นิทานอีสป1111

นทิ านอสี ป

เร่ือง แมวในรา่ งหญงิ สาว
แมวสาวตวั หนง่ึ ตกหลกุ รกั ชายหนมุ่ รูปงามคนหน่งึ มนั จงึ ไปขอรอ้ งเทพวนี สั ซงึ่ เป็น
เทพแหง่ ความรกั และความงาม ชว่ ยเสกใหม้ นั กลายรา่ งเป็นหญิงงาม เทพวีนสั เสกให้
ตามคาขอ ชายหนมุ่ เม่อื เหน็ แมวสามกต็ กหลมุ รกั และขอเธอแตง่ งาน เม่ือเทพวีนสั รู้
เรอ่ื งจงึ อยากทดสอบวา่ แมวสาวสามารถเปลย่ี นนสิ ยั ตามสญั ชาตญาณของมนั ได้
หรอื ไม่ จงึ ลองปลอ่ ยหนเู ขา้ ไปในหอ้ งนนั้ เม่อื แมวสาวเห็นหนกู ล็ ืมตวั วง่ิ ไลจ่ บั หนกู ิน
ทนั ที เทพวนี สั เห็นเชน่ นนั้ กผ็ ิดหวงั มาก จงึ เสกใหห้ ญิงสาวกลายรา่ งเป็นแมวตามเดิม

:: นทิ านเร่อื งนีส้ อนใหร้ ูว้ ่า ::
สิ่งมีชีวิตมกั แสดงสญั ชาตญาณเดมิ ของตนในยามคบั ขนั

หมากบั เงา
หมาตวั หน่ึงคาบก้อนเนื้อวง่ิ ข้ามสะพานมา เมื่อถึงกลางสะพานกก็ ้มมองลงไป

ในนา้ เบื้องล่างเห็นหมาตวั หน่ึงกาลงั คาบเนื้อชิน้ ใหญ่กว่า
" โอ้โห้! เจ้าหมานีม่ นั ได้เนื้อมาจากไหนนะชิ้นใหญ่กว่าเราเสียอกี " เจ้าหมาคดิ
ในใจด้วยความละโมบ จึงอ้าปากเห่ากรรโชกหมายจะแย่งเอาเนื้อก้อนน้นั มาครอง
ทนั ทที อ่ี ้าปาก เนื้อท่คี าบอยู่กร็ ่วงหล่นลงนา้ กว่าจาสานกึ ได้หมากบั ก้อนเนื้อที่

เหน็ คือเงาของตัวเองในนา้ กส็ ายเกนิ ไปเสียแล้ว

:: นิทานเร่ืองนสี้ อนให้รู้ว่า ::
โลภมาก ลาภหาย

เร่ือง สิงโตกบั ลา
วนั หน่ึงขณะที่สิงโตเดินอยตู่ ามทางในป่ าดว้ ยความหยง่ิ ผยอง สรรพสัตวท์ ้งั หลาย
ต่างหลีกทางใหม้ นั ดว้ ยความยาเกรง ลาตวั หน่ึงกลบั กลา้ ร้องหมิน่ ศกั ด์ิศรีเจา้ ป่ าขณะที่

มนั เดินผา่ นไป
สิงโตเลอื ดข้ึนหนา้ ดว้ ยความโกรธ แตท่ นั ทีท่ีหนั หลงั กลบั ไปเห็นวา่ ใครเป็นผพู้ ูด
มนั ก็เดินจากไปเงียบๆ เจา้ ลาโง่ไมม่ ีค่าพอท่ีมนั จะกางกรงเลบ็ ออกมาใหเ้ ส่ือมเกียรติ

เสียดว้ ยซ้า

:: นิทานเร่ืองน้ีสอนใหร้ ู้วา่ ::
อยา่ ใส่ใจกบั คากลา่ วของคนโง่ ลืมมนั ไปเสีย

นทิ านอสี ป เร่ือง คนมือเติบกบั นกนางแอ่น
มีชายหนุ่มคนหน่ึงเป็นที่ชื่นชมในหม่เู พอ่ื นกินวา่ เป็นคนมือเติบ เขาใชจ้ า่ ยเงิน
ทองที่ไดม้ าอยา่ งสิ้นเปลืองเพ่ือรักษาหนา้ ตาชื่อเสียง จนวนั หน่ึงตน้ ฤดูใบไมร้ ่วง เขาก็
พบวา่ ตนเองไม่เหลือเงินเลยแมแ้ ต่แดงเดียว รวมถึงไมม่ ีทรัพยส์ ินอื่นใดเวน้ แตเ่ ส้ือผา้ ที่

