่าการพา่ ตดั ได่ผน ฉนั จะไห่ไอ้
หนูนัน่ ร้ซู ะวา่ ฉันกอเก่งเท่ามนั ได่ หรอื เกง่ กว่าดว่ ย แลวฉนั
จะอ่านไดด่ คี ึ่น สะกดคาดแี ลรเู่ รอื่ งแยะ ๆแลเมือนคนอน่ื ๆ
ซะที ฉนั หยากเกง่ เมือนคนอืน่ ๆถ้าไดผ่ นตะลอดไป เขาจะ
ทาไห้ทุกคนฉะลาดทว่ั โลกน่ีเลย เขาไมไห่ฉนกนิ อะไรเลย
เชา่ น้ี ฉันไม่รู่วา่ กานกินน้มี ันเกยี่ วกับจะฉะลาดคนึ่ ได่ยงั ไง
ฉนั หิวจงั แลหมอนีเมอเอาก่องขนมฉนั ไป หมอนเี มอนี่เป
นคนขีบ้ ่นจงั หมอสตราวบอกหลงั พ่าตดั จึงจะได่คนื จะกนิ

กอ่ นกานพ่าตดั ไมไ่ ด่……..

รายงานความก้าวหน้าที่ ๖

๑๕ มีนา

กานพา่ ตัดไม่ยักเจบ็ เขาทากนั ตอนฉนั หลบั หยู่ มีคนเอา
ผา้ พันแผลออกจากตาแลหัวฉันวันนี้ ฉนั จะได้เขยี น รายงานความก้าวหนา้ ได้
หมอนเี มอไดด้ ทู ่ีฉนั เขยี นมาแลวบา้ ง แลว้ บอกวา่ ฉันสะกด รายงาน ผดิ แล
บอกว่าเขียนถูกยงั ไง แล ความกา้ วหน้า ดว้ ย ฉันต้องพยามจาไหไ้ ด้ ฉนั มี
ความจาแยมากเรืองสะกดนี่ หมอสตราวบอกดีแลว ท่เี ขียนบอกทกุ หยา่ งที
เกดิ คน่ึ กับตวั ฉนั แต่เขาบอกว่าไมร่ ู่จะคิดยงั ไง เขาบอกต้องพยามตะลอกเวลา
ทย่ี ังมผี า้ พันแผหยูบ่ นตา ฉนั พยามคิด ไมเ่ หนเกิดอะไรคึน่ เลย ไม่รจู่ ะคดิ เร่ือง
อะไร บางทีถา้ ฉนั ลองถามเขาดู เขาจะบอกฉันได่ว่าคดิ ยังไง เพาะเดียวนฉี้ นั
ควนจะฉะลาดค่นึ แลว คนฉะลาดเขาคดิ เรอื่ งอะไรกันนะ เรอื งคดิ ๆฝัน ๆละมงั
ฉันหยากรู้เรอ่ื งคดิ ๆฝัน ม่ังจงั เลย

รายงานความกา้ วหน้าท่ี ๗

๑๙ มีนา

ไม่เหนมีอะไรเกดิ ขน้ึ เลย ฉนั มีสอบตังหลายครงั้ และมีเกมแขง่
กับอัลเจอนอนหลายอย่าง เกลยี ดไอห้ นูน่นั จงั มันชะนะฉนั ทกุ ค้ังเลย หมอสต
ราวบอกฉนั ต้องเล่นเกมพวหน้ี แลบอกว่าอีกหน่อยจะต้องลองทดสอบที่เคย
ทาแล้วไปไหม่ ไอห้ ยดหมึกน่บี ้าจัง และไอ้รูปพวกนนั้ กบ็ า้ ด้วย ฉันชอบวาดรูป
ผชู้ ายและผูหญงิ แต่ฉนั จะไม่ยอมคิดฝันเร่ืองอะไรทมี่ ันไม่เปน็ จริงนะ

รสู้ ึกปวดหัว เพาะพยายามคิดมากเกินไป ทีแรกนกึ วา่ หมอสตราว
จะคอยเป็นเพอ่ื นฉัน แตเ่ ขาไมเ่ หน็ ช่วยอะไรฉนั เลย เขาไม่เหนบอกวา่ ไหค้ ิด
อะไรหรือวา่ เม่อื ไรฉนั จะฉะลาด คุรคินเนียนก็ไมเ่ หนมาเยียมฉันเลย และฉนั
คิดว่าไอร้ ายงานความกา้ วหน้าอะไรนก่ี บ็ ้าด้วย

รายงานความก้าวหนา้ ที่ ๘

๒๓ มนี า

ฉันจะกบั ไปทางานที่โรงงานละ เขาบอกว่าฉันควนจะกบั ไปทางาน
จะดีกว่า แตต่ อ้ งไม่บอกใครว่าทาการพา่ ตัดไปเพราะอะไร และฉันจะตอ้ ง
กลบั มาโรงยาบานทกุ คืนหลงั เลิกงานแล้วเปน็ เวลาหนง่ึ ชวั่ โมง เขาจะจา่ ยเงนิ
ไหฉ้ นั ทุกเดอื นเพ่อื ไหเ้ รยี นไห้ฉะลาด

ดีใจจังทีจ่ ะไดก้ ับไปทางานเพราะฉันคิดถึงงานแล้วละ และคิดถงึ
เพ่อื น ๆและเรอ่ื งสนกุ ๆทั้งหลายทนี่ น่ั

หมอสตราวบอกวา่ ฉนั ควนจะเขยี นตอ่ ไปเรอื่ ย ๆ แต่ไม่จาเปน็ ต้อง
เขยี นทุกวัน เขียนเพยี งวันท่ีคดิ อะไรออกหรอื มอี ะไรพิเสดเกิดขน้ึ เขาบอกว่า
อย่าทอใจไปเลย เพราะมนั จะกนิ เวลาและจะเกดิ ขึน้ ชา้ ๆ เขาบอกวา่ กอ่ นท่อี ลั
เจอนอนจะฉะลาดขนึ้ ๓ เทา่ ก็ต้องกินเวลาตงั นาน นนั่ และอลั เจอนอนชนะฉัน
ไดก้ ็เพราะไดร้ บั กานพ่าตดั เหมอื นกนั บอกอย่างนท้ี าไห้ฉนั รสู้ ึกสบายใจข้นึ
ฉันอาดจะทาไอ้ วกวน นนั่ เร็วกวา่ หนูทามะดาก็ได้ สักวนั หนึ่งเถอะ ฉนั อาดจะ
ชนะอัลเจอนอนกไ็ ด้ ถ้าเปนหย่างนั้นก็ยอดเลย แตเ่ ทา่ ทผ่ี า่ นมา ดูเหมือนอัล
เจอนอนจะฉะลาดตะลอดไปนะ

๒๕ มีนา
(ฉนั ไม่ตอ้ งเขยี นวา่ รายงานความก้าวหนา้ ข้างบน

อกี ต่อไปแลว้ เพยี งสง่ ให้หมอนีเมออา่ นครงั้ ละอาทดิ ก็พอ
เพยี งแตต่ ้องไสว่ ันทีเ่ ทา่ นนั้ ไม่เสียเวลาดี) ท่ีโรงงานวนั น้สี นกุ
จงั เลย โจคาปบอก เฮ้ยดูซิ ท่ชี าลีไปพา่ ตัดมา เขาทาอะไรกบั
แกหอื ชาลี ไส่สมองเขา้ ไปอีกนอ่ ยหรอื ฉันเกอื บเผลอบอกเขา
ไปแลว้ พอดจี าได้วา่ หมอสตราวหา้ มไมไ่ ห้บอก แลว้ แฟรงรายลี
ถามวา่ ไปทาอะไรมาชาลี ลมื กุนแจหรอื ไง ตอ้ งเอาหวั กะแทก
เปิด ทาเอาฉันหวั ร่อไหยเ่ ลย พวกนี้เป็นเพอื่ นแท้ของฉันและ
เขาชอบฉนั

บางทีจะมีคนพูดทานองว่า เฮย้ ดโู จ หรอื แฟรง
หรอื ยอจ สิ มนั ทาเปน็ ชาลี กอดอนเลย ฉนั ไมร่ ูว้ า่ ทาไมเขาพูด
กันหย่างนนั้ แต่กจ็ ะหวั รอกนั สเมอ เมอื่ เช้านี้ เอมอส บอร์ก ที่
เปน็ หัวนา่ คนงานท่ีดอนเนแกน ก็ไช้ชอ่ื ฉันเวลาทต่ี ะโกนไส่เออร์

นี่เด็กสง่ ของ เออร์น่ที าหอ้ ของหายไปหอ้ หน่ึง เขาบอกเออรน์ ี่
ไหต้ ายซิ แกพยายามจะเป็นชาลี กอดอนหรอื ไง ฉนั ไมเขา้ ใจวา่
ทาไมเขาพูดยา่ งน้ัน ฉันไม่เคยทาห้อของหายเลย

๒๘ มีนา
หมอสตราวเขา้ มาในหอ้ งฉันคืนนี้ เพือ่ จะมาดวู ่า

ทาไมฉนั ถงึ ไม่ไดไ้ ปหาเขาอยา่ งทต่ี กลงกันไว้ ฉนั บอกวา่ ไม่
อยากแขง่ กบั อลั เจอนอนอกี แลว้ ละ เขาบอกไม่ตอ้ งแขง่ ไปอกี
สกั พักก่อนกไ็ ด้ แต่ควนจะไปหาเขา เขามขี องขวันไห้ฉัน แต่ไม่
ไช่ของขวันจริง ๆหรอก ไหย้ ืมเท่าน้ัน ฉันนกึ ว่าเป็นโทรทดั เล็ก
ๆเสยี อีก แต่ไมย่ กั ไช่ เขาบอกไห้ฉนั เปิดมนั เวลาจะเข้านอน ไคร
เคยไดย้ ินอะไรอยา่ งนีบ้ างไหม แต่เขาบอกถ้าฉันอยากฉะลาดก็
ต้องทาอยา่ งท่เี ขาบอก ฉนั บอกเขาว่าสงสัยจะไมฉ่ ะลาดขึน้ ได้
แล้ว และเขาก็เอามอื มาวางบนไหลฉ่ ันและบอกวา่ ชาลี คุนยงั
ไมร่ ูต้ วั หรอก แต่คุนกาลงั ฉะลาดขึ้นตลอดเวลา คุนจะยังไม่
สงั เกตไปอีกสักพักหนึง่ ฉันคิดว่าเขาพยายามปอบใจฉันไหฉ้ นั
รสู้ กึ สะบายใจขนึ้ เพราะฉนั ดูไม่เหน็ ฉะลาดขน้ึ เลย

อ้อ เกอื บลมื ไป ฉนั ถามเขาว่าเมอ่ื ไรจึงจะกบั ไป
เรยี นทโ่ี รงเรยี นของคุนคนิ เนียนไหม่ได้ เขาบอกไมต่ อ้ งไปอีก
แล้ว เขาบอกอกี ไมน่ านคนุ คนิ เนียนจะมาทโี่ รงยาบาน เพ่อื เรมิ่
สอนพเิ สดไหฉ้ ัน ฉันเคืองเธอทีเดียวที่ไม่มาหาฉันเม่อื ตอนพา่
ตัด แตฉ่ นั ชอบเธอ เพราะชะน้นั เราคงกับเป็นเพื่อนกันไหม่
่

๒๙ มนี า
ไอเ้ จา้ ทวี ีบา้ ๆนั่นทาฉนั ไมห่ ลบั ตลอดคนื เลย ฉนั จะ

หลับไดย้ ังไง มีอะไรบ้า ๆมาตะโกนกรอกหอู ย่ตู ลอดคืน แลว้ ก็
ไอห้ นังบา้ ๆพวกน้นั ด้วย แย่ ฉนั ไมเ่ หน็ รเู้ ร่อื งเลย แมแ้ ต่ตอนตื่น
แลว้ จะไปรู้เรอื่ งได้ยงั ไงเวลาหลับอยู่

หมอสตราวบอกว่าโอเค บอกว่าสมองของฉันกาลัง
เรียนเวลาหลบั และจะทาใหฉ้ นั เรียนได้ง่ายขึน้ เวลาเรมิ่ เรียนกับ
คนุ คนิ เนยี นใหมท่ ี่โรงยาบาน (แต่ฉันเพ่งิ ได้รู้ความจริงวา่ ไม่ใช่
โรงยาบาน แต่เป็นห้องปะตบิ ดั กาน) ฉันว่าเรื่องนี้เหลวไหลทงั้
เพ ถา้ นอนหลับแลว้ ฉลาดข้นึ ได้ ทาไมเราตอ้ งไปโรงเรยี นกันล่ะ
ฉันว่าไอ้ทวี ีนั่นจะไม่ไดผ้ นหลอก ฉันเคยดูทีวีจนดึกออกบ่อย ก็
ไมเ่ หน็ จะทาใหฉ้ ลาดขึ้นเลย เออ แตอ่ าดจะต้องนอนหลับเวลา
ดกู ็ไดน้ ะ

รายงานความก้าวหนา้ ท่ี ๙
๓ เมษายน

หมอสตราวบอกใหฉ้ ันปรบั ทวี ไี มใ่ ห้เสียงดังมากนกั จะไดห้ ลับได้
ฉนั ไม่ได้ยนิ อะไรเลย แลว้ ก็ยังไม่รดู้ ว้ ยวา่ มนั พดู เรือ่ งอะไร บางทีฉนั ลอง
กลับมาเปดิ มันใหมต่ อนเช้า จะดูซวิ า่ ได้เรียนอะไรไปบ้างขณะทน่ี อนหลับอยู่
แลว้ ก็ไม่เหน็ ว่าจะไดเ้ ร่อื งเลย คุณคนิ เนยี นบอกอาจจะเปน็ อีกพาสาหนึ่งกไ็ ด้
แตส่ ว่ นมากฟงั ดูแลว้ ก็เหมือนกับพาสาเราทามะดานเี่ อง มันพูดเร็วจงั เรว็ กว่า
คณุ โกลด์ ครูชนั้ ป.๖ ของฉันเสยี อีก และฉันจาไดว้ า่ ครูนก่ี พ็ ดู เร็วเสียจน
เข้าใจตามไม่ไดอ้ ยู่แล้ว