เขาสวมใส่อยู่
เขาตอ้ งออกไปหาเพ่ือนเจา้ สาราญบางคนในเชา้ น้นั และเขาก็คิดจนหมดปัญญาวา่ ควร
จะทาอยา่ งไรจึงจะมีเงินทองพอท่ีจะแต่งตวั ใหด้ ูดีได้ ทนั ใดน้นั กม็ ีนกนางแอน่ บนิ ผา่ น
มา มนั ร้องเพลงอยา่ งรื่นเริงเสียจนชายหนุ่มเขา้ ใจวา่ ฤดูร้อนมาถึงแลว้ เขาจึงรีบรุดไป
หาพอ่ คา้ ขายเส้ือผา้ จดั แจงถอดเส้ือผา้ ท้งั หมดที่ใส่อยเู่ พือ่ เปลี่ยนเป็นชุดในหนา้ ร้อน

อีกไม่กี่วนั ถดั มา สภาพอากาศกก็ ลบั กลายเป็นเหน็บหนาวแสนสาหสั ท้งั เจา้ นก
นางแอน่ ผนู้ ่าสงสารและชายหนุ่มผโู้ ง่เขลาในชุดอนั บางเบาเปลอื ยท่อนแขน จึงไม่อาจ

เอาชีวติ รอดไดด้ ว้ ยร่างกายท่ีหนาวส่ันงนั งก

:: นทิ านเรื่องนสี้ อนให้รู้ว่า ::
นกนางแอน่ เพยี งตวั เดียวไมอ่ าจบนั ดาลฤดูร้อนได้

นิทานอสี ป เรื่อง ผงึ้ ตัวต่อ และแตน
ในโพรงไมแ้ ห่งหน่ึงเป็นที่กกั ตนุ น้าผ้งึ ซ่ึงตวั ต่อประกาศวา่ น้าผ้ึงท้งั หมดเป็นของพวกมนั ฝ่ายผ้ึงก็
มน่ั ใจวา่ ขมุ ทรัพยเ์ ป็นของพวกมนั ต่างหาก การถกเถียงลุกลามใหญ่โตจนดูเหมือนวา่ เร่ืองราวไม่อาจยตุ ิลงได้
โดยปราศจากการสูร้ บ ทา้ ยท่ีสุดดว้ ยความมีเหตมุ ีผลของท้งั สองฝ่าย พวกมนั จึงตกลงวา่ ควรมีผพู้ ิพากษาที่จะ
มาตดั สินในเรื่องน้ีพวกมนั จึงนาความไปยน่ื ต่อแตน ซ่ึงเป็นผคู้ งความสนั ติในป่ าแถบน้นั

เมื่อผพู้ ิพากษาเบิกความ กม็ ีพยานมากมายใหก้ ารวา่ พวกมนั เห็นสตั วท์ ่ีมีปี กบินอยแู่ ถวๆ โพรงไมด้ งั กล่าว ส่ง
เสียงห่ึงดงั ไปทว่ั พวกมนั มีลาตวั เป็นแถบลายสีเหลืองและดาเหมือนผ้ึง

ทนายฝ่ายตวั ต่อรีบยนื กรานทนั ทีวา่ คาอธิลายน้ีตรงกบั ลกั ษณะของลูกความมนั

พยานหลกั ฐานท่ีวา่ ไม่อาจช่วยใหผ้ พู้ ิพากษาแตนตดั สินความได้ มนั จึงเล่ือนการพจิ ารณาของศาลออกไปอีก
หกสัปดาหเ์ พื่อขอเวลาคดิ ให้รอบคอบ เม่ือถึงเวลาพจิ ารณาคดีอีกคร้ัง ท้งั สองฝ่ายตา่ งมีพยานเพ่มิ ข้นึ อีก
มากมาย มดตวั หน่ึงยนื ข้ึนใหก้ ารเป็นตวั แรก และกาลงั จะถกู ซกั คา้ น เม่ือผ้ึงชราผหู้ ลกั แหลมแสดงตนต่อ
หนา้ ศาล