ฉนั ถามหมอสตราวว่าทาใหฉ้ ันฉลาดตอนหลับจะดยี ังไง ฉันอยาก
ฉลาดตอนตนื่ นอนต่างหาก เขาบอกเหมอื นกัน และฉนั มจี ิตสองชนิด มี จิตใต้
สานึก และ จิตสานกึ (สะกดอย่างน้ี) และอันหนึ่งกไ็ มบ่ อกอีกอันหนง่ึ ด้วยวา่
กาลงั ทาอะไรอยู่ มันไมค่ ยุ กันดว้ ยซา้ นีแ่ หละเหตุผลท่ีว่าทาไมถงึ ฝัน แล้วก็
ฝนั บา้ จังเสยี ด้วย ตงั้ แต่มไี อ้มีวกี ลางคนื -ไอร้ ายการดึกแสนดึกน่ี

ลมื ถามไปวา่ ไอ้ทม่ี สี องจติ นี่ มันฉนั คนเดยี วหรือคนอ่นื ๆ ทุกคน
ด้วย (ฉนั เพิง่ เปิดดคู านี้ในปทานกุ รมทห่ี มอสตราวให้ฉันมา คาวา่ ใตส้ านึก
เปน็ คุณศัพทแ์ ปลวา่ ทีเ่ ป็นของการทางานของจติ ใจโดยเราไมร่ ูต้ ัว เช่น การ
ขัดแยง้ กนั ใตส้ านึกของความปรารถนาสองอย่าง) มีคาอทบิ ายมากกว่านอ้ี ีก
แตฉ่ นั กย็ งั ไม่รคู้ วามหมายของมนั อยดู่ ี ปทานุกรมเลม่ นี้ไม่เหมาะสาหรับคนโง่
ๆ อย่างฉันหรอก ยงั ไงกต็ าม ไอ้ทป่ี วดหวั นเ่ี พราะไปกนิ เลี้ยงมา เพ่ือน ๆฉันท่ี
โรงงาน โจ คาป และ แฟรง รายลี ชวนฉนั ไปกินเลา่ ท่ีบารม์ กั ซี ฉนั ไม่คอ่ ย
ชอบดมื่ นกั หรอก แตเ่ ขาบอกสนุกดี ฉันก็สนุกดี

โจ คาป บอกให้ฉนั สแดงวิทีเช็ดพนื้ ห้องน้าในโรงงานใหพ้ วก
ผูห้ ญิงดู แลว้ ก็เอาท่ถี พู นื้ มา ฉนั กส็ อดงให้ดแู ละทุกคนก็หัวรอเวลาฉนั บอกวา่

คณุ ดอนเนแกนบอกวา่ ฉันเปน็ พารโรงท่ดี ีทส่ี ุด เพราะฉันรกั งานและทาได้ดี
ไมเ่ คยมาสายหรือขาดสกั วัน นอกจากตอนผา่ ตดั เทา่ นั้น

ฉันบอกวา่ คุณคนิ เนยี นพดู อยูเ่ สมอว่า ชาลจี งพูมใจในงานของ
เธอ เพราะเธอทาได้ดี ทุกคนหัวรอและเราสนุกกัน และพวกนั้นก็ให้เล่าฉันกนิ
ตง้ั เยอะ และโจบอกวา่ ชาลเี ปน็ ตัวกาตนู เวลาถกู หลอก ฉนั ไมร่ วู้ ่ามันมายความ
ว่าอะไร แต่ทกุ คนชอบฉนั และเราสนุกกนั กแ็ ลว้ กนั อยากฉลาดเหมือนเพอ่ื น
รกั ของฉนั โจคาป กบั แฟรง รายลี เรว็ ๆจังเลย

จาไม่ไดว้ ่างานเลิกเมอื่ ไร แตค่ ดิ ว่าฉนั ออกไปซือ้ หนังสือพิมกับ
กาแฟให้โจกบั แฟรงแล้ว พอกลับมาก็หายไปกันหมด ฉันเที่ยวตามหาอย่จู น
ดึกเลย แลว้ กจ็ าอะไรไม่คอ่ ยได้ แต่คิดวา่ ฉนั ง่วงหรือไม่สบายอะไรซกั อยา่ ง
ตารวดใจดีพาฉันกลับมาบา้ น คณุ นายฟลนิ เจ้าของบ้านเช่าเลา่ ให้ฉนั ฟังอย่าง
นี้

แต่ฉันปวดหวั และหัวโนเบ้อเรอ่ และฟกช้าดาเขียวไปท้ังตัวเลย
สงสยั วา่ คงหกล้มมา แตโ่ จคาปบอกตารวดตี ชอบตคี นเมา แต่ฉันว่าคงไมม่ ัง
คุณคนิ เนยี นบอกวา่ ตารวดมีน่าที่ชว่ ยเหลือปะชาชน จะยงั ไงกต็ ามฉนั กป็ วดหวั
มาก และไมส่ บายและเจบ็ ไปทง้ั ตวั ทีนจ้ี ะไม่กินเล่าอกี แลว้ ละ

๖ เมษายน
ฉนั เคย่ี นอัลเจอนอนไดแ้ ลว้ ฉันไม่ร้ดู ้วยซา้ ว่าเค่ยี น

มันไดแ้ ลว้ จนเบติ คนทดสอบบอกฉนั แลว้ ครั้งท่สี องฉันแพเ้ พราะ
ตน่ื เต้นเกินไปจนตกเกา้ อไี้ ปก่อนจบ แต่หลังจากนั้นฉันก็เคี่ยน
เขาอกี ๘ คร้งั ฉนั คงจะตอ้ งฉลาดข้ึนแล้วละถึงไดช้ นะหนูฉลาด
อยา่ งอัลเจอนอนได้ แต่ฉันไมย่ กั รสู้ กึ ฉลาดข้นึ แฮะ

ฉนั อยากจะแขง่ กบั อัลเจอนอนต่อ
อีก แตเ่ บิตบอกว่าวนั นพ้ี อแล้ว เขายอมให้
ฉนั จบั มนั ซักครู่หน่ึง มนั ดีเหมอื นกันนะ นมุ่
ยงั กะปยุ สาลแี น่ มันกะพบิ ตาและพอลมื ตา
ก็สีดา และมีขอบสชี มพู
ฉันบอกว่าขอใหอ้ าหารมนั ไดไ้ หม เพราะรูส้ กึ สงสารท่ีเค่ยี นมนั และฉันอยาก
ทาตวั เปน็ มติ เบิตบอกไมไ่ ด้ อลั เจอนอนเปน็ หนพู เิ สดไดร้ ับกานผา่ ตดั
เหมือนกบั ฉนั ละ และมนั เปน็ สัตตวั แรกในหลายๆ ตัวท่ยี งั คงฉลาดอยูไ่ ด้ต้ัง

นาน
เขาบอกวา่ อลั เจอนอนฉลาดมาก ต้องขบปญั หาใหไ้ ด้ทุกวนั ถงึ จะ

ได้อาหาร มันเป็นแบบกลอนประตทู เี่ ปลยี่ นทกุ ทีที่อัลเจอนอนเข้าไปกิน
อาหาร ฉนั รูส้ ึกสงสารเพราะถ้าเขาเรียนไมไ่ ด้กจ็ ะต้องหวิ ฉันวา่ ไม่ถกู หรอกที่
จะต้องให้ทดสอบผา่ นกอ่ นจงึ จะได้กิน หมอนเี มอเองจะรสู้ ึกยงั ไงถ้าเขาต้อง
สอบอะไรให้ไดเ้ สยี ก่อนทกุ ครง้ั ทอ่ี ยากกินขา้ ว ฉนั คิดวา่ ฉันคงจะเปน็ เพ่ือน
กับอัลเจอนอน

๙ เมษายน
คนื นห้ี ลังงานเลิกแลว้ คุณคินเนยี นอย่ใู นหอ้ งทดลอง

เธอดทู า่ จะดใี จท่ีเหน็ ฉัน แตก่ ลวั ๆ ฉันบอกว่าอย่าเปน็ ห่วงเลย
คุณคินเนยี นฉันยังไมฉ่ ลาดหรอกและเธอก็หัวรอ เธอบอกวา่ ฉนั
เชือ่ มั่นในเธอ ชาลี ดูจากการทเ่ี ธอพยายามมากท่จี ะอ่านและ
เขยี นให้ดีกว่าคนอื่นๆ อยา่ งเลวทสี่ ดุ เธอกจ็ ะได้ฉลาดอยู่ชวั่ ขณะ
หน่ึง แลว้ เธอก็จะไดท้ าอะไรให้เปน็ ประโยดกบั วดิ ยาสาด

เรากาลังอ่านหนังสือยากมากเล่มหน่งึ ฉันไม่เคยอ่าน
หนงั สอื ยากอยา่ งนม้ี าก่อนเลยชือ่ โรบนิ สัน ครูโซ เก่ยี วกับคนท่ี
ถกู ปลอ่ ยอยบู่ นเกาะคนเดียว เขาเกง่ มากและสามาดคิดอะไร
ออกทกุ อยา่ งจนมบี ้านและหาอาหารไดแ้ ละเขาวา่ ยน้าเก่ง แต่
ฉนั รู้สกึ เสา้ เพราะเขาอยู่คนเดยี วและไม่มีเพ่ือนเลย แต่ฉนั ว่าคง
ต้องมีคนอืน่ อยู่บนเกาะนีอ้ ีก เพราะในรบู เหน็ เขามีร่มแปลกๆ
แลว้ กาลงั กม้ ดรู อยเท้าอยู่ ฉนั หวังว่าเขาคงจะไดเ้ พื่อนและไม่
รูส้ ึกเหงาจนเกินไป

๑๐ เมษายน
คณุ คินเนยี นสอนใหฉ้ นั สะกดดขี ้นึ เธอบอกใหด้ ูคาทีละคาและ
หลับตา และพูดคานนั้ ในใจซา้ อยเู่ รื่อยๆ จนจาได้ ฉันรสู้ ึกยากที่
ต้องสะกดคาว่า ธาตุ และ ทาส ต่างกัน ท่เี ขียนวา่ สามารถ แต่
ไม่ยกั อ่านว่า สา-มา-รด กลบั ต้องอ่านวา่ สามาด ฉนั เคยเขียน
ไอแ้ บบหลงั น่ี เมอ่ื ก่อนทจ่ี ะเรม่ิ ฉลาดข้นึ ฉันงงเหมือนกัน แต่

คุณคินเนยี นบอกวา่ เรื่องสะกดเป็นเรื่องที่ไมม่ ีเหตผล

๑๔ เมษายน
อา่ น โรบินสัน ครูโซ จบแล้ว ฉันอยากร้จู งั วา่ มีอะไร

เกดิ ขนึ้ กบั เขาตอ่ ไปอีก แต่คณุ คินเนยี นบอกว่ามีอยู่แค่นนั้ ทาไม
นะ

๑๕ เมษายน
คณุ คนิ เนยี นบอกวา่ ฉนั กาลังเรยี นไดเ้ ร็วมาก เธออ่าน

รายงานความก้าวหน้าไปบ้าง แลว้ กม็ องดูฉันอยา่ งแปลกๆ เธอ
บอกฉันเปน็ คนดี และฉนั จะได้ทาใหท้ ุกคนร้หู มดเลย ฉันถามวา่
ทาไม เธอบอกไมเ่ ป็นไรแตฉ่ นั ตอ้ งไมร่ สู้ ึกเสียใจถา้ พบว่าทุกคน
ไมด่ ีอย่างท่ีฉันคิดเอาไว้

เธอบอกวา่ สาหรับคนที่พระเจ้าปะทานพรมาให้น้อย
อย่างฉนั นี่ ฉันไดท้ าอะไรๆ ไปมากกว่าคนอืน่ ที่มีสมองตั้งเยอะ
แต่กลบั ไม่เคยใช้เลย

ฉันบอกว่าเพ่ือนฉันทกุ คนฉลาดและเปน็ คนดี เขา
ชอบฉันกันท้ังนน้ั และไมเ่ คยทาอะไรท่ีไม่ดี แลว้ เธอมีอะไรเข้า
ตาก็ไม่รู้ และตอ้ งวง่ิ ไปท่ีหอ้ งน้า

๑๖ เมษายน
วันนี้, ฉนั ได้เรยี น, ตวั ลูกนา้ , นค่ี อื ตัวลกู น้า (,) คอื

จดุ , ทมี่ ีหาง, คณุ คินเนยี น,บอกวา่ มันสาคัน, เพราะว่า, มนั ทาให้
การเขยี น, ดขี ึน้ , เธอบอกว่า, บางคน, ตอ้ งเคยเสยี , เงนิ ไปต้งั
เยอะ, ถ้าตวั ลูกนา้ , ไม่อย,ู่ ใน,ที่ๆ ถกู ต้อง, ฉนั ไม่ม,ี เงนิ เลย,
และก็ไมย่ ักเห็นวา่ , ไอเ้ จ้าลกู น้า, จะปูองกัน, ไม่ให้เสียเงนิ ได้