"ข้าแต่ศาลท่ีเคารพ" มนั เอ่ยข้ึน "คดนี ถี้ ูกเลื่อนมาหกสัปดาห์แล้ว หากเร็วๆ นีย้ ังไม่มีการตัดสิน นา้ ผงึ้ กค็ งจะ
เอาไปทาอะไรไม่ได้ ข้าจงึ ขอเสนอว่า จงมอบหมายให้ท้งั ผึง้ และต่อสร้างรวงผงึ้ ขึน้ มา แล้วเรากจ็ ะได้เห็นกนั

ในไม่ช้าว่านา้ ผึง้ นเี้ ป็ นของใครกนั แน่"

พวกตวั ต่อประทว้ งกนั เสียงดงั ผพู้ พิ ากษาแตนผชู้ าญฉลาดเขา้ ใจในพริบตาวา่ ทาไมพวกมนั จึงประทว้ ง
เช่นน้นั เป็นเพราะพวกมนั รู้ดีวา่ ไม่อาจสร้างรวงผ้งึ และใส่น้าผ้งึ เขา้ ไปในน้นั ได้

"ชัดเจนแล้วว่า ใครที่สร้างรวงผึง้ และใครไม่อาจทาได้ สรุปว่าน้าผึง้ เป็ นของพวกผงึ้ " ผพู้ ิพากษากล่าว

:: นิทานเร่ืองนสี้ อนให้รู้ว่า ::
ความสามารถพิสูจนไ์ ดด้ ว้ ยการกระทา

นทิ านอสี ป เรอ่ื ง ลอ่ ก็คอื ลอ่

ลอ่ ตวั หนง่ึ ไดพ้ ักผอ่ นยาวและไดก้ นิ อาหารดๆี มากมายจนมนั รสู ้ กึ กระปรกี้ ระเปรา่ ยงิ่ นัก
มันจงึ กระโจนดว้ ยความคกึ คะนองไปรอบๆ พลางเชดิ หัวสงู ขน้ึ

"พอ่ ของขา้ จะตอ้ งมเี ลอื ดมา้ แขง่ พนั ธแุ์ ทอ้ ยา่ งแนน่ อน" มนั พูดขน้ึ "ขา้ รสู้ กึ ได้
อยา่ งชดั เจนเลยละ"

วันตอ่ มามนั ถกู นาไปใสเ่ ครอ่ื งเลยี มลากอกี ครงั้ และในเย็นวันนัน้ เอง มันกห็ มดแรงขา้ วตม้
โดยสนิ้ เชงิ

"ขา้ สาคญั ผดิ ไป" มันกลา่ ว "พอ่ ของขา้ ก็แคล่ าตวั หนง่ึ เทา่ นน้ั เอง"

:: นทิ านเรอื่ งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ ::
จงม่ันใจในเชอ่ื สายของเรากอ่ นทจ่ี ะคยุ โมโ้ ออ้ วด

นทิ านอสี ป เรอ่ื ง หมาป่ ากบั หมาหวิ โซ

เยน็ วันหนง่ึ ขณะทห่ี มาป่ ากาลังดอ้ มๆ มองๆ อยแู่ ถวหมบู่ า้ น มันกบ็ งั เอญิ เผชญิ เขา้ กบั หมา
ผอมแหง้ แรงนอ้ ยจนหนังแทบตดิ กระดกู ตวั หนงึ่ ราชนั หมาป่ าทาจมกู ฟดุ ฟิดใสอ่ าหารอนั ผอม
แหง้ ของมันราวกบั ว่าไมเ่ คยหวิ โหยเชน่ นี้มากอ่ น มันจงึ เดนิ ตรงไปหาเจา้ หมา ขณะทห่ี มาเองก็