อยา่ งไร
แตเ่ ธอบอกว่า, ทุกคน, ต้องร้จู กั ใช้ลกู นา้ , ชะนนั้

ฉันรจะใช,้ มันด้วย,

๑๗ เมษายน
ฉันใช้ตัวลกู น้าผิดไป มนั เป็นเครอ่ื งหมายวรรคตอน

คุณคินเนยี นบอกใหฉ้ นั เปดิ ดคู ายาวๆ ในปทานกุ รมเพอ่ื เรียน
สะกด ฉนั บอกมนั จะแปลกอะไรถ้าเราอา่ นออกอยดู่ ี เธอบอกมัน
เปน็ ส่วนหนงึ่ ของการศกึ ษา เพราะฉะนนั้ ต่อจากนฉ้ี ันจะเปิดดคู า
ที่ฉนั ไมแ่ น่ใจว่าจะสะกดอย่างไรให้ทกุ ตวั เลย ทาอย่างน่ที าให้
เสยี เวลาเขยี นมาก แต่ฉนั คดิ ว่าเดย๋ี วนีช้ กั จาดแี ล้ว เพยี งแต่
เปดิ ดทู ีเดยี วแล้วตอ่ จากนั้นกจ็ าไดถ้ ูก ท่ีสะกดคาว่าเคร่อื งหมาย
วรรคตอน ไดถ้ กู ตอ้ งกเ็ พราะทาอยา่ งนี้ (เขียนอย่างน้ีใน
ปทานกุ รม)

คณุ คินเนยี นบอกว่าตวั จดุ ก็เป็นเคร่อื งหมายวรรค
ตอนเหมือนกัน และมีเครอื่ งหมายอย่างอืน่ ต้องเรียนอีกเยอะ ฉนั
บอกเธอว่านึกวา่ จดุ ทง้ั หมดตอ้ งมหี างด้วย แตเ่ ธอบอกวา่ ไมใ่ ช่

เราตอ้ งผสมให้เครือ่ งหมายพวกนี้เข้าดว้ ยกนั , เธอ
สอน ? ฉนั "ให้รวู้ ่า. ผสม ! มนั อย่างไร (ไร,. แลว้ ทีนี้ ; ฉนั จะ
สามารถ ! ผสมเครอ่ื งหมายวรรคตอน" ทุกอยา่ ง, ใน!อะไรๆ ที่
ฉันเขียน? ม,ี กฎต่างๆ ! ตงั้ เยอะ? ที่ต้องเรียน : แต่ฉนั ชักจะ
เข้าใจแล้วละ

มีอยา่ งหน่ึงที่ฉัน? ชอบเก่ยี วกับ, คุณคินเนยี นที่
เคารพ: (น่ีเป็นวธิ ีเขยี นแบบทางการ เผือ่ ฉันจะหันมาเอาดที างทุ
ระกิจบา้ ง) คอื เธอให้เหตผุ ล, ฉันได้เสมอ "เม่อื - ฉันถามเธอเป็
ฯอดั จรยิ ะ ! ฉนั อยาก ! เก่งมากๆ" อยา่ ง, เธอ,
(เครอ่ื งหมายวรรคตอนน,ี่ สนุก; ดี !)

๑๘ เมษายน
ฉันโง่อะไรอย่างน้ี ! ฉนั ไมไ่ ดเ้ ขา้ ใจที่เธอพดู เลย

เมื่อคนื น้ีไปอ่านหนังสือไวยากรณด์ แู ละไดค้ าอทิบายมาหมด
แลว้ ถงึ ได้รู้ว่าเหมือนกับทค่ี ณุ คินเนียนพยายามบอก แตฉ่ ันไม่
เข้าใจ ฉนั ตื่นขน้ึ มากกลางดึก แล้วอยู่ๆ กเ็ ขา้ ใจหมดตอนนน้ั

คณุ คนิ เนียนบอกเจ้าทีวีทีท่ างานตอนฉันหลบั ชว่ ย
ฉนั ไว้ เธอบอกวา่ ฉันขึ้นมาถงึ ยอดเขาแล้ว

หลงั จากฉันไดค้ ิดออกว่า ไอ้เคร่ืองหมายวรรค
ตอนนีใ่ ชก้ ันอยา่ งไรแลว้ กล็ องอา่ นรายงานความกา้ วหน้าใหม่
ทั้งหมดตัง้ แต่แรก ไม่น่าเช่อื เลยว่าตัวสะกดและวรรคตอนของ
ฉันจะชุย่ อย่างน้ัน !

ฉนั บอกคณุ คินเนยี นว่าฉนั ควรจะแก้คาผิดตา่ งๆ
หมดตง้ั แต่หนา้ แรกเลย แตเ่ ธอบอก "ไม่ได,้ ชาลี หมอนเี มอ
ตอ้ งการายงานอย่างท่ีเปน็ อยู่นแี้ หละ. เพราะอยา่ งนจ้ี ึงได้
อนญุ าตให้เธอเก็บไวห้ ลังจากเอาไปถา่ ยรปู อัดไว้แลว้ , เพอ่ื จะ
ใหเ้ ธอเหน็ ความกา้ วหนา้ ของตัวเอง. เธอกาลงั ก้าวหน้าเร็วมาก,
ชาลี." พดู อยา่ งนนั้ ทาให้ฉันดใี จ

หลงั จากเลิกเรียนแล้วฉนั ลงไปขา้ งล่าง เล่น
กับอัลเจอนอน เดี๋ยวน้เี ราไม่แขง่ กันแลว้ ละ ี

๒๐ เมษายน
รสู้ ึกเจบ็ ขา้ งใน ไม่ใชเ่ จบ็ แบบไปหาหมอ แต่มนั

รสู้ กึ โหวงเหวงในใจเหมือนถูกต่อยกบั อาหารไมย่ อ่ ยพรอ้ มๆ กนั
ตอนแรกไม่ไดจ้ ะเขยี น แต่คงตอ้ งเขยี นเพราะมัน

สาคัญ วันน้ีเป็นคร้ังแรกทฉี่ นั ต้องหยุดงานอยู่กบั บ้าน
เมื่อคนื นี้โจคาป และแฟรง รายลี ชวนฉันไปงาน

เลย้ี ง สาวๆ เยอะแยะ แล้วกม็ ีผ้ชู ายจากโรงงานสามส่ีคนฉันจา
ไดว้ า่ คราวที่แล้วกนิ เหล้ามากแลว้ รสู้ กึ ไม่สบายอยา่ งไร เลย
บอกโจว่าไมต่ ้องการกินเหล้า เขาเลยให้โคล่ามา รสมนั เฝอ่ื น
พกิ ล แตค่ ดิ ว่าเปน็ รสเฝ่อื นที่อยทู่ ี่ล้ินฉันเองมากกว่า

งานสนุกอยู่พกั หนึง่ ทีเดยี ว โจบอกฉันควรเต้นรา
กับเอลเลนแลว้ เธอจะได้สอนจังหวะให้ ฉันหกล้มหลายครัง้ และ
ฉนั ก็ไมเ่ ข้าใจว่าทาไมถึงอยา่ งนน้ั เพราะไม่เห็นมีใครเต้นราอกี
เลย นอกจากเอลเลนกับฉัน แล้วฉันก็ยังหกล้มตลอดเวลาเพราะ
มกั จะไปสะดดุ ขาใครอยเู่ สมอ แล้วพอลกุ ขึน้ มาเห็นสีหนา้ ของโจ
เลยรสู้ กึ ปะลาดๆ ในท้อง "เขาตลกสน้ิ ดเี ลย, มีสาวคนหนึง่ บอก
ทกุ ๆ คนหัวเราะกนั ใหญ่ แฟรงบอก, "ฉันไมเ่ คยได้หัวร่ออย่างน้ี
มาก่อนเลยตัง้ แต่วันทีเ่ ราใชเ้ ขาไปซ้ือหนังสอื พิมพ์ทม่ี กั ซีเมือ่ คืน
นนั้ แล้วหนไี ปเลย"

"ดซู ิ หนา้ แดงใหญ่แลว้ "
"หนา้ แดง ชาลีหน้าแดงละ"
"เอ๊ะ เอลเลนไปทาอะไรชาลเี ขา้ นะ ไม่เคยเหน็
เขาเปน็ อยา่ งมาก่อนเลยนนี่ า"

ฉนั ไม่รูจ้ ะทาอะไรหรือหันไปทางไหนดี ทกุ ๆ คน
มองฉันเป็นตาเดียวและหัวเราะกัน และฉันกร็ ู้สึกเหมอื นไม่ไดน้ งุ่
ผ้าอยู่ อยากแอบซอ่ นท่ไี หนจังเลย ฉันวิง่ ออกไปทถ่ี นนขา้ งนอก
แลว้ อาเจียนออกมาจากน้ันเลยเดินกลับบ้าน ตลกดีที่ฉันไม่เคยรู้
มาก่อนเลยว่าโจและแฟรงและคนอ่ืนๆ ชอบใหฉ้ นั อย่ดู ว้ ย
ตลอดเวลา กเ็ พอ่ื จะล้อเลยี นน่ีเอง

ทีนีร้ ูแ้ ลว้ เวลาคนพูดว่า "ทาเปน็ ชาลี กอดอน" น่ัน
แปลวา่ อะไร ขายหนา้ จงั เลย

รายงานความก้าวหนา้ ที่ ๑๑

๒๑ เมษายน

ยงั ไม่ได้กลบั โรงงานเลย ฉนั บอกคณุ นายฟลินเจ้าของบ้านเชา่ ให้โทไป
บอกคุณดอนเนแกนว่าฉันปวุ ย คุณนายฟลนิ มองดูฉันดว้ ยสายตาแปลก ๆ หลัง ๆ นี้
คลา้ ย ๆ กับกลัวฉันหรอื ยังก็ไมร่ ู้

ฉันว่าดีเหมือนกันแหละทีร่ ูว้ ่าทุกคนหวั เราะเยาะฉันอย่างไร ฉันคดิ ถงึ เรอ่ื งนี้
มากทเี ดยี ว มนั เปน็ เพราะวา่ ฉนั เซอ่ และไม่รู้แมก้ ระท่ังว่ากาลังทาอะไรเซ่อ ๆ ผคู้ นเห็น
เปน็ เร่ืองตลกเวลาคนเซ่อทาอะไรอย่างคนอน่ื ๆ ไมไ่ ด้

แต่ถงึ ยังไง ฉันก็รู้แลว้ วา่ กาลงั ฉลาดข้ึนทุกวนั ฉนั รจู ักเคร่ืองหมายวรรค
ตอนและสะกดได้ดี ฉนั ชอบเปดิ ดูคายาก ๆ ในปทานกุ รมแล้วจาไว้ ฉันอา่ นหนงั สอื แยะ
เลย และคุณคินเนยี นบอกวา่ อ่านไดเ้ ร็วมาก บางทยี งั เขา้ ใจดว้ ยว่ากาลังอ่านเกย่ี วกบั
เร่อื งอะไรอยู่ และกจ็ าได้มีหลายครัง้ ท่ีหลับตาแล้วคดิ ถึงหน้าหนังสอื แลว้ จาไดห้ มดยงั
กบั เห็นภาพถ่ายเลย

คุณคินเนียนบอกวา่ ฉนั ควรเริ่มเรยี นภาษาต่างประเทศบา้ ง นอกจาก
ประวตั ศิ าสตร์ ภมู ศิ าสตร์ และคานวณ หมอสตราวให้เทปฉันมากเปิดระหว่างนอนหลบั
เพ่ิมขน้ึ อกี ฉันกย็ งั ไม่เขา้ ใจอยูด่ วี ่าไอจ้ ติ สานึกกบั จิตใตส้ านึกทาอยา่ งไร แตห่ มดสตราว
บอกยงั ไมต่ ้องหว่ งหรอก เขาขอใหฉ้ ันสัญญาวา่ เวลาฉนั เริ่มเรยี นวิชาขั้นมหาวทิ ยาลยั
อาทิตยห์ นา้ จะไม่อา่ นหนังสอื ดา้ นจติ วิทยา---จนกว่าเขาจะใหอ้ นญุ าต

รู้สกึ ดขี น้ึ มากเลยวันน้ี แตค่ ดิ ว่ายังโกรธหน่อยๆ ท่ีตลอดมานผ่ี ู้คนหวั เราะ
เยาะและเหน็ ฉันเปน็ ตวั ตลก เพราะไมฉ่ ลาดเท่า เวลาฉนั ฉลาดขึน้ เทา่ กันที่หมดสตราว
บอก คอื มีไอ.ควิ . เป็นสามเทา่ ของ ๖๘ ในขณะน้ี ฉันคงจะไดเ้ หมอื นคนอ่ืนๆ เสยี ที
แลว้ ผู้คนคงจะชอบฉนั และเปน็ มติ รด้วย

ไมค่ ่อยแนใ่ จวา่ ไอ.คิว. คืออะไร หมอนเี มอบอกเป็นตัวที่วดั วา่ ฉลาด
เทา่ ไร---เหมือนกับตาชัง่ ในร้านขายยา แต่หมอสตราวแยง้ อยา่ งมาก และบอกวา่ ไอ.ควิ
ไม่ได้วัดความฉลาดเลย เขาบอกวา่ ไอ.ควิ . เปน็ ตัวบอกวา่ คนๆ นนั้ จะสามารถฉลาด
ขึ้นมาเป็นเท่าใดเหมือนกบั ตวั เลขบนกระบอกตวง แตย่ ังจะต้องเติมกระบอกน้นั ใหเ้ ต็ม
อกี

แต่แล้วพอถามเบิต คนทที่ ดสอบสติปญั ญาฉันและทางานกับอัลเจอนอน
เขากลบั บอกวา่ ผดิ ทงั้ ค่นู ะ่ แหละ (หลังจากฉนั ได้สัญญาว่าจะไม่ฟูองว่าเขาพดู อยา่ งน้นั )
เบิตบอกว่าไอ.คิว.เปน็ ตวั วัดอะไรต้ังเยอะแยะรวมท้ังส่ิงทเี่ รียนไปแล้ว และท่ีจริงแล้วไม่
เหน็ มคี ุณคา่ อะไรเลย