ถอยกรดู
"ขอใหข้ า้ ไดเ้ ตอื นนายทา่ นหนอ่ ยเถดิ " เจา้ หมากลา่ ว คาพดู ของมันถกู ขัดเป็ นระยะขณะ
พยายามเลยี่ งหลบคมเขย้ี วของหมาป่ า "ทา่ นจะตอ้ งกลา้ กลนื ฝื นทนสกั เพยี งใด หากทา่ น
จะกนิ ขา้ ในตอนนี้ ดซู โ่ี ครงของขา้ สิ ขา้ ไมม่ อี ะไรเลยนอกจากหนงั และกระดกู แตข่ อให้
ขา้ ไดบ้ อกทา่ นเป็ นการสว่ นตวั สกั หนอ่ ย อกี ไมก่ วี่ นั เจา้ นายของขา้ ก็จะจดั งานเลย้ี ง
แตง่ งานใหล้ กู สาวคนเดยี วของเขา ทา่ นคงพอเดาไดว้ า่ ขา้ จะอว้ นทว้ นสมบรู ณข์ นึ้ สกั แค่

ไหนจากเศษอาหารทเ่ี หลอื จากโตะ๊ เมอื่ ถงึ ตอนนน้ั ทา่ นคอ่ ยกนิ ขา้ ก็ยงั ไมส่ าย"
ชว่ ยไมไ่ ดท้ เี่ จา้ หมาป่ าจะนกึ ไปวา่ มันคงดเี พยี งใดหนอ หากไดก้ นิ เน้ือหมาอว้ นพแี ทนทจี่ ะเป็ น
เจา้ ตัวผอมกะหรอ่ งทอี่ ยรู่ ตรงหนา้ มนั จงึ หยดุ โจมตแี ละจากไปพรอ้ มกบั คาสญั ญาว่าจะกลับมา
อกี ไมก่ วี่ ันถดั มา เจา้ หมาป่ าก็กลบั มาหาเสบยี งอาหารทไ่ี ดร้ ับคามนั่ เอาไว ้ มนั พบเจา้ หมาใน

สนามหลังบา้ นเจา้ นายของมนั และเรยี กใหม้ นั ออกมาเป็ นอาหารของตนเสยี ดๆี
"นายทา่ น" เจา้ หมาตอบพลางยมิ้ กรมิ่ "ขา้ ยนิ ดอี ยา่ งยงิ่ ทที่ า่ นจะไดก้ นิ ขา้ ขา้ จะออกไป

ทนั ทที หี่ มาเฝ้ าประตเู ปิ ดประตใู ห"้
ทวา่ หมาเฝ้าประตู เป็ นหมาตวั ใหญย่ ักษ์ทเี่ จา้ หมาป่ ารดู ้ ี จากประสบการณ์อนั เจ็บปวดวา่ ไมเ่ คย
ปรานีตอ่ เหลา่ หมาป่ า ดงั นัน้ มันจงึ ตัดสนิ ใจไมร่ ัง้ รอและเผน่ แน่บไปอยา่ งเร็วทสี่ ดุ เทา่ ทข่ี าของมนั

จะพาไปได ้

:: นทิ านเรอ่ื งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ ::
อยา่ ยดึ มั่นในคาสญั ญาทม่ี งุ่ จะลอ่ ลวงเราดว้ ยผลประโยชน์ จงพอใจในสง่ิ ทเี่ ราไดร้ ับดกี วา่

นทิ านอสี ป เรอ่ื ง นกั กระโดดแหง่ เมอื งโรดส์

ชายคนหนง่ึ เคยไปเยอื นตา่ งแดน เขาแทบไมพ่ ดู ถงึ เรอื่ งอนื่ เลยเมอื่ กลับถงึ บา้ น
นอกจากการผจญภยั สดุ มหศั จรรยท์ เ่ี ขาไปเผชญิ มา รวมถงึ วรี กรรมอันยง่ิ ใหญท่ เ่ี ขาทาในตา่ ง

บา้ นตา่ งเมอื ง
หนง่ึ ในเรอื่ งทเี่ ขาเลา่ คอื เรอ่ื งทเี่ ขากระโดด ณ เมอื งๆ หนงึ่ ซงึ่ มชี อ่ื วา่ โรดส์ เขาบอกวา่
การกระโดดครัง้ นัน้ วเิ ศษยอดเยยี่ มจนไมม่ ใี ครกระโดดไดใ้ กลเ้ คยี งกบั เขาเลย ผคู ้ นมากมายใน
โรดสเ์ ห็นเขาและพสิ จู นไ์ ดว้ า่ เรอ่ื งทเ่ี ขาเลา่ เป็ นความจรงิ
"ไมจ่ าเป็ นตอ้ งมพี ยานหรอก" คนฟังคนหนง่ึ กลา่ วขนึ้ "สมมตวิ า่ ทน่ี คี่ อื เมอื งโรดส์
ก็แลว้ กนั ทนี ก้ี ระโดดใหพ้ วกเราดหู นอ่ ยเถดิ วา่ ทา่ นกระโดดไดไ้ กลแคไ่ หน"