เลยยงั ไม่รู้อยูด่ วี ่าไอ.คิว.คืออะไรกันแน่ นอกจากรู้ว่าของฉันกาลงั จะขึ้น
เหนอื ๒๐๐ ในเรว็ ๆ นี้ ฉนั ไม่อยากจะโตเ้ ถยี งอะไรหรอกแต่ไมเ่ ห็นเลยว่าถ้าคนยงั ไม่รู้วา่
มนั เป็น อะไร หรืออยู่ ทีไ่ หน-ไมเ่ ห็นวา่ จะไปร้ไู ด้อย่างไรกนั ว่ามเี ทา่ ไร

หมอน่ีเมอบอกว่าฉันจะตอ้ งสอบ รอร์ชคั พรุ่งน้ี สงสัยจังว่า มันคอื อะไร

๒๒ เมษายน

รูแ้ ลว้ วา่ รอร์ชคั * คอื อะไร ก็เปน็ สอบทต่ี ้องทากอ่ นผ่าตดั นั่นเอง-ไอท้ มี่ ี
หยดหมกึ อย่บู นกระดาษแข็ง คนสอบกเ็ ป็นคนเดยี วกัน

ฉันกลวั ไอห้ ยดหมกึ พวกนจ้ี ะตาย ฉันร้วู ่าเขาจะต้องบอกให้ฉนั หารปู และก็
รูว้ ่าจะหาไม่ได้ กาลังคิดกบั ตัวเองว่า ถ้าเพียงมีทางรู้ว่ามรี ปู แบบไหนซอ่ นอยกู่ ด็ ี บางที
อาดจะไมม่ รี ูปอะไรเลยกไ็ ด้ บางทีอาจจะเปน็ แคก่ ลหลอกดวู า่ ฉนั จะเซ่อพอทีจ่ ะไปหา
อะไรที่ไม่มอี ยเู่ ลยกไ็ ด้ คดิ เพยี งแค่นกี้ ช็ กั โมโหคนสอบแลว้

"เอาละ ชาลี" เขาบอก "คุณเคยเห็นกระดาษพวกนีม้ ากอ่ นจาได้ไหม"
"จาได้ซิ" วธิ ที ฉ่ี ันพดู ทาใหเ้ ขารู้ว่าฉันโกรธ และเขาดแู ปลกใจ
"ใช่ทนี ้ีผมอยากใหค้ ุณดูอนั น้ซี มิ ันคืออะไรนะ คุณเหน็ อะไรบนกระดาษ
แผ่นนไ้ี หม คนเขาเห็นอะไรต่ออะไรเยอะแยะในหยดหมกึ พวกนี้ ลองบอกผมทีซวิ า่ คณุ
เหน็ มนั เป็นอะไร--- มันทาใหค้ ุณคดิ ถงึ อะไร"
ฉันรูส้ ึกตะลึง ฉนั ไมค่ าดฝนั มากอ่ นเลยเขาจะพดู อยา่ งนี้
"คณุ หมายความวา่ ไม่มีรปู ซ่อนอยู่ในหยดหมึกพวกนหี้ รือ"
เขาทาหนา้ ยน่ และถอดแว่นออก

"อะไรนะ"
"รปู นะ่ ซ่อนอยูใ่ นหยดหมึก คราวทแ่ี ล้วคุณบอก
วา่ ทกุ คนสามารถมองเห็นไดห้ มด และคณุ อยากให้ผมหา
ใหเ้ จอด้วย"

เขาอธิบายว่าคราวที่แล้วเขาก็ใชค้ าพดู เกือบเหมอื นคราวนี้หมดทุกคาเลย ฉนั
ไมเ่ ชอ่ื เลย และกย็ ังสงสัยอย่วู า่ คราวนน้ั เขาลอ่ ใหฉ้ นั เขา้ ใจผดิ เพ่อื จะได้ขาเล่น
นอกจากว่า-ไม่รูแ้ ลว้ ละ-ฉนั จะมีปญั ญาออ่ นถึงเพยี งน้นั เชียวหรือตอนน้ัน

เราลองดกู ระดาษอยา่ งชา้ ๆ มีใบหนึ่งดูเหมอื นค้างคาวคหู่ น่งึ ดึงอะไรอยู่ก็
ไม่รู้ อกี ใบหนึ่งเหมือนคนสองคนดวลดาบกนั อยู่ ฉนั นกึ ถึงอะไรตอ่ อะไรอีกเยอะแยะ คง
เพลินจนลืมตัวไปเลย แตฉ่ นั ไมไ่ ว้ใจเขาอีกแลว้ และลองหมุนมนั ดู หรอื ถงึ กบั ดจู าก
ด้านหลงั เผ่ือมีอะไรทีค่ วรจะดูให้ออก ขณะที่เขากาลงั จดอะไรอยฉู่ นั แอบชาเลืองอ่านดู
แตม่ ันเปน็ ระหัสหมด ทานองน้ี :

WF + A Ddf - Ad orig WF - A SF + obj

ฉันกย็ งั ไม่เหน็ ว่าไอ้สอบนมี่ นั ไดเ้ รือ่ งไดร้ าวอะไรอยดู่ ี มนั ดเู หมือนกบั วา่
ใครๆ กน็ ึกเรอ่ื งโกหกเกี่ยวสง่ิ ทม่ี องไม่เห็นได้ เขาจะร้ไู ด้อย่างไรวา่ ฉันไม่ได้หลอก เขา
โดยบอกว่ามสี ิ่งทคี่ วามจรงิ กน็ ึกไม่ออก บางทีฉันคงเข้าใจเรื่องนเ้ี มือ่ หมอสตราวยอมให้
ฉนั อา่ นเรอื่ งจติ วิทยากระมงั

* Rorcharch test

๒๕ เมษายน

ฉนั คิดวิธีเรยี งเครื่องจักรในโรงงานได้ใหม่ และคณุ
ดอนเนแกนบอกวา่ จะทาใหเ้ ขาประหยดั คา่ แรงไดแ้ ละเพ่ิมผลผลิตได้
รวมเปน็ เงินถึงหมนื่ เหรยี ญตอ่ ปีแน่ เขาใหร้ างวลั ฉันยี่สิบห้าเหรยี ญ

ฉนั อยากชวนโจ คาป กับแฟรงรายลอี อกไปทานขา้ ว
กลางวนั ฉลองกนั แต่โจบอกต้องไปซอ้ื ของใหภ้ รรยาเขา และแฟรงบอก
นดั ทานข้าวกลางวันกับญาตเิ อาไว้ก่อนแลว้

ฉนั คดิ วา่ คงจะตอ้ งใชเ้ วลาสกั หนอ่ ยกว่า เขาจะคนุ้ กบั การ
เปลีย่ นแปลงของฉัน ทกุ คนดทู จี ะหวั่นๆ ฉันอยู่ ตอนฉนั เดนิ ไปหาเอมอส
บอร์ก แล้วตบไหล่เขานะ เขาสะดงุ้ สุดตัวเลย ผคู้ นไม่คอ่ ยพดู กับฉันมาก
ๆ หรอื หยอกลอ้ เลน่ อย่างเคยเสยี แลว้ ทาให้รู้สึกว่างานเหงาพกิ ล

๒๗ เมษายน

วนั นีฉ้ นั รวบรวมความกล้าได้พอทจี่ ะชวนคุณคนิ เนยี น
ทานข้าวเย็นกบั ฉันพรงุ่ น้ี เพื่อฉลองรางวลั

ตอนแรกเธอไมค่ ่อยแนใ่ จว่าควรหรอื ไม่ แตฉ่ ันถามหมอ
สตราวและเขาก็บอกไมเ่ ป็นไร หมอสตราวกบั หมอนเี มอดไู ม่คอ่ ยถกู คอ
กนั เท่าไรเลย ทะเลาะกนั อยตู่ ลอดเวลา เมอ่ื เย็นนต้ี อนฉนั เขา้ ไปหาหมอ
สตราวถามเรื่องชวนคุณคินเนยี นทานขา้ วกไ็ ดย้ ินเขาตะโกนเถียงกัน
หมอนีเมอบอกว่านเ่ี ป็นการทดลองของเขา และการวจิ ัยของเขานะ และ
หมดสตราวกต็ ะโกนตอบว่าเขากม็ ีส่วนเทา่ กัน เพราะเขาพบฉนั โดยผา่ น
ทางคุณคินเนียนและเป็นคนทาการผา่ ตัด หมอสตราวบอกวา่ วนั หนึ่ง
ข้างหนา้ ศัลยแพทย์ประสาทเป็นพนั ๆ คนท่วั โลกอาจจะใช้เทคนคิ น้ีของ
เขา

หมอนีเมออยากตีพมิ พ์ผลของการทดลองสนิ้ เดือนน้ี
หมอสตราวอยากรอตอ่ ไปอีกหน่อยใหแน่ใจ หมอสตราวบอกหมอนี
เมอสนใจจะเปน็ ศาสตราจารย์ทางจิตวทิ ยาท่ีปรนิ ซต์ นั มากกวา่ สนใจการ
ทดลอง หมอนเี มอบอกวา่ หมอสตราวก็เป็นแคน่ กั ฉวยโอกาสทีพ่ ยายาม
กอบโกยชือ่ เสยี งจากผลงานของเขา

ตอนฉนั กลบั ออกไปน้ันรู้สึกวา่ ตวั สนั่ ไมแ่ นใ่ จว่าทาไม
แต่คล้ายกับวา่ ไดร้ ู้จักท้งั สองคนน้จี ริงๆ เปน็ ครัง้ แรก ฉันจาได้วา่ เคยได้
ยินเบิตพดู ว่า หมอนีเมอมเี มยี ปากปลาร้าท่ีคอยยตุ ลอดเวลาใหผ้ วั ตีพิมพ์
ผลงานเยอะๆ จะไดม้ ชี ่อื เสยี ง เบติ บอกความฝนั อันยิง่ ใหญใ่ นชวี ิตของ
ยายคนนน้ีคอื มผี ัวทค่ี นซฮู กมากๆ หมดสตราวพยายามกอบโกยชื่อเสียง
จากผลงานของเขาจริง ๆ หรือ

๒๘ เมษายน

ฉนั ไมเ่ ข้าใจว่าทาไมไม่เคยสงั เกตเลยว่าคุณคนิ เนยี น
ความจรงิ สวยแค่ไหน เธอมตี าสนี ้าตาลและมผี มน้าตาลเหมือนขนนก
ยาวปรกคอ เธออายุเพียงสามสิบสเี่ ทา่ น้ัน ฉันว่าตอนแรกฉนั มีความรสู้ กึ
วา่ เธอเป็นอัจฉริยะทเ่ี ข้าไม่ถึงและแก่มากๆ เดย๋ี วนี้ทกุ ครั้งทีเ่ หน็ เธอดู
สาวขน้ึ และน่ารักข้ึนกว่าเดิมเสมอ

เราทานข้าวเย็นกนั แลว้ คยุ ตอ่ อีกนาน ตอน
เธอบอกว่าฉันกาลงั กา้ วหนา้ เรว็ มากจนอกี หน่อยก็จะทิง้
เธอไปลิบ ฉนั หัวเราะ

"จริงนะ ชาลี เธออ่านหนังสือได้ดีกว่าฉนั
แล้ว เธอสามารถอ่านได้ทง้ั หนา้ โดยดูแว่บเดยี ว แตฉ่ นั
ไดท้ ลี ะไม่กี่บันทดั และเธอจาทอ่ี ่านไปได้ทกุ อย่าง
สาหรบั ฉนั แค่จบั ความคิดหลกั และความหมายทว่ั ไปได้
กโ็ ชคดแี ลว้ "

เธอหยบิ บุหร่แี ละผมจุดให้
"เธอต้องอดทนอีกนดิ หนอ่ ย เธอกาลงั ใช้เวลาเพยี งเป็นวนั หรอื อาทิตย์ทา
สง่ิ ทคี่ นธรรมดาต้องใชเ้ วลาตัง้ ครงึ่ ชีวิต นแ่ี หละท่ีมนั น่ามหัศจรรยเ์ หลือเกนิ เธอ
เหมอื นกับฟองนา้ ยักษ์ดดู ส่ิงต่างๆ เข้าไป ข้อมูลเอยตวั เลขเอย ความรู้ทว่ั ไปเอย และ
อีกไม่นานเธอก็จะเร่มิ จบั มันปะตปิ ะต่อกันได้ด้วย เธอจะไดเ้ หน็ วา่ วิชาความรสู้ าขาต่างๆ
มันเกี่ยวพันกนั อย่างไร มันมหี ลายระดบั ชาลเี หมอื นชนั้ บันไดยกั ษ์ท่ีนาเธอสงู ข้ึนไป
เร่ือยๆ ใหเ้ ห็นโลกรอบตวั เธอมากขึ้นทกุ ที

"ฉนั เองได้เหน็ เพียงนดิ หนอ่ ยเท่านนั้ แหละชาลี และฉนั จะไม่ข้นึ ไปไดส้ ูง
กว่าน้ีมากนกั หรอก แตเ่ ธอจะย่ิงไตส่ งู ข้นึ ๆ และเห็นมากขน้ึ ๆ และทกุ ก้าวจะนาเธอไปสู่
โลกใหมๆ่ ซงึ่ เธอไม่เคยรูม้ าก่อนด้วยซ้าวา่ มอี ยู่"

"อะไร"
"ไม่มอี ะไรหรอกชาลี ฉนั เพียงแตห่ วังว่าไมไ่ ดท้ าผิดท่แี นะนาให้เธอทา
อย่างนต้ี ้งั แตต่ อนแรก"
ฉันหัวเราะ
"มันจะผดิ ได้อยา่ ง กม็ ันได้ผลใช่ไหมล่ะ แมแ้ ตอ่ ัลเจอนอนก็ยังฉลาดอยู่
เลย"