:: นทิ านเรอ่ื งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ ::
การกระทาสาคัญกวา่ คาพูดโออ้ วด

นทิ านอสี ป เรอื่ ง

ววั คหู่ นงึ่ ลากเกวยี นหนักมาตลอดทางเป็ นหลมุ เป็ นบอ่ ในชนบท พวกมันออกแรงทงั้ หมด
เพอื่ ดงึ เกวยี น แตพ่ วกมนั ก็หาไดบ้ น่ อดิ ออดอนั ใดไม่

สว่ นลอ้ เกวยี นนัน้ แตกตา่ งออกไป งานของมนั แสนจะเบาเมอ่ื เทยี บกบั งานของวัว แตม่ ันกลับสง่
เสยี งเอยี ดอาดทกุ รอบทหี่ มนุ ไป เจา้ วัวผนู ้ ่าสงสาร นอกจากจะตอ้ งออกแรงสดุ กาลงั เพอื่ ลาก

เกวยี นลยุ หลม่ โคลนลกึ ๆ แลว้ มันยังตอ้ งฟังเสยี งบน่ คร่าครวญของลอ้ จนเต็มสองหอู กี อยา่ งทรี่ ู ้
น่ที าใหง้ านของพวกมันยากเกนิ จะทานทนขนึ้ อกี หลายเท่า

"เงยี บซะท"ี ในทส่ี ดุ เจา้ ววั กร็ อ้ งออกมาอยา่ งเหลอื อด "ทาไมลอ้ อยา่ งเจา้ ถงึ ไดบ้ น่ เสยี งดงั
นกั เราตา่ งหากทลี่ ากนา้ หนกั ทง้ั หมด ไมใ่ ช่เจา้ สกั หนอ่ ย แถมพวกเรายงั ไมไ่ ดส้ ง่ เสยี ง

อะไรเลยสกั แอะ"

:: นทิ านเรอื่ งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ ::
คนทบ่ี น่ มากทสี่ ดุ คอื คนทที่ กุ ขน์ อ้ ยทส่ี ดุ

นทิ านอเี รอ่ื งมดในขวดนา้ ตาล
มดตัวหนงึ่ อาศัยอยใู่ นขวดน้าตาล มันกนิ น้าตาลเป็ น
อาหาร วันหนง่ึ มนั เดนิ ลงมาจากขวดน้าตาล มนั รสู ้ กึ แปลก
ไปมากเพราะมนั ไมเ่ คยออกนอกขวดน้าตาลเลย
มดลองเดนิ ออกไปนดิ หนง่ึ กเ็ ห็นเนยแข็งกอ้ นโตวางอยู่
มันจงึ ลองชมิ ดู ปรากฎวา่ อรอ่ ยมาก มนั จงึ อทุ านออกมา
วา่ "เรานา่ จะออกมาขา้ งนอกตง้ั นานแลว้ "

:: นทิ านเรอื่ งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ ::
คนเราตอ้ งรจู ้ กั เรยี นรสู ้ งิ่ ใหม่

นิทานอีสปเร่ืองไส้เดือนกบั หิ่งหอ้ ย

ไสเ้ ดือนตวั หน่ึงมดุ ดินข้ึนมาโผล่ในกะลา มนั นอนหลบั ในน้นั อยา่ งสบายใจ สกั
พกั กม็ ีหิ่งหอ้ ยตวั หน่ึง บินเขา้ มาในกะลาท่ีมนั อยู่ จากน้นั ในกะลาก็มีแตแ่ สงสวา่ งของ