เรานงั่ นง่ิ กันอยู่สกั พกั และฉนั รู้วา่ เธอกาลงั คดิ เรื่องอะไร
ขณะที่เธอดฉู นั คลาพวกเคร่ืองรางและพวงกุญแจอยู่ ฉนั ไม่อยากคิดถึงสิง่ อย่างนั้น
ทานองเดยี วกับทค่ี นแกไ่ มอ่ ยากคดิ ถึงเรอ่ื งความตาย ฉันรู้ว่านเ่ี ป็นเพยี งจุดเร่ิมต้น
เทา่ น้นั ฉันรวู้ า่ เธอหมายความวา่ อยา่ งไรเก่ยี วกบั เร่อื งระดับต่างๆ เพราะไดเ้ ห็นมนั บ้าง
แล้วด้วยซ้า ความคดิ ทวี่ ่ากาลังก้าวเลยเธอไปทาให้ฉันเศรา้

ฉนั รกั คณุ คนิ เนยี นเสยี แลว้ ละ

รายงานความกา้ วหน้าที่ ๑๒

๓๐ เมษายน

ลาออกจากงานทบี่ ริษัทกลอ่ งพลาสติก ดอนเนแกนแล้ว คณุ ดอนเนแกน
บอกว่าที่อยากใหฉ้ นั ออกกเ็ พราะเห็นแก่คนอนื่ ๆ ทุกคนท่ีเกี่ยวข้อง ฉนั ทาอะไรไปหนอ

เขาถึงเกลียดอย่างนี้
รเู้ ร่อื งนี้ครั้งแรกเมอ่ื คุณดอนเนแกนให้ฉนั ดจู ดหมายซ่ึงคน

ท่โี รงงานเขา้ ช่ือกันแปดร้อยส่สี ิบชอื่ นอกจากแฟนน่ี เกอเดน ฉนั ดูรายชอ่ื อย่างผา่ นๆ
แลว้ ก็เหน็ ทันทีว่าไม่มชี อ่ื ของเธออยู่เทา่ นนั้ นอกนนั้ ทุกคนเรียกรอ้ งให้ไล่ฉันออก

โจ คาป และแฟรงรายลี ไม่ยอดพูดกับฉันเรื่องน้ี คนอื่นๆ ด้วยนอกจาก
แฟนนี่ เธอเป็นคนหนึ่งในไม่กีค่ นทฉี่ นั รูจ้ กั ที่เม่อื ตดั สินใจอะไรไว้แลว้ ก็จะเชือ่ อยู่อย่าง
เดมิ ไม่วา่ คนท่ีเหลือทง้ั โลกจะพสิ ูจน์ พูดการทาจดหมายรอ้ งเรยี นในหลักการ และคง
เชอ่ื อย่างเดิมถงึ แม้จะโดนข่บู งั คบั กต็ าม

"แต่ก็ไม่ได้หมายความนะ" เธอบอกอย่างน้ี "ว่าฉนั ไมค่ ิดว่าเธอมอี ะไร
แปลกอยูม่ ากๆ ชาลี ไอ้ทเี่ ปล่ียนไปน่ะฉนั ไมร่ ู้หรอก เธอเคยเปน็ คนดี ไวใ้ จได้ และ
ธรรมดา-อาจไมฉ่ ลาดนกั แตซ่ อื่ สตั ย์ ใครจะร้วู ่าเธอไปทาอะไรมาก็ไมร่ ทู้ อี่ ยๆู่ กฉ็ ลาด
ข้นึ เหลือเกนิ เหมอื นทีใ่ ครๆ แถวน้บี อกกันทกุ คนละ ชาลี มันไมถ่ กู นะ"

"เธอจะพดู ยงั ง้ันไดย้ งั ไงนะ แฟนนี่ ไอก้ ารที่คนจะฉลาดข้นึ มาและอยาก
หาความร้คู วามเขา้ ใจเกยี่ วกบั โลกรอบ ๆ ตัวนนั่ ผิดนักหรอื ?"

เธอก้มลงมองงานของเธอ และฉันก็หนั จะเดินไป เธอพูดโดยไม่ได้มอง
ฉนั

"มันบาปนะ ตอนทอ่ี ฟี ฟงั งู แลว้ กินผลไม้จากตน้ แหง่ น้ันแล้วพวกเราก็จะ
ไม่ตอ้ งแกแ่ ละเจบ็ และตายกนั หรอก"

ฉันรสู้ ึกละอายในใจอยา่ งมากอกี คร้ังหนงึ่ แลว้ ไอ้ความฉลาดทไ่ี ด้
กลายเปน็ สิ่งที่เขา้ มาแยกฉนั ออกไปจากคนท้ังหลายทเ่ี คยรูจ้ ักและรัก เมื่อกอ่ นน้ีเขา
หัวเราะเยาะและดถู ูกฉันทโี่ ง่เง่าเต่าตนุ่ มาเดยี๋ วนเ้ี ขาเกลียดฉันทมี่ คี วามรคู้ วามเข้าใจ
มาก เขาต้องการให้ฉนั เปน็ อะไรนะใหต้ ายซิ

เขาขับไลฉ่ นั ออกจากโรงงานแลว้ เดีย๋ วน้ีฉันเหงายิ่งกวา่ แต่กอ่ นเสียอีก-
--

๑๕ พฤษภาคม

หมอสตราวโกรธท่ีฉนั ไม่ไดเ้ ขยี นรายงานมาสองอาทติ ย์
แล้ว กน็ ่าอยู่หรอกเพราะเดย๋ี วน้ีหนว่ ยทดลองจา่ ยเงินให้ฉันเปน็ ประจา
ฉนั บอกเขาว่ามัวแต่ยงุ่ อยู่กับการคดิ และการอ่าน พอฉนั บอกว่า การ
เขยี นน่ีชา้ เหลอื เกนิ ทาให้ไมท่ นั ใจเลย เขาก็แนะนาใหฉ้ นั เรยี นพมิ พ์ดีด

เดยี๋ วนี้เขียนไดง้ ่ายขึน้ แลว้ เพราะพิมพด์ ีดไดเ้ กอื บเจ็ดสบิ
หา้ คาตอ่ นาที หมอสตราวเตือนอยู่เสมอวา่ จาเป็นต้องพดู และเขียนอยู่
เพื่อคนจะไดเ้ ขา้ ใจฉนั ได้

จะลองทบทวนส่งิ ต่างๆ ท่ีเกิดขึ้นกบั ตวั เองในระหว่างสอง
อาทติ ย์ที่แลว้ มา อลั เจอนอนและฉันได้ไปแสดงตวั ทส่ี มาคมจิตวิทยา
แหง่ ชาติ ซ่ึงประชุมพรอ้ มกันกับสมาคมจติ วทิ ยาแหง่ โลกเม่ือวันองั คารที่
แลว้ หมอนเี มอและหมอสตราวมคี วามภาคภมู ิใจในเราทง้ั สองมาก

สงสัยว่าหมอนีเมอซง่ึ อายหุ กสิบ-แก่กวา่ หมอสตราวสิบปี
คดิ ว่าจะเปน็ ตอ้ งมีผลงานท่ชี ดั แจ้งแน่นอนออกมา---คงเนอื่ งมาจากแรง
กดดันจากภรรยาแนๆ่ ทต่ี รงขา้ มกับท่ฉี นั นึกไว้แต่เดมิ ก็คอื ฉันได้พบว่า
หมอนีเมอไมใ่ ช่อจั ฉริยะเลย เขาหัวดมี าก แต่ต้องตอ่ สู้กบั ความรสู้ กึ ไม่
เชือ่ มนั่ ในตวั เองตลอดเวลา เขาอยากให้คนคิดว่าเป็นอัจฉริยะ
เพราะฉะนัน้ จึงเหน็ เป็นเรือ่ งสาคญั มากทโี่ ลกจะต้องรบั รองงานของเขา
ฉนั เช่ือวา่ หมอนเี มอกลัวที่จะรอตอ่ ไปเพราะเป็นห่วงวา่ อาจมีคนอน่ื มา
คน้ พบเรือ่ งทานองเดยี วกันน้ี แลว้ เลยแย่งชือ่ เสยี งไปเสยี

ในทางตรงกันข้าม หมอสตราวอาจจัดได้วา่ เป็นอจั ฉริยะ
ถึงแม้วา่ พืน้ ความรู้เขาจะแคบไปสักนดิ เขาได้รบั การศึกษาตามระบบที่
มุ่งเฉพาะทางแคบๆ ทง้ิ พื้นภูมิในแง่กว้างๆ ไปมากกวา่ ท่จี าเป็นมาก---
แมส้ าหรบั การเป็นศลั ยแพทย์ทางประสาทกต็ าม

ฉันประหลาดใจมากทีท่ ราบว่าภาษาโบราณท่ีเขาอ่านได้มี
แค่ละตนิ กรีก และฮบิ รูเท่านน้ั และเขาแทบไม่รู้คณติ ศาสตร์เลย
นอกจากแคลคลู ัสข้ันพื้นฐานเทา่ น้นั ตอนที่เขายอมรับเรอ่ื งน้กี ับฉนั นั้น
ฉันออกจะโกรธทีเดียว มนั คล้าย ๆ กับเขาปกปิดสว่ นหน่งึ ของเขาไว้เพอ่ื
จะหลอกฉัน โดยแกลง้ ทาเปน็ อีกคนหนึ่งเหมอื นกับท่ีพบวา่ หลายคน
แกล้งทาอยา่ งนี้ ไม่มีใครที่ฉนั รจู้ กั เลยท่เี ปน็ อย่างทดี่ จู ากเปลือกนอก

หมอนีเมอดูไม่ค่อยสบายใจเวลาฉันอยูใ่ กล้ ๆ บางทีเวลา
ฉันพยายามพดู ด้วย เขาก็กลบั มองฉันด้วยสายตาแปลก ๆ แล้วหนั หนีไป
ตอนแรกฉันโกรธ เม่ือหมอสตราวบอกว่าฉันทาใหห้ มอนีเมอมีปมดอ้ ย
ฉันนกึ ว่าเขาล้อ ฉนั เคืองงา่ ยๆ อยแู่ ลว้ เวลามคี นมาลอ้ เลน่

ฉันถามหมอสตราววา่ นเี มอจะโตต้ อบราฮาชะมาตเี ก่ียวกับ
วธิ แี ละผลงานของเขาไดอ้ ย่างไร ในเมอ่ื นเี มอจะอา่ นก็ยังไมเ่ ขา้ ใจเลย สี
หน้าแปลกๆ ของหมอสตราวแปลไดส้ องอย่าง เขาไม่อยากบอกนีเมอว่า
คนในอินเดียวจิ ารณ์วา่ อยา่ งไร หรอื ท่แี ยก่ วา่ น้ันคือ หมอสตราวก็ไมร่ ู้
เหมือนกนั ฉนั ตอ้ งพยายามระวงั ใหพ้ ดู และเขยี นชดั ๆ และง่าย ๆ ผูค้ น
จะได้ไมห่ ัวเราะ

๑๘ พฤษภาคม

กลมุ้ ใจจงั พบคุณคินเนียนเมอ่ื คืนนเ้ี ป็นครง้ั แรกในกว่า
อาทิตย์ ฉันพยายามเลย่ี งไม่คยุ เรือ่ งท่ตี ้องใช้สมองมากนกั พยายาม
รักษาระดับการสนทนาอยู่เกีย่ วกับเรอ่ื งง่ายๆ ทเี่ กิดข้ึนทกุ ๆ วัน แตเ่ ธอ
ไดแ้ ตม่ องฉนั อย่างว่างเปล่า และถามวา่ ฉันหมายความว่าอย่างไร
เกยี่ วกับสมมูลย์ของการแปรทางคณิตศาสตร์ใน คอนแชร์โตหมายเลข
หา้ ของดอรเ์ บอรม์ นั น์

พอฉันพยายามจะอธิบาย เธอกลับหา้ มแลว้ หัวเราะ คดิ ว่า
โกรธเธอแล้วละ แต่ฉันสงสยั ว่าคุยกับเธอคนละระดับ ไม่วา่ จะพยายาม
พดู กับเธอเรอ่ื งอะไรก็ทาความเขา้ ใจกันไมไ่ ด้ เห็นจะต้องทบทวนสมการ
ของฟรอสตัดท์เก่ียวกับ ระดบั ของความกา้ วหนา้ ทางความหมายภาษา
เสยี แลว้ ฉันได้ค้นพบวา่ ไม่สามารถติดตอ่ กับผูค้ นได้เท่าไรเสียแล้ว ยงั
ขอบคณุ สวรรคท์ ่มี หี นงั สอื และดนตรีและส่งิ อ่นื ๆ ใหค้ ดิ ถึง สว่ นมาก
เดี๋ยวนฉี้ นั อยู่คนเดยี วในหอ้ งเชา่ ในบ้านของคณุ นายฟลนิ และแทบจะไม่
พดู กบั ใครเลย

๒๐ พฤษภาคม

ฉันคงไม่ไดส้ ังเกตเด็กลา้ งชามคนใหม่ เดก็ ผูช้ ายอายุ
ประมาณสบิ หกที่รา้ นอาหารท่หี วั มมุ ถนนท่ีฉันไปกนิ ข้าวเยน็ ถา้ ไมเ่ กิด
เรอ่ื งชามแตกข้นึ

ชามตกทพ่ี ื้น แตกกระจาย ช้ินกระเบอ้ื งกระเดน็ ไปใตโ้ ตะ๊
เดก็ น่นั ยนื งงอยู่ และตกใจถือถาดเปล่าคา้ งอยใู่ นมือ เสียงผิวปากและย่วั
เย้าจากลกู ค้า (เสียงวา่ "เฮ้ นน่ั ไงกาไรไปหมดแล้ว" "เฮงจัง" และ "ก็
เพ่งิ เร่ิมทางานนี่---" ซ่งึ ดจู ะมคี นพูดเสมอเม่ือแกว้ หรอื ชามแตกใน
รา้ นอาหาร) ดจู ะทาใหเ้ ขาทาอะไรไมถ่ กู ใหญ่

พอเจา้ ของรา้ นเดนิ มาดูว่าเกิดอะไรขนึ้ เด็กคนน้ันกท็ รุดนัง่
ลงคลา้ ยกบั กลวั จะถกู ตี และยกแขนข้นึ เหมอื นจะกนั ไม่ใหถ้ ูก

"เอาละ-เอาละ นไี่ อง้ ่งั " เจา้ ของรา้ นตะโกน "อย่างมัวยื
นท่ืออยูเ่ ลย ไปเอาไม้กวาดมากกวาดไอ้กองนีไ้ ป ไม้กวาด---ไมก้ วาด
ไอ้ง่งั อย่ใู นครวั น่ะ กวาดไปใหห้ มด"

เด็กนัน่ พอร้วู ่าจะไมถ่ ูกลงโทษสีหน้าตกใจกห็ ายไป เขายิ้ม
และฮมั เพลงขณะท่ไี อเอาไมก้ วาดกลับมากวาดพ้ืน ลกู คา้ ที่ปากมากอีก
สองสามคนยงั คงยั่วเยา้ หาความสนกุ บนความทกุ ข์ของเขาตอ่

"น่ี ไอห้ นู ตรงนีม้ ชี ิน้ ใหญ่อกี ชิ้นอยขู่ า้ งหลังแกแน่ะ---"
"ไหนลองทาอีกทีซิ---"
"หมอนไี่ ม่โง่นักหรอกนะนี่ ทาแตกน่ะง่ายกว่าลา้ งนะ---"
เขามองดูหน้าผูค้ นทก่ี ระเซ้าเขาด้วยสายตาอนั วา่ งเปลา่
แล้วค่อยๆ ย้มิ ตอบ แล้วหัวเราะอยา่ งไม่คอ่ ยแน่ใจกบั คากระเซา้ ท่เี ขาดู
จะไม่เข้าใจแนๆ่

ฉันรสู้ กึ ไมส่ บายข้างในขณะทีม่ องดูเขายิม้ อยา่ งวา่ งเปล่า
ดตู าท่ีโตและสดใสของเด็ก ไม่แน่ใจแตพ่ ยายามเปน็ มติ รดว้ ย คน
หัวเราะเยาะเขาเพราะเขาปญั ญาอ่อน

และฉนั กไ็ ดพ้ ลอยหัวเราะไปดว้ ย

ฉนั ร้สู ึกโกรธตวั เองขึน้ มาทนั ทแี ละโกรธทกุ คนทล่ี อ้ เขา

ด้วย ฉันลกุ ขึน้ และตะโกน
"หยุดนะ อยา่ ไปย่งุ กบั เขานะ มันไม่ใชค่ วามผิดของเขาที่

เขาไมเ่ ขา้ ใจ ทเ่ี ปน็ อยา่ งนน้ี ะ่ มันชว่ ยไม่ได้นี่นา แต่ใหต้ ายเถอะ---น่ีเขา
ยงั เปน็ คนอยูน่ ะ"

คนในห้องเงยี บกริบ ฉนั ดา่ ตวั เองท่ีลืมตัวไปและก่อเร่อื ง
ขน้ึ ฉนั พยายามไมม่ องเดก็ นัน่ ขณะทจี่ ่ายเงินและเดนิ ออกไปโดยยงั
ไม่ได้แตะต้องอาหาร ฉนั รูส้ ึกอายแทนเราท้งั คู่

แปลกจงั ผ้คู นทมี่ คี วามรูส้ กึ ผดิ ชอบช่วั ดี ซงึ่ ตาม
ปรกตจิ ะไม่เอาเปรยี บคนท่ีเกดิ มาไม่มีแขนหรือขาหรอื ตา---กลับ
ไม่คดิ อะไรเลยเวลาแกลง้ คนทีเ่ กิดมาปัญญาตา่ ยิ่งคดิ ยงิ่ โกรธ เม่ือ
ไมน่ านมานี้เอง ฉันกเ็ หมอื นเดก็ คนน้ี ยอมเป็นตวั ตลกใหพ้ วกเขา-เกอื บ
ลมื ไปแล้วสิ

ฉันได้เกบ็ ชาลี กอดอน คนเก่าไวไ้ ม่ให้ตัวเองเหน็ เพราะใน
เมื่อเด๋ียวนี้ฉนั ฉลาดแล้วมันเปน็ สง่ิ ท่ตี ้องผลกั ใสออกไปใหพ้ น้ สมอง แต่
วันน้ีพอมองเด็กคนนั้นแลว้ ฉันกไ็ ดเ้ ห็นวา่ เคยเปน็ อะไรมาเปน็ ครัง้ แรก
ฉันเคยเปน็ เหมอื นเดก็ คนนี้

เม่ือไมน่ านมาน้เี อง ฉนั ได้รวู้ ่าผูค้ นหัวเราะเยาะฉัน เดยี๋ วนี้
ฉันไดเ้ ห็นวา่ ได้ร่วมหัวเราะตวั เองไปกบั เขาด้วยโดยไม่รู้เร่อื ง มัน
เจบ็ ปวดมากท่ีสดุ ตรงนี้

ฉนั กลบั มาอา่ นรายงานความกา้ วหนา้ อยู่บอ่ ย ๆ และได้
เหน็ ความไม่รู้ การคดิ อะไรง่ายๆ แบบเด็ก ๆ สตปิ ญั ญาท่ตี า่ ต้อยมอง
ออกมาจากหอ้ งมดื ทางรูกญุ แจดแู สงอนั แจม่ จา้ ขา้ งนอก ไดเ้ หน็ วา่ แม้โง่
อยา่ งนัน้ กย็ งั รู้ว่าดอ้ ยกว่าคนอนื่ และคนอืน่ มอี ะไรท่ฉี นั ขาด---อะไรทีฉ่ นั
ไม่มโี อกาสได้ ในความบอดทางปญั ญาฉนั ไปคิดว่ามันคงจะตอ้ ง
เก่ียวกบั ความสามารถอ่านและเขยี น และแนใ่ จวา่ ถ้ามีความชานาญทาง
นี้แลว้ ก็จะมีความฉลาดขึ้นมาเอง

แมค้ นทีป่ ญั ญาต้อยตา่ กอ็ ยากที่จะเปน็ เหมอื นคนอ่ืน ๆ
เด็กอาจจะไมร่ วู้ ่าจะหาอาหารมากนิ อยา่ งไร หรือกินอะไร
แตก่ ็ร้วู า่ หิว
ฉันเคยเปน็ อยา่ งนเ้ี อง ไม่เคยรมู้ ากอ่ นเลย ถึงแม้วา่ จะได้มี
ความรอบรมู้ ากข้ึน กย็ งั ไม่รู้อะไรอยา่ งจริงจัง

วนั นเี้ ป็นวันดีสาหรับฉัน การท่ไี ด้เหน็ ความหลงั ชดั ขน้ึ ทา
ใหฉ้ นั ตดั สินใจทีจ่ ะใชค้ วามรแู้ ละความชานาญของตวั เองท่จี ะทางานใน
ด้านทจี่ ะเพ่ิมสติปญั ญาของมนุษย์ มใี ครจะเหมาะกวา่ ฉนั ทีจ่ ะทางานน้ี
ใครเคยอยู่มาแลว้ ในทั้งสองโลก ฉนั เป็นพวกเดยี วกบั คนปญั ญาอ่อน
พวกนี้ ขอใหฉ้ ันได้ใช้ความสามารถทาอะไรให้กับเขาบา้ งเถดิ

พรงุ่ นี้จะคยุ กบั หมอสตราวว่าจะทางานในสาขานอี้ ย่างไรดี
ฉนั อาจจะช่วยเขาแกป้ ญั หาท่ีเกิดข้นึ ในการนาเทคนคิ ทเี่ ขาใช้กบั ฉันมา
ใชท้ ั่ว ๆ ไปได้ ฉันมคี วามคิดดีๆ หลายอย่างทีเดียว จะปรับปรุงเทคนิคน้ี
ได้อีกตัง้ เยอะ ถา้ มคี นทาฉนั เป็นอัจฉริยะได้ แล้วอกี ตั้งพันๆ คนท่เี หมอื น
ฉนั ละ่ ถา้ ใช้เทคนิคนีก้ ับคนธรรมดาจะได้ถึงระดบั พิเศษขนาดไหน แล้ว

ถา้ ใช้กับอจั ฉรยิ ะละ่
มีหนทางสว่างไสวขา้ งหน้าหลายสายเลย รอไม่ไหวแลว้

รายงานความก้าวหน้าท่ี ๑๓

๒๓ พฤษภาคม
เกิดเรื่องแลว้ วนั น้ี อลั เจอนอนกัดฉัน ฉันไปห้องปฏิบัติการ ไปเยย่ี มมัน

อย่างท่เี คยเป็นคร้ังคราว และพอเอาออกมาจากกรง มันก็กดั มอื ฉัน ฉันเก็บมนั เข้ากรง
แลว้ คอยสังเกตดูอยู่พกั หน่ึง มันหงดุ หงดิ และดผู ิดปรกติ

๒๔ พฤษภาคม
เบิต คนดูแลสัตว์ทดลอง บอกวา่ อลั เจอนอนกาลงั

เปล่ียนไป มนั รว่ มมอื นอ้ ยลง ไม่ยอมว่งิ ในทวี่ กวนอีกแลว้ แรงกระตนุ้
โดยทั่ว ๆ ไปลดลง และไมย่ อมกินอาหาร ทกุ คนกังวลถึงผลที่จะตามมา

๒๕ พฤษภาคม
เขาเพงิ่ ใหอ้ าหารอัลเจอนอน ซง่ึ เดยี๋ วน้ีไม่ยอมแกป้ ญั หา

ประตูกลอีกต่อไปแลว้ ทกุ คนเทียบอลั เจอนอนกบั ฉัน ที่จรงิ เราท้ังคู่ตา่ ง
กเ็ ป็นทห่ี นึ่งในกลมุ่ ของเรา ทกุ คนกาลงั แกล้งทาคิดวา่ ความประพฤติ
ของอจั เจอนอนไมจ่ าเปน็ ตอ้ งเก่ยี วขอ้ งกับเรื่องของฉัน แต่ยากทจ่ี ะปดิ
ความจรงิ ทวี่ ่าสตั ว์อนื่ ๆ ที่ใช้ในการทดลองน้กี ก็ าลังประพฤติแปลก ๆ

หมอสตราวและหมอนเี มอได้ขอร้องไมใ่ ห้ฉันมาท่ี
หอ้ งปฏบิ ัตกิ ารอกี ตอ่ ไป ฉนั ร้วู ่าเขาคิดอะไร แต่ฉันไม่ยอมรับ ฉนั จะยัง
ดาเนนิ แผนการทาวจิ ัยต่อไป ถึงแม้ฉันจะมคี วามเคารพตอ่

นกั วทิ ยาศาสตร์มือเยย่ี มทัง้ สองน้ีก็ตาม ฉนั ก็รูข้ ดี จากดั ของเขาดี ถ้ามี
คาตอบฉันจะตอ้ งมาหาดว้ ยตัวเอง ฉนั จะต้องทางานแข่งกบั เวลาทนั ที
เสียแล้วละ

๒๙ พฤษภาคม
ฉนั ได้ห้องปฏบิ ัติการเปน็ ของตัวเองแล้ว และได้รบั อนุญาต

ใหท้ าการวิจัยตอ่ ไป ได้พบอะไรสาคัญทีเดยี ว ทางานท้ังกลางวนั และ
กลางคืน ฉนั เอาเตยี งเข้าในห้องนีด้ ้วย เวลาเขยี นสว่ นมากเขียนโนต้ ท่ี
แยกไว้ในแฟมู แตบ่ างทกี ็รู้สึกจาเป็นต้องเขยี นเล่าอารมณ์และความคิด
ของฉันจากท่ตี ิดเป็นนสิ ัย

ฉนั พบว่า แคลคูลสั ของสติปัญญา เปน็ แขนงการศึกษาท่ี
นา่ ทึง่ มากนแ่ี หละเป็นที่ทีฉ่ นั จะใชค้ วามร้ทู ง้ั หมดทีไ่ ดม้ าให้เป็น
ประโยชน์ จะมองแง่หน่ึงกไ็ ด้ว่ามนั เปน็ ปัญหาที่ฉนั สนใจมาตลอดชีวติ

๓๑ พฤษภาคม
หมอสตาวคดิ วา่ ฉันทางานหนกั เกินไป หมอนีเมอบอกวา่

ฉนั พยายามจะยดั การวิจยั และคิดคน้ ทงั้ ชวี ิตลงไปในเวลาเพียงไมก่ ่ี
อาทติ ยฉ์ ันรวู้ ่าฉนั ควรจะพัก แต่มีอะไรบางอยา่ งในตวั คอยบอกว่าหยุด
ไม่ได้ ฉนั จะตอ้ งหาเหตุผลทีอ่ ลั เจอนอนอยู่ ๆ กแ็ ย่ลงไปใหไ้ ด้ ฉนั
จะตอ้ งรู้ใหไ้ ดว้ ่ามันจะเกดิ ข้นึ กับฉันหรือไม่ และเมือ่ ไร