มนั มนั จึงพดู วา่ "ดูสิ โลกนเี้ ป็ นของข้าแล้ว มแี ต่แสงสว่างของข้าเต็มไป
หมด" ไสเ้ ดือนกต็ ่ืนข้นึ พดู ดว้ ยความราคาญวา่ "ดนู ีซ่ ะก่อน" จากน้นั เจา้ ไสเ้ ดือนก็ยดื
ตวั ใหเ้ ตม็ กะลาและอวดวา่ "ข้าต่างหากที่เป็ นเจ้าโลก" ในขณะที่ท้งั สองกาลงั ถกเถียง
กนั อยนู่ ้นั ก็มีไก่ตวั หน่ึงเดินผา่ นมา ไดย้ นิ เสียงเขา้ เจา้ ไก่จึงใชเ้ ทา้ เข่ียกะลาออก พร้อม
กบั พูดวา่ "ข้าต่างหากล่ะทีเ่ ป็ นเจ้าโลก" จากน้นั เจา้ ไก่กจ็ ิกมนั ท้งั คู่กินเป็นอาหารทนั ที

:: นทิ านเรื่องนสี้ อนให้รู้ว่า ::
การแยง่ ชิงความเป็นใหญม่ กั นามาซ่ึงความหายนะ

นิทานอีสป เร่ือง เด็กชายผโู้ ออ้ วด

เด็กชายคนหน่ึงชอบคุยโออ้ วดกบั ใครตอ่ ใครวา่ เขาสามารถกินน้าใหห้ มดทะเลได้
เขาเทียวคุยโออ้ วดกบั ชาวบา้ นไปทว่ั แตม่ ีชายคนหน่ึงไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูด เดก็ ชายจึง
พดู วา่ "ง้นั เรามาพนนั กนั ไหม ถ้าข้าทาได้จริง ท่านต้องจ่ายเงินให้ข้า" ชายคนน้นั จึง
บอกวา่ "ถ้าเช่นน้ัน เจ้าจงไปดื่มนา้ ทะเลให้หมดก่อนเถอะ" เดก็ ชายจึงตอบวา่ "ได้อยู่
แล้ว แต่ว่าพวกท่านต้องไปก้นั ไม่ให้แม่นา้ ไหลลงสู่ทะเลก่อน แล้วข้าจะด่ืมน้าทะเลให้

หมดตามทีพ่ นนั กนั ไว้"

:: นทิ านเรื่องนสี้ อนให้รู้ว่า ::
การคุยโวโออ้ วดน้นั ไม่ก่อใหเ้ กิดผลสาเร็จที่ดีแตอ่ ยา่ งใด

นิทานอีสปเร่ืองนกนางแอ่นกบั กา
วนั หน่ึงในฤดูร้อน นกนางแอน่ ตวั หน่ึงยนื อวดโฉมอยบู่ นกิ่งไม้ ขณะท่ีมนั กาลงั
หลงใหลในความสวยงามของขนมนั อยนู่ ้นั กม็ ีกาตวั หน่ึงบินลงมาเกาะที่ก่ิงไม้ มนั จึงดู
ถูกกาวา่ "กาขนดาอย่างเจ้า อย่าคดิ มาเทยี บความงามกบั ข้าเลย" เจา้ กาจึงตอบกลบั ไป
วา่ "ขนของเจ้าอาจจะดดู ีในฤดรู ้อน แต่ขนทดี่ าหนาของข้าจะให้ความอบอ่นุ แก่ข้าได้

ตลอดท้ังฤดหู นาวเลยทเี ดยี ว"

:: นิทานเรื่องนสี้ อนให้รู้ว่า ::
งามไปก็ไร้คา่ ถา้ ไมม่ ีประโยชน์

นิทานอีสปเรื่องมดกบั นกเขา

มดตวั หน่ึงเดินไปหาน้ากินที่หนองน้า มนั รีบกินน้าอยา่ งกระหายจนไม่ทนั
ระมดั ระวงั ตวั พลาดตกลงไปในน้าจนใกลจ้ ะจม บงั เอิญนกเขาท่ีเกาะอยบู่ นก่ิงไมเ้ หนือ
หนองน้าเห็นเขา้ พอดี มนั จึงรีบจิกข้วั ใบไมใ้ หร้ ่วงลงไปในน้าใกล้ ๆ กบั ตวั มด เจา้ มด
เห็นเช่นน้นั ก็รีบไตข่ ้ึนไปบนใบไม้ และลอยมาถึงฝั่งไดอ้ ยา่ งปลอดภยั ขณะที่มดกาลงั
จะกล่าวขอบคุณนกเขา มนั กเ็ หลือบไปเห็นนายพรานกาลงั เลงธนูไปท่ีนกเขา มนั รีบ
เดินเขา้ ไปกดั เทา้ ของนายพรานอยา่ งแรง นายพรานร้องดว้ ยความเจบ็ ปวด นกเขาจึง