๔ มิถนุ ายน
จดหมายถงึ หมอสตราว (สาเนา)
เรียน หมอสตราว ทีเ่ คารพ

ผมได้ส่งรายงานของผมเรอ่ื ง "ผลอัลเจอนอน-กอดอน :
การศึกษาโครงสรา้ งและหนา้ ทขี่ องสตปิ ญั ญาที่สร้างข้ึนเอง" มาในซอง
ตา่ งหาก ซ่งึ อยากให้คณุ อา่ นและลงพมิ พ์ให้

คณุ จะเหน็ ว่าการทดลองของผมเสรจ็ ส้นิ ลงแลว้ ผมไดใ้ ส่
สตู รต่างๆ ของผมในรายงานนี้ พร้อมทงั้ การวเิ คราะหท์ างคณติ ศาสตร์ใน

ภาคผนวก แตก่ น็ า่ จะตรวจว่าถกู ต้องด้วยอีกที
เนื่องจากเรอื่ งนีส้ าคัญทง้ั สาหรับคณุ และหมอนเี มอ (และ

คงจะไม่ตอ้ งบอกว่าสาหรบั ผมด้วย) ผมไดต้ รวจผลเหล่านี้คร้ังแลว้ คร้งั
เลา่ เพือ่ หาที่ผดิ ผมเสยี ใจท่ีจะตอ้ งบอกวา่ ผลจะต้องเปน็ อย่างนีโ้ ดยไม่
เปลย่ี นแปลง แต่เพ่อื ความก้าวหนา้ ของวิทยาศาสตร์ ผมก็ยังร้สู ึกภมู ิใจ
ท่ีได้มสี ว่ นเพม่ิ ความร้เู ร่อื งหนา้ ท่ีของสตปิ ญั ญาของมนุษย์ และ
กฎเกณฑเ์ กย่ี วกบั การทาสตปิ ญั ญาให้เพ่ิมขึ้นเอง

ผมจาได้วา่ คุณเคยพูดครงั้ หนง่ึ ว่า ความล้มเหลวของการ
ทดลองหรอื การพสิ ูจนว์ า่ ทฤษฎีผดิ มคี วามสาคัญตอ่ ความก้าวหนา้ ของ
วิชาการไม่ยิง่ หย่อนไปกวา่ ความสาเรจ็ ผมรแู้ ล้ววา่ นน่ั เปน็ ความจริง ถึง
กระนัน้ ผมกย็ ังเสียใจทีค่ วามกา้ วหน้าทผ่ี มสรา้ งใหก้ บั วิชาสาขานต้ี ้อง
สร้างขนึ้ บนเถา้ ถ่านของงานของคนสองคนที่ผมมคี วามนบั ถืออย่างสงู

ด้วยความเคารพ
ชาลี กอดอน
สิง่ ทีส่ ่งมาดว้ ย : รายงาน

๕ มถิ นุ ายน

ฉนั จะตอ้ งไม่เอาแต่อารมณ์ การทดลองของฉันใหข้ อ้ มลู
และผลทช่ี ดั เจนว่า เทคนคิ ของหมอสตราวและหมอนีเมอในการเพิม่
สตปิ ัญญาของมนุษย์เป็นสามเทา่ โดยการผ่าตัดแทบไม่มีประโยชน์เลย
(ในปัจจุบนั ) ถึงแมม้ ันจะทาให้ฉนั ฉลาดข้นึ เร็วอย่างน่าทง่ึ กต็ ามที

ระหวา่ งทีฉ่ นั สารวจรายงานและขอ้ มลู เกย่ี วกับอัลเจอนอน
ฉันพบว่าถึงมันอายุจะยังนอ้ ยอยู่ แต่สติปญั ญาก็เลื่อมลงเสียแล้ว การ
เคลื่อนไหวเสยี ไป มีการทางานของตอ่ มนอ้ ยลงโดยท่วั ไป การประสาน
ระหวา่ งงานตา่ ง ๆ เสียไปเรว็ มากข้ึนเรือ่ ย ๆ อกี อยา่ งท่ีเห็นได้ชดั คือ
ความจาเสื่อมเรว็ ขนึ้ เรอื่ ยๆ

ดูในรายงานของฉนั จะเหน็ ไดว้ า่ อาการเหล่านีแ้ ละอาการ
อน่ื ๆ ที่แสดงความเสอื่ มทั้งของทางร่างกายและจิตใจ อาจทานาย
ลว่ งหนา้ กอ่ นไดโ้ ดยผลมนี ัยสาคัญทางสถติ โิ ดยใช้สูตรของฉนั

วิธกี ารกระตุ้นโดยการผา่ ตดั ซง่ึ ใช้กับเราท้งั คู่ มีผลให้
กระบวนการทางสมองเขม้ ข้นและเร่งข้ึนหมดทกุ อยา่ ง ผลทตี่ ามมาท่ี
ไมไ่ ด้คาดไวก้ ่อน ซง่ึ ฉนั ไดต้ ัง้ ช่อื ขนึ้ เองวา่ ผลอลั เจอนอน - กอดอน
เปน็ ขอ้ สรปุ ทางตรรกวิทยาของการเพมิ่ ความเรว็ ทางสตปิ ัญญาท้ังหมดน้ี
สมมติฐานท่ไี ดพ้ ิสจู น์แล้วในท่ีน้อี าจอธิบายงา่ ยๆ ดงั นี้

สตปิ ัญญาทีส่ รา้ งเพ่มิ ขน้ึ เอง จะเส่ือมลงด้วยอัตราเรว็ ทเ่ี ปน็
สัดส่วนโดยตรงกบั ปรมิ าณของการเพ่มิ ในครง้ั แรก

ฉนั รู้สึกว่านกี่ ็เป็นการคน้ พบที่สาคญั ในตัวของมนั เอง
ตราบใดที่ยงั เขยี นได้ ฉันจะยงั คงจดความคดิ ของฉันคง
รายงานน้อี กี ตอ่ ไปเรอื่ ยๆ อยา่ งไรก็ดี หลักฐานทกุ อยา่ งแสดงว่าการ
เสือ่ มทางสตปิ ัญญาของฉนั เองจะรวดเรว็ มาก
แม้เดยี๋ วนี้กเ็ รม่ิ สังเกตวา่ อารมณ์ไมค่ งท่แี ละขล้ี ืมแล้ว เปน็
อาการแรกเริม่ ของความเสอื่ มโทรม

๑๐ มิถุนายน

ความเสื่อมเพม่ิ มากขึ้น เดี๋ยวน้ชี กั ขลี้ ืมแลว้ อลั เจอนอน
ตายไปเมอื่ สองวนั ก่อน การชณั สตู รแสดงวา่ คาทานายของฉนั ถูกต้อง
สมองของมันเลก็ ลงไปมาก และคลนื่ บนผวิ ของสมองส่วนบนเรยี นขึ้น
โดยท่วั ไป พรอ้ มกบั ทีร่ อยแยกของสมองลึกและกวา้ งข้นึ

ฉนั คาดวา่ ฉนั กจ็ ะเปน็ อยา่ งนั้นในเรว็ ๆ น้ี หรือไมก่ เ็ ริ่ม
เป็นไปแล้ว พอรูว้ า่ แน่ ๆ แลว้ ก็ไมอ่ ยากใหเ้ กิดขนึ้ เลย

ฉนั เอาศพอัลเจอนอนใสใ่ นกลอ่ งเนยแข็งไปฝัง
ไว้ในสนามหลังบ้านแลว้ กร็ ้องไห้…..

๑๕ มถิ นุ ายน

หมอสตราวมาหาฉนั อีก ฉนั ไม่ยอมเปดิ ประตูรับและบอกให้
กลบั ไป อยากอยคู่ นเดยี ว ฉนั กลายเปน็ คนข้โี มโหและข้ีราคาญ รสู้ ึก
ความมดื ใกล้ตัวเขา้ มาทกุ ขณะ สลัดความคิดอยากฆา่ ตัวตายออกไปได้
ยาก พยายามบอกตัวเองตลอดเวลาวา่ ขอ้ เขยี นเกีย่ วกบั ตวั ฉนั นีจ้ ะมี
ความสาคญั มากทเี ดียว

แปลกทีพ่ อหยิบหนงั สือที่เพง่ิ เคยอ่านมาเมอ่ื ไมน่ านมาน้ี
แล้วพบว่าจาเรือ่ งราวไมไ่ ดเ้ ลย เคยคดิ วา่ จอห์น มลิ ตันยิ่งใหญเ่ หลอื เกิน
แต่พอหยิบ สวรรค์หาย ขึ้นมาใหมก่ ลับไมเ่ ขา้ ใจเลย โกรธมากจนปา
หนังสือไปมุมหอ้ ง

ฉันจะต้องพยายามจบั อะไรไวใ้ หไ้ ด้บา้ ง อะไรทีไ่ ดเ้ คย
เรยี นมาแลว้ โอ…พระเจ้าได้โปรดเถิด โปรดอยา่ เอากลบั ไปหมดเลย

๑๙ มถิ นุ ายน
บางทตี อนกลางคนื ฉันออกไปเดินเล่น เม่ือคืนน้ฉี ันจา

ไม่ได้วา่ อย่ทู ่ีไหน ตารวจพากลบั บา้ น มีความรสู้ ึกประหลาดวา่ เรื่อง
อย่างนี้เคยเกดิ ขึ้นมาก่อน---นานมาแล้ว ฉันบอกตัวเองตลอดเวลาว่า
เป็นคนเดียวในโลกนท้ี ีจะอธิบายได้ว่ามีอะไรเกดิ ข้นึ กบั ตัวเองบ้าง

๒๑ มิถนุ ายน
ทาไมถงึ จาอะไรไมไ่ ดน้ ะ ฉันต้องพยายามตอ่ สู้ นอนอย่บู น

เตียงเปน็ วัน ๆ เลย แล้วไปไมร่ ู้วา่ ฉนั เป็นใครหรืออยู่ทีไ่ หน แลว้ ความจา
อย ๆู่ กก็ ลับมาหมดช่วั คร่หู นง่ึ ความจาเส่ือมเป็นพัก ๆ อาการของความ
ชราภาพ---ความเปน็ เด็กครง้ั ทีส่ อง มองเหน็ มนั คบื คลานเข้ามาหา
หลีกเล่ียงไมไ่ ดแ้ ตโ่ หดรา้ ยเหลือเกนิ ฉันไดเ้ รียนตง้ั เยอะและรวดเรว็ มาก
พอเดยี๋ วนี้ปญั ญาฉนั กาลงั เส่ือมอยา่ งรวดเร็ว ฉนั จะไมย่ อมใหม้ ันเกิดขึน้
จะส้มู ัน อดคดิ ถึงเดก็ ในรา้ นอาหารนั่นไมไ่ ด้ สหี นา้ ที่ว่างเปลา่ ยิ้มโง่ ๆ
ผู้คนหัวเราะเยาะ ไม่---ไมเ่ อาอกี แลว้ ---

๒๒ มถิ นุ ายน
ลมื ส่งิ ต่าง ๆ ทีเ่ พง่ิ เรียนมาเมื่อเร็ว ๆ นแ้ี ลว้ ดูจะเปน็ ไป

ตามท่กี ะเอาไว้เลย---สิง่ ท่เี รยี นหลงั สดุ จะลมื ก่อนเพอ่ื น เอ แตก่ ะไว้
อย่างนห้ี รอื เปล่าหนอ ตอ้ งกลับไปดูใหม่- --

ฉันได้อา่ นบทความของฉันเร่ือง ผลอัลเจอนอน-กอดอน
ใหมแ่ ล้วได้เกดิ ความร้สู กึ แปลก ๆ ว่าคนอน่ื เป็นผ้เู ขยี น มบี างตอนในน้ัน
ทไี่ ม่เขา้ ใจเสยี ด้วยซา้

เคลอ่ื นไหวยากขนึ้ สะดดุ ของหกล้มอยู่เรอื่ ย และยิง่ ทยี่ ิง่
พิมพ์ดดี ยากข้นึ

๓๐ มถิ นุ ายน

อาทิตยห์ นง่ึ แลว้ ถงึ จะกล้าเขยี นใหม่ ส่ิงตา่ ง ๆ ผ่านไป
เหมอื นทรายผา่ นนิ้วมอื หนังสือทมี่ สี ว่ นมากยากเกนิ ไปเสียแล้ว ฉันโกรธ
มนั เพราะร้วู ่าเคยอ่านและเข้าใจมนั เม่อื ไมก่ ่ีอาทติ ยม์ าน้ีเอง

บอกตวั เองตลอดเวลาวา่ ตอ้ งเขียนรายงานนีเ้ สมอ ๆ คนจะ
ได้รไู้ ดว้ ่ามีอะไรเกดิ ขึ้นกบั ตวั ฉนั เอง แตช่ ักคดิ คาและจาตัวสะกดไดย้ าก
ขน้ึ เรอื่ ยๆ เดี๋ยวน้ีเปิดปทานกุ รมดูแมแ้ ต่คางา่ ย ๆ แลว้ เลยย่ิงทาให้
หงดุ หงิดกับตัวเองมากขนึ้ ใหญ่

หมอสตราวมาหาเกือบทุกวัน แต่ฉนั บอกเขาวา่ จะไม่พบ
หรือพดู กบั ใคร เขารูส้ กึ ผิด ทุกคนรู้สกึ แต่ฉันไม่โทษใครทงั้ นน้ั ฉันได้รู้
แลว้ ว่าอาจเกดิ อะไรขึ้น แต่ก็ไม่วายเสยี ใจ

๗ กรกฎาคม

ไมร่ ู้วา่ อาทติ ย์หน่ึง ๆ ผ่านไปเมือ่ ไร วนั นว้ี นั อาทติ ยร์ ูเ้ พราะ
มองออกหนา้ ต่างเหน็ คนไปโบสถ์ คิดวา่ นอนท่ีเตียงตลอดอาทิตย์ แตจ่ า
ได้ว่าคุณนายฟลนิ เอาอาหารมาใหห้ ลายครั้ง พยายามบอกกบั ตัวเอง
บอกแลว้ บอกเล่าว่าตอ้ งทาอะไรสกั อยา่ ง แตแ่ ลว้ ก็ลมื หรือไมก่ ็บางทีไม่
ทางา่ ยกวา่ ทา

หมู่นีค้ ิดถึงพอ่ กบั แมบ่ อ่ ย พบรูปถา่ ยมพี ่อแมก่ บั ฉนั ที่
ชายหาด พอ่ มีลูกบอลใหญ่อยู่ใต้แขนและแม่อ้มุ ฉนั อยู่ จาไมย่ กั ได้วา่ ตัว
จริงเหมอื นในรปู ถ่าย เท่าทจี่ าได้คอื พอ่ เมาอยูเ่ กือบทุกเวลาและเถียงกบั
แมเ่ รื่องเงนิ

พ่อไม่ค่อยโกนหนวดเทา่ ไรหรอก และชอบมาครูดหน้าฉนั
เวลากอด แม่บอกเขาตายไปแล้ว แตม่ ิลตที เ่ี ป็นญาตบอกเคยไดย้ นิ พ่อ
แม่เขาพูดกันว่า พอ่ ฉนั หนไี ปกบั ผูห้ ญงิ อ่นื พอถามแม่ แม่กต็ บหนา้ แลว้
บอกวา่ พอ่ ตาย แลว้ รสู้ ึกวา่ ไม่เคยได้ค้นพบว่าความจรงิ เป็นอยา่ งไรแน่
แตไ่ ม่แครเ์ ทา่ ไร (พอ่ เคยบอกว่าจะพาไปดวู วั ในฟาม แต่ไม่เคยพาไป
ไม่เคยรกั ษาสญั ญาเลย---)

๑๐ กรกฎาคม

คุณนายฟลนิ เจ้าของบ้านเปน็ ห่วงฉนั มาก แกบอกว่าท่ฉี นั
นอนอึดอยู่ทง้ั วันไม่ทาอะไรเลย ทาใหน้ กึ ถงึ ลกู แกตอนก่อนที่แกจะไล่
ออกจากบ้านไป แกบอกวา่ ไมช่ อบคนเกียจคร้าน ถ้าไมส่ บายกเ็ ปน็ อีก
เรื่องหนึง่ แต่ถา้ เป็นคนเกยี จคร้านกเ็ ปน็ อกี เร่ืองหนึง่ แลแกจะไม่ยอม

ฉันบอกไปว่าไม่สบาย

พยายามอ่านหนังสือวนั ละนดิ หน่อย นิทานเป็นสว่ นมาก
แตบ่ างทีอา่ นแล้วต้องอา่ นซ้าอีกหลายครัง้ เพราะไม่รวู้ ่าหมายความ
อะไรและเขยี นลาบากขึน้ ทกุ ที รู้วา่ ควรเปดิ คาท้ังหลายในปทานุกรม แต่
ละบากจังแลเหน่อื ยมากตลอดเวลา

แลว้ เลยไปได้ความคิดว่าใจใช้แตค่ างา่ ย ๆ แทนคายาก

ยาว ๆ ประหยัดเวลาเอาดอกไม้ไปวางบนหลุมศพของอัล

เจอนอน สกั อาทติ ยล์ ะครงั้ คณุ นายฟลนิ คดิ วา่ บา้ ที่เอาดอกไม้ไปวางบน
หลมุ ศพของหนู แต่ฉนั บอกว่าอลั เจอนอนเป็นหนูพเิ ศษ

๒๒ กรกฎาคม
คุณนายฟลนิ ตามหมอประหลาดคนหนง่ึ

มาดูอาการฉัน แกกลวั ว่าฉนั จะตาย ฉนั บอกหมอว่าไม่เจบ็ มาก
นกั หรอก เพียงแตล่ มื ง่ายบางเวลา เขาถามว่ามีเพือ่ นหรือญาต
ไหม ฉันบอกไม่ ไมม่ ีเลย ฉนั บอกวา่ คร้งั หนึ่งเคยมีเพอ่ื นช่อื อลั
เจอนอน แต่เปน็ หนแู ละเราเคยเล่นแข่งขนั กัน เขาดูฉันอยา่ ง
แปลกๆ เหมือนคิดว่าฉันบา้

เขาย้มิ ตอนฉันบอกวา่ เคยเป็นอจั ฉรยิ ะ เขาพูดกับฉนั
เหมือนฉันเป็นเดก็ แลว้ ขยิบตาให้คณุ นายฟลิน ฉนั โกรธแลว้ ไล่
เขาไปเพราะเขามาลอ้ ฉนั เหมอื นกบั ทีค่ นอน่ื เคยลอ้

๒๔ กรกฎาคม
ไม่มีเงินเหลือแล้ว และคณุ นายฟลินบอกฉันตอ้ งไป

หางานทาแล้วจา่ ยเงินค่าเช่า เพราะไม่ได้จา่ ยมากว่าสองเดอื น
แลว้ ไมร่ จู้ กั งานท่ไี หน นอกจากที่เคยทาท่บี ริษทั กล่อง
พลาสติกดอนเนแกน ไมอ่ ยากกลับไปท่นี ่ันเพราะทกุ คนรู้จกั ฉัน
ตอนฉลาด และอาจจะหัวรอเยาะฉัน แตก่ ไ็ มร่ ู้จะทาอะไรอยา่ ง
อ่นื ถึงจะได้เงินมา

๒๕ กรกฎาคม

กลับไปดรู ายงานความก้าวหน้าเก่าๆ แล้วตลกดีที่
อา่ นทเี่ ขยี นไปเองไม่ออก บางคาพออา่ นออกไดแ้ ต่ไม่รู้
ความหมาย

คุณคินเนยี นมาท่ปี ระตู แต่ฉนั บอกให้กลบั ไปผมไม่
อยากพบคุณ เธอรอ้ งไห้ ฉันกร็ อ้ งไห้ แต่ฉนั ไม่ใหเ้ ขา้ มาเพราะ
ไม่อยากให้มาหวั เราะเยาะ ฉนั บอกเธอว่าไม่ชอบเธออกี แลว้
บอกเธอวา่ ไมอ่ ยากฉลาดอกี แล้ว

ไม่จริงหรอก ฉนั ยงั รกั เธออยู่ และยังอยากฉลาดอยู่
แต่ต้องพูดอย่างนนั้ เธอถงึ จะไป เธอให้เงนิ คา่ เช่ากบั คุณนายฟ
ลนิ ฉันไม่ตอ้ งการ ฉันต้องหางานให้ได้

เลย--- ขอทเี ถดิ ---ขออยา่ ให้ฉนั ลืมว่าอ่านกบั เขยี นอย่างไร

๒๗ กรกฎาคม
คณุ ดอนเนแกนดกี ับฉันมาก ตอนกลับไปขอทางาน

เป็นคนทาความสะอาดอย่างเดมิ ตอนแรกทา่ นรู้สึกสงสยั แตฉ่ ัน
บอกว่าเกิดอะไรขึน้ กับฉันแล้วก็ดเู ศร้า แลว้ จบั ไหลฉ่ นั บอกวา่
ชาลี กอดอน เธอสูม้ าก

ทุกคนดูฉันตอนลงมาขา้ งลา่ งแล้วเริ่มทางานใน
หอ้ งนา้ กวาดพ้ืนอย่างท่เี คย ฉนั บอกตวั เองว่า ชาลี ถา้ มคี นมา
เหน็ เป็นตัวตลกอย่าไปเคือง เพราะเราจาไดว้ า่ เขาไมไ่ ดฉ้ ลาด
อยา่ งทีเ่ ราเคยนึกเอาไวห้ รอก แลนอกจากน้นั เขากเ็ คยเปน็ เพอื่ น
เรามาคร้ังหนึ่ง และถา้ เขาหัวเราะเยาะเรากไ็ ม่มคี วามหมายอะไร
เพราะเขาก็ชอบเราดว้ ย

คนใหมค่ นหนึง่ ท่เี พิ่งมาทางานหลังจากฉันออกไป
แล้ว ล้อฉนั แรงๆ มนั บอกวา่ เฮ้ ชาลีไดย้ ินว่าแกเกง่ มากน่เี ป็น
เดก็ อดั สจัน ไหนลองพูดอะไรฉลาด ๆ หน่อยซิ ฉนั รสู้ กึ แยแ่ ต่
โจ คาปเดินมาขยมุ่ เสื้อมัน บอกอยา่ มาย่งุ กับเขาได้ไหม ปาก

หมาเดีย่ วคอจะหัก ฉนั ไม่ได้นกึ ว่าโจนะอย่ขู า้ งฉัน เขาคงเป็น
เพือ่ นฉนั จรงิ ๆ
บอกอ๊วั หรอื โจ เราจะจดั การมนั เอง ฉันบอกขอบใจแฟรง แลว้
รู้สกึ ตื้นตัน แล้วเดินเข้าไปในหอ้ งเกบ็ ของ เขาจะไดไ้ ม่เห็น
ร้องไห้ มีเพ่ือนนดี่ ีจัง !

๒๘ กรกฎาคม
ฉนั ทาโง่ วนั น้ีลืมไปว่าไม่ไดเ้ รยี นกับคุณคนิ เนยี นที่

โรงเรยี นผใู้ หญอ่ ย่างเคยอกี แลว้ ก็ไปแลว้ นงั่ ท่เี ก่าที่หลังหอ้ ง
แลเธอดูฉนั แปลกๆ แลว้ บอก ชาล ไม่เคยจาไดว้ ่าเธอเคยเรียก
ฉนั อย่างนั้นมากอ่ นเลย เคยแต่เรียกชาลี ฉนั เลยบอกสวสั ดีคุณ
คินเนยี น ผมพรอ้ มแลว้ ที่จะเรียนวันน้ี แต่ทาหนงั สอื หายไป และ
ทุกคนกม็ องฉนั และฉนั เห็นวา่ ไม่ใชค่ นเกา่ ๆ ท่เี คยเรียนดว้ ยกนั

แลว้ เลยจาไดต้ อนน้ันเกีย่ วกับกานผ่าตัดและฉนั
ฉลาดข้ึน แล้วฉันบอกตายละทาเป็น ชาลี กอดอน จริง ๆ

เลยทนี ี้ ฉันออกไปกอ่ นเธอกลบั มา เพราะอย่างน้ีฉนั
เลยจะไปจากนิวยอคตลอดไป ไมอ่ ยากทาอะไรอยา่ งนอ้ี กี ไม่
อยากให้คุณคินเนียนสงสานฉัน ทกุ คนทโ่ี รงงานร้สู กึ สงสานฉนั
แลฉันก็ไมต่ ้องกานดว้ ย เลยจะไปทไ่ี หนท่มี คี่ นเคยรวู้ ่าชาลี กอ
ดอนเคยเป็นอดั ริยะ แลว้ เด๋ยี วน้อี านหนังสือกไ็ ม่ได้ เขยี นกไ็ มด่ ี

จะเอาหนังสอื ไปด่วยสองสามเล่ม แลแม้อานไมไ่ ดก้ ็
จะฝกึ หัด แลบางทอี าดไมล่ ืมท่เี รียนไปทกุ ยาง ถ่าพยามจิง ๆ
บางทอี าดฉลาดข้นึ กว่าเมอ่ื กอ่ นการผ่าตดั นอ่ ย ฉันมีเคืองลาง
ของขังซึงอาจช่วยฉนั กไ็ ด้

ถา่ คุณไดอ้ านน่ี คณุ คนิ เนียนอยา่ สงสานผม ผมดีใจ
แลว้ ทีไดม้ โี อกาดครังท่สี องทจี่ ะฉลาดเพาะได้เรียนตังเยอะ ส่งิ
ทีไ่ มเ่ คยร้ดู ว้ ยซา่ มอี ยู่ในโลกนี่ แลดใี จท่ีได้เห็นหมดชั่วเวลาน่งึ
ไม่ร้วู ่าทาไมผมจงึ โงอ่ ีกหรอื ทาอะไรผิดไป บางทเี พะไม่พยาม
มากพอ แตถ่ า้ ผมพยามนกั บางทีจะฉลาดข่นึ แลรคู้ าวา่ อะไรทงั่
มด ผมจาไดน่ ิดน่อยวา่ ร่สู ึกดียงั ไง ตอนอานนังสือสีนาเงนิ ทปี ก
ขาด เพะนั้นผมพยามฉลาดขึ่น ต่อไปจะไดม่ คี วามรสู้ ึกนั่นอีก มัน
รสู่ กึ ดีจงั เวลารูเ้ รือ่ งแลฉลาด หยากเปนยางนั่นอีกจงั ถ่าเป็นได่
จะนั่งลงอานหนังสือตลอดเวลา ถงึ ยงั ไงพนันกันกไ็ ดว่ ่าผมคงเป

นคนโงค่ นแรกในโลกทเี คยค้นพบอะไรสาคนั ในวิดยาสาด จาได่
วา่ เคย แต่จาไมได่วา่ อะไร ฉนัน่ คงเมือนกบั ทาไห่คนโงอ่ ย่างผม
ท้งั มดน่ี

ลากอ่ นคณุ คินเนียน แลหมอสตราว แลทกุ คน แล
ป.ล. บอกหมอนเี มอดว่ ยว่าอย่าพาลมากนักเวลาคนหวั รอยอแล
วจะมเี พ่ือนมากขนึ่ จะมีเพ่ือนง่ายข่ึน ถา้ ยอมให่เขาหัวรอยอะ
ผมจะมีเพ่ือนเยะแยะ ไมวาจะไปทีไหน

ป.ป.ล. ถ่าคุณมโี อกาด กรนุ าเอาดอกไม้วางบนหลุม
สบของอลั เจอนอนลังบา่ นดว่ ย…..