รู้ตวั และบินหนีไปไดท้ นั

:: นทิ านเรื่องนีส้ อนให้รู้ว่า ::
คนดีตอ้ งรู้จกั ตอบแทนบญุ คุณ

นทิ านอสี ป เร่ือง นกแก้วกบั แมว
ผ้แู ต่ง : อสี ป

ชายชราซ้ือนกแกว้ มาตวั หน่ึง เม่ือเขาพามนั มาถึงบา้ น เขาก็ปล่อยใหม้ นั บินอยา่ งอิสระภายในบา้ นของเขา
วนั หน่ึงมนั บินไปเกาะตรงพ้ืนท่ีต้งั เตาผงิ แลว้ ก็ส่งเสียงร้องอนั ไพเราะดงั กงั วานไปทวั่ ท้งั บริเวณบา้ น
บา้ นหลงั น้ียงั มีแมวอีกตวั ท่ีชายผนู้ ้ีเล้ียงไว้ เม่ือมนั เห็นนกแกว้ มนั จอ้ งมองแลว้ ถามวา่ เป็นใคร มาจากไหน

นกแกว้ ตอบในทนั ใด
"นายเพง่ิ ซื้อข้ามาเลยี้ งไว้ในบ้าน"
"ถ้าเช่นน้นั เจ้าจะต้องเป็ นสัตว์ท่ีกล้าหาญมากทีเดยี ว คดิ ดูซิผู้ท่มี าใหม่อย่างเจ้ากล้าส่งเสียงดัง ตวั ข้าอยู่ทนี่ ่ี
มานานยงั ถูกห้ามไม่ให้ร้องเสียงดัง"
"ง้นั ท่านคงเหน็ ความแตกต่างของพวกเราท้งั สอง แล้วใช่ไหม ความแตกต่างนั่นกค็ ือ คนในครอบครัวชอบ
เสียงร้องของข้ามากกว่าเสียงของท่าน"

:: นิทานเรื่องนสี้ อนให้รู้ว่า ::
การนอบนอ้ มถ่อมตน การเจียมตวั เป็นสิ่งท่ีดีกบั ตนเอง

นทิ านอสี ป เรื่อง ชายคนหน่งึ กบั มดแดง

ชายคนหน่ึงนง่ั อยบู่ นพ้นื หญา้ แลว้ ถกู มดแดงกดั เขาจึงยา้ ยท่ีนงั่ ใหม่ก็ แตถ่ กู มดแดง
กดั อีก เขาพยายามยา้ ยท่ีไปเร่ือยๆ แต่ก็ถกู มดแดงกดั อีก

เขาตอ่ วา่ มดแดงตวั สุดทา้ ยที่มากดั เขาวา่
"ข้าไปทาอะไรให้พวกเจ้า พวกเจ้าจงึ กดั ข้าอย่เู รื่อยๆ"
มดแดงตอบวา่
"ไม่จาเป็ นว่าต้องมีใครทาร้ายพวกข้า เพราะพวกข้าชอบกดั ไม่เลือกหน้า"
ชายคนน้นั กลา่ วข้นึ
"อ้อ! น่แี สดงว่าพวกเจ้าเป็ นศัตรูกบั ผู้อน่ื โดยทีเ่ ขาไม่ได้เป็ นศัตรูกบั เจ้าเลย สัตว์
อนั ธพาลอย่างเจ้า ไม่ควรจะมีชีวติ อย่ใู ห้หนักโลก"

:: นทิ านเร่ืองนีส้ อนให้รู้ว่า ::
อนั ธพาล มกั เจอจุดจบไมส่ วยงาม

ช่ือนาวสาวโสภิต อบรม
สาขาศลิ ปศกึ ษา รหสั 63412001